Φρικτές αποκαλύψεις: Ισραηλινοί εκτελούσαν Παλαιστίνιους από πλήξη

Φρικτές αποκαλύψεις: Ισραηλινοί εκτελούσαν Παλαιστίνιους από πλήξη

Διεθνή κατακραυγή προκαλούν οι αποκαλύψεις Ισραηλινών στρατιωτών ότι δολοφονούσαν Παλαιστίνιους για να αντιμετωπίσουν την πλήξη τους κατά τη διάρκεια στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Γάζα.

Όπως

 αναφέρει η Washington Post, Ισραηλινοί στρατιώτες “μετέτρεπαν ολόκληρες γειτονιές σε άμμο ενώ βομβάρδιζαν τυχαία σπίτια ως αντίποινα για κάθε απώλεια του ισραηλινού στρατού”.

Οι μαρτυρίες περιλαμβάνονται σε έκθεση με τίτλο “This is How We Fought in Gaza 2014” – Έτσι πολεμούσαμε στη Γάζα το 2014.

Από τις μαρτυρίες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα εγκλήματα πολέμου, που περιγράφονται, γίνονταν εν γνώση εάν όχι με την παρότρυνση ανώτατων αξιωματούχων, οι οποίοι είχαν δώσει σαφείς εντολές να αντιμετωπίζεται ο άμαχος πληθυσμός με τους ίδιους κανόνες που ισχύουν και για ενόπλους.

Υπενθυμίζεται ότι κατά τη διάρκεια της επιδρομής στη Γάζα το 2014 εκατοντάδες Ισραηλινοί πολίτες ανέβαιναν σε γειτονικούς λόφους και παρακολουθούσαν με μπύρες και ποπ κορν ένα από τα χειρότερα εγκλήματα πολέμου που έχουν διαπραχθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Αξιωματούχοι του ΟΗΕ είχαν υποστηρίξει παλαιότερα ότι το διεθνές δίκαιο δεν είναι πλέον σε θέση να αντιμετωπίσει τόσο ειδεχθή εγκλήματα, όπως ο βομβαρδισμός της αποκλεισμένης Γάζας καθώς δεν έχουν προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.

Το Ισραήλ βρίσκεται αντιμέτωπο με διεθνές εμπορικό, καλλιτεχνικό και ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ σε πολλές περιοχές του πλανήτη – με εξαίρεση την Ελλάδα όπου χαρακτηρίζεται σαν στρατηγικός σύμμαχος από την εποχή της πρωθυπουργίας Παπανδρέου μέχρι και σήμερα.

Α.Χhttp://info-war.gr/

Ούτε βήμα πίσω

 Ούτε βήμα πίσω

Στον απόηχο της πρωτομαγιάς, θα καταπιαστούμε με την αφίσα-κάλεσμα του βασικού κυβερνητικού εταίρου (σύριζα) και το σύνθημα: ούτε βήμα πίσω - δεν εκβιαζόμαστε. Το οποίο με μια πρώτη ματιά φαίνεται σαφές και εύληπτο, αλλά είναι ζήτημα σε ποιον απευθύνεται και αν τελικά επιχειρεί να κλείσει το εσωτερικό μέτωπο, παρά κάτι άλλο. Δεν πιστεύω να πιστεύει κανείς εξάλλου –ούτε ο πιο φανατικός εθελότυφλος συριζαίος- πως η εθνικά περήφανη ελληνική κυβέρνηση απευθύνεται με αυτό το ύφος και με αυτή τη διατύπωση στους εταίρους της. Κι ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός που είπε την περασμένη βδομάδα πως σε μια διαπραγμάτευση περιλαμβάνει πάντα συμβιβασμούς κι υποχωρήσεις. Οπότε ήδη η διακήρυξη «ούτε βήμα πίσω» γίνεται όπισθεν με ελαφρά πηδηματάκια, αν όχι με άλματα, και το σύνθημα περιορίζεται μάλλον για εσωτερική κατανάλωση.

Αλλά ας ξεκινήσουμε τη σημειολογική μας ανάλυση από τον εκβιασμό, που έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς σε διάφορα πολιτικά συμφραζόμενα και με αρκετά διασκεδαστικούς τρόπους. Όλοι θυμούνται τη σπαρταριστή «απειλή» του γαπ για το περίστροφο που θα άφηνε πάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, πριν αναγκαστεί (;) να καταφύγει στο δντ. Περισσεύει να ρωτήσουμε λοιπόν ποιος έστρεψε σε ποιον το περιβόητο περίστροφο.

Μέχρι πρότινος απαντιόταν συχνά στο χώρο του εξωκοινοβουλίου κι ο όρος «μαζικός, λαϊκός εκβιασμός», που θα ανάγκαζε θεωρητικά με όρους κινήματος μια ευάλωτη, αστική κυβέρνηση να εφαρμόσει επιμέρους αιτήματα –αν όχι το σύνολο- από το μεταβατικό πρόγραμμα (πχ της ανταρσυα) που θα επέφερε αποφασιστικά ρήγματα στην αστική εξουσία.

Θεωρητικά πάντα, αυτή η ανάλυση θα ήταν άκρως επίκαιρη σήμερα με την κυβερνητική ανέλιξη του σύριζα, που διατηρεί κάποιες κινηματικές αναφορές και θα καθίστατο ευεπίφορος σε αυτές τις πιέσεις. Αλλά ακόμα κι οι πιο αθεράπευτοι ρομαντικοί συριζόφιλοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν με επώδυνο τρόπο πως αυτή η «κυβέρνηση της αριστεράς» δε δίνει ακριβώς νέες δυνατότητες για το κίνημα και την προώθηση των θέσεών του, αλλά έρχεται μάλλον ως καρπός κι επιστέγασμα της ήττας του και της υποχώρησής του.

Το ζήτημα βέβαια είναι γιατί ένα κίνημα ζωντανό κι οργανωμένο, που έχει τη δύναμη να επιβάλει στις κυβερνήσεις αυτές να προχωρούν για λογαριασμό του σε αποφασιστικά ρήγματα της δικής τους εξουσίας δε διανύει την τυπική απόσταση που το χωρίζει από το να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Κι η απάντηση είναι αρκετά απλή: γιατί στην πραγματικότητα δε διαθέτει καμία τέτοια δύναμη. Ο εκβιασμός –που εμπεριέχει το βιασμό- γίνεται πάντα από την πλευρά του ισχυρού, οπότε ο αδύναμος πρέπει να χαλαρώσει για να τον απολαύσει. Οι διάφορες εκβιαστικές εκδοχές από τη θέση του αδύναμου θυμίζουν –όπως έχουμε πει και παλιότερα στο μπλοκ- το μικρό πέπε από το αστερίξ στην ισπανία, που κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να του γίνει το χατίρι. Με τη διαφορά πως στην προκείμενη, άλλοι μας κρατάνε τη μύτη κι εμείς παρηγοριόμαστε πως τους εκβιάζουμε ή τέλος πάντων πως δεν εκβιαζόμαστε και δεν κάνουμε βήμα πίσω.

Όλα αυτά βέβαια δεν απαιτούν απλά βήματα, αλλά άλματα λογικής για να τα χάψει κανείς και να πειστεί πως η συγκυβέρνηση σανελ ήταν ένα μικρό βήμα για την ελλάδα κι ένα μεγάλο για την αλλαγή της ευρώπης –ου μην και του κόσμου ολάκερου- σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Κάπως έτσι τα ‘λεγε εξάλλου ενθουσιασμένη κι η φυλλάδα του συγκροτήματος, λίγο πριν τις εκλογές, δίνοντας βηματισμό με το βηματοδότη της στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Κι είναι ζήτημα για το ικανότατο επικοινωνιακό επιτελείο του σύριζα, πώς θα παρουσιάσει την οπισθοδρόμηση της επικείμενης συμφωνίας. Θα μπορούσε να είναι πχ ένα βήμα πίσω για να πάρουμε φόρα προς τα μπρος. Ή ένα βήμα μπρος (στις εκλογές) δυο βήματα πίσω, γιατί έτσι το είπε ο λένιν (το πούλημα τρέλας με τσιτάτα βλαδίμηρου είναι πολύ της μόδας εσχάτως).

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι οι υποκειμενικές προθέσεις αλλά η αντικειμενική πραγματικότητα. Κι είναι αντικειμενικό ότι αν δεν προχωρήσεις μπροστά, αναγκαστικά θα πισωγυρίσεις, όπως ένας βράχος στο μέσο μιας πλαγιάς, που δεν μπορεί να μείνει ακίνητος. Και το πιο βασικό δεν είναι το αν θα πάμε μπροστά ή πίσω –που έχει σαφώς και αυτό τη σημασία του- ή το αν μπορεί να γίνει με μικρά σταθερά βήματα ή άλματα, αλλά το ότι δεν είμαστε στη σωστή κατεύθυνση.

Αν υπάρχει λοιπόν κάτι που σώζει το σύριζα είναι η σύγκριση με τους προηγούμενους κι η λογική ότι «χειρότερα δε γίνεται», που την ενισχύουν κάτι άθλιοι τύποι σαν το σταύρο θεοδωράκη. Που μετά το πολυτεχνείο που έγινε σύμβολο κατά του κομματισμού, έπιασε στο στόμα του και την πρωτομαγιά ως σύμβολο κατά του λαϊκισμού. Και δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι τα τελευταία λόγια ενός από τους αναρχικούς πρωτεργάτες της απεργίας του σικάγο, που είπε: αφήστε το λαό να μιλήσει!!

Υγ: δεν πιάνουμε καν τον.. αθώο δανεισμό της εντολής του στάλιν στον πόλεμο κατά των ναζί. Ξέρεις, εκεί που πολεμούσαν μεταξύ τους δύο... ολοκληρωτισμοί, όπως θα μας βεβαίωνε και ο πρωθυπουργός.

   Από το «Στάχτες και φοίνικες» του Θέμου Κορνάρου

Από herko

Η χαράδρα που έχουνε στηθεί οι σκηνές της δικής μας απομόνωσης είναι κλειστή από παντού. Ίσως γι” αυτό παραξενεύονται τα κοράκια και πετούνε πάνω από μας ολημερίς. Περιμένοντας ασφαλώς ν” ακινητήσουμε για να χιμήξουνε…
Εδώ κι εκεί, από τις γύρω πλαγιές, κατεβαίνουνε μικρά, στρουφογυριστά αυλάκια από νεροσυρμές, που λες και τα φτιάξανε επίτηδες για φωναγωγούς επικοινωνίας με τις άλλες χαράδρες.
Τοπίο καταραμένο, κατάξερο, που δε γνώρισε ποτέ τη χαρά μιας πηγής, την ομορφιά της λυγαριάς ή τη γαλήνη της ελιάς. Ίσκιο δέντρου δε γνωρίσανε τούτα τα χώματα. Μόνο σκίνους που δεν προλαβαίνουνε να ξεπετα­χτούνε δυο πόντους από τη γη κι οι βοριάδες τους πατικώνουνε, οι νοτιάδες τους καίνε και ξαναμένουνε μονάχα ρίζα, κούτσουρο που το “χουνε καταδι­κάσει να βλέπει μα και να μη μπορεί να χαρεί το φως, να λουστεί στον αγέρα, να φουντώσει και να κάμει κατσίκια κι αρνιά να παίζουνε κι εδώ, όπως και στον άλλο κόσμο, κι οι πετροπέρδικες να σιγοκουβεντιάζουνε τα βραδινά στις αποσπερίδες τους.
Μόνο νυχτερίδες και ποντίκια, σκορπιοί και αγριόγατες κυνηγούνε το “να τ” άλλο. Και υπογραφούνε με την ύπαρξη τους τη ζωή αυτής της άγονης πέτρας του Αιγαίου.
Οι στάμνες μας βρεθήκανε σπασμένες. Τρεις ημέρες, λένε, έχουνε να μοιράσουνε το κύπελλο του νερού που αναλογεί στον καθένα για δυο μέρες. Φαγητό δεν έχει.
Όσοι ξέρουνε, λένε πως το βασανιστήριο θα κρατήσει πάνω από βδο­μάδα. Όλα, λέει, τα σημάδια μιλάνε για καψόνι πρώτου βαθμού. Θεμέλια του η πείνα κι η δίψα. Κορμός ο Πόνος. Κορφή ο Πόνος. Κάθε στιγμή Πόνος.
Δεν καταλαβαίνω ακόμη τι θα πουν όλ” αυτά. Δεν ξέρω αν είναι σε θέση ο άνθρωπος να αισθάνεται περισσότερο πόνο ή αν παθαίνει ένα είδος ανοσία πέρα από κάποιο βαθμό.
Θέλω να ρωτήσω πλήθος πράματα για να τοποθετηθώ στην ατμόσφαιρα, για να προετοιμάσω την ψυχή μου για τη νέα ζωή. Μα οι άνθρωποι είναι τόσο κουρασμένοι που ντρέπεσαι να ζητήσεις και την ελάχιστη προσπάθεια από
μέρους τους. Λυπάσαι για τη δύναμη που θα χάσουνε για να συγκεντρωθούνε, για να καταλάβουνε τι λες και να σου δώσουν απάντηση. Πνευματικός άθλος και η πιο απλή σκέψη σε τέτοιες στιγμές.
Σωπαίνω, λοιπόν, και δεν έχω σκοπό να επικοινωνήσω σήμερα μήδε με το δάσκαλο. Φοβούμαι κιόλας για το τι μπορεί ν” ακούσω, καθώς θυμούμαι την υποδοχή της Μάνας Καψάλη. Ποιος ξέρει τι να τους έχουνε πει για μένα. Ασφαλώς, τουλάχιστο, όσα έχουνε πει σε μένα γι” αυτούς. Τάχα πως τσακίσανε, πως γίνανε βασανιστές των ίδιων των συντρόφων τους. Θέλω να μάθω όλα τα νέα τους. Μα ξέρω πια πάρα πολλά και θα μου “κανε κόπο να ξαναθυ­μηθώ και μόνο τα σημερινά. Το Χρήστο, το Φώτη…
Με φτάνει που τους βρίσκω να στέκονται ολόρθοι μέσα στην άψα της μάχης και τίμιοι. Η περίπτωση του Χρήστου δε με τρομάζει. Περιμένω να σηκωθεί, να τινάξει τη σκόνη από τα χέρια του, ν” ανασκουμπωθεί και να προ­καλεί ξανά την ίδια Βία που τόνε λύγισε προ στιγμής. Θα ξανάρθει ο Χρήστος κοντά μας! Είμαι τόσο σίγουρος για την ομορφιά του.
Έχω κάπως ξαλαφρώσει από τον πόνο που μου ξύπνησαν οι ψευτιές του Σταμάτη. Ξαπλώνω κάπου. Ξαπλώνω στο ένα πλευρό, γιατί τόσος χώρος ανα­λογεί στον καθένα, όσα κι αν είναι τα τραύματα του. Μένω έτσι ακίνητος και περιμένω τις πιο απίθανες συνέχειες. Μου φαίνεται πως δεν μπορεί πια να με ξαφνιάσει τίποτα.
Μπορεί, λέει, να μας αφήσουνε κι ως αύριο το πρωί ανενόχλητους. Σκέψου πόσο απέραντα μεγάλη είναι η ζωή!
Υπάρχουνε μερόνυχτα που η μια βάρδια των βασανιστών σε παραδίνει στην άλλη για να μην υπάρξει περιθώριο ενός λεπτού για ύπνο, για ανά­παυση. Πτώματα. Σ” αυτή την πτωματική κατάσταση στηρίζουνε όλες τις ελπίδες τους. Μπαϊλντίζει ο άνθρωπος, αδειάζει απ” όλη του τη δύναμη, το μυαλό νερουλιάζει, και το ένστιχτο της αυτοσυντήρησης ξυπνάει λαίμαργο, άγριο, καταλυτικό, χτηνώδες, και σε σπρώχνει με την τυφλή του δύναμη σε συμβιβασμούς και πτωματικές ενέργειες.
Όλα τα “χει προβλέψει το Ιδρυτικό Σχέδιο της Μακρονήσου…

Η Επιστήμη βοήθησε, η Τέχνη βοήθησε, η Εκκλησία βοήθησε, κι η Μάνα μας ακόμη βοήθησε, πολλές φορές, με τις κλάψες, και τα παρακάλια, και τη στοργή της, να πετύχει αυτό το Σχέδιο… Για ν” αποδειχτεί πως δεν είναι δα και σπουδαίο πράμα η αντοχή της ανθρωπιάς… Π ρέπει να μάθει όλος ο κόσμος πως υπάρχει μια κόλαση που στις φλόγες της λιώνουνε και τα πιο ανθεχτικά ατσάλια, και τα πιο σκληρά διαμάντια, ακόμη και η πιο φλογερή και αδάμαστη θέληση…

Ψευτοσυνηθειούλες ασήμαντες είναι μονάχα εκείνο που λέμε πολιτισμός. Συμβάσεις είναι που σε μια πιο βίαιη σύγκρουση, όλα καταλιούνται, όλα τινάζουνται στον αέρα, και μέσ” από την τόσο εξιδανικευμένη ανθρώπινη ύπαρξη ξεμυτίζει πάλι το θεριό, το χτήνος, για να χλευάσει κάθε επίτευγμα, κάθε αυταπάτη, κάθε έννοια ημερότητας…
Θέλουνε να πούνε και ν” αποδείξουνε, εδώ πέρα, πως ό,τι κι αν κάνεις είναι κωμικές αυταπάτες που όταν τις παραμερίσεις τίποτ” άλλο δεν απομένει παρά το χτήνος. Τίποτα, από τη φανταχτερή πορεία στων αιώνων τις στράτες και στου μόχθου τη θέληση. Τίποτα, παρά η ανάγκη να υπάρξεις για να μασουλίζεις σε μια φάτνη ή σ” ένα πιάτο σκαλισμένο! Τίποτα, παρά η ανάγκη να κοι­μάσαι σ” ένα στάβλο ή σ” ένα κρεβάτι και να πορεύεσαι στο τέρμα, στο μνήμα, φοβισμένος κι αβέβαιος, σκουλήκι που γλείφει την ύστερη γεύση του χώματος και τίποτ” άλλο…
Αν υπάρξει μια θέληση που ν” αντέξει ως το τέλος να μην καεί, να μη θολώσει, να μη λυγίσει, τότε το πείραμα «Μακρόνησος» θα “χει αποτύχει. Και μαζέψανε εδώ όσους αντέξανε στους πρώτους κύκλους. Όσους κάνουνε ακόμη κουμάντο στα νεύρα και στις επιθυμίες τους, στη βία και στο μόχθο και γίνονται έτσι παράδειγμα και οδηγοί. Τους μαζέψανε για να εξευτελίσουνε, στο πρόσωπο τους και με την πτώση τους, τη θέληση. Την αντοχή της ανθρώπινης θέλησης. Να εξευτελίσουνε αυτή τη δύναμη μπροστά σ” ένα Λαό και να του πούνε: —«Ορίστε, λοιπόν, και τους Διγενήδες σου. Αντέχουνε κι αυτοί όσο να τους δαγκώσει λίγο περισσότερο η Ανάγκη. Η πείνα, η δίψα, ο πόνος, ο πανικός. Κ” ύστερα πέφτουνε κι αυτοί στα τέσσερα και ξαναπαίρνουνε το δρόμο της ζούγκλας με την ουρά στα σκέλια και στάχτη τη θέληση! Το χαμόγελο που είχαν καταχτήσει έγινε καπνός, το έξοχο ανθρώπινο μάτι έγινε αδιάφορο και νυσταλέο, και η ανώτατη μουσική – ο Λόγος – έπαψε, έγινε άναρθρη κραυγή, άχαρη άναρθρη κραυγή σαν του προβάτου το μπεμπέρισμα και σαν του λύκου το μακρόσυρτο ουρλιαχτό. Κι οι τελευταίοι που απομένουνε ν” αρνιούνται μια καθ” υπαγόρευση ζωή, σε λιγάκι δε θ” αντέ­χουνε άλλο και θα κάνουνε την πρώτη τους παραχώρηση…»
Γι” αυτό δουλεύει το Σχέδιο μ” επιστημονικό πείσμα και με περίτεχνα τερ­τίπια, που ποτέ δεν έβαζες στο νου σου πως θα μπορούσε να υπονομεύεται με τέτοιον απάνθρωπο τρόπο ο άνθρωπος από τον άνθρωπο.
Ξαπλωμένος στο ένα πλευρό, κουράστηκα. Πονώ. Θέλω ν” αλλάξω θέση μα στην ελάχιστη μετακίνηση κάποιος φωνάζει, άλλος αγκομαχά κι άλλος σε βρίζει στα ίσια. Οι πληγές, δηλαδή, σε βρίζουνε, κι αυτές αγκομαχούνε κατα­λύοντας και κανόνες ευπρεπείας και σύνορα ανοχής.
Προτιμάς να μένεις όπως είσαι, ακίνητος, φορτωμένος τον πόνο και τις σκέψεις σου, και να αισθάνεσαι το λαιμό σου ξερό, σαν παξιμάδι που είν” έτοιμο να θρουλίσει σε ψίχουλα και με την πίεση μονάχα της ανασεμιάς. Κι αυτή η δίψα γίνεται κυρίαρχη, άγρια, σκάβει βουνά και μνήμες, κι οργώνει κάμπους, βρίσκει ποτάμια και πηγές, για να θεριέψει ο θυμός της, για να πυρώσει ο λαιμός και να καταντήσει η γλώσσα σαν ένα κομμάτι πυρωμένο κεραμίδι.
Η έννοια «χρόνος» αλλάζει. Ένα δευτερόλεφτο γίνεται αβάσταχτο κι άχαρο μερόνυχτο. Μια ώρα είναι μια στρίγγλικη, διψασμένη, ξερή αιωνιό­τητα. Και μέσα σ” αυτή την έννοια σαλεύει καρκανιασμένο, μισοκαμένο, το  σκουλήκι «άνθρωπος» και επιμένει να σαλεύει ήσυχα, μαλακά, μετρημένα, για να μην ενοχλήσει το διπλανό του!…
Πας να περηφανευτείς, μα μετανιώνεις στα μισά και ξαναπέφτεις στη στέρνα της διψασμένης μνήμης.
— «Πέτρο! Πού είσαι, καλό μου παιδί; Μπορείς να σουρθείς εδώ στο διαδρομάκι να σε δω;»
Ο δάσκαλος! Παραμορφωμένος, όλο πηχτά αίματα το πρόσωπο του. Μόνο από τα μάτια του, κι ας είναι μισόκλειστα από το πρήξιμο, ξεχειλάει φως, απαλό φως, που δε μπορεί παρά αυτό να είναι η ζωγραφική ουσία της στοργής.
Αγκαλιαζόμαστε και δε μιλούμε! Μόνο ξεροκαταπίνουμε, κι έχω την αίσθηση πως θρυμματίστηκαν τα κατάξερα λαρύγγια από την τόση προσπά­θεια που χρειάστηκε για να κάμουνε τόπο να περάσει το λεπίδι της συγκί­νησης από τα κατάστεγνα φωνητικά όργανα.
Όλα τα λόγια που έχω να του πω κι όλα τα χάδια που έχω γι” αυτόν ανα­στατώνονται, μπερδεύονται, παλεύουνε ποιο και πώς να πρωτοβγεί στη σκηνή της συνείδησης και να ντυθεί το ντύμα του λόγου ή της κίνησης. Κι από το πολύ ξεσυνορισό τους ακινητούνε. Δε μπορώ να βγάλω λέξη, δε μπορώ να κάνω τίποτα, παρά σφίγγω μονάχα στην αγκαλιά μου τον άγιο γέροντα που ήρθε κι εδώ να διδάξει, από το βήμα του κίντυνου, την αντοχή και την ευπρέ­πεια στο γένος του.

Το πρώτο που θα “θελα να μπορούσα να του πω ήτανε το παράπονο μου για τον τρόπο που με δέχτηκε η Μάνα. Για τον τρόπο που μ” έδιωξε, μπροστά στη Δέσπω, κλείνοντας όξω από μια πόρτα όλα τα όνειρα μιας μαρτυρικής ζωής.
Δεν προλαβαίνουμε να συνέρθουμε. Πέρα, από τη σκοπιά που είναι στο έμπα της χαράδρας, έρχεται η γνώριμη φωνή του βασανιστή:
— «Τι κάνετε, ρέεε! Οι τσομπάνηδες να “βγουνε όξω γρήγορα! Ακόμη θα περιμένω, βρε; Πού είστε, παλιόσκυλα… Μαζεύτε τα ξερά σας μη με κάνετε να μπω στο μαντρί ο ίδιος!…».
— «Αντε στη θέση σου, μου λέει ο δάσκαλος, και τα λέμε αργότερα. Μόνο, από πού έρχεσαι;»
— «Από την Αθήνα».
— «Πήγες στο σπίτι;»
— «….»
Δεν απάντησα. Βιαζόμουνα, τάχα, να μαζευτώ στη θέση μου. Κάθε μετα­κίνηση, και μέσα στη σκηνή ακόμη, απαγορεύεται.
Βραχνιασμένος, βαριεστημένος συνεχίζει ο αλφαμίτης τις βρισιές του. Καταλαβαίνεις πως δεν έχει κέφι. Δεν πληρώνεται, βλέπεις, υπερωρίες γι” αυτή τη δουλειά.
— «Εμείς γιατί δεν ετοιμαζόμαστε;» ρωτάω το διπλανό μου.
— «Όχι, μου λέει. Οι τσομπάνηδες μένουνε στην άλλη σκηνή».
— «Τι δουλειά είν” αυτή; βασανιστήρια;»
— «Υπάρχουνε στο νησί δυο φαμίλιες τσομπάνων. Έχουνε κάπου χίλια κομμάτια πρόβατα και γελαδινά. Δε χρειάζονται βοηθούς γιατί τ” αμολάνε σ” όλη την έχταση αδέσποτα και τρέχουνε σχεδόν άγρια. Ξάπλωσε να ξεκουρα­στείς. Δεν έχει ως το βράδυ ξάφνιασμα. Ως τα μεσάνυχτα. Φαίνεται πως το καΐκι, που είδαμε, κουβαλά επισκέπτες. Όταν ακούσεις να φωνάζουνε τους τσομπάνους να το ξέρεις πως έρχονται μουσαφιρέοι. Επίσημοι, ξένοι, καλλι­τέχνες, λογιώ λογιώ κόσμος τέτοιος…».
Σώπασε. Οι πληροφορίες του δεν ήτανε αρκετές. Μα η δύναμη δεν περισ­σεύει για να σου κάνει διάλεξη για το μαντρί. Κι εγώ δεν ενδιαφέρθηκα περισ­σότερο μιας και δεν επρόκειτο για βασανισμό ή για επίθεση πρώτης σειράς. Δε ρώτησα τίποτα. Θα τα μάθω σιγά σιγά.
Το μεγάφωνο ακούγεται κάτω από την παραλία, να λέει παράξενα πρά­ματα, που δεν έχουνε καμιά σχέση με τούτη τη ματωμένη πραγματικότητα. Κάποιος απαγγέλει ποιήματα του Κρυστάλλη! Κι ένας άλλος εξηγά πως: «εδώ στην Αναμορφωτική Σχολή του Έθνους, όσους μήνες φοιτήσουμε, πρέπει να συνηθίσουμε να γνωρίζουμε και ν” αγαπάμε τις ομορφιές της Πατρίδας όπως τις τραγουδήσανε οι ποιητές!» Προαναγγέλει πως: «αύριο, την ώρα της ηθικής και πνευματικής αγωγής, θα μιλήσουνε για το Μαβίλη και θ” απαγγελθούνε σονέτα του που σήμερα δεν επιτρέπει ο χρόνος, γιατί είναι να υποδεχτούν μια δόξα του Ελληνικού Θεάτρου κι έναν μεγάλο συγ­γραφέα που ήρθανε να τιμήσουνε με την παρουσία τους τα εγκαίνια του Θεά­τρου της Σχολής μας, και ακόμη να διαπιστώσουνε την ύπαρξη αιμάτινων ποταμών καταπώς λέει η ξένη προπαγάνδα για δυσφήμιση της Ελλάδας…»
Πάνω από τις κορφές ακούγονται εκατοντάδες κουδουνάκια κοπαδιού που μετατοπίζεται βιαστικά, λες και πάει κι αυτό να υποδεχτεί στην παραλία τις δόξες της Τέχνης.
— «Σήμερα ήρθες;» με ρωτάει πάλι ο διπλανός μου.
— «Ναι» του λέω.
— «Κατάλαβα από τη ματιά σου. Παραξενεύεσαι, τι σχέση μπορεί να «χουνε όλ” αυτά, με κείνο που έζησες όλη την ημέρα. Τι γυρεύει η ποίηση στην κόλαση. Τι γυρεύουνε οι καλλιτέχνες. Λοιπόν, καλεσμένους τους έχουνε για δείπνο. Θα τους υποδεχτούνε οι χιλιάδες δυστυχισμένοι που μένουνε στην κατασκήνωση της παραλίας. Δεν πρέπει να πάρουνε είδηση για το όργιο που γίνεται πάνω σε τούτο το βράχο. Φεύγοντας, είναι ανάγκη να πάνε να γράφουνε για τη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται στην Ελλάδα για την καλλιέργεια και αυτών ακόμη των κρατουμένων. Η Σχολή της «αναμόρ­φωσης» έχει βγάλει άσκημο όνομα στο εξωτερικό. Και πρέπει να μιλήσουνε, τούτοι που έρχονται σήμερα και οι άλλοι που θα «ρθουμε αύριο, για ένα νησί του Αιγαίου ειδυλλιακό, γαλήνιο, που ο αέρας είναι φορτωμένος ποίηση, και στις πλαγές και στα ρουμάνια του παίζουνε φλογέρα οι αρχαίοι θεοί, κι από την αρμονία που ξεχειλά η ατμόσφαιρα, δε μένουνε ασυγκίνητα μήτε τα ζώα!.. Τα κοπάδια μοιάζουνε να συντονίζουνε την κίνηση τους στο ρυθμό της μουσικής που δίνει το ράδιο, στον ήχο της φλογέρας και στις απαγγελίες ποιημάτων για το βουνό και τη στάνη!… Βλέπεις η σκηνοθεσία είναι αρι­στουργηματική. Γι” αυτό φωνάζουνε τους τριάντα «τσομπάνηδες» της άλλης σκηνής. Για να κυνηγούνε τα κοπάδια στις πλαγές και να παίζουνε τα κουδου­νάκια… Οι δυο τσομπάνηδες που τα “χουνε αρνηθήκανε να κάνουνε αυτή τη δουλειά. Είπανε πως θένε πλερωμή. Το ίδιο είχαν αρνηθεί ν” αγοράσουνε κου­δούνια με δικά τους λεφτά. Κι έτσι, στα τεφτέρια του προϋπολογισμού του κράτους θά “βρει ο έλεγχος κάποτε μια περίεργη εγγραφή που θα λέει:«… Δια την αγοράν εκατό κωδώνων και τετρακοσίων κωδωνίσκων διαφόρου μεγέ­θους, προς χρήσιν της Αναμορφοκικής Σχολής Μακρονήσου κτλ…» Εκείνο το «κτλ.» θα ξεχάσουνε κάποτε τι μπορεί να σημαίνει. Ίσως όμως να “χουνε μια παρένθεση επεξηγηματική που να λέει πως όλα τα λεφτά δεν πήγανε για τα κουδούνια παρά και για την αμοιβή… των Μουσικών που πήγανε να τ” αγο­ράσουνε για να κάμουνε τη σύνθεση του ήχου όσο γίνεται πιο καλλιτεχνική, που να πείθει πως οι ίδιες η Ομορφιά και η Γαλήνη κρατημένες χέρι χέρι σουλατσάρουνε στις πλαγιές και στ” ακρογιάλια του Στρατοπέδου των τυχερών του Αναμορφωτικού Ιδρύματος…
»Όσες ώρες μείνουνε οι καλλιτέχνες στο νησί, οι τριάντα κρατούμενοι τσομπάνηδες θα πηλαλούνε από κορφή σε κορφή, κυνηγώντας τα πρόβατα, με την επιστασία του βούρδουλα της ξετσίπωτης Βίας. Κι όλη αυτή η σκηνοθεσία, για να μπλοκάρουνε την ψυχή των καλλιτεχνών που, με τη σειρά και με την τέχνη τους, ξέγνοιαστοι, θα μπλοκάρουνε την ψυχή του κόσμου!…»
Ο συνομιλητής μου έχει πάρει φόρα και λέει. Δε σταματά. Έχει την εντύ­πωση πως, ξαφνικά, βρήκε κι άνοιξε τον κρουνό μιας βρύσης που τον είχανε βουλωμένο, ποιος ξέρει για ποιο λόγο, και το νερό λίμναζε.
Δεν ακούω πια, συλλογίζομαι βιαστικά πολλά πράματα μαζί, σκέψεις κι αισθήματα χοχλακούνε άταχτα, διέξοδο δεν υπάρχει, χαρτί δεν έχω για να τα βάλω σε τάξη, αφτιά δεν έχω για να τα στείλω σε σύμμαχες καρδιές.
Θέλω ν” ανέβω στην πιο ψηλή κορφή του νησιού, να τα φωνάξω κάτω προς την παραλία όλα τούτα. Δεν ξέρω πώς θα “ρχιζα. Μονάχα μια λέξη αναπηδά, έτοιμη να τιναχτεί: «Μπλόκο!…». Κι έχω την ιδέα πως αν την ξεστόμιζα αυτή τη λέξη, ξοπίσω της θ” ακλουθούσανε χιλιάδες άλλες, φορτωμένες την αλή­θεια, ξέχειλες από την καυτερή πραγματικότητα που κρύβει μια τόσο περί­τεχνη σκηνοθεσία.
Μα δεν μπορώ να μετακινηθώ. Όμως, κι αν το μπορούσα να τιναζόμουνα με μια δρασκελιά στην κορφή την απότομη, πάλι δε θα “φτανε η φωνή μου στ” αφτιά που ήθελα. Όλος ο χώρος, όλος ο αέρας είναι επιταγμένα και υπηρε­τούνε πανίσχυρου αντιπάλου το Σχέδιο.
Τα κουδούνια, τα καλωσορίσματα, τα «Ζήτω» της υποδοχής από χιλιάδες στόματα, στολίζουνε την ίδια την Απάτη για να παρουσιαστεί στη θέση της Αλήθειας.
Το μεγάφωνο πληροφορεί: «… Αυτή τη στιγμή οι εκλεκτοί επισκέπτες αποθεώνονται από τα πλήθη. Φέρονται πάνω σε δάση από χέρια. Έτσι τιμά ο Λαός τους διαλεχτούς εργάτες της τέχνης!… Οι καλλιτέχνες μας συγκινημένοι δακρύζουνε… Οι καλλιτέχνες μας προ του μικροφώνου!… Θα εκφρά­σουνε τις πρώτες εντυπώσεις τους από τη Σχολή!…»
Αυτές οι πρώτες, βιαστικές, εντυπώσεις! Πόσες τίμιες συνειδήσεις δεν αιχμαλωτίσανε, για να θρονιαστεί έτσι μέσα τους το πείσμα το ίδιο να νομο­θετηθεί και να βεβαιώνει πως «… Στη Μακρόνησο συντελείται κάτι πιο μεγάλο και πιο ωραίο από τον αρχαίο Παρθενώνα!… Σε τούτο το νησί του Αιγαίου, θα διακηρύξουμε σ” όλη την ανθρωπότητα πως γίνεται το θαύμα του εξανθρωπισμού που δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα ο πολιτισμός με τις επιστήμες και τις τέχνες του…»
Τα «ζήτω» και οι λυγμοί πλαντάζουνε την ατμόσφαιρα και τα μεγάφωνα μπουκωμένα δεν προλαβαίνουνε να φτύνουνε με μπρούτζινο ήχο τα όμορφα λόγια και τους λυγμούς συγκίνησης μιας αυταπάτης.
Από την κάτω μεριά της σκηνής ακούγεται ένα γουργουρητό σαν επιθα­νάτιος ρόγχος. Κάποιος αγωνιά, γιατί θέλει να κάνει εμετό ένα λόγο χοντρό, κάποια πίκρα, κάποιο σωρό ανεχουμισμένων αισθημάτων. Δεν το μπορεί, στριγγλίζει, βρυχάται, και στο τέλος το κορμί τινάζεται απάνω. Τα μάτια έξαλλα. Τα χέρια γράφουνε βίαιες κινήσεις στον αέρα. Το στήθος φουσκώνει να σπάσει. Οι φλέβες του λαιμού πρησμένες, τα χείλη σπαράζουνε, όλα ετοι­μάζονται να κάνουνε τόπο στα λόγια που έρχονται πυκνά, φορτωμένα, βαριά, για vu περάσουνε από τη στενή πύλη της συνείδησης και ν” ανεχουμίσουνε τον αέρα. Κι απ” όλ” αυτά τίποτα δε βγαίνει, κι ως βλέπεις την αγωνία του ανθρώπου, θαρρείς πως κοιλοπονάει ένα βουνό και μέσα του ανακατώνονται καπνοί και λάβες ηφαιστείων που δεν ξεσπούνε. Κι ολομεμιάς, από μια χαρα­μάδα ασήμαντη, βγαίνει το βρούχος που θέλει να σημάνει όλη τη μέσα τρικυ­μία: — «Μπου! Μπούουου… μπουμ!».
Το εξαντλημένο κορμί με τις κακοφορμισμένες πληγές, το ερεθισμένο πρόσωπο και τα έξαλλα μάτια, μπαίνει στο χορό της εξάντλησης. Το βλέπεις πως δε θ” αντέξει πολύ και θα σωριαστεί. Όμως είναι ανάγκη να χορέψει, να πηδήξει, να κάνει σάλτους στον αέρα, γιατί έτσι του φαίνεται πως εκφράζει όσα του αρνιέται η γλώσσα να πει. Χορεύει έναν αυτοσχέδιο – τραχύ χορό και κρατά το ρυθμό με παλαμάκια και με τη μπουμπουνιστή κραυγή:
– «Μπου…μπούουου…μπουμ.»
Ο χορός επιβάλλεται πρώτα στους τέσσερους ψυχοπαθείς που, ως την ώρα, αναπαύονταν ήρεμοι στη θέση τους. Ύστερα παίρνουνε κι άλλοι τον ίδιο ρυθμό, κι η σκηνή γεμίζει από την άγρια ιαχή που μεταδίνεται στους άρρωστους των γειτονικών σκηνών, και όλη η χαράδρα γίνεται φωναγωγός που έχει αποστολή να μεταφέρει τη λάβα της πραγματικής Μακρόνησος στους πνευματικούς ανθρώπους που απατούνται μ” αυτό τον επαίσχυντο τρόπο και μιλούνε με τόση ξεγνοιασιά για Παρθενώνες και θαύματα, στη Γη που δεν υπάρχει τίποτ” άλλο από τη βία του χτήνους που για την περίσταση είναι ντυμένο το ύφος του Δημιουργού!…
Οι λόγοι, οι φωνές, το παραλήρημα της παραλίας, μπερδεύονται με την αγωνία της έκφρασης της δικής μας χαράδρας. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, και κανένα κορμί, όσο κουρασμένο κι αν είναι, δε μένει ακίνητο. Όλοι στο πόδι, κάνουνε βήματα επί τόπου, νευρικά, χειρονομούνε, κάτι ζητούνε που δεν το βρίσκουνε κι έχεις την εντύπωση πως από στιγμή σε στιγμή θ” αρπάξουνε σαν συνεννοημένοι την ίδια τη σκηνή, θα την κρατούνε σαν ομπρέλα και θα χορεύουνε κάτω από τον ίσκιο της, το χορό της αγωνίας της έκφρασης, τον τρελό χορό του Δίκιου που πνίγεται, της Αλήθειας που πάνε να κρύψουνε…
Δαγκώνω τα χείλη μου και ματώνουνε. Μου “ρχεται να δαγκώσω το χέρι μου. Το δεξί το χέρι, ν” αναπηδήσει αίμα. Και μ” αυτή την πένα να γράψω στο στερέωμα: «Ελευθερία του Πνεύματος!…»
Ίσως μ” αυτό να δώσω να καταλάβουνε την ένταση της συγκίνησης, το χόχλο της πάλης που γίνεται καθώς κυλιούνται σφιχταγκαλιασμένες και παλεύουνε μέσα μας, μέσα στο χώρο και στο χρόνο τούτο, απάνω στην ατμόσφαιρα, η Βία και η Ελευθερία.
Ένας ψυχοπαθής δε χωράει πια στη σκηνή. Σηκώνει το παραπέτο και σα βολίδα ρίχνεται στις χέρσες πλαγιές. Ξοπίσω τον ακλουθούνε οι άλλοι, ξεμαλλιασμένοι, αγκομαχώντας, λες κι έχουνε συμφωνήσει για κάτι επείγον, που είναι αδύνατο ν” αναβληθεί…
Από μια κορφή, ο ψυχοπαθής βάζει χωνί τα χέρια και φωνάζει προς την παραλία το επείγον του μήνυμα: -«Μπου… μπούουου…μπουμ!…»
Ένας άλλος φτάνει στην ίδια κορφή. Βάζει κι αυτός χωνί τα χέρια και στέλνει στην ακρογιαλιά, στις χιλιάδες ψυχές που την κατακλύζουνε, το ίδιο μήνυμα με άλλη φόρμα:
– «Όλες οι βίγλες δώσετε σ” όλο τον κόσμο το μαντάτο: Το κάστρο είν” άααπαρτο!»
Κάποιος άλλος πνίγεται από συγκίνηση, η φωνή του μπλοκάρεται και σπασμένη τη μια, θαριά-βαθιά την άλλη, μεταδίνει στα πέρατα:
– «Πήρε φωτιά το Αρκάδι παιδιάαα! Μην το σβήνετε!… Μην το σβήνε­τε!…»
Πολλοί τρέχουνε να μαζέψουνε τους ψυχοπαθείς. Κάτω από την παραλία υψώνεται μια ζητωκραυγή. Λες να είναι απόκριση στα μηνύματα που στέλνουνε οι ταραγμένες ψυχές; Μπορεί! Ποιος ξέρει; Κανένας δεν είναι που να μην αισθάνεται την ανάγκη να φωνάξει την ίδιαν αλήθεια με δικό του τρόπο. Κι η αλήθεια δε βγαίνει, δε γίνεται λόγια, πολλά μαζεμένα θέλουνε να εκφρα­στούνε. Όλη η υπόθεση ενός προδομένου Λαού μαζεύεται στο προσκήνιο και γυρεύει το λόγο, την κίνηση, τη ματιά, τις τέχνες όλες, για να ειπωθεί. Και με το σώριασμα και τη βιάση, τίποτα δε γίνεται, μόνο αγωνία. Το κορμί πάει να εκραγεί, κι η κρίση από τη συμφόρηση των αισθημάτων καταλεί το νου και απομένει το παραλήρημα μονάχα.
Ήθελα κι εγώ να τρέξω πίσω από τους ψυχοπαθείς, για ν” αποκρυπτογραφώ το νόημα του κάθε μηνύματος, το νόημα της αγωνίας του Έλληνα αγωνιστή. Την αγωνία της Ελλάδας…
Θυμούμαι το παραλήρημα του γονατισμένου πλήθους μπροστά στις απί­θανες φιγούρες που σαλεύανε στα θαμπά τζάμια της Αθήνας. Θυμούμαι τον υστερισμό του εμφυλίου πολέμου. Κι ακούω το ίδιο παραλήρημα, τώρα, στην παραλία της Μακρόνησος. Κι ακούω άλλο παραλήρημα στις κορφές και στις χαράδρες της Μακρόνησος. Η Ελλάδα βογγά! Η Ελλάδα έπαθε συμφόρηση του λόγου. Η Ελλάδα πάσχει από πόνο φριχτό, τη στιγμή που υπογράφονται τα πουλητήρια συμβόλαια που την μεταβιβάζουνε – σαν πατατοχώραφο! – από ιδιοχτησία μιας λορδοπούλας, για προίκα μιας κόρης μπίζνκμαν από τη χώρα των Γιάνγκηδων…

Κι ο περήφανος Λαός της Ελλάδας, μπροστά σ” αυτή τη συμφορά, μέσα στην άψα της μάχης, μέσα στην άνιση κι άδικη πάλη, παθαίνει συμφόρηση, πλαντάζει, μπαίνει σ” αδιέξοδο, κι εκδηλώνεται λογιώ λογιώ η αγωνία του. μιας και δεν υπάρχει συγγραφέας να τον εκφράσει και να ξαλαφρώσει! Μιας και δεν υπάρχει ο ποιητής που θα βάλει σε τάξη τα αισθήματα της οργής και της αγάπης, για να μπει σ” αρμονική λειτουργία η ζωή του αγωνιστή Λαού.
Κλαίω. Σηκώνω το παραπέτο της σκηνής και τρέχω ν” ανταμώσω εκείνους που λέμε… τρελούς! Τρέχω να ενισχύσω αυτούς που θέλουνε, μ” όλα τους τα καμώματα, να φωνάξουνε: «Μη! Μη!…», την ώρα που ελληνικό χέρι πιάνει την πένα και βάζει υπογραφή που μεταβιβάζει την Ελλάδα, από τους Εγγλέ­ζους λόρδους στους υπερπόντιους κουρσάρους.
Βρήκα μόνο τρία λόγια που θέλω να τα φωνάξω κι εγώ από την κορφή: – «Όξω οι ξένοι!…».
Μα δεν πρόλαβα. Κάποιος μ» έπιασε. Γυρίζω. Ο δάσκαλος. Δε με ρωτάει πού πάω. Κλαίμε μαζί και λέει:
– «Καταλαβαίνω, παιδί μου! Κάνε υπονομή. Μείνε κοντά μου!…»
Δεν προλαβαίνουμε ν” αλλάξουμε άλλη λέξη. Οι αλφαμίτες φέρνουνε πίσω τους ψυχοπαθείς. Προσπαθούνε να τους φιμώσουνε το στόμα. Αυτοί δαγκώνουνε τα χέρια, παλεύουνε, ο αγκαθωτός βούρδουλας πέφτει αδίστακτα όπου λάχει, σε μύτες, μάτια, χείλη, το αίμα αναπηδά. Το αίμα αγριεύει τους βασανιστές. Ένας τους πετάει το βούρδουλα, στέκεται, ασθμανασαίνει, ξεφυσά και δηλώνει πως από τώρα και μπρος είναι, λέει, αρκούδα… Οι συνά­δερφοι του τα σαστίζουνε μια στιγμή. Τον δένουνε και του μπουκώνουνε το στόμα με το πουκάμισο του, που το τραβήξανε από πάνω του λουρίδες λουρί­δες.
Στο μεγάφωνο ακούγεται η φωνή του Διοικητή να εξηγά στους επίσημους πως: «…εδώ ήτανε, πριν από τρεις μήνες, μόνο σαύρες και φίδια. Όλα που βλέπετε, λιμάνι, θέατρο, οικοδομές, δρόμοι, είναι δουλειά τριών μηνών. Η Σχολή Μακρονήσου έχει σκοπό την αναστύλωση της ανθρώπινης θέλησης. Κάθε πόλεμος αφήνει τα σημάδια του. Τραυματισμένες θελήσεις ήτανε όλες τούτες οι χιλιάδες που βλέπετε γύρω σας. Αναστυλώθηκαν, ανένηψαν…»
– Ζήτω ο αναστυλωτής!…
– Ζήτω ο άγιος…
– Ζήτω ο Θεός!…
Μια διαταγή από τους αλφαμίτες:
– «Τα πράματα σας και στη γραμμή. Μπρος!»
Μας μεταφέρουνε στην πίσω μεριά του νησιού για να μην ενοχλούμε το ψέμα την ώρα που σέρνεται και μπαίνει ύπουλα στην ψυχή των επισκεπτών για να το μεταφέρουνε στον κόσμο.
(Απόσπασμα από το Στάχτες και φοίνικες. Εκδόσεις «Δίφρος». Αθήνα 1957. Ενα ρεπορτάζ από το κολαστήριο της Μακρονήσου – Τα εικαστικά είναι του Γιώργου Φαρσακίδη)

Ιδιωτικοποιείται η κρατική βία;

 Ιδιωτικοποιείται η κρατική βία;

Ένα από τα πιο πολυπιπιλισμένα τσιτάτα των εκπροσώπων τής αστικής τάξης είναι και το περίφημο "καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται". Βέβαια, αυτό το "απ' όπου" δεν το εννοούν στην κυριολεξία, αφού θεωρούν δεδομένο ότι η κρατική βία είναι επιτρεπτή, άρα δεν καταδικάζεται. Πώς θα σας φαινόταν, όμως, αν, με την φόρα που έχει πάρει ο καπιταλισμός, το πράγμα εξελισσόταν έτσι ώστε η διαχείριση της κρατικής βίας μεταβιβαζόταν σε... ιδιώτες; Σας έκανα να γελάσετε, ε; Δυστυχώς, η υπόθεση δεν είναι καθόλου για γέλια.

Πρώτα-πρώτα, είναι γνωστό ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν εδώ και χρόνια ιδιωτικές φυλακές. Πρόκειται για μια ιστορία που άρχισε το 1984 και έχει εξελιχθεί σε χρυσωρυχείο για τις επιχειρήσεις οι οποίες δραστηριοποιούνται στον χώρο. Για παράδειγμα, η Corrections Corporation of America (CCA) έχει στην ιδιοκτησία της 65 φυλακές, συνολικής δυναμικότητας πλέον των 85.000 κρατουμένων ενώ η GEO Group διαθέτει πάνω από 73.000 θέσεις κρατουμένων στις 66 φυλακές που έχει στην χώρα. Σημειωτέον ότι η GEO Group έχει επεκτείνει τις δραστηριότητές της σε Μεγάλη Βρεττανία, Αυστραλία και Νότιο Αφρική, "εξυπηρετώντας" συνολικά 12.000 άτομα σε 7 φυλακές. Τι κι αν οργιάζουν οι καταγγελίες ότι τα δικαστήρια επιβάλλουν αυστηρές ποινές ώστε να διατηρούνται γεμάτες οι ιδιωτικές φυλακές και να κερδίζουν οι επιχειρηματίες...

Πάμε παρακάτω. Λίγο πριν εγκαταλείψει οριστικά το κτήριο στον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στρητ στις 28/11/1990, η Μάργκαρετ Θάτσερ πρόλαβε και πέρασε νόμο για την αποκρατικοποίηση των φυλακών. Σήμερα, σε Αγγλία και Ουαλλία υπάρχουν 15 ιδιωτικές φυλακές, οι οποίες στεγάζουν το 15% των εγκλείστων τής χώρας. Απ' αυτές τις φυλακές, μία ανήκει στην GEO Group, 4 στην Sodexo, 5 στην Serco και 5 στην G4S.

Ίσως αυτή η τελευταία εταιρεία να θυμίζει κάτι σε μερικούς αναγνώστες. Όλοι, όμως, θα καταλάβετε για τι είδους εταιρεία μιλάμε, αν σας πως ότι η G4S προέκυψε το 2002 από την συγχώνευση δυο γνωστών γιγάντωνν τής ιδιωτικής ασφάλειας, της Group 4 και της Wackenhut. Σήμερα, η G4S δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 110 χώρες, απασχολώντας περισσότερους από 625.000 εργαζόμενους.

Λίνκολνσιρ, Αγγλία: πάνοπλος αστυνομικός περιπολεί με το σήμα της G4S στο στήθος.

Πάμε πίσω στην Αγγλία. Το 2011, η αστυνομία τού Λίνκολνσιρ εκχώρησε σ' αυτόν τον κολοσσό πολλές από τις βασικές λειτουργίες της. Στα πλαίσια της αρρωστημένης ιδεοληψίας περί μείωσης του κόστους, εξορθολογισμού των δαπανών και άκρατης ιδιωτικοποίησης των πάντων, η αστυνομία εκχώρησε στην G4S (κρατηθείτε!) την εκπαίδευση των αστυνομικών, την δίωξη των εγκληματιών, τις ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις, τις πεζές περιπολίες και τις προσωρινές κρατήσεις υπόπτων (!!!). Αν η ιστορία αυτή σας φαίνεται πολύ τρελλή για να είναι αληθινή, τί θα λέγατε αν πρόσθετα ότι το 2012 η G4S υπέγραψε με τις αστυνομικές αρχές συμφωνία βάσει της οποίας αποκτά το δικαίωμα να φτιάξει... ιδιωτικό αστυνομικό τμήμα; Κλείστε το στόμα και διαβάστε την είδηση στον ιστοτόπο τού BBC για να πειστείτε.

Λίγο μετά την σύναψη της εν λόγω συμφωνίας μεταξύ αστυνομίας και G4S, ο επί κεφαλής της εταιρείας δήλωσε σε συνέντευξή του ότι "αναμένεται πως οι αστυνομικές δυνάμεις τής χώρας θα αυξήσουν την εκχώρηση δραστηριοτήτων τους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις". Ούτε μάντης να ήταν! Κι επειδή το πόπολο πρέπει να πειστεί για την ορθότητα αυτής της επιλογής, η αστυνομία ανακοίνωσε έναν χρόνο αργότερα ότι μέσα στο πρώτο δωδεκάμηνο συνεργασίας της με την G4S εξοικονόμησε πέντε εκατομμύρια στερλίνες.

Προχωρούμε. Η G4S δεν περιορίστηκε στην συμφωνία τού Λίνκολνσιρ. Την ίδια εποχή ανέλαβε και την διαχείριση των δυο κέντρων κράτησης μεταναστών που υπάρχουν δίπλα στο αεροδρόμιο του Γκάτγουικ ενώ, παράλληλα, η κυβέρνηση της ανέθεσε να βρίσκει δουλειά στους ανέργους. Αυτή η ανάθεση έγινε με σκοπό να μειωθούν κατά ένα δισ. στερλίνες τα επιδόματα ανεργίας που χορηγούσε η κυβέρνηση. Το κόλπο ήταν απλό: η G4S πληρωνόταν για να στέλνει τους ανέργους να δουλέψουν δίωρα, τρίωρα ή ακόμη και με "μηδενικά συμβόλαια" (zero contracts) και η κυβέρνηση τους διέγραφε από την λίστα των δικαιουμένων επίδομα, άσχετα αν ο εργαζόμενος έμενε στην δουλειά αυτή ή όχι.

Η φυλακή στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, όπου τον περασμένο Νοέμβριο οι φύλακες της G4S έχασαν τα... κλειδιά!
Η εταιρεία υποχρεώθηκε να αλλάξει όλες τις κλειδαριές της φυλακής, κάτι που της κόστισε 499.000 στερλίνες.

Κι αν αυτά γίνονται στην δύση, φανταστείτε τι γίνεται στο Ισραήλ, όπου επίσης δραστηριοποιείται η G4S. Εκεί, η εταιρεία ανέλαβε την προστασία των ισραηλινών εποικισμών, τους οποίους ο ΟΗΕ έχει χαρακτηρίσει ως παράνομους. Επίσης, ανέλαβε την διαχείριση των φυλακών όπου κρατούνται παλαιστίνιοι, οι οποίοι πρόκειται να δικαστούν με βάση τον στρατιωτικό νόμο. Οι καταγγελίες για τα βασανιστήρια (ακόμη και μικρών παιδιών) στην φυλακή Al Jalame είναι ανατριχιαστικές και έχουν προκαλέσει δημόσιες διαμαρτυρίες σε πολλές χώρες. Αξίζει να σημειώσουμε ότι κατά της G4S έχουν ξεσηκωθεί τα ισραηλινά συνδικάτα, επειδή η εταιρεία δεν τηρεί τους όρους εργασίας και αμοιβής που προβλέπονται από τον νόμο.


Και τώρα που διαβάσατε όλα τα παραπάνω, τί λέτε; Ιδωτικοποιείται η κρατική βία ή όχι; Κι αν ναι, πόσο καιρός νομίζετε ότι θα περάσει μέχρι να δούμε κι αυτό το φρούτο να καλλιεργείται στον τόπο μας;

   Κραυγές και οι ψίθυροι μιας ηπείρου: η περίπτωση της Μοζαμβίκης

Από herko

 Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου //

«Ρυθμίσαμε τα κιάλια μας μόνο για να δούμε την εικόνα των ηπείρων μας. Και είδαμε. Είδαμε στο φως των ιπτάμενων σμαραγδιών την εικόνα της Αφρικής να σειέται κάτω από την Ευρώπη που, πλαγιασμένη από πάνω της, την έκανε ανέκαθεν δική της. Είδαμε την Αφρική  να απλώνει το πόδι στην Ευρώπη και να την παλουκώνει όπως παλουκώνει ένας αρσενικός, και το στόμα της Ευρώπης να μουγκρίζει και να γλυκαίνει».
«Για μια στιγμή», είπε ο ανθυπολοχαγός. «Ποιος είναι αυτός ο τύπος;»
«Άγνωστος, ένας κάποιος Άλβαρο Σαμπίνο».
«Για περίμενε, για ξαναπές το. Ποιος παλουκώνει ποιον; Η Αφρική παλουκώνει την Ευρώπη, έτσι δεν λέει;»
«Έτσι!»
«Αυτό είναι!» είπε ο πάλαι ποτέ φοιτητής των Μαθηματικών. «Η κωλοφυλλάδα είναι γεμάτη από τύπους της black power. Στοιχηματίζω ότι αυτά τα γράφει ένα λευκό κάθαρμα που θέλει να δει τους μαύρους στην εξουσία! Μια στιγμή όμως, για ξαναδιάβασε, ο τύπος λέει πως ανέκαθεν η Ευρώπη έκανε δική της την Αφρική; Τι κάθαρμα, τι ξεφτιλισμένο κάθαρμα!» είπε ο πάλαι ποτέ αφοσιωμένος στον απειροστικό λογισμό φοιτητής. «Μήπως και πριν από το 16^ο αιώνα η Ευρώπη ήταν πλαγιασμένη πάνω από την Αφρική; Γιατί δεν  ανακάλυψαν τίποτα εκείνη την εποχή;  Γιατί το μόνο που έκαναν ανέκαθεν ήταν να ξεπουλιούνται και να σκοτώνονται; Γιατί δεν βρήκαν τη γραφή, τη ρόδα, την αρχιτεκτονική, την τοπωνυμία; Αυτό το κάθαρμα αξίζει να φάει όλη την black power κατακέφαλα! Ψεύτες! Εμπαίζουν το μέλλον!»
 Το  παραπάνω απόσπασμα είναι παρμένο από το βιβλίο της Πορτογαλίδας Λίντια Ζορζ «Η ακτή των ψιθύρων» από τις εκδόσεις «Πόλις». Η μετάφραση από τα πορτογαλικά είναι του Σπύρου Παντελάκη.     
Η «Ακτή των ψιθύρων» φέρνει ένα κραυγαλέο ιστορικό μήνυμα. Βρισκόμαστε στη Μοζαμβίκη (Νότιοανατολική Αφρική)- κάποτε αποικία της Πορτογαλίας – στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Εποχή με πολλούς απελευθερωτικούς πολέμους στην αφρικανική ήπειρο και όχι μόνο. Από την αρχή μπαίνει ο αναγνώστης δυναμικά στην ουσία. Στην πρώτη σκηνή του βιβλίου έχουμε ένα γαμήλιο τραπέζι στις όχθες του Ινδικού Ωκεανού στην ταράτσα του ξενοδοχείου «Stella Maris». Η Εβίτα, το κύριο πρόσωπο, μέσα από τα μάτια της οποίας παρακολουθούμε τα γεγονότα, παντρεύεται με έναν έφεδρο ανθυπολοχαγό (αυτόν του παραπάνω διαλόγου). Το ξενοδοχείο είναι επιταγμένο, διαμένουν εκεί οι οικογένειες των Πορτογάλων αξιωματικών που πολεμούν τους εξεγερμένους Αφρικανούς του Βορρά. Ξαφνικά η εύθυμη παρέα βλέπει με τρόμο από την ταράτσα σωρούς πνιγμένων μαύρων, που τους ξέβραζε η θάλασσα και τους μάζευε ένα dumper (ανατρεπόμενο φορτηγό).Οι λευκοί εορτάζοντες σχολιάζουν περιφρονητικά το γεγονός έχοντας αμέσως έτοιμη την «εξήγηση»: «….οι πνιγμένοι δεν ήταν πνιγμένοι. Αν στην αρχή θεωρήθηκαν πνιγμένοι, αυτό συνέβη γιατί τους έβγαλε έξω η θάλασσα…Αλλά από την πρώτη κιόλας νύχτα μαθεύτηκε  ότι η καταστροφή οφειλόταν στη μεθυλική αλκοόλη. Μόνο στη Λέσχη των Αξιωματικών το διέγνωσαν τρεις γιατροί.» Και όταν οι θάνατοι μαύρων πληθαίνουν: «Δεν άργησαν να σωριάζονται σε διάφορα σημεία της πόλης ….Τα δελτία ειδήσεων το έκρυβαν και η πλειονότητα των γυναικών που μιλούσαν στην ταράτσα συμφωνούσαν απόλυτα με αυτή την τακτική. Ηταν θέμα δικαιοσύνης απ΄ τη στιγμή που έκρυβαν το θάνατο και τα μαρτύρια των Πορτογάλων στρατιωτών που πληγώνονταν στη μάχη, ποιός ο λόγος να αναστατώνουν τα πιο ευαίσθητα άτομα μεταδίδοντας ειδήσεις για τον εθελοντικό θάνατο μερικών άπληστων για οινόπνευμα μαύρων; Αν πέθαιναν, πέθαιναν» (σελ. 72).
Ή με τα λόγια ενός ταγματάρχη: «Εγώ λέω ότι πρώτα τους μαχαίρωσαν και μετά τους πέταξαν στη θάλασσα. Το συνηθίζουν να σφάζονται μεταξύ τους κάθε τόσο» (σελ. 21). Ο ταγματάρχης είχε εμπειρία. Και υπενθύμισε στην ομήγυρη, ότι οι νικημένοι λαοί μερικές φορές αυτοκτονούν ομαδικά, όπως διαβάζουμε στη σελ. 22. Μάλιστα ανέφερε τί είχε γίνει στις Άνδεις με τους Ίνκα. Οι πάντες ήξεραν ότι συγκεντρώνονταν δυνάμεις στο Βορρά, γιατί λοιπόν να μην υποθέσει κανείς, ότι οι αυτόχθονες λαοί της χώρας ήθελαν να αυτοκτονήσουν;
Και: «Αυτοί οι τύποι, οι blacks, βρήκαν στο λιμάνι ένα φορτίο με είκοσι μπιτόνια μεθυλική αλκοόλη, που προορίζονταν για ένα βαφείο, νόμισαν πως ήταν άσπρο κρασί, άνοιξαν τα μπιτόνια, ήπιαν και μοίρασαν και στις καλαμογειτονιές. Αποτέλεσμα; Οι μισοί θα τα τινάξουν και οι άλλη μισοί θα μείνουν τυφλοί» (σελ. 26). Αφού «ο τόπος τον οποίο προστάτευαν από τον ίδιο του τον εαυτό ήταν μια αποικία κάφρων». Οι λέξεις blacks και κάφροι στο μεταξύ έδιναν και έπαιρναν στην αρχικά σοκαρισμένη (είχαν «χαθεί» και τέσσαρεις υπηρέτες) και έπειτα αδιάφορη παρέα. Στις πρώτες αυτές σελίδες του βιβλίου η συγγραφέας «χτυπάει» εύστοχα το θέμα εκεί που πονάει: η συνείδηση των Πορτογάλων αποικιοκρατών  τρώγεται από άγχος για την αποικία, διότι οι ειδήσεις για εξεγέρσεις στο βορρά της Μοζαμβίκης είχαν γίνει ανησυχητικές.
Μια ματιά στην ιστορία
Για να καταλάβουμε τις ιστορικές στιγμές, στις οποίες διαδραματίστηκαν τα παραπάνω γεγονότα, θα τα τοποθετήσουμε στα πλαίσια της εποχής. Το 1498 ο Πορτογάλος Vasco da Gama ανακαλύπτει τη Μοζαμβίκη στο δρόμο του προς την Ινδία. Η Μοζαμβίκη απόκτησε την ανεξαρτησία της το 1974 μετά πολύχρονο πόλεμο του Μετώπου της Απελευθέρωσης της Μοζαμβίκης, το Φρελίμο, που ξεκίνησε δέκα χρόνια νωρίτερα, το 1964, ενάντια στο καθεστώς της αποικιοκρατίας και ιδιαίτερα στο Βορρά της χώρας. Με την Επανάσταση των Γαρούφαλων τον Απρίλη του 1974 οι Πορτογάλοι εγκατέλειψαν τη Μοζαμβίκη σχεδόν από τη μία μέρα στην άλλη. Το βιβλίο ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και θα συναντήσουμε πολλές φορές το Βορρά να εμφανίζεται σαν εφιάλτης στους αποικιοκράτες, το φάντασμα της εξέγερσης των καταπιεσμένων. Το ΦΡΕΛΙΜΟ είχε ιδρυθεί το 1962. Εκείνη την εποχή γίνονταν πολλοί απελευθερωτικοί πόλεμοι στις αποικίες της Αφρικής. Η Πορτογαλία του δικτάτορα Σαλαζάρ προσπαθούσε να απομονώσει τη Μοζαμβίκη από τις δραματικές αλλαγές που γινόντουσαν σε άλλα μέρη της Αφρικής, δηλαδή από την ανεξαρτητοποίηση αρκετών αποικιών της Γαλλίας, της Αγγλίας, του Βελγίου. Γι’αυτό ο Σαλαζάρ είχε δημιουργήσει από το 1956 κιόλας, μια ειδική δύναμη ασφαλείας, την Αστυνομία για την Κρατική Ασφάλεια, ακριβώς για να προλάβει μια παρόμοια εξέγερση. Αυτές οι δυνάμεις εκτελούσαν συνεχείς ελέγχους στους πολίτες, ενώ ένα συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό κράτος εμπόδιζε τον πληθυσμό να οργανωθεί. Ο Σαλαζάρ, από τοτε που ανέλαβε την εξουσία το 1928, είχε φροντίσει στις αποικίες η μόρφωση, η εκπαίδευση, η καταπολέμηση του αναλφαβητισμού να μην περάσουν γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο είναι παρόγοντας-κλειδί στην καταπίεση των λαών. Αντίθετα, η διάδοση της καθολικής εκκλησίας προωθήθηκε σαν παράγοντας εγκλωβισμού της συνείδησης και της ψυχολογίας. Έτσι διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο περιοδικό  The African Communist (Ο Αφρικανός Κομμουνιστής), τεύχος 79-1979: «Η Καθολική Εκκλησία πάντα υποστήριζε τον αποικιοκρατισμό ακόμα και στις πιο διεστραμμένες μορφές του. Αρνιόταν να καταδικάσει μαζικές σφαγές στις οποίες τα ίδια τα μέλη και οι παπάδες της ήταν μάρτυρες. Ήταν μια εκκλησία που είχε αποσυρθεί εθελοντικά από τις απελευθερωμένες ζώνες. Που είχε ευλογήσει την αποικιοκρατική στρατιωτική και μυστική μηχανή. Μια τέτια εκκλησία δεν μπορούσε να έχει καμία ηθική αξίωση να δρα σαν υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Μοζαμβίκη».
Όμως, και εδώ η ιστορία έχει τις αντιφάσεις της, που τελικά δεν είναι αντιφάσεις. Ακριβώς η καταναγκαστική εργασία και η μετανάστευση λόγω των άγριων συνθηκών στις οποίες ζούσε ο ντόπιος πληθυσμός της Μοζαμβίκης,  προς άλλες αφρικανικές χώρες αποτέλεσε τη ρίζα του απελευθερωτικού πολέμου. Διότι οι εργάτες αυτοί ξεφεύγοντας από την απομόνωση της χώρας τους γνωρίστηκαν σε άλλες χώρες με τα πολιτικά ρεύματα της εποχής, με τις σύγχρονες ιδέες και τις επαναστατικές ιδεολογίες.
Θεωρία και πράξη
Κάποιοι το κατάφεραν να σπουδάσουν στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Εντουάρδο Μοντλάνε, ο μετέπειτα πρώτος πρόεδρος της Μοζαμβίκης και ιδρυτής του Φρελίμο. Είχε σπουδάσει στη Λισαβόνα, όπου συνάντησε ανθρώπους που αργότερα θα γίνονταν ηγέτες εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, ανάμεσα στους οποίους και της Αγκόλας, μιας άλλης δηλαδή αποικίας των Πορτογάλων στην Αφρική. Επομένως, το εθνικό αίσθημα για τη Μοζαμβίκη γεννήθηκε κατά κάποιο τρόπο στο εξωτερικό. Όχι όμως χωρίς κινδύνους, διότι οι προαναφερόμενες ειδικές δυνάμεις του Σαλαζάρ μπορούσαν να συλλάβουν όποιον είχε σπουδάσει στο εξωτερικό…
Στη δεκαετία του ’50 λοιπόν, Μοζαμβικιανοί επαναστάτες σχημάτισαν στις γειτονικές χώρες κινήματα για την ανεξαρτησία της χώρας τους και το 1962, στο Νταρ-ες-Σαλάμ (πρωτεύουσα της Τανζανίας) ιδρύθηκε το Φρελίμο με επικεφαλής τον Εντουάρδο Μοντλάνε, που είχε γίνει στο μεταξύ ο πιο διαπρεπής μαύρος ακαδημαϊκός στον ΟΗΕ στη Νέα Γιόρκη.
Μετά τη δολοφονία του ανέλαβε την ηγεσία ο Σαμόρα, ο ιδρυτής της μετέπειτα Λαϊκής Δημοκρατίας της Μοζαμβίκης, ο οποίος ξεκίνησε ένα σφοδρό ανταρτοπόλεμο ενάντια στις πορτογαλικές στρατιωτικές δυνάμεις και ενάντια στις περιβόητες δυνάμεις της Ειδικής Ασφάλειας.
Το 1971 πεθαίνει ο Σαλαζάρ. Μέχρι τότε η πολιτική της Πορτογαλίας ήταν να πνίξει τις εξεγέρσεις στο Βορρά σπέρνοντας φυλετικές-εθνοτικές συγκρούσεις, αλλά και προσωπικές έχθρες. Όμως, το Φρελίμο στο μεταξύ είχε κερδίσει εκεί την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφείας του πληθυσμού και κατατρόπωσε τις πορτογαλικές δυνάμεις σε δύο βόρειες επαρχίες. Ετσι κατάρρευσε πιο σύντομα η αποικιοκρατική δομή της χώρας. Σ’αυτό το σημείο βρισκόμαστε στην αρχή του βιβλίου.
Τελικά, το 1974, υπογράφηκε η Συμφωνία της Λουσάκα (Ζάμπια), που επέτρεψε να περάσει η εξουσία της Μοζαμβίκης στα χέρια του Φρελίμο και λίγο μετά υπογράφηκε η ανεξαρτησία της χώρας. Αμέσως φεύγει το 90% των Πορτογάλων από τη χώρα παίρνοντας μαζί του το 80% του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού σαμποτάροντας μ’αυτό τον τρόπο τη βιομηχανική και εμπορική υποδομή της χώρας.
Άνοδος και πτώση μιας επαναστατικής δύναμης
Το 1977 το Φρελίμο μετατρέπεται σε κόμμα με μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές. Με τεράστιες προσπάθειες η σαμποταρισμένη Μοζαμβίκη καταφέρνει μια ραγδαία οικονομική και κοινωνική άνοδο στο χρονικό διάστημα 1977-80. Έπειτα όμως, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις άρχισαν έναν αποσταθεροποιητικό πόλεμο, όπως έγινε και σε πολλές άλλες νεοσύστατες λαϊκές δημοκρατίες, με επιχειρησιακή βάση τη Νότια Αφρική και με εργαλείο ένοπλες συμμορίες στηριζόμενες σε πρώην αποίκους και ακροδεξιούς διεθνείς ρατσιστικούς κύκλους. Μέσα στη χώρα δημιουργήθηκε μια αντεπαναστατική δύναμη, το Ρενάμο, που είχε τη στήριξη των ΗΠΑ, της Νότιας Αφρικής, της τότε Ροδησίας (σήμερα Ζιμπάμπουε) της Πορτογαλίας και της Γερμανίας. Η τακτική γνωστή και πολλαπλά εφαρμοζόμενη: δολιοφθορά της υποδομής και της αγροτικής οικονομίας, επιθέσεις, καταστροφές, πχ στο σιδηροδρομικό δίκτυο στο Νότο της χώρας. Έπειτα το Ρενάμο προχώρησε στην τρομοκρατία των πολιτών απαγάγοντας αγόρια για να τους κάνει στρατιώτες και κορίτσια για τους στρατιώτες.  Έτσι, η Λαϊκή Δημοκρατία μπαίνει στη μαρτυρική γι’αυτήν δεκαετία του ’80, μια δεκαετία που είδε σε πολλά μέρη του κόσμου να προδίδονται επαναστάσεις, να διαλύονται λαϊκές δημοκρατίες και να δολοφονούνται ή να πεθαίνουν επαναστάτες ηγέτες κάτω από «αδιευκρίνιστες συνθήκες». Έτσι, το 1986, σκοτώνεται ο πρόεδρος Σαμόρα κάτω από περίεργες συνθήκες, όταν το προεδρικό αεροπλάνο συντρίφτηκε σε νοτιοαφρικανικό έδαφος και μαζί του χάθηκαν δεκάδες αξιωματούχοι της κυβέρνησής του.
Ο πόλεμος ενάντια στην πρόοδο
 Ρίχνοντας μια ματιά στο παγκόσμιο σκηνικό βλέπουμε ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πολεμο και την αντιφασιστική νίκη υπήρξε πράγματι ένα κύμα επαναστατικών, απελευθερωτικών κινημάτων που κατέληξαν στην αποδόμηση του αποικιοκρατικού συστήματος όπως το γνωρίζαμε, καθώς και σε κάμποσες λαϊκές δημοκρατίες στον Τρίτο Κόσμο. Και βέβαια, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να αφήσουν έτσι τις εξελίξεις εις βάρος της και δούλεψαν για την ανατροπή της νεάς αυτής κατάστασης για να μοιράζονται εκ νέου τον κόσμο, ιδιαίτερα τις πλουσιότατες σε πρώτες ύλες ηπείρους. Η συνταγή ποικίλλει ανάλογα με τις επί μέρους καταστάσεις και συσχετισμούς: ίδρυση αντεπαναστατικών μετώπων/κομμάτων ή ψευδο-κομμουνιστικών κομμάτων σε ορισμένες περιπτώσεις, για τη διάβρωση της κάθε σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δολοφονίες ή/και «ατυχήματα» επαναστατών ηγετών, διάχυση κομμουνιστικών κομμάτων σε ευρύτερα «μέτωπα» ανόδινης για τον ιμπεριαλισμό κατεύθυνσης ή/και ενσωμάτωσης των δυνάμεων ρήξης, αυτοκατάργηση κομμουνιστικών κομμάτων κλπ. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης επίσης είχε  σοβαρότατες επιπτώσεις για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Όλα αυτά μπορούμε να τα δούμε σήμερα πιο νηφάλια μελετώντας από μια ιστορική απόσταση με πιο νηφάλια ματιά και περισσότερη γνώση την κατάσταση που δημιουργήθηκε σήμερα στον κόσμο. Προς το τέλος της δεκαετίας του ’80 ο Γκορμπατσόφ ειδοποιεί το Φρελίμο ότι αποσύρει τη στήριξή του. Τώρα και οι Ρώσοι μαζεύουν τις υποδομές τους και η χώρα βρίσκεται πια στο έλεος της «ελεύθερης αγοράς». Κοιτάζοντας τη Μοζαμβίκη βλέπουμε, ότι εκεί που δεν ανατράπηκαν μαρξιστικά κινήματα, απονευρώθηκαν ιδεολογικά, πολιτικά, πρακτικά κρατώντας στην καλύτερη περίπτωση κάποια προοδευτικά χαρακτηριστικά, ενσωματωμένα ωστόσο, στα από τον ιμπεριαλισμό επιτρεπόμενα.
Η Μοζαμβίκη απόκτησε το 1990 νέο Σύνταγμα, απορρίπτοντας τη μαρξιστική ιδεολογία και ασπαζόμενη την «οικονομία της ελεύθερης αγοράς», δεν λέγεται πια Λαϊκή Δημοκρατία, αλλά σκέτα Δημοκρατία της Μοζαμβίκης με δύο κόμματα στη Βουλή, ενώ το Φρελίμο κυβερνάει από-επαναστατικοποιημένα πια. Κι εδώ η αντεπανάσταση νίκησε ανακόπτοντας την πορεία κι αυτού του αφρικανικού λαού προς μια πιο δίκαια κοινωνία.

   Μη φοβάσαι, δεν θα βγούμε από το ευρώ!

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Cogito Ergo Sum //

Το ακούσαμε, το ξανακούσαμε, το εμπεδώσαμε: η θέση μας είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ. Και για όσους διατηρούν αμφιβολίες, έρχονται τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης με τις «δημοσκοπήσεις» τους να επιβεβαιώσουν ότι οι έλληνες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, θέλουν να μείνουν και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.
Έχουμε ακούσει, επίσης, κατ” επανάληψη και φορτικά, ότι το πρόβλημα της οικονομίας μας είναι η χαμηλή ανταγωνιστικότητά της. Γι’ αυτό άλλωστε δεν πρέπει να ξαναπάει ο βασικός μισθός στα 751 ευρώ. Το κόστος εργασίας πρέπει να μείνει χαμηλά (κι αν είναι δυνατόν, να χαμηλώσει ακόμη περισσότερο) ώστε να γίνουν τα προϊόντα μας ανταγωνιστικά κλπ κλπ., επειδή απέναντί μας βρίσκονται τα φτηνά προϊόντα κάποιων τρίτων χωρών, όπως π.χ. η Κίνα και η Ινδία. Και είναι αλήθεια ότι τα ακολουθούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση «προγράμματα δημοσιονομικών προσαρμογών» προσαρμόζονται σ” αυτόν ακριβώς τον στόχο.
Βεβαίως, δεν θα μπορούσα ποτέ να αντιπαραβληθώ προς το μέγεθος των οικονομικών εγκεφάλων τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά οι φτωχές μου γνώσεις μού επιτρέπουν να θεωρώ τα προαναφερθέντα προγράμματα από ανεδαφικά έως ηλίθια. Άποψή μου είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομία είναι ξεκάθαρα μη συγκρίσιμη προς τις οικονομίες είτε της Κίνας είτε της Ινδίας είτε οποιασδήποτε άλλης «αναδυόμενης» οικονομικά χώρας, για έναν βασικό λόγο: εκείνες οι οικονομίες είναι βασισμένες στις εξαγωγές ενώ οι ευρωπαϊκές είναι προσανατολισμένες στην εσωτερική κατανάλωση. Ενώ η Κίνα π.χ. εξάγει το 60% της παραγωγής της (παρά τον τεράστιο πληθυσμό της), μόνο το 8%-10% της ευρωπαϊκής παραγωγής διοχετεύεται εκτός ευρωπαϊκών συνόρων.
Με βάση τα παραπάνω νούμερα, εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι οποιαδήποτε μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης επιδεινώνει αμέσως την καπιταλιστική κρίση και λειτουργεί a priori υφεσιακά. Έτσι, λοιπόν, οι ακολουθούμενες πολιτικές λιτότητας όχι μόνο δεν αποτελούν λύση αλλά βαθαίνουν την κρίση, στο επίπεδο που η μείωση των διαθέσιμων λαϊκών εισοδημάτων μειώνει την λαϊκή κατανάλωση.
Εδώ γεννάται μια απορία: αφού η Γερμανία είναι ο «πρύτανης» της ευρωπαϊκής οικονομίας και με το δεδομένο ότι πάνω από τις μισές της εξαγωγές κατευθύνονται προς χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί στον διάολο έχει λυσσάξει με την λιτότητα; Η απορία είναι εύλογη. Μόνο που τρέπει το «αίτιο» σε «αιτιατό». Δηλαδή, αυτό που παίρνουμε ως δεδομένο για να εκφράσουμε την απορία μας, θα έπρεπε να αποτελεί το ερώτημά μας και να έχει την απορία ως δεδομένο. Και εξηγούμαι:
Πράγματι, οι μισές και παραπάνω εξαγωγές τής Γερμανίας πραγματοποιούνται προς χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί υστερούν ως προς τρίτες χώρες; Πολύ απλά: επειδή το ευρώ, ως απαράδεκτα σκληρό νόμισμα, λειτουργεί ανασχετικά. Με απλά λόγια: η υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία τού ευρώ μειώνει την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων. Οπότε, πού μπορούν να διοχετευθούν ευκολώτερα τα γερμανικά προϊόντα; Μα, φυσικά, στις χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ ή που έχουν σταθερές («κλειδωμένες» κατά την πρόστυχη τηλεοπτική διάλεκτο) ισοτιμίες με το ευρώ.
Ας πάμε την σκέψη μας ένα βήμα παραπέρα. Ας υποθέσουμε ότι, για κάποιον λόγο, η Ελλάδα επιστρέφει στην δραχμή. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι δεδομένο ότι θα υποτιμούσε το νόμισμά της έναντι του ευρώ (ακόμη και κατά 50%), προκειμένου να κάνει ανταγωνιστικώτερη την οικονομία της. Η υποτίμηση του εθνικού μας νομίσματος δεν είναι κάτι άγνωστο σε τούτον τον τόπο αφού κάπως έτσι πορευτήκαμε δεκαετίες και δεκαετίες και κάπως έτσι ξαναχτίσαμε την κατεστραμμένη από τόσους πολέμους χώρα μας. Αυτό θα σήμαινε αύξηση στις τιμές των εισαγομένων προϊόντων και, επομένως, μείωση στην κατανάλωσή τους. Συνεπώς, η Γερμανία ωφελείται από την παραμονή μας στο ευρώ, στο μέτρο που η χρήση ενός διεθνούς νομίσματος δεν μας επιτρέπει την μονομερή υποτίμησή του.
Ας ανακεφαλαιώσουμε τις σκέψεις μας με απλά λόγια. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο (λέγε με Γερμανία) είναι το μόνο που ωφελείται από την χρήση ενός πραγματικά κακού νομίσματος σαν το ευρώ, επειδή το κοινό νόμισμα δεν επιτρέπει επί μέρους ισοτιμιακές προσαρμογές ανάλογες προς τις ανάγκες των επί μέρους οικονομιών. Κατ” επέκταση, ακόμη κι αν η Ελλάδα διατράνωνε αύριο την θέλησή της να αποχωρήσει από την ευρωζώνη, είναι βεβαιότατο ότι οι ευρωπαίοι μεγαλοκεφαλαιοκράτες θα κινούσαν γη και ουρανό για να αποσοβήσουν κάτι τέτοιο.
Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε ότι, αφού είναι έτσι τα πράγματα, γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση κόπτεται υπέρ της λιτότητας; Αν αυξανόταν το διαθέσιμο προς κατανάλωση χρήμα, δεν θα πουλούσαν περισσότερα προϊόντα οι γερμανοί; Λογική η απορία αλλά απλή η απάντησή της. Προσέξτε:
Βρισκόμαστε σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης. Για να αρχίσει πάλι η ανάπτυξη, πρέπει να καταστραφεί τμήμα του κεφαλαίου. Με απλά λόγια: κάποιες επιχειρήσεις πρέπει να κλείσουν. Τώρα, λοιπόν, ζούμε μια ενδοκαπιταλιστική διαμάχη για το ποιες επιχειρήσεις θα καταστραφούν και για το πώς οι υπόλοιπες θα βρεθούν σε καλύτερη θέση εκκίνησης όταν θα ξαναρχίσει η κούρσα. Υπ’ αυτό το πρίσμα, είναι λογικό ότι  σε καλύτερη θέση θα βρεθούν όσες επιχειρήσεις θα έχουν εξασφαλίσει τους φτηνότερους συντελεστές παραγωγής. Άρα, εκείνο που προέχει τώρα είναι η εξασφάλιση φτηνής εργασίας. Κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσω λιτότητας.

Δεν ξέρω πόσο σοβαρά είναι όλα αυτά που είπα. Άλλωστε, πρώτος εγώ αμφισβήτησα την επιστημονική μου κατάρτιση. Όμως, επιτρέψτε μου να επιμείνω στην άποψή μου, έστω κι αν αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τον πολυπράγμονα και εγνωσμένου επιστημονικού κύρους υπουργό των οικονομικών μας: ουδείς κίνδυνος (κατ’ εμέ: ουδεμία ελπίδα) υπάρχει να βγούμε από το ευρώ.
Κι αν ακόμη δεν κατάλαβες τι εννοώ, φοβισμένε συμπατριώτη μου, να στο πω και σε πιο λαϊκή γλώσσα: αυτοί που σε αρμέγουν, σε αρμέγουν ευκολώτερα μέσα στο μαντρί, οπότε αποκλείεται να σε αφήσουν να φύγεις απ’ αυτό. Μη φοβάσαι, λοιπόν. Μέσα θα μείνεις, είτε το θες είτε όχι.

Σηκώνουν «κουρνιαχτό»

Σηκώνουν «κουρνιαχτό»

Πολλή «σκόνη» συνεχίζει να σηκώνει η κυβέρνηση γύρω από το ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αξιοποιώντας το κλίμα της αβεβαιότητας, που συντηρείται από πολλές πλευρές, στρώνει το έδαφος για να γίνει αποδεκτή από το λαό η συμφωνία που παζαρεύει.
Τον ίδιο στόχο υπηρετούν και οι παρεμβάσεις εκπροσώπων επιχειρηματικών και τραπεζικών ομίλων, που ζητάνε «πάση θυσία» να υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές. Χρεώνουν, μάλιστα, στην κυβέρνηση το ότι όσο καθυστερεί, τόσο επιδεινώνεται η κατάσταση στην οικονομία, που κινδυνεύει να κυλήσει σε νέα ύφεση.
Μετά τους επιχειρηματίες του Τουρισμού, που για φέτος προβλέπουν απόκλιση από το στόχο των αφίξεων, ήρθαν το Σαββατοκύριακο οι τραπεζίτες. Με παρεμβάσεις τους μέσα από τον Τύπο, απαιτούν να προχωρήσει άμεσα η συμφωνία με τους δανειστές, προκειμένου να αποκατασταθεί η ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα και το κράτος.
Το σκηνικό είναι χιλιοπαιγμένο. Το έχει δει και στο παρελθόν ο λαός, πριν από κάθε αντιλαϊκή συμφωνία με την τρόικα, που τώρα μετονομάστηκε σε «θεσμούς»...
Στο «κάντε τώρα συμφωνία», η κυβέρνηση αντιτάσσει το επιχείρημα ότι διαπραγματεύεται με «κόκκινες γραμμές» και ότι, αν ο συμβιβασμός που θα καταληχθεί με τους δανειστές δεν είναι «έντιμος», θα προσφύγει με δημοψήφισμα στη «λαϊκή βούληση».
Οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης δεν υπηρετούν το λαϊκό συμφέρον. Στην καλύτερη περίπτωση, ισοδυναμούν με ψίχουλα και αλλάζουν διαρκώς προς το χειρότερο, ανάλογα με την πορεία της διαπραγμάτευσης.
Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, η κυβέρνηση δεν έχει για «κόκκινη γραμμή» την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης. Αντίθετα, ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις, υποσχόμενη τη «σταδιακή» αύξηση του κατώτατου μισθού και τη σταθεροποίηση των συντάξεων στα σημερινά άθλια επίπεδα.
Σήμερα, στην τελική ευθεία προς τη συμφωνία με τους δανειστές, οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό φαίνεται πως «πάνε περίπατο», η κυβέρνηση συζητάει ανοιχτά για παράταση του ΕΝΦΙΑ και μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις πάνω από τα 300 ευρώ, ενώ το υπόλοιπο Ασφαλιστικό και ο πυρήνας των εργασιακών παραπέμπονται για τον επόμενο γύρο της διαπραγμάτευσης.
Στο μεταξύ, πολλές από τις ανατροπές, που έχουν ψηφιστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, συνεχίζουν να ισχύουν κανονικά.
Με τα μπρος - πίσω και τη θολούρα που καλλιεργεί, με τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις που σερβίρει, η κυβέρνηση στρώνει το έδαφος, ώστε οτιδήποτε υπογράψει να το παρουσιάσει σαν το «μικρότερο κακό», για να το καταπιούν ευκολότερα οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Ηδη, για να δικαιολογήσει την «ελαστικότητα» στις «κόκκινες γραμμές» της, διαδίδει ότι το πρόγραμμά της είναι πρόγραμμα τετραετίας. Αρα, ακόμα κι αν η συμφωνία προσθέτει νέα βάρη στο λαό, αυτός θα πρέπει να λέει και «ευχαριστώ» που σώθηκε από τα χειρότερα και να περιμένει το τέλος της τετραετίας, για να κρίνει την κυβέρνηση για την πολιτική της!
Ακόμα κι αν η κυβέρνηση αποσπάσει κάποιες υποσχέσεις πάνω στις «κόκκινες γραμμές» της, η τάση μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, με νέες ανατροπές σε Εργασιακά, Ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις και άλλα, δεν πρόκειται να αναστραφεί.
Τη συμφωνία που «ψήνεται» θα την πληρώσει ο λαός. Θα την υποδεχτούν μετά «βαΐων και κλάδων» αυτοί που θέλουν το λαό δεμένο χειροπόδαρα για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίσει μαζί τους. Τώρα πρέπει να οργανώσει την πάλη του για ανάκτηση των απωλειών, με την υπογραφή ικανοποιητικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, κατάργηση του αντιλαϊκού πλαισίου, ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Προς τι η έκπληξη;

Προς τι η έκπληξη;

«...Ωστόσο, οι αξιώσεις των εκπροσώπων του ΔΝΤ από την ελληνική κυβέρνηση, να απελευθερώσει τις ομαδικές απολύσεις και να μην επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, έθεσαν σε κίνδυνο το "εποικοδομητικό πνεύμα" που επικρατούσε στις διαπραγματεύσεις του Brussels Group. "Είναι παράξενη η επιμονή και η εμμονή, κυρίως από το ΔΝΤ" σχολίαζαν το απόγευμα της Κυριακής, πριν τη σύσκεψη της Ομάδας Διαπραγμάτευσης, πηγές του Μεγάρου Μαξίμου...».
Τα παραπάνω, από ρεπορτάζ της «Αυγής», απηχούν την κυβερνητική προπαγάνδα των τελευταίων ημερών, απ' όταν δηλαδή φάνηκε ότι τελείωσε ο «μήνας του μέλιτος» με το ΔΝΤ. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για πολύ καιρό έπαιξε ένα βολικό για τον ίδιο και το σύστημα, άσχημο για το λαό, παιχνίδι, αφηγούμενη το παραμύθι των «καλών» και «κακών» ιμπεριαλιστών και παρουσιάζοντας υπαρκτές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς στους κόλπους τους, π.χ. για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σαν αντιθέσεις απ' τις οποίες μπορεί και να προκύψουν φιλολαϊκές εξελίξεις.

***

Το Νοέμβρη του 2014 τα «Νέα» δημοσίευσαν την εξής δήλωση του Αλ. Τσίπρα: «Οχι ότι έχω ερωτευθεί το ΔΝΤ, αλλά δεν μας εξασφαλίζει η παρουσία του;»...
Το Δεκέμβρη του 2014, ο τότε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλ. Τσίπρα και σημερινός υπουργός Επικρατείας, Ν. Παππάς, σε συνέντευξή του στο «Βήμα», δήλωνε: «...Επειδή έχει πυροδοτηθεί μια συζήτηση για το ευρωπαϊκό χρέος, δεν είμαστε αυτήν τη στιγμή στο 2012, όπου μονάχος του ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Το είδαμε αυτό γραμμένο στους "Financial Times". Το έχουμε ως επίσημη γραμμή του ΔΝΤ. Αρα νομίζουμε ότι είναι πολύ πιο ευνοϊκό το πεδίο για να ανοίξει μια τέτοιου τύπου συζήτηση».
Το Γενάρη του 2015, ο Αλ. Τσίπρας ερωτάται στο πλαίσιο συνέντευξής του στο «Βήμα της Κυριακής»: «Εχετε κατηγορήσει έντονα τον κ. Σαμαρά, επειδή απέρριψε την πρόταση της κυρίας Λαγκάρντ για μια από κοινού άσκηση πίεσης στους Ευρωπαίους, με στόχο το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους. Θα επιχειρήσετε να συζητήσετε άμεσα με την κυρία Λαγκάρντ προκειμένου να επαναφέρετε την πρόταση αυτή στο τραπέζι;». Και απάντησε: «Ασφαλώς, η πρόταση της κυρίας Λαγκάρντ και του ΔΝΤ είναι κάτι που αντιμετωπίζουμε θετικά και πιστεύουμε ότι παραμένει στο τραπέζι. Θα την εξετάσουμε και θα την υποστηρίξουμε μέσα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης (...) Τα κεφάλαια που θα οδηγήσουν στην επιστροφή στην ανάπτυξη... θα προέλθουν από την αλλαγή των όρων ανάμεσα στο δημόσιο χρέος και στην ασκούμενη οικονομική πολιτική. Οταν καταβάλλεις λιγότερα για την εξυπηρέτηση του χρέους, διαθέτεις περισσότερα για την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή. Πρόκειται για απλά οικονομικά που διδάσκονται παντού και έχουν επιβεβαιωθεί από την Ιστορία».

***

Δεν είναι μόνο ο εξωραϊσμός του ΔΝΤ μέσω του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούσε, κάνοντας παιχνίδι για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου και των αξιώσεών του, να ρυμουλκήσει το λαό κάτω από ξένες σημαίες. Το ίδιο έπραξε και με τον ΟΟΣΑ, με τον Αλ. Τσίπρα να τον επιλέγει ως συμβουλάτορα της κυβέρνησής του για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Κι όμως, και οι πέτρες σ' αυτό τον τόπο γνωρίζουν το ρόλο που έχουν παίξει αυτοί και άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί όσο υπάρχουν, σε βάρος λαών και λαών.
Τώρα ανακάλυψαν την «πυρίτιδα» ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση; Τώρα κατάλαβαν ότι η αναθέρμανση των καπιταλιστικών οικονομιών, για την οποία καίγονται τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι οργανισμοί τύπου ΔΝΤ, με το όποιο μείγμα διαχείρισης, περιλαμβάνει σταθερά μεγάλες δόσεις αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων; Τώρα συνειδητοποίησαν ότι η «συνταγή» του ΔΝΤ, που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα της κρίσης, του μνημονίου, του υψηλού κρατικού χρέους, θέλει να χορτάσει την όρεξη των μονοπωλίων για ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη;
Η αλήθεια είναι ότι το γνώριζαν και τον καιρό που παραμύθιαζαν το λαό ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να είναι φιλολαϊκή, ότι μπορεί να βρεθεί ένα μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας που να εγγυάται ανάπτυξη για το λαό και για τους μονοπωλιακούς ομίλους. Οτι μπορεί οι οργανισμοί του κεφαλαίου να είναι σύμμαχοι των λαών, συνήγοροι και υπερασπιστές τους στον πόλεμο που το κεφάλαιο τους έχει κηρύξει.

***

Γνώριζαν ότι η αντιασφαλιστική επίθεση σκοπεύει στη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους της εργασίας, ότι η εργασιακή ζούγκλα στοχεύει στη μείωση του «μέσου εργατικού μισθού», ότι δεν συνιστούν αυθαιρεσίες ούτε εμμονές της ΕΕ, του ΔΝΤ αλλά επιλογές απολύτως συμβατές με τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Οπως και γνώριζαν ότι όποιος θέτει υποψηφιότητα για τη διαχείριση της εξουσίας του και την αναλαμβάνει, τέτοια κι ακόμα χειρότερα μέτρα θα κληθεί αργά ή γρήγορα να νομοθετήσει.
Σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, η κρατική πολιτική κινείται στους ίδιους άξονες: Φθηνότερη εργατική δύναμη και δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Σε όλα τα κράτη - μέλη, είτε έχουν μνημόνια και τρόικα είτε όχι, με υψηλό ή με χαμηλότερο χρέος, με ευρώ, με στερλίνες ή δολάρια, η λήψη τέτοιων μέτρων αποτελεί, ουσιαστικά, υπαρξιακή ανάγκη των μονοπωλιακών ομίλων. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες όξυνσης του διεθνούς ανταγωνισμού.
Συνεπώς, ας μην παριστάνουν τους έκπληκτους στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν σώζονται.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Κλιμάκωση σύγκρουσης και νέα τριμερής συνάντηση

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Κλιμάκωση σύγκρουσης και νέα τριμερής συνάντηση

ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Αλλη μια κλιμάκωση των μαχών ανάμεσα στις δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου και τις πολιτοφυλακές των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στην ανατολική Ουκρανία και την περιοχή Ντονμπάς (που επίσης αυτοονομάζεται «Νέα Ρωσία») παρατηρήθηκε τις τρεις προηγούμενες μέρες. Ετσι, η λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας από τις 12 Φλεβάρη όλο και περισσότερο μένει στα χαρτιά, παρόλο που ακόμα δε θεωρείται εντελώς ξεπερασμένη.
Οι αρχές του Ντονέτσκ κατήγγειλαν ότι το Σαββατοκύριακο υπήρξαν βομβαρδισμοί του στρατού στην κατοικημένη περιοχή και τα προάστια Κιέβσκι και Πετρόβσκι, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 2 άμαχοι και να τραυματιστούν 13 άμαχοι, να καταστραφεί ένα σχολείο και άλλα δημόσια κτίρια.
Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων Αντρίι Λισένκο δήλωσε ότι θέσεις του στρατού έγιναν στόχος πυρών σε 16 περιπτώσεις μέσα σε 24 ώρες, και με χρήση όπλων διαμετρήματος άνω των 100 χιλιοστών, που θα έπρεπε να είχαν απομακρυνθεί από τη γραμμή του μετώπου. Και οι πολιτοφυλακές όμως καταγγέλλουν μεταφορά από το στρατό βαρέος εξοπλισμού στις περιοχές της γραμμής του μετώπου, που κάνει το σενάριο της κλιμάκωσης της σύγκρουσης ακόμη πιο πιθανό ειδικά ενόψει του γιορτασμού των 70χρονων της Αντιφασιστικής Νίκης στις 9 Μάη.
Πάντως, χτες σύμφωνα με εκπρόσωπο Τύπου του Λεονίτ Κούτσμα, που είναι ο εντεταλμένος της κυβέρνησης του Κιέβου, στη λεγόμενη Τριμερή Ομάδα Επαφής (Ουκρανία, πολιτοφύλακες, Ρωσία με συμμετοχή και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη - ΟΑΣΕ), συνάντηση της Ομάδας για να συζητηθεί το ζήτημα της εκεχειρίας αναμένεται στις 6 Μάη στο Μινσκ της Λευκορωσίας, γεγονός που επιβεβαίωσαν και εκπρόσωποι των πολιτοφυλακών του Ντονμπάς.