Δολοφονία εργαζομένου κατ’εντολή του αφεντικού εξετάζουν οι αρχές στη Γερμανία

Κατιούσα

Είχε το «θράσος» να ζητήσει τα δεδουλευμένα του ένας 51χρονος Ουκρανός ενοικιαζόμενος εργάτης στην εταιρεία διανομής GLS και πέντε συνάδελφοί του τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Πριν λίγες μέρες η δίκη τους ολοκληρώθηκε με βαριές ποινές, η υπόθεση όμως ακόμα συνεχίζεται σε σχέση με τον ηθικό αυτουργό του εγκλήματος, δηλαδή την εργοδοσία
Κοινό στοιχεία θυτών και θύματος είναι η προέλευση από χώρες τις πρώην ΕΣΣΔ και η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Όλοι τους κατέληξαν σε εταιρεία ενοικίασης εργαζομένων, που τους νοίκιαζε στην GLS. Έκτοτε ένας κατέληξε στο χώμα και πέντε στη φυλακή.
Το περιστατικό έγινε στις 13 Νοέμβρη του 2017 στο πάρκινγκ ενός κινηματογράφου στην πόλη Έρντινγκ της Βαυαρίας. Οι δράστες επέβαιναν σε εταιρικό αυτοκίνητο και σταμάτησαν δίπλα σε ένα δεύτερο, στο οποίο επέβαινε το θύμα. Εκείνος βγήκε για να χαιρετήσει τους συναδέλφους του, οι οποίοι άρχισαν να τον χτυπούν αλύπητα. Αρχικά ο άνδρας κατάφερε να μπει στο όχημα και να το κλειδώσει, λίγο μετά όμως πήρε την απόφαση να βγει και ν’αρχίσει να τρέχει. Τότε οι διώκτες του τον καταδίωξαν και συνέχισαν να τον χτυπούν, με χέρια, ένα μπουκάλι κι ένα σιδηρολοστό, αφήνοντάς τον αιμόφυρτο να υποκύψει στα τραύματά του.
Οι κατηγορούμενοι είτε τηρούν σιγή ιχθύος είτε παρουσιάζουν το συμβάν ως αποτέλεσμα «επίθεσης» του θύματος εναντίον τους, ισχυριζόμενοι ότι έπεσε μόνος του πάνω στον καβγά, χτυπώντας το κεφάλι του. Μάρτυρας όμως αναφέρει ότι οι δράστες έδρασαν ψύχραιμα και άφησαν το χώρο του εγκλήματος ήρεμα και χωρίς βιασύνη. Αυτό μαρτυρά προσχεδιασμό σύμφωνα με την εισαγγελέα και στόχο «να απαλλαγούν από τον ανεπιθύμητο παθόντα», ο οποίος, όπως και άλλοι συνάδελφοί του, ζητούσαν επανειλημμένα τα δεδουλευμένα τους. Μάλιστα την ίδια μέρα, άλλοι εργαζόμενοι που διεκδικούσαν δεδουλευμένα έμειναν με διάφορες προφάσεις εγκλωβισμένοι στο πάρκινγκ της εταιρείας δίχως τα κλειδιά του εταιρικού αυτοκινήτου.
Η εισαγγελέας πρότεινε ποινή 11 ετών για τους άμεσους δράστες του ξυλοδαρμού και τέσσερα για εκείνους που παρακολούθησαν τη σκηνή από το όχημα. Το δικαστήριο επέβαλε τελικά ποινή 6 ως 7 χρόνια και 2 χρόνια αντίστοιχα, αποδεχόμενο ότι δεν υπήρχε ανθρωποκτόνος πρόθεση.
Αδιευκρίνιστο παρέμεινε στο δικαστήριο αν ο ξυλοδαρμός έγινε κατόπιν εντολής της εταιρείας ενοικίασης EVB, γεγονός είναι πάντως πως η GLS διέκοψε τη συνεργασία της με αυτή μετά το συμβάν.
Για τη συνήγορο πολιτικής αγωγής Κλάουντια Νέερ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: «Δεν γνωρίζουμε ποια είναι τα όρια για την απαλλαγή από ανεπιθύμητους συνεργάτες». Υπογραμμίζει πως παρόμοια περιστατικά «έχουν γίνει συχνότερα στο παρελθόν». Αυτή τη στιγμή διεξάγεται έρευνα σε βάρος του διευθυντή του δουλεμπορικού γραφείου, ενδεικτικό βέβαια της μεγάλης κωλυσιεργίας απονομής δικαιοσύνης όταν η παράβαση αφορά τα αφεντικά.
Με πληροφορίες από: jungewelt.de

Ενημερωτικό δελτίο ΛΑΣ Χίου – Μια πολύ χρήσιμη ιδέα προς μίμηση

Μάνος Δούκας

Πάνε τώρα σχεδόν πέντε χρόνια, που στη Χίο οι συναγωνιστές και σύντροφοι της ΛΑΣ Χίου εκδίδουν και στέλνουν στα email μια ηλεκτρονική εφημερίδα με τα νέα τους, τη δράση τους, τις προτάσεις τους. Ιδέα σύγχρονη, αποτελεσματική και κυρίως χωρίς κόστος.
Θαρρώ πως δικαιούνται κάποια προβολή από μας όλους. Καλό είναι όσοι ενδιαφέρονται να γίνουν “συνδρομητές” αυτού του δελτίου, απλώς δίνοντας το email τους. Καλό είναι να το δείξουμε – προτείνουμε σε φίλους, ειδικά αν είναι Χιώτες. Και βέβαια θεωρώ ότι εν όψει και των ερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, μπορεί αυτή η πρωτοβουλία να βρει μιμητές και σε άλλους Δήμους ή Περιοχές.
Η ίδια η συντακτική επιτροπή του δελτίου λέει:

“Φίλες και φίλοι,
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να πραγματοποιήσουμε την ηλεκτρονική αποστολή του 47ου τεύχους του Περιοδικού Ενημερωτικού Δελτίου της Λαϊκής Συσπείρωσης Β. Αιγαίου & Δήμου Χίου, των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ που συσπείρωσαν φίλους και συναγωνιστές στον κοινό αγώνα για το σήμερα μια ισχυρής λαϊκής αντιπολίτευσης, αλλά και για το ελπιδοφόρο αύριο της αντεπίθεσης του λαού για την ανατροπή της σημερινής βαρβαρότητας της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η Συντακτική Επιτροπή του Περιοδικού Ενημερωτικού Δελτίου της ΛΑ.Σ. σας ευχαριστεί για το ενδιαφέρον που δείχνετε σ’ αυτήν την προσπάθεια. Αν νομίζετε ότι η προσπάθειά μας αξίζει, προωθήστε το Δελτίο μας σε φίλους και γνωστούς σας.
Σε καιρούς χαλεπούς, όπως αυτούς που ζούμε, το κόστος κυκλοφορίας ενός τέτοιου εντύπου, θα ήταν δυσβάστακτο και αναπόφευκτα θα ματαιωνόταν όλη μας η προσπάθεια, πριν καν αρχίσει.
Έτσι, σήμερα, μετά από μπόλικο μεράκι και κόπο ορισμένων συντρόφων και συναγωνιστών και χωρίς κανένα προσωπικό τους όφελος, παρουσιάζουμε το εγχείρημά μας σε ηλεκτρονική μορφή.
Τηρούμε όλους τους όρους και τους  κανόνες περί προσωπικών δεδομένων, όσον αφορά τα στοιχεία (ηλεκτρονικές διευθύνσεις και ονοματεπώνυμα) που χρησιμοποιούμε για αποστολή του Περιοδικού Ενημερωτικού μας Δελτίου.
Ευχαριστούμε πολύ  και προσβλέπουμε στη συνεργασία σας
Η Συντακτική Επιτροπή του Περιοδικού Ενημερωτικού Δελτίου”.

Εγώ μόνο θα συμπλήρωνα: στείλτε τους το email σας στο lschios.newsletter@gmail.com για να έρχεται το δελτίο τους και σ’ εσάς.
Τα στοιχεία επικοινωνίας με το Ηλεκτρονικό Έντυπο και τους συντάκτες, μπορείτε να τα δείτε στην τελευταία σελίδα του.
Ολόκληρο το δελτίο της ΛΑΣ Χίου, μπορείτε να το δείτε πατώντας  στην παρακάτω φωτογραφία:

Δημήτρης Γληνός – Η εθνικιστική άποψη για τον πόλεμο

Βασίλης Κρίτσας

Ένα κείμενο του Δημήτρη Γληνού, που πέθανε σαν σήμερα πριν 75 χρόνια, από την “Τριλογία Πολέμου”, που γράφτηκε το 1938 στη Σαντορίνη, όπου ο ίδιος ήταν εξόριστος. Στο βιβλίο αυτό αναλύει την ιδέα του πολέμου από διάφορες σκοπιές, μεταξύ άλλων και την εθνικιστική. Εξετάζει το φαινόμενο στην ιστορική, εξελικτική του σκοπιά, δίνει σύγχρονα παραδείγματα της εποχής του, ενώ στο τέλος αναφέρει και τους λόγους για τους οποίους δεν επαρκεί ως νομιμοποιητική βάση για τη διεξαγωγή ιμπεριαλιστικού πολέμου στις λαϊκές μάζες.
Η εξιδανικευτική άποψη του πολέμου βρίσκεται σε ριζική αντίθεση με την ηθική συνείδηση των ανθρώπων. Έχει πέραση σε στιγμές που άλλα αίτια, οικονομικά προπάντων, δημιουργούνε καταχτητική διάθεση, ιμπεριαλιστική εξόρμηση, όπως γίνεται σήμερα στην Ιταλία και στη Γερμανία και στην Ιαπωνία. Χρησιμοποιεί κι εκμεταλλεύεται την ορμή των νέων για δράση, για επιβολή, για νίκη και τους σπρώχνει προς το πολεμικό ιδανικό. Η βάση της όμως είναι στενή. Δεν πείθει τις πλατιές μάζες, ούτε τους ώριμους άντρες. Πολύ πλατύτερη βάση και ιστορική δικαίωση έχει η εθνικιστική άποψη του πολέμου.
Όσοι την εκπροσωπούνε, δέχουνται τον πόλεμο σαν κάτι αιώνιο συνυφασμένο με τη ζωή, σαν κάτι αναγκαίο και του δίνουν μιαν αιτιολογία, που ανταποκρίνεται σ’ ένα ομαδικό συναίστημα πολύ δυνατό, στην αγάπη της πατρίδας.
Το συναίστημα αυτό είνε αλήθεια μια πραγματικότητα ιστορική, ένα φαινόμενο κοινωνικό με μακρόχρονη ιστορία. Από τον καιρό που διαμορφώθηκε η πρωτόγονη ομάδα, η πατριαρχική γενιά, η φυλή, στηριγμένη σε αιματοσυγγένεια, σε τοπική συμβίωση και προπάντων σε κοινή πηγή ζωής, δηλαδή σε μιαν οικονομικήν ενότητα, είτε δάσος είταν αυτό, είτε κοινό κοπάδι και βοσκή, είτε γη καλλιεργημένη, είτε συνοικισμός και αργότερα μια πολιτεία, μια συμβιωτική γενικά κοινότητα, με κοινά οικονομικά συμφέροντα και με κοινό οργανωτικό και πνευματικό εποικοδόμημα εκφρασμένο σε κοινή λατρεία, σε κοινούς θεούς, σε κοινή ιδεολογία, σε μιαν ομαδική συνείδηση και από τον καιρό που η συμβιωτική αυτή κοινότητα βρέθηκε σε αντίθεση με άλλες κοινότητες, αντίθεση με άλλες κοινότητες, αντίθεση, που η βασική αιτία της είταν η χτήση και η νομή των υλικών αγαθών, από τότες ο πόλεμος γίνεται σταθερό φαινόμενο κοινωνικό.
Η συμβιωτική κοινότητα, με την αλλαγή του τρόπου ζωής, με την αλλαγή των μέσων που παράγουν τα υλικά αγαθά, αλλάζει μορφή, από κυνηγετική και νομαδική φυλή, γίνεται γεωργικοποιμενικός συνοικισμός μόνιμα εγκαθιερωμένος σε ορισμένη εδαφική περιοχή και φτάνει να γίνει πολιτεία περιτειχισμένη με μια έχταση γη τριγύρω της, με τα χωράφια και τις βοσκές, ή και με συνθετότερη οικονομία εμποροβιοτεχνική. Και τότες διαμορφώνεται στη συνείδηση των ανθρώπων η έννοια της πατρίδας, της πατρικής γης, της ιερής μητέρας και υψώνεται το σύνθημα: “Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης”.
Μα η αγάπη της πατρίδας δεν έχει μόνο αυτό το περιεχόμενο το αμυντικό, πλαταίνεται μαζί με την οικονομική επέχταση σε καταχτητικό ιδανικό. Όταν η στενή πατρίδα γίνεται κράτος, γίνεται imperium, περιλαμβάνει στα μέσα της και την υποδούλωση άλλων λαών με τον πόλεμο.
Με οικονομική βάση τη δουλοχτησία, δημιουργιέται η αρχαία πόλη, το άστυ (η Αθήνα, η Σπάρτη), η πατρίδα που είνε: “μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον, σεμνότερον και αγιώτερον”.
Μα συνάμα δημιουργιέται και το κράτος των Αθηνών και της σπάρτης, και το περσικό κράτος και το κράτος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του και το ρωμαϊκό imperium. Αργότερα στο μεσαίωνα, με βάση τη φεουδαρχική οικονομία, δημιουργούνται νέες πατρίδες, μα και τα φεουδαρχικά ιμπεριαλιστικά κράτη του Καρόλου του Μεγάλου, το άγιο γερμανικό κράτος, τα κράτη των Λουδοβίκων και Αψβούργων και των αγίων Τσάρων της Ρωσίας.
Και στους νεώτερους χρόνους και προπάντων στο δέκατο ένατο αιώνα, που η αστική οικονομλία έχει για επακόλουθο στ’ οργανωτικό και πνευματικό οικοδόμημα τη διαμόρφωση μιας νέας συμβιωτικής ολότητας, του έθνους και του εθνικού κράτους, το ιδανικό του έθνους, της εθνικής ολότητας, της εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας, της εθνικής τιμής, της εθνικής επιβολής, της εθνικής επικράτησης παίρνει μια τεράστια ψυχοκινητική δύναμη, κυριαρχεί μπορεί να πει κανείς απόλυτα σε πλατύτατες λαϊκές μάζες και δίνει στον πόλεμο, είτε με τη μορφή του απελευθερωτικού και του αμυντικού πολέμου, είτε με τη μορφή του καταχτητικού πολέμου, μιαν αφετηρία μ’ εξαιρετική δυναμικότητα. Με ιδεολογική βάση την εθνική πατρίδα, γίνονται οι περισσότεροι απελευθερωτικοί και καταχτητικοί πόλεμοι των τεσσάρων τελευταίων αιώνων. Μα τι είνε το έθνος;
Το έθνος είνε η ολότητα των ανθρώπων που έχουνε κοινή βιολογική καταγωγή, υποθετική ή πραγματική συγγένεια αίματος, να πούμε, και συνείδηση αυτής της συγγένειας, που έχουνε κοινήν ιστορία και ιστορική συνείδηση και κοινά γνωρίσματα πολιτισμού και μέσα σ’ αυτά, τις περισσότερες φορές, κοινή γλώσσα και θρησκεία και κοινή περιοχή γης. Αυτή η συνειδητή ολότητα, το έθνος, υψώνετα τόρα σε μιαν αξία απόλυτη που διαποτίζει και καθαγιάζει κάθε φανέρωμα της ομαδικής ζωής, παίρνει τη θέση και τη δύναμη μιας νέας θεότητας. Ο εθνικισμός αντικατασταίνει την ψυχοκινητική δύναμη της θρησκείας και δημιουργείται ένας εθνικός μυστικισμός, αντίστοιχος με το θρησκευτικό.
Τα οικονομικά αίτια, που σφυρηλατούν την εθνικήν ενότητα, ο οικονομικός εθνικισμός, σα βάση για την κατάχτηση μιας εσωτερικής αγοράς ή την αφετηρία για το άνοιγμα ξένων αγορών, αν και δεν παρουσιάζεται στο προσκήνιο, ενεργεί έντονα και προβάλλει και εξυψώνει τα συνειδητά στοιχεία της βιολογικής συγγένειας, της κοινής ιστορίας, του κοινού πολιτισμού, της κοινής συνείδησης.
Ό,τι είνε εθνικό, είνε άγιο. Άρα και ο εθνικόπς πόλεμος, που με τη γενική στρατολογία και σήμερα μάλιστα με την εκούσια ή ακούσια συμμετοχή στον πόλεμο όλου του πληθυσμού και του μάχιμου και του άμαχου, αγγίζει ως τα βάθη, συνεπαίρνει, αναταράζει, συγκλονίζει την ύπαρξη όλων των ανθρώπων, από την κούνια του μωρού ως το κρεββάτι των ασπρομάλληδων γέρων και των άρρωστων απόμαχων της ζωής και σκεπάζει τον εσωτερικό ανταγωνισμό προς τα άλλα έθνη, που κατ’ αρχήν είνε εχτροί και υποψήφιοι για οικονομική εκμετάκκεψη ή οικονομικοί αντίπαλοι.
Γι’ αυτό και βρίσκεται σήμερα ο εθνικός μυστικισμός στο αποκορύφωμά του.
Τα έθνη, λένε, σαν απόλυτες αξίες, είνε και αιώνιες, υψώνονται απάνω από τους τόπους και τους καιρούς και λησμονιέται η ιστορική δημιουργία τους και η ιστορική τους σχετικότητα. Το έθνος και το εθνικό κράτος, με τη σημερινή του μορφή, σα συγκέντρωση τοπική, συγκέντρωση οικονομική και συγκέντρωση οργανωτική, πνευματική, ιδεολογική και ηθική, σαν πυρήνας πολιτισμού, του “εθνικού πολιτισμού”, σαν αχτινοβολία οικονομική και πνευματική, παρουσιάζεται σαν κάτι αιώνιο και το όργανο για τη διαμόρφωσή του, τη συντήρησή του, την ανάπτυξη και την αχτινοβολία του, είναι ο πόλεμος σαν ultima ratio.
Έτσι ο πόλεμος έχει για πηγή του, βασική αιτία και δικαίωσή του το έθνος. Για το έθνος πρέπει να θυσιάζουν οι πολίτες τα πάντα και αυτή τη ζωή τους και δεν είνε καλύτερος θάνατος, παρά ο θάνατος για την πατρίδα, το υψηλότερο ιδανικό. Ο πόλεμος για την πατρίδα, με οποιαδήποτε μορφή, είνε ο “αληθινός πόλεμος”, der wahrirafte Krieg, που είπεν ο Φίχτε σε στιγμή πατριωτικής έξαρσις και απελευθερωτικού οργασμού της γερμανικής πατρίδας ο άγιος πόλεμος.
Ο πρώτος και ο έσχατος λόγος του πολέμου είνε η σωτηρία της πατρίδας, η τιμή και η δόξα της πατρίδας, η αχτινοβολία της πατρίδας. Ωστόσο η ιστορική πραγματικότητα αναιρεί ριζικά και τούτη τη θεωρία. Γιατί αν ο πρώτος και ο έσχατος λόγος του πολέμου είνε η εθνική ανεξαρτησία, η εθνική αυτοτέλεια και αυτοκυριαρχία και η ανώτερη ανάπτυξη του έθνους και του εθνικού πολιτισμού μέσα στα σύνορα της πατρίδας, θα έπρεπε πρώτα-πρώτα να μην υπάρχουνε πόλεμοι πριν να υπάρχουν έθνη και έπειτα θα έπρεπε, από τη στιγμή που πετυχαίνουν οι “εθνικοί σκοποί”, να λείπει κάθε αιτία για πόλεμο και θα έπρεπε ακόμη παράλληλα με την αγάπη της πατρίδας να προβαίνει το μεγάλωμα του γενικού σεβασμού της εθνικής ιδέας. Ο σεβασμός στις πατρίδες των άλλων.
Και αν ακόμη ο εθνικισμός θα μπορούσε να χρησιμέψει για να εξηγήσει τον εσωτερικόν ιμπεριαλισμό, την απορροφητική τάση, που δείχνουν όλα τα εθνικά κράτη να θέλουν να αφομοιώσουν ολότελα κάθε μειονότητα αλλόεθνη που βρίσκεται μέσα στα σύνορά τους παραμένει όμως αδιανόητη και ανεξήγητη, από εθνική αφετηρία, η ιδέα του καταχτητικού πολέμου. Ο καταχτητικός πόλεμος, με οποιαδήποτε μορφή, ξεπερνάει αμέσως την αιτιότητα του εθνικού πολέμου, την αναιρεί ριζικά και δείχνει, πως πέρα από την ιδέα της εθνικής πατρίδας βρίσκουνται τα αληθινά αίτια των πολέμων.
Με την εθνικήν αιτιότητα του πολέμου παρουσιάζουνται σαν αδικαιολόγητα τα εννιά δέκατα από τους πολέμους, που έγιναν ως τόρα και αυτός ο πόλεμος που σήμερα κρέμεται σαν τρομερή φοβέρα απάνω στην ανθρωπότητα. Και αν ο Έχτορας είχε δίκιο να πει στον Πάτροκλο το “εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης”, ποια δικαιολογία είχεν ο Αχιλλέας; Τα μάτια της ωραίας Ελένης; Και αν οι Σαλαμινομάχοι είχανε δίκιο από εθνικήν άποψη αναμέλποντας τον παιάνα: “Ίτε παίδες ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα”, ποιαν εθνική δικαιολογία είχε ο Ξέρξης;
Μα ας μην αναζητήσουμε μακρινά ιστορικά παραδείγματα, ας πάρουμε για ζωντανό παράδειγμα τη σημερινή Ιταλία.
Η Ιταλία είχε συμπληρώσει με τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, ολοκληρωτικά την εθνική της ανεξαρτησία, αυτοτέλεια και αυτοκυριαρχία και έχει μπροστά της ελεύτερο το δρόμο για την ανάπτυξη του εθνικού της πολιτισμού. Ωστόσο όχι μόνο ταυτόχρονα με την εθνική της ολοκλήρωση και άρπαξε και περίλαβε μέσα στο κράτος της λαούς και χώρες, που δεν της ανήκουνε, που δεν έχουνε καμιάν εθνολογική, εδαφική και ιστορική σχέση μαζί της, όπως τα Δωδεκάνησα και τη Λιβύη, μα και οργάνωσε, μπορεί να πει κανείς, συνωμοτικά και δολοφονικά, έναν άγριο, ξετσίπωτο, βάρβαρο καταχτητικό πόλεμο ενάντια στην Αβυσσηνία, κατασπάραξε, έπνιξε με ασφυξιογόνα αέρια έναν εθνικά ανεξάρτητο λαό κι ετοιμάζεται για παρόμοιες εξορμήσεις και προς άλλα μέρη του κόσμου. Ποια εθνική αιτιολογία μπορεί να δικαιώσει έναν τέτιον πόλεμο; Το imperium αναιρεί την εθνότητα και είνε η πιο τρανή απόδειξη, πως τα πραγματικά αίτια του πολέμου είνε πολύ πιο πέρα από την ιδέα της πατρίδας γενικά και της εθνικής πατρίδας ιδιαίτερα, πως και αυτό το έθνος είνε κατά έσχατο λόγο δημιούργημα μέσα στο οργανωτικό και πνευματικό εποικοδόμημα από αιτίες άλλες, που βρίσκουνται σ’ άλλο επίπεδο και το επίπεδο αυτό είνε το οικονομικό. Ο εθνικισμός ξεπερνώντας τον εαυτό του φτάνει στην αυτοαναίρεσή του.
Γι’ αυτό και το υπέρτατο σύνθημα του εθνικισμού “το απόλυτο δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση”, στο στόμα των ιμπεριαλιστών κυβερνητών, μετατρέπεται σ’ ένα κολοσσιαίο ψέμα. Το χρησιμοποιούν εκεί που τους συμφέρει, το καταπατούν εκεί που δεν τους συμφέρει.
Η Γερμανία σήμερα με σύνθημα το δικαίωμα τούτο ζητάει να διαλύσει το τσεχοσλοβακικό κράτος, να περιλάβει τους γερμανούς σουδήτες στο γερμανικό κράτος, και ίσως αργότερα και όλους τους άλλους γερμανούς, που βρίσκονται σε γειτονικά της κράτη, μα ταυτόχρονα ζητάει να της εκχωρηθούν αποικίες, δηλαδή να υποτάξει άλλους λαούς και συνάμα αποβλέπει σε μιαν οικονομική και πολιτική υποδούλωση των εθνών της κεντρικής, της ανατολικής και της νοτιανατολικής Ευρώπης με τη θεωρία του “ζωτικού χώρου”.
Η Ιταλία με το στόμα του Μουσολίνι υποστηρίζει τα δίκαια των εθνοτήτων, που είνε προσαρτημένες στο τσεχοσλοβακικό κράτος και ζητάει να γίνει σεβαστό το απόλυτο δικαίωμα των λαών για την αυτοδιάθεσή τους, μα ταυτόχρονα δεν εφαρμόζει την ίδια αρχή στου έλληνες των Δωδεκαννήσεων, στους γερμανούς του Μπρένερ, στους γιουγκοσλάβους της Ιστρίας, στους άραβες της Λιβύης, που δέκα χρόνια πολεμούσαν για την ανεξαρτησία τους και στους αβυσσηνούς, πού και σήμερα ακόμα μάχουνται ενάντια στον ξένο καταχτητή και χύνουνε το αίμα τους για τη λευτεριά τους.
Ο σημερινός εθνικισμός λοιπόν, που συμβολίζει στο ιδεολογικό επίπεδο ορισμένη μορφή οικονομικών συμφερόντων και συγκεκριμένα το στάδιο της μετάβασης από τη φεουδαρχική στην καπιταλιστική οικονομία και προπάντων το στάδιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και εκβιομηχάνισης, είνε το ιδεολογικό σύνθημα όχι όμως και το ριζικό αίτιο ορισμένης μορφής πολέμων, πού μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε σαν εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους και πολεμικής συγκέντρωσης.
Δεν αρκεί όμως πια για σύνθημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Γι’ αυτό πλάθονται τόρα καινούρια συνθήματα απάνω σε καινούριες βάσεις. Αυτά θα τα ιδούμε παρακάτω. Ωστόσο η ανάλυση που κάναμε έδειξε πως και η εθνικιστική άποψη του πολέμου δεν εξηγεί ούτε όλους τους πολέμους, ούτε τ’ αληθινά αίτια και εκείνων των πολέμων που γίνονται κάτω από εθνικιστικά συνθήματα. Γι’ αυτό και δεν παρέχει καθοδηγητική γραμμή στους λαούς, που θα ήθελαν σήμερα, γνωρίζοντας τα πραγματικά αίτια των πολέμων που έρχουνται, να δράσουνε σκόπιμα για την υπερνίκησή τους.

“Όχι άλλη ανθρωποθυσία για τα κέρδη τους!” – Μοτοπορεία ντελιβεράδων προς το Υπουργείο Εργασίας

Κατιούσα

Μια δυναμική πρωτοβουλία αναλαμβάνει την ερχόμενη Παρασκευή 28 Δεκέμβρη το Συνδικάτο Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων Αττικής, με αφορμή έναν ακόμα θάνατο διανομέα εν ώρα εργασίας. Έτσι λοιπόν θα πραγματοποιηθεί μοτοπορεία στις 11.30 από την πλατεία Κατράκη της Γλυφάδας με προορισμό το Υπουργείο Εργασίας.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του συνδικάτου:
«Σε λιγότερο από ένα μήνα, άλλος ένας συνάδελφος βρήκε τραγικό θάνατο μετά από τροχαίο δυστύχημα εν ώρα εργασίας. Ο συνάδελφος εργαζόταν στην επιχείρηση “Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ” στη Γλυφάδα ως ντελιβεράς. Το Συνδικάτο Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχοϋπαλλήλων Αττικής εκφράζει τη βαθιά θλίψη και τα συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του. Λίγες ώρες αργότερα, συνάδελφος από την επιχείρηση “ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑΜΑΚΙ” της Γλυφάδας τραυματίστηκε σοβαρά και νοσηλεύετε στο Ασκληπιείο της Βούλας.
Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η ανάπτυξη στον κλάδο πάει χέρι χέρι με την εξοντωτική εντατικοποίηση της δουλειάς. Αντίστοιχα ατυχήματα σημειώθηκαν τελευταία και στην υπόλοιπη χώρα.
Η επικινδυνότητα του επαγγέλματος δεν πρέπει να γίνεται άλλοθι για την εργοδοσία ώστε να ξεφεύγει από τις βαριές ευθύνες που φέρει για τις συνθήκες που κυριαρχούν στον κλάδο συνολικά και στο συγκεκριμένο πόστο ειδικότερα.
Η εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας για τα μέτρα προστασίας στην ειδικότητα είναι στάχτη στα μάτια μας. Δεν αντιμετωπίζει την ουσία του προβλήματος. Εχει αποδειχθεί ότι η ασυδοσία της εργοδοσίας γίνεται εδώ και χρόνια με τις πλάτες όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα.
Στην περίοδο που οι αλυσίδες στον κλάδο γιγαντώνονται και ο ανταγωνισμός οξύνεται, οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν. Η εντατικοποίηση της δουλειάς αυξάνεται και διευρύνεται, η αυθαιρεσία και η ανασφάλιστη εργασία χτυπάει κόκκινο. Με εκβιασμούς και απειλές από την εργοδοσία, οι συνάδελφοι διανομείς αναγκάζονται να επωμιστούν το κόστος των βασικών μέσων προστασίας, για να σώσουν τη ζωή τους. Ακόμα και στην περίπτωση που καλύπτονται κάποια βασικά, κι αν αυτά δεν είναι σαπισμένα, αναγκάζονται να κάνουν άπειρα δρομολόγια, σε εξαντλητικά ωράρια, να τρέχουν από το ένα πόστο στο άλλο υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια για τη “δίκαιη ανάπτυξη” που διαφημίζουν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και εργοδοσία.
Η οργή και η αγανάκτηση να γίνει ώριμη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας! Είμαστε σε ετοιμότητα και μέσα στις γιορτές! Με τον αγώνα μας να επιβάλουμε όλα τα μέτρα προστασίας. Καλούμε τους συναδέλφους διανομείς και όλους τους συναδέλφους του κλάδου να διώξουν το φόβο και τη μοιρολατρία. Ανεξάρτητα την ειδικότητα και το πόστο, καλούμε κάθε συνάδελφο να οργανωθεί στο Συνδικάτο και να παλέψει συλλογικά μαζικά, για την άμεση εφαρμογή μέτρων ασφάλειας και προστασίας. Μόνο εμείς με τον αγώνα μας και την ενότητα μπορούμε να σταματήσουμε την ένταση της εκμετάλλευσης και να διεκδικήσουμε όλα τα αναγκαία μέσα, για να μην θρηνήσουμε άλλους συναδέλφους στο βωμό του κέρδους. Να βάλουμε φρένο στην εντατικοποίηση της δουλειάς.
Να απαιτήσουμε τώρα:

• Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους. Μειωμένο ωράριο με αποδοχές 8ώρου.
• Κλαδικές ΣΣΕ με ανάκτηση όλων των απωλειών.
• Μηχανάκια, εξοπλισμός, συντήρηση και έξοδα μετακίνησης να παρέχονται από την επιχείρηση.
• Επαναφορά και διεύρυνση των ΒΑΕ και για την ειδικότητα των διανομέων.
• Κανένας ντελιβεράς στους δρόμους με έντονα καιρικά φαινόμενα».

Με πληροφορίες από 902.gr

Οι αντάρτες με τα άμφια και τα φυσεκλίκια – Μια αλλιώτικη χριστουγεννιάτικη λειτουργία!

Κατιούσα

Ιχνηλατήσαμε μία μοναδική μαρτυρία που αφορά έναν… αντάρτικο εορτασμό Χριστουγέννων στα Τοπόλιανα της Ευρυτανίας το 1942.  Μία ΕΛΑΣίτικη δύναμη με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη (μετά τη νικηφόρα μάχη του Μικρού Χωριού -βλ. εδώ!) και ύστερα από μία κοπιαστική πορεία, φτάνει στις 24-12-42 σ’ αυτό το ευρυτανικό χωριουδάκι όπου οι κάτοικοί του βιώνουν, όπως άλλωστε όλος ο λαός, τις στερήσεις και την ανέχεια της μαύρης κατοχής! Τότε ο αλησμόνητος ανταρτόπαπας “Παπα-Κουμπούρας”/Κώστας Τζεβελέκης πήρε την ανάλογη πρωτοβουλία ώστε να αντιστρέψει το βαρύ κλίμα, με αποτέλεσμα οι φτωχοί χωρικοί να γιορτάσουν παρέα με τους αντάρτες εκείνη την ξεχωριστή μέρα. Από την προσωπική μας βιβλιοθήκη και το βιβλίο του Γιάννη Γ. Χατζηπαναγιώτου (καπετάν Θωμά), με τίτλο: “Η πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη” (εκδ. Δωρικός).

Ιδού και το σχετικό κείμενο του “καπετάν Θωμά”:

Ο θρυλικός ανταρτόπαπας “Παπα-Κουμπούρας” – η φωτο από τον “Κόκκινο Φάκελο”

Χριστουγεννιάτικο θαύμα

“ΕΤΣΙ, ταλαιπωρημένοι, ξυπόλητοι σχεδόν με τα ξεχαρβαλωμένα υποδήματα, νηστικοί εξουθενωμένοι από τη συνεχή πορεία και την κακοπάθεια, φθάσανε στις 24 Δεκεμβρίου 1942 στα Τοπόλιανα. Κι εκεί συνάντησαν το τμήμα του αρχηγείου Ευρυτανίας, που είχε προηγηθεί.

Την άλλη μέρα ξημέρωνε Χριστούγεννα. Είναι η μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, που ο λαός μας της δίνει μεγάλη θέση στην καρδιά του και την πανηγυρίζει με ιδιαίτερη χαρά. Στα παλιά τα χρόνια, ίσως και σήμερα σε μερικά χωριά, σφάζανε τα γουρούνια τους, που τρέφανε ολοχρονίς, φτιάχνανε από το κρέας τους τα λουκάνικά τους, λειώνανε το λίπος να το ‘χουνε όλη τη χρονιά για το μαγείρεμα, ψήνανε τους σουφλιμάδες στη μικρή σούβλα του τζακιού, ψήνανε τα χριστόψωμα στους σπιτικούς φούρνους κι αφού τα ξημερώματα μεταλαβαίνανε στην εκκλησία, το ρίχνανε από το μεσημέρι στην ευωχία με το γλυκόπιοτο κρασί.

Που τώρα τέτοια μπερκέτια, που και όρεξη για γλέντια στα μαύρα χρόνια της κατοχής, μαύρα χριστούγεννα γιορτάζανε και στα φτωχά Τοπόλιανα με τη μεγάλη ανέχεια κι ανημποριά. Τόση είταν στην καταραμένη τη σκλαβιά η ανημποριά τους, ώστε τη χρονιά αυτή δεν είχανε ούτε παπά και θα μένανε οι χωριανοί αλειτούργητοι, μεγάλο βάσανο και κρίμα αυτό στην ψυχή τους, όπως βαρειά το νοιώθανε με πίστη αληθινή. Και να, πως έγινε γι’ αυτούς τη μέρα αυτή το χριστουγεννιάτικο θαύμα.

Ακούει ο παπάς των ανταρτοσωμάτων, ο ηρωικός και θρυλικός Παπα-Κουμπούρας, με την ελληνική και χριστιανική ψυχή, που τον φάγανε μπαμπέσικα οι Ζερβικοί, πως δεν έχει παπά το χωριό, τρέχει στον Πρόεδρο της Κοινότητας, πάνε μαζί και χτυπούν την καμπάνα της εκκλησιάς και καλούν τους χριστιανούς στη λειτουργία. Τέτοια χρονιάρα μέρα, δεν έπρεπε να μείνουν αλειτούργητοι. Μήτε οι ίδιοι οι αντάρτες από τον πρώτο ως τον τελευταίο, θα το θέλανε και για τον ευατό τους αυτό. Θέλανε κι οι ίδιοι να λειτουργηθούν. Και λειτουργήθηκαν μαζί με τους Τοπολιανίτες. Τρίβουν τα μάτια τους από συγκίνηση οι χωρικοί κι αναρωτιούνται πούθε τούς ήρθε τέτοιο αναπάντεχο καλό.

– Έκαμε και πάλι το θάμα του ο Κύριος, σιγανομουρμουρίζουν οι γεροντότεροι.

Ανάβουν τα μικρά κεριά τους στην εκκλησία, βλέπουν τον παπά με τα σκεπασμένα κάτω από τα άμφια φυσεκλίκια να λειτουργεί, ακούνε και τους Ελασίτες, που πιάσανε τα ψαλτήρια να ψέλνουν τη θεία Γέννηση, ξαφνιάζονται και θαυμάζουν και μονολογούνε όλοι μαζί.

– Χριστουγεννιάτικο θαύμα είναι τούτο αληθινό…

Που να φαντάζονταν ότι από κει που δεν το περιμένανε θα βρίσκανε τέτοια θεία δωρεά. Τους είχανε, βλέπεις, κανοναρχήσει, πως οι αντάρτες του Άρη είναι άθεοι κομμουνιστές, που δε ‘νομάζανε Θεό, καίνε και γκρεμούν τις εκκλησίες και τα εικονίσματα, όπου περνούν, τους λέγανε οι Ζερβικοί, και τώρα βλέπανε κι ακούανε με τα ίδια τους τα μάτια και τ’ αυτιά, πόσο διαφορετική είτανε η αλήθεια, κι ακόμα δεν τολμούσανε να την πιστέψουνε.

Κρύβεται, όμως η αλήθεια, όταν στέκει έτσι ολοζώντανη μπροστά τους; Μόλις τέλειωσε η λειτουργία, βγαίνουν ξεθαρρεμένοι στο πεζούλι της μικρής εκκλησίας και στους πάγκους του καφενείου, ανακατεύονται με τους αντάρτες, τα λένε όπως ξέρουν να τα πούνε μεταξύ τους οι άνθρωποι του λαού, όταν νοιώθουν ελεύθεροι κι απαλλαγμένοι από το βάρος της ψυχής, σφίγγουν τα χέρια αδελφωμένα κι όταν έρχεται η ώρα να φύγουν, τους κατευοδώνουν ως την έξοδο του χωριού.

– Στο καλό να πάτε παλληκάρια κι ο Θεός μαζί σας αδέρφια…”

Κείμενο που δημοσιεύτηκε πέρσι στον Ευρυτάνα Ιχνηλάτη
Στην κεντρική φωτό του Σπύρου Μελετζή, οι ΕΛΑΣίτες ιερωμένοι “Παπαφλέσσας” και “Παπα-ανυπόμονος”

Έριχ Χόνεκερ – Εξιδανικεύτηκε ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης;

Κατιούσα

Συμπληρώθηκαν σήμερα, 27 χρόνια από την υποστολή της κόκκινης σημαίας στο Κρεμλίνο, σηματοδοτώντας την τελευταία πράξη του δράματος της διάλυσης της ΕΣΣΔ. Με αφορμή τη θλιβερή αυτή επέτειο, μεταγράφουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του ηγέτη της ΓΛΔ, Έριχ Χόνεκερ, “Για τα δραματικά γεγονότα του 1989”, στο οποίο αναφέρεται μεταξύ άλλων στο συχνό ερώτημα για το αν οι σύμμαχοι της ΕΣΣΔ είχαν εξιδανικεύσει το ρόλο της, υποτιμώντας τα σαφή σημάδια υποχώρησης. Μπορεί όσα υποστηρίζει να γράφονται σε μια εποχή που ακόμα στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε απλώς “κρίση” και τυπικά εξακολουθούσε να υπάρχει, είναι όμως σαφές ότι η οπτική του συγγραφέα κάθε άλλο παρά αισιόδοξη για τις εξελίξεις ήταν. Το κείμενο έχει αυτοκριτική διάθεση, χωρίς να εξαντλεί το ζήτημα, ενώ παράλληλα εξηγεί και τους λόγους για τους οποίους η υπεράσπιση της ΕΣΣΔ δημιουργούσε συνθήκες που αντικειμενικά μείωναν την επαγρύπνιση απέναντι στα διογκούμενα αρνητικά φαινόμενα, τα οποία φυσικά είχαν άμεσο αντίκτυπο και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού στρατοπέδου.

Εξιδανικεύσαμε το ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης; Αυτό το ερώτημα έθεσε κάποτε ο Γκορμπατσόφ. Πιθανό. Είχαμε, όμως, το δικαίωμα, μπροστά στη συνεχή, έντονη προπαγάνδα που είχε εξαπολύσει η Δύση εναντίον της, να συκοφαντήσουμε τη Σοβιετική Ένωση; Για μας ήταν ο σημαιοφόρος του σοσιαλισμού. Ξεχάσαμε ότι ο Ρίγκαν, ακόμα σαν Πρόεδρος των ΗΠΑ, χαρακτήρισε τη Σοβιετική Ένωση σαν την αυτοκρατορία του Κακού, που έπρεπε να αποκεφαλιστεί, δηλώνοντας ότι η Σοβιετική Ένωση πρέπει να καταπολεμηθεί μέχρι οριστικού αφανισμού; Ένα κόμμα σαν το ΕΣΚΓ, η πλειοψηφία του λαού, ολόκληρες γενιές είχαν διαπαιδαγωγηθεί στο πνεύμα της ακλόνητης εμπιστοσύνης στη Σοβιετική Ένωση. Έτσι, λοιπόν, για δεύτερη φορά -όπως συνέβη το 1956 και από το 1985 ως το 1990- αναγκαστήκαμε να καταπιούμε αυτό που δεν προερχόταν πια από τον αντίπαλο, αλλά από μια φίλη χώρα. Ξαφνικά, όλες οι αξίες αναποδογυρίστηκαν. Όλα όσα είχαν να κάνουν με τον πραγματικά σπαρμένο με αγκάθια δρόμο του σοσιαλισμού, μέχρι και η νίκη κατά του φασισμού, υποβλήθηκαν σε “επανεκτίμηση”. Η ιστορία αποτιμήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η εξέλιξη να μην προβάλλει πια μπροστά μας σαν μια πορεία, κατά την οποία έχουν γίνει λάθη, πράγμα φυσικό, άλλωστε, αλλά αμφισβητήθηκαν όλα όσα φαίνονταν σωστά μέχρι εκείνη τη στιγμή, συμπεριλαμβανομένης και της Οκτωβριανής Επανάστασης. Πώς μπορούσε, πώς έπρεπε να αντιμετωπίσει το κόμμα μας αυτή την κατάσταση; Πώς θα επενεργούσε η σύγκρουση με μια πολιτική που γινόταν επίσημα ανεκτή στη Σοβιετική Ένωση; Απομόνωση της ΓΛΔ; Θα το καταλάβαιναν αυτό οι άνθρωποι; Ήμασταν υπέρ μιας αλλαγής στην πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης, κυρίως σ’ ό,τι αφορά την εξωτερική της πολιτική. Δεν μπορεί κανείς να δει την πολιτική της ΓΛΔ, θετικά ή αρνητικά, ξεκομμένη από τα συμβάντα στην Ευρώπη και τον κόσμο. Δεν πρόκειται για υπερεκτίμηση της ΓΛΔ, αλλά είναι γεγονός ότι η πολιτική της ΓΛΔ, από την άποψη της παγκόσμιας κατάστασης που οξυνόταν όλο και περισσότερο, όπου πρωτοστατούσε ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ανέλαβε την πρωτοβουλία για μια στροφή προς την ύφεση στην Ευρώπη, προς συχνές επαφές με την κυβέρνηση της ΟΔΓ και με διάφορα πολιτικά κόμματα και δυνάμεις στην ΟΔΓ και σε άλλες δυτικές χώρες. Ήδη πριν από το 1985 ήμασταν υπέρ της συνεργασίας, υπέρ του διαλόγου. Συνεπείς με τη συμφωνία που είχαμε κάνει με το Γιούρι Αντρόποφ, ήμασταν υπέρ της συνέχισης των συνομιλιών με την κυβέρνηση της ΟΔΓ, παρά τη στάθμευση πυραύλων στην ΟΔΓ και τη ΓΛΔ.
Γι’ αυτό το τελευταίο, δηλαδή για τη στάθμευση πυραύλων από αντιπερισπασμό, ξοδέψαμε κι εμείς 2 δισεκατομμύρια μάρκα. Όπως διαπίστωσαν αργότερα όσοι πήγαν για ανάπαυση στο Βάρεντορφ, δε χτίστηκαν εκεί μόνο εγκαταστάσεις για τη χρησιμοποίηση της τεχνικής σε περίπτωση ανάγκης, αλλά και κατοικίες, σχολεία, παιδικοί σταθμοί και εστιατόρια για τα μέλη του σοβιετικού στρατού. Όταν το 1984 επρόκειτο να πραγματοποιήσω επίσημη επίσκεψη στην ΟΔΓ, ύστερα από συνεννοήσεις με τις ηγεσίες των κομμάτων της Χριστιανικής Δημοκρατίας Ένωσης (CDU) και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), δημοσιεύτηκε στην Πράβντα ένα δριμύτατο άρθρο, που στρεφόταν de facto κατά της επίσκεψης -έτσι τουλάχιστον το αντιλήφθηκε η διεθνής κοινή γνώμη. Τηλεφώνησα στον τότε Γενικό Γραμματέα Τσερνιένκο που βρισκόταν σε διακοπές. Κανονίσαμε μια συνάντηση στη Μόσχα, που πραγματοποιήθηκε στο Κρεμλίνο. Από την πλευρά της ΓΛΔ πήραν μέρος οι σύντροφοι Άξεν, Χάγκερ, Χόνεκερ και Μίλκε. Από τη σοβιετική πλευρά, οι Τσερνιένκο, Γκορμπατσόφ, Ουστίνοφ, Τσεμπρικόφ και Ρουσακόφ. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, η επίσκεψη στην ΟΔΓ δεν πραγματοποιήθηκε εκείνη την περίοδο.
Το 1985 χαιρετίσαμε το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση καταπιάστηκε με το κοινωνικοοικονομικό της πρόγραμμα, για να βελτιωθεί η κατάσταση του λαού. Όλα τα υπόλοιπα που συντελούνταν στην πολιτική ζωή της Σοβιετικής Ένωσης, τα θεωρούσαμε εσωτερικά προβλήματα που δύσκολα μπορούσαμε εμείς να εκτιμήσουμε. Είναι αλήθεια ότι έβλεπα να αυξάνεται ο κίδυνος που προερχόταν, και ήδη προερχόταν, από ορισμένες λαθεμένες εκτιμήσεις για τον ιμπεριαλισμό. Γι’ αυτό και προειδοποίησα ή μάλλον προσπαθήσαμε -προφανώς, όμως όπως φαίνεται σήμερα, δεν ήταν όλοι στην ηγεσία μας πεισμένοι γι’ αυτό- να εμποδίσουμε την εσωτερική διάλυση της ΓΛΔ. Προφανώς, όμως, η διάλυση είχε προχωρήσει περισσότερο απ’ όσο εμείς, απ’ όσο εγώ προσωπικά εκτιμούσα, συμπεριλαμβανομένου και του Κόμματος. Θα ήταν βλακώδες να διαπιστώσουμε απ’ αυτό σήμερα μια αρνητική στάση απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Θα ήθελα να μην έχω δικαιωθεί. Λυπάμαι ειλικρινά πολύ για τη βαθιά κρίση που διέρχεται η Σοβιετική Ένωση και για το γεγονός ότι η αποδυνάμωσή της σαν μεγάλης δύναμης είχε τόσο σοβαρές συνέπειες για ολόκληρο το κίνημα, για τον κόσμο.

Οι γυναίκες του Σταύρου Τσιώλη πέρασαν για να μείνουν!

Μαρία Παρέντη

Στην κατάμεστη αίθουσα του σινεμά Ααβόρα στην Ιπποκράτους, η γενιά μας περίμενε να χειροκροτήσει τον Σταύρο Τσιώλη. Η γενιά που αγάπησε το “Ας περιμένουν οι γυναίκες”, χρόνια μετά την προβολή του στους κινηματογράφους.
Η προβολή ξεκίνησε με το “Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε”, που είναι κατά τη γνώμη μου αριστουργηματικό. Έχω “τσακωθεί” άπειρες φορές επειδή προτιμώ το πρώτο μέρος της τριλογίας των γυναικών του Τσιώλη από το δεύτερο ή επειδή θεωρώ πως το Φτάσαμεεε του 2004 είναι μια απόλυτη ταινιάρα, που ο πολύς κόσμος δεν ξέρει καν. Το “Ας περιμένουν οι γυναίκες” για τους δικούς του λόγους θα παραμένει στις καρδιές του κοινού.
Ή μήπως το τρίτο μέρος της τριλογίας, ήρθε να ανατρέψει αυτή τη γλυκιά πρωτιά;
Δύο φτωχαδάκια που βγάζουν μεροκάματο με έναν ανατρεπτικό τρόπο, δυο τραπεζάκια, ένα μπρίκι, λουκουμάδες και κουλούρια κι ο Τσιώλης έχει φτιάξει ένα έπος- πάλι!
Οι ηρωές του, αυτή τη φορά δεν ταξιδεύουν. ή ταξιδεύουν λίγο με το νου, είναι καθιστοί με την πλάτη στην πόλη! Όσες και όσοι τους συναντούν είναι επειδή περνούν από μπροστά τους, κάθονται μαζί τους, τους λένε τον πόνο τους ή κάτι ζητούν από αυτούς. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας και ο Ερρίκος Λίτσης υποδύονται ένα τρομακτικά παράξενο ντουέτο, ταιριαστούς- αταίριαστους θα τους έλεγε κανείς. Ακόμη και οι φιγούρες τους είναι διαλεγμένες από τον Τσιώλη επί τούτου.
Στο “Ας περιμένουν οι γυναίκες”, οι πραγματικές ηρωίδες του φιλμ, οι ίδιες οι γυναίκες , δεν εμφανίζονται στην πραγματικότητα ποτέ, μα είναι σαν να τις γνωρίζουμε μέσα από τα λόγια των ηρώων. Τις πλάθουμε και τις φανταζόμαστε. Δεν ξέρουμε αν κατέληξαν κοντά τους οι σύντροφοί τους, ούτε ο Τσιώλης θέλησε να τελειώσει την τριλογία με μια ίσως ανιαρή συνέχεια της προηγούμενης ταινίας του κι ας ήξερε πως θα ήταν βέβαιη η εμπορική της επιτυχία. Όχι, ο Τσιώλης ουδέποτε υπήρξε ανιαρός. Έτσι, αποφάσισε να μας κάνει ένα μεγάλο δώρο. Ναι, το “Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε” είναι το δώρο του στο κοινό.
Άρτιο σκηνοθετικά φιλμ, καλογραμμένοι διάλογοι, καμία αίσθηση επανάληψης, ούτε λεπτό βαρεμάρας, γέλιο και συγκίνηση, εξαιρετικές ερμηνείες ,όχι μόνο από το εκπληκτικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, αλλά και από ρόλους μικρούς που περνάνε και αφήνουν το στίγμα τους. Οι ατάκες τους θα γίνουν εκ νέου οι ατάκες της παρέας.
Ο Σταύρος Τσιώλης αγαπά τις γυναίκες και τις εξυμνεί σε κάθε του φιλμ, αγαπά και σέβεται το κοινό του για αυτό κι εκείνο τον ακολουθεί πιστά. Είναι ένας αληθινός δημιουργός, ένας εποποιός. Τον ευχαριστούμε πολύ!
Το ” Ας περιμένουν οι γυναίκες” έγινε ιδιαιτέρως γνωστό πολύ μετά από την εποχή του. Ας μην αφήσουμε παραπονεμένο για χρόνια και το “Γυναίκες που περάσατε από δω”. Είναι υπέροχο, σπεύσατε να το χειροκροτήσετε!

ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ

Στον καπιταλιστικό κόσμο, τον  σκληρό κι ανταγωνιστικό, όπου όλα πωλούνται κι αγοράζονται και το κέρδος είναι η ύψιστη αξία,  η σχεδόν απόλυτη εμπορευματοποίηση και των θρησκευτικών εορτών και εθίμων είναι η φυσική συνέπεια. Γιατί όπως οι θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν διαμορφώνονται εν κενώ, έτσι και  οι θρησκευτικές εκδηλώσεις και έθιμα άμεσα συνδέονται με  τις πολύ υλικές βάσεις της ζωής μας.

            Κι αν στα χρόνια μας οι άνθρωποι κατά κύριο λόγο υιοθετούν τη θρησκεία του περιβάλλοντός τους, αφού η θρησκεία καθορίζεται συμπτωματικά και όχι από το περιεχόμενό της, και την ασπάζονται για να ανταποκριθούν στο περιβάλλον που ζουν, στην αυγή του χριστιανισμού και πριν αυτός γίνει αναγνωρισμένη κρατική θρησκεία οι οπαδοί του επιλέγουν και υπερασπίζονται την χριστιανική πίστη αν και περιφρονούνται και γίνονται αντικείμενο έκτακτων νόμων.

 Ο Φρ. Ενγκελς στο «Σχετικα με την ιστορία του πρώτου χριστιανισμού» σημειώνει:

«Η ιστορία του πρώτου Χριστιανισμού έχει σημαντικά σημεία ομοιότητας με το σύγχρονο εργατικό κίνημα. Όπως το τελευταίο, ο χριστιανισμός ήταν αρχικά ένα κίνημα  των καταπιεζομένων: πρωτοεμφανίσθηκε σαν θρησκεία των δούλων και των χειραφετημένων δούλων, του φτωχού λαού που είχε στερηθεί  κάθε δικαιώματος, των λαών που είχαν υποταχθεί ή διασκορπιστεί  από τη Ρώμη. Τόσο ο χριστιανισμός όσο και ο εργατικός σοσιαλισμός κηρύσσουν την προσεχή σωτηρία από τη δουλεία και την αθλιότητα ̇ ο Χριστιανισμός τοποθετεί αυτή τη σωτηρία σε μια ζωή στο υπερπέραν, μετά το θάνατο, στον ουρανό̇̇͘͘  ο σοσιαλισμός την τοποθετεί σε τούτο τον κόσμο, σε μια μεταβολή της κοινωνίας.(…)

           Τι είδους άνθρωποι ήσαν οι πρώτοι στρατολογημένοι Χριστιανοί; Κύρια είχαν στρατολογηθεί από τους «εργαζόμενους και επιβαρυμένους», μέλη των κατώτερων στρωμάτων του λαού, που είχαν γίνει επαναστατικό στοιχείο. Και τι αποτελούσαν; Στις πόλεις φτωχευμένους ελεύθερους ανθρώπους, ανθρώπους κάθε είδους, σαν τους «άθλιους λευκούς» στις νότιες πολιτείες που διατηρούσαν τη δουλεία και τους Ευρωπαίους αλήτες των λιμανιών και τυχοδιώκτες στα αποικιακά και Κινέζικα λιμάνια, ύστερα χειραφετημένους δούλους και, πάνω απ’ όλα, πραγματικούς δούλους  ̇ στα μεγάλα κτήματα στην Ιταλία, Σικελία και Αφρική δούλους, καις στις αγροτικές περιοχές των επαρχιών μικρούς χωρικούς που είχαν πέσει όλο και περισσότερο στη δουλεία από χρέη. Δεν υπήρχε απόλυτα κοινός δρόμος χειραφέτησης για όλ’ αυτά τα στοιχεία. Για όλους αυτούς ο παράδεισος είχε χαθεί πίσω τους ̇ για τους καταστρεμμένους  ελεύθερους ανθρώπους ήταν η πρώην π ό λ ι ς, η πόλη και το κράτος εκείνου του καιρού, όπου οι προπάτορες τους ήσαν ελεύθεροι πολίτες  ̇ για τους δούλους που είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι  στον πόλεμο, ο χρόνος της ελευθερίας προ της υποταγής και αιχμαλωσίας τους ̇ για τους μικροχωρικούς το κοινωνικό σύστημα  του γένους και η κοινοτική  γαιοκτησία, που είχαν καταργηθεί. Όλα αυτά τσακίστηκαν  από την ισοπεδωτική σιδερένια γροθιά της καταχτήτριας Ρώμης. Η φυλή και η ένωση  συγγενικών φυλών ήταν η πιο πλατειά κοινωνική ομάδα όπου έφτασε η αρχαιότητα ̇ ανάμεσα στους βαρβάρους, η συγκέντρωση  σε ομάδες βασιζόταν σε συμμαχίες  ανάμεσα σε οικογένειες και ανάμεσα στους πολεοϊδρυτές Έλληνες και Ιταλούς στην π ό λ ι ν που την αποτελούσαν  μια ή περισσότερες συγγενικές φυλές. Ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος δόσανε στην Ελληνική χερσόνησο πολιτική ενότητα, αλλά δεν οδήγησε  στο σχηματισμό Ελληνικού ένθους. Τα έθνη έγιναν δυνατά  μονάχα από την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτή η κυριαρχία τερμάτισε  μια για πάντα  τις μικρότερες ενώσεις·  η στρατιωτική δύναμη, η Ρωμαϊκή δικαιοδοσία και ο μηχανισμός είσπραξης φόρων διάλυσαν ολότελα την παραδοσιακή εσωτερική οργάνωση. Στην απώλεια της ανεξαρτησίας της χωριστής οργάνωσης προστέθηκαν η βίαιη λεηλασία από στρατιωτικές και πολιτικές αρχές που άρπαζαν τους θησαυρούς των υποδουλωμένων κι ύστερα τους δάνειζαν τους ίδιους τους θησαυρούς τους με τοκογλυφικό τόκο για να τους αποσπάσουν  ακόμα πιο πολλά.  Η φορολογική πίεση και η ανάγκη για χρήματα που προκαλούσε  σε περιοχές όπου κυριαρχούσε μονάχα ή κυρίως η φυσική οικονομία, βύθιζε τους χωρικούς σ’ ακόμα βαθύτερη δουλεία στους τοκογλύφους, δημιουργούσε μεγάλες περιουσιακές διαφορές, που έκαναν τον πλούσιο πλουσιώτερο και απογύμνωνε τέλεια το φτωχό. Κάθε απόπειρα αντίστασης απομονωμένων μικρών φυλών ή πόλεων, στη γιγαντιαία Ρωμαϊκή παγκόσμια δύναμη ήταν χωρίς ελπίδα. Πού υπήρχε η διέξοδος, η σωτηρία, για τους υπόδουλους, τους καταπιεζόμενους και εξαθλιωμένους, μια διέξοδος κοινή για όλες αυτές τις ανθρώπινες ομάδες που   τα συμφέροντά τους ήσαν αμοιβαία ξένα ή κι ακόμα αντιτιθέμενα; Κι όμως έπρεπε να βρεθεί ένα μεγάλο επαναστατικό κίνημα που να τους αγκαλιάσει όλους αυτούς.

        Η διέξοδος είχε βρεθεί πράγματι. Αλλά όχι σ’ αυτόν  τον κόσμο. Στην κατάσταση που βρισκόντουσαν τα πράγματα μπορούσε να υπάρξει μονάχα μια θρησκευτική διέξοδος. Τότε αποκαλύφθηκε ένας καινούργιος κόσμος. Η συνέχεια της ζωής της ψυχής ύστερ’ από τον θάνατο του σώματος, αναγνωρίστηκε σιγά-σιγά, άρθρο πίστης σ’ ολάκερο τον Ρωμαϊκό κόσμο. Ένα είδος ανταμοιβής ή τιμωρίας των πεθαμένων ψυχών για τις πράξεις τους όσο ήταν στη γη έπαιρνε επίσης ολοένα και μεγαλύτερη αναγνώριση. Όσον αφορά την ανταμοιβή, οι προοπτικές δεν ήταν τόσο καλές: η αρχαιότητα ήταν πάρα πολύ  αυτόματα υλιστική  για να μην αποδίδει απεριόριστα πολύ μεγαλύτερη αξία στη ζωή πάνω στη γη από όσο στη ζωή στο βασίλειο των σκιών·  τη ζωή ύστερ’ από το θάνατο οι Έλληνες τη θεωρούσαν, πιο πολύ, σαν δυστύχημα. Ύστερα ήρθε ο Χριστιανισμός, που πήρε την ανταμοιβή και τη  τιμωρία στον άλλο κόσμο στα σοβαρά και δημιούργησε τον ουρανό και τον άδη, και βρέθηκε μια διέξοδος που θα οδηγούσε τους εργαζόμενους και ταλαιπωρημένους από το λιβάδι του οδυρμού  στον αιώνιο παράδεισο. Και στην πραγματικότητα μονάχα με τη προοπτική  μιας ανταμοιβής στον άλλο κόσμο μπορούσε  η στωϊκοφιλονική απάρνηση του κόσμου και ο ασκητισμός να υψωθεί  στη βασική ηθική αρχή μιας καινούργιας παγκόσμιας θρησκείας που θα μπορούσε να εμπνεύσει τον ενθουσιασμό στις καταπιεζόμενες μάζες(…)»

         Φρ. Ενγκελς   « Σχετικά με την ιστορία του πρώτου Χριστιανισμού» μετ. Γ. Βιστάκη