Γκλέτσο εγκληματείς !!!!

O ΜΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΧΙΝΟΥ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS
Θα συγκινηθεί κάποιος αρμόδιος;

Ως τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ο Αχινός ήταν (και παραμένει ως σήμερα) το ιστορικότερο χωριό της Ανατολικής Φθιώτιδας, ήταν επίσης (αλλά ίσως δεν είναι πλέον) και το πιο όμορφο. Αψευδείς μάρτυρες της ιστορικότητάς του οι αναφορές στον «Εχίνο» συγγραφέων όπως ο Αριστοφάνης, ο Στράβωνας, ο Βορτσέλας, τα σωζόμενα κατάλοιπα αρχαίων τειχών, ο μεσαιωνικός πύργος, το καστρόσπιτο των χρόνων της Τουρκοκρατίας, το κοτσέκι για τους παλιότερους αγρότες του και τα εντυπωσιακά ευρήματα των σύγχρονων αρχαιολόγων, όπως το αρχαίο οινοποιείο, σε μικρή απόσταση από τον σημερινό οικισμό. Μάρτυρες της ομορφιάς με το οποίο το είχε προικίσει η φύση κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και οι επιζώντες παλιοί του κάτοικοι. Αποδέκτης προνομιακός του ανεκτίμητου δώρου των πηγών του Αι-Δημήτρη, το χωριό ήταν πνιγμένο στα νερά και στο πράσινο.
Το δώρο των πλούσιων πηγών ξεκινώντας απ’ τη μεγάλη υδρομάστευση, που ακουμπά σχεδόν τα θεμέλια της μικρής εκκλησιάς του «Υδροβλήτη» κατηφόριζε προς τον κάμπο μέσα από ορμητικά ρέματα ξεχυνόταν προς τα νότια υδρεύοντας τον Αχινό και τους οικισμούς του και αρδεύοντας τον πεδινό ελαιώνα και τις μπαμπακοφυτείες, τις καλαμποκοφυτείες, τα μποστάνια και τα λαχανικά στα χωράφια και τους κήπους των σπιτιών. 

Δυο ήταν τα ρέματα, που από διαφορετικές διαδρομές έφταναν στο χωριό, όπου διακλαδίζονταν σε εφτά μικρότερα. Το μεγαλύτερο από τα δυο ρέματα, με το νερό που προοριζόταν για τον μύλο και το λιοτρίβι του χωριού, ακολουθούσε μια διαδρομή 3-4 χιλιομέτρων κατάφυτη από πλατάνια κι έφτανε το βόρειο μέρος του πλατανιά που περιέβαλε τον μύλο και το σπίτι του μυλωνά. Εκεί ένα τμήμα του ξέκοβε δεξιά για την «ντριστέλα» (νεροτριβή). Πέφτοντας από ψηλά σαν μικρός καταρράχτης στον μεγάλο βαθύ ξύλινοι κάδο της, που βρισκόταν χωμένος στο έδαφος, έπλενε ή επεξεργαζόταν με την ορμή τα μάλλινα υφαντά - κλινοσκεπάσματα και κιλίμια που κουβαλούσαν σ’ αυτήν οι κάτοικοι του Αχινού, των γειτονικών χωριών και της Στυλίδας. Το ίδιο νερό που ξεχείλιζε διαρκώς από τον κάδο έμπαινε στο «μυλαύλακο», συγκεντρωνόταν σε μια στέρνα δέκα με δεκαπέντε μέτρα ψηλότερα απ’ τη σκεπή του μύλου κι από κει, πέφτοντας με ορμή προς τα κάτω, κινούσε τη φτερωτή και τις μυλόπετρες. Ύστερα πρόβαλλε απ’ το στόμιο του «ζουριού», του τοξωτού αγωγού που υπήρχε κάτω από τις μυλόπετρες, κι έσμιγε πάλι με το μεγαλύτερο ρέμα που συνέχιζε την πορεία του μέσα φτάνοντας στην «Αγράδα». Εκεί χωριζόταν και πάλι σε δυο μικρότερα ρέματα. Το πρώτο απ’ αυτά κατηφόριζε νότια προς το κέντρο του χωριού και το άλλο συνέχιζε τον δρόμο του ανατολικά με μερικές ακόμα διακλαδώσεις προς τα νότια μεταφέροντας δωρεάν ενέργεια στο υδροκίνητο λιοτρίβι. Βγαίνοντας απ’ το χωριό τα έξι συνολικά (αν θυμάμαι καλά ) μικρά ρέματα διακλαδίζονταν ξανά σε πολυάριθμα νεραύλακα που το χειμώνα χύνονταν στη θάλασσα και τα καλοκαίρια χρησιμοποιούνταν για τν άρδευση του κάμπου της Κουβέλας. 

Σήμερα δυστυχώς, στο βωμό της αλόγιστης εκμετάλλευσης του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα το νερό των πηγών του Αι-Δημήτρη έχει μειωθεί επικίνδυνα. Επιπλέον, το νερό απ’ το μεγάλο ρέμα του μύλου που διέσχιζε κι ομόρφαινε το χωριό ανηφόρισε με αντλίες προς τα ορεινά άνυδρα χωράφια και κτήματα, μετατρέποντάς τα σε ποτιστικά. Η κοίτη του ρέματος περιμένει κάποια βροχή για να δροσιστεί και τα πλατάνια στις όχθες της ξεράθηκαν κι έγιναν καυσόξυλα. Η νεροτριβή που έπαιρνε ζωή απ’ τον μικρό καταρράκτη σώπασε για πάντα και βρίσκεται θαμμένη στα μπάζα , τα ξερόχορτα και τα βάτα. Οι μυλόπετρες παραμένουν ακίνητες κάτω απ’ την ετοιμόρροπη σκεπή του παλιού μύλου και το υδροκίνητο λιοτρίβι, χωρίς νερό, σταμάτησε εδώ και πολλά χρόνια να λειτουργεί.
Μοναδική εστία αντίστασης, μοναδική συντροφιά του γέρικου νερόμυλου και μοναδικό καταφύγιο υπαίθριας δροσιάς στους καλοκαιρινούς καύσωνες για κάποιους περαστικούς παραμένουν μερικά πλατάνια στην ανατολική πλευρά του. Ανάμεσα σ’ αυτά ξεχωρίζει ο θεόρατος αιωνόβιος «πλάτανος του μύλου». Αυτό που τον κράτησε κι αυτόν και τα παιδιά του στη ζωή και δεν τον οδήγησε στο θάνατο όπως τον επίσης αιωνόβιο γείτονά του «πλάτανο του Καρφή» ήταν ό,τι και το οξυγόνο για όσους νοσηλεύονται σε μονάδες εντατικής θεραπείας με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα. Ήταν λίγο νερό που μερικές φορές ξεχειλίζοντας από την τελευταία στη σειρά δεξαμενή υδροδότησης του χωριού -που βρίσκεται περί τα 300 μέτρα βορειότερα στα ριζά του κάστρου- κατηφόριζε μ’ ένα ρυάκι ως τον μοναδικό εναπομείναντα στο χωριό μεγάλο πλάτανο και τα παιδιά του και τους παρέτεινε τη ζωή. Δυστυχώς όμως εδώ και μερικές βδομάδες κάποιοι από τον δήμο, για άγνωστο λόγο, δημιούργησαν δυνατότητα υπερχείλισης στην προτελευταία δεξαμενή, που βρίσκεται κοντά στην Αγία Παρασκευή, και η δεξαμενή του κάστρου σταμάτησε να τροφοδοτεί υποτυπωδώς με νερό τα πλατάνια. 

Ο μύλος εκπέμπει SOS για την επερχόμενη εξαφάνιση των τελευταίων πλατάνων που του απόμειναν. Δεν γνωρίζουν όλοι οι κάτοικοι του χωριού ότι με πρωτοβουλία του δήμου έχει κοπεί το νερό που διατηρούσε στη ζωή την πράσινη όαση του μύλου. Όσοι το γνωρίζουν έχουν αναστατωθεί με τη σκέψη ότι κινδυνεύει να καταστραφεί το τελευταίο από τα μνημεία φυσικού κάλλους του χωριού. Κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη ενημερώσει για τον κίνδυνο τους αρμόδιους στο δήμου, οι οποίοι μέχρι στιγμής τουλάχιστον που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν κάνει τίποτα για την αποτροπή του.
Έχω γεννηθεί κι έχω μεγαλώσει στον Αχινό. Φυσικό ήταν κάποιοι από αυτούς που ανησυχούν να με παρακαλέσουν να γράψω κάτι για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε, μήπως συγκινηθεί κάποιος από τους συναρμόδιους φορείς -δήμος, δασική υπηρεσία, πολεοδομία, περιφέρεια, πολιτιστικές-οικολογικές οργανώσεις και σύλλογοι. Ανταποκρινόμενος στην παράκλησή τους και συμμεριζόμενος την ανησυχία τους τη δημοσιοποιώ με τούτο το σημείωμα, ελπίζοντας κι εγώ να γίνει κάτι, πριν είναι πολύ αργά.

Υ.Γ.: Θα απορήσουν αρκετοί γιατί το σημείωμά μου δεν το απευθύνω στον (περί πολλών και σημαντικότερων για τον ίδιο ασχολούμενο) δήμαρχό μας και στο δημοτικό συμβούλιο. Τους πληροφορώ ότι έχω γνωστοποιήσει αρκετές φορές στον δήμο με έγγραφα και δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο προβλήματα που απασχολούν τους Στυλιδιώτες και είναι δυνατόν να λυθούν με ελάχιστα χρήματα ή και αδαπάνως για τον δήμο, χωρίς να λάβω έστω μια ολιγόλογη απάντηση, η οποία αποτελεί θεσμική υποχρέωση κάθε διοικητικής ή αυτοδιοικητικής υπηρεσίας. Μακάρι αυτή τη φορά ο δήμος να συγκινηθεί και να λύσει το πρόβλημα επαναφέροντας την υπερχείλιση στη δεξαμενή του κάστρου. Αν αυτό δεν γίνει, να ζητηθεί (με έγγραφο και εν ανάγκη και με δαπάνη του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού και όχι μόνο…) η σύνδεση του δικτύου ύδρευσης με μια βρύση διαρκούς ροής κάτω απ’ τα πλατάνια. Η λύση αυτή πρέπει να δοθεί όσο το δυνατόν συντομότερα, γιατί αν περιμένουμε τις δημοτικές εκλογές και την εκδήλωση της οικολογικής ευαισθησίας του/της νέου/ας δημάρχου, αυτή η όαση δροσιάς και ομορφιάς στον μύλο του χωριού μας ίσως να μην υπάρχει…
Στυλίδα 5η Αυγούστου 2018 

Θάνος Μπλούνας 

Χρυσή -Αυγή- η Παπαχρήστου στον τελικό του τριπλούν

Κατιούσα

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Και τα μετάλλια δεν είναι απαραίτητα λόγος για να χαιρόμαστε -όχι όλα τουλάχιστον. Κι αυτό για μια σειρά λόγους.
Τα μετάλλια δεν κάνουν καλύτερη τη ζωή του λαού μιας χώρας, ούτε αποδεικνύουν την πρόοδό της σε άλλους τομείς. Αντιθέτως, μπορεί να ρίξουν στάχτη στα μάτια για τα προβλήματα που περνάει ή ακόμα και για πιο ειδικά θέματα, όπως η υποχρηματοδότηση των Ομοσπονδιών που εγκαταλείπονται στην τύχη τους, το ανύπαρκτο σχέδιο για μαζικό λαϊκό αθλητισμό κτλ.
Τα χρυσά άλματα δε συμβολίζουν κάποιο άλμα εκτός κρίσης, μνημονίων κι άλλα τινά παρόμοια. Τα μετάλλια κι οι αθλητικές διακρίσεις δεν είναι αποδείξεις εθνικής επιτυχίας ή κάποιας φιλελεύθερης αριστείας όσων προσπαθούν και δικαιώνονται. Εξάλλου το μεγαλύτερο παράσημο στον αθλητισμό είναι η ίδια συμμετοχή και η προσπάθεια, κι αυτό δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα. Τα χρυσά όμως προσφέρονται για προβολή και πολιτική -ή μάλλον πολιτικάντικη- λεζάντα και προβολή.
Όπως και να έχει, είναι απολύτως λογικό και κατανοητό να χαίρεται ο απλός κόσμος με μια επιτυχία που έρχεται σαν ευχάριστο διάλειμμα από τη μιζέρια της καθημερινότητας.
Ο κόσμος χαίρεται με τη χαρά του Τεντόγλου που πήρε το χρυσό στο μήκος, σε ένα αγώνισμα που είχαμε παράδοση στα άκυρα άλματα και τα ταλέντα που χαραμίζονταν.
Θαυμάζει την κυριαρχία της Στεφανίδη στο επί κοντώ, όταν την βλέπει να κάνει το 1-2 με την Κυριακοπούλου, όπως οι Φεράρι στη Φόρμουλα 1.
Ασφαλώς και χαίρεται βλέποντας τα άλματα προόδου του Στέφανου Τσιτσιπά στο τένις, που υπέταξε το σπουδαίο Σέρβο Νόβακ Τζόκοβιτς και (υπ)έγραψε το #Pray for Greece πάνω στην κάμερα, για τα θύματα των πυρκαγιών.
Δεν έχουμε όμως κοντή μνήμη για να χαρούμε με το χρυσό της χρυσαυγίτισσας Βούλας Παπαχρήστου, που καμάρωνε δίπλα στον Κασιδιάρη κι έκανε ρατσιστικά αστειάκια με τα κουνούπια του Νείλου. Τίποτα από όλα αυτά δεν προσφέρεται για χαρά και για χαμόγελα. Καμία σημασία δεν έχουν τα πλούσια αγωνιστικά της επιτεύγματα, μπροστά στην πολιτική στάση που έχει πάρει. Άλλο αν υπάρχουν κατ’ επάγγελμα “κωλοτούμπες” που το ξεχνάνε αυτό.

Ίσα-ίσα που είναι πολύ ωραία εικόνα να βλέπει κανείς στο αγώνισμά της να νικάνε αθλήτριες με μαύρη επιδερμίδα, για να δίνουν ένα καλό μάθημα σε όσους ομοϊδεάτες της φουσκώνουν σαν τρόμπες από περηφάνια. Και όσο για την αφιέρωσή της στα θύματα, ήταν τόσο συγκινητική που παραλίγο να ξεχάσουμε τους πλιατσικολόγους συναγωνιστές της στα καμένα σπίτια στο Μάτι…

ΠΟΙΟΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ & ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΡΠΩΝΕΤΑΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ Ε.Ε.?!!

 

Τα αστικά κόμματα αυτές τις μέρες, στο πλαίσιο της κάλπικης αντιπαράθεσής τους, καταφεύγουν μεταξύ άλλων και στην «καραμέλα» ότι «υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια της ΕΕ για την αντιπυρική και αντιπλημμυρική προστασία αλλά η κυβέρνηση δεν τα εκμεταλλεύεται».

Πρόκειται για μια συζήτηση - «παγίδα», που διευκολύνει τον αποπροσανατολισμό του λαού με το γνωστό τσακωμό ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ΚΙΝΑΛ περί «ικανών» και «ανίκανων» βγάζοντας λάδι τη στρατηγική σύμπλευσή τους στην πολιτική που εξυπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου και τσακίζει το δικαίωμα του λαού στην προστασία της ζωής, της ασφάλειάς του, στον ολοκληρωμένο σχεδιασμό δασοπροστασίας, πυρόσβεσης, αντιπλημμυρικών, αντισεισμικών έργων.

Την ίδια ώρα, αυτές οι δυνάμεις επιχειρούν να εξωραΐσουν την ΕΕ, πολύ περισσότερο να την βγάλουν «λάδι» από τις δικές της εγκληματικές ευθύνες, όπως και των κυβερνήσεών της. Γιατί αυτό που επιμελώς αποφεύγουν να πουν και να μπουν σε λεπτομέρειες είναι ο προσανατολισμός της ευρωενωσιακής πολιτικής αλλά και των κονδυλίων της, οι στοχεύσεις τους, οι όροι και οι προϋποθέσεις που αυτά δίνονται. Κι εδώ πλέον υπάρχει πείρα που δεν μπορεί να πάει χαμένη.

Για τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού, την έλλειψη κονδυλίων, την υποστελέχωση η ΕΕ έχει συμπράξει με τις αστικές κυβερνήσεις διαχρονικά και όλες οι στρατηγικές κατευθύνσεις που ακολουθήθηκαν φέρνουν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή της. 

Ο πρωθυπουργός στις εξαγγελίες του για την πολιτική προστασία εξωράισε την ευρωπαϊκή και διεθνή εμπειρία. Αλήθεια, τι άλλη εμπειρία πέρα από μεγάλες τραγωδίες έχουν ζήσει μέχρι σήμερα οι λαοί απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ευρώπη; Από τις τεράστιες κι επανειλημμένες πυρκαγιές σε Ισπανία (από την οποία μάλιστα «ξεσηκώνει» σχέδια πολιτικής προστασίας η κυβέρνηση), Πορτογαλία, Ιταλία, με νεκρούς και μεγάλες καταστροφές, τους πολύνεκρους σεισμούς στην Ιταλία, τις φονικές και καταστροφικές πλημμύρες σε πολλά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ρουμανία κ.α.) και μεγαλουπόλεις της ΕΕ.

Οι κατευθύνσεις της ΕΕ όμως και στην Ελλάδα, με μνημόνια ή χωρίς, υλοποιήθηκαν στο ακέραιο. Αποτελούσαν άλλωστε συμφέρον της αστικής τάξης προκειμένου ακόμα κι όσες ελάχιστες χρηματοδοτήσεις δίνονταν για στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες να ανακατευθυνθούν προς τους επιχειρηματικούς ομίλους. Αυτήν την πολιτική προωθούν τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και οι υπόλοιποι.

Τα κονδύλια... «της ΕΕ»

Καταρχάς, τα κονδύλια «της ΕΕ» δεν είναι καν... δικά της. 

Είναι ιδρώτας των εργαζομένων που η ΕΕ και οι αστικές τάξεις κάθε χώρας για το συλλογικό τους συμφέρον «αρμέγουν» ετήσια με βάση το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα κάθε κράτους - μέλους αλλά και μεταξύ άλλων με ενιαίο ποσοστό 0,30% επί της εναρμονισμένης βάσης ΦΠΑ κάθε κράτους - μέλους. Τώρα μάλιστα μεθοδεύεται η ενίσχυση της εισπραξιμότητας του ΦΠΑ προκειμένου μεγαλύτερο ποσοστό από τα έσοδά του να κατευθύνεται στα ευρωενωσιακά ταμεία με θέσπιση νέων φόρων (στις χρηματοπιστωτικές και ψηφιακές συναλλαγές, με «περιβαλλοντικούς» φόρους κ.ά.) και εισφορών (π.χ. στη χρήση πλαστικών). 

Προσπαθούν μάλιστα απατηλά να εμφανίσουν τους φόρους αυτούς ως φορολόγηση δήθεν των επιχειρήσεων. Ομως, στην ουσία πρόκειται για μορφές νέων έμμεσων φόρων, οι οποίοι, όπως και ο ΦΠΑ, μέσα από τη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς, μετακυλίονται επιβαρύνοντας τελικά και πάλι τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά. Αυτά λοιπόν είναι τα κονδύλια που η ΕΕ έχει το θράσος να αποκαλεί «ίδιους πόρους».

Η «μαγιά» για το φούσκωμα των κερδών

Η ΕΕ ως ένωση του κεφαλαίου επιδιώκει τα κονδύλια αυτά να κατευθύνονται με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια στις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου αποτελώντας την αναγκαία «μαγιά» για να φουσκώνουν τα κέρδη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. 

Η κατεύθυνσή της λοιπόν είναι σαφής: Στόχος δεν είναι άλλος από το να πριμοδοτούν «προστιθέμενη αξία» και «νέες πηγές εσόδων». Εχουν στόχο δηλαδή να λειτουργήσουν ανταποδοτικά, στη βάση του «κόστους - οφέλους», προκειμένου να πολλαπλασιάσουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, όπως απέδειξαν και οι αποκαλύψεις του «Ριζοσπάστη» τη βδομάδα που μας πέρασε.

 Με απλά λόγια, αν τα έργα μετά την ολοκλήρωσή τους δεν εξασφαλίζουν πεδίο για να δραστηριοποιηθούν κερδοφόρα επιχειρήσεις, αν π.χ. δεν έχουν διόδια, εισιτήρια, πελάτες «με το κεφάλι» και πωλήσεις «με το κομμάτι» δεν προτιμώνται, δεν ιεραρχούνται, δεν θεωρούνται άμεσα επιλέξιμα, καθυστερούν, βαλτώνουν. Γι' αυτό όλως τυχαίως τα αντιπλημμυρικά έργα, τα έργα αντιπυρικής προστασίας, οι αντισεισμικές υποδομές «κολλάνε στα γρανάζια της γραφειοκρατίας», αναβάλλονται επ' αόριστο για δεκαετίες, την ώρα που οι εργοστασιακές μονάδες, τα ξενοδοχεία «πάνω στο κύμα», τα πολυκαταστήματα τύπου mall, οι μαρίνες αδειοδοτούνται, χρηματοδοτούνται και κατασκευάζονται με fast - track διαδικασίες στο όνομα της «ανάπτυξης», του «φιλικού περιβάλλοντος στην επιχειρηματικότητα».

Για παράδειγμα, σε Εκθεση του Ευρωκοινοβουλίου σχετικά με «την εφαρμογή ειδικών μέτρων για την Ελλάδα» αναφέρεται το πού κατευθύνονται τα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά και Επενδυτικά Ταμεία (ΕΔΕΤ): 

«Το 63% του συνόλου των πληρωμών (...) αφορούσε ενισχύσεις για επιχειρήσεις και επιχειρηματικά σχέδια, συμβάλλοντας άμεσα στην κερδοφορία των επιχειρήσεων και τη μείωση του επιχειρηματικού κινδύνου (...) το δε 37% αφορούσε δράσεις κρατικών ενισχύσεων για έργα υποδομών», που - συμπληρώνουμε εμείς - έχουν ανάγκη και πάλι οι μεγάλοι όμιλοι για τη διευκόλυνση της δράσης και της κερδοφορίας τους. Δηλαδή, μονά - ζυγά δικά τους και να σημειώσουμε ότι αυτά τα κονδύλια αποτελούν τον πολιορκητικό κριό και για το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων.

Ευρωμηχανισμοί που διαιωνίζουν ελλείψεις και περικοπές

«Τελευταία λέξη» στις κατευθύνσεις της ΕΕ περί πολιτικής προστασίας αποτελεί ο νέος ευρωπαϊκός μηχανισμός πολιτικής προστασίας (RescEU) που ψηφίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο τον περασμένο Μάη. 

Κινείται στο πλαίσιο των δραστικών περικοπών των προϋπολογισμών και στοχεύει να τις νομιμοποιήσει και να τις διαιωνίσει. Συγκροτείται με δέσμευση ενός μέρους από τον ελάχιστο στόλο αεροσκαφών και μέσων πυρόσβεσης που διαθέτουν ακόμα τα κράτη - μέλη, για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών ανά την Ευρώπη.

 Η απόφαση δε για το πού και πότε θα διατεθούν αυτά τα δεσμευμένα μέσα θα ανήκει στην ΕΕ, την ώρα που όλο και πιο συχνά εκδηλώνονται ταυτόχρονες πυρκαγιές ανά την Ευρώπη, ενώ αυτά τα μέσα θα διατίθενται με την ευνόητη χρονοκαθυστέρηση για την αντιμετώπιση φυσικών φαινομένων, που όπως έχει αποδειχθεί η τραγική έκβασή τους πολλές φορές κρίνεται σε μόλις μερικές ώρες.

Πολιτική προστασία με ...προδιαγραφές ΕΕ

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι η νέα «Εθνική Υπηρεσία Διαχείρισης Εκτακτων Αναγκών» θα χρηματοδοτηθεί με 500 εκατ. ευρώ μεταξύ άλλων και κονδύλια από ΕΣΠΑ και ΕΤΕΠ καθώς και δημόσιες επενδύσεις. 

Αν αναλογιστεί κανείς ότι μόλις την τελευταία δεκαετία πάνω από 1 δισ. περικόπηκαν από νευραλγικές υπηρεσίες όπως η Πυροσβεστική, η Δασική Υπηρεσία, το ΕΚΑΒ, τότε αυτά τα 500 εκατ. μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν. 

Υπάρχει πείρα από το τι εννοούν τα αστικά κόμματα μιλώντας για τη στελέχωση και την επάνδρωση υπηρεσιών, υποδομών και σωμάτων: Είναι γνωστό ότι με την ευρωενωσιακή χρηματοδότηση απαγορεύεται «διά ροπάλου» η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, ενώ προσλαμβάνονται το πολύ συμβασιούχοι ολίγων μηνών κατά το πρότυπο «ράβε - ξήλωνε».

Μάλιστα, στις εξαγγελίες της η κυβέρνηση προχώρησε ακόμα περισσότερο. Καθόλου τυχαία δεν είπε το παραμικρό για προσλήψεις προσωπικού. Αντίθετα, δημιουργούν ερωτήματα τόσο η εμπλοκή δανεικών μέσων και προσωπικού από τις Ενοπλες Δυνάμεις με βάση τα ΝΑΤΟικά προτάγματα όσο και η εκτενής αναφορά στους εθελοντές. 

Οπως τόνισε ο πρωθυπουργός στις εξαγγελίες του με νόημα, «η νέα υπηρεσία θα ενσωματώσει στην πολιτική προστασία και τον εθελοντισμό που υπακούει σε κανόνες και συγκεκριμένη λειτουργική βοήθεια». Οι εθελοντές, δηλαδή, που σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να συμβάλουν επικουρικά και συμπληρωματικά, με τις κυβερνητικές εξαγγελίες αναλαμβάνουν ρόλο πρώτης γραμμής, «μπαλώνοντας» τρύπες ολόκληρες του απογυμνωμένου σχετικά με τις λαϊκές ανάγκες κρατικού μηχανισμού, που αποδείχθηκε κι αυτές τις μέρες πόσο ζωτική σημασία έχουν.

Είναι επίσης γνωστή η αλήθεια για τον σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό που αγοράζεται κατά καιρούς και με ευρωενωσιακά κονδύλια, εν μέσω μάλιστα σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα στους ομίλους των νέων τεχνολογιών, οι οποίοι είναι και οι πραγματικά ωφελημένοι. Γιατί για το λαό η κατάληξη αυτού του τεχνολογικού εξοπλισμού είναι γνωστή: Ταχύτατη απαξίωση, μη ουσιαστική αξιοποίησή του αφού όλη η συγκρότηση των κρατικών δομών χαρακτηρίζεται από έλλειψη σχεδιασμού, υποστελέχωση ή ανακυκλούμενο προσωπικό, ενώ η συντήρηση τέτοιου εξοπλισμού καθώς και τα λειτουργικά έξοδά του καλύπτονται σπάνια από το κράτος ή όποτε «ευαρεστηθεί» κάποιος επιχειρηματικός όμιλος να αυτοπροβληθεί κάνοντας κάποια χορηγία...

Οι λαθροχειρίες...

Συχνά τα αστικά κόμματα επικαλούνται τη διάθεση ενός μέρους του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) εμφανίζοντας ψευδώς ότι αυτό αφορά αποκλειστικά αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα ή ακόμα και ότι διατίθεται μέχρι και για... αποζημιώσεις πληγέντων. Ομως, ένα ελάχιστο κομμάτι από αυτά τα κονδύλια τελικά διατίθεται για την αντιπλημμυρική, αντιπυρική και αντισεισμική προστασία, επιβεβαιώνοντας το ΚΚΕ ότι τέτοια έργα δεν αποτελούν προτεραιότητα για κυβερνήσεις, τοπικές διοικήσεις και ΕΕ που τα συγχρηματοδοτούν. Είναι ενδεικτικό ότι στα εγκεκριμένα έργα του ΕΣΠΑ 2014 - 2020 για την περιφέρεια Αττικής τέτοιου είδους έργα, συμπεριλαμβάνοντας και τα αποχετευτικά, δεν ξεπερνούν τα 30 στα συνολικά 311... Ενώ όπως έχουν επανειλημμένα καταγγείλει οι κομμουνιστές περιφερειακοί σύμβουλοι, κι από αυτά τα έργα που εξαγγέλλονται ελάχιστα υλοποιούνται...

Οσο για τις αποζημιώσεις, αυτές εναπόκεινται στο γνωστό «Ταμείο Αλληλεγγύης» από το οποίο οι περισσότερες φυσικές καταστροφές, με τα απαγορευτικά όρια που επιβάλλει η ΕΕ με βάση το ΑΕΠ της κάθε περιοχής, θεωρούνται «ψιλοπράγματα» και δεν χρηματοδοτούνται οι πληγέντες ή αν χρηματοδοτηθούν ανάγονται σε κονδύλια... συμβολικού χαρακτήρα αφού δεν έχουν καμιά σχέση με τις πραγματικές διαστάσεις των καταστροφών. Ενδεικτικό είναι το ότι στη Λέσβο για τον περσινό σεισμό τελικά δόθηκαν μετά από ένα χρόνο μόλις 1,3 εκατ. ευρώ για 54 εκατ. ζημιές...

Δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη για το ποιος τελικά ωφελείται από τα ευρωενωσιακά κονδύλια. Είναι αποκαλυπτική η ίδια η πραγματικότητα για το ρόλο τους καθώς οι χρονιές με τα μεγαλύτερα ρεκόρ απορροφητικότητάς τους, για τα οποία επαίρεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ήταν αυτές που σημαδεύτηκαν από την ακόμα μεγαλύτερη ένταση της αντεργατικής επίθεσης και μεγάλες απώλειες σε μισθούς, συντάξεις, εργατικά δικαιώματα. Ηταν τα ίδια ακριβώς χρόνια που π.χ. ο προϋπολογισμός της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας τσεκουρωνόταν κατά 120 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο συγκριτικά με το 2009.

Ο μύθος με τα χρυσά κουτάλια που θα κρατούσε ο λαός για να απολαύσει τα ευρωκονδύλια χρεοκόπησε κι αποκαλύφθηκε ότι απέκρυπτε την αλήθεια για την κερδοφορία με τα... φτυάρια για το μεγάλο κεφάλαιο, που πρόθυμα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ τσακώνονται για το ποιος είναι πιο ικανός να τα κρατήσει καλύτερα για λογαριασμό του.

Εργατική εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ η διέξοδος

Το ΚΚΕ στηρίζει σταθερά τις διεκδικήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που απαιτεί να διατεθούν για τις λαϊκές ανάγκες τα κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό, το ΕΣΠΑ, τα ΕΔΕΤ, τα πακέτα Γιούνκερ κ.λπ. - χρήματα που έτσι κι αλλιώς προέρχονται από τη σκληρή φορολογία του λαού. Είναι ωστόσο ξεκάθαρο ότι η ΕΕ δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή ούτε διορθώνεται, μόνο χειρότερη γίνεται. Για να εξασφαλίσει ο λαός πως ό,τι πλούτο παράγει θα τον καρπώνεται ο ίδιος χρειάζεται να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια με εργατική εξουσία, με μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, αποδεσμευμένη από την ΕΕ και κάθε διακρατική ένωση του κεφαλαίου. Αλλος δρόμος προς το συμφέρον του, όπως μπορεί να διαπιστώσει καθένας μας αυτές τις μέρες, δεν υπάρχει...

Του Κώστα ΠΑΠΑΔΑΚΗ
μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ

Πρώτα σκιρτήματα, η γέννηση της «Φεντερασιόν» στη Θεσσαλονίκη

Η σφραγίδα της «Φεντερασιόν»

Μια ξεχωριστή σελίδα στην Ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας είναι αυτή που αφορά στην οργάνωση «Φεντερασιόν», μια από τις μεγάλες οργανώσεις που δρούσε στο χώρο της Βόρειας Ελλάδας (που τότε ήταν ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και η οποία πήρε μέρος στην ίδρυση του ΚΚΕ, το 1918. Μια εκτενής αναφορά στην ιστορία της οργάνωσης ξεφεύγει από τα όρια του χώρου της εφημερίδας που διαθέτουμε σήμερα. Σήμερα θα σταθούμε, μόνο, στην πρώτη περίοδο της οργάνωσης.
Η ιστορία της «Φεντερασιόν» πάει πίσω, στα πρώτα χρόνια του προηγούμενου αιώνα. Μετά τη νίκη των Νεότουρκων (1908) ξέσπασε πρωτοφανές έως τότε απεργιακό κύμα, με συμμετοχή 30.000 εργατών και με επικεφαλής τους σιδηροδρομικούς, που έθεσαν μισθολογικά (αύξηση 30 - 40% και προσαύξηση 50% στις επίσημες αργίες) και ασφαλιστικά αιτήματα (αναδιοργάνωση των ιατρικών υπηρεσιών και του συνταξιοδοτικού ταμείου), τα οποία σε μεγάλο βαθμό ικανοποιήθηκαν. Ακόμα απήργησαν οι τροχιοδρομικοί, οι αρτεργάτες, οι καπνεργάτες, οι ζυθοποιοί, οι μυλεργάτες και οι κεραμοποιοί του εργοστασίου «Αλλατίνη», οι ράφτες, οι κουρείς, οι σαπωνοποιοί και οι σερβιτόροι.
Στις μικρότερες πόλεις επιδρούσαν έντονα οι αστικοί εθνικισμοί. Στη Θεσσαλονίκη, οι «Στενοί» (ομάδα που συνδεόταν με το βουλγάρικο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα), αν και διέθεταν ταξική οπτική, δεν απέκτησαν διευρυμένη επιρροή λόγω της εθνοτικής τους σύνθεσης,οι «Φαρδιοί» είχαν αντιφατική πολιτική και οι αναρχοφιλελεύθεροι στήριξαν τους Νεότουρκους.

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ηγέτης της «Φεντερασιόν», σε μεταγενέστερη φωτογραφία, φυλακισμένος. Ο Αβραάμ Μπεναρόγια πήρε μέρος στο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ, και η «Φεντερασιόν» μετεξελίχθηκε σε πρώτη οργάνωση του ΣΕΚΕ - ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη

Στην αρχή, το Κομιτάτο των Νεότουρκων διαχειριζόταν τις απεργίες με διαπραγματεύσεις και παραχωρήσεις, σε συμφωνία με τις αστικές τάξεις των διαφόρων εθνοτήτων. Στη συνέχεια, συνέστησε τη δημιουργία εθνοτικών ταμείων αλληλοβοήθειας, ώστε να απορροφώνται οι κραδασμοί και να απομονώνονται τα επαναστατικά στοιχεία.
Η πρώτη απάντηση στο Κομιτάτο δόθηκε τον Οκτώβρη του 1908, οπότε ιδρύθηκε η Ενωμένη Εργατική Σοσιαλδημοκρατική Ομάδα (ΕΕΣΔΟ), με τη συμμετοχή του συνόλου της βουλγαρικής σοσιαλδημοκρατίας και τη συνεισφορά Εβραίων εργατών (Μπεναρόγια, Νεχάμα κ.ά.). Η ΕΕΣΔΟ διοργάνωσε συγκεντρώσεις, με συμμετοχή κυρίως Βουλγάρων και Εβραίων εργατών. Ομως, διαλύθηκε (Φλεβάρης 1909) και κάποια μέλη της βουλγαρικής καταγωγής προσχώρησαν στο βουλγαρικό Ομοσπονδιακό Λαϊκό Κόμμα και στις αστικές συνταγματικές λέσχες.
Μετά από τη διάλυση της ΕΕΣΔO, οι «Στενοί» ίδρυσαν τη «Βουλγαρική Σοσιαλδημοκρατική Ομάδα» και οι αναρχοφιλελεύθεροι με τον Μπεναρόγια τη «Λέσχη Σοσιαλιστικών Σπουδών», από την οποία στη συνέχεια προέκυψε ο «Εργατικός Σύνδεσμος Θεσσαλονίκης». Στο διάστημα Μάρτη - Μάη του 1909 συνενώθηκαν στη «Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης» (Φεντερασιόν στα ισπανοεβραϊκά), η οποία χωριζόταν σε εθνοτικά τμήματα και στο καταστατικό της ανέφερε:
«Η Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία σκοπόν έχει να οργανώσει το προλεταριάτο (δια την) πάλην των τάξεων και να βοηθή στο δρόμο της χειραφετήσεώς του δια να δυνηθή να πραγματοποιήση τας αρχάς του Σοσιαλισμού, αι οποίαι ψηφίστηκαν κατά τα τελευταία Διεθνή Σοσιαλιστικά Συνέδρια...».

Οξυνση της ιδεολογικής διαπάλης

Η επίδραση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, παρά την επιρροή των «Στενών», οδήγησε την «Ομοσπονδία» να χωρίζει το σοσιαλιστικό πρόγραμμα σε μίνιμουμ και μάξιμουμ, αλλά και να καλεί σε εργατικούς αγώνες. Η οργανωτική ενοποίηση δεν γεφύρωσε τις ιδεολογικές - πολιτικές διαφωνίες. Αντίθετα, διατηρήθηκαν τα ξεχωριστά οργανωτικά σχήματα και οι εφημερίδες «Ρ. Ισκρα» και «Εφημερίς του Εργάτου», αντίστοιχα. Η Πρωτομαγιά του 1909 γιορτάστηκε ξεχωριστά από τη Λέσχη και το Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο των «Στενών».Ομως, στη συνέχεια (Ιούνης/Ιούλης 1909) η «Φεντερασιόν» απάντησε με διαδήλωση στα προωθούμενα αντεργατικά μέτρα που απαγόρευαν τη συνδικαλιστική οργάνωση και την απεργία στις δημόσιες υπηρεσίες (τραμ, σιδηρόδρομος, φωταέριο κ.λπ.). Στη διαδήλωση συμμετείχαν περίπου 6.000 άτομα, καθιστώντας τη Θεσσαλονίκη κέντρο της εργατικής αντίστασης. Νέα μεγάλη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε από τη «Φεντερασιόν» στην πρώτη επέτειο της επανάστασης «Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης» των Νεότουρκων (Ιούλης 1909), παρά τις εκκλήσεις των τελευταίων για κοινό εορτασμό από τους εργάτες και τους αστούς όλων των εθνοτήτων.

Το εξώφυλλο του καταστατικού της «Φεντερασιόν»

Ωστόσο, γρήγορα ανέκυψαν νέες διαφωνίες ανάμεσα στα διαφορετικά εθνοτικά τμήματα της Ομοσπονδίας, που πήγαζαν από διαφωνίες για τη στρατηγική. Οι «Στενοί» κατηγορούσαν τη «Φεντερασιόν», που επηρεαζόταν από στελέχη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως ο Πάρβους και ο Ρακόφσκι, ότι αποσκοπούσε να ενσωματώσει το εργατικό κίνημα στις αστικές στοχεύσεις. Οι «Στενοί» αποχώρησαν οριστικά το Νοέμβρη του 1909 και μέχρι την είσοδο των ελληνικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη διατήρησαν αυτοτελή οργάνωση. Ομως, η «Φεντερασιόν» ήταν ασύγκριτα μαζικότερη.Μάλιστα, το 1910 ίδρυσε και τη Σοσιαλιστική Νεολαία.
Πριν από την ίδρυση της «Φεντερασιόν» υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη 19 συνδικάτα με 7.000 μέλη, από τα οποία 8 κατηύθυνε ο Εβραϊκός Σύνδεσμος, 4 το Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, 1 οι Νεότουρκοι και 6 η ελληνική «Οργάνωση». Από τα 12 συνδικάτα που επηρέαζε η «Φεντερασιόν» σε πρώτη φάση, 4 ήταν πολυεθνικά και 8 εθνικά, ανάμεσά τους και το μαζικό συνδικάτο των Ισραηλιτών καπνεργατών με 1.000 μέλη, αλλά και των εργατών σιγαροχάρτων με 500 μέλη.
Η έκδοση εφημερίδας αποτελούσε από τις πρώτες μέριμνες και το Σεπτέμβρη του 1909 εκδόθηκε η «Εφημερίς του Εργάτου» (Χορνάλ ντε Λαβοραδόρ), αρχικά σε 4 γλώσσες (ισπανοεβραϊκή, ελληνική, βουλγαρική και τουρκική) και σε 2 στη συνέχεια (ισπανοεβραϊκή και βουλγαρική). Η έκδοση διακόπηκε για οικονομικούς λόγους (Απρίλης 1910) και ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε η «Εργατική Αλληλεγγύη» (Σολινταριδάδ Οβραδέρα). Η αρχικά εβδομαδιαία, μετά δισεβδομαδιαία και τέλος τρισεβδομαδιαία εφημερίδα έφτασε να διακινεί 3.000 φύλλα και κατέκτησε την πρώτη θέση στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, σταμάτησε να εκδίδεται μετά το κύμα διώξεων, την άνοιξη του 1912.

...και η πρώτη του σελίδα

Αν και επηρέαζε χιλιάδες Εβραίους εργάτες, η «Φεντερασιόν» αδυνατούσε αρχικά να απλώσει την επιρροή της πέρα από τους εργασιακούς χώρους της Θεσσαλονίκης, ενώ οι Ελληνες και Βούλγαροι εργάτες που την ακολουθούσαν ήταν ελάχιστοι.Το 1911, μέσω του συνδικάτου των καπνεργατών, επέκτεινε την επιρροή της στην Καβάλα, στη Δράμα, στις Σέρρες, στην Ξάνθη κ.α. Ετσι, ξεπέρασε τους αστικούς εθνικισμούς και διαδραμάτιζε πρωτοπόρο ρόλο στη Μακεδονία.

Οι αστικές επιρροές

Ομως, η «Φεντερασιόν» στερούνταν επαναστατικού προσανατολισμού. Εργα του Μαρξ έγιναν γνωστά στους Εβραίους εργάτες μόλις το 1911, μέσω δημοσιεύσεων στην «Εργατική Αλληλεγγύη» αποσπασμάτων του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» και του «Κεφαλαίου». Τα πρώτα μέλη της, που συσπειρώνονταν γύρω από τον Ι. Νεχάμα, επηρεάζονταν από τον ουμανισμό και τον Ζορές, ενώ ο Μπεναρόγια, αν και βρισκόταν πιο κοντά στο μαρξισμό, δε διέθετε σημαντική θεωρητική κατάρτιση και επηρεαζόταν από τη ρωσική «Μπουντ». Ως αποτέλεσμα, η «Φεντερασιόν» δέχθηκε επιρροή από τις θέσεις του Ζορές που θεωρούσε τον ιμπεριαλισμό αναγκαίο κακό και πίστευε πως η εργατική τάξη έπρεπε να πιέζει μόνο για εξανθρωπισμό της αποικιακής πολιτικής. Διόλου τυχαία, λοιπόν, τον Αύγουστο του 1910, έπειτα από τη διάλυση του Ομοσπονδιακού Λαϊκού Κόμματος στη «Φεντερασιόν» προσχώρησε ο Ντίμιταρ Βλαχόφ, βουλευτής του νεοτουρκικού Κοινοβουλίου, ο οποίος αυτοπροσδιοριζόταν ως μαρξιστής και οπαδός του Ζορές, προκαλώντας την έντονη κριτική των «Στενών» προς τον ίδιο και τη «Φεντερασιόν».
Η επίδραση του ζορεσισμού αποτυπώθηκε και στη φιλελεύθερη οργανωτική δομή της «Φεντερασιόν», αλλά κυρίως στο γεγονός ότι δεν διαμόρφωσε στρατηγική για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Επίσης, η «Φεντερασιόν» επηρεάστηκε αρχικά και για ένα μικρό χρονικό διάστημα από εβραϊκούς αστικούς κύκλους, αλλά και τέκτονες που υιοθετούσαν αιτήματα αστικοδημοκρατικού εκσυγχρονισμού.

Η εφημερίδα «Αβάντι», της «Φεντερασιόν» στη Θεσσαλονίκη, φύλλο του 1914

Βέβαια, το φθινόπωρο του 1909, η στάση της άλλαξε και υιοθέτησε τις θέσεις του Αμπραάμ Χασόν, που τασσόταν ενάντια στη συνεργασία των τάξεων και στην αυτόνομη οργάνωση των εθνοτήτων στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού κινήματος. Παράλληλα, οξύνθηκε η κόντρα με τους τεκτονικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης, ενώ στις αρχές του 1910 απομακρύνθηκαν τα μικροαστικά στοιχεία από τη «Φεντερασιόν».
Σταδιακά, τη ριζοσπαστικοποίησή της διευκόλυναν και οι συνθήκες δράσης. Το Νοέμβρη του 1910, παρά τις διαμαρτυρίες της Β΄ Διεθνούς, οι Νεότουρκοι έκλεισαν τη Λέσχη της «Φεντερασιόν», συνέλαβαν πολλά στελέχη της και φυλάκισαν τον Μπεναρόγια, επειδή οργάνωσε την καπνεργατική απεργία. Παράλληλα, οι Νεότουρκοι διέλυσαν το Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο Κωνσταντινούπολης, απέλασαν τον Γιαννιό και φυλάκισαν τον Βεζεστένη. Γενικά από το Γενάρη έως και τον Ιούλη του 1910 πραγματοποιήθηκαν πολλές συλλήψεις και εξορισμοί στελεχών της «Φεντερασιόν». Παρόμοια ήταν η πολιτική των Νεότουρκων έως το 1912.

Οι πιέσεις

Ωστόσο, παρά τη συντηρητικοποίηση των Νεότουρκων, το Διεθνές Σοσιαλιστικό Γραφείο πίεζε για σύμπλευση μαζί τους και έκανε προσπάθειες διαμεσολάβησης, παρεμποδίζοντας την ιδεολογική - πολιτική ριζοσπαστικοποίηση της «Φεντερασιόν». Ετσι, στη διάρκεια της Α΄ Οθωμανικής Σοσιαλιστικής Συνδιάσκεψης (Δεκέμβρης 1910) ο Μπεναρόγια συνέχισε να μιλά για ομοσπονδιακό κόμμα και ουδέτερα συνδικάτα, τη στιγμή που ο Γκλαβίνοφ (εκπρόσωπος των «Στενών») μιλούσε για επαναστατικό εργατικό κόμμα και ταξικά συνδικάτα.
Φυσικά, οι ιδεολογικές - πολιτικές αδυναμίες της «Φεντερασιόν» αντανακλούσαν και το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Η δομή της «Φεντερασιόν» και η έλλειψη Εργατικού Κέντρου οδηγούσαν σε σύγχυση του συνδικαλιστικού και πολιτικού ρόλου της. Την ίδια περίοδο, οι αστικοί εθνικισμοί παρεμπόδιζαν την ενιαία οργάνωση των εργατών της Θεσσαλονίκης. Για παράδειγμα, τα ελληνικά συνδικάτα ήταν ενταγμένα στον αστικό Πολιτικό Σύνδεσμο Θεσσαλονίκης και γι' αυτό η πρώτη απεργία τους εναντίον Ελληνα εργοδότη πραγματοποιήθηκε μόλις το 1911.
Επίσης, την περίοδο 1909 - 1911 συνέχισαν να δρουν στο εσωτερικό της «Φεντερασιόν» και σιωνιστές, οι οποίοι ανταγωνίζονταν με τους μετέπειτα σοσιαλιστές ηγέτες αναφορικά με τον έλεγχο της οργάνωσης. Είναι ενδεικτικό ότι στο «Σπίτι των Εργατών» (το κτίριο της «Φεντερασιόν») έδωσαν διαλέξεις ο Γιτζάκ Μπεν Τσβι (1909), αλλά και ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν (1911), τότε σιωνιστής ηγέτης και μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ. Από την άλλη πλευρά, ο Μπεναρόγια υποστήριζε: «Ούτε ένας Εβραίος στις δυνάμεις της αντίδρασης. Να το σύνθημα που πρέπει να ριχτεί ενάντια στη σοβινιστική ατμόσφαιρα που επιβάλλουν οι σιωνιστές».
Οι ρεφορμιστικές τάσεις της «Φεντερασιόν» υποχώρησαν το Μάη του 1911, όταν η μαζική πρωτομαγιάτικη απεργία προξένησε νέες διώξεις των εργατικών στελεχών. Τον Ιούνη, ο Μπεναρόγια συνελήφθη και πάλι, ενώ στην αντισοσιαλιστική εκστρατεία συμμετείχαν οι τέκτονες, οι σιωνιστές, ακόμα και η στοά των «Αντίμ».
Την αντισοσιαλιστική προπαγάνδα της εποχής εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο ο λόγος του υπουργού Δημοσίων Εργων στη Θεσσαλονίκη. Ο Ντζαβίτ Μπέη υποστήριξε μεταξύ άλλων:
«Ο σοσιαλισμός και ο συνδικαλισμός πρέπει να συντριβούνε, οι σοσιαλιστές και οι διεθνιστές συνδικαλιστές να διωχθούν έξω από τη χώρα. Ειδικοί νόμοι θα κατατεθούν στην Εθνοσυνέλευση εναντίον τους, γιατί το σοσιαλιστικό και το συνδικαλιστικό κίνημα παίρνουν διαταγές από το εξωτερικό, βλάφτουν την ανάπτυξη της εθνικής βιομηχανίας και του εμπορίου. Οι σοσιαλιστές είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί κάτω από τις σημερινές συνθήκες».
Το χτύπημα ήταν μεγάλο, αλλά ταυτόχρονα διευκόλυνε το διαχωρισμό της «Φεντερασιόν» από αστικές θέσεις.
Η «Φεντερασιόν» αντιτάχθηκε στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και, εκπροσωπούμενη από τον Ρακόφκσι, συνυπέγραψε μαζί με τα αρμένικα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Ρουμανίας και δημοσίευσε στην «Εργατική Αλληλεγγύη» προκήρυξη, που καταδίκαζε τους Νεότουρκους και τις βαλκανικές αστικές τάξεις. Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν οριστικά οι Νεότουρκοι την «Εργατική Αλληλεγγύη». Σε λίγο η «Φεντερασιόν» εξέδωσε το «Αβάντι!».

Η νέα κατάσταση

Η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό (26 Οκτώβρη / 8 Νοέμβρη 1912) μετέτρεψε σταδιακά την πόλη από μωσαϊκό εθνοτήτων σε ελληνική περιοχή με πολυπληθή εβραϊκή παρουσία. Το βουλγαρικό στοιχείο την εγκατέλειψε κυρίως λόγω του οξυμένου ελληνικού εθνικισμού και μαζί του ακολούθησαν οι «Στενοί» και οι αναρχοφιλελεύθεροι.
Η «Φεντερασιόν» δεν αντιλήφθηκε τη νέα κατάσταση, όπως και ότι το εθνικό ζήτημα επιλύθηκε βίαια από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και γι' αυτό συνέχιζε να οραματίζεται μια πολυεθνοτική Μακεδονία. Σε επιστολή της Β΄ Διεθνούς (Οκτώβρης 1913) αναφερόταν ότι η «Φεντερασιόν» έπρεπε να επιλύσει το πρόβλημα της εθνικότητας που εκπροσωπούσε και να αναπτύξει σχέσεις με τους Ελληνες σοσιαλιστές. Βέβαια, η αδυναμία της «Φεντερασιόν» «πατούσε» και στις αντικειμενικές συνθήκες που δημιουργούσε ο ελληνικός αστικός εθνικισμός, αφού η επιβολή του στρατιωτικού νόμου καθιστούσε δύσκολη τη συνδικαλιστική και πολιτική δράση, ενώ η συμπεριφορά των Ελλήνων στρατιωτικών προς τους αλλοεθνείς κατοίκους ήταν ιδιαίτερα άσχημη.
Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, ενώ στη «Φεντερασιόν» εξακολουθούσαν να συσπειρώνονται κατά πλειοψηφία Εβραίοι σοσιαλιστές, άρχισε να επεκτείνεται η επιρροή της στις άλλες εθνότητες της Μακεδονίας. Στην Καβάλα ιδρύθηκε η «Σοσιαλιστική Νεολαία», οι σοσιαλιστικές ιδέες διαδίδονταν στους καπνεργάτες και ο δημοσιογράφος Ζορμπάς έβγαλε μια εφημερίδα με φιλεργατική αρθρογραφία. Οι απεργίες της εποχής (Ρεζή, καπνεργατών και ραφτεργατών) γεφύρωναν σταδιακά το χάσμα των εθνοτήτων και το «Αβάντι!», παρά την ελληνική λογοκρισία, διαδιδόταν ευρέως στην Ανατολική Μακεδονία και ειδικά όπου ζούσαν καπνεργάτες. Αυτή η πολιτική δραστηριότητα οδήγησε στην πραγματοποίηση του Α΄ Καπνεργατικού Συνεδρίου (1913), στη Θεσσαλονίκη.

Στην εξορία

Από το 1913, το ελληνικό αστικό κράτος κατέστρωσε σχέδια περιθωριοποίησης της «Φεντερασιόν», μέσω του ελληνικού «Συνδέσμου Συντεχνιών». Την Πρωτομαγιά του 1913 οι αρχές απαγόρευσαν στη «Φεντερασιόν» να διοργανώσει συγκέντρωση, ενώ ενέκριναν τις συγκεντρώσεις των εθνικιστικών σωματείων. Το 1914 η αστυνομία επενέβη σε συνέλευση της «Φεντερασιόν», επιχειρώντας δήθεν να συλλάβει Βούλγαρους πράκτορες. Γρήγορα η «Φεντερασιόν» κατηγορήθηκε για συνεργασία με τους Βούλγαρους, ενώ ζητήθηκε η προσαρμογή της στο ελληνικό αστικό νομικό πλαίσιο.
Το Μάρτη του 1914 τα καπνεργατικά σωματεία της Θεσσαλονίκης (3.000 μέλη), της Καβάλας (20.000 μέλη) και της Δράμας κατέθεσαν τα αιτήματά τους στους καπνεμπόρους (αυξήσεις στο μεροκάματο, προστασία των γυναικών, αναγνώριση των εκπροσώπων των συνδικάτων και αποκλειστική πρόσληψη των μελών τους). Οταν αυτοί τα απέρριψαν, ξεκίνησαν απεργία στις 24 Μάρτη / 6 Απρίλη.
Η απεργία έληξε στις 11 / 24 Απρίλη στη Θεσσαλονίκη και στις 15 / 28 του ίδιου μήνα στην Καβάλα, ενώ στη διάρκειά της σημειώθηκαν εκτεταμένες συγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις απεργών. Αν και εντάθηκε η αστική προπαγάνδα περί εθνοπροδοσίας της «Φεντερασιόν», η ενότητα Ελλήνων και Εβραίων εργατών διατηρήθηκε ακλόνητη και, μάλιστα, σε δεύτερο χρόνο, ήρθαν σε επαφή με τη Νότια Ελλάδα και επέκτειναν τις κινητοποιήσεις στην Ξάνθη. Οι εργοδότες επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν το τουρκόφωνο στοιχείο απεργοσπαστικά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι η ελληνική αστική εξουσία, όπως νωρίτερα και η τουρκική, κατηγορούσε τους σοσιαλιστές και τους συνδικαλιστές ως όργανα ξένων συμφερόντων. Σε δημοσίευμα της εποχής για τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου αναφερόταν:
«Η απεργία αυτή απέσπασε την προσοχήν της Κυβερνήσεως, διότι κατά τας εκ Θεσσαλονίκης πληροφορίας, οι απεργοί δια των διαδηλώσεων ας διοργανούσι, αποδοκιμάζουσι τα αστυνομικά όργανα και τους Ελληνας, προσπαθούντες να διαταράξωσι την δημόσιαν τάξιν.
Χαρακτηριστικό των προθέσεων τούτων των απεργών είνε και η εγκατάστασις του Κέντρου των εις τα γραφεία του Σοσιαλιστικού κέντρου, τους τοίχους του οποίου στολίζουσι εικόνες Βούλγαρων κομιτατζήδων».
Οι απεργοί νίκησαν, αλλά ταυτόχρονα εντάθηκαν οι διώξεις των σοσιαλιστών. Ο Μπεναρόγια και ο Γιονάς έγιναν οι πρώτοι πολιτικοί εξόριστοι στην Ελλάδα επί κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου (εξορίστηκαν στη Νάξο τον Ιούνη του 1914).

Στο «ζύγι» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, μόνιμα χαμένος ο λαός και οι ανάγκες του

«Είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία (δηλ. εύπορες οικογένειες ή πολύτιμα εργοστάσια) από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία (...) Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις που δεν φαίνονται "δίκαιες", αλλά η δικαιοσύνη δεν είναι μέρος της ανάλυσης κόστους - οφέλους».
Η κυνική αυτή ομολογία, η οποία βρίσκεται στο ντοκουμέντο της ΕΕ που αποκάλυψε μέσα στη βδομάδα ο «Ριζοσπάστης» για τις κατευθύνσεις με τις οποίες σχεδιάζεται η αντιπλημμυρική προστασία, είναι ενδεικτική της στρατηγικής που διατρέχει οριζόντια την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων, των προτεραιοτήτων με βάση τις οποίες σχεδιάζει το αστικό κράτος.
Υπεράνω όλων βρίσκονται τα κέρδη των καπιταλιστών, και με βάση αυτόν τον παραμορφωτικό φακό κρίνονται όλα στη λογική «κόστους - οφέλους» για τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Το ίδιο, μοναδικό και απόλυτο κριτήριο επεκτείνεται σε όλους τους τομείς, από το σύστημα Υγείας και την πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών και των εργατικών «ατυχημάτων» έως τις υποδομές αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας.
Στο «ζύγι» των καπιταλιστών και του κράτους τους «το μόνο κριτήριο είναι η οικονομική αποδοτικότητα», όπως χαρακτηριστικά λέγεται στο κείμενο, και στο «ζύγι» αυτό οι εργαζόμενοι, ο λαός είναι μόνιμα χαμένοι, αφού η ιεράρχηση και ο σχεδιασμός των όποιων υποδομών δεν γίνονται με βάση τις δικές τους ανάγκες και τις πολύ μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίησή τους, αλλά το τι συμφέρει τους καπιταλιστές και το κράτος τους.
Γίνεται έτσι κατανοητό γιατί το αστικό κράτος είναι «πανταχού παρόν», ενισχύεται, θωρακίζεται και προσαρμόζεται όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα των καπιταλιστών, των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά «απουσιάζει» όταν κρίνονται η ασφάλεια, η υγεία, η ίδια η ζωή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Καμία εμπιστοσύνη σε όσους ευθύνονται για τις τραγωδίες του λαού

Είναι ο βασικός λόγος που οι πυρόπληκτοι, συνολικά οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να δείξουν καμία εμπιστοσύνη ότι αυτοί που ευθύνονται για τις τραγωδίες τους, που υπηρετούν με συνέπεια αυτήν την ταξική πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου, μπορούν τάχα να τους διασφαλίσουν από τις μελλοντικές τραγωδίες, όπως προσπαθεί να πείσει η κυβέρνηση, με τη συνδρομή και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, με τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό, τις συσκέψεις και τις εξαγγελίες, τα επικοινωνιακά τρικ, τις αποπομπές και τις αντιπαραθέσεις περί «ικανών» και «ανίκανων», στην προσπάθεια να κρύψουν τις εγκληματικές τους ευθύνες και το πού βρίσκεται η πηγή του προβλήματος.
Πολύ περισσότερο που οι προκλητικές κυβερνητικές φιέστες και εξαγγελίες μέσα στη βδομάδα αποτελούν στην πραγματικότητα προαναγγελία νέων, μελλοντικών τραγωδιών, ενώ επιβεβαιώνουν ότι «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται», αφού ακόμα κι αυτή η τραγωδία αξιοποιείται για να πάνε παραπέρα επικίνδυνοι και εχθρικοί για το λαό σχεδιασμοί.
Για παράδειγμα, πίσω από τα παχιά λόγια για τα αυθαίρετα, στα οποία η κυβέρνηση εστιάζει με ζήλο, προσπαθώντας να παρουσιάσει το ζήτημα ως τον αποκλειστικό υπεύθυνο της πρόσφατης τραγωδίας, αλλά και να ρίξει τις ευθύνες στα ίδια τα θύματα, βρίσκονται η πολιτική που εντείνει την εμπορευματοποίηση σε δάση και αιγιαλούς για χάρη των «επενδύσεων», η πολιτική της γης - εμπόρευμα, ο χωροταξικός σχεδιασμός με βάση τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων που ήδη «περιτριγυρίζουν» σαν τα κοράκια γύρω από τα καμένα.
Αυτήν την πολιτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων όχι μόνο τη διατήρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά την πήγε και πολλά βήματα παραπέρα, με τους νόμους που ψήφισε τα τρία προηγούμενα χρόνια και δίνουν «γην και ύδωρ» στους επιχειρηματικούς ομίλους. Ενώ και το περιβόητο «αναπτυξιακό σχέδιο» που παρουσίασε πρόσφατα η κυβέρνηση για την περιοχή της Ανατολικής Αττικής δείχνει προς την κατεύθυνση αλλαγής χρήσεων γης και «αξιοποίησης» της περιοχής από το τουριστικό και όχι μόνο κεφάλαιο.
Το ίδιο ισχύει και με τις κυβερνητικές διακηρύξεις περί «ολοκληρωμένης πολιτικής προστασίας», πίσω από τις οποίες φαίνεται ότι επιταχύνονται οι αναδιαρθρώσεις σε δασοπροστασία και πυρόσβεση που προβλέπουν τη μετατόπιση της ευθύνης από την ολοκληρωμένη δομή του κράτους, στο όνομα του εθελοντισμού, ενώ ανοίγουν δρόμους και για «σχήματα», μηχανισμούς και μορφώματα ΝΑΤΟικής κοπής. Καθόλου τυχαία, άλλωστε, η κυβέρνηση δε λέει κουβέντα για τον αναγκαίο αντιπυρικό σχεδιασμό, με κύριο βάρος στην πρόληψη, τη σύνδεσή της με την καταστολή, την αναγκαία αύξηση χρηματοδότησης για τη Δασική Υπηρεσία και την Πυροσβεστική.
Ολα αυτά χρειάζεται να μείνουν ως συμπεράσματα, να αξιοποιηθούν στην πάλη που δίνουν οι πυρόπληκτοι αλλά και συνολικά το εργατικό - λαϊκό κίνημα για να αποκατασταθούν πλήρως οι πληγέντες, για να παρθούν μέτρα προστασίας, για υποδομές με βάση τις λαϊκές ανάγκες. Αγώνας που επιβάλλεται να έχει συνέχεια και διάρκεια, και όταν με τα «φώτα» μακριά, κυβέρνηση και κεφάλαιο όχι μόνο θα ξεχάσουν τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις, αλλά θα επιχειρήσουν να προωθήσουν παραπέρα τον εχθρικό για το λαό σχεδιασμό τους στην περιοχή.

Την πλάστιγγα να γείρει ο λαός με την πάλη του

Την ίδια απάντηση πρέπει να πάρει και η προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει την τραγωδία ως ευκαιρία για να ενισχύσει τις κάλπικες προσδοκίες στα λαϊκά στρώματα σε ό,τι αφορά την τυπική ολοκλήρωση του τρέχοντος μνημονίου σε λίγες μέρες. Γι' αυτό και υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη έχουν «βγει στη ρούγα» για να «εξειδικεύσουν» το παραμύθι ότι τάχα αυτή η συνειδητή απαξίωση υπηρεσιών και μέσων για τις λαϊκές ανάγκες - κατάσταση που συναντά κανείς ενιαία σε όλη την ΕΕ - θα λάβει τέλος όταν αρθούν οι περιορισμοί και οι δεσμεύσεις των μνημονίων. Οτι και εδώ το τυπικό τέλος του τρίτου μνημονίου θα τους λύσει τάχα τα χέρια για να σχεδιάσουν για τις λαϊκές ανάγκες.
Οπως παντού, έτσι κι εδώ η απάτη βγάζει μάτι, την ώρα που τα ματωμένα πλεονάσματα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση μέχρι το 2060 και η δημοσιονομική πειθαρχία που δεσμεύει όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, μέσα από τα μνημόνια διαρκείας, θα συνεχίσουν να συρρικνώνουν τις κρατικές δαπάνες για την πρόληψη από σεισμούς, πλημμύρες και φωτιές, να επιβάλλουν προσλήψεις με τσεκουρωμένα εργατικά δικαιώματα και ημερομηνία λήξης, θα απογυμνώνουν παραπέρα την κρατική μέριμνα για στοιχειώδη προστασία του λαού.
Το ίδιο ισχύει συνολικά για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών οι νέες προειδοποιήσεις μέσα στη βδομάδα από εκπροσώπους της Κομισιόν, καθώς και από το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, για «τους επόμενους κρίσιμους μήνες», οπότε ο αντιλαϊκός «μεταρρυθμιστικός» οίστρος δεν πρέπει να διακοπεί, για να μη χαθεί τάχα η «εμπιστοσύνη» των αγορών που χτίστηκε με τις αιματηρές θυσίες του λαού. Ούτε οι «υπενθυμίσεις» των αντιλαϊκών δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων και το τσεκούρι σε συντάξεις, αφορολόγητο, Πρόνοια, αλλά και των προτεραιοτήτων του επόμενου διαστήματος για το «φιλικό επενδυτικό περιβάλλον», που περνάει μέσα από την επέκταση του αντεργατικού πλαισίου, τη φορολεηλασία του λαού, τα ματωμένα πλεονάσματα κ.ο.κ.
Ούτε αφήνει περιθώρια παρερμηνειών η προπαγανδιστική προσπάθεια που συνοδεύει τα παραπάνω και είναι σίγουρο ότι θα γενικευτεί όσο πλησιάζουμε στις 20 Αυγούστου, αλλά και μετά, και η οποία λίγο - πολύ λέει ότι ο λαός πρέπει να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, να περιμένει μάταια μια «αργή και σταδιακή» αποκατάσταση ορισμένων απ' όσα έχασε στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, ανάλογα πάντα με τις «αντοχές» και την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας και κερδοφορίας.

«Πυλώνας» σε επικίνδυνα σχέδια

Είναι η ίδια πολιτική που ζητάει από το λαό να βάλει το κεφάλι του στον «τορβά» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που φουντώνουν στην περιοχή, για λογαριασμό της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης. Που βαφτίζει «περήφανη και ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική τους ρόλους αμερικανοΝΑΤΟικού σημαιοφόρου που αναλαμβάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην περιοχή, στην αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο και πυλώνα για τους επικίνδυνους σχεδιασμούς, βάζοντας το λαό στο μάτι του κυκλώνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται τις μέρες αυτές, με τις τελευταίες εξελίξεις στις ελληνορωσικές σχέσεις, την κλιμακούμενη αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από την Τουρκία, την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που εκφράζεται και με τη συνέχιση της κράτησης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, τα σχέδια για έναρξη ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ από την Τουρκία, αλλά και τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, όπου στο τραπέζι πέφτουν πλέον ανοιχτά τα σχέδια για αλλαγή συνόρων.
Εξελίξεις που πάνε χέρι - χέρι με την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ΝΑΤΟ - Ρωσίας, αλλά και ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία, με την κλιμάκωση των σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, με τον ανταγωνισμό μονοπωλίων και ιμπεριαλιστικών κέντρων για την Ενέργεια και τους διαύλους της στην Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, που προκαλεί υπερσυγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων σε θάλασσα, στεριά και αέρα.
Το «ζύγι» της καπιταλιστικής κερδοφορίας ποτέ και πουθενά δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Δείχνει μόνιμα φτώχεια, εκμετάλλευση, τραγωδίες και μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια, την υγεία, τη ζωή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Την πλάστιγγα προς όφελός του, για την ικανοποίηση των δικών του αναγκών, μπορεί να τη γείρει ο λαός μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις κυβερνήσεις του.