ΚΕΡΚΥΡΑ-Ενα,δυο,τρια και Συριζοπαρμυθια

Πολύ συζήτηση γίνεται το τελευταίο διάστημα για το αν στη Κέρκυρα θα παραμείνει ένας δήμος ή αν θα σπάσει σε τρεις, τέσσερις ή όσους άλλους.

Είναι άραγε μια συζήτηση που αφορά τα εργατικά λαϊκά στρώματα γιατί θα αλλάξει δραματικά τη ζωή τους ? (προς το καλύτερο ή το χειρότερο-και τα δυο άλλωστε μπαίνουν στη συζήτηση ανάλογα με το ποιας ομάδας είσαι οπαδός).

Ποια είναι όμως η αλήθεια και αυτή δεν αλλάζει από τον αριθμό των δήμων.

Η αλήθεια είναι ότι το πλαίσιο λειτουργίας όλων των δήμων είναι αυστηρά οριοθετημένο από τον Κλεισθένη συνέχεια του Καλλικράτη συνέχεια προηγούμενων μεταρρυθμίσεων και απολύτως τοξικό για κάθε λαϊκό συμφέρον. Στόχος όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων -όσο και αν τις βαφτίζουν προοδευτικές και για το καλό των δημοτών- είναι η εξασφάλιση των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Δεν είναι λόγω ανικανότητας ή αριθμού των δήμων η συσσώρευση των προβλημάτων για τους εργαζόμενους  αλλά άλλη η  προτεραιότητα τους και δήμου και περιφέρειας. Γι αυτό σερβίρουν αυξήσεις δημοτικών τελών και κόβουν το νερό στα λαϊκά νοικοκυριά, απολύουν εργαζόμενους –αφού η δουλειά με συμβασιούχους και κοινωφελή είναι ο κανόνας, κλίνουν σε όλες τις πτώσεις το αδιέξοδο για τα σκουπίδια και την ίδια ώρα η ιδιωτικοποίηση τομέων της καθαριότητας καλά κρατεί, οι επιδοτήσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις δίνουν και παίρνουν, η καταστρατήγηση στο ωράριο των Ι/Υ με τις ευχές της περιφέρειας προχωράει…..

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι είναι τσακωμός που αφορά τη μία ή τις τρεις καρέκλες και όπως και αν λήξει το ματς οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά νοικοκυριά θα βγουν χαμένα…

Γιατί καμία φιλολαϊκή τοπική ή περιφερειακή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει, όσο η γενική πολιτική παραμένει αντιλαϊκή. Καμιά ανάπτυξη για το λαό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί σε τοπικό και περιφερικό επίπεδο, αν η κεντρική πολιτική είναι στα χέρια και στην εξουσία της αστικής τάξης και των κομμάτων της.

Το θέμα δεν είναι αν ένας εργαζόμενος θα δουλεύει στο δήμο ή αν θα τον κόψουν στα τρία αλλά το να γίνουν προσλήψεις όλου του αναγκαίου προσωπικού με μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Το θέμα δεν είναι να βάζουμε το χέρι στη τσέπη για έναν ή για τρεις δήμους αλλά η ελάφρυνση από τα δημοτικά τέλη, η απαλλαγή για άνεργους κλπ

Το θέμα είναι να υπάρχουν σχολειά που δεν θα πέσουν με το πρώτο σεισμό, να γίνουν έργα για υποδομές και προστασία από σεισμούς, πυρκαγιές και πλημμύρες, να υπάρχουν προσπελάσιμοι αγροτικοί δρόμοι κ.ο.κ.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι χρειάζεται ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση στη πολιτική που κόβει τα κονδύλια για τους δήμους, που απαγορεύει τις προσλήψεις, που θεωρεί τις κοινωνικές ανάγκες κόστος (περιττό), που οργανώνει την οικονομία και την κοινωνία, τους κρατικούς θεσμούς –όπως είναι και οι δήμοι/περιφέρειες- με γνώμονα το κέρδος, την ανταγωνιστικότητα και την ανταποδοτικότητα δηλαδή ως πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Το ΚΚΕ λοιπόν λέει οι αγωνίες του λαού να μην εγκλωβιστούν στη λογική για το πώς οι δήμοι θα γίνουν πιο λειτουργικοί και αποτελεσματικοί στην προώθηση μιας βαθειάς αντιλαϊκής πολιτικής αλλά επιδιώκει την οργάνωση της πάλης, τη διεκδίκηση, την εναντίωση σε κυβέρνηση και τοπικές αρχές που στηρίζουν αυτή τη πολιτική.

18/12/2018

Η ένεση των CoCo

Η ειδησούλα έσκασε λίγο πριν βγει ο Νοέμβριος αλλά δεν νομίζω ότι την πρόσεξε κανείς, εκτός από όσους ασχολούνται με τα οικονομικά. Στις 20 Νοεμβρίου, λοιπόν, ο διευθύνων σύμβουλος της Τράπεζας Πειραιώς Χρήστος Μεγάλου, κατά την παρουσίαση των αποτελεσμάτων του εννεαμήνου στους αναλυτές, ανακοίνωσε την απόφαση της διοίκησης να μη πληρώσει το τοκομερίδιο (δηλαδή, την προγραμματισμένη δόση) του 8% προς το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, για υπό αίρεση μετατρέψιμη ομολογία (Contingent Convertible bond - CoCo) ύψους δύο δισ. ευρώ. Με απλά λόγια: η τράπεζα αποφάσισε να μη πληρώσει τόκους 160 εκατομμυρίων για δανεικά που έχει πάρει από το ΤΧΣ (φυσικά, με την εγγύηση του ελληνικού κράτους).

Κατ' αρχάς, ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε με απλά λόγια τι είναι το CoCo, προς χάρη των αδαών περί τα οικονομικά. Τα ομόλογα τα ξερουμε. Τα μετατρέψιμα ομόλογα είναι αυτά που ο κάτοχός τους έχει δικαίωμα να τα ανταλλάξει με κοινές μετοχές τής επιχείρησης που τα εκδίδει σε μια προκαθορισμένη τιμή. Στα υπό αίρεση μετατρέψιμα ομόλογα (αυτά είναι τα CoCo) η μετατροπή επέρχεται όταν και αν συμβεί κάποιο γεγονός (π.χ.: πτώση κάποιας μετοχής, άνοδος χρηματιστηριακής τιμής κάποιου προϊόντος κλπ). Πρόκειται για καινούργιο χρηματοπιστωτικό προϊόν, ηλικίας πέντε ετών, το οποίο φτιάχτηκε για να χρησιμοποιηθεί κυρίως από τις τράπεζες, οι οποίες τρίζουν επικίνδυνα στα χρόνια τής κρίσης. Θεωρητικά, βοηθάει τις τράπεζες να βρουν χρηματοδότες, αφ' ενός μεν προσφέροντας υψηλές αποδόσεις (8% δεν το λες και λίγο!) αφ' ετέρου δε εγγυώμενες τα χρήματα των δανειστών τους με την μετατροπή τους σε ίδια κεφάλαιά τους.

Ο πρόεδρος του ομίλου Πειραιώς Γιώργος Χαντζηνικολάου (αριστερά) και ο διευθύνων σύμβουλος
της τράπεζας Χρήστος Μεγάλου (δεξιά), με τον διοικητή της ΤτΕ Γιάννη Στουρνάρα ανάμεσά τους.

Γιατί το έκανε αυτό η Πειραιώς; Το εξήγησε ο ίδιος ο διευθύνων σύμβουλός της: "Η απόφαση αυτή αποτελεί μεμονωμένη ενέργεια που αποσκοπεί σε θετικό αντίκτυπο στα ίδια κεφάλαια κατά 36 μονάδες βάσης". Με απλά λόγια: με το να πληρώσει 160 εκατομμύρια, η τράπεζα αύξησε την κεφαλαιακή της επάρκεια. Μ' αυτό το τερτίπι, η Πειραιώς, αντί να παρουσιάσει ζημιά 120 εκατομμυρίων, εμφανίζει κέρδη 40 εκατ. ευρώ (σημ.: τα ποσά είναι κατ' εκτίμηση).

Ας ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση για να σημειώσουμε κάτι που μάλλον είναι σημαντικό. Ενάμισυ μήνα νωρίτερα, στα μέσα Οκτωβρίου, η Πειραιώς είχε καταθέσει αγωγή κατά της Νέας Δημοκρατίας για τα ανεξόφλητα δάνεια που είχε πάρει το κόμμα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μήπως θυμάστε το ποσό για το οποίο έκανε αγωγή η τράπεζα; Να σας το θυμίσω εγώ: 160 εκατομμύρια! Όχι, δεν θα ανοίξουμε τώρα κουβέντα για το τι μπορεί να συμβεί του χρόνου, όταν έρθει η ώρα να πληρώσει η τράπεζα το επόμενο τοκομερίδιο, σε περίπτωση που έχει γίνει κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία! Δεν θα εμπλακούμε σε εικοτολογίες. Θα κλείσουμε την παρένθεση και θα συνεχίσουμε.

Αφού είδαμε γιατί δεν πλήρωσε η Πειραιώς, ας δούμε αν είχε δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο. Η απάντηση είναι απλή: ναι, το είχε! Η σύμβαση της τράπεζας με το ΤΧΣ τής δίνει το δικαίωμα να μη πληρώσει τοκομερίδιο μια φορά. Αν το κάνει και δεύτερη (συνεχόμενη ή μη), τότε επέρχεται η αίρεση που λέγαμε πιο πάνω και τα ομόλογα θα μετατραπούν σε μετοχές. Με απλά λόγια: αν η Πειραιώς δεν πληρώσει ούτε του χρόνου, ο πιστωτής θα πάρει μετοχές αντί για λεφτά. Για την ακρίβεια, μιας και το ελληνικό δημόσιο είναι εγγυητής, το ΤΧΣ θα πάρει τα λεφτά του από το κράτος και το κράτος θα πάρει μετοχές τής Πειραιώς ως αντάλλαγμα.

Μόνο που εδώ υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Είπαμε στην αρχή ότι οι μετατρέψιμες ομολογίες ανταλλάσσονται με μετοχές σε μια προκαθορισμένη τιμή. Δηλαδή, όταν φτάνει η ώρα τής μετατροπής, δεν λαμβάνεται υπ' όψη η τρέχουσα αξία της μετοχής αλλά η τιμή που έχει καθοριστεί στην συμφωνία. Σήμερα, η τιμή τής μετοχής τής Πειραιώς παίζει στα 86 λεπτά. Σε ποιά τιμή έχει καθοριστεί η μετατροπή; Στα 6 ευρώ, δηλαδή στην ονομαστική αξία τής μετοχής! Με απλά λόγια: αν η τράπεζα εξακολουθήσει να μη πληρώνει, το ελληνικό κράτος (δηλαδή, ο έλληνας φορολογούμενος) θα κληθεί να πληρώσει 6 ευρώ για να αγοράσει κάτι που σήμερα πουλιέται λιγώτερο από ένα ευρώ.

Για να ολοκληρώσουμε την εικόνα, ας προσθέσουμε μια λεπτομέρεια ακόμη. Δυο βδομάδες πριν την ανακοίνωση της Πειραιώς περί μη πληρωμής τού τοκομεριδίου, η Morgan Stanley αφαίρεσε από τον διεθνή δείκτη MSCI Greece Standard τις τράπεζες Εθνική, Πειραιώς και Eurobank, μεταφέροντάς τες στον δείκτη MSCI Greece Small Cap. Σύμφωνα με ανάλυση της Societe Generale, η μεταφορά αυτή οφείλεται στην χαμηλή κεφαλαιοποίηση αυτών των τραπεζών.

Τί σημαίνουν αυτά; Για παραμονή στον δείκτη Standard, η Morgan Stanley έχει ελάχιστο όριο κεφαλαιοποίησης το ένα δισ. δολλάρια. Η Πειραιώς δεν φτάνει ούτε τα 350 εκατομμύρια. Ο δείκτης κεφαλαιακής της επάρκειας μετρήθηκε τον Σεπτέμβριο στο 13,7%, μια ανάσα από το ελάχιστο όριο που ορίζει η Διαδικασία Εποπτικού Ελέγχου και Αξιολόγησης, το οποίο είναι 13,625%. Συνεπώς, μια ένεση 0,36% (36 μονάδες βάσης, όπως είπε ο Μεγάλου) δεν είναι καθόλου αμελητέα. Το θέμα είναι αν ο ασθενής μπορεί να επιβιώσει με μια ένεση.

-----------------------------------
Διαβάστε ακόμη:
- "Η τραπεζική απαξίωση στο Χρηματιστήριο: Από τα 25,6 δισ. ευρώ το 2013 στα μόλις 5 δισ. ευρώ το 2018", fortunegreece.com, 14/11/2018
- "Χρ. Μεγάλου (Πειραιώς): Βελτίωση των δεικτών και μη πληρωμή του κουπονιού για ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας", mononews.gr, 30/11/2018
- "S&P: Γιατί θεωρεί θετική για την Πειραιώς την απόφαση μη πληρωμής του κουπονιού για τα CoCos", mononews.gr, 30/11/2018
- "Επιστροφή στην κερδοφορία για τον όμιλο Πειραιώς το 9μηνο", Καθημερινή, 1/12/2018
- "Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των CoCos", Κωνσταντίνος Στρατής, Δεκέμβριος 2015.

Βρες τις διαφορές

Η δικομματική κοκορομαχία που στήθηκε τις προηγούμενες μέρες μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με τις ομιλίες του Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη και του Κυρ. Μητσοτάκη στο συνέδριο της ΝΔ, δείχνει όσα πρόκειται να ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, προκειμένου να στηθούν νέες παγίδες εγκλωβισμού του λαού.

Κυρίως επιβεβαιώνει ότι όσο κι αν προσπαθούν, όσο υψηλούς τόνους και κάλπικα διλήμματα κι αν επιστρατεύσουν, οι ομοιότητές τους δεν κρύβονται: Η προσήλωση στο μνημονιακό πλαίσιο και στην ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους, η «αναβάθμιση» της αστικής τάξης μέσα από τους μεγαλύτερους ρόλους στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, οι ανέξοδες υποσχέσεις για ψίχουλα στο λαό είναι κοινός τους τόπος.


Έτσι, στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός επιχείρησε να «ξεπλύνει» ξεδιάντροπα τον επικίνδυνο αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό που υπηρετεί η κυβέρνηση στα Βαλκάνια και ευρύτερα, και με τη συμφωνία των Πρεσπών, παρουσιάζοντάς τον τάχα ως «εγγύηση» δημοκρατίας, ειρήνης, ακόμα και ως συνέχεια των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού (!) που αντιτάχθηκε στους ιμπεριαλιστές, όπου εκείνος σήμερα υποκλίνεται.

Η βαθύτερη εμπλοκή σ' αυτόν το σχεδιασμό, που ανάβει το φιτίλι του εθνικισμού, των αλληλοτροφοδοτούμενων αλυτρωτισμών, του «διαίρει και βασίλευε», που έχουν πληρώσει ξανά και ξανά οι λαοί της περιοχής, δεν μπορεί να είναι απάντηση στην ακροδεξιά και το φασισμό. Και είναι πρόκληση να παρουσιάζει η κυβέρνηση τη σημαία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως «σημαία» του λαϊκού πατριωτισμού.

Από την πλευρά του, ο αρχηγός της ΝΔ πήρε την «πάσα» για να ψαρέψει στα θολά νερά του εθνικισμού, χωρίς να λέει βέβαια κουβέντα για τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ουσιαστικά προβάλλεται ως καλύτερος και ικανότερος στην πολιτική «αναβάθμισης» της αστικής τάξης, που βάζει το λαό σε μεγάλους κινδύνους, και την ίδια στιγμή δέχεται «εισηγήσεις» από προσκείμενες στο κόμμα του εφημερίδες να παζαρέψει περισσότερα «ανταλλάγματα» για το ελληνικό κεφάλαιο, σε μια «επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας»...

Αντίστοιχο είναι το άθλιο δικομματικό παιχνίδι και σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, με τις ομιλίες των δύο να είναι γραμμένες «απ' το ίδιο χέρι», αυτό των επιχειρηματικών ομίλων και των συμφερόντων τους.

Αυτούς «απελευθερώνει» ακόμα περισσότερο, όπως είπε ο πρωθυπουργός, η πολιτική της κυβέρνησης, μονιμοποιώντας τα εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα των τριών μνημονίων και φορτώνοντας νέα για πολλές δεκαετίες. Αλλά δίνοντάς τους και επιπλέον «αντίμετρα», όπως η παραπέρα μείωση στη φορολογία των κερδών τους, το «δωράκι» στις ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας για τους νέους εργαζόμενους κ.ά. Τα ίδια έταξε και ο πρόεδρος της ΝΔ μιλώντας για «έκρηξη επενδύσεων, με λιγότερη φορολογία και εισφορές» για το κεφάλαιο.

Γι' αυτό και σα δυο σταγόνες νερό μοιάζουν και οι «υποσχέσεις» τους για τα ψίχουλα που θα μοιράσουν στο λαό, μαλώνοντας για το ποιος εμπνεύστηκε πρώτος τα επιδόματα πτωχοκομείου, όπως το «κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης», και ποιος μπορεί να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά τη φτώχεια που θα μεγαλώνει μαζί με την αντιλαϊκή πολιτική.

Όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται ότι τα «δύο σχέδια» και οι «δύο στρατηγικές» των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, οι οποίες υποτίθεται θα συγκρουστούν το επόμενο διάστημα, είναι... το εξής ένα: Το σχέδιο του κεφαλαίου και της αστικής τάξης.

Με αυτό το σχέδιο πρέπει να συγκρουστεί ο λαός, προτάσσοντας το δικό του για την ανάκτηση όλων των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, την απεμπλοκή από τα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Με δυνατό ΚΚΕ για να κάνει ο ίδιος τη διαφορά, αντί να ψάχνει τις «διαφορές» των κομμάτων του κεφαλαίου.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 18 Δεκέμβρη 2018.

902gr

Ρατσιστές με λευκές κουκούλες έβγαλαν με πένσα τα δόντια ενός Αφρικανού – Χτύπημα αλά Κου Κλουξ Κλαν στην Κύπρο

Κατιούσα

Ένα ασύλληπτο περιστατικό που έλαβε χώρα την περασμένη βδομάδα στην Κύπρο, έρχεται να επιβεβαιώσει πως το ρατσιστικό δηλητήριο της Κου Κλουξ Κλαν και οι φασιστικές πρακτικές της δεν είναι μια εικόνα από ταινία ή από το μακρινό παρελθόν, ούτε περιορίζονται μόνο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Σύμφωνα με Κυπριακό μέσο, την περασμένη βδομάδα ένας Αφρικάνος, που είναι μόνιμος κάτοικος Κύπρου, αποχαιρέτησε τα ξημερώματα κάποιους φίλους του στο αεροδρόμιο της Λάρνακας και επέστρεψε με ταξί στο σπίτι του. Εκεί του είχαν στήσει καρτέρι πέντε άγνωστοι, που φορούσαν λευκές κουκούλες, τον ακινητοποίησαν και του έφεραν αλλεπάλληλα δυνατά χτυπήματα, ενώ ολοκλήρωσαν τη θρασύδειλη πράξη τους, αφαιρώντας του με πένσα τέσσερα δόντια!
Παρά τις κραυγές του θύματος, κανείς περίοικος δεν παρενέβη και δεν ειδοποίησε την αστυνομία. Το χειρότερο όλων είναι πως ούτε και το ίδιο το θύμα δε θέλησε να καταγγείλει το περιστατικό, γιατί στο παρελθόν είχε αντιμετωπίσει ρατσιστική συμπεριφορά από τις αστυνομικές αρχές. Εύλογα λοιπόν θεωρούσε πως δεν πρόκειται να καταφέρει κάτι έτσι -και αυτό εξηγεί γιατί ήρθε με καθυστέρηση στη δημοσιότητα το συγκεκριμένο περιστατικό.
Το φάντασμα της Κου Κλουξ Κλαν και του ρατσισμού εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τον “προηγμένο” δυτικό κόσμο, να τρέφεται από τις αξίες του, να παίρνει σάρκα και οστά μαζί με την εκμετάλλευση και την αδικία, να απολαμβάνει την ασυλία των κυρίαρχων και της τάξης που υπηρετεί.

Η «Αυγή» και τα «κίτρινα γιλέκα»

«Τα κίτρινα γιλέκα νίκησαν», πανηγυρίζει η κυριακάτικη «Αυγή», επειδή «ο Πρόεδρος της χώρας υποχρεώθηκε να ακούσει τα αιτήματά τους». Μόνο που ο Μακρόν παρουσίασε στους διαδηλωτές «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», όπως «αυξήσεις» - ψίχουλα στον κατώτερο μισθό, χρηματοδοτούμενες μάλιστα από τον κρατικό προϋπολογισμό, που σημαίνει ότι επιβαρύνουν το λαό και όχι την εργοδοσία. Τα ίδια πάνω - κάτω εξαγγέλλει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα, βαφτίζοντας «παροχές για τη στήριξη των πιο αδύναμων» την επιδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις φοροαπαλλαγές στην εργοδοσία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η πλειοψηφία όσων διαδήλωναν τις προηγούμενες μέρες στη Γαλλία απέρριψε ως κοροϊδία τα μέτρα Μακρόν, που συνοδεύτηκαν με άγρια καταστολή και κλιμάκωση της τρομολαγνείας, μετά την επίθεση στο Στρασβούργο. Το «ζουμί» όμως στην «Αυγή» βρίσκεται εκεί που γράφει ότι «για να κεφαλαιοποιηθεί αυτή η νίκη, χρειάζεται οι κινητοποιημένοι να ξέρουν πού και πότε πρέπει να σταματήσουν και πότε να συνεχίσουν (...) Αν παρασυρθούν, αν θελήσουν να πολλαπλασιάσουν τώρα τα αιτήματά τους για να λύσουν πολύ περισσότερα προβλήματα, κινδυνεύουν να πέσουν θύματα αλαζονείας, του μαξιμαλισμού, των εσωτερικών τους αντιθέσεων και του κενού δημοκρατικής διαβούλευσης».

* * *

Ολα αυτά προσπαθεί η «Αυγή» να τα φέρει σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, όπου «αν προβάλλεις αιτήματα που αντικειμενικά δεν μπορούν να υλοποιηθούν, φέρνεις διάλυση, απογοήτευση και ερημοποίηση». Επικαλείται μάλιστα το παράδειγμα της «Pirelli» στην Ελλάδα, εκεί όπου ο «δογματικός συνδικαλισμός» έφερε «ολέθριο αποτέλεσμα», επειδή «400 εργαζόμενοι βρέθηκαν στο δρόμο και η βιομηχανική περιοχή της Πάτρας μπήκε στη μαύρη λίστα των επενδύσεων για μεγάλο διάστημα». Κάνουμε μια παρένθεση για να σημειώσουμε το εξής: Το παράδειγμα της «Pirelli», την οποία τάχα έκλεισαν οι εργαζόμενοι και οι απεργίες τους, είναι εμβληματικό για τις δυνάμεις εκείνες που εχθρεύονται τους εργατικούς αγώνες και αναπαράγουν τσιτάτα όπως «οι απεργίες κλείνουν τα εργοστάσια». Θυμίζουμε ότι η Χρυσή Αυγή έκανε σημαία της στο Πέραμα το σύνθημα «Οι απεργίες διώχνουν τις δουλειές», καλώντας τους εργαζόμενους να δουλεύουν με «τρεις κι εξήντα» και να διαχωριστούν από το ταξικό τους σωματείο, ενώ τα ίδια αναμασούν τώρα και τα πρωτοπαλίκαρα των εργολάβων, που στήνουν αντι-σωματείο στις προβλήτες της COSCO στον Πειραιά. Η «Αυγή» δεν έχει κανένα πρόβλημα να υιοθετήσει και να αναπαραγάγει τέτοια αντιδραστικά συνθήματα, όπως ακριβώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχει κανένα πρόβλημα να ψηφίσει νόμο που βάζει επιπλέον εμπόδια στην απεργία.

* * *

Για την Ιστορία, να θυμίσουμε ότι το εργοστάσιο της «Pirelli» στην Πάτρα δεν έκλεισε εξαιτίας των εργατικών κινητοποιήσεων, αλλά στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του πολυεθνικού ομίλου, που μετέφερε μέρος της παραγωγής στην Τουρκία. Εξηγώντας μάλιστα το λουκέτο λίγα χρόνια μετά (η «Pirelli» έκλεισε το 1991 και όχι στις αρχές της δεκαετίας του '80, όπως γράφει η «Αυγή»), στελέχη της πολυεθνικής δήλωναν ότι «σήμερα δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δεν συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού». Σημειωτέον, λίγα χρόνια μετά, το 1996, μια ακόμα βιομηχανία ελαστικών, η «Goodyear», έκλεισε ένα από τα πιο κερδοφόρα εργοστάσιά της, στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης, για να μεταφέρει την παραγωγή της στην Πολωνία. Στην περίπτωση της «Pirelli», το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους έκανε την εργοδοσία να ζητά το καλοκαίρι του 1991 εκτέλεση πλάνων παραγωγής που - όπως δήλωναν οι εργάτες - ήταν αυθαίρετα με βάση τον πεπαλαιωμένο εξοπλισμό. Την ίδια ώρα, τα ρεπορτάζ εκείνης της εποχής έκαναν λόγο για μεγάλη εντατικοποίηση και συνέδεαν τις συνθήκες εργασίας με θανάτους εργατών από εμφράγματα κ.λπ. «Μας ζητούν να κάνουμε τεράστια παραγωγή με τα ίδια παμπάλαια μηχανήματα. Δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα. Θα με διώξουν. Είναι και οι συνθήκες ανθυγιεινές. Δεν πρόκειται να αντέξω», δήλωνε ένας από τους εργάτες, σύμφωνα με ρεπορτάζ της εποχής.

* * *

Σ' αυτά αντέδρασαν οι εργαζόμενοι της «Pirelli», που κατά την «Αυγή» θα ήταν προτιμότερο να «κάτσουν στα αυγά τους» και να μην είναι «μαξιμαλιστές», την ώρα που η πολυεθνική είχε ήδη έτοιμα τα πλάνα για μεταφορά της παραγωγής σε άλλους, «φθηνότερους» προορισμούς. Επανερχόμαστε όμως στην αρθρογραφία της «Αυγής», που πίσω από τους ύμνους στο «αυθόρμητο» και στο «ρεαλιστικό» κρύβει την έχθρα της για τις διεκδικήσεις του ταξικού κινήματος και όχι βέβαια για τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, που στην Ελλάδα και παντού βάζουν πλάτη στην πιο άγρια επίθεση της εργοδοσίας, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της. Αλλωστε, αυτές τις πλειοψηφίες εκθειάζει όταν γράφει ότι τα αιτήματα των συνδικάτων δεν πρέπει να είναι «μαξιμαλιστικά», τάχα για να μην καλλιεργούν απογοήτευση. Ποιο είναι όμως το ιδανικό «κίνημα» για την «Αυγή»; Το ομολογεί έμμεσα ο αρθρογράφος της: «Θυμίζουμε ότι σε ανάλογα κινήματα, κινήματα των πλατειών, είχαμε διαβουλεύσεις και τη γένεση μιας νέας πολιτικής ρυθμιστικής δύναμης στην Ισπανία, του Podemos, και την εκτόξευση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα, που έφτασε μέχρι και την κυβερνητική εξουσία!». «Ευχής έργον», λοιπόν, θα ήταν οι «αγανακτισμένοι» της Γαλλίας να πυροδοτούσαν διεργασίες στο επίπεδο της κυβερνητικής εναλλαγής οι οποίες θα έφερναν στο προσκήνιο μια πολιτική δύναμη τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή «Ποδέμος», η οποία θα έκανε «μια χαψιά» τη λαϊκή δυσαρέσκεια, χωρίς να πειράξει ούτε μια τρίχα από τα συμφέροντα του κεφαλαίου...

* * *

Τέτοια «κινήματα» οραματίζονται, δήθεν «αυθόρμητα» και προπάντων διαθέσιμα για κάθε χρήση στο αστικό πολιτικό σύστημα, όσο κι αν η «Αυγή» εκφράζει την απογοήτευσή της που «η άκρα Δεξιά μπόρεσε και απέκτησε ερείσματα στους κόλπους των διαδηλωτών και σίγουρα είχε εύκολο ρόλο στα θλιβερά γεγονότα του Παρισιού». Κάποιος πρέπει να της θυμίσει ότι «πάνω» και «κάτω» πλατεία μοιράζονταν το 2012 τα ίδια «αντιμνημονιακά» και αντικυβερνητικά αιτήματα, μαζί και το σύνθημα «έξω τα κόμματα - έξω τα συνδικάτα», ενώ παρενέβαιναν ανοιχτά αστικές δυνάμεις και τμήματα του κεφαλαίου, στο πλαίσιο της ενδοαστικής διαπάλης που οξυνόταν για τους όρους «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας. Η «όσμωση» αυτή έφερε τη συγκυβέρνηση του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ με τους εθνικιστές ΑΝΕΛ. Τη συνέχεια τη ζει ο λαός στο πετσί του...

Του φέρθηκαν με το γάντι...

Το φασιστικό «απόφθεγμα» με την υπογραφή του στρατάρχη της Βέρμαχτ Εριχ φον Μάνσταϊν, που «κοσμούσε» τοίχο στρατοπέδου στο Μανταμάδο Λέσβου, ήταν ένα από τα πολλά που άφησε πίσω του ο ναζιστής εγκληματίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, διοικητής της 11ης Στρατιάς που εισέβαλε στη Σοβιετική Ενωση.

Χαρακτηριστική είναι η διαταγή που εξέδωσε στις 20 Νοέμβρη του 1941 για να ενταθούν τα εγκλήματα κατά του σοβιετικού λαού: «Το εβραιο-μπολσεβίκικο σύστημα πρέπει να εξαλειφθεί μια για πάντα. Δεν πρέπει να του επιτραπεί ποτέ πια να μπει στον ευρωπαϊκό ζωτικό μας χώρο. Ο Γερμανός στρατιώτης δεν έχει απλά μόνο το καθήκον να συντρίψει με στρατιωτικά μέσα το σύστημα αυτό. Πρέπει να δράσει σαν τιμωρός για όλες τις φρικαλεότητες που προξένησαν στον ίδιο και στον γερμανικό λαό».

Μετά το τέλος του πολέμου, η δίκη του Μάνσταϊν από βρετανικό στρατοδικείο το 1949 ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση ήταν κοινός στόχος του Αξονα και των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών, που στη συνέχεια συμμάχησαν ενάντια στη Γερμανία. Εκεί δεν καταδικάστηκε για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», αλλά για «έλλειψη της δέουσας επιμέλειας κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του». Η ...«αμέλεια» που επέδειξε, είχε συνέπεια μεταξύ άλλων τη μεταφορά χιλιάδων αμάχων από τα κατεχόμενα εδάφη της Πολωνίας και της Σοβιετικής Ενωσης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκτελέσεις αιχμαλώτων πολέμου, την παράδοση των Σοβιετικών πολιτικών επιτρόπων στα Ες-Ες.

Για την «αμέλειά» του αυτή καταδικάστηκε από τους Βρετανούς μόλις σε 18 χρόνια φυλάκιση, ποινή που μειώθηκε λίγο αργότερα στα 12 χρόνια με συνυπολογισμό της περιόδου αιχμαλωσίας από το 1945. Ετσι, με πρωτοβουλία του Τσόρτσιλ και τη στήριξη του Αντενάουερ, ο Μάνσταϊν αποφυλακίστηκε τον Μάρτη του 1953, για να συνεχίσει να υπηρετεί το σύστημα που γέννησε το φασισμό - ναζισμό, αυτήν τη φορά ως σύμβουλος για την οργάνωση του Ομοσπονδιακού Στρατού και την ένταξη της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ. Και όταν πέθανε το 1973, το επίσημο κράτος τον αποχαιρέτισε με στρατιωτικές τιμές και με τον Δυτικογερμανό αρχηγό ΓΕΕΘΑ να εκφωνεί τον επικήδειο.

Η περίπτωση του εγκληματία Μάνσταϊν δεν είναι μεμονωμένη ούτε ασυνήθιστη στη μεταπολεμική ΟΔΓ. Χιλιάδες ναζί στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό της χώρας, πολλοί αναλαμβάνοντας (ή διατηρώντας) ηγετικές θέσεις στη διοίκηση, στη δικαιοσύνη, στο στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν μονοπωλιακοί όμιλοι όπως οι «Thyssen», «Krupp», BMW, BASF κ.ά. ήθελαν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους κάτω από διαφορετικές πια συνθήκες, μέσα από έμπειρο και αξιόπιστο πολιτικό και κρατικό προσωπικό;

Αυτοί άλλωστε είχαν φέρει και τον Χίτλερ μερικά χρόνια πριν στην εξουσία και είχαν στείλει τη ναζιστική Βέρμαχτ σε κάθε κατεύθυνση για να εκτελέσει τις παραγγελίες τους. Ο λαός πρέπει να βγάλει συμπεράσματα και από αυτήν την ιστορία με τον συγκεκριμένο εγκληματία ναζιστή, καταδικάζοντας και απομονώνοντας τους φασίστες. Να τους βάλει μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, και αυτούς και τον καπιταλισμό που τους γεννάει.

Βρες τις διαφορές

Η δικομματική κοκορομαχία που στήθηκε τις προηγούμενες μέρες μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με τις ομιλίες του Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη και του Κυρ. Μητσοτάκη στο συνέδριο της ΝΔ, δείχνει όσα πρόκειται να ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, προκειμένου να στηθούν νέες παγίδες εγκλωβισμού του λαού.
Κυρίως επιβεβαιώνει ότι όσο κι αν προσπαθούν, όσο υψηλούς τόνους και κάλπικα διλήμματα κι αν επιστρατεύσουν, οι ομοιότητές τους δεν κρύβονται: Η προσήλωση στο μνημονιακό πλαίσιο και στην ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους, η «αναβάθμιση» της αστικής τάξης μέσα από τους μεγαλύτερους ρόλους στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, οι ανέξοδες υποσχέσεις για ψίχουλα στο λαό είναι κοινός τους τόπος.
Ετσι, στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός επιχείρησε να «ξεπλύνει» ξεδιάντροπα τον επικίνδυνο αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό που υπηρετεί η κυβέρνηση στα Βαλκάνια και ευρύτερα, και με τη συμφωνία των Πρεσπών, παρουσιάζοντάς τον τάχα ως «εγγύηση» δημοκρατίας, ειρήνης, ακόμα και ως συνέχεια των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού (!) που αντιτάχθηκε στους ιμπεριαλιστές, όπου εκείνος σήμερα υποκλίνεται.
Η βαθύτερη εμπλοκή σ' αυτόν το σχεδιασμό, που ανάβει το φιτίλι του εθνικισμού, των αλληλοτροφοδοτούμενων αλυτρωτισμών, του «διαίρει και βασίλευε», που έχουν πληρώσει ξανά και ξανά οι λαοί της περιοχής, δεν μπορεί να είναι απάντηση στην ακροδεξιά και το φασισμό. Και είναι πρόκληση να παρουσιάζει η κυβέρνηση τη σημαία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως «σημαία» του λαϊκού πατριωτισμού.
Από την πλευρά του, ο αρχηγός της ΝΔ πήρε την «πάσα» για να ψαρέψει στα θολά νερά του εθνικισμού, χωρίς να λέει βέβαια κουβέντα για τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ουσιαστικά προβάλλεται ως καλύτερος και ικανότερος στην πολιτική «αναβάθμισης» της αστικής τάξης, που βάζει το λαό σε μεγάλους κινδύνους, και την ίδια στιγμή δέχεται «εισηγήσεις» από προσκείμενες στο κόμμα του εφημερίδες να παζαρέψει περισσότερα «ανταλλάγματα» για το ελληνικό κεφάλαιο, σε μια «επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας»...
Αντίστοιχο είναι το άθλιο δικομματικό παιχνίδι και σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, με τις ομιλίες των δύο να είναι γραμμένες «απ' το ίδιο χέρι», αυτό των επιχειρηματικών ομίλων και των συμφερόντων τους.
Αυτούς «απελευθερώνει» ακόμα περισσότερο, όπως είπε ο πρωθυπουργός, η πολιτική της κυβέρνησης, μονιμοποιώντας τα εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα των τριών μνημονίων και φορτώνοντας νέα για πολλές δεκαετίες. Αλλά δίνοντάς τους και επιπλέον «αντίμετρα», όπως η παραπέρα μείωση στη φορολογία των κερδών τους, το «δωράκι» στις ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας για τους νέους εργαζόμενους κ.ά. Τα ίδια έταξε και ο πρόεδρος της ΝΔ μιλώντας για «έκρηξη επενδύσεων, με λιγότερη φορολογία και εισφορές» για το κεφάλαιο.
Γι' αυτό και σα δυο σταγόνες νερό μοιάζουν και οι «υποσχέσεις» τους για τα ψίχουλα που θα μοιράσουν στο λαό, μαλώνοντας για το ποιος εμπνεύστηκε πρώτος τα επιδόματα πτωχοκομείου, όπως το «κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης», και ποιος μπορεί να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά τη φτώχεια που θα μεγαλώνει μαζί με την αντιλαϊκή πολιτική.
Ολο και περισσότερο επιβεβαιώνεται ότι τα «δύο σχέδια» και οι «δύο στρατηγικές» των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, οι οποίες υποτίθεται θα συγκρουστούν το επόμενο διάστημα, είναι... το εξής ένα: Το σχέδιο του κεφαλαίου και της αστικής τάξης.
Με αυτό το σχέδιο πρέπει να συγκρουστεί ο λαός, προτάσσοντας το δικό του για την ανάκτηση όλων των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, την απεμπλοκή από τα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Με δυνατό ΚΚΕ για να κάνει ο ίδιος τη διαφορά, αντί να ψάχνει τις «διαφορές» των κομμάτων του κεφαλαίου.