Δυστυχώς η βλακεία δεν είναι αντιστρόφως ανάλογη…

       

Δυστυχώς η βλακεία δεν είναι αντιστρόφως ανάλογη της ανάπτυξης και της εξέλιξης! Δυστυχώς η βλακεία είναι ανάλογη της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της εξέλιξης της επιστήμης! Δυστυχώς η βλακεία αναπτύσσεται ταυτόχρονα με την επιστήμη και την τεχνολογία σ’ αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που θέλει τον κόσμο ημιμαθή, αμαθή και ξερόλα για να τον εκμεταλλεύεται πιο εύκολα, αφού κάποιος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα δεν θέλει να ακούσει και δεν θέλει να μάθει! Το σύστημα αυτό έμαθε να φοβίζει τον κόσμο για να κάνει τη δουλειά του! Έμαθε όμως να διαχειρίζεται και κάτι άλλο που είναι πιο ισχυρό από τον φόβο! Μια μικρή ελπίδα πως εσύ μόνος σου μπορείς να πας παραπάνω, να λύσεις τα προσωπικά σου προβλήματα και να σωθείς! Μια ελπίδα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του συστήματος! Να μην αγωνίζεσαι μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο για ν’ αλλάξεις την κοινωνία, αλλά να αγωνίζεσαι για ν’ αλλάξεις τη θέση σου μέσα στη σαπίλα, να αγωνίζεσαι απλά και μόνο για να πάρεις ένα ψίχουλο παραπάνω από αυτά που μοιράζει η σαπίλα! Να ψάχνεις, αντί να τσακίσεις την σαπίλα, τα τριάντα αργύρια της προδοσίας σου!

Τυράκι είναι αυτή η ελπίδα! Μια ψεύτικη ελπίδα που σου πετάει το σύστημα είναι για να μην το ανατρέψεις! Η πιθανότητα να ανταμώσεις κάπου και κάποτε αυτήν την ελπίδα είναι μία στο εκατομμύριο και θα είναι μια προδοτική ελπίδα, μια βρώμικη ελπίδα, άσε που δεν θα την βρεις ποτέ! Όνειρο βρωμερό είναι αυτή η ελπίδα για να κοροϊδεύεις τη σκέψη σου, για να αρνείσαι να τσακίσεις την βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση, για να αρνείσαι να τσακίσεις την βλακεία! Αυτός ο βλάκας που καταριόταν τον κόσμο από τις τηλεοπτικές μεταμεσονύκτιες εκπομπές και που τώρα θέλει να τον σώσει παίζοντας αποφασιστικό ρόλο στο σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέλι πάνω στα σκατά! Απλώνεις σε τέτοιου είδους μέλι και πιάνεις σκατά! Τέτοιος θέλεις να γίνεις;!

Το σύστημα καλλιεργεί επιστημονικά τη βλακεία, η οποία πλέον περιφέρεται στους δρόμους, στις πλατείες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην ατμόσφαιρα, παντού! Ένας τρόπος υπάρχει να τσακιστεί! Να τσακιστεί η σάπια εκμεταλλευτική κοινωνία που την καλλιεργεί, γιατί την βολεύει η βλακεία! Τότε μόνο η βλακεία θα είναι αντιστρόφως ανάλογη της ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας!

Κ. Νότνολ

Όταν το πανεπιστήμιο της αγοράς συναντά τον πρόεδρο των Ελλήνων εφοπλιστών

Κατιούσα

Όταν ο ΙΒΡΑΗΙΜ WARDE έγραφε το άρθρο του με τίτλο «ΓΑΜΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΟΔΑ – Η αγορά απομυζά το αμερικανικό πανεπιστήμιο», υποθέτω δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι περίπου 16 χρόνια μετά τα όσα περιγράφει ως επικίνδυνη μόδα, θα αποτελούσαν το βασικό κριτήριο κατάταξης ενός πανεπιστημίου, στα «καλά» του είδους και με «διεθνή» φήμη. Ας δούμε όμως ο συγκεκριμένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ σε τι ακριβώς αναφέρεται:
«Το Νοέμβριο του 1998, το πανεπιστήμιο της ΚαλιφόρνΙας στο Μπέρκλεϊ προχώρησε στη σύναψη συμφωνίας με την ελβετική εταιρεία Novartis, η οποία έκανε μια δωρεά 25 εκατομμυρίων δολαρίων (9,4 δισ. δρχ.) στον τομέα μικροβιολογίας του πανεπιστημίου (Plant and Micro-bial Biology).
Σε αντάλλαγμα, το δημόσιο πανεπιστήμιο παραχωρούσε στον ελβετικό κολοσσό της φαρμακοβιομηχανίας και της βιοτεχνολογίας το δικαίωμα να ιδιοποιηθεί περισσότερο από το ένα τρίτο των ανακαλύψεων που πραγματοποιούνται από τους ερευνητές του τομέα (συμπεριλαμβανομένων και των ανακαλύψεων που χρηματοδοτήθηκαν από την Πολιτεία της Καλιφόρνιας ή την κυβέρνηση), καθώς επίσης και να διαπραγματεύεται τα δικαιώματα ευρεσιτεχνίας που απορρέουν από αυτές…
… το τέλος του ψυχρού πολέμου προκάλεσε νέα μείωση των κονδυλίων που αφιέρωνε στην έρευνα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Το πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, το οποίο άλλοτε χρηματοδοτούνταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από την Πολιτεία της Καλιφόρνιας, είδε το μερίδιο της δημόσιας χρηματοδότησης να μειώνεται στο 50% το 1987, και στο 34% το 1999. Όλες οι μεγάλες επενδύσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας έγιναν χάρη σε ιδιωτικές δωρεές. Έτσι, για να χτίσει το νέο Business School, το πανεπιστήμιο προχώρησε σε μια φρενήρη συγκέντρωση οικονομικών πόρων.
Η οικογένεια Χάας (κληρονόμοι του δημιουργού των μπλουτζίν Λέβι Στράους), που έκανε τη σημαντικότερη δωρεά, εξασφάλισε ότι το νέο Business School θα φέρει το όνομά της. Ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις χρηματοδότησαν έδρες. Για παράδειγμα, ο κοσμήτορας του ιδρύματος φέρει τον τίτλο τού «Bank of America Dean».
Τα νέα κτίρια είναι κατάσπαρτα από λογότυπους επιχειρήσεων. Όλες οι αίθουσες -ακόμα και οι καρέκλες και τα τραπέζια-στολίζονται με πλακέτες προς τιμήν του ευεργέτη τους (επιχείρησης, ατόμου ή έτους αποφοίτων).
Πρόκειται γι’ αυτό που ο Τζέιμς Έντζελ και ο Αντονι Ντέιντζερφιλντ, καθηγητές στο Χάρβαρντ, αποκάλεσαν κόσμο του «εμπορικού πανεπιστημίου» («market-model university»): οι τομείς που «κερδίζουν χρήματα», «μελετούν το χρήμα» ή «προσελκύουν το χρήμα» είναι οι μεγάλοι ωφελημένοι. Οι υπόλοιποι παραμελούνται, ακόμα και εγκαταλείπονται…»1
Το εκτενές απόσπασμα βοηθά να καταλάβουμε, πώς στο σύγχρονο καπιταλισμό, το πανεπιστήμιο, χάνει ολοένα και περισσότερο τη σχετική αυτονομία που είχε σε διαφορετικές περιόδους ανάπτυξης του καπιταλισμού, που το υποχρέωναν να ακολουθεί τη λογική του κεϋνσιανού μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης με έμφαση στα κοινωνικά χαρακτηριστικά της γνώσης, μετατρεπόμενο έτσι σε παραμάγαζο των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου.
Το πανεπιστήμιο Αιγαίου και ιδιαίτερα τα οικονομικά του τμήματα, χωρίς να σημαίνει ότι υπολείπονται τα άλλα, διεκδικεί αυτή την πρωτιά, γι’ αυτό και επαξίως φροντίζουν οι διεθνείς καπιταλιστικοί κύκλοι αξιολόγησης των πανεπιστημίων να το αναβαθμίζουν συνεχώς, αποδεικνύοντας, πρώτον τι εννοούν όταν μιλάνε για αξιολόγηση – βαθμός προσαρμογής στην καπιταλιστική αγορά – και δεύτερον, να πετυχαίνουν να λειτουργούν αυτά τα πανεπιστήμια, ως «λαγοί» για τα υπόλοιπα.
Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν, που το πανεπιστήμιο Αιγαίου και οι υπεύθυνοί του, έμπλεοι χαράς προσκάλεσαν τον Πρόεδρο των Ελλήνων Εφοπλιστών να μιλήσει για την επιχειρηματικότητα και το θαύμα της Ελληνικής ναυτιλίας.
Θα μου πει κάποιος: Ποιον να καλούσαν; Τον πρόεδρο της ΠΕΜΕΝ (Πανελλήνια Ένωση Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού) που είναι και κομμουνιστής;
Να αρχίσει να μιλά για τα Liberties και πώς τα πήραν οι Έλληνες εφοπλιστές; Για τους εκατοντάδες ναυτεργάτες που πνίγηκαν μέσα στα σαπιοκάραβά τους, για να χτιστεί το ναυτιλιακό θαύμα; Για το Φλαγκ Θεοφανώ, το Κότι 1, το Πελχάντερ, το Μπέτα Λακ, το Παρίς, το Σι Φέιθ, το Αίγλη; Για τις διμερείς συμβάσεις που υπέγραψαν και πέταξαν έξω από τα καράβια τους τα ελληνικά κατώτερα πληρώματα; Για το νόμο 2687/53, που όταν εκτελούσαν τον Μπελογιάννη ως κατάσκοπο της Μόσχας, αυτοί κατοχύρωναν συνταγματικά την ασυδοσία τους; Για τις 56 και βάλε φοροαπαλλαγές που καθιστούν γελοίο το γεγονός ένα πλοίο 40.000 τόνων, που με το χαμηλότερο ημερήσιο ναύλο των 8.100 δολαρίων έχει συνολικό ετήσιο κύκλο εργασιών 2.956.500 δολάρια από ναύλα, να καταβάλουν ετήσιο φόρο 14.300 ευρώ; Για το γεγονός ότι φορολογούνται με βάση το τονάζ -tonnage tax-και όχι το εισόδημα; Για την οικειοθελή φορολόγηση που καταλήγει μαζί με τη φυσική του είδους, να δίνουν 30 ευρώ την ημέρα ανά πλοίο;2
Να μιλήσει για το ότι οι Έλληνες εφοπλιστές είχαν επενδύσει 13 δισ. δολάρια (9,4 δισ. ευρώ) για την κατασκευή 275 νέων πλοίων το 2013, ενώ μόνο το πρώτο τετράμηνο του 2014 έκαναν επενδύσεις 5,6 δισ. δολαρίων για 148 νέα πλοία από 2,3 που είχαν επενδύσει το αντίστοιχο 4μηνο την περασμένη χρονιά και αυτά την ώρα που πεθαίνουν τα ελληνικά ναυπηγεία και η ζώνη του Περάματος, την ώρα που μας έλιωναν τα μνημόνια, ενώ αυτοί μας πουλάνε πατριωτισμό; Να μιλήσει για τις 30.000 θέσεις εργασίας που είναι έτοιμοι να παρέχουν οι Έλληνες εφοπλιστές σε κατώτερα πληρώματα, αρκεί να τους πληρώνουν, όπως πληρώνουν τους Φιλιππινέζους και να ξεχάσουν την υπογραφή της σύμβασης και τα συνδικάτα;
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για το βίο και την πολιτεία του ελληνικού εφοπλισμού, όμως το θέμα μας δεν είναι μόνο αυτό. Ο πρόεδρος των Ελλήνων εφοπλιστών κάνει τη δουλειά του και την κάνει καλά. Γνωρίζει από μάρκετινγκ και γνωρίζει να πουλά το προϊόν «Ευεργέται και δωρηταί», άλλωστε με το αζημίωτο είναι και πετυχαίνεις και επιπλέον φοροαπαλλαγή και συνειδησιακή υποδούλωση που είναι και το κυριότερο.
Τη δουλειά του κάνει και ο τοπικός τύπος που έτρεξε και τρέχει κάθε φορά να προβάλλει τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, όπως και το πολιτικό προσωπικό του δήμου και της περιφέρειας που έσπευσε να παραδώσει τα διαπιστευτήριά του, μαζί με τους καθηγητές του πανεπιστημίου της αγοράς, που ευελπιστούν σε καμιά χορηγία με το ανάλογο αντίτιμο πχ Έδρα της «X maritime»… Ας το σκεφτούν, δεν θα πρωτοτυπήσουν, όμως το κεφάλαιο δεν είναι αφιλότιμο! Εκτιμά τη συνεργασία και τα Clusters!3
Το πρόβλημα αφορά σε μας και στα παιδιά μας, γιατί οι φοιτητές που παρακολουθούσαν με ανοιχτό το στόμα τις ακάλυπτες επιταγές του Προέδρου των εφοπλιστών, είναι τα αυριανά άνεργα παιδιά μας, είναι αυτά που με το πτυχίο στο χέρι θα χτυπάνε πόρτες για να τις βρίσκουν κλειστές ή ανοιχτές, με μισθούς των 300 -500 ευρώ, με 4ωρα και on call, με μέλλον τοπίο στην ομίχλη. Τα δικά μας παιδιά που οι καθηγητές τους, τους αποκαλούν «αυριανά στελέχη επιχειρήσεων», για να συμβάλλουν από τη δική τους σκοπιά στον αποπροσανατολισμό και στην ενσωμάτωση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, γι’ αυτό και βαυκαλίζονται με τέτοιου τύπου καλεσμένους που πλέον βρίθουν μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Το πρόβλημα αφορά σε μας που μας έχουν κυριολεκτικά τσακίσει τη ζωή, τους μισθούς μας, τα μεροκάματα, τις συντάξεις για να μεγιστοποιεί τα κέρδη της η αστική τάξη, το κεφάλαιο, για να διατηρούν τη χλιδή και τα προνόμιά τους, για την ανάπτυξη και τη υγιή επιχειρηματικότητα που αναφωνεί ο πρωθυπουργός τους Τσίπρας και το επιτελείο του, εκτελώντας τις εντολές τους, όπως τα ίδια έπρατταν το περασμένο διάστημα οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τα παραπληρώματά τους.
Απαντήσεις λοιπόν, όταν η εκμετάλλευση μεγαλώνει και διευρύνεται, όταν η σαπίλα του σημερινού κοινωνικού συστήματος κατατρώγει κάθε ικμάδα της νέας γενιάς , πρέπει να δώσουμε οι κολασμένοι της γης. Ας μην περιμένουμε απαντήσεις ούτε από το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης ροζέ ή γαλαζοπράσινο ούτε από την πλειοψηφία της πανεπιστημιακής διανόησης που διακονεύει τους λειμώνες των αστών.
Απαντήσεις κλασικές, σύγχρονες, που εξακολουθούν να στοιχειώνουν τους καπιταλιστές όλης της γης και φυσικά του εκλεκτού καλεσμένου της πανεπιστημιακής κοινότητας:
«Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!»4

Μάρκος Σκούφαλος
Δημοτικός Σύμβουλος, επικεφαλής Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου

1.Ibrahim Warde: “ΓΑΜΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΟΔΑ “LE M0NDE -06/05/2001 Copyright © 2001 X. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
2.https://www.rizospastis.gr/story.do?id=8855751
3.Μια ομάδα εταιρειών και ιδρυμάτων που συστεγάζονται σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή και συνδέονται αλληλοεξαρτώμενες με την παροχή ομάδων προϊόντων ή / και υπηρεσιών.
4.ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ: Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
(Αναδημοσίευση από το Περιοδικό Ενημερωτικό Δελτίο της Λαϊκής Συσπείρωσης Περιφέρειας Β. Αιγαίου & Δήμου Χίου)

«Black Friday» ή «Blind Friday»

 «Black Friday» ή «Blind Friday»

Από  herko στο Νοέ 28, 2016

Γράφει η Αναστασία Ζήση* //

Οι μεγάλες ουρές έξω από τα εμπορικά πολυκαταστήματα της πόλης δεν ήταν μια είδηση ενός αμερικάνικου τηλεοπτικού δικτύου ούτε μια σουρεαλιστική, λανθιμική σκηνή για τον κοινωνικό κομφορμισμό. Οι καταναλωτές/-τριες είχαν σχεδιάσει πριν από μέρες την αναμέτρηση τους με την «εκπληκτική οικονομική προσφορά» δαπανώντας πολύ χρόνο για τη μελέτη και την σύγκριση των καλύτερων τιμών, πολύ ενέργεια για την αναμονή στην ουρά, την μετακίνηση, την επικοινωνία και την αλλαγή σχεδίων. Η απατηλή σχέση ανάμεσα στην προσφορά της χαμηλότερης τιμής και την απόκτηση του επιθυμητού προϊόντος προκάλεσε  στο ευρύ καταναλωτικό κοινό μια ισχυρή ψευδαίσθηση ατομικής ευκαιρίας για το κόψιμο μιας αόρατης, απαγορευτικής ζώνης προς την ατομική υλική ευδαιμονία. 

Το υψηλό φρόνημα των καταναλωτών κατά την στοίχιση τους στην ατελείωτη ουρά των ταμείων, ο βίαιος και συχνά απροκάλυπτος ανταγωνισμός για το προϊόν προς εξάντληση, οι εντάσεις με τους εργαζόμενους στα πολυκαταστήματα είναι λίγες μόνο εικόνες από τα νέα πρόσωπα ενός πλήθους που απεγνωσμένα και επίμονα αποζητά μια βραχύβια συγκίνηση.  Οι οικονομολόγοι και οι αναλυτές των δομών της αγοράς γνωρίζουν πως η οργάνωση καταναλωτικών γεγονότων, όπως το «Black Friday» είναι μια δραματουργική κατασκευή του χρηματικού κεφαλαίου που δείχνει ότι το σύστημα τιμών έχει αποτύχει να ευθυγραμμίζει την προσφορά και την ζήτηση (Sandel, 2016, σελ. 32).

Αυτοί που ξενύχτησαν για να βρεθούν πρώτοι στο άνοιγμα του εμπορικού πολυκαταστήματος, δεν ήταν κάποιοι Αμερικάνοι προαστίων της Ατλάντα ή της Πενσυλβάνιας αλλά από συνοικίες, εύπορες και λαϊκές της χώρας.  Ως κυνηγοί της πιο οικονομικής προσφοράς υπέδειξαν μεγάλη πειθάρχηση στους κανόνες της αγοράς επαγρυπνώντας για τις απρόβλεπτες διακυμάνσεις της τιμής πώλησης. Η δαπάνη χρόνου για την εντατική παρακολούθηση της καλύτερης τιμής, και η αγωνιώδης προσπάθεια για την κατάκτηση της εξελίχθηκε ως μια ατομική επιχείρηση όχι ενός καταναλωτικού εαυτού αλλά ενός νέου τύπου συναισθηματικού εαυτού με μεταλλαγμένους τους υποδοχείς διέγερσης. Η οθονική διασκέδαση και η ηγεμονία της εξωτερικής εμφάνισης επιβλήθηκαν όχι μόνο ως πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς, αλλά ως συγκροτησιακά στοιχεία μιας νέας παράστασης για την συγκίνηση, που δεν είναι το ερωτικό βλέμμα ή το ερωτικό άγγιγμα. Η κυριαρχία του δικτυακού και χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού επέβαλε ανεπαίσθητα αλλά αδυσώπητα μια πολιτισμική μεταμόρφωση ως προς το πώς αντιλαμβανόμαστε αλλά και πώς βιώνουμε την συγκίνηση. Η πειθάρχηση του πλήθους σε μια βάναυση ταλαιπωρία είναι στοιχείο αποδεικτικό αυτής της μεταμόρφωσης που συνοδεύεται από ένα είδος τυφλότητας. Η πρόοδος στις απεικονιστικές τεχνικές της σύγχρονης νευρο-επιστήμης έχει δείξει τις ισχυρές αλλαγές στα νευρωνικά δίκτυα και τα μετωπιαία τμήματα του εγκεφάλου από την εντατική και μακρόχρονη έκθεση του ανθρώπου σε οθονικά και άλλα ηλεκτρονικά περιβάλλοντα.  Οι κοινωνικές επιστήμες και οι αναλυτές της ιδεολογίας έχουν φανερώσει τις κρυφές λειτουργίες της ψευδούς συνείδησης, ως ένα είδος τυφλότητας για τις νέες μορφές υποδούλωσης και κοινωνικού ελέγχου.

Όταν σήμερα το βράδυ θα κλείσουν οι πύλες των εμπορικών κέντρων, οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι των πολυκαταστημάτων θα επιστρέψουν βαριά καταπονημένοι, σωματικά και ψυχικά, από την εντατική και υπο-αμοιβόμενη υπεραπασχόληση, οι πειθήνιοι καταναλωτές θα έχουν βραχύβια ησυχάσει την οδύνη της μοναξιάς τους, και το οικονομικό κεφάλαιο θα διασκεδάζει τα κέρδη του από το τζίρο και από τη χαμηλή τιμή με την οποία αγόρασε την εργασιακή δύναμη και την απόσπαση της υπεραξίας μοιράζοντας νέες υποσχέσεις για δωροεπιταγές και συγκέντρωση πόντων.

* Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Τμήμα Κοινωνιολογίας, Παν/μιο Αιγαίου

Από

Η επιστροφή των Underground Youth

Ελπίδα Πουρναρά

Ο ήχος τους συνδυάζει αρμονικά το psych με το garage rock στοιχείο και το post punk με το shoegaze ενώ το ύφος τους μοιάζει να συμπυκνώνει επιρροές μεταξύ άλλων από συγκροτήματα όπως οι The Brian Jonestown Massacre, The Velvet Underground και The Jesus & Mary Chain.
Πρόκειται για τους εκ Manchester ορμώμενους Underground Youth οι οποίοι μετρούν σχεδόν μια δεκαετία μουσικής ζωής με τον Craig Dyer να βρίσκεται στο τιμόνι, έχοντας κυκλοφορήσει σε όλο αυτό το διάστημα αρκετές αξιοπρόσεκτες δισκογραφικές δουλειές.

Προ ολίγων μηνών κυκλοφόρησαν τον καινούριο δίσκο τους, όγδοο στη σειρά, ο οποίος τιτλοφορείται «What Kind Of Dystopian Hellhole Is This?». Κύριο λόγο καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου έχουν η μελαγχολία, οι νωχελικοί groovy ήχοι, η μουντή ατμόσφαιρα και η σκοτεινή αισθητική, που συχνά διαταράσσονται από up tempo συγχορδίες και ανά διαστήματα βίαια κιθαριστικά ξεσπάσματα. Από το εναρκτήριο «Half Poison / Half God» ως το επιλογικό «Incapable Of Love».
Στις live εμφανίσεις τους μπορούν με περισσή ευκολία να σου δημιουργήσουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι παρών σε κάποιου είδους τελετή χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ενώ σε άλλες στιγμές καταφέρνουν ως και να σε …υπνωτίσουν, κάτι που αναμφίβολα τους προσδίδει επιπλέον πόντους εν συγκρίσει με μία απλή ακρόαση δίσκου στο σπίτι. Έχοντας λοιπόν στις αποσκευές τους τον εν λόγω δίσκο την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου επιστρέφουν στη χώρα μας για μία συναυλία στο Fuzz Live Music Club, στον Ταύρο, ώστε να μας μεταφέρουν και δια ζώσης τη μοναδική τους ατμόσφαιρα.
Ως τότε, μπορείτε να ακούσετε εδώ το νέο δισκογραφικό πόνημά τους.

*Μαζί με τους Underground Youth την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου στο Fuzz Live Music Club και υπεύθυνοι για την έναρξη της βραδιάς θα είναι οι δικοί μας, The Road Miles.

«Αριστεροί» και «ούγκανα» αναμασούν την ίδια αθλιότητα

Μια διαχρονική συκοφαντία κρυμμένη κάτω από «αριστερό» προσωπείο

Μέρες που είναι, είπαμε να πιάσουμε λίγο κι έναν πολύ διαδεδομένο αστικό μύθο που «Αριστεροί» και «ούγκανα» αναμασούν την ίδια αθλιότητα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.

Αυτός δεν είναι άλλος από το περίφημο φύλλο Νο 8 της «Πανσπουδαστικής», μέσω της οποίας η ΚΝΕ υποτίθεται πως «καταδίκασε» την κατάληψη του Πολυτεχνείου και ότι την «κατήγγειλλε» σαν έργο… προβοκατόρων.

Αυτή την άποψη εκτός από τις διάφορες γκρούπες της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς» και της «αναρχίας», τη εκφράζουν ακόμα κι ακροδεξιά(!) μπλογκς μέχρι κι η επίσημη φασιστοσελίδα των χρυσαύγουλων «Ο Στόχος».

Φυσικά, ο μύθος δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ούτε από τις ναυαρχίδες του αστικού τύπου δείχνοντας την «αγάπη» τους για το ΚΚΕ, όπως χαρακτηριστικά γράφει η «Καθημερινή»: 

«Ένα κόμμα που τρέμει το αυθόρμητο και βδελύσσεται το ακαπέλωτο κι οι πορείες του οποίου γίνονται έξω από τον πραγματικό κόσμο, σε έναν άλλον κόσμο, παράλληλο, αυτόκλειστο κι αυτοσυντηρούμενο,

ποιον άλλον να ενοχλήσει εκτός ίσως από τα μέλη του εκείνα που έχουν αρχίσει να κατανοούν ότι η αναμονή του «καθαρού προλεταριακού κινήματος» δεν διαφέρει σε πολλά από την αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας

κι ότι εκείνη η διά της «Πανσπουδαστικής Νο8» οξύτατη καταγγελία της ίδιας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το 1973, σαν «προβοκάτσιας», έχει αφήσει ανεξίτηλα και καθοδηγητικά τα σημάδια της;»

Αλλά και η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», σε παλιό της άρθρο στις 16/11/2003 με τον βαρύγδουπο τίτλο «Το μυστήριο της Πανσπουδαστικής Νο8»:

«Πρόκειται για το αντιστασιακό φοιτητικό φυλλάδιο του ΚΚΕ «Πανσπουδαστική», τεύχος 8, που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του ’74. Επιχείρησε να αποτιμήσει την εξέγερση και να απαντήσει στις συκοφαντίες της ΕΣΑ περί «αναρχικών στοιχείων» που εισέβαλαν και έδρασαν στο Πολυτεχνείο (…)

«Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ (…) με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία κι αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Καταρχήν το συγκεκριμένο φύλλο δεν κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη του ’74 – όπως υποστηρίζει η ελευθεροτυπία – αλλά αρχές Γενάρη ’74, σχεδόν ενάμιση μήνα μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, και το επίμαχο απόσπασμα δημοσιεύεται στην 4η σελίδα.

Αλλά αυτό, θα πει κανείς, είναι μια λεπτομέρεια. Σύμφωνοι! Μια λεπτομέρεια όμως που δείχνει με το καλημέρα την «προχειρότητα» του άρθρου.

Η πρώτη σοβαρή λαθροχειρία αφορά τον τίτλο «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ» συνδέοντας την – με προφανή  σκοπό και δόλο – με την σημερινή παράταξη της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια, την Π.Κ.Σ., η οποία όμως δεν υπήρχε καν τότε αφού ιδρύθηκε αρκετούς μήνες αργότερα.

Το «έγκριτο» άρθρο ξεκινά με γκεμπελικό τρόπο αποκαλώντας την αντιδιακτατορική εφημερίδα ως «αντιστασιακό φοιτητικό φυλλάδιο του ΚΚΕ». 

Η εφημερίδα «Πανσπουδαστική» όμως – όπως αναγράφει και μάλιστα με ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα στον υπότιτλο – ήταν το Συνδικαλιστικό Όργανο της ΑντίΔικτατορικής Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας (ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ), μιας ευρύτατης οργάνωσης των φοιτητών στο οποίο βεβαίως συμμετείχε κι η ΚΝΕ μαζί με τις υπόλοιπες φοιτητικές παρατάξεις όπως φυσικά συμμετείχε κι ο «Ρήγας Φεραίος», αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως η ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ ήταν οργάνωσή τους.

Η ανακοίνωση λοιπόν που δημοσίευσε η εφημερίδα της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ φέρει τον τίτλο:

«ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΑΠΑΝΤΗΣΗ της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα του Πολυτεχνείου»

Άρα έχουμε μία δημοσίευση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα του Πολυτεχνείου σε ένα φοιτητικό έντυπο, χωρίς καμιά κομματική ταυτότητα. Που εμπλέκεται λοιπόν η ΚΝΕ και το ΚΚΕ;

To επόμενο ζητούμενο είναι τι πραγματικά αναφέρει συνολικά μιας κι η ανακοίνωση είναι τετρασέλιδη κι όχι απλά το ξεκομένο απόσπασμα που επισυνάπτει η Ελευθεροτυπία.

Η «Πανσπουδαστική» αναφέρει λοιπόν πως:

«Η συντακτική επιτροπή της «Π» πήρε την παρακάτω ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα του Πολυτεχνείου που κυκλοφόρησε την πρωτοχρονιά (του 1974) και που αποτελεί απάντηση στη διαβόητη ανακοίνωση για τα γεγονότα του Νοέμβρη.

Η «Π» παρόλο που σε ορισμένα σημεία της ανακοίνωσης έχει τις κάποιες επιφυλάξεις και συμπληρώσεις της δεν μπορεί παρά να δεχτεί με ενθουσιασμό το ντοκουμέντο αυτό που αποδεικνύει την κρυστάλλινη ωριμότητα του οργανωμένου κινήματός μας…»

Οχι μόνο λοιπόν η «Π» δεν είναι όργανο της ΚΝΕ, αλλά ακόμη και στον βαθμό που η ΚΝΕ επηρεάζει την Αντι-ΕΦΕΕ (η οποία εκδίδει την «Π»), το κείμενο της «Συντονιστικής» δημοσιεύεται με «επιφυλάξεις και χρειάζεται συμπληρώσεις».

Τώρα, από που προκύπτει πως ένα κείμενο που υπογράφει η «Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα του Πολυτεχνείου», κι αναδημοσιεύεται «με επιφύλαξη», από ένα έντυπο της αντι-ΕΦΕΕ, αποτελεί «ντοκουμέντο» των επίσημων θέσεων της ΚΝΕ, κι ότι το ΚΚΕ πρέπει να «απολογηθεί» για αυτό κανείς σώφρων δεν μπορεί να απαντήσει!

Αφού λοιπόν είδαμε, πως το περί ου ο λόγος κείμενο, ούτε της ΚΝΕ είναι, ούτε σε κάποιο «όργανο» της ΚΝΕ αναδημοσιεύθηκε, ας δούμε λίγο ΚΑΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΕΕΙ, μια και ελάχιστοι έχουν μπει στον κόπο να το διαβάσουν

Η ανακοίνωση λοιπόν της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα του Πολυτεχνείου έχει γραφτεί ως ΑΠΑΝΤΗΣΗ στις γνωστές αιτιάσεις της ΕΣΑ περί: 

«…αναρχικών στοιχείων τα οποία εισχώρησαν στον πανεπηστημιακό χώρο με σκοπό την διασάλευσιν της δημοσίας τάξεως…»

Η ανακοίνωση λοιπόν σαφώς αναφέρει για 350 πράκτορες της ΚΥΠ των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου και Παπαδόπουλου και CIA, όπου στις 14/11 μπήκαν στο Πολυτεχνείο με στόχο την διάσπαση του φοιτητικού κινήματος και την παρουσίαση του στην κοινωνία, ως μία μεμονωμένη εξτρεμιστική διαμαρτυρία, χωρίς σοβαρά αιτήματα και κοινωνική βάση.

Αναφέρει παρακάτω πως οι οργανωμένες φοιτητικές δυνάμεις απέτρεψαν την προσπάθεια αυτή κι οι προσπάθειες του χουντικού παρακράτους έπεσαν στο κενό.

Τι σχέση έχει με την εφημερίδα “Πανσπουδαστική” η παράταξη της ΚΝΕ (Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας” πέρα από την συνωνυμία της πρώτης μόνο λέξης; Νομίζω πως γίνεται πια αντιληπτή η σκοπιμότητα της “ταύτισης”

Αυτό δηλαδή που ήθελαν να πετύχουν οι χουντικοί είναι να εμφανίσουν τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου ως «εξτρεμιστές» που δεν έχουν λαϊκό έρεισμα στη κοινωνία και για το λόγο αυτό έβαζαν συνθήματα που καμιά λογική δεν είχαν εντός των δυνάμεων που κάνανε μετά την κατάληψη,  κι ούτε τους εξέφραζαν παρά ελάχιστους, μια ισχνή μειοψηφία.

Που διαβάζουν λοιπόν οι φαεινοί εγκέφαλοι της κάθε γκρούπας ότι η ανακοίνωση καταγγέλει την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως «έργο προβοκατόρων»;

Αντίθετα, η ανακοίνωση – απάντηση χαρακτηριστικά αναφέρει πως:

«…οι οργανωμένες φοιτητικές δυνάμεις αφού αποκάλυψαν τον προβοκατόρικο ρόλο της ΚΥΠ, τους απομόνωσε κι αποφάσισε πανηγυρικά την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου και την υιοθέτηση των συνθημάτων: Ψωμί – Παιδεία – Ελεύθερία, Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ…»

Τι θέλουνε δηλαδή να μας πουν όσοι εγκαλούν την ΚΝΕ για την ανακοίνωση αυτή (που δεν είναι και δική της);

Είναι δυνατόν στην ίδια ανακοίνωση από την μια ΝΑ υποστηρίζει ότι την κατάληψη την κάνανε προβοκάτορες κι από την άλλη να πανηγυρίζει για την οργανωμένη απόφασή να προχωρήσουν στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ;

Αυτά μονάχα εάν κάποιος είναι αντικομμουνιστής αλλά και διανοητικά βλαμένος μπορεί να το υποστηρίξει.

Κι όμως «Αριστεροί» και «ούγκανα» αναμασούν την ίδια αθλιότητα, απτόητοι. Δυστυχώς φαίνεται πως δεν έχουν μόνο τα «ούγκανα» δυσκολία να κάτσουν να διαβάσουν έστω 4 σελίδες. Το ίδιο πρόβλημα διαπιστώνεται πως έχουν και οι λεγόμενοι «αριστεροί».

Η ανακοίνωση λοιπόν ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΑΝΟΙΚΤΑ την κατάληψη του πολυτεχνείου και χαιρετίζει την απομόνωση ΕΚΕΙΝΩΝ που προσπάθησαν να την συκοφαντήσουν και να την βάλουν στο περιθώριο.

Τώρα πως χρεώνεται αυτό όλο στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ, μόνο οι υπερεγκέφαλοι της χαζοαριστεράς και τα ούγκανα μπορούν να απαντήσουν.

Ακόμα όμως και πίσω από την ανακοίνωση να βρίσκεται η ΚΝΕ, δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό και επιλήψιμο στο κείμενο. Ίσα-ίσα είναι προς τιμή του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος που ΑΜΕΣΑ κι αποτελεσματικά εμπόδισε τις δράσεις και τα σχέδια των χουντικών και των πρακτόρων.

Ούτως ή άλλως δεν είναι μυστικό πως στο Πολυτεχνείο δρούσαν κι ασφαλίτες και χαφιέδες, που σε αρκετές περιπτώσεις αποκαλύφθηκαν.

Για περισσότερα στοιχεία μπορείτε να ανατρέξετε και στο «Πολυτεχνείο: Ρεπορτάζ με την Ιστορία» του Γιώργου Γάτου , Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα,1983.

Ο Ντουρούτι, ο Φράνκο, ο Πρίμο ντε Ριβέρα και ο Ισπανικός Εμφύλιος

Βασίλης Κρίτσας

Χτες το ημερολόγιο έδειχνε 20 Νοεμβρίου, μια μέρα στην οποία συγκεντρώνονται διάφορες ιστορικές συμπτώσεις με βαρύ πολιτικό φορτίο, που αφορούν τον ισπανικό εμφύλιο.
Στις 20 Νοεμβρίου 1936 υποκύπτει στα τραύματά του και φεύγει από τη ζωή, σε ηλικία 40 ετών, μία από τις πιο εμβληματικές μορφές του ισπανικού αναρχικού κινήματος, ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι. Η σορός του μεταφέρθηκε στη Βαρκελώνη, που ήταν προπύργιο των αναρχικών, και κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές και σε κλίμα έντονης συγκίνησης. Την ίδια περίοδο εξάλλου βρισκόταν σε εξέλιξη η πολιορκία της Μαδρίτης από τα στρατεύματα του Φράνκο κι η ηρωική άμυνα των δημοκρατικών υπερασπιστών της πόλης, που έμεινε στην ιστορία με το σύνθημα “no pasaran” (δε θα περάσουν).
Ο θανάσιμος τραυματισμός του Ντουρούτι επήλθε στη διάρκεια της προετοιμασίας των αμυντικών επιχειρήσεων κι η επίσημη εκδοχή έκανε λόγο για την αδέσποτη σφαίρα κάποιου φασίστα. Στη συνέχεια όμως υπήρξαν διάφορες φήμες και μια σφοδρή αντιπαράθεση με αντικρουόμενες πληροφορίες και σενάρια σχετικά με τις συνθήκες και τους δράστες του περιστατικού. Υποστηρίχθηκε πως ο Ντουρούτι δολοφονήθηκε πισώπλατα, από κοντινή απόσταση -και όχι από κάποια τυχαία, αδέσποτη σφαίρα- κι άλλοι το απέδωσαν στους εχθρούς του (τους φασίστες), άλλοι στους σύμμαχούς του (πχ τους κομμουνιστές που με βάση αυτό το σενάριο έθεσαν εκτός μάχης το σημαντικότερο αντίπαλό τους για να αυξήσουν την πολιτική τους επιρροή), άλλοι στους συμπολεμιστές του -που ήθελαν να υποχωρήσουν και να αποφύγουν τη μάχη- κι άλλοι στους ίδιους τους συντρόφους του.
Ακολουθώντας αυτόν το σύνδεσμο, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει ένα απόσπασμα από “το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας” και να πάρει μια ιδέα για τις αντικρουόμενες σχετικές εκδοχές.
Σε κάθε περίπτωση, λίγους μήνες αργότερα, οι αναρχικοί δέχτηκαν να πάρουν υπουργικές θέσεις στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, ενδεχόμενο που αντιμετώπιζε μάλλον αρνητικά κι από θέση αρχής ο Ντουρούτι.
Την ίδια μέρα, εκτελούνταν από την εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας η θανατική καταδίκη του Χ.Α. Πρίμο ντε Ριβέρα, γιου του παλιότερου δικτάτορα της Ισπανίας, Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα, και ηγέτη της βασιλικής, εθνικιστικής παράταξης, που ηγούνταν στο στρατιωτικό κίνημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης. Η ηγεσία αυτής της παράταξης ουσιαστικά αποδεκατίστηκε εκείνους τους μήνες για μια σειρά λόγους και συγκυρίες, που ίσως δεν ήταν τόσο συμπτωματικές -όπως το περίεργο αεροπορικό δυστύχημα του στρατηγού Σανχούρχο, τις πρώτες ημέρες του πολέμου.
Όλα αυτά άφησαν μόνο και αδιαμφισβήτητο ηγέτη της το στρατηγό Φρανθίσκο Φράνκο, το μετέπειτα δικτάτορα, που δε φημιζόταν ιδιαίτερα για τις πολιτικές του ικανότητες, για αυτό και κάποιοι παρέφρασαν το Generalísimo (κάτι σαν αρχιστράτηγος) σε cuñadisimo, θεωρώντας πως έκανε κουμάντο στην κυβέρνηση ο υπουργός Δικαιοσύνης, σύμβουλος και κουνιάδος του Φράνκο, Σουνιέρ. Ο Φράνκο βαφτίστηκε επίσης caudillo στα πρότυπα του Χίτλερ (fuhrer) που του παρείχε αποφασιστική βοήθεια στον πόλεμο με αντάλλαγματα στον ορυκτό πλούτο της χώρας και κατέστειλε κάθε αυτονομιστική διάθεση των Κοινοτήτων (Καταλονίας, Βάσκων κτλ). Κέρδισε τη συμπάθεια και διεθνή υποστήριξη μαχητών της… ελευθερίας οπως ο Σολζενίτσιν και παρέμεινε απρόσκοπτα για τρεις και πλέον δεκαετίες στο τιμόνι, έχοντας τσακίσει το μαχητικό λαϊκό κίνημα, τις αντιστάσεις του αλλά και τους εσωτερικούς του αντιπάλους (παίζοντας επιδέξια το ρόλο του ισορροπιστή) μέχρι το θάνατό του, στις 20 Νοεμβρίου του 1975.
Το προσωποπαγές δικτατορικό καθεστώς του δεν επέζησε του θανάτου του κι έτσι είχαμε την άμεση και ομαλή μετάβαση στην ισπανική αστική δημοκρατία, με “εγγυητή” το βασιλικό θρόνο, χωρίς περαιτέρω πολιτικούς εκσυγχρονισμούς. Ο φρανκισμός κι οι ομάδες που τον υπηρέτησαν όμως δεν ανήκουν ακριβώς στο παρελθόν. Συνεχίζουν να δρουν μες στο Λαϊκό Κόμμα κι “αναβίωσε” μέσα από τις στάχτες του με τις πρόσφατες εξελίξεις στην Καταλονία και την άρση της αυτονομίας της, για πρώτη φόρα από τα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο.
Έτσι η χτεσινή επέτειος ήταν γεμάτη ναφθαλίνη και τραγική ειρωνεία της ιστορίας…

Λίμνη Λάντογκα – Ο παγωμένος «Δρόμος της ζωής»

Κατιούσα

Η λίμνη Λάντογκα βρίσκεται στη βορειοδυτική Ρωσία (περιφέρεια Λένινγκραντ – Δημοκρατία Καρελίας), και είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Ευρώπης.
Η αναφορά μας δεν αφορά στις πάμπολλες φυσικές ομορφιές της, που απλώνονται στις αχανείς εκτάσεις και τα παράλιά της, αλλά στη συμβολή της στη διάσωση εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων σοβιετικών πολιτών κατά την πολιορκία του Λένινγκραντ από τους Γερμανούς ναζί. Η πολιορκία του Λένινγκραντ από τους χιτλερικούς κράτησε συνολικά 900 μέρες και μετά από ηρωική αντίσταση του Κόκκινου Στρατού και του σοβιετικού λαού, με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, η πόλη δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των ναζί.

Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι μέσω της λίμνης Λάντογκα ανοίχτηκε ο παγόδρομος που έμεινε στην ιστορία ως «Δρόμος της ζωής» («Ντορόγκα ζίζνι») , από τον πέρασαν και διασώθηκαν συνολικά περίπου 1,3 εκατομμύρια άμαχοι, κάτοικοι της ηρωικής πόλης του Λένινγκραντ.
Ας δούμε λίγα ιστορικά στοιχεία για τη λίμνη με τη βοήθεια της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας. Στην αρχή ονομαζόταν Νέβο. Το όνομα  Λάντογκα το πήρε τον 13ο αιώνα από την αρχαία Ρωσική πόλη Λάντογκα. Τον 8ο και τον 9ο αι., στις νότιες ακτές της λίμνης ζούσαν Σλοβένοι. Στις ακτές της κτίστηκαν οι πόλεις Κορέλα (10ος αι.) και Ορέσεκ (1323), ενώ στα νησιά Κόνεβιτς και Βαλαάμ δημιουργήθηκαν τα ομώνυμα μοναστήρια. Την περίοδο του Λιβονικού πολέμου το 1558 – 83, διεξήχθησαν πολλές μάχες στην περιοχή της λίμνης.
Στις αρχές του 17ου αιώνα, οι δυτικές, νότιες και βόρειες ακτές της Λάντογκα καταλήφθηκαν από τους Σουηδούς. Με τη Συμφωνία Ειρήνης του Στόλμποβο, του 1617, η Ρωσία παραχώρησε τις δυτικές και τις βόρειες ακτές στη Σουηδία. Την περίοδο του Βόρειου Πολέμου το 1700 -21, στην Λάντογκα, διεξήχθησαν πολλές μάχες ανάμεσα στους Ρώσους και τους Σουηδούς. Οι ακτές της λίμνης επιστράφηκαν στην Ρωσία με τη Συνθήκη του Νύσταντ το 1721.

Την περίοδο του Σοβιετο – Φιλανδικού Πολέμου το 1939 – 40, και του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, το 1941 – 45, στην λίμνη έδρασε ο Στολίσκος της Λάντογκα, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη νικηφόρα έκβαση των επιχειρήσεων του Μετώπου του Λένινγκραντ και του Στόλου της Βαλτικής.
Ο παγόδρομος μέσω του νοτιοδυτικού τμήματος της λίμνης προς το πολιορκημένο από τους Γερμανούς και Φινλανδούς Λένινγκραντ, ο «Δρόμος της ζωής» («Ντορόγκα ζίζνι»), άνοιξε στις 22 του Νοέμβρη 1941 και διατηρήθηκε επί 152 μέρες παρά τους συνεχείς βομβαρδισμούς του εχθρού. Από την παγωμένη δίοδο πέρασαν  514.000 πολίτες, 35.000 τραυματίες στρατιώτες, μηχανήματα από 86 εργοστάσια και πολλά έργα τέχνης. Ο «δρόμος της ζωής» συνέχισε τη λειτουργία του  μέχρι τον Μάρτη του 1943,  συνδράμοντας καταλυτικά στη διάσωση συνολικά 1,3 εκατομμυρίων αμάχων της ηρωικής πόλης του Λένινγκραντ και το κράτημα των υπερασπιστών της έως το σπάσιμο της πολιορκίας από τον Κόκκινο Στρατό τον Γενάρη του 1944.

Για να γίνει κατορθωτό να μένει ανοιχτός ο «Δρόμος της ζωής», στη λίμνη ανέπτυξε πολεμική δράση ο πολεμικός στολίσκος «Λάντογκα». Ο στολίσκος συγκροτήθηκε στη λίμνη Λάντογκα τον Οκτώβρη του 1939, στη διάρκεια του Σοβιετο-φιλανδικού Πολέμου (1939 – 40) και δρούσε παράλληλα με τις παρόχθιες φάλαγγες των σοβιετικών δυνάμεων, ενώ μετά τον πόλεμο μετατράπηκε σε εκπαιδευτικό απόσπασμα.
Κατά την περίοδο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (1941-45) ο στολίσκος ενισχύθηκε (αρχές Ιούλη του 1941) με σκάφη από τον Στόλο της Βαλτικής. Από τις 7 του Αυγούστου μέχρι τις 13 του Οκτώβρη 1941, διοικητής του ήταν ο αντιναύαρχος Μ. Β. Χορόσχιν και, στη συνέχεια, μέχρι τις 25 του Σεπτέμβρη 1944, ο πλοίαρχος και αργότερα αντιναύαρχος Β. Σ. Τσερόκοφ.
Ο πολεμικός στολίσκος «Λάντογκα» το 1941 απαρτιζόταν από 7 κανονιοφόρους, 2 σκάφη συνοδείας, 2 εξοπλισμένα ταχύπλοα σκάφη, 8 ακάτους συνοδείας και 13 ναρκαλιευτικά, καθώς και μεταφορικά και βοηθητικά σκάφη, μοίρες πυροβολικού και μοίρες αντιαεροπορικού πυροβολικού. Το 1942-43 ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο με τορπιλακάτους και άλλα ταχύπλοα, με υποβρύχια και με μεγάλο αριθμό εφοδιοπομπών.

Στη διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ ο στολίσκος της Λάντογκα βοήθησε τα στρατεύματα της 23ης, της 7ης και της 54ης Στρατιάς. Στην περίοδο του αποκλεισμού έφερνε στην πόλη τρόφιμα, καύσιμα, όπλα, πολεμοφόδια και στρατό από τη λίμνη και απομάκρυνε πληθυσμό και βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Το χειμώνα του 1941 – 42 οι άνδρες του στολίσκου πήραν ενεργό μέρος στην κατασκευή και την υπεράσπιση του λεγόμενου «Δρόμου της ζωής» πάνω στον πάγο. Το 1942-43 μετέφερε πάνω από 1,5 εκατομμύριο τόνους φορτίου και πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα, γεγονός που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση του Λένινγκραντ και στην κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού, του Μετώπου Λένινγκραντ και του Στόλου της Βαλτικής.
Στις 22 του Οκτώβρη 1942 ο πολεμικός στολίσκος της Λάντογκα, το πυροβολικό της νήσου Σούχο και η αεροπορία του Στόλου της Βαλτικής κατατρόπωσαν τον γερμανο-φιλανδικό στολίσκο που προσπάθησε να καταλάβει τη νήσο Σούχο και να ανακόψει τις επικοινωνίες, καταστρέφοντας 19 αποβατικά σκάφη και καταρρίπτοντας 14 αεροπλάνα.
Το καλοκαίρι του 1944 ο στολίσκος πήρε μέρος στην Επιχείρηση Σβίρ – Πετροζαβόντσκ, που διεξήγαγαν τα στρατεύματα του Μετώπου της Καρελίας και την ίδια χρονιά διενήργησε με επιτυχία την αποβατική επιχείρηση της Τουλόξας.

Ο πολεμικός στολίσκος της Λάντογκα τιμήθηκε με το παράσημο της Κόκκινης Σημαίας και στις 4 του Νοέμβρη 1944 τερμάτισε τη δράση του.

Μας έχουν ζαλίσει οι Ελληνάρες

Κατιούσα

Έλληνας καθηγητής στο πανεπιστήμιο UCL του Λονδίνου επιτέθηκε από τα  social media στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, γράφοντας: «Μας ζαλισε ο μαυρος που το παιζει Ελληνας. Εως εδω. Δεν ξεχναμε το καλοκαίρι. Μας έγραψε στα @ρχιδι@ του όλους μας, την Εθνική ομάδα και την σημαία μας.»

Ο κακός (τους) ο καιρός

«Η κλιματική αλλαγή δημιουργεί ακραία καιρικά φαινόμενα, σε εμάς στην Ελλάδα φαινόμενα πλημμυρικά, εδώ μεγάλη ανομβρία...». Τάδε έφη ο πρωθυπουργός στον Πρόεδρο της Κύπρου, κατά τη χτεσινή τους συνάντηση. Φαίνεται ότι όσο η κυβέρνηση απομακρύνεται από τον τόπο του εγκλήματος, τόσο πιο προκλητική γίνεται. Τα στελέχη της που βρίσκονται στην Αθήνα καταγγέλλουν τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά για τα μπαζωμένα ρέματα, ενώ από την Κύπρο μάθαμε ότι για τους νεκρούς και τις μεγάλες καταστροφές φταίει η κλιματική αλλαγή. Πού οδηγεί η λογική τους; Στο συμπέρασμα ότι δεν φταίει το αστικό κράτος, δεν φταίνε διαχρονικά οι κυβερνήσεις του, δεν φταίει η Τοπική Διοίκηση - όπως η Περιφέρεια - αλλά οι «αστοχίες στη διαχείριση», ο «κακός ο καιρός», η «απληστία του κόσμου». Σε τελική ανάλυση, φταίει οτιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική που υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος και στη βάση αυτή διαμορφώνει τη χωροταξία, ιεραρχεί τις προτεραιότητες στις υποδομές, αποκλείοντας έργα που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο, όπως αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά και άλλα. Μετά από όλα αυτά, ελπίζουμε να μην πάρει στα σοβαρά τις πρωθυπουργικές δηλώσεις η περιφερειάρχης Αττικής και περιλάβει στις μηνύσεις «κατά παντός υπευθύνου» και την «κλιματική αλλαγή», γιατί τότε σοβαρεύουν τα πράγματα...

Ευκαιρίες...

Η όξυνση των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που κλιμακώνεται ακόμα και με απειλές περί αποχώρησης από τη λυκοσυμμαχία, προβάλλεται στη χώρα μας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αλλά και διάφορα αστικά επιτελεία ως «ευκαιρία για την Ελλάδα», στην πραγματικότητα για αναβάθμιση της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης, «που θα καλύψει το κενό στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ».
Σε ό,τι αφορά τις τελευταίες εξελίξεις, οι σχέσεις Τουρκίας - Ρωσίας αναβαθμίζονται ολοένα και περισσότερο, ενώ το πρόσφατο περιστατικό με τη ΝΑΤΟική άσκηση, όπου οι Τούρκοι στρατιωτικοί αποσύρθηκαν διαμαρτυρόμενοι για τη χρήση των εικόνων του Κεμάλ Ατατούρκ και του Ερντογάν σε εχθρικούς στόχους, ανέβασε κι άλλο το θερμόμετρο, με Τούρκους διπλωμάτες να χαρακτηρίζουν το ΝΑΤΟ «νέα μορφή αποικιοκρατίας, πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης».
Βεβαίως, δηλώσεις όπως αυτή συνυπάρχουν με άλλες, όπως του επιτελάρχη του τουρκικού στρατού, που χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ «την πιο επιτυχημένη στρατιωτική οργάνωση που υπήρξε ποτέ». Από την πλευρά του, το ΝΑΤΟ ζήτησε «συγγνώμη», επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για μια σύνθετη διαπραγμάτευση με μπόλικο παρασκήνιο και παζάρι, που η κατάληξή του μένει να φανεί.
Ολες αυτές οι εξελίξεις συμβαίνουν σε μια περίοδο ρευστότητας σε ένα ευρύτερο πεδίο αντιπαραθέσεων από τη Βαλτική μέχρι τη Μεσόγειο και τη Β. Αφρική, με έμφαση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου κορυφώνεται η αναδιάταξη ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και δυνάμεων, στη διαπάλη για την αναδιανομή σφαιρών επιρροής στη «μετά Ισλαμικού Κράτους» εποχή, με επίκεντρο τη Συρία και το Ιράκ.
Οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αντανακλώνται και στη συζήτηση που μαίνεται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της Τουρκίας, για το ποιες συμμαχίες και ποιος προσανατολισμός μπορούν να υπηρετήσουν αποτελεσματικότερα τα σχέδια και τα γενικά συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή. Η ανάπτυξη των σχέσεων με Ρωσία και Ιράν και αντίστροφα η ένταση με ΗΠΑ και ΕΕ είναι ενδεικτικές των διεργασιών που συντελούνται αυτήν την περίοδο στην Τουρκία. Είναι σίγουρο ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο να μη «χαθεί» η Τουρκία, που αποτελεί ισχυρή στρατιωτικοπολιτική δύναμη στην περιοχή.
Από αυτήν την κατάσταση επιχειρεί να επωφεληθεί η ελληνική αστική τάξη, για να προωθήσει το στόχο της γεωπολιτικής αναβάθμισής της σε σχέση με την τουρκική. Με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους να επενδύουν σε σχέδια που σχετίζονται με την Ενέργεια και την ανάδειξη της χώρας σε κόμβο μεταφορών. Ουσιαστικά, κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, με μια φωνή, εμφανίζουν ως «ευκαιρία για τη χώρα» τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, μέσα από τις δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, διεκδικώντας ρόλους που έχει κατοχυρώσει η Τουρκία στην περιοχή, ως μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, μέλος του ΝΑΤΟ.
Στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία συνυπάρχουν, από τη μια, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις με επίκεντρο το Αιγαίο, τη Θράκη αλλά και τα Βαλκάνια, καθώς και το Κυπριακό και, από την άλλη, η προσπάθεια συμβιβασμών, αξιοποιώντας τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και τη διεκδίκηση αναβάθμισής της στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Οι εστίες της έντασης πολλαπλασιάζονται στην ευρύτερη περιοχή, αυξάνοντας τους κινδύνους για τους λαούς, από το ενδεχόμενο νέων ιμπεριαλιστικών πολεμικών αναμετρήσεων.
Μέσα σ' αυτό το ζοφερό περιβάλλον, ο λαός ένα πράγμα πρέπει να έχει στο νου του: Οπως η συνύπαρξη Ελλάδας - Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν τον ωφέλησε σε τίποτα μέχρι τώρα, παρά τα όσα περί του αντιθέτου υποστηρίζονται (το Αιγαίο δεν έπαψε να αμφισβητείται, με τη σφραγίδα μάλιστα της λυκοσυμμαχίας, η Κύπρος παραμένει υπό κατοχή κ.τ.λ.), έτσι και η ένταση στις σχέσεις ΝΑΤΟ - Τουρκίας δεν πρόκειται να αποτελέσει ευκαιρία για τον ίδιο, αλλά μόνο για την ελληνική αστική τάξη. Ενώ, στην πραγματικότητα, οι κίνδυνοι για τους λαούς πολλαπλασιάζονται. Ο δικός του δρόμος είναι να δυναμώσει την αλληλεγγύη με τον τουρκικό λαό, να υψώσει το ανάστημά του για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ και να παλέψει για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την πραγματική αιτία των δεινών του.

Οξύνεται η κατάσταση με το Προσφυγικό

Χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται διπλά εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, ζουν έναν ακόμα άγριο χειμώνα. Απροστάτευτοι, ζουν μέσα σε άθλιες συνθήκες. Πολλοί από αυτούς μακριά από τις οικογένειές τους, που βρίσκονται σε άλλη χώρα. Αλλοι περιμένοντας την εξέλιξη που θα έχει η αίτηση ασύλου που έχουν υποβάλει. Ολοι με το φόβο των ρατσιστικών επιθέσεων των φασιστοειδών. Στα νησιά, η κατάσταση που είναι εκρηκτική εδώ και μήνες, τώρα γίνεται ξανά αφόρητη. Ιδιαίτερα στα νησιά όπου βρίσκονται τα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (hot spots), κυρίως σε Λέσβο, Σάμο και Χίο, είναι κυριολεκτικά οριακή. Το τελευταίο διάστημα, έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα οι πρόσφυγες και μετανάστες που έρχονται από την Τουρκία και - όπως έγραφε ο «Ριζοσπάστης» την προηγούμενη βδομάδα - μόλις μέσα σε δυο μέρες έφτασαν σε Λέσβο και Χίο 465 άνθρωποι. Για να προστεθούν σε όσους ήδη ζουν εκεί, χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής. Ανάμεσά τους μικρά παιδιά, ενώ σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα φτάνουν τα 450...

* * *

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η κυβέρνηση την προηγούμενη βδομάδα ανακοίνωσε ουσιαστικά πως ...δεν θα πάρει κανένα νέο μέτρο, όπως δεν έχουν προχωρήσει και αυτά που ανακοινώθηκαν πέρυσι τέτοια εποχή, για την αποσυμφόρηση της κατάστασης, με την επέκταση των Κέντρων Πρώτης Υποδοχής, τη δημιουργία επιπρόσθετων χώρων μέσα ή δίπλα σε αυτά, αλλά και την κατασκευή προαναχωρησιακών κέντρων. Πρόκειται βέβαια για μέτρα διαχείρισης του προβλήματος, που δεν αναιρούν την πολιτική του εγκλωβισμού και τις συμφωνίες που υπογράφτηκαν γι' αυτόν το σκοπό. Σε κάθε περίπτωση, το θέμα των συνθηκών διαβίωσης είναι η μία πλευρά του νομίσματος, αφού για εκατοντάδες οικογένειες το κύριο ζητούμενο είναι να ξαναδούν τις οικογένειές τους, δηλαδή να επανενωθούν με αυτές, αφού μάλιστα το αίτημά τους έχει εγκριθεί. Συνολικότερα, η συντριπτική πλειοψηφία θέλει να φύγει από τη χώρα μας για να πάει στον τόπο προορισμού, δηλαδή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Και τα δύο όμως δεν γίνονται αποδεκτά από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από τη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης - Τουρκίας ή από άλλες άτυπες συμφωνίες στις οποίες εμπλέκεται και η ελληνική κυβέρνηση...

* * *

Ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα ορισμένα στοιχεία:
Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη στη Σάμο. Παρά τη μεταφορά αριθμού ξεριζωμένων στην ηπειρωτική Ελλάδα, 3.032 άνθρωποι παραμένουν συνωστισμένοι σε ένα χώρο με μέγιστη χωρητικότητα 700 ατόμων, στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) στο Βαθύ.
Στη Χίο, το ΚΥΤ στη ΒΙΑΛ έχει 1.253 ανθρώπους, με χωρητικότητα 894 άτομα. Η πλειοψηφία μένει σε προκατασκευασμένους οικίσκους και κάποιοι από τους νεοαφιχθέντες σε σκηνές που τοποθετήθηκαν πρόσφατα από την Υπατη Αρμοστεία. Συνολικά, στο νησί βρίσκονται 1.699 ξεριζωμένοι.
Στη Λέσβο, όπου ζουν εγκλωβισμένοι 6.275 πρόσφυγες, εξακολουθούν να υπάρχουν συχνά εντάσεις στο ΚΥΤ της Μόριας, όπου επιβιώνουν 4.714 άνθρωποι, με χωρητικότητα της δομής τους 2.330. Εκεί έχουν ξεσπάσει δύο φορές διαμαρτυρίες για τον αργό ρυθμό της καταγραφής και της διαδικασίας παραχώρησης ασύλου και για τις συνθήκες υπερσυνωστισμού. Στη Λέρο «φιλοξενούνται» 985 αλλοδαποί και στην Κω 1.224.
Αυτοί οι αριθμοί αυξάνονται πλέον μέρα με τη μέρα. Την ίδια ώρα, το πρόγραμμα μετεγκατάστασης της ΕΕ έχει «χρεοκοπήσει». Οπως είχε επισημάνει η Υπατη Αρμοστεία το Σεπτέμβρη του 2015, τα κράτη - μέλη της ΕΕ συμφώνησαν σε ένα διετές σχέδιο για τη μετεγκατάσταση συνολικά 160.000 αιτούντων άσυλο, συμπεριλαμβανομένων 106.000 από την Ελλάδα και την Ιταλία, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εως τις 22/9, περίπου 47.905 θέσεις είχαν δεσμευτεί από τα κράτη - μέλη. Σε αυτές περιλαμβάνονται 20.066 αιτούντες άσυλο που μετεγκαταστάθηκαν από την Ελλάδα και 9.078 από την Ιταλία. Δηλαδή, το ποσοστό κάλυψης του στόχου ήταν 28,7%...

* * *

Η βάση του προβλήματος βρίσκεται στη συμφωνία εγκλωβισμού μεταξύ ΕΕ - Τουρκίας, που στήριξε και στηρίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Οι προτάσεις του πρωθυπουργού στο πρόσφατο Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ για το θέμα δεν αναφέρουν ούτε λέξη για τον απεγκλωβισμό των προσφύγων - μεταναστών για να πάνε εκεί που επιλέγουν, εφαρμόζοντας τη λογική «μακριά οι πρόσφυγες και οι μετανάστες από την ΕΕ». Παράλληλα, με τη λεγόμενη αναβάθμιση της χώρας στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ, με τις νέες βάσεις και διευκολύνσεις σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, με τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας και του λαού σε τέτοιους σχεδιασμούς, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, φαίνεται ότι αναλήφθηκαν και περαιτέρω υποχρεώσεις σχετικά με τη διαχείριση του Προσφυγικού με τον ίδιο αντιδραστικό τρόπο. Κόντρα στα συμφέροντα των προσφύγων, των κατοίκων στα νησιά, συνολικά του λαού, που χρειάζεται να απαντήσει με δυνάμωμα της αλληλεγγύης και του αγώνα για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ελεύθερη μετακίνηση προς τη χώρα προορισμού, άμεση επανένωση των οικογενειών, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που γεννάει φτώχεια και προσφυγιά.