Φιλελέ ιστορία απ’ τα Lidl – Ο Στάλιν φταίει για το Ολοκαύτωμα Εβραίων μας λέει η Athens Voice

Κατιούσα

Πολλοί μπορεί να έχετε ακούσει τις θεωρίες περί του δήθεν “αντισημιτισμού” του Στάλιν, φέρνοντας ως απόδειξη τη διαβόητη “υπόθεση των γιατρών”, την ψύχρανση των σχέσεων με το Ισραήλ και τις διώξεις εναντίον γνωστών Σοβιετικών εβραϊκής καταγωγής, όπως η σύζυγος του Μολότοφ (που έκλαιγε γυρίζοντας από τα γκούλαγκ για το θάνατο του Στάλιν, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Οι καθαρά πολιτικοί λόγοι αυτών των μέτρων και η ανυπαρξία φυλετικών κινήτρων είναι κάτι που παραδέχονται ακόμα και αστοί ιστορικοί με στοιχειώδη εντιμότητα. Αλλά ακόμα και οι πλέον εμπαθείς εξ αυτών, ακόμα κι όσοι διατείνονται ότι ο Στάλιν “βοήθησε” το Χίτλερ με το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ δεν έχουν φτάσει στο σημείο να ρίξουν ευθέως τις ευθύνες για το Ολοκαύτωμα στους Σοβιετικούς.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν οι χιπστεροφιλελέ της Athens Voice και λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Έτσι λοιπόν ο Κώστας Λεντάκης σε άρθρο του με τίτλο “Η ξεχασμένη συνενοχή του μαρξισμού στο Ολοκαύτωμα”, βρίσκει τον πραγματικό ένοχο της εβραϊκής εξόντωσης όχι στη ναζιστική κοσμοθεωρία και πρακτική, αλλά στο σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ και το “σοβιετικό επεκτατισμό”: “Η Σοβιετική επεκτατικότητα εις βάρος των γειτόνων της δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες, που θα εκμεταλλεύονταν στο έπακρο οι Εθνικοσοσιαλιστές, για να διαπράξουν το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα από την επομένη της Γερμανικής εισβολής στην ΕΣΣΔ, τον Ιούνιο του 1941.” Μπορεί λοιπόν κυρίες και κύριοι το ολοκαύτωμα να ξεκίνησε την επομένη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, δηλαδή όταν ΕΣΣΔ και Γερμανία ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά τους Εβραίους κατά βάση τους σκότωσε ο Στάλιν, γιατί έτσι μας αρέσει.
Η αήττητη λογική συνεχίζεται και παρακάτω: Η στοχοποίηση της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας των Εβραϊκών κοινοτήτων (σ.σ εννοεί της ανατολικής Πολωνίας και των Βαλτικών χωρών) από τους Σοβιετικούς, κατέστησε αδύνατη την οργάνωση αντίστασης κατά των Γερμανών από τις Εβραϊκές κοινότητες, όταν εκείνοι εισέβαλαν με τη σειρά τους το 1941. Μιλάμε για τέτοια στοχοποίηση, που οι εβραϊκές κοινότητες, ειδικότερα της Πολωνίας, θεωρούνταν οι καλύτεροι συνεργάτες των Σοβιετικών, κάτι που τους έθετε και στο στόχαστρο των ντόπιων αντισημιτών και εθνικιστών, που περίμεναν τους Γερμανούς για τη ρεβάνς, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο αρθρογράφος ωστόσο αποφασίζει απλώς να αντιστρέψει την πραγματικότητα, παρουσιάζοντας τους σφαγείς ως “πρώην συνεργάτες των Σοβιετικών” που “για να ξεπλύνουν από πάνω τους την ενοχή της συνεργασίας με τους Μπολσεβίκους εις βάρος της κοινωνίας τους, έριξαν την ευθύνη για τις δικές τους πράξεις πάνω στους Εβραίους συμπατριώτες τους και πήραν μέρος στη μαζική τους δολοφονία υπό Γερμανική καθοδήγηση”. Γνωστό τοις πάσι ότι οι συνεργάτες των Ες – Ες που τιμώνται σήμερα σε όλη τη Βαλτική ήταν προηγουμένως φανατικοί σοβιετόφιλοι εξάλλου.
Όσο προχωράει το πράγμα γίνεται όλο και πιο σουρεαλιστικό: “Οι Σοβιετικές εθνικοποιήσεις των Εβραϊκών επιχειρήσεων και κτημάτων και οι εκτοπισμοί των Εβραϊκών οικογενειών στο Καζακστάν και στα γκούλαγκ, δημιούργησαν οικονομικά κίνητρα, ώστε να πάρουν μέρος στο Ολοκαύτωμα οι Σοβιετικοί πολίτες. Μετά την εισβολή των Γερμανών αυτές οι περιουσίες αναδιανεμήθηκαν στους ντόπιους, οι οποίοι πλέον είχαν οικονομικό συμφέρον να συνεργασθούν με τους Γερμανούς για να σιγουρευτούν, ότι οι αρχικοί Εβραίοι ιδιοκτήτες τους δε θα επιβίωναν για να  τις πάρουν πίσω.” Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας μολονότι παραδέχεται ότι οι εβραϊκές περιουσίες δόθηκαν σε ντόπιους (αν και τεχνηέντως αποφεύγει να πει “συνεργάτες”), επιλέγει να εμφανίσει τις εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων και γης- ό,τι κι αν εννοεί εν προκειμένω – , ως κίνητρο για την εξόντωση των Εβραίων. Αναρωτιέται βέβαια κανείς γιατί περίμεναν τους Γερμανούς να έρθουν και δεν σκότωναν τους ιδιοκτήτες κατευθείαν, αφού οι Σοβιετικοί ήταν τόσο φιλικοί προς την εβραϊκή εξόντωση.
Οι συκοφαντίες συνεχίζονται και για την μεταπολεμική περίοδο, όπου τάχα ΕΣΣΔ και Πολωνία “νομιμοποίησαν” τις συνέπειες του Ολοκαυτώματος, το οποίο λέει “δεν αναγνώριζαν κιόλας”. Το ότι από την πρώτη στιγμή υπήρξαν Εβραίοι επιζώντας που επέστρεψαν και στις δύο χώρες και ότι τα προβλήματα που πράγματι ανέκυψαν στις σχέσεις ενός τμήματος των κοινοτήτων αυτών με τις αρχές είχαν να κάνουν κυρίως με τις διακυμάνσεις των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ (το οποίο βέβαια πρώτη η ΕΣΣΔ παγκοσμίως αναγνώρισε, αλλά ποτέ δεν αφήνουμε μια λεπτομέρεια να χαλάσει μια όμορφη ιστορία για κομμουνιστές αντισημίτες αγρίους) δεν είναι κάτι που απασχολεί το συγγραφέα. Ούτε φυσικά το ότι οι κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο ήταν από τους πρώτους που ανέδειξαν την εβραϊκή εξόντωση, ακόμα και μεσούντος του πολέμου. Το ότι δεν αναγνώριζαν την ιδιαιτερότητα του Ολοκαυτώματος, ήταν επειδή διέβλεπαν την πολιτική του χρήση για την υποτίμηση της θυσίας των κομμουνιστών και τη νομιμοποίηση της πολιτικής του Ισραηλινικού κράτους, κι όχι επειδή δεν τιμούσαν τους Εβραίους ως θύματα των ναζί.
Ως συνήθως, το καλύτερο έμεινε για το τέλος: “Σήμερα, η συμμαχία της αριστεράς με ισλαμιστές εις βάρος των φιλελεύθερων και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων σε δυτικές δημοκρατίες, όπως των Βρετανών Εργατικών και των Αμερικανών Δημοκρατικών με τους Παλαιστίνιους, δημιουργεί μια δυναμική που θέτει εκ νέου σε κίνδυνο τους Εβραίους κατοίκους της Δύσης και στοχοποιεί το Ισραήλ” Κι άντε στο μπερδεμένο μυαλό του φιλελέ ο Κόρμπιν να θεωρείται γνήσιος απόγονος του Στάλιν, αλλά οι Δημοκρατικοί; Εκτός αν αναφέρεται σε ορισμένους βουλευτές που εμφανίζονται υποστηρικτικοί στην Παλαιστίνη, αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν με το μαρξισμό μόνο μια Σώτη θα μπορούσε να ξέρει. Απορούμε δηλαδή πώς δεν εμπνεύστηκε πρώτη αυτό το αριστούργημα, αν μη τι άλλο όμως έχει “μαθητές” που τη βγάζουν ασπροπρόσωπη.

“Εστία” αντικομμουνισμού – Έρχεται ο Σελέκος και μαθαίνει στα παιδιά μας να μισούν τους χαφιέδες των ναζί

 

Κατιούσα

Ανήκουστα πράγματα συμβαίνουν στην τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης, όπου κόκκινοι δήμαρχοι προσηλυτίζουν τα βλαστάρια μας σε αιμοσταγείς ιδεολογίες. Ευτυχώς όμως υπάρχει και μια μερίς που αντιστέκεται, όπως έλεγε και ο Λογοθετίδης. Εν προκειμένω μια εφημερίς, η κοσμαγάπητη – not – και ιστορική – για τη Δεξιά – “Εστία”, που στο προηγούμενο Σαββατοκυριακάτικο φύλλο της φιγουράρισε με πρωτοσέλιδο “Δηλητηριάζουν με εμφύλιο τις ψυχές μικρών μαθητών – Βιβλίο για το διχασμό – βραβείο στους αριστεύσαντες του Δήμου Χαϊδαρίου”.
– Αλήθεια Γιάγκο; Μοίρασαν βιβλίο για το συμμοριτοπόλεμο οι μιαροί κομμουνισταί;
– Ναι Βίρνα, το μίασμα ο Σελέκος βράβευσε αριστούχους του Δήμου με κομμουνιστικό ανάγνωσμα.
Σοκ στις ευαίσθητες ψυχές χηρών γυμνασιαρχών του ’50 και αποστράτων της Βασιλικής Χωροφυλακής που αποτελούν και το τάργκετ γκρουπ της εφημερίδος.
Είναι εξάλλου τόσο ύπουλοι οι κουκουέδες, που βραβεύουν αριστούχους, για να πετύχουν τα σκοτεινά τους σχέδια, ευτυχώς όμως η “Εστία” τους ξεσκεπάζει:” Όταν ἡ ἰσοπεδωτική Ἀριστερά ἀποφασίζει νά τιμήσει τήν ἀριστεία, θά πρέπει νά ἀνησυχοῦμε. Ὅταν ἕνας ἀριστερός δήμαρχος ἀποφασίζει νά βραβεύσει ἀριστούχους μαθητές, αὐτό πού στήν πραγματικότητα συμβαίνει εἶναι ὅτι θέτει σέ ἐφαρμογή ἕνα σχέδιο νά δηλητηριάσει τίς ψυχές τους καί νά καταστείλει τίς δημιουργικές διαθέσεις τους”. Όλα αυτά μάλιστα τα κάνει
“ένας πτυχιοῦχος ΤΕΙ”, όπως μας πληροφορεί για το Σελέκο έμπλεη περιφρόνησης η εφημερίδα, που βαδίζομεν δηλαδή…
Πάμε όμως και στο “σώμα του εγκλήματος”. Πρόκειται για ένα βιβλίο του Τάσου Αυγερινού, με τίτλο “Η μεγάλη νύχτα”. Δε φτάνει που εκδόθηκε από τη Σύγχρονη Εποχή των κομμουνιστών, αλλά τολμά να καταφέρεται κατά του κράτους των νικητών του εμφυλίου. Τολμά να τα κάνει αυτά ο συγγραφέας, που δεν είχε καν  “ἰδίαν ἀντίληψη τῶν γεγονότων” καθότι “γεννηθείς τό 1946”, σε αντίθεση υποθέτουμε με την πλειονότητα των συντακτών, που πιθανότατα έθαβαν στην άμμο κομμουνιστές την ίδια περίοδο.
Εκεί όμως που πραγματικά εκρήγνυται η “Εστία” είναι με το διήγημα “Τό φίδι”, όπου αναφέρεται η δολοφονία ενός καταδότη των ναζί, που μάλιστα χαρακτηρίζεται – άκουσον άκουσον – “σκουλήκι, κτήνος, απεχθής συμπολίτης”. Ενώ ως γνωστόν επρόκειτο απλώς περί αγνού πατριώτη που δεν άντεχε την εαμική καταπίεση, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει εξάλλου και ο αριστερός πια Νίκος Μαραντζίδης. Σε άλλο διήγημα, ο συγγραφέας έχει το θράσος να αποδίδει σε “λειτουργούς του κράτους” τη φράση “βούλωσέ το καθίκι και μην κάνεις τον ψόφιο κοριό”, ενώ είναι γνωστό πως στις φυλακές και τις εξορίες το σαβουάρ βιβρ τηρούνταν απαρέγκλιτα.
Γεγονός είναι πως το βιβλίο που έδωσε ο δήμος Χαϊδαρίου αδυνατεί να συναγωνιστεί τα καταπληκτικά πονήματα που έχει προσφέρει κατά καιρούς η Εστία, τα οποία ξεσκεπάζουν τα σταλινοκομμουνιστικά εγκλήματα και διαπλάθουν εξαίρετης εθνικοφροσύνης χαρακτήρες. Από την άλλη και η “Εστία” πρέπει να βρεθεί και πάλι σε εγρήγορση, γιατί από τότε που η “Δημοκρατία” έχει εξασφαλίσει τη συνεργασία με τις εκδόσεις “Πελασγός”, της έχει πάρει τα πρωτεία της αντικομμουνιστικής αριστείας κι είναι πραγματικά κρίμα να μένει πίσω.

“Ας γκρεμίσουμε το άγαλμα του Ουίνστον Τσώρτσιλ, λευκού ρατσιστή και κατά συρροή δολοφόνου”: Καταπέλτης ο πρώην άσος της Λίβερπουλ Τζον Μπαρνς

Κατιούσα

Δεν πήρε αιχμαλώτους ο παλαίμαχος παίκτης της Λίβερπουλ και της Εθνικής Αγγλίας Τζον Μπαρνς, καλεσμένος σε βρετανικό Sky News με αφορμή τη δήλωση του δημοφιλούς ηθοποιού Λίαμ Νίσον, που ομολόγησε ότι πριν 30 χρόνια αντέδρασε με ρατσιστικό τρόπο όταν έμαθε πως φίλη του είχε πέσει θύμα βιασμού από μαύρο άντρα, λέγοντας πως “έψαχνα να σκοτώσω ένα μαύρο μπάσταρδο” και δηλώνοντας πως νιώθει “τρόμο” και “ντροπή” για τις ενέργειές του τότε.
Όπως αναμενόταν, οι αποκαλύψεις αυτές του βορειοϊρλανδού ηθοποιού προκάλεσαν σάλο, με κάποιος να θεωρούν ανειλικρινή τη μεταμέλειά του και να ζητούν μποϊκοτάζ των ταινιών του. Το δικό του σχόλιο κλήθηκε να δώσει στο δελτίο του Sky news ο βετεράνος ποδοσφαιριστής, που σε ηλικία 12 ετών ήρθε από τη Τζαμάικα στη Βρετανία, έχοντας ζήσει στο πετσί του φυλετικές διακρίσεις, τις οποίες και αντιπαλεύει οργανωμένα. Ο παρουσιαστής σίγουρα δεν ήταν έτοιμος για αυτό που θα ακολουθούσε, καθώς ο Μπαρνς όχι απλά υπερασπίστηκε τον Νίσον, λέγοντας πως του “αξίζει μετάλλιο τιμής”, αλλά αντιπαρέβαλε τη στάση του σταρ με εκείνη του Ουίνστον Τσώρτσιλ, που σίγουρα δε θα μετάνιωνε για τις γνωστές ρατσιστικές του απόψεις ακόμα κι αν ζούσε.
“Ας γκρεμίσουμε το  άγαλμα του Ουίνστον Τσώρτσιλ, λευκού ρατσιστή και κατά συρροή δολοφόνου”, ξέσπασε ο πρώην ποδοσφαιριστής αφήνοντας άναυδο τον παρουσιαστή, που έσπευσε σχεδόν τραυλίζοντας να δικαιολογήσει το Βρετανό ηγέτη λέγοντας πως ήταν “άνθρωπος της εποχής του” κι αυτό “δεν τον κάνει λιγότερο σημαντικό παγκόσμιο ηγέτη”. Ο Μπαρνς φυσικά δεν πτοήθηκε καθόλου, αντιγυρίζοντας το επιχείρημα του δημοσιογράφου, ότι δηλαδή κι ο Νίσον ήταν άνθρωπος της εποχής του τότε κι αναρωτήθηκε “Πώς ο Τσώρτσιλ θεωρείται ήρωας, που πίστευε στο να εξοντώνονται με αέρια κατώτερες φυλές κι εμείς στοχοποιούμε τον Νίσον, που παραδέχτηκε πως έκανε λάθος, ενώ ο Τσώρτσιλ ποτέ δε θα το παραδεχόταν και θα έλεγε τα ίδια αν ζούσε σήμερα;”.

Από όλα τα γκολ της καριέρας του Μπαρνς, αυτό ήταν σίγουρα το πιο αξιομνημόνευτο.

Το διήγημα της Πέμπτης: «Ο Στέλιος ο άπατρις»

 του Φώντα Λάδη

Κατιούσα

Ο Φώντας Λάδης γεννήθηκε το 1943 στη Σπάρτη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε Ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά και συνεργάστηκε με έντυπα του εξωτερικού. Την περίοδο 1967 – 1973 έζησε στη Ρώμη.
Συνεκδότης με τον Δημήτρη Γκιώνη του περιοδικού “Τετράδιο” από το 1974 ως το 1976.
Έχει γράψει ποίηση, πεζογραφία, ταξιδιωτικό, πολιτικό και ιστορικό δοκίμιο, καθώς και βιβλία για παιδιά. Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Λοΐζο, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Μάριο Τόκα, τον Λίνο Κόκοτο, τον Δημήτρη Λάγιο και άλλους Έλληνες συνθέτες.
Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Ένωσης Μουσικοσυνθετών – Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ) και ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Εταιρείας Αρχείου και Μελετών “Μνήμες”.

Φώντας Λάδης

Η συλλογή «Μπίρα με γρεναδίνη» (εκδ. Άγκυρα, 2001) του Φώντα Λάδη, περιέχει 16 διηγήματα «της πόλης». Πρόκειται για «ένα σπονδυλωτό αφήγημα, με φόντο γνωστές και άγνωστες τοποθεσίες της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων της Ελλάδας και του εξωτερικού», όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο του βιβλίου.

Ο Στέλιος ο άπατρις
του Φώντα Λάδη

ΠΡΩΙ. Φτάνει. Ξεκλειδώνει. Ανεβάζει τα ρολά. Βγάζει τα γαριδάκια, τα καλαθάκια με τα διάφορα είδη. Ξεκλειδώνει το ψυγείο. Ανάβει τα φώτα. Αν χρειάζεται. Ανοίγει το δέμα με τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Συμπληρώνει το δελτίο. Μπαίνει στο περίπτερο για να γράψει τις παραγγελίες. Τακτοποιεί τα τσιγάρα στα ράφια. Ετοιμάζει τις επιστροφές με τον εφημεριδοπώλη. Παραλαβαίνει το γάλα, τα γιαούρτια. Επιστρέφει τα παλιά. Παραλαμβάνει αναψυκτικά. Περιμένει τους επιθεωρητές πωλήσεων τσιγάρων. Τους ψιλικατζήδες που του φέρνουν ζαχαρώδη και χαρτομάντιλα. Και τους πλανόδιους, κάτι συνταξιούχους που του φέρνουν προφυλακτικά, αναπτήρες, χαρτοκόπτες, αλυσίδες, καρτποστάλ, μπρελόκ, τσιγαρόχαρτα, τσατσάρες, καθρεφτάκια, σαπουνάκια, τσόντες.
Επτά με τέσσερις. Κάθε μέρα ως την αλλαγή βάρδιας. Ή τέσσερις με μία. Και τις επτά μέρες. Πενήντα δύο βδομάδες. Σε αυτό το περίπτερο, τρία χρόνια. Στο προηγούμενο, άλλα εφτά.
Θες να γίνεις περιπτεράς; Μήπως όταν ήσουνα μικρός, στο σχολείο, ήθελες να είσαι μέσα σε ένα περίπτερο για να έχεις όλα τα περιοδικά τζάμπα και να διαβάζεις και -άμα ήθελες- να απλώνεις τα χέρια σου στις καραμέλες, τις τσίχλες και τις σοκολάτες και να ‘χεις τριγύρω σου, δικά σου, όλα αυτά τα πολύχρωμα, μικρά και χρήσιμα πράγματα; Αν ναι, έλα στο περίπτερο του Στέλιου του Παλιού από την Ίμβρο και κάτσε στη θέση του. Έτσι και αλλιώς το πουλάει ο Στέλιος το περίπτερο.
Πρέπει να ‘χεις όμως στην μπάντα δέκα εκατομμύρια. Γιατί; Τόσα θέλει ο Στέλιος κι ο συνέταιρός του ο Πέτρος, ο πρώην ναυτικός από τα Μέθανα, που δώσανε οκτώ για τον “αέρα”, που λένε, στον προηγούμενο ενοικιαστή. Συν δυο εκατομμύρια ο καινούριος “αέρας”. Και κράτα και κάτι ακόμα για τον ιδιοκτήτη του περίπτερου, τον ανάπηρο, που έχει την άδεια. Και παρακάλα, να μην πεθάνει. Γιατί ο νέος ιδιοκτήτης θα σου ζητήσει κι άλλα, γιατί θα έχει δημιουργηθεί, λέει, στο μεταξύ, πρόσθετος ενδιάμεσος “αέρας”. Και τον τσιγαρά; Πού τον βάζεις; Αν σε συστήσει αυτός στο Στέλιο, τα λεφτά θα περάσουν υποχρεωτικά απ’ τα χέρια του. Κάτι θα του χρωστάει ο Στέλιος, κάτι θα κρατήσει κι αυτός  για τον κόπο του. Και το νοίκι; Διακόσιες το μήνα. Χιλιάδες. Χώρια οι εφοριακοί, που θέλουν κι αυτοί λεφτά για την “υπεραξία”. Έτσι λένε αυτοί τον “αέρα”. Χωρίς απόδειξη. Με απόδειξη, τι αέρας θα ‘ταν;
Αριστερά το ραδιόφωνο, δεξιά η τηλεόραση. Πέντε ιντσών. Αρχίζουν οι ειδήσεις. Έντεκα. Ώρα για καφέ. Ρίχνει ο Στέλιος νερό στο μπρίκι, ανάβει το καμινέτο. Η αδερφή του. Χτυπάει το κινητό. Απαντάει. Κατουριέται. Παίρνει το πλαστικό, άδειο μπουκάλι. Κάνει τη δουλειά του. Προλαβαίνει τον καφέ, πριν χυθεί.
Λέει στην αδερφή του να τον πάρει αργότερα. Μιλάει στο κινητό. Δίνει σε κάποιον τσιγάρα. Σε άλλον χαρτόσημο. Σε άλλον ένα περιοδικό. Σε έναν άλλον ένα αναψυκτικό.
Τα χέρια του παίρνουν και δίνουν ρέστα, χωρίς να κοιτάει, με την αφή.
Ένας ταξιτζής. Θέλει να χαλάσει πεντοχίλιαρο. Ο Στέλιος δεν έχει. Εκείνος μουτρώνει. Άσ’ τον να μουτρώνει. Με τους πελάτες δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο. Αν δείξεις τη στεναχώρια σου, στεναχωριούνται κι αυτοί.
Θες ακόμα να γίνεις περιπτεράς;
Το περίπτερο που δουλεύει ο Στέλιος με το συνέταιρό του είναι έξω από το Τζάνειο. Στον Πειραιά. Ζαννή και Αφεντούλη. Καλή πιάτσα. Όλοι κάτι ψωνίζουν από τα τρία περίπτερα που είναι κοντά στην είσοδο.
Η μέρα κυλάει δύσκολα. Έχει όμως και την πλάκα του. Και ποιος δεν περνάει από εδώ. Τι οι γιατροί, με την ποδιά και τα ακουστικά, τι οι νοσοκόμες -οι νυχτερινές κάνουν και ξόδεψη στις τσόντες- τι οι αποκλειστικές, τι ο Μάκης, το πρεζόνι που κάθε τόσο ζητάει -αν είναι δυνατόν- να βάλει τη σύριγγα με τη δόση στο ψυγείο, τι ο Παπαοικονόμου με το καβουράκι και την τσάκιση στην τρίχα, που νοικιάζει πέντε διαμερίσματα και κάνει και τον ψιλοτοκογλύφο, τι η Αννέτ η ντιζέζ που ξέμεινε απ’ το πενήντα στην Ελλάδα, τι ο Σταμάτης ο μισότυφλος, ο ψιλικατζής  με το καροτσάκι, τι ο Αντώνης, ο συνταξιούχος νοσοκόμος, που την έχει τη δόση του.
Καλά ως εκεί. Αλλά οι ληστείες; Όχι αυτές που γίνονται στις τράπεζες. Οι άλλες που γίνονται στα περίπτερα. Κάθε μέρα και μία. Πρώτα ο Στέλιος είχε καλού-κακού ένα λοστό. Στα πόδια του. Τυλιγμένο σ’ ένα πανί. Τώρα έχει ένα πιστόλι. Του το έφερε ο Μάκης, το πρεζόνι. Πού το βρήκε; Το έκρυψε ο Στέλιος κάτω απ’ τις κόλλες αναφοράς, δίπλα στα χαρτόσημα. Και μήπως ξέρει τι θα πει πιστόλι; Δεν έχει πάει στρατό.
Τι να κλέψεις, ρε παλιοπούστη, από ένα περίπτερο; Νυχοκόπτες και αλυσιδίτσες; Όχι βέβαια. Εδώ μιλάμε για ληστεία. Εσύ θες την είσπραξη της μέρας, τις τριακόσιες, τετρακόσιες χιλιάδες, που είναι να πάνε στον τσιγαρά, στον εφημεριδοπώλη, στον ψιλικατζή. Ή λες πως ο Στέλιος τα ‘χει για να προικίσει την κόρη του;
Δεν έχει κόρη. Είναι ανύπαντρος. Σαραντάρης. Μένει με την αδερφή του και τον πατέρα του στη Νέα Σμύρνη. Εκεί που μένουν οι περισσότεροι Ίμβριοι.
Ο Στέλιος είναι από το Σχοινούδι, το μεγαλύτερο χωριό του νησιού. Αν ήταν από τον Άγιο Θόδωρο, αν όχι Πατριάρχης, παπάς πάντως θα ήταν σίγουρα στο Φανάρι, στην Αμερική, κάπου.
Καθόταν ο Στέλιος, παιδί, στο σπίτι του κι έβλεπε μπροστά του ν’ απλώνεται ένα λιβάδι όσο η Νέα Σμύρνη. Τώρα; Νάτος, μέσα σ’ ένα περίπτερο, ανάμεσα σε προφυλακτικά κι αλυσιδίτσες.
Όταν μετά τα Σεπτεμβριανά, το 1955, άρχισαν τα πράγματα να ζορίζουν για τους Ίμβριους, άρχισαν κι αυτοί καλού-κακού να τα μαζεύουν για να φύγουν στην Ελλάδα. Άλλοι από Λήμνο και Σαμοθράκη με βάρκες κι άλλοι, όπως η δική του οικογένεια, με πλοίο της γραμμής στην Καλλίπολη. Από εκεί με λεωφορείο στη Σμύρνη. Εφτά μήνες -πέντε άτομα, με τα μπαγκάζια “παρά πόδας”, περίμεναν να τους περάσει ένας Τουρκοκρητικός απ’ το Αϊβαλί στη Μυτιλήνη. Τέλος, το πήραν απόφαση και πέρασαν με το πλοίο της γραμμής, σαν τουρίστες. Στο Κέντρο Αλλοδαπών, όμως, ήθελαν να τους διώξουν. Ποιους; Αυτούς. Αρνήθηκαν, βέβαια. Και νάτος ο Στέλιος κι άλλοι, χιλιάδες, στην Αθήνα. Από αγρότες, μαρμαράδες. Κι από σφουγγαράδες, οικοδόμοι. Κι αυτός περιπτεράς. Και άπατρις. Χωρίς πατρίδα. Έτσι γράφει το διαβατήριό του.
Θα το πουλήσει το περίπτερο. Κουράστηκε. Θ’ αλλάξει δουλειά. Θέλει να ‘χει καιρό, ένα στα τόσα καλοκαίρια, να γυρίζει στο νησί. Να πιάνει το πλοίο στο παλιό λιμάνι, στο Κάστρο, κι από εκεί, περνώντας από την Παναγιά, να φτάνει στο Σχοινούδι. Κι ας είναι το σπίτι ρημαγμένο απ’ τους ανατολίτες, τους αραβόφωνους και τους ποινικούς, που κουβάλησαν εκεί οι Τούρκοι.
Θα γυροφέρνει ο Στέλιος στις δύο πλατείες, στο πέρα Χωριό και το Χάλακα. Θα ξαναφτιάχνει τα παράθυρα, που τα ‘καψαν το χειμώνα οι Τουρκαλάδες στο τζάκι. Θα κάνει τα μπάνια του στον Πύργο. Και μετά θα λέει “γεια” στους γέροντες που απόμειναν και θα γυρίζει πίσω. Αυτό θέλει ο Στέλιος. Ο άπατρις.
Μεσάνυχτα Πέμπτης. Απόψε είναι βραδινός. Ετοιμάζεται να κλείσει. Η κίνηση έξω απ’ το νοσοκομείο λιγοστή. Βγαίνει απ’ το περίπτερο. Αρχίζει να μαζεύει.
Ήρθε ένας. Γύρω στα είκοσι. Ζήτησε τσιγάρα. Ένας άλλος με μούτρο μαυριδερό -τον είδε με την άκρη των ματιών- στεκόταν στη γωνία με την Αφεντούλη. Πήγε να μπει στο περίπτερο, όταν είδε στην άλλη γωνία έναν τρίτο.
Μπήκε. Έσκυψε. Έπιασε το πιστόλι. Σήκωσε το κεφάλι. Ο άλλος είχε χώσει ένα στιλέτο μέσα στο περίπτερο. “Βγάλε τα λεφτά εδώ μπροστά! Γρήγορα!” Σήκωσε το πιστόλι. Ο άλλος τα ‘χασε. Πάτησε τη σκανδάλη. Ο κρότος ακούστηκε σ’ όλο το Τζάνειο. Έπεσε.
Ο Στέλιος βγήκε. Δεξιά κανείς. Έτρεξε αριστερά. Ο άλλος -ένας κοντός αδύνατος με μπλουτζίν και φουσκωτό μπουφάν- στάθηκε αναποφάσιστος και μετά άρχισε να τρέχει προς την Ευεργετών.
Ο Στέλιος έφτασε στη γωνία. Πυροβόλησε. Τίποτα. Ξαναπυροβόλησε. Γύρισε προς το περίπτερο.
Αν δεν είχαν μαζευτεί -δύο ταξιτζήδες, ένας θυρωρός απ’ το νοσοκομείο και κάποιοι άλλοι- θα ‘ριχνε και τις υπόλοιπες πάνω στο μελαχρινό, αξύριστο παιδί, που κουλουριαζόταν στο πεζοδρόμιο -με μια περίεργη βαριά ανάσα- πάνω στην κατακόκκινη από τα αίματα κοιλιά του.
Δεν άφηνε ο Στέλιος το πιστόλι. Έτρεμε. Πολύ. Κι έβριζε.
“Παράδες ήθελες, οροσπού τσοτζούκ*; Πάρε παράδες!”
Ξέσπασε σ’ ένα βροντερό κλάμα.
(*Πουτάνας γιε)

Μοναξιά κι αγκυλωτός σταυρός – Πώς δικαιολογούσε η Φρειδερίκη την ένταξή της στη χιτλερική νεολαία

Κατιούσα

Σαν σήμερα στις 6 Φλεβάρη 1981 έφευγε από τη ζωή στη Μαδρίτη Φρειδερίκη Λουίζα Θύρα Βικτώρα Μαργαρίτα Σοφία Όλγα Καικιλία Ισαβέλλα Κρίστα (η τελευταία κλείνει, πριγκίπισα του Αννόβερου, γνωστότερη ως Φρειδερίκη, βασίλισσα των Ελλήνων. Από τα ποικίλα κατορθώματά της, εκείνο που την εποχή της αποκάλυψής του είχε προκαλέσει την μεγαλύτερη αίσθηση στην ελληνική κοινή γνώμη, που εξέφραζε εξάλλου τη λατρεία της στη βασίλισσα μέσω του γνωστού προσωνυμίου “Φρίκη”, ήταν η ένταξή της στο Σύνδεσμο Γερμανίδων Κορασίδων (BDM), παράρτημα δηλαδή της χιτλερικής νεολαίας για κορίτσια. Αυτό έγινε μάλιστα πριν η ένταξη στην οργάνωση καταστεί υποχρεωτική και αφορούσε και τα αδέρφια της. Με δυο από αυτά, τον Κρίστιαν και τον Βελφ – Χάινριχ, εικονιζόταν εξάλλου στη διαβόητη καρτ – ποστάλ όπου η ίδια εμφανίζεται με τη στολή της ναζιστικής οργάνωσης.


Όπως είναι φυσικό η συγκεκριμένη αποκάλυψη προκάλεσε σάλο, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και την πατρίδα της τη Γερμανία. Έτσι λοιπόν, η τότε βασίλισσα ανέλαβε το 1964 να “εξηγήσει” στους δημοσιογράφους την επιλογή της, ρίχνοντάς την στα … μοναχικά παιδικά της χρόνια:
“Ήμουν τότε ίσως 14 ετών. Ζούσαμε σε ένα μεγάλο παλάτι, σχεδόν ποτέ δεν έβλεπα κάποιο άλλο παιδί, λαχταρούσα συντρόφους να παίξω. Τα μόνα παιδιά με τα οποία μπορούσα να παίξω ήταν τα παιδιά των υπηρετών μας. Μια μέρα είδα κάποιο από αυτά τα παιδιά με ένα είδος στολής. Τότε ρώτησα που μπορώ να αποκτήσω κι εγώ μια τέτοια στολή”. Τότε η πριγκίπισα έλαβε τη στολή της χιτλερικής και πήγαινε από “6 ως 8 μήνες” όπως ισχυρίστηκε μαζί με τις κόρες των υπηρετριών μια φορά τη βδομάδα στις βραδιές του BDM. H μοναξιά και ο συγχρωτισμός με τις κατώτερες τάξεις παρασύρουν αθώες πριγκηποπούλες στην αγκαλιά των ναζί, άλλο αν η μεγάλη πλειονότητα της γερμανικής αριστοκρατίας ασπάστηκε με ενθουσιασμό τον μέχρι χθες “πληβειακό” εθνικοσοσιαλισμό, διαβλέποντας σε αυτό την καλύτερη διασφάλιση των ταξικών της συμφερόντων.
Όπως και να ‘χει, ακόμα κι αν μπορούσαν να εξηγηθούν τα νεανικά “ολισθήματα” της βασίλισσας, σίγουρα δεν μπορεί να έχει το ακαταλόγιστο για όλες τις μετέπειτα πράξεις της στο θρόνο της Ελλάδας, που τόσο πόνο σκόρπισαν σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού. Εξάλλου το πόσο είχε επηρεαστεί, συνειδητά ή μη από το κλίμα στη χιτλερική νεολαία, διακρίνεται κι από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τους τρόφιμους στις διαβόητες “παιδουπόλεις” της.

Ηλίας Μαυροσκούφης “Φανερά και κρυμμένα”

Κατιούσα

Ο Ηλίας Μαυροσκούφης είναι ένας νέος αυτοδίδακτος τραγουδοποιός. ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του, τον ξεχωριστό λόγο του και τις χαρακτηριστικές μουσικές φόρμες με τις οποίες ντύνει τα τραγούδια του. Γνωστός στο κοινό έγινε το 2014 όπου στους 4ους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, τιμήθηκε με το βραβείο κοινού και με ειδική εύφημο μνεία από την κριτική επιτροπή για το τραγούδι «Βάζω Φωτιά», σε στίχους, μουσική και ενορχήστρωση του ίδιου. Έκτοτε γράφει τα τραγούδια του, παίζει μουσική στο δρόμο αλλά και σε μουσικές σκηνές ενώ παράλληλα δουλεύει στο στούντιο τα τραγούδια του για την πρώτη δισκογραφική του δουλειά. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ταξιδεύει ανά την Ελλάδα παρουσιάζοντας τραγούδια που αγαπά, δοκιμάζοντας νέα, διασκευάζοντας παλαιότερα. ‘’Φανερά και Κρυμμένα’’ όπως ο τίτλος της φετινής παρουσίας του. Ενορχηστρώσεις με βιολοντσέλο, φλάουτο, κιθάρα, άλλοτε κρουστά ή κοντραμπάσο φανερώνουν πως πρόκειται για μια παράσταση όπου συναντάμε το παλιό με το καινούργιο, τη δύση με την ανατολή, μα πάνω απ΄ όλα εισπράττουμε, ξεχωριστές ερμηνείες, ήχους νοσταλγικούς και λόγια όπου μας βάζουν σε σκέψεις και μας ταξιδεύουν.

Τα “Φανερά και κρυμμένα”, ουσιαστικά σηματοδοτούν την έναρξη παραστάσεων βασισμένη στην επερχόμενη 1η δισκογραφική του δουλειά.
Μαζί του οι μουσικοί:
Στέφανος Χατζηαναγνώστου στο φλάουτο
Σταύρος Παργινός στο τσέλο
Τρίτες 12,19 & 26 Φεβρουαρίου 2019 – ζωντανά στο παραδοσιακό καφενείο “Οι Θεσσαλοί” (Μελενίκου 2, Βοτανικός).
Ώρα έναρξης: 21.30 – Είσοδος ελεύθερη

***

Ο Ηλίας Μαυροσκούφης ξεκίνησε από μικρή ηλικία να ασχολείται αυτοδίδακτα με την κιθάρα και τη τη συγγραφή στίχων. Από τότε έχει καταφέρει να ξεχωρίσει ως τραγουδοποιός για την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του μέσα από τα τραγούδια του.
Το 2014 διακρίθηκε στους 4ους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού −με εμπνευστή τον Δημήτρη Παπαδημητρίου− στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, με το βραβείο κοινού και με ειδική εύφημο μνεία από την κριτική επιτροπή για το τραγούδι «Βάζω Φωτιά», σε στίχους, μουσική και ενορχήστρωση του ίδιου ενώ και το 2013 είχε προκριθεί στην τελική βραδιά των 3ων Αγώνων με το τραγούδι του με τίτλο “Χαμένος”. Το 2015 μελοποίησε, ενορχήστρωσε κι ερμήνευσε ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη “Στο παιδί μου”, και του Νικηφόρου Βρεττάκου “Μεταρσίωση”, για την παράσταση “Νέοι συνθέτες μελοποιούν Έλληνες ποιητές” ενώ και το 2016 συμμετέχει με δύο παιδικά τραγούδια, “Νάρκισσος” και η “Αιώνια χελώνα Βενταβάνγκ” σε στίχους, μουσική, ενορχήστρωση και ερμηνεία του ίδιου για την παράσταση “Μύθοι του κόσμου γίνονται τραγούδια για παιδιά” στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και τεχνών. Έχει διασκευάσει το τραγούδι “Πως να σωπάσω” ενώ μετά από πρόταση του Μελωδία FM 99,2, διασκεύασε το τραγούδι του Παύλου Παυλίδη «Τώρα Αρχίζω και θυμάμαι». Τον Ιούνιο του 2016 ερμηνεύει το τραγούδι “Τώρα ξέρω” σε στίχους και μουσική του Μαρίνου Καρβελά και στην ενορχήτρωση-φωητικά του Αλέξανδρου Καψοκαβάδη. Μέσα στο 2019 αναμένεται να κυκλοφορήσει η πρώτη του δισκογραφική δουλειά με ενορχηστρωτή και μόνιμο συνεργάτη του, τον φλαουτίστα Στέφανο Χατζηαναγνώστου.

Ο Στέφανος Χατζηαναγνώστου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου έκανε και τα πρώτα του βήματα ως επαγγελματίας μουσικός. Σπούδασε φλάουτο με την Σοφία Σταυροπούλου στο Δημοτικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, και τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα από το 2012. Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται και ως ενορχηστρωτής στη δισκογραφία αλλά και σε παραστάσεις. Έχει εμφανιστεί στο Ηρώδειο υπό την σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου, στο Atheneaum με τον Μάνο Αβαράκη αλλά και σε πολλές μουσικές σκηνές της Αθήνας αλλά και θέατρα με πληθώρα καλλιτεχνών όπως Μανόλης Ανδρουλιδάκης, Ζωή Τηγανούρια, Παντελής Θαλασσινός, Μίλτος Πασχαλίδης, Στέφανος Ψαραδάκος και άλλοι. Είναι ιδρυτικό μέλος του γκρουπ Gitante με πολλές εμφανίσεις, και συνεργασίες σε όλη την Ελλάδα όπως με την ηθοποιό Ελένη Γερασιμίδου, τον συνθέτη-ουτίστα Αλέκο Βρέττο και τον συνθέτη-σολίστ της φυσαρμόνικας Μάνο Αβαράκη. Στον χώρο του έντεχνου τραγουδιού έχει δουλέψει με πολλούς νέους καλλιτέχνες όπως τους Θοδωρή Καρέλλα, Κώστα Βογιατζή και συνεργάζεται μόνιμα με τους τραγουδοποιούς Γιώργο Μητρογιαννόπουλο, Ηλία Μαυροσκούφη και Γρηγόρη Νικολόπουλο. Σαν ενορχηστρωτής έχει αναλάβει αρκετές παραγωγές που λάβαν χώρα σε χώρους όπως το ΣΕΦ, στο ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ στον Σταυρό του Νότου και σε άλλες μικρότερες σκηνές αλλά και αρκετά δίσκογραφικά project με τους παραπάνω συνεργάτες του. Τέλος σαν συνθέτης ετοιμάζει την πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά σε συνεργασία με την στιχουργό Ανθή Μητροπέτρου.

Ο Σταύρος Παργινός γεννήθηκε στην Αθήνα. Στην ηλικία των οχτώ ετών ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι μαθαίνοντας μαντολίνο στην Κλασική Μαντολινάτα Αθηνών με δάσκαλο τον Μιχάλη Βαϊνδηρλή. Παράλληλα, ξεκίνησε τις σπουδές του ως τσελίστας στο Ελληνικό Ωδείο στην Αθήνα στην τάξη της Ντάνας Χατζηγεωργίου από όπου και πήρε το δίπλωμά του με άριστα. Έχει συμπράξει με διάφορα σύνολα μουσικής και ορχήστρες. Είναι μέλος του Κουαρτέτου εγχόρδων Arcadea,μέλος τρίο εγχόρδων (μαζί με την Luminita Macavei και την Liu Jing) από το 2005,μέλος των Oticons Ensemble ερμηνεύοντας έργα σύχρονης κινηματογραφικής μουσικής των P. Glass,W. Mertens, M. Nyman και άλλων και του Duo Έμπνεος (φλάουτο-βιολοντσέλο). Επίσης έχει εμφανιστεί σε θεατρικές παραγωγές ως μουσικός επί σκηνής.Είναι καθηγήτης τσέλου και μουσικής δωματίου σε διάφορα ωδεία στην Αθήνα. Ως βιολοντσελίστας και μαντολινίστας έχει συμμετάσχει σε διάφορες ελληνικές ορχήστρες, σε θεατρικές και δισκογραφικές παραγωγές, ενώ παράλληλα αποτελεί σταθερό μέλος σε ensembles μουσικής δωματίου και σχημάτων ποικίλων μουσικών κατευθύνσεων. 

Dysfunctional Attitude: 5 φορές που τα χώσαμε στον κυρίαρχο μηδενισμό

Drugitiz

Κάθε εποχή στην πορεία της Ιστορίας έχει και τις αντίστοιχες κυρίαρχες ιδέες οι οποίες “ντύνουν” το zeitgeist της κοινωνίας. Ο post-soviet καπιταλισμός, ο καπιταλισμός της κρίσης και της εμπέδωσης του TINA, o καπιταλισμός της εποχής που ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στέκεται σαν αόρατη απειλή πάνω από τα κεφάλια όλων μας, είναι η εποχή που τα αδιέξοδα και η απογοήτευση γεννάνε τη γενικευμένη κατάθλιψη. Κατάθλιψη η οποία με τη σειρά της εκφράζεται μέσα από το σύγχρονο μηδενισμό, ο οποίος μετατρέπεται σε κυρίαρχη ιδεολογία: ο κόσμος είναι σκατά, αλλά είναι όπως είναι και το αποδεχόμαστε. Εμείς είμαστε σκουπίδια και μισούμε τον εαυτό μας, δεν αξίζουμε καλύτερα, και το αποδεχόμαστε. Δεν υπάρχει ελπίδα, και το αποδεχόμαστε. Ατομισμός, υποκειμενισμός, μισανθρωπισμός, απελπισία. Στην καλύτερη, διαμαρτυρία (ακόμα και “εξεγερτική”, βίαιη) χωρίς προοπτική. Το να ονειρεύεσαι αλλαγές είναι πασέ, το να γίνεσαι συγκεκριμένος και αναλυτικός για αυτές έχει βαπτιστεί έγκλημα.

Ο σύγχρονος μηδενισμός είναι ύπουλος: παρότι είναι ιδεολογία της κυριαρχίας, δεν έρχεται με το κουστούμι της κανονικότητας, με την παραδοσιακή προσέγγιση του “επίσημου”. Ντύνεται εναλλακτικό, “διαφορετικό”, ακόμα και “εξεγερτικό”. Δεν έρχεται από τις σελίδες αστικών εφημερίδων αλλά από αλτερνατιβ websites. Δεν έρχεται από μεσήλικες με γραβάτες, αλλά από “κουλ τυπάκια” με συχνά περίεργη εμφάνιση. Δεν είναι κλασικισμός, είναι ποπ. Δεν σου παρουσιάζεται σαν “κανονικό”, αλλά είναι εξίσου κανονιστικός με την προηγούμενη κυρίαρχη αφήγηση.

Η έκφρασή του πιάνει ένα τεράστιο φάσμα: Από τον ακαδημαϊκό και καθημερινό μεταμοντερνισμό, στα memes και σελίδες σε social media, στην (πολλές φορές εξαιρετική) τέχνη, ακόμα και στιγμές πολιτικής “αντίστασης”. Από κονδυλοφόρους του συστήματος μέχρι ανθρώπους που αναπαράγουν την κυρίαρχη αφήγηση χωρίς να το συνειδητοποιούν και από έμπορους απογοήτευσης μέχρι τίμιους (και αρκετές φορές ιδιοφυείς) καλλιτέχνες που εκφράζουν το κυρίαρχο πνεύμα της εποχής, παντού κυριαρχεί ένα κοινό νήμα. Αυτό της παραδοχής της κατάστασης και της απόσυρσης από την ελπίδα για αλλαγή.

Στα δικά μας. Όποιος ξέρει τη μουσική μας, ξέρει ότι δεν τα πάμε καλά με όλο αυτό. Έχουμε ένα διαρκές μέτωπο με την κατάπτωση αυτή, όχι με την άνεση αυτού που την κρίνει αφ’ υψηλού και από απόσταση, αλλά με την ειλικρίνεια αυτού που την κοιτάει στα μάτια κάθε μέρα. Και εμείς είμαστε άνθρωποι με ψυχιατρικά και ψυχολογικά θέματα, και εμείς βλέπουμε τη μαυρίλα του κόσμου και νοιώθουμε να μας καταλαμβάνει. Δεν αλέξουμε της κατάστασης, έχουμε και εμείς τις αδυναμίες μας και τις αντιφάσεις μας. Και αν κατά περίπτωση κάνουμε τέχνη λίγο πιο “σκούρα”, αυτό δεν είναι για να γιορτάσουμε την παρακμή αλλά για να ουρλιάξουμε μέσα της. Και κάνουμε την επιλογή να μην αφήσουμε να μας νικήσει. Σε κάθε μας βήμα επιμένουμε να προσπαθούμε για αυτό. Πεταμένοι μέσα σε ένα κόσμο που μισεί στείρα, μισούμε με καύσιμο την αγάπη. Αγάπη για τον άνθρωπο, για το μέλλον, για την ελπίδα- μισούμε τους εχθρούς τους.

Γροθιά στο μαχαίρι λοιπόν, και ο κόσμος θα αλλάξει. Επαναστατική αισιοδοξία όπως και να ‘χει, ειδάλλως ας πάμε σπίτια μας. Ψάχνουμε ελπίδα σε όσους ψάχνουν ελπίδα.

Σκέψου ή ψόφα. Σκατά στην κουλτούρα της παραίτησης.

https://www.youtube.com/watch?v=vXPqL-GKqMA

Ρουφιάνοι δεν θα γίνουμε για να έχουμε να ζούμε, στην πίεση μα τους την έχουμε στημένη. Δε θα μας κόψουν τη μιλιά, ποιος τη γαμά την απάθεια.

https://www.youtube.com/watch?v=e7wJqhIW4Bg

Τον εαυτό σου μην τον βρίζεις, αξίζεις. Αυτοεκτίμηση μηδέν θα πει τιμή χαμηλή.

Η αποτυχία δε παγώνει την εξέλιξη. Πάμε εξέγερση.

H κατάθλιψή μου μπορείς να πεις ότι είναι εργατικό ατύχημα, η δυστυχία τους το συλλογικό μας στοίχημα. Φόρα την ιδεολογία που σου ταιριάζει από τη μεταμοντέρνα μπουτίκ.

Οι αγωνιστές και τα «ναυάγια» της ταξικής πάλης!

Στην πραγματική ριζοσπαστική αριστερά, δεν ταιριάζει η απογοήτευση
Οι καπιταλιστές δουλεύουν με σχέδιο, θέλουν μια δήθεν αριστερά, κοσμοπολίτισσα, σαλονάτη, ευαίσθητη μέχρι εκεί που δεν τους ακουμπά

Αφορμή για το κείμενο, κάποια σκυμμένα μάτια παλιών συντρόφων που είτε χάθηκαν, είτε κλονίστηκαν, απογοητεύθηκαν, αλλά κατά βάθος πίστεψαν ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν ό,τι καλύτερο προέκυψε στη ζωή τους μέχρι σήμερα.

Παιδιά ακόμη, κάπου εκεί στην αρχή της μεταπολίτευσης, φάνταζε σαν πραγματικότητα η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Τουλάχιστον αυτό καταγραφόταν στην εφηβεία μας, ο ενθουσιασμός και το πάθος μας ήταν η δυναμική για το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό.

Θες λοιπόν το νέο για το κίνημα, ήταν η ίδρυση της ΚΝΕ, η νόμιμη δράση πλέον του ΚΚΕ. Ο Σοσιαλισμός δίπλα μας και οι κατακτήσεις.

Όλα ήταν νωπά γύρω μας. Η Εθνική Αντίσταση, ο ΔΣΕ.

Ζωντανοί θρύλοι, μπαρουτοκαπνισμένοι αντάρτες του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ. Σμιλεμένα πρόσωπα από τα ξερονήσια και τις υγρασίες των φυλακών ήταν ανάμεσά μας, ως φάροι και παράδειγμα ανιδιοτέλειας στους αγώνες μας.

Κάθε αναφορά τους και μια σπίθα για αγώνα, για το όνειρο, για το σοσιαλισμό.

Ειλικρινά. Επιτρέψτε μου να τονίσω ότι, καμία σχέση δεν έχουν τα παραπάνω με όσους προσκύνησαν και υπηρετήσαν τα άγια του καπιταλισμού. Θα ήταν προσβολή και ανεντιμότητα απέναντι στην ηθική και την αξιοπρέπεια.

Επίσης, το κείμενο δεν αφορά όσους σήμερα σεργιανούν επαγγελματικά με την ιδιότητα του πάλαι ποτέ αριστερού και ας το έφερε έτσι η ριμάδα η ζωή κάποτε,

εκεί που πέθαιναν να τους φυσήξουμε στο στόμα, δίνοντας πνοή στο πιο βρώμικο παιχνίδι τους, τη διάλυση του ΚΚΕ.

Τι να τους προσμετρήσουμε; Άλλωστε σήμερα αποδείχθηκε πως οι πολιτικές που εκπορεύτηκαν απ’ τα συρτάρια της CIA και από άλλες μυστικές υπηρεσίες, είχαν στόχο την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος.

Όλα είναι στο φως και θα βγουν και άλλα.

Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε…

Άλλοι, την πήραν πιο πονηρά. Αφού δεν κατάφεραν να διαλύσουν το ΚΚΕ, μέσα από ένα απίστευτα ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό δεν άφησαν πόλη και χωριό που να μην λοιδόρησαν τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, το ΚΚΕ, τα στελέχη του, τους αγώνες του.

Δεν τα κατάφεραν. Έχυσαν δηλητήριο, ακύρωσαν την ταξική πάλη, καλλιέργησαν το συμβιβασμό και κυβερνούν τελικά, εν ονόματι των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών.

Σε αυτή τους την διαδρομή, έκαναν όμως την πιο μεγάλη ατιμία.

Σπίλωσαν τις αγωνιστικές παραδόσεις της αριστεράς, την ταύτισαν με τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που, έτσι και αλλιώς, απλόχερα στηρίζουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών στην Ελλάδα και διεθνώς μέσα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Όσο για τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ που κούρνιασαν επί καρέκλας στην Κουμουνδούρου τότε και επί υπουργικών κλπ. κυβερνητικών, προσωπικά μου θυμίζουν εκείνους τους τελειωμένους που κατά καιρούς χρησιμοποιούσε η αστική τάξη για να κάνει την δουλειά της και μετά τους πετούσε σα λεμονόκουπες στα καλάθια της πολιτικής εξαπάτησης.

Αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές τις ιστορικές παραδόσεις τις αριστεράς;

Φωτογραφικά περνάνε οι μεγάλοι αγώνες της αριστεράς ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, η μάχη για τα δημοκρατικά δικαιώματα, το 1-1-4, η Αντί-ΕΦΕΕ, οι αγωνιστικές παραδόσεις της Νεολαίας Λαμπράκη, η αντιδικτατορική πάλη.

Για τους συντρόφους μας που περπατήσαμε και ανδρωθήκαμε από τα υψηλότερα ιδανικά της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου, δεν υπάρχει περίπτωση να χαμηλώσουμε τα μάτια,

ιδιαίτερα τώρα που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, του μοναδικού κόμματος που ενστερνίστηκε το παραπάνω υπέρτατο ανθρώπινο αξίωμα.

Οφείλουμε να κοιταχτούμε στα ίσια. Στα μάτια.

Τα μάτια μας δεν θα κρύψουν τίποτε.

Τα μάτια μας θα τα πουν όλα, αλλά δεν θα δικαιώσουν ποτέ τον καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Τα μάτια μας σύντροφοι των 50 χρόνων της ΚΝΕ και των 100 χρόνων του ΚΚΕ, δεν θα βουρκώσουν από το θυμό για τις ήττες.

Θα δακρύσουν από το πείσμα του δίκιου των αγώνων που περπατήσαμε και περπατάμε.

Τα μάτια μας σύντροφοι, δεν θα μας πουν ότι αυτό που ζούμε, είναι το όνειρο που παλέψαμε.

Πόσο αριστερός μπορεί να αισθάνεται κανείς, γνωρίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε την ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση, απογείωσε τη φοροληστεία, άνοιξε το δρόμο για μαζικούς πλειστηριασμούς λαϊκών περιουσιών, ακόμη και της πρώτης κατοικίας.

Έκανε πράξη τον πιο διακαή πόθο του κεφαλαίου, που είναι το ξήλωμα του δικαιώματος στην απεργία.

Να κοιταχτούμε σύντροφοι σήμερα στα μάτια με όρους ταξικού κινήματος.

Με όρους δουλειάς και ζωής, μετρώντας τις πισώπλατες μαχαιριές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, γέννημα και θρέμμα της αστικής τάξης από τα απομεινάρια του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας.

Να κοιταχτούμε στα μάτια με όρους συμπόρευσης, στο μέτρο των δυνατοτήτων και των αναγκών που επιβάλλει η ανασυγκρότηση του εργατικού ταξικού κινήματος και υπάρχουν δεκάδες κινήματα που μπορούμε να ξεδιπλώσουμε το μέτωπο της ανατροπής, αυτό που πονάει πραγματικά τους καπιταλιστές, το ταξικό κίνημα και τους αγώνες του.

Στην πραγματική ριζοσπαστική αριστερά, δεν ταιριάζει η απογοήτευση. Η εξαπάτησή της ήταν μέρος του σχεδίου, ενός σχεδίου που άφησε πίσω ουρές, συνειδητά για επανεγκλωβισμούς.

Ξέρουμε, οι καπιταλιστές δουλεύουν με σχέδιο, θέλουν μια δήθεν αριστερά, κοσμοπολίτισσα, σαλονάτη, ευαίσθητη μέχρι εκεί που δεν ακουμπά την αστική τάξη.

Αυτή είναι η πραγματική αριστερά; Των συνθηκολογήσεων; Της υποταγής και της διεκπεραίωσης;

Ή αριστερά των ταξικών και κοινωνικών αγώνων ενάντια στην αδικία και το κεφάλαιο;

Κανένα αριστερό συναίσθημα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην λογική όρθιο, όταν αυτό υποθάλπει την βαρβαρότητα του αστικού συστήματος.

Ίσως ο θυμός, το μίσος, η αγανάκτηση να είναι το ζητούμενο για νέες συγκροτημένες, συντεταγμένες με το ταξικό κίνημα και τη συμπόρευση με το ΚΚΕ, να προκύπτει ως ώριμη ανάγκη.

Επίκαιρα όσο ποτέ τα ερωτήματα που έθεσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, σε άρθρο του στο «enikos.gr» , ερωτήματα που κάθε καλοπροαίρετος αριστερός οφείλει να απαντήσει και να σταθεί στο μπόι των αγώνων του.

«…Ποιός χαμήλωσε ακόμα περισσότερο τις απαιτήσεις του κόσμου της εργασίας, της επιστήμης, της προόδου;

Ποιός θέλει καθηλωμένο το εργατικό λαϊκό κίνημα, ενταγμένο πλήρως στο σύστημα, να παλεύει ουσιαστικά για την ανάπτυξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου;

Να βάζει στόχους στα όρια του εφικτού, δηλαδή στα όρια της φτώχειας;

Ποιός ξέπλυνε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και μάλιστα στο πρόσωπο του Τραμπ;

Ποιός κοροϊδεύει ότι η ΕΕ των καπιταλιστών μπορεί να εξανθρωπιστεί;

Ποιός τελικά βγάζει λάδι, αποθεώνει ένα σάπιο σύστημα όταν καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί η καπιταλιστική ανάπτυξη να είναι δίκαιη, δηλαδή και οι καπιταλιστές να κερδίζουν και οι εργαζόμενοι να ευημερούν;

Ποιός άρπαξε την ευκαιρία για να επιτεθεί με λύσσα στην πρώτη προσπάθεια της εργατικής τάξης να οικοδομήσει το δικό της κράτος, το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε;

Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν αριστεροί, ριζοσπάστες, σε όσους δεν ακολούθησαν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ…

Απευθυνόμαστε σε όσους λένε:

«Ευτυχώς σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, υπάρχει ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ».

Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, η οποία είναι και η μόνη ρεαλιστική γιατί είναι η μόνη πραγματικά φιλολαϊκή.

Είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο κίνημα, στο λαό, να σημάνει πραγματική ανάταση και σαφή προοπτική πάλης, γιατί η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της σύγκρουσης με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, για να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία, που στην εξουσία θα βρίσκεται η εργατική τάξη, ο λαός».

Kώστας Πελετίδης: Τους χαλάσαμε την «πιάτσα» γιατί απειθαρχήσαμε

«Δεν ήμασταν τα ”καλά παιδιά”, που θα υπηρετούσαν τα συμφέροντα των λίγων. Ήμασταν απέναντι σε κάθε αντιδραστική πολιτική, σε ΕΕ, σε κυβερνήσεις, σε περιφερειακές αρχές, ήμασταν σε ”άλλο μήκος κύματος”, στην ”άλλη όχθη”, δεν διστάσαμε να απειθαρχήσουμε εν γνώσει των συνεπειών, όταν μας καλούσαν να συμβιβαστούμε “ως προς τας υποδείξεις”. Δεν καθίσαμε με σταυρωμένα τα χέρια, δεν ήμασταν παρατηρητές, δεν λέγαμε ότι η υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων δεν είναι στην αρμοδιότητά μας. Ότι εμείς είμαστε για τα τοπικά προβλήματα και η κυβέρνηση για τα γενικά. Μπήκαμε μπροστά για τη δουλειά, για το μεροκάματο, για το σύνολο των αναγκών της πόλης μας, του πατραϊκού λαού. Τους χαλάσαμε την πιάτσα, εδώ και πανελλαδικά».

Ο Κώστας Πελετίδης, μίλησε σήμερα σε μια μαζική και δυναμική συγκέντρωση στο γήπεδο της ΕΑΠ, στον δημόσιο απολογισμό για το έργο της δημοτικής αρχής.
Σε μια συγκέντρωση με ουσία και αγωνιστικό παλμό ο κομμουνιστής δήμαρχος αναφέρθηκε στις διεκδικήσεις και τις κατακτήσεις του πατραϊκού λαού, αλλά και τους αγώνες που έρχονται, με σταθμό τις ερχόμενες δημοτικές εκλογές. Ο Κώστας Πελετίδης, εκ νέου υποψήφιος δήμαρχος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», μεταξύ άλλων, παρουσίασε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες οι οποίοι θα συνεχίσουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και που με τον πατραϊκό λαό θα δώσουν προοπτική σε νέες κατακτήσεις. 

Ολόκληρη η ομιλία του Κώστα Πελετίδη εδώ. Ακολουθεί το βίντεο με ολόκληρη την εκδήλωση του απολογισμού της δημοτικής αρχής της Πάτρας.

Κόντρα σε όσους είναι μέρος του προβλήματος και όσους είναι ντυμένοι φίλοι… – Κινητοποίηση και στη Χίο για να μπει τέλος στην αθλιότητα των hot-spot

Κατιούσα

Η ΕΓ Χίου της ΑΔΕΔΥ, όπου υπάρχει πλειοψηφία με αγωνιστικό προσανατολισμό και πρόσημο, καλεί τους μαζικούς φορείς του νησιού σε κοινή δράση για το προσφυγικό, με το αγωνιστικό πλαίσιο που υπάρχει και σε άλλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου: να κλείσουν τα hot-spot και να απεγκλωβιστούν οι πρόσφυγες.
Την ανακοίνωση την αλιεύσαμε από τον προφίλ του Μάρκου Σκούφαλου (εκπαιδευτικός και υποψήφιος δήμαρχος Χίου με τη ΛΑ.ΣΥ), που σχολιάζει μεταξύ άλλων πως αυτοί που ενοχλήθηκαν από την πρωτοβουλία για το κάλεσμα δεν ήταν μόνο όσοι είναι μέρος του προβλήματος αλλά και κάποιοι που έρχονται ντυμένοι ως φίλοι και δεν άφησαν στην άκρη τα αντι-ΚΚΕ σύνδρομά τους και τις μικροψυχίες για ένα λεπτό θέμα, σαν το προσφυγικό.
Ακολουθεί το κείμενο του καλέσματος.

ΕΓ ΧΙΟΥ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΦΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ
ΧΙΟΣ 1/2/2019
Αγαπητοί κύριοι.
Η ΕΓ Χίου της ΑΔΕΔΥ σε πρόσφατη συνεδρίαση της αποφάσισε ομόφωνα να σας απευθύνει την παρακάτω ανοιχτή επιστολή-κάλεσμα.
Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο νησί μας και στα νησιά μας με αφορμή το προσφυγικό και τις διαχρονικές ευθύνες των πολιτικών, τόσο των κυβερνήσεων, όσο και της ΕΕ, σας απευθύνει κάλεσμα κοινής δράσης με το παρακάτω πλαίσιο που πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι το κοινό πλαίσιο 13 φορέων της Σάμου, με στόχο να αγωνιστούν για να βρεθεί μια λύση, προς όφελος των νησιών μας και των προσφύγων. Προς επίρρωση των λεγομένων μας συνημμένα θα βρείτε και το αντίστοιχο της Σάμου.
«Θεωρούμε ότι το κλείσιμο του hotspot και ο απεγκλωβισμός προσφύγων και μεταναστών από το νησί και τη χώρα είναι η μόνη λύση που θα φέρει αποτέλεσμα στην εκρηκτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο νησί, στα προβλήματα που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι αλλά και ο ντόπιος πληθυσμός.
Η κυβέρνηση συστηματικά μας κοροϊδεύει, μας εμπαίζει και αδιαφορεί για το ανθρωπιστικό έγκλημα που με την ανοχή της συντελείται στο νησί μας. Έχει τεράστια ευθύνη, όπως και κάθε άλλος που στηρίζει τις επιλογές της και την πολιτική αυτή, για τη συμφωνία που έχει υπογράψει με την Τουρκία και την Ε.Ε. που οδηγεί στον εγκλωβισμό αυτών των ανθρώπων στο νησί μας, για την εξαθλίωσή τους, για το ότι αργοπεθαίνουν σε μια πόλη, σε ένα νησί με πολλά προβλήματα με σοβαρές επιπτώσεις σε βάρος της τοπικής κοινωνίας.
Ο λαός της Χίου όλα αυτά τα χρόνια σήκωσε και σηκώνει το βάρος του προσφυγικού και στέκεται με αλληλεγγύη σε αυτούς τους ανθρώπους που είναι θύματα των πολεμικών επεμβάσεων και της οικονομικής εκμετάλλευσης στις χώρες τους, ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους και τις εστίες τους για τα κέρδη των ισχυρών, που δημιουργούν χιλιάδες θύματα, φτώχια, πολέμους και προσφυγιά. Δεν ανεχόμαστε άλλο να ζουν άνθρωποι μέσα στις λάσπες, το κρύο, τη βροχή με τρωκτικά, ευάλωτοι σε ασθένειες και κακουχίες. Εκφράζουμε με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη μας και τη συμπόνια μας σε αυτούς τους ανθρώπους και καταγγέλλουμε ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος τους.
Διεκδικούμε και απαιτούμε:
Εδώ και τώρα να κλείσει το hotspot στη Χίο και στα άλλα νησιά.
Να απεγκλωβιστούν οι πρόσφυγες και μετανάστες από το νησί με προτεραιότητα στους ασθενείς, στις ευάλωτες ομάδες και επιτέλους οι Υπηρεσίες Ασύλου να απεγκλωβίσουν τους πρόσφυγες στους οποίους έχει δοθεί άσυλο και παρά τη θέληση τους κρατούνται και παραμένουν «όμηροι» στο νησί. Να μεταφερθούν στην ηπειρωτική χώρα σε κέντρα με ανθρώπινες συνθήκες και από εκεί σε όποια χώρα επιθυμούν.
Να μεταφερθούν οι υπηρεσίες ασύλου από το νησί στην Ηπειρωτική Ελλάδα.
Στη Χίο να διατηρηθεί μόνο ένας μικρός χώρος υποδοχής, καταγραφής, ταυτοποίησης και πρωτοβάθμιας περίθαλψης, όπου θα διαμένουν για μικρό χρονικό διάστημα μέχρι την έκδοση πιστοποιητικού υγείας.
Να καταργηθεί η συμφωνία κυβέρνησης-Ε.Ε.-Τουρκίας που εγκλωβίζει αυτούς τους ανθρώπους στα νησιά μας.
Τα προβλήματα στον τομέα της Υγείας, καθημερινά διογκώνονται και η κυβέρνηση δείχνει χαρακτηριστική αναλγησία, αδιαφορεί και κωφεύει. Έχουμε φτάσει στο σημείο να δυσκολεύονται να καλυφθούν στοιχειώδεις ανάγκες των κατοίκων του νησιού μας λόγω των χρόνιων ελλείψεων σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό καθώς και σε ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό. Το νοσοκομείο αντικειμενικά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει αφού επιβαρύνεται και με χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες επειδή η κυβέρνηση δεν έχει μεριμνήσει για επαρκείς δομές υγείας μέσα στο hotspot. Οι εξουθενωμένοι εργαζόμενοι του νοσοκομείου εργάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες όλο το 24ωρο προσπαθώντας να εξετάσουν και να νοσηλεύσουν ντόπιους ασθενείς και πρόσφυγες-μετανάστες με σοβαρότατα προβλήματα υγείας και έξαρση νοσημάτων, τα οποία επιδεινώνονται με τις συνθήκες που ζουν μέσα στο hotspot.
Απαιτούμε και διεκδικούμε:
Να προσληφθούν τώρα γιατροί στις απαιτούμενες ειδικότητες σύμφωνα με τις οξυμένες ανάγκες του νοσοκομείου.
Άμεση στελέχωση του νοσοκομείου, όλων των μονάδων υγείας στο νησί καθώς και του ΕΚΑΒ. Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των κλάδων και ειδικοτήτων. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και των επικουρικών
Άμεσο ξεκίνημα των εργασιών στην Παθολογική κλινική.
Πλήρης στελέχωση του ιατρείου μέσα στο ΚΥΤ.
Για όλα αυτά τα ζητήματα θεωρούμε ότι ο Χιακός λαός πρέπει ενιαία, μαζικά και οργανωμένα να παλέψει και να κινητοποιηθεί.
Για το λόγο αυτό προτείνουμε Παγχιακή Απεργιακή Κινητοποίηση, σε εύλογο χρόνο, αν εκτιμάτε ότι θα είμαστε σε θέση σε αμεσότερο χρόνο, στις 7/2/2019 όπως έχει προγραμματιστεί στα γειτονικά νησιά της Σάμου και της Μυτιλήνης, ή δράση που θα αποφασίσουν οι συμμετέχοντες φορείς, για να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας για όλα αυτά που μας έχουν φέρει σε οριακή κατάσταση διεκδικώντας τη λύση τους ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!
Για την καλύτερη οργάνωση της απεργίας ή της όποιας κινητοποίησης αποφασισθεί, προτείνουμε να γίνει συνάντηση των φορέων, στον Οίκο Χίου Διδασκάλου την Δευτέρα στις 4/2/2019 στις 6μ.μ, προκειμένου συγκροτηθεί Οργανωτική Επιτροπή η οποία θα επιμεληθεί και θα αποφασίσει τις δράσεις και τη διοργάνωση της απεργιακής κινητοποίησης και σε κάθε περίπτωση για την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με το πλαίσιο αγώνα που σας αναφέραμε.
Καλούμε όλους τους συλλόγους, φορείς, σωματεία επαγγελματιών, εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, επιστημόνων, το λαό του νησιού μας να συνεδριάσουν άμεσα, να συζητήσουν με τα μέλη τους, να πάρουν αποφάσεις συμμετοχής και όλα τα απαραίτητα μέτρα για την επιτυχία της συγκεκριμένης δράσης.
Αναμένουμε την απάντησή σας σε επικοινωνία.

Οι σοφιστείες του κ. Παυλίδη

Με σοφιστείες και εξυπνακισμούς προσπάθησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξή του στο Πρώτο Πρόγραμμα, να καλύψει την εικόνα που παρουσιάζουν αυτές στις μέρες το πολιτικό σύστημα και η Βουλή, με τη διάλυση και στις συγκολλήσεις κοινοβουλευτικών ομάδων, στις μετακινήσεις, αποπομπές και μεταγραφές βουλευτών.

Κάνοντας αναφορά στο σύντροφο Μπάμπη Χαραλάμπους και την εκλογή του ως Βουλευτή Κέρκυρας του ΚΚΕ, προσπάθησε να εμπλέξει το ΚΚΕ στα «μαγειρέματα» και τις διεργασίες, όπου πρωτοστατεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνέχεια στην αντιλαϊκή πολιτική στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο.

Τι αποδεικνύεται από όσα γίνονται και ο κ. Παυλίδης κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται; Ότι ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα  μοιάζουν σε όλα και για αυτό ακριβώς το λόγο οι βουλευτές δε έχουν πρόβλημα να μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο. Εννοείται ότι ενυπάρχουν και στοιχεία τυχωδιοκτισμού αυτών των πολιτικών προσώπων αλλά πάντως δε νιώθουν και πολύ άβολα αν από την αγκαλιά του εθνικιστή – ακροδεξιού Καμμένου (ο οποίος δηλώνει τώρα έτοιμος να ενσωματώσει στο κόμμα του ακόμα και βουλευτές που «ανεξαρτητοποιήθηκαν» από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή) βρεθούν σε αυτή της «πρώτης φοράς Αριστεράς» του Τσίπρα. Τέτοιες διαδικασίες βέβαια δεν είναι πρωτόγνωρες και υποκριτικά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά στις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα.

Ο λαός δεν μπορεί να ξεχνά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς συνεχίζει το έργο των προηγούμενων και στο περιεχόμενο και στις διαδικασίες. Αυτοί που διαμαρτύρονταν για «fast track» διαδικασίες, νομοσχέδια μέσα στα Χριστούγεννα και τον Δεκαπενταύγουστο, έκαναν ακριβώς τα ίδια.  

Η σαπίλα του αστικού πολιτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Διέξοδος για τον λαό δεν είναι η «εξυγίανση» και η «θωράκιση της λειτουργίας των θεσμών», το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα δεν εξυγιαίνεται, δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκό. Διέξοδος προς το συμφέρον του λαού είναι μόνο η ενίσχυση του ΚΚΕ, που στέκεται με συνέπεια απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική και τα κόμματά της.

ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

6/2/2019

Σχέδιο μαζικών πλειστηριασμών στη λαϊκή κατοικία

Την «πρόταση» αναφορικά με τη διάλυση του καθεστώτος δικαστικής προστασίας που έχει απομείνει για την πρώτη κατοικία στο πλαίσιο της διαχείρισης των «κόκκινων» τραπεζικών δανείων καταθέτει τις επόμενες μέρες η κυβέρνηση στους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» (Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), προκειμένου στη συνέχεια η νέα αντιλαϊκή παρέμβαση να πάρει το δρόμο για τη Βουλή.
Παράλληλα, κυβέρνηση και «θεσμοί» δρομολογούν τα νέα «συμπληρωματικά» κρατικά πακέτα στήριξης των εγχώριων τραπεζικών ομίλων, για την απαλλαγή τους από τα «βαρίδια» μέσω της παροχής εγγυήσεων και προνομίων, με στόχο να στηριχτούν οι ισολογισμοί των τραπεζών, αλλά και με την προσπάθεια για μαζική μεταφορά προβληματικών δανείων σε «επενδυτές» και άλλα κοράκια, που οσμίζονται «ευκαιρίες» για κέρδη γύρω από την υπόθεση.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση δεν διστάζει και εδώ να βαφτίσει το κρέας ψάρι, παρουσιάζοντας τα μέτρα αυτά για τη στήριξη των τραπεζικών ομίλων και ευρύτερα της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ως... προστασία της πρώτης κατοικίας, αλλά και επιστρατεύοντας νέους εκβιασμούς και τη γνωστή δηλητηριώδη λογική του μικρότερου τάχα κακού, με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκη, να λέει την περασμένη βδομάδα ότι είτε τα λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν τα «σπασμένα» του κεφαλαίου με μαζικούς πλειστηριασμούς είτε με μια νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

***

Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τον «ιδιοκτήτη» των «κόκκινων» δανείων (τράπεζες, funds και άλλα κοράκια), «κλειδωμένο» από τη συμφωνία κυβέρνησης και «θεσμών» είναι το ζήτημα της κλιμάκωσης των πλειστηριασμών, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της πρώτης κατοικίας.
Τα πλάνα των εγχώριων τραπεζικών ομίλων για την περίοδο 2019 - 2021 προκαλούν «ανατριχίλα»: Προβλέπουν τη μείωση των «κόκκινων» δανείων χαμηλότερα από το 20% της μάζας του συνολικού τραπεζικού δανεισμού από περίπου 48% σήμερα, ενώ παράλληλα θα κατεβάσουν τον πήχη της αξίας των ακινήτων που θα βγάζουν «στο σφυρί».
Τα παραπάνω σηματοδοτούν μια επιχείρηση κολοσσιαίων διαστάσεων, που αφορά ποσά πάνω από 50 δισ. ευρώ (μέχρι το 2021), με άξονες τους μαζικούς πλειστηριασμούς απέναντι στη λαϊκή στέγη, τις μεταβιβάσεις προβληματικών δανείων από τις τράπεζες σε funds καθώς και από τη «διαχείριση» των επιχειρηματικών δανείων.
Ολα αυτά «μεταφράζονται» μόνο για το 2019 σε πάνω από 40.000 πλειστηριασμούς ακινήτων, με στόχο ο αριθμός τους να φτάσει στα 130.000 μέχρι το τέλος του 2021. Ενώ, σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, ποσό 12,9 δισ. ευρώ τελεί υπό το καθεστώς του ν. 3869/2010 (νόμος Κατσέλη) και, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται, «αναδεικνύεται ως ζήτημα ιδιαίτερης σημασίας η ταχεία εκδίκαση και εκκαθάριση των εν λόγω ανοιγμάτων».
Επίσης, όπως αναφέρεται, «η περαιτέρω ταχεία αποκλιμάκωση (στα "κόκκινα" δάνεια) καθίσταται πλέον καθοριστικής σημασίας, καθώς η επιτυχής αντιμετώπιση του προβλήματος (...) θα επιτρέψει στα πιστωτικά ιδρύματα να απελευθερώσουν κεφάλαια, τα οποία θα μπορέσουν να κατευθυνθούν στις πιο δυναμικές και εξωστρεφείς επιχειρήσεις».

***

Σε αυτό το φόντο, το αντιλαϊκό σφαγείο αναφορικά με την κλιμάκωση των πλειστηριασμών απέναντι στην πρώτη κατοικία της λαϊκής οικογένειας προσλαμβάνει ευρύτερες διαστάσεις και έρχεται να «χτίσει» πάνω σε όλα τα προηγούμενα αντιλαϊκά «έργα και ημέρες» της σημερινής όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Οι «επεξεργασίες» και οι «προτάσεις» που βρίσκονται στο τραπέζι μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν:
-- Την κατάργηση διάταξης (άρθρο 9) του νόμου 3869/2010 (λεγόμενος νόμος Κατσέλη) αναφορικά με τη δυνατότητα του δανειολήπτη να προσφύγει στα δικαστήρια προκειμένου να τύχει προστασίας για την πρώτη κατοικία. Αυτή η εξέλιξη έρχεται να σφίξει ακόμη περισσότερο τη θηλιά των εκβιασμών, αφήνοντας τα αδύναμα λαϊκά νοικοκυριά στο «έλεος» των τραπεζών.
-- Σε συνδυασμό με το παραπάνω, προωθούνται λύσεις στο πλαίσιο του «εξωδικαστικού συμβιβασμού» μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας που ήδη βρίσκεται σε λειτουργία σε ό,τι αφορά τα επιχειρηματικά χρέη.
-- Κατακρεουργούνται τα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια για την παρεχόμενη «προστασία» από πλειστηριασμούς. Ο κεντρικός άξονας αφορά τις λεγόμενες «εύλογες δαπάνες διαβίωσης», όπως αυτές προσδιορίζονται από τη στατιστική υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ).
Τα νέα κριτήρια με το πλήρες φακέλωμα μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας θα περνούν από την «κρησάρα» του «εξωδικαστικού συμβιβασμού», ενώ ταυτόχρονα μπαίνουν και νέοι φραγμοί για προσφυγές στα δικαστήρια.
Την ίδια ώρα, με φόντο την ολοκληρωτική διάλυση της όποιας δικαστικής προστασίας έχει απομείνει για την πρώτη κατοικία λαϊκών νοικοκυριών, εξετάζεται η ενεργοποίηση υπάρχουσας νομοθετικής διάταξης για την επιδότηση «κόκκινων» στεγαστικών δανείων. Μάλιστα, το ποσό αυτό θα ενσωματωθεί στο «καλάθι» με τα λεγόμενα «αντίμετρα», που διαφημίζει η κυβέρνηση, τάχα ως αντιστάθμισμα στη γενίκευση των πλειστηριασμών. Βέβαια, η συγκεκριμένη ρύθμιση διευκολύνει τις τράπεζες να βάλουν στο «χέρι» τις απαιτήσεις τους, ενώ σφίγγει και τη θηλιά των εκβιασμών αφού η ένταξη αφορά στα φτωχότερα τμήματα του λαού σε συνδυασμό με την καταβολή ελάχιστων δόσεων και διακοπή της ενίσχυσης σε περίπτωση «καθυστέρησης» που υπερβαίνει την αξία τριών μηνιαίων δόσεων... Επιβεβαιώνεται δηλαδή και εδώ ότι τα υποτιθέμενα «φιλολαϊκά» μέτρα όχι μόνο δεν αποτελούν αντίβαρο της υπόλοιπης αντιλαϊκής πολιτικής αλλά επί της ουσίας συμπλήρωμά της.

***

Τα μέτρα αυτά, που έρχονται ως συνέχεια των δεκάδων αντιδραστικών μέτρων της «μνημονιακής» περιόδου (άρση «εμποδίων», ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, ένταση της καταστολής με «ιδιώνυμο» για τους πλειστηριασμούς κ.ο.κ.), επιβεβαιώνουν ότι, σε αντίθεση με την κυβερνητική προπαγάνδα, κάθε άλλο παρά βρισκόμαστε στο τέλος της αντιλαϊκής επίθεσης.
Ακριβώς το αντίθετο, αφού στα παραπάνω αποτυπώνεται γλαφυρά ότι τα κέρδη και τα «θέλω» του κεφαλαίου είναι ασυμβίβαστα με τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες: Το τάισμα των επιχειρηματικών ομίλων με νέο «ζεστό» χρήμα και φτηνό δανεισμό έχει ως προϋπόθεση, ανάμεσα σε άλλα, τους μαζικούς πλειστηριασμούς, τους εκβιασμούς στα λαϊκά στρώματα προκειμένου να «προσέλθουν στο ταμείο», συνολικά το χτύπημα των εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Αυτές τις ανάγκες μπορεί να τις διεκδικήσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, με τη δική τους συμμαχία και τον οργανωμένο αγώνα, σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου που υπηρετούν κυβέρνηση και αστικά κόμματα. Δυναμώνοντας το ΚΚΕ παντού, που αποτελεί αποκούμπι τους στον αγώνα αυτό και δείχνει το δρόμο της ανατροπής της εξουσίας και της οικονομίας του κεφαλαίου που τους φορτώνει συνεχώς νέα βάρη και θυσίες δίχως τέλος.