Μια συζήτηση με το Μαργαρίτη για το φασισμό

Μια συζήτηση με το Μαργαρίτη για το φασισμό

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον

Δε θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον

Για να τον τσακίσουμε όμως, πρέπει πρώτα να τον καταλάβουμε. Κι αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων να τον δούμε ιστορικά, να εξετάσουμε τις κοινωνικές του ρίζες, την εμφάνιση και εδραίωσή του κατά τον εικοστό αιώνα, για να αντλήσουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα.

Στα πλαίσια αυτά έκρινα σκόπιμο να απευθυνθώ στον ιστορικό γιώργο μαργαρίτη, για να κάνουμε μια συζήτηση –υπό τη μορφή συνέντευξης- σχετικά με το φασιστικό φαινόμενο. Κατά τη διάρκειά της, ο μαργαρίτης αναφέρεται στα αίτια που γέννησαν το φασισμό και τα βασικά του χαρακτηριστικά, στην τακτική αντιμετώπισής του από το κομμουνιστικό κίνημα και τον χαρακτήρα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ενώ στο τέλος επιχειρεί μια σύνδεση με το παρόν και τις προοπτικές της σύγχρονης αντιφασιστικής πάλης.

Νομίζω πως το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά ενδιαφέρον, φωτίζοντας αρκετές πτυχές και ζητήματα που απασχολούν τους σφους αναγνώστες-ακροατές.

Η κε του μπλοκ ευχαριστεί θερμά τον γιώργο μαργαρίτη πρωτίστως που δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις που του τέθηκαν, τη ζωή (ξέρει αυτή) που μου παρείχε ανιδιοτελώς τον τεχνικό εξοπλισμό καθώς και τον ανδρέα από τοredflplanet για την πολύτιμη αρωγή του στην επεξεργασία του υλικού –που ομολογώ ανοιχτά πως μου έβγαλε την πίστη. Κι εύχεται στη βάση του μπλοκ καλή ακρόαση, περιμένοντας στα σχόλια της γόνιμες κριτικές παρατηρήσεις σας.




Υγ: η χρονική συγκυρία τα έφερε έτσι, ώστε το υλικό αυτό να δημοσιεύεται μία μέρα μετά από αυτό το άρθρο του μάκη μαΐλη, που είναι άκρως σχετικό με το κείμενο που εξετάζουμε. Κατά συνέπεια συνίσταται για έναν παραπάνω λόγο η ανάγνωσή του.

Προφήτες και Κασσάνδρες που άνοιγαν το λάκκο του ΚΚΕ, πόσο μέσα έπεσαν τελικά;

Προφήτες και Κασσάνδρες που άνοιγαν το λάκκο του ΚΚΕ, πόσο μέσα έπεσαν τελικά;

Ιουνίου 3, 2013 από poexania

Προφήτες και Κασσάνδρες που άνοιγαν το λάκκο του ΚΚΕ, πόσο μέσα έπεσαν τελικά;

Πολλοί ήταν εκείνοι, που βλέποντας τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ από τις τελευταίες εκλογές, εξέφρασαν απερίφραστα την ανησυχία τους για την πορεία του κόμματος. Οι περισσότεροι από αυτούς, όντας καταξιωμένοι αριστεροί, και έχοντας πρόσβαση σε διάφορα μέσα, από εφημερίδες μέχρι και Social Media, φρόντισαν κοινοποιήσουν τους προβληματισμούς τους και σε όλους εμάς τους κκεδες, που από ότι φαίνεται κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου τόσο καιρό. Εκτιμώντας την προσφορά τους, και θέλοντας να τους δείξουμε ότι τα λόγια τους έπιασαν τόπο, αλλά και για να μπορέσουν ξαναβρούν τον χαμένο ύπνο τους και την υγειά τους, θα ήθελα να τους παραθέσω μερικές πρόσφατες κινηματικές επιτυχίες του κόμματος.

Ακολουθούν αποσπάσματα από ρήσεις επιφανών ΚΚΕδολόγων και λοιπών σωτήρων του ΚΚΕ, ενώ κάτω από την κάθε ρήση υπάρχει η ανάλογη αφιέρωση.

Εγώ τα λεω για το καλό σας…

Η η­γε­σία του ΚΚΕ, πα­ρά τη θε­α­μα­τι­κή ε­κλο­γι­κή του συρ­ρί­κνω­ση, συ­νε­χί­ζει να κα­τα­δι­κά­ζει ό,τι δεν κα­τα­λα­βαί­νει, να συ­κο­φα­ντεί ό,τι δεν ε­λέγ­χει και να ε­νο­χο­ποιεί ό.τι ξε­φεύ­γει α­πό το στε­νό ι­δε­ο­λο­γι­κό του πλαί­σιο. Εί­ναι ι­στο­ρι­κό λά­θος του ΚΚΕ να ε­πι­λέ­γει να α­ντι­τάσ­σε­ται σε έ­να ευ­ρύ, α­ρι­στε­ρό, ρι­ζο­σπα­στι­κό, προο­δευ­τι­κό μέ­τω­πο για την έ­ξο­δο της χώ­ρας α­πό την κρί­ση. Τε­λευ­ταία η Αλ. Πα­πα­ρή­γα, κα­τα­χει­ρο­κρο­τού­με­νη και υ­μνού­με­νη α­πό τους «Τα­λι­μπάν του Μνη­μο­νίου», έ­φτα­σε να κα­ταγ­γεί­λει ε­μάς τους δή­θεν «ευ­ρω­λά­γνους» ως «λό­μπι της δραχ­μής», υ­πό τα ε­πι­δο­κι­μα­στι­κά χα­μό­γε­λα του κ. Σα­μα­ρά. Ει­λι­κρι­νά θλί­βο­μαι. Και­ρός εί­ναι να δού­με κι ε­μείς τα πράγ­μα­τα ό­πως εί­ναι στο ΚΚΕ και ό­χι ό­πως θα θέ­λα­με να εί­ναι…(Δημήτρης Παπαδημούλης)

Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα ως έχουν:

Οι δυνάμεις που στηρίζει το ΠΑΜΕ, παρά το ότι βασικοί κλάδοι όπως οικοδόμοι, μέταλλο, καπνός, κλωστοϋφαντουργία, που είχε σημαντικές δυνάμεις δέχτηκαν και δέχονται ισχυρό χτύπημα από την καπιταλιστική κρίση, συγκρατούν δυνάμεις και σε αρκετές περιπτώσεις ενισχύονται τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Στις περισσότερες ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα έχει αύξηση. Ανάμεσα στις άλλες και σε βασικές όπως του Επισιτισμού Τουρισμού (+5.72%), Φαρμάκου (+16,80%), Τύπου – Χάρτου (+9,52%), ΟΤΟΕ (+2,85%), ΟΜΕ -ΟΤΕ (+2,72%), ΟΣΕΓΟ (+8,46%), Ιδιωτικών υπαλλήλων (+2,23%), Λογιστών (+8,08%), ΔΕΥΑ (+4,27%), Ιατρικών επισκεπτών (+6,45%), Τροφίμων και ποτών (+2,23%) κ.ά. με σημαντική αύξηση των ποσοστών του.

Αύξηση, επίσης, σημειώνει και στο σύνολο των Εργατικών Κέντρων. Σε αρκετά από αυτά με σημαντικά ποσοστά. Οπως του Βόλου (+7,26%), Τρικάλων (+10,08%), Ηρακλείου (+4,74%), Ιωαννίνων (+7,36%), Ναυπάκτου (+8,81%), Πτολεμαΐδας (+7,16%), Πρέβεζας (+3,40%), Αγρινίου (+3,40%), Μεσολογγίου (+20,72%), Εύβοιας (+8,25%), Εβρου (+6,74%), Κέρκυρας (+2,98%), Λαυρίου (+15,17%), Καρδίτσας (+2,86%), Θεσπρωτίας (+34,69%), Λευκάδας (+20,68%), Γρεβενών (+10,52%), Ξάνθης (+6,77%) κ.ά. Σε αρκετά Εργατικά Κέντρα εκλέγει για πρώτη φορά αντιπροσώπους για τις διοικήσεις και τα συνέδρια.(από Ριζοσπάστη 31/3/2013)

Τώρα που είδατε ότι τα πράγματα, ως έχουν, δεν είναι και τόσο άσχημα για το ΠΑΜΕ μπορείτε να σταματήσετε να κρατάτε την ανάσα σας κύριε Παπαδημούλη.

Και φυσικά από τη λίστα μας δεν θα μπορούσε να λείπει ο Γιώργος Ρούσης που συντροφικά συμβουλεύει το ΚΚΕ μπάς και καταφέρει να ανακόψει την κατηφορική του πορεία. Σας προειδοποιώ, η παράθεση που ακολουθεί δεν συνίσταται για ευαίσθητα άτομα, αλλά και οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να είχατε ανά χείρας ένα πακέτο χαρτομάντιλα γιατί πρόκειται να χυθεί πολύ δάκρυ, κουβάδες.

Άντε να τελειώσω με την “Πρός Εφέσιους” επιστολή να ξεκινήσω μια για την σωτηρία του ΚΚΕ

Εξάλλου η έτσι κι’ αλλιώς μεθοδολογικά ανεπαρκής άρνηση της άρνησης, δίχως να συμπληρώνεται από μια άμεσα υλοποιήσιμη, θετική πρόταση, που να ανταποκρίνεται στο επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας, μάλλον αποστροφή προκαλεί, ή σε λάθος διέξοδο οδηγεί, παρά σε έλξη προς όποιον την καλλιεργεί.

Το δραματικό, σύντροφοι είναι, ότι αν το ΚΚΕ, όχι δα ανταποκρινόμενο στις προτάσεις για συνεργασία άλλων αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά παίρνοντας το ίδιο πρωτοβουλίες στη βάση όσων προβλέπονται από το ίδιο το πρόγραμμα του, θα είχε ξεπεράσει και τις δυο παραπάνω αδυναμίες.[...] Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια , που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημα του , που έχει ασκήσει δριμεία κριτική στο κόμμα όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς, που θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι, και ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγω της στάσης του κόμματος να σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες, σας κάνω έκκληση όχι μεγαλόσχημη, αλλά ταπεινή : Σώστε το κόμμα, τολμώντας να απευθύνεται και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς, την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το πρόγραμμα του. Τόσα απλά.

Συντροφικά, Γιώργος Ρούσης 2012 

Κλασική επίκληση του Ρούση στη βάση να σώσει το κόμμα από την ανθρωποφάγα ηγεσία. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρωτοτυπεί αυτός ο γίγαντας της μαρξιστικής ιδεολογίας, παρόλα αυτά επειδή είμαστε πεπεισμένοι για το αγαθόν των προθέσεων του, και όχι ότι προσπαθεί να δημιουργήσει στο κόμμα διασπαστικές τάσεις(μια διάσπαση που ποτέ δεν ήρθε και έτσι μπορεί να κοιμάται ήσυχος και αυτός και οι άλλοι), ας τον καθησυχάσουμε κομμάτι με την παρακάτω διπλή αφιέρωση.

Ηράκλειο:

Στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Ν. Ηρακλείου έγιναν οι εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων για τη Γενική Συνέλευση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, από τον Σύλλογο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της περιοχής «Γ. Σεφέρης».

Η παράταξη ΕΣΑΚ, που στηρίζεται από το ΠΑΜΕ έλαβε 327 ψήφους, λαμβάνοντας 4 έδρες και ποσοστό 53,1%. Στις αρχαιρεσίες του 2011 είχε λάβει 230 ψήφους, 3 έδρες και ποσοστό 38,8%.

Συνολικά ψήφισαν 710 εκπαιδευτικοί ενώ το 2011 είχαν ψηφίσει 696.

Οι άλλες παρατάξεις σημείωσαν πτώση σε ποσοστά και ψήφους σε σχέση με το 2011. Η ΔΑΚΕ έλαβε 100 ψήφους και 1 έδρα, η ΔΗΣΥ – ΠΑΣΚ 91 ψήφους και 1 έδρα και η ΑΣΕ 98 ψήφους και επίσης 1 έδρα.

Πηγή 
Και Χαλκιδική:

 

Όπως φαίνεται η “συνεπής” στα πρότυπα του παράγοντα Εδεσσαικού στάση και η ξεκάθαρη επιχειρηματολογία των “παρεμβάσεων” στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις των καθηγητών, δεν κατάφερε να πείσει τους εκπαιδευτικούς στην Χαλκιδική, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να μην εκλέξουν κανένα εκπρόσωπο. Όμως μην ανησυχείτε κύριε Ρούση, η παράταξη του κόμματος που τόσο αγαπήσατε και που πιστά υπηρετήσατε(του ΚΚΕ ντε) αναπλήρωσε το κενό και εξέλεξε δυο, αξιόλογη άνοδος θα έλεγε κανείς, αφού το 2011 δεν είχε εκλέξει κανέναν.

Και μιας και μιλήσαμε για παρεμβάσεις, ας περάσουμε στον Αλέκο Χαλβατζή ο οποίος σαν από μηχανής θεός, παρεμβαίνει πάντα την κατάλληλη στιγμή και δίνει τον χρησμό του. Παρότι κινείται πάνω κάτω στο ίδιο μήκος κύματος με τον Ρούση δεν παραπονιόμαστε, αφού όπως έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι “η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως”.

Ακολουθεί βαθιά και μεστή πολιτικοφιλοσοφική σκέψη με αναφορά σε πλείστα ιστορικά παραδείγματα.

Deus Ex Machina

ΑΛΕΚΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ: το Κόμμα ήδη κατρακυλάει στο γκρεμό … 
Θα πει κάποιος: «μα γιατί το κάνει αυτό η ηγεσία?», «δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι δε θα μείνει τίποτα?» «ότι τελικά δε θα μπορεί να ικανοποιηθούν ούτε τα τυχόν ιδιοτελή συμφέροντα αφού δε θα υπάρχει Κόμμα να ελέγξουν?».
Κι όμως γίνεται, και όμως εξηγείται και υπάρχουν πάμπολλα αντίστοιχα παραδείγματα που έχουν από αιώνες αποκρυσταλλωθεί στην συλλογική ανθρώπινη θυμοσοφία:
η Πανδώρα με το κουτί
ο μαθητευόμενος μάγος που νόμισε ότι μπορούσε να βάλει το διάβολο να δουλέψει για λογαριασμό του για να γίνει κυρίαρχος του κόσμου αλλά τελικά «τον πήρε ο διάολος» και δυστυχώς όχι μόνον του
οι άπληστοι που έσφαξαν τη χήνα με τα χρυσά αυγά γιατί βιάζονταν και δεν τους έφτανε το ένα που γεννούσε κάθε μέρα
η ψεύτικη μάνα, στο μύθο του Σολομώντα που δέχτηκε να πάρει έστω το μισό παιδί αφού δεν το αγαπούσε ούτε το πονούσε ενώ η αληθινή ήταν έτοιμη να το εγκαταλείψει αρκεί να έμενε ολόκληρο και ζωντανό.

Πολύ χρήσιμα αυτά τα παραμύθια της ΑλΧαλιμάς, εμείς να του αφιερώσουμε από την πλευρά μας μια ακόμη θυμοσοφία που λέει “τίμα τον πατέρα σου…(και τους αγώνες του)” την οποία ο ΑλΧαλ δεν δείχνει να γνωρίζει ή να την λαμβάνει υπόψη του. Πάμε όμως και στην ανακουφιστική αφιέρωση για να του φύγει το πολύ άγχος. Ας αφιερώσουμε λοιπόν, σε ένα τόσο περίλαμπρο νεαρό πνεύμα, τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών του τρέχοντος έτους.

Στα ΤΕΙ σε 58 από 61 συλλόγους η Πανσπουδαστική συγκέντρωσε το ποσοστό 18,40%, σημειώνοντας άνοδο 2,9%. Στα ΤΕΙ Αθήνας η Πανσπουδαστική σημείωσε άνοδο 6,9% καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση. Στα ΤΕΙ Πάτρας, συγκέντρωσε το ποσοστό 41,73%, σημειώνοντας άνοδο 22,71%.

Στα ΑΕΙ σε 196 από τους 198 Συλλόγους η Πανσπουδαστική συγκέντρωσε το ποσοστό 15,77%, σημειώνοντας άνοδο 1,64% από πέρυσι. Χαρακτηριστικά τα ΑΕΙ Αθήνας, όπου η Πανσπουδαστική σημείωσε άνοδο 2%, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση, τα ΑΕΙ Πάτρας που σημείωσε άνοδο 2,88%, ενώ στα ΑΕΙ Ιωαννίνων η άνοδος ήταν 3,22%.

Πηγή

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια ανάρτηση η εκτίμηση της πανταχού παρούσας και τα πάντα πληρούσας “Νέας Σποράς”.

Το εκλογικό αποτέλεσμα αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αδιαμφισβήτητη διαπίστωση ότι το Κόμμα μας έχει εισέλθει σε μια νέα φάση της πορείας του, που το εμφανές χαρακτηριστικό της στοιχείο είναι ότι απομονώνεται από τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, γεγονός που θα θέσει σε ισχυρή δοκιμασία τη δυνατότητα ανάκαμψής του, παραπέρα θα διακινδυνεύσει ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη, εάν συνεχίσει να πορεύεται με μια πολιτική, που για δεύτερη φορά και σε διάστημα ενός μηνός και με τον πιο καταλυτικό και επίσημο τρόπο απορρίφθηκε.

Για να δούμε όμως, ήρθε τελικά η απομόνωση απο τις εργαζόμενες μάζες όπως προφήτευσαν οι ευαισθητοποιημένοι ανώνυμοι νεοσπορίτες;

Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου:

Αύξηση σε ψήφους, ποσοστά και έδρες σημείωσε το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ (Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία) – ΕΚΗ, που στηρίζεται από το ΠΑΜΕ, στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, που έγιναν το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Συγκεκριμένα, η ΔΑΣ έλαβε 36 ψήφους (από 25 το 2010) και κατέλαβε 3 έδρες στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εργατικού Κέντρου (από 2) σημειώνοντας αύξηση της τάξης του 33,8%. Η ΠΑΣΚΕ πήρε 167 ψήφους και 15 έδρες (από 160 ψήφους και 16 έδρες), η ΔΑΚΕ πήρε 13 ψήφους και 1 έδρα (από 17 ψήφους και 1 έδρα), η «Αυτόνομη Παρέμβαση» 9 ψήφους (από 6) και καμία έδρα. Οσον αφορά τους αντιπροσώπους στη ΓΣΕΕ, η ΔΑΣ πήρε 20 ψήφους και εξέλεξε 1 (από 19 και 1 αντίστοιχα το 2010). Η ΠΑΣΚΕ έλαβε 108 ψήφους και 6 αντιπροσώπους (από 125 και 7) ενώ ΔΑΚΕ και ΑΠ πήραν 11 και 2 ψήφους αντίστοιχα και δεν εξέλεξαν αντιπροσώπους.

Εργατικό Κέντρο Αθήνας:

Μεγάλη επιτυχία κατέγραψαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στις εκλογές για την ανάδειξη της νέας διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.
Ο συνδυασμός της ΔΑΣ που στηρίζεται απο το ΠΑΜΕ αναδείχθηκε σε πρώτη δύναμη με μεγάλη διαφορά απο τους επόμενους σε ψήφους, ποσοστά και έδρες.

Συγκεκριμένα:
Αντιπροσωπεύοντας 113. 722 εργάτες και υπάλληλους, ψήφισαν 1422 αντιπρόσωποι και επι εγκύρων 1414 πήραν:
- ΔΑΣ : 393 ψήφους και 9 έδρες (27,79%)
- ΠΑΣΚΕ-ΕΚΑ: 221 ψήφους και 5 έδρες (15,63%)
- Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΡΙΖΑ): 216 ψήφους και 5 έδρες (15,28%) από τους οποίους οι 110 ψήφοι  είναι από διευθυντές και προϊστάμενους των σούπερ μάρκετ Βερόπουλου, Σκλαβενίτη, Βασιλόπουλου οι οποίοι ήρθαν στην ψηφοφορία με τα εταιρικά αυτοκίνητα.
- ΔΑΚΕ-Νέα Πορεία: 187 ψήφους και 4 έδρες (13,22%)
- ΠΑΣΚΕ-Συνεργαζόμενοι: 158 ψήφους και 3 έδρες 11,17%)
- ΔΑΚΕ: 157 ψήφους και 3 έδρες 11,10%)
- Αγωνιστική Ταξική Ενότητα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κα): 71 ψήφους και 2 έδρες 5,02%)
- Ανεξάρτητοι Συνδικαλιστές (Καμένος): 9 ψήφους και καμία έδρα (0,64%)
- Αντεπίθεση Εργαζομένων (τροτσκιστές): 2 ψήφους και καμία έδρα (0,14%)

Σταματούμε εδώ προς το παρόν για να μη βγει τεράστιο το άρθρο, μιας και οι επιτυχίες του κόμματος πολλές, το ίδιο και οι δηλώσεις των καλοθελητών που σκίζονται να το βάλουν στον ίσιο δρόμο. Πιθανόν να ακολουθήσει και συνέχεια, μιας και παραλείψαμε τεράστια κεφάλαια της αριστεράς όπως είναι για παράδειγμα ο εργατικός αγώνας και άλλοι. Για το κλείσιμο να ξεκαθαρίσουμε ότι για εμάς τους ΚΚΕδες η πραγματικότητα δεν κρύβεται πίσω από νούμερα και εκλογικά ποσοστά, αυτά είναι μόνο ενδείξεις της δουλειάς που έχει γίνει και του γενικού κλίματος που επικρατεί.

Οι πραγματικές αποδείξεις βρίσκονται στην αδιάκοπη και ολοένα πιο μαζική δράση του κόμματος και του ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους δρόμους, στα λιμάνια, στα εργοστάσια. Βρίσκεται στην συσσωρευμένη πείρα του, στις ψύχραιμες αποφάσεις, στο πρόγραμμα του, στη μέρα με τη μέρα συμβολή μελών και φίλων του κόμματος για το χτίσιμο του εργατικού μετώπου, στην ανυποχώρητη στάση του, στην εξέλιξη και στην επιμονή του να υπερασπίζεται τα εργατικά συμφέροντα. Στο ότι δεν “τσιμπάει” στα πρόσκαιρα εκλογικά και δημοσκοπικά δολώματα, που απαιτούν από αυτό να χαλαρώσει τις άμυνες του, να αλοτριωθεί και να προδώσει εντέλει την εργατική τάξη. Ο μόνος λόγος που στο παρόν άρθρο παρατέθηκαν “ξερά νούμερα”, είναι επειδή το κεντρικό επιχείρημα όλων των κκεδολόγων-εσχατολόγων στηρίχτηκε στην εκλογική μας ήττα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Όλοι αυτοί οι ειδικοί, ως σύγχρονες Κασσάνδρες, έσπευσαν να προφητεύσουν την αρχή του τέλους του κόμματος της εργατιάς βασισμένοι στα συγκεκριμένα ποσοστά. Πάνω σε αυτή τη βάση, και επειδή η δουλειά ενός Κ.Κ ούτε ξεκινά ούτε σταματά στο αστικό κοινοβούλιο, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να φανεί πόσο άτοπες και άκυρες ήταν ολες τους οι προβλέψεις από το να  αναδείξουμε την σημαντική άνοδο του κόμματος εκεί που συναντιέται με τους εργάτες, με τους νέους, με όλους εκείνους που καλείται να στήσει το ισχυρό μέτωπο αντεπίθεσης για την τελική έφοδο στον ουρανό. Κύριοι κκεδολόγοι, μην στεναχωριέστε, μπορεί να μην πέσατε μέσα στις προβλέψεις σας, αλλά είστε ένα βήμα μακρυά από το να πέσετε μέσα στο λάκκο που οι ίδιοι έχετε σκάψει.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Ευχαριστώ τον φίλο Metal Miner και τον φίλο Αντώνη Σιώχα για την βοήθεια τους στην
ολοκλήρωση του άρθρου.

About these ads

Share this:

ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Τα δύο άκρα της εξουσίας του κεφαλαίου

ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Τα δύο άκρα της εξουσίας του κεφαλαίου

Η προδοσία της εργατικής τάξης από τα κόμματα της Β΄ Διεθνούς, που είχε εκφραστεί με τερατώδη τρόπο στον Α΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο (1914 - 1918), ήταν φυσικό να συνεχιστεί και ύστερα απ' αυτόν (φωτ: Αποψη της αίθουσας συνεδριάσεων του Συνεδρίου της Β΄Διεθνούς)

Αντιφασιστικό μένος έχει κατακυριεύσει τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πανταχού ψαρεύων) με αφορμή τη συζήτηση που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό για το περιβόητο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο», όπως το ονομάτισαν προτού το δούμε. Με αντιχρυσαυγίτικες φωνασκίες συνεχίζει να πορεύεται και η ΝΔ, ανεξάρτητα από την άρνησή της να δεχτεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, για λόγους ψηφοθηρικούς (για να μη χάνει προς τη Χρυσή Αυγή). Εξάλλου και ο πόνος των άλλων κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» μήπως δεν είναι ο ίδιος; Μήπως δεν έχουν την ίδια στρατηγική με τη ΝΔ; Απλώς η ΝΔ δε χρησιμοποιεί τη λέξη σοσιαλισμός, όπως κάνουν τα τρία άλλα κόμματα. Είναι ατόφια ταξική και στη φρασεολογία. Απ' αυτή την άποψη έρχονται στο νου τα παρακάτω λόγια:

«Οταν ακούω να λένε ότι ο Ελληνας πολιτικός κ. Πόπουλος βρίσκεται λίγο προς τ' αριστερά του κ. Σκοπόπουλου, δεν καταλαβαίνω τι εννοούν. Δεν καταλαβαίνω τουλάχιστον περισσότερο απ' όσο θα καταλάβαινε κάποιος που ζει στο φεγγάρι»¹.

Τελικά, φαίνεται ότι μέσα στην ίδια ιστορική εποχή η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Κρίνοντας από τα σχετικά «αντιρατσιστικά» (διάβαζε αντικομμουνιστικά) πεπραγμένα στην ΕΕ, αλλά και από όσα αιχμηρά έχουν γραφτεί για το περιεχόμενο του «αντιρατσιστικού νομοσχεδίου», αν ανατρέξουμε στη Δανία του 1934, τότε που στη διακυβέρνηση βρισκόταν ο συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών και Ριζοσπαστών (έτσι αυτοονομάζονταν). Τότε, λοιπόν, αυτή η κυβέρνηση ψήφισε ένα νόμο για τη δίωξη των λεγόμενων παραστρατιωτικών οργανώσεων. Αλλά η διατύπωση του νόμου ήταν τέτοια, που δε φαινόταν (λένε) καθαρά ότι στρεφόταν εναντίον του φασισμού! Και το αποτέλεσμα ήταν, αντί για τις «παραστρατιωτικές οργανώσεις», να διώκονται οι κομμουνιστές... Αυτό είναι μόνον ένα απ' τα πολλά παραδείγματα που μπορεί να αναφερθούν.

Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου η Γερμανία και η Ιταλία συνέχιζαν και ενίσχυαν την πολεμική και οικονομική βοήθεια στον Φράνκο για να συντριβεί ο Δημοκρατικός Στρατός Ισπανίας. (Φωτ: Μαχητές και μαχήτριες του Λαϊκού Μετώπου στον Ισπανικό Εμφύλιο)

Οπωσδήποτε δεν θα ήταν δίκαιο, αν κάποιος παραγνώριζε τις διαφορές που έχουν τα κόμματα αυτά, που είναι και διαφορές ιστορικής προέλευσης, μορφών διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και διαφορές μεθόδων ενσωμάτωσης εργατικών και λαϊκών μαζών στο σύστημα.

Δεν θα ήταν επίσης αντικειμενικό αν παραγνώριζε την προσήλωση αυτών των κομμάτων στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και την αντίθεσή τους με κόμματα όπως η φασιστική Χρυσή Αυγή. Ο τέως Πρόεδρος της Γαλλίας Φρ. Μιτεράν ενίσχυε το κόμμα του Λεπέν πολιτικά και οικονομικά, προκειμένου αυτό να αποσπά ψηφοφόρους από τον αντίπαλό του Σιράκ, ωστόσο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εχθρός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα, τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ακριβώς επειδή δεν είναι δυνατό να ξεριζώσουν το τέρας του φασισμού αφού αυτό ξεριζώνεται οριστικά και αμετάκλητα μόνο σε συνθήκες εργατικής εξουσίας και επειδή στον καπιταλισμό το κουμάντο το έχουν τα μονοπώλια και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, γι' αυτό και ιδιαίτερα σε συνθήκες ανόδου του φασισμού παίζουν το ρόλο είτε του παθητικού θεατή είτε του μεσοβέζικου αντίπαλου είτε και του συνεργού. Πάνω απ' όλα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ο φόβος τους μπροστά στο επαναστατικό κίνημα. Η ευρωπαϊκή εμπειρία (και όχι μόνο αυτή) στα χρόνια του Μεσοπολέμου και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το έχει αποδείξει. Κυρίως έχει αποκαλύψει τι κούφια λόγια ήταν και είναι οι σοσιαλισμοί των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων, που συγκροτούν μέχρι στιγμής τον ένα βασικό πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος, φτάνοντας μέχρι και σε συνεργασίες με το φασισμό εναντίον των λαών. Υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα της σοσιαλδημοκρατίας.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας και η επανάσταση του 1918

Η προδοσία της εργατικής τάξης από τα κόμματα της Β΄ Διεθνούς, που είχε εκφραστεί με τερατώδη τρόπο στον Α΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο (1914 - 1918), ήταν φυσικό να συνεχιστεί και ύστερα απ' αυτόν. Από τα πιο κλασικά παραδείγματα αποτελεί η αντεπαναστατική στάση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, όταν σ' αυτή τη χώρα το Νοέμβρη του 1918 ξέσπασε η προλεταριακή επανάσταση. Δηλαδή, αποδείχθηκε με άλλη μορφή, ότι με το σύνθημα στον πόλεμο, «υπεράσπιση της πατρίδας», ο στόχος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ήταν η υπεράσπιση της αστικής τάξης και ότι ο πόλεμος γινόταν για το μοίρασμα των αγορών. Αυτές είναι η πατρίδα της αστικής τάξης, αυτές είναι η πατρίδα και της σοσιαλδημοκρατίας. Μόλις οι Γερμανοί εργάτες πήραν τα όπλα μετά από τον πόλεμο, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Γερμανίας επιτέθηκε σαν λυσσασμένο σκυλί και με όλα τα μέσα για να τσακίσει την εξέγερση.

Πέρα από τις δολοφονίες εργατών, τις συλλήψεις και το όργιο τρομοκρατίας, πέρα από την προπαγάνδα ότι η Γερμανία θα γίνει οπωσδήποτε σοσιαλιστική, όμως αυτό θα γίνει στο μέλλον, γιατί δεν υπήρχαν ακόμα γερά θεμέλια για το σοσιαλισμό (!), η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Εμπερτ χρησιμοποίησε και το εξής μέσον: Επειδή δεν τολμούσε να πάει ανοιχτά κόντρα στην ύπαρξη Σοβιέτ που είχαν δημιουργηθεί, επιδίωξε να τα αποσυνθέσει από τα μέσα. Χρησιμοποίησε γι' αυτό και την επιρροή που συνέχιζε να έχει το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα σε μάζες εργατών, οι οποίες διατηρούσαν στη μνήμη την παλιά δράση της Β΄ Διεθνούς και δεν είχαν συνειδητοποιήσει τον προδοτικό ρόλο της στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τις συγκινούσε το ιμπεριαλιστικό σύνθημα «υπεράσπισης της πατρίδας». Δεν είχαν ωριμάσει τόσο ώστε να αποφασίσουν στον πόλεμο να ξεμπερδέψουν πρώτα με «τα ντόπια θεριά τους» (Κώστας Βάρναλης), αλλά στρέφονταν ενάντια στα αντίπαλα κράτη, που κι αυτά με τη σειρά τους στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας» έστελναν στο σφαγείο τους εργάτες των χωρών τους.

Ετσι, στο Παγγερμανικό Συνέδριο των Σοβιέτ (16 - 21 Δεκέμβρη 1918) οι σοσιαλδημοκράτες έπεισαν πως η σοσιαλιστική επανάσταση έχει τελειώσει και πως από εδώ και πέρα η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού περνούσε στα χέρια της εθνοσυνέλευσης που θα προέκυπτε με εκλογές. Μ' αυτόν τον τρόπο τα Σοβιέτ υπάγονταν στον έλεγχο της αστικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, γεγονός που τα αποσυνέθετε, τα δυσφήμιζε στις επαναστατημένες λαϊκές μάζες και τα οδηγούσε σε πλήρη εξευτελισμό. Βεβαίως, αυτός ο ελιγμός, για να είναι πιο πειστικός, συνοδεύτηκε από αόριστες διακηρύξεις για κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας και άλλες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Τελικά, με επικεφαλής τους δήμιους σοσιαλδημοκράτες Εμπερτ - Σάιντεμαν - Νόσκε, η επανάσταση στη Γερμανία νικήθηκε και ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκαν. Αρχιζε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης...

Ανοδος του Χίτλερ στην εξουσία

Οσο η Δημοκρατία της Βαϊμάρης επέζησε, στη διακυβέρνηση εναλλάσσονταν το Σοσιαλδημοκρατικό και άλλα αστικά κόμματα.

Το 1932, το ΚΚ Γερμανίας πρότεινε στην ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και στα συνδικάτα όπου η σοσιαλδημοκρατία πλειοψηφούσε, την κήρυξη γενικής απεργίας ενάντια στον Χίτλερ και το κόμμα του που επέλαυναν προς την εξουσία. Οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν και υποστήριξαν ότι κάτι τέτοιο θ' αποτελούσε πρόκληση. Δήλωσαν ακόμα ότι αυτοί θα δρουν νόμιμα... Και όταν οι χιτλερικοί κατέλαβαν την εξουσία το 1933, πάλι το ΚΚ Γερμανίας πρότεινε την πραγματοποίηση εργατικών κινητοποιήσεων με συνθήματα: «Να κλείσουν τα εργοστάσια», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!»². Ομως και αυτή η πρόταση απορρίφθηκε, με την πρόφαση ότι ο Χίτλερ πήρε την εξουσία νόμιμα και ότι το προλεταριάτο δεν πρέπει «να σπαταλήσει πρόωρα το μπαρούτι της γενικής απεργίας»!³

Υπέρ του Φράνκο στην Ισπανία και πλάτες στον Χίτλερ

Στην Ισπανία είχε σχηματιστεί κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν στις 16 Φλεβάρη 1936. Στο μεταξύ είχε εκδηλωθεί στρατιωτικό κίνημα υπό το φασίστα στρατηγό Φράνκο, που ενισχυόταν αφειδώς από τη Γερμανία του Χίτλερ και την Ιταλία του Μουσολίνι.

Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου είχε συγκροτηθεί εκείνο το διάστημα και στη Γαλλία, με πρωθυπουργό το σοσιαλδημοκράτη Λέοντα Μπλουμ.

Ενώ από την πρώτη ματιά θα περίμενε κανείς ότι η μία κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου θα στεκόταν αλληλέγγυα στην άλλη κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου που δοκιμαζόταν (ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία είχε αρχίσει), συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η μία κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου (της Γαλλίας) στράφηκε εναντίον της ισπανικής. Η κυβέρνηση Λέοντα Μπλουμ απαγόρευσε τις αποστολές όπλων στην Ισπανία: «Απ' τις πρώτες κιόλας μέρες, η κυβέρνηση Λεόν Μπλουμ ακύρωσε την εμπορική συμφωνία που έδινε το δικαίωμα στην Ισπανία να αγοράζει όπλα απ' τη Γαλλία»⁴.

Και πέρα απ' αυτό, ύστερα από συνεννόηση με τη Βρετανία, πρότεινε σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη να ακολουθήσουν αυστηρά την πολιτική της «μη επέμβασης» στα εσωτερικά της Ισπανίας. Στο μεταξύ, η Γερμανία και η Ιταλία συνέχιζαν και ενίσχυαν την πολεμική και οικονομική βοήθεια στον Φράνκο για να συντριβεί ο Δημοκρατικός Στρατός Ισπανίας. Σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, μόνο η Ιταλία ενίσχυσε οικονομικά τον Φράνκο με 14 δισεκατομμύρια λιρέτες, δίχως να υπολογίζεται η αξία χιλίων αεροπλάνων. Εστειλε ακόμα δύο χιλιάδες πυροβόλα, δέκα χιλιάδες αυτόματα όπλα, 240 χιλιάδες τουφέκια, 324 εκατομμύρια φυσίγγια, 8 εκατομμύρια βλήματα πυροβολικού, 12 χιλιάδες αυτοκίνητα, 700 άρματα μάχης, 17 χιλιάδες τόνους αεροπορικές βόμβες, 2 υποβρύχια και 4 αντιτορπιλικά. Στο πλευρό του Φράνκο μάχονταν 150 χιλιάδες Ιταλοί και 50 χιλιάδες Γερμανοί⁵.

Στις 12 Μάρτη 1938 η Γερμανία κατέκτησε ολόκληρη την Αυστρία. Η σοβιετική κυβέρνηση ζήτησε να συγκληθεί διεθνής διάσκεψη, υπογραμμίζοντας ότι μετά από την Αυστρία έρχεται η σειρά της Τσεχοσλοβακίας. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έδωσε ούτε απάντηση στη σοβιετική πρόταση, ενώ η κυβέρνηση της Αγγλίας την απέρριψε. Το ίδιο έκανε και η κυβέρνηση Μπλουμ.

Ας σημειωθεί εδώ ότι και η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Αυστρίας σιγοντάριζε την «ένωση» με τη Γερμανία, αφού από το 1918 υποστήριζε ότι το αυστριακό κράτος «δεν είναι βιώσιμο»...

Εκτός, λοιπόν, των πολλών άλλων, αυτά είναι τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία υπό το σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Λέοντα Μπλουμ.

Στις 29 Σεπτέμβρη 1938 άρχισε στο Μόναχο η διάσκεψη ανάμεσα στη Γερμανία (Χίτλερ), την Ιταλία (Μουσολίνι), τη Βρετανία (Τσάμπερλεν) και τη Γαλλία (Νταλαντιέ). Η σύσκεψη ενέκρινε τις αξιώσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας, με βάση τις οποίες η Τσεχοσλοβακία υποχρεωνόταν να παραδώσει στη Γερμανία εντός δέκα ημερών τη Σουδητία και μέσα σε τρεις μήνες να ικανοποιήσει τις εδαφικές αξιώσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας σε βάρος της Τσεχοσλοβακίας. «Από την Τσεχοσλοβακία αφαιρέθηκε μια εδαφική έκταση από 41.098 τετραγωνικά χιλιόμετρα με 5 εκατομμύρια κατοίκους, που από αυτούς περισσότεροι από ένα εκατομμύριο ήταν Τσέχοι και Σλοβάκοι. Στα χέρια των χιτλερικών έπεσαν βιομηχανικές περιοχές με σπουδαία μεταλλουργικά και χημικά εργοστάσια, μεθοριακά οχυρά και μια σημαντική ποσότητα οπλισμού»⁶.

Ποια ήταν η στάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, όταν ο Χίτλερ απαιτούσε αυτή την εξέλιξη;

Το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας και το Σοσιαλιστικό της Γαλλίας όχι μόνο δεν έκαναν το παραμικρό για να κινητοποιήσουν τους λαούς των χωρών τους, όχι μόνο δεν κατήγγειλαν - έστω φραστικά - τη συμπαιγνία των αγγλο-γάλλων και γερμανο-ιταλών συνεταίρων, αλλά κήρυτταν τη συνθηκολόγηση και ισχυρίζονταν ότι η συνεννόηση με τον Χίτλερ θα εξασφάλιζε την ειρήνη στην Ευρώπη. Ακολούθησαν δηλαδή τη γραμμή του «κατευνασμού», που αποτελούσε πολιτική των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Στόχος τους ήταν η υποταγή των λαών, η ανοχή τους στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Γερμανίας και της Ιταλίας και το τσάκισμα της κομμουνιστικής και λαϊκής πάλης.

Την πολιτική της συνθηκολόγησης ακολούθησε και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας, που κάλεσε ανοιχτά το λαό της να δεχθεί τις απαιτήσεις του Χίτλερ.

Ετσι, όλες οι επίμονες προσπάθειες της Σοβιετικής Ενωσης να περισωθεί η Τσεχοσλοβακία απέβησαν μάταιες. Και βέβαια η κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας δεν αξιοποίησε την πρόταση της ΕΣΣΔ, η οποία, με βάση το σοβιετο-τσεχοσλοβακικό σύμφωνο, δήλωσε ότι θεωρεί τον εαυτό της δεσμευμένο να βοηθήσει την Τσεχοσλοβακία σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης. Μάλιστα, για του λόγου το αληθές, η Σοβιετική Ενωση προώθησε στα δυτικά της σύνορα 30 μεραρχίες πεζικού και ορισμένες ιππικού και έθεσε σε πλήρη πολεμική ετοιμότητα τις μεγάλες μονάδες αρμάτων μάχης. Ομως, τα πράγματα ήταν προαποφασισμένα...

Αγκαλιά με τον Χίτλερ: Οι περιπτώσεις των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων Φινλανδίας και Σουηδίας

Ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει από την 1η Σεπτέμβρη 1939, η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στη φιλανδική τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, την υπογραφή Συμφώνου Αμοιβαίας Βοήθειας. Η κυβέρνηση της Φινλανδίας (συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών και ενός λεγόμενου Προοδευτικού Κόμματος) απέρριψε την πρόταση. Μετά απ' αυτό η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στη Φινλανδία να μετατοπιστούν βορειότερα τα σοβιετοφινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, επειδή απείχαν μόλις 32 χιλιόμετρα από το Λένινγκραντ, που έμενε έτσι ακάλυπτο σε περίπτωση επίθεσης. Σε αντάλλαγμα η Σοβιετική Ενωση πρόσφερε στη Φινλανδία διπλάσιο έδαφος στην Καρελία. Ταυτόχρονα ζήτησε με μίσθωση μια μικρή έκταση στην είσοδο του Φιννικού Κόλπου, για να οργανώσει ναυτική βάση.

Η κατά βάση σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Φινλανδίας οδήγησε τις διαπραγματεύσεις σε ναυάγιο, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, αλλά και υπολογίζοντας στην υποστήριξη του Χίτλερ. Οι προθέσεις της ήταν φανερές. Τελικά στις 30 Νοέμβρη 1939 άρχισε ο πόλεμος και στις 12 Μάρτη 1940 υπογράφηκε Συνθήκη Ειρήνης με την οποία η φινλανδική κυβέρνηση ικανοποίησε τα αιτήματα της ΕΣΣΔ.

Ισως είναι περιττό βεβαίως να αναφερθεί ότι στο πλευρό της Φινλανδίας (τι άλλο θα γινόταν;) έσπευσαν η καταγέλαστη και αντιδραστική Κοινωνία των Εθνών, που διέγραψε από μέλος της τη Σοβιετική Ενωση, καθώς και οι ΗΠΑ. Η Αγγλία και η Γαλλία έστειλαν στη Φινλανδία 100 και 180 αεροπλάνα αντίστοιχα, 500 πυροβόλα και άλλα πολεμικά μέσα, ενώ ετοιμάζονταν να στείλουν στη Φινλανδία και στρατιωτικό σώμα 150.000 μαχητών. Ταυτόχρονα σχεδίαζαν επίθεση κατά της ΕΣΣΔ από την Τουρκία και το Ιράν.

Οσο για τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Φινλανδίας με πρωθυπουργό τον Ριούτι, αυτή παρέμεινε στην εξουσία, μάλιστα διευρύνθηκε με τη συμμετοχή ενός εκπροσώπου του φασιστικού κόμματος «Πατριωτικό Λαϊκό Κίνημα» και δυνάμωσε τις διώξεις εναντίον του φινλανδικού Συνδέσμου Φιλίας με τη Σοβιετική Ενωση, ενώ συνέλαβε 50 στελέχη του και απαγόρευσε την έκδοση του δημοσιογραφικού του οργάνου «Πυρσός». Το Δεκέμβρη του 1940 ο Σύνδεσμος τέθηκε εκτός νόμου. Το ΚΚ Φινλανδίας συνέχιζε να δρα στην παρανομία.

Το Δεκέμβρη του 1940 ο Ριούτι έγινε Πρόεδρος της Φινλανδίας. Τη θέση του πρωθυπουργού κατέλαβε ο Ράνγκελ, διευθυντής τράπεζας. Η κυβέρνηση αυτή πύκνωσε τις επαφές της με τη χιτλερική Γερμανία και άρχισαν μυστικές συνομιλίες για από κοινού πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ενωσης, ενώ πάνω από τις μισές εξαγωγές της Φινλανδίας (νίκελ, χαλκός κ.ά.) κατευθύνονταν προς τη Γερμανία. Το Μάη και τον Ιούνη του 1941 είχαν λυθεί όλες οι εκκρεμότητες ανάμεσα στη Γερμανία και τη Φινλανδία και η δεύτερη έγινε δορυφόρος της πρώτης στην επίθεσή τους κατά της ΕΣΣΔ (22 Ιούνη 1941). Μια ακόμα... ένδοξη σελίδα της ιστορίας της σοσιαλδημοκρατίας είχε γραφεί...

Υστερα από την κατάκτηση της Δανίας και της Νορβηγίας από το γερμανικό στρατό, η κυβέρνηση της Σουηδίας, η οποία στο μεταξύ είχε αναγνωρίσει ντε γιούρε την κυβέρνηση Φράνκο της Ισπανίας, επέτρεψε στη χιτλερική κυβέρνηση να χρησιμοποιεί τα λιμάνια και τους σουηδικούς σιδηροδρόμους για τη μεταφορά υλικών και έμψυχου πολεμικού δυναμικού από τη Νορβηγία στη Γερμανία και αντίθετα. Με αυτόν τον τρόπο έδειξε στην πράξη πόση υποκρισία περιείχαν οι διακηρύξεις της περί ουδετερότητας. Ταυτόχρονα όλες οι εξαγωγές της, προπάντων του σιδηρομεταλλεύματος, ήταν προσανατολισμένες προς τον φασιστικό Αξονα. Από την άλλη, περιορίστηκε η δράση του ΚΚ Σουηδίας (εδώ οι σοσιαλδημοκράτες φάνηκαν πιο ευέλικτοι από αυτούς της Φινλανδίας). Περιορισμοί επιβλήθηκαν και στον Τύπο.

Στη διάρκεια του σοβιετοφινλανδικού πολέμου η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Σουηδίας, με πρωθυπουργό τον Π. Α. Χάνσον, παρείχε στρατιωτική βοήθεια στη Φινλανδία.

Οταν η Γερμανία επιτέθηκε κατά της Σοβιετικής Ενωσης, η σουηδική κυβέρνηση επέτρεψε τη διέλευση στρατιωτικών δυνάμεων και υλικού στη Φινλανδία, απαραίτητων για την πολιορκία του Λένινγκραντ. Και μόνο μετά από τις εποποιίες του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ (1943), όταν πια ο Κόκκινος Στρατός πήρε φαλάγγι τον γερμανικό, μόνο τότε η σουηδική κυβέρνηση απαγόρευσε τη διέλευση γερμανικών στρατευμάτων από το έδαφός της, σοφά σκεπτόμενη.

Ανάλογη στάση γνώρισε ο λαός και στην Ελλάδα. Ηταν όλα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, που έδωσαν ψήφο στον Ι. Μεταξά το 1936 για να σχηματίσει κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι ο Μεταξάς επιδίωκε την αναστολή του κοινοβουλευτισμού. Ηταν ο Ν. Πλαστήρας που ονειρευόταν τη δόξα του Μουσολίνι και που το 1941 καλούσε σε σχηματισμό φιλογερμανικής κυβέρνησης, ενώ ο ίδιος και ο Ελ. Βενιζέλος είχαν επιχειρήσει το 1935 στρατιωτικό πραξικόπημα. Και ήταν σχεδόν το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου που έσπευσε το 1941 να συγχαρεί τον Κατοχικό πρωθυπουργό, Γ. Τσολάκογλου, επί τη αναλήψει των καθηκόντων του. Οι ίδιοι πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη των δοσίλογων το 1945, επευφημώντας τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας. Και είναι μακρύς ο κατάλογος...

Παραπμπές

1 A. P. Herbert, στο: Κρις Γουντχάουζ, Το μήλο της έριδος, εκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ, 1976, σελ. 21.

2 Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τ. Θ1-Θ2, εκδ. ΜΕΛΙΣΣΑ, 1963, σελ. 275.

3 Ο.π.

4 Λουί Αραγκόν, Ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης, τ. Α΄, εκδ. ΦΥΤΡΑΚΗ, 1962, σελ. 454.

5 Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τ. Θ1-Θ2, εκδ. ΜΕΛΙΣΣΑ, 1963, σελ. 474.

6 Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τ. Θ1-Θ2, εκδ. ΜΕΛΙΣΣΑ, 1963, σελ. 695.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ

Το αστικό κράτος ο μεγαλύτερος ρατσιστής

Το αστικό κράτος ο μεγαλύτερος ρατσιστής

Γρηγοριάδης Κώστας

Λάβρος ενάντια στο ρατσισμό και τη Χρυσή Αυγή εμφανίζεται ο Αντ. Σαμαράς, με αφορμή το νομοσχέδιο με τις τροποποιήσεις που προτείνει το κόμμα του στον υφιστάμενο νόμο για το ρατσισμό. Ομως, όσα κι αν γράψουν, όσα κι αν πουν, η υποκρισία του αστικού συστήματος ότι θέλει τάχα να καταπολεμήσει το ρατσισμό δεν κρύβεται. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρει ο Αντ. Σαμαράς σε επιστολή του προς τον ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη: «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που αντιμετωπίζει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα: τη μαζική λαθρομετανάστευση! Αυτό δημιούργησε πολύ ευνοϊκό έδαφος για να εμφανιστεί ο εφιάλτης των νεοναζί. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα αυτό. Οχι να το αποσιωπούμε. Πρέπει να αφαιρέσουμε από τους νεοναζί το βασικό τους όπλο. Οχι να τους οπλίσουμε ακόμα περισσότερο (...) Δυστυχώς, αυτή η ιδεολογική τρομοκρατία που επιβλήθηκε για χρόνια -να μη μιλάμε, δηλαδή, για το πρόβλημα και να απαξιώνουμε όσους τολμούν να το θέτουν- οδήγησε επίσης στο δυνάμωμα των νεοναζί! Αν θέλουμε πραγματικά να τους αφοπλίσουμε και να τους περιθωριοποιήσουμε, αυτό πρέπει να σταματήσει». Σύμφωνα με τον Αντ. Σαμαρά, για την ύπαρξη και δράση των νεοναζί, φταίνε τα θύματά τους! Τα οποία ταυτόχρονα είναι και θύματα του καπιταλισμού, αφού κανένας δεν αφήνει τη χώρα του για πλάκα, αλλά φεύγει είτε για να γλιτώσει από κάποιον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είτε για να βρει ένα μεροκάματο, είτε για να προστατευθεί από πολιτικές διώξεις. Ο Σαμαράς ξέρει καλύτερα, αφού υπήρξε ο υπουργός που, στις αρχές της δεκαετίας του '90, καλούσε τους Αλβανούς εργάτες να έρθουν μαζικά στην Ελλάδα, για να προσφέρουν φθηνή εργασία στις ντόπιες επιχειρήσεις, όταν στη χώρα τους έρχονταν τα πάνω κάτω. Ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, το αστικό κράτος σηκώνει το χέρι του, με τα πογκρόμ της αστυνομίας και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι, δηλαδή, το αστικό κράτος ο μεγαλύτερος ρατσιστής που οπλίζει το χέρι της Χρυσή Αυγής και την αξιοποιεί για να χτυπήσει ντόπιους και μετανάστες εργάτες.