Συνέντευξη για το σοσιαλισμό στη Βουλγαρία

 Συνέντευξη για το σοσιαλισμό στη Βουλγαρία

via Ταξικές Μηχανές

Η διαδρομή

 Η διαδρομή

Αφήνοντας πίσω τα παλαιοπωλεία στο θησείο και τους καταχωνιασμένους θησαυρούς τους, τους κράχτες στου ψυρρή (δουλειά κι αυτή όμως) και την παραδοσιακή αυλή της «Αυλής», βγαλμένη από ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, μπορείς να βγεις στην αρχή της σωκράτους και την μπόχα από τα παρασκήνια της βαρβάκειου, που δε φεύγει ούτε καν τις κυριακές, αλλά είναι λιγότερο επώδυνη από την ανθρώπινη βόχα (όπως την αναφέρει ο βάρναλης στα ενθυμήματά του από τον άι-στράτη) που ενδέχεται να βρεις στη συνέχεια.

Το πρώτο στενό στα αριστερά, πριν το υπόγειο μαγειρείο, όπου περιμένεις να βρεις το ζήκο και τους συμπρωταγωνιστές του, είναι η οδός θεάτρου, που βγάζει στη μενάνδρου, γιατί του ψυρρή είναι γεμάτο αρχαίους ποιητές. Κι εκεί μπορείς να δεις μια παλιά, ηρωική πινακίδα από τα γραφεία της τοπικής κοβ, που μοιάζουν εγκατελειμμένα, όπως και η γύρω περιοχή εξάλλου. Στα επόμενα μέτρα της σωκράτους στήνεται ένα πανηγύρι φυλών και πολιτισμών, και βασικά μαγαζιών, γιατί έτσι μετράει τον πολιτισμό ο σύγχρονος αστικός κόσμος, με το εμπόριο, θεωρώντας συνήθως πιο πολιτισμένους και φιλήσυχους τους μετανάστες μαγαζάτορες –με εξαίρεση τους ντόπιους φασίστες βάρβαρους, που δε συνηθίζουν να κάνουν διακρίσεις στο ρατσισμό τους, εκτός και αν συμμαχούν με τους μετανάστες δεύτερης γενιάς ενάντια στις καινούριες φουρνιές των κολασμένων της γης.

Στην επόμενη γωνιά, πρέπει να υπάρχει ένα στούντιο ηχογράφησης. Κι αν είσαι τυχερός, μπορείς να πετύχεις ένα ροκάκι ή κάποιο φανκ κομμάτι να ντύνει μουσικά την κίνηση του δρόμου, σα βιντεοκλίπ που παρωδεί τη μελωδία της ευτυχίας: always look on the bright side of death, όπως έλεγαν κι οι μόντι πάιθονς, που μπορεί να τους ερωτευτείς ή να τους μισήσεις κεραυνοβόλα, αλλά δύσκολα θα σε αφήσουν απλώς αδιάφορο.

Κι ύστερα φτάνεις στη διασταύρωση με πειραιώς και την πολυκλινική, που πέρασε από σαράντα κύματα, για να επαναλειτουργήσει κουτσουρεμένη, και έτυχε (;) να την κλείσει ο άδωνις, τότε ακριβώς που πήραν οι δικοί μας για πρώτη (κι ιστορική) φορά την πλειοψηφία στο σωματείο, κρίνοντας προφανώς πως το καθημερινό πανδαιμόνιο στον (επίσης κόκκινο) ευαγγελισμό δεν είναι αρκετό και χρειάζεται ενισχύσεις.

Δεξιά σου έχεις την ομόνοια και τους πάγκους με τις εφημερίδες, που έχουν τις κυριακάτικες από το απόγευμα του σαββάτου. Και είναι αγαπημένη συνήθεια να στήνεσαι για να δεις τα πρωτοσέλιδα ή στα κλεφτά κάτι από τις μέσα σελίδες, αρκεί να μη θυμηθείς τον (όχι και πάρα πολύ) μακρινό καιρό που τις αγόραζες με το κιλό –κι ας μην τις διάβαζες όλες- και μελαγχολήσεις.

Ευθεία στη σωκράτους βλέπεις ένα μαγαζί οπτικών με τιμές τΣΟΚου, σε ένα από τα πιο τσοκαριστικά λογοπαίγνια όλων των εποχών –που πρέπει να είσαι τσόκος αναγραμματισμένος, για να μην το πιάσεις.

Περνάς κάποιες στοές με ενδιαφέροντες μεζέδες και πελατεία, όπου βρίσκει καταφύγιο ο 20ός αιώνας κι η παράδοσή του. Κλίνεις ευλαβικά το γόνυ προς τα γραφεία της δημαρ στο βάθος και την κουλτούρα να φύγουμε. Και μπαίνεις στο σκληροπυρηνικό κομμάτι της σωκράτους, πριν και μετά τη διασταύρωση με την οδό ξούθου, που σου κάνει για όνομα κάποιας άγριας φυλής.

Ένα κομμάτι που το δέρνουν οι αντιθέσεις και την πιο χτυπητή εξ αυτών τη συναντάς στη βερανζέρου. Από τη μία τρία κόκκινα γράμματα και το καινούριο δέντρο, που φύτρωσε και ρίζωσε στην αθήνα μες στο κέντρο (κι αν δεν έχεις διαβάσει νίκο μπίστη να φτύνει χολή στο βιβλίο του για τη μετριότητα αυτού του τραγουδιού, δεν έχεις δει τίποτα σε αυτή τη ζωή). Και από την άλλη το άλφα ταυ (που δεν είναι τα αρχικά αστικής τάξης, αλλά την εκπροσωπούν κατά μία έννοια, ως οργανικό κομμάτι του κράτους της) ομονοίας και το χαφιεδότσουρμο, που στήνει μπλόκα και σπάει πλάκα με όσους μετανάστες δεν έχουν χαρτιά και με το φόβο μες στα μάτια τους. Αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις κυρίες που φοράνε μίνι στο πεζοδρόμιο και τα πλεούμενα βαποράκια που είναι καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα. Ίσα-ίσα που οργανώνει τις δουλειές τους, για να είναι πιο αποτελεσματικές, και τους έχει στο διπλανό τετράγωνο –ούτε καν δυο δρόμους πιο εκεί, για ξεκάρφωμα- για να τους επιτηρεί καλύτερα. Το πραγματικό πρόβλημα όμως, όπως ξέρεις, είναι ότι οι γειτονιές μας μένουν αφρούρητες, χωρίς άλφα ταυ (που δεν είναι η αστική τάξη, αλλά είναι κιόλας κατά μία έννοια) και τον μπάτσο της γειτονιάς. Κι ότι δεν προχωράμε στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Και βρες μου εσύ, σφε αναγνώστη, μία αστική κυβέρνηση, της αριστεράς ή ό,τι άλλο, που να είναι σε θέση να προχωρήσει μία αστικοδημοκρατική μεταρρύθμιση: να τα βάλει πχ με τη μαφία και το αστυνομικό παρακράτος. Κι αν τη βρεις, ξανασυζητάμε σε νέα βάση.

Περνάς το παλιό εφετείο, όπου είχαν κάνει μία από τις πρώτες τους εμφανίσεις τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου –όλως τυχαίως δίπλα από το άλφα ταυ και αυτοί- ενάντια στους στοιβαγμένους φτωχοδιαβόλους μετανάστες. Έξω οι ξένοι, τους ακούς να λένε και γυρνάς το βλέμμα στους οδοδείκτες: βερανζέρου, σατωβριάνδου, παραδίπλα γλάδστωνος, κι άλλα τέτοια που κάνου το λαϊκό στρώμα να ξεκαρδίζεται από τον πολύ αρχοντοχωριατισμό.

Περνάς αμίλητος, χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις, δίπλα από τις επιχειρήσεις-σκούπα και σκέφτεσαι πότε θα πάρουμε εμείς τη σκούπα, σαν το βλαδίμηρο, για να καθαρίσουμε τον αστικό σταύλο του αυγεία με το χαφιεδότσουρμο και όλα τα παλιοπράγματα που συνοδεύουν τις ταξικές κοινωνίες από τη στιγμή που συγκροτήθηκαν.

Πιο κάτω αρχίζουν τα φαλάφελ της λιοσίου και της αχαρνών, με τους πιο «πολιτισμένους, φιλήσυχους» μετανάστες, που οι «πιο» πολιτισμένοι, φιλήσυχοι λευκοί αποφεύγουν καχύποπτα, γιατί τους φαίνονται πολύ βρώμικα ή πολύ πικάντικα για τα γούστα τους. Και η σωκράτους γίνεται αριστοτέλους. Γιατί αυτή η περιοχή είναι γεμάτη φιλοσόφους κι ας μην το δείχνει με πολλούς τρόπους. Αλλά δε βαριέσαι, ούτε κι η χώρα το δείχνει, γιατί να γίνει εδώ η διαφορά;

Η κυβερνώσα Αριστερά είναι μέρος του προβλήματος

 Η κυβερνώσα Αριστερά είναι μέρος του προβλήματος

Μετά τη συμφωνία με τους Ευρωπαίους, η κυβερνώσα Αριστερά θα επιδοθεί στο ρόλο της τροχοπέδης μέσα στο κίνημα. Οπως και με τη Δεξιά, οποιοσδήποτε διάλογος με την κυβερνώσα Αριστερά δεν ωφελεί, αντιθέτως θα της παρέχει το χρόνο και την απαραίτητη ανάσα για να συνεχίσει το έργο της, μέσα σ' ένα μηχανισμό που ήδη είναι ζεστός και στημένος από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Είναι νόμιμη άμυνα η προσπάθεια αποδόμησής της και η αντίστασή μας απέναντι σ' ένα σύστημα που σκοπό έχει να μας προκαλέσει ένα καίριο χτύπημα. Δεν έχουμε ανάγκη να κάνουμε μιαν ακόμη ανάλυση της προέλευσης αυτού του μηχανισμού, αλλά να θέσουμε ένα τέλος στην ύπαρξή του.

2. Ποτέ άλλοτε μια θεατρική παράσταση τρόμου δεν άντεξε τόσα πολλά χρόνια, εφευρίσκοντας διαρκώς νέους τρόπους εκβιασμού σε βάρος ενός λαού. Η κυβερνώσα Αριστερά κατάφερε να παρουσιάσει μια πιθανή έξοδό από το ευρώ σαν τον απόλυτο κίνδυνο, προετοιμάζοντας το έδαφος για μιαν ανέντιμη συμφωνία. Η σημερινή κυβέρνηση έπαιξε ένα στοίχημα, πείθοντας τους πολίτες πως η αίγλη μας στηρίζεται σε αυτή την ανέντιμη ένωση, διατηρώντας το θεατρικό καμαρίνι που μας προσφέρει ο θίασος της Ευρώπης.

3. Καμιά ελπίδα για την κυβερνώσα Αριστερά. Ο αφρός στον οποίο κολυμπάνε οι Αριστεροί μπορεί να είναι ευχάριστος, αλλά είναι αφρός. Οι δημοσκοπήσεις που τους έκαναν να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, τώρα παραμένουν στα αζήτητα. Η διαρκής επίδειξη των δημοσκοπήσεων σαν τρόπαια αποτελεί φτηνό, χυδαίο όπλο - και δεν μπορεί καν να χρησιμοποιείται σαν όπλο από την Αριστερά.

4. Η κατάχρηση ιδεών από την Αριστερά θα αποτελέσει και την αχίλλειο πτέρνα της. Θα αναγκαστεί να καταλάβει ότι η οικονομική κρίση και οι κοινωνικές εντάσεις είναι απολύτως φυσικές, όσο ο κόσμος αυτός παραμένει αντεστραμμένος. Γι' αυτό και δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, περιττεύουν τα μεγάλα λόγια. Ας προετοιμαστούν για την ωμότητα και τον κυνισμό, που από δω και στο εξής θα ενστερνιστούν με κλειστά μάτια.

5. Το τέλος των πανεπιστημίων. Από το βιβλίο «Οι τελευταίοι διανοούμενοι» του Ράσελ Τζάκομπυ (σε μετάφραση Βασίλη Τομανά, εκδόσεις «Νησίδες»): «Επιχειρηματίες και γυρολόγοι έχουν αντικαταστήσει τους ανιδιοτελείς λόγιους και ερευνητές. Εχει αναδυθεί μία "ακαδημαϊκή μπουρζουαζία" με σκάρτα προσόντα και περίβλεπτη έρευνα. "Ξύστε έναν διδάσκοντα σήμερα -λέει ο Nisbet- και από κάτω θα βρείτε σχεδόν πάντα έναν επιχειρηματία". Το "επιχειρηματικό πνεύμα" εξαπλώνεται σε ολόκληρο το πανεπιστήμιο, διαφθείροντας τους πάντες και τα πάντα. "Γεννήθηκε ένα γνήσιο τζετ-σετ διδασκόντων, για να προκαλεί το φθόνο - και την άμιλλα... Πιστεύω ακράδαντα ότι επιδόματα κατευθείαν από την κυβέρνηση και το ίδρυμα σε άτομα - μέλη των πανεπιστημιακών σχολών ή σε μικρές ομάδες διδασκόντων που αποτελούν εταιρείες, με σκοπό να δημιουργήσουν ινστιτούτα, κέντρα, γραφεία και άλλες ουσιαστικά καπιταλιστικές επιχειρήσεις μέσα στην ακαδημαϊκή κοινότητα, είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας αλλαγής που μπορούμε να βρούμε στη μακρά ιστορία του πανεπιστημίου. Για πρώτη φορά στη Δυτική Ιστορία, καθηγητές και λόγιοι βρέθηκαν άθελά τους στη θέση των επιχειρηματιών, που αναζητούν ασταμάτητα νέες πηγές κεφαλαίου, νέο εισόδημα και... κέρδη... Ο νέος καπιταλισμός, ο ακαδημαϊκός καπιταλισμός, είναι μια δύναμη που αναδύθηκε μέσα στο πανεπιστήμιο και είχε ως πιο ένθερμους υποστηρικτές του τα μέλη του καθηγηταριάτου [professariat]"».

Γιώργος Κακουλίδης

Ριζοσπάστης

Η Παναρίτη του Βαρουφάκη

  Η Παναρίτη του Βαρουφάκη

Με αφορμή την είδηση για τον διορισμό της κ.Έλενας Παναρίτη ως εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, αναδημοσιεύουμε εδώ ένα αρκετά παλιότερο άρθρο που την αφορά, που το βρήκαμε στον "ημεροδρόμο":
_______________ 

Δε γνωρίζουμε ακριβώς τις υπηρεσίες που μπορεί να χρειάζεται ο υπουργός οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης από την Ελενα Παναρίτη. Μπορούμε να φανταστούμε ότι είναι οι ίδιες οι υπηρεσίες που πρόσφερε και στην κυβέρνηση- Παπανδρέου… Αξίζει λοιπόν τον κόπο να ανατρέξουμε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν για να τη (ξανα)θυμηθούμε.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημοσίευμα από την εφημερίδα Ποντίκι (14/4/2011). Χωρίς άλλα σχόλια…

Η γυναίκα-αλεξίπτωτο

Η προσγείωση της Έλενας Πανα­ρίτη με… αλεξίπτωτο (του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των… αγορών) στο ελληνικό πολιτι­κό σκηνικό αντιμετωπίστηκε σαν μια ακόμη «καινοτόμος ιδιορρυθμία» του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αναζητά «μοντέρνες λύσεις» από τους… ειδικούς.

Όμως, οι ζυμώσεις που γίνονται (με διαρροές) το τελευταίο διάστημα για την ανάθεση του τομέα των αποκρα­τικοποιήσεων στην εν λόγω πολύπει­ρη κυρία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ίσως έφτασε η ώρα που το «κομάντο» (του ΔΝΤ) θα αναλάβει δράση. Γι' αυτό άλλωστε… προσγειώθηκε.

Βίος και… πολιτεία

Μια και θα (μας) κάνει τη δουλειά, ας τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από το βιογραφικό της, όπως αυτό είναι διατυ­πωμένο στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ:

«Το συνολικό έργο της Έλενας Πανα­ρίτη αναγνωρίζεται διεθνώς σαν καλή πρακτική εφαρμογή «θεσμικών οικο­νομικών». Είναι ειδική στα ιδιοκτησια­κά δικαιώματα και στην αντίστοιχη δια­χείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφα­λής του Panel Group, ένας ειδικός συμ­βουλευτικός όμιλος που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποί­ηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.

Στη σχολή Wharton του Πανεπιστημί­ου της Πενσυλβάνια και στο πλαίσιο της διερεύνησης της αγοράς της ακίνητης περιουσίας ασχολείται ιδιαιτέρως και διδάσκει χρηματοδότηση του οικιστι­κού τομέα. Επίσης έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στο τμήμα Ανωτέρων Διεθνών Σπουδών (SAIS) και Insead.

Κατά την διάρκεια της εργασίας της στην Διεθνή Τράπεζα ως οικονομολό­γος, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμι­ση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησια­κών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας.

Η Panel Group ασχολείται με ρυθμί­σεις αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και που αποδί­δουν σημαντικά οικονομικά, κοινωνι­κά και περιβαλλοντολογικά αποτελέ­σματα. Έχει πτυχία από τα Πανεπιστή­μια John Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS), Insead, Harvard.

Έχει πολύ καλές γνώσεις Ισπανικής, Αγγλικής, Γαλλικής, Ιταλικής γλώσσας και τη βασική γνώση της Γερμανικής».

Προσοντούχος η βουλευτής Επικρα­τείας. Πώς μπορούμε να διαφωνήσου­με; Ας «σκύψουμε» όμως λίγο πάνω από τη δουλειά της για να τη γνωρίσου­με καλύτερα. Άλλωστε είναι πολύ πιθα­νό να υποστούμε την «ευεργεσία» των γνώσεων και των προσόντων της. Ας προετοιμαστούμε…

Καθώς η εργασία της κυρίας Παναρί­τη στο Περού θεωρείται και από την ίδια μοντέλο (το οποίο μάλλον φιλοδοξεί να εφαρμόσει και εδώ) επιβάλλεται να ρί­ξουμε μια ματιά στο πώς εφαρμόστηκε και ποια αποτελέσματα άφησε πίσω για την κοινωνία του Περού.

Η κυρία Παναρίτη, λες και το “ξερε ότι δημιουργούνται οι πολιτικές προϋ­ποθέσεις για την εφαρμογή νεοφιλε­λεύθερων οικονομικών μοντέλων εγκα­ταστάθηκε στο Περού το 1991. Έναν χρόνο αργότερα (τι σύμπτωση κι αυτή!), το 1992, ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει το έργο του ξεπουλήματος της χώρας (του).

Η«προσφορά»

Ο Φουτζιμόρι εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρό­νια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρή­ματος και διαφθορά. Εν τω μεταξύ η κυ­ρία Παναρίτη του έπλεκε το εγκώμιο.

Η κυρία Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρ­ρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατί­ας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύ­μα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επί­σης, το Περού.

Την προσφορά της Παναρίτη ανα­γνώρισαν τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι καθώς και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και οι λοιποί στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.). Αντίθετα, ο λαός του Περού δεν εκτίμησε ούτε την Παναρίτη ούτε την πολιτική του ΔΝΤ, καθώς:

♦ Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμε­ρικής οι απολύσεις και η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχί­ζονται σε καθεστώς πλήρους ατιμωρη­σίας, όπως ακριβώς συνέβη και τη δεκα­ετία του ’90, την εποχή που η Παναρίτη εργαζόταν για το καθεστώς Φουτζιμόρι, κατά τη διάρκεια του οποίου υποχώρη­σαν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις: το δικαίωμα στην απεργία, στον συνδικα­λισμό, στην εργασιακή σταθερότητα.
♦ Η σημερινή κατάσταση των συνταξιούχων είναι αξιοθρήνητη, καθώς οι συντάξεις είναι παγωμένες εδώ και 8 χρόνια και δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε το 10% των βασικών εξόδων του οικογενειακού προϋπο­λογισμού.
♦ Η μεγάλη πλειονότητα των επιδο­μάτων που θα έπρεπε να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι με βάση τους νόμους των τελευταίων δεκαετιών έχουν σκανδα­λωδώς περικοπεί (σας θυμίζει κάτι;). Το ίδιο το κράτος έχει επινοήσει τρόπους για να αποφύγει να πληρώσει τα νόμιμα επιδόματα.
♦ Μεγάλος αριθμός εργαζομένων απολύεται καθημερινά ως συνέπεια των μέτρων που λαμβάνονται για τον περιορισμό του εργατικού κόστους (κά­τι μας θυμίζει κι αυτό…).

Εξολόθρευση των ιθαγενών
Η τραγωδία στην Ελλάδα άρχισε με τη διαπίστωση ότι τελικά λεφτά… δεν υπάρχουν και προκειμένου, υποτίθε­ται, «να πληρωθούν μισθοί και συ­ντάξεις», ο Γ. Παπανδρέου προσέφυ­γε στο ΔΝΤ. Στο Περού (απ” όπου έχει πλούσια πείρα η βουλευτής Επικρα­τείας και σύμβουλος περί αξιοποίη­σης της δημόσιας γης του Παπανδρέ­ου) το δράμα εξελίχθηκε μια δεκαε­τία νωρίτερα. Ας δούμε πώς…

Το 1974 το καθεστώς του στρατηγού Χουάν Βελάσκο Αλβαράδο αναγνωρίζει τη «νόμιμη ύπαρξη και τη νομική ταυτό­τητα των ιθαγενών λαών του Αμαζονίου και των εδαφών τους». Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώθηκε με το Σύνταγμα του1979. Ωστόσο όλα αυτά διαγράφτη­καν με μια μονοκονδυλιά με το Σύνταγμα του καθεστώτος Φουτζιμόρι (για τον οποίο η κυρία Παναρίτη έχει γράψει ύμνους) το 1993, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο της αρπαγής και της καταλή­στευσης των εδαφών αυτών.

Με το Σύνταγμα του Φουτζιμόρι το 1993 θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι άνοιξε ο δρόμος για την εκμετάλλευ­ση της γης των Ινδιάνων (γι' αυτήν την εκμετάλλευση εργάστηκε στο Περού η κυρία Παναρίτη αποκτώντας τη σημερι­νή τεχνογνωσία).

Είναι περιττό να σημειώσουμε για το συμφέρον… ποιων προωθήθηκε η εν λόγω νεοφιλελεύθερη νομοθεσία… Οι πολυεθνικές έχουν πια απελευθερωθεί από το βάρος των αυτοχθόνων πληθυ­σμών και έχουν εξασφαλίσει την πρό­σβαση στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, την εξορυκτική βιομηχανία, τον τουρι­σμό και την υλοτομία, σε περιοχές που παραδοσιακά ανήκουν στους λαούς που διαμένουν εκεί.

Κάπως έτσι στρώθηκε ο δρόμος από την κυβέρνηση Φουτζιμόρι ώστε το κράτος να διακηρύξει ότι η γη των ιθα­γενών λαών είναι «διαπραγματεύσιμη» (σας θυμίζει κάτι;) «σύμφωνα με την οικονομία της αγοράς». Κάπως έτσι, μέσω… Προεδρικών Διαταγμάτων και με τρικ που ξεπερνούσαν τις κοινο­βουλευτικές αγκυλώσεις, προχώρησε το ξεπούλημα. Η αρπαγή και το ξεπού­λημα της γης των Περουβιανών έγινε αριστοτεχνικά και… εκσυγχρονιστικά, με τα εξής βήματα:

♦ Δημιουργία κτηματολογίου.
♦ Επίσημοι τίτλοι ιδιοκτησίας επί των προαιώνιων κοινοτικών ιδιοκτησιών επί της προεδρίας Φουτζιμόρι.
♦ Πρόσβαση (των ιδιοκτητών) σε πιστώσεις. Δηλαδή δέσιμο της γης τους με υποθήκες στις τράπεζες.

Τη συνέχεια τη φαντάζεστε…

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θε­ωρούνται η Κόλαση. Οι πολιτικές που «πρότειναν» – ανάλογες με τις απαι­τήσεις που διατυπώνει σήμερα στην Ελλάδα το ΔΝΤ – οδήγησαν την Αργε­ντινή στην απόλυτη οικονομική κατα­στροφή και τη ΝΑ. Ασία στη μεγάλη κρίση του 1997.

Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι από το 2000 και έπειτα οι περισσότερες χώ­ρες φρόντισαν να φύγουν τρέχοντας τόσο από την Παγκόσμια Τράπεζα (της… Παναρίτη) όσο και από το ΔΝΤ (του σοσιαλιστή και φίλου του πρω­θυπουργού μας Στρος – Καν. Μέχρι το 2007 οι μοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν δύο μεγάλα «εξαρτήμα­τα» της Ουάσιγκτον, η Τουρκία και το Πακιστάν. Ας σημειώσουμε ότι και η Τουρκία φρόντισε να την κάνει…

Και ενώ, λοιπόν, όλοι – ή τουλάχιστον όσοι μπορούσαν – έφευγαν όσο πιο μα­κριά από την επιρροή αυτών των ευα­γών ιδρυμάτων, ο Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο έσπευσε στις αγκάλες τους, αλ­λά φρόντισε να αξιοποιήσει και κάποια από τα στελέχη τους, όπως η κυρία Πα­ναρίτη (θέλει να την κάνει και μέλος της κυβέρνησης). Ή μήπως, τελικά, συμβαί­νει το αντίστροφο; Δηλαδή τα εν λόγω ιδρύματα με τα στελέχη τους (εντός της κυβέρνησης) «αξιοποιούν» την κυβέρ­νηση της χώρας και τον πρωθυπουργό;

Ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι τραγικά ίδιο…
__________
Y.Γ.
Και ένα ακόμη στοχείο του βιογραφικού της κ.Παναρίτη που δεν αναφέρεται παραπάνω:

"Elena Panaritis – was named a genius by Bill Clinton and given US Citizenship on that basis."
(Η Έλενα Παναρίτη θεωρήθηκε "ιδιοφυΐα" από τον Μπίλ Κλίντον, που επάνω σε αυτή την βάση της απέδωσε την αμερικάνικη υπηκοότητα)

   “Σύνοδος των Λαών” στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια της Συνόδου Κορυφής CELAC – EE

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Βαγγέλης Γονατάς //

Στις 10 με 11 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί  Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες των κρατών-μελών της Ευρωπαïκής Ένωσης  και της  CELAC (Κοινότητα  Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής). Αυτή θα είναι η δεύτερη σύνοδος κορυφής που οργανώνεται μεταξύ των χωρών των δύο ηπείρων, η πρώτη έγινε στη Χιλή το 2013.
Στο πλαίσιο της συνόδου κορυφής των κρατών, η βελγική οργάνωση “Σύλλογος Αλληλεγγύης με τη Σοσιαλιστική Κούβα”  φιλοξενεί τη “Σύνοδο των Λαών”, λατινοαμερικάνικης έμπνευσης ονομασία, της συνάντησης των κινημάτων και των οργανώσεων αλληλεγγύης  που θα πραγματοποιηθεί  στις 11 Ιουνίου, και στην οποία καλούν  μια σειρά οργανώσεις από Ευρώπη και Λατινική Αμερική.
Την παραμονή της Συνόδου των Λαών, ανήμερα της Συνόδου Κορυφής, οργανώνονται επίσης στη βελγική πρωτεύουσα σειρά εκδηλώσεων όπως, Αλληλεγγύη στη Βενεζουέλα, πορεία στο χώρο των εκδηλώσεων κλπ.

Το πρόγραμμα  της Συνόδου των Λαών, προβλέπει 7 θεματικές ομάδες εργασίας, τα αποτελέσματα των οποίων θα ανακοινωθούν στην ολομέλεια και πολιτιστική εκδήλωση το απόγευμα με συμμετοχή  ηγετών των χωρών της CELAC.
Μέχρι στιγμής από την Ελλάδα έχουν δηλώσει συμμετοχή ο Πολιτιστικός Σύλλογος Χοσέ Μαρτί,  το ελληνικό  δίκτυο bloggers  La Red Solid@ria Griega  και η πολιτιστική – αθλητική ομάδα  Hasta la Victoria Siempre.
Το  σύνθημα της Συνόδου “Οικοδομώντας Εναλλακτικές”  μάλλον εκφράζει περισσότερο το κίνημα  στη  Λατινική Αμερική, που οικοδομεί πράγματι εναλλακτικές από τον μεγάλο  βόρειο γείτονα,  ενώ για τη δική μας ήπειρο θα ήταν ακριβέστερο το “Αναζητώντας Εναλλακτικές” με την υποσημείωση “εγκλωβισμένοι στο δικό μας ιμπεριαλιστικό  κέντρο – (ΕΕ)”.
Η Σύνοδος των κρατών CELAC-EE, είναι αναμφίβολα ένα θετικό γεγονός πολιτικού, διπλωματικού και οικονομικού ενδιαφέροντος, ωστόσο συγκαλείται ενώ η Ευρωπαική ‘Ενωση επιμένει στη διατήρηση της λεγόμενης «κοινής θέσης» που στοχεύει στην απομόνωση της σοσιαλιστικής επανάστασης της Κούβας, εκφράζοντας την ταξική της αλληλεγγύη στον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος εξακολουθει επίσης να διατηρεί τον γενοκτονικό οικονομικό – εμπορικό αποκλεισμό (εμπάργκο)  κατά της Κούβας, παρά τη δρομολογούμενη εξομάλυνση των  διακρατικών σχέσεων μεταξύ Κούβας-ΗΠΑ.

Ο στόχος της πολιτικής τόσο των ΗΠΑ, όσο και της Έυρωπαικής Ένωσης  ήταν και εξακολουθεί να είναι η διατήρηση της ασφυκτικής πίεσης  στο λαό της Κούβας  και η καταστροφή  της  επανάστασής του.
Στο στόχαστρο και των δύο ιμπεριαλστικών κέντρων μπαίνει εδώ και καιρό  και ο λαός της Βενεζουέλας με στόχο την καταστροφή της Μπολιβαριανής Επανάστασης καθώς συνεχίζεται αμείωτα η  εντεινόμενη εκστρατεία κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης Madurο και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Επομένως, η Σύνοδος  των κρατών των 2 ηπείρων δεν μοιάζει σε τίποτα με τις σιδερόφρακτες  Συνόδους Κορυφής των διάφορων “G” των πλούσιων, αλλά ούτε με τις Συνόδους των χωρών της Λατινικής Αμερικής (CELAC, ALBA κ.α) που έχουν  ανοιχτό μέτωπο με το βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ούτε καν με τις Συνόδους  όλης της Αμερικής, που στην τελευταία στον Παναμά (που συμμετείχε η Κούβα για πρώτη φορά) βρέθηκε μόνο ο Καναδάς στο πλευρό των ΗΠΑ.
Όμως και από την πλευρά των κινημάτων η κατάσταση δεν είναι ίδια. Η διαδικασία στην αμερικάνικη ήπειρο θέτει και τα κινήματα της ηπείρου σε διαφορετική θέση από  αυτή της γενικής διαμαρτυρίας  του  κατά  των δεινών του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και των τραπεζών, που κινείται το κίνημα στις χώρες της  παραπέουσας πάλαι ποτέ μεγάλης Ευρώπης, κατ’ άλλους Ευρωπαικής Ένωσης.

Θα ήταν  βαρετό  και αδιέξοδο  “οικοδομώντας εναλλακτικές” στη Σύνοδο των Λαών στις Βρυξέλλες, να συνδιαχειριστούμε τα αδιεξόδα  της διάλυσης του  κινήματος της ευρωπαικής ιμπεριαλιστικής μητρόπολης, με το δυναμικά αναπτυσσόμενο κίνημα των πρώην αποικιών της.
Θα ήταν επίσης επιζήμια αυταπάτη να περιμένει κανείς  να εμφανιστεί στη Σύνοδο των Λάων, κάποιο άλλο κίνημα της Ευρώπης από αυτό που πραγματικά υπάρχει. Το ίδιο αδιέξοδο θα ήταν να περιμένει κανείς  την υπέρβαση αυτής της κινηματικής κατάστασης στην Ευρώπη μέσω αυτής της Συνόδου (μέσω οποιασδήποτε Συνόδου).
Τι πάμε να κάνουμε τότε στις Βρυξέλλες ;
Η καθαρή θέση των κινημάτων απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα (ΗΠΑ και ΕΕ)  ενάντια στη Λατινική Αμερική, ενάντια στην Κούβα και τη Βενεζουέλα, είναι η μόνη εναλλακτική που μπορεί να θέσει μια ελάχιστη διακριτή γραμμή που θα βγάλει κάτι καλό στο μέλλον για το κίνημα στην πρώην μητρόπολη.
Ένα τέτοιο κίνημα, για 15 χρόνια σε όλο τον κόσμο,  συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στην απελευθέρωση των Πέντε κουβανών ηρώων λίγους μήνες πριν. Ένα τέτοιο κίνημα άφησε σοβαρή παρακαταθήκη πρώτα απ” όλα στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, που τα αποτελέσματά του τα διακρίνουμε  σήμερα στις   κινητοποιήσεις κατά της αστυνομικής βίας αλλά και στις  εστίες εργατικών αγώνων  στις ΗΠΑ.
Το ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης μπορεί να συμβάλει σοβαρά σε αυτή την κατεύθυνση. Το παραμικρό ρήγμα στο ιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι καλό και για τη Λατινική Αμερική και για την Ευρώπη.

ΠΑΜΕ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ  λοιπόν και απαιτούμε:

• Άρση του ευρωπαϊκού εμπάργκο (“κοινή θέση” της ΕΕ) κατά της Κούβας!

• Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!

ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ KI ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙΣ

 ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ KI ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙΣ

ερώτηση κρίσεως : πως θα υποδεχόταν η σημερινή κοινωνια εναν τετοιο αγώνα ;

Οι περιγραφές για τις  ατέλειωτες διαπραγματεύσεις της για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς με τους εταίρους, που παρατείνονται  όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες, ευνοούν τη λεπτομέρεια, αναλύουν τις πολύμορφες κινήσεις των συμμετεχόντων σ’  αυτές, μας καθηλώνουν σε επιμέρους περιστατικά για να τα παρακολουθούμε με θέρμη  και σχεδόν πάντα απομονωμένα. Από τις δηλώσεις του Π. Λαφαζάνη που βεβαιώνει πως  «οι προγραμματικές μας δεσμεύσεις θα υλοποιηθούν μέχρι το τέλος και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι πάντες στην ΕΕ», τα  «παραμύθια, παραμύθια» του Γ.  Βαρουφάκη σχετικά με την μαγνητοφώνηση του Γιούρογκρουπ, ως την σταθερή αισιοδοξία του Α. Τσίπρα για  «σταθερή, μακροπρόθεσμη και βιώσιμη λύση, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος». 

Εστιασμένοι πάντα σε συγκεκριμένα σημεία συμβαίνει να χάνουμε από τα μάτια μας την ενότητα των ενεργειών και των σκοπιμοτήτων. Οι μεταρρυθμίσεις που ζητούνται δεν είναι διαφορετικές απ’  αυτές των προηγούμενων χρόνων –πάλι η απελευθέρωση της  αγοράς εργασίας, πάλι το συνταξιοδοτικό κλπ. Οι βερμπαλισμοί της …επαναστατημένης αριστερής πλατφόρμας και λοιπών …επαναστατών, όπως η Ζ. Κωνσταντοπούλου, εντός του κυβερνώντος κόμματος επιδιώκουν τη συσκότιση σχετικά με  τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης,  για λογαριασμό της οποίας διαχειρίζεται την εξουσία  η για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς.

                    Η κυρίαρχη τάξη με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση διαχειρίζεται καλύτερα την οργή μέσα στις εκμεταλλευόμενες τάξεις –τη σταματάει πριν οργανωθεί και ξεσπάσει, και τις κρατάει υπό έλεγχο με την εξαπάτηση. Η  ΕΕ δεν αποτελεί μια κόλαση από την οποία θα ήθελε κανείς να απομακρυνθεί όσο το δυνατό γρηγορότερα, αλλά έναν παράδεισο για λίγους που γι’  αυτό προστατεύεται και θα πρέπει να είναι κανείς άξιος γι’ αυτή.  Κι απέναντι σ’ αυτόν τον τακτοποιημένο κόσμο της αστικής τάξης όλοι οι άλλοι θεωρούνται ένοχοι με πρώτο και κύριο τον εργαζόμενο. Θεωρείται κατώτερος και πείθεται και γι’  αυτό.  

                   Κι ενώ προωθείται μια εντατική και τελικά καταστροφική απόλυτη εκμετάλλευση της μεγάλης μάζας των εργαζομένων από την πανίσχυρη πλούσια τάξη μιας ελάχιστης μειονότητας, η χρήση της έκφρασης ταξική σύγκρουση δεν …εγκρίνεται, ούτε λόγος για ταξικό αγώνα, εφόσον ουσιαστικά προπαγανδίζεται πως δεν υπάρχουν πια τάξεις, αλλά ευκαιρίες και ικανότητες που μεγαλώνουν τις  δυνατότητες επιτυχίας των ατόμων. Η άρχουσα τάξη με δεκαετίες προπαγάνδας  κατάφερε να μην υπάρχει σαφής επίγνωση της τάξης που ανήκουν οι εξαθλιωμένοι, ούτε ειδικά ταξικός αγώνας όταν μάλιστα είναι ελάχιστη και η συνείδηση του  αγώνα εν γένει.

...ή εναν τέτοιο ;

                  Οι αντιφάσεις σε  λόγια, έργα, αξίες, κανόνες κλπ. δεν παίρνουν σαφή μορφή και τις θεωρούμε τυχαίες και περιστασιακές. Είναι που δεν τις συνειδητοποιούμε και δεν εντοπίζουμε τις αιτίες τους στην ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Γι’  αυτό δεν συνειδητοποιούμε καν τις αντιφάσεις ανάμεσα στις …αξίες που ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί θεωρητικά και τους κανόνες και ενέργειες που εφαρμόζει πρακτικά, όπως εκφράζονται από τον πρωθυπουργό που αναζητά τη συμβολή όσων μπορούν να συμβάλλουν στο να βρεθεί βιώσιμη λύση για συμφωνίες που ευνοούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα, όπως εκφράζονται από την ΕΕ, την ίδια στιγμή που  κηρύττει πόλεμο εναντίον «των ελίτ των ολιγαρχών που φοροδιαφεύγαν τα προηγούμενα χρόνια».  Γι’  αυτό και μοιάζουν όλα τόσο παράλογα, εφόσον αντιφάσεις επί αντιφάσεων όχι μόνο δε συνειδητοποιούνται, αλλά εκφράζονται με συγκινησιακά βιώματα που οδηγούν σε αποσύνθεση το στοχασμό. Η αριστερή πλατφόρμα που απαιτεί εθνικοποιήσεις τραπεζών, διαφάνεια στα μέσα ενημέρωσης, άρση των προνομίων και της ασυλίας ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, φορολόγηση του μεγάλου πλούτου  συμπλέει  με τη  δήλωση στις Κάννες της Τ. Φόντα «Πρέπει να απαλλαγούμε από τον ασύδοτο καπιταλισμό. Είναι πολύ δύσκολο αλλά μπορεί να γίνει». Είναι η φωνή της  άρχουσας τάξης που κατασκευάζοντας ορισμένα γεγονότα έχει τη δυνατότητα να ελέγξει το στοχασμό και τη συμπεριφορά των ανθρώπων που υποτάσσονται ή προσαρμόζονται σ’  αυτά.

                 Κι όλ’  αυτά δεν   εντάσσονται παρά στη συσκότιση  της πραγματικότητας που η άρχουσα τάξη επιδιώκει. Πως δεν είναι ταξική η κοινωνία  που βασίζεται στην ύπαρξη της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, πως δεν υπάρχει οικονομική εκμετάλλευση που είναι και ο λόγος ύπαρξης ολόκληρου του ταξικού συστήματος. Κι επομένως ούτε εργατική τάξη υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται κόμμα της εργατικής τάξης το κομμουνιστικό. Γιατί ακριβώς είναι αυτή η κοινωνική τάξη που συνειδητοποιεί, βιώνοντάς τες, αυτές τις αντιφάσεις και μπορεί να αγωνιστεί να τις ξεπεράσει.

αναδημοσίευση απο diesbruma

ΝΤΟΝΜΠΑΣ (ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΤΟΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑ) Στις «μυλόπετρες» των αντιθέσεων

ΝΤΟΝΜΠΑΣ (ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΤΟΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑ)

Στις «μυλόπετρες» των αντιθέσεων

Ο δολοφονημένος διοικητής στο Λουγκάνσκ, Αλεξέι Μοζγκοβόι

«Ο πόλεμος είναι η μεγαλύτερη αδικία.
Μιας και δεν πολεμάμε ενάντια σ' αυτούς που πρέπει.
Σ' εκείνους που τον πληρώνουν, που τον προθερμαίνουν,
κι οι οποίοι μέσω των μέσων ενημέρωσης στρέφουν το λαό
τον έναν ενάντια στον άλλο.
Αυτούς πρέπει να πολεμήσουμε!»
Αλεξέι Μοζγκοβόι, 13/4/2015
(Από συνέντευξη στο περιοδικό «Ρούσκαγια Πλανέτα»)
Στις 23 Μάη, στην περιοχή του Ντονμπάς, 50 χιλιόμετρα μακριά από τη «γραμμή πυρός», σκοτώθηκε ο Αλεξέι Μοζγκοβόι, ένας από τους πιο γνωστούς στρατιωτικούς διοικητές του Λουγκάνσκ, που είχε και τη φήμη ότι ήταν κι «ο πιο κόκκινος διοικητής». Μαζί του σκοτώθηκαν 3 άντρες της προσωπικής φρουράς του, η γραμματέας του και δύο διερχόμενοι πολίτες (μεταξύ αυτών μία έγκυος). Αυτόπτες μάρτυρες είπαν πως το όχημα του Α. Μοζγκοβόι έπεσε σε ενέδρα, κι αρχικά πυροδοτήθηκε εκρηκτικός μηχανισμός, την ώρα που διερχόταν από το σημείο το όχημα, κι όταν αυτό ακινητοποιήθηκε, δέχτηκε πυρά από αυτόματα όπλα που έριχναν από 4 διαφορετικά σημεία. Στο σημείο βρέθηκαν ενδείξεις πως στην ενέδρα κατά του Α. Μοζγκοβόι μεταξύ άλλων χρησιμοποιήθηκε και βαρύς οπλισμός (πολυβόλο).
Ο Α. Μοζγκοβόι είχε τη φήμη του «κόκκινου διοικητή» γιατί οι δυνάμεις που διοικούσε με την ονομασία «Πρίζρακ» («Φάντασμα»), με πάνω από 1.000 μαχητές, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν αρκετοί κομμουνιστές, χρησιμοποιούσαν κόκκινες σημαίες κι άλλα κομμουνιστικά σύμβολα, αλλά και γιατί ο ίδιος, χωρίς να αποφεύγει συγχύσεις κι αντικρουόμενες απόψεις, ανοιχτά τοποθετούνταν αρκετές φορές υπέρ της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Αναπάντητα ερωτήματα

Τα ερωτήματα ποιος και γιατί έστησε την ενέδρα σε βάρος του Α. Μοζγκοβόι δίνουν και παίρνουν τις τελευταίες ώρες.
Επίσημα, την ευθύνη της εκτέλεσής του ανέλαβε η οργάνωση «Τένι» («Σκιά»), που αυτοχαρακτηρίζεται ως «ουκρανική παρτιζάνικη ομάδα δολιοφθορών», με άγνωστη έως σήμερα δράση. Η συγκεκριμένη οργάνωση δηλώνει πως θα συνεχίσει τη μάχη για την «απελευθέρωση της Ουκρανίας από τους Ρώσους». Δημοσιεύματα ισχυρίζονται πως μια τέτοια «ομάδα» μπορεί να δρα στην περιοχή με τέτοιο τρόπο, μόνο αν έχει τη στήριξη και την εμπλοκή δυνάμεων των ΗΠΑ.
Οπως κι άλλοι «στρατιωτικοί διοικητές» της λεγόμενης «Νεορωσίας», έτσι κι ο Α. Μοζγκοβόι ήταν στο «μάτι» των Ουκρανών εθνικιστών, πολύ περισσότερο που αυτός ήταν γνωστός και για τις προσπάθειές του να απευθυνθεί, με διάφορους τρόπους, στους στρατιώτες κι αξιωματικούς του ουκρανικού στρατού, ζητώντας τους να σταματήσουν να στηρίζουν τη «χούντα του Κιέβου», να ενωθούν με τις ένοπλες δυνάμεις των «Λαϊκών Δημοκρατιών» («ΛΔ») και να προχωρήσουν μαζί «έως το Κίεβο».
Οι επίσημες αρχές των λεγόμενων «ΛΔ» υιοθέτησαν αμέσως τη συγκεκριμένη ανάληψη ευθύνης. «Πρόκειται για σχεδιασμένη προσπάθεια να κλονιστεί η κατάσταση από το εσωτερικό. Ολοι γνωρίζουμε πως υπήρξαν δύσκολες σχέσεις της ηγεσίας της ΛΔ του Λουγκάνσκ με τον συγκεκριμένο διοικητή. Παρ' όλα αυτά κυριαρχούσε πάντα η κοινή γλώσσα, και φυσικά θα ήταν ακατάλληλη μια επίλυση των ζητημάτων με τέτοιες μεθόδους. Θα ήταν ενάντια στην ηγεσία του Λουγκάνσκ και κανένας δεν προχωρούσε σε κάτι τέτοιο», δήλωσε ο Ντενίς Πισούλιν, αντιπρόεδρος του Ανωτάτου Συμβουλίου της «ΛΔ» του Ντονέτσκ.
Για ποιες, όμως, «δύσκολες σχέσεις» του Α. Μοζγκοβόι με τις αρχές των «ΛΔ» γίνεται λόγος;
Ο Α. Μοζγκοβόι είχε δηλώσει αρκετές φορές πως οι αρχές των σημερινών «ΛΔ» κάθε άλλο παρά «λαϊκές» είναι. Είχε σημειώσει τα ιδιαίτερα κοινωνικο-οικονομικά (ταξικά) συμφέροντα, που αυτές στηρίζουν κι έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων του Ντονμπάς. Οι «αρχές» είχαν προχωρήσει σε μια σειρά ενεργειών σε βάρος των δυνάμεων που διοικούσε. Ο ίδιος ο Α. Μοζγκοβόι είχε, μεταξύ άλλων, καταγγείλει σύλληψη και βασανιστήρια αντρών του (με ηλεκτροσόκ) από τις σημερινές αρχές, καθώς κι απειλές δολοφονίας σε βάρος του, σε περίπτωση που δεν πειθαρχήσει σε οδηγίες τους, που αφορούσαν την ένταξη του ένοπλου τμήματός του στις «ένοπλες δυνάμεις» της «ΛΔ» του Λουγκάνσκ, κάτι που τελικά έγινε πριν από μερικούς μήνες. Ωστόσο, ακόμη και μέχρι πρόσφατα δεν έπαψε να δηλώνει πως «οι πιο απρόβλεπτοι εχθροί της Νεορωσίας είναι οι κυβερνήσεις των νεοσύστατων Δημοκρατιών».
Επιπλέον, ο Α. Μοζγκοβόι, όπως φαίνεται, δεν τοποθετούνταν ανοιχτά μόνον κατά των Ουκρανών εθνικιστών και των «αρχών» των λεγόμενων «ΛΔ», αλλά και για ζητήματα που αφορούν την ηγεσία της Ρωσίας. Είχε ταχθεί ενάντια στις λεγόμενες συμφωνίες του Μινσκ και στη «δημιουργική ασάφειά» τους. Οπως είναι γνωστό, αυτές οι συμφωνίες, μεταξύ του Κιέβου και των λεγόμενων «ΛΔ», έγιναν κατορθωτές μετά την ενεργό παρέμβαση των Προέδρων της Ρωσίας και Γαλλίας, Βλ. Πούτιν και Φρ. Ολάντ, και της Γερμανίδας καγκελαρίου, Α. Μέρκελ. Στις 19 Μάη ο Α. Μοζγκοβόι σε βίντεο που κυκλοφόρησε κατηγόρησε την ηγεσία της Ρωσίας για έλλειψη «εθνικής στρατηγικής» σ' ό,τι αφορά τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Αυτές οι κριτικές «βολές» του Α. Μοζγκοβόι κατά των αρχών των λεγόμενων «ΛΔ», αλλά και κατά της Ρωσίας, ήταν γνωστές, και δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η δολοφονία του να έχει ως στόχευση να χρησιμοποιηθεί προβοκατόρικα για να οξύνει υπαρκτές εσωτερικές αντιθέσεις στις δυνάμεις που ελέγχουν το τμήμα αυτό της νοτιοανατολικής Ουκρανίας, που αποκαλείται «Νεορωσία». Η ενέδρα σε βάρος του Α. Μοζγκοβόι μαρτυρά, προς το παρόν, μόνο τον «επαγγελματισμό» των εκτελεστών, που δείχνει, σύμφωνα με πολλά δημοσιεύματα, την εμπλοκή «ειδικών δυνάμεων» ξένων χωρών. Ωστόσο, τα υπόλοιπα ερωτήματα παραμένουν. Στην ανακοίνωσή του το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ - ΚΚΣΕ) σημειώνει πως ο Αλεξέι Μοζγκοβόι «ήταν μισητός από τους υποστηρικτές του καπιταλισμού όλων των εμπλεκόμενων πλευρών». Ηταν, όπως γράφει, «εμπόδιο», τόσο για «τη χούντα του Κιέβου, όσο και για τη νέα αστική εξουσία στο Ντονμπάς, αλλά και για τους κουκλοπαίκτες τους, που βρίσκονται στο Κρεμλίνο, και στις δυτικές πρωτεύουσες». Ενώ σ' ό,τι αφορά τα διάφορα σενάρια για το ποιος κρύβεται πίσω από αυτή τη δολοφονία προσθέτει: «Γνωρίζουμε με βεβαιότητα πως τον Αλεξέι Μοζγκοβόι τον σκότωσαν υποστηρικτές του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος».

Αναγκαιότητα η αυτοτελής πάλη με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα

Στις συνθήκες αυτές αποκτά ιδιαίτερη σημασία το κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε στην πρόσφατη Συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων κι οργανώσεων στο Ντονμπάς (5/5/2015), με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ.
Στο κοινό ανακοινωθέν της Συνάντησης τονίζεται, μεταξύ άλλων: «Τα ΚΚ εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στην εργατική τάξη και στον αγωνιζόμενο λαό του Ντονμπάς, καθώς και στους εργαζόμενους της Ουκρανίας που παλεύουν ενάντια στην αντιδραστική κυβέρνηση. Τόνισαν πως οι εξελίξεις, προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, θα καθοριστούν από την πορεία της ταξικής πάλης, κι εδώ δεν χωρούν κοινοβουλευτικίστικες αυταπάτες και πασιφιστικά ευχολόγια. Η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και στην αστική εξουσία.
Τα ΚΚ κάλεσαν τους εργαζόμενους να οργανώσουν τη δική τους αυτοτελή πάλη, με κριτήριο τα συμφέροντά τους, για το σοσιαλισμό και όχι με κριτήριο ποιον ιμπεριαλιστή επιλέγει εκείνη ή η άλλη μερίδα της πλουτοκρατίας.
Ο σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ. Αυτή είναι η προοπτική ενάντια σε κάθε καπιταλιστική διακρατική ένωση, για να ανοίξει ο δρόμος για μια οικονομία και κοινωνία που δε θα λειτουργεί με βάση το κέρδος αλλά με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων».
Η φυσική απώλεια του Α. Μοζγκοβόι δεν ακυρώνει την αναγκαιότητα (μέσα στις συνθήκες της διελκυστίνδας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που συγκρούονται στη νοτιοανατολική Ουκρανία), τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να χαράξουν τη δική τους «στρατηγική», κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Σχέδια αποσταθεροποίησης και εμπλοκής σε βάρος του λαού

Σχέδια αποσταθεροποίησης και εμπλοκής σε βάρος του λαού

Δυνάμεις ασφαλείας της ΠΓΔΜ στο Κουμάνοβο

«Η Ελλάδα πρέπει να βγει γρήγορα από την κρίση και να σταθεί στα πόδια της. Το γεωπολιτικό περιβάλλον γύρω μας γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο. Τα Βαλκάνια ξαναμπαίνουν σε τροχιά αποσταθεροποίησης. Η Τουρκία εισέρχεται σε φάση εσωτερικής κρίσης και αντιμετωπίζει πολλά ανοικτά μέτωπα. Η ισλαμική τρομοκρατία και τα κύματα ανεξέλεγκτης παράνομης μετανάστευσης αποτελούν υπαρκτούς και μεγάλους κινδύνους. Και όλα αυτά, την ώρα που το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να εκπληρώσει βασικές του υποχρεώσεις. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, σύνεση και αποφυγή κενών υποσχέσεων και απειλών από την πλευρά της κυβέρνησης. Η Ελλάδα μπορεί να εκμεταλλευτεί τις γεωπολιτικές απειλές, προκειμένου να επιτύχει μια καλύτερη συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές της. Αυτό που προέχει, όμως, είναι να βάλει η ίδια τάξη στα του οίκου της και να ξαναποκτήσει φερεγγυότητα και οικονομική ισχύ. Χωρίς αυτά, κανείς δεν την υπολογίζει ως σημαντική δύναμη. Πράγμα πολύ επικίνδυνο».
Αυτά έγραφε μια από τις ναυαρχίδες του αστικού Τύπου, η «Καθημερινή», στις 24/5/2015, αποτυπώνοντας ανησυχίες ντόπιων αστικών επιτελείων για την όξυνση της κατάστασης στα Βαλκάνια, αλλά και την ενδεχόμενη αδυναμία των εγχώριων μονοπωλίων να παρέμβουν στις εξελίξεις, χάνοντας ερείσματα στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.

Τουρκία

Ο παράγοντας Τουρκία προβληματίζει πάντα την ελληνική αστική τάξη με δεδομένο τον ανταγωνισμό με την τουρκική στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μ. Ανατολής. Οι ανησυχίες των Ελλήνων αστών εντείνονται από το γεγονός ότι ενώ οι ίδιοι προσπαθούν να καταλήξουν σε κάποιο συμβιβασμό με την τουρκική αστική τάξη ώστε να προχωρήσουν οι μπίζνες του κεφαλαίου σε Αιγαίο και Κύπρο, η Αγκυρα επιμένει - με συνεχείς παραβιάσεις των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, υπερπτήσεις αεροσκαφών πάνω από ελληνικά νησιά, βόλτες του «Μπαρμπαρός» εντός της κυπριακής ΑΟΖ - να υπενθυμίζει τις δικές της αξιώσεις για μεγαλύτερο μερίδιο στην καπιταλιστική λεία, αξιώσεις που πηγάζουν από την ανάδειξή της σε ανερχόμενη δύναμη στην περιοχή.
Η τουρκική προκλητικότητα εκδηλώνεται εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου, υπό την ανοχή των ΝΑΤΟικών, που προφανώς εκτιμούν διαφορετικά, ως σημαντικότερη, τη γεωστρατηγική αξία της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν περιπλέκεται και από τα σχέδια της κυβέρνησης Ερντογάν να καταστήσει τη χώρα ενεργειακό κόμβο, να την αναβαθμίσει παραπέρα γεωστρατηγικά, φιλοξενώντας αγωγούς μεταφοράς και ρωσικού καυσίμου, τα ανοίγματά του στην κυβέρνηση Πούτιν, από την οποία υποτίθεται ότι κάτι προσμένει και η ελληνική κυβέρνηση με την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» της, όπως επαίρεται να παρουσιάζει μια σειρά από ανοίγματα που κάνει στη Μόσχα και σε άλλες ανερχόμενες καπιταλιστικές χώρες, χωρίς φυσικά να αμφισβητεί στο παραμικρό τη στρατηγική στοίχισης στον ευρωατλαντικό άξονα.

ΠΓΔΜ

Ανησυχία προκαλούν και οι εξελίξεις, η καλλιεργούμενη ένταση σε ΠΓΔΜ και Κόσσοβο. Στην Αθήνα, στα υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας παρατηρούν με προσοχή τα τεκταινόμενα εκεί καθώς η αποσταθεροποίησή τους μπορεί να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, με αναζωπύρωση εθνικισμών στο τρίγωνο Αλβανία - Σερβία - Σκόπια. Λόγο στις τέτοιες εξελίξεις διεκδικεί και η Βουλγαρία καθώς θεωρεί δικής της επιρροής το σλαβικό πληθυσμό της ΠΓΔΜ, σε μια προσπάθεια της βουλγαρικής αστικής τάξης να επεκτείνει τη δική της σφαίρα επιρροής.
Η εκκρεμότητα, επίσης, με το όνομα της ΠΓΔΜ είναι ένα στοιχείο αντιπαράθεσης με την Ελλάδα. Στην κυβέρνηση, αρμόδιοι παράγοντες αναμένουν το επόμενο διάστημα ένταση πιέσεων στην Αθήνα σε ό,τι αφορά το λεγόμενο Σκοπιανό, την ονομασία της ΠΓΔΜ.
Παραπέμπουν, μάλιστα, στις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις της πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ (επί Προεδρίας Μπιλ Κλίντον), Μαντλίν Ολμπράιτ, η οποία άφησε να εννοηθεί ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει σχέση με τα πρόσφατα επεισόδια στα γειτονικά Σκόπια μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων της ΠΓΔΜ και Αλβανών που διαβιούν εκεί.
Η ίδια ισχυρίστηκε, επίσης, ότι «το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ είναι από τα πιο τρελά ζητήματα διεθνών σχέσεων όλων των εποχών». Και πρόσθεσε: «Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει. Ολοι αποκαλούν πλέον το κράτος "Μακεδονία", αλλά αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματά του»...

Αλβανία

Αυτό το τόξο αστάθειας ξεκινά από την Αγκυρα, αγγίζει το Αιγαίο, διέρχεται από Σόφια και Σκόπια, και καταλήγει στα Τίρανα και το Ιόνιο.
Ελληνες αστοί πολιτικοί προειδοποιούσαν εδώ και μήνες για τα επόμενα βήματα του Αλβανού πρωθυπουργού, Εντι Ράμα, που εκφράζοντας βλέψεις του αλβανικού κεφαλαίου αλλά και του «διεθνούς παράγοντα» που δουλεύει μαζί του, αναζωπυρώνει τον αλβανικό εθνικισμό, προκαλεί την έξαρση εθνικισμού και σε άλλες χώρες της περιοχής, βάζοντας ζητήματα όπως τη συνένωση των αλβανόφωνων πληθυσμών που ζουν «εκτός Αλβανίας», δηλαδή σε Κόσσοβο, Σκόπια, Κουμάνοβο, Μαυροβούνιο, κ.α. Δεν εννοεί φυσικά τη ...μετακίνησή τους στην Αλβανία, αλλά περισσότερο την επαναχάραξη συνόρων και τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας».
Το τι δρομολογείται στην Αλβανία καίει κυριολεκτικά τα ελληνικά επιτελεία, καθώς τα ελληνικά κεφάλαια που έχουν τοποθετηθεί εκεί προβάλλουν ως τα δεύτερα σε όγκο συναλλαγών μετά τα ιταλικά.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει εκεί ελληνική μειονότητα. Επιπρόσθετα, Ελληνες αστοί πολιτικοί εμφανίζονται προβληματισμένοι για το ποιος θα διαδεχτεί - όταν έρθει η ώρα - τον αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιο, καθώς τα προηγούμενα χρόνια επένδυσαν πολλά στη διείσδυση στην Αλβανία μέσα και από τη λεγόμενη θρησκευτική διπλωματία.
Εξάλλου, στο παρελθόν η Αλβανία έχει εγείρει θέμα «Τσάμηδων» στην Ηπειρο. Μάλιστα, στην παρούσα συγκυρία έχουν προκαλέσει πρόσθετο προβληματισμό στην Αθήνα η πρόσφατη εκλογή και οι δηλώσεις του νέου γ' αντιπροέδρου του αλβανικού Κοινοβουλίου, Σπ. Ιντρίζι, ο οποίος εμφανίζεται ως πρόεδρος του κόμματος των λεγόμενων «Τσάμηδων», PDIU, και έχει πει ότι «η Αλβανία θα ολοκληρωθεί ως χώρα όταν δε θα της λείπουν πια τα δύο φτερά του αετού, το Κοσσυφοπέδιο και η Τσαμουριά», ενώ έχει ζητήσει μποϊκοτάζ στα ελληνικά προϊόντα και τη διοργάνωση διαμαρτυριών ενάντια στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων για το ζήτημα.
Προβληματισμό προκαλούν στην Αθήνα και οι δηλώσεις που συνεχίζει να κάνει ο Ράμα σχετικά με την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών. Εκφράζοντας ανταγωνισμούς για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και δρόμων μεταφοράς ενεργειακών πόρων.
Ο Ράμα υποστήριξε την Τετάρτη ότι η χώρα του έχει σχέσεις καλής γειτονίας και στρατηγικής συνεργασίας με την Ελλάδα, αλλά, όπως τόνισε, αναφερόμενος στη συμφωνία οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, «δεν σκοπεύουμε να διαπραγματευτούμε το εθνικό συμφέρον για χάρη της καλής γειτονίας».
Αναφερόταν στη διμερή Συμφωνία καθορισμού των θαλάσσιων ζωνών Ελλάδας και Αλβανίας που υπεγράφη στις 27 Απρίλη 2009, συμφωνία που αναγνωρίζει πλήρεις θαλάσσιες ζώνες σε όλα τα ελληνικά νησιά του Βόρειου Ιονίου. Ωστόσο, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας έκρινε το 2010 αντισυνταγματική τη συμφωνία έπειτα από προσφυγή του Ράμα, τότε επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Επιπλέον, πρόσφατα η αλβανική κυβέρνηση επέδωσε ρηματική διακοίνωση στον Ελληνα πρέσβη στα Τίρανα, με την οποία - κατά πληροφορίες - αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο βόρειο Ιόνιο Πέλαγος. Ισχυρίζεται δε ότι οι περιοχές που έχουν προκηρυχθεί εκεί από την Ελλάδα για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, και έχουν δημοσιευθεί τόσο στην ελληνική «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» όσο και στην επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ (σ.σ.: πρόκειται για το Οικόπεδο Νο 1 του δεύτερου γύρου παραχωρήσεων που έχει ως καταληκτική ημερομηνία για υποβολή προσφορών τη 14η Ιούλη) εισέρχονται εντός αλβανικών χωρικών υδάτων.
Παραπέρα, η σημερινή αλβανική κυβέρνηση θέτει ζήτημα ότι τα Διαπόντια Νησιά, βορείως της Κέρκυρας (σ.σ.: τα τρία μεγαλύτερα νησιά του συμπλέγματος είναι οι Οθωνοί, η Ερεικούσσα και το Μαθράκι) δεν δικαιούνται πλήρη επήρεια στην υφαλοκρηπίδα.
Ουσιαστικά, τα Τίρανα ταυτίζονται στην τακτική τους με την Αγκυρα, που σε αντίστοιχη περίπτωση ισχυρίζεται ότι το Καστελόριζο δεν έχει ΑΟΖ. Ετσι κι αλλιώς, η αλβανική κυβέρνηση δείχνει να επενδύει πολλά στις σχέσεις της με την Αγκυρα, όπως φάνηκε και στο θερμό κλίμα που επικράτησε στην πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην Αλβανία. Να θυμίσουμε εδώ ότι ήδη στην Αλβανία λειτουργεί ναυτική βάση της Τουρκίας. Αρα οι ελληνοτουρκικές αντιθέσεις διαπλέκονται με ελληνοαλβανικές.

Ο «διεθνής παράγοντας»

Βέβαια, όλα τα παραπάνω υποδαυλίζονται από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, που προετοιμάζουν, όπως φαίνεται, νέο κύκλο αντιπαραθέσεων στα Βαλκάνια, όπου στο πλαίσιο των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών συγκρούονται ισχυρά μονοπωλιακά συμφέροντα. Συγκρούσεις στο ευρύτερο τόξο Ουκρανία - Βαλκάνια - Αν. Μεσόγειος - Βόρεια Αφρική - Μέση Ανατολή.
Υποδαυλίζονται ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ, που έκαναν άμεση παρέμβαση στην ΠΓΔΜ. Επίσης, τη Γερμανία, που έχει συμφέροντα στην περιοχή, ενώ ενδιαφέρεται και για ένταξη των Σερβίας, Αλβανίας, ΠΓΔΜ στην ΕΕ, εδραιώνοντας και εκεί την επιρροή της, όπως κατάφερε προηγουμένως σε Κροατία και Σλοβενία. Στην αντιπαράθεση εμπλέκεται η Ρωσία που έχει ενεργειακές και στρατιωτικές συμφωνίες με τη Σερβία, επιπλέον διεκδικεί ανάπτυξη σχέσεων με την ΠΓΔΜ. Δεν είναι διόλου τυχαία η δήλωση του Ρώσου ΥΠΕΞ, Σ. Λαβρόφ, για εξωτερική υποκίνηση των πρόσφατων γεγονότων στην ΠΓΔΜ, όταν και έλαβε ευρύτερη δημοσιότητα η προσέγγιση Μόσχας - Σκοπίων...

«Πολυδιάστατη» για ποιον;

Μέσα σε όλο αυτό το κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών μόνον ανησυχία προκαλεί η πρεμούρα της κυβέρνησης να εμπλακεί στις τέτοιες εξελίξεις ως παράγοντας τάχα «σταθερότητας», ως χώρα ενταγμένη ήδη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, φορέας των «αξιών» τους και ...εκπρόσωπός τους στην περιοχή, που δήθεν ασκεί «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», αποβλέποντας βέβαια στη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων μονοπωλίων.
Ομως, οι κολεγιές της κυβέρνησης και συνολικά της ελληνικής αστικής τάξης με τις λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ, με τις ΗΠΑ ή όποιο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, κανένα όφελος, καμία διασφάλιση δεν φέρνουν για το λαό. Κάθε άλλο.
Αυτά ακριβώς τα κέντρα είναι που ανέχονται στην πράξη την τουρκική κατοχή στην Κύπρο, τις αμφισβητήσεις στο Αιγαίο. Αυτά ακριβώς τα κέντρα είναι που ξετυλίγουν πάλι το φιτίλι στα Βαλκάνια, όπου μια σπίθα αρκεί για να προκαλέσει νέο αιματοκύλισμα των λαών.
Βέβαια, η αστική τάξη της Ελλάδας ιστορικά πάντα έπαιζε ανάλογο ρόλο, ως «λαγός» ή φορέας υλοποίησης σχεδίων που είχαν καταρτιστεί σε πολύ σημαντικότερα επιτελεία, όπου έσπευδε να παράσχει τις ...υπηρεσίες της. Και όπως, επίσης, ιστορικά έχει αποδειχτεί, τη νύφη πληρώνει πάντα ο λαός.
Σε αυτή τη βάση, οι εργαζόμενοι πρέπει να κουμπώνονται και να επαγρυπνούν απέναντι σε κάθε σχετική κυβερνητική εξαγγελία περί «αναβάθμισης» και «επωφελούς ανάμειξης» σε τέτοιες υποθέσεις.
Οι πομπώδεις εκφράσεις τους δεν κρύβουν το γεγονός ότι εμπλέκουν το λαό σε ιμπεριαλιστικά σχέδια και πολέμους σε όφελος του κεφαλαίου.

«Τύμπανα πολέμου» ενόψει της αντιλαϊκής συμφωνίας

«Τύμπανα πολέμου» ενόψει της αντιλαϊκής συμφωνίας

Τα χαμόγελα περισσεύουν, αλλά πίσω απ' αυτά κρύβεται η κατάληξη για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα

Eurokinissi

Σε ένα ντόμινο διεργασιών και με φόντο τους γενικότερους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις κυβερνήσεις τους, συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους «θεσμούς» της τρόικας, σχετικά με την υπό διαμόρφωση νέα αντιλαϊκή συμφωνία.
Προ των πυλών εμφανίζεται η ομοβροντία με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία συμπληρώνονται μέρα με τη μέρα σε επίπεδο «Brussels Group». Σε αυτό το πλαίσιο, η ατζέντα του κεφαλαίου για την «επόμενη μέρα» περιλαμβάνει τα «ανοιχτά» και υπό διαβούλευση θέματα που αφορούν:
-- Τη διαμόρφωση των συντελεστών ΦΠΑ.
-- Τον εντοπισμό και την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού (και βέβαια τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα που θα απαιτηθούν).
-- Τα ζητήματα του Ασφαλιστικού και των Εργασιακών.
-- Στο τραπέζι βρίσκονται τα ζητήματα του «χρηματοδοτικού κενού», το οποίο, σε συνδυασμό με το ύψος των αντιλαϊκών μέτρων, θα καθορίσει το ύψος της νέας δανειακής σύμβασης, όπως και τα ζητήματα χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζικών ομίλων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, καθώς και των ισχυρών ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων από το λεγόμενο «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ».
-- Συμφωνία υπάρχει στην άμεση κατάργηση των λεγόμενων «πρόωρων συνταξιοδοτήσεων», ενώ μένει να συμφωνηθεί το ύψος των επικουρικών συντάξεων στις οποίες θα επιβληθούν περικοπές, ώστε να μην ενεργοποιηθεί, σε αυτή τη φάση, η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος.
-- Παραπέρα κλιμάκωση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων.
Την ίδια ώρα, το «ελληνικό ζήτημα» τέθηκε και στο πλαίσιο της συνόδου Κορυφής του «G7», που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή, στη Δρέσδη της Γερμανίας. Για την ερχόμενη Δευτέρα, είναι προγραμματισμένη η τριμερής συνάντηση ανάμεσα στην καγκελάριο της Γερμανίας, Α. Μέρκελ, τον Πρόεδρο της Γαλλίας, Φρ. Ολάντ, και τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, με αντικείμενο, εκτός από την περίπτωση της Ελλάδας, το ζήτημα της παραπέρα ολοκλήρωσης στη λυκοσυμμαχία της Ευρωζώνης και τις προτάσεις που εξετάζονται από την Κομισιόν, χωρίς αυτές να έχουν γίνει γνωστές. Να υπενθυμίσουμε, πάντως, παλαιότερες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, σχετικά με τη διαμόρφωση κοινοβουλίου αποκλειστικά για τα κράτη της Ευρωζώνης, αλλά και προτάσεις, όπως για τη διαμόρφωση προϋπολογισμού της Ευρωζώνης. Θυμίζουμε, επίσης, και τις σχετικά πρόσφατες αναφορές του διοικητή της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι, για την παραπέρα εκχώρηση της κυριαρχίας από τα κράτη και τις κυβερνήσεις στην αρμοδιότητα της Κομισιόν.

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη

Την ίδια ώρα, η συγκυβέρνηση και οι «θεσμοί» της τρόικας επιχειρούν να διαχειριστούν τον τρόπο που θα πλασάρουν το κλείδωμα της συμφωνίας και βέβαια της ομοβροντίας με τα νέας κοπής αντιλαϊκά μέτρα, που πρόκειται να ακολουθήσουν.
Με θέμα την Ελλάδα, συνεδρίασε την Πέμπτη, μέσω τηλεδιάσκεψης, η Ομάδα Εργασίας που προετοιμάζει το Γιούρογκρουπ (Euro Working Group). Σύμφωνα με «ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες», οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης απέστειλαν μήνυμα για το άμεσο κλείσιμο της συμφωνίας, με καταληκτική ημερομηνία μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη 4 Ιούνη. Σε αντίθετη περίπτωση, διαμηνύεται πως η Ελλάδα θα... «απολέσει» τη χρηματοδότηση που προβλέπεται από το τρέχον «πρόγραμμα», δηλαδή από το μνημόνιο στη σημερινή του μορφή.
Η εξέλιξη αυτή διευκολύνει και τη συγκυβέρνηση στους όποιους διαχειριστικούς της ελιγμούς. Σε κάθε περίπτωση, οι παραπάνω «προθεσμίες» κινούνται εντός του πλαισίου και του χρονοδιαγράμματος που τέθηκε με τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη. Να υπενθυμίσουμε ότι στις 6 Ιούνη, θα καταβληθεί η δόση για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους στην πλευρά του ΔΝΤ, με τις συνολικές αποπληρωμές για το μήνα Ιούνη να φτάνουν σε 1,6 δισ. ευρώ. Πρόκειται για ποσά, που η συγκυβέρνηση έχει δεσμευθεί να αποπληρώνει στο «ακέραιο και εγκαίρως»...
Πληροφορίες ανέφεραν πως υπάρχουν ακόμα αποκλίσεις σε ό,τι αφορά τα δημοσιονομικά, τις συντάξεις, την αγορά εργασίας, τη Δημόσια Διοίκηση και σε σειρά από άλλους τομείς.
Παράλληλα, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, την Πέμπτη είχε έκτακτη τηλεδιάσκεψη με την καγκελάριο της Γερμανίας, Α. Μέρκελ, και τον Πρόεδρο της Γαλλίας, Φρ. Ολάντ.

Μεταρρυθμίσεις με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, στα εξεταζόμενα σενάρια είναι και αυτό της παράτασης (θα πρόκειται για την τρίτη στη σειρά) του μνημονίου με τη σημερινή του μορφή. Σε κάθε περίπτωση, η διασφάλιση της χρηματοδότησης προς το ελληνικό αστικό κράτος και τους τραπεζικούς ομίλους έχει ως προϋπόθεση την ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης και της εφαρμογής της πρώτης δέσμης με τα αντιλαϊκά μέτρα.
Στην επόμενη φάση, σε συνδυασμό με τη νέα δανειακή σύμβαση, θα ακολουθήσουν και τα επόμενα μέτρα.
Μάλιστα, όπως αποκάλυψε ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, «υπάρχει πιθανότητα κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις να μετατεθούν για το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο», αν και ο ίδιος, όπως δήλωσε, δεν τάσσεται υπέρ της τμηματικής εφαρμογής των μέτρων.
Ειδικότερα, ο Ζ. Κ. Γιούνκερ, στο πλαίσιο συνέντευξής του στο ειδησεογραφικό δίκτυο MNI, ανάμεσα σε άλλα, τόνισε τα παρακάτω:
-- Συμφωνώντας με τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζ. Λιου, σημείωσε ότι το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ή ενός «ατυχήματος» «θα είχε επιπτώσεις συνολικά στην Ευρωζώνη και μέσω αυτής στην παγκόσμια οικονομία».
-- Η κατάληξη της συμφωνίας, για «προφανείς λόγους, θα πρέπει να επιτευχθεί το αργότερο την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου», δηλαδή ενόψει των αποπληρωμών του χρέους στην πλευρά του ΔΝΤ.
-- Δήλωσε υπέρμαχος «μιας πλήρους συμφωνίας τώρα, η οποία θα περιγράφει και θα εφαρμόζει μέτρα για το αμέσως προσεχές διάστημα». Ταυτόχρονα, επισήμανε ότι η εφαρμογή και της επόμενης δέσμης με τα αντιλαϊκά μέτρα, επίσης «θα πρέπει να αποφασιστεί τώρα, ή τουλάχιστον να περιγραφεί με τη σύμφωνη γνώμη των τριών θεσμών».
Σχετικά με τις διαφορετικές προσεγγίσεις των «θεσμών» (Κομισιόν - ΔΝΤ - ΕΚΤ) τόνισε ότι στο τέλος θα παρουσιαστεί μια «ενιαία συμφωνία και από τους τρεις θεσμούς», προειδοποιώντας ότι «οι Ελληνες δεν πρέπει να παίξουν με τη διάσταση των απόψεων των τριών θεσμών».

Εντείνονται οι αντιλαϊκές διεργασίες

«Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ αποτελεί μια πιθανότητα», υπογράμμισε η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κρ. Λαγκάρντ, σε δηλώσεις της, από τη Δρέσδη, στη γερμανική εφημερίδα FAZ. Η τέτοια εξέλιξη, σύμφωνα με την ίδια, «δεν θα είναι υγιεινός περίπατος, αλλά δεν θα αποτελέσει και το τέλος του ευρώ», επισημαίνοντας ότι υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος στις διαπραγματεύσεις. Παράλληλα, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Μπ. Μάρεϊ, ξεκαθάρισε πως το ΔΝΤ επιμένει στις μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα στο ζήτημα των συντάξεων και στη διαμόρφωση ενός αξιόπιστου πρωτογενούς πλεονάσματος σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Οι συγκεκριμένες αναφορές εστιάζουν στα εκκρεμή ζητήματα της αντιλαϊκής διαβούλευσης.
Ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Β. Ντομπρόβσκις, επανέλαβε ότι απαιτείται ακόμη πολλή δουλειά να γίνει σε ό,τι αφορά το ελληνικό ζήτημα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν οι δηλώσεις εκπροσώπου της Κομισιόν, την Πέμπτη, η οποία διευκρίνιζε πως οι διαπραγματεύσεις σε επίπεδο «Brussels Group» θα συνεχιστούν τις επόμενες μέρες και ακόμη ότι χρειάζεται «περαιτέρω πρόοδος» στις τεχνικές διαβουλεύσεις.
Από την πλευρά του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Σακελλαρίδης, σημείωσε πως η συγκυβέρνηση προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις «με σκοπό, μέχρι την Κυριακή, να υπάρξει συμφωνία με τους εταίρους». Παράλληλα, επισήμανε ότι «δεν υπάρχει παραμικρός λόγος ανησυχίας σε σχέση με τις τράπεζες» και ότι «το κείμενο της συμφωνίας είναι κοινό μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών».

Πεδίο ανταγωνισμών ΗΠΑ - ΕΕ

Νέα τηλεφωνική επικοινωνία είχε αυτή τη βδομάδα ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, με τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, ο οποίος υπέδειξε εκ νέου την ανάγκη για το άμεσο κλείσιμο της συμφωνίας. Ο Τζ. Λιου, σε δημόσια ομιλία του τόνισε ότι «είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι ενδεχόμενη αποτυχία της Ελλάδας δεν θα είχε επιπτώσεις στον υπόλοιπο κόσμο», καλώντας τους «θεσμούς» να επιδείξουν «αρκετή ευελιξία».
Παράλληλα, παρεμβαίνοντας προς την ελληνική κυβέρνηση, έκανε καθαρή τη θέση και των ΗΠΑ για κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής: «Εάν οι Ελληνες είναι προετοιμασμένοι να λάβουν τα δύσκολα μέτρα που χρειάζονται, οι Ευρωπαίοι και οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί πρέπει να βρουν μια λύση χωρίς να προκληθεί μια άσκοπη κρίση (...) Η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει δύσκολες πολιτικές οι οποίες θα ήταν δύσκολες για οποιαδήποτε κυβέρνηση», τόνισε χαρακτηριστικά.
Από την πλευρά της ΕΕ, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Β. Ντομπρόβσκις, δήλωσε ότι «βρισκόμαστε σε στενή συνεργασία με τα θεσμικά όργανα, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, και οι ΗΠΑ συμβάλλουν μάλλον έμμεσα στη συζήτηση ως σημαντικός μέτοχος του ΔΝΤ».
Είναι φανερό το γεγονός ότι οι «διαφοροποιήσεις» που βλέπει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ευρωζώνη - ΔΝΤ), αφορούν στη μεταξύ τους διαπάλη και τους ανταγωνισμούς. Από την άλλη, και τα δύο κέντρα, μαζί και οι κυβερνήσεις τους, συμφωνούν στην ανάγκη των νέων αντιλαϊκών μέτρων.
Βεβαίως, είναι ένα ερώτημα αν σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς ή στην πρεμούρα να συζητηθεί π.χ. μέχρι το «G7» το «ελληνικό πρόβλημα» είναι ο ΦΠΑ ή το συνταξιοδοτικό. Φαίνεται πως εδώ οξύνονται διαμάχες για τομείς της οικονομίας τους οποίους εποφθαλμιούν τα μονοπώλια, σε υποδομές ή στους διάφορους τομείς της Ενέργειας. Ρόλο επίσης παίζει και η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, με δεδομένες τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τις διαθέσεις των αστών στην Ελλάδα να «παίξουν» μ' αυτές σε όφελός τους, από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια μέχρι την Α. Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική.

Η πραγματική διαπραγμάτευση...

Η πραγματική διαπραγμάτευση...

Eurokinissi

Η εικόνα μιας κυβέρνησης που διαπραγματεύεται για λογαριασμό των συμφερόντων του λαού, είναι μια εικόνα που έχει συστηματικά φιλοτεχνηθεί όλους τους προηγούμενους μήνες από τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης. Ερχεται, όμως, η στιγμή που «γίνεται ταμείο», που θα κριθούν στην πράξη τα αποτελέσματα αυτής της διαπραγμάτευσης, θα βγουν συμπεράσματα για το ποιανού τα συμφέροντα στην πραγματικότητα διαπραγματευόταν η κυβέρνηση, όλους αυτούς τους μήνες.

Οι τελευταίες εξελίξεις και κυρίως το «πλαίσιο συμφωνίας» που ανακοινώθηκε τις προηγούμενες μέρες, με βάση το οποίο η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει να ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, είναι χαρακτηριστικό.
Τι αποδεικνύεται;

Πρώτον: Οτι οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» της συγκυβέρνησης δεν αφορούσαν το στόχο της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά τον τρόπο υλοποίησής του.

Εξηγούμαστε. Και αυτή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις είναι προσανατολισμένες σε ένα συγκεκριμένο σκοπό: Στη στήριξη της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή στην ανάκαμψη της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου, των επενδυτικών του σχεδίων. Ο στόχος αυτός, όσο και αν πασπαλίζεται με τη χρυσόσκονη της «παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης», από την οποία δήθεν θα κερδίσουν και οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα (εφόσον βεβαίως η πίτα μεγαλώσει), στην πραγματικότητα δεν μπορεί να συμβιβαστεί, όχι μόνο με διευρυμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αλλά ούτε καν με το ενδεχόμενο ανάκτησης όσων οι εργαζόμενοι έχασαν σε δικαιώματα, κατακτήσεις και εισόδημα την περίοδο της κρίσης. Αντίθετα, προϋποθέτει την παραπέρα προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου, όπως άλλωστε έχει αποτυπωθεί στις κατευθύνσεις της ΕΕ, πάνω από μία εικοσαετία. Είναι χαρακτηριστικά όσα είπαν οι εκπρόσωποι του ΙΟΒΕ (Ερευνητικό Ινστιτούτο που απηχεί τις θέσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων), όταν κλήθηκαν να καταθέσουν στην Εξεταστική της Βουλής για το μνημόνιο, την περασμένη βδομάδα, σημειώνοντας ότι οι αναδιαρθρώσεις του μνημονίου θα έπρεπε να είχαν υλοποιηθεί ήδη από το 1980, θυμίζοντας ότι την περίοδο 2000-2010 εφαρμόστηκε πρόγραμμα αναδιαρθρώσεων και στη Γερμανία. Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιδιώκει αυτές οι αναδιαρθρώσεις να εφαρμοστούν όχι με τον ίδιο κάθετο τρόπο που πέρασαν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά εξασφαλίζοντας την εργατική-λαϊκή συναίνεση, την κατάλληλη ευελιξία, ώστε να μπορεί να επιτυγχάνεται η ενσωμάτωση. Ελπίζοντας, ταυτόχρονα, ότι μια ανάκαμψη της οικονομίας μπορεί να της δώσει τα περιθώρια για λίγα ψίχουλα-στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Για παράδειγμα, αντί να προχωρήσει άμεσα στις περικοπές στις συντάξεις, τις παραπέμπει στις αναλογιστικές μελέτες για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Ετσι, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι αυτές μπορεί να αποφευχθούν και ταυτόχρονα δρομολογεί τα πράγματα, έτσι ώστε αυτές να έρθουν ως κάτι φυσιολογικό, κάτι αναγκαίο, εξαιτίας της βιωσιμότητας του συστήματος. Το ίδιο με τα Εργασιακά. Η παραπομπή των αλλαγών στο διάλογο με την εργοδοσία και την ΟΚΕ έχει ήδη διαμορφώσει το αρνητικό για τους εργαζομένους πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα δρομολογηθούν και εκεί εξελίξεις, με την περίφημη επαναφορά των 751 να εξαφανίζεται διά μαγείας. Ακόμα, προσπαθεί να συνδέσει την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, με δήθεν αξιοποίησή τους υπέρ των εργαζομένων, π.χ. σύνδεσή τους με ταμείο χρηματοδότησης του Ασφαλιστικού κλπ. Είναι, λοιπόν, κατανοητό ότι το γεγονός πως η κυβέρνηση αφήνει άθικτο όλο το αντεργατικό-αντιλαϊκό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων, δεν αποτελεί έναν προσωρινό ελιγμό, όπως εμφάνιζε προπαγανδιστικά η κυβέρνηση, αλλά προϋπόθεση για την επίτευξη του στόχου της ανάκαμψης.

Δεύτερον: Προκύπτει ότι η κυβέρνηση πασχίζει στις διαπραγματεύσεις να εξασφαλίσει μια υπόσχεση για διευθέτηση του χρέους, χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα και χρηματοδότηση από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Αν και αυτά, πάλι, παρουσιάζονται ως εξελίξεις που θα ανακουφίσουν το λαό, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το χρέος θα συνεχίζει να βαραίνει τις πλάτες του λαού, όπως και αν διευθετηθεί, πολύ περισσότερο που όλα φανερώνουν ότι το επόμενο διάστημα θα έχουμε και νέα δανειακή σύμβαση, με όποια μορφή και αν αυτή γίνει, δηλαδή και με νέα βάρη. Τα πρωτογενή πλεονάσματα και οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί θα συνεχίζουν να στραγγαλίζουν τις κρατικές δαπάνες για Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κλπ. Ενώ η χρηματοδότηση θα διοχετευθεί, είτε μέσω τραπεζών είτε μέσω του κράτους, στη στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων. Τα ζητήματα αυτά ενδιαφέρουν, όπως είναι κατανοητό, πολύ τους επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα, που προσδοκούν από τη ρύθμιση της αποπληρωμής του χρέους, τη διατήρηση των πρωτογενών πλεονασμάτων σε χαμηλά επίπεδα και τη χρηματοδότηση, να εξασφαλίσουν την κατάλληλη άμεση ενίσχυση, που θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν τα επενδυτικά τους σχέδια. Αυτό βρίσκεται πίσω από τη φιλολογία περί «αντι-υφεσιακών» μέτρων και την απαίτηση για χαλάρωση των δημοσιονομικών κριτηρίων της Ευρωζώνης.

Τρίτον: Προκύπτουν εύλογα ερωτήματα, παρακολουθώντας τη δραματοποίηση των διαπραγματεύσεων των τελευταίων βδομάδων που συνοδεύεται από εκβιασμούς, απειλές, αρνητικές χαοτικές προβλέψεις, τις κόντρες της συγκυβέρνησης με τους δανειστές, τη Γερμανία αλλά και το ΔΝΤ (που από σύμμαχος, όπως παρουσιαζόταν από την κυβέρνηση, τελευταία φαίνεται να κρατάει σκληρή στάση). Είναι δυνατόν να μιλάμε για το ενδεχόμενο η Ελλάδα να οδηγηθεί στη χρεοκοπία, μόνο και μόνο για τους συντελεστές ΦΠΑ; Είναι δυνατόν να προκαλείται μέχρι η παρέμβαση Ομπάμα, να γίνεται αντικείμενο συζήτησης στη Σύνοδο υπουργών Οικονομίας των «G7» το αν θα περικοπούν οι επικουρικές τώρα ή αργότερα; Το τι συζητάνε δεν μπορούμε να το ξέρουμε, πάντως κανείς δεν μπορεί να μη σκεφτεί αν στην ατζέντα των συζητήσεων βρίσκονται μια σειρά ζητήματα που αφορούν στην πραγματικότητα τα διάφορα αντιτιθέμενα σχέδια επενδυτικών συνεργασιών ανάμεσα σε ελληνικούς και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους. Για παράδειγμα, τα επενδυτικά σχέδια για την «αξιοποίηση» υποδομών (λιμανιών, αεροδρομίων, οδικών αξόνων κλπ), στον τομέα της Ενέργειας, την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας κλπ. Επενδυτικά σχέδια που είναι προϋπόθεση για να μπορέσει να προχωρήσει η περίφημη ανάκαμψη. Δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς τις συζητήσεις που διεξάγονται αυτή τη στιγμή σε επίπεδο Ευρωζώνης, σε σχέση με το μέλλον της, την προοπτική της λεγόμενης πολιτικής ενοποίησης, με στόχο την αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης. Δεν μπορεί, επίσης, κανείς να μη σκεφτεί την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, σε ένα τόξο από την Ουκρανία και την ΠΓΔΜ μέχρι τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική. Ολα αυτά, ακόμα και αν δεν ομολογούνται, επιδρούν καθοριστικά στην πορεία της διαπραγμάτευσης, στο χαρακτήρα του συμβιβασμού.

Απ' όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός, τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκονται έξω από το κάδρο της διαπραγμάτευσης, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, με δεδομένο ότι πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που γίνεται από την ίδια πλευρά, από την πλευρά του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Η αγωνία, λοιπόν, των επιχειρηματικών ομίλων, των εκπροσώπων του κεφαλαίου για το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, για το πόσο γρήγορα θα έρθει η οικονομική ενίσχυση, για το ποιες συμφωνίες, ποια «ντιλς» και με ποιους θα κλείσουν, δεν μπορεί να είναι αγωνία του λαού. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα είναι αντιλαϊκό. Αυτό δε σημαίνει ότι ο λαός θα πρέπει να κάτσει στη γωνιά και να υπομένει καρτερικά τη συνέχιση της σφαγής δικαιωμάτων και αναγκών του. Το αντίθετο, θα πρέπει άμεσα να βγει στο προσκήνιο, να προτάξει τα δικά του συμφέροντα, τα δικά του αιτήματα και διεκδικήσεις, παλεύοντας για ανάκτηση των απωλειών, ξήλωμα του αντεργατικού-αντιλαϊκού πλαισίου, ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών-λαϊκών αναγκών. Παλεύοντας σε γραμμή ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Σε αυτή την κατεύθυνση, σημαντικός σταθμός είναι για όλους η 11η Ιούνη και εκεί πρέπει να βαρέσουν όλα τα σφυριά.

ΜΝΗΜΟΑΝΤΙΣΤΑΤΕΣ - ΜΝΗΜΟΠΥΚΝΩΤΕΣ - ΜΝΗΜΟΕΠΑΓΩΓΕΙΣ Δομικά υλικά για νέου τύπου ηλεκτρονικούς υπολογιστές

ΜΝΗΜΟΑΝΤΙΣΤΑΤΕΣ - ΜΝΗΜΟΠΥΚΝΩΤΕΣ - ΜΝΗΜΟΕΠΑΓΩΓΕΙΣ

Δομικά υλικά για νέου τύπου ηλεκτρονικούς υπολογιστές

Ολοι οι σύγχρονοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν ένα υποσύστημα που κάνει τους υπολογισμούς (CPU ή κεντρική μονάδα επεξεργασίας) και τουλάχιστον ένα ξεχωριστό υποσύστημα μνήμης (RAM για την προσωρινή καταχώρηση, σκληρός δίσκος για τη μόνιμη), που αποθηκεύει τα προγράμματα και τα δεδομένα. Η μπρος - πίσω διακίνηση των πληροφοριών (με τη μορφή ηλεκτρικών σημάτων) ανάμεσα σε αυτά τα υποσυστήματα, καταναλώνει πολύ χρόνο και Ενέργεια. Αυτό ισχύει για συσκευές που ξεκινούν από τα σύγχρονα τηλέφωνα και φτάνουν ως τους υπερυπολογιστές αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Tο πέρα - δώθε των πληροφοριών μέσα σε έναν υπολογιστή γίνεται επειδή προς το παρόν οι μικροεπεξεργαστές δεν έχουν λειτουργικότητα μνήμης και τα ολοκληρωμένα κυκλώματα μνήμης δεν μπορούν να κάνουν υπολογισμούς. Τώρα όμως οι επιστήμονες προσπαθούν να αναπτύξουν μια τεχνική που να συνδυάζει και τις δύο λειτουργικότητες: ηλεκτρονικά κυκλώματα που να μπορούν να κάνουν υπολογισμούς και ταυτόχρονα να αποθηκεύουν το αποτέλεσμα. Για να το πετύχουν πρέπει να αντικαταστήσουν τα τρία βασικά ηλεκτρονικά στοιχεία από τα οποία κατασκευάζονται όλα τα ηλεκτρονικά κυκλώματα, τους αντιστάτες, τους πυκνωτές και τους επαγωγείς, με «μνημοαντιστάτες» (memristors), «μνημοπυκνωτές» (memcapacitors) και «μνημοεπαγωγείς» (meminductors), όπως θα μπορούσε να ονομάσει κανείς αυτά τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα, που θα θυμούνται την τελευταία κατάσταση λειτουργίας τους. Τέτοια ηλεκτρονικά στοιχεία υπάρχουν ήδη σε πειραματική μορφή και ίσως στο κοντινό μέλλον να συνδυαστούν για την κατασκευή μιας νέου τύπου μηχανής, που θα μπορούσε να αποκληθεί «μνημοϋπολογιστής» (memcomputer).

«Μαγικός» συνδυασμός

Οι μνημοϋπολογιστές θα είχαν καταπληκτική ταχύτητα εξαιτίας των διπλών τους δυνατοτήτων. Κάθε μέρος ενός μνημοϋπολογιστή θα βοηθούσε να υπολογιστεί η απάντηση σε ένα πρόβλημα, με ένα νέο, πιο αποδοτικό τρόπο ακόμα και σε σύγκριση με τη συμβατική παράλληλη επεξεργασία (από πολλούς συνδυασμένους υπολογιστές στους οποίους κατανέμεται ένα κομμάτι του δύσκολου προβλήματος). Επειδή τα δύσκολα προβλήματα θα λύνονται από την ίδια τη μνήμη του υπολογιστή και θα αποθηκεύονται απευθείας σε αυτή, θα εξοικονομούν όλη την ενέργεια που απαιτείται σήμερα για τη μεταφορά δεδομένων μέσα στον υπολογιστή. Αυτός ο νέος τύπος αρχιτεκτονικής θα άλλαζε τον τρόπο λειτουργίας όλων των υπολογιστών, από τα μικροσκοπικά τσιπ των τηλεφώνων, ως τους τεράστιους υπερυπολογιστές. Η αρχιτεκτονική αυτή προσομοιάζει με τον τρόπο που λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όπου οι ίδιοι οι νευρώνες κάνουν και την επεξεργασία και την αποθήκευση των πληροφοριών.
Οι μνημοϋπολογιστές θα χρειάζονταν μερικά δευτερόλεπτα για να κάνουν ορισμένους υπολογισμούς που σήμερα απαιτούν δεκαετίες και θα απαιτούσαν πολύ λιγότερη ηλεκτρική ενέργεια για τη λειτουργία τους. Ολοκληρωμένοι μνημοϋπολογιστές δεν έχουν κατασκευαστεί ακόμη, αλλά σχετικά πειράματα με τα κατάλληλα ηλεκτρονικά στοιχεία δείχνουν ότι πραγματικά θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εξοικονόμηση ενέργειας και την απάντηση κρίσιμων επιστημονικών προβλημάτων.

Ενεργοβόρες μηχανές

Χρειάστηκε ελάχιστη ηλεκτρική ενέργεια και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να διακινηθεί αυτή η πρόταση κειμένου ανάμεσα στα υποσυστήματα του ηλεκτρονικού υπολογιστή στον οποίο γράφτηκε. Αν, όμως το δει κανείς στο σύνολο όλων των υπολογιστών που υπάρχουν σήμερα, τότε τα μεγέθη γίνονται πολύ μεγάλα. Μόνο μεταξύ 2011 και 2012, οι ανάγκες των μεγάλων υπολογιστικών κέντρων ανά τον κόσμο για ηλεκτρική ενέργεια αυξήθηκαν κατά 58%. Και δεν είναι μόνο οι υπερυπολογιστές, αλλά και κάθε σύγχρονη ηλεκτρονική, ακόμα και ηλεκτρική συσκευή, που συχνά ενσωματώνει ένα μικρό υπολογιστή.
Στο σύνολό του ο κλάδος πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών, καλύπτει περίπου το 15% της παγκόσμιας κατανάλωσης ηλεκτρισμού. Εως το 2030 η παγκόσμια κατανάλωση ηλεκτρισμού από ηλεκτρονικές συσκευές που στοχεύουν τον τελικό καταναλωτή προβλέπεται ότι θα ισούται με τη συνδυασμένη κατανάλωση ηλεκτρισμού από οικιακούς καταναλωτές των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας και θα έχει κόστος 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο. Μπορεί σήμερα μεγάλο μέρος αυτής της Ενέργειας να καταναλώνεται, σε τελευταία ανάλυση, για να προάγεται η κερδοφορία των μονοπωλίων και ιδιαίτερα των μονοπωλίων του κλάδου πληροφορικής και επικοινωνιών, μέσω των διαφημίσεων και άλλων ωφελειών που προσφέρουν οι «δωρεάν» υπηρεσίες παγκόσμιας εμβέλειας (π.χ. κοινωνικά δίκτυα), αλλά δεν παύει η κατανάλωση των ηλεκτρονικών συσκευών, να αποτελεί πρόβλημα που θα διογκώνεται, καθώς θα αυξάνεται ο αριθμός και η διάδοση των ηλεκτρονικών συσκευών χρόνο με το χρόνο.
Περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης μέσω περαιτέρω σμίκρυνσης των τρανζίστορ (θεμελιώδες συστατικό των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων) είναι πολύ αμφίβολη, καθώς τα ολοκληρωμένα ηλεκτρονικά κυκλώματα έχουν μάλλον ήδη πλησιάσει το όριο μεγέθους κάτω από το οποίο θα αρχίσουν να χάνουν τη λειτουργικότητά τους. Στο μεταξύ σύνθετα προβλήματα, όπως η ακριβέστερη μετεωρολογική πρόβλεψη, η ερευνητική αξιοποίηση τεράστιων βάσεων δεδομένων γενετικού κώδικα κ.λπ. απαιτούν όλο και μεγαλύτερη υπολογιστική ισχύ.

Ανυπέρβλητος

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, από τον οποίο εμπνέονται οι ερευνητές της μνημοϋπολογιστικής, μπορεί, σύμφωνα με εκτιμήσεις, να πραγματοποιήσει 10 τετράκις εκατομμύρια υπολογισμούς ανά δευτερόλεπτο, χρησιμοποιώντας μόνο 10 έως 25 βατ ενέργειας! Ενας υπερυπολογιστής θα χρειαζόταν 10 εκατομμύρια φορές περισσότερη Ενέργεια για να κάνει το ίδιο έργο. Και φυσικά οι υπολογιστές βρίσκονται μακριά από την ικανότητα αναγνώρισης μοτίβων μέσα σε ένα πολυσύνθετο περιβάλλον με πολύ θόρυβο πληροφοριών, που έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, πετυχαίνοντάς το μάλιστα με σχεδόν στιγμιαίο τρόπο.
Οι παραδοσιακοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές στηρίζονται στον καταμερισμό εργασίας μεταξύ των εξαρτημάτων τους, ώστε προγράμματα και δεδομένα να μην ανακατεύονται κατά την επεξεργασία με τρόπο που να αλλοιώνονται τα μεν, ή τα δε. Για να αποφευχθεί η αλλοίωση αυτή σε ένα μνημοϋπολογιστή, θα πρέπει τα επιμέρους ηλεκτρονικά στοιχεία των κυκλωμάτων του μνημοεπεξεργαστή του να «θυμούνται» το τελευταίο πράγμα που έκαναν, ακόμα και μετά τη διακοπή της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό ακριβώς κάνουν τα «μνημοηλεκτρονικά» (βλ. διάγραμμα).
Οπως αποδείχτηκε σε προσομοιώσεις, ένας μνημοϋπολογιστής μπορεί να λύσει π.χ. ένα πρόβλημα εξόδου από λαβύρινθο εξαιρετικά γρήγορα. Αν τοποθετούνταν (εικονικά) ένας μνημοαντιστάτης σε κάθε γωνία του λαβυρίνθου, σε κατάσταση μεγάλης αντίστασης και εφαρμοζόταν διαφορά δυναμικού ανάμεσα στην είσοδο και την έξοδο του λαβυρίνθου, τότε το ρεύμα θα περνούσε μόνο μέσα από το μονοπάτι της λύσης, καθώς θα εμποδιζόταν από την ασυνέχεια των άλλων μονοπατιών. Περνώντας από τους μνημοαντιστάτες θα άλλαζε την αντίστασή τους. Οταν σταματούσε να εφαρμόζεται η διαφορά τάσης, η λύση εξόδου από το λαβύρινθο θα ήταν αποθηκευμένη με τη μορφή μικρότερων αντιστάσεων στο μονοπάτι των αντιστατών που οδηγεί από την είσοδο στην έξοδο. Η λύση θα είχε υπολογιστεί και αποθηκευτεί σε μια κίνηση. Ολοι οι μνημοαντιστάτες θα την είχαν υπολογίσει παράλληλα και στιγμιαία.
Πέρα από τις μακρόχρονες δοκιμές που απαιτούνται σε επίπεδο υλικού, ώστε να εξασφαλιστεί ότι τα «μνημοηλεκτρονικά» κυκλώματα αντέχουν στο χρόνο χωρίς να αλλοιώνονται τουλάχιστον όσο και τα συμβατικά, ένα μεγάλο πρόβλημα που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πριν τη διάδοσή τους είναι η δημιουργία νέου λογισμικού που θα μπορεί να τα αξιοποιεί. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε καν ένα υποτυπώδες λειτουργικό σύστημα για τη λειτουργία μνημοϋπολογιστών, πόσο μάλλον όλα τα στρώματα λογισμικού που χρειάζονται στην παραγωγή συστημάτων πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»