Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, ανεξάρτητα από τις επιμέρους πλευρές τους, επιβεβαιώνουν τα τεράστια αδιέξοδα που προκαλεί στην κοινωνία η οικονομική κρίση, αλλά και οι περιορισμένες δυνατότητες διαχείρισης της κρίσης αυτής, από το πολιτικό προσωπικό, μέσα από τα κλασικά μοντέλα και τις συνταγές αντιμετώπισης των κρίσεων σε φιλομονοπωλιακή κατεύθυνση. Αυτό το πρόβλημα προσπαθούν να επιλύσουν με τις ζυμώσεις που γίνονται για «συναίνεση» και «κυβερνήσεις συνεργασίας». Να ισχυροποιήσουν σε ενιαίο - μαύρο, κατάμαυρο - μπλοκ τις πολιτικές δυνάμεις που παραδοσιακά εκφράζουν και υπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, ώστε πιο αποφασιστικά, πιο βίαια, πιο αυταρχικά να προωθήσουν τις αναγκαίες για το κεφάλαιο αντιλαϊκές, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, για να έρθουν στα μέτρα και τα επίπεδα που αξιώνουν οι καπιταλιστές, μισθοί, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις, κρατικές δαπάνες.
Για τους εργαζόμενους, μαζί με την προσπάθεια απόκρουσης των αντιλαϊκών σχεδιασμών της πλουτοκρατίας και ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα εξασφαλιστούν οι όποιοι πολιτικοί συμβιβασμοί για τη συγκρότηση κάποιας άλλης κυβέρνησης, εκείνο που αξίζει να συνειδητοποιείται όλο και πιο μαζικά, είναι το γεγονός ότι οι εξελίξεις όλων των τελευταίων χρόνων αποδεικνύουν στην πράξη το πόσο ξεπερασμένος είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, η λειτουργία της κοινωνίας, με κριτήριο το επιχειρηματικό κέρδος.
Λένε ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι το μεγάλο κρατικό χρέος και εκείνο που υποτίθεται ότι αναζητούν είναι το πώς μαζί με τη διαχείριση του χρέους αυτού, θα εξασφαλίσουν την ...ανάπτυξη. Καλά, το πρόβλημα δεν είναι το χρέος, αλλά η οικονομικήκρίση, αλλά ας το παρακάμψουμε. Είναι βέβαιο ότι όταν οι αστοί μιλάνε για ανάπτυξη, εκείνο που έχουν στο μυαλό τους είναι οι οικονομικές δραστηριότητες που φέρνουν κέρδος στον κεφαλαιοκράτη, είναι οι αγοραπωλησίες επιχειρήσεων, είναι οι κάθε είδους μπίζνες στα χρηματιστήρια και τις αγορές παραγώγων. Αυτό, δεν είναι οικονομική ανάπτυξη προς όφελος του λαού, ούτε στηρίζει τις προοπτικές της κοινωνίας. Τέτοια ανάπτυξη είχαμε ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία, όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κοκορεύονταν ότι χάρη στην πολιτική τους, στην Ελλάδα παρατηρούνταν οι υψηλότεροι ρυθμοί ανόδου στην ΕΕ. Τα αποτελέσματα και τις συνέπειες αυτού του είδους της ανάπτυξης τα βλέπουμε σήμερα, στο φόντο της οικονομικής κρίσης, σε δύο πολύ γενικά επίπεδα.
Τα αποτελέσματα της ...ανάπτυξης
Το πρώτο είναι αυτό - που αφορά τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Με το ξέσπασμα της κρίσης και την οριοθέτησή της ως κρίση κρατικού χρέους, ξεκίνησε ένας αδυσώπητος πόλεμος ενάντια στα εισοδήματα των εργαζομένων και των λαϊκών καταχτήσεων. Ετσι, μαζί με τη μαζική ανεργία και την υποαπασχόληση, οι εργαζόμενοι ήρθαν αντιμέτωποι με έναν κατακλυσμό αντιδραστικών μέτρων, με μειώσεις μισθών και συντάξεων, με ανατροπή του συστήματος κοινωνικής, με αλλεπάλληλες αυξήσεις των άμεσων και έμμεσων φόρων, με παντός είδους χαράτσια κ.ο.κ. Η αγριότητα των μέτρων και οι βάναυσες συνέπειες που έχουν στο λαό και το βιωτικό του επίπεδο τα μέτρα, δεν υπάρχει λόγος να τα αναλύσει τώρα ο «Ρ». Είναι μέτρα πρωτόγνωρης βαρβαρότητας, που ο καθένας τα βιώνει στην καθημερινότητά του. Μαζί με τους εργαζόμενους, εξαιτίας της κρίσης σαρώθηκε και σαρώνεται κυριολεκτικά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από το στρώμα των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών που ο ένας μετά τον άλλον κατεβάζουν οριστικά τα ρολά τους, Την ίδια στιγμή, συνεχίζεται το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών που δέχονται τη μια κατραπακιά μετά την άλλη στα πλαίσια της πολιτικής που θέλει να παραδώσει την αγροτική παραγωγή στα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Το άλλο, αφορά την άρχουσα τάξη και τους εκπροσώπους της. Τα επίσημα στοιχεία αποδεικνύουν ότι ολόκληρη η περίοδος που ακολούθησε μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την προώθηση των πανενωσιακών ρυθμίσεων για την ακόμα μεγαλύτερη στήριξη του κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων, ήταν η περίοδος των συνεχώς αυξανόμενων κερδών, το ύψος των οποίων δεν είχε κανένα απολύτως ιστορικό προηγούμενο στη χώρα. Ιδού πώς διαμορφώνονται τα σχετικά στοιχεία:
- Τα κέρδη, τα επίσημα καταγεγραμμένα κέρδη, αυτά που παρουσίασαν στις εφορίες, χωρίς, δηλαδή, να παρουσιάζονται όλα τα άλλα, μέσα στη δεκαετία έφτασαν τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ.
- Η περιουσία των μονάδων που διαθέτουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το ενεργητικό που λένε οι ειδικοί, αυξήθηκε κατά 376 δισεκατομμύρια ευρώ.
- Οι καταθέσεις που διάφοροι ...ευυπόληπτοι του συστήματος φυγάδευσαν στο εξωτερικό, όπως έχει αναφερθεί επανειλημμένα, φτάνουν τα 600 δισ. ευρώ
- Σύμφωνα με δηλώσεις που έκανε την προηγούμενη άνοιξη ο πρόεδρος του ΙΟΒΕ Γ. Στουρνάρας, υπάρχουν επιχειρηματικοί όμιλοι έτοιμοι να κάνουν επενδύσεις, που όπως είπε, «οι επενδύσεις αυτές μπορεί να φτάσουν τα 60 δισ. ευρώ».
Η συσσώρευση προκάλεσε την κρίση
Κάποιοι θα έλεγαν πως το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου κατάφεραν να αποσπάσουν τόσο υψηλή κερδοφορία και να αυξήσουν την επιχειρηματική τους περιουσία, αποτελεί εχέγγυο για τη διατήρηση των επενδύσεων και της οικονομικής ανάπτυξης. Ωστόσο, στον καπιταλισμό συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αντί ο συσσωρευμένος πλούτος, που τελικά εκφράζεται σε παραγωγικές μονάδες και μέσα παραγωγής, να αποτελεί τη βάση για ακόμα μεγαλύτερη παραγωγική δραστηριότητα, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των εργαζομένων, αποτελεί φρένο για τη συνέχιση της οικονομικής δραστηριότητας, σπάζοντας την παραγωγική αλυσίδα. Κι αυτό, επειδή τα συνεχώς αυξανόμενα κεφάλαια, δεν μπορούν να εξασφαλίζουν κερδοφόρες, για όλους τους καπιταλιστές, τοποθετήσεις στην οικονομία. Εδώ ακριβώς εδράζονται οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την εμφάνιση των οικονομικών κρίσεων υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Με άλλα λόγια, η αποχή των κεφαλαίων που έχουν αποσπάσει οι καπιταλιστές από την παραγωγή, επειδή δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ικανοποιητικά κέρδη, οδηγεί στο ξέσπασμα των οικονομικών κρίσεων.
Βέβαια, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά συγκριτικά με προηγούμενες εποχές. Η άρχουσα τάξη έχει μαντρώσει τη χώρα στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό της ΕΕ. Ο καπιταλισμός, στο σύνολό του, περνάει την πιο βαθιά και παρατεταμένη κρίση στη μεταπολεμική ιστορία του. Οι αντιθέσεις, που συνεχώς οξύνονται, κινούνται και εξελίσσονται σε διάφορα επίπεδα: Ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανάμεσα σε αυτά και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες Κίνας - Ρωσίας κ.λπ., ανάμεσα στις ίδιες τις χώρες της ΕΕ, αλλά και ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου. Πρόκειται για αντιθέσεις που οξύνονται όλο και περισσότερο, δημιουργώντας ένα κράμα αντιπαραθέσεων και αντιφάσεων, που αφενός αποδυναμώνει τη δυνατότητα διαχείρισης της κρίσης, αφετέρου απογυμνώνει τα αδιέξοδα και τη σαπίλα του συστήματος.
Η εξέλιξη του ΑΕΠ
Στον τομέα της οικονομικής δραστηριότητας, τα δεδομένα δείχνουν περίπου την εξής εικόνα:
Πρώτον: Η πορεία του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, που με βάση τη στατιστική και τις ταξινομήσεις των αστών εκφράζει την εξέλιξη του παραγόμενου πλούτου στη χώρα. Το ΑΕΠ, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας, εμφανίζει μείωση τέτοιου μεγέθους και τόσης διάρκειας.
Στο παρελθόν, η όποια μείωση του ΑΕΠ είχε παρατηρηθεί, ήταν για ένα μόνο χρόνο. Αναλύοντας την εξέλιξη του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές, μείωση είχε παρατηρηθεί το 1974, το 1987, το 1990 και το 1993. Το μεγαλύτερο ποσοστό μείωσης (-3,55%) σε σταθερές πάντα τιμές, ήταν το 1990.
Επίσης, ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξαν δύο συνεχόμενες χρονιές μείωσης του ΑΕΠ, ενώ την επόμενη κιόλας χρονιά, το ΑΕΠ κατάφερνε να ξεπεράσει τα επίπεδα που είχε πριν από τη χρονιά της πτώσης. Εκτός από το 1990, όταν το ΑΕΠ ξεπέρασε τα επίπεδα του 1989 το 1992.
Η εικόνα σήμερα είναι αλλιώτικη. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, στη χώρα παρατηρείται συνεχής μείωση του ΑΕΠ από το 2009 και υπολογίζεται ότι μειωμένο θα είναι και το 2012. Μέχρι στιγμής οι απώλειες του ΑΕΠ είναι της τάξης του 12%.
Δεύτερον: Η παραγωγή στους διάφορους κλάδους της μεταποίησης πάει από το κακό στο χειρότερο. Ακόμα και αν παραβλέψουμε την πορεία της παραγωγής σε κάθε κλάδο της βιομηχανίας ξεχωριστά, όπου τα στοιχεία μπορεί να μην είναι ενδεικτικά για τη συνολική πορεία της παραγωγής και στους ομαδοποιημένους κλάδους η κατάσταση είναι άσχημη. Ετσι, ο όγκος παραγωγής το 2010, σε σχέση με το 2000:
- Στους κλάδους των κεφαλαιουχικών αγαθών, δηλαδή, στους κλάδους όπου παράγονται μέσα παραγωγής, ήταν μειωμένος κατά 73%.
- Στους κλάδους των ενδιάμεσων αγαθών, δηλαδή, στους κλάδους των οποίων η παραγωγή προορίζονται για παραπέρα επεξεργασία σε άλλους κλάδους της μεταποίησης, ήταν μειωμένος κατά 40,9%.
- Στους κλάδους της ενέργειας, ενώ η κατανάλωση συνεχώς αυξάνεται, ο όγκος παραγωγής το 2010 ήταν στα ίδια ακριβώς επίπεδα με το 2000.
- Στους κλάδους των διαρκών καταναλωτικών αγαθών, η μείωση ήταν της τάξης του 72,2%.
- Στους κλάδους των μη διαρκών καταναλωτικών αγαθών, η αντίστοιχη μείωση ήταν 7,5%.
Δηλαδή, μετά την πάροδο δέκα ολόκληρων χρόνων και παρά την αισθητή αύξηση της κατανάλωσης, ο όγκος της παραγωγής στη μεταποίηση υπολείπεται σε πολύ σημαντικά ποσοστά.
Τρίτον: Το ποσοστό αξιοποίησης των εγκατεστημένων μέσων παραγωγής σημειώνει συνεχή πτώση. Δηλαδή, πέρα από τα μέσα παραγωγής που έχουν βγει εκτός παραγωγικής διαδικασίας, ακόμα και αυτά που υπάρχουν υπολειτουργούν και μένουν αναξιοποίητα. Λειτουργούν με ...ελαστικά ωράρια, ανάλογα με τα συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρηματιών.
Στο σύνολο της μεταποίησης ο βαθμός αξιοποίησης του εργοστασιακού δυναμικού το 2000 ήταν της τάξης του 80%. Το 2006 το ποσοστό αυτό ήταν 79,03%, το 2009 «έπεσε» στο 71%, στα μέσα του 2010 κατέρρευσε στα 67,5%, ενώ σήμερα προφανώς κινείται σε χαμηλότερα επίπεδα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι η απασχόληση - χρησιμοποίηση των μέσων παραγωγής που διαθέτει η μεταποίηση στη χώρα, υπολείπεται τουλάχιστον κατά 32,5% από τις κανονικές τους δυνατότητες.
Νέα αντιδραστικά μέτρα...
Πού βρισκόμαστε σήμερα; Στη φάση της εξέλιξης της βαθύτατης κρίσης, στα πλαίσια της οποίας οι κερδισμένοι και πλουτισμένοι από την οικονομική πολιτική των προηγούμενων χρόνων, αυτοί που σκιαγραφούνται παραπάνω, βρίσκονται σε φάση αναμονής. Τι περιμένουν; Στις συνθήκες που ίσχυαν τις προηγούμενες δεκαετίες, θα περίμεναν απλά να εξελιχθεί παραπέρα η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίων, να κλείσουν μερικές δεκάδες ακόμα μεγάλες επιχειρήσεις και αρκετές εκατοντάδες μικρότερες, ώστε τα λιγότερα κεφάλαια που θα έμεναν, να μπορούσαν με τις όποιες επενδύσεις, να έχουν ικανοποιητικά ποσοστά κέρδους, στη δοσμένη αγορά.
Στις σημερινές συνθήκες, που ανταγωνιστές των κεφαλαίων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, δεν είναι μόνο η διπλανή και παραδιπλανή επιχείρηση, αλλά και οι επιχειρήσεις - διαφόρων συμφερόντων - που δραστηριοποιούνται σε χώρες χαμηλού κόστους παραγωγής (Κίνα, Ινδία κ.λπ.), περιμένουν και κάτι ακόμα. Να επιταχυνθεί η επιβολή των διαρθρωτικών μέτρων, παραπέρα στήριξης του κεφαλαίου, που έχουν αποφασιστεί στα πλαίσια της στρατηγικής της ΕΕ και ακολουθούνται σ' όλες τις χώρες της Ενωσης. Επιπλέον, ποντάρουν στην υλοποίηση των μέτρων που συνοδεύουν τις δανειακές συμβάσεις που υπογράφει η κυβέρνηση με την τρόικα, συμβάσεις μέσω των οποίων αναλαμβάνεται η απαρέγκλιτη δέσμευση για ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, για πορεία πλήρους κατάργησης των συντάξεων όπως τις ξέραμε μέχρι σήμερα, για παράδοση της δημόσιας περιουσίας στα ιδιωτικά συμφέροντα, για ολοκληρωτική κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Υγείας και της Παιδείας, για νέα επιχειρηματικά κίνητρα και φοροαπαλλαγές κ.λπ.
Αυτή είναι η ανάπτυξη που προσδοκούν οι κεφαλαιοκράτες. Γι' αυτήν την ανάπτυξη πασχίζουν και το ΠΑΣΟΚ που επί δύο χρόνια ξεζουμίζει τα λαϊκά στρώματα και η ΝΔ που καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι καθυστερεί να πάρει μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης,
Για τους εργαζόμενους, η πολιτική ανάπτυξης, που μετρά τα αποτελέσματα της οικονομικής δραστηριότητας με τα δισεκατομμύρια που τσεπώνουν οι καπιταλιστές και οι οποίοι θα επιτρέπουν ανοδικούς ρυθμούς της οικονομίας μόνο και εφόσον οι ίδιοι κερδίζουν, είναι αδιέξοδος. Δεν έχει καμιά απολύτως προοπτική. Μοναδική προοπτική και διέξοδος για τα λαϊκά στρώματα, είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας που προτείνουν οι κομμουνιστές. Το μέλλον του λαού βρίσκεται στην άλλη κοινωνία, τη σοσιαλιστική, στόχος της οποίας θα είναι η ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας, που θα σχεδιάζεται και θα υλοποιείται με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και όλων των πολιτών.
Κάποιοι αναρωτιούνται. Και πώς θα αντέξουμε χωρίς την ΕΕ και το ευρώ; Μα μόνο χωρίς ΕΕ και ευρώ μπορεί να σωθεί ο λαός από την ολοκληρωτική καταστροφή και χρεοκοπία. Και με αυτήν την έννοια, το τρίπτυχο που προτείνει το ΚΚΕ «έξοδος από την ΕΕ - μονομερής παραγραφή του χρέους - κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής», είναι ένα σύνθημα - στόχος, για τη σωτηρία των λαϊκών στρωμάτων. Ενα τρίπτυχο, που μαζί με την απόκρουση των δυσβάστακτων συνεπειών της πολιτικής υπέρβασης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, σηματοδοτεί και την αντεπίθεση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών δυνάμεων, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Ενα τρίπτυχο, που μπορεί να αποκτήσει σάρκα και οστά, να ζωντανέψει και να γίνει πραγματικότητα, μέσα από τη συνειδητοποίηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων του καταστροφικού πλέον χαρακτήρα του καπιταλισμού και τη μαζική συμμετοχή στον αγώνα για μια άλλη πορεία της κοινωνίας.
...ή άλλος δρόμος ανάπτυξης
Η χώρα διαθέτει τις αναγκαίες υλικές προϋποθέσεις, ώστε με την άλλη εξουσία, τη λαϊκή, να μπορεί αυτόνομα, με τις δικές της δυνάμεις και στα πλαίσια της σχεδιοποιημένης ανάπτυξης να εξασφαλίσει τέτοια επίπεδα παραγωγής, που να καλύπτουν, κατ' αρχήν, τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού. Παράλληλα, και με βάση επιστημονικά επεξεργασμένα προγράμματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, θα γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, θα επιτευχθεί η κινητοποίηση και αξιοποίηση όλων των παραγωγικών πόρων και εφεδρειών που διαθέτει η κοινωνία, πρώτα και κύρια το εργατικό δυναμικό.
Η χώρα διαθέτει σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές. Οι πάντες γνωρίζουν ότι η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες της ΕΕ με μεγάλα αποθέματα ορυκτού πλούτου. Η μεγάλη ποικιλία των ορυκτών και μεταλλευμάτων που υπάρχουν και κατά καιρούς αποτελούν το μαγνήτη για τα διάφορα αρπαχτικά της επιχειρηματικής δραστηριότητας, είναι ένα πρώτης τάξεως εφόδιο και όπλο στα χέρια του λαού.
Η χώρα διαθέτει πλούσιο υπέδαφος, υψηλά αποθέματα και αξιόλογη εξορυκτική βιομηχανία. Πρόχειρα μπορεί να απαριθμήσει κανείς τα κοιτάσματα σε βωξίτες, αλουμίνιο, αλουμίνα, λιγνίτη, νικέλιο, σιδηρονικέλιο, ασβεστόλιθο, χαλαζία, γρανίτες, μαγνήσιο, σιδηροπυρίτη, μάρμαρο, γύψο κ.ο.κ. σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν τα υπάρχοντα κοιτάσματα πετρελαίου και χρυσού, αλλά και τα αντίστοιχα κοιτάσματα που εκτιμάται ότι υπάρχουν.
Η χώρα διαθέτει εγκατεστημένη ισχύ ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία μπορεί να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες για την παραγωγική δραστηριότητα και τη λαϊκή κατανάλωση, ενώ με παρεμβάσεις χαμηλού κόστους, μπορεί να προχωρήσει ακόμα και σε εξαγωγές.
Η χώρα διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για την απογείωση της αγροτικής παραγωγής.Διαθέτει τα πλεονεκτήματα που προσφέρει το κατάλληλο κλίμα, η ιδιαίτερα εύφορη καλλιεργήσιμη γη. Υπάρχει πλούσιο και έμπειρο δυναμικό αγροτών - καλλιεργητών γης. Υπάρχει από σήμερα εξασφαλισμένη μια μεγάλη ισχύς σε μηχανήματα και παραγωγικά μέσα που τώρα υπολειτουργούν στην κατακερματισμένη γη, αλλά ο παραγωγικός συνεταιρισμός πολύ γρήγορα θα καταφέρει να αλλάξει τα δεδομένα της αγροτικής παραγωγής, να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού με φτηνά και καλής ποιότητας προϊόντα πρωτογενούς παραγωγής και επιπλέον να εξασφαλίσει για την κοινωνία πλεονάσματα από εξαγωγές.
Η χώρα διαθέτει συγκεκριμένο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στηβιομηχανία και στους κλάδους της μεταποίησης, με εκατοντάδες μονάδες να έχουν εκσυγχρονιστεί τα τελευταία χρόνια, μέσα από την υπεραξία που άρπαξαν οι καπιταλιστές, μια βιομηχανία που στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού, μπορεί άμεσα να φουλάρει τις μηχανές, έχοντας σαν μοναδικό κίνητρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Ολα αυτά, μαζί με την εξοικονόμηση πόρων που θα γίνει από την περιστολή των στρατιωτικών δαπανών, την απαλλαγή της κοινωνίας από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που ροκανίζουν οι τραπεζίτες στο όνομα του κρατικού χρέους, τα άλλα δισεκατομμύρια που τσεπώνουν οι διάφορες επιχειρηματικές ομάδες είτε με τη μορφή των κερδών, είτε ως κίνητρα στήριξης του κεφαλαίου, θα δημιουργήσουν και θα αποτελέσουν μια απόλυτα ικανοποιητική μαγιά για το νέο ξεκίνημα.
Η χώρα διαθέτει και ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, που όπως δείχνουν οι κινητοποιήσεις του τελευταίου χρόνου βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Ενα λαϊκό, ταξικό κίνημα που αντιστάθηκε με αποφασιστικότητα στη βαρβαρότητα του μνημονίου και των αντιλαϊκών μέτρων, κατάφερε να κινητοποιήσει και να βάλει στους αγώνες νέες μάζες, ένα κίνημα που ενίσχυσε τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αγώνα των λαϊκών στρωμάτων, και πραγματοποίησε αποφασιστικά βήματα στην κατεύθυνση της δημιουργίας του Λαϊκού Μετώπου, με τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες.
Η απαλλαγή της κοινωνίας από τα τρωκτικά που λεηλατούν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η ολόπλευρη αξιοποίηση των εφεδρειών που διαθέτει η κοινωνία, η σχεδιοποιημένη ανάπτυξη, θα ανοίξει άλλους, φωτεινούς ορίζοντες, για το λαό και τον τόπο. Θα σηματοδοτήσει την απαρχή για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας που, απαλλαγμένη από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τις οικονομικέςκρίσεις, θα εξασφαλίσει στο σύνολο των εργαζομένων και του λαού όλες τις απαραίτητες συνθήκες για τη συνεχή ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων υλικών και πνευματικών τους αναγκών.
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
