Μαριούπολη: Ουκρανοί εθνοφρουροί πυροβολούν εν ψυχρώ παιδιά που κάνουν ποδήλατο! (Video)

• 

Κάτοικοι της Μαριούπολης υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες των δολοφονικών ενστίκτων  των ουκρανών στρατιωτών της λεγόμενης επίλεκτης δύναμης της Εθνικής Φρουράς.
Πυροβόλησαν δυο ανηλίκους που έκαναν ποδήλατο σε χωματόδρομο. Το ένα από τα θύματα δίνει μάχη με τη ζωή, σε νοσοκομείο της πόλης. Το 15χρονο αγόρι, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση ενώ για το δεύτερο θύμα τα στοιχεία και η κατάσταση δεν είναι γνωστά, δήλωσε η εκπρόσωπος τύπου της Αστυνομικής Διεύθυνσης της πόλης, Victoria Guts.
Το βίντεο της εγκληματικής επίθεσης τραβήχτηκε από το διαμέρισμα κατοίκου αυτόπτη μάρτυρα στα ανατολικά της πόλης.

Ο Σεργκέι δήλωσε:
Άρχισα τη βιντεοσκόπιση ένα λεπτό μετά, αφού άκουσα τους πυροβολισμούς. Τα δυο  παιδιά είχαν πλησιάσει κοντά στα οδοφράγματα που είχε στήσει η Εθνοφρουρά. Οι στρατιωτικοί άρχισαν να φωνάζουν στα παιδιά να σταματήσουν εκεί που βρίσκονται, αλλά αυτά φοβήθηκαν και γύρισαν τα ποδήλατα προς την άλλη πλευρά για να φύγουν. Τότε τα πυροβόλησαν.
Ο μάρτυρας τόνισε ότι δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην εμφάνιση των παιδιών που να μπορούσε να δικαιολογήσει τέτοια αντίδραση.
Σύμφωνα με όσα μεταδίδουν ξένα ειδησειογραφικά πρακτορεία η μονάδα της Εθνοφρουράς δήλωσε ότι τα παιδιά ευθύνονται που δεν σταμάτησαν….
Πηγή: dimpenews.com

Τα σχόλια δικά σας...

 Τα σχόλια δικά σας...

Κάτω από τα ψίχουλα... *

 

 

Έγραψε η «Αυγή», 21/9/2014: «Στο έλεος της ακραίας λιτότητας και του αποπληθωρισμού, μπροστά στο ενδεχόμενο νέου κύματος ύφεσης, η Ευρώπη (...) η Ε.Ε. να απεγκλωβιστεί από τον νεοφιλελευθερισμό και να αναζητήσει πιο ευέλικτο "μετα-νεοφιλελεύθερο παράδειγμα" οικονομικής πολιτικής και ανάπτυξης. 

Κινήσεις για μια τέτοια εξέλιξη ανιχνεύονται τόσο με το πακέτο Γιούνκερ όσο και με την πολιτική Ντράγκι, αλλά και από τις συζητήσεις για την "ευέλικτη εφαρμογή" του Συμφώνου Σταθερότητας, που ισοδυναμεί με συμφωνία για παραβίαση του άτεγκτου κανόνα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. 

Ακόμη και η Γαλλία δήλωσε ότι θα παραμείνει σε ελλείμματα γύρω στο 3% για άλλα δύο χρόνια. Σε αντίθεση με αυτή την αρχόμενη νέα περίοδο, η κυβέρνηση Σαμαρά εξακολουθεί να δίνει εξετάσεις υπέρ της σκληρής λιτότητας και της ανεργίας. Η κυβέρνηση ούτε θέλει, ούτε μπορεί να εκπροσωπήσει τη χώρα στη νέα ευρωπαϊκή κινητικότητα». 

Τι θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς; 

Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με μια πολιτική που εκφράζουν κεντροαριστερές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις στην ΕΕ, καθώς και διάφοροι παράγοντες της ΕΕ, που βεβαίως δεν αμφισβητούν κατ' ελάχιστο τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. 

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση με αυτήν της κυβέρνησης απλώς είναι... καλυμμένη με ψίχουλα...

Ο Μόντι για τον Τσίπρα...

Ρωτά η «Καθημερινή» 21/9/2014 στη συνέντευξη που πήρε 
από τον Μ. Μόντι: «Τι γνώμη έχετε για τον Αλέξη Τσίπρα;».

Και η απάντηση: «Τον γνώρισα εδώ στην Aθήνα. Όταν συνομιλεί με ξένους δίνει την αίσθηση ενός μετριοπαθούς ανθρώπου, όχι ακραίου, που σέβεται την οικονομία της αγοράς.

Τον πίεσα στη συζήτησή μας για το αν αποδέχεται τα βασικά χαρακτηριστικά της ενιαίας αγοράς, την πολιτική περί ελεύθερου ανταγωνισμού και κρατικών παρεμβάσεων. 

Σε γενικές γραμμές απάντησε θετικά. 

Δεν συμφωνεί με τη λιτότητα, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί όταν απευθύνεται στη βάση του κόμματός του είναι πολύ, πολύ διαφορετική. Δεν είναι ο μόνος που το κάνει. Σε πολλές χώρες έχουμε δει μεγάλες μεταστροφές». 

Τα σχόλια δικά σας...

Από τη στήλη  "Από...μέρα   σε...μέρα"  του Ριζοσπάστη.

R.P-Dutt-Από το "Φασισμός και κοινωνική επανάσταση"--Σοσιαλδημοκρατία και φασισμός Ι

 R.P-Dutt-Από το "Φασισμός και κοινωνική επανάσταση"--Σοσιαλδημοκρατία και φασισμός Ι

R. P. Dutt-Η άποψη του καπιταλισμού για τη σοσιαλδημοκρατία και το φασισμό

Από το
Φασισμός και κοινωνική επανάσταση, 1934, μτφρ. Β. Παπαρήγα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2014

Θα είναι χρήσιμο να ξεκινήσει η μελέτη του εν λόγω ζητήματος εξετάζοντας την άποψη του σύγχρονου χρηματιστικού κεφαλαίου για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού.

Η άποψη του χρηματιστικού κεφαλαίου, για όποιον την αναζητεί, εκφράζεται με παραδειγματική σαφήνεια στα ήδη προαναφερθέντα Deutsche Führerbriefe ή αλλιώς στο εμπιστευτικό δελτίο της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών κατά το κρίσιμο έτος 1932. Τα εν λόγω "Führerbriefe" ή αλλιώς "Επιστολές στους ηγέτες" αποτελούν "ιδιωτική πολιτικοοικονομική αλληλογραφία", η οποία αρχικά κυκλοφόρησε εμπιστευτικά μεταξύ των ηγετών του χρηματιστικού κεφαλαίου, οι οποίοι είχαν οργανωθεί στην Ομοσπονδία των Γερμανών Βιομηχάνων. Τα Νο. 72 και 75, στις 16 Σεπτέμβρη 1932, περιείχαν μια μελέτη με τίτλο "Η κοινωνική επανασταθεροποίηση του καπιταλισμού", η οποία εκφράζει με αποκαλυπτικό τρόπο την αντίληψη των κυρίαρχων οικονομικών ομάδων.

Ο συγγραφέας ξεκινάει με τη βασική άποψη ότι η διατήρηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας εξαρτάται από τη διάσπαση της εργατικής τάξης:

Απαραίτητος όρος ώστε να καταστεί δυνατή η όποια επανασταθεροποίηση της αστικής κυριαρχίας στη μεταπολεμική Γερμανία αποτελεί η διάσπαση του κινήματος της εργατικής τάξης. Οποιοδήποτε ενιαίο εργατικό κίνημα που θα πηγάζει από τα κάτω θα είναι επαναστατικό και η εν λόγω κυριαρχία δεν θα καταφέρει να το αντιμετωπίσει για πολύ, ούτε καν με τη χρήση στρατιωτικής δύναμης.

Συνεπώς, ο ουσιαστικός κίνδυνος είναι το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης: απέναντι σε αυτό ακόμα και η στρατιωτική δύναμη δεν θα μπορούσε για πολύ να υπερισχύσει. Ο καπιταλισμός, αντιστοίχως, απαιτεί μια κοινωνική βάση εκτός των γραμμών του καθώς και τη διάσπαση της εργατικής τάξης. Αυτό του παρέχει, στη μεταπολεμική περίοδο, η σοσιαλδημοκρατία.

Το πρόβλημα της σταθεροποίησης του αστικού καθεστώτος στη μεταπολεμική Γερμανία καθορίζεται εν γένει από το γεγονός ότι η κυρίαρχη αστική τάξη, η οποία έχει τον έλεγχο της εθνικής οικονομίας, έχει ελαττωθεί κατά πολύ ώστε να κρατηθεί μόνη της στην εξουσία. Για να διατηρήσει την κυριαρχία της απαιτείται, εάν δεν επιθυμεί να βασιστεί στην άκρως επικίνδυνη χρήση της ωμής στρατιωτικής βίας, μια συμμαχία με στρώματα που δεν ανήκουν κοινωνικά σε αυτή, αλλά θα της παρέχουν την αναγκαία υπηρεσία για την εδραίωση της εξουσίας της στο λαό, και συνεπώς θα την καθιστούν τον πραγματικό και τελικό φορέα αυτής της εξουσίας. Αυτός ο τελευταίος ή "έσχατος φορέας" της αστικής κυριαρχίας ήταν, κατά την πρώτη περίοδο της μεταπολεμικής σταθεροποίησης, η σοσιαλδημοκρατία.

Έως εδώ, η ανάλυση είναι απλή. Η σοσιαλδημοκρατία παρείχε τη βάση για τη διατήρηση της καπιταλιστικής εξουσίας και τη διάσπαση της εργατικής τάξης. Ωστόσο, πώς έχει καταστεί η σοσιαλδημοκρατία ικανή να διασπάσει την εργατική τάξη;  Ποια είναι η κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας; Στο σημείο αυτό, η ανάλυση του εκπροσώπου του χρηματιστικού κεφαλαίου πλησιάζει κατά πολύ την αντίστοιχη του Λένιν για τις αιτίες διάσπασης της εργατικής τάξης στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Ο συγγραφέας βρίσκει τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας και της διάσπασης που προκαλεί στην εργατική τάξη στους προνομιακούς όρους, οι οποίοι εδράζονται στην κοινωνική νομοθεσία και τις παραχωρήσεις σε ένα ευνοούμενο, οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης:

Κατά την πρώτη περίοδο ανασύστασης του αστικού μεταπολεμικού καθεστώτος, στο διάστημα 1923-24 έως 1929-30, η διάσπαση της εργατικής τάξης υλοποιήθηκε στη βάση των κατακτήσεων αναφορικά με τους μισθούς και την κοινωνική πολιτική, στο πλαίσιο των οποίων η σοσιαλδημοκρατία κεφαλαιοποίησε το επαναστατικό κύμα. 

Χάρη στον κοινωνικό χαρακτήρα της ως το αυθεντικό κίνημα των εργατών, η σοσιαλδημοκρατία έφερε στο σύστημα της ανασύστασης εκίνη την εποχή, μαζί με την καθαρά πολιτική ισχύ της, κάτι ακόμα πιο πολύτιμο και διαρκές, συγκεκριμένα την οργανωμένη εργατική τάξη, την οποία --ενόσω της παρέλυε την επαναστατικότητα-- έδενε σφιχτά στις αλυσίδες του αστικού κράτους.

Είναι αλήθεια ότι ο σοσιαλισμός του Νοέμβρη* αποτέλεσε εξίσου μαζική ιδεολογική παλίρροια και κίνημα, αλλά όχι μόνο αυτό, διότι πίσω του υπήρχε η δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης, η κοινωνική δύναμη των συνδικάτων. Η παλίρροια κατάφερε να κοπάσει, αλλά τα συνδικάτα παρέμειναν ακλόνητα και μαζί τους, ή σωστότερα χάρη σ' αυτά, ακλόνητο παρέμεινε και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.

Σ' αυτή τη βάση, το κύριο σώμα της οργανωμένης εργατικής τάξης "δέθηκε σφιχτά στις αλυσίδες του αστικού κράτους" μέσω της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων, ενώ ο κομμουνισμός κρατήθηκε μακριά μέσω ενός "τεχνητού φράγματος": 

Αυτές (οι κατακτήσεις αναφορικά με τους μισθούς και την κοινωνική πολιτική) λειτούργησαν ως ένα είδος τεχνητού φράγματος μέσω του οποίου, σε μια φθίνουσα αγορά εργασίας, το εργαζόμενο και σταθερά οργανωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης απολάμβανε ένα κλιμακωτό, πλην όμως σημαντικό, πλεονέκτημα σε σύγκριση με την άνεργη κυμαινόμενη μάζα των χαμηλών κατηγοριών, καθώς και μια σχετική προστασία του βιοτικού επιπέδου του από τις ολοκληρωτικές συνέπειες της ανεργίας και της συνολικά κρίσιμης κατάστασης.

Το πολιτικό όριο μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και κομμουνισμού διατρέχει σχεδόν με ακρίβεια όλη την κοινωνική και οικονομική οριοθέτηση αυτού του καναλιού διαλογής· και όλες οι προσπάθειες του κομμουνισμού, όσο και αν σήμερα έχουν αποβεί μάταιες, στοχεύουν να καταφέρουν ένα ρήγμα στην εν λόγω σφαίρα προστασίας των συνδικάτων.

Αυτό το σύστημα δούλεψε αρκετά καλά έως ότου η παγκόσμια οικονομική κρίση άρχισε να καταστρέφει τη βάση σταθερότητας. Η οικονομική κρίση ανάγκασε τον καπιταλισμό να σαρώσει τις "κατακτήσεις" στους μισθούς και την κοινωνική ασφάλιση και κατά συνέπεια να υπονομεύσει τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας. Ωστόσο αυτό αύξησε τον κίνδυνο η εργατική τάξη να περάσει στο στρατόπεδο του κομμουνισμού. Γι αυτό ήταν απαραίτητο να βρεθεί ένα νέο εργαλείο για τη διάσπαση της εργατικής τάξης: ο εθνικοσοσιαλισμός.

Η διαδικασία μετάβασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, λόγω της αναγκαίας ακύρωσης αυτών των κατακτήσεων από την οικονομική κρίση, περνάει το στάδιο του οξυμένου κινδύνου, καθώς με την εξαφάνισή τους ο μηχανισμός διάσπασης της εργατικής τάξης ο οποίος βασίζεται σε αυτές θα πάψει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να αρχίσει να στρέφεται στην κατεύθυνση του κομμουνισμού και η αστική κυριαρχία θα βρεθεί αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της οργάνωσης ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Αυτό το στάδιο θα σηματοδοτήσει την αρχική φάση της ανίατης ασθένειας της αστικής κυριαρχίας. Καθώς το παλιό τεχνητό φράγμα δεν μπορεί πλέον να αποκατασταθεί επαρκώς, η μόνη πιθανή σωτηρία της αστικής εξουσίας από την άβυσσο είναι να υλοποιήσει τη διάσπαση της εργατικής τάξης και να την προσδέσει στον κρατικό μηχανισμό, με άλλους πιο άμεσους τρόπους. Εδώ ακριβώς εδράζονται οι δυνατότητες και τα καθήκοντα του εθνικοσοσιαλισμού.

Οι νέοι όροι σημαίνουν, ωστόσο, αλλαγή στη μορφή του κράτους. Η πρόσδεση της οργανωμένης εργατικής τάξης στο κράτος μέσω της σοσιαλδημοκρατίας χρειάζεται τον κοινοβουλευτικό μηχανισμό· αντιστρόφως, το φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό σύνταγμα γίνεται αποδεκτό από το μονοπωλιακό καπιταλισμό, μόνο με την προϋπόθεση ότι η σοσιαλδημοκρατία ελέγχει και διασπά την εργατική τάξη. Στην περίπτωση που ο καπιταλισμός αναγκάζεται να μετασχηματίσει το κοινοβουλευτικό σύστημα σε μη-κοινοβουλευτικό και "περιορισμένο" (δηλαδή, φασιστικό), 

Η πρόσδεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στη σοσιαλδημοκρατία αρχίζει και τελειώνει με τον κοινοβουλευτισμό. Η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός φιλελεύθερου κοινωνικού συντάγματος από το μονοπωλιακό καπιταλισμό καθορίζεται από την ύπαρξη ενός αυτόματου μηχανισμού, ο οποίος διεμβολίζει την εργατική τάξη. Ένα αστικό καθεστώς, το οποίο εδράζεαι σε φιλελεύθερο αστικό σύνταγμα, δεν πρέπει να είναι μόνο κοινοβουλευτικό· πρέπει να υπολογίζει στη στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας και να της επιτρέπει να έχει ικανοποιητικές κατακτήσεις. Ένα αστικό καθεστώς το οποίο καταστρέφει αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να θυσιάσει τη σοσιαλδημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, να δημιουργήσει ένα υποκατάστατό της και να μεταπηδήσει σ' ένα περιορισμένο κοινωνικό σύνταγμα.

Η λύση στο πρόβλημα της διατήρησης του καπιταλισμού εν μέσω κρίσης, σύμφωνα με το συγγραφέα, βρίσκεται στον εθνικοσοσιαλισμό και στην εγκαθίδρυση ενός "περιορισμένου" ή φασιστικού καθεστώτος. Ο συγγραφέας βρίσκει στο ρόλο του εθνικοσοσιαλισμού σήμερα έναν αξιοπρόσεκτο παραλληλισμό με εκείνον της σοσιαλδημοκρατίας κατά την προηγούμενη περίοδο.

Ο παραλληλισμός είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Η τότε σοσιαλδημοκρατία (από το 1918 έως το 1930) και ο σημερινός εθνικοσοσιαλισμός εκτελούν παρόμοιες λειτουργίες, ως προς το γεγονός ότι αμφότεροι αποτέλεσαν τους νεκροθάφτες του προηγούμενου συστήματος, και στη συνέχεια, αντί να οδηγήσουν τις μάζες στην επανάσταση που οι ίδιοι διακήρυτταν, τις οδήγησαν σε μια νέα μορφή αστικής κυριαρχίας. 

Η σύγκριση η οποία γίνεται συχνά μεταξύ Έμπερτ και Χίτλερ είναι εξίσου βάσιμη, από αυτή την άποψη.  

Αμφότεροι επικαλούνται τον αντικαπιταλιστικό πόθο για χειραφέτηση· αμφότεροι υπόσχονται ένα νέο "κοινωνικό" ή "εθνικό" κράτος.

Από αυτό συνάγεται το τελικό συμπέρασμα ότι:

Από μόνος του ο παραλληλισμός δείχνει ότι ο εθνικοσοσιαλισμός έχει αφαιρέσει από τη σοσιαλδημοκρατία το ρόλο της παροχής μαζικής στήριξης στην κυριαρχία της γερμανικής αστικής τάξης. 

Με αυτόν τον τρόπο αναλύει την προσωπική σκέψη της η χρηματιστική καπιταλιστική ολιγαρχία για το ρόλο των δυο εργαλείων της: της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Έως τώρα, έχουμε αναπαράγει αυτή την ανάλυση χωρίς καμία κριτική, γιατί έχει αυτοτελή αξία ως αξιόπιστη δήλωση-- όλο και σαφέστερη καθώς δεν προορίζεται για λαϊκή κατανάλωση-- της πραγματικής άποψης του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αποτελεί πολιτικό ντοκουμέντο μεγάλης αξίας το οποίο μπορεί να συστήσει κανείς σε όσους μελετούν τους οπαδούς της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού. Θα διαπιστώσει ότι αυτή η αξιοπρόσεκτα ειλικρινής και νηφάλια δήλωση σχετικά με την αληθινή υπόσταση του φασισμού, όπως δείχνουν οι πραγματικοί χρηματοδότες και διαχειριστές του, δε συμμερίζεται καμία από τις μυστικιστικές, εθνικές, φυλετικές, "συντεχνιακές", σοβινιστικές ανοησίες τις οποίες ο φασισμός προβάλλει για λαϊκή κατανάλωση, αλλά είναι εξολοκλήρου ορθολογική και ψυχρή. Θα είναι σημαντκό να επιστρέψουμε σε αυτό κατά τη μελέτη της λεγόμενης "θεωρίας" του φασισμού.

Η πραγματική ανάλυση, ωστόσο, αν και αποτελεί χρήσιμο σημείο εκκίνησης στη συζήτηση περί σοσιαλδημοκρατίας και φασισμού, χρήζει, από ορισμένες απόψεις, κριτικής. Ο συγγραφέας σωστά αντιλαμβάνεται το μηχανισμό της καπιταλιστικής μεταπολεμικής κυριαρχίας στη βάση της σοσιαλδημοκρατίας. Ωστόσο, γράφει λες και ο φασισμός "έχει αφαιρέσει από τη σοσιαλδημοκρατία το ρόλο της παροχής μαζικής στήριξης στην κυριαρχία της αστικής τάξης." Χθες, η σοσιαλδημοκρατία έπαιζε αυτό το ρόλο· σήμερα, ο φασισμός· καθένα στη δική του εποχή. Ως εκ τούτου, η σοσιαλδημοκρατία και ο φασισμός φαίνονται να επιτελούν ουσιαστικά ταυτόσημο ρόλο, που διαφέρει μόνο ως προς την εποχή, τις διαφορετικές συνθήκες και συνεπώς τις διαφορετικές μεθόδους και μορφές του συνταγματικού χάρτη. Αυτό ωστόσο παραείναι απλοϊκό και συνιστά λάθος. Αμφότεροι συνυπάρχουν· ο καθένας επιτελεί ένα διακριτό ρόλο, συμπληρώνοντας τον άλλο. Ο φασισμός στηρίζεται κυρίως, για τη διαμόρφωση της κοινωνικής βάσης του, στα ετερόκλητα μικροαστικά στρώματα, στην αγροτιά, στα ξεπεσμένα στοιχεία και στο καθυστερημένο εργατικό δυναμικό. Η σοσιαλδημοκρατία βασίζεται στα ανώτερα στρώματα των βιομηχανικών εργατών. Η αστική τάξη οικοδομεί την κυριαρχία της στηριζόμενη και στους δυο, φέρνοντας στο προσκήνιο πότε τη μία, πότε τον άλλον, χρησιμοποιώντας την υποστήριξη και των δυο. Ο φασισμός δε γίνεται ποτέ η κύρια βάση της αστικής τάξης (αν και αποτελεί το κύριο και αποκλειστικό κυβερνητικό εργαλείο της όταν η κρίση απαιτεί τον πειθαναγκασμό όλων των εργατών και η επιρροή της σοσιαλδημοκρατίας κινδυνεύει να ατονήσει), γιατί ποτέ δεν κερδίζει το κύριο σώμα των βιομηχανικών εργατών, το οποίο είναι παραδοσιακά οργανωμένο -- η μοναδική δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Εδώ, ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας εξακουλουθεί να είναι αποφασιστικής σημασίας, ακόμα και μετά την επικράτηση της φασιστικής δικτατορίας.

Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε χώρες όπως η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Ισπανία του Ντε Ριβέρα, κλπ., όπου η σοσιαλδημοκρατία είναι αποδεκτή στα πλαίσια της φασιστικής δικτατορίας. Ωστόσο, είναι εξίσου αληθές ότι σε εκείνες τις χώρες όπου έχει ολοκληρωθεί η φασιστική δικτατορία --Γερμανία, Ιταλία-- οι σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις είναι επισήμως εκτός νόμου και τα συνδικάτα έχουν ενσωματωθεί στο φασιστικό μέτωπο. Μόνο στο βαθμό που η σοσιαλδημοκρατική επιρροή, ιδεολογία και παραδόσεις παραμένουν κυρίαρχες στους βιομηχανικούς εργάτες αποδιοργανώνοντας τον επαναστατικό αγών, εμποδίζοντας το ενιαίο μέτωπο και τη μαζική πάλη, τότε μόνο ο καπιταλισμός διατηρεί την εξουσία του, έστω και με τη μορφή του φασισμού. Επίσης, ακόμα και στις χώρες όπου η φασιστική δικτατορία αποδυναμώνεται, η σοσιαλδημοκρατία προσμένει έτοιμη να διασώσει τον καπιταλισμό.

Οι διαφορές μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φασισμού δεν είναι λιγότερο σημαντικές από τις ομοιότητές τους για την κατανόηση των δυο ρευμάτων.

Και τα δυο αποτελούν εργαλεία για την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Και τα δύο αντιμάχονται την επανάσταση της εργατικής τάξης. Και τα δύο αποδυναμώνουν και διασπούν τις ταξικές οργανώσεις των εργατών. Ωστόσο οι μέθοδοί τους διαφέρουν.**

Ο φασισμός συντρίβει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών από τα έξω, αντιτίθεται στο σύνολο της βάσης της και διατυπώνει μια εναλλακτική "εθνική" ιδεολογία. 

Η σοσιαλδημοκρατία υπονομεύει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών από τα μέσα, χρησιμοποιώντας τη βάση των προηγούμενων αυτοτελών κινημάτων και τη μαρξιστική ιδεολογία --η οποία διατηρεί ακόμα ζωντανές τις παραδόσεις και την οργανωτική πειθαρχία των εργατών-- ώσε να στηρίξει με ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την πολιτική του κεφαλαίου και να διαλύσει κάθε μαχητικό αγώνα.

Ο φασισμός απαιτεί αντιστοίχως για την πλήρη επικράτησή του το "ολοκληρωτικό" τρομοκρατικό ταξικό κράτος.

Η σοσιαλδημοκρατία ελέγχει τους εργάτες με τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και επιτυχία στο φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό ταξικό κράτος, χρησιμοποιώντας τις δικές του "εσωτερικές" μεθόδους πειθαρχίας και τον περιστασιακό κρατικό πειθαναγκασμό, για την καταστολή κάθε μαχητικού αγώνα.

Ο φασισμός λειτουργεί κυρίως μέσω του πειθαναγκασμού και επιπροσθέτως της εξαπάτησης.

Η σοσιαλδημοκρατία λειτουργεί κυρίως μέσω της εξαπάτησης και επιπροσθέτως του πειθαναγκασμού.

Αυτή τη συνδυαστική σχέση της διαφοράς στη μέθοδο και της ομοιότητας στον κύριο στόχο υπογραμμίζει ο Στάλιν στον ορισμό που έχει δώσει ήδη από το 1924 ("Οι κύριοι παράγοντες της παρούσας διεθνούς κατάστασης", Κομμουνιστική Διεθνής, αγγλική έκδοση 1924, τεύχος Νο. 6): "η σοσιαλδημοκρατία εκπροσωπεί αντικειμενικά την μετριοπαθή πτέρυγα του φασισμού."

Σημειώσεις

** Αναφέρεται στην επανάσταση το Νοέμβρη του 1918 στη Γερμανία. [Σπαρτακιστές]
** Οι αριστεροί σοσιαλδημοκράτες λένε συχνά για τον κομμουνισμό: "οι στόχοι μας είναι ίδιοι· διαφέρουμε μόνο στις μεθόδους." Θα ήταν σωστότερο να πούμε για τη σοσιαλδημοκρατία και το φασισμό: "Οι στόχοι τους είναι ίδιοι (διάσωση του καπιταλισμού από την επανάσταση της εργατικής τάξης)· διαφέρουν μόνο στις μεθόδους."

Από τον πίθηκο, στις… μαϊμούδες

 Από τον πίθηκο, στις… μαϊμούδες

Πριν από τρία εκατομμύρια χρόνια κατεβήκαμε δειλά απ’ τα δέντρα. Δε τρέχαμε γρήγορα, από μέγεθος όχι ιδιαίτερα πράγματα, δεν είχαμε ισχυρούς κυνόδοντες, νύχια φονικά. Κι όμως μ’ ένα συντριπτικό πλεονέκτημα τα καταφέραμε. Τον μεγάλο, συγκριτικά με τα άλλα θηλαστικά, εγκέφαλό μας και την ακόλουθη όρθια στάση. Μη μπορώντας να συναγωνιστούμε τους υπόλοιπους θηρευτές ανταπεξήλθαμε ευφυώς με την πτωματοφαγία.
Εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια τραβήξαμε την ανηφόρα. Με τη φωτιά και τα πρώτα εργαλεία και όπλα ξεφύγαμε απ’ τα περισσεύματα της τροφής των άγριων θηρίων. Κυριαρχήσαμε στην φύση που τόσο μας φόβιζε, επιβληθήκαμε στα υπόλοιπα όντα, θέσαμε ερωτήσεις, δοκιμάσαμε απαντήσεις, ανακαλύψαμε τη γραφή, οραματιστήκαμε. 

Πετάξαμε ψηλά. Στην αρχή ίσως μια πέτρα, πιθανόν στο κεφάλι κάποιου ομοειδούς μας. Αργότερα ένα πυροτέχνημα, ένα αερόστατο, ένα αεροπλάνο, κάποιον πύραυλο, αλλά και τον Σπούτνικ, τη Λάικα, τον Γκαγκάριν, την Τερέσκοβα. Με τις νότες του Μπαχ, του Μπετόβεν του Σοστακόβιτς. Τον Γαλιλαίο, τον Αϊνστάιν, τον Χώκινγκ. Συγκινηθήκαμε γελώντας με τον Τσάπλιν, εντυπωσιαστήκαμε με τον Καρλ Μαρία Μπραντάουερ στο Μεφίστο, εκστασιαστήκαμε με τον Έκεχαρτ Σαλ του Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Κρατήσαμε την αναπνοή μας με τη Μάγια Πλιτσέσκαγια, τη Νατάλια Μπεσμέρτνοβα και τον Μαρίς Λιέπα των Μπολσόι.
Ονειρευτήκαμε έναν κόσμο χωρίς σκιές. Με παιδάκια που τρέχουν στα σχολεία χαρούμενα, ασφαλή και χορτασμένα. Με γέροντες που απολαμβάνουν τη δύση της μοναδικής ζωής, αξιοπρεπείς, δραστήριοι και δημιουργικοί. Μ’ ανθρώπους που μάθανε να αντιλαμβάνονται και να χαίρονται τα επιτεύγματα της επιστήμης και του πολιτισμού. Όπου ο έρωτας δεν θα μαγαριζόταν απ’ την αρρώστια των μονοθεϊσμών. Μια κοινωνία στην οποία η Μούσα του Όμηρου θα μάθαινε να ψέλνει τον Άνθρωπο τον πολύτροπον κι όχι μόνο τον άντρα το μισερό.

Μερικοί κατάφεραν και τον άγγιξαν αυτόν τον κόσμο. Κι όταν χρειάστηκε τον υπερασπίστηκαν λυσσασμένα γιατί γνώριζαν τι διακυβευόταν. Κάποιοι επιμένουμε να τον ονειρευόμαστε ακόμη. Αφήνουμε ίχνος προς τα ‘κει κι αν όχι τίποτα άλλο, τουλάχιστον δεν θα πουν πως ξοδέψαμε χωρίς όνειρο τη ζωή μας.
Κι όμως. Γυρίσαμε πίσω. Κατρακυλήσαμε στην σκουπιδοφαγία – ένα βήμα μόλις πριν την πτωματοφαγία. Αρχίζει να είναι ζητούμενο και ο Λόγος. Τριακόσιες λέξεις στην δυστυχή μας καθημερινότητα κι άγριες κραυγές και χτυπήματα του στήθους στις εκδηλώσεις μας. Και με την επίδειξη μιας μπανάνας χορεύουμε τον σκοπό τους ή επιδεικνύουμε, άνευ οίστρου, τα γεννητικά μας όργανα.
Αποψίλωσαν όμως και τα δάση. Που δέντρα πια να σκαρφαλώσουμε. Αυτή τη φορά ως μαϊμούδες.

Στέλιος Κανάκης

Από την «Αυγή», αυτό που δεν περισσεύει είναι η ντροπή

Από την «Αυγή», αυτό που δεν περισσεύει είναι η ντροπή

Η «Αυγή» σε χτεσινό άρθρο, με τίτλο «Από εμάς δεν περισσεύει κανείς», σχολιάζει την παρουσία των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και άλλων εργαζομένων, που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, στο 40ό Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», τολμώντας να κατηγορήσει τους δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες του Φεστιβάλ ότι δήθεν «δεν έδειξαν δείγμα συμπαράστασης στον αγώνα τους», γιατί τάχα «μαζεύτηκαν 15 υπογραφές». Από την «Αυγή», αυτό που δεν περισσεύει είναι η τσίπα...

Στο 40ό Φεστιβάλ της ΚΝΕ φιλοξενήθηκαν οι εργαζόμενοι της COCA COLA, οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και εκατοντάδες άλλοι εργαζόμενοι από εργοστάσια που έκλεισαν, που είναι απλήρωτοι για μήνες. Είχαν το δικό τους «βήμα έκφρασης» με χώρο στο Φεστιβάλ, όπου διακινούσαν τα υλικά τους, ενώ απηύθυναν και χαιρετισμό από το στέκι των νέων εργαζομένων και νέων ανέργων. Ο δίκαιος αγώνας τους έγινε γνωστός στους δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες του Φεστιβάλ, όταν και από τα μεγάφωνα του Φεστιβάλ η ΚΝΕ καλούσε σε έμπρακτη αλληλεγγύη και στήριξη στο δίκαιο αγώνα τους. Και αυτό το αναγνωρίζουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από αυτούς τους χώρους.

Η ΚΝΕ δε ζήτησε ούτε ανταλλάγματα, ούτε πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων για να δείξει την αλληλεγγύη της στους εργαζόμενους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική που στηρίζει την κερδοφορία των μονοπωλίων. Αυτό προφανώς «τσούζει» την «Αυγή», γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι να μαζεύουν ψήφους για τον ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό και ό,τι κάνουν, το κάνουν για να το εξαργυρώσουν σε κυβερνητικές καρέκλες. Από αυτήν τη σκοπιά κρίνουν...

Αυτό που επίσης ενόχλησε την «Αυγή» και δεν μπορεί με τίποτα να το καταπιεί είναι η μεγάλη επιτυχία του Φεστιβάλ της ΚΝΕ - «Οδηγητή», που όπως λέει και η ΚΝΕ στην ανακοίνωσή της, αυτή «η επιτυχία πανελλαδικά περικλείει δυναμική, ώστε το επόμενο διάστημα να δυναμώσει ο αγώνας για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της νεολαίας, για να δυναμώσει η πάλη με στόχο το σύνθημα του Φεστιβάλ: Να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων (από την απολογία του Ν. Μπελογιάννη)». Γιατί, η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτόν τον αγώνα έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο.

Κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων με επιδρομές και στη Συρία

Κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων με επιδρομές και στη Συρία

• Δεκάδες οι νεκροί «τζιχαντιστές» αλλά και άμαχοι από τους πυραύλους και τις βόμβες των ΗΠΑ και πέντε αραβικών χωρών
• Αυξάνεται το κύμα των δεκάδων χιλιάδων Σύρων προσφύγων που κατακλύζουν την τουρκο-συριακή μεθόριο αναζητώντας καταφύγιο

Βομβαρδιστικά στον Περσικό Κόλπο που συμμετείχαν στους βομβαρδισμούς στη Συρία

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ - ΔΑΜΑΣΚΟΣ - ΒΑΓΔΑΤΗ.--
Στο πλαίσιο ενός νέου μοιράσματος της γεωπολιτικής «τράπουλας» προς όφελος των μονοπωλίων, οι ΗΠΑ και πέντε αραβικές χώρες - σύμμαχοί τους, που είχαν πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία, εξοπλισμό και χρηματοδότηση των «τζιχαντιστών» του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ), προχώρησαν, όπως αναμενόταν, νωρίς χτες τα ξημερώματα στο βομβαρδισμό θέσεων της οργάνωσης που δημιούργησαν ως εργαλείο ανατροπής του Σύρου Προέδρου Μπασάρ Ασαντ, ενημερώνοντας εκ των προτέρων (ήδη από το πρωί της Δευτέρας) τη Δαμασκό για τις επιθέσεις.
Οι επιδρομές δεν έγιναν μόνο σε θέσεις των «τζιχαντιστών» του ΙΚ (διοικητήρια, οικονομικά κέντρα, αποθήκες, στρατόπεδα) αλλά και σε θέσεις «τζιχαντιστών» του «Μετώπου Νούσρα» και της «Ομάδας Κορασάν» (Κhorasan Group), η οποία χαρακτηρίστηκε από το αμερικανικό Πεντάγωνο ως οργάνωση που αποτελείται από «βετεράνους» της «Αλ Κάιντα» που είχαν καταφύγει στη Συρία, στρατολογούσαν δυτικούς και πραγματοποιούσαν δοκιμές εκρηκτικών μηχανισμών με σκοπό να εξαπολύσουν επιθέσεις στις ΗΠΑ κ.α. Σύμφωνα με το συριακό «Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», οι επιδρομές προκάλεσαν το θάνατο άνω των 70 «τζιχαντιστών» και 8 πολιτών, εκ των οποίων τα τρία παιδιά...
Στις επιδρομές, που εστιάστηκαν σε πόλεις και επαρχίες της βόρειας και ανατολικής Συρίας, συμμετείχαν αμερικανικά αεροσκάφη, που εξαπέλυσαν τις επιθέσεις τους κυρίως από πλοία του αμερικανικού στόλου στην Ερυθρά Θάλασσα και στο βόρειο Περσικό Κόλπο. Στις επιθέσεις χρησιμοποιήθηκαν και πύραυλοι «Τόμαχοκ» και συμμετείχαν μαχητικά από την Ιορδανία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Οι άλλες τρεις από τις πέντε αραβικές χώρες που στήριξαν ενεργά τις επιδρομές των ΗΠΑ είναι το Μπαχρέιν, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία. Η συμμετοχή της τελευταίας προκάλεσε την έντονη αντίδραση «τζιχαντιστών» του ΙΚ στη Ράκα, εκπρόσωπος των οποίων μίλησε στο «Ρόιτερς» απαξιωτικά για τη σαουδαραβική βασιλική οικογένεια εκτοξεύοντας απειλές για αντίποινα...
Παράλληλα «τζιχαντιστές» της οργάνωσης «Στρατιώτες του Χαλιφάτου» απήγαγαν έναν 55χρονο Γάλλο τουρίστα σε ορεινή περιοχή της Αλγερίας ως αντίποινα για τη συμμετοχή της Γαλλίας στις επιχειρήσεις κατά του «Ισλαμικού Κράτους» στο Ιράκ. Οι «τζιχαντιστές» απειλούσαν να εκτελέσουν τον όμηρο εντός του τρέχοντος 24ωρου...
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, χρησιμοποίησε τις νέες επιδρομές κατά της Συρίας ως απόδειξη της «αποφασιστικότητας» των ΗΠΑ απέναντι «σε οποιονδήποτε επιθυμεί να συνωμοτήσει εναντίον της Αμερικής και να βλάψει τους Αμερικανούς». Δεν παρέλειψε να εκφράσει «την υπερηφάνεια», όπως είπε, «της Αμερικής» για τους συμμάχους της «που στέκουν πλάι πλάι για την κοινή μας ασφάλεια».

Αντιδράσεις σε Δαμασκό, Μόσχα, Τεχεράνη

Το συριακό πρακτορείο ΣΑΝΑ μετέδωσε δηλώσεις του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ αλ Ασαντ, μετά τη συνάντησή του με τον απεσταλμένο του Ιρακινού πρωθυπουργού και σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας, Φάλεχ Φαγιάντ, χτες, στη Δαμασκό. Σημείωσε ότι ο Σύρος ηγέτης υποστηρίζει κάθε «διεθνή προσπάθεια» με στόχο την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, τονίζοντας ωστόσο ότι η επιτυχία της προσπάθειας «δεν συνδέεται μόνο με τη στρατιωτική δράση, η οποία είναι σημαντική, αλλά επίσης και με τη δέσμευση των κρατών (να εφαρμόσουν) τις διεθνείς αποφάσεις»...
Παράλληλα, ανακοίνωση του συριακού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρει ότι η Συρία δεν θα σταματήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του «Ισλαμικού Κράτους», ότι θα συνεχίσει το συντονισμό με το Ιράκ «στο υψηλότερο επίπεδο» και ότι είναι «έτοιμη να συνεργασθεί στο πλαίσιο οποιασδήποτε διεθνούς προσπάθειας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας».
Νωρίτερα, διεθνή πρακτορεία μετέδιδαν ότι η συριακή κυβέρνηση ενημερώθηκε, ήδη από το πρωί της Δευτέρας, και από τον Ιρακινό πρέσβη στη Δαμασκό, αλλά και από την πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Σαμάνθα Πάουερ. Παράλληλα η ηλεκτρονική έκδοση της τουρκικής εφημερίδας «Χουριέτ», επικαλούμενη δηλώσεις του Σύρου αναλυτή Αλί Αλ Αχμαντ στη συριακή τηλεόραση, σημείωνε ως ένδειξη βαθύτερων αντιδράσεων της συριακής ηγεσίας την εκτίμησή του ότι οι επιδρομές δεν ισοδυναμούν με πράξη επίθεσης γιατί προηγήθηκε έγκαιρη ενημέρωση της συριακής πλευράς. Ο Αχμαντ υπογράμμισε εντούτοις ότι «αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι συμμετέχουμε στην αίθουσα επιχειρήσεων (των ΗΠΑ), ούτε ότι είμαστε μέρος της συμμαχίας τους αλλά ότι υπάρχει ένας κοινός εχθρός»...
Από την άλλη πλευρά, εκπρόσωπος της λεγόμενης «συριακής αντιπολίτευσης» εξέφρασε ικανοποίηση για τις αεροπορικές επιδρομές κατά του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία, ζητώντας την άσκηση «πίεσης» στην κυβέρνηση Ασαντ.
Η κυρίαρχη κουρδική πολιτική ομάδα στη Συρία χαιρέτισε τις αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές, εκφράζοντας την επιθυμία «να ενταχθεί στις προσπάθειες» για την αντιμετώπιση των «τζιχαντιστών».
Η Ρωσία σημείωσε ως απαραίτητη τη συναίνεση της Συρίας στις επιθέσεις ώστε να μην παραβιαστούν τα συριακά κυριαρχικά δικαιώματα και να μην καταρρακωθούν για πολλοστή φορά διεθνείς συνθήκες. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών τόνισε ακόμη ότι «οι γεωπολιτικές επιχειρήσεις εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας άλλων χωρών αποσταθεροποιούν την κατάσταση».
Παρόμοια στάση υιοθέτησε το Ιράν. Ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών σημείωσε την ανάγκη «υπεύθυνων και διαφανών διαδικασιών στις προσπάθειες καταπολέμησης της τρομοκρατίας και σεβασμού των κυριαρχικών και λαϊκών δικαιωμάτων και όλων των διεθνών συνθηκών και αρχών του διεθνούς δικαίου».

Νταβούτογλου: «Κανείς δεν πρέπει να δοκιμάζει την Τουρκία!»

Η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων αυξάνει τις πιέσεις στην Τουρκία, που όσο περνούν οι μέρες, δείχνει να ασφυκτιά και να πέφτει «θύμα» των επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών που η ίδια κατάστρωνε, εδώ και χρόνια, προς όφελος των τουρκικών μονοπωλίων και της αστικής τάξης.
Οι πιέσεις στην Τουρκία ασκούνται αφενός από το αυξανόμενο κύμα Κούρδων προσφύγων από τη Συρία που χτες ξεπέρασαν τους 150.000 (ενώ ο ΟΗΕ εκτιμά ότι θα ανέλθουν σε τουλάχιστον 400.000), οι κακουχίες των οποίων προκαλούν αναστάτωση στους Κούρδους της Τουρκίας. Αφετέρου, η κυβέρνηση Νταβούτογλου νιώθει έντονα πιέσεις και από τις ΗΠΑ που ζητούν την άμεση χρήση της μεγάλης αεροπορικής βάσης στο Ιντσιρλίκ και σαφώς ενεργότερη συμμετοχή στη «συμμαχία των προθύμων» κατά των «τζιχαντιστών», τους οποίους η Αγκυρα στηρίζει ως εργαλείο για την ανατροπή του Ασαντ.
Ο Νταβούτογλου μιλώντας στην τουρκική τηλεόραση ξέσπασε κατά των ΗΠΑ δηλώνοντας με νόημα: «Κανείς δεν μπορεί να δοκιμάζει την Τουρκία ή να συνδέει το ζήτημα της απελευθέρωσης των Τούρκων ομήρων και να λέει ας δούμε τι μπορεί να κάνει! Εμείς θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και δεν το έχουμε αποφασίσει επί του παρόντος. Εάν η πρόθεση (των πιέσεων) είναι μία κοινή στρατηγική στην περιοχή, τότε θα πρέπει να ξέρουν ότι η Τουρκία δεν είναι χώρα που θα δώσει εξετάσεις αλλά χώρα που θα συζητήσει ως ίση». Ο Νταβούτογλου κατέληξε ότι η Αγκυρα έχει «τις δικές της ανησυχίες, εθνικά συμφέροντα και προτεραιότητες» και ότι «με αυτή την έννοια οι πρόσφατες δηλώσεις του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Τζον Κέρι, ότι αναμένει περισσότερα από την Αγκυρα μετά την απελευθέρωση των Τούρκων ομήρων, που κρατούνταν αιχμάλωτοι από το "Ισλαμικό Κράτος" στο Ιράκ, δεν πατούν σε υγιές έδαφος όσον αφορά στις σχέσεις μαζί μας»...
Παράλληλα, η τουρκική Αρχή Αντιμετώπισης Καταστροφών και Εκτάκτων Καταστάσεων γνωστοποίησε τα σχέδιά της να δημιουργήσει ένα «στρατόπεδο» για τα ζώα (κατσίκες, πρόβατα, βοοειδή) που αφήνουν πίσω τους οι Σύροι πρόσφυγες και δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους περνώντας τα σύνορα με την Τουρκία. Η τουρκική «ευαισθησία» για τα ζώα ασφαλώς και συνδέεται με τα σχέδια της Αγκυρας να δημιουργήσει μία «ουδέτερη» ζώνη στην τουρκο-συριακή μεθόριο ώστε να ελέγχει καλύτερα τα εισερχόμενα κύματα προσφύγων. Θυμίζουμε ότι, πέρα από τα σχέδια δημιουργίας «ουδέτερης ζώνης», ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλέτ Τσαβούσογλου, είχε μιλήσει προχτές και για τη δημιουργία «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Συρία»...
Αργότερα χτες βράδυ ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε μία προσπάθεια να κατεβάσει τους τόνους και τη θερμοκρασία στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις αναφορικά με τις επιχειρήσεις στη Συρία, δήλωσε ότι η τουρκική κυβέρνηση θα μπορούσε να παράσχει στρατιωτική ή επιμελητειακή υποστήριξη στις αεροπορικές επιδρομές που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ εναντίον του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία...

Κατάρριψη συριακού αεροσκάφους από ισραηλινό «Πάτριοτ»

Παράλληλα με την έναρξη των αμερικανικών επιδρομών στη Συρία, σημειώθηκε κατάρριψη συριακού μαχητικού αεροσκάφους τύπου «Σουχόι 24» από ισραηλινό πύραυλο «Πάτριοτ» όταν αυτό εντοπίστηκε να πετάει σε βάθος 800 μέτρων εντός του ισραηλινού εναέριου χώρου, πάνω από τα Υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία κατέλαβε το Ισραήλ στον πόλεμο του 1967.
Σύμφωνα με διεθνή πρακτορεία, το πλήρωμα του συριακού αεροσκάφους πρόλαβε να χρησιμοποιήσει το σύστημα αυτόματης εκτίναξης και να πέσει με ασφάλεια στο συριακό έδαφος.
Ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας, Μοσέ Γιαλόν, προειδοποίησε ότι το Ισραήλ «θα αντιδράσει με χρήση στρατιωτικής βίας σε οποιαδήποτε απειλή της ασφάλειάς μας και παραβίασης της κυριαρχίας μας».
Η Συρία επιβεβαίωσε την κατάρριψη συριακού μαχητικού από το Ισραήλ, χαρακτηρίζοντάς την «επιθετική ενέργεια» ενώ διεθνείς αναλυτές σημείωναν πως είναι το πρώτο τέτοιο περιστατικό εδώ και 30 χρόνια.

Νέο προπαγανδιστικό βίντεο από το ΙΚ

Τέλος, χτες, το «Ισλαμικό Κράτος» επέλεξε να δημοσιοποιήσει νέο, το δεύτερο, κατά σειρά βίντεο με «πρωταγωνιστή» το Βρετανό δημοσιογράφο Τζον Κάντλι, που απήχθη αμέσως μετά την άφιξή του στη Συρία το 2012. Ο Κάντλι επικρίνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις από τους συμμάχους των ΗΠΑ, λέγοντας πως ο Πρόεδρος Ομπάμα «σύρεται ανεξήγητα σε έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει».
Ο Κάντλι, φορώντας και πάλι τη χαρακτηριστική πορτοκαλί στολή που φορούσαν οι Αμερικανοί σε ύποπτους τρομοκράτες στη βάση Γκουαντάναμο, χαρακτηρίζει το «Ισλαμικό Κράτος» «το πιο ισχυρό τζιχαντιστικό κίνημα στην πρόσφατη ιστορία».