Ρεπορτάζ υγείας

 Ρεπορτάζ υγείας

Χτες η κε του μπλοκ βρέθηκε από σπόντα στο υπουργείο υγείας στην αριστοτέλους και στην πανυγειονομική απεργιακή κινητοποίηση, και παραθέτει σύντομα και κωδικοποιημένα μερικά βασικά σημεία από τις εντυπώσεις της.

Καταρχάς, υπάρχει μια βασική αντίφαση ανάμεσα στην εικόνα που καλλιεργείται στον κόσμο για τις αντιδραστικές συντεχνίες που ενδιαφέρονται απλώς για τη διάσωση κάποιων προνομίωντους και στην πραγματικότητα, καθώς η υποβάθμιση-διάλυση της δημόσιας υγείας μας πλήττει όλους και πιο άμεσα τα φτωχά, λαϊκά στρώματα. Αυτό δεν αναιρεί τα έντονα συντεχνιακά χαρακτηριστικά που αναπτύσσονται στον ιατρικό κλάδο, ήδη από το πανεπιστήμιο –δεν είναι ίσως τυχαία η παρουσία των φοιτητών της νοσηλευτικής στην κινητοποίηση σε αντίθεση με το σύλλογο της ιατρικής. Η υπέρβαση αυτής της συντεχνιακής νοοτροπίας για έναν κλάδο ωστόσο, δε σημαίνει πως θα πάψει να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, αλλά ότι θα συντονίσει τον αγώνα του με άλλους κλάδους, καθιστώντας τον παλλαϊκή υπόθεση.

-Οι κλασικοί εργατοπατέρες της ομοσπονδίας (ποεδην) απεύθυναν, με τη δύναμη της συνήθειας, το λόγο σε μια ανύπαρκτη λαοθάλασσα, την οποία και χαιρέτισαν. Ένας μουλάς συνδικαλιστής στη συνέχεια έθεσε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, για να ‘χουμε και μια συναίσθηση του τι μας γίνεται, λέγοντας πως πρόκειται για συγκέντρωση αρκετών φοιτητών και συνταξιούχων (ξέχασε τους ηρωικούς αμεα) και ολίγων υγειονομικών. Από μια άλλη σκοπιά, ήταν μια συγκέντρωση αρκετών μελών του παμε και λοιπών αδελφών συσπειρώσεων, μερικών εξωκοινοβουλευτικών και μιας χούφτας εργατοπατέρων και σημαιών του μετά. Κι είχε μια πλάκα να προσπαθείς να ξεχωρίσεις στο βήμα αυτούς τους τελευταίους ανάλογα με τους όρους και τα σημεία που έβαζαν.

Μια συριζαία για παράδειγμα σήκωνε το φλάμπουρο του αγώνα, αλλά όχι ενάντια στην κυβέρνηση με τις κούφιες εξαγγελίες της, καθώς είδε με χαρά να καταργείται το πεντάευρω για την είσοδο στα νοσοκομεία και να μην εφαρμόζεται ο νόμος για την αξιολόγηση (να ρε αχάριστοι, κατακτήσεις)! Οι πασόκοι (για πάντα στην ψυχή, ανεξάρτητα από το πού έχουν βρει κομματική στέγη) εργατοπατέρες βγήκαν κι αητοί στις επάλξεις, στα κεραμίδια, να σηκώσουν ξανά το αγωνιστικό λάβαρο. Και αν δεν τους ήξερε κανείς και τους άκουγε πρώτη φορά, μπορεί και να τρόμαζε με την πυγμή τους και με το άκαμπτο αγωνιστικό τους φρόνημα (μόνο λίγο καιρό ξαπόστασαν και ξανά στον αγώνα τραβάν). Εν προκειμένω όμως, το μόνο που κατάφεραν ήταν να θυμίσουν την πολύμηνη νιρβάνα και την –κατά δική τους ομολογία- περίοδο χάριτος, που έδωσαν στη συγκυβέρνηση, που τώρα κατακεραυνώνουν γιατί αθέτησε τις υποσχέσεις της.

Ακόμα κι έτσι πάντως, ήταν καθολική κι εντυπωσιακή σε ένταση η οργή απέναντι στους κυβερνώντες, τα παχιά λόγια και την ωμή κοροϊδία με το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης, που –όσο και αν προς το παρόν περιορίζεται σε φραστικό επίπεδο- εκφράζει μια ευρύτερη απογοήτευση, ακόμα κι από όσους έτρεφαν αυταπάτες, βλέποντας προεκλογικά μόνο αυτό που ήθελαν να δουν. Κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ο ρυθμός διάψευσης προσδοκιών εκ μέρους της συγκυβέρνησης, υπερβαίνει ίσως κάθε προσδοκία και σχετική εκτίμηση.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι η πρώτη απεργιακή κινητοποίηση επί κυβέρνησης της αριστεράς (πρώτη φορά απεργιακά), με τετράωρη στάση εργασίας σε όλο το δημόσιο, κι από αυτή την άποψη αποτελεί σταθμό, αρκεί να μην είναι τερματικός –με την έννοια ότι χρειάζεται να δοθεί συνέχεια.

Από τις ομιλίες των δικών μας εκπροσώπων, πρόλαβα στο τέλος τον χαιρετισμό του λαμπρούλη εκ μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας, μια αποστροφή από το λόγο του κουμπούρη –εκπροσώπου των συνταξιούχων απόμαχων της δουλειάς, αλλά όχι του αγώνα- για τα χρέη των ιδιωτών προς τα ταμεία και το δημόσιο που δεν μπαίνουν ποτέ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παρά μόνο για να χαριστούν. Και την παρέμβαση της σιάντου (αν συγκράτησα καλά το όνομα) εκ μέρους του παμε υγειονομικού, που ξεκίνησε με μια αναφορά στο έγκλημα στα ελπε, που βαφτίστηκε εργατικό ατύχημα, για να μη θιγεί η επιχείρηση κι η κερδοφορία της). Ενώ στη συνέχεια, προτάθηκε από κάποιον άλλο συγκέντρωση διαμαρτυρίας των υγειονομικών έξω από τα ελπε.

Στα ευτράπελα της ημέρας καταχωρείται ένα πλακάτ με τον χάρτη της κω και το σύνθημα «το νησί μας νοσεί», που από μακριά έφερνε κάπως στον χάρτη της κούβας. Αλλά δεν κολλούσε το σύνθημα γιατί οι κουβανοί, παρά τις στερήσεις και τα μυριάδες προβλήματα που τους προκαλεί το εμπάργκο, έχουν ένα από τα καλύτερα υγειονομικά συστήματα παγκοσμίως. Εκτός και αν ήταν μια μεταφορική φωνή διαμαρτυρίας για τα προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.Τελικά όμως όχι. Και τα περισσότερα νησιά του αιγαίου –και όχι μόνο- έχουν μια πικρή ιστορία να διηγηθούν για τα νοσοκομεία που κλείνουν και τα υποστελεχωμένα κέντρα υγείας.

Μαζί με αυτό στα ευτράπελα της ημέρας μπορούν να μπουν.Το… «και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει» (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι) «ο λαός το χρέος δεν πληρώνει».Τα πλακάτ του κόκκινου δικτύου «100% απόρριψη του μνημονίου» (ή κάτι παρόμοιο). Δεν χώρεσε να μπει όμως το «110% σύριζα».Η σφίσσα από τη νοσηλευτική, που δεν κατάφερε να κατεβάσει το μικρόφωνο και πατούσε στις μύτες της για να το φτάσει και να ακουστεί.Κι οι τελευταίοι ομιλητές που μιλούσαν στο κενό, σε άδειο δρόμο, γιατί θα ξεκινούσε η πορεία από στιγμή σε στιγμή κι ο κόσμος είχε προχωρήσει μπροστά.

Στο καπάκι έπιασε και μια ωραία, καλοκαιρινή μπόρα, ινά πληρωθεί το ρητό «ήλιο-ήλιο και βροχή, που παντρεύονται οι φτωχοί». Ναι, αλλά που νοσηλεύονται, άμα αρρωστήσουν, είναι το θέμα…

Ο επίλογος θα μπορούσε να έχει ένα γενικότερο προβληματισμό-καμπανάκι για το ασφαλιστικό, που (αν κι είχε λυθεί μέχρι το 2030 σύμφωνα με παλιότερους υπουργούς) θα ξανανοίξει (πρώτη φορά αριστερά ρε).

Αλλά το μείζον θέμα των ημερών ήταν ο απόηχος από την κατάληξη των δύο εργατών και την ολοκλήρωση του εγκλήματος στα ελπε. Για αυτό και αναδημοσιεύονται οι παρακάτω στίχοι από το ατέχνως

Ανθρώπινο λάθος

Λένε, και περιγράφουν έναν αγωγό πεπληρωμένο ακατέργαστης βενζίνης.
Μα αυτό, είναι έγκλημα εκ προμελέτης.
Σ” αυτούς τους τόπους δεν έχει ξέχασα.
Κάθε ξέχασα είναι κι ένα πεθαίνεις.
Το ξέρουν αυτό οι μάστορες.
Τους θυμάμαι να μετρούν χρόνους και κινήσεις.
Αυτοί λάθη δεν κάνουν.
Τους κάνουν.

Χρήστος Ε. Δημάκης

Ξεπέρασε κάθε όριο ξεφτίλας η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ

 Ξεπέρασε κάθε όριο ξεφτίλας η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ

Η νεολαία του κόμματος που συγκυβερνά σήμερα μαζί με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου,

η νεολαία του κόμματος που ετοιμάζεται να υπογράψει το Τρίτο Μνημόνιο,

η νεολαία του κόμματος που δίνει γη και ύδωρ στους μεγαλοβιομηχάνους του ΣΕΒ,

που προσκυνά την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς,

που συνδιοργανώνει ναρκωφεστιβάλ με χασίσια και τσιγαριλίκια,

που κάνει πολιτική με "σχήματα λόγου" και σκίζει τα μνημόνια στα λόγια...

η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ έχει το θράσος να βγάζει αφίσα για τους νεκρούς εργάτες των ΕΛΠΕ!!

«Αν δεν επιτεθείς στον πλούτο, θα σου επιτίθεται αυτός» γράφουν στην αφίσα τους οι εκκολαπτόμενοι πολιτικοί απατεωνίσκοι του κυβερνώντος κόμματος. Μήπως είναι «σχήμα λόγου»; Γιατί το κόμμα τους, ο αρχηγός τους, η κυβέρνηση τους, όχι μόνο δεν επιτίθεται στον πλούτο αλλά τον προσκυνά. 

Ο εξευτελισμός και ο κατήφορος σας δεν έχει πάτο...

«Υπερήφανη αντίσταση» με σημαία «ένα κατιτίς»

 «Υπερήφανη αντίσταση» με σημαία «ένα κατιτίς»

Του Νίκου Ζαρταμόπουλου 

Τη «δημιουργική ασάφεια» του κ. Βαρουφάκη ήρθε τελικά να τη διασαφηνίσει η Πρόεδρος της Βουλής, με την κυνική της δήλωση ότι η κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο ήταν ένα «σχήμα λόγου» και με την ακόμα κυνικότερη προσπάθεια της να καλύψει την ουσία της σημερινής διαπραγμάτευσης μέσα από ένα μπουκέτο κηρυγμάτων περί εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας. 

Οι αριστερές κορώνες για κατάργηση των μνημονίων χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ και το σύστημα των μονοπωλίων τελειώνουν λοιπόν μέσα σε μια ακόμα κακοφωνία εθνικής ψωροπερηφάνιας. Στη γλώσσα του οπορτουνιστικού συνονθυλεύματος του ΣΥΡΙΖΑ η πολυδιαφημισμένη «ελπίδα» αποδεικνύεται τελικά συνώνυμο της διαχρονικής, κυνικής και κουτοπόνηρης λογικής ό,τι καταφέρουμε να πάρουμε ή να γλιτώσουμε καλό είναι. Μπορούμε να καταριόμαστε όσο θέλουμε τους δανειστές για μοχθηρία και απληστία, αυτοί όμως είναι οι «εταίροι» μας, δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε, μπορούμε μόνο να τους ξεγελάσουμε ή να τους εκβιάσουμε. Αυτό ήταν πάντα το περιεχόμενο του πατριωτισμού της αστικής τάξης, του κάλπικου εκείνου πατριωτισμού που στήριζε τον διαρκή εξανδραποδισμό του λαού και των εργαζόμενων στα διεθνή ιμπεριαλιστικά παζάρια με την υπόσχεση «μιας πώλησης σε σχετικά καλή τιμή». Δεν είναι λοιπόν παράξενο που, σε αυτό το έδαφος, ο οπορτουνισμός ανακάλυψε στους ΑΝΕΛ τους «τίμιους δεξιούς πατριώτες» των παλαιών ονείρων του Λεωνίδα Κύρκου, ενώ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζουν σε ορισμένες περιπτώσεις να «χαϊδεύουν» ακόμη τους χρυσαυγίτες ναζιστές.

Όμως πραγματική ελπίδα για μια καλύτερη ζωή για τον εργαζόμενο δεν νοείται χωρίς να αναγνωριστεί η πραγματικότητα του συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε και χωρίς σύγκρουση φυσικά με τον νόμο των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών και των μονοπωλίων σε κάθε χώρα.

Η πραγματικότητα αυτή λέει ότι -ήδη από την εποχή των Λευκών Βίβλων- στην ΕΕ δεν υπάρχει καμιά ασάφεια και καμιά ταλάντευση όσον αφορά την κατεύθυνση και το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων στο Κράτος, στο εργασιακό, στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό κ.ά. Είναι σαφές ότι όποιο κι αν είναι το μίγμα οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται (λίγο πιο περιοριστικό/νεοφιλελεύθερο ή λίγο πιο επεκτατικό/κεϋνσιανό) είτε η κάνουλα της ρευστότητας ανοίγει είτε κλείνει, όσος ανταγωνισμός κι αν αναπτύσσεται ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου, αυτές ενώνονται με βάση μια δέσμη κοινών στόχων: αποκρατικοποιήσεις, κατάργηση δικαιωμάτων που είχαν παραχωρηθεί σε εργαζόμενα και μεσαία στρώματα κατά τη μεταπολεμική περίοδο και που σήμερα κρίνονται «ασύμφορα» και μη αποδοτικά, μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης της εργασίας, υπερφορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων ως αντιστάθμισμα στις φοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο κ.ά., κι όλα αυτά με σκοπό τη συνολική ενίσχυση της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. 

Ασάφειες υπάρχουν πράγματι και δεν επιλύονται μόνο «δημιουργικά» αλλά και με συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικές αστικές τάξεις και σε μονοπώλια. «Ζαβολιές» όσον αφορά τον χρόνο και τον ρυθμό υλοποίησης των προαποφασισμένων κατευθύνσεων έχουν γίνει πολλές, σχεδόν από όλες τις εθνικές ή άλλες μονοπωλιακές μερίδες στην ΕΕ. Η κάθε μερίδα διεκδικεί –κι όπου μπορεί επιβάλλει- «εξαιρέσεις» και «χρόνο προσαρμογής» με σκοπό να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό και να είναι σε θέση να διαχειριστεί στοιχειωδώς τις κοινωνικές αντιδράσεις. 

Δεν είναι λοιπόν έκπληξη που, μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και ασφυκτικών αδιεξόδων για την ελληνική αστική τάξη, κάποιες μερίδες της διεκδικούν μέσω της συγκυβέρνησης ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για την κερδοφορία τους. Αυτό είναι και το κρυφό νόημα και μιας άλλης «πονηρής» αλλαγής ορολογίας που είχαμε μετά τις εκλογές: από τοδεν θα δεχτούμε μνημονιακά/αντεργατικά μέτρα περάσαμε στις δηλώσεις του τύπου δεν θα δεχτούμε «υφεσιακά» μέτρα. Ας διαπληκτίζονται Βαρουφάκης-ΔΝΤ-Σόιμπλε για το τι είναι «υφεσιακό» και τι όχι. Το σημαντικό είναι πως η συγκυβέρνηση πρεσβεύει πλέον και επισήμως το δόγμα: Θυσίες ναι, αλλά λελογισμένες και μόνο αν οδηγούν σε έξοδο από την ύφεση. Η ανάκτηση της κερδοφορίας με θυσία των λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων είναι δεδομένη σε κάθε περίπτωση. Ένα από τα διαφιλονικούμενα ζητήματα είναι βέβαια και ο ρυθμός των θυσιών (που δεν πρέπει να πιέζει τις ανάγκες των ελληνικών μονοπωλίων για διασφάλιση της κερδοφορίας τους). 

Η παρούσα συγκυβέρνηση –όπως και οι προηγούμενες- καλεί τον λαό να υποστηρίξει την «εθνική διαπραγματευτική θέση» μήπως έτσι σώσει «κατιτίς» από τα δικαιώματά του. Για να κερδίσει πόντους στο μπρα-ντε-φερ ανάμεσα σε ελληνικά και ευρωενωσιακά μονοπώλια, δεν διστάζει να «βάζει μπροστά» τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα ενώ, αφενός τα έχει ήδη προγράψει (εφόσον αποδέχεται το ευρωενωσιακό πλαίσιο) αφετέρου είναι έτοιμη να τα θυσιάσει έστω και για μια προσωρινή ανάκαμψη της οικονομίας. 

Επομένως, η …υπερήφανη αντίσταση με σημαία ένα «κατιτίς» στην οποία μας καλεί σήμερα η συγκυβέρνηση δεν είναι στην ουσία τίποτε άλλο παρά ένα κάλεσμα για να βάλουμε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή μας στη διαρκή θυσία των δικαιωμάτων μας υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου.  Είναι ένα κάλεσμα να επενδύσουμε τις ελπίδες μας στα κάθε λογής «αντίδωρα» που θα δοθούν για τις παραχωρήσεις βάσεων και προνομίων στη μια ή στην άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη που η συγκυβέρνηση βαφτίζει κάθε φορά «συμμαχική». 

Με δημοψήφισμα ή με«πατριωτικά συλλαλητήρια», με «συμφωνία» ή με «ρήξη και χρεωκοπία», το βέβαιο είναι πως η ψευδεπίγραφη «αντιστασιακή» σημαία κάτω από την οποία η συγκυβέρνηση επιχειρεί σήμερα να βάλει τους εργαζόμενους είναι ξένη προς τα ταξικά συμφέροντά τους. Το αποτέλεσμα θα είναι οικονομική εξαθλίωση αλλά και ηθική εξαχρείωση που θα παραλύει τις αντιστάσεις. Γιατί την πραγματική αντίσταση στα μέτρα εξαθλίωσης δεν μπορούν να την προβάλουν οι εργαζόμενοι όταν προσυπογράφουν θυσίες που δεν μπορούν να τις αντέξουν, ελπίζοντας μόνο να είναι «κάπως ήπιες» και να μην πλήξουν τους ίδιους ή τον κλάδο τους, αλλά μόνο όταν με γνήσια ταξική υπερηφάνεια αρνούνται να μπουν κάτω από τη σημαία του αστικού πατριωτισμού και οργανώνονται για να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν.

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός

φ. 1087, 20-5-2015, σελ. 7

Νίκος Μπογιόπουλος εναντίον ΣΥΡΙΖΑ: Λέμε και κάνα… “σχήμα λόγου” για να περνά η ώρα

 Νίκος Μπογιόπουλος εναντίον ΣΥΡΙΖΑ: Λέμε και κάνα… “σχήμα λόγου” για να περνά η ώρα

Λέμε και κάνα… “σχήμα λόγου” για να περνά η ώρα

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος | Πηγή: enikos.gr.

Πριν από τις εκλογές ο κ.Τσίπρας έλεγε: 

           

Πριν από τις εκλογές ο κ.Τσίπρας έλεγε:

Πριν από τις εκλογές ο κ.Τσίπρας έλεγε:

          

Αυτά έλεγαν ο κ.Τσίπας και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές. Ότι θα καταργούσανσε ένα νόμο και με ένα άρθρο τα Μνημόνια. Ότι θα επανέφεραν σε ένα άρθρο και με ένα νόμο τους μισθούς και τις συντάξεις. Ότι πρώτα θα καταργούσαν τα Μνημόνια και ότι αφού θα τα καταργούσαν, από εκεί και πέρα – με καταργημένα τα Μνημόνια – θα άρχιζαν τις διαπραγματεύσεις τους με τους «εταίρους».

    Αλλά αυτό που τώρα ακούμε είναι… λιγουλάκι διαφορετικό. Αυτό που ακούσαμε από την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ότι εκείνη η (επαναλαμβανόμενη) δέσμευση, για κατάργηση σε ένα νόμο και με ένα άρθρο των Μνημονίων, δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά ένα… «σχήμα λόγου».

    Βάσει αυτής της νέας προσέγγισης, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι μάλλον υπήρξαν και μερικά ακόμα «σχήματα λόγου». Για παράδειγμα:

• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ – «σχήμα λόγου»…
• Αύξηση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ – «σχήμα λόγου»…
• Ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων – «σχήμα λόγου»…
• Κατάργηση της έκτακτης εισφοράς (δήθεν) αλληλεγγύης – «σχήμα λόγου»…
• Κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στα Ταμεία – «σχήμα λόγου»…

    Μετά από τόσα «σχήματα λόγου», αναρωτιόμαστε: Μήπως κι αυτός ο«έντιμος συμβιβασμός» είναι επίσης ένα «σχήμα λόγου»; Και αν ναι, τότε τι να κρύβεται πίσω από αυτό το τόσο διαδεδομένο «σχήμα λόγου» που δεσπόζει εσχάτως στις δημόσιες τοποθετήσεις όλων ανεξαιρέτως των κυβερνητικών στελεχών;

    Θέσαμε το θέμα την Κυριακή και από την «Real News». Ακούγοντας, δε, τα κυβερνητικά στελέχη να περιγράφουν με όλο και πιο γλαφυρό τρόπο το πόσο κοντά βρίσκονται σε συμφωνία με τους «εταίρους» τους, μια συμφωνία που την περιγράφουν ως «έντιμο συμβιβασμό», θεωρούμε επιβεβλημένο να επανέλθουμε και από το «enikos.gr»:      

    «Έντιμος συμβιβασμός», λοιπόν. Αλλά τι πάει να πει «έντιμος συμβιβασμός»;Αυτός ο «έντιμος συμβιβασμός» περιλαμβάνει, άραγε, την έξοδο από τα Μνημόνια; Ναι ή όχι;  Περιλαμβάνει, δηλαδή, το αίτημα επιβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και την αδιαμφισβήτητη εντολή που έλαβε η κυβέρνηση στις εκλογές; 

    Το αμέσως επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι: Και τι σημαίνει τελικά «έξοδος από τα Μνημόνια»; Κατ’ αρχάς θα πρέπει να συμφωνήσουμε: «Έξοδος από τα Μνημόνια» δεν σημαίνει λόγια. Σημαίνει έργα.

    Σίγουρα δεν σημαίνει διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης στο όνομα του «μη χειρότερα». Και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει την εμφάνιση της (τάχα μου… «ήπιας) χειροτέρευσης σαν «καλυτέρευση»! 

    Η «έξοδος από τα Μνημόνια» για να μην αποτελεί «σχήμα λόγου» αλλά λόγω και έργω πολιτική συνέπεια – και άρα πολιτική τιμιότητα - σημαίνει:

• Κατάργηση όλων των 520 μνημονιακών νόμων που ψηφίστηκαν, εφαρμόστηκαν και εξόντωσαν τον ελληνικό λαό από το 2010.
• Κατάργηση – μέχρι τελευταίου – των 22.000 μνημονιακών άρθρων και διατάξεων που επιβλήθηκαν και εφαρμόζονται στην καμπούρα του ελληνικού λαού.
• Ανάκτηση όλων των εισοδηματικών απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι όλα αυτά τα χρόνια που ξεπερνούν τα 70 δισ. ευρώ.
• Επιστροφή του 13^ου και 14^ου μισθού, επιστροφή της 13^ης και 14^ης σύνταξης.
• Ανάκτηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων είχαν απομείνει πριν από το 2010 και που κονιορτοποιήθηκαν με πρόσχημα την κρίση, το χρέος, και τα ελλείμματα.
• Επιστροφή των κλεμμένων από τα Ασφαλιστικά Ταμεία που μόνο από το PSI έχασαν πάνω από 12 δισ. ευρώ.
• Επιστροφή του δικαιώματος της εργασίας στα 1,3 εκατομμύρια εργαζομένων που ρίχτηκαν στην ανεργία αυτά τα χρόνια.
• Κατοχύρωση επιδόματος ανεργίας στο σύνολο των δικαιούχων και όχι μόνο στο 1/10 αυτών όπως σήμερα.
• Επιστροφή του 1 εκατομμυρίου νοικοκυριών στη δυνατότητα να έχουν θέρμανση.
• Ακύρωση του καθεστώτος που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες βιοπαλαιστές στο «λουκέτο».
• Ακύρωση της φοροληστείας που εκτίναξε τους φόρους κατά 337% για τους αδύναμους όταν οι πλούσιοι και οι ισχυροί είδαν τη δική τους φορολόγηση να αυξάνεται μόλις κατά 9%...
• Αποκατάσταση των θανάσιμων πληγμάτων που έχουν υποστεί νοσοκομεία, σχολεία, κοινωνικές δομές και υπηρεσίες από την μνημονιακή λεηλασία.
• Ακύρωση και τερματισμό του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. 

    Είναι προφανές, επομένως, ότι «έξοδος από τα Μνημόνια» δεν είναι ούτε η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, ούτε η αύξηση του ΦΠΑ, ούτε η «δραστική» - κατά Βαρουφάκη - περικοπή των λεγόμενων «πρόωρων συντάξεων», ούτε το ξεπούλημα αεροδρομίων και λιμανιών, ούτε η «αέναη» πληρωμή του τοκογλυφικού χρέους.

    Ανεξαρτήτως, λοιπόν, τι εννοεί η κυβέρνηση κι οι κάθε λογής «εντιμότατοι φίλοι μας» όταν μιλάνε για «συμβιβασμό», ανεξαρτήτως πως τον ορίζουν τον «συμβιβασμό» (κι ας τον ορίσουν όπως τους αρέσει), ένα είναι βέβαιο: Η «εντιμότητα» εν προκειμένω ορίζεται με έναν και μόνο τρόπο: Ως έννοια είναι ταυτόσημη με την «έξοδο από τα Μνημόνια.

    Αυτό θα πει εντιμότητα. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, αν επιχειρηθεί να καμωθεί την πολιτική «εντιμότητα» μέσα από «(προ)σχήματα λόγου», θα είναι καραμπινάτος εμπαιγμός. 

Σχήματα λόγου

 Σχήματα λόγου

Σίγουρα έχετε υπ' όψη σας την πρόσφατη δημοσκόπηση, για την οποία έγινε πολύς λόγος επειδή δείχνει τέτοια καταβαράθρωση της Νέας Δημοκρατίας ώστε να έχουν ήδη αρχίσει (έστω ψιθυριστά) να διατυπώνονται εκτιμήσεις πως το άλλοτε πανίσχυρο κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ακολουθεί στην ανυποληψία το -επίσης άλλοτε πανίσχυρο- πρωτοξάδερφό του που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι χαρακτηριστικό το μείγμα έκπληξης και αγωνίας με το οποίο ο Παύλος Τσίμας υποχρεώθηκε να παρατηρήσει ότι είναι πρωτοφανής η απόσταση των 20 ποσοστιαίων μονάδων που χωρίζει δημοσκοπικά τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας και να συμπληρώσει ότι αυτό το φαινόμενο είναι επικίνδυνο για την δημοκρατία (το γιατί είναι επικίνδυνο δεν μας το εξήγησε αλλά δεν πειράζει).

Το γεγονός, όμως, ότι ο ΣυΡιζΑ δείχνει (τουλάχιστον δημοσκοπικά) ως απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού δεν σημαίνει παρά μόνο ότι οι άλλες ομάδες είναι είτε ντεφορμέ είτε στα πρόθυρα διάλυσης είτε σε διαδικασία ανανέωσης με προσθήκες νέων παικτών. Με άλλα λόγια, η δημοσκοπική κυριαρχία τής κυβερνώσας "αριστεράς" επιβεβαιώνει την λαϊκή διαπίστωση πως, ανάμεσα στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος είναι αυτοκράτορας.

Παρά την παντοδυναμία του, όμως, φαίνεται ότι ακόμη κι αυτός ο μονόφθαλμος έχει προβλήματα, τα οποία έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν μουρμούρα και γκρίνια. Για παράδειγμα, αναγκάστηκε να πει πως εκείνη η περίφημη προεκλογική δέσμευσή του πως θα καταργήσει τα μνημόνια "με έναν νόμο, με ένα άρθρο" δεν ήταν παρά ένα απλό "σχήμα λόγου". Αν δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει "σχήμα λόγου", να σας θυμίσω ότι ο λαός στην γλώσσα του το λέει "παπαριά". Κι αν σας ενοχλεί αυτή η λαϊκή λεξούλα, να σας θυμίσω ότι πολλά κυβερνητικά στελέχη έχουν βαλθεί να την υπογραμμίσουν, γυρνώντας από κανάλι σε κανάλι για να εξηγήσουν πως όλο αυτό το νομοθετικό οικοδόμημα που στήθηκε σύμφωνα με τις επιταγές των μνημονίων, δεν είναι δυνατόν να καταλυθεί "με έναν νόμο, με ένα άρθρο".

Την ίδια παπαριά είχε ξεστομίσει προεκλογικά και για ένα άλλο θέμα ο σημερινός πρωθυπουργός. Τότε είχε ισχυριστεί πως ένα από τα πρώτα μέτρα τής κυβέρνησής του θα ήταν η επαναφορά του κατώτερου μισθού και της κατώτερης σύνταξης στα προ μνημονίου επίπεδα, πάλι "με έναν νόμο, με ένα άρθρο". Σήμερα έχουμε πλέον μάθει πως κάτι τέτοιο θα γίνει (αν γίνει, τελικά) από τα τέλη της επόμενης χρονιάς και πάντα μετά από διαβουλεύσεις των κοινωνικών εταίρων.

Κατά τον ίδιο τρόπο -υποτίθεται πως- η "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνησή μας θα καταργούσε τον ΕνΦΙΑ: εν μιά νυκτί, "με έναν νόμο, ένα άρθρο". Μόνο που, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, καταλάβαμε ότι όχι απλώς δεν θα καταργηθεί ο ΕνΦΙΑ αλλά η πληρωμή του συνιστά πατριωτικό μας καθήκον. Το ίδιο ακριβώς καταλάβαμε και για το άλλο χαράτσι που λέγεται "Εισφορά Αλληλεγγύης", μέσω του οποίου καλούνται οι φτωχοί να ταΐσουν τους εξαθλιωμένους και οι πεινασμένοι τούς ξελιγωμένους.

Παρόμοια παπαριά αποδείχτηκαν και όσα έλεγε παλιότερα ο μονόφθαλμος για το ξεπούλημα της κρατικής (δηλαδή, της λαϊκής) περιουσίας. Τότε έλεγε πως θα σταματούσαν οι ιδιωτικοποιήσεις και θα διαλυόταν το ΤΑΙΠΕΔ. Σήμερα δεν διστάζει να παραδεχτεί πως κι αυτά ήσαν "σχήματα λόγου": το ΤΑΙΠΕΔ ζη και βασιλεύει (με "αριστερή" διοίκηση πλέον και με αυξημένες δραστηριότητες), το ξεπούλημα του Ελληνικού δεν σταματάει αλλ' απλώς θα εξεταστεί η νομιμότητα των διαδικασιών που τηρήθηκαν, τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια παραμένουν στο σφυρί (μάλιστα δε, στο παιχνίδι μπήκε και μια ολλανδική εταιρεία για την οποία δείχνει αυξημένο ενδιαφέρον ο κύριος Ντάισενμπλουμ!) κλπ. Το πιο ωραίο της ιστορίας είναι πως η "αριστερή" κυβέρνησή μας, αντί να σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις "με έναν νόμο, με ένα άρθρο", κατηγορεί την προκάτοχό της για ανικανότητα επειδή η χώρα μας είναι έβδομη στην Ευρώπη σε εισπράξεις από αποκρατικοποιήσεις!

Κατά ταύτα, δεν συνιστά έκπληξη το ότι κι αυτά που λέγονταν για αποκατάσταση των απολυμένων αποδείχθηκαν παπαριές. Βέβαια, ξαναγύρισαν στις δουλειές τους οι 595 τετραωρίτισες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών αλλά δεν έγινε το ίδιο και με τις 360 συναδέλφους τους που δούλευαν με μηνιαίες συμβάσεις στο ίδιο υπουργείο διότι, όπως εξήγησε ο κύριος Κατρούγκαλος, οι δεύτερες δεν είχαν απολυθεί βάσει κάποιας μνημονιακής διάταξης (δηλαδή, επιτρέπονται οι απολύσεις αν δεν γίνονται λόγω μνημονίου;). Παράλληλα, η "αριστερή" κυβέρνηση διατηρεί σε ισχύ την εγκύκλιο Κυριάκου, βάσει της οποίας οι νομικές υπηρεσίες των υπουργείων είναι υποχρεωμένες να ζητούν ανάκληση όσων πρωτόδικων αποφάσεων δικαιώνουν απολυμένους συμβασιούχους. Κι ακόμη, μη ξεχνάμε πως όσες τέτοιες προσλήψεις απολυμένων γίνουν, θα αφαιρεθούν από τις 15.000 -ήδη προγραμματισμένες και συμφωνημένες- προσλήψεις τού 2015, πράγμα που σημαίνει ότι κάτι επιτυχόντες σε -προ πενταετίας και βάλε- εξετάσεις τού ΑΣΕΠ θα συνεχίσουν να βλέπουν τον διορισμό τους με το κιάλι.

"Σχήμα λόγου", επίσης, φαίνεται ότι θα αποδειχτούν όλα όσα λέγονταν στο παρελθόν περί "επαχθούς" χρέους ή περί επαναπροσδιορισμού τού ύψους τού δημόσιου χρέους. Στο μεταξύ, βέβαια, έπεσε το πυροτέχνημα της "Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους", την  οποία συνέστησε η πρόεδρος της βουλής. Όμως, όπως φαίνεται, η εν λόγω επιτροπή θα περιοριστεί σε κάποιας μορφής λογιστικό έλεγχο του χρέους, δίχως οι αποφάσεις της να επηρεάζουν την απρόσκοπτη συνέχιση της αποπληρωμής του.

Ξαστοχήσαμε, σύντροφε;

Αυτά και πολλά άλλα "σχήματα λόγου" είναι που άρχισαν να γεννούν τις πρώτες γκρίνιες, τις πρώτες μουρμούρες και τα πρώτα στραβοκοιτάγματα προς τον μονόφθαλμο. Κι όσο αυτός επιμένει να πορεύεται στο ίδιο μονοπάτι που γέννησε τα μνημόνια και την λιτότητα, τόσο οι μουρμούρες θα μεγαλώνουν. Αν δεν συνειδητοποιήσει εγκαίρως ότι, όσο δεν αλλάζουν οι όροι του παιχνιδιού, δεν μπορεί να υπάρξουν καλόπιστες διαπραγματεύσεις και ότι το κτήνος δεν εξανθρωπίζεται με την ψιλοκουβέντα, η "αριστερή ελπίδα" που επαγγέλλεται θα καταντήσει κι αυτή ένα κούφιο "σχήμα λόγου", μια εκκωφαντική παπαριά.

Η.Π.Α: Νομοσχέδιο που θα επιτρέπει σε δασκάλους να σκοτώνουν μαθητές αν νιώσουν απειλή

Ομολογουμένως, αυτή τη φορά, η ακροδεξιά ξεπέρασε τον εαυτό της, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η είδηση δεν χρειάζεται κάποιον ιδιαίτερο σχολιασμό: Σε λίγο καιρό, ο θάνατος θα είναι το μόνο μάθημα που θα επιτρέπουν, Κεφάλαιο και το Κράτος. Ο δάσκαλος του μέλλοντος σε ρόλο Δικαστή Ντρέντ… Επειδή και οι μπάτσοι κοστίζουν το κάτι τις, δεν είναι και άσχημη ιδέα η αστυνόμευση από τον εκάστοτε κλάδο, ακόμα και με… “θανάσιμη βία”. Βέβαια αυτά είναι πολύ μακρινά για εμάς εδώ στην πολιτισμένη Ευρώπη, έτσι δεν είναι; Και που ξέρει κανείς. Ίσως στο μέλλον βρεθεί ο δικός μας ακροδεξιός που να βρει το θάρρος να το ¨ξεφουρνίσει”, αν του το επιτρέψουν οι συνθήκες. Εξ’ άλλου, όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα με τη περίπτωση της μικρής που σκότωσε ο πατέρας της, ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας διψάει για ασφάλεια και εκδίκηση.
Εμείς οι υπόλοιποι; Ας μαθαίνουμε τα νέα και ας προσέχουμε τις λογικές της ασφάλειας και τις επιτήρησης, όσο και το παιχνίδι της βιομηχανίας που στήνεται γύρω από αυτές.
Η είδηση μεταφρασμένη όπως δημοσιεύεται από την πηγή:

***

Ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής του Τέξας, Νταν Φλυν, πρότεινε ένα νομοσχέδιο με την ονομασία “Νόμος για την Προστασία των Καθηγητών(H.B868). Θα επιτρέπει στους δασκάλους να χρησιμοποιούν θανάσιμη βία σε σχολικό έδαφος, σε σχολικό λεωφορείο ή σε γιορτή που είναι χορηγός το σχολείο,  ευρισκόμενοι σε αυτοάμυνα ή προστατεύοντας μαθητές του σχολείου. Επίσης, οι δάσκαλοι θα επιτρέπεται να χρησιμοποιούν όπλα υπερασπιζόμενοι περιουσία του σχολείου. Επιπροσθέτως, στους δασκάλους που θα πυροβολούν κάποιον, κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα παρέχεται “Πολιτική Ασυλία”, το οποίο σημαίνει πως δεν θα θεωρούνται υπεύθυνοι αν ο μαθητής που πυροβόλησαν τραυματιστεί ή πεθάνει. Να σημειωθεί πως οι δάσκαλοι στο Τέξας έχουν ήδη το δικαίωμα να έχουν όπλα στη τάξη.
Ο γερουσιαστής Φλυν είναι υπέρμαχος της οπλοκατοχής. Έχει εργαστεί πάνω σε κομμάτια της νομοθεσίας, που επέτρεψαν σε ανθρώπους να φέρουν όπλα εντός των χώρων των κολεγίων και που μείωσαν τις απαιτούμενες ώρες εκπαίδευσης για την παροχή άδειας οπλοφορίας.
Οι υποστηρικτές της οπλοκατοχής απαιτούν, οι καθηγητές να είναι οπλισμένοι, μετά από το περιστατικό των πυροβολισμών στο Σάντυ Χούκ το 2012, που κόστισε τη ζωή σε 20 ανθρώπους. Ωστόσο, οι υποστηρικτές του ελέγχου της οπλοφορίας, δηλώνουν πως η εύκολη πρόσβαση στα όπλα αυξάνει το έγκλημα. Ψυχολόγοι σημειώνουν, επίσης, πως η εύκολη πρόσβαση σε όπλα αυξάνει τις πιθανότητες να πυροβοληθεί κάποιος κατά τη διάρκεια μιας συναισθηματικά φορτισμένης αντιπαράθεσης.
Οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων, επίσης αντιτίθενται στο νομοσχέδιο. Τονίζουν πως οι μαθητές λατινικής καταγωγής όπως και οι μαύροι μαθητές, είναι ήδη πιθανότερο να τιμωρούνται αυστηρά απ’ ότι οι λευκοί συμμαθητές τους. Είναι πολύ πιθανό να αποβάλλονται από τη τάξη ή δια παντός. Οι ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων ανησυχούν πως μιας και οι έγχρωμοι μαθητές στοχοποιούνται για τη συμπεριφορά τους από τις σχολικές αρχές, θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να πέσουν θύματα οπλοφόρων δασκάλων απ’ ότι οι λευκοί συμμαθητές τους.

   Τα παιδιά του Χαρίλαου

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει
Ποια είναι όμως αυτή η σπορά που άφησε πίσω του ο Χαρίλαος; Μην είναι η «διαδικτυακή αντιπολίτευση» που μιλάει εξ ονόματός του και το καπηλεύεται; Μην είναι κάποια παλιά μέλη της ΚΕ και του ΠΓ του ΚΚΕ, που αναδείχτηκαν τα χρόνια που ο Φλωράκης ήταν γενικός γραμματέας, και άνοιξαν πολύ σύντομα φτερά για άλλες (κυβερνητικές και όχι ακυβέρνητες) πολιτείες; Μήπως το εγχείρημα του ενιαίου Συνασπισμού δικαιώνεται τώρα με την «αριστερή κυβέρνηση» του Σύριζα και την υπουργοποίηση αυτών των στελεχών, που τα αποκαλούσαν τιμητικά «παιδιά του Χαρίλαου» στον αστικό τύπο; Και γιατί δηλ να μη θεωρείται τέτοιο ο Ανδρουλάκης, που έγραψε κι ολόκληρο βιβλίο μάλιστα (αυτοαναφορικό και γλυκανάλατο) για να μας θυμίσει τη στενή σχέση που είχε κάποτε με το Φλωράκη; Μήπως τελικά ο αριβισμός του Μίμη, που συνάντησε μια ώρα αρχύτερα την κυβερνώσα κεντροαριστερά (αφού πρώτα απέτυχε να πάρει τη θέση της) ήταν κι αυτός μια πρώιμη δικαίωση του ενιαίου Συνασπισμού; Αυτός δεν ήταν εξάλλου που φώναζε Λούθηρο (κι ας μην το ήξερε) το Φλωράκη σε μία κομματική διαδικασία; Γιατί δηλαδή το ρεφορμιστικό πνεύμα της μεταρρύθμισης να μη βρίσκει δικαίωση στις δικές του επιλογές, αλλά μόνο σε αυτές του Παναγιώτη Λαφαζάνη;
Στην περίπτωση του Φλωράκη ισχύει βέβαια ό,τι και για κάθε μεγάλο επαναστάτη, που οι πολιτικοί του αντίπαλοι το λοιδορούν και το στηλιτεύουν, όσο βρίσκεται εν ζωή, για να τον περιβάλλουν μετά θάνατο με φωτοστέφανο και με κάλπικους επαίνους, που αφαιρούν κάθε επαναστατικό χυμό από τη ζωή και το έργο του. Τα βρώμικα δημοσιεύματα για τα αμύθητα πλούτη του συμμορίτη Γιώτη (έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;), για το δογματικό γέροντα που έμεινε κολλημένος με τα ‘κονίσματα κι έβαλε να του πάρουν βιβλίο με παροιμίες, για να ‘χει να πετάει σοφά αποφθέγματα, μεταμφιέστηκαν ξαφνικά σε νοσταλγία για την εποχή του και την πολιτική του γραμμή, που δεν είχαν καμία σχέση με το σεχταρισμό και την τύφλωση της σημερινής ηγεσίας –για τα ίδια ακριβώς δηλ που κατηγορήθηκε και ο ίδιος στον καιρό του. Παινεύουν τους πεθαμένους, για να θάψουν τους ζωντανούς, όπως είπε κι η Αλέκα. Και όπως αγάπησαν ξαφνικά το Ζαχαριάδη οι αστικές εφημερίδες (Βήμα, Εφημερίδα των Συντακτών, κτλ) εδώ και λίγα χρόνια, έτσι θα αγαπήσουν τώρα το Χαρίλαο εν όψει της συγγραφής του τρίτου τόμου του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος. Τώρα που αυτός δεν μπορεί να μιλήσει, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τους όψιμους «υπερασπιστές» του.
Ποια είναι όμως η αληθινή σπορά που μας άφησε ο Χαρίλαος; Είναι η παρακαταθήκη του καπετάν-Γιώτη και το διπλό αντάρτικο ενάντια στους κατακτητές και έπειτα το μοναρχοφασισμό, ως βασική έκφραση της αστικής κυριαρχίας. Είναι η στιχομυθία στην πολιτική δίκη του με το δικαστή του για τους κομμουνιστές, που δεν χρειαζόταν να ασκήσουν βία για να πάρουν την εξουσία, γιατί την είχαν ήδη στα χέρια τους, αλλά άφησαν να τους ξεφύγει, κι αυτό ακριβώς πλήρωναν. Ότι έμεινε αλύγιστος σε φυλακές και τόπους εξορίας, μέχρι να αφεθεί ελεύθερος. Ότι ανέλαβε και κράτησε γερά το τιμόνι του κόμματος σε μια δύσκολη και πολυκύμαντη περίοδο, μετά από τη διάσπασή του 68’ και στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ότι σήκωσε το ανάστημά του την πιο κρίσιμη ώρα της αντεπανάστασης, πηγαίνοντας ενάντια στο ρεύμα και την απόπειρα διάλυσης-μετάλλαξης του ΚΚΕ. Έμεινε πιστός στις κομμουνιστικές αρχές του κόμματος, ενάντια σε όσους είχαν ως ‘κονίσματά τους τα ιερά και όσια του αστικού κόσμου της αδικίας και της εκμετάλλευσης.
Το Χαρίλαο οι κομμουνιστές δεν τον τιμάνε επειδή ήταν αλάνθαστος, αλλά γιατί τα στερνά του τίμησαν τα πρώτα, γιατί στάθηκε συνεπής στις πιο δύσκολες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος, αγωνιστής παντός καιρού, γιατί ήταν βαθιά λαϊκός άνθρωπος, προικισμένος με όλες τις χάρες του λαού μας, όπως δείχνει και το όνομά του. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου ηγέτη· το λαϊκό προσκύνημα στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό (με υπόκρουση τους ήχους από το κλαρίνο του Πετρολούκα Χαλκιά, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος), όπου έβλεπες απλό κόσμο να ξεσπάει σε δάκρυα από τη συγκίνηση· από την ταφή του στο Παλιοζογλώπι –για να έχει ο καπετάνιος αγνάντιο- όπου άνοιξε ο ουρανός απότομα και έκλαψε με τον τρόπο του, ως κατευόδιο, για το Φλωράκη. Κι αυτό που άφησε πίσω του, πέρα από την πλούσια πολιτική παρακαταθήκη, είναι η λιτή «διαθήκη» του, όπου άφηνε τα πάντα στο κόμμα (όπως έκανε πάντα στη ζωή του), αλλά στο κομμουνιστικό κόμμα (το κουκουέδικο ΚΚΕ, που έλεγε κι ο Ζαχαριάδης) κι όχι σε κάποιο ερζάτς-υποκατάστατό του. Όχι δηλ σε αυτό που ήθελαν να βάλουν στη θέση του ΚΚΕ τα αποκαλούμενα «παιδιά» του…

Αραπάκια στη γάστρα...

 Αραπάκια στη γάστρα...

Κάτι που δεν θα δείτε στα δυτικά μέσα ενημέρωσης: δύο μισθοφόροι στρατιώτες της «ειρήνης» της δύναμης του ΟΗΕ σε «μπάρμπεκιου» με αγόρι της Σομαλίας κατά τη διάρκεια της "ανθρωπιστικής αποστολής" που καθοδηγούνταν από τις ΗΠΑ στη Σομαλία, το 1993.

Claude Baert και Kurt Coelus, οι δύο Βέλγοι Μισθοφόροι, που απαλλάχθηκαν από το στρατιωτικό δικαστήριο των Βρυξελλών για "έλλειψη αποδείξεων" (sic).
Το δικαστήριο αναφέρει το περιστατικό ως «αστείο», μη-βίαιο και η υπόθεση αποσιωπάται συστηματικά από τα αμερικανικά μέσα.

Στην συγκεκριμένη "ανθρωπιστική αποστολή είχε λάβει μέρος και ο Ελληνικός Στρατός, καταγράφοντας μάλιστα και το πρώτο νεκρό στέλεχος στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της δεκαετίας του 90'.

Να θυμίσουμε ότι πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας καταγγελίες για βασανισμούς και σεξουαλικά εγκλήματα Γάλλων Μισθοφόρων της Λεγεώνας των Ξένων, που συμμετείχαν στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία,

Στην οποία μάλιστα έπαιξαν ξανά σοβαρό ρόλο οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις μέσω του Ευρωπαϊκού Στρατηγείου στη Λάρισα, που κατεύθυνε την εκστρατεία που σκοπό είχε να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της γαλλικής πετρελαϊκής εταιρείας ΤΟΤΑL και της πυρηνικής βιομηχανίας.

Αυτά είναι τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που απολαμβάνουν της Ανοχής και συγκάλυψης.
Στα οποία πάντα δίνουν διευκολύνσεις και παρόν οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Πηγή: Σπάρτακος

Γιατί υποχρεωτικά συναλλαγές με «πλαστικό χρήμα»;

Γιατί υποχρεωτικά συναλλαγές με «πλαστικό χρήμα»;

Το τελευταίο χρονικό διάστημα η έκφραση «πλαστικό χρήμα» βρήκε προσήκουσα θέση στα ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ, και μάλιστα ενταγμένη στα μέτρα τα οποία επεξεργάζεται η κυβέρνηση προκειμένου να παρουσιάσει το αντιλαϊκό της πλαίσιο για τη συμφωνία με τους θεσμούς της τρόικας και συνδυασμένη με το θέμα της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής, πιο συγκεκριμένα της μη απόδοσης στην εφορία του ΦΠΑ από τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αλλά και τους μικρομεσαίους και τους αυτοαπασχολούμενους. Τι σημαίνει «πλαστικό χρήμα»; Τραπεζικές κάρτες. Τις εκδίδουν οι τράπεζες όταν κάποιος «ανοίγει» λογαριασμό, είτε ταμιευτηρίου, είτε όψεως ή ακόμη και λογαριασμό μισθοδοσίας. Και αντί οι συναλλαγές να γίνονται με χρήματα γίνονται μέσω κάρτας. Ετσι, καθένας θα μπορεί να αγοράζει τα αναγκαία για τη ζωή του εμπορεύματα και υπηρεσίες από τις επιχειρήσεις, μέσω κάρτας. Αντί να πληρώνεις με ρευστό χρήμα, πληρώνεις με την κάρτα και η επιχείρηση μετά παίρνει τα χρήματά της από την τράπεζα. Αντίστοιχα, μπορείς να σηκώνεις χρήματα από το λογαριασμό σου μέσω του μηχανήματος ΑΤΜ που βρίσκεται έξω από κάθε κατάστημα ή υποκατάστημα τράπεζας. Αυτό βεβαίως έως τώρα είναι προαιρετικό, δηλαδή να έχεις λογαριασμό ταμιευτηρίου, ή όψεως, είναι λογαριασμοί που ανοίγει η τράπεζα για να γίνονται συναλλαγές με το Δημόσιο ή ακόμη και με ιδιωτικές επιχειρήσεις ή και λογαριασμό δανείου, π.χ. καταναλωτικού ή άλλων παρόμοιων. Βεβαίως, κάποιοι απ' αυτούς τους λογαριασμούς έχουν τόκους, π.χ. όταν κάνεις συναλλαγές με λογαριασμό όψεως, όπως και στο λογαριασμό δανείου. Στους λογαριασμούς ταμιευτηρίου ή μισθοδοσίας κάποιες τράπεζες βάζουν πληρωμή τέλους στις συναλλαγές.

***

Πού είναι το πρόβλημα με όλα αυτά; Η κυβέρνηση, επειδή μπορεί να ελέγχει μέσω τραπεζών όλες τις συναλλαγές, προβάλλει το επιχείρημα ότι αν αυτές γίνονται με τραπεζική κάρτα δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από την απόδοση ΦΠΑ, αφού κόβονται επίσημες αποδείξεις με την κάρτα γι' αυτές τις συναλλαγές. Οποια επιχείρηση δεν αποδίδει ΦΠΑ μπορεί να εντοπιστεί, να πιαστεί και να πληρώσει. Ενώ με το κανονικό χρήμα μπορεί να μην κόβει αποδείξεις με δέλεαρ το μικρότερο ποσό που πληρώνουν οι εργαζόμενοι, αφού δεν πληρώνουν ΦΠΑ. Μ' αυτή τη λογική, πασχίζουν να πείσουν τους ανθρώπους του μόχθου ότι η τραπεζική κάρτα συμβάλλει στο να μη χάνονται έσοδα του κράτους τα οποία τάχα θα αυξηθούν, άρα θα ενισχύσουν και τις παροχές για λαϊκές ανάγκες, αλλά θα χτυπηθεί και η φοροδιαφυγή, ώστε να εξαναγκαστούν να αποκτήσουν με οποιονδήποτε τρόπο τραπεζική κάρτα γιατί τάχα είναι σε όφελός τους. Αυτό, δε, θα νομοθετηθεί για να είναι υποχρεωτική η εφαρμογή του. Εως τώρα γίνεται υποχρεωτική η μισθοδοσία του Δημοσίου μέσω τραπεζικών λογαριασμών, ενώ με τον ίδιο τρόπο δίνονται και οι συντάξεις. Επίσης, έχουν κάνει υποχρεωτική και τη μισθοδοσία στον ιδιωτικό τομέα μέσω τραπεζών, αλλά λόγω κρίσης δεν εφαρμόζεται πάντα και παντού. Λένε επίσης ότι αυτό θα εφαρμοστεί πιλοτικά στα νησιά το καλοκαίρι για συναλλαγές πάνω από 70 ευρώ.

***

Σαν αληθινός φαίνεται ο βασικός λόγος για την υποχρεωτική συναλλαγή με τραπεζική κάρτα, δηλαδή ως μέσο υποχρεωτικής είσπραξης από τους λαϊκούς ανθρώπους και ελέγχου για την απόδοση στην εφορία του ΦΠΑ. Αλλά δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος. Αλλωστε, ο ΦΠΑ αποδίδεται από τις επιχειρήσεις και όχι από τις τράπεζες. Αρα, μόνο ως μέτρο εκφοβισμού λόγω δυνατότητας ελέγχου μπορεί να θεωρηθεί. Αυτή η υπόθεση είναι ένα ακόμη μέτρο ενίσχυσης των τραπεζών. Οχι μόνο ή κυρίως λόγω των τραπεζικών τελών στις συναλλαγές. Αλλά, ουσιαστικά, επειδή το εργατικό, το λαϊκό εισόδημα, αντί να βρίσκεται στην τσέπη των ανθρώπων του μόχθου, στο «οικογενειακό ταμείο», θα βρίσκεται στα ταμεία των τραπεζών. Επομένως, στα ταμεία των τραπεζών το εργατικό, το λαϊκό εισόδημα γίνεται κεφάλαιο για τις τράπεζες. Οι τράπεζες το τζιράρουν και βγάζουν κέρδη απ' αυτό. Οι τράπεζες μπορούν να διαχειρίζονται σε όφελός τους αυτό το χρήμα, επειδή τα αποθεματικά τους είναι τεράστια και ταυτόχρονα επειδή η συναλλαγή ενός εργαζόμενου με την αγορά ενός εμπορεύματος γίνεται σήμερα, αλλά η είσπραξη της επιχείρησης από την τράπεζα μετά από συγκεκριμένες μέρες, με βάση συμφωνία επιχείρησης - τράπεζας. Ταυτόχρονα, μπορούν με αυτό το χρήμα να αυξάνουν τα αποθεματικά τους και να διευκολύνονται στις δικές τους συναλλαγές. Αυτή είναι η πραγματική ουσία του συγκεκριμένου μέτρου. Ολα για το κεφάλαιο, λοιπόν, από την κυβέρνηση...
Βεβαίως, υπάρχει και ένα ακόμη ζήτημα, όπως, π.χ. οι εξαθλιωμένοι και οι άνεργοι που έχουν πενιχρό εισόδημα, πώς να ανοίξουν τραπεζικό λογαριασμό; Γι' αυτούς είναι ένας ακόμη κυβερνητικός εμπαιγμός.

Στρίβειν διά της τετραετίας!

Στρίβειν διά της τετραετίας!

Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε 2 - 3 μέτρα, όπως π.χ. επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, επαναφορά 13ης σύνταξης σε μία κατηγορία χαμηλοσυνταξιούχων, που περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, υπονοώντας ότι η εκλογή του στην κυβέρνηση θα οδηγήσει στην ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, ότι θα ακολουθηθεί φιλολαϊκή πολιτική. Εκρυβε επιμελώς ότι οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις του, που απευθύνονταν στο μεγάλο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, ακύρωναν στην πράξη κάθε σκέψη για κάτι τέτοιο. Αρχικά, αυτά τα λίγα «ψίχουλα», που προβλήθηκαν ως «ανατροπή», ως «ριζική αλλαγή πολιτικής», εμφανίσθηκαν ως «άμεσα μέτρα», που θα υλοποιηθούν τις 100 πρώτες μέρες, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι τα πιο ουσιαστικά θα έρθουν αργότερα! Σήμερα, στο ερώτημα γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά στην υλοποίηση αυτών των περιορισμένων υποσχέσεών της προς τους εργαζόμενους, τα κυβερνητικά στελέχη με μεγάλη ευκολία δηλώνουν ότι «το πρόγραμμα της κυβέρνησης είναι πρόγραμμα τετραετίας», μεταθέτοντας για αργότερα τις όποιες υποσχέσεις. Ετσι, η συγκυβέρνηση ουσιαστικά «στρίβει διά της τετραετίας», συγκαλύπτοντας για άλλη μια φορά την αλήθεια ότι ο στόχος της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και η ανάκαμψη δικαιωμάτων και εισοδημάτων των εργαζομένων δεν πάνε μαζί.
Στόχος, να συντηρήσουν την προσδοκία, την αυταπάτη, την ψευδαίσθηση ότι θα έρθει - στο μέλλον - η κατάλληλη στιγμή για την εφαρμογή μιας «φιλολαϊκής πολιτικής», βεβαίως με ακόμα πιο κουτσουρεμένες τις λαϊκές απαιτήσεις! Γι' αυτό, οι προπαγανδιστές της συγκυβέρνησης αναγορεύουν σε «κόκκινη γραμμή των κόκκινων γραμμών» την επιβίωσή της.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό της κυβερνητικής προπαγάνδας, ο λαός θα πρέπει να κάνει υπομονή, να περιμένει, να στηρίξει ενεργά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεών της με τους δανειστές.
Ετσι, λοιπόν, η επιχείρηση εξαπάτησης συνεχίζεται με στόχο να γίνει ο λαός συνένοχος, να συναινέσει στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η συγκυβέρνηση κρύβει επιμελώς ότι διαπραγματεύεται με τους δανειστές όχι για τους μισθούς, τις συντάξεις κ.λπ., αλλά με στόχο την εξασφάλιση της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Κρύβει ότι προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι να διατηρηθεί όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων, όπως άλλωστε και έχει δεσμευθεί ή και όπως ήδη το πράττει. Ακόμα κι αν δεν πάρει κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο τα επόμενα χρόνια, αρκούν αυτά που ήδη έχει κάνει ευαγγέλιό της για να μην μπορεί να σηκώσει άνθρωπος κεφάλι.
Κρύβει επίσης ότι η λήψη νέων αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων, ανεξάρτητα από τον τρόπο και το χρόνο υλοποίησής τους, είναι μονόδρομος, προκειμένου να θωρακιστούν η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και η κερδοφορία τους. Αυτό που επιδιώκει η συγκυβέρνηση είναι να μπορέσει να εξασφαλίσει αυτό που δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες, την εργατική - λαϊκή συναίνεση σε αυτούς τους στόχους και σε αυτό σκοπεύει η προπαγανδιστική τακτική, επιστρατεύοντας εκτός από το «μαστίγιο» του εκφοβισμού της χρεοκοπίας και το «καρότο» των ψεύτικων και κουτσουρεμένων προσδοκιών.
Το κύριο για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι να μην πατήσουν την μπανανόφλουδα, να μην υποταχθούν στη λογική της αναμονής και της ανοχής των διαφόρων προπαγανδιστικών ελιγμών της κυβέρνησης. Δεν χρειάζονται άλλα τέσσερα χαμένα χρόνια. Απαιτείται άμεση οργάνωση της πάλης για διεκδίκηση όλων όσα έχασαν τα προηγούμενα χρόνια, για ξήλωμα των αντιλαϊκών νόμων και μέτρων, για διεκδίκηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Σταθμός σε αυτήν την κατεύθυνση είναι τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 11 Ιούνη.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1935: ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΤΑΦΙΔΕΡΓΑΤΩΝ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ Οι εργάτες ζήτησαν ψωμί και η κυβέρνηση τους έδωσε σφαίρες..

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1935: ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΤΑΦΙΔΕΡΓΑΤΩΝ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Οι εργάτες ζήτησαν ψωμί και η κυβέρνηση τους έδωσε σφαίρες...

Συγκλονιστική περιγραφή των γεγονότων από τον «Ριζοσπάστη» της εποχής

Το καλοκαίρι του 1935 το Ηράκλειο της Κρήτης έγινε τόπος αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ απεργών και των δυνάμεων καταστολής του κράτους. Επτά νεκροί και δεκάδες τραυματίες ήταν το αποτέλεσμα της επίθεσης που εξαπέλυσε στρατός και αστυνομία, για να καταστείλουν τους αγώνες των απεργών, κυρίως σταφιδεργατών, που διεκδικούσαν καλύτερα μεροκάματα και ανθρώπινα ωράρια.
Διεκδικούσαν, επίσης, ελεύθερη κυκλοφορία του εργατικού Τύπου και κατάγγελλαν προσπάθειες παλινόρθωσης της μοναρχίας. Για να αντιμετωπίσει τους απεργούς, η κυβέρνηση Τσαλδάρης είχε αποφασίσει να αποστείλει ακόμα και πολεμικά πλοία και σμήνος βομβαρδιστικών (!), χωρίς τελικά να υλοποιήσει την απόφασή της.
Ο βασικός όγκος των απεργών αποτελούνταν από σταφιδεργάτες, οι οποίοι, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, στο Ηράκλειο έφθαναν εκείνη την εποχή τους 2,5 χιλιάδες, από τους οποίους το 80% ήταν γυναίκες.
Στο φύλλο του «Ριζοσπάστη», στις 25 Ιούλη 1935, το ρεπορτάζ με τον τίτλο «Οι σταφιδεργάτες του Ηρακλείου στο πόδι. Σκλαβική δουλειά και πείνα. Αισχρές μανούβρες των σταφιδέμπορων», αναφερόταν στις κινητοποιήσεις που είχαν προηγηθεί στις 4 και 24 Ιούλη. Οι σταφιδέμποροι αρνούνταν να συζητήσουν με το Σωματείο τους, όπως συνέβαινε κάθε χρόνο, για τους όρους εργασίας.
Οι εργοδότες, γράφει ο «Ριζοσπάστης», «δεν τους παραχωρούν το 8ωρο, ούτε τους δίνουν το 100-120 δραχμές μεροκάματο και 30-45 δραχμές στις γυναίκες που απαιτεί το σωματείο. Ακόμα αρνούνται να αναγνωρίσουν το σωματείο τους και έχουν την απαίτηση να τους έχουν 15 ώρες στο 24ωρο στη δουλειά και να τους βασανίζουνε για τιποτένια αμοιβή που τους δίνουν.
(...) η διοίκηση του σωματείου τους ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά του Νομάρχη και του επιθεωρητή εργασίας και καμιά λύση δεν δίνεται στα ζητήματά τους. Το τραστ των σταφιδεμπόρων Ακράτου, Φλώρου, Κωνσταντινίδη, Τζουλάκη, Διαλενά και Τζωρτζάκη, αυτοί που γδύνουν κυριολεκτικά τους φτωχούς σταφιδοπαραγωγούς με τις φετινές τιμές, δηλώνουν ότι θα κηρύξουν λοκ-άουτ».

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 6 Αυγούστου 1935

Στις 2 Αυγούστου ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει τα αιτήματα των σταφιδεργατών: Καθιέρωση 8ωρου, μεροκάματο σύμφωνα με το κόστος ζωής, ελεύθερη κυκλοφορία του εργατικού Τύπου, γενική αμνηστία, κατά της μοναρχικής παλινόρθωσης. Οι αρχές είπαν ότι θα εξετάσουν τα ζητήματα, ενώ «για τον εργατικό Τύπο είπαν πως κυκλοφορεί μόνο στην Αθήνα!»

Ζήτησαν ψωμί, τους έδωσαν σφαίρες

Την Κυριακή 4 Αυγούστου, οι σταφιδεργάτες ξεκινούν νέα απεργία. Γίνονται αιματηρές συγκρούσεις εργατών και ενόπλων της χωροφυλακής και του στρατού. Μέχρι να έρθουν ενισχύσεις, οι απεργοί γίνονται κύριοι της κατάστασης. Στο «Ριζοσπάστη» στις 6 Αυγούστου αναφέρεται η εκτίμηση της κυβέρνησης ότι η κινητοποίηση «πήρε χαρακτήρα επαναστατικό και ότι είναι ακόμα άγνωστο αν κρύπτονται πίσω από την απεργία επαναστατικοί σκοποί».
Ο μέραρχος Μπακόπουλος, που είχε σταλεί για να καταστείλει τον αγώνα, τηλεγράφησε από το Ηράκλειο «ότι η πόλη αναρχείται και ότι ένοπλοι ομάδες διασχίζουν τους δρόμους». Στις συμπλοκές, ο στρατός χρησιμοποιεί πολυβόλα, δολοφονώντας εργάτες.
Στο ίδιο φύλλο του «Ριζοσπάστη» δεσπόζει ο τίτλος: «Η γενική απεργία του Ηρακλείου βάφτηκε στο αίμα. Οι εργάτες ζήτησαν ψωμί και η κυβέρνηση τους έδωσε σφαίρες. Ανάστατοι για τις δολοφονίες οι εργάτες διαδήλωσαν και έγιναν κυρίαρχοι των δρόμων. Κηρύχτηκε στο Ηράκλειο ο στρατιωτικός νόμος, στάλθηκε στρατός και πολεμικά».
Στις 7 Αυγούστου, ο «Ριζοσπάστης», παρά τις δυσκολίες (η κυβέρνηση είχε ουσιαστικά απαγορέψει την επικοινωνία με το νησί), παρουσίασε λεπτομερή εξέλιξη των γεγονότων:
«Την Κυριακή (σ.σ. 4 Αυγούστου) το μεσημέρι κηρύχθηκε πανεργατική απεργία σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους απεργούς σταφιδεργάτες. Στις 2 με 3 το απόγευμα έγινε συγκέντρωση πάνω από 3 χιλιάδων εργατών στο λιμάνι. Ο νομάρχης Θεοτόκης κατέβηκε στο Λιμεναρχείο, όπου δέχθηκε επιτροπή των απεργών. Κατά τις 5.30 μ.μ. ο διοικητής της χωροφυλακής Παπαευσταθίου, ο ίδιος που ματοκύλισε και τους εργάτες της Καλαμάτας στις 9 του Μάη του 1934, επικεφαλής διμοιρίας στρατού και δύναμης χωροφυλάκων κατέβηκε στο λιμάνι να διαλύσει τους απεργούς που καθόντουσαν και ακούγανε τους ομιλητές τους (...)

Ενα ακόμα πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» της εποχής (9/8/1935), με φωτογραφίες τραυματιών από την αιματηρή καταστολή της απεργίας

Ο Παπαευσταθίου διέταξε αμέσως τη διάλυση των καθήμενων εργατών με τους υποκόπανους. Οι εργάτες, μπροστά στην πρόκληση αυτή, εξαγριώθηκαν μόλις έγινε η επίθεση της χωροφυλακής, άρπαξαν καρέκλες, κεραμίδια, σωλήνες και αμύνθηκαν κατά των αστυνομικών δυνάμεων. Μπροστά στην εξέγερση των εργατών οι χωροφύλακες το έβαλαν στα πόδια, παρατώντας τα τουφέκια τους στα χέρια των εργατών. Οι εργάτες πήραν με αυτόν τον τρόπο 30 όπλα, που τα παραδώσανε αμέσως στο Λιμεναρχείο. Αφού έδιωξαν τους χωροφύλακες οι εργάτες γύρισαν και κάθισαν στις θέσεις τους».
Μπροστά στην πίεση των συγκεντρωμένων, ο νομάρχης ακολούθησε παρελκυστική τακτική. Καθησύχασε τους εργάτες ότι δεν πρόκειται να ασκηθεί κανένα περαιτέρω τρομοκρατικό μέτρο εναντίον τους και ότι θα πάει στη νομαρχία να υποχρεώσει τους εργοδότες να υπογράψουν σχετικό πρωτόκολλο. Ομως στην πράξη ετοιμαζόταν να εξαπολύσει νέα δολοφονική επίθεση, που, όπως αποδείχτηκε, ήταν προσχεδιασμένη.

Ερρίφθησαν 10.000 πυροβολισμοί!

Το βράδυ της Κυριακής «στις 8 μ.μ. πάνω από 4 χιλιάδες εργάτες με επικεφαλής την απεργιακή τους επιτροπή ανέβηκε από το λιμάνι στη νομαρχία περιμένοντας την υπογραφή του πρωτοκόλλου για να λύσουν την απεργία τους. Οταν όμως έφτασαν εκεί πληροφορήθηκαν με αγανάκτηση ότι οι σταφιδέμποροι δεν προσήλθαν καθόλου. Οι εργάτες ζήτησαν τότε από το νομάρχη να τους δοθεί μια σαφής και συγκεκριμένη απάντηση. Ο νομάρχης βγήκε τότε στον εξώστη και αντί άλλης απαντήσεως τους κάλεσε να διαλυθούν μέσα σε 10 λεπτά, γιατί αλλιώτικα θα μεταχειριζόταν βία. Συγχρόνως έδιωξε την απεργιακή επιτροπή από τη νομαρχία».
Πριν περάσουν πέντε λεπτά, «διέταξε τη βιαία διά των όπλων διάλυσή τους και έδωσε στους επικεφαλής του στρατού και της χωροφυλακής τη διαταγή να πυροβολήσουν. Πραγματικά αμέσως ακούστηκε ομοβροντία πυροβολισμών με όπλα και οπλοπολυβόλα που έστησαν στην ταράτσα της νομαρχίας στον δημοτικό κήπο και σε άλλα σημεία.
Ερρίφθησαν 10.000 πυροβολισμοί περίπου. Ολόκληρη η πόλη αναστατώθηκε. Ο κόσμος που βρισκόταν στην πλατεία πανικοβλήθηκε. Οι εργάτες διαλύθηκαν. Πολλές σφαίρες πέσανε και μέσα στα καταστήματα και στα καφενεία, όπως στο καφενείο Χανιωτάκη κι αλλού.
Από τους πυροβολισμούς αυτούς τραυματίστηκαν 25 περίπου. Από αυτούς, τρεις ξεψύχησαν αργότερα. Πολλοί από τους τραυματίες ήταν ανήξεροι διαβάτες, όπως ο Πριβελάκης, υπάλληλος της Εμπορικής Τράπεζας. Τους τραυματίες τους μάζευαν οι εργάτες, αλλά οι χωροφύλακες τους κυνηγούσαν κι αυτούς. Ενώ το πλήθος διαλυόταν και έτρεχε προς την πλατεία Νικηφόρου Φωκά, καινούρια ομοβροντία πυροβολισμών ρίχτηκε από το αστυνομικό τμήμα.
(...) Οι εργάτες διαλύθηκαν για μια στιγμή. Αλλά το φοβερό μακελειό που έγινε προκάλεσε τη γενική αγανάκτηση του λαού. Αρχισαν να χτυπάν οι καμπάνες των εκκλησιών. Ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην πλατεία Αγίου Μηνά και να καταφέρεται κατά των δολοφόνων. Η αστυνομία έκαμε καινούργια επίθεση, αλλά δεν κατόρθωσε να τη διαλύσει. Ετσι πέρασε ολόκληρη η νύχτα. Οι καμπάνες χτυπούσαν, ο κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους, οι γυναίκες έκλαιγαν ζητώντας τους δικούς των.
Οι αρχές θέσανε σε επιφυλακή στρατό και χωροφυλακή, φρούρησαν τα δημόσια κτίρια, τις σταφιδαποθήκες και το ηλεκτρικό εργοστάσιο. Επίσης, στήσανε οπλοπολυβόλα στα επίκαιρα σημεία. Ο νομάρχης επικοινωνεί με τα Χανιά και ζητά ενισχύσεις, προετοιμάζοντας νέο αιματοκύλισμα. Πράγματι στάλθηκαν αμέσως 100 στρατιώτες από τα Χανιά και 150 από το Ρέθυμνο και ανεχώρησαν αμέσως ο στρατηγός Μπακόπουλος και ο αρχηγός της χωροφυλακής, που φτάσανε το πρωί στο Ηράκλειο.
Στις 6.30 το πρωί της Δευτέρας άρχισαν και πάλι οι κωδωνοκρουσίες. Πάνω από 5.000 λαού συγκεντρώθηκε στο Καμαράκι. Αμέσως, στάλθηκαν ένοπλες δυνάμεις να τους διαλύσουν. Επακολούθησε σύγκρουση και οι χωροφύλακες και ο στρατός πυροβόλησαν. Κατά τη σύγκρουση πολλοί χωροφύλακες αφοπλίσθησαν από το εξαγριωμένο πλήθος, που αντιμετώπισαν θαρραλέα τη νέα δολοφονική επίθεση.
Εν τω μεταξύ χωροφύλακες συγκεντρώθηκαν στο φούρνο του Τσουβαλίδη και άρχισαν να πυροβολούν κατά του πλήθους. Εκεί διεξάχθηκε πραγματική μάχη επί ώρες. Επίσης έγιναν κι άλλες συμπλοκές σε πολλά σημεία της πόλης και τον τραυματισμό πολλών. Δύο εργάτες έμειναν επί τόπου. Ο ένας ήταν ένα παιδί που περνούσε από το πεζοδρόμιο.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι συνολικά οι τραυματισμένοι είναι 50 περίπου και οι νεκροί 6 ή 7. Πάντως, οι αρχές αρνούνται να δώσουν ονόματα και ούτε επιτρέπουν σε κανένα να επισκεφθεί τους τραυματίες στις κλινικές που είναι στοιβαγμένοι».
Στη δολοφονική επίθεση φαίνεται να έδρασαν και φασίστες, εκτός του στρατού και της αστυνομίας. Εργάτης που κάνει τον ανταποκριτή για λογαριασμό του «Ριζοσπάστη», γράφει στις 7 Αυγούστου (το κείμενό του δημοσιεύεται στις 9 Αυγούστου): «Τα θύματα του μακελειού, που έγινε εδώ στην πόλη μας είναι πολύ περισσότερα από κείνα που ανακοινώνουν οι αρχές. Εδώ ο κόσμος υπολογίζει σε 15 τους σκοτωμένους και 40 και πάνω τους βαρειά τραυματισμένους (...) Από κείνη την ώρα ως την άλλη μέρα (σ.σ. από την Κυριακή έως τη Δευτέρα) έπεφταν χάμω κορμιά εργατών. Ας σημειωθεί κι αυτό το χαρακτηριστικό: Διάφοροι φασίστες είχαν πιάσει τις στέγες των σπιτιών και με πιστόλια πυροβολούσαν πάνω στους εργάτες».

Κατάσταση πολιορκίας

Στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», στις 7 Αυγούστου, σε ξεχωριστό πλαίσιο δημοσιεύονται τα ονόματα των νεκρών: «Ελευθέριος Βλαντάκης, Ιωάννης Αδαμάκης, Νικόλαος Ανδρουλάκης, Αιμίλιος Σταμπολής, Αθανασ. Αντωνογιαννάκης, Δημήτριος Σταμπολής. Εργάτες απεργοί του Ηρακλείου σκοτωμένοι από τις δολοφονικές σφαίρες των οργάνων της πλουτοκρατίας, επειδή ζήτησαν το δίκιο τους, το ψωμί τους». Στις 8 Αυγούστου, ο «Ριζοσπάστης» σημειώνει ότι πέθανε ακόμα ένας, που ήταν τραυματίας, ο Γ. Βλαντάκης.
Παρόλο που η απεργία εμφανίζεται να λήγει στις 5 Αυγούστου, η πόλη του Ηρακλείου συνεχίζει να βρίσκεται σε πολιορκία. Στις 8 Αυγούστου ο «Ριζοσπάστης» γράφει: «Ο στρατιωτικός νόμος εξακολουθεί να ισχύει, ομαδικές συλλήψεις άρχισαν, ομαδικοί εκτοπισμοί αποφασίστηκαν από τις τοπικές αρχές. Στις ντόπιες εφημερίδες εφαρμόζεται λογοκρισία. Η τηλεγραφική επικοινωνία με το υπόλοιπο νησί απαγορεύεται. Ολοι οι δρόμοι προς τα χωριά έχουν καταληφθεί από στρατό και χωροφυλακή. Τα τηλεγραφήματα που στέλνονται από το Ηράκλειο στον αθηναϊκό τύπο λογοκρίνονται».
Η Ενωτική ΓΣΕΕ, αντιδρώντας στα γεγονότα καλεί τη ΓΣΕΕ και την Πανελλαδική Συνομοσπονδία Εργασίας, όπως και όλα τα συνδικάτα να απαντήσουν με πανελλαδική απεργία. Στην ανακοίνωσή της σημειώνει: «Αν η εργατική τάξη αφήσει αναπάντητο το χτύπημα αυτό της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης (...) κάθε φορά που θα ζητούμε ψωμί θα μας δίνουν καυτό μολύβι στα στήθια».
Παράλληλα, θέτει το εξής πλαίσιο αιτημάτων: Αρση όλων των τρομοκρατικών μέτρων, άμεση απομάκρυνση των Ενόπλων Δυνάμεων από το Ηράκλειο Κρήτης. Σύλληψη και αυστηρή τιμωρία του νομάρχη Ηρακλείου και των επικεφαλής των τοπικών αστυνομικών αρχών, αποζημίωση των θυμάτων δολοφονικής επίθεσης, ικανοποίηση των αιτημάτων εργατών σιδηροβιομηχανίας Πειραιώς, εργατών Ηρακλείου και όσων άλλων εκκρεμούν.
Η ΓΣΕΕ δεν παίρνει απόφαση και τελικά, σε συνεννόηση με την Πανελλαδική Συνομοσπονδία Εργασίας, η Ενωτική ΓΣΕΕ κηρύσσει πανελλαδική απεργία στις 13 Αυγούστου. Ομως και η Πανελλαδική Συνομοσπονδία κάνει πίσω και η όποια αγωνιστική αντίδραση του συνόλου των εργαζομένων εξαντλείται σε μια δίωρη στάση εργασίας...

Σύγχρονο «σκλαβοπάζαρο» πίσω από την τουριστική βιτρίνα

Σύγχρονο «σκλαβοπάζαρο» πίσω από την τουριστική βιτρίνα

Εταιρεία που δραστηριοποιείται στη Βουλγαρία διαφημίζει την πραμάτεια της σε επιχειρηματίες της Ελλάδας

Η ιστοσελίδα, μέσω της οποία η εταιρία διαφημίζει την πραμάτεια της στους Ελληνες επιχειρηματίες του Τουρισμού

«Εχετε ανάγκη να απασχολήσετε έμπειρο και ειδικευμένο προσωπικό για τη φετινή τουριστική σεζόν, 2015;». Κατευθείαν «στο ψητό» μπαίνει η αγγελία εταιρείας που απευθύνεται σε επιχειρήσεις του κλάδου του Τουρισμού προκειμένου να τους «προμηθεύσει» το προσωπικό που θα δουλέψει στις μονάδες τους το φετινό καλοκαίρι.
Πρόκειται για μια από τις πολλές εταιρείες που λειτουργούν ως «διαμεσολαβητές» και «γραφεία ενοικίασης» όχι μόνο εργαζομένων, αλλά και νέων που δουλεύουν στον Τουρισμό ως μαθητευόμενοι. Μια ματιά στις πληροφορίες που περιλαμβάνει η αγγελία της εταιρείας και η ιστοσελίδα της, αρκεί για να αποδείξει ότι για τους εργαζόμενους, και κυρίως τους νέους, η σεζόν που ξεκινά είναι θητεία ...στην εκμετάλλευση.
Στόχος της εταιρείας, όπως χωρίς περιστροφές εξηγεί, είναι «η προσφορά προσωπικού με όσο το δυνατόν χαμηλότερο κόστος για τους εργοδότες και τις επιχειρήσεις τους». Η έδρα της βρίσκεται στη Βουλγαρία, ενώ, όπως η ίδια εξηγεί, «καλύπτει θέσεις εργασίας σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό».
Το προσωπικό που «διαθέτει» προέρχεται «από χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και κυρίως από Τσεχία, Σλοβακία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Εσθονία, Λιθουανία, Πολωνία κ.τ.λ.». Για τις υπηρεσίες της η εταιρεία λαμβάνει προμήθεια που ανέρχεται «στα 250 ευρώ το άτομο, ανεξάρτητα από τη θέση εργασίας, τη διάρκεια της σύμβασης, την εθνικότητα κ.τ.λ.».

«Μαθητευόμενοι» με 400 ευρώ και «εγγύηση»!

Οι υπηρεσίες «διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού» που παρέχει η εταιρεία αφορούν δύο κατηγορίες εργαζομένων. Η πρώτη είναι οι «μαθητευόμενοι που πραγματοποιούν την πρακτική τους άσκηση στον τουριστικό - ξενοδοχειακό κλάδο». Πρόκειται για σπουδαστές, από 18 έως 30 ετών, που δουλεύουν κάτω από το φερετζέ της «πρακτικής άσκησης» σε μια ντουζίνα πόστα, από βοηθοί μαγείρων μέχρι αχθοφόροι, ακόμα και ως άτομα για φύλαξη βρεφών.
Στη δεύτερη κατηγορία συγκαταλέγονται «ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι εργάτες με ποικίλες μισθολογικές απαιτήσεις, ανάλογα με την προϋπηρεσία του καθενός».
Πολύ πιο απλά έχουν τα πράγματα όταν πρόκειται για την αμοιβή των μαθητευόμενων. «Ο μαθητευόμενος κατά τη διάρκεια της πρακτικής του ασκήσεως θα εισπράττει μηνιαίο επίδομα, για την αντιμετώπιση των μικροεξόδων του από την επιχείρηση το ποσό των 400 ευρώ μηνιαίως», όπως εξηγεί η εταιρεία.
Εκτός από αυτά τα 400 ευρώ, δικαιούται ένα «μπόνους» της τάξης των 50 ευρώ κάθε μήνα ως «ένδειξη μιας υγιούς και επιτυχημένης συνεργασίας». Το «μπόνους» αυτό καταβάλλεται «εφόσον και μόνο παραμείνει τις ημερομηνίες που έχει δηλώσει στο μαθητικό συμβόλαιο», ενώ «αν για οποιονδήποτε λόγο δεν τηρήσει τις ημερομηνίες που έχει δηλώσει ότι θα παραμείνει, αυτομάτως χάνει το δικαίωμα διεκδίκησης των 50 ευρώ».
Και επειδή παρά το καρότο του «μπόνους» απώλειες μπορεί να υπάρξουν, από εργαζόμενους που δεν θα καταφέρουν να έχουν μια «υγιή και επιτυχημένη συνεργασία» με τον εργοδότη τους, η εταιρεία δεσμεύεται για την αντικατάστασή τους:
«Η εταιρεία μας είναι υποχρεωμένη να αναλάβει την αντικατάσταση όποιων ατόμων έχουν κριθεί ακατάλληλα από τους εργοδότες για την εργασία που προσελήφθησαν ή για όσα άτομα αποχώρησαν από την επιχείρηση χωρίς να έχουν σοβαρούς λόγους, χωρίς επιπλέον χρέωση, μέσα σε 10 - 15 ημέρες. Η εταιρεία δύναται να προβεί σε αντικαταστάσεις έως τις 01/07 κάθε τρέχοντος έτους, καθώς είναι πρακτικά αδύνατο να βρούμε φοιτητές που θα ενδιαφέρονταν να εργαστούν στην Ελλάδα μόνο για 1 - 2 μήνες».

Προκαλούν κι από πάνω

Κερασάκι στην τούρτα είναι ο τρόπος με τον οποίο η εταιρεία περιγράφει το σκοπό της ίδρυσής της: «Οι δυσκολίες και οι ανάγκες που όλοι οι νέοι, και όχι μόνο, αντιμετωπίζουν στη σημερινή κοινωνία όσον αφορά την εξεύρεση εργασίας και τον επαγγελματικό προσανατολισμό ήταν οι αιτίες που μας ενέπνευσαν και μας οδήγησαν στη σύσταση της εταιρείας», αναφέρει χαρακτηριστικά για την προσπάθεια που κάνει «με κοινό παρονομαστή την καταπολέμηση της ανεργίας»!
Ούτε λίγο ούτε πολύ, τέτοια σύγχρονα σκλαβοπάζαρα παρουσιάζουν το έργο τους σαν προσφορά στην καταπολέμηση της ανεργίας, ενθαρρυμένα από το νομικό πλαίσιο της ΕΕ και των κρατών - μελών, που προβλέπει την ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων και την απασχόληση χιλιάδων νέων με το μανδύα του «πρακτικάριου»...