Τζήμερο, άσε με να σ' αγαπάω, Τζήμερο

 Τζήμερο, άσε με να σ' αγαπάω, Τζήμερο

κι άλλες μικρότητες

Ο Τζήμερος κατήγγειλε χτες (στα social media, γιατί δεν υπάρχει κράτος και δικαιοσύνη στην Ελλάδα) πως τον προπηλάκισε ο Μανουσογιαννάκης στο Συμβούλιο της Περιφέρειας Αττικής, όταν κατέβασε μερικές αφίσες του ΠΑΜΕ.
Διχασμένη η κοινή γνώμη, καθώς άλλο λένε "να αγιάσει το χέρι του Μανουσογιαννάκη" ενώ άλλοι ασκούν δριμεία κριτική στο ΚΚΕ, που δεν ανέλαβε νωρίτερα αντίστοιχη δράση.

Η γλαφυρή αφήγηση του Τζήμερου για λαβές και τις κινήσεις πνιγμού που τον έφεραν στα πρόθυρα της λιποθυμίας και της απώλειας των αισθήσεών του, δίνουν μια εσάνς Φώσκολου στο σενάριο και απογειώνουν τα φαιδρά του χαρακτηριστικά. Το διαψεύδει όμως η Κουτσούμπα -τι περίμενες, αίμα του μοβόρου γγ είναι κι αυτή, κι ας είναι σε άλλο κόμμα- που λέει πως συγκράτησε μαζί με άλλους το Μανουσογιαννάκη. αλλά το μετάνιωσε Δεκάδες Εαακίτες, εν τω μεταξύ, περιμένουν κάποιον να διαψεύσει την εκδοχή της Κουτσούμπα, που γλίτωσε τον Τζήμερο από τα χειρότερα. Ξέρεις τι είναι να έχεις χτίσει όλες σχεδόν τις παρεμβάσεις σου στον πυροσβεστικό ρόλο του ΚΚΕ στο κίνημα και τώρα να βλέπεις τη δική σου συντρόφισσα να μπαίνει στη μέση, ως ειρηνοποιός;

Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Και τη φράση: και μόνο που υπάρχεις Τζήμερε, είναι πρόκληση. Δε νομίζω να ειπώθηκε όντως, αλλά ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει; Εξάλλου είναι οργανωμένο σχέδιο της αριστεράς και του ερυθρού φασισμού να εξοντώσει μια αδέσμευτη, φιλελέ φωνή, που ενοχλεί (τον κοινό νου και την ανθρώπινη αισθητική).

Όταν λέτε δηλ "ερυθρός φασισμός", υπάρχει κι άλλου είδους; Ενδεχομένως, αλλά όπως έγραψε κι ο Τζήμερος σε ένα σχόλιό του, στην ίδια ανάρτηση, οι χρυσαυγίτες μπορεί να είναι ηλίθιοι αλλά είναι τύπος κι υπογραμμός μες στην αίθουσα του συμβουλίου. Επιτέλους, κάποιος που λέει την αλήθεια, μακριά από τις "ίσες αποστάσεις".



Κατά τα άλλα, ένας σφος λέει πως αν ο Τζήμερος δεν είχε παρατήσει το πανεπιστήμιο κι έβγαζε τη σχολή του, θα μάθαινε από πρώτο χέρι πως κανείς δε σκίζει έτσι απλά κι ατιμώρητα τις αφίσες των άλλων. Ενώ ένας άλλος σχολιάζει πως αν είναι παράνομη η αφισοκόλληση, τότε ο Τζήμερος πρέπει να πάει μέσα, για αντιποίηση αρχής. Έπρεπε να φωνάξει την αστυνομία να τις κατεβάσει.

Μα το σημάδι στο λαιμό σου, απ' τη γροθιά μου
θα μαρτυράει πως σε είχα αγκαλιά μου

* * *

Επόμενη ιστορία: πώς ένα viral γλιστράει μέσα απ' τα χέρια σου.
Το Λαϊκό Στρώμα είχε την αποκλειστικότητα, αλλά ήθελε να τη βάλει πρώτα στο ΦΒ του κι από εκεί το τσίμπησαν τα αρπακτικά του Luben και το έκαναν viral (δηλ κάτι που διαδίδεται ευρέως, σαν ιός -και σαν Εβραίος, μπορεί να πρόσθετε κάποιος με IQ Τζήμερου).

Ψευτοδιλήμματα

Ε ναι λοιπόν, το ΚΚΕ κληρώνει ταμπλετάκια, γιατί κατά (πολύ) βάθος είμαστε παιδιά της ΕΤΕ, μαζί με γουρουνόπουλα, γιατί κατά πλάτος και κατά μήκος, είμαστε με/σαν το γαλατικό χωριό του σφου Οβελίξ. Κι όσοι είναι τακτικοί αναγνώστες, μπορεί να θυμούνται πως στην Κρήτη, σε ένα φεστιβάλ της οργάνωσης, οι σφοι κλήρωναν "ένα ντράο" -ετσι το ακούσαμε δηλ- που δεν ήταν κάποιο μοντέλο αυτοκινήτου, αλλά ένας τράγος (έναν τρά'ο) -υποθέτω όχι ζωντανό, αλλά δεν είμαι και σίγουρος.

* * *

Εκλογές ΤΕΕ: εδώ μπορείτε να δείτε την ανακοίνωση της ΔΗΠΑΚ -που δεν πρέπει να συγχέεται με τους Πασόκους της ΔΗΠΑΜ, που ποντάρουν μάλλον σ' αυτή τη σύγχυση για να τσιμπήσουν κάποιες ψήφους- για τις εκλογές στο ΤΕΕ και τη μικρή πτώση (200 ψήφοι λιγότερες) ή σχετική συγκράτηση δυνάμεων, με βάση τα δυσοίωνα δεδομένα και τους αρνητικούς συσχετισμούς (που να το πάρετε, αν δεν το κάνατε ήδη): πολλοί ψάχνουν διέξοδο στο εξωτερικό, ενώ άλλοι τόσοι "μένουν Ελλάδα" αλλά δεν έχουν να πληρώσουν τις υπέρογκες εισφορές στο επιμελητήριο.

Η κρίση δε μας χτυπάει προφανώς όλους το ίδιο κι αυτό ισχύει και για τους μηχανικούς. Άλλοι έχουν πρόβλημα επιβίωσης και άλλοι αναγκάζονται να κόψουν τις βόλτες με το ατομικό τους ελικόπτερο -που είχε κάνει την εμφάνισή του σε κάτι πρόσφατες εκλογές στο ΣΕΦ (κι όχι, δεν ήταν της ΚΟΕ).
Άστα να πάνε. Το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο...

Έτσι κάθε τι που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, εντός ή εκτός εισαγωγικών (αυθεντικοί κι εναλλακτικοί-εξωκοινοβουλευτικοί Συριζαίοι, παλιό και νέο εξωκοινοβούλιο, κτλ), είδε το ποσοστό του να ψαλιδίζεται σημαντικά. Ενισχύθηκε όμως η ΝΔ (που ανεβαίνει ακόμα και στους δασκάλους, τον τελευταίο καιρό) και η Πασοκάρα, που κυκλοφορεί όμως σε τρεις συσκευασίες και "διασπά" τις δυνάμεις της στα τρία, σαν το Λέτσοβο.
Τίποτα όμως δε συγκρίνεται με την παρανοϊκή ποσότητα των ψηφοδελτίων -νομίζω πως οι μηχανικοί ψηφίζουν για πέντε διαφορετικά όργανα- και την ακόμα παρανοϊκότερη ψήφο των πολυσυλλεκτικών, που ψηφίζουν τα πάντα, από μία φορά.

* * *

Ζαχαριάδης: μέχρι τώρα γνωρίζαμε το Αντικείμενο του Φρέντυ Γερμανού, που δεν πρόλαβε όμως να το τελειώσει, και δεν ξέρω αν ο Τζήμερος έχει κάποια θεωρία για το πώς τον έφαγαν οι σταλινικοί. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το κόκκινο τανγκό, που νομίζω πως προσπάθησε να μιμηθεί κάπως το Αντικείμενο. Και δεν ξέρω αν με προσέχεις, φίλε Τζήμερε, αλλά φέτος πέθανε και ο Κουτσομύτης.

Αυτές τις μέρες ανεβαίνει κι η παράσταση Ομπίντα (που έχω την αίσθηση πως δεν προφέρεται έτσι στα ρώσικα) για το Νίκο Ζαχαριάδη, τις τελευταίες του στιγμές, τη δική του αναδρομή στο παρελθόν και τα συναισθήματά του. Πρωταγωνιστής είναι ο Κοτανίδης, που έχει μια ιδιαίτερα αντιφατική πολιτική διαδρομή, από το μαοϊκό ΕΚΚΕ στον ευρωκομμουνισμό και ενδεχομένως ένα μικρό φλερτ με το "φιλελεύθερο" χώρο. Ταξίδεψε όμως ως το Σοργκούτ της Σιβηρίας, διάβασε πολύ για το θέμα του και συμβουλεύτηκε το Σήφη, το γιο του Ζαχαριάδη, για μια σειρά ζητήματα. Παράλληλα στις συνεντεύξεις του για την παράσταση βγάζει μάλλον μια τιμιότητα, μες στις αντιφάσεις του, οπότε ίσως αξίζει τον κόπο να την παρακολουθήσει κανείς, παρά τους όποιους περιορισμούς.

* * *

Αξίζει επίσης να δει κανείς -κι ας έχει μπαγιατέψει λίγο- το ρεπορτάζ του 902 για την κατάθεση του Νίκου Σοφιανού, οικονομικού υπεύθυνου του ΚΚΕ, στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, για τα οικονομικά των κομμάτων.
Κι επίσης ένα πρόσφατο άρθρο του Μαργαρίτη, που αναφέρεται μεταξύ άλλων στην ανακίνηση του Κυπριακού και έχει πολλούς και διάφορους αποδέκτες..

Υγ: ο Γιατζόγλου δηλ ψήφισε Σύριζα; Αλήθεια τώρα...

    Η πορεία της διεθνούς και εγχώριας οικονομίας*

Το προηγούμενο δίμηνο ξεκίνησε με τη ΔΕΘ και τον κυβερνητικό «οδικό χάρτη» που συμπύκνωνε τις βασικές αστικές επιδιώξεις στη συγκεκριμένη συγκυρία. Ανάμεσα σε αυτές, ο πρωθυπουργός ξεχώρισε την αναγκαιότητα γρήγορου κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης και την ελάφρυνση του χρέους, ενώ περιέβαλε αυτές τις επιδιώξεις με το μανδύα της «κοινής εθνικής προσπάθειας των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου». Η ουσία αυτών των στόχων συνάντησε ευρεία αστική συναίνεση, προκαλώντας τις γνωστές αναφορές του ΣΕΒ περί σύγκλισης «των πολιτικών αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων». Δυο μήνες αργότερα, η κυβέρνηση έχει κάνει μια σειρά βήματα στην παραπάνω κατεύθυνση, δρώντας μέσα σε ένα σύνθετο διεθνές περιβάλλον.

Όσον αφορά, καταρχήν, το ζήτημα των αντεργατικών παρεμβάσεων στα εργασιακά, που βρίσκεται στον πυρήνα της δεύτερης αξιολόγησης, η κυβέρνηση πρόβαλε και αξιοποίησε το λεγόμενο «Πόρισμα Σοφών». Πρόκειται για ένα κείμενο που αναγνωρίζει ανοιχτά ότι το σύνολο των εργασιακών σχέσεων (κατώτατος μισθός, συλλογικές συμβάσεις, ομαδικές απολύσεις, συνδικαλιστική δράση) πρέπει να προσαρμόζεται κάθε φορά στις αναγκαιότητες και τα όρια που θέτει η επιδίωξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Επίσης, υπενθυμίζουμε ότι η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι αναμένει και ότι θα σεβαστεί την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την προσφυγή της Lafarge εναντίον της ελληνικής νομοθεσίας για τις ομαδικές απολύσεις (σύμφωνα με την οποία γι’ αυτές απαιτείται έγκριση από τον υπουργό Εργασίας), με τον Εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να έχει τοποθετηθεί από την αρχή υπέρ της προσφυγής. Στην τελευταία συνάντηση με τους θεσμούς ο Γ. Κατρούγκαλος διείδε «σημεία επαφής» με το κουαρτέτο, στρώνοντας το έδαφος για τη συνέχεια της διαπραγμάτευσης στις 14 Νοέμβρη.

Εκτός από τα εργασιακά, στη διαπραγμάτευση περιλαμβάνονται και μια σειρά δημοσιονομικά ζητήματα ενόψει και της τελικής κατάρτισης του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017. Απ’ ό,τι φαίνεται, η «δημοσιονομικά ουδέτερη» γενίκευση του κατ’ ευφημισμού αποκαλούμενου Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης το 2017 σε πανελλαδικό επίπεδο θα αποτελέσει το βασικό όχημα συρρίκνωσης και κατάργησης προνοιακών επιδομάτων, φοροαπαλλαγών κλπ. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί ότι το Προσχέδιο Προϋπολογισμού, που έχει κατατεθεί, έχει καταρτιστεί βασιζόμενο στην πρόβλεψη του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για ανάπτυξη 2,7% στην Ελλάδα το 2017. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν και πολύ πιο ήπιες προβλέψεις για τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα (βλ. αναλυτικά στο άρθρο αυτού του τεύχους με τίτλο «Εκτιμήσεις για την πορεία της διεθνούς και εγχώριας οικονομίας»), όλες εκτιμούν ότι το 2017 θα είναι το πρώτο έτος ανάκαμψης από την 8ετή οικονομική κρίση.

Το γεγονός του συγχρονισμού του περάσματος σε φάση καπιταλιστικής ανάκαμψης και της διαπραγμάτευσης για τις ανατροπές στα εργασιακά αποδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο πως το πρώτο προϋποθέτει το δεύτερο. Αυτό άλλωστε φρόντισε να υπενθυμίσει το κουαρτέτο, σημειώνοντας κατά την πρώτη συνάντηση με την κυβέρνηση στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης ότι τα μέτρα των δύο πρώτων μνημονίων είναι δεδομένα και ότι το 3ο Μνημόνιο περιέχει ήδη τους κεντρικούς άξονες πάνω στους οποίους θα κινηθεί η διαπραγμάτευση για τα εργασιακά.

Η συγκεκριμενοποίηση και ψήφιση των αντιλαϊκών αποφάσεων, που συνεπάγεται η δεύτερη αξιολόγηση, συνδέεται άμεσα με τις κυβερνητικές επιδιώξεις για την ελάφρυνση του χρέους. Το ζήτημα της προοπτικής ελάφρυνσης του ελληνικού κρατικού χρέους συνεχίζει να αποτελεί πεδίο οξυμμένων αντιθέσεων μεταξύ μίας σειράς αστικών κρατών και διακρατικών οργανισμών. Αυτό που αποκρύβει η κυβέρνηση είναι ότι κοινός παρονομαστής, τόσο αυτών που τάσσονται υπέρ όσο και αυτών που τάσσονται κατά της ελάφρυνσης του χρέους, είναι η άτεγκτη υλοποίηση των αντιλαϊκών παρεμβάσεων.

Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ (οι οποίες μαζί με το ΔΝΤ προβάλλονται από την κυβέρνηση ως οι βασικοί σύμμαχοί της στο ζήτημα του χρέους): «Εκτός από την τήρηση των δεσμεύσεων από την πλευρά της Ελλάδας και την εφαρμογή σκληρών μέτρων, υπάρχει επίσης η ανάγκη μείωσης του χρέους». Στην ίδια δήλωση ο Τζακ Λιου σημείωσε επίσης ότι: «Είναι μεγάλη πρόοδος ότι η Ελλάδα εφαρμόζει τα μέτρα, κάποια από τα οποία είναι σκληρά και πρέπει να τα ολοκληρώσουν».

Παραβλέποντας αυτές και πολλές άλλες παρόμοιες τοποθετήσεις, η κυβέρνηση παρουσιάζει τον απερχόμενο πρόεδρο της ηγέτιδας δύναμης του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος ως πολέμιο της λιτότητας. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η κυβερνητική εφημερίδα «Αυγή» (26 Οκτώβρη 2016) ενημέρωσε τους αναγνώστες της για την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα στα μέσα Νοέμβρη με πρωτοσέλιδο τίτλο «Στήριξη Ομπάμα». Αντίστοιχου είδους είναι και η στήριξη που απλόχερα προσφέρει ο Ομπάμα στον Ιταλό πρωθυπουργό Α. Ρέντσι ενόψει του δημοψηφίσματος της 4ης Δεκέμβρη για τη συνταγματική αναθεώρηση. Φυσικά, όπως θα φανεί και στη συνέχεια, η επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα δεν αφορά κυρίως το χρέος.

Σε αυτή τη συγκυρία η επιδίωξη των ΗΠΑ για καταπολέμηση της γερμανικής ηγεμονίας στην ΕΕ συμπίπτει με τις επιδιώξεις εκείνων των κρατών-μελών που θίγονται από αυτή την ηγεμονία και την έκφρασή της σε επίπεδο δημοσιονομικής κυρίως πολιτικής. Σε αυτές τους τις επιδιώξεις οι ΗΠΑ αξιοποιούν και το γεγονός ότι για πρώτη φορά εμφανίζεται τόσο εύθραυστη η συνοχή της ΕΕ, στην οποία έχουν δημιουργηθεί ομάδες κρατών με διαφορετικές επιδιώξεις. Η μία ομάδα αποτελείται από τα κράτη που στοιχίζονται πίσω από τη Γερμανία (Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Βαλτικές χώρες), τασσόμενα υπέρ της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της περιφρούρησης της ισχύος του ευρώ. Η δεύτερη ομάδα αποτελείται από τα κράτη της «ομάδας του Βίσενγκραντ» με ηγέτιδα δύναμη την Πολωνία (και τις Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) που ζητούν ενίσχυση της αυτονομίας των κρατών-μελών έναντι της τάσης εμβάθυνσης της ενοποίησης της ΕΕ. Τέλος, είναι τα κράτη της λεγόμενης «Συμμαχίας του Νότου» ή του «Κλαμπ της Μεσογείου», στα οποία ηγεμονεύει η Γαλλία (παρά το γεγονός ότι τη σχετική πρωτοβουλία για τη συγκρότησή αυτής της συμμαχίας την πήρε η κυβέρνηση Τσίπρα), ασκώντας πίεση για πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική. Στις παραπάνω ομάδες πρέπει να προστεθεί και η διακριτή επίδραση που ασκεί η Βρετανία στις εξελίξεις της ΕΕ, στην πορεία της εξόδου της από αυτήν.

Η οξύτητα των αντιθέσεων είναι ακόμα μεγαλύτερη αν συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι αυτές διαπερνούν και το εσωτερικό του καθενός από τα παραπάνω κράτη-μέλη. Όσο ενιαία είναι (και όσο ενιαία εκφράζονται σε πολιτικό επίπεδο) τα συμφέροντα της αστικής τάξης όσον αφορά το τσάκισμα των εργασιακών-λαϊκών δικαιωμάτων, τόσο διαφορετικά μπορεί να είναι στον ανταγωνισμό μεταξύ τους.

Οι αντιθέσεις μεταξύ των κρατών-μελών εκφράζονται και στις σχέσεις τους με τους θεσμούς της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κόντρα ΕΚΤ, από τη μία, και γερμανικής κυβέρνησης και Γερμανικής Ένωσης Τραπεζών, από την άλλη, για την ασκούμενη επεκτατική νομισματική πολιτική. Η κόντρα αυτή, η οποία κρατά αρκετό καιρό, πέρασε σε νέα φάση μετά την πρόσφατη επίσκεψη Ντράγκι στο Βερολίνο και την ανοιχτή αμοιβαία ανταλλαγή κατηγοριών και απειλών.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ. Κ. Γιούνκερ περιέγραψε την παραπάνω κατάσταση, στη χαρακτηριστική για τον τίτλο της «Ομιλία για την κατάσταση της Ένωσης»: «Η Ευρωπαϊκή μας Ένωση βρίσκεται, τουλάχιστον εν μέρει, σε υπαρξιακή κρίση […] Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα δει τόσο μικρό κοινό έδαφος μεταξύ των κρατών-μελών μας, τόσο λίγους τομείς στους οποίους συμφωνούν να δουλέψουν μαζί». Στην ίδια ομιλία ανακοίνωσε (προκαλώντας την έντονη αντίδραση του αντιπροέδρου της Κομισιόν Ντομπρόβσκις) το διπλασιασμό του λεγόμενου «πακέτου Γιούνκερ» και την «ευφυή ευελιξία» στην εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας προς όφελος της μεγαλύτερης στήριξης της (καπιταλιστικής) ανάπτυξης. Πρόκειται για μέτρα που κινούνται σαφώς στην κατεύθυνση των κελευσμάτων της τελευταίας συνόδου των G20 περί της αναγκαιότητας πιο επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής. Όπως είναι αναμενόμενο, αυτά τα μέτρα προκαλούν αμηχανία στη Γερμανία, η οποία, μετά τις διαφωνίες της με την ασκούμενη νομισματική πολιτική, φαίνεται να πιέζεται και στο πεδίο της δημοσιονομικής πολιτικής.

Χαρακτηριστική είναι όμως η αντίδραση στις δηλώσεις Γιούνκερ από μεριάς της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία βρήκε «εξαιρετικά θετικά σημεία» στην ομιλία Γιούνκερ (υπενθυμίζουμε ότι ο Γιούνκερ ανήκει μαζί με τον Κ. Μητσοτάκη στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα). Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης από την πλευρά του δήλωσε ότι «αν συγκρίνει κανείς την ομιλία Γιούνκερ με την κοινή διακήρυξη της Αθήνας, θα βρει κοινά σημεία».

Παράλληλα με την ενίσχυση της τάσης δημοσιονομικής στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε μια σειρά χώρες, έδαφος κερδίζει και η υπεράσπιση της ανάγκης ενίσχυσης του προστατευτισμού σε ορισμένες από αυτές, ως αποτέλεσμα των δυσκολιών γρήγορης καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και της ανταγωνιστικής πίεσης από άλλες χώρες. Εδώ ξεχωρίζουν οι αποφάσεις των Αρχών σε Γερμανία, Αυστραλία, ΗΠΑ και Ολλανδία να βάλουν εμπόδια στην κινεζική επέλαση εξαγορών επιχειρήσεων στις χώρες τους, προκαλώντας την αντίδραση της Κίνας που τις κατηγορεί για προστατευτισμό. Ιδιαίτερα έντονα εκφράστηκαν οι τάσεις προστατευτισμού και στην προεκλογική καμπάνια του Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ.

Η ενίσχυση των προστατευτικών τάσεων δεν τις καθιστά –τουλάχιστον προς το παρόν– κυρίαρχες ούτε καν στις ΗΠΑ, οι οποίες συνεχίζουν να ιεραρχούν την ανάγκη σύναψης της Διατλαντικής Συμφωνίας Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP), προσκρούοντας στη σθεναρή αντίδραση της Γερμανίας και της Γαλλίας όσον αφορά τους όρους της Συμφωνίας. Αντίθετα με τo «πάγωμα» των διαπραγματεύσεων για την TTIP, πριν λίγες μέρες υπογράφτηκε τελικά –μετά από τα σχετικά παζάρια με το κοινοβούλιο της βελγικής Βαλονίας– η εμπορική συμφωνία ΕΕ-Καναδά (CETA), ενώ συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις για τη διεθνή Συμφωνία Εμπορίου Υπηρεσιών (TiSA) που περιλαμβάνει χώρες από όλες τις ηπείρους (εκτός από την Αφρική) και προβλέπει την άρση των όποιων εμποδίων παραμένουν στην κίνηση κεφαλαίων και στο εμπόριο στους τομείς των υπηρεσιών. Η παραπάνω κινητικότητα στον τομέα των εμπορικών συμφωνιών γίνεται σε μία περίοδο όπου με μία φωνή όλοι οι διεθνείς διακρατικοί οργανισμοί (ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ) ξεχωρίζουν ως βασικό κίνδυνο για την παγκόσμια ανάπτυξη την επιβράδυνση των ρυθμών επέκτασης του διεθνούς εμπορίου.

Η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα διάφορα κράτη και κέντρα του ιμπεριαλιστικού συστήματος εκφράζεται και σε στρατιωτικό επίπεδο. Οι αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες αποτυπώνουν την κλιμάκωση της επιθετικότητας εναντίον της Ρωσίας σε όλα τα μέτωπα, από τη Συρία μέχρι τη Βαλτική, μέσα από την ανάπτυξη ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων σε Λετονία, Εσθονία, Πολωνία, Ρουμανία, καθώς και ναυτικών δυνάμεων στη Μαύρη Θάλασσα. Όσον αφορά τη Συρία, η όξυνση αυτή αποτυπώνεται ήδη στην εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων σε Συρία και Ιράκ και ιδιαίτερα στις πόλεις Χαλέπι, Μοσούλη και Ράκα.

Ιδιαίτερα στοιχεία της τελευταίας περιόδου είναι η προσπάθεια διακριτού στρατιωτικού και διπλωματικού ρόλου της Τουρκίας σε συνδυασμό με τη μερική προσέγγισή της με τη Ρωσία και η ύφεση των ρωσικών-συριακών επιχειρήσεων στο Χαλέπι μετά τις πιέσεις των ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ. Με τους ευρύτερους σχεδιασμούς της Τουρκίας στην περιοχή συνδέονται και οι πρόσφατες δηλώσεις Ερντογάν, με τις οποίες αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λωζάνης που καθόρισε τα σημερινά σύνορα του τουρκικού κράτους, αλλά και οι δηλώσεις του περί ευθύνης και δικαιώματος αυτοδίκαιης παρέμβασης της Τουρκίας σε μια περιοχή που εκτείνεται από την Ανατολική Ευρώπη ως τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και περιλαμβάνει μέχρι και τη …Θεσσαλονίκη.

Σε επίπεδο ΕΕ, ο Γιούνκερ ανακοίνωσε τη δημιουργία Ενιαίου Ανώτατου Στρατηγείου της ΕΕ με μόνιμες στρατιωτικές δομές. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ενίσχυση της αυτόνομης στρατιωτικής παρουσίας της ΕΕ αποτελεί ίσως το μοναδικό πεδίο στο οποίο συνεχίζει να δρα ενιαία ο λεγόμενος άξονας Βερολίνου-Παρισιού κόντρα στη Βρετανία και χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που δε στηρίζουν αυτή την προοπτική, θεωρώντας την ανταγωνιστική και υπονομευτική προς το ΝΑΤΟ.

Η ελληνική κυβέρνηση από την πλευρά της προσπαθεί να αναβαθμίσει τη συμβολή της στα πλαίσια της δράσης του ΝΑΤΟ, όπως φάνηκε και από την υπογραφή της στην πρόσφατη Σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, ενώ σε περιφερειακό επίπεδο συνεχίζει να ιεραρχεί τη συνεργασία με την Κύπρο και την Αίγυπτο, όπως έδειξε και η 4η Τριμερής Σύνοδος των χωρών αυτών που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβρη στο Κάιρο. Η κυβέρνηση σκοπεύει να αξιοποιήσει την επίσκεψη Ομπάμα –πέρα από το ζήτημα του κρατικού χρέους– και για την ανάδειξη της Ελλάδας σε κομβική χώρα για τις εξελίξεις στην περιοχή της Ν/Α Μεσογείου. Από την πλευρά του ο Ομπάμα επιδιώκει με τη συγκεκριμένη επίσκεψη την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων σε μια σειρά ζητήματα (Κυπριακό, αξιοποίηση ενεργειακών κοιτασμάτων, κυριαρχικά δικαιώματα ΑΟΖ των κρατών της περιοχής, αναβάθμιση των ελληνικών βάσεων σε συνδυασμό με τη σχετική επιδείνωση των σχέσεων τους με την Τουρκία κλπ.). Όσον αφορά συγκεκριμένα το Κυπριακό, αυξάνουν οι πιέσεις για λύση τύπου «Σχεδίου Ανάν», κάτι που αναδεικνύει και την επικαιρότητα της θέσης του ΚΚΕ για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Στο πεδίο της οικονομικής διπλωματίας, στα τέλη Σεπτέμβρη δημοσιεύτηκαν από τον υφυπουργό Εξωτερικών οι «Δράσεις Οικονομικής Διπλωματίας του υπουργείου Εξωτερικών για το 2017», με διακηρυγμένο στόχο τη «διευκόλυνση της ελληνικής επιχειρηματικής εξωστρέφειας». Σε αυτό το κείμενο ανακοινώθηκε η σύσταση διυπουργικών επιτροπών με 12 χώρες και 22 επιχειρηματικών αποστολών σε 22 χώρες. Με αντίστοιχους στόχους βρέθηκε το Σεπτέμβρη στον Καναδά (μετά τις Βρετανία και ΗΠΑ) ο Ν. Παππάς, αναζητώντας επενδυτές για την Ελλάδα.

Ενώ η κυβέρνηση δρα στο εσωτερικό και το εξωτερικό προς όφελος της εξυπηρέτησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανάπτυξης, στο λαό πουλάει «φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες». Οι κυβερνητικοί μηχανισμοί λειτουργούν στο φουλ, «ντύνοντας» κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία με τον αντίστοιχο προπαγανδιστικό μανδύα. Έτσι, ο πρωθυπουργός τόλμησε να οργανώσει και πάλι κυβερνητική φιέστα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, ενώ η ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού από «ξεπούλημα» μετατράπηκε σε «αξιοποίηση», με τον Αρ. Μπαλτά να παρουσιάζει μάλιστα αυτή την ιδιωτικοποίηση ως «υποχρεωτικό συμβιβασμό στο δημοκρατικό δρόμο του σοσιαλισμού»…

Χαρακτηριστικά για τον τρόπο με τον οποίο αποκτούν ψευδή περιεχόμενο οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των αστικών κομμάτων είναι τα όσα ακολούθησαν την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία κρίθηκε αντισυνταγματικός ο λεγόμενος νόμος Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες. Η αντιπαράθεση μεταξύ των αστικών κομμάτων για το καθεστώς λειτουργίας και τον αριθμό των καναλιών, η οποία εκφράζει τις προσπάθειές τους να φέρουν το τηλεοπτικό πεδίο «στα μέτρα τους», κρύβει την από κοινού αποδοχή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης. Η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει ως σύγκρουση με τη διαπλοκή την προσπάθεια αναδιανομής της τηλεοπτικής πίτας και δημιουργίας πιο ευνοϊκού προς αυτήν τηλεοπτικού τοπίου.

Απέναντι σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι πρέπει να προτάξουν το δικό τους ανάστημα. Ιδιαίτερο σταθμό αποτέλεσε το προηγούμενο διάστημα η διοργάνωση συλλαλητηρίου και η παράδοση σε όλα τα κόμματα (πλην της Χρυσής Αυγής) της πρότασης νόμου που στήριξαν πάνω από 530 συνδικάτα σε όλη τη χώρα, διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, κανένας εργαζόμενος κάτω από 751 ευρώ, δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Επόμενο σημαντικό βήμα είναι η απεργία στις 24 Νοέμβρη, μετά από πρόταση του ΠΑΜΕ, η οποία πρέπει να πάρει πανελλαδικά, πανεργατικά χαρακτηριστικά. Παράλληλα με την απεργία, οι δυνάμεις του ταξικού πόλου στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα προετοιμάζουν την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ που θα πραγματοποιηθεί στις 19-20 Νοέμβρη στο ΣΕΦ

Αμερικανιές ...

Μετά το ξέπλυμα της πολιτικής των Μνημονίων, της τρόικας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, μετά το ξέπλυμα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την οποία η παρούσα κυβέρνηση συνεχίζει να εφαρμόζει με το εξόχως «αριστερό» επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», ο κ.Τσίπρας φρόντισε κατά την επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα να διεκπεραιώσει και το ξέπλυμα της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η εικόνα της πρώτη φορά «Αριστεράς» να απαγορεύει διαδηλώσεις και μαζί με τους Γλίξμπουργκ να χειροκροτεί στο πρόσωπο του Ομπάμα τη συμβολή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη… δημοκρατία - και τούτα παραμονή του Πολυτεχνείου – μιλούν από μόνα τους. 

Ακούσαμε λοιπόν τον («αριστερό» πάντα…) Έλληνα πρωθυπουργό να απευθύνεται στον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο δηλώνοντας ότι με τη θητεία του «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο». Περίεργη προσέγγιση αν σκεφτεί κανείς ότι κατά την θητεία Ομπάμα αυξήθηκε κατά κοντά 1 τρισ. δολάρια (!) από την προηγούμενη θητεία Μπους το ποσό που παραχωρήθηκε από το αμερικανικό κράτος στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα για να διεξάγει τις «απελευθερωτικές» επιχειρήσεις του ανά τον κόσμο.  

Ακούσαμε, επίσης, από τον κ.Τσίπρα ότι οι ΗΠΑ επί Ομπάμα ήταν μια χώρα που έσπευσε «να υπερασπιστεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας». Εξίσου περίεργη προσέγγιση αν ρίξει κανείς μια ματιά είτε στο Γκουαντανάμο – που παραμένει στη θέση του – είτε στη Συρία, στη Λιβύη και στη Μέση Ανατολή που στην προηγούμενη θέση τους βρίσκονται, πλέον, συντρίμμια, ή αν ρίξει μια ματιά στις στατιστικές των δολοφονημένων από μαύρων πολιτών από την αμερικανική αστυνομία στο εσωτερικό των ΗΠΑ…

Αυτού του είδους η αποτίμηση της θητείας Ομπάμα που επιχείρησε ο κ.Τσίπρας δεν αντέχει σε καμία κριτική. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, όπως την γνωρίζουν όχι μόνο οι κάτοικοι της Ελλάδας, αλλά οι κάτοικοι του πλανήτη Γη.

Θα ισχυρίζονταν κάποιοι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να είπε και μια κουβέντα παραπάνω αφενός για τις ανάγκες της φιλοξενίας του υψηλού του καλεσμένου αφετέρου διότι έλαβε ως αντίδωρο τη βοήθεια του Ομπάμα στα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος.

Αλλά μετά το ταξίδι Ομπάμα κατά το οποίο ήλθε, εξυμνήθηκε και απήλθε, εκείνο το οποίο απέμεινε για τα ελληνικού λεγόμενου ενδιαφέροντος θέματα ήταν τα κυβερνητική πανηγύρια. Που, όμως και για να το πούμε ευγενικά, είναι για τα πανηγύρια…

Εκείνο που έμεινε από το ταξίδι του Ομπάμα, όπως σημειώσαμε και στη Realnews, είναι:

α. Η ΝΑΤΟική επικυριαρχία με την δεδηλωμένη πρόθεση του κ.Τσίπρα για διατήρηση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο Αιγαίο. Είστε παράδειγμα προς μίμηση που παρέχεται το 2% του ΑΕΠ σας στο ΝΑΤΟικό ταμείο, συνεχάρη τον κ.Τσίπρα ο Ομπάμα. Πράγματι. Η Ελλάδα των Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου και τώρα Τσίπρα, την τελευταία 7ετία των μειώσεων μισθών και συντάξεων, έχει προσφέρει στο ΝΑΤΟ «συμμαχικά» λύτρα που ξεπερνούν τα 30 δισ. ευρώ!

β. Το καθεστώς διαμόρφωσης των διεθνών σχέσεων της χώρας με πυξίδα το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Είναι ενδεικτικά τα «εύγε» του Ομπάμα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στις κυρώσεις κατά Ρωσίας, αλλά και τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου όταν ο Ομπάμα εκθείαζε την πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία, εκεί όπου η υφυπουργός επί των Εξωτερικών του, η κυρία Νούλαντ, ανέλαβε την προώθηση των ναζί στην διακυβέρνηση της χώρας…

γ. Οι τουρκικές και κάθε λογής υποδαυλισμένες από τις ΗΠΑ προκλήσεις και κινήσεις κατά της Ελλάδας. Η σιωπή του Ομπάμα για τη Συνθήκη της Λοζάνης και τα προβλήματα με την ΠΓΔΜ (σσ: την αναγνωρισμένη από τις ΗΠΑ σαν «Μακεδονία»), αλλά και η επιμονή του για την «επίλυση» του Κυπριακού με όρους ξαναζεσταμένου σχεδίου Ανάν, ήταν χαρακτηριστικά.

Σε ό,τι αφορά τώρα στο θέμα του χρέους, οι δηλώσεις Σόιμπλε ενώσω ο Ομπάμα βρισκόταν στην Αθήνα, αλλά και οι δηλώσεις Ομπάμα αμέσως κατά την άφιξή του στο Βερολίνο – εκεί όπου έπλεξε το εγκώμιο της Μέρκελ της οποίας δήλωσε… ψηφοφόρος και φανατικός οπαδός - δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών:

Η όποια διευθέτησή του χρέος, όποτε και αν γίνει, προοιωνίζεται για τον ελληνικό λαό ένα νέο μνημόνιο, όπως κι αν αυτό ονομαστεί. Αυτό το γνωρίζουν πρώτα και κύρια οι εγχώριοι φίλοι του κ.Ομπάμα που δεν έπαυσαν να τον χειροκροτούν με πάθος ακόμα κι όταν αυτός τους προέτρεπε να επιταχύνουν τις «μεταρρυθμίσεις». Θυμίζουμε πως όταν ο οι ΗΠΑ μιλούν για «μεταρρυθμίσεις» δεν εννοούν τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι εννοεί το ΔΝΤ…

Εκείνο, επομένως, που θα απομείνει να θυμίζει στον ιστορικό του μέλλοντος την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, πέραν του κόστους της όπως αυτό θα αποτυπωθεί πολύ σύντομα στα ζητήματα της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, δεν είναι παρά οι… αναξιοπρεπείς αμερικανιές στις οποίες επιδόθηκε το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα της χώρας. 

Αμερικανιές όπως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ξεροσταλιάζει για μια κατ’ ιδίαν συνομιλία… ενός λεπτού με τον απερχόμενο πλανητάρχη, αμερικανιές όπως των Θεοδωράκη – Λεβέντη να διαμαρτύρονται γιατί δεν τους προσκάλεσαν στο δείπνο με τον Ομπάμα, ή αμερικανιές όπως αυτές: 

Εμπαιγμός απέναντι στη φτώχεια

Εμπαιγμός απέναντι στη φτώχεια

Στο γνώριμο σκηνικό της διανομής του «κοινωνικού μερίσματος» επανέρχεται τις μέρες αυτές η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με αφορμή την κατάθεση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017 και με φόντο την υπέρβαση των στόχων για τα ματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα του 2016. Την ίδια ώρα, οι κυβερνητικές εξαγγελίες έρχονται λίγο πριν από το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου και βέβαια της επιβολής των πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων μέσα από ένα μπαράζ εφαρμοστικών νόμων και άλλων αποφάσεων. «Λόγω της υπέρβασης του στόχου, θα εξεταστεί άμεσα η δυνατότητα εφάπαξ διάθεσης μέρους της υπέρβασης σε δράσεις για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και προστασίας», αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού.

***

Τα παραπάνω συνιστούν μια ακόμη απάτη ολκής, στην προσπάθεια της συγκυβέρνησης να «στρεψοδικήσει» από το κεντρικό ζήτημα, από την αχαλίνωτη αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου. Ακόμη κι αν αποδοθούν τα ποσά αυτά, η ουσία είναι ότι τα πλεονάσματα αυτά θα στηρίζονται πάνω στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία και οξύνει τη φτώχεια στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, δίνοντας ορισμένα ψίχουλα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και μόνο για τις πιο ακραίες μορφές της. «Διευκρινίζοντας» παραπέρα, και με το βλέμμα στραμμένο στο κλείσιμο της «αξιολόγησης», υψηλόβαθμος κυβερνητικός παράγοντας τόνιζε χαρακτηριστικά: «Το ότι έχουμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ υπέρβαση πλεονάσματος δεν σημαίνει ότι μπορούμε να δώσουμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ μέρισμα, μπορεί τελικά να δώσουμε ένα αισθητά μικρότερο κομμάτι, όσο είναι ασφαλές»...

***

Σχετικά και απόλυτα, πρόκειται για τη διαχείριση των ακραίων φαινομένων της επίσημης φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, στο έδαφος της φοροληστείας του λαού και της διάλυσης της γκάμας των κρατικών κονδυλίων που αφορούν στην κάλυψη ακόμη και των στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών. Ακριβώς σε αυτή την πολιτική βασίζονται οι όποιες παροχές πτωχοκομείου διαφημίζονται σήμερα από τη συγκυβέρνηση και μάλιστα στην ίδια κατεύθυνση με αυτή των προκατόχων της. Πρόκειται για τη «χιλιοπαιγμένη» συνταγή με την οποία συντάσσονται όλοι ανεξαιρέτως οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, μαζί και τα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου. Το ΔΝΤ, για παράδειγμα, όπως πρόσφατα και ο ΣΕΒ, έχουν βάλει το ζήτημα της διάλυσης του αφορολόγητου ορίου στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, προκειμένου, όπως λένε, να εξευρεθούν πόροι για να στηριχθούν οι αδύναμοι. Σε κάθε περίπτωση, όπως επιβεβαιώνεται και σήμερα, οι πόροι «εξοικονομούνται» από την ένταση της επίθεσης σε βάρος συνολικά των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων, σε κάθε περίπτωση, και των φτωχότερων τμημάτων του λαϊκού πληθυσμού.

***

Σε αυτό το πλαίσιο, οι κρατικοί προϋπολογισμοί αποτελούν ένα ακόμη αποφασιστικό εργαλείο για την εκτεταμένη αναδιανομή του κοινωνικού παραγόμενου πλούτου σε όφελος και για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου. «Αδιάψευστος μάρτυρας» για τα παραπάνω είναι τα μεγέθη του κρατικού προϋπολογισμού, σύμφωνα με τα οποία, η ανάκαμψη του ΑΕΠ για το 2017 εκτιμάται σε 2,7%, ενώ την ίδια ώρα, η απόδοση των νέων αντιλαϊκών μέτρων είναι υπερτριπλάσια σε σχέση με αυτά του 2016, ως αποτέλεσμα της απογείωσης των φόρων και των άλλων χαρατσιών σε βάρος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ταυτόχρονα βέβαια με το νέο μπαράζ δραστικών περικοπών στα κονδύλια για την κάλυψη ζωτικών λαϊκών αναγκών, όπως για συντάξεις, Πρόνοια κ.ά.

***

Μάλιστα, σύμφωνα με «διαρροές», το «επικαιροποιημένο μνημόνιο» της συμφωνίας συγκυβέρνησης και κουαρτέτου αναφέρει ότι «εάν οι δημοσιονομικές επιδόσεις εμφανίζουν μόνιμη υπέρβαση έναντι των στόχων, οι αρχές θα μπορούν, σε συμφωνία με τους θεσμούς, να εξετάσουν το ενδεχόμενο αξιοποίησης της υπέρβασης για την ενίσχυση των κοινωνικών δαπανών (...) εφόσον επιβεβαιωθεί η υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων». Σε αυτό το πλαίσιο, τα όποια ψίχουλα των «κοινωνικών μερισμάτων» είναι η άλλη όψη των μέτρων μόνιμου χαρακτήρα και «επαναλαμβανόμενης απόδοσης», που «στοιχειώνουν» την καθημερινότητα της λαϊκής οικογένειας.

Συγκοινωνούντα δοχεία

Συγκοινωνούντα δοχεία

Με μια ανακοίνωση που εξέδωσε το βράδυ της Δευτέρας, ο ΣΕΒ περιέγραψε το πραγματικό περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης για τα Εργασιακά, επαναφέροντας το σύνολο των απαιτήσεων που προβάλλει παγίως για την αγορά εργασίας, πολλές από τις οποίες έχουν ενσωματωθεί σε προηγούμενους νόμους και μνημόνια.
Η αντίδραση της κυβέρνησης, ότι δήθεν εξεπλάγη από την ανακοίνωση των βιομηχάνων, όταν πριν από λίγες ώρες η υπουργός Εργασίας διαβεβαίωνε πως οι εργοδοτικές ενώσεις ανανέωσαν την πίστη τους στην «εθνική γραμμή» για τα Εργασιακά, είναι πέρα για πέρα κάλπικη και προκλητική.
Οι θέσεις των βιομηχάνων και άλλων εργοδοτικών ενώσεων για τα ζητήματα της αγοράς εργασίας δεν έγιναν γνωστές στην κυβέρνηση λίγες ώρες πριν κλείσει και αυτός ο γύρος της διαπραγμάτευσης.
Περιγράφονται στα υπομνήματα που έχουν καταθέσει ο ΣΕΒ και οι άλλοι φορείς των εργοδοτών στο κουαρτέτο. Εχουν εκφραστεί δημόσια από στελέχη της εργοδοσίας και έχουν συζητηθεί «διά ζώσης» με υπουργούς της κυβέρνησης.
Επομένως, είναι αστείο να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι έπεσε από τα σύννεφα διαβάζοντας προχτές βράδυ την ανακοίνωση του ΣΕΒ.
Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στο πόρισμα που συνέταξε η λεγόμενη επιτροπή των «εμπειρογνωμόνων» για τα Εργασιακά, το οποίο αποτελεί και επίσημη θέση της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση, συμπεριέλαβε τον πυρήνα των εργοδοτικών απαιτήσεων, καμουφλαρισμένες πίσω από τις ευρωπαϊκές «βέλτιστες πρακτικές».
Για παράδειγμα, στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, το πόρισμα συστήνει να γίνει σεβαστή η επικείμενη απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, που θα ζητάει την πλήρη συμμόρφωση με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, δηλαδή την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων.
Αντισταθμιστικά σ' αυτό, η κυβέρνηση προτείνει μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας (μειωμένο ωράριο, επέκταση της «εκ περιτροπής εργασίας» κ.ά.), για να αποτρέπονται τάχα οι απολύσεις, προσφέροντας μάλιστα στους εργοδότες την «ευκολία» να πληρώνει ο ΟΑΕΔ για τις ώρες που οι εργαζόμενοι δεν θα απασχολούνται στην επιχείρηση.
Τι παραπάνω λέει ο ΣΕΒ στην ανακοίνωσή του; Τίποτα απολύτως. Θεωρεί δεδομένο ότι οι απολύσεις θα απελευθερωθούν πλήρως και ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να πληρώσει ούτε σεντ για τα «αντισταθμιστικά» που υπόσχεται η κυβέρνηση.
Αλλά και στο θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, το πόρισμα προτείνει την επεκτασιμότητα για τις κλαδικές συμβάσεις και την ισχύ τους έναντι οποιασδήποτε άλλης σύμβασης με χειρότερους όρους. Περιέχει όμως και μια σειρά από εξαιρέσεις, που καθιστούν «αδειανό πουκάμισο» για τους εργαζόμενους τις κλαδικές συμβάσεις και δίνουν προτεραιότητα στις επιχειρησιακές.
Αντίστοιχες καραμπινάτες ομοιότητες μπορούν να επισημανθούν και για άλλα ζητήματα που «ανοίγουν» με το πόρισμα, για τα οποία έχει εκφραστεί κατά καιρούς και η μεγαλοεργοδοσία (συνδικαλιστικός νόμος, προσφυγή στη Διαιτησία κ.ά.).
Εντύπωση προκαλεί, εξάλλου, ότι στην ανακοίνωση του ΣΕΒ δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στον τρόπο καθορισμού του κατώτερου μισθού και στη διατήρηση του «υπο-κατώτερου», γεγονός που μπορεί να σημαίνει ότι ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα έχει ήδη κλείσει στη διαπραγμάτευση.
Αλλωστε, οι προτάσεις του πορίσματος βρίσκονταν πολύ κοντά στο νόμο που προβλέπεται να εφαρμοστεί μετά το 2017, ενώ προτεινόταν και η διατήρηση του «υπο-κατώτερου» μισθού, για όσους δεν έχουν εργασιακή εμπειρία.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι οι θέσεις κυβέρνησης, εργοδοτών και κουαρτέτου για τα Εργασιακά αποτελούν «συγκοινωνούντα δοχεία», όπου οι προτάσεις του ενός διαχέονται στις προτάσεις του άλλου, με κοινή συνισταμένη την υπηρέτηση του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της χειραγώγησης του λαού.