Τώρα, ας πανηγυρίσουμε…

Από herko

Τώρα μπορούμε να πανηγυρίσουμε.
Μπορούμε να μαζευτούμε οι καλοί της γης, να αγκαλιαστούμε στα συντρίμια του τείχους.
Να ποδοπατήσουμε τα χαλάσματα αυτού που τόσο βίαια μας χώριζε.

Τώρα μπορούμε να γιορτάσουμε.
Πάνε χρόνια τώρα που τέλειωσε η πολιορκία του κακού και άνοιξαν τα διόδια του ελεύθερου κόσμου.
Κι ο κόσμος πια αναπνέει, σκέφτεται και ψωνίζει ελεύθερα.

Τώρα μπορούμε να χαμογελούμε…
Ποζάροντας μπροστά στους ντυμένους φρουρούς που θυμίζουν πως κάποτε η πόλη και ο κόσμος χωρίζονταν στα δυο.

Τώρα μπορούμε να εγκατασταθούμε όπου θέλουμε.
Τώρα οι άστεγοι μπορούν ελεύθερα να επιλέξουν σε ποιο παγκάκι θα κοιμηθούν χωρίς κάποιο τείχος να καθορίζει τον τομέα του. Τώρα το χιόνι σκεπάζει τα σύνορα κι όταν λιώνει τα σκεπάζουν οι απόκληροι νεκροί.

Τώρα κανείς δεν σου επιβάλλει τι θα σπουδάσεις.
Τώρα οι άνθρωποι επιλέγουν ελεύθερα σε ποιο πανεπιστήμιο θα ήθελαν να σπουδάσουν αν είχαν τα χρήματα.

Τώρα κανείς δεν καθορίζει πού θα δουλέψεις.
Τώρα μπορούμε να διαλέγουμε σε ποιο επάγγελμα θα δηλώσουμε άνεργοι.

Τώρα το οχτάωρο γίνεται πράξη.
Κι επεκτείνεται. Οχτάωρο τη βδομάδα, οχτάωρο το μήνα. Τόσο χρειάζεται να δουλέψεις.
Άλλοτε πάλι παίρνει την μορφή προσφοράς. 1+1 δωρεάν την ίδια ημέρα.

Τώρα δεν έχουμε ελλείψεις στα τρόφιμα.
Υπάρχουν τόσες επιλογές που αν είχες χρήματα δεν θα ήξερες τι να πάρεις.
Υπάρχουν και τόσα μπουκάλια αναψυκτικών… Κυρίως άδεια.
Τόσο περίσσευμα για να μαζέψεις απ’ τα σκουπίδια. Και ανακύκλωση και εισόδημα.
Κάθε πέτρα κι ευκαιρία.

Τώρα υπάρχει ανάπτυξη.
Βάλαμε είσοδο σε όσα δεν θάψαμε κι όσα «κρατήσανε» γίναν σουβενίρ.

Τώρα υπάρχει πραγματική ελευθερία λόγου.
Πλουραλισμός. Φασίστες όλων των αποχρώσεων. Μόνο όχι οι κόκκινοι. Ναι βεβαίως και γίνεται και κόκκινοι και φασίστες. Λίγο να το καταλάβεις, και βραβεύεσαι και πληρώνεσαι.

Τώρα δεν χρειάζεται να θυμόμαστε.
Τώρα που ο χρόνος ρίχνει τη σκουριά στο σπαθί που καρφώνει τη σβάστικα και στη μνήμη μας.
Τώρα που είναι τόσο εύκολο να μοιάσει ο θύτης με το θύμα.

Τώρα οι επιστήμες είναι στο απόγειό τους.
Γίνονται εγχειρήσεις καρδιάς, εγκεφάλου και ιστορικής μνήμης σε ρυθμό ρουτίνας.

Τώρα φύγαν οι ξένοι στρατοί.
Οι περισσότεροι… Δικοί μας στρατοί μας προστατεύουν απ’ τους ξένους άοπλους στρατούς.

Τώρα, επιτέλους, εμείς ταξιδεύουμε ελεύθερα.
Με τη δική μας, την ευρωπαϊκή ταυτότητα, που δεν σταματάει σε φράκτες.
Εμείς είχαμε την ευλογία να την έχουμε την ώρα που άλλοι την αγοράζουν ή την πλαστογραφούν.
Μόνο που δεν μας επιβιβάζει σε φουσκωτά. Και που κρίνεται ακατάλληλη τροφή για τα ψάρια…

Τώρα το τείχος έχει γίνει ανάμνηση.
Λίγα κομμάτια στέκουν και θυμίζουν την ύπαρξη του. Τα υπόλοιπα τα κάναμε τουριστικά προϊόντα που σαν ψάρια και ψωμιά του 21ου αιώνα, όσο τα πουλάς τόσο πληθαίνουν.
Το μεγαλύτερο κομμάτι το διώξαμε απ’ την Ευρώπη μας. Προστατεύσαμε μ’ αυτό τα παιδιά της Γάζας. Το παραχωρήσαμε ευγενικά στους γκραφιτάδες της Μέσης Ανατολής για να εξασκούνται.
Με αυτό παίζονται τώρα τα «Παιχνίδια με σύνορα» που πήραν την ώρα του δελτίου κι έχουν για έπαθλο την επιβίωση.
Το ρίξαμε το τείχος και υπογράψαμε τη δήλωση:
Τώρα μπορείτε ελεύθερα να χτίσετε ένα τείχος γύρω από τον καθένα μας

Ιταλία: Θα ανοίξει πρώτη την πόρτα;

 Ιταλία: Θα ανοίξει πρώτη την πόρτα;

Πριν ένα-ενάμισυ χρόνο, χάρη στις διαπραγματεύσεις για το τρίτο μνημόνιο και στο δημοψήφισμα, κορυφώθηκε η -ας την πούμε- κόντρα μεταξύ εκείνων που έτρεμαν μήπως μας διώξουν από την ευρωζώνη κι εκείνων που ήσαν σίγουροι ότι τα προβλήματά μας δεν πρόκειται να λυθούν αν δεν επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα. Σήμερα, μπορεί η κόντρα αυτή να έχει ατονήσει στον τόπο μας αλλά στους φίλους και γείτονές μας ιταλούς βρίσκεται σε έξαρση και, μάλιστα, εντεινόμενη.

Πράγματι, στην Ιταλία έχουν δυναμώσει οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η μόνη εναλλακτική τής χώρας για αποφυγή τής καταστροφής είναι η έξοδος από το ευρώ. Δίπλα στο "Κίνημα των πέντε αστέρων" του Μπέπε Γκρίλλο, το οποίο τοποθετείται σαφώς υπέρ τής αποχώρησης της Ιταλίας από την ευρωζώνη, άρχισαν να εμφανίζονται κι άλλα κινήματα, κόμματα και σχηματισμοί με την ίδια θέση. Κι αν ο Γκρίλλο φαντάζει μετριοπαθής λέγοντας πως πρέπει να γίνει δημοψήφισμα για το συγκεκριμένο θέμα, η νεοσυσταθείσα "Εναλλακτική για την Ιταλία" και οι υπόλοιποι ισχυρίζονται πως δεν χρειάζεται δημοψήφισμα αλλά αρκεί μια σαφής προγραμματική συμφωνία των κομμάτων. Το ανησυχητικό για τις Βρυξέλλες είναι ότι οι "αντιευρωζωνιστές" της Ιταλίας δεν ανήκουν σε μια συγκεκριμένη τάξη ή σε μια δεδομένη πολιτική παράταξη αλλά απλώνονται σε όλο το φάσμα τής ιταλικής πολιτικής σκηνής, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά.

Είναι γεγονός πως όσο η Ευρώπη παραμένει κολλημένη στην ύφεση τόσο βαθαίνει η πεποίθηση ότι η νομισματική ένωση είναι επίπλαστη και θνησιγενής. Μετά τους "ειδικούς", αρχίζουν και τα λιγώτερο μορφωμένα κοινωνικά στρώματα να αντιλαμβάνονται ότι η αδυναμία ενός κράτους να ελέγξει το νόμισμα που χρησιμοποιεί, το κάνει ευάλωτο σε οποιαδήποτε κρίση. Κι επειδή η Ιταλία δεν ήταν "ψωροκώσταινα" σαν την Ελλάδα αλλά μια μεγάλη οικονομική δύναμη, οι ιταλοί νιώθουν στο πετσί τους περισσότερο από εμάς το ευρώ σαν καλαμάκι με το οποίο τους ρουφούν το αίμα οι γερμανοί.

Η αλήθεια είναι πως η Γερμανία ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια (πριν καν συσταθεί η ευρωζώνη) μια πολιτική "φτωχοποίησης του γείτονα". Προκειμένου να βρεθεί σε καλύτερη θέση κατά την εκκίνηση, εφάρμοσε ένα πρωτοφανές πάγωμα μισθών, αποσυνδέοντάς τους από την παραγωγικότητα και από την αύξηση του ΑΕΠ. Έτσι, την ώρα που στην Γερμανία οι πραγματικοί μισθοί μειώνονταν κατά 6% μέσα σε μια πενταετία, στην Ιταλία (και όχι μόνο) αυξάνονταν κατά 10%. Μ' αυτό το ιδιότυπο -και εξαιρετικά απαράδεκτο για συνεταίρους- μισθολογικό διαφορισμό (dumbing), μέχρι το 2006 η διαφορά κόστους εργασίας μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας έφτασε στο 20%.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι αυτή η τεράστια διαφορά στο κόστος εργασίας σε χώρες με παρόμοια οικονομική δομή, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε οικονομικό στραγγαλισμό τού "ακριβώτερου" από τον "φτηνότερο". Πολύ περισσότερο δε όταν ο "ακριβώτερος" ήταν μέχρι τα τέλη τού προηγούμενου αιώνα ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής τού "φτηνότερου" στην βαρειά βιομηχανία (μηχανολογικός εξοπλισμός, οχήματα κλπ). Στην πράξη, η παραπάνω διαφορά τού 20% ήταν αρκετή για να εξακοντίσει τις γερμανικές εξαγωγές και να καταβαραθρώσει τις ιταλικές.

Ο γερμανός οικονομολόγος Χάινερ Φλάσμπεκ βάζει άλλη μια παράμετρο στο πρόβλημα του ευρώ, εξηγώντας την αδυναμία τής ευρωζώνης να ξεφύγει από την μέγγενη του αποπληθωρισμού. Κατά τον Φλάσμπεκ, η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να επιτύχει πληθωρισμό γύρω στο 2% οφείλεται στη άρνηση του Βερολίνου να αυξήσει μισθούς και ημερομίσθια. "Η ουσιαστική αύξηση των πραγματικών μισθών, τελευταία κατά 2,4%, είναι γελοία και δεν επαρκεί για την επίτευξη αποδεκτών ποσοστών πληθωρισμού", τονίζει ο γερμανός οικονομολόγος. "Η πολιτική μηδενικών επιτοκίων του Ντράγκι δεν επιλέχθηκε επειδή ο άνθρωπος τρελάθηκε αλλά επειδή παραμένουν καθηλωμένες οι αποδοχές στη Γερμανία, και κατά συνέπεια, και σε άλλες χώρες", συμπληρώνει με νόημα (*).

Ίσως κάποιοι να πρότειναν ως λύση στο ιταλικό πρόβλημα την παραμονή τής χώρας στην ευρωζώνη με παράλληλη εσωτερική υποτίμηση. Αυτό, δηλαδή, που έγινε στην Ελλάδα. Μόνο που κανένα υγιές μυαλό δεν είναι δυνατόν να αποδεχτεί ως λύση κάτι που αποδεδειγμένα οδήγησε στην καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της. Η απόρριψη της συγκεκριμένη πρότασης γίνεται εύκολα και για έναν ακόμη λόγο: οι ιταλικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν εφαρμόσει ήδη ένα πρόγραμμα λιτότητας, στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των ιταλικών προϊόντων. Μόνο που η Γερμανία δεν δείχνει διατεθειμένη να χάσει το πλεονέκτημα που έχει αποκτήσει: χάρη στα mini jobs και στις άλλες "βέλτιστες πρακτικές" ευέλικτων μορφών εργασίας, οι απολαβές τού 30% των εργαζομένων της βρίσκονται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

Αν σημειώσουμε ότι παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και η Γαλλία αλλά και άλλες χώρες (έστω σε μικρότερο βαθμό), είναι μάλλον βέβαιο ότι το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα όλων των εποχών που λέγεται "ευρωζώνη" οδηγείται σε παταγώδη αποτυχία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αποτυχία αυτή οφείλεται στην Γερμανία και στις κρυφές της βλέψεις για οικονομική υποδούλωση των κατά τα άλλα εταίρων της. Όμως, έτσι θα ήταν σαν να ισχυριζόμασταν έμμεσα πως μια τέτοια νομισματική ένωση θα μπορούσε να δουλέψει σωστά αν άφηνε εκτός την Γερμανία. Κι επειδή κάτι τέτοιο δεν το πιστεύουμε, προτιμούμε να στηριχτούμε σε κείμενα του παππού Κάρολου και του θείου Βλαδίμηρου και να πούμε ότι η αποτυχία του ευρώ θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη εκ προοιμίου, λόγω της ασύμμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και των εσωτερικών διενέξεων ανάμεσα σε διάφορες μερίδες τού κεφαλαίου, άσχετα με την χώρα όπου αυτά τα κεφάλαια δραστηριοποιούνται.

Πάμε, λοιπόν, για το τέλος τής ευρωζώνης. Η λογική λέει ότι η πόρτα τής εξόδου βρίσκεται στην νότια πλευρά τού οικοδομήματος. Θα είναι οι ιταλοί που θα την ανοίξουν πρώτοι; Αυτό μέλλει να αποδειχτεί.


---------------------------------------------------------------
(*) "Γερμανία: πρότυπο για τη Γαλλία ή εχθρός της;", DeutcheWelle, 18/6/2016.

[Πηγή διαγραμμάτων κειμένου: Günther Grunert, "Nach dem Schuldenabkommen - neue Hoffnungfür Griechenland und den Euro?" - Επεξεργασία: Cogito ergo sum]

Ο "νέος αριστερός ρεαλισμός" και το "ιερατείο" του κ. Γαβρόγλου

Στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τον πρόσφατο ανασχηματισμό σημειώνεται, μεταξύ άλλων: «Πέρα απ' τον επικοινωνιακό του χαρακτήρα, ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει στόχο τη δημιουργία ενός σχήματος που, με μεγαλύτερη σταθερότητα και όσο δυνατόν λιγότερες ταλαντεύσεις, θα υλοποιεί μέχρι κεραίας τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις και τις δεσμεύσεις του 3ου μνημονίου».

Αυτό ακριβώς το πνεύμα διαπνέει τις αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα, ενώ τα όποια επιμέρους στοιχεία χρωματίζουν συγκεκριμένες επιλογές, επιδρούν συμπληρωματικά στην προώθηση αυτής της κατεύθυνσης.

Αυτό ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση της επιλογής του κ. Γαβρόγλου ως νέου υπουργού Παιδείας, η οποία προβλήθηκε αρκετά.

Ο λόγος για τον οποίο επιλέχθηκε μια τέτοια προβολή του νέου υπουργού Παιδείας είναι προφανής: Ο κ. Γαβρόγλου πράγματι δεν έχει καμία σχέση ως προσωπικότητα με τους προκατόχους του στις προηγούμενες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ: Ούτε έχει το «στιλ» του κ. Μπαλτά ούτε και την «εριστικότητα» του κ. Φίλη. Ισα ίσα, περιβάλλεται από το κύρος που έχει κατακτήσει στην πορεία της επιστημονικής του διαδρομής, και πολλοί προσβλέπουν σε αυτό για να αποφευχθούν οι κακοτοπιές ανεπιθύμητων συγκρούσεων ή αφελών χειρισμών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα ανοιχτά μέτωπα στον τομέα της Εκπαίδευσης, σε όλες τις βαθμίδες, είναι πολλά. Αλλωστε, οι πρώτες δηλώσεις του νέου υπουργού δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. «Θα λάβουμε υπόψη τις οδηγίες του ΟΟΣΑ και των θεσμών». Στα απλά Ελληνικά σημαίνει θα κινηθούμε στην πορεία της υλοποίησης του 3ου μνημονίου στην Εκπαίδευση. Και αυτό παρ' όλες τις κατά καιρούς αντιπαραθέσεις με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα. Δε χρειάζεται παρά να θυμηθεί κανείς την πρόσφατη συζήτηση επί του σχεδίου νόμου για τα μεταπτυχιακά.

Από την προηγούμενη παράγραφο, ας κρατήσουμε το αντιπαραθέσεις. Κι αυτό όχι για λόγους ιδεοληψίας, αλλά γιατί σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο προσπαθεί να κινηθεί και να επιτύχει προς όφελος του κεφαλαίου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και η επιλογή Γαβρόγλου, άλλωστε, όπως υπονόησε και ο απερχόμενος υπουργός.

Τι εχέγγυα προσφέρει η επιλογή Γαβρόγλου;

Τι εχέγγυα, λοιπόν, προσφέρει για την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης η επιλογή Γαβρόγλου; Επιλέγουμε να αναφερθούμε μόνο σε δύο τοποθετήσεις του κ. Γαβρόγλου, από τις οποίες αναδεικνύεται με κρυστάλλινη σαφήνεια ο τόνος που θα έχει η προσωπική του παρέμβαση στην κυβερνητική πολιτική.

Προλογίζοντας μια σειρά άρθρων της «Αυγής», στο πλαίσιο ενός αφιερώματος της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα «Η επιστροφή της αριστεράς», ο νέος υπουργός Παιδείας έγραφε στις 29 Ιούνη 2014: «Σαν ένα παράδειγμα μιας τέτοιας ατζέντας θα ήθελα να επικεντρωθώ σε ένα μόνον θέμα: Το πρόβλημα των μεταρρυθμίσεων, για το οποίο γίνεται και τόσο πολύς λόγος. Η συζήτηση σήμερα για μεταρρύθμιση γίνεται σε ένα πλαίσιο που ορίζεται από την προσμονή ότι στο σχετικά σύντομο μέλλον υπάρχουν οι δυνατότητες για μια αριστερή κυβέρνηση. Επίσης, γνωρίζουμε, όλοι και όλες, ότι μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από το να ξαναφέρει μέτρα που η σοσιαλδημοκρατία, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, είχε ως προτεραιότητές της. Πώς, λοιπόν, συζητάμε το πρόβλημα των μεταρρυθμίσεων από αριστερή σκοπιά, όταν, στην καλύτερη περίπτωση, μια μελλοντική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ως βασικό της στόχο να επαναφέρει αυτά που ήταν αδιαπραγμάτευτα για την σοσιαλδημοκρατία;».

Δε θα δελεαστούμε να προβούμε σε σχολιασμό της παραπάνω τοποθέτησης, προτού παραθέσουμε και το δεύτερο απόσπασμα που θέλουμε να θυμίσουμε. Θα αρκεστούμε μόνο στο να επισημάνουμε πως αυτά γράφονται προτού ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και προτού «τσακιστούν» στο βωμό του μνημονίου Τσίπρα και του ορυμαγδού των αντιλαϊκών μέτρων της κυβερνητικής πολιτικής οι ελπίδες και οι αυταπάτες πολλών λαϊκών ανθρώπων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ προσδοκώντας σε κάποια «αλλαγή» σε σχέση με τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις.

Η δεύτερη τοποθέτηση είναι πρόσφατη, έγινε στις 17 Οκτώβρη, στη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για το «Ελληνικό Ιδρυμα Ερευνας και Καινοτομίας». Εκεί, ο κ. Γαβρόγλου, αναλαμβάνοντας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη να απαντήσει στην αποκαλυπτική κριτική που άσκησαν οι βουλευτές του ΚΚΕ για το πώς η κυβέρνηση προωθεί, συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο με τους προκατόχους της, την επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της Ερευνας, ανέφερε: «Μιλώντας τώρα για επιχειρήσεις, ξέρω ότι προκαλώ τους αγαπημένους μου συναδέλφους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Τι εννοώ "προκαλώ"; Εννοώ ότι οι επιχειρήσεις, το μόνο που σκέπτονται είναι ο καπιταλισμός, τα κέρδη και προφανώς οτιδήποτε αξιοποιήσουν, θα το αξιοποιήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό είναι σωστό. Δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό. Το ερώτημα είναι, αν στο υπάρχον σύστημα μπορούν ταυτοχρόνως να υπάρχουν και δραστηριότητες που αναπτύσσουν το κοινωνικό αγαθό, το δημόσιο αγαθό, γιατί τα αποτελέσματα της Ερευνας βεβαίως αξιοποιούνται από τις επιχειρήσεις για τους δικούς τους λόγους. Το ερώτημά μας σήμερα σε αυτή τη συγκυρία, σε αυτή την ώρα και σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε είναι, εάν μπορούμε να ανοίξουμε και εκείνες τις χαραμάδες, όπου θα υπάρχει και η Ερευνα και τα αποτελέσματά της ως δημόσια αγαθά. Η δική μας πεποίθηση είναι ότι αυτό είναι δυνατό να γίνει. Θα γίνει αυτομάτως; Η απάντηση είναι όχι. Σε αυτό θα πρέπει να παίξουν ρόλο όλοι οι φορείς της κοινωνίας. Θα πρέπει να γίνει ανταγωνιστικά στις επιχειρήσεις; Η δική μας απάντηση είναι πάλι όχι, για να είμαι καθαρός. Προφανώς και οι επιχειρήσεις έχουν το ρόλο τους, στον βαθμό που είναι και αυτές μέσα σε ένα πλαίσιο υγιούς επιχειρηματικότητας».

Είναι σαφές, λοιπόν, γιατί κανείς δεν πρέπει να τρέφει κι αυταπάτες για το τι μέλλει γενέσθαι με υπουργό Παιδείας πλέον τον κ. Γαβρόγλου. Αυτές οι δύο αναφορές αρκούν για να γίνει κατανοητό το κύριο: Με την υπουργία Γαβρόγλου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την προώθηση μιας σοσιαλδημοκρατικού τύπου (προσαρμοσμένης στα τρέχοντα δεδομένα και περιορισμούς) αστικής πολιτικής, για την προάσπιση και ενίσχυση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων (και) στο χώρο της Εκπαίδευσης, συνοδευόμενης από «αριστερόστροφη» φρασεολογία. Θα μπορούσε κανείς να κάνει λόγο για... «νέο αριστερό ρεαλισμό», αν μας επιτρέπεται ένα λογοπαίγνιο συναφές με τα επιστημονικά ενδιαφέροντα του υπουργού, αν και μάλλον τα εισαγωγικά θα έπρεπε να μπουν σε καθεμιά από τις τρεις αυτές λέξεις...

Αλλωστε, κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίσει τον ενεργό ρόλο του κ. Γαβρόγλου ως προέδρου της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής την προηγούμενη περίοδο στην υλοποίηση του περίφημου «Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία». Τα πορίσματα της Επιτροπής του κ. Γαβρόγλου, που προδιαγράφουν την επίθεση με την οποία θα βρεθούν αντιμέτωποι στη συνέχεια οι εργαζόμενοι στην Εκπαίδευση και τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας, έγινε προσπάθεια, όπως ο ίδιος δήλωσε, να εκφράζουν τη συναίνεση, το σεβασμό των απόψεων των άλλων αστικών κομμάτων. Μάλιστα, τον περασμένη Μάη, ο Κ. Γαβρόγλου είχε δηλώσει σχετικά με την αποχώρηση της ΝΔ από το διάλογο στο τέλος του, ότι αυτή έγινε γιατί η ΝΔ «έχει δει πολλές προτάσεις της να είναι μέσα στο πόρισμα της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων» και «δεν αντέχει αυτήν την πραγματικότητα»...

Στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ η ελπίδα απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου και στην Παιδεία

Η προαναφερθείσα ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τον κυβερνητικό ανασχηματισμό κατέληγε ως εξής: «Το ζήτημα είναι ο λαός να γυρίσει σταθερά την πλάτη σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που, μέσω της κυβερνητικής εναλλαγής, του υπόσχονται ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη σε όφελος των μονοπωλίων θα φέρει διέξοδο και ανακούφιση στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Να εμπιστευτεί τη δική του δύναμη και να οργανώσει την αντεπίθεσή του, χωρίς καθυστέρηση, για να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Ελπίδα κι αποκούμπι σ' αυτόν τον αγώνα μπορεί να είναι ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ». Αυτό ακριβώς ισχύει και για το χώρο της Παιδείας.

Αλλωστε, αυτό μάλλον το γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος ο κ. Γαβρόγλου. Εξ ου και φρόντισε από την πρώτη στιγμή να καταστήσει σαφές ότι ξέρει πολύ καλά ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος της πολιτικής που πρεσβεύει, αναπαράγοντας χιλιομασημένα αντικομμουνιστικά φληναφήματα, αναφερόμενος κατά την τελετή παράδοσης - παραλαβής στο υπουργείο Παιδείας στις «ιδεολογικές» του καταβολές, που, όπως είπε, ανατρέχουν στο 1968 και τη ρήξη με το «ιερατείο του ΚΚΕ». Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Γαβρόγλου φαίνεται να επιλέγεται για να δώσει από την πρώτη γραμμή την αντιπαράθεση με το ΚΚΕ. Βλέπετε, κουβαλά στις αποσκευές του και τη φήμη του διεθνούς κύρους «μαρξιστή» ιστορικού της επιστήμης. Εφόδιο που αναγνωρίστηκε κι από τους κατάλληλους ανθρώπους, οι οποίοι τον τοποθέτησαν και στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του Ιδρύματος Λάτση, το οποίο χρηματοδοτεί και το «Κέντρο Ερευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες», το οποίο συνέστησε ο κ. Γαβρόγλου και του οποίου προεδρεύει...

Ανεπιθύμητος Ο Μακελάρης Ομπάμα!

Ανεπιθύμητος Ο Μακελάρης Ομπάμα!

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο καλεί την εργατική τάξης της Ελλάδας και τα

Συνδικάτα της να δηλώσουν την αντίθεση τους στην επίσκεψη Ομπάμα.

Η επίσκεψη του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ μυρίζει αίμα.

Το αίμα του Ελληνικού λαού, όπου οι ΗΠΑ απαιτούν και νέα αντεργατικά μέτρα, νέα

επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις, για να διασφαλίσουν την κερδοφορία των

μονοπωλιακών τους ομίλων. Οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις ΔΝΤ-

ΕΕ γίνονται στα πλαίσια της σύγκρουσης των επιχειρηματικών συμφερόντων των

μονοπωλιακών ομίλων τους και είχαν και έχουν ως θύμα τον Ελληνικό λαό.

Το αίμα των λαών της περιοχής, της Συρίας, της Λιβύης, της Παλαιστίνης, κ.α. όπου

χιλιάδες σκοτώνονται και ξεριζώνονται, για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των

δρόμων μεταφοράς τους. Η μετατροπή της Μέσης Ανατολής της Μεσογείου και των

Βαλκανίων σε εμπόλεμη ζώνη, είναι άμεσο αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών

επεμβάσεων, της χρηματοδότησης και στήριξης οργανώσεων, όπως το Ισλαμικό

Κράτος, από τις ΗΠΑ και την ΕΕ για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Η στήριξη της Ελληνικής Κυβέρνησης στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η προθυμία

για δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στη Κάρπαθο, το βάθεμα της συνεργασίας με

το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, όχι μόνο δεν οδηγούν σε «σταθερότητα» και

«ασφάλεια», αλλά βάζουν τον ελληνικό λαό να κρατά φουρνέλο σε πυριτιδαποθήκη.

Οι ενδοιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ΗΠΑ-ΕΕ- Ρωσίας, η παρουσία του ΝΑΤΟ στο

Αιγαίο, οι εξελίξεις στην Τουρκία, η κλιμάκωση των πολέμων και η όξυνση των

εντάσεων στην περιοχή πρέπει να βρουν την εργατική τάξη της Ελλάδος σε

επαγρύπνηση.

Να απορρίψουμε τους «εθνικούς στόχους» της «δίκαιης ανάπτυξης» που η επιτυχία

τους προϋποθέτει το σφαγιασμό των δικαιωμάτων μας, το πετσόκομμα των μισθών

μας.

Να απορρίψουμε τους «εθνικούς στόχους» της εξωτερικής πολιτικής, που απαιτούν

το αιματοκύλισμα των λαών και οδηγούν σε πιο βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στους

ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

· Όχι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

· Να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις και τα στρατηγεία.

· Έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.

· Να γυρίσουν πίσω οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από αποστολές του

ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

· Εκφράζουμε αγωνιστικά τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στους

πρόσφυγες και τους μετανάστες.

· Υψώνουμε τείχος στο ρατσισμό και την ξενοφοβία.

ΠAMEΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

ΜΕΤΩΠΟ 

Ημέρα δημοκρατίας

 Ημέρα δημοκρατίας

Το τείχος έπεσε (σαν σήμερα), ο δρόμος χαράχτηκε, για την επανασυγκόλληση της "διαιρεμένης Ευρώπης" και του πάγου, που είχε σπάσει το 17'. Και τώρα παλινορθωμένος και επανορθωμένος, σφιχτά με ράμματα, παραπέμπει στις υποκριτικές δημοκρατικές ευαισθησίες της Δύσης και την παγωμάρα με την οποία υποδέχτηκαν πολλά διεθνή ΜΜΕ (που ονομάζουν τον εαυτό τους διεθνή κοινότητα) την επικράτηση του Τραμπ. Και πάνω απ' όλα της -αστικής- δημοκρατίας, που βγαίνει παγανιά, χωρίς τα περιττά φτιασίδια του παρελθόντος, για να γιορτάσει τη νίκη της. Τη νίκη ενάντια στο αμυντικό τείχος του Βερολίνου, το τείχος που μαγκώνει "κακούς Μεξικάνους" που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα με τις ΗΠΑ, το τείχος της ντροπής στην Παλαιστίνη. Και προπαντός τα αόρατα ταξικά τείχη που υψώνονται στις ΗΠΑ -αυτήν την (κατα)κοιτίδα του "δημοκρατικού" κόσμου- πιο ψηλά κι απροσπέλαστα, από οπουδήποτε αλλού.

Και να σκεφτείς πως το τείχος του Βερολίνου χτίστηκε στα χρόνια του Νικήτα, που για τη Δύση και όσους της έκλειναν το μάτι, ήταν η περίοδος που "έλιωναν οι πάγοι" κι ερχόταν η Άνοιξη (της Πράγας και γενικώς). Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι άραγε πως το ομώνυμο σουξέ της Βόσσου και του μικρού Μικρούτσικου βγήκε το 91' που κορυφώνονταν οι αντεπαναστατικές ανατροπές; Θα 'ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη, θα 'ναι ουρανού κατάνυξη (που γλίτωσε από την επουράνια έφοδο των κολασμένων).

Οι διαφορές Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών είναι εντελώς δυσδιάκριτες, όχι μόνο ως προς το πρόγραμμα και τις "προοδευτικές" θέσεις τους. (Εξάλλου προοδευτικό σήμερα, με φιλελέ κριτήρια, είναι η νομιμοποίηση της μαριχουάνας -και αν αυτό σας θύμισε κάτι από Σύριζα στη διατύπωση και το περιεχόμενο, καλώς το έκανε). Αλλά και σε πιο απλά πράγματα, όπως τις πηγές χρηματοδότησής τους (που είναι βασικά οι ίδιες, μόνο οι δόσεις αλλάζουν) και το χρώμα τους -αφού για κάποιο λόγο οι Ρεπουμπλικάνοι αποδίδονται με κόκκινο (όπως κάποτε οι Τζι-άι-τζο, απέναντι στους Κόμπρα). Κι εμείς ξέρουμε πολύ καλά πως, έτσι κι αλλιώς, η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο...

Κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινίσει

Βασικά όμως δεν ξέρεις τι είναι πιο απελπιστικό. Αυτοί που έβγαλαν πρόεδρο έναν μισογύνη, ρατσιστή, που επιβεβαιώνει πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν κι είναι οι Simpsons. Ή αυτοί που πίστεψαν ειλικρινά πως η Χίλαρι ήταν η/μια εναλλακτική, βουλιάζοντας στο βάλτο του μικρότερου κακού που φέρνει με μαθηματική ακρίβεια το χειρότερο (οι κομμμουνιστές -σαν τον Ομπάμα- το λένε νομοτέλεια);
Και με ελληνικούς όρους, τι είναι λιγότερο ελπιδοφόρο; Ο Καμμένος ή ο Θεοδωράκης;

Ο Τραμπ θύμισε Καμμένο που ανατρέπει στο τέλος τα προγνωστικά και τις δημοσκοπήσεις, κατορθώνοντας να επιβιώσει με γελοία προεκλογικά σποτάκια κι ατάκες αμερικάνικης νοοτροπίας -όπως ακριβώς κι ο Ποτάμης, με τη διαφορά πως αυτός δύσκολα θα επιβιώσει στην επόμενη κάλπη.

Το σοκ των ΜΜΕ θύμισε κάτι από BRexit, με το βρετανικό αντίστοιχο Τραμπ(άκουλα) και Καμμένου, τα ίδια ξενοφοβικά, εθνικιστικά σύνδρομα, τις ίδιες "συγκλονιστικές" μη αλλαγές που θα φέρουν στα πράγματα, και τον υποτιθέμενο πόλεμο που τους είχε κηρύξει το κατεστημένο (ΜΜΕ, μονοπώλια, κτλ) λες και κατάφεραν να νικήσουν εκλογικά, παρά κι ενάντια στη θέλησή Του.
Μα επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Από την άλλη, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε ότι έχουμε έναν ακόμα πανωλεθρίαμβο των ΜΜΕ και των δημοσκοπήσεων, που καταφέρνουν με επιστημονική ακρίβεια να προβλέπουν και να στηρίζουν (πράγμα που δεν είναι ακριβώς διαφορετικό) το ανάποδο αποτέλεσμα. Και να σκεφτείς ότι το γκάλοπ ως όρος έλκει νομίζω την καταγωγή του από έναν ερευνητή που κατάφερε να προβλέψει σωστά το αποτέλεσμα μιας παλιότερης εκλογικής αναμέτρησης, κόντρα στα προγνωστικά και τις εκτιμήσεις των τότε κυρίαρχων -πλην λανθασμένων- μεθόδων πρόβλεψης.

Έτσι λοιπόν έχουμε τον πρώτο πορτοκαλί πρόεδρο, αν και θεωρητικά παίρνει αποστάσεις από την περίοδο της πορτοκαλί επανάστασης στην Ουκρανία, τη σύγκρουση με τη Ρωσία, ακόμα και από το ΝΑΤΟ (λέμε κάνα χωρατό για να περνάει η ώρα). Όπως πήρε αποστάσεις από αυτόν κι ο πρόεδρος της πορτοκαλί "επανάστασης", δηλ ο μικρός Μπους, που δεν ψήφισε τον ρεπουμπλικάνο υποψήφιο και μάλλον στήριξε τη Χίλαρι (που συνέχισε τη δική του εξωτερική πολιτική) αλλά ντρέπεται να το πει δημόσια.

Μιλώντας για πορτοκαλί, υπάρχει και ο πορτοκαλί κόσμος του μπάσκετ, που είναι παραδοσιακό προπύργιο των Δημοκρατικών, κι είχε φέτος ένα λόγο παραπάνω να ψηφίσει το ΑΒΤ (anything but Tramp) για να μη βγει ένας ρατσιστής υποψήφιος και να συνεχίσουν να σημαδεύουν αρμονικά οι σφαίρες της αστυνομίας τους έγχρωμους, αλλά με Δημοκρατική διακυβέρνηση. I can't breathe...

Επικεφαλής του πορτοκαλί στρατοπέδου στο πλευρό της Χίλαρι φέτος ήταν ο Λεμπρόν Τζέιμς. Αλλά την πιο γνήσια, αμερικάνικη στάση είχε κρατήσει παλιότερα ο Τζόρνταν, που όταν ρωτήθηκε γιατί δε δηλώνει ανοιχτή στήριξη στους Δημοκρατικούς, είχε απαντήσει με αποστομωτική ειλικρίνεια: μα κι οι Ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν αθλητικά παπούτσια.
Ας σημειωθεί πάντως πως ο Πορτογάλος Ρονάλντο (που κάποιοι τον χαρακτήρισαν Τζόρνταν του ποδοσφαίρου για το ισόβιο συμβόλαιο που υπέγραψε αυτές τις μέρες με τη ΝΙΚΕ) οφείλει το όνομά του στους γονείς του, που ήταν πολιτικοί θαυμαστές του ρεπουμπλικάνου Ρόναλντ Ρίγκαν, χωρίς να μπορούν να φανταστούν την εξέλιξη του γιου τους!

Παρόλα αυτά, το Μ2Μ (που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη κι είναι ένα αξιοπρεπές υποκατάστατο του παλιού, καλού Τρίποντου -που δεν έχει σχέση με το παλιό καλό ΠαΣοΚ) ζήτησε τη γνώμη παικτών της Α1 (Basket League για τους νεοταξίτες) και οι απαντήσεις τους ήταν εντυπωσιακές, καθώς ναι μεν οι περισσότεροι είχαν Δημοκρατικές ρίζες (κι είναι λογικό εν μέρει, σε ένα άθλημα που αποτελεί διέξοδο για πολλούς φτωχούς αφροαμερικάνους των γκέτο) αλλά ήταν απογοητευμένοι και από τους δυο υποψήφιους κι έκλιναν προς την αποχή.

Στα αξιοσημείωτα του κομματιού του περιοδικού και το δικαιολογημένα σατιρικό-ειρωνικό σχόλιο του συντάκτη (Γ. Κογκαλίδη) για το ΚΚ ΗΠΑ και την κριτική του ψήφο στους Δημοκρατικούς.

Η Χίλαρι λοιπόν έχασε γιατί δεν έπεσαν τα δυνατά της χαρτιά, δεν ψήφισαν μαζικά οι μειονότητες, οι ξενερωμένοι "αριστεροί" πασόκοι (ή Σεκίτες) του Σάντερς, και δεν αποφάσισαν οι γυναίκες με το μ,,, τους, όπως είχε πει η Σούζαν Σάραντον.

Βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση γιατί όλο αυτό το διάστημα ψηφίζουμε το μικρότερο κακό. Κανένας υποψήφιος δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που με απασχολούν, όπως ο πόλεμος στη Συρία, το περιβάλλον και οι συμφωνίες εμπορίου.

Η ίδια βέβαια νομίζω πως τελικά ψήφισε τον πράσινο υποψήφιο, τουλάχιστον όμως δεν έπεσε στο επίπεδο της πολιτικής (;) σκέψης (;) του Σλοβένου φιλόσοφου (;) Σλ. Ζίζεκ, που κατέληξε με ένα sui generis σκεπτικό στον Τραμπ. Κι εφόσον χαίρει μεγάλης εκτίμησης στο ελληνικό αριστεροχώρι (με το καταπληκτικό κριτήριο), κατάφερε να επηρεάσει ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του. Από την Ίσκρα που σχεδόν πανηγυρίζει για τη χτεσινή ανατροπή (όπως η Αυγή το 08' για τον Ομπάμα) μέχρι τον Αυριανισμό του Κουρή, που το είχε  -που στηρίζει αναφανδόν τη ΔΦΑ.

Και μάλιστα πανηγύριζε προφητικά ήδη από το χτεσινό πρωτοσέλιδο

Και μη χειρότερα...

Αναθερμαίνονται διεργασίες στο πολιτικό σύστημα

Αναθερμαίνονται διεργασίες στο πολιτικό σύστημα

Αναθερμαίνονται το τελευταίο διάστημα οι διεργασίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, με επίκεντρο αυτή τη φορά το ΠΑΣΟΚ. Τελευταία αφορμή στάθηκε η διαφοροποίηση του Ευ. Βενιζέλου από τους χειρισμούς του κόμματός του στο ζήτημα του ΕΣΡ, η διαφωνία του να υπάρξει επαναπροσέγγιση του ΠΑΣΟΚ με τον Γ. Παπανδρέου και οι δηλώσεις του ότι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, προτιμάει να κερδίσει τις εκλογές η δεύτερη και όχι μια παράταξη «που δημιουργεί καθεστώς και επιτίθεται στη δικαιοσύνη».
Πρόσθεσε, πάντως, ότι «αυτοδύναμη ΝΔ δεν αποτελεί λύση για τον τόπο» και ότι «χρειάζεται ο καθοριστικός εθνικός ρόλος του μεσαίου δημοκρατικού χώρου», αλλά αυτό δεν απέτρεψε τον Τύπο να τονίσει ακόμα πιο έντονα τις διαφοροποιήσεις του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες μεταφράζονται αντίστροφα ως προσεγγίσεις με τις απόψεις και τη γραμμή της ΝΔ.
Σε κάθε περίπτωση, μέσα στη γενικότερη ρευστότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και την κρίση στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας μέσα κι έξω από την Ελλάδα, είναι καθαρό ότι στο ΠΑΣΟΚ δυναμώνει η διαπάλη για τον προσανατολισμό του κόμματος και την τοποθέτησή του ανάμεσα στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, αντανακλώντας δυο διαφορετικά σενάρια για το πώς μπορεί καλύτερα να υπηρετηθεί η λεγόμενη «πολιτική σταθερότητα» με την αναδιάταξη όλων των αστικών κομμάτων.
Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Την άλλη έρχεται να την αναδείξει η αρθρογραφία που πυκνώνει το τελευταίο διάστημα, γύρω από τις διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ και το παρασκήνιο που τις συνοδεύει. Γράφτηκε, για παράδειγμα, ότι η μη αξιοποίηση στο νέο κυβερνητικό σχήμα στελεχών που προέρχονται από το χώρο της «παλιάς» σοσιαλδημοκρατίας, με εξαίρεση τον Κουρουμπλή και τον Σπίρτζη, είναι μήνυμα του Αλ. Τσίπρα προς το ΠΑΣΟΚ ότι υπάρχει πεδίο να συνεννοηθούν μεταξύ τους «παρακάμπτοντας τη ΝΔ».
Σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα, σ' αυτό συνετέλεσε η πρόθεση του ΠΑΣΟΚ να συναινέσει στο ζήτημα του ΕΣΡ, δείχνοντας μια συνολικότερη στροφή στην αντιπολιτευτική του τακτική.

***

Ενδιαφέρον για όλα αυτά έχει και το χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής», το οποίο, εν μέσω πυκνών πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, επιλέγει να ασχοληθεί με τις προεδρικές εκλογές στη Γερμανία, που θα γίνουν το Φλεβάρη του 2017. Οχι τυχαία, απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα...
Σ' αυτό το άρθρο, η «Αυγή» αναφέρεται στην πρόθεση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), εταίρου της Α. Μέρκελ στον κυβερνητικό «μεγάλο συνασπισμό», να προτείνει για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον σοσιαλδημοκράτη υπουργό Εξωτερικών, Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ, «χωρίς καμία προσυνεννόηση με την καγκελάριο και προς μεγάλη ενόχλησή της».
Σύμφωνα με την «Αυγή», «με την υποψηφιότητα Στάινμαγερ στο τραπέζι, το SPD ουσιαστικά κήρυξε τον πόλεμο στη Χριστιανοδημοκρατία, ενώ για πρώτη φορά φλερτάρει δημόσια με το ενδεχόμενο ενός αριστερόστροφου συνασπισμού μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές (...)». Και καταλήγει η «Αυγή»: «Οσο (η Γερμανία) παραμένει προσηλωμένη στην παραλυτική συναίνεση του μεγάλου συνασπισμού και εξάγει τη συνταγή της, έστω με παραλλαγές, σε άλλες χώρες, π.χ. στην Ισπανία και παλιότερα στην Ελλάδα, στέλνει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Εάν τον Μάρτιο στις προεδρικές εκλογές κάνει την υπέρβαση, αυτό το μήνυμα τουλάχιστον θα αποδυναμωθεί».
Επομένως, σύμφωνα με την εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, διαφαίνονται στον ορίζοντα σημάδια αλλαγής της «συνταγής» που εξασφαλίζει την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα, με μεγαλύτερη «αυτονόμηση» του ρόλου της σοσιαλδημοκρατίας, γεγονός που αν επιβεβαιωθεί στη Γερμανία, θα γίνει ευκολότερα «εξαγώγιμο» και στην Ελλάδα.
Αυτό σημαίνει για την «Αυγή» ότι δεν είναι «μοιραίο» να συγκυβερνήσουν κάποια στιγμή και στην Ελλάδα η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο ενός «μεγάλου συνασπισμού», αλλά η κυβερνητική εναλλαγή και η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να διασφαλιστεί με την εκλογική σύμπραξη κομμάτων απ' όλη την γκάμα της σοσιαλδημοκρατίας.

***

Η συζήτηση αυτή δεν είναι, βέβαια, καινούργια στη χώρα μας. Εντείνεται, όμως, όσο επιμένουν τα ζόρια της καπιταλιστικής ανάκαμψης και η ανάγκη του κεφαλαίου να επιταχυνθούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του. Εντείνεται, επίσης, όσο μεγαλώνει η ανάγκη να ανανεώνεται αποτελεσματικά η χειραγώγηση της λαϊκής δυσαρέσκειας και οι προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων από την κυβερνητική εναλλαγή. Αυτό είναι, άλλωστε, το «κουκούτσι» της «πολιτικής σταθερότητας», για την οποία αγωνιά το κεφάλαιο και τα κόμματά του...

Π.

Ψεύτικες ελπίδες...

Ψεύτικες ελπίδες...

Στο ίδιο μήκος κύματος με το «μήνυμα» του πρόσφατου ανασχηματισμού για επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «χωρίς κωλυσιεργίες και άσκοπες καθυστερήσεις», όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση αλλά και ο αστικός Τύπος έσπευσαν χτες να μεταφέρουν ένα κλίμα «ευφορίας», ικανοποίησης και μεγάλων προσδοκιών για τις αποφάσεις στο Γιούρογκρουπ της Δευτέρας περί «προόδου» σε ό,τι αφορά τη δεύτερη «αξιολόγηση», μιλώντας για μια ακόμα φορά για την ανάγκη γρήγορης ολοκλήρωσής της, ώστε να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος και την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΕ.
Οι προσδοκίες αυτές περί «εξόδου στο ξέφωτο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης και το τεχνητό κλίμα ευφορίας, που περιλαμβάνει και μια σειρά από άλλες πλευρές όπως π.χ. για τη «θετική επίδραση» που είχε στην κοινωνία και στις «αγορές» ο ανασχηματισμός, όχι μόνο δεν αποτελούν πηγή αισιοδοξίας για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αλλά πρέπει να σημάνουν πραγματικό συναγερμό στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Και μόνο μια απλή ματιά στα μέτρα που περιλαμβάνει η δεύτερη «αξιολόγηση», μέτρα που προστίθενται σε όλα τα προηγούμενα των τριών μνημονίων, είναι αρκετή για να καταρρίψει το μεγάλο ψέμα που αναπαρήγαγε και χτες η κυβερνητική προπαγάνδα, πως οι εξελίξεις στο Γιούρογκρουπ αποδεικνύουν τάχα ότι «η ρύθμιση του χρέους είναι ένας εφικτός στόχος, χωρίς να δοθεί σε αντάλλαγμα η κοινωνική συντριβή».
Τα μέτρα αυτά - «προαπαιτούμενα» για το θετικό κλείσιμο της «αξιολόγησης» - περιλαμβάνουν: τη σφαγή στα εργασιακά δικαιώματα, το χτύπημα στο συνδικαλιστικό κίνημα, το άνοιγμα των ομαδικών απολύσεων, τη «νομιμοποίηση» της εργασιακής ζούγκλας και τους «υπο-κατώτερους» μισθούς, τη συντριβή των επιδομάτων, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που κατ' επανάληψη έχουν απαιτήσει οι επιχειρηματικοί όμιλοι, ως προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους, όπως το ξεκαθάρισμα του τοπίου, με τις ρυθμίσεις για τα «κόκκινα» δάνεια για να πάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία, τις «απελευθερώσεις» στην αγορά Ενέργειας, το «άνοιγμα» επαγγελμάτων και νέων πεδίων κερδοφορίας, τη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων κ.ο.κ.
Αλλά και τα χτεσινά πανηγύρια της «Αυγής» από το πρωτοσέλιδό της, πως «η εξέλιξη αυτή θα επιτρέψει και την πλήρη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, κάτι που, με τη σειρά του, θα καταστήσει δυνατή την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ», κάθε άλλο παρά εφησυχασμό και αισιοδοξία μπορούν να γεννάνε στον ελληνικό λαό. Η παραμονή του ΔΝΤ σηματοδοτεί νέα μέτρα, χωρίς να αποκλείεται και ένα τέταρτο μνημόνιο. Η συζήτηση για το χρέος δεν αφορά τα λαϊκά στρώματα, αλλά αποκλειστικά τους επιχειρηματικούς ομίλους, τη δυνατότητα πρόσβασής τους σε φτηνό χρήμα, ώστε να ξαναπάρει μπρος η μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε συνδυασμό βέβαια και με το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που αποτελεί τη μόνη «σταθερά» κυβέρνησης και θεσμών στα διάφορα σενάρια και παζάρια.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, που βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο και των νέων μέτρων, όχι μόνο δεν έχουν λόγους να πανηγυρίζουν μαζί με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του και να ελπίζουν να δουν «φως» στα αντιλαϊκά παζάρια, αλλά πρέπει να οργανώσουν την πάλη ενάντιά τους το συντομότερο δυνατό, ξεκινώντας από την προετοιμασία των απεργιακών κινητοποιήσεων που είναι μπροστά, κάνοντάς την δική τους υπόθεση. Μόνο σ' αυτό το δρόμο, της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους στόχους του, υπάρχει ελπίδα για εκείνους.