Η κατάσταση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα

 Η κατάσταση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα

Πριν από μερικές εβδομάδες, βρισκόμασταν σε μια κινητοποίηση έξω από τη μονάδα-πολυιατρείο του εοππυ (με όσα πι και ύψιλον έχει τέλος πάντων αυτό το αρκτικόλεξο) κι ακούγαμε τη διευθύντρια να βγάζει στο συγκεντρωμένο πλήθος έναν πένθιμο λόγο –για τα μάτια του κόσμου και τις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων που είχανε μαζευτεί- που έμοιαζε περισσότερο με επικήδειο, παρά με αγωνιστικό κάλεσμα: «μας είπαν να παραδώσουμε μέχρι το μεσημέρι… και μετά από ένα μήνα… θα δούμε…». Και ήταν τόση η μοιρολατρία και η διαφορά της με τον επόμενο ομιλητή, ένα γεροντάκι από τους συνταξιούχους με στεντόρεια φωνή, που όταν άρχισε να μιλά, ενεργοποίησε ένα συναγερμό παρακείμενου αυτοκινήτου, αλλά ούτε κι αυτός μπορούσε να τον σκεπάσει. Γιατί η λεβεντιά δεν είναι ακριβώς θέμα ηλικίας, αλλά πρωτίστως πολιτικό.

Κι εμείς αναρωτιόμασταν τι διψήφιο νούμερο θα χτυπούσε ο συντεχνιασμός της διευθύντριας σε κλίμακα από το ένα ως το δέκα, αν θα περνούσαν το ίδιο εύκολα τέτοια μέτρα στην κρήτη σε άλλες εποχές, και γενικώς πού οδεύει το κίνημα. Γιατί οι αντιδράσεις και οι αγώνες που ξεδιπλώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια φαίνεται να έχουν πιάσει κάποια όρια, καθώς το τελευταίο διάστημα επικρατεί καταθλιπτική νηνεμία και χρειάζεται επιτακτικά μια κριτική αποτίμηση. Δεν είναι εύκολο προφανώς να χωρέσει μια σφαιρική ανάλυση με όλες τις παραμέτρους σε μια ανάρτηση, αλλά θα επιχειρήσω να βάλω κάποια σημεία και βασικούς προβληματισμούς για όσα έμειναν πίσω μας και αυτά που έχουμε μπροστά μας.

Βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιόδου που διανύουμε είναι η απογοήτευση κι η παραίτηση, η οποία κινείται γύρω από τον άξονα των εύκολων λύσεων «εδώ και τώρα», των άμεσων μερικών νικών, με στιγμιαίες κινηματικές εξάρσεις και σπασμωδικά ξεσπάσματα, που θα φέρουν την απόκρουση και την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Το υλικό υπόβαθρο αυτής της απογοήτευσης είναι η ραγδαία και απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργατικών στρωμάτων, που κατρακυλά μαζί με το μέσο μισθό και το ηθικό του εργατόκοσμου. Ο οποίος έχει πλέον πολύ περιορισμένες αντοχές κι οικονομικές δυνατότητες για να κρατήσει σε μια απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας, ενώ πριν από το ξέσπασμα της κρίσης στεκόταν μάλλον αρνητικά σε τέτοιες μορφές πάλης, τρέφοντας σε μεγάλο βαθμό την αυταπάτη πως είχε λυμένο το πρόβλημα της ζωής του. Και αυτό το δίπολο, «πριν δεν ήθελε» - «τώρα δεν μπορεί», μας δίνει με «λενινιστικούς όρους» ένα ιδιότυπο αλλά αρκετά γλαφυρό ορισμό της μη επαναστατικής κατάστασης της εποχής μας.

Αλλά ας επιστρέψουμε λίγο στην παράμετρο της απογοήτευσης, ως απόρροιας της ήττας του κινήματος -παρά τις συνεχόμενες κινητοποιήσεις και την πρωτοφανή μαζικότητά τους- και της σχεδόν απρόσκοπτης μέχρι τώρα προώθησης των μνημονίων και των στρατηγικών επιλογών της αστικής τάξης για την αντιμετώπιση της κρίσης ως.. ευκαιρία (έντασης της εκμετάλλευσης και της κερδοφορίας τους). Η λογική αυτή, της κρίσης ως ευκαιρία, αλλά από κινηματική σκοπιά, φαίνεται πως έχει επιδράσει ως ένα βαθμό και στην οπτική μιας μερίδας ενός (μέχρι πρότινος τουλάχιστον) «ντούρου», σχετικά απογειωμένου αριστερίστικου χώρου (με πιο χαρακτηριστική ίσως την οβιδιακή μεταμόρφωση του πι-πι), που ανακάλυψε ξαφνικά την χαμένη γοητεία της τακτικής, των μετώπων και της κυβέρνησης, κρούοντας παράλληλα καμπανάκι κινδύνου, γιατί.. αν χαθεί αυτή η ευκαιρία για την αριστερά, θα κάνει πολλά χρόνια να σηκώσει ξανά κεφάλι. Ενώ προφανώς αν σκορπίζουμε αυταπάτες για την κυβερνητική προοπτική της αριστεράς, δε θα φάμε το κεφάλι μας –άσε που μερικά κεφάλια του χώρου μπορεί να βολευτούν κιόλας σε κομβικά πόστα.

Η οπτική αυτή, μες στην ειλικρίνεια και την τιμιότητά της, αφενός εκφράζει αυτή την απογοήτευση, ερχόμενη ως συνέπεια των στιγμών-χρόνων που περνάν και χάνονται, χωρίς να φέρνουν πιο κοντά την επαναστατική προοπτική (που παραμένει ένα θολό, μακρινό τοπίο στον ορίζοντα) και αφετέρου την αναπαράγει, μαζί με τις αδιέξοδες, κυβερνητικές αυταπάτες που αδυνατούν να απαντήσουν στα ζητήματα της συγκυρίας και με το απόστημα της ανάθεσης σε μια άνωθεν, κυβερνητική σωτηρία. Παράλληλα, προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στο κίνημα, εκφυλίζοντας και διαστρέφοντας την πολύ κομβική έννοια της πολιτικοποίησης των εργατικών αγώνων.

Μια κοινή βασική εκτίμηση πολλών αναλύσεων με διαφορετικές αφετηρίες για τις ανεπάρκειες και για τις αιτίες της ήττας των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος ήταν ότι απουσίαζε η βαθύτερη συνειδητοποίηση και πολιτική στόχευση. Τι αντιλαμβάνεται ωστόσο ως πολιτικό στόχο σήμερα ένα μεγάλο μέρος του εργατικού κινήματος και πολλών κλάδων (ιδίως του δημοσίου) που πλήττονται και κινητοποιούνται αυτή την περίοδο; Την πτώση της κυβέρνησης και την κυβερνητική προοπτική της αριστεράς, που θα επαναφέρει το προηγούμενο καθεστώς, το προηγούμενο βασικό μισθό και τελικά τα  δεδομένα του 09’ και την εφεύρεση της χρονομηχανής, για να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο.

Αυτή είναι η μόνη άμεση και ‘ρεαλιστική’ προοπτική που βλέπει μπροστά της η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, που έχει από πάνω της την χατζάρα της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, των εργαζομένων της ερτ -όπως απέδειξε περίτρανα το παράδειγμα της αγλαΐας κυρίτση, που κοιτάει και για ακόμα παραπάνω- τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας που πλήττεται, καθώς κι ο ορφανός μηχανισμός της πασκε στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπου υπάρχουν διάφορες επαφές και διεργασίες για τη διάδοχη κατάσταση και τον έλεγχο των συσχετισμών.

Την ίδια στιγμή, η πολεμική (μάλλον παρά κριτική) που γίνεται από ένα ευρύ φάσμα οργανώσεων, κυρίως του οπορτουνιστικού χώρου, στις ταξικές δυνάμεις που βάζουν επίμονα και διαχρονικά το ζήτημα της ουσιαστικής πολιτικοποίησης των αγώνων, ποικίλει, περιλαμβάνοντας τα πιο αντιφατικά λογικά σχήματα: από το ότι υποτιμούν τις μικρές νίκες και αρνούνται τη δυνατότητα να υπάρξουν στο σημερινό πλαίσιο κατακτήσεις για το κίνημα, παραπέμποντας τα πάντα στη δευτέρα παρουσία, κτλ, κτλ· μέχρι την ακριβώς αντίθετη κατηγορία ότι περιορίζονται σε πλαίσια άμεσων διεκδικήσεων και ξεπέφτουν στον οικονομισμό, αρνούμενες να θέσουν πολιτικούς στόχους, όπως πχ η έξοδος από την ευρωζώνη κι η παύση πληρωμών.

Να συντονιστούμε όμως παιδιά, να ξέρουμε κι εμείς τελικά τι και με ποιον είμαστε. Αν και, ακόμα και αυτή η φαινομενική έλλειψη συντονισμού προδίδει μάλλον την ύπαρξή του, βάση συγκεκριμένου σχεδίου: Ρίξε πολλά (δίχτυα) και ό,τι πιάσει…

Για τη δυνατότητα άμεσων κατακτήσεων και τη δουλειά του παμε, που κλείνει φέτος τα 15χρονα δράσης και λειτουργίας του, θα μιλήσουμε εν καιρώ, σε κάποια από τις συνέχειες της ανάρτησης.

Στον επίλογο αυτού του μέρους θα περιοριστώ να επαναλάβω κάτι που έχουμε σημειώσει και σε προηγούμενα κείμενα. Στη σημερινή συγκυρία ακόμα και οι πιο μικρές, ανώδυνες μεταρρυθμίσεις απαιτούν ως προϋπόθεση ριζικές, επαναστατικές αλλαγές. Ο μιτερανικός «σοσιαλισμός του εφικτού», που γλυκοκοιτάζει τις πρώτες και μεταθέτει τις δεύτερες σε ένα απώτερο μεταφυσικό μέλλον, είναι καταδικασμένος να αποτύχει και να σκορπίσει μακροπρόθεσμα χειρότερη απογοήτευση στις μάζες.

Και κάτι ακόμα. Η μόνη μακρινή συγγένεια που μπορεί να βρει κανείς μεταξύ της επικείμενης «αριστερής διακυβέρνησης» και της σοσιαλιστικής προοπτικής είναι μια εξωτερική ομοιότητα. Όπως οι κομμουνιστές κι η εργατική τάξη επιδιώκουν μεν τη συμμαχία των φτωχών, μεσαίων στρωμάτων ενάντια στα μονοπώλια, αλλά ξέρουν πως ο καπιταλισμός λειτουργεί προς όφελος της υπόθεσής τους, όσο πιέζει και προλεταριοποιεί αυτά τα στρώματα, έτσι και ο σύριζα, αφήνει τη νδ να δουλέψει για λογαριασμό του και να γκρεμίσει κάθε εργατική κατάκτηση, ώστε να μην χρειάζονται παρά μόνο ελάχιστες βελτιώσεις και ψίχουλα, για να πουλήσει φιλολαϊκό προφίλ ως κυβερνητική δύναμη. Πέραν αυτού, προσωπικά δυσκολεύομαι να διακρίνω άλλη ομοιότητα.

Ποιος πληρώνει τη Ρόζα;

 Ποιος πληρώνει τη Ρόζα;

Rosa Luxemburg Stiftung, Παράρτημα Ελλάδας

Πριν λίγο διάβασα στο Left.gr για μια νέα εκδήλωση του Ιδρύματος με το πολύ ιδιαίτερο όνομα "Ρόζα Λούξεμπουργκ (Γραφείο Βρυξελλών - Παράρτημα Ελλάδας)".

Διεθνές συνέδριο του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ στις 20-22 Μαρτίου: «Η Αριστερά στην κυβέρνηση» 

Το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ (Γραφείο Βρυξελλών - Παράρτημα Ελλάδας), σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς και το transform!europe οργανώνουν στην Αθήνα, στις 20-22 Μαρτίου, διεθνές συνέδριο με θέμα "Η Αριστερά στην κυβέρνηση - τι, γιατί και πώς"

Ο πειρασμός να σχολιάσεις κάτι για μια τέτοια ανακοίνωση σε αυτή τη φάση δεν είναι και τόσο σπουδαίος. Έχουμε πια συνηθίσει στην ιδέα της Ρόζας Γραφείο Βρυξελλών, Παράρτημα Ελλάδας. Η περιέργεια ωστόσο είναι μια διαβολεμένα κακή συνήθεια, κι έτσι δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να παίξω για άλλη μια φορά το διδακτικό παίγνιο με την αναλλοίωτη αμερικανική αρχή που ονομάζεται "ακολούθα τα λεφτά!"

Έριξα λοιπόν μια ματιά στις δραστηριότητες του Rosa Luxemburg Stiftung, και το πρώτο πράγμα στο οποίο έπεσα ήταν η ανακάλυψη ότι η εγκαινίαση του παραρτήματος Ελλάδας και των δραστηριοτήτων του είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου. Ενώ μέχρι τώρα θεωρούσα ότι το RLS υπήρχε μόνο στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και την Αθήνα, ανακάλυψα ότι η Ρόζα έχει περισσότερα υποκαταστήματα παγκοσμίως κι απ' την Donna Karan:

Ο χάρτης, που έχει τη λεζάντα "Global Network", ήτοι "Παγκόσμιο Δίκτυο", δείχνει τα παραρτήματα του RLS καιπροέρχεται από τον ιστότοπο του RLNY (πώς λέμε DKNY;), στη Νέα Υόρκη. Αν και δεν δείχνει καν το παράρτημα Αθήνας, δείχνει ότι το μαγαζί έχει υποκαταστήματα στη Νέα Υόρκη, το Μέξικο Σίτι, το Κουίτο και το Σάο Πάολο της Βραζιλίας, το Ντακάρ, το Νταρ Ες Σαλάμ και το Γιοχάνεσμπουργκ στην Αφρική, το Πεκίνο στην Κίνα, τη Μόσχα στη Ρωσία, το Τελ Αβίβ και τη Ραμάλα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, το Βελιγράδι στη Σερβία, τη Βαρσοβία στην Πολωνία και την Κωνσταντινούπολη στην Τουρκία. Όταν είδα ότι το μαγαζί δίνει και 400 υποτροφίες σε προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές ώστε να διασπείρουν παγκοσμίως τις παθιασμένες ιδέες που κρύβονται όχι ακριβώς στο έργο της Λούξεμπουργκ αλλά στο έργο του Λούξεμπουργκ, των Βρυξελλών, της Χάγης και άλλων ωραίων πόλεων, άρχισα να υποπτεύομαι ότι τα λεφτά δεν προέρχονται από την καταχωνιασμένη κάλτσα με τις λίρες της Ρόζας, που δεν την βρήκαν ας πούμε τα Freikorps. Θέλησα λοιπόν να βρω από πού, επισήμως και ρητώς τουλάχιστον, έρχονται τα λεφτά. Θα ακολουθήσει τώρα μια φωτογραφία του γενναιόδωρου δωρητή, αλλά δεν θέλω να μου σοκαριστείτε:

Τσα!

Ναι, το ξέρω, είναι κάπως βαρύ. Ωστόσο, το Rosa Luxemburg Stiftung, όπως και το Ίδρυμα που οι πολυτασικοί Γερμανοί αφιέρωσαν στον ηθικό αυτουργό της δολοφονίας της, το Friedrich Ebert Stiftung (FES), καθώς και το Heinrich Böll Stiftung (HBS), το Konrad Adenauer Stiftung (KAS), και κάποια ακόμα (Stiftung, πάντα), είναι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από την Γερμανική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Σύμφωνα με τον ιστότοπο NGO Monitor (Παρατηρητήριο ΜΚΟ), λοιπόν, κατά το σωτήριο έτος 2011 το RLS έλαβε 42.1 και κάτι ψιλά εκατομμύρια ευρώ γερμανικής ομοσπονδιακής χρηματοδότησης για να στήσει τις δουλειές του παγκοσμίως.

Βεβαίως, το γεγονός ότι το RLS ιδρύθηκε στο Βερολίνο το 1990, αμέσως με την πτώση του επάρατου τείχους που χώριζε τας Ευρώπας από το σιδηρούν παραπέτασμα, δεν πρέπει να μας κάνει πικρόχολα λαϊκιστές. Διότι ως Stiftung, το RLS είναι ο πτωχός συγγενής της (να την πούμε "Μερκελικής";) χρηματοδότησης. Σύμφωνα με το ισχυρότερο Konrad Adenauer Stiftung (κάθε Stiftung συνδέεται και με ένα από τα κομμάτια του ευρωκοινοβουλίου, όλως τυχαίως, οπότε το KAS είναι για τη Χριστιανοδημοκρατία ότι το RLS για τη Συριζαρία, το HBS για τους Οικολόγους-Πράσινους και το FES για τους Βενιζέλους), σύμφωνα λοιπόν με τα ξαδερφάκια του KAS, το RLS λαμβάνει μόνο το 9.5% απ' τον κουμπαρά με τα λεφτά που κέρδισε με τον ιδρώτα της η Αγκέλα για τη χώρα της απ' το δικό σου πορτοφόλι, το HBS των Ο-Π τσεπώνει το 10.425%, οι Βενιζέλοι του Ινστιτούτου Έμπερτ καταβροχθίζουν το 31.9%, και οι πιο λιτοδίαιτοι ευρωπαίοι Σαμαράδες αρκούνται στο 28%.  Πράγματι δηλαδή, και αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε, η Ριζοσπαστική Αριστερά βουτάει το χέρι στην πορτοφόλα της ΕΕ λιγότερο από τους άλλους. Το αμάρτημά της συνίσταται μάλλον στο ότι είναι η μόνη που αποκαλεί το βούτηγμα στην εν λόγω πορτοφόλα (που είναι όλων των κορόιδων της ΕΕ) "ριζοσπαστισμό" και ότι στη διαδικασία λερώνει κι ένα όνομα με τιμή και αξία, ενώ οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες δεν έχουν και τίποτα να λερώσουν -- λερωμένα όσο δεν πάει είναι ήδη τα ονόματα Έμπερτ και Αντενάουερ.

Έρχονται όλα τα γκαφρά για τις Ρόζες της υφηλίου από την κυβέρνηση του ... καταχτητή; Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο συνδιευθυντής του νεοϋορκέζικου υποκαταστήματος Albert Scharenberg σε ρεπορτάζ του 2012 από τα εγκαίνια του τρε σικ RLNY:

"Όλη η χρηματοδότηση του ιδρύματος προέρχεται από την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Η Γερμανία έχει έναν εξαιρετικό νόμο για τα πολιτικά ιδρύματα. Κάθε κόμμα που εκπροσωπείται στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο [σσ. το Κομμουνιστικό ευτυχώς απαγορεύτηκε επί Αντενάουερ] έχει δικαίωμα να χρηματοδοτείται από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Αυτό είναι εξαιρετικό! Πρόκειται για μια κυβέρνηση που χρηματοδοτεί η ίδια την αντιπολίτευσή της" [διάλειμμα για γέλιο, κλάμα ή κλαυσίγελο, ό,τι σας έρχεται πιο φυσικό].

"Με την εκλογική επιτυχία του Γερμανικού Κόμματος της Αριστεράς (Die Linke) το 2009, η χρηματοδότηση αυξήθηκε", γράφει το ρεπορτάζ, και έτσι η ίδρυση περισσότερων υποκαταστημάτων έγινε εφικτή. Καλοφάγωτα, μένει μόνο να ευχηθώ εγώ, καλή έρευνα, καλά συνέδρια και καλή ριζοσπαστική αριστερίαση.

Ή μάλλον καλή αριστερή κυβέρνηση, ή καλό οτιδήποτε τέλος πάντων, καθώς το πνεύμα του Scharenberg για το τι τελικά εκπροσωπεί η Ρόζα σήμερα έχει κάτι το πρωτεϊκό, κάτι το ποταμίσιο, τολμώ να πω:

"Είμαστε πλουραλιστικός οργανισμός,” είπε ο Scharenberg. “Μπορεί να είναι σοσιαλιστική [η εργασία που θα κάνει το RLNY], μπορεί να είναι τοπικά πράματα, από τα κάτω. Δεν μας αρέσει να έχουμε συνεργάτες με μία και μόνο συγκεκριμένη ιδεολογία. Αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους φιλειρηνιστή, οι συνδικαλιστές, οι περιβαλλοντιστές, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι."

Πηγή: Lenin reloaded

Ταξική πάλη και ένοπλος αγώνας

Αναρτήθηκε από τον/την Yperboles

Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;
—Μπέρτολντ Μπρεχτ

Στη διαδικασία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της λαϊκής εξουσίας  —της κοινωνίας, δηλαδή, όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τα μέσα παραγωγής δε θα είναι στα χέρια των καπιταλιστών, ο πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν και η οικονομία θα είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες— η τάξη των καπιταλιστών και της πλουτοκρατίας, τα συμφέροντα της οποία θα θιχτούν, δε θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Είναι βέβαιο πως θα επιχειρήσει με κάθε μέσο να ανακόψει την πορεία της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Αυτό σημαίνει πως δε θα διστάσει να καταφύγει στη βία και την καταστολή με κάθε μέσο που θα έχει διαθέσιμο. Αυτό, το διδάσκει η ίδια η ιστορία.

Έπειτα από την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, ο πλούσιοι χωρικοί, οι κουλάκοι, εξεγέρθηκαν ενάντια στη λαϊκή εξουσία που κοινωνικοποίησε τις μεταλλευτικές και μεταλλουργικές επιχειρήσεις και ισχυροποίησε τον αγροτικό συνεταιρισμό. Επίσης, οι ξένοι ιμπεριαλιστές προσπάθησαν να ανατρέψουν τη λαϊκή εξουσία. Ο λαός αντιμετώπισε ένοπλα τους εχθρούς του σε κάθε μέτωπο και εξασφάλισε την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επίσης, στην Κουβανική επανάσταση ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα που στηριζόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο ένοπλος αγώνας ήταν αναπόφευκτος, με αποκορύφωμα τη νίκη των επαναστατών στη μάχη της Σάντα Κλάρα το Δεκέμβριο του 1958.

Η καταστολή του συστήματος, είναι εμφανής και σήμερα. Τη βλέπουμε σε απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, σε κάθε χαραμάδα αντίστασης και πάλης. Η βία που θα ασκηθεί σε περίπτωση που οξυνθεί η ταξική πάλη και το ισχυροποιημένο λαϊκό κίνημα οδεύσει προς την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας, θα είναι πολλαπλάσια. Σε αυτήν όμως την περίπτωση, αυτή η βία θα προκαλέσει την ένοπλη πάλη της εξασφαλισμένης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και του λαού.

Η ένοπλη πάλη, στην ουσία, θα είναι η συνέχεια της ταξικής πάλης που και σήμερα διεξάγεται από το μαζικό ταξικό εργατικό-λαϊκό κίνημα και θα λάβει χώρα εφόσον προκληθεί από βίαια αντίδραση της άρχουσας τάξης, πριν ή αμέσως μετά την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό.

About these ads

Η ολοκληρωτική θεωρία των άκρων. Ο σκεπτόμενος Καλλιτέχνης και τα κόπρανα που νόμιζαν πως ήταν ακριβό άρωμα

Η ολοκληρωτική θεωρία των άκρων. Ο σκεπτόμενος Καλλιτέχνης και τα κόπρανα που νόμιζαν πως ήταν ακριβό άρωμα

Αναρτήθηκε από τον/την redship στο 14 Μαρτίου , 2014

1 Vote

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γράφει στίχους, συνθέτει μουσική, τραγουδά και ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ. Μόνος του και μακριά από lifestyle πάνελ. Ο Notis Σφακιανάκης δεν γράφει, δεν συνθέτει, και απλά τραγουδά ότι του δίνουν αυτοί που γράφουν και συνθέτουν. Θεωρεί τον εαυτό του τον μεγαλύτερο τραγουδιστή της τελευταίας 20ετίας. Επίσης ο Notis Σφακιανάκης αυτοεξυμνείται ως ένας από τους απειροελάχιστους Έλληνες που ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ και δεν πιάνεται κορόιδο κανενός. Μαζί με αυτές του τις “ψαγμένες” σκέψεις κάνει σκληρή κριτική και στον νεοελληνικό βόθρο της κοινωνίας των τελευταίων 40χρόνων. Αυτές του τις σκέψεις τις κάνει συνήθως απέναντι από ανθρώπους όπως ο Λιάγκας, ο Μπογδάνος, η Τατιάνα Στεφανίδου και ο Θέμος Κομιστής Αναστασιάδης.
Το άστρο του Notis Σφακιανάκης ως “μεγαλύτερος τραγουδιστής της τελευταίας 20ετίας” έλαμψε στην καρδιά της εποχής του -κατ΄ αυτόν- νεοελληνικού βόθρου. Το άστρο του Notis Σφακιανάκης ως “μεγαλύτερος τραγουδιστής της τελευταίας 20ετίας” έλαμψε σε μαγαζιά με τόνους γαρύφαλλα, 200 ευρώ το μπουκάλι, 15.000 ευρώ νυχτοκάματο, νεοελληνική επιδειξιομανία, βλαχομπαρόκ νεοπλουτίστικη αισθητική, διεφθαρμένους πολιτικούς, εθνικούς εργολάβους-νταβατζήδες, καναλάρχες, τραπεζίτες, μπράβους και αρχιμαφιόζους στα πρώτα τραπέζια πίστα.

Ο βόθρος τότε δεν ενοχλούσε τον Notis γιατί έπαιρνε 15.000 ευρώ κάθε βράδυ για να πλατσουρίζει στην επιφάνειά του. Ο βόθρος ενοχλεί τώρα τον Notis γιατί αυτός γέρασε και βρέθηκαν κάποιοι άλλοι νεώτεροι να πλατσουρίζουν στην επιφάνειά του και τον αντικατέστησαν. Αν και αδικημένοι σε σχέση με τον Notis, με πολύ μικρότερα πλέον νυχτοκάματα. Ο Notis είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της σαπισμένης ως το κόκαλο ελληνικής κοινωνίας.

* Το λατινικό “Notis” είναι επιλογή αυτοβάφτισης του ίδιου του Περήφανου Έλλην Καλλιτέχνη, από τα πρώτα βήματα της καριέρας του. Το ελληνικό “Νότης” δεν του προσέδιδε την ίδια μεγαλοπρέπεια.

αναδημοσίευση από projector revolt

Και ποτάμι θα σας φέρουμε

 Και ποτάμι θα σας φέρουμε

Ποια νοηματική γέφυρα μπορεί να συνδέει τις δραματικές εξελίξεις στην ουκρανία με το ποτάμι του σταύρου θεοδωράκη και τα υπόλοιπα θέματα της επικαιρότητας μεταξύ τους; Το κλειδί της απάντησης που ζητάμε είναι οι περιβόητες μη κυβερνητικές οργανώσεις (μκο). Αλλά ας ξετυλίξουμε το κουβάρι απ’ την αρχή.


Το 2004 η ελλάδα ζούσε το «μεγάλο καλοκαίρι» της, με το χρυσό φαγοπότι των ολυμπιακών και ορεκτικό την κατάκτηση του euro από την εθνική ποδοσφαίρου. Μπορεί ο ρουβάς να έχασε τη γιουροβίζιον και το τρεμπλ στις λεπτομέρειες, αλλά πήραμε την επόμενη με τη παπαρίζου, μαζί με το ευρωμπάσκετ στο βελιγράδι. Η ισχυρή ελλάδα νικά και θριαμβεύει…

Ποιος είχε πάρει όμως τη γιουροβίζιον το 2004; Η ουκρανία με τους άγριους χορούς (wild dances) της ρουσλάνα, σε μια γκροτέσκα εκδοχή της τηλεοπτικής ζήνα· την ίδια χρονιά με την απονομή της χρυσής μπάλας στον ουκρανό αντρέι σεβτσένκο και με την πορτοκαλί επανάσταση της τιμοσένκο. Δέκα χρόνια μετά, οι μεγάλες δυνάμεις στήνουν άγριο, ιμπεριαλιστικό χορό στην ουκρανία και χορεύουν στο ταψί τους λαούς της περιοχής.

Τα παραπάνω μπορεί να είναι απλές συμπτώσεις, μπορεί και όχι –δεν ωφελεί σε κάτι να αρχίσουμε τις θεωρίες συνωμοσίας. Το σημαντικό είναι να δούμε πίσω από τις διαδηλώσεις του κιέβου και το αντ-επαναστατικό υποκείμενο των διάφορων πολύχρωμων επαναστάσεων, τις δυνάμεις που το υποκινούν, το εξοπλίζουν και καθορίζουν το πολιτικό στίγμα των διεκδικήσεών του. Κι οι μκο έχουν βασικό ρόλο στη διαμόρφωση συνειδήσεων και τον επηρεασμό της κοινής γνώμης.

Οι μκο αποτελούν χρυσή μπίζνα για το παρασιτικό κεφάλαιο, μία απ’ τις μεγαλύτερες βιομηχανίες «παραγωγής κέρδους» παγκοσμίως, προσφέροντας και παράπλευρα οφέλη –πχ φιλανθρωπική βιτρίνα «κοινωνικής ευθύνης» στους καπιταλιστές, κάλυψη σε πράκτορες μυστικών υπηρεσιών για τις υπόγειες δραστηριότητές τους, κτλ.

Ο όρος «μη κυβερνητικές οργανώσεις» ανήκει στην κατηγορία της λέξης «οχυρό», που ισχυρίζεται ψευδώς πως δεν έχει ρο. Έτσι και το «μη» προσπαθεί συνήθως κάτι να κρύψει ή να στρογγυλέψει: πχ να πλασάρει τα ιδιωτικά (μη κρατικά) πανεπιστήμια με έμμεσο, εύσχημο τρόπο ή εν προκειμένω να αποκρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, που χρηματοδοτούνται με παχυλά κονδύλια από τον ετήσιο προϋπολογισμό και είναι καθαρά κυβερνητικές οργανώσεις.

Η δήλωση του ρόντου μάλιστα για τον γιωργάκη που ως υπεξ ήθελε να αξιοποιήσει τις μκο για να τις ελέγξει, θυμίζει πολύ το επιχείρημα του παπανδρεϊκού πασόκ για την αναθεώρηση του άρθρου 16 –πριν υποχωρήσει με ελαφρά πηδηματάκια για… διαδικαστικούς λόγους: ότι δηλ εφόσον υπάρχουν ντε φάκτο τόσα ιδιωτικά ιεκ, κολέγια, σχολές, εργαστήρια σπουδών, κτλ, πρέπει να νομιμοποιηθούν, για να μπορούν να ελεγχθούν, να τεθούν κανόνες κι ένα ρυθμιστικό πλαίσιο στη λειτουργία τους.

Η ειδοποιός διαφορά αυτών των… μη κρατικών ιδρυμάτων είναι ότι –όπως ακριβώς και οι μκο- έχουν πλήρη κρατική στήριξη και χρηματοδότηση, σε αντίθεση με το δημόσιο πανεπιστήμιο που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του και αποσυντίθεται.

Το άλλο βασικό χαρακτηριστικό των μκο είναι το ευρύ φάσμα στόχων, αγαθοεργιών και λοιπών ευγενών σκοπών, από τον εκχριστιανισμό του πληθυσμού της λδ κορέας, μέχρι τον επαναπατρισμό τσετσένων προσφύγων στη ρωσία και την κατασκευή αλιευτικών σκαφών στη σρι λάνκα. Η ευρηματικότητα των καπιταλιστών και διάφορων αετονύχηδων προκειμένου να εισπράξουν τα κρατικά κονδύλια βαφτίζεται επιχειρηματικό δαιμόνιο και η ζωή συνεχίζεται με την αγορά να ευημερεί.

Μας λείπει μόνο μια γεννήτρια (generator) παραγωγής μκο με ευφάνταστα αντικείμενα –σαν κι αυτή που είχε φτιάξει κάποιος για τις διάφορες… επαναστατικές σέχτες του «αντάρτικου πόλεων».

Θα μπορούσαμε να έχουμε πχ μια μκο για τη καταπολέμηση της ανεργίας και τη διάδοση της φτηνής εργασίας στην ελλάδα –που ούτως ή άλλως γίνεται και τώρα σε κάποια πεντάμηνα προγράμματα του οαεδ για ανέργους. Μια μκο για τη διάσωση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του κουκουέ ενάντια στην τροτσκιστική ηγεσία του –αλλά για στάσου, αυτό υπάρχει ήδη. Ή εναλλακτικά μια μκο ενάντια στους «λαϊκιστές, τους εθνικιστές και τους ευρωσκεπτικιστές». Αλλά όχι, πρόλαβε και την έφτιαξε ο σταύρος θεοδωράκης.

Υποψιάζομαι πως αν δεν είχαν μπει στο στόχαστρο με τις ελεγχόμενες αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών, ο θεοδωράκης, ένας τζήμερος της κεντροαριστεράς με σακίδιο, όπως γράφτηκε εύστοχα σε μέσα κδ (κοινωνικής δικτύωσης), θα προτιμούσε να φτιάξει μια μκο αντί για κόμμα. Έτσι και αλλιώς τα βασικά της χαρακτηριστικά παραμένουν και στο ποτάμι, μόνο το όνομα αλλάζει. 

Κυρίαρχο στοιχείο παραμένει η εικόνα, η λαμπερή φούσκα της ανανέωσης και του «καινούριου» που πάει να φτιαχτεί με τα πιο σάπια υλικά του παλιού κόσμου, με τον εκσυγχρονισμό του (σημιτικού) εκσυγχρονισμού –όπως κάποτε ο κύρκος ζητούσε από τον ανδρέα την «αλλαγή της αλλαγής». Όσο για το περιεχόμενο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας από τους άπειρους παραπόταμους του πασοκ και του συστήματος εν γένει. Που αν ποτέ στερέψει από ιδέες και τρόπους να εγκλωβίζει το λαό, δε θα διστάσει να φτάσει ως και σε μια εκτροπή, αλά ουκρανικά, για να καθαρίσει τάχα τον κόπρο του αυγεία από τη διαφθορά που αυτό δημιούργησε. Να ξεβρομίσει ο τόπος βρε αδερφέ, όπως λέει και η σοβαρή χρυσή αυγή.

[Ακριβής αντιγραφή από το εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστολόγιο γνώμης "Σφυροδρέπανο"]

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στην Ουκρανία και το δημοψήφισμα στην Κριμαία

 Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στην Ουκρανία και το δημοψήφισμα στην Κριμαία

Ανακοίνωση για τις εξελίξεις στην Ουκρανία και το δημοψήφισμα στην Κριμαία εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ. Αναλυτικά αναφέρει:

«Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή καταδίκασε την ιμπεριαλιστική επέμβαση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην Ουκρανία και την πραξικοπηματική κατάληψη της διακυβέρνησης από αντιδραστικές δυνάμεις, με τη συμμετοχή των ναζιστών, που δημιουργεί μεγάλους κινδύνους για τον ουκρανικό λαό. Η στάση αυτών των δυνάμεων και η κριτική τους, σχετικά με τις εξελίξεις στην Ουκρανία και το δημοψήφισμα στην Κριμαία, αποτελούν μνημείο υποκρισίας. Αφού είναι οι ίδιες δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στην απόσπαση του Κοσσόβου, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, στην οργάνωση πραξικοπημάτων εναντίον κυβερνήσεων που δεν τους ήταν αρεστές. Το ίδιο επιχείρησαν στη Συρία και τώρα στην Ουκρανία.

Έχοντας ως κριτήριο το συμφέρον των λαών, θεωρούμε ότι η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία ούτε αντιμετωπίζει αποτελεσματικά αυτή την επέμβαση, ούτε θα λύσει ουσιαστικά κανένα από τα πραγματικά προβλήματα του λαού της Κριμαίας, ούτε θα σημάνει καμία πραγματική εξομάλυνση της κατάστασης ή μακροπρόθεσμη λύση ειρήνης και συνεργασίας για τους λαούς της περιοχής με ευημερία και πρόοδο. Και στη Ρωσία και στην Ουκρανία η πλειοψηφία του λαού υποφέρει, ζώντας μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που έφεραν οι αντεπαναστατικές ανατροπές το 1991.

Κατανοούμε πως ο λαός της Κριμαίας, που σε μεγάλο βαθμό είναι ρωσικής και ταταρικής καταγωγής, ανησυχεί για την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις, που με μία από τις πρώτες ενέργειές τους στράφηκαν ενάντια στις μειονότητες και τους κομμουνιστές, καταργώντας το νόμο για τις «περιφερειακές γλώσσες» και καταστρέφοντας αντιφασιστικά μνημεία. Ωστόσο, η αποχώρηση της Κριμαίας από την Ουκρανία και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία δε θα λύσει το πρόβλημα της αλλαγής του συσχετισμού δύναμης σε βάρος των αντιδραστικών και φασιστικών δυνάμεων.

Θα ήταν διαφορετικό αν η Ρωσία ήταν μια σοσιαλιστική χώρα και ο λαός της Κριμαίας είχε κάνει την επιλογή και ζητούσε την ένταξη σε μια σοσιαλιστική ένωση μαζί με τη Ρωσία, όπως έγινε με την ένταξη χωρών στην ΕΣΣΔ.

Η απόσχιση της Κριμαίας και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο το εθνικιστικό ρεύμα, τόσο στην Ουκρανία, όσο και στη Ρωσία. Θα εγκλωβίσει εκατομμύρια εργαζόμενους σε μια αντιπαράθεση σε εθνοτική βάση, κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες της σύγκρουσης, όπως και τη μοναδική εναλλακτική λύση, που υπάρχει για τους εργαζόμενους και βρίσκεται σ’ έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, στο σοσιαλισμό.

Υπάρχει επίσης ο κίνδυνος να «ανοίξει τον ασκό του Αιόλου» και σε άλλες περιοχές, ειδικά στα Βαλκάνια, να οδηγήσει και σε άλλες ενσωματώσεις περιοχών, π.χ. στην ενσωμάτωση του Κοσσόβου στη λεγόμενη «Μεγάλη Αλβανία», που συνδέεται με προσαρτήσεις εδαφών γειτονικών χωρών. Υπάρχουν άλλωστε παραδείγματα από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας που, στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών, άνοιξε ο δρόμος για αλλαγές συνόρων.

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την υπεροχή του σοσιαλισμού στην αντιμετώπιση σχετικών προβλημάτων. Όλες οι διοικητικές αλλαγές στην Κριμαία, από την ανακήρυξή της σε αυτόνομη δημοκρατία το 1921, στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ, μέχρι την διοικητική ενσωμάτωσή της στην Ουκρανία τη δεκαετία του ’50, έγιναν ομαλά και ειρηνικά, γιατί κυριαρχούσαν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και επομένως κριτήριο ήταν το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού.

Ο λαός της Κριμαίας, ο ουκρανικός λαός, ο ρωσικός λαός έχουν ιστορικές μνήμες και θετικές εμπειρίες από τα χρόνια του σοσιαλισμού, που δε σβήνονται ακόμη και αν έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τις ανατροπές. Ο λαός της Κριμαίας έχει έντονες τις μνήμες της αντιφασιστικής πάλης του σοβιετικού λαού, που έγραψε ιστορία στην πολιορκία της Σεβαστούπολης. Το γεγονός ότι σε διάφορες περιοχές όσοι ζητούν ένωση με τη Ρωσία διαδηλώνουν, μεταξύ άλλων, με τις κόκκινες σημαίες εκφράζει μια τέτοια ανάμνηση ή προσδοκία, παρότι μια τέτοια προσδοκία δεν πατάει ρεαλιστικά στη σημερινή πραγματικότητα και εξέλιξη. Γιατί σήμερα η Ρωσία είναι καπιταλιστική χώρα, που βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και ο λαός της επίσης υποφέρει.

Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι στις συνθήκες του σοσιαλισμού οι λαοί και οι εθνότητες στην ΕΣΣΔ ζούσαν αδελφωμένοι και προόδευαν με ειρήνη, ενώ τώρα χύνεται το εθνικιστικό - διχαστικό δηλητήριο. Αυτό τον άλλο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν αυτοί οι λαοί, όλοι οι λαοί, σήμερα.»

902.gr

Πρός τα μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ

 Πρός τα μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ

Πηγή: ΚΟΜΕΠ 

- Η ανάρτηση γίνεται με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Καρλ Μαρξ... 

Πρώτη Διακήρυξη του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ενωσης Εργατών για το γαλλοπρωσικό πόλεμο. Απόσπασμα από το έργο του Κ. Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 25-31. Γράφτηκε από τον Καρλ Μαρξ και εγκρίθηκε από τη Διεθνή Ενωση των Εργατών, στις 23 Ιούλη του 1870. Εκδόθηκε ταυτόχρονα σαν προκήρυξη σε αγγλική, γερμανική και γαλλική γλώσσα, σύμφωνα με το κείμενο της διακήρυξης. Μεταφράστηκε από τα αγγλικά, παίρνοντας υπόψη και το γερμανικό κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στην έκδοση του 1891.

Στην «Ιδρυτική διακήρυξη της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών», το Νοέμβρη του 1864, λέγαμε: «Αν η χειραφέτηση της εργατικής τάξης απαιτεί την αδελφική συνεργασία των εργατών διάφορων εθνών, πώς θα μπορέσει να εκπληρώσει αυτή τη μεγάλη αποστολή, με μια εξωτερική πολιτική που επιδιώκει εγκληματικούς σκοπούς, που παίζει με τις εθνικές προκαταλήψεις και κατασπαταλά σε ληστρικούς πολέμους το αίμα και τον πλούτο του λαού;». Και καθορίσαμε την εξωτερική πολιτική που επιδίωκε η Διεθνής με τούτα τα λόγια: «Οι απλοί νόμοι της ηθικής και της δικαιοσύνης, που πρέπει να διέπουν τις σχέσεις των χωριστών ατόμων, πρέπει να επιβληθούν σαν ανώτατοι νόμοι στις σχέσεις ανάμεσα στα έθνη».

Καθόλου παράξενο, λοιπόν, ότι ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, που είχε σφετεριστεί την εξουσία, εκμεταλλευόμενος την ταξική πάλη στη Γαλλία και που την παρέτεινε με μια σειρά εξωτερικούς πολέμους, μεταχειρίστηκε από την αρχή κιόλας τη Διεθνή σαν επικίνδυνο εχθρό. Την παραμονή του δημοψηφίσματος διέταξε μαζικές συλλήψεις των μελών των διοικητικών επιτροπών της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών στο Παρίσι, στη Λιόν, στη Ρουένη, στη Μασσαλία, τη Βρέστη, με δύο λόγια σ' όλη τη Γαλλία, με το πρόσχημα ότι η Διεθνής είναι μια μυστική εταιρία και οργανώνει συνωμοσία για τη δολοφονία του, ένα πρόσχημα που πολύ γρήγορα το ξεσκεπάσανε οι ίδιοι οι δικαστές του Βοναπάρτη ότι ήταν πέρα για πέρα γελοίο. Ποιο ήταν το πραγματικό έγκλημα των γαλλικών τμημάτων της Διεθνούς; Το έγκλημά τους ήταν ότι είχαν πει ανοιχτά και επίμονα στο γαλλικό λαό πως αν ψήφιζε για το δεσποτισμό στο εσωτερικό, θα ψήφιζε και για τον πόλεμο προς τα έξω. Και ήταν πραγματικά δικό τους έργο το γεγονός, ότι σ' όλες τις μεγάλες πόλεις, σ' όλα τα βιομηχανικά κέντρα της Γαλλίας, η εργατική τάξη ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και αποδοκίμασε το δημοψήφισμα. Δυστυχώς, οι ψήφοι των εργατών υπερκαλύφθηκαν από τη βαθιά αμάθεια των αγροτικών περιφερειών και η πλάστιγγα έγειρε από την άλλη μεριά. Τα χρηματιστήρια, οι κυβερνήσεις, οι κυρίαρχες τάξεις και ο Τύπος της Ευρώπης πανηγύρισαν το δημοψήφισμα σα μια λαμπρή νίκη του Γάλλου αυτοκράτορα ενάντια στη γαλλική εργατική τάξη. Στην πραγματικότητα ήταν το σύνθημα όχι για τη δολοφονία ενός ατόμου, μα ολόκληρων λαών.

Η συνωμοσία του πολέμου του Ιούλη 1870 δεν ήταν παρά μια βελτιωμένη έκδοση του πραξικοπήματος του Δεκέμβρη 1851. Από πρώτη ματιά, το πράγμα φάνηκε τόσο παράλογο που η Γαλλία δε θέλησε να το πιστέψει στα σοβαρά. Πολύ περισσότερο πίστεψε το βουλευτή που στους πολεμικούς λόγους των υπουργών είδε μόνο ένα κόλπο του χρηματιστηρίου. Oταν επιτέλους, στις 15 του Ιούλη, αναγγέλθηκε επίσημα ο πόλεμος στο νομοθετικό σώμα, η αντιπολίτευση ολόκληρη αρνήθηκε να ψηφίσει τις προσωρινές πιστώσεις. Ακόμα κι ο Θιέρσος στιγμάτισε τον πόλεμο σαν «απεχθή». Ολες οι ανεξάρτητες εφημερίδες του Παρισιού τον καταδίκασαν και, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, ο επαρχιακός Τύπος συμφώνησε σχεδόν ομόφωνα.

Στο μεταξύ, τα μέλη της Διεθνούς στο Παρίσι είχαν ξαναρχίσει τη δουλειά. Στη Ρεβέιγ της 12 Ιούλη δημοσίευσαν το μανιφέστο τους «προς τους εργάτες όλων των εθνών», που λέει:

«Για μια ακόμα φορά, με το πρόσχημα της ευρωπαϊκής ισορροπίας και της εθνικής τιμής, οι πολιτικές φιλοδοξίες απειλούν την ειρήνη του κόσμου. Γάλλοι, Ισπανοί εργάτες! Ας ενώσουμε τη φωνή μας σε μια κραυγή αγανάχτησης ενάντια στον πόλεμο!... Ενας πόλεμος για ζητήματα επικράτησης ή για χατίρι μιας δυναστείας δεν μπορεί, στα μάτια των εργατών, παρά να αποτελεί μονάχα έναν εγκληματικό παραλογισμό. Εμείς που θέλουμε ειρήνη, δουλειά κι ελευθερία, διαμαρτυρόμαστε μ’ όλη μας τη φωνή ενάντια στις πολεμικές διακηρύξεις αυτών που απαλλάσσονται από το φόρο του αίματος πληρώνοντας χρηματικό αντισήκωμα και που βλέπουν στη δημόσια δυστυχία μονάχα την πηγή νέων κερδοσκοπιών!... Αδέλφια μας, στη Γερμανία! Ο διχασμός θα είχε σαν συνέπεια μονάχα τον ολοκληρωτικό θρίαμβο του δεσποτισμού και στις δυο πλευρές του Ρήνου... Εργάτες όλων των χωρών! Οποιοδήποτε και αν είναι προς το παρόν το αποτέλεσμα των κοινών μας προσπαθειών, εμείς, τα μέλη της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, για τα οποία δεν υπάρχουν κρατικά σύνορα, σας στέλνουμε, σαν εχέγγυο της αδιάσπαστης αλληλεγγύης μας, τις καλύτερες ευχές και τους χαιρετισμούς των εργατών της Γαλλίας».

Υστερα από αυτό το μανιφέστο του παρισινού μας τμήματος, ακολούθησαν πολλές παρόμοιες γαλλικές διακηρύξεις, από τις οποίες μπορούμε να αναφέρουμε εδώ μονάχα τη δήλωση του Νεϊγί - σιρ - Σεν που δημοσιεύθηκε στη «Μαρσεγιέζ» της 22 του Ιούλη και που λέει: «Είναι δίκαιος ο πόλεμος; Οχι! Είναι εθνικός ο πόλεμος; Οχι! Είναι αποκλειστικά δυναστικός. Στο όνομα της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και των πραγματικών συμφερόντων της Γαλλίας, προσχωρούμε ολοκληρωτικά και δραστήρια στη διαμαρτυρία της Διεθνούς ενάντια στον πόλεμο».

Οι διαμαρτυρίες αυτές εκφράζανε τα αληθινά αισθήματα των Γάλλων εργατών, όπως το απέδειξε σε λίγο πεντακάθαρα ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Οταν η συμμορία της 10 του Δεκέμβρη, που πρωτοοργανώθηκε κάτω απ' την προεδρία του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εξαπολύθηκε στους δρόμους του Παρισιού μασκαρεμένη με μπλούζες εργατών, για να υποδαυλίσει με ινδιάνικους πολεμικούς χορούς τον πολεμικό πυρετό, οι πραγματικοί εργάτες των προαστίων απάντησαν με τόσο επιβλητικές διαδηλώσεις για την ειρήνη, που ο διευθυντής της αστυνομίας Πιετρί, θεώρησε φρόνιμο να σταματήσει αμέσως κάθε παραπέρα πολιτική εκδήλωση στους δρόμους, με το πρόσχημα ότι ο πιστός λαός του Παρισιού είχε αρκετά εκδηλώσει τον από καιρό συγκρατημένο πατριωτισμό του και τον πολεμικό ενθουσιασμό του που ξεχείλιζε.

Οποιαδήποτε κι αν είναι η έκβαση του πολέμου του Λουδοβίκου Βοναπάρτη με την Πρωσία, σήμανε κιόλας στο Παρίσι η νεκρική καμπάνα της δεύτερης αυτοκρατορίας. Θα τελειώσει, όπως άρχισε, με μια παρωδία. Μα ας μην ξεχνάμε ότι οι κυβερνήσεις και οι κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης έδωσαν τη δυνατότητα στο Λουδοβίκο Βοναπάρτη να παίζει, δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια, την απάνθρωπη φάρσα της παλινορθωμένης αυτοκρατορίας.

Από τη γερμανική πλευρά, ο πόλεμος αυτός είναι πόλεμος αμυντικός. Ποιος, όμως, οδήγησε τη Γερμανία μπρος στην ανάγκη να αμυνθεί; Ποιος έδωσε τη δυνατότητα στον Ναπολέοντα να κάνει πόλεμο ενάντια στη Γερμανία; Η Πρωσία! Ηταν ο Βίσμαρκ που συνωμότησε μ’ αυτό τον ίδιο το Λουδοβίκο Ναπολέοντα, για να συντρίψει τη λαϊκή αντιπολίτευση στο εσωτερικό της Πρωσίας και για να προσαρτήσει τη Γερμανία στη δυναστεία των Χοεντζόλερν. Αν θα έχαναν αντί να κερδίσουν οι Πρώσοι τη μάχη της Σάντοβας, τα γαλλικά τάγματα θα κατάκλυζαν τη Γερμανία σαν σύμμαχοι της Πρωσίας. Μήπως ύστερα από τη νίκη της σκέφτηκε έστω και για μια στιγμή η Πρωσία ν’ αντιτάξει στη σκλαβωμένη Γαλλία μια ελεύθερη Γερμανία; Εγινε ακριβώς το αντίθετο! Ενώ διατηρούσε ζηλότυπα όλα τα πατροπαράδοτα θέλγητρα του παλιού της συστήματος, πρόσθεσε σ’ αυτά όλες τις πανουργίες της δεύτερης αυτοκρατορίας, τον πραγματικό της δεσποτισμό και τον ψευτοδημοκρατισμό της, τους πολιτικούς της φενακισμούς και τις οικονομικές της απάτες, τα φουσκωμένα της λόγια και τις χυδαίες ταχυδακτυλουργίες της. Το βοναπαρτικό καθεστώς που ως τότε άνθιζε μονάχα από τη μια πλευρά του Ρήνου, βρήκε έτσι τώρα το ταίρι του και στην άλλη πλευρά. Τι άλλο από πόλεμο μπορούσε να φέρει μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων;

Αν η γερμανική εργατική τάξη επιτρέψει να χάσει ο σημερινός πόλεμος τον αυστηρά αμυντικό χαρακτήρα του και να εκφυλιστεί σε πόλεμο ενάντια στο γαλλικό λαό, τότε και η νίκη και η ήττα θα είναι το ίδιο ολέθριες. Oλη η δυστυχία που βρήκε τη Γερμανία ύστερα από τους λεγόμενους πολέμους ανεξαρτησίας θα ξαναζωντανέψει με μεγαλύτερη ένταση.

Οι αρχές της Διεθνούς, ωστόσο, έχουν τόσο πολύ διαδοθεί και τόσο γερά ριζώσει στη γερμανική εργατική τάξη, που δεν πρέπει να φοβόμαστε μια τέτοια θλιβερή έκβαση. Η φωνή των Γάλλων εργατών βρήκε την απήχησή της στη Γερμανία. Μια μαζική συγκέντρωση εργατών που έγινε στο Μπράουνσβάικ στις 16 του Ιούλη, τάχθηκε πέρα για πέρα αλληλέγγυα με το μανιφέστο του Παρισιού, απέρριψε αποφασιστικά την ιδέα της εθνικής αντίθεσης με τη Γαλλία και πήρε μια απόφαση που λέει: «Είμαστε εχθροί όλων των πολέμων, μα πριν απ’ όλα των δυναστικών πολέμων... Με βαθιά λύπη και με πόνο είμαστε αναγκασμένοι να πάρουμε μέρος σ’ ένα αμυντικό πόλεμο σαν αναπόφευκτο κακό. Ταυτόχρονα όμως κάνουμε έκκληση σ’ ολόκληρη τη γερμανική εργατική τάξη να κάνει αδύνατη την επανάληψη μιας τέτοιας φοβερής κοινωνικής συμφοράς, διεκδικώντας για τους ίδιους τους λαούς τη δύναμη ν’ αποφασίσουν μόνοι τους για ειρήνη και για πόλεμο και κάνοντάς τους κύριους της τύχης τους».

Στο Χέμνιτς, μια συγκέντρωση αντιπροσώπων που αντιπροσώπευαν 50.000 εργάτες της Σαξονίας ψήφισε ομόφωνα την παρακάτω απόφαση: «Στο όνομα της γερμανικής Δημοκρατίας και ιδιαίτερα των εργατών του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, δηλώνουμε ότι ο σημερινός πόλεμος είναι αποκλειστικά δυναστικός... Με χαρά σφίγγουμε το αδελφικό χέρι που μας τείνουν οι Γάλλοι εργάτες... Εχοντας πάντα στο μυαλό μας το σύνθημα της Διεθνούς Eνωσης των Εργατών: “Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!” δε θα ξεχάσουμε ποτέ ότι οι εργάτες όλων των χωρών είναι φίλοι μας και οι δεσπότες όλων των χωρών, εχθροί μας».

Το τμήμα της Διεθνούς στο Βερολίνο απάντησε κι αυτό στο μανιφέστο του Παρισιού: «Προσχωρούμε με την καρδιά και με το χέρι στη διαμαρτυρία σας... Υποσχόμαστε πανηγυρικά ότι δε θα μας αποτρέψει από το κοινό μας έργο της συνένωσης των εργατών όλων των χωρών ούτε ο ήχος της σάλπιγγας, ούτε ο κρότος των κανονιών, ούτε η νίκη, ούτε η ήττα».

Ναι, αυτό θα γίνει!

Στο βάθος της σκηνής αυτής της πάλης που ισοδυναμεί με αυτοκτονία προβάλλει η απαίσια μορφή της Ρωσίας. Αποτελεί κακό οιωνό το γεγονός ότι το σύνθημα για το σημερινό πόλεμο δόθηκε τη στιγμή ακριβώς που η ρωσική κυβέρνηση μόλις είχε τελειώσει την κατασκευή των στρατηγικών σιδηροδρομικών γραμμών της και συγκέντρωνε κιόλας στρατεύματα προς την κατεύθυνση του Προύθου. Οσες συμπάθειες κι αν διεκδικούσαν με το δίκιο τους οι Γερμανοί σ’ έναν αμυντικό πόλεμο ενάντια στη βοναπαρτική επίθεση, θα τις έχαναν με μιας αν επέτρεπαν στην πρωσική κυβέρνηση να ζητήσει ή και να δεχθεί ακόμα τη βοήθεια των κοζάκων. Ας θυμηθούν ότι ύστερα από τον απελευθερωτικό της πόλεμο ενάντια στον πρώτο Ναπολέοντα, η Γερμανία για δεκαετίες ολόκληρες κειτόταν ανήμπορη στα πόδια του τσάρου.

Η εργατική τάξη της Αγγλίας τείνει αδερφικά το χέρι στους Γάλλους και τους Γερμανούς εργάτες. Πιστεύει βαθιά ότι οποιαδήποτε τροπή κι αν πάρει ο τωρινός φοβερός πόλεμος, η συμμαχία των εργατών όλων των χωρών θα ξεριζώσει τελικά τον πόλεμο. Τη στιγμή που η επίσημη Γαλλία και η επίσημη Γερμανία ρίχνονται σ’ έναν αδελφοκτόνο αγώνα, οι εργάτες της Γαλλίας και της Γερμανίας ανταλλάσσουν μηνύματα ειρήνης και φιλίας. Τα μεγάλο αυτό γεγονός, που όμοιό του δεν υπάρχει στην ιστορία, ανοίγει το δρόμο για ένα πιο φωτεινό μέλλον. Αποδείχνει ότι αντίθετα απ’ την παλιά κοινωνία, με την οικονομική της αθλιότητα και με την πολιτική της παραφροσύνη, ξεπηδάει μια νέα κοινωνία που διεθνής της κανόνας θα είναι η ειρήνη, γιατί σ’ όλα τα έθνη θα κυριαρχεί η ίδια αρχή - η εργασία! Η Διεθνής Ενωση των Εργατών είναι ο σκαπανέας της νέας αυτής κοινωνίας.

Λονδίνο, 23 Ιούλη 1870

Η "Αυγή", ο "σταλινικός αντισημιτισμός" και η "δημιουργική" ιστοριογραφία ΙΙ

 Η "Αυγή", ο "σταλινικός αντισημιτισμός" και η "δημιουργική" ιστοριογραφία ΙΙ

Ας περάσω τώρα στους υπόλοιπους, και βασικότερους, ισχυρισμούς της κυρίας Κριτσέφσκαγια στο άρθρο της "Αυγής". Αυτοί είναι οι εξής:

1. "Ο Στάλιν σχεδίαζε να εκτοπίσει τους Εβραίους στην Άπω Ανατολή, στην Αυτόνομη Εβραϊκή Δημοκρατία με πρωτεύουσα την πόλη Μπιρομπιτζάν, που δημιουργήθηκε το 1934."

2. "Για το σκοπό αυτό συντάχτηκαν πλήρεις λίστες των Εβραίων: η μεταφορά έπρεπε να γίνει με τα ειδικά επιστρατευμένα τρένα στις 6 Μαρτίου, αλλά... στις 5 Μαρτίου συνέβη το μοιραίο: πέθανε ο Στάλιν", κι έτσι δεν πραγματοποιήθηκε η μαζική απέλαση του εβραϊκού πληθυσμού της Ρωσίας στη Σιβηρία.

Στις 9 Ιουνίου 1957, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, τέσσερα περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν και ένα περίπου χρόνο μετά την μυστική ομιλία Χρουτσώφ, δόθηκε στη δημοσιότητα το ακόλουθο δημοσιογραφικό κείμενο από το Παρίσι:

Το σχέδιο του Στάλιν να εκτοπίσει όλους τους Εβραίους της Ρωσίας επιβεβαιώνεται από Σοβιετικό Απεσταλμένο 

ΠΑΡΙΣΙ, 9 Ιουνίου [1957]
Σύμφωνα με άρθρο στη δημοφιλή εφημερίδα Paris-Soir, ο P.K Ponomarenko, Πρεσβευτής της ΕΣΣΔ στην Πολωνία, επιβεβαίωσε μια αναφορά που κυκλοφόρησε πριν κάποιο καιρό, ότι ο Στάλιν σχεδίαζε να απελάσει όλους τους Εβραίους της ΕΣΣΔ στο Birobidjan και ότι πέθανε λόγω έκρηξης νεύρων όταν ο στρατηγός Κλεμέντι Βοροσίλοφ αντιτάχθηκε στο σχέδιό του. 

Η εφημερίδα του Παρισιού, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε την περασμένη Παρασκευή, είπε πως ο Πρεσβευτής Ponomarenko έδωσε τις πληροφορίες σε ομάδα Πολωνών κομμουνιστών δημοσιογράφων στη Βαρσοβία. Σύμφωνα με το άρθρο, ο Στάλιν κάλεσε 25 μέλη του Σοβιετικού Presidium τον Φεβρουάριο του 1953, λίγο μετά την απόκαλυψη της "συνωμοσίας των γιατρών" ενάντια σε βασικούς ηγέτες των Σοβιετικών. Το άρθρο έλεγε ότι στην συνάντηση αυτή ο Στάλιν ανακοίνωσε ότι σχεδίαζε να στείλει όλους τους Εβραίους της Ρωσίας στο Birobidjan, της ούτως καλούμενης αυτόνομης Εβραϊκής Δημοκρατίας, που βρίσκεται περισσότερα από 3.000 μίλια μακριά από τη Μόσχα. 

Σύμφωνα με το άρθρο, ο Στάλιν είπε ότι αυτό θα το έκανε εξαιτίας της "Σιωνιστικής και ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας" ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και ενάντια στον ίδιο. Ο Λαζάρ Καγκάνκοβιτς, το "μόνο εβραϊκής καταγωγής" μέλος που ήταν παρόν, ρώτησε αν το σχέδιο αφορούσε όλους τους Εβραίους της Ρωσίας και ο Στάλιν απάντησε ότι θα γινόταν μια "συγκεκριμένη επιλογή." 

Το άρθρο της εφημερίδας ανέφερε ότι ο Β.M. Μολότωφ, τότε Υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, ο οποίος έχει Εβραία σύζυγο, είπε με "τρεμάμενη" φωνή ότι μια τέτοια απέλαση θα είχε "πολύ άσχημο" αντίκτυπο στην διεθνή κοινή γνώμη. Στο σημείο αυτό, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Στρατηγός Βοροσίλοφ πέταξε την κάρτα μέλους του ΚΚΣΕ στο τραπέζι και είπε: "αν παρθεί τέτοια απόφαση, θα ντρεπόμουν να είμαι μέλος του Κόμματος, το οποίο θα ατιμωθεί εντελώς." Ο Στάλιν βρυχήθηκε οργισμένα: "Σύντροφε Κλεμέντι, εγώ θα αποφασίσω πότε δεν θα έχεις πλέον το δικαίωμα να κρατήσεις την κομματική σου κάρτα μέλους." 

Το άρθρο ανέφερε ότι, με το χάος που επικράτησε, ο Στάλιν έπεσε στο πάτωμα με αποπληξία. Ο Λαυρέντι Μπέρια, αρχηγός της Μυστικής Αστυνομίας χοροπήδησε, χόρεψε γύρω-γύρω απ' το πεσμένο σώμα του Στάλιν και φώναξε χαρούμενα "Είμαστε ελεύθεροι. Επιτέλους! Επιτέλους!" Οι γιατροί ήρθαν λίγα λεπτά αργότερα και ο δικτάτορας μεταφέρθηκε στο δωμάτιό του ως την ανακοίνωση του θανάτου τον Μάρτιο.

Είναι σαφές ότι η ουσία και των δύο ισχυρισμών της κυρίας Κριτσέφσκαγια βρίσκεται ήδη σε αυτό το εκπληκτικό ρεπορτάζ του 1957. Πρόκειται για ένα επίτευγμα δημοσιογραφίας, που αναμφισβήτητα ξεπερνά ακόμα και το άρθρο της ίδιας στην "Αυγή" το 2014. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ;

* Το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος της Paris-Soir άκουσε την "τρεμάμενη φωνή" του Μολότωφ και τον Στάλιν να "βρυχάται" σε συνάντηση κλειστού κύκλου στο Κρεμλίνο (κατά το πρότυπο ρεπορτάζ του "Αποδυτηριάκια" στο "Φίλαθλο", που ακούει τι λέει ο πρόεδρος στον σέντερ μπακ με τηλεπάθεια);

* Το ότι είδε (με την ίδια τηλεπάθεια) τον Βοροσίλοφ να κοπανάει την κάρτα μέλους του στο τραπέζι;

* Το ότι ο Στάλιν διαπιστώνεται τηλεπαθητικώς πως πέθανε απ' τα νεύρα του επειδή δεν τον άφηναν να εκτοπίσει τους Εβραίους;

* Το ότι ήταν αποφασισμένος να εκτοπίσει "όλους τους Εβραίους της Ρωσίας" αλλά ταυτόχρονα σχεδίαζε να εκτοπίσει "a certain selection", κάποιους συγκεκριμένους;

* Τα τηλεπαθητικώς καταγεγραμμένα και γλαφυρά περιγραφόμενα χοροπηδηχτά και χορούς του συνεπαρμένου από ευτυχία Μπέρια γύρω από το πεσμένο σώμα του Στάλιν στο πάτωμα;

* Το ότι οι γιατροί, που σχεδόν σε όλες τις άλλες αναφορές στα γεγονότα ειδοποιήθηκαν με τουλάχιστο μια μέρα καθυστέρηση, κατέφθασαν "λίγα λεπτά αργότερα";

* Το ότι όλα αυτά τα γραφόμενα από την Paris-Soir τα "επιβεβαίωσε" ο Πρέσβης της ΕΣΣΔ στην Πολωνία σε εκστασιασμένους "κομμουνιστές δημοσιογράφους";

Όλα αυτά κάνουν μέχρι και το ρεπορτάζ του "Εργατικού Αγώνα" για την Κόνιτσα να χλωμιάζει. Αλλά έχουμε αποκρύψει το καλύτερο για το είδος πηγών στο οποίο βασίζει η κυρία Κριτσέφσκαγια την "έρευνά" της. Η εφημερίδα Paris-Soir, που υποτίθεται πως δημοσίευσε "την περασμένη Παρασκευή" του Ιουνίου του 1957 όσα "τσιτάρει" το δημοσίευμα και όσα "επιβεβαίωσε" σε "κομμουνιστές δημοσιογράφους" της Βαρσοβίας ο Πρέσβης της ΕΣΣΔ, είχε κλείσει τελεσίδικα δεκατρία ολόκληρα χρόνια πριν. Έκλεισε με την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Ναζί το 1944, καθώς από το 1940 λειτουργούσε ως όργανο της κατοχικής κυβέρνησης του Vichy.

Θα χρειαστεί να συνεχίσουμε σε τρίτο μέρος.

Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία περί κράτους

 Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία περί κράτους

Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία του κράτους είναι παραδειγματική εφαρμογή των αρχών του διαλεχτικού και ιστορικού υλισμού. Στηρίζεται σε δύο βασικές θέσεις. Αφ’ ενός, το κράτος είναι γέννημα των ταξικών κοινωνιών. Συνέπεια αυτής της θέσης είναι η θέση για τον μαρασμό του κράτους στο ανώτατο στάδιο της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου οι τάξεις έχουν εξαλειφθεί. Αφ’ ετέρου, σύμφωνα με τη δεύτερη θέση, η πορεία προς το ανώτατο στάδιο του κομμουνισμού, όπου το κράτος είναι περιττό, είναι διαλεκτική και περιλαμβάνει το πρώτο στάδιο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μέσα σε συνθήκες δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ας ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από την πρώτη θέση. Για πρώτη φορά στην ιστορία των ιδεών, μετά τον Μαρξ και τον Ένγκελς, το κράτος δεν προσεγγίζεται με όρους μεταφυσικής αναγκαιότητας. Η εξουσία του κράτους δεν αποδίδεται στην φύση του ανθρώπου να κυβερνάται και σε κάποιου είδους μεταφυσική αντανάκλαση της εξουσίας του Θεού. Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία του κράτους προσεγγίζει το κράτος σα μια αναγκαιότητα μόνο στις ταξικές κοινωνίες. Το κράτος είναι αναγκαίο στις ταξικές κοινωνίες ώστε να μπορεί η άρχουσα τάξη των εκμεταλλευτών -είτε αυτή είναι η δουλοκτητική, είτε η φεουδαρχική, είτε η καπιταλιστική- να αναπαράγει τις σχέσεις παραγωγής, που είναι σχέσεις εκμετάλλευσης. Προς το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνται όχι μόνο οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους (στρατός, αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές) αλλά και οι ιδεολογικοί κρατικοί μηχανισμοί (δικαιικό σύστημα, πολιτικό σύστημα, οικογένεια, ΜΜΕ, θρησκεία, κλπ).

Το ότι το κράτος δεν υπήρχε πάντοτε, το ότι το κράτος ως δομή καταπίεσης δεν είναι μια φυσική ή μεταφυσική αναγκαιότητα, σημαίνει πως έχουν υπάρξει και μπορούν να υπάρξουν κοινωνίες όπου το κράτος ως δομή είναι περιττό. Αυτή η πρώτη θέση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας του κράτους αναπτύχθηκε τόσο από τον Ένγκελς στο έργο ‘Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους’, όσο και από τον Λένιν στα περί κράτους έργα του. Παραπέμπουμε εδώ σε αποσπάσματα από το έργο του Ένγκελς που βρίσκονται σε προηγούμενη ανάρτηση και εδώ σε ένα από τα κείμενα του Λένιν για το κράτος που βασίζεται στην εργασία του Ένγκελς.

Η παραπάνω θέση είναι αδιανόητη για τους αστούς θεωρητικούς, γιατί γκρεμίζει τα ιδεολογικά θεμέλια της μεταφυσικής εδραίωσης της κυριαρχίας της τάξης τους. Για αυτό και από τοΜάη του ’68 και μετά ο μετα-μοντερνισμός και ο μετα-δομισμός ως ιδεολογικάπαραδείγματα αντιπαλεύουν τη διαλεκτική και στρέφονται στη μεταφυσική, όπως για παράδειγμα στην παράλογη φύση της συστατικής απόφασης του Σμιτ. Αυτές οι αντιδραστικές θεωρίες προωθούν την ιδέα της μεταφυσικής αναγκαιότητας του κράτους ως δομής ανυπέρβλητης, εγγεγραμμένης σε και συνυφασμένης με την ανθρώπινη φύση. Είτε ανάγοντας αυτή την αναγκαιότητα σε ψυχαναλυτική ορολογία, είτε αμφισβητώντας την ίδια την ταξική ανάλυση του κράτους ως ανίκανη να συλλάβει την ‘πολυπλοκότητα’ των ‘αντιφάσεων’ της κοινωνίας λόγω του ότι όλα είναι θέμα ερμηνείας και ‘οπτικής γωνίας’, οι οπορτουνιστές διανοούμενοι τουκαιρού μας δείχνουν την αντιδραστική φύση των θέσεών τους.

Αυτή η πρώτη θέση που αναπτύξαμε για το μαρασμό του κράτους πρέπει, παρόλαυτα, να προσεγγιστεί διαλεκτικά, σε συνδυασμό με τη δεύτερη θέση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας περί κράτους. Για την προσέγγιση της θέσης περί μαρασμού του κράτους στην αταξική κοινωνία είναι χρήσιμο τόσο το κείμενο του Ένγκελς ‘Για την εξουσία’, όσο και το έργο του Λένιν ‘Κράτος και Επανάσταση’, όπου ο Λένιν αναπτύσσει τη διαλεκτική του κράτους και της επανάστασης κάνοντας διπλή επίθεση σε δεξιούς και αριστερούς οπορτουνιστές. Ας ξεκινήσουμε από τον Ένγκελς και τη σημασία αυτού του μικρού κειμένου, το οποίο, άλλωστε, σχολιάζει και ο Λένιν στο ‘Κράτος και Επανάσταση’.

Αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα από το κείμενο αυτό είναι πως η εξουσία (η λέξη autorità στο πρωτότυπο μπορεί να μεταφραστεί ακόμη ως αυθεντία ή αρμόδια αρχή και αναφέρεται στη σχέση εξουσίας και  νομιμοποίησης) καθορίζεται από την οικονομική βάση, από τον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής. Το είδος της εξουσίας (αρμόδιας αρχής) καθορίζεται από τη βάση, τις σχέσεις παραγωγής. Σε κοινωνικούς σχηματισμούς όπου ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι κυρίαρχος, οι σχέσεις παραγωγής είναι σχέσεις εκμετάλλευσης. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στηρίζεται σε μία θεμελιώδη αντίθεση, ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα στο Κεφάλαιο και την εργατική τάξη. Ακριβώς επειδή η θεμελιώδης αυτή αντίφαση καθιστά τον τρόπο αυτό μη βιώσιμο, δημιουργείται η ανάγκη -ίσως μεγαλύτερη και από ότι σε άλλες ταξικές κοινωνίες- για τον συγκεκριμένο κρατικό μηχανισμό εξουσίας, που συνδυάζει κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς, ώστε οι σχέσεις αυτές να αναπαράγονται.

Συνεπώς η αλλαγή στην οικονομική βάση και στον τρόπο παραγωγής είναι αυτή που θα καταστήσει το κράτος περιττό στο ανώτερο στάδιο του κομμουνισμού. Η εξουσία (η πολιτική μορφή της εξουσίας, σε αντίθεση με την απλή διεκπεραιωτική-διοκητική ενέργεια) δεν μπορεί να καταργηθεί από τη μια μέρα στην άλλη, εφ’ όσον η ύπαρξη των τάξεων δεν μπορεί να καταργηθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Ο στρατηγικός στόχος του κομμουνισμού, μιας κοινωνίας αταξικής όπου δεν υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, περιλαμβάνει ως πρώτο στάδιο την σοσιαλιστική οικοδόμηση η οποία λαμβάνει χώρα σε συνθήκες δικτατορίας του προλεταριάτου, καθώς μόνο έτσι είναι δυνατή η πραγματοποίησή της.

Σε πρώτο στάδιο, είναι αναγκαία η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η οποία είναι εφικτή μόνο μέσω της συντριβής του αστικού κράτους και της αντικατάστασής του από το προλεταριακό. Ο ίδιος ο Μαρξ δείχνει την πορεία της εξέλιξής της κομμουνιστικής κοινωνίας, η οποία, αρχικά, αναγκάζεται να καταργήσει μόνο την ‘αδικία’ των μέσων παραγωγής που βρίσκονται στην κατοχή ιδιωτών, και είναι ανήμπορη να εξαλείψει άμεσα και την άλλη αδικία της διανομής των ειδών κατανάλωσης ‘σύμφωνα με την ποσότητα της εργασίας που εκτελέστηκε’ (και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός).

Στο πρώτο, ανώριμο στάδιο του κομμουνισμού θα υπάρχουν διαφορές, και μάλιστα άδικες, στον πλούτο, αλλά δε θα υπάρχει εκμετάλλευση επειδή θα είναι αδύνατο να αρπαχθούν τα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια, οι μηχανές, και η γη, ως ατομική ιδιοκτησία. Η ύπαρξη διαφορών στη διανομή των αγαθών είναι παράλληλη με την ύπαρξη τάξεων, οι οποίες δεν εξαλείφονται αμέσως με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη. Γιατί ακόμα πιο δύσκολο έργο από την εξάλειψη των καπιταλιστών είναι η εξάλειψη των μικρών εμπορευματο-παραγωγών, οι οποίοι περικυκλώνουν το προλεταριάτο, και των οποίων η εξάλειψη προϋποθέτει αναδιαπαιδαγώγηση και μακρόχρονη, προσεκτική δουλειά. Η δύναμη της μικροαστικής τους συνήθειας ήταν για τον Λένιν, και πρέπει να είναι και για εμάς, λόγος ακόμη μεγαλύτερου και εντονότερου αγώνα και σιδερένιας πειθαρχίας της εργατικής τάξης οργανωμένης γύρω από το Κόμμα της.

Η λενινιστική έννοια της συνήθειας είναι πολύ σημαντική για να κατανοήσουμε πως στην απονέκρωση του κράτους μπορούμε να οδηγηθούμε μόνο διαλεκτικά, μέσω μίας μακράς διαδικασίας που περιλαμβάνει εντατικοποίηση της ταξικής πάλης. Για να εξαφανιστεί η ‘ανάγκη για βία κατά των ανθρώπων γενικά, η ανάγκη της υποταγής ενός ανθρώπου σε έναν άλλο, κι ενός τμήματος του πληθυσμού σε ένα άλλο’ οι άνθρωποι πρέπει να ‘συνηθίσουν να σέβονται τις στοιχειώδεις συνθήκες της κοινωνικής ζωής χωρίς βία και χωρίς υποταγή’. Ο Ένγκελς μιλά για μια νέα γενιά, ‘που θα μεγαλώσει σε νέες και ελεύθερες κοινωνικές συνθήκες’, και η οποία ‘θα μπορέσει να πετάξει όλη την πατσαβούρα του κράτους’ -κάθε είδους κράτους, ακόμα και του δημοκρατικού, ρεπουμπλικανικού κράτους- ‘στον σκουπιδοτενεκέ’.

Το δεύτερο-ανώτατο στάδιο του κομμουνισμού, που περιλαμβάνει την κατανομή των αγαθών στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του (και όχι σύμφωνα με την εργασία του) ταυτίζεται με την κοινωνική οργάνωση που θα περιορίσει την εξουσία μέσα στα όρια των συνθηκών παραγωγής που την καθιστούν αναπόφευκτη. Ας δούμε τι γράφει ο Λένιν στο ‘Κράτος και Επανάσταση’.

Το κράτος θα μπορέσει να μαραθεί τελείως όταν η κοινωνία εκπληρώσει την αρχή: ‘από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του’, δηλαδή όταν οι άνθρωποι έχουν τόσο συνηθίσει να σέβονται τις θεμελιώδεις αρχές της κοινωνικής ζωής και όταν η εργασία τους γίνει τόσο παραγωγική που θα εργάζονται εκούσια σύμφωνα με τις ικανότητές τους. ‘Ο στενός ορίζοντας του αστικού νόμου’, που υποχρεώνει τον καθένα να υπολογίζει με την ασπλαχνία του Σάυλοκ, μήπως ο ένας δούλεψε μισή ώρα παραπάνω από τον άλλο, μήπως ο ένας πληρώνεται λιγότερο από τον άλλο, ο στενός αυτός ορίζοντας θα εγκαταλειφθεί τότε. Η διανομή των αγαθών δεν θα έχει ανάγκη ένα σύστημα νόμων, εκ μέρους της κοινωνίας, για να ρυθμίζεται πόσα αγαθά θα λαμβάνει ο καθένας. Καθένας θα λαμβάνει ανάλογα με τις ανάγκες του.

Ο Λένιν, βέβαια, τονίζει πως η προϋπόθεση είναι η αλλαγή στην οικονομική βάση και στον τρόπο παραγωγής, ο οποίος, με την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές, θα έχει τη δυνατότητα γιγαντιαίας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτή η ανάπτυξη είναι αδύνατη στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η σοσιαλιστική οικονομική βάση και η απελευθερωμένη εργατική τάξη γίνονται οι μοχλοί μιας τεράστιας ανάπτυξης. Ενός άλματος με το οποίο, στο κατ’ εξοχήν ιστορικό παράδειγμα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η σοβιετική ένωση μετατράπηκε από καθυστερημένη αγροτική χώρα σε μεγάλη βιομηχανική δύναμη.

Εν κατακλείδι, ας δούμε συνοπτικά την αναγκαία, διαλεκτική σειρά διαμεσολαβητικών αρνήσεων της πορείας προς το ποιοτικά διάφορο στάδιο του κομμουνισμού όπου το κράτος είναι περιττό και η αρχή καθαρά διεκπεραιωτική, χωρίς τον μεταφυσικό μανδύα της εξουσίας.

1. Το κράτος και η πολιτική εξουσία εμφανίζονται σε ταξικές κοινωνίες. Οι κατασταλτικοί και ιδεολογικοί κρατικοί μηχανισμοί έχουν επιτελικό ρόλο στην αναπαραγωγή των σχέσεων παραγωγής/εκμετάλλευσης. à
2. Για να καταστεί περιττό το κράτος και η εξουσία του (οι κατασταλτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί του συνολικά), για να αντικατασταθεί η πολιτική εξουσία από απλές, διοικητικές, διεκπεραιωτικές ενέργειες, για να περιοριστεί η εξουσία μέσα στα όρια των συνθηκών παραγωγής που την καθιστούν αναπόφευκτη, είναι αναγκαία η αλλαγή στην οικονομική βάση, στον τρόπο παραγωγής. à
3. Για την αλλαγή στην οικονομική βάση, η οποία με τη σειρά της θα καταστήσει περιττό το κράτος και την πολιτική εξουσία, είναι αναγκαίες δύο συνθήκες: η δικτατορία του προλεταριάτου και η σοσιαλιστική οικοδόμηση.