ΜΑΥΡΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ FRIGOGLASS

Ο φασισμός με το πέπλο της επίθεσης σε βάρος της αναπηρίας του Σόιμπλε…

      

Με βάση τις βλακείες ορισμένων και μάλιστα επώνυμων που κυκλοφόρησαν ότι ο Σόιμπλε συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται διότι είναι ανάπηρος και θέλει να εκδικηθεί τους αρτιμελείς, θα παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο Σόιμπλε είναι υπάλληλος, όπως και η Μέρκελ και η Λαγκάρντ κι ο Τσίπρας και κάνουν ότι τους υπαγορεύουν οι μεγαλοκαρχαρίες και για χάριν της ολοκλήρωσης της βλακείας θα αποδεχτούμε την πρόταση των καθυστερημένων, που ξεπερνούν τους φασίστες σε υπερβάσεις, ότι ο Σόιμπλε είναι κομπλεξικός γιατί είναι ανάπηρος!

Ο Σόιμπλε λοιπόν κάνει ότι κάνει γιατί είναι κομπλεξικός και προκειμένου να εκδικηθεί τους αρτιμελείς! Η Λαγκάρντ, η Μέρκελ και ο Τσίπρας γιατί κάνουν ότι κάνουν;! Γιατί διέλυσαν τα επιδόματα των ευπαθών ομάδων και τους μισθούς και τις συντάξεις των αρτιμελών;! Για να συναγωνιστούν ή για να ξεπεράσουν τα κόμπλεξ του Σόιμπλε;! Οι υπόλοιποι βασανιστές των λαών που δεν είναι ανάπηροι σαν τον Σόιμπλε τι είδους κόμπλεξ έχουν;!

Δηλώσεις σαν κι αυτήν για την αναπηρία του Σόιμπλε όχι μόνο βάζουν πλάτη στον φασισμό, τσουβαλιάζοντας τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες ως κομπλεξικά και επικίνδυνα για την κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα αθωώνουν, εκούσια ή ακούσια, τον καπιταλισμό ρίχνοντας τις ευθύνες του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος στον όποιον Σόιμπλε!

Από την άλλη να αντιδρούν για τις δηλώσεις σε βάρος του Σόιμπλε όσοι έβαλαν πλάτη και στήριξαν την καρατόμηση των συντάξεων και των επιδομάτων των ΑμΕΑ από τον Σόιμπλε και τον Τσίπρα πάει πολύ! Ας αφήσουν όλοι αυτοί οι σφαγείς των υγιών και των ΑμΕΑ να φωνάζουν ενάντια στις φασιστικές κραυγές οι αγωνιστές κι εκείνοι ας βγάλουν τον σκασμό γιατί εκείνοι καλλιεργούν τον φασισμό και δίνουν έδαφος σε τέτοιες φωνές!

Τάκης Φ.

Ιμπεριαλιστές Τζιχαντιστές

Δολοφόνοι χωρίς συμψηφισμούς

Οι ιμπεριαλιστές έσπειραν θύελλες και διαμαρτύρονται για τους ανέμους!

Μια κυρία Ελληνίδα, γιατρός στο Λονδίνο, αφού αφηγείται διάφορα για τις τρομοκρατικές επιθέσεις και για άτυπο «θρησκευτικό πόλεμο» αναρωτιέται πως είναι δυνατόν κάποιος Μουσουλμάνος να βγαίνει και να σκοτώνει, στο όνομα του Αλλάχ, αθώα θύματα. «Είδε ποτέ (κανένας Μουσουλμάνος ) Χριστιανό να βγαίνει στο δρόμο και να σκοτώνει αθώα θύματα;» αναρωτήθηκε! (ΣΚΑΪ 09:10, 5/6/2017).

Η αλήθεια είναι πως ο μουσουλμάνος μάλλον δεν είδε Χριστιανό με μαχαίρι να βγαίνει στο δρόμο και να σκοτώνει Μουσουλμάνο στο όνομα του Χριστού, πλην εάν είδε κανέναν κατοχικό στρατιώτη Άγγλο ή Αμερικανό να το κάνει.

Ο Μουσουλμάνος όμως βλέπει επί δύο και πάνω δεκαετίες τα αεροπλάνα των ιμπεριαλιστών να σκοτώνουν αθώα θύματα στο όνομα των ιμπεριαλιστικών «ελευθεριών, στρατούς να εισβάλουν και να καταστρέφουν λαούς και χώρες, ληστές να ληστεύουν από τα αρχαία μέχρι τα πετρέλαια, να καταργούν κρατικές υποστάσεις, εθνικές ελευθερίες και δικαιώματα, βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου να οδηγούν σε θάνατο και τερατογενέσεις παιδιών, πείνα, προσφυγιά, πνιγμένους στις θάλασσες, γκέτο, απανθρωπιά…

Μετά, κάποιοι από τους Μουσουλμάνους, καταντάνε αρνητικές μικρογραφίες των ιμπεριαλιστικών τεράτων και σκοτώνουν και αυτοί αδιακρίτως «απίστους», ακόμη και δικούς τους, που δεν ακολουθούν.

Η Ελληνίδα κυρία ρωτούσε αν είδαν Χριστιανό με μαχαίρι! Τους ιμπεριαλιστές χριστιανούς και κάθε φυλής και θρησκείας δολοφόνους των λαών που ξεκινούν και από την Αγγλία «της» δεν τους είδε ποτέ! Αυτούς που βασάνιζαν δεν τους είδε δεν τους άκουσε. Αυτούς που έκοβαν κεφάλια Μουσουλμάνων και έπαιζαν με αυτά ποδόσφαιρο, δεν τα άκουσε ούτε τα είδε σε φωτογραφίες, αυτούς που κατουρούσαν το Κοράνι δεν τους άκουσε!

Χωρίς κανέναν απολύτως συμψηφισμό: Πόσο διαφέρει ο μικρός φανατικός ισλαμιστής δολοφόνος κάποιων «απίστων»από το ιμπεριαλιστικό τέρας των μαζικών δολοφονιών ολόκληρων λαών; Μόνο στην ποσότητα! Υποθέτω πως αν είχαν και οι δύο τις ίδιες δυνατότητες θα ήταν, ομοίως, ίσοι δολοφόνοι και στην ποσότητα!

Η κυρία καταλαβαίνει τον κόσμο ακριβώς στο ίδιο εύρος πνευματικής ικανότητας που τον καταλαβαίνει και ο κάθε φανατικός Ισλαμιστής. Όμως από την αντίθετη πλευρά. Προφανώς οι δικοί της καλά σκοτώνουν δεν το συζητάμε καν! Ακριβώς το ίδιο όπως σκέπτονται και οι Ισλαμιστές δολοφόνοι.

Στεργιος Βασιλειου 

ΛΑΊ΄ΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΣΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ

  ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΙΟΥΛΗ 8μμ
ΛΑΊ΄ΚΟ  ΓΛΕΝΤΙ

     ΣΤΑ  ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ

        

                         

Με την ορχιστρα του ΝΙΚΟΥ ΓΑΛΑΝΟΥ

Θα γινινει και η κληρωση,της λαχειοφυρου αγορας που βρισκεται σε εξελιξη

ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ

                 <<ΙΩΑΝΝΗΣ   ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ>>

ΪΣ

Αφεντικά και δούλοι

Ο ξυλοδαρμός ενός μετανάστη εργάτη από το αφεντικό του ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για τους συναδέλφους του, που οργανώνουν συλλογικά την αντίδρασή τους και προχωράνε σε απεργιακή κινητοποίηση.

Κατιούσα

Θεωρητικά στην καπιταλιστική παραγωγή, ο εργάτης είναι ελεύθερος. Μπορεί να εκμεταλλεύονται την εργατική του δύναμη τα αφεντικά, αλλά υποτίθεται πως δεν είναι έρμαιο στις διαθέσεις τους, δεν τον μαστιγώνουν σα σκλάβο και δεν είναι κτήμα τους, όπως τον καιρό της δουλοπαροικίας. Στην πράξη, ωστόσο, ο εργασιακός Μεσαίωνας πάει πολύ πιο βαθιά, αναβιώνοντας στιγμές από την εποχή της δουλοκτησίας. Τα αφεντικά δεν ήταν ποτέ ίσα κι όμοια με τους μισθωτούς δούλους, που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν διάφορες διαβαθμίσεις μεταξύ τους, για να στρέφονται οι μεν ενάντια στους δε και να μην ενώνουν ποτέ τη δύναμή τους.
Αυτή η εισαγωγή γράφεται με αφορμή τον ξυλοδαρμό ενός μετανάστη εργάτη από το αφεντικό του, στο εργοστάσιο Γεωργίου στα Οινόφυτα -που κατασκευάζει πλαστικές σακούλες, προμηθεύοντας τις μεγαλύτερες αλυσίδες Σούπερ Μάρκετ. Το απίστευτο περιστατικό έλαβε χώρα επειδή ο απολυμένος εργάτης τόλμησε να ζητήσει το πιστοποιητικό υγείας και το χαρτί της απόλυσής του -για να μπορέσει να αναζητήσει αλλού εργασία- διεκδικώντας ένα αυτονόητο δικαίωμά του. Το αφεντικό αρνήθηκε πεισματικά, προκάλεσε ένταση, κι ο εργάτης αποχώρησε, αλλά ειδοποιήθηκε στην πύλη να επιστρέψει, όπως κι έκανε, πιστεύοντας πως θα του δοθούν τα χαρτιά που χρειαζόταν. Αντ’ αυτού, το αφεντικό τον ξυλοκόπησε, εκδηλώνοντας με τον πιο πρωτόγονο τρόπο το ταξικό του μίσος ενάντια στους εργάτες.
Αυτή ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στην επιχείρηση του Γεωργίου. Όπως καταγγέλλουν οι εργάτες της επιχείρησης, υποχρεώνονται να δουλεύουν επτά φορές την εβδομάδα και άδεια παίρνουν μία μέρα το τρίμηνο! Επίσης είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες, σε ένα χώρο όπου δεν υπάρχουν ούτε καν κανονικές τουαλέτες. Παρόλα αυτά, το αφεντικό παρακρατεί σταθερά ένα ποσό από το μεροκάματό τους, για να πληρώσει τις καθαρίστριες.
Παράλληλα, η εργοδοσία επιχειρεί να εξαγοράσει τις συνειδήσεις και τη σιωπή των εργατών, ενώ καλλιεργεί και αξιοποιεί έντεχνα τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών εργατών.
Αλλά οι εργαζόμενοι -που είναι στην πλειοψηφία τους μετανάστες- δεν τσιμπάνε το δόλωμα και οργανώνουν συλλογικά την αντίδρασή τους. Ήδη από τα μέσα της περασμένης εβδομάδας απέχουν από τη δουλειά κι αρνούνται να μπουν στο εργοστάσιο, ενώ σήμερα προχωράνε σε 24ωρη απεργία, που κήρυξε το ταξικό σωματείο Χημικής Βιομηχανίας Αττικής, διεκδικώντας την ανάκληση της απόλυσης του συναδέλφου τους και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Επίσης, συγκρότησαν σωματειακή επιτροπή αγώνα, έκαναν συνέλευση το Σάββατο έξω από τις πύλες του εργοστασίου και ήρθαν σε επαφή με το οργανωμένο ταξικό κίνημα, για να συντονίσουν τις ενέργειές τους.
Ο αγώνας τους βρίσκεται σε εξέλιξη, και ακόμα δεν έχει πετύχει τίποτα. Αλλά το πιο αποφασιστικό βήμα, η ταξική συνειδητοποίηση, το σπάσιμο του λήθαργου και της πνευματικής αλυσίδας, φαίνεται να έχει γίνει και θα αφήσει σε βάθος χρόνου τους καρπούς του.

Σχεδιο Μαρσαλ: 70 χρονια... "ευχαριστουμε τις ΗΠΑ"!

Λέγεται ότι «την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στην Ελλάδα, λόγω των συνθηκών που διαμόρφωσε η ταξική πάλη και οι αγώνες του επαναστατικού κινήματος, αυτό τους έχει πέσει κομματάκι δύσκολο. 

Εντούτοις οι «νικητές» – το είδαμε με αφορμή και τις «αγιογραφίες» των τελευταίων ημερών – ποτέ δεν παραιτούνται από την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας. Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που το σύστημά τους «μπάζει», επιδίδονται στη διαστροφή της αλήθειας με όρους ασύστολης προπαγάνδας. 

Αν, μάλιστα, στην προπαγάνδα τους προστεθεί και η αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» που βάζουν μπροστά για να επιτευχθεί η «αποκολοκύθωνση» της Ιστορίας, τότε εκείνο που προκύπτει είναι εκτρωματικά γελοίο.

Από την έναρξη της κρίσης, λοιπόν, έχουν ανοίξει το κεφάλαιο «σχέδιο Μάρσαλ». Οπου το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι το… καλόν, «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και τώρα που η Ελλάδα είναι πάλι σε δύσκολη θέση «ευχής έργον» θα ήταν να είχαμε ξανά ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ»…

Μάλιστα τούτο αποτέλεσε… ευχή και της παρούσας κυβέρνησης. Είχε διατυπωθεί το 2015 από τον τότε υπουργό Οικονομικών, ο οποίος είχε απευθύνει πρόταση στην Γερμανίδα καγκελάριο να προχωρήσει στην εξαγγελία και στην εφαρμογή ενός «σχεδίου Μέρκελ» για την Ελλάδα. Το «σχέδιο Μέρκελ», κατά τον κ.Βαρουφάκη, θα έπρεπε να κινηθεί κατά τα πρότυπα ενός παλιότερου σχεδίου: Του «σχεδίου Μάρσαλ»…

Στο σημείο αυτό, συνεπώς, μας προέκυψε κάτι πραγματικά… σπουδαίο: Μια κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερή», που 

• ήρθε να ενστερνιστεί βασικούς πυλώνες της παραχαραγμένης αλήθειας,
• έσπευσε να οικοδομήσει τον λόγο της με τα σκουριασμένα υλικά της ασύστολης μετεμφυλιακής προπαγάνδας,
• επέλεξε να αντλήσει τα σχέδιά της για το μέλλον του τόπου και του λαού αναμηρυκάζοντας την πολιτική αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» του συστήματος.

Αυτό είναι πραγματικά… αξιοσημείωτο: Η εκτρωματικά γελοία τακτική της «αποκολοκύνθωσης» της Ιστορίας μετατρέπεται σε «πρώτη φορά Αριστερό»… αφήγημα. Στο όνομα της «σωτηρίας», των «έντιμων συμβιβασμών» και των «σκληρών διαπραγματεύσεων» που έφεραν το τρίτο Μνημόνιο, προηγήθηκε το φαινόμενο η «πρώτη φορά Αριστερά» να εκθειάζει ακόμα και το σχέδιο Μάρσαλ! Και μάλιστα χωρίς καμία… «δημιουργική ασάφεια». 

Δυο χρόνια αργότερα διαβάσαμε, δε, στο Βήμα (7/5/2017, http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=878094), στη συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, ότι οι «ΗΠΑ ευλογούν Τσίπρα».

Ηταν εκεί που ο νέος «Πιουριφόι» αναφερόμενος στο δόγμα Τρούμαν και στο σχέδιο Μάρσαλ, δίνοντας το μέτρο της αγάπης των Αμερικανών για τον Τσίπρα και την «αριστερή» κυβέρνησή του, προανήγγειλε ακόμα και γιορτές (!) για τα 70χρονα του καθεστώτος που ο Σημίτης το είχε περιγράψει με εκείνη την περίφημη φράση «ευχαριστούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες»:

«Η συμμαχία μας – είπε ο Πάιατ – είναι πολύ ισχυρή και σε λίγο καιρό θα γιορτάσουμε 70 χρόνια της αμυντικής μας συνεργασίας»…

Αμερικανική γελοιογραφία του 1947.

Παρουσιάζει το μπάρμπα Σαμ να προσφέρει

ομπρέλα προστάσίας στην Ευρώπη.

Η ομπρέλα, όμως, κρύβει μια βόμβα…

Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι θέλουν να… γιορτάσουν:

Το σχέδιο Μάρσαλ, ως συνέχεια του δόγματος Τρούμαν, που εξαγγέλθηκε πριν από 70 χρόνια, στις 5 Ιουνίου 1947, πράγματι ήταν «καλό». Οχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ηταν «καλό» για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τους συνεργάτες των Γερμανών, που καθόλου δεν είχαν στο μυαλό τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παρά μόνο την αποκατάστασή τους στην εξουσία. 

Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν «καλό» ως αντεπαναστατικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα. Αυτός ήταν και ο λόγος, μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, που τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά εναντίον του λαϊκού κινήματος, για τη διατήρηση – και με στρατιωτικά μέσα – των πλουτοκρατών στην εξουσία και προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών.

Το τι πραγματικά ήταν αυτή η περίφημη «αμερικανική βοήθεια» το μαρτυρά η κατανομή αυτών των κεφαλαίων που διοχετεύτηκαν προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών:

• Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη τον Απρίλη του 1952, το 60% των πιστώσεων που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ είχαν απορροφηθεί από δέκα, όλες κι όλες, βιομηχανίες.
• Εκατοντάδες εκατομμύρια μοιράστηκαν σε 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις. 

Περιττό να πούμε ότι από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, κάποιες φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων.

Ο Πολ Πότερ όρθιος απευθύνει χαιρετισμό

σε εκδήλωση για την πρώτη ριζοκαλλιέργεια

κατά τα αμερικανικά πρότυπα…

Το τι πραγματικά ήταν το σχέδιο Μάρσαλ, το που απέβλεπε και το που οδήγησε το ομολογούσε ο ίδιος ο Paul Porter, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα.

Οι ΗΠΑ – έλεγε ο Porter – έκαναν «μια τόσο μεγάλη επένδυση» στη χώρα και συνεργάστηκαν με μια ελληνική κυβέρνηση που 

«επικαλούμενη τον ίδιο της τον τεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες (είχε) στόχο της… να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα». 

Περιγράφοντας δε την ελληνική άρχουσα τάξη, της οποίας τον κλάδο των εφοπλιστών αποκαλούσε «αργυρώνητους ηλίθιους», δε δίσταζε να προσθέτει ότι 

«είναι αποφασισμένη, πάνω απ’ όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας».(1)

Ακόμα και οι εκτιμήσεις της εποχής ότι μόλις 500 οικογένειες των Αθηνών ελέγχουν την Ελλάδα αποδείχτηκαν… επιεικείς: 

«Λέγεται – ανέφερε ο Μαρκεζίνης – ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200». (2)  

Οσο για τη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου συνεχιζόταν με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει: 

«Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας «δανεικά κεφάλαια», αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους».

Εργάτες περιεργάζονται αμερικανικό

εκσκαπτικό μηχάνημα που δόθηκε

στο πλαίσιο του Σχεδίου Μάρσαλ

για τις τηλεπικοινωνίες.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας, δηλαδή τα – κατά τον Porter πάντα – «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας», ξεκοκάλισαν από τον Οκτώβρη του ’44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 τα πάνω από 3,2 δισ. δολάρια της λεγόμενης «βοήθειας» (σ.σ.: με το σχέδιο Μάρσαλ να ανέρχεται περίπου στα 2 δισ. δολάρια, χωρίς εδώ να υπολογίζεται η άμεση στρατιωτική βοήθεια στο αστικό κράτος).

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με τους υπέρογκους εξοπλισμούς που άγγιζαν το 50% του προϋπολογισμού και με τη διατήρηση του υπέρογκου κρατικού καταπιεστικού μηχανισμού, καθιστούν φανερό γιατί η «βοήθεια» και η «σωτηρία» δεν είχαν σχέση με το λαό, αλλά με τη σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος.

Αποτέλεσμα ήταν νέα μεγαλύτερα ελλείμματα και δημόσια χρέη που, ως συνήθως, επιχειρήθηκε να καλυφθούν είτε με άγριες φοροεπιδρομές στα πενιχρά εισοδήματα του λαού είτε με καινούργιους δανεισμούς. 

Το τίμημα για το λαό ήταν βαρύ. Και πληρώθηκε σε πολλά επίπεδα. Πληρώθηκε με τη φτώχεια, τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων, με τις ναπάλμ του Εμφυλίου, με τους «Νέους Παρθενώνες» και με μια δημοκρατία, που ο ίδιος ο Αμερικανός υπεύθυνος του σχεδίου στην Ελλάδα, ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής:

«(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν)…μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας».

Ο βασιλιάς Παύλος και ο Αμερικανός στρατηγός 

Βαν Φλιτ παρακολουθούν τις κινήσεις 

του κυβερνητικού στρατού.

Και παρακάτω:

«Η επιτυχία (σ.σ.: των «πατριωτών» κυβερνώντων – όπως τους αποκαλεί ο Αμερικανός) ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ελεγκτές και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών». (3)

Προφανώς, όταν τα παραπάνω τα δηλώνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, εμείς δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο, ούτε για το «σχέδιο Μάρσαλ», ούτε για τους… νοσταλγούς του.

***

1.Paul A. Porter: «Ζητείται ένα θαύμα για την Ελλάδα – Ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου», έκδοση «Bήμα – Μαρτυρίες».

2.Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940 – 1950, εκδόσεις «Θεμέλιο».

3.Εφημερίδα «Καθημερινή», 17 Ιουνίου 2007.

Το βιβλιο των ηρωων του τρομου

Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου βρήκα τις φάτσες που ζητούσες  χθες

Ζαρωμένος στην γωνιά του δρόμου, περνάς  τις  μέρες σου με προσευχές

Π.Σιδηρόπουλος

Με βάση όσα μεταδίδονται από τα μέσα, το σαββατοκύριακο σημαδεύτηκε από άλλη μια δολοφονική επίθεση στο Λονδίνο. Σκοτώθηκαν επτά άνθρωποι και να τραυματίστηκαν άλλοι 48 ενώ νεκροί είναι και οι τρείς (σύμφωνα με τα επίσημα μέσα) δράστες. Είχε προηγηθεί  η βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ, σε μια συναυλία  που  παρακολουθούσαν παιδιά και έφηβοι. Ήταν άλλη μια από τις πολλές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια: Αίγυπτος, Τουρκία, Λίβανος, Γαλλία, Βέλγιο, Μάλι, Β. Αφρική κ.α. Από όλες αυτές τις επιθέσεις  αυτές  που τράβηξαν την προσοχή  ήταν αυτές που έγιναν στην Ευρώπη.  Στις περιοχές, που έχουν την ατυχία να βρίσκονται εκτός του δυτικού  πολιτισμού και των ανθρωπιστικών αξιών του, η αντιμετώπιση .από τα μέσα ενημέρωσης και τις κυβερνήσεις. ήταν βέβαια διαφορετική.

Η δεξιά  πρωθυπουργός  της Βρετανίας δεν θα άφηνε φυσικά την επίθεση να πάει χαμένη και μάλιστα παραμονές των εκλογών: « Αν και αυτές οι επιθέσεις δεν συνδέονται, ο ισλαμιστικός εξτρεμισμός ενώνει τους δράστες. Είναι μία ιδεολογία που ισχυρίζεται ότι οι αξίες μας δεν είναι συμβατές με το ισλάμ. Η ήττα της είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής μας. Δεν θα ηττηθεί με μία αντιτρομοκρατική επιχείρηση και με στρατιωτική δράση. Θα γίνει μόνο αν πειστούν οι άνθρωποι ότι οι αξίες  μας είναι καλύτερες».

Βέβαια η πρωθυπουργός ξέρει καλά ότι αυτοί που βομβαρδίζονται καθημερινά – από το ΝΑΤΟ και τις άλλες συμμαχίες που συμμετέχουν οι Ευρωπαϊκές αστικές τάξεις-  η βρίσκονται στον  πάτο της Μεσογείου (και του Αιγαίου), δύσκολα θα πειστούν ότι οι αξίες του «Ευρωπαϊκού πολιτισμού» είναι καλύτερες. Οπότε αμέσως μετά τόνισε ότι θα πρέπει να ενταθούν οι μηχανισμοί ελέγχου και καταστολής στο διαδίκτυο και προανήγγειλε νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις σε Ιράκ και Συρία αλλά και στο εσωτερικό: «»ναι» στη στρατιωτική δράση σε Ιράκ και Συρία κατά του ISIS, αλλά πρέπει να αναλάβουμε δράση εντός των συνόρων. Υπάρχει υπερβολικά μεγάλη ανοχή στον εξτρεμισμό στη χώρα μας. Αυτό θα περιλαμβάνει κάποιες αμήχανες και δύσκολες συζητήσεις….πρέπει να αναθεωρήσουμε την αντιτρομοκρατική στρατηγική μας», σημειώνοντας ότι αν χρειαστεί θα αλλάξει η νομοθεσία ώστε να γίνουν μεγαλύτερες οι ποινές.

Έτσι αμέσως μετά τις επιθέσεις στο Λονδίνο ξεκίνησε το γνωστό έργο, που γίνεται κάθε φορά  πιο αποκρουστικό για την υποκρισία και τον κυνισμό του: Την δολοφονική επίθεση ακολουθούν αμέσως διακηρύξεις για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, τις αξίες του κ.λπ. Την ίδια στιγμή εξαπλώνεται μια οργανωμένη τρομουστερία που δημιουργεί κλίμα ώστε να εξαγγέλλονται κατευθείαν νέα κατασταλτικά μέτρα και ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους των Ευρωπαϊκών πόλεων. Οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί, κρατικοί και επιχειρηματικοί, στήνουν μια παρέλαση από δεξιούς και αριστερούς πολιτικούς, καθηγητές, δημοσιογράφους, αναλυτές κ.α. Αυτοί  χωρίζονται, χοντρικά, σε αυτούς  που απαιτούν πιο πολλά κατασταλτικά μέτρα και σε αυτούς που θρηνούν τις Ευρωπαϊκές αξίες και τον πολιτισμό. Τελικά όλοι μαζί συναινούν σε αυτά τα μέτρα και τις αντίστοιχες  πολιτικές, εντός και εκτός των συνόρων τους, που αποτελούν και την εγγύηση ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί. Και  οι αναλύσεις δεν καταλήγουν πουθενά, πέρα βέβαια από τους υποκριτικούς ψευτοανθρωπιστικούς μονόλογους ή την υπεράσπιση των κατασταλτικών μέτρων. 

Οι κραυγές  για περισσότερη καταστολή συνήθως συνοδεύονται και από θεωρίες για τον χαρακτήρα του Ισλάμ (ξεχνώντας προφανώς ότι ο χριστιανισμός , στην κρατική του μορφή, έχει νομιμοποιήσει τους πολέμους με αμέτρητα θύματα και καταστροφές στην διάρκεια των αιώνων) και τις κατασκευασμένες στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία  παραλλαγές της σύγκρουσης των πολιτισμών (του ιστορικού ανάλογου του «εκπολιτισμού των αγρίων» των χασάπηδων της αποικιοκρατίας). Αυτές  οι προτάσεις  για περισσότερα  αυταρχικά μέτρα  δεν έχουν νόημα  για την αντιμετώπιση της δράσης ομάδων τύπου ISIS. Οι φράχτες στα σύνορα δεν  φτιάχνονται για αυτούς αφού όλα τα στοιχεία  δείχνουν ότι σε μεγάλο μέρος τους οι δράστες αυτών των επιθέσεων δεν προέρχονται από έξω αλλά από μέσα. Ούτε φυσικά το καθεστώς  έκτακτης ανάγκης κατάφερε να αποτρέψει στο παρελθόν αυτές τις δολοφονικές επιθέσεις που χτυπάνε πολίτες σε συναυλίες, χώρους αεροδρομίων και πλατείες.

Έχουν νόημα όμως για την επιβολή ενός κλίματος φόβου, τρόμου και χειραγώγησης του πληθυσμού, κρίσιμο στην σημερινή εποχή της κρίσης. Στην εποχή που οι αστικές κυβερνήσεις δεν έχουν τίποτα πέρα από την λιτότητα και την φτώχεια να δώσουν στους εργαζόμενους. Έτσι η επιχείρηση της μεταφοράς της συζήτησης από την ανεργία και την φτώχεια, στην ασφάλεια, η οποία τροφοδοτεί τα ακροδεξιά και ναζιστικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη προβάλλει σαν μονόδρομος. Μονόδρομος για τις αστικές τάξεις και το πολιτικό τους προσωπικό, που αξιοποιούν τελικά την δράση αυτών των ομάδων (που εξάλλου οι ίδιες ενίσχυσαν και δημιούργησαν). Έτσι το έδαφος προετοιμάζεται γρήγορα για νέα αυταρχικά μέτρα στο εσωτερικό όπως οι απαγορεύσεις των διαδηλώσεων, η εξοικείωση με τους στρατιωτικούς νόμους και η ενίσχυση του πανευρωπαϊκού φακελώματος τα οποία δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη ενάντια σε ποιους πραγματικά στρέφονται. Και στο εξωτερικό για την νομιμοποίηση των νέων ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων που ετοιμάζονται.

Από την άλλη πλευρά πληθαίνουν οι φωνές για τις ανθρωπιστικές αξίες της Ευρώπης και οι εκκλήσεις για επιστροφή στις  ουμανιστικές  της ρίζες. Όμως κανείς δεν εξηγεί καθαρά ποιες είναι αυτές οι ρίζες και το ανθρωπιστικό παρελθόν της  Ευρώπης ( και της Ε.Ε) στο οποίο η λύση είναι να επιστρέψουμε: Στο Μάαστριχτ του 1992, το οποίο έφτιαξε τα μνημόνια και την λιτότητα σε όλη την Ευρώπη που κρατάει τρείς δεκαετίες; στην επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία; στο Αφγανιστάν; στο Ιράκ; στην Λιβύη; Στην πολιτική των ιμπεριαλιστών στο Παλαιστινιακό; ή μήπως στην εποχή των επεμβάσεων τύπου Βιετνάμ και Αλγερίας και των πυρηνικών ανταγωνισμών;

Η διαφορετική καπιταλιστική Ευρώπη (η και η Ε.Ε)  που φαντασιώνονται και προβάλλουν οι υποστηρικτές των «ανθρωπιστικών αξιών της Ευρώπης» δεν υπήρξε ποτέ και ούτε θα υπάρξει. Οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί δημιουργούνται και λειτουργούν για πολύ συγκεκριμένους  σκοπούς  που τους έχουμε ζήσει και στην χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια. Κοντά σε αυτούς τους υποστηρικτές ακολουθούν και διάφορες δυνάμεις της αριστεράς  που πλειοδοτούν σε διακηρύξεις  για διεθνισμό, αλληλεγγύη κλπ. αλλά στο βασικό θέμα της συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς  μηχανισμούς  και του ρόλου τους είτε σιωπούν, είτε αρχίζουν τα «ναι μεν αλλά» είτε υπερασπίζονται ανοιχτά την ιμπεριαλιστική πολιτική.

Οι υπαίτιοι όμως για την δράση των συμμοριών τύπου ISIS έχουν ονοματεπώνυμο: Είναι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και οι δυτικές αστικές τάξεις με το πολιτικό και επικοινωνιακό τους προσωπικό που εδώ και δεκαετίες (και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης) οργάνωσαν, υλοποιήσαν και υποστήριξαν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Επεμβάσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση κρατών, τα εκατομμύρια νεκρών και ανάπηρων και τα μεταναστευτικά κύματα προσφύγων χωρίς τέλος. Αλλά και την περιθωριοποίηση των φτωχών στρωμάτων και της νεολαίας των μειονοτήτων στο εσωτερικό των δυτικών χωρών.

Όλα αυτά και η κοινωνική κατάσταση που δημιουργούν ήταν και είναι οι μεγαλύτεροι χορηγοί της δράσης τέτοιων ομάδων. Όμως, πέρα από τις κοινωνικές συνθήκες, όλοι αυτοί οι μηχανισμοί εξόπλισαν, χρηματοδότησαν και στήριξαν άμεσα  και ανοιχτά αυτές τις συμμορίες, προσπαθώντας να τις αξιοποιήσουν για τα σχέδια τους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;. Την «αντίσταση» κατά του Καντάφι, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τις μπίζνες με το πετρέλαιο ,το λαθρεμπόριο πάνω στα πτώματα του άμαχου πληθυσμού αυτών των περιοχών; ή την Συρία και την «συριακή αντιπολίτευση», που εξοπλιζόταν ανοιχτά από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κάτω από τη σημαία της οποίας οργανώθηκαν αρχικά αυτές οι συμμορίες;.

Δεν υπάρχει λοιπόν καμία πραγματική λύση στο πρόβλημα αν δεν σταματήσουν αυτοί οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί (και οι συμμορίες  που δημιουργούν) να επιτελούν αυτό το καταστροφικό έργο. Και επειδή αυτό το έργο είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν και δημιουργήθηκαν (όπως είδαμε ας ρίξει κανείς μια ματιά στο βιογραφικό του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε και τις επεμβάσεις που στήριξαν μόνο από το 90 και μετά) δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν διαλυθούν.

Είναι λοιπόν σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, η πάλη ενάντια στον φασισμό και τα αυταρχικά μέτρα. Όμως αυτή η πάλη  δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την γενικότερη προσπάθεια κατάργησης όλων των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Με την ταυτόχρονη ακύρωση όλων των στρατιωτικών, οικονομικών και  πολιτικών μέτρων που ενισχύουν αυτήν την κατάσταση στην Μέση Ανατολή και την Β. Αφρική αλλά και των πολιτικών λιτότητας και αυταρχισμού.

Αυτή είναι η μόνη πραγματική λύση υπέρ των εργαζομένων και των λαών. Αυτή η είναι η πρόκληση με την οποία θα αναμετρηθεί το κάθε εργατικό κίνημα στην χώρα του. Πολύ περισσότερο που η συνέχιση της κρίσης και η όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών θα οδηγήσει τα επόμενα χρόνια σε πολύ μεγαλύτερες καταστροφές, αν δεν τις αποτρέψουμε. Γιατί σε αυτό το αιματοβαμμένο βιβλίο των ηρώων του τρόμου, οι ισλαμιστές  βομβιστές  και μαχαιροβγάλτες είναι μόνο οι υποσημειώσεις. Οι  τίτλοι, τα  περιεχόμενα και οι σελίδες των κεφαλαίων  ανήκουν στον ιμπεριαλισμό και τους  συνεργάτες του, μέσα  και έξω  από τον «δυτικό κόσμο».

Δυναμώνει ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός

Copyright 2017 The Associated

Από τη συνάντηση στην Ταορμίνα της Σικελίας

Η Σύνοδος Κορυφής του «G7», των 7 πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία, Βρετανία, Ιταλία, Γαλλία, Ιαπωνία και με τη συμμετοχή της ΕΕ ως συνόλου) που έγινε στις 26 - 27 Μάη στην Ταορμίνα της Σικελίας, με ιταλική προεδρία, χαρακτηρίστηκε από τις δυσκολότερες των τελευταίων χρόνων (έως το 2014, πριν από τη σύγκρουση στην Ουκρανία, συμμετείχε και η Ρωσία στο «G8», αλλά από τότε αποκλείστηκε).
Εγινε σε μια περίοδο που κλιμακώνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ισχυρότερες καπιταλιστικές δυνάμεις, εν μέσω συνεχιζόμενων δυσκολιών στην ανάκαμψη, η οποία εξακολουθεί να είναι ασθενική και κάτω από τις προσδοκίες. Ιδιαίτερα, η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ οξύνει την αντιπαράθεση ειδικά με τη Γερμανία, προβάλλοντας τις υπαρκτές ανισορροπίες στο διμερές εμπόριο. Επιδιώκει να κατοχυρώσει τα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και προωθεί επαναδιαπραγμάτευση προηγούμενων διακρατικών και πολυμερών συμφωνιών, ζήτημα που προκαλεί «αναταράξεις» στις σχέσεις με άλλα κράτη, που αντανακλώνται και στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ, όπως έδειξε και η πρόσφατη Σύνοδος του ΝΑΤΟ, που έγινε δύο μέρες πριν από τη Σύνοδο των «7».

Η υποκρισία των καπιταλιστών για το κλίμα και η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού

Κάνοντας ένα ακόμη βήμα στην όξυνση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, ανακοίνωσε το βράδυ της Πέμπτης την άμεση αποχώρηση των ΗΠΑ από τη διεθνή Συμφωνία του Παρισιού για τις Κλιματικές Αλλαγές. Διαβεβαίωσε επίσης ότι ο ίδιος θα προσπαθήσει να ξεκινήσει διαπραγμάτευση για μια νέα συμφωνία που θα εξασφαλίζει τα συμφέροντα των αμερικανικών επιχειρήσεων και των εργαζομένων, που θα «χάνονταν από την άδικη για τις ΗΠΑ συμφωνία, που ευνοεί τους ανταγωνιστές της». Στην πραγματικότητα, το όλο θέμα σχετίζεται με την εξασφάλιση των μονοπωλιακών ομίλων, ενώ και η ίδια η Συμφωνία του Παρισιού από τον Δεκέμβρη του 2015 ήταν ένας συμβιβασμός ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, που ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να αντιμετωπίσουν τα οξυμένα περιβαλλοντικά προβλήματα που δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης, που όλοι μαζί στηρίζουν σε βάρος των λαών. Το περιβάλλον γίνεται ουσιαστικά μέσο αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Προβλέπονται στη Συμφωνία διάφορα «συστήματα εμπορίου ρύπων», ενώ και οι «πράσινες τεχνολογίες» αποτελούν νέα επενδυτικά πεδία των μονοπωλίων για γρήγορη κερδοφορία. Στον τομέα αυτό δραστηριοποιείται ιδιαίτερα η ΕΕ, αλλά και η Κίνα, που εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια για τη στάση της αμερικανικής κυβέρνησης.
Στην Σύνοδο ΕΕ - Κίνας, την Παρασκευή, αναμενόταν να διατυπωθεί «κοινή δέσμευση» για το κλίμα στο πλαίσιο των συμφερόντων επιχειρηματικών ομίλων.
Οι λαοί, πάντως, δεν πρέπει να παραπλανηθούν από τις κορόνες περί «κακού» Τραμπ, που αγνοεί την προστασία του περιβάλλοντος και «καλών» άλλων. Υπεύθυνο για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος είναι το εκμεταλλευτικό σύστημα στο σύνολό του και η αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτεί ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής, μια οικονομία και κοινωνία που δεν θα στηρίζονται στο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να εξασφαλίσουν προγραμματισμένη, συμβατή και ισόρροπη επίδραση του εργαζόμενου ανθρώπου στη φύση, στο περιβάλλον.

Ασφάλεια και Brexit προκαλούν ανησυχία

Χαρακτηριστική, επίσης, είναι η αντιπαράθεση που εκδηλώθηκε ανάμεσα στην Γερμανίδα καγκελάριο και τον Αμερικανό Πρόεδρο στην «G7». Η Α. Μέρκελ εμφανίστηκε να δηλώνει: «Η διατλαντική σχέση είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Δεδομένης της σημερινής κατάστασης, υπάρχουν επιπλέον λόγοι για τους οποίους στην Ευρώπη οφείλουμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας». «Η Ευρώπη πρέπει να είναι ένας παράγοντας της διεθνούς σκηνής, αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό». «Είναι αναγκαίο για τους Ευρωπαίους να έχουν μία κοινή εξωτερική πολιτική για να προωθήσουν, για παράδειγμα, την επίλυση της λιβυκής σύρραξης». Αμεση ήταν και η απάντηση, μέσω του διαδικτύου, του Τραμπ: «Εχουμε ένα ογκώδες εμπορικό έλλειμμα με τη Γερμανία κι επιπλέον πληρώνουν πολύ λιγότερα για το ΝΑΤΟ και τις Ενοπλες Δυνάμεις απ' ό,τι θα έπρεπε. Αυτό θα αλλάξει». Νωρίτερα, είχε αποκαλέσει την Γερμανία «κακή» που «πουλάει πολλά αυτοκίνητα στις ΗΠΑ και αυτό πρέπει να σταματήσει».
Πάντως, την ίδια ώρα που οξύνεται η αντιπαράθεση λόγω της ισχυρής διασύνδεσης μονοπωλιακών ομίλων, οι δύο αστοί πολιτικοί στη διμερή συνάντηση που είχαν και στη Σικελία, συμφώνησαν στη σύσταση μιας κοινής ομάδας εργασίας που θα εξετάσει τις διμερείς εμπορικές σχέσεις. Επιπλέον και ενόψει της Συνόδου του «G20» που θα γίνει τον Ιούλη στο Αμβούργο, η Γερμανία επιδιώκει να αποσπάσει μια κοινή δέσμευση για το ελεύθερο εμπόριο, σε αντιδιαστολή με την προσπάθεια της αμερικανικής κυβέρνησης να προβάλει μέτρα εθνοκρατικού προστατευτισμού.
Στις συνολικότερες αναταράξεις επιδρά και η ήδη τεταμένη κατάσταση στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, που αντιμετωπίζει το ζήτημα της διαδικασίας εξόδου της Βρετανίας (Brexit). Τα ζητήματα της ασφάλειας και της αυξημένης παρουσίας του Ευρωστρατού στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις προς υπεράσπιση των μονοπωλιακών ομίλων - ένα ζήτημα που απασχολεί τις αστικές τάξεις της ΕΕ από παλιότερα - επανέρχεται στο προσκήνιο λόγω της στάσης των ΗΠΑ και Βρετανίας.
Η Γερμανία προβάλλει τη λεγόμενη Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, την ανάπτυξη μάχιμων μονάδων του Ευρωστρατού και, παρά τις αντιθέσεις με άλλες αστικές τάξεις για πλευρές της δημοσιονομικής πολιτικής π.χ. Γαλλία, Ιταλία, συναντά τη στήριξή τους στον τομέα της ασφάλειας. Επιπρόσθετος παράγοντας ανησυχίας είναι η ένταση στις σχέσεις ΕΕ και πιο ειδικά της Γερμανίας με την Τουρκία, μια χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ με ισχυρή στρατιωτική παρουσία. Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος πέρσι, την παροχή ασύλου από τη Γερμανία σε στρατιωτικούς που η κυβέρνηση της Τουρκίας κατηγορεί για συμμετοχή, την απαγόρευση επίσκεψης Γερμανών βουλευτών στα γερμανικά στρατεύματα που σταθμεύουν στη βάση του Ιντσιρλίκ, τις φυλακίσεις δημοσιογράφων, οι σχέσεις έχουν ψυχρανθεί, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν ισχυρές επιχειρηματικές διασυνδέσεις και γίνεται προσπάθεια να υπάρξει συμβιβασμός. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ΗΠΑ και τη δυσαρέσκεια της Τουρκίας για τον εξοπλισμό των Κούρδων της Συρίας ή τη μη έκδοση του ιμάμη επιχειρηματία Φετουλάχ Γκιουλέν, που τον θεωρεί «εγκέφαλο» του πραξικοπήματος.
Σε όλο αυτό το πλέγμα των ανταγωνισμών και αντιθέσεων, των επιδιώξεων συμβιβασμών δεν έχουν καμία βάση οι «ενέσεις αισιοδοξίας» που πλασάρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ περί «ρεαλιστικής στροφής της Γερμανίας», περί «ευρωπαϊκών λύσεων». Οι διεργασίες στα διάφορα φόρα όπου συναγελάζονται οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων, στο «G7», στο ΝΑΤΟ, στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, προμηνύουν μόνο νέους κινδύνους για το λαό μας και τους άλλους λαούς.

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι μέρος της αντιλαϊκής επίθεσης του κεφαλαίου

Οπως γίνεται συνήθως στις συναντήσεις των εκπρόσωπων του κεφαλαίου, όπως αυτή του «G7», οι αντιθέσεις επιχειρείται να κρυφτούν. Γι' αυτό και το κοινό ανακοινωθέν των «7» είναι ένα μνημείο ...ευχών και υποκρισίας.
Μιλάει για «κοινή προσπάθεια» να οικοδομηθούν «τα θεμέλια της ανανεωμένης εμπιστοσύνης, τόσο προς τις κυβερνήσεις όσο και προς τις χώρες στη βάση των κοινών αξιών της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ειρήνης, της ασφάλειας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Αυτοί που δολοφονούν λαούς, καταστρέφουν χώρες, τσακίζουν τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα εμφανίζονται να είναι ...ευαίσθητοι για τα θύματά τους.
Εχουν το θράσος να μιλάνε για τις συνέπειες των «συγκρούσεων στον κόσμο» - δεν τις λένε καν πολέμους - λες και είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο και όχι το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού για αγορές, ενεργειακούς πόρους, δρόμους μεταφοράς τους, ζωτικό χώρο για τα μονοπώλιά τους. Αυτοί που δημιούργησαν με τους συμμάχους τους τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, τις ισλαμιστικές δολοφονικές οργανώσεις τύπου «Αλ Κάιντα», «Ισλαμικού Κράτους», για να διαλύσουν τη Συρία, που τις αξιοποίησαν και αξιοποιούν και σήμερα για την προώθηση των σχεδίων τους και των μονοπωλίων τους στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική (Λιβύη) βάζουν τη μάσκα του «ειρηνοποιού». Σηκώνουν τους όνους απέναντι στους ανταγωνιστές τους, όπως η Ρωσία ή το Ιράν, ενώ χρησιμοποιούν και τα προσχήματα περί «χρήσης χημικών όπλων». Στο φόντο της πρόσφατης πολύνεκρης επίθεσης στο Μάντσεστερ, συμφώνησαν στην ενίσχυση της συνεργασίας για την «αντιμετώπιση των κινδύνων της τρομοκρατίας», για την ενίσχυση των ελέγχων στο διαδίκτυο.
Για την κατάσταση στην Κορεατική Χερσόνησο, δηλώνεται ότι «η Βόρεια Κορέα αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα στη διεθνή ατζέντα και δημιουργεί όλο και σοβαρότερη απειλή στη διεθνή ειρήνη και σταθερότητα». Γίνεται λόγος για τις πυραυλικές δοκιμές, την ίδια ώρα που θεωρείται δεδομένη η δράση των ΗΠΑ, Νότιας Κορέας και των συμμάχων τους που εξοπλίζονται με προηγμένα συστήματα και κάνουν συνεχείς ασκήσεις, στον ευρύτερο ανταγωνισμό στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, με την Κίνα και τη Ρωσία.
Δεν λείπει ακόμα η αναφορά στην Ουκρανία με στήριξη στο αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου και στην «ανάγκη πλήρους εφαρμογής των συμφωνιών του Μινσκ» και επαναλαμβάνεται ότι «οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας θα συνεχίσουν να ισχύουν και μπορεί και να ισχυροποιηθούν ανάλογα με το αν η Ρωσία εφαρμόσει τις συμφωνίες». Επίσης, γίνεται αναφορά «στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας» και τις διεκδικήσεις στη Νότια και Ανατολική Κινεζική Θάλασσα και τη μη αποδοχή «μονομερών ενεργειών».

Η καπιταλιστική Ρωσία προβάλλει τις διεκδικήσεις της

Από το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγ. Πετρούπολης (SPIEF), που γίνεται 1 - 3 Ιούνη και αποτελεί κάτι σαν το «ρωσικό Νταβός», ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, προειδοποίησε τους «δυτικούς εταίρους» ότι «οι προσπάθειες περιορισμού της Ρωσίας δεν θα πετύχουν». Μιλώντας σε συνάντηση με στελέχη διεθνών πρακτορείων ειδήσεων είπε ότι οι οικονομικοί περιορισμοί κατά της Ρωσίας είχαν «μηδενικό αποτέλεσμα, είναι αντιπαραγωγικοί και επιβλαβείς». Ο Πούτιν απέκρουσε επίσης τις κατηγορίες για κρατική εμπλοκή της Ρωσίας στις εκλογικές διαδικασίες των ΗΠΑ ή της Γαλλίας, χωρίς να αποκλείσει εντελώς τη δυνατότητα δράσης ατομικών «πατριωτών» χάκερς και δήλωσε ότι θα περιμένει την «τρέχουσα πολιτική καταιγίδα στις ΗΠΑ, για να δημιουργήσει εποικοδομητικές σχέσεις με τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ», τον οποίο χαρακτήρισε «έναν ευθύ και ειλικρινή άνθρωπο».
Ταυτόχρονα, ο απεσταλμένος της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ προειδοποίησε την Πέμπτη ότι η χώρα του ανησυχεί και θα πάρει μέτρα για την ανάπτυξη ΝΑΤΟικών δυνάμεων κοντά στα σύνορά της, στην Πολωνία, στη Βαλτική, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «το ΝΑΤΟ οικοδομεί μια νέα κατάσταση στρατιωτικής ασφάλειας, που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και πρέπει να ασχοληθούμε με τη χρήση των δικών μας στρατιωτικών μέσων». Επίσης, ο Πρόεδρος Πούτιν δήλωσε ότι η ανάπτυξη δυνάμεων στην Ασία και τον Ειρηνικό είναι η απάντηση στην αντίστοιχη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους με την αντιπυραυλική ασπίδα.
Το ίδιο το φόρουμ, που γίνεται ήδη πάνω από 20 χρόνια, καταγράφει τις κολεγιές που επιχειρεί να στήσει η ρωσική αστική τάξη στον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ξεχωρίζουν οι συναντήσεις σε επίπεδο BRICS (η διακρατική ένωση Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας, Νότιας Αφρικής), της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης (χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και Κίνα, Ινδία). Επίσης, υπάρχουν συναντήσεις επιχειρηματιών της Ρωσίας και χωρών της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής, της Αφρικής όπου αποτελούν άλλα πεδία που θέλουν να διευρύνουν τη δράση τους ρωσικά μονοπώλια.

ΣΕΒ Ο ένας έκοβε... ο άλλος έραβε

Eurokinissi

Η διαπίστωση του ΣΕΒ την επομένη της ετήσιας Γενικής του Συνέλευσης την περασμένη Τετάρτη, ήταν παραπάνω από ενδεικτική: «Η παραβολή των ομιλιών» του προέδρου του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα, του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα και του αντιπροέδρου της ΝΔ, Κ. Χατζηδάκη - σημείωνε στο δελτίο του - «καταδεικνύει ότι η εξεύρεση κοινών τόπων για μια πιο φιλοαναπτυξιακή και πραγματικά μεταρρυθμιστική πολιτική είναι πέρα από αναγκαία και εφικτή».

Οι ομιλίες της προηγούμενης, εξάλλου, έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι οι επιμέρους διαφορές και προτεραιότητες κάθε άλλο παρά αναιρούν την κοινή προσπάθεια, για την υλοποίηση του «εθνικού στόχου» της ανάκαμψης του κεφαλαίου, που για το λαό σημαίνει διαρκή αντιλαϊκά μέτρα και ένταση της εκμετάλλευσης.

«Καθαρή λύση» ό,τι συμφέρει το κεφάλαιο

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα ειπώθηκαν για το ζήτημα της διαχείρισης του χρέους, που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και το κράτος τους και σήμερα η διαχείρισή του - με το φόρτωμα των όποιων ευκολιών πληρωμής στις πλάτες του λαού - αποκτά μεγάλη σημασία, ώστε το αστικό κράτος να μπορεί να στηρίξει χωρίς τους δημοσιονομικούς περιορισμούς προηγούμενων χρόνων την καπιταλιστική κερδοφορία και την πρόσβαση του κεφαλαίου σε φτηνό χρήμα.
«Αναζητούμε μια συνολική συμφωνία, μια καθαρή λύση για το ζήτημα του χρέους», είπε ο πρωθυπουργός. Επιβεβαιώνοντας ότι αυτή αφορά αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, έσπευσε να διευκρινίσει ότι «καθαρή... είναι εκείνη η λύση που δεν θα δημιουργεί ή θα επιτείνει την ανασφάλεια στους επενδυτές» και «θα ανοίγει τον δρόμο για την έξοδο στις αγορές χρήματος», που «θα επιφέρει μια σειρά από θετικές συνέπειες όπως η μείωση των επιτοκίων δανεισμού, η ενίσχυση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και η ανάκτηση της ζωτικότητας του τραπεζικού συστήματος στη χρηματοδότηση της οικονομίας».
Η πρόσβαση, δηλαδή, του κεφαλαίου σε «ζεστό» χρήμα ως βασικός παράγοντας για τη θωράκιση της «ανταγωνιστικότητάς» του: «Γιατί αλήθεια, για ποια ανταγωνιστικότητα να μιλάμε, όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις ξεκινούν πίσω από τη γραμμή εκκίνησης σε σχέση με τις ομοειδείς τους ευρωπαϊκές ως προς τα επιτόκια;», ήταν η χαρακτηριστική αποστροφή του.
Τι είπαν οι βιομήχανοι; Οτι καλώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαπραγματεύεται για λογαριασμό τους και πάνω στην πλάτη του λαού «ευκολίες πληρωμής» για το χρέος, αλλά ότι αυτό δεν αρκεί: Το ζήτημα της ανάκαμψης περιλαμβάνει, με δεδομένη τη «δημοσιονομική προσαρμογή» - το τσάκισμα δηλαδή των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων που προηγήθηκε - επιπλέον μέτρα θωράκισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ σημείωσε σχετικά: «Εχουμε εγκλωβιστεί σε μια μονοδιάστατη προσέγγιση, που βάζει τα πλεονάσματα και το δημόσιο χρέος μπροστά από το πραγματικό ζητούμενο, που είναι η οικονομική ανάπτυξη (...) Ναι, η δημοσιονομική πειθαρχία και η διευθέτηση του χρέους είναι απαραίτητες. Δεν μπορεί όμως να είναι η μοναδική υπόσχεση (...) Ας παρουσιάσουμε το δικό μας πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και ας το εφαρμόσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά. Ετσι θα περάσουμε από την αναγκαστική νομοθέτηση των μέτρων στην υιοθέτηση των μεταρρυθμίσεων. Αντί να έχουμε επόπτες, θα γίνουμε ιδιοκτήτες».
Ως «ηχώ» τον παραπάνω, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ έκανε κριτική στην κυβέρνηση σημειώνοντας πως «κανείς δεν αντιλέγει, φυσικά, ότι το χρέος είναι σημαντικό», αλλά η κυβέρνηση «έχει βάλει και πάλι όλα τα αυγά της στο καλάθι του χρέους» και μάλιστα για μια «μεσοβέζικη λύση, με την οποία κυβέρνηση και δανειστές θα κλωτσήσουν το τενεκεδάκι παρακάτω. Καταδικάζοντας παράλληλα τη χώρα σε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για πολλές δεκαετίες», που κατά τ' άλλα θα μπορούσαν να κατευθυνθούν απευθείας στο κεφάλαιο, και θυμίζοντας ότι τα σημερινά μέτρα διευθέτησης αποτελούν «συνέχεια προηγούμενων βημάτων». Στο διά ταύτα, ο Κ. Χατζηδάκης σημείωσε πως «το χρέος δεν είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας», αλλά ότι «βασικός στόχος είναι η συνολική αποκατάσταση της εμπιστοσύνης».

Η «βάση» της καπιταλιστικής ανάκαμψης...

Η περιβόητη «εμπιστοσύνη» των επενδυτών αφορά νέα μέτρα στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αλλά και άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, επιπρόσθετα σε όσα έγιναν τα τελευταία 8 χρόνια και έβαλαν, όπως ειπώθηκε, τις «βάσεις» για το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και το «νέο παραγωγικό μοντέλο» για το οποίο μιλάει η κυβέρνηση.
Σχετικά με αυτό, στην παρέμβασή του ο πρόεδρος του ΣΕΒ, αναγνωρίζοντας στην παρούσα αλλά και στις προηγούμενες κυβερνήσεις τις προσπάθειες που κατέβαλαν ώστε τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης να φορτωθούν στο λαό και να εξασφαλιστούν μια σειρά «προϋποθέσεις» για ένα νέο γύρο καπιταλιστικής ανάκαμψης, με βασικότερη βέβαια το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης και το συνεχή εμπλουτισμό του αντεργατικού οπλοστασίου που έχουν στα χέρια τους, σημείωσε:
«Εχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου που σταδιακά εκσυγχρονίζουν την ελληνική οικονομία και την κάνουν πιο ανταγωνιστική. Καταρχήν τα δημοσιονομικά ελλείμματα καθώς και τα ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών έχουν μηδενιστεί. Εχουν επίσης υλοποιηθεί τα δύο τελευταία χρόνια σημαντικές μεταρρυθμίσεις όπως: (...) η ολοκλήρωση σημαντικών ιδιωτικοποιήσεων, η νομοθεσία για τα κόκκινα δάνεια, ο εξορθολογισμός των ειδικών φόρων στην Ενέργεια, η διατήρηση των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας...».
«Η δημοσιονομική εξυγίανση που πετύχαμε, έβαλε σε σταθερές βάσεις τα οικονομικά του κράτους, εξορθολογίζοντας τις δαπάνες και ομαλοποιώντας την πορεία των εσόδων», πρόσθεσε ο πρωθυπουργός περιγράφοντας τη λεηλασία σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Ασφάλιση κ.ο.κ., που μαζί με τη φορολεηλασία «φέρνουν έσοδα στο κράτος και δημιουργούν τον αναγκαίο δημοσιονομικό χώρο για την επίσης αναγκαία ελάφρυνση των επιχειρήσεων...».

Το ζήτημα των «κόκκινων» δανείων

Αρκούν όλα αυτά για την «απογείωση» της καπιταλιστικής κερδοφορίας;
«Υπάρχουν πολλά ακόμη εμπόδια - είπε ο Θ. Φέσσας - που πρέπει να ξεπεραστούν, με σημαντικότερο την προβληματική λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Δεν νοείται ανάπτυξη της οικονομίας με υψηλά επιτόκια δανεισμού, capital controls και κόκκινα δάνεια που υπερβαίνουν τα 100 δισ. ευρώ».
Ποια είναι η ουσία; Οτι στο «κατώφλι» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, το ζήτημα των «κόκκινων» δανείων, που αφορά την κατά το δυνατόν ελεγχόμενη απαξίωση «μη ανταγωνιστικών» κεφαλαίων, το νέο ξαναμοίρασμα της επιχειρηματικής «πίτας», αλλά και το ξεκαθάρισμα του πεδίου από χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και ΕΒΕ, ουσιαστικά η διευκόλυνση της συγκέντρωσης σε μια σειρά κλάδους, αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ.
Αλλωστε, όπως σημείωσε ο Αλ. Τσίπρας αναφερόμενος στις σχετικές πρωτοβουλίες για τα «κόκκινα» δάνεια και τις «ρυθμίσεις» χρεών σε ασφαλιστικά ταμεία που παίρνει η κυβέρνηση: «Στόχος μας είναι η δημιουργία και λειτουργία ενός μηχανισμού αναδιάρθρωσης (...) Με αυτόν τον τρόπο θα επιταχυνθεί η επίλυση των χρεών και θα διαχωριστούν, σε εύλογο χρονικό διάστημα, οι βιώσιμες από τις λεγόμενες νεκρές επιχειρήσεις».
Τι λέει η ΝΔ; Οτι η δραστική αντιμετώπιση του ζητήματος των «κόκκινων» δανείων αποτελεί πρώτη προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αλλά ότι «η κυβέρνηση έφερε δυστυχώς πρόσφατα έναν γραφειοκρατικό νόμο (...) που μπορεί να προκαλέσει εσφαλμένες προσδοκίες, αλλά και "μποτιλιάρισμα" στην ίδια του την εφαρμογή (...) με ενδεχόμενο να προκληθεί ζημιά τόσο στις τράπεζες όσο και στις επιχειρήσεις». Οτι η δική τους «ολοκληρωμένη πρόταση» προβλέπει «περιορισμό της διαδικασίας της πτώχευσης από τα 10 στα 2 χρόνια», γρηγορότερες δηλαδή διαδικασίες κ.ο.κ.

Δουλεύοντας για την «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου...

Η ίδια «δημιουργική συζήτηση» έγινε και για όλα τα υπόλοιπα ζητούμενα του κεφαλαίου για τη διαμόρφωση του «ευνοϊκού περιβάλλοντος» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Επιβεβαιώνοντας ότι παρά τα «παχιά» λόγια περί «νέων παραγωγικών μοντέλων», βασισμένων στην «εξωστρέφεια», την «καινοτομία» και πάει λέγοντας, η βάση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας δεν μπορεί να είναι άλλη από την ένταση της εκμετάλλευσης αλλά και τα προνόμια χωρίς τέλος στο κεφάλαιο.
Αξίζει να καταγραφούν τα όσα θύμισε ο πρωθυπουργός ότι έχει κάνει για τη στήριξη αυτή, απαντώντας ουσιαστικά και στα αιτήματα - κριτική που κάνει ο ΣΕΒ και επανέλαβε στη ΓΣ ο πρόεδρός του, που σημείωσε ότι παρά τα όσα έχουν γίνει, «σοβαρά εμπόδια είναι η κλειστή αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, η καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, τα προσκόμματα στην υλοποίηση επενδύσεων, η τάση επέκτασης του κράτους, η διατήρηση προβληματικών δημοσίων επιχειρήσεων κ.ά. (...) Ταυτίζουμε τις μεταρρυθμίσεις με αύξηση φόρων και εισφορών (...) Οχι με πολιτικές που οδηγούν στην ανάπτυξη της οικονομίας, απελευθερώνουν αγορές προϊόντων και υπηρεσιών (...) Που επιτρέπουν τη μείωση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, του δυσβάσταχτου κόστους ασφαλιστικών εισφορών».
Θυμίζοντας ό,τι έχει γίνει και τι σχεδιάζεται σχετικά με αυτά, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε:

• Στο «ζεστό» χρήμα που εξασφαλίζει στο κεφάλαιο με την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ, το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και νέα χρηματοδοτικά εργαλεία.
• Στις νέες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, με το φορολογικό συντελεστή για τις επιχειρήσεις να μειώνεται από 29% στο 26%.
• Στο νέο αναπτυξιακό νόμο, «ένα πολύπλευρο εργαλείο που συντονίζει τα επενδυτικά κίνητρα με κλαδικές πολιτικές και προτεραιότητες», προσανατολίζει δηλαδή στους κλάδους που ιεραρχεί το κεφάλαιο, αλλά και ανοίγει νέα πεδία καπιταλιστικής κερδοφορίας.
• Στις αλλαγές «στο θεσμικό πεδίο», όπως το νέο πλαίσιο για την αδειοδότηση επιχειρήσεων που «επιταχύνει την υλοποίηση των επιχειρηματικών σχεδίων».
• Στις σημαντικές αλλαγές που έγιναν «στο πάγιο αίτημα των βιομηχανιών για την ακριβή Ενέργεια, που επηρεάζει αρνητικά την ανταγωνιστικότητα», με μέτρα στήριξης όπως την κατάργηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο φυσικό αέριο για βιομηχανική παραγωγή, την επέκταση της «διακοψιμότητας» για 3 ακόμα έτη, τη διάθεση 100 εκατομμυρίων για την ενεργειακή αναβάθμιση ενεργοβόρων βιομηχανιών κάθε χρόνο, το «νέο μοντέλο οργάνωσης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας» κ.ο.κ.
• Στο «μακρόπνοο πρόγραμμα υποδομών», «σημαντικών υποδομών με διεθνή σημασία στα δίκτυα και τις μεταφορές», για την «αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης» προς όφελος του κεφαλαίου και του στόχου του για μετατροπή της χώρας σε «πύλη εισόδου στην ΕΕ» Ενέργειας και εμπορευμάτων.

«Εθνικός στόχος» κάθε επένδυση των καπιταλιστών...

Αυτά τα προκλητικά προνόμια, μαζί με το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης αλλά και την αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας, είναι που αποτελούν το «ατού» για την προσέλκυση κεφαλαίων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, τον βασικό δηλαδή στόχο, μιας που όπως σημείωσε ξανά στη ΓΣ ο πρόεδρος του ΣΕΒ: «Οι δημόσιες επενδύσεις έχουν περιοριστεί δραστικά. Δύσκολα θα επανέλθουν στα προ κρίσης επίπεδα (...) Είναι ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας που κυρίως επενδύει. (...) Δυστυχώς οι επενδύσεις αυτές δεν επαρκούν. (...) Χρειαζόμαστε άμεσα μια μεγάλη διεθνή επενδυτική κινητοποίηση».
Σε αυτούς τους στόχους του κεφαλαίου, που για το λαό θα σημάνουν περαιτέρω ξήλωμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ένταση της εκμετάλλευσης, γενίκευση της ελαστικής εργασίας, επίθεση χωρίς τέλος σε Υγεία - Πρόνοια, φορολεηλασία για να βγαίνουν τα πλεονάσματα που θα πηγαίνουν στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και ενεργότερη εμπλοκή στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή, το κεφάλαιο απαιτεί υποταγή και στράτευση, με τον πρόεδρο του ΣΕΒ να απαιτεί: «Κάθε αξιόλογη επένδυση είναι εθνικός στόχος». Αυτούς τους στόχους παρουσίασε προκλητικά ως «πλατιά κοινωνική απαίτηση» ο πρωθυπουργός, αυτή τη μάχη ζήτησε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ «να τη δώσουμε όλοι μαζί ενωμένοι». Η εργατική τάξη και ο λαός δεν πρέπει να δεχτούν να θυσιάζονται εσαεί για τους «εθνικούς στόχους» των εκμεταλλευτών τους.