Κάτω Αχαΐα : ΟΧΙ των κατοίκων στους σύγχρονους απογόνους των SS

Κάτω Αχαΐα : ΟΧΙ των κατοίκων στους σύγχρονους απογόνους των SS

1940-Τα παιδια του Μεταξα

Τι σας έφταιξε ο φασισμός; 
Αναρτήθηκε από τον/την sarant
Τον Δεκέμβριο του 1940, ενώ στα βουνά της Αλβανίας συνεχίζονταν οι μάχες, που είχαν πια πάρει νικηφόρα τροπή για τον ελληνικό στρατό, ο υποδιοικητής της Ασφάλειας Παξινός (αργότερα τον εκτέλεσαν οι Άγγλοι για άνθρωπο των Γερμανών) κάλεσε στην Ασφάλεια αρκετούς αρθρογράφους εφημερίδων και περιοδικών, τους περισσότερους αριστερούς, για να τους επιπλήξει επειδή στα άρθρα τους καλούσαν τον ελληνικό λαό να πολεμήσει το φασισμό -και όχι απλώς και γενικώς τους Ιταλούς. Το περιστατικό το έχει αφηγηθεί ο Κώστας Βάρναλης (που ήταν ένας από τους διανοούμενους που άθελά τους πήραν μέρος) σε χρονογράφημά του που δημοσιεύτηκε το 1947 στον Ρίζο της Δευτέρας και που μπορείτε να το διαβάσετε στο ιστολόγιο του φίλου Αλλού φαν Μαρξ. Εγώ θα σας παρουσιάσω μιαν άλλη εξιστόρηση του ίδιου περιστατικού, από έναν άλλο παθόντα, τον Ασημάκη Πανσέληνο. Τα αποσπάσματα τα έχω πάρει από το απολαυστικό αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Τότε που ζούσαμε…», που έχουμε ξαναμιλήσει γι’ αυτό (δυστυχώς είναι εξαντλημένο· αν το θέλετε, γράψτε στον Κέδρο και ζητήστε να το επανεκδώσει). Ο Πανσέληνος γράφει ότι και ο Σεφέρης έχει γράψει κάτι για το επεισόδιο στις Μέρες του 41, αλλά δεν έχω πρόχειρο το βιβλίο να το ελέγξω (δείτε όμως στο τέλος του άρθρου).

 Παραθέτω λοιπόν αποσπάσματα από τον Πανσέληνο (διατηρώ ορθογραφία πλην πολυτονικού):
Ο χειμώνας εκείνος ήτανε άπονος και ψυχρός. Το χιονόνερο δε σταματούσε. Ήταν οι νύχτες μεγάλες κι όταν φυσούσε ο βοριάς είχες την αίσθηση πως μες στους έρημους δρόμους παραπατούσε το πεπρωμένο. Συλλογιζόμουν να πάω εθελοντής αλλά δίσταζα. Απ’ το δίλημμα μ’ έβγαλε η είδηση, πως το Γιώργο το Θεοτοκά, που είχε κιόλας καταταχτεί, τον φώναξαν μια μέρα, τον διάταξαν να ξεντυθεί και τον στείλανε σπίτι του!
Είχε περάσει κανένας μήνας και είμαστε πια στο καταχείμωνο του ’40. Ήταν μια Πέμπτη, 19 του Δεκέμβρη, νομίζω. Η μέρα πέρασε ανιαρή, κουρασμένη. Το κρύο τρυπούσε τα κόκκαλα. (…) Πέρασε ώρα κι ετοιμαζόμαστε να πλαγιάσουμε όταν χτύπησε η πόρτα μας με διάκριση. Ποιος να ‘ναι τέτοια ώρα; Όξω χιόνιζε ολοένα. Σηκώθηκα κι άνοιξα με δυσφορία. 
Έχω πάντα μια διαίσθηση σε κάτι τέτοια. Ο άνθρωπος που μπήκε, στιγμή δεν αμφέβαλα για το επάγγελμά του. Μόνο που ήταν απόψε λίγο πιο ευγενής απ’ όσο σηκώνει η δουλειά του. Έκανε μια σύντομη, τυπική έρευνα στο γραφείο. 
- Σας ζητούν στην Ασφάλεια, είπε. 
(…)

Στο γραφείο που μ’ έμπασαν ήταν ο Νίκος Χαραλαμπίδης, αξιωματικός της ασφάλειας, Μυτιληνιός. Με ρώτησε αν θέλω καφέ κι εγώ πήρα θάρρος κι έβανα τις φωνές. 
– Δεν καταλαβαίνετε πως έχουμε πόλεμο; Πως κινδυνεύουμε όλοι; Για ποιο σκοπό μας φέρνετε πάλι εδωπέρα.
Ο άλλος κοιτάει ατάραχος. Στους διαδρόμους κυριαρχεί νεκρική σιωπή. Πολλές φορές ο Χαραλαμπίδης έγινε αιτία να ξεμπλέξω με την Ασφάλεια. Μιλάει.
– Τι δημοσίεψες πάλι τελευταία;
Να βάζεις στο νου το χερότερο, για να παρηγοριέσαι με το κακό! Αυτό λοιπόν ήταν; Το άρθρο μου στα «Νεοελληνικά Γράμματα» ήταν η αιτία; 
– Αυτό που δημοσίεψα ήταν κάτι που έπρεπε να το κάνω. Κι αν είναι γι’ αυτό που με κουβαλήσατε εδώ, εγώ το εγκρίνω και τώρα και κάντε με ό,τι θέλετε.
(…)
Μας μεταφέραν κατόπι στο χτίριο της οδού Στουρνάρα κι άρχισαν να κουβαλούν κι άλλους: το Σπύρο Θεοδωρόπουλο, το Νίκο τον Καρβούνη, το Δημήτρη Φωτιάδη, το Θέμο Κορνάρο., το Γιάννη Κορδάτο, το Μέξη, το Μαρίνη, κι άλλους πολλούς, δεν τους θυμάμαι τώρα, γενήκαμε δεκαεφτά. Ο Χαραλαμπίδης με άφησε και τηλεφώνησα σπίτι μου κι εξήγησα για ποιο λόγο με πιάσαν.
Μας βάλαν λοιπόν όλους εκείνο το βράδυ σε μια κάμαρα ευρύχωρη, σ’ ένα γραφείο με παράθυρο και μπαλκόνι κι αφήσαν την πόρτα ακλείδωτη. Μόνο καθόταν μαζί μας ένα πολισμανάκι αμούστακο κι άκουγε τις κουβέντες μας χωρίς να επεμβαίνει.
Αφήσαν ακόμα και τους δικούς μας να μας επισκεφτούν μες στη νύχτα -μας φέραν κουβέρτες, τσιγάρα και σοκολάτες. Σε λίγο η υπόθεση πήρε χαρακτήρα βεγγέρας. Κάποιος είπε πως για να μας περιποιούνται έτσι, κάτι κακό θα ετοιμάζεται.
Μέσα σε κείνη τη φασαρία, άνοιξε η πόρτα και φέραν τον Κώστα το Βάρναλη. Έξω φρενών ο ποιητής μας, πλην όχι με τους αστυφύλακες που τον πιάσαν παρά με το Νίκο τον Καζαντζάκη! Κάποιος, λέει, του έδειξε ένα έντυπο μ’ ένα άρθρο του Καζαντζάκη που πρότεινε να ενωθεί η Ελλάδα με την Αγγλία. Αυτά τα θυμούμαι τώρα λίγο μπερδεμένα κι αόριστα.
– Άκου κατάσταση, άκου μυαλά, φωμάζει, και μην τον βαράς αν μπορείς, ώσπου να πάρει χαμπάρι. Ινδία, λέει, σκέφτηκε να κάνει την Ελλάδα!
(…)
Όλοι είχαμε μείνει λοιπόν ξεσηκωμένοι και δεν κλείσαμε μάτι εκείνο το βράδυ, εκτός από τον Κώστα το Βάρναλη και το Γιάννη Κορδάτο, που κοιμηθήκανε σαν παιδιά, κουκουλωμένοι σε αδιάβροχα που τους τα βόλεψαν οι αστυνομικοί. Ήταν μια ημεράδα χυμένη στην όψη του Βάρναλη, να τον κοιτάς και ν΄ανοίγει η καρδιά σου. (…) Καθώς προχωρούσε η μέρα, κουβαλήσαν ακόμα δυο τρεις και τον Καραγάτση. Είχε γράψει κι αυτός μια σειρά άρθρα στα «Νεοελληνικά Γράμματα» κι είπε το λόγο του για τον πόλεμο. Μας χαιρέτησε όλους τυπικά και πηγαινοερχότανε μες στο θάλαμο χωρίς να καθίζει, λες και θα ήταν το καθισιό του απόδειξη αλληλεγγύης σε μας τους άλλους, που δίκια βρισκόμαστε στο μαντρί.
Μόνο όταν είδε πως περνούσε η ώρα και δεν τον αφήναν, δέχτηκε να μιλήσει για την περίπτωσή του. Δεν ξέρω, λέει, τι το επιλήψιμο βρήκαν στα άρθρα μου -ίσως κάτι που έγραφα για την Αγγλία, πως μονάχα μια φορά στην ιστορία της (στον πόλεμο με τους Βορειοαμερικανούς) δεν έδειξε κατανόηση και την έπαθε.
Κανένας δε μπόρεσε να τον πείσει πως για τέτοια ψιλοπράματα μηδέ η Αγγλία απασχολιέται μηδέ η Ασφάλεια κι ότι μονάχα τον πήρε το ρέμα μαζί μας. Αυτός επιμένει πως είναι δάχτυλος αγγλικός, αλλιώς κανείς δε θα τολμούσε να τον ενοχλήσει· ο αδερφός του ο Ροδόπουλος είχε δόντι γερό. Επικαλέστηκε και τη μαρτυρία του Φωτιάδη πως αυτός μεν συνεργαζόταν στο περιοδικό πλην το έλεγε και δεν το έκρυβε πως συμπαθούσε το φασισμό.
Και τόντις ήρθε σε λίγο ένα τηλεφώνημα και τον απόλυσαν αμέσως. Ήταν ανάγκη να πάει στον Περαία να ζυγίσει κάτι σιτάρια. Κάπου τον είχε χώσει ο αδερφός του. Πριν φύγει μας χαιρέτησε φιλικά και υποσχέθηκε να ενεργήσει για όλους. Ήταν στο βάθος καλόκαρδος άνθρωπος· μονάχα ελαφρά φαντασμένος. (Στην κατοχή άλλαξε ιδέες. Και στην απελευθέρωση τις ξανάλλαξε).
Και τότε πια εμείς, που εξακολουθούσαμε να θεωρούμε σαν αιτία της επίθεσης ενάντια στη χώρα μας τους φασίστες (και όχι τον ιταλικό λαό), καθήσαμε να σκεφτούμε το χάλι μας. Μας είπαν πια επίσημα πως από ώρα σε ώρα θα μας παρουσίαζαν στον υπουργό, τον περιώνυμο Μανιαδάκη -πάγος και ρετσινόλαδο.
[Τελικά τους οδηγούν όχι στον Μανιαδάκη, αλλά στον Παξινό της Ασφάλειας]
– Δε θα συχάσουμε, τέλος πάντων, μ’  εσάς τους διανοούμενους καμιά μέρα; Τόσον καιρό καθόσαστε μουλωχτοί. Βρήκατε τώρα ευκαιρία, με τον πόλεμο, να ξεσπαθώσετε, χωρίς να σας το ζητήσει κανένας. (Ποιος έπρεπε να μας το ζητήσει;)
Είναι ο κ. Παξινός, υποδιοικητής της Γενικής Ασφάλειας που μιλά έτσι. Δίπλα του στέκεται ο κ. Χαραλαμπίδης με τους φακέλους στο χέρι. Σωπαίνουμε όλοι εμείς, σύμφωνα με τις εντολές του Καρβούνη. Όμως το αισθάνεσαι εύκολα πως σε όλων τα στόματα είναι μια απάντηση που κρατιέται. Πάλι μίλησε ο Παξινός.
- Έχουμε πόλεμο, λέει, με την Ιταλία κι εσείς βρήκατε ευκαιρία να χτυπάτε το φασισμό. Τι σας έφταιξε ο φασισμός; Οι Ιταλοί μας επιτεθήκανε. Κι άλλα κράτη έχουνε φασισμό, αλλά δε μας πειράζουν. Αυτά να τα παρατήσετε. Ξέρουμε πολύ καλά τι ήσαστε. Να προσέξετε γιατί θα βρείτε μπελά. 
(…)
Να φύγετε τώρα όλοι στα σπίτια σας, συνέχισε ο Παξινός, και να μη ξεμυτίσετε πια με τέτοια δημοσιεύματα, γιατί θα την πάθετε άσκημα. Εμάς δε μπορείτε εσείς να μας κοροϊδέψετε.
Εμείς σωπαίναμε πάντα, και τη σιωπή τη διέκοψε τώρα ο κ. Χαραλαμπίδης. Ήθελε κάτι και τούτος να πει, ευχαριστημένος μάλλον για το τέλος που έπαιρνε η υπόθεση.
– Έχεις εδώ και τον Ασημάκη, τον πατριώτη μου, κι ενώ καθόταν στ’ αβγά του τόσο καιρό, βρήκε τώρα την ευκαιρία να μας γράφει εδωπέρα, πως πρέπει να πολεμήσουμε τους Ιταλούς επειδή είναι φασίστες.
Άνοιξε το περιοδικό κι είχε υπογραμμισμένα κομμάτια από το άρθρο μου. 
Τότε μίλησα πια κι εγώ. Δεν κρατήθηκα.
– Εδώ, είπα, ο τόπος μας δέχτηκε μια επίθεση. Όλοι πρέπει να πολεμήσουμε και πάλι ένας θεός ξέρει πώς θα τα καταφέρουμε. Εμείς πολεμάμε γιατί πιστεύουμε πως μας επιτεθήκανε οι φασίστες. Αλλά πολεμάμε. Τι σας νοιάζει εσάς το γιατί πολεμάμε;
Πάλι πήρε το λόγο κι απάντησε ο Παξινός.
– Εμείς δε θέλουμε ούτε εσάς ούτε το καλό σας!
Είχε σηκωθεί κι έκανε νόημα να μας πάρουν. Μερικοί με τραβούσανε απ΄το σακκάκι να μη συνεχίσω. Μας κρατήσαν αργά και μας απολύσαν μεσάνυχτα περασμένα. Μας βάλαν στην κλούβα και μας αφήσανε σπίτια μας -να μην πάρει χαμπάρι κανείς.
Έβρεχε, και μες στην έρημη Αθήνα κυριαρχούσε το σκοτάδι κι ο πόλεμος. Και στον πόλεμο τούτο ο κ. Παξινός μού απαγόρεψε να πολεμήσω. Δεν είχα χαρά που με απόλυσαν.
 Φυσικά δεν είναι εύκολο να βρούμε όλα τα άρθρα που ενόχλησαν τη μεταξική Ασφάλεια επειδή περιείχαν αντιφασιστικά μηνύματα, αλλά το άρθρο του Πανσέληνου το βρήκα και το ανέβασα εδώ. Πράγματι περιέχει αποσπάσματα που ένας ευσυνείδητος ασφαλίτης θα τα υπογράμμιζε για επιλήψιμα, όπως: Στον αγώνα τούτον αυτοί που μισούνε το φασισμό, και όσο ο αγώνας είναι εναντίο του, δεν μπορούν νάχουν καμμιά αμφιταλάντευση. Καμμιά διεθνιστική ή φιλειρηνική συνείδηση δε μπορεί να δέσει τα χέρια. (…) Γι’ αυτό και για τον εχτρό, θα μπορούσε κανείς να πει πως έχει το παιχνίδι χαμένο, ακριβώς επειδή είναι φασίστας. Η νίκη εξάλλου είναι δική μας, γιατί πολεμάμε το φασισμό κι ο φασισμός είναι κάτι μισητό κι αφύσικο, που δε μπορεί να σταθεί. Πολύ λογικό να ενοχλείται το μεταξικό κράτος από τέτοια αποσπάσματα -υποθέτω άλλωστε πως αν, χάρη σε κάποια ιδιότυπη μηχανή του χρόνου, τα στελέχη του τεταρταυγουστιανού καθεστώτος μπορούσαν να πληροφορηθούν τα σημερινά περισπούδαστα κείμενα που αποφαίνονται ότι ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας, πολύ θα παραξενεύονταν!
Προσθήκη: Από το ιστολόγιο του Γ. Σαρρή, αντιγράφω τα σχόλια του Σεφέρη για το ίδιο επεισόδιο:
Κάποτε …οι ασφάλειες παρατήρησαν πως ορισμένοι διανοούμενοι το παραξήλωναν. Οτι στα αρθρα τους, μεταχειρίζονταν με τρόπο ύποπτα επίμονο εκφράσεις που καυτηρίαζαν την ιδεολογία του Μουσολίνι….
Έτσι ένα βραδάκι τους σάρωσαν και τους πήγαν στο Τμήμα. Στον καιρό της ειρήνης, θα τους φόρτωναν σε κανένα καραβάκι και θα τους έστελναν να πλέξουν ειδύλλια στα ωραία νησιά του Αιγαίου. Αλλά τώρα είχαμε και συμμάχους… Ο αστυνόμος λοιπόν περιορίστηκε να τους νουθετήσει. Τους είπε:
-Κύριοι έχετε όλη την ελευθερία να τονώνετε το φρόνημα του λαού.Αλλά δεν είναι σωστό να βρίζετε το φασισμό.”Κι εμείς είμαστε φασιστικό κράτος.”
” Θυμούμαι πολλές περιπτώσεις”, συνεχίζει, “που η λογοκρισία είχε αντικαταστήσει, σε τηλεγραφήματα, με τις λέξεις Ιταλός,ιταλικός, τις λέξεις φασιστής, φασιστικός που τύχαινε να χρησιμοποιήσω στις δηλώσεις μου…”
Νίκος Σαραντάκος 
 Αναρτήθηκε από Γιώργος

Φασισμος-Τότε και σήμερα.

Τότε και σήμερα. 

H ρεμπέτισσα Αγγέλα Παπάζογλου μιλάει για τους ταγματασφαλίτες 
 Τα χαΐρια μας εδώ. Ονείρατα της άκαυτης και της καμένης Σμύρνης (εκδ. Επτάλοφος-Ταμείον Θράκης, 2003) είναι μια καταγραφή της προφορικής μαρτυρίας της Αγγέλας Παπάζογλου, από τον γιο της Γεώργιο Παπάζογλου: για τη Σμύρνη, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά και τη μετέπειτα ζωή της στην Κοκκινιά. Δημοσιεύουμε σήμερα ορισμένα αποσπάσματα, στα οποία η Παπάζογλου μιλάει για τους ταγματασφαλίτες (μας τα υπέδειξε η φίλη Ελένη Καρασαββίδου), καθώς ο γνήσιος λαϊκός της λόγος είναι, αρκετές φορές, πιο εύγλωττος από πολλές σελίδες αρθογραφίας.
ΕΝΘΕΜΑΤΑ
της Αγγέλας Παπάζογλου


Ταγματασφαλίτες στον Κάλαμο της Αττικής

Ο αρχηγός τους –ηλέγανε– επί Γερμανών ήτανε ο Ράλλης. 
Έτσι έλεγε ο λαός… Αυτός τα είχε όλα σοφιστεί. 


Δικά του ήτανε τα τάγματα ασφαλείας — γερμανοτσολιάδες που τσι λέγανε.

«Κουκουέδες», λέει, «σκοτώνουνε. 
Τι κάνετ’ έτσι; 
Δε σκοτώνουνε Έλληνες. 
Καλά τους κάνουνε… 
Θέλετε να σας γκρεμίσουνε τσ’ εκκλησιές; 
Να σας πάρουνε τα κορίτσια; 
Για το καλό μας τσι σκοτώνουνε… για νάχουμε πατρίδα κι οικογένεια και θρησκεία… γι’ αυτό τσι σκοτώνουνε… για το καλό σας». 
Αν σου πω, βρε Γιώργο, ποιοι τα λέγανε αυτά στη γειτονιά δε θα το πιστέψεις.
Στη Σμύρνη αυτό οι Τούρκοι το λέγανε «γιοκλαμά», που ζώνανε μια περιφέρεια και στη γωνιά στεκούντανε ένας με τ’ αυτόματο κι απαγορευούντανε να βγεις έξω από την πόρτα σου, να μη βγεις έξω, να ’μπουνε να ψάξουνε ένα ένα σπίτι… 
Τότε κατάλαβα πως γερμανικό θα ’ναι το κόλπο αυτό. Ας το λέγανε οι Τούρκοι «γιοκλαμά».
Ζώνανε το μέρος τη νύχτα… 
Άκου ρεζίληδες… ολόκληρος γερμανικός στρατός ε; 
Να ζώνει γυναικόπαιδα και άοπλους, πεινασμένους, μισοπεθαμένους, ύστερα από τόση πείνα και μαρτύρια και σκλαβιά. 

Κι αμολούσανε μες στο μπλόκο τα λυσσασμένα τα σκυλιά, αυτοί τσι μαύροι τσι προδότες και τσι τσολιάδες του Ράλλη, και ηκάναμε τα πιο μεγάλα αίσχη και εγκλήματα τσ’ οικουμένης.

Και σηκωνούμαστε, μάτια μου, ένα πρωί κι ήμαστε κι εμείς μπλοκαρισμένοι. Δηλαδή τόπιαμε μέχρι τον πάτο όλο το δηλητήριο της σκλαβιάς. 
Τι δηλητήριο… Ήπιαμε αναμμένα κάρβουνα. Μασήσαμε την ίδια την φωτιά… την κατάπιαμε.

Οι Τούρκοι, όσο Τούρκοι και νάτανε, δεν ήτανε τόσο πολύ σαν τους τσολιάδες φωτιά. 
Λυσσασμένοι… Αφού να φανταστείς τι λυσσασμό είχανε, που μας μιλούσανε απ’ τα χωνιά και λέγανε: 
«Πούστηδεεεεες… Πουτάνεεεες… Στείλτε τα παιδιά σας να τα γαμήσομε… Στείλτε τα σε μας… 
Όποιος δε βγει από μέσα σε τρία λεπτά θα μπούμε μέσα και θα τον εκτελέσουμε επιτόπου. 
Από δεκατεσσάρω χρονώ μέχρι εξήντα, να βγούνε όλοι οι πούστηδες έξω… Οι πουτάνες οι μανάδες κι οι γυναίκες τους κι οι αδερφές τους να μας τους φέρουνε… 
Εμπρός καθάρματα… γρήγορα!».

Ο Θεός να μην το δώκει σ’ άνθρωπο ν’ ακούει από τσι Ράλληδες αυτές τσι τσολιαδίστικες φωνές… 
Άμα τ’ ακούσεις, απ’ την αηδία τση προδοσίας, νομίζεις πως κιτρινίζει το αίμα σου… 
Ξυράφια-ξυράφια τ’ ανιώνεις μέσα σου. Ήτανε χειρότερες αυτές οι τσολιαδίστικες οι φωνές από σεισμό δέκα ρίχτερ… Παράθυρα… πόρτες… ντουβάρια… 
Η γη όλη ηκουνήθηκε. Δε μπορούσες να σταθείς πουθενά… Απ’ τ’ αυτιά σου έμπαινε ο θάνατος μέσα σου κι έβγαινε απ’ τα νύχια των ποδιών σου.
Ύστερα πήρα τη Ζωή και πήγαμε στο νεκροταφείο να δούμε, και τσ’ είχανε θάψει σ’ ότι μπαίνεις αριστερά σε ομαδικούς τάφους. Μόν’ τα πόδια τους είχανε αφήσει απόξω. 
Τσ’ είχανε θαμμένους με το κεφάλι… φυτεμένους… ποιος ξέρει… μη τυχόν και ζήσει κανένας, να σκάσει. 
Κι ήτανε όλα τα πόδια με τσι κάρτσες έξω… Ήτανε, ντροπή, ξεκάρτσωτος… Κι ηγνώριζες τσι κάρτσες τ’ ανθρώπου σου, και τονε μνημόνευες εκειδά, κι ήπεφτες απάνω και θρηνούσες, κι ηκαταριόσουνα κι ησπάραζες.

Προδότες αφορεσμένοι… μας κάψανε… Παντού προδότες… Στην ψυχή σου ερημιά… μοναξιά… δυστυχία και φόβος… Άδικα σε σπιουνιέρνανε… χωρίς λόγο… Παλιάνθρωποι του κερατά. Δεν ήξερες ποιος στην κάρφωσε. Μόνο που τώρα δε σε καρφώνανε στσι Γερμανοί, τώρα είχανε γίνει ένα με τσ’ Εγγλέζοι. 
Οι ρουφιάνοι δεν έχουν αφεντικό. 
Συνέχεια ρουφιανεύουνε. 
Το μεγαλύτερο έγκλημα από τότε πούρθαμε δώ ήτανε νάσαι πατριώτης, τίμιος και φτωχός, εργάτης.
«Πιάστε τον», ηλέγανε, «είναι πατριώτης». Φανερά το λέγανε: «Πιάστε τον, πάλεψε τσι Γερμανοί… Πιάστε τον. 
Βασανίστε τον, φυλακώστε τον, ξορίστε τον… Εκτελέστε τον. 
Δεν πρέπει να ζήσει να δει κι αύριο το πρωί αυτόν τον γαλανό ουρανό… 
Δεν τ’ αξίζει, δεν είναι Έλληνας. 
Δεν είναι δικός μας… δεν είναι κλέφτης… δεν είναι χαφιές… δεν είναι προδότης… (τους προδότες τους παρασημοφορούσανε)… 
Κι αν γλυτώσει την εκτέλεση, ξορίστε τον και δίνετέ του δυο δραχμές τη μέρα, και θέλει πεθάνει, θέλει ζήσει τέτοιος που είναι, αμετανόητος πατριώτης».

επιμέλεια: Ελένη Καρασαββίδου, Στρ. Μπουρνάζος
    Πηγή: Από τα   ΕΝΘΕΜΑΤΑ   εδώ




 Αναρτήθηκε από blackbedlam

Πανό του ΚΚΕ στην Ακροναυπλία

Πανό του ΚΚΕ στην Ακροναυπλία 




Κρατώντας σημαίες του ΚΚΕ, μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος συγκεντρώθηκαν στον βράχο της Ακροναυπλίας, σημείο μαρτυρίου αγωνιστών του Κομμουνιστικού κόμματος, στο Ναύπλιο. 

Σε μια συμβολική κίνηση, προκειμένου να τιμήσουν τους φυλακισμένους, βασανισμένους, εκτελεσθέντες αγωνιστές και την αντίσταση κατά του φασισμού στη περίοδο του 1940, τα μέλη του ΚΚΕ σήκωσαν πανό που γράφει: «Οχι στα μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Όχι στο Φασισμό».


Πηγή : Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
 Αναρτήθηκε απο bandiera rossa

ΧΡΥΣΑΥΓΙΣΤΑΝ

ΧΡΥΣΑΥΓΙΣΤΑΝ 

Στο σχολείο μας μάθανε ότι Ελλάδα ήταν αγωνιστές της λευτεριάς και ηρωικά βουνά της Αλβανίας, αλλά ξέχασαν να μας πουν για χίτες και ταγματασφαλίτες. Επιτέλους, ήρθε η ώρα για την αποκατάσταση της αλήθειας! Ας αφεθούμε στην απέραντη ομορφιά της "άλλης" Ελλάδας, που τόσο έντεχνα κρύφτηκε κάτω από το σκιάχτρο της μεταπολιτευτικής ηδονής.
 Τώρα που σφίξανε τα γάλατα και μας τελείωσαν τα ρουσφέτια κι οι διορισμοί, ήρθε η ώρα για να αναλάβει δράση ο πραγματικός Ελληναράς. Αρκετά κράτησε το παραμύθι της Ελλάδας όπου "εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία", της Ελλάδας με τους συνεχιστές του Αριστοτέλη και του Ηράκλειτου, της Ελλάδας με τα παιδιά των νεκρών του '40 και των νεκρών του Πολυτεχνείου και των νεκρών γενικώς. Οι νεκροί δεν μπορούν να μας σώσουν πλέον από την κόλαση των ζωντανών. Θα φάμε Κασιδιάρη μέχρι το τέλος, και μαζί μ' αυτόν θα φάμε και τα ηδονικά αγκομαχητά της κάθε φασιστόβιας που είδε τα μπουκέτα του Κασιδιάρη και ξανάνιωσε. Ηρεμήστε κυρίες μου, μην σπρώχνεστε, όλες θα πάρετε: ψήφίστε Χρυσή Αυγή και πείτε αντίο στην κλιμακτήριο. 

Και εκτός από τεστοστερόνη ελληναράδικη, λεβέντικη και αντρίκια, σας έχω και πατάτες, και ψάρια φρεσκοκατεψυγμένα, ως και αίμα. Ναι καλέ, αίμα, μόνο όμως από Έλληνες για Έλληνες. Το Υπουργείο Υγείας, αλήθεια, πώς και διέθεσε την κινητή του μονάδα αιμοδοσίας σε ένα πολιτικό κόμμα που επισήμως δηλώνει με τον πλέον χυδαία ρατσιστικό τρόπο ότι προορίζει το αίμα μόνο για Έλληνες; Ποιός αρχιφασίστας υπαλληλάκος (ή υπουργός;) έδωσε την άδεια ώστε η Χρυσή Αυγή να κάνει την προπαγάνδα της με δημόσιο εξοπλισμό, ο οποίος προορίζεται για όλους τους κατοίκους της χώρας - και όχι βεβαίως μόνο για Έλληνες; Έλα μωρέ, λεπτομέρειες. Πιάσε τώρα δυο κιλά πατάτες, να φύγουμε χαρούμενοι από τον Άγιο Παντελεήμονα - βοήθειά μας. Χαρούμενοι, χαρούμενοι και χαμογελαστοί, με αυτό το κουτοπόνηρο χαμόγελο που έβλεπα μικρός σε καφενεία και σούπερ μάρκετ, σε προεκλογικές συγκεντρώσεις και δημόσιες υπηρεσίες, και δεν καταλάβαινα τι σήμαινε. Τώρα καταλαβαίνω.

Τα μπαλώματα της μεταπολίτευσης και η πρέζα του καταναλωτισμού, που λέτε, κουκουλώσανε τα πραγματικά δεδομένα, τα facts. Και ποια είναι αυτά; Ότι ο φασίστας λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Και μαζί του κινεί και η ελληνική δικαιοσύνη που εκτελεί παραγγελιές χρυσαυγιτών βουλευτών και μπαγλαρώνει 27χρονους που τολμούν να πουν το παστίτσιο με το όνομά του. Από πίσω, προχωρά η αστυνομία που καλείται δήθεν να συμμαζέψει τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής όντας η ίδια εκτροφείο ψηφοφόρων της. Και το τρένο του εκφασισμού προχωρά αργά αλλά σταθερά, τσαφ-τσουφ, τσαφ-τσουφ, και μετά ξυπνάς ένα πρωί και δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και πώς σε λένε. Τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή, λένε τα γκάλοπ. Και λίγο είναι, σε μία χώρα που εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες κολυμπάει μες στις κουράδες. Τι περιμένατε αλήθεια να βγει από την εφημερίδα σας, από το κανάλι σας, από το σχολείο και το πανεπιστήμιό σας; Τι άλλο θα μπορούσε να βγει από το ελεεινό σας πανωσήκωμα και τον φριχτό σας ημι-υπαίθριο;
ηρ.οικ.

ΥΓ: Η ιστορία, ευτυχώς, έχει τα δικά της υστερόγραφα, που δεν καταλαβαίνουν ούτε από παστίτσια, ούτε από επιδρομές θρασύδειλων σε λαϊκές αγορές και εργατόσπιτα. Και τούτα τα υστερόγραφα γράφουν: Μαδρίτη, Δομνίστα, Στάλινγκραντ. Κι αν χρειαστεί, θα φροντίσουμε να γραφτούν ξανά.



Πηγή: μουσικά προάστια
 Αναρτήθηκε από oikodomos  

Ορισμένα ζητήματα στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από την πείρα του ΚΚΕ

Ορισμένα ζητήματα στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από την πείρα του ΚΚΕ


Ε
ίναι γεγονός ότι, όταν αναφερόμαστε σε σύνθετα προβλήματα που απασχολούν το κομμουνιστικό, το εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε προβλήματα που αφορούν τη στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων, την πολιτική των συμμαχιών, απαιτείται αναβάθμιση της ιδεολογικής - πολιτικής συζήτησης στα ζητήματα όπου σημειώνονται διαφορετικές προσεγγίσεις και διαφωνίες. Ετσι ώστε να κατατίθενται επιχειρήματα, να δοκιμάζονται οι διαφορετικές θέσεις, με βάση την πραγματικότητα που ζούμε, τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές, την πείρα του κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος.


Ολα αυτά με ένα στόχο: Το κομμουνιστικό κίνημα να βάλει γερά, επαναστατικά θεμέλια και να ξεπεράσει την κρίση του, να γίνει ικανό στην πάλη για την οργάνωση της εργατικής τάξης, για την οικοδόμηση της αναγκαίας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, να κατακτήσει ανώτερο επίπεδο στην προσπάθεια για τη συγκέντρωση δυνάμεων, με στόχο την κλιμάκωση της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το σοσιαλισμό.

Αναμφισβήτητα, τα φιλελεύθερα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά και τα κόμματα που έχουν αποστατήσει από τις αρχές της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας και έχουν κατρακυλήσει στο δρόμο της ταξικής συμφιλίωσης, του οπορτουνισμού, έχουν κάνει τις δικές τους επιλογές. Εχουν επιλέξει το δρόμο της υπεράσπισης και της διαχείρισης του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από τις δικαιολογίες και τα προσχήματα που χρησιμοποιούν.



ΚΟΥΚΟΣ

Το ζητούμενο είναι τα Κομμουνιστικά Κόμματα που πιστεύουν στις αρχές της ταξικής πάλης, στην ιστορική αναγκαιότητα της πάλης για την ανατροπή του καθεστώτος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, να προσαρμόσουν τη στρατηγική και την τακτική τους στους παραπάνω στόχους που αποτελούν στην ουσία και το λόγο ύπαρξης ενός Κομμουνιστικού Κόμματος.


1. Το ΚΚΕ έχει αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Προχωράει μετρημένα, μελετημένα σε έναν πολύ δύσβατο δρόμο, βγάζει πείρα από την ιστορική του διαδρομή, αντιπαλεύει τις αδυναμίες του και προσαρμόζει τη στρατηγική του και την τακτική του (που απορρέει από τη στρατηγική), στις ανάγκες της συγκέντρωσης, της διαπαιδαγώγησης και της οργάνωσης εργατικών, λαϊκών δυνάμεων στους χώρους δουλειάς και κατοικίας, στη βάση ενός αδιαπραγμάτευτου στόχου.

Τη ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής και την αντικατάστασή τους από την εργατική, λαϊκή σοσιαλιστική εξουσία, τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Η στρατηγική και η τακτική του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ από πολλά χρόνια πριν, το 1996, στο 15ο Συνέδριό του προσάρμοσε τη στρατηγική και την τακτική του στις νέες ανάγκες που γεννάει η ανάπτυξη του καπιταλισμού, η κυριαρχία, η ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, η ενσωμάτωση της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ.



ΚΟΥΚΟΣ

Μέσα από τη μελέτη της αντικειμενικής κατάστασης, εκτιμώντας ότι στην Ελλάδα έχουν αναπτυχθεί (παραπέρα) οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και ο καπιταλισμός είναι στο ανώτερο (μονοπωλιακό) ιμπεριαλιστικό του στάδιο κατέληξε στο συμπέρασμα πως ωρίμασαν ακόμα περισσότερο οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό. Στην εποχή μας, ανέφερε το Συνέδριο, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι, η φτωχή αγροτιά και τα πιο καταπιεσμένα λαϊκά μικροαστικά στρώματα της πόλης.


Στη βάση αυτή, καθορίστηκε η αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική γραμμή συσπείρωσης και πάλης ως εργαλείο για τη συγκέντρωση δυνάμεων, θεμέλιο για την πολιτική των συμμαχιών του Κόμματος και τη δράση του στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, με σκοπό την επίλυση του κεντρικού προβλήματος, του προβλήματος της εξουσίας.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, έγιναν οι αναγκαίες προσαρμογές στα επόμενα τρία Συνέδρια, εμπλουτίζοντας τη στρατηγική και την τακτική του Κόμματος. Κι αυτό το στοιχείο διακρίνεται ιδιαίτερα στο 18ο Συνέδριο, το 2009, στο οποίο εμπλουτίστηκε η στρατηγική του ΚΚΕ με ειδική Απόφαση για τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού, με βάση κυρίως την πείρα της Σοβιετικής Ενωσης.



Είναι φανερό πως το ΚΚΕ, με την προσαρμογή της στρατηγικής του στις νέες ανάγκες της ταξικής πάλης, ξέφυγε από τη λογική των «σταδίων» που ήταν χαρακτηριστικό στοιχείο της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος τις περασμένες δεκαετίες και παραμένει στα προγράμματα πολλών Κομμουνιστικών Κομμάτων.


Η απόφαση του ΚΚΕ τεκμηριώνεται στην αντικειμενική πραγματικότητα που τονίζει ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα (ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό - κομμουνισμό) και συνεπώς δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία.

Αναμφισβήτητα, αν δεν υπάρξει επαναστατική ανατροπή, η εξουσία, τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι θα παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης, δε θα υπάρχουν (αντικειμενικά) οι όροι για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, θα διαιωνίζεται η καπιταλιστική εκμετάλλευση και συνεπώς μια τέτοια διαχειριστική κατάσταση που αναφέρεται ως ενδιάμεσο στάδιο, θα συσσωρεύει προβλήματα στο λαό και θα εκθέτει το Κομμουνιστικό Κόμμα, θα το βάλει στο φαύλο κύκλο της ενσωμάτωσης στο σύστημα.
Γνωρίζουμε καλά τον αντίλογο

Γνωρίζουμε καλά τον αντίλογο που υπάρχει και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται ενάντια στη στρατηγική κατεύθυνση του ΚΚΕ και θέτουμε για συζήτηση, για προβληματισμό τα δικά μας επιχειρήματα, προσπαθώντας να αναδείξουμε τα αντικειμενικά στοιχεία που οδηγούν στην επιλογή του Κόμματός μας.

Ο καπιταλισμός είναι ένα ξεπερασμένο ιστορικά σύστημα που δεν μπορεί να του δώσει ανθρώπινο πρόσωπο κανένας τρόπος διαχείρισης. Μιλάμε για την παραδοσιακή φιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, αλλά κι αυτή που εμφανίζεται ως «αριστερή», «νεοαριστερή», «προοδευτική» κ.λπ. και έχει προκαλέσει συζητήσεις μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα.

Δεν εξετάζουμε προθέσεις.

Συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στους ίδιους τους νόμους του συστήματος. Στο βασικό νόμο της απόκτησης υπεραξίας, απλήρωτης εργασίας και κέρδους για τα μονοπώλια που είναι η καρδιά της εκμεταλλευτικής φύσης του καπιταλισμού και δεν αλλάζει από καμία διαχείριση όπως και να ονομαστεί. Αφού η δράση αυτού του νόμου, ανεξάρτητα από τα μίγματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, καθορίζει και τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της οικονομίας.

Συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στην όξυνση της βασικής αντίθεσης. Της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας (από τη μια) που βάζει σε κίνηση εκατομμύρια εργάτες, εργαζόμενους παραγωγούς του πλούτου και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων αυτής της διαδικασίας (από την άλλη) που κινείται στις μέρες μας σε ανώτερα επίπεδα από πριν και έχει τη βάση της στην εξουσία του κεφαλαίου και στην ιδιοκτησία του στα μέσα παραγωγής.

Αυτή ακριβώς η αντίθεση οδηγεί στις καπιταλιστικές κρίσεις, κάνει το σύστημα συνεχώς πιο επιθετικό, πιο αντιδραστικό. Κι αυτό ακριβώς δείχνει και η πρόσφατη πείρα της καπιταλιστικής κρίσης που χτυπάει την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και άλλες καπιταλιστικές χώρες ανάλογα με τη φάση του κύκλου που βρίσκεται κάθε χώρα.

Η αντίθεση αυτή δεν ξεπερνιέται από κανένα μίγμα διαχείρισης του συστήματος και η υποβάθμιση της βασικής αντίθεσης, στο όνομα των «εθνικών ιδιαιτεροτήτων» εγκλωβίζει Κομμουνιστικά Κόμματα σε λαθεμένες θέσεις.

Συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο των πρώτων υλών, το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής που αποτελούν τη βάση εκδήλωσης των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την ιστορική πείρα παλαιότερων εποχών, δεν περιορίζεται στον 1ο και 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Αφορά δεκάδες άλλους τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους, τους πολέμους που ζούμε στις μέρες μας, όπως αυτοί στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη. Αφορά την επέμβαση στα εσωτερικά της Συρίας, τις απειλές κατά του Ιράν, τον κίνδυνο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ανατολική Μεσόγειο, στον Περσικό Κόλπο, στην ευρύτερη περιοχή.

Κι αυτές οι αντιθέσεις δεν ξεπερνιώνται από καμία αστική διαχείριση. Πολύ περισσότερο, η στρεβλή, αταξική αντιμετώπιση των διεθνών σχέσεων οδηγεί στον εγκλωβισμό σε αδιέξοδες λογικές «εκδημοκρατισμού» των ιμπεριαλιστικών ενώσεων κι οργανισμών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, στη χίμαιρα του λεγόμενου «πολυπολικού κόσμου», ακόμη και στην κατρακύλα της συμμετοχής σε κυβερνήσεις που διεξήγαγαν ιμπεριαλιστικούς πολέμους (όπως π.χ. στη Γιουγκοσλαβία), ή πιο πρόσφατα στη δικαιολόγηση και στήριξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Λιβύη (βλέπε στάση μερίδας βουλευτών της GUE/NGL).

Η θέση πως ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένο σύστημα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα ή άλλα καπιταλιστικά κράτη με ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα που έχουν πληγεί έντονα από την κρίση. Αφορά συνολικά το σύστημα συμπεριλαμβανομένων και των ανεπτυγμένων, ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών στα οποία είναι χαρακτηριστικό το στοιχείο του υψηλού βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης (λόγω και της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας) και της υψηλής κερδοφορίας των μονοπωλίων.
Απάντηση η πάλη για το σοσιαλισμό

Η απάντηση είναι η ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Η ανάπτυξη της ιδεολογικοπολιτικής και μαζικής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, των κρίσεων, των πολέμων, της ανεργίας που μαστίζει εκατομμύρια εργαζόμενους, της φτώχειας.

Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, πρώτα απ' όλα σε εθνική βάση, εκεί που εκδηλώνεται καθαρά, άμεσα, η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Αλλά και με ουσιαστικό συντονισμό σε διεθνές επίπεδο, με πρωταγωνιστές τα Κομμουνιστικά, επαναστατικά κόμματα, τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να παλέψουν κατά των μονοπωλίων, του καπιταλισμού, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Η απάντηση είναι η πάλη για το σοσιαλισμό. Κι αυτό δεν είναι ακαδημαϊκό ζήτημα. Δεν είναι ένα ζήτημα μέσα σε όλα τα άλλα. Είναι το βασικό, το κυρίαρχο αυτό που καθορίζει όλα τα άλλα. Δεν αρκεί, δηλαδή, η αναφορά στην έννοια του σοσιαλισμού στο πρόγραμμα, στα ντοκουμέντα ενός Κομμουνιστικού Κόμματος είτε η αποδοχή περί της αναγκαιότητας και επικαιρότητας του σοσιαλισμού. Αυτό κατά κανόνα γίνεται, αλλά έχει μικρή αξία όταν άλλες προγραμματικές επιλογές οδηγούν στην επισκίαση της πάλης για το σοσιαλισμό και η τακτική που καθορίζεται είναι αποσπασματική και προκύπτει από ενδιάμεσο διαχειριστικό στόχο.

Το βασικό είναι η πάλη για το σοσιαλισμό και οι απαιτήσεις που έχει. Ωστε η πάλη αυτή να καθορίζει στην πράξη τον προσανατολισμό στο εργατικό κίνημα, στο πολιτικό πλαίσιο που δίνουν οι κομμουνιστές τη μάχη κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, στα αιτήματα, στους στόχους πάλης, στην οικοδόμηση της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στην πολιτική των συμμαχιών, στις επεξεργασίες του Κόμματος για τα λαϊκά προβλήματα.

Ετσι που να κάθονται στο σκαμνί του κατηγορούμενου το εκμεταλλευτικό σύστημα, οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι πολιτικοί του εκφραστές, να προβάλλει η εναλλακτική λύση που δεν είναι γενικά και αόριστα «ανάπτυξη», «δημοκρατία», «κοινωνική πρόοδος», αλλά ανάπτυξη (σοσιαλιστική) με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, χωρίς καπιταλιστές και καπιταλιστικό κέρδος, με πέρασμα του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι στα δικά τους χέρια.

Μόνο σ' αυτήν την περίπτωση, σε πολύ εχθρικό περιβάλλον που οι καπιταλιστές και το αστικό κράτος χρησιμοποιούν τα πιο σύγχρονα μέσα χειραγώγησης, εκφοβισμού, καταστολής και ο οπορτουνισμός επιδίδεται σε οργανωμένη επιχείρηση φθοράς συνειδήσεων, μπορείς να δώσεις τροφή για την ανάπτυξη της εργατικής, λαϊκής συνείδησης και να προετοιμάζεται, να ωριμάζει ο υποκειμενικός παράγοντας να αντιστοιχηθεί (όσο είναι δυνατόν) με τις ανάγκες της ταξικής πάλης. Κι αυτό να δώσει ώθηση στην πάλη των εργαζομένων, να αποφασίσουν να πάρουν μέρος στη δράση και στις πιο δύσκολες συνθήκες, να συγκρουστούν με τους ταξικούς τους αντιπάλους στο πλευρό του επαναστατικού κόμματος.

Σε διαφορετική περίπτωση (χωρίς να δοθεί αυτή η μάχη) η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που τα συμφέροντά τους (αντικειμενικά) είναι σε κάθετη αντίθεση με τον καπιταλισμό, θα αποδέχονται ως μοναδική λύση το εκμεταλλευτικό σύστημα και θα ταλανίζονται στις κάθε είδους διαχειριστικές εκδοχές, θα παροπλίζονται.
Για το συσχετισμό

Λένε κάποιοι σύντροφοι. «Ο συσχετισμός είναι αρνητικός, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανατροπή του συστήματος, για σοσιαλισμό».

Απαντάμε αποφασιστικά. Η προσέγγιση αυτή είναι λάθος. Βεβαίως, η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι αυτή τη στιγμή στην ημερήσια διάταξη, δεν έχουν διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις για επαναστατική κατάσταση που είναι αντικειμενική εξέλιξη και αφορά βαθιά πολιτική κρίση που θα εκδηλώνει αυτό ακριβώς που σημείωσε ο Λένιν στη «Χρεωκοπία της 2ηςΔιεθνούς». Δηλαδή οι «πάνω» να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως παλιά και οι «κάτω» να μην ανέχονται να κυβερνηθούν όπως πρώτα.

Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι κομμουνιστές θα «σταυρώσουν τα χέρια» και θα αναζητούν διαχειριστικά υποκατάστατα στη λογική του «μικρότερου κακού».

Υποχρέωση των κομμουνιστών είναι η συνεχής, μαχητική προσπάθεια για την οργάνωση της εργατικής τάξης, για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό, λαϊκό κίνημα πρώτα και όχι μόνο στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αλλαγή του συσχετισμού δύναμης (που δεν είναι αναλλοίωτος), δίνοντας ποιοτικά ταξικά στοιχεία, την πραγματική εναλλακτική λύση που θα προετοιμάζει την εργατική τάξη για σκληρές αναμετρήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης. Ούτε η εποχή μας ως εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό αλλάζει λόγω των οδυνηρών αντεπαναστατικών αλλαγών. Αυτό που κρίνει, αυτό που έκρινε και τα περασμένα προκαπιταλιστικά κοινωνικά - οικονομικά συστήματα είναι η ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων για την οικοδόμηση ενός ανώτερου κάθε φορά οικονομικοκοινωνικού συστήματος, η όξυνση των αντιθέσεων που διαπερνούν το παλιό σύστημα. Είναι η όξυνση της αντίθεσης ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και στις ξεπερασμένες παραγωγικές σχέσεις που καταστρέφουν ή εμποδίζουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Τώρα, στις μέρες μας, αυτό που κρίνει είναι η αντιστοίχηση του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας με την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Κι αυτή είναι η βάση που γεννάει την αναγκαιότητα της πάλης για το σοσιαλισμό.

Το ΚΚΕ δεν υποτιμά τις δυσκολίες της ταξικής πάλης και τις σύνθετες εξελίξεις που αντιμετωπίζουν τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε διεθνές επίπεδο. Με μεγάλη προσοχή παρακολουθεί ιδιαίτερα τις εξελίξεις π.χ. στη Λατινική Αμερική, εκφράζει σταθερά την αλληλεγγύη του στην πάλη των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Μελετάει τις διεργασίες μέσα στους λαούς, την πορεία των κυβερνήσεων που εκλέγονται με συνθήματα επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων και από αυτήν την πείρα βγάζει συμπεράσματα, με κριτήριο την πολιτική που εφαρμόζεται, τον ταξικό της χαρακτήρα και βεβαίως από τη στάση στα δύο βασικά ζητήματα.

Το χαρακτήρα της εξουσίας και την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Στη βάση αυτή, σημειώνουμε πως αλλοίωση, υποτίμηση της σημασίας αυτών των δύο θεμελιακών ζητημάτων και υποκατάσταση του επιστημονικού σοσιαλισμού από τη λογική του λεγόμενου «σοσιαλισμού του 21ουαιώνα», που προωθούν δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, σημαίνει εγκλωβισμό στην αυταπάτη ενός «εξανθρωπισμένου καπιταλισμού» και αφοπλίζει την πάλη της εργατικής τάξης.
Η αναγκαιότητα της ανατροπής τέθηκε από τους κλασικούς της κοσμοθεωρίας μας

Την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού την θέτουν οι κλασικοί της κοσμοθεωρίας μας ακόμα μέσα από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».

Πολύ περισσότερο, τη θέτουν στα κατοπινά χρόνια, αξιοποιώντας και την πείρα της πρώτης προλεταριακής επανάστασης, της «Κομμούνας του Παρισιού».

Είναι χαρακτηριστικό το ακόλουθο απόσπασμα από τον πρόλογο που έγραψε ο ΕΝΓΚΕΛΣ το 1888 στο λόγο του Μαρξ για το Ελεύθερο Εμπόριο.

«Η εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών ως συνέπεια της υπερπαραγωγής, η οποία δημιουργεί είτε περιοδικές κρίσεις είτε χρόνια ύφεση του εμπορίου, η διαίρεση της κοινωνίας σε μια μικρή τάξη μεγάλων καπιταλιστών και σε μια μεγάλη τάξη κληρονομικών ουσιαστικά μισθωτών σκλάβων, προλετάριων των οποίων ο αριθμός σταθερά αυξάνεται, ενώ εξίσου σταθερά καθίστανται υπεράριθμοι από τα νέα μηχανήματα που εξοικονομούν ανθρώπινη εργασία, με λίγα λόγια η πρόσκρουση σε ένα αδιέξοδο από το οποίο δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά μόνο ένας ριζικός μετασχηματισμός ολόκληρης της οικονομικής δομής που βρίσκεται στη βάση αυτής της κοινωνίας».

Η ίδια, η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ο σοσιαλιστικός της χαρακτήρας, στις αρχές του 20ούαιώνα, σε μια καθυστερημένη καπιταλιστικά χώρα με πολυπληθές αγροτικό, μικροαστικό στοιχείο, έδωσε πρακτικά την απάντηση στις αναζητήσεις των επαναστατών εκείνης της περιόδου και διέψευσε τους φορείς του οπορτουνισμού.

Η ήττα της επανάστασης του 1905, η τσαρική επίθεση, η καταστολή, αντιπαλεύτηκαν αποφασιστικά. Το μπολσεβίκικο κόμμα με την καθοδήγηση του Λένιν ανασυγκροτήθηκε, κατέκτησε την αναγκαία στρατηγική και τακτική, συνέχισε σε αντίξοες συνθήκες την προετοιμασία του για την επαναστατική ανατροπή όχι μόνο της φεουδαρχικής απολυταρχίας, αλλά και της αστικής εξουσίας.

Ο Λένιν, οι μπολσεβίκοι δεν επέλεξαν το «μικρότερο κακό», δε «χάθηκαν» στην αναζήτηση διαχειριστικών λύσεων, δεν απολυτοποίησαν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης που λίγο πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν σε βάρος των μπολσεβίκων και υπέρ των οπορτουνιστών στα Σοβιέτ και στις εκλογές για τη συντακτική συνέλευση.

Ξεκαθάρισαν με απόλυτο τρόπο: «Καμία υποστήριξη στην Προσωρινή Κυβέρνηση», όπως ανέφερε ο Λένιν στις «Θέσεις του Απρίλη» του 1917. «Το πέρασμα της κρατικής εξουσίας από τα χέρια μιας τάξης στα χέρια μιας άλλης τάξης είναι το πρώτο, το κύριο, το βασικό γνώρισμα της επανάστασης, τόσο με την αυστηρή επιστημονική όσο και με την πρακτικά πολιτική σημασία αυτής της έννοιας».

Τα αναφέρουμε αυτά, παίρνοντας υπόψη τη συζήτηση που γίνεται στο κομμουνιστικό κίνημα για την περίοδο αυτή, επαναλαμβάνοντας ότι το κρίσιμο στοιχείο είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία κι αυτό γίνεται μόνο μέσα από τον επαναστατικό δρόμο, όπως άλλωστε έχει αποδείξει η πολύχρονη ιστορική πείρα που μπορεί να προφυλάξει από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Παίρνοντας υπόψη ότι ποτέ και πουθενά δεν έλαβε χώρα ανατροπή του καθεστώτος της εκμετάλλευσης μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Οι κλασικοί μιλούσαν για την ανατροπή του καπιταλισμού και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στο τέλος του 19ουαιώνα, στις αρχές του 20ούαιώνα και σήμερα που οι υλικές προϋποθέσεις έχουν ωριμάσει σε ασύγκριτο βαθμό, δεν μπορούμε, δεν έχουμε δικαίωμα να πάμε πίσω.
Για τα περί διαφορετικότητας των συνθηκών

Λένε ορισμένοι σύντροφοι. «Οι συνθήκες στη μια ή στην άλλη χώρα είναι διαφορετικές». Βεβαίως, η δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης οδηγεί σε διαφορές στο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, μπορεί να υπάρχουν διαφορές στην κοινωνική διάρθρωση της κάθε καπιταλιστικής κοινωνίας, διαφορετικό επίπεδο στην ωριμότητα της συνείδησης της εργατικής τάξης, διαφορές στους συσχετισμούς δύναμης. Αυτά τα στοιχεία τα υπολογίζει (πρέπει να τα υπολογίζει) το κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα στη χάραξη της στρατηγικής και της τακτικής του, στην πολιτική των συμμαχιών. Αλλά υπάρχουν ορισμένοι γενικοί κανόνες, θεμελιακές αρχές οι οποίες όπου παραβιάστηκαν οδήγησαν σε παρέκκλιση, φτάνοντας μέχρι το λεγόμενο «Ευρωκομμουνισμό», που, στο όνομα της εθνικής ιδιαιτερότητας, καταπάτησε και κατάργησε κάθε επαναστατική αρχή. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού, η καθολική εμφάνιση των μονοπωλίων είναι το βασικό ζήτημα, το οποίο προσδιορίζει ότι το σύστημα είναι στο τελευταίο, το ιμπεριαλιστικό στάδιο και τονίζει ότι έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση του νέου συστήματος, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Οι κλασικοί της κοσμοθεωρίας μας έχουν μιλήσει από πολλά χρόνια πριν για την ουσία του ζητήματος των εθνικών ιδιαιτεροτήτων και είναι πολύ χρήσιμη η κλασική αναφορά του Ενγκελς που τόνιζε το 1887 στον πρόλογο στην αμερικάνικη έκδοση του έργου «Κατάσταση της Εργατικής Τάξης στην Αγγλία» ότι: «Οι αιτίες που δημιουργούν το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην εργατική τάξη και την τάξη των κεφαλαιοκρατών είναι οι ίδιες και στην Αμερική και στην Ευρώπη. Τα μέσα για το ξεπέρασμα αυτού του χάσματος είναι επίσης κοινά. Επομένως, το πρόγραμμα του αμερικάνικου προλεταριάτου πρέπει, όσο το κίνημα αναπτύσσεται, να συμπίπτει όλο και περισσότερο με αυτό το γενικά αποδεκτό πρόγραμμα του ευρωπαϊκού αξιόμαχου προλεταριάτου που προέκυψε μετά από εξήντα χρόνια καυγάδων και συζητήσεων. Θα διακηρύσσει, όπως και το ευρωπαϊκό πρόγραμμα, ως τελικό στόχο την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη ως μέσο για την άμεση ιδιοποίηση όλων των μέσων παραγωγής - γη, σιδηρόδρομοι, ορυχεία, μηχανές κ.λπ. - από την κοινωνία και για την από κοινού χρήση αυτών των μέσων παραγωγής για λογαριασμό και προς όφελος όλων».
Η μελέτη της διεθνούς πείρας

2. Το ΚΚΕ μελετάει, διδάσκεται από τη διεθνή πείρα του κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος αλλά και από τη δική του ιστορική διαδρομή. Τα πιο κρίσιμα λάθη, που στοιχίζουν πολύ ακριβά, αφορούν στην εκχώρηση της ιδεολογικοπολιτικής και της οργανωτικής αυτοτέλειας του επαναστατικού κόμματος σε σχήματα συνεργασίας, συμμαχίας και τέτοια παραδείγματα έχουμε πολλά στο κομμουνιστικό κίνημα, παραδείγματα που οδήγησαν σε χρόνια καθυστέρηση, ενσωμάτωση ή και σε διάλυση Κομμουνιστικά Κόμματα.

Η πολιτική των συμμαχιών είναι πολιτική στρατηγικής σημασίας, καθορίζεται από τη βασική, στρατηγική γραμμή και αυτό είναι πολύ σημαντικό στοιχείο που απαιτεί επαναστατική συνέπεια. Κάθε παρέκκλιση από αυτό το καθήκον στο όνομα ελιγμών, πρόσκαιρων εκλογικών κερδών κ.λπ. σε φέρνει πίσω, ακυρώνει ό,τι κατέκτησε το Κομμουνιστικό Κόμμα την προηγούμενη περίοδο, βάζει σε κίνδυνο την ίδια την επαναστατική σου ύπαρξη.

Το σημειώνουμε αυτό, παίρνοντας υπόψη τη συζήτηση, την αντιπαράθεση που έγινε για τη στάση του ΚΚΕ στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές το Μάη και τον Ιούνη του 2012 στην Ελλάδα.

Η επίθεση κατά του ΚΚΕ από τις δυνάμεις του δεξιού και αριστερού οπορτουνισμού δεν μας αιφνιδίασε. Πολύ περισσότερο, το ΚΚΕ δεν αιφνιδιάστηκε από τη στάση του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ιδρύθηκε στα πλαίσια των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για τη στήριξη της «Συνθήκης του Μάαστριχτ», της στρατηγικής του κεφαλαίου. Αποδέχθηκε τους όρους και τις προϋποθέσεις που έθεσε η Ευρωπαϊκή Ενωση. Υπερασπίζεται το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, είναι υπέρ της ταξικής συνεργασίας και της κοινωνικής συναίνεσης, φοβάται την πάλη για το σοσιαλισμό όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να εξετάσουν τις θέσεις του κάθε κόμματος και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Η ΚΕ του ΚΚΕ με μεγάλη ευθύνη ανέλυσε το αρνητικό για το Κόμμα και το λαό μας εκλογικό αποτέλεσμα. Πραγματοποιήθηκαν ουσιαστικές συζητήσεις τόσο μέσα στο Κόμμα όσο και με τους φίλους και ψηφοφόρους του. Συζητήθηκε η εκλογική τακτική, οι αδυναμίες, οι καθυστερήσεις, οι παραλείψεις που σημειώθηκαν, έγιναν πολύ χρήσιμες παρατηρήσεις, διαμορφώθηκε σχέδιο δράσης για την επόμενη περίοδο.

Η ΚΕ, τα καθοδηγητικά όργανα των Οργανώσεων, τα μέλη και φίλοι του ΚΚΕ επιβεβαίωσαν ότι ήταν σωστή και αναγκαία η θέση του Κόμματος, που απέρριψε τη συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης με τον ΣΥΡΙΖΑ ή άλλες δυνάμεις.

Ενα επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να έχει δύο πρόσωπα. Ενα στην καθημερινή δράση και ένα στις εκλογές. Δεν μπορεί να παλεύει καθημερινά για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την εξουσία και στις εκλογές «να χύνει την καρδάρα με το γάλα» και να μιλάει για διαχειριστική κυβέρνηση για να ικανοποιήσει προσδοκίες λαϊκών μαζών, για μια «εύκολη» αλλά αδιέξοδη λύση.

Οι κομματικές δυνάμεις και οι φίλοι του Κόμματος στηρίζουν την πολιτική γραμμή, με την οποία έδωσε το ΚΚΕ τη μάχη των εκλογών.

Πολιτική γραμμή, που περιλαμβάνει την καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και μονομερή διαγραφή του χρέους με εργατική, λαϊκή εξουσία. Κι αυτή η θέση αποτελεί την καρδιά της δράση του Κόμματος κι αυτήν την περίοδο, γιατί απαντάει στις εξελίξεις που έχουν διαμορφωθεί, απαντάει στις ανάγκες της ταξικής πάλης από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Το βασικό ζήτημα που αναδείχτηκε και αποτελεί σημαντική πείρα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι η συμμετοχή ή όχι ενός Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, ανεξάρτητα αν εμφανίζεται με το όνομα «αριστερή», «προοδευτική» κ.λπ.
Στάση αρχών

Το ΚΚΕ τηρεί στάση αρχών και θέλουμε να σημειώσουμε τα εξής:

Πρώτα απ' όλα είναι ανάγκη να καταπολεμηθεί η λογική του «μικρότερου κακού».

Η λογική αυτή οδηγεί Κομμουνιστικά Κόμματα σε επικίνδυνες πολιτικές στήριξης της σοσιαλδημοκρατίας στο όνομα του περιορισμού της εκλογικής δύναμης της «δεξιάς».

Οδηγεί Κομμουνιστικά Κόμματα σε επικίνδυνες πολιτικές ουράς γενικότερα απέναντι σε αστικά κόμματα στο όνομα της αντιμετώπισης φασιστικών, ακροξεξιών σχημάτων. Η πείρα είναι πολύ αρνητική.

Επί της ουσίας, διαιωνίζεται ένας φαύλος κύκλος που στερεί ή περιορίζει την ιδεολογικοπολιτική αυτοτέλεια των Κομμουνιστικών Κομμάτων που τα ξεστρατίζει από τη χάραξη και εφαρμογή σταθερής επαναστατικής γραμμής, η οποία θα αξιοποιεί τις εκλογικές μάχες ως μορφές πάλης που δεν είναι αποσπασμένες από τη γενικότερη ταξική πάλη, την πάλη για τη συγκέντρωση δυνάμεων, για την εξουσία.

Δεύτερο, το κριτήριο για να κρίνεις ένα κόμμα δεν είναι τι δηλώνει αυτό, αλλά το πρόγραμμά του, η στάση του απέναντι στο εκμεταλλευτικό σύστημα, στο μεγάλο κεφάλαιο, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στην ταξική πάλη και την προοπτική της.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει πολιτική, προγραμματική ή εκλογική συνεργασία, με κόμματα που προγραμματικά δεν έχει καμία σχέση όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Δημοκρατική Αριστερά».

Τα κόμματα αυτά είναι υπερασπιστές του καπιταλισμού, είναι υπερασπιστές της ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που η στρατηγική της, οι πολιτικές της, τα μέτρα που παίρνει αντιστοιχούν στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών. Στρέφονται αποδεδειγμένα κατά των λαών και η λυκοσυμμαχία αυτή δεν αλλάζει, επειδή το λέει η μια ή άλλη οπορτουνιστική δύναμη στην Ελλάδα. Επειδή το λέει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που καλλιεργεί αυταπάτες κατά των εργαζομένων και τους εγκλωβίζει στη λογική του ευρωμονόδρομου. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Δημοκρατική Αριστερά» υποστηρίζουν την ειρηνική συνύπαρξη της εργασίας με το κεφάλαιο και καλλιεργούν αυταπάτες πως μπορεί να εφαρμοστεί «ανάπτυξη» που θα ικανοποιεί και τα δύο μέρη που αποδεδειγμένα έχουν αντίθετα ταξικά συμφέροντα.

Πρόκειται για κόμματα που εχθρεύονται τον επιστημονικό σοσιαλισμό, που συκοφαντούν το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Το κόμμα της «Δημοκρατικής Αριστεράς», που προέρχεται από διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, διέψευσε πολύ γρήγορα φίλους μας από το εξωτερικό που το κατέτασσαν στους εν δυνάμει συμμάχους του ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό, αφού πήρε την ψήφο του λαού συνεργάστηκε μετεκλογικά με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην τρικομματική κυβέρνηση και συμμετέχει στην εφαρμογή της σημερινής πολύ σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής.

Στην πράξη, από την πείρα που έχει συγκεντρωθεί και από την πολιτική των κομμάτων και των κυβερνήσεων που συμμετέχουν στην αστική διαχείριση, ανεξάρτητα αν χρησιμοποιούν το τίτλο του «αριστερού», του «προοδευτικού» αποδεικνύεται το εξής:

Καμία κυβέρνηση που διαχειρίζεται τον καπιταλισμό, την εξουσία των μονοπωλίων και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, καμία κυβέρνηση που υλοποιεί πρόγραμμα που βασίζεται στα κέρδη των καπιταλιστών, στην ανταγωνιστικότητα, στην παραγωγικότητα και την κερδοφορία των μεγάλων οικονομικών ομίλων, δεν μπορεί να ακολουθήσει πολιτική προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Καμία τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέξει τους νόμους του συστήματος, τις αντιθέσεις του, να ματαιώσει την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης.

Αργά ή γρήγορα, οι υποσχέσεις περί «ανακούφισης» του λαού θα ξεφουσκώνουν, θα αποδεικνύονται λόγια του αέρα και η αναμονή, οι προσδοκίες για κάτι καλύτερο θα δίνουν τη θέση τους στην απογοήτευση του λαού, στην υποχώρηση του εργατικού κινήματος.
Το άρθρο αυτό βασίζεται σε αποσπάσματα άρθρου που γράφτηκε στο θεωρητικό περιοδικό Marxistische Blαtter του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

    
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
21/10/2012
 -- Ορισμένα ζητήματα στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από την πείρα του ΚΚΕ
7/11/2010
 -- Το φάντασμα του κομμουνισμού στοιχειώνει στα κεφάλια των αστών
8/11/2009
 -- 92 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση
14/12/2007
 -- Η εξουσία στον επαναστατημένο λαό, οι εκμεταλλευτές στο περιθώριο
20/11/2007
 -- Η κληρονομιά του Οχτώβρη όπλο για το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα!

28η Οκτωβρίου 1946

28η Οκτωβρίου 1946

Από το Ιστολόγιο του Δικαίου

Πριν από 66 χρόνια ακριβώς, όταν είχαν συμπληρωθεί 6 χρόνια από την 28η Οκτωβρίου του 1940, από το ηρωικό ΟΧΙ που αντέταξε ο λαός μας στους επιδρομείς, και μόλις 2 χρόνια από την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον φασιστικό ζυγό, τότε που οι πρωτεργάτες της απελευθέρωσης γνώριζαν τους διωγμούς του κράτους των δωσιλόγων, των ριψάσπιδων της Μέσης Ανατολής και των νέων επικυρίαρχων, Βρετανών και Αμερικανών, τότε, στις 26-28 του Οκτώβρη του 1946, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην Τσούκα Αντιχασίων, στην οποία πήραν μέρος οι καπεταναίοι Μάρκος, Κίσσαβος (Μπλάνας, ο καπετάνιος της θεσσαλικής I μεραρχίας του ΕΛΑΣ στο τέλος της Κατοχής), Κικίτσας (καπετάνιος Πιερίων από την αρχή του κατοχικού αντάρτικου) και Λασσάνης (πολιτικός της 10ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ). Στη σύσκεψη εκείνη αποφασίστηκε η ενοποίηση των ανταρτικών ομάδων κάτω από ενιαία στρατιωτική καθοδήγηση με την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών στις 28 του Οκτώβρη, που θεωρείται η ημέρα ίδρυσης του ΔΣΕ. Τότε εκδόθηκε η υπ' αριθ. 1 διαταγή για τη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου των ανταρτών.

Αυτή είναι η ιστορική διαταγή ίδρυσης του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών:

ΓΕΝΙΚΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΑΝΤΑΡΤΩΝ

ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ I
ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. 1

Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών και του δημοκρατικού λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του, που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγούνε στα βουνά για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, οδήγησε στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος.
Εχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη της δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα,

Αποφασίζουμε

τη δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, στο οποίο θα υπάγονται τα αρχηγεία Ανταρτών Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ρούμελης.

Σταθμός Διοίκησης Γενικού Αρχηγείου

28 Οκτώβρη 1946 

Ο αντάρτικος στρατός με τη διαταγή αριθμός 19 της 27/12/1946 ονομάστηκε Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.

Τιμώντας σήμερα την επέτειο της ίδρυσης του ΔΣΕ και στέκοντας με ευλάβεια μπροστά στο μεγαλείο των ηρωικών μαχητών του, ας μεταφερθούμε για λίγο στη ζοφερή εκείνη εποχή και ας αναπολήσουμε το έπος που έγραψαν αυτοί που γνώριζαν πως «οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Ας παρακολουθήσουμε μια συγκλονιστική στιγμή, τη μάχη στο Βίτσι, και ας τραγουδήσουμε τον «Φρούραρχο της Καστοριάς», που αναφέρεται στον πανικό που σκόρπισε στον τακτικό στρατό η αντεπίθεση των αμυνόμενων μαχητών του ΔΣΕ, κατά τη φάση του στρατηγικού ελιγμού τους στο Βίτσι, ύστερα από τις μάχες στον Γράμμο. Το κείμενο είναι παρμένο από το αφιέρωμα του «Ριζοσπάστη»στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, μια σειρά 91 δημοσιευμάτων, από 27 Οκτώβρη 1996 έως 21 Φλεβάρη 1997, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ (μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.rizospastis.gr/static.do?page=/history/dse/DSE-INTRO.jsp&publDate=27/10/2012&id=14257).

Η μάχη στο Βίτσι  

Ο ΔΣΕ σημειώνει μια τακτική νίκη και προκαλεί αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο

Οι πολεμικές συγκρούσεις του ΔΣΕ με τον κυβερνητικό στρατό δε γνώρισαν ανάπαυλα μετά τη μεγάλη μάχη του Γράμμου και τον ελιγμό των αντάρτικων δυνάμεων στο Βίτσι. Απεναντίας, ο στρατός της κυβέρνησης των Αθηνών συνέχισε τις επιχειρήσεις του, με σκοπό τη συντριβή του Δημοκρατικού Στρατού. Ετσι, είναι σωστό να θεωρήσει κανείς ότι οι πολεμικές συγκρούσεις στο Βίτσι αποτελούν την τελική φάση των συγκρούσεων στο Γράμμο. 

  

Ο συσχετισμός δυνάμεων 

Σ' όλη τη διάρκεια της μάχης του Γράμμου, στην περιοχή του Βίτσι, υπήρχαν οι εξής δυνάμεις του ΔΣΕ: Μία ταξιαρχία 500 μαχητών, με διάταξη στην Μπέλα Βόντα ως το Πισοδέρι. Η 18η ταξιαρχία, αποτελούμενη από 900 περίπου μαχητές, που είχε διάταξη στα υψώματα Βίγλα - Πλατύ - Κούλα, ως την κύρια κορυφή του Βίτσι. Και, τέλος, μία ταξιαρχία από 700 περίπου μαχητές, που είχε διάταξη στο συγκρότημα Μάλι Μάδι. Στις δυνάμεις αυτές, μετά τον ελιγμό από το Γράμμο, προστέθηκαν περίπου 6.500 με 7.000 μαχητές. Συνολικά, οι δυνάμεις του ΔΣΕ που έδωσαν τη μάχη στο Βίτσι ήταν περί τις 9.000 μαχητές. 

Ο κυβερνητικός στρατός διέθεσε τις εξής δυνάμεις: Την 15η Μεραρχία με τις 46, 63 και 73 ταξιαρχίες της. Την 53η ταξιαρχία της 1ης Μεραρχίας, την 33η ανεξάρτητη Ταξιαρχία, που φρουρούσε τη Φλώρινα, και την 3η ορεινή Ταξιαρχία, που αποτελούσε και την εφεδρική δύναμη του Β' Σώματος Στρατού. Το σύνολο των δυνάμεων του κυβερνητικού στρατού που ρίχτηκε σ' αυτήν τη μάχη ήταν περί τις 25.000 άνδρες. Ακόμη, χρησιμοποιήθηκαν 7 πεδινές πυροβολαρχίες, 2 πυροβολαρχίες μέσων πυροβόλων, σχεδόν όλη η αεροπορία και πολλά τανκς. Οπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν συντριπτικός σε βάρος του Δημοκρατικού Στρατού.

Τακτική νίκη του ΔΣΕ 

Ο κυβερνητικός στρατός επιχείρησε να δώσει το κύριο χτύπημα στις δυνάμεις του ΔΣΕ στο συγκρότημα του Μάλι Μάδι, χωρίς όμως επιτυχία. Οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού αμύνθηκαν ηρωικά και τη νύχτα 9 προς 10 Σεπτεβρίου του 1948 πέρασαν στην αντεπίθεση, υποχρεώνοντας τον αντίπαλο σε άτακτη υποχώρηση, προκαλώντας του σοβαρές απώλειες και αποκομίζοντας άφθονο πολεμικό υλικό. Η 22η Ταξιαρχία του κυβερνητικού στρατού διαλύθηκε και τα τμήματά της πλημμύρισαν πανικόβλητα την Καστοριά.

Η επιτυχία αυτή του ΔΣΕ θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερη, στρατηγικής σημασίας νίκη, αν υπήρχαν οι απαραίτητες εφεδρείες που θα επέτρεπαν επιχειρήσεις για κατάληψη του χώρου της Καστοριάς και της Φλώρινας.

Η τακτική νίκη του ΔΣΕ στο Βίτσι προκάλεσε αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο, όπου και λήφθηκαν μεγάλης έκτασης εκκαθαριστικά μέτρα. Να τι λέει σχετικά ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του «Αντισυμμοριακός Αγών» (σελ. 453): «Ούτω ολόκληρος η ιεραρχία της 22ας Ταξιαρχίας εγένετο υπαίτιος της διαλύσεως των τμημάτων της και του καταπλημμυρισμού της Καστοριάς διά πανικόβλητων φυγάδων. Και έπρεπε να εξέλθουν συνεργεία εκ των μετόπισθεν της Καστοριάς, διά να περισυλλέξουν ράκη από απόψεως ηθικού και να λειτουργήσουν στρατοδικεία, μόνο κατά των οπλιτών, δι' επιβολήν κυρώσεων προς παραδειγματισμόν». Αναφερόμενος στις αιτίες της ήττας του κυβερνητικού στρατού στο Βίτσι, ο Ζαφειρόπουλος, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζει ότι αυτή η ήττα οφείλεται «εις την κατάπτωσιν του ηθικού, οφειλομένην εις τη σωματικήν κόπωσιν του στρατιώτου και εις την ψυχικήν κατάπληξιν την οποίαν υπέστη εκ της διαπιστώσεως εις Βίτσι ότι ο συμμοριτισμός υφίστατο εν πλήρει δράσει και ακμή, εν αντιθέσει προς ό,τι ελέχθη εις αυτόν μετά την πτώσιν του Γράμμου και εγένετο πιστευτόν, ότι ο συμμοριτισμός εξέλειψε πλέον. Έπαυσε πλέον ο στρατιώτης να έχη εμπιστοσύνην εις τον εαυτόν του, προς τα όπλα του, προς τους συναδέλφους του, προς τον ηγήτορά του και εκυριαρχείτο από δυσπιστίαν προς τον εαυτόν του και προς όλους» (στο ίδιο, σελ. 456).

Για ανακρίσεις και στρατοδικεία, μετά την ήττα του κυβερνητικού στρατού, μιλάει και ο στρατηγός Θρ. Τσακαλώτος, ο οποίος γράφει σχετικά για την επίδραση που αυτή είχε: «Ο συμμοριτισμός, πληγείς καιρίως εις τον Γράμμον, κατόρθωσε να αναδιοργανωθή εις το Βίτσι και να γίνεται απειλητικός όχι μόνον εις την περιοχήν ταύτην, αλλά και εις όλην τη χώραν, όπου διετήρη ακόμη μικράς εστίας εν δράσει, λόγω της αγκιστρώσεως των δυνάμεών μας εις Βίτσι. Η πλάστιγξ ήρχισε να κλίνη εις βάρος των εθνικών δυνάμεων» (Θρ. Τσακαλώτου: «40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδος», τόμος β', σελ. 165).

Τέλος, ο Ε. Αβέρωφ στο βιβλίο του «Φωτιά και Τσεκούρι» (σελ. 368) γράφει για το θέμα: «Οι άνδρες πέταξαν τα όπλα τους και, καταληφθέντες από πανικό, εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και έσπευσαν προς την Καστοριά. Στις παρυφές της πόλεως, τμήματα με καλό ηθικό, που είχαν εν τω μεταξύ ειδοποιηθή, έφραξαν το δρόμο των φυγάδων. Συνελήφθησαν από τη Στρατιωτική Αστυνομία και παραπέμφθησαν αμέσως σε έκτακτα στρατοδικεία, δηλαδή σε δικαστήρια που αποτελούντο πρωτίστως από αξιωματικούς μη ανήκοντες στη στρατιωτική δικαιοσύνη, συνήθως από αξιωματικούς εν εκστρατεία. Εβδομήντα οκτώ φυγάδες εξετελέσθησαν εκείνες τις ημέρες. Ηταν όλοι μαχηταί του Γράμμου».  

Ακόμη και ο Βαν Φλιτ… 

Στη συνέχεια, ο Ε. Αβέρωφ αναφέρεται και σε άλλα μέτρα που πήρε το κυβερνητικό στρατόπεδο και οι Αμερικανοί για την ανόρθωση του στρατού τους. Αναφέρει σχετικά: «Ο Σοφούλης, παρά τα 88 του χρόνια, πήγε αεροπορικώς στην Καστοριά, επισκέφθηκε τα τμήματα, μίλησε στους στρατιώτες. Ο υπουργός των Στρατιωτικών, ένας από τους καλύτερους βουλευτάς του Λαϊκού Κόμματος, ο Γεώργιος Στράτος, και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου έκαμαν το ίδιο. Ο αρχηγός της Αμερικανικής Αποστολής Βαν Φλιτ, που είχε παρακολουθήσει και όλες τις μάχες, τους εμιμήθη. Ο τελευταίος όμως παρά λίγο να δημιουργήση ένα σοβαρό επεισόδιο. Στην Καστοριά, σε συγκέντρωση ανώτερων αξιωματικών, κατηγόρησε το Στρατό ότι χρησιμοποίησε την αμερικανική βοήθεια χωρίς να συντρίψει τον εχθρό, και διερωτήθη αν δεν έμενε πλέον στους Αμερικάνους παρά να αναχωρήσουν… Ευτυχώς για τον Στρατό, οι ανησυχίες έφτασαν πολύ πιο πέρα από τον στρατηγό Βαν Φλιτ. Περί τα μέσα Οκτωβρίου, ο υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Μάρσαλ, που διέθετε τόσο κύρος, συνοδευόμενος από τον Αμερικανό υπουργό Εθνικής Αμύνης και αρκετούς βοηθούς του, έφθανε στην Αθήνα για να εξετάση επί τόπου την κακή πορεία των επιχειρήσεων. Ο γράφων πιστεύει ότι γνωρίζει πως η ερώτηση "πρέπει να φύγουμε;", αν και τους ήταν ενοχλητική, είχε τεθή από ορισμένους υψηλά ισταμένους Αμερικανούς. Αλλά η απάντηση του Μάρσαλ υπήρξε κατηγορηματική: "δεν έπρεπε να φύγουν"» (στο ίδιο, σελ. 393 - 394). 

Τα γεγονότα αυτά, η προσωρινή, έστω, προέλαση του ΔΣΕ, γέννησαν το τραγούδι για τον φρούραρχο της Καστοριάς.

Ο Φρούραρχος της Καστοριάς 

Ο φρούραρχος της Καστοριάς

τραβούσε τα μαλλιά του
σαν ήρθανε τ' αντάρτικά
στην περιφέρειά του. 

Πάει το Άργος, πάει το Βλάτσι,
πάει και το Βογατσικό,
Δεντροχώρι, Σκαλοχώρι,
πάει και το Νεστόριο. 

Τις βάρκες επιτάξανε,
φοβούνται αποβάσεις
των ανταρτών της Καστοριάς
με όλες τις δυνάμεις. 

Πάει το Άργος, πάει το Βλάτσι,
πάει και το Βογατσικό,
Δεντροχώρι, Σκαλοχώρι,
πάει και το Νεστόριο. 

Ακούστε το τραγούδι από τον δίσκο του Πάνου Τζαβέλλα «Τραγούδια από το Αντάρτικο Λημέρι», που κυκλοφόρησε το 1995. Πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση στη «Λήδρα».

Μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση

Μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση

Αν ψάξει κανείς στο internet, αν παρακολουθήσει κανείς τις τηλεοπτικές εκπομπές θα συναντήσει πολλές οδηγίες, συνταγές για το πώς να διαχειριστείς την κρίση μιλώντας γι' αυτήν στα παιδιά σου, τρόπους για να αποφορτιστεί το τεταμένο κλίμα στην οικογένεια κτλ. Φυσικά και οδηγίες χρειάζονται και πρακτικές προτάσεις απαιτούνται. Ωστόσο το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των προτάσεων είναι ότι απευθύνονται στους γονείς σαν να είναι αυτοί παιδιά, δηλαδή με ψέματα και απλουστεύσεις και όχι με βάση την αλήθεια. Παρουσιάζουν την κρίση σαν να ήταν μια φυσική καταστροφή, σαν κάτι αναπόφευκτο που απλώς απαιτεί προσαρμογή και όχι ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού, μιας κοινωνίας που ζει από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και έχει ως κίνητρο το κέρδος.

Μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση λοιπόν, σημαίνει πρώτα απ' όλα ότι έχουμε ξεκάθαρο ότι τα διαπαιδαγωγούμε, και όπως έλεγε ο Σοβιετικός παιδαγωγός Μακάρενκο, «διαπαιδαγωγώ σημαίνει μαθαίνω κάποιον πώς να ζει».

Φυσικά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την παιδική ηλικία, τα χαρακτηριστικά του κάθε σταδίου της. Με λίγα λόγια, προφανώς δεν είναι το ίδιο πράγμα να μιλάς σε ένα τετράχρονο με ένα δεκάχρονο ή έναν έφηβο. Αλλες δυνατότητες υπάρχουν στο να κατανοήσει τα φαινόμενα γύρω του, άλλες κοινωνικές εμπειρίες. Οσο κατεβαίνεις στην ηλικία, το παιδί προσεγγίζει τα πράγματα πρώτα πρακτικά, συναισθηματικά και συγκεκριμένα. Οσο ανεβαίνεις στην ηλικία, το παιδί προσεγγίζει τα πράγματα με μεγαλύτερη δυνατότητα αφαίρεσης, το συναίσθημα είναι πιο στέρεα θεμελιωμένο, η συνείδηση παίρνει θέση πιο άμεσα σε πολιτικά ζητήματα.

Σημασία έχει πώς πράττουμε

Δεν θα κουραστούμε όμως να επαναλαμβάνουμε ότι αφού στόχος της διαπαιδαγώγησης είναι να μάθουμε τα παιδιά μας πώς να ζούνε, τότε το «μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση» πρέπει σίγουρα να συμπληρωθεί ως εξής: «πώς πράττουμε ώστε τα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν και να καταλαβαίνουν την κρίση ως φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί συλλογικά, αγωνιστικά μέσα από τους αγώνες». Μόνο σε μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να αντέξει κάποιος τις δυσκολίες της κρίσης, τις ματαιώσεις των παιδικών ονείρων, να βρει κουράγιο για τη συνέχεια, αλλά και κυρίως να γεμίζει τη δύσκολη καθημερινότητα με αυτό το πράγματι αναγκαίο στοιχείο της διαπαιδαγώγησης που είναι η χαρά.

Κάπως έτσι προκύπτει και άλλο ένα κρίσιμο ερώτημα το οποίο πρέπει να απαντήσουμε και απορρέει από τους σκοπούς της διαπαιδαγώγησης. Αυτό είναι το εξής: Τι θέλουμε να επιτύχουμε μιλώντας στα παιδιά μας για την κρίση; Εδώ οι απαντήσεις είναι ποικίλες. Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα; Να μη νιώθουν το άγχος μας; Να νιώθουν ασφάλεια; Μα μη βλέπουμε θλιμμένα τα μάτια τους; Μα μην παρουσιάζουν καταθλιπτικές τάσεις; Να μπορούν να προσαρμόζονται σε ένα δύσκολο και εχθρικό περιβάλλον;

Ποιος αγαπάει το παιδί του και δεν τα θέλει όλα αυτά άραγε;

Ομως τα παιδιά μας δε ζουν στη γυάλα. Για την κρίση πριν από μας τους έχει μιλήσει ο ίδιος ο καπιταλισμός! Τους έχουν μιλήσει οι παιδικές εκπομπές, παιδικά παιχνίδια προσομοίωσης με την επιχειρηματική δράση, που είναι άλλωστε κεντρική κατεύθυνση της ΕΕ για το σχολικό πρόγραμμα όλων των ηλικιών. Τους έχει μιλήσει το σχολείο που δεν έχει πετρέλαιο, το παιδί που δεν έχει να φάει, τους έχει μιλήσει η τηλεόραση με τις εκπομπές φιλανθρωπίας, με την προώθηση του εθελοντισμού. Τους έχει μιλήσει ο καπιταλισμός και τους λέει: Οσο μπορείς νιώσε καλά και προσαρμόσου, λυπήσου τον άλλον αλλά να ξέρεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Τους λέει: Μάθε να χαράζεις τον ατομικό σου δρόμο, να διαχειρίζεσαι χωρίς ενοχές και πολλές - πολλές σκέψεις τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Τους λέει επίσης: είναι λογικό να φοβάσαι, μάθε να διαχειρίζεσαι το φόβο σου!

Γι' αυτούς, ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ευτυχισμένος. Ομως το θέμα είναι να μην φοβάσαι τον καπιταλισμό. Τέτοια «ευτυχία» τους την επιστρέφουμε!

Μιλώντας στα παιδιά μας με όπλο την αλήθεια, με όπλο τη δύναμη του λαού το βοηθάμε να σταθεί όρθιο όχι μόνο για το σήμερα αλλά και για το αύριο, τότε δηλαδή που θα έχει προσωπική ευθύνη να αντιμετωπίσει τη ζωή. Το παιδί που μεγαλώνει μέσα στη γυάλα, αύριο πιο δύσκολα θα σταθεί στα πόδια του απέναντι σε μια εχθρική και σάπια κοινωνία. Αρα η διαπαιδαγώγηση αφορά και την προετοιμασία για τη δράση του «αύριο».

Μιλάμε για την αλήθεια του λαού

Να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την κρίση λοιπόν. Τι σημαίνει αυτό:

1. Να τους μιλήσουμε ανοιχτά και με όπλο την αλήθεια. Να τους μάθουμε να βλέπουν το δίκαιο και το άδικο, να μάθουν να σκέφτονται με αυτό το κριτήριο. Τα παιδιά ούτως ή άλλως σκέφτονται με όρους «καλού και κακού», επιζητούν τη δικαιοσύνη - το βλέπουμε ακόμη και στα παιχνίδια τους - καταδικάζουν το άδικο. Αρα η διαμόρφωση από νωρίς θετικών ή αρνητικών στάσεων απέναντι στις αξίες που η ίδια η ταξική κοινωνία διαμορφώνει είναι αναγκαία. Ας τους μάθουμε πόσο άδικο είναι οι πολύ πλούσιοι να γίνονται όλο και πιο πλούσιοι χωρίς καν καλά καλά να δουλεύουν ενώ οι πολλοί που δουλεύουν να δυσκολεύονται τόσο να τα βγάλουν πέρα, πόσο άδικο είναι οι πλούσιοι ακόμη και να κάνουν πολέμους για τα κέρδη τους, πόσο δίκαιο είναι όλα τα παιδιά και όχι μόνο λίγα να έχουν φαγητό και ζέστη στο σπίτι και στο σχολείο τους, να έχουν παιχνίδια, να μπορούν να πάνε με τους γονείς τους σε μια παιδική θεατρική παράσταση.

2. Ειδικά τα μεγαλύτερα παιδιά πρέπει σταδιακά να γνωρίζουν τα έσοδα και τα έξοδα της οικογένειάς τους. Να κατανοήσουν τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της οικογένειας, την αλλαγή που αναγκαστικά συμβαίνει σε αυτές. Ας εξηγήσουμε με αυτοπεποίθηση και χωρίς ενοχές στα παιδιά μας τι μπορούμε να προσφέρουμε και τι όχι, με τη σιγουριά ότι τα παιδιά καμιά φορά κατανοούν και προσαρμόζονται ευκολότερα από ό,τι περιμένουμε.

3. Τα μικρά παιδιά ανταποκρίνονται με συγκεκριμένα χειροπιαστά παραδείγματα. Ας ξεκινήσουμε από το παιχνίδι τους για να τους δείξουμε πόσο πιο εύκολα μια ομάδα από 2-3 παιδάκια μαζί μπορεί να φτιάξει ένα δύσκολο παζλ ή μια δύσκολη κατασκευή αν συνεργάζεται καλά, σε σχέση με ένα παιδάκι μοναχό του. Ας φτάσουμε με αυτή τη λογική να τους μιλήσουμε για τους χαλυβουργούς, για τη δύναμη του συλλογικού αγώνα. Διαβάστε μαζί τους βιβλία, δείτε μαζί τους ταινίες που εξυμνούν το σύνθημα «ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ»!

4. Να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, με λόγια και πράξεις, στην κοινωνική αλληλεγγύη, όχι με τη λογική της φιλανθρωπίας ή του εθελοντισμού, αλλά από τη σκοπιά της διεκδίκησης. Να τους μάθουμε ότι αν σε μια οικογένεια της γειτονιάς κοπεί το ρεύμα, αυτό μπορεί να γίνει υπόθεση όλης της γειτονιάς, όχι μόνο για να συμπαρασταθεί αλλά και για να διεκδικήσει αυτά που όλοι δικαιούνται να έχουν.

5. Να δώσουμε ελπίδα στα παιδιά μας. Οι λαοί έχουν τη δύναμη. Η ιστορία είναι ο καλύτερος αφηγητής παραμυθιών. Ετσι κι αλλιώς ακούνε από πολύ νωρίς στα σχολεία τους, από το νηπιαγωγείο ακόμη για την Ελληνική Επανάσταση, για την Κατοχή, για το Πολυτεχνείο, αλλά αρκετές φορές τουλάχιστον ρηχά ή και διαστρεβλωμένα. Ας τους τα δείξουμε εμείς όλα αυτά από τη σκοπιά του πόσο μεγάλα και σπουδαία πράγματα μπορεί να καταφέρει ο λαός όταν είναι ενωμένος και αποφασισμένος.

Με όπλο την αλληλεγγύη και το παράδειγμα του συλλογικού αγώνα

Γνωρίζουμε ότι το να μιλήσεις στα παιδιά σου για την κρίση απαιτεί χρόνο, νηφαλιότητα, ίσως και κουράγιο για να μπορέσεις με ηρεμία να εξηγήσεις ό,τι μπορεί το παιδί να καταλάβει και ό,τι μπορείς εσύ να του εξηγήσεις.

6. Για το παιδί όμως, γονιός δεν είσαι μόνο στην άμεση σχέση μαζί του, τη στιγμή που μιλάς μαζί του, που το συμβουλεύεις. Το παιδί διαπαιδαγωγείται σε κάθε στιγμή από μας και κυρίως είναι μόνιμος παρατηρητής, θα έλεγα και κριτής, όχι μόνο των λόγων αλλά και των πράξεών μας. Ας οργανώσουμε λοιπόν έτσι τη δική μας ζωή και τη ζωή του παιδιού μας ώστε από παντού να απορρέει η σημασία της συλλογικής δράσης. Αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο, αλλά και ταυτόχρονα ακόμη πιο απαραίτητο για τη νέα γυναίκα. Γενικά, τα παιδιά έχουν αρκετά ευαίσθητες κεραίες από νωρίς για να καταλάβουν ότι ο μπαμπάς και η μαμά βάζουν και αυτοί το μικρό τους λιθαράκι για «να καλυτερεύσει ο κόσμος», να γίνει πιο δίκαιος. Η σχετική έλλειψη ελεύθερου χρόνου πρέπει να αντιμετωπιστεί συλλογικά, συντροφικά και οργανωμένα. Τα νέα ζευγάρια να συνεργαστούμε καλύτερα μεταξύ μας για την ανατροφή των παιδιών. Να αναπτύξουμε μορφές αλληλεγγύης μεταξύ μας και με τα νέα ζευγάρια που είναι γύρω μας, για να υπάρχει ελεύθερος, έστω λίγος, χρόνος στον αγώνα.

Κακά τα ψέματα. Εμείς που είμαστε νέοι γονείς μπορεί να έχουμε ζήσει πιο άνετα παιδικά χρόνια, οπότε χρειάζεται προσπάθεια και να καταλάβουμε τι γίνεται και να προσανατολιστούμε στο νέο τοπίο. Να φανούμε δυνατοί, να ξεπεράσουμε την όποια απογοήτευση, να ξαναδούμε τη σχέση μας με το συλλογικό αγώνα. Αυτό είναι και το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας.