Για τους νεκρούς εργάτες θα μιλήσουν ποτέ;!

        

Μας έχουν σκοτίσει τα Τηλεοπτικά Μέσα Ενημέρωσης να βλέπουμε εφοριακούς να σφραγίζουν καταστήματα για φορολογικές παραβάσεις και να διαμαρτύρονται ζητώντας προστασία για βιαιοπραγίες που γίνονται σε βάρος τους από μερικούς καταστηματάρχες κι αυτό όταν  μέσα σε λιγότερο από 50 μέρες έχουν χάσει τη ζωή τους σε εργατικά δυστυχήματα 11 εργάτες με πρόσφατο αυτό στο ορυχείο της Καρδιάς το περασμένο Σάββατο.

Άχνα δεν βγάζουν τα Μέσα Ενημέρωσης των πλουτοκρατών για τους νεκρούς εργάτες γιατί οι εργάτες δολοφονούνται για να πλουτίσουν οι πλουτοκράτες. Την ίδια στιγμή γίνεται ο κακός χαμός για να παταχθούν οι φορολογικές παραβάσεις των μικρών γιατί το χρήμα που θα μαζευτεί επιδότηση στους πλουτοκράτες θα δοθεί. Για τις μεγάλες φορολογικές παραβάσεις πάλι δεν γίνεται καμία κουβέντα αφού αυτές μόνο οι πλουτοκράτες μπορούν να τις κάνουν. Για τις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν οι μεγαλοκαρχαρίες κουβέντα δεν λένε τα Μέσα Ενημέρωσης αφού στους μεγαλοκαρχαρίες ανήκουν αυτά!

Εργάτες δολοφονούνται από την εργοδοτική ασυδοσία σαν τα κοτόπουλα γιατί δεν υπάρχουν επανδρωμένοι μηχανισμοί για να ελέγξουν την έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας και την παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας στους χώρους δουλειάς! Την ίδια στιγμή που τα Μέσα Ενημέρωσης των λεφτάδων προβάλουν καθημερινά τις εφόδους των «ράμπο» της εφορίας στα καταστήματα, κάνουν γαργάρα τον βαθύ ύπνο των κρατικών μηχανισμών που επιτρέπουν την δολοφονία εργατών!

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν θα μιλήσουν ποτέ για τους θανάτους των εργατών αφού ο θάνατος των εργατών είναι ο πλούτος των καπιταλιστών. Οι ίδιοι οι εργάτες πρέπει να κατανοήσουν την θέση τους και να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους μαζί να πάρουν και την εξουσία!

Κώστας Β.

Μια άλλη ματιά στον Στάλιν

   

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Οι αντεπαναστατικές ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ΕΣΣΔ και στην Ευρώπη (1989-1991) επανέφεραν στο προσκήνιο, με μεγαλύτερη ένταση, μια προσπάθεια κατασυκοφάντησης των κομμουνιστικών ιδεών και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Σοβιετική Ένωση. Η αστική ιστοριογραφία, παρά τους πανηγυρισμούς της για οριστική επικράτηση του καπιταλισμού (βλέπε «Το τέλος της ιστορίας» του Φρ. Φουκουγιάμα), δεν έπαψε να στοχεύει στη δυσφήμιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και όσων πρωταγωνίστησαν σε αυτήν. Το φάντασμα άλλωστε του σοσιαλισμού-κομμουνισμού δεν σταμάτησε ποτέ να πλανάται πάνω από τον αστικοδημοκρατικό κόσμο, παρά την αντεπαναστατική θύελλα των αρχών του ’90 σε ΕΣΣΔ και ανατολική Ευρώπη.
Ένα πρόσωπο που αποτέλεσε και αποτελεί, όσο λίγες ιστορικές φιγούρες της σύγχρονης ιστορίας, στόχο των δηλητηριωδών βελών της αστικής ιστοριογραφίας και λασπολογίας είναι ο Ιωσήφ Στάλιν. Ο Στάλιν υπήρξε η ενσάρκωση του «κακού» για μια ευρεία γκάμα εχθρών της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας – από τους τροτσκιστές και τους ναζί μέχρι τους θεωρητικούς του ιμπεριαλισμού (Μπρεζίνσκι, Κίσινγκερ κλπ) και από τον χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό και τα ευρωκομμουνιστικά ρεύματα μέχρι τον Γκορμπατσόφ. Η καθοριστική στροφή στη γραμμή του ΚΚΣΕ που έγινε με τις εκτιμήσεις και αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του το 1956, αποκρυσταλλώθηκε και στη διαμόρφωση μιας άκριτης, σχεδόν απόλυτης απόρριψης της προσωπικότητας του Στάλιν και της περιόδου του. Έκτοτε, η μαύρη προπαγάνδα του «αντισταλινισμού» έχει αποδώσει στο Στάλιν κάθε λογής έγκλημα, επιχειρώντας με αντεπιστημονικό τρόπο να αμαυρώσει όχι μόνο την προσωπικότητα του κομμουνιστή ηγέτη αλλά μαζί της και μια ολόκληρη περίοδο  κατακτήσεων για το διεθνές εργατικό κίνημα με αποκορύφωμα το θρίαμβο της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών και την συμβολή της ΕΣΣΔ σε αυτήν.
Μια προσπάθεια να αντικρουστεί η κατασυκοφάντηση του Στάλιν αποτελεί το βιβλίο «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν» (Un autre regard sur Staline) του βέλγου κομμουνιστή Λούντο Μάρτενς. Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε στο Βέλγιο το 1994, ενώ στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1997 από την «Σύγχρονη Εποχή». Το βιβλίο αυτό – παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές μπορεί να έχει κάποιος με τον συγγραφέα του – αποτελεί ένα εγχείρημα να καταρριφθούν στερεότυπα και προκαταλήψεις δεκαετιών αναφορικά με τον Στάλιν και την περίοδο της ηγεσίας του.
Στο προλογικό του σημείωμα για την ελληνική έκδοση ο Θανάσης Παπαρήγας μεταξύ άλλων γράφει: «Κατ’ αρχην, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Μέσα στο βιβλίο αυτό υπάρχει κάτι που δύσκολο το συναντά κανείς στην εποχή μας: Μια σειρά ιστορικά στοιχεία, εντελώς αναμφισβήτητα, χωρίς τα οποία είναι να απορεί κανείς πως μπορεί να σχηματιστεί άποψη για το θέμα που το βιβλίο αφορά». Πράγματι, μέσα σε πυκνογραμμένες 400 σελίδες, ο συγγραφέας παραθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία για μια σειρά ζητήματα που αποτέλεσαν τους πυλώνες της αντισταλινικής προπαγάνδας: από την κολλεκτιβοποίηση και τον «ουκρανικό λιμό» μέχρι τις «σταλινικές εκκαθαρίσεις» και το σύμφωνο μη επίθεσης Ρίμπερτροπ-Μολότωφ. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο Μάρτενς χρησιμοποιεί στο βιβλίο πληθώρα στοιχείων από δυτικές πηγές (οι οποίες κάθε άλλο παρά φιλοκομμουνιστικές ή φιλοσοβιετικές θεωρούνται) καθώς και στατιστικά στοιχεία τα οποία είναι αδύνατο να αμφισβητηθούν.
Ο λεγόμενος «ουκρανικός λιμός»
Για τον περίφημο «ουκρανικό λιμό» και την ιμπεριαλιστική, αντισοβιετική προπαγάνδα, ο συγγραφέας πιάνει το νήμα απ’ τις ανυπόστατες διαδόσεις των Ναζί οι οποίες, τα επόμενα χρόνια, χρησιμοποιούνται στις αντικομμουνιστικές σταυροφορίες των ΗΠΑ (σελ.149-174). Για παράδειγμα, ο Μάρτενς αναφέρει λεπτομερώς πως ένα προπαγανδιστικό βιβλίο ενός γερμανού δόκτωρα (Έβαλτ Άμεντε) που εκδόθηκε το 1935 και έχει ως πηγές το γερμανικό ναζιστικό τύπο και διηγήσεις ουκρανών φασιστών της εποχής, επανεκδίδεται το 1984 – εν μέσω προεδρίας Ρίγκαν – από τον καθηγητή του Χάρβαρντ Τζέιμς Μέις. Οι ψεύτικες διαδόσεις για τον «ουκρανικό λιμό» ακολουθούν μια περίεργη πορεία η οποία, σύμφωνα με την ανάλυση του Λ.Μάρτενς – εμπλέκουν τόσο το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ όσο και το μεγάλο κεφάλαιο στις ΗΠΑ. Γράφει, μεταξύ άλλων, για τις σχέσεις των Ναζί με τους αμερικανούς βαρώνους του Τύπου της δεκαετία του ’30:

«Ο πολυεκατομμυριούχος Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ είχε συναντήσει τον Χίτλερ στα τέλη του καλοκαιριού του 1934 για να κλείσει μαζί του μια συμφωνία που προέβλεπε ότι η Γερμανία θα αγόραζε στο εξής τις διεθνείς ειδήσεις της από την International News Service, μια εταιρία που ανήκε στον Χερστ. Την εποχή εκείνη, ο ναζιστικός τύπος είχε ήδη ξεκινήσει μια προπαγανδιστική εκστρατεία για το «λιμό στην Ουκρανία». Ο Χερστ θα συνεισφέρει στο έργο αυτό χάρη στη φαντασία του μεγάλου εξερευνητή του, του κυρίου Ουόκερ» (σελ.151). Σε άρθρα-υποτιθέμενα επιτόπια ρεπορτάζ- του Τόμας Ουόκερ, που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Chicago American το Φλεβάρη του ’35, βασίζονται πολλές απ’ τις μετέπειτα προπαγανδιστικές πληροφορίες σχετικά με τον «ουκρανικό λιμό». Μόνο που, όπως αποδεικνύει το βιβλίο, ο Ουόκερ όχι μόνο είχε στήσει ένα κάλπικο ρεπορτάζ με ψεύτικες φωτογραφίες και παραποιημένα στοιχεία, αλλά επιπροσθέτως δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία.

Η παραποίηση στοιχείων και ντοκουμέντων είναι, όπως αποδεικνύει στο βιβλίο του ο Μάρτενς, βασικό συστατικό της αντικομμουνιστικής, αντισταλινικής προπαγάνδας. Για παράδειγμα, το βιβλίο «Εγκληματικές πράξεις του Κρεμλίνου» που εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από ουκρανούς φασίστες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, περιέχει σειρά πλαστών φωτογραφιών τις οποίες παρουσιάζει ως «ντοκουμέντα».
Ο Μάρτενς μας δίνει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Στην σελίδα 155 του παραπάνω έργου υπάρχει μια φωτογραφία τεσσάρων στρατιωτών και ενός αξιωματικού που μόλις έχουν εκτελέσει κάποιους ανθρώπους. Τίτλος: «Η εκτέλεση των κουλάκων». Λεπτομέρεια: οι στρατιώτες φορούν τη στολή του τσαρικού στρατού! Έτσι, μας δείχνουν τσαρικές εκτελέσεις ως αποδεικτικά στοιχεία των «εγκλημάτων του Στάλιν»». Στη δημιουργία του αντισταλινικού  πονήματος είχαν συνεισφέρει, μεταξύ άλλων, άνθρωποι όπως ο Αλεξάντρ Χάι-Χολόφκο, διατελέσας υπουργός προπαγάνδας στην κυβέρνηση των ουκρανών εθνικιστών του φασίστα Στεπάν Μπαντέρα, ο γνωστός βρετανός θεωρητικός του αντικομμουνισμού Ρόμπερτ Κόνκουεστ και ο Ανατόλ Μπιλοστερκίφσκι, πρώην αξιωματικός της ναζιστικής αστυνομίας στη Μπίλα Τσέρκβα.
Οι δίκες της Μόσχας και ο ρόλος του Τρότσκι
Στα Κεφάλαια 7 και 8 του βιβλίου (σελ. 187-304) ο Μάρτενς μπαίνει σε μια αναλυτικότατη περιγραφή της περιόδου της λεγόμενης «μεγάλης εκκαθάρισης» – της αντιμετώπισης των αντεπαναστατικών στοιχείων του ΠΚΚ-(μπ) από τον Στάλιν. Οι επονομαζόμενες «δίκες της Μόσχας» αποτέλεσαν ιστορικά αφορμή αντισταλινικών μυθευμάτων. Το βιβλίο φωτίζει το ρόλο της “εσωκομματικής αντιπολίτευσης” στο ΠΚΚ-(μπ), την πάλη κατά του οπορτουνισμού σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για την Σοβιετική Ένωση καθώς και τον αντεπαναστατικό χαρακτήρα της κλίκας των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ-Σμιρνόφ. Ενάντια στα μυθεύματα τροτσκιστών και ιστορικής ιστοριογραφίας, ο Μάρτενς παρουσιάζει στοιχεία που συνθέτουν το παζλ μιας προσχεδιασμένης συνωμοσίας εντός του Κόμματος: μιας συνομωσίας «που απέβλεπε στην ανατροπή της μπολσεβίκικης ηγεσίας και στην ανάληψη της εξουσίας από ένα συμφερτό οπορτουνιστών που δεν ήταν παρά υποπόδια των παλιών εκμεταλλευτριών τάξεων».
Στο πλαίσιο αυτό αποδομείται η τροτσκιστική αντεπανάσταση και ο ρόλος της στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους. Γράφει, μεταξύ άλλων, ο Μάρτενς: «Πράγματι, το 1936, για κάθε άτομο που ανέλυε με ενάργεις την ταξική πάλη σε διεθνή κλίμακα ήταν προφανές ότι ο Τρότσκι είχε ξεπέσει στο σημείο να έχει καταντήσει παιχνίδι στα χέρια των κάθε είδους αντικομμουνιστικών δυνάμεων. Διακατεχόμενος από αλαζονεία, ανέλαβε έναν όλο και πιο μεγαλόπρεπο ιστορικό και πλανητικό ρόλο, στο μέτρο που η κλίκα που τον περιστοίχιζε γινόταν ολο και πιο ασήμαντη. Με όλες του τις δυνάμεις επιδίωκε ένα μόνο σκοπό: την κατάλυση του κόμματος των μπολσεβίκων, που θα επέτρεπε σ’ αυτόν και την κλίκα του να αναλάβουν την εξουσία» (σελ. 205).
Ο συγγραφέας περιλαμβάνει μια σειρά από γραπτά του ίδιου του Τρότσκι απο τα οποία προκύπτει: 1. η απροκάλυπτη πολεμική του Τρότσκι απέναντι στην Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, 2. η αντιφατικότητα της θεωρίας του για το θέμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, 3. η έμμεση προώθηση εκ μέρους του της ατομικής τρομοκρατίας και των συνομωσιών ενάντια στην σοβιετική ηγεσία, 4. ο ρόλος του τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (σελ.291-307) όταν καλούσε τον Κόκκινο Στρατό σε πραξικόπημα λίγο πριν την επίθεση των χιτλερικών στρατευμάτων.
Στην αστική ιστοριογραφία, η περίοδος των «εκκαθαρίσεων» στο ΠΚΚ και οι δίκες της Μόσχας παρουσιάζονται συνήθως ως «όργιο σταλινικών διώξεων» και «στημένων δικαστηρίων». Στο βιβλιο του Μάρτενς τα αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία και η ενδελεχής έρευνα αρχειακού υλικού που αφορά την εποχή εκείνη μαρτυρούν πως η τότε σοβιετική ηγεσία είχε βάσιμους λόγους να προστατεύσει τόσο το Κόμμα των μπολσεβίκων όσο και την ίδια την Σοβιετική Ένωση από τις συνομωσίες αντεπαναστατικών-αντικομματικών στοιχείων.
Ο ίδιος ο Νικολάι Μπουχάριν, κορυφαίο στέλεχος του ΠΚΚ που δικάστηκε εκτελέσθηκε το 1938, είπε προς το τέλος της απολογίας του τα εξής (σελ.250):
«Εδώ υπάρχει μια μύχια ήττα των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Και πρέπει να είσαι Τρότσκι για να μην καταθέτεις τα όπλα. Καθήκον μου είναι να δείξω εδώ ότι, μέσα στα πλαίσια των δυνάμεων που διαμόρφωσαν την αντεπαναστατική τακτική, ο Τρότσκι ήταν η βασική κινητήρια μηχανή του κινήματος. Και οι βίαιες θέσεις- η τρομοκρατία, η κατασκοπεία, ο διαμελισμός της ΕΣΣΔ, η δολιοφθορά- προέρχονταν κατα κύριο λόγο από αυτήν την πηγή. Μπορώ να υποθέσω εκ των προτέρων ότι ο Τρότσκι και οι άλλοι συνεργοί μου στα εγκλήματα αυτά, καθώς και η Β’ Διεθνής […] θα θελήσουν να μας υπερασπιστούν, κυρίως εμένα. Αποποιούμαι την υπεράσπιση αυτή, αφού στέκομαι γονατιστός μπροστά στη χώρα, μπροστά στο Κόμμα, μπροστά σε ολόκληρο το λαό».
Από την πλευρά του, ο αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα Τζόζεφ Ντέιβις, σημείωνε τον Ιούλη του 1937: «Τα πιο σοβαρά πνεύματα δείχνουν τα πιστεύουν ότι κατα πάσα πιθανότητα βρισκόταν σε εξέλιξη μια συνωμοσία με στόχο ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, μια συνομωσία που στρεφόταν όχι τόσο εναντίον του  Στάλιν προσωπικά όσο κατά του διοικητικού συστήματος και του Κόμματος, και που ο Στάλιν τσάκισε με την ετοιμότητα του, την τόλμη του και τη συνηθισμένη του δύναμη». Πέραν του πρέσβη Ντέιβις, στο βιβλίο περιλαμβάνονται αποσπάσματα από το έργο Origins of the Great Purges του αμερικανού καθηγητή ιστορίας Τζ. Αρτς Γκέτι (J.Arch Getty). Ένα απο αυτά αναφέρει για τις «σταλινικές εκκαθαρίσεις» (σελ.287):
«Το αρχειακό υλικό δείχνει ότι η «εζόφστσινα» (η “Μεγάλη Εκκαθάριση”), πρέπει να επανεκτιμηθεί. Δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας απολιθωμένης γραφειοκρατίας που εξάλειφε αντιφρονούντες και εξόντωνε ριζοσπάστες βετεράνους επαναστάτες. Στην πραγματικότητα, είναι πιθανό οι εκκαθαρίσεις να ήταν ακριβώς το αντίθετο. Δεν είναι ασύμβατο με τα διαθέσιμα στοιχεία να προβληθεί το επιχείρημα ότι οι εκκαθαρίσεις ήταν μια ριζική, ακόμα και υστερική, αντίδραση κατά της γραφειοκρατίας».
Κόνκουεστ, Σολζενίτσιν και Σια
Τα στοιχεία που παραθέτει ο Μάρτενς, στα οποία περιλαμβάνεται πληθώρα μη σοβιετικών, δυτικών πηγών, καταρρίπτουν μια σειρά αντικομμουνιστικών μύθων και συκοφαντιών απέναντι στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. Πηγές της αντισοβιετικής μυθοπλασίας και ιστορικής διαστρέβλωσης υπηρξαν, μεταξύ άλλων, τα γραπτά προσώπων όπως ο αμερικανοβρετανός ιστορικός (και πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών) Ρόμπερτ Κόνκουεστ και ο αντιδραστικός ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Τόσο οι ακαδημαϊκές μελέτες του Κόνκουεστ όσο και τα βιβλία-«μαρτυρίες» του Σολζενίτσιν αποτέλεσαν για δεκαετίες «ευαγγέλια» της αντικομμουνιστικής, αντισοβιετικής προπαγάνδας. Να θυμήσουμε σε αυτό το σημείο ότι ο Σολζενίτσιν απέκτησε ιδιαίτερη φήμη στη Δύση κυρίως λόγω των ημιαυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων του «Αρχιπέλαγος Γκουλαγκ» και «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς».
Στο βιβλίο «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν» ο Μάρτενς δίνει βάρος περισσότερο στην αποδόμηση των δήθεν έγκυρων ιστορικών μελετών του Κόνκουεστ, ενώ αφιερώνει τρεις σελίδες για τον Σολζενίτσιν. Για τον – καταδικασμένο  για φιλοναζιστική προπαγάνδα το 1946 – Σολζενίτσιν ο Μάρτενς γράφει: «Ο άνθρωπος αυτός έγινε η επίσημη φωνή του 5% των τσαρικών, των αστών, των κερδοσκόπων, των κουλάκων, των προαγωγών, των μαφιόζων και των βλασοφικών που δίκαια διώχτηκαν από την σοσιαλιστική εξουσία […] Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Σολζενίτσιν: ο άνθρωπος που θα ενσάρκωνε κατά τον καλύτερο τρόπο τα «εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού» είναι συνεργάτης των ναζί!» (σελ.264, 266).
Ενώ, όμως, ο Σολζενίτσιν υπήρξε ένας διαπρεπής ακροδεξιός μυθιστοριογράφος του αντισταλινισμού, ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ (1917-2015) ήταν ο πρωταθλητής του ακαδημαϊκού αντικομμουνισμού. Αναφερόμενος στο ζήτημα της κολλεκτιβοποίησης και του «ουκρανικού λιμού», ο Μάρτενς μας αποκαλύπτει πως μια σειρά πηγών του έγκριτου ιστορικού Κόνκουεστ υπήρξαν οι μαρτυρίες των ουκρανών ναζί της εποχής! (σελ.166-167). Οι λαθροχειρίες του Κόνκουεστ, με τις οποίες πλαισιώνει τις εμβριθείς ακαδημαϊκές του μελέτες, αποτελούν ένα κράμα ανώνυμων, ανεπιβεβαίωτων μαρτυριών ουκρανών φιλοναζί, παραχαραγμένων ντοκουμέντων και αντικομμουνιστικής παραπληροφόρησης. Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου που δείχνει, αν μη τι άλλο, το ρόλο του Κόνκουεστ:
«Το Γενάρη του 1978, ο Ντέιβιντ Λέι δημίευσε ένα άρθρο στην Guardian του Λονδίνου, στο οποίο αποκάλυπτε ότι ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ είχε εργαστεί στην υπηρεσία παραπληροφόρησης, επίσημα ονομαζόμενη Information Research Department (IRD) των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών. Στις αγγλικές πρεσβείες, ο υπεύθυνος του IRD έχει ως καθήκον να διαθέτει στους δημοσιογράφους και στα δημόσια πρόσωπα «παραποιημένο» υλικό. […] Με πρόταση του IRD, ο Κόνκουεστ γράφει ένα βιβλίο για τη Σοβιετική Ένωση. Το ένα τρίτο της έκδοσης αγοράστηκε από τον Πρέγκερ που συχνά δημοσιεύει και διανέμει βιβλία κατά παραγγελία της CIA. Το 1986, ο Κόνκουεστ συνέβαλε σημαντικά στην καμπάνια του Ρίγκαν για τη κινητοποίηση του αμερικανού λαού γύρω από την ενδεχόμενη κατάληψη των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Κόκκινο Στρατό! Το βιβλίο του Κόνκουεστ τιτλοφορείται Τι να κάνετε όταν έρθουν οι Ρώσοι: εγχειρίδιο επιβίωσης» (σελ.161).
Ο ίδιος αυτός σημαιοφόρος του αντικομμουνισμού θα «μαγειρέψει», όπως αποδεικνύεται, αρκετές φορές τα στατιστικά στοιχεία περί των «θυμάτων» της σταλινικής περιόδου. Το 1973, π.χ. στο βιβλίο του «Η μεγάλη τρομοκρατία» υπολογίζει των αριθμό των νεκρών κατά την κολλεκτιβοποίηση (1932-1933) σε πέντε με έξι εκατομμύρια, ενώ δέκα χρόνια αργότερα κρίνει σκόπιμο να… ανεβάσει τις «εκτιμήσεις» του στα 14 εκατομμύρια νεκρούς!
Εκεί που χάνεται κάθε επιστημονική εγκυρότητα για τον Κόνκουεστ είναι στον αριθμό των κρατούμενων στα λεγόμενα γκούλαγκς. Με τη νίκη της αντεπανάστασης και τη διάλυση της ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 τα κρατικά αρχεία που ήρθαν στο φως γκρέμισαν τα τερατώδη μυθεύματα της αντικομμουνιστικής, αντισταλινικής προπαγάνδας. Σημειώνει, μεταξύ άλλων ο Μέρτενς: «Το 1934, ο Κόνκουεστ υπολόγισε σε 5 εκατομμύρια τους πολιτικούς κρατούμενους. Στην πραγματικότητα, ήταν μεταξύ 127.000 και 170.000 […] Στο σύνολο των κρατουμένων, οι πολιτικοί δεν ήταν παρά το 25% με 33%. Ο Κόνκουεστ απαρίθμησε κατά μέσο όρο 8 εκατομμύρια κρατούμενους στα στρατόπεδα το χρόνο. Και ο Μεντβέντιεφ (σ.σ: ρώσος αντισταλινικός ιστορικός, διετέλεσε σύμβουλος του Γκορμπατσόφ) 12 με 13 εκατομμύρια. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων διακυμάνθηκε ανάμεσα σε ένα ελάχιστο 127.000 το 1934 και ένα μέγιστο 500.000 στη διάρκεια των δύο χρόνων του πολέμου, το 1941 και 1942».
Τα γκούλαγκς, λοιπόν, αυτή η αγαπημένη λέξη των αντικομμουνιστών, φιλοξενούσαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και πολιτικούς κρατούμενους. Παραγνωρίζοντας σκοπίμως τα ιστορικά δεδομένα της εποχής, την αντεπαναστατική δραστηριότητα εντός της ΕΣΣΔ και τη ναζιστική απειλή, οι επιστήμονες του αντισταλινισμού φόρτωσαν στις πλάτες του Στάλιν κάποια επιπλέον… εκατομμύρια κρατούμενους και νεκρούς. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική: «Τον καιρό του Στάλιν, το 1951- τη χρονιά που υπήρχε ο μεγαλύτερος αριθμός κρατουμένων στο Γκούλαγκ- υπήρχαν 1.948.158 εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όσοι ακριβώς και επι Χρουστσώφ. Ο πραγματικός αριθμός των πολιτικών κρατουμένων ήταν τότε 579.878. Οι περισσότεροι από τους “πολιτικούς” ήταν άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους ναζί: 334.538 είχαν καταδικαστεί για προδοσία» (σελ. 286).

Αντί επιλόγου
Παρά τις κατά καιρούς ιδεολογικές παραφωνίες του Λούντο Μάρτενς μέσα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αξίζει να του αναγνωριστεί η προσπάθεια που έκανε στο βιβλίο αυτό. Το «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν» αξίζει να διαβαστεί χωρίς παρωπίδες απ’ όσους επιθυμούν να κατανοήσουν τη δράση και τα πεπραγμένα του Στάλιν εντός του ιστορικού και κοινωνικοπολιτικού πλαισίου μέσα στο οποίο έζησε. Και αν ο συγγραφέας δίνει ίσως υπερβολική βαρύτητα στις προσωπικές αρετές του Στάλιν- παραγκωνίζοντας τις συλλογικές πολιτικοιστορικές μεταβολές και συγκρούσεις που διαμόρφωσαν τον ηγέτη Στάλιν- ας του το συγχωρήσουμε. Η συμβολή της έρευνας του Μάρτενς και κατ’ επέκταση του βιβλίου του στην ανάδυση της ιστορικής αλήθειας, απέναντι στην αντικομμουνιστική ψευδολογία, είναι αναμφίβολα εξόχως σημαντική.
Μάρτενς, Λούντο.  Μια άλλη ματιά στον Στάλιν, Σύγχρονη Εποχή, 1997.

* υποψήφ. Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.

ΚΕΡΚΥΡΑ- ΛΑΣΥ: «Ζημιές και μόλυνση του λιμανιού Λευκίμμης»

  

ΛΑΣΥ: «Ζημιές και μόλυνση του λιμανιού Λευκίμμης»

Στη μόλυνση περιβάλλοντος στην  ακτογραμμή του λιμανιού  Λευκίμμης αναφέρεται η εισήγηση της ΛΑΣΥ

Η εισήγηση

Είναι γνωστό ότι Βόρεια του λιμανιού της Λευκίμμης έχει υποστεί μεγάλη διάβρωση η ακτογραμμή έχει αφαιρεθεί από τον κυματισμό και τα θαλάσσια ρεύματα η άμμος και έχουν απομείνει μόνον βράχια, ενώ αφαιρείται και το χώμα από τη στεριά. Από την άλλη πλευρά του λιμανιού, δηλαδή Νότια – Νοτιανατολικά (Ν-ΝΑ), έχει συσσωρευτεί τεράστια ποσότητα σάπιων φυκιών και αντικειμένων, έχει καλυφθεί η άμμος και ουσιαστικά καταστράφηκε μια πανέμορφη αμμώδης παραλία έκτασης 1.000 μ. Η κατάσταση επιδεινώνεται από τη ροή του χειμάρρου «Παρακλάδι» που δημιουργεί έλος γιατί εμποδίζεται η εκροή του προς τη θάλασσα λόγω των προσχώσεων.

Η απαράδεκτη κατάσταση της περιοχής συμπληρώνεται από τις προσχώσεις μέσα στη λιμενολεκάνη του λιμανιού από μεγάλες ποσότητες σάπιων φυκιών που φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια καθαρίστηκαν μερικώς (το 1/3 του λιμανιού είναι ακόμα χωμένο).

Οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς (Κ.Ε.Δ. - ΟΛΚΕ) και ο Δήμος διαχρονικά αδιαφορούν για την άσχημη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο λιμάνι και τον περιβάλλοντα χώρο της ακτογραμμής.

Οι συνεχείς προσχώσεις με σάπια φύκια και άλλα φερτά αντικείμενα αφενός μεν καταστρέφει το περιβάλλον αφετέρου δημιουργεί μεγάλους κινδύνους για την υγεία των κατοίκων και των επισκε-πτών (κουνούπια, ερπετά, φίδια).

Βλέποντας τη χρόνια αδιαφορία των κρατικών και τοπικών αρχών ορισμένοι ιδιοκτήτες σπιτιών στο Βόρειο μέρος της ακτής, βλέποντας τη θάλασσα να παίρνει το χώμα ρίχνουν πέτρες στη θάλασσα. Προσπάθεια που είναι αναποτελεσματική γιατί δεν στηρίζεται σε ένα συνολικό σχέδιο προστα-σίας της ακτογραμμής.

Παράλληλα έχουν καταστραφεί λιβάδια Ποσειδωνίας από τις προσχώσεις και τα φερτά υλικά, ενώ σε πολλά σημεία ο βυθός έχει καλυφθεί από στρώματα λάσπης.

Είναι σίγουρο ότι κάθε χρόνο η κατάσταση θα επιδεινώνεται γι’ αυτό απαιτούνται σχεδιασμένα μέτρα και παρεμβάσεις.

Οι συνεχείς προσχώσεις έχουν δημιουργήσει ιδιαίτερα στο Ν-ΝΑ χώρο από το λιμάνι μια στερεή έκταση εμβαδού πάνω από 500 στρέμματα. Τι θα γίνει με αυτήν; Θα καταγραφεί ως δημόσια που είναι; Θα αξιοποιηθεί προς όφελος του λαού και της νεολαίας της Λευκίμμης;

Υπάρχουν συγκεκριμένες καταγγελίες ότι πριν και στη διάρκεια της κατασκευής του λιμανιού δεν τηρήθηκαν οι απαραίτητοι όροι και προϋποθέσεις πχ Μ.Π.Ε. και μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Στη συνέχεια το λιμάνι αφέθηκε στην τύχη του, δεν έγιναν συμπληρωματικά έργα και παρεμβάσεις με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Ο φορέας διαχείρισης του (ΟΛΚΕ) προσποιείται ότι δεν υπάρχει το λιμάνι… Οι δημοτικές αρχές παρακολουθούν αδιάφορες την κατάσταση. Η ΚΕΔ δείχνει μνημειώδη αδιαφορία.

Το Π.Σ.Ι.Ν. αν και δεν έχει άμεση αρμοδιότητα στη διαχείριση του λιμανιού και της ακτογραμμής πρέπει να ενδιαφερθεί για την προστασία της υγείας των κατοίκων, του περιβάλλοντος της περιοχής και την ασφάλεια των πλοίων και των άλλων πλωτών μέσων.

Προτείνουμε:

1.    Την πραγματοποίηση περιβαλλοντολογικής μελέτης για τις μέχρι τώρα επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία και μέτρα προστασίας με έξοδα του ΠΣΙΝ.

2.    Να καταγραφεί ο χείμαρρος «Παρακλάδι» στην ευθύνη της Περιφέρειας ΙΝ ούτως ώστε τακτικά να καθαρίζεται.

3.    Να απαιτηθούν από την ΚΕΔ παρεμβάσεις για τον καθαρισμό της ακτογραμμής και την καταγραφή της ως δημόσιας της νέας στεριά που έχει δημιουργηθεί

4.    Να απαιτηθεί από τον ΟΛΚΕ ο ολικός καθαρισμός του λιμανιού και μέτρα και παρεμβάσεις ώστε να γίνει ασφαλές για πλοία, καΐκια, ερασιτεχνικά κ.α. σκάφη.

Έχουμε την πληροφόρηση ότι κάτοικοι της περιοχής γύρω από το λιμάνι της Λευκίμμης θα εντείνουν τον αγώνα τους με κάθε τρόπο για να παρθούν μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος και της υγείας τους. Να τους στηρίξουμε.

Επειδή υπάρχει το ΚΚΕ!

        

Το ΚΚΕ φράζει το δρόμο στα διόδια του Πολυμύλου της Κοζάνης για να μην περάσουν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα

Πριν από μερικές ώρες η Ευρωομάδα της Αριστεράς ζήτησε μποϊκοτάζ και ακύρωση της συνόδου για τα εγκλήματα του Κομμουνισμού. Παράλληλα ζητά από τους υπουργούς Δικαιοσύνης των κρατών-μελών της ΕΕ, και ειδικά εκείνους που υπηρετούν και προωθούν προοδευτικές πολιτικές, να μποϋκοτάρουν αυτή την διοργάνωση, όπως ήδη έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση.

«Σε μια περίοδο που η ακροδεξιά και οι νεοναζί εκμεταλλεύονται την αποτυχία των πολιτικών της ΕΕ, η εξίσωση του Ναζισμού και Κομμουνισμού είναι ιστορικά αναληθής, επικίνδυνη και απαράδεκτη» αναφέρει στην ανακοίνωση της η Ευρωομάδα της Αριστεράς.

Η Ευρωομάδα της Αριστεράς κάνει στροφή, τουλάχιστον προσωρινά, και ζητάει να καταδικαστεί η προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με τον φασισμό, κάτι που δεν έκανε τα προηγούμενα χρόνια αφού προώθησε συστηματικά τον αντικομμουνισμό, την θεωρία των δύο άκρων και την εξίσωση των κομμουνιστών με τους φασίστες!

Η σταθερή στάση του ΚΚΕ, η συστηματική παρέμβαση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, για να μην περάσει η ανιστόρητη εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό, η επίμονη δουλειά του κόμματος της εργατικής τάξης για την προβολή του αγώνα των κομμουνιστών ενάντια στον Γερμανό κατακτητή, όπως και για όλους τους αγώνες που ανέπτυξαν οι κομμουνιστές για να μπορούν οι λαοί να περπατάνε στα δύο σαν άνθρωποι και να μην ξεχνάνε ποιος είναι ο πατριώτης και ποιος ο προδότης, οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ να αρνηθεί να συμμετάσχει στην αντιιστορική και αντιεπιστημονική διοργάνωση των Εσθονών για την εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό. Η έκταση που πήρε το θέμα ανάγκασε την Ευρωπαϊκή Αριστερά, η οποία μέχρι τώρα είχε προωθήσει τον αντικομμουνισμό και την ταύτιση του κομμουνισμού με τον φασισμό, να αλλάξει πορεία στιγμιαία για να μην ταυτιστεί με τους φασίστες γιατί στη διοργάνωση αυτή της Εσθονίας θα παρελάσουν σαν ήρωες οι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών που πολέμησαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό. Η στάση βέβαια αυτή της Ευρωαριστεράς για την συγκεκριμένη διοργάνωση στην Εσθονία δεν την απαλλάσσει από την αντικομμουνιστική πολιτική που ακολουθεί, στηρίζοντας πολιτικές απαγόρευσης κομμουνιστικών κομμάτων και συμβόλων, όπως και διώξεις κομμουνιστών στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να μην ξεχνάμε ότι πέρυσι σύσσωμη η Ευρωαριστερά, μαζί και ο ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχε σε παρόμοια αντικομμουνιστική διοργάνωση στην Μπρατισλάβα, την οποία είχε καταγγείλει το ΚΚΕ.

Πρέπει να είναι πολύ περήφανοι οι Έλληνες κομμουνιστές για τον εαυτό τους και για το ΚΚΕ, το μόνο κομμουνιστικό κόμμα παγκόσμια που κρατάει τόσο ψηλά τη σημαία του σοσιαλισμού στη βάση των Μαρξιστικών – Λενινιστικών αρχών σε τόσο αντίξοες αντεπαναστατικές συνθήκες και όχι μόνο ανοίγει τον δρόμο για την αλλαγή και για τον ερχομό της κοινωνίας της χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά μπαίνει εμπόδιο στις αντεργατικές αλλά και στις αντιιστορικές ανατροπές.

Τάκης Φ.

Οι εργαζόμενοι στη «LIDL» καταγγέλλουν τις απολύσεις

        

Τις απολύσεις και την επίθεση της εργοδοσίας στα δικαιώματα των εργαζομένων καταγγέλλει το Σωματείο Εργαζομένων στην επιχείρηση «LIDL». Επισημαίνει, μάλιστα, ότι ανάμεσα στις απολύσεις στις οποίες προχώρησε η εργοδοσία το τελευταίο διάστημα, περιλαμβάνεται και μια εργαζόμενη με σοβαρό χρόνιο πρόβλημα υγείας. Όπως αναφέρει το Σωματείο, οι απολύσεις συνοδεύονται από κατηγορίες ενάντια στους εργαζόμενους, για παράδειγμα ότι μίλησαν απότομα σε πελάτη, ακόμα και από αναπόδεικτες κατηγορίες για κλοπή…

«Η εργοδοσία ισχυρίζεται ότι δεν κάνει απολύσεις αφού παίρνει κάθε δυνατό μέτρο για να εξαντλήσει σωματικά και ψυχολογικά τους συναδέλφους και να τους οδηγήσει σε παραίτηση. Στοχεύει κυρίως στους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας ή με περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας, για να μπορεί να τους αντικαταστήσει με νέους χωρίς δικαιώματα και με χαμηλότερο μισθό», σημειώνει το Σωματείο. Και προσθέτει: «Καθημερινά αυξάνεται η εντατικοποίηση αλλά και η τρομοκρατία, για να δουλεύει αδιαμαρτύρητα κάθε εργαζόμενος σε όλα τα πόστα και με εξαντλητικούς ρυθμούς. Καθημερινή είναι και η απειλή της απόλυσης, με τους εργαζόμενους να δέχονται επανειλημμένα επιπλήξεις και αιφνιδιαστικούς ελέγχους».

«Τα συμφέροντα της εργοδοσίας να αναπτύσσεται διαρκώς, να ανταγωνίζεται με τις άλλες εταιρείες του κλάδου, να κυνηγάει το κέρδος με κάθε τρόπο, δεν ταυτίζονται με τα δικά μας συμφέροντα για πλήρη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για ελεύθερο χρόνο για εμάς και τις οικογένειές μας», καταλήγει το Σωματείο και καλεί τους εργαζόμενους να οργανώσουν εστίες αντίστασης σε κάθε κατάστημα.

Γιατί η Νέα Δημοκρατία έδωσε κομμουνιστικά διαπιστευτήρια στον ΣΥΡΙΖΑ;!

        

Με αφορμή το πρόσφατο αντικομμουνιστικό, αντιεπιστημονικό και αντιιστορικό συνέδριο στην Εσθονία ο ΣΥΡΙΣΑ έστησε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι στη βάση του δίπολου δεξιάς – αριστεράς! Ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να αποπροσανατολίσει από την αντιλαϊκή πολιτική που χέρι – χέρι με την Νέα Δημοκρατία και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα ασκεί, αρνήθηκε να συμμετάσχει στο συνέδριο εξίσωσης του Κομμουνισμού με τον Φασισμό.

Η Νέα Δημοκρατία, που μπορεί να κουβαλάει αρκετούς ανόητους μαζί της, αλλά σίγουρα δεν είναι κόμμα ανόητων, αφού κάτι τέτοιο δεν θα το ανεχόταν η αστική τάξη, θα μπορούσε στις κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει εξ’ αρχής ότι πέρυσι στην Μπρατισλάβα στην ίδια ακριβώς αντικομμουνιστική διοργάνωση εξίσωσης του κομμουνισμού με τον φασισμό πήρε μέρος και ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να την καταγγείλει και χωρίς να αρθρώσει ούτε μια κουβέντα διαφωνίας για τα όσα ακούστηκαν εκεί! Γιατί όμως η Νέα Δημοκρατία, αντί να κάνει το εύκολο και το αυτονόητο, ξαμόλησε τα στελέχη της να ξεράσουν όλον αυτόν τον αντικομμουνιστικό οχετό ταυτιζόμενη με την Χρυσή Αυγή, τον Τζήμερο, τον Λεβέντη και ότι άλλο ακροδεξιό και γελοίο υπάρχει στην Ελληνική πολιτική σκηνή;! Γιατί στην Ελλάδα που πριν δέκα χρόνια κανένα κόμμα δεν τόλμησε να ταυτίσει τον κομμουνισμό με τον φασισμό πήρε φόρα να το πράξει η Νέα Δημοκρατία το 2017;! Γιατί στην Ελλάδα που όποιος προσπαθεί να ταυτίσει τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής με τους Ναζί εκτελεστές τους και τους συνεργάτες τους χαρακτηρίζεται φασίστας, η Νέα Δημοκρατία διέπραξε τέτοιο ατόπημα;! Από βλακεία ή σε ενορχηστρωμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ υπηρεσία για να φανεί η ίδια ένα επικίνδυνο φασιστικό κόμμα και να δώσει κομμουνιστικά διαπιστευτήρια στον ΣΥΡΙΖΑ;!

Από τον Σεπτέμβρη θα εξαπολυθεί νέα βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση για την εφαρμογή των κανιβαλικών μέτρων που ψήφισαν και στήριξαν μαζί ο ΣΥΡΙΖΑ με την Νέα Δημοκρατία. Από τον Σεπτέμβρη ο ΣΥΡΙΖΑ θα ορμήσει να αρπάξει την Λαϊκή Κατοικία για να την δώσει στους τραπεζίτες και να πετάξει οικογένειες στον δρόμο! Στην βαρβαρότητα που ετοιμάζεται να κάνει ο καπιταλισμός με όπλο του τον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται έναν ΣΥΡΙΖΑ με αριστερό αν όχι με κομμουνιστικό πρόσημο, έτσι ώστε αυτοί που πετιούνται ξεσπιτωμένοι στο δρόμο από τα τάγματα εφόδου του ΣΥΡΙΖΑ να μην διαμαρτυρηθούν, να μην αντιδράσουν αλλά να αισθάνονται και χαρούμενοι αφού τα τάγματα εφόδου της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσαν να τους στήσουν και στον τοίχο! Μάλλον αυτήν την σκοπιμότητα εξυπηρετούσε η στάση της Νέας Δημοκρατίας!

Τάκης Φ.

Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης...

Τα ναζιστικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Πολωνία

Με αφορμή τη χτεσινή φιέστα στην Εσθονία όλος ο αντικομμουνιστικός βόθρος βγήκε στον αφρό. Τίποτα νέο ούτε καν ξαναζέσταμα. «Αλήθειες» μαγειρεμένες από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία οκτώ δεκαετίες πριν, αναπαράγονται αυτές τις μέρες με ρυθμό μπαράζ, κάνοντας καθαρό ότι η αστική τάξη και τα επιτελεία της τρέμουν το λαό και την προοπτική της πάλης του, χτυπούν τους κομμουνιστές γιατί αυτοί είναι φορείς της διεξόδου από το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και τις κρίσεις του.
Χιλιάδες σελίδες ιστορικής έρευνας έχουν καταρρίψει ένα προς ένα τα μυθεύματα περί των «εγκλημάτων του κομμουνισμού». Σήμερα θα σταθούμε περιληπτικά σε τέσσερα απ' αυτά:

Το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ

Υπογράφτηκε σαν χτες το 1939 και χρησιμοποιείται σήμερα από την ηγεσία της ΕΕ για να στηρίξει την ανιστόρητη εξίσωση ναζισμού - κομμουνισμού. Τι ήταν και ποιες συνθήκες επέβαλαν την υπογραφή αυτού του συμφώνου;
Βγαίνοντας ηττημένη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία εξακολουθούσε να είναι ιμπεριαλιστική δύναμη παρά την επιβολή σκληρών όρων με τη συνθήκη των Βερσαλιών. Υπήρχε, επίσης, ένα νέο στοιχείο στις διεθνείς σχέσεις. Η ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτό καθοδηγούσε τις πράξεις όλων των ιμπεριαλιστών καθώς στην εφαρμοσμένη πλέον εξουσία των εργατών έβλεπαν τον κύριο αντίπαλό τους.

Αξιωματικοί των ναζί παρουσιάζουν στο δάσος του Κατίν τα θύματα της θηριωδίας τους ως έγκλημα των Σοβιετικών

Ετσι, απ' το 1924 - 1925 τα καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης συνέβαλαν τα μέγιστα στην αναγέννηση της οικονομικής και πολεμικής ισχύος της Γερμανίας, με σκοπό να αντιμετωπίσουν από κοινού τον μπολσεβικισμό. Η Γερμανία ανορθώθηκε οικονομικά με τα σχέδια Ντοζ (1924) και Γιανκ (1929), τα οποία εμπνεύστηκαν κι έθεσαν σε εφαρμογή οι κύριοι εκπρόσωποι του αμερικανικού και του αγγλογαλλικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που με την εφαρμογή αυτών των σχεδίων τα μεγαλύτερα αμερικανικά μονοπώλια («Στάνταρντ Οϊλ», «Τζένεραλ Ελέκτρικ», «Τζένεραλ Μότορς», «Ιντερνάσιοναλ Τέλεγκραφ εντ Τέλεφον Κόμπανι», «Φορντ», «Ανακόντα» κ.λπ.) διείσδυσαν στη γερμανική Βιομηχανία με τη μέθοδο των απευθείας επενδύσεων. Στην καθαρά πολεμική παραγωγή, η πρόοδος της ναζιστικής Γερμανίας, χάρη στα ξένα κεφάλαια, υπήρξε εντυπωσιακή. Στα χρόνια 1933 - '39 τα πολεμικά έξοδα της Γερμανίας αυξήθηκαν περισσότερο από 12 φορές, ενώ η γερμανική πολεμική παραγωγή αυξήθηκε 22 φορές. Οι Ενοπλες Δυνάμεις της την 1η Σεπτέμβρη του 1939 έφταναν τα 4,6 εκατ. άνδρες και διέθεταν 26 χιλ. πυροβόλα και όλμους, 3,2 χιλ. άρματα μάχης, 4,4 χιλ. πολεμικά αεροπλάνα, 115 πολεμικά πλοία (από αυτά 57 υποβρύχια). Αυτά για να γνωρίζουμε ποιος βοήθησε ποιον.
Η εγκαθίδρυση στη Γερμανία, το 1933, του ναζισμού, μιας ωμής δικτατορίας του τρόμου και των διωγμών, και ας είχε ανέβει στην κυβερνητική εξουσία με κοινοβουλευτική μορφή (τα μονοπώλια είχαν επιλέξει τον Χίτλερ για την εξουσία), μετέβαλε αυτή τη χώρα σε δύναμη κρούσης του ιμπεριαλισμού, που στρεφόταν, κατά πρώτο λόγο, ενάντια στην ΕΣΣΔ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση έδιναν συμβουλές οι Αγγλογάλλοι και οι Αμερικανοί, ακόμη και ως προς το σχέδιο επίθεσης. Αρχικά στην Πολωνία, μετά στην Τσεχοσλοβακία και από κει στην ΕΣΣΔ.

Μια εικόνα που στοιχειώνει τους ιμπεριαλιστές: Ο Κόκκινος Στρατός σέρνει τις σημαίες των ναζί στην Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα

Η Σοβιετική Ενωση, σε συνθήκες που ο πόλεμος ήταν ορατός και αναπόφευκτος, ακολούθησε πολιτική που απέβλεπε στην όσο γίνεται συγκράτηση του γερμανικού ιμπεριαλισμού και τη δημιουργία, όσο μπορούσε να γίνει, προϋποθέσεων ασφάλειας και διατήρησης της ειρήνης. Ετσι, στις 2 Μάη 1935 υπογράφτηκε στο Παρίσι το γαλλο-σοβιετικό σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας και με την Τσεχοσλοβακία. Η σοβιετική κυβέρνηση, με τον τρόπο αυτό, πάλευε με κάθε μέσο για την αποτροπή του πολέμου. Ταυτόχρονα, το σοβιετικό κράτος πήρε μια σειρά από μέτρα, που απέβλεπαν στην ενίσχυση της άμυνας της χώρας και στην ανάπτυξη του στρατιωτικο-οικονομικού δυναμικού της.
Το Μάρτη του 1936 τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας. Το Νοέμβρη του 1936 η Γερμανία και η Ιαπωνία υπέγραψαν το «αντικομμουνιστικό σύμφωνο» (ενάντια στη Γ' Διεθνή), στο οποίο το 1937 προσχώρησε και η Ιταλία.
Η Γερμανία, επωφελούμενη από την πολιτική της λεγόμενης «μη επέμβασης», που ακολουθούσαν η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, κατέλαβε το Μάρτη του 1938 την Αυστρία και άρχισε να προετοιμάζει επίθεση κατά της Τσεχοσλοβακίας.
Το Σεπτέμβρη του 1938 έγινε συνάντηση Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, στο Μόναχο, όπου η Τσεχοσλοβακία συμφωνήθηκε να δοθεί στον Χίτλερ. Χωρίς ουσιαστικά να γίνει συζήτηση, αφού ήδη η κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας είχε προειδοποιηθεί με τελεσίγραφο της Μεγάλης Βρετανίας να δεχτεί τους όρους της Γερμανίας, δηλαδή την προσάρτηση στη Γερμανία εδαφών της με γερμανικό πληθυσμό (περιοχή των Σουδητών).
Το Μάρτη του 1939 η Γερμανία κατέλαβε ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Στη συνέχεια κατέλαβε την περιοχή Μέμελ της Λετονίας και επέβαλε στη Ρουμανία υποδουλωτικό «οικονομικό» σύμφωνο. Η Ιταλία, τον Απρίλη του 1939, κατέλαβε την Αλβανία. Ως απάντηση στη διεύρυνση της φασιστικής εισβολής, οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, για να περιφρουρήσουν τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά τους στην Ευρώπη, υποσχέθηκαν «εγγυήσεις ανεξαρτησίας» σε Πολωνία, Ρουμανία, Ελλάδα και Τουρκία. Τον Απρίλη - Μάη του 1939 η Γερμανία κατήγγειλε την αγγλοαμερικανική ναυτική συμφωνία του 1935, ακύρωσε το σύμφωνο μη επίθεσης με την Πολωνία, που υπογράφτηκε το 1934 και έκλεισε με την Ιταλία το λεγόμενο Χαλύβδινο σύμφωνο, με βάση το οποίο η ιταλική κυβέρνηση υποχρεωνόταν να βοηθήσει τη Γερμανία, αν αυτή εμπλακεί σε πόλεμο με τις δυτικές καπιταλιστικές δυνάμεις.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, η ΕΣΣΔ επιμένει στην αναγκαιότητα συμφωνίας με Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί όσο μπορούσε η εξελισσόμενη σε παγκόσμιο πόλεμο πραγματικότητα, με βασικό πεδίο το έδαφος της Ευρώπης. Στις διαπραγματεύσεις που έγιναν στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1939 Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία κωλυσιεργούν με σκοπό να επιταχύνουν την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ. Ετσι, δε δέχτηκαν την υπογραφή συμφωνίας, που πρότεινε η ΕΣΣΔ και που μιλούσε για κοινό μέτωπο κατά των ναζιστών. Την ώρα που οδηγούσε τις διαπραγματεύσεις της Μόσχας σε αποτυχία, η αγγλική κυβέρνηση ερχόταν σε μυστικές επαφές με τους χιτλερικούς, μέσω του πρεσβευτή τους στο Λονδίνο, Χ. Ντίρκσεν, επιδιώκοντας να πετύχει συμφωνία με τη Γερμανία για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, με δεδομένη την επίθεση στην ΕΣΣΔ και την καταστροφή της.
Η Σοβιετική Ενωση μπροστά στον άμεσο κίνδυνο επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας και έχοντας προβλέψει το αναπόφευκτο του πολέμου, αφού δεν ευοδώθηκαν οι διαπραγματεύσεις υπογραφής συμφωνίας με τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, οδηγείται στην υπογραφή του προτεινόμενου, από τη Γερμανία, συμφώνου μη επίθεσης, του γνωστού και ως συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Σκοπός της, από άποψη ταχτικής, ήταν να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο τη ναζιστική επίθεση ενάντιά της και να προετοιμαστεί επίσης όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα για την αντιμετώπιση του πολέμου της Γερμανίας ενάντιά της. Αυτή η επιλογή ήταν αναπόφευκτη και με μια έννοια επιβλήθηκε από την ταχτική των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η υπογραφή στις 23 Αυγούστου 1939 του σοβιετικογερμανικού συμφώνου είχε τη δική του συμβολή ώστε, παρά τους υπολογισμούς των πολιτικών του ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού (Γαλλίας - Βρετανίας), αλλά και των ΗΠΑ, ο παγκόσμιος πόλεμος να αρχίσει με τη σύγκρουση στους κόλπους του καπιταλιστικού κόσμου.

Το Κατίν

Στις 13 Απρίλη 1943, δύο περίπου μήνες μετά τη συντριβή των χιτλερικών στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου ανακοίνωσε την «ανακάλυψη» από τη Βέρμαχτ ενός μαζικού τάφου 3.000 Πολωνών αξιωματικών σε μια περιοχή στο δάσος του Κατίν, κοντά στο Σμολένσκ (στη συνέχεια, ο αριθμός αυτός ανέβηκε στις 15.000 με 22.000 - 25.700, σύμφωνα με τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού»!). Ενοχος αυτού του εγκλήματος: Ο εβραιομπολσεβικισμός.
Ο ίδιος ο Γκέμπελς, στα απομνημονεύματά του, είναι αρκετά αποκαλυπτικός. Γράφει: «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια - δυο βδομάδες (...) Δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες (...) Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε» (Απομνημονεύματα Γκέμπελς, Goebbels J, 1948, «The Goebbels Diaries, 1942 - 1943», μετάφραση Louis P. Lochner, New York: Doubleday & Company).
Και αλλού: «Υπολογίζουμε το ενδεχόμενο να πάμε την αντισοβιετική καμπάνια πολύ μακριά, αλλά αισθανόμαστε ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τη Γενική Συνέλευση (του ΟΗΕ) για έναν τόσο πολύτιμο προπαγανδιστικό σκοπό. Μπορούμε να αναδείξουμε τη σφαγή στο Κατίν...» (ντοκουμέντα του US Department of State / Foreign Relations of the United States, «Σχέσεις ΗΠΑ - ΟΗΕ», τόμος ΙΙΙ, 1952 - 1954, σελ. 13).
Ο νομικός Γιούρι Σλομπότκιν, στέλεχος και πρώην βουλευτής του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ), με σειρά άρθρων του στην εφημερίδα «Εργαζόμενη Ρωσία», αποδείχνει ότι η υπόθεση του Κατίν ήταν οργανωμένη από τη Γερμανία. Γράφει:
«Στο Κατίν οι Γερμανοί εγκατέστησαν γερμανική ομάδα της προπαγάνδας. Ο Γκέμπελς υποδείκνυε με επιμονή στους υφισταμένους του: "Οι Γερμανοί αξιωματικοί, που θα αναλάβουν την καθοδήγηση, θα πρέπει να είναι εξαιρετικά πολιτικά προετοιμασμένοι και έμπειροι άνθρωποι, ικανοί να ενεργούν με ευελιξία και βεβαιότητα. Μερικοί άνθρωποί μας πρέπει να είναι εκεί πιο πριν, έτσι ώστε όλα να είναι έτοιμα κατά την άφιξη του Ερυθρού Σταυρού και κατά τις εκταφές να μην αντιμετωπίσουν καταστάσεις που δεν αντιστοιχούν στη γραμμή μας».
Το 1995 κυκλοφόρησε στη Μόσχα το βιβλίο «Ερευνα για το Κατίν», του Γ. Μούχιν. Μεταξύ πολλών, ο Γ. Μούχιν κατονομάζει τρεις άμεσες αποδείξεις: 1) Τα συμπεράσματα των ιατροδικαστών εμπειρογνωμόνων, συμπεριλαμβάνοντας μια σειρά απ' αυτούς, οι οποίοι το 1943 ήταν στην επιτροπή του Γερμανού καθηγητή Γ. Μπουτς, για το ότι, βάσει του βαθμού της αποσύνθεσης των πτωμάτων, της κατάστασης του ιματισμού τους και άλλων σημαδιών, μέχρι τη στιγμή της εκταφής από τους χιτλερικούς, οι σκοτωμένοι ήταν θαμμένοι στη γη το πολύ ενάμιση χρόνο. Δηλαδή, ο χρόνος της δολοφονίας τους αφορά το φθινόπωρο του 1941. 2) Οι σφαίρες και οι κάλυκες, που ανακαλύφθηκαν στους τάφους, είχαν διαμέτρημα 7,65 χιλιοστών και 6,35 χιλιοστών και τα χαρακτηριστικά του γερμανικού εργοστασίου παραγωγής σφαιρών «Genshovik», σε συντομογραφία «Geko», δηλαδή, παράχθηκαν στη Γερμανία. 3) Περίπου στο 20% των πτωμάτων τα χέρια δέθηκαν με τύπο σπάγκου, ο οποίος πριν από τον πόλεμο δεν παραγόταν καθόλου στην ΕΣΣΔ, αλλά παραγόταν στη Γερμανία.
Η επιτροπή των ιατροδικαστών εμπειρογνωμόνων, στην οποία επικεφαλής ήταν ο Γ. Μπουτς, έμεινε στο Κατίν μόνο δύο μέρες και, αφού άνοιξε εννέα πτώματα, που εκ των προτέρων είχαν προετοιμάσει οι χιτλερικοί, την 1η Μάη του 1943 αναχώρησε για το Βερολίνο. Τον Μπουτς τον σκότωσαν το 1944 οι ίδιοι οι Γερμανοί, με την υποψία ότι θα αποκαλύψει τη βρώμικη δουλειά τους για τους ενταφιασμένους στο Κατίν.

Ο λιμός

Αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η σοβιετική εξουσία προχώρησε στην κατάργηση της ιδιοκτησίας γης των τσιφλικάδων, της αυτοκρατορικής οικογένειας και της Εκκλησίας, η οποία τέθηκε στη διάθεση των νομαρχιακών Σοβιέτ. Στη συνέχεια, όμως - και μέσα από τις συνθήκες που δημιούργησε η Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) - οι κουλάκοι (οι καπιταλιστές της υπαίθρου, που διέθεταν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής, μύλους, αποθήκες, κ.λπ.) άρχισαν να συγκεντρώνουν και πάλι την αγροτική παραγωγή στα χέρια τους. Οι φτωχοί αγρότες, μην έχοντας τη δυνατότητα πολλοί εξ αυτών να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους, αναγκάζονταν να νοικιάσουν π.χ. εργαλεία, σπόρους, κ.ά. από τους κουλάκους. Μια κακή σοδειά αρκούσε για βρεθούν χρεωμένοι και να χάσουν τη γη τους. Η συγκέντρωση αυτή της παραγωγής επέτρεψε στους κουλάκους να ασκούν σοβαρές οικονομικές και πολιτικές πιέσεις στη σοβιετική κοινωνία. Μείωναν την τροφοδότηση των πόλεων, απειλώντας τις με πείνα, ασκούσαν έλεγχο στις τιμές των αγαθών, κρατώντας τις σκόπιμα υψηλές για να πετύχουν περισσότερο κέρδος, στέκονταν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής βιομηχανίας που είχε ανάγκη το αγροτικό προϊόν, κ.λπ. Η αντιμετώπιση του προβλήματος λοιπόν ήταν ζωτικής σημασίας για τη Σοβιετική Ενωση και την εξέλιξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ετσι, αποφασίστηκε η σταδιακή συνένωση των μικρών αγροτικών καλλιεργειών σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες.
Η κολεκτιβοποίηση υπήρξε πεδίο έντονης ταξικής πάλης. Η πάλη αυτή, η οποία έλαβε διάφορες μορφές παθητικής (δολιοφθορά, άρνηση συγκομιδής) ή ενεργητικής αντίδρασης (ένοπλες επιθέσεις, δολοφονίες, καταστροφές κολχόζ), εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα σε περιοχές της Ουκρανίας που συνόρευαν με την Πολωνία και που οι δυνάμεις της αντεπανάστασης είχαν ερείσματα από την εποχή του εμφυλίου.
Επικεφαλής της αντίδρασης ήταν οι «χαμένοι» της κολεκτιβοποίησης, δηλαδή οι «κουλάκοι», η «τελευταία και πιο πολυάριθμη από τις εκμεταλλεύτριες τάξεις». Επρόκειτο για έναν πραγματικό πόλεμο: Στο αποκορύφωμα της αντίδρασης, το Μάρτη του 1930, σημειώθηκαν στην Ουκρανία 2.945 ένοπλες επιθέσεις (το 45,1% του συνόλου στην ΕΣΣΔ την εν λόγω περίοδο), ενώ το ίδιο έτος δολοφονήθηκαν 1.197 σοβιετικά επαρχιακά στελέχη και πρωτοπόροι κολχόζνικοι αγρότες (δίχως να συμπεριλαμβάνονται τα μέλη και τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος).
Ας δούμε τι αναφέρει σχετικά ο I. Mazepa, ένας Ουκρανός εμιγκρές αντεπαναστάτης (και πρώην πρωθυπουργός της εθνικιστικής κυβέρνησης Πετλιούρα): «Αρχικά υπήρξαν ταραχές στα κολχόζ και αλλού, όπου οι κομμουνιστές αξιωματούχοι και οι πράκτορές τους δολοφονούνταν, αλλά στη συνέχεια προτιμήθηκε ένα σύστημα παθητικής αντίστασης, το οποίο στόχευε σε μια συστηματική παρακώλυση του προγραμματισμού των μπολσεβίκων, αναφορικά με το θερισμό και τη συγκέντρωση της συγκομιδής... Ολόκληρα κομμάτια γης έμειναν αθέριστα, ενώ ακόμα και όταν οι καρποί μαζεύονταν, σε πολλές περιοχές, ιδιαίτερα στο Νότο, 20, 30 ακόμα και 50% έμεναν στους αγρούς, και είτε δε συλλέγονταν καθόλου είτε καταστρέφονταν...». Η αντίδραση αυτή «επέφερε την αποτυχία της συγκέντρωσης της συγκομιδής το 1931, και ακόμα περισσότερο, εκείνης το 1932...».
Ο Frederick Wilson, καθηγητής του Williams College, ο οποίος βρισκόταν στην Ουκρανία την επίμαχη περίοδο, έγραψε πως οι κουλάκοι προτίμησαν να σφαγιάσουν τα ζώα τους παρά να τα δώσουν στα συλλογικά αγροκτήματα, με αποτέλεσμα το διάστημα 1928 - 1933 η ΕΣΣΔ να στερηθεί σχεδόν το 50% του συνολικού ζωικού της αποθέματος: «Η σοβιετική αγροτική οικονομία ανέκαμψε από αυτή την τεράστια καταστροφή μόλις το 1941». Σε αυτό συμφωνούν και οι S. & B. Webb (ο S. Webb ήταν, μεταξύ άλλων, ο συνιδρυτής του London School of Economics), που παραθέτουν και τα σχετικά στοιχεία, κάνοντας λόγο για ένα πραγματικό «ολοκαύτωμα»: Το διάστημα 1929 - 1933 τα άλογα μειώθηκαν από 34 εκατομμύρια σε μόλις 16,6, τα βοοειδή από 68,1 σε 38,6, τα πρόβατα και οι γίδες από 147,2 σε 50,6, τα γουρούνια από 20,9 σε 12,2, κ.ο.κ. Αξίζει να σημειώσουμε πως οι Webb επισκέφτηκαν δύο φορές την ΕΣΣΔ, το 1932 και το 1934, διαπιστώνοντας πως υπήρχαν όντως ελλείψεις σε τρόφιμα, διαφοροποιούμενες από περιοχή σε περιοχή, οι οποίες όμως οφείλονταν στις «ατελείωτες ραδιουργίες των κουλάκων, των οποίων η (ταξική) θέση απειλούνταν με αφανισμό» και όχι σε κάποια υποχθόνια πολιτική πείνας των μπολσεβίκων.
Οι κουλάκοι δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να καταδικάσουν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα. Αλλωστε, το όπλο της πείνας υπήρξε προσφιλές σε αυτούς όλα τα προηγούμενα χρόνια, προκειμένου να πιέσουν και να εκβιάσουν τη σοβιετική εξουσία (αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους έγινε η κολεκτιβοποίηση). Η αποτυχία της σοδειάς οφειλόταν στη σκόπιμη παρακώλυση ή καταστροφή της συγκομιδής από τις δυνάμεις της αντεπανάστασης (όπως, άλλωστε, οι ίδιοι υπερηφανεύονται και ομολογούν), στη μαζική σφαγή των ζώων και βεβαίως στην ένοπλη αντίδραση, που δε θα μπορούσε να ηττηθεί δίχως την υποστήριξη και την κινητοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας του σοβιετικού λαού. Δεν είναι τυχαίο πως, με το που νικήθηκαν οι δυνάμεις της αντίδρασης, η σοδειά του 1933 υπήρξε μια από τις καλύτερες, ακολουθούμενη από μια επίσης εξαιρετική συγκομιδή το 1934.
Τα «εγκλήματα του κομμουνισμού» στην Ουκρανία «ανέδειξαν» πρώτοι οι ναζί το 1933. «Από τη στιγμή που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία», αναφέρει σχετική σοβιετική έκθεση της εποχής, «η χιτλερική κυβέρνηση μέσω των παγγερμανικών της οργανώσεων εκτόξευσε μέσα από το φασιστικό Τύπο μια εκτεταμένη αντισοβιετική καμπάνια περί λιμού στην Ουκρανία, οργάνωσε εκθέσεις φωτογραφιών λιμοκτονούντων Ουκρανών και δημοσίευσε προβοκατόρικες δηλώσεις του γερμανικού πληθυσμού της Ουκρανίας που ζητούσε βοήθεια». Η καμπάνια, που τιτλοφορούνταν «Αδέρφια σε Ανάγκη», εκτός από τη γενικότερη δαιμονοποίηση του κομμουνισμού, είχε σκοπό τη δημιουργία ανάλογου κλίματος στην κοινή γνώμη (ντόπια και διεθνή) ενόψει της επερχόμενης επίθεσης κατά της χώρας των Σοβιέτ.
Στις αρχές του 1935 τη «διεθνή» προβολή και νομιμοποίηση της ναζιστικής προπαγάνδας ανέλαβε το δημοσιογραφικό συγκρότημα του Αμερικανού μεγιστάνα του Τύπου W. Hearst. Ο Hearst, που στις ίδιες τις ΗΠΑ θεωρείται ως ο «πατέρας» της κίτρινης δημοσιογραφίας, υπήρξε (όπως και μεγάλη μερίδα του αστικού κόσμου τότε) γνωστός υποστηρικτής των «λύσεων» που προσέφερε ο φασισμός στην οικονομική και πολιτική κρίση του Μεσοπολέμου (μεταξύ άλλων ήταν επί χρόνια χρηματοδότης του Μουσολίνι). Μήνες πριν από την καμπάνια περί «σοβιετικού λιμού», ο Hearst είχε επισκεφτεί τη ναζιστική Γερμανία, όπου συναντήθηκε με κορυφαία στελέχη του καθεστώτος, όπως ο E. Hanfstaengel (υπουργός Τύπου του Ράιχ) και βεβαίως με τον ίδιο τον Χίτλερ.
Ακολούθως, το Φλεβάρη του 1935, οι εφημερίδες του Hearst άρχισαν να δημοσιεύουν σειρά άρθρων καταγγέλλοντας μια ανθρωπιστική καταστροφή άνευ προηγουμένου στη σοβιετική Ουκρανία με τουλάχιστον 6.000.000 θύματα: Συνέπεια ενός σκληρού, απάνθρωπου, ανθρωποφάγου κομμουνιστικού καθεστώτος.
Η αρθρογραφία του λιμού, που συνοδευόταν από ανάλογες φωτογραφίες φρίκης (σκελετωμένα παιδιά, πτώματα κ.λπ.), έφερε την υπογραφή ενός Thomas Walker. Ο Walker παρουσιαζόταν στους αναγνώστες ως «διακεκριμένος δημοσιογράφος, μελετητής των ρωσικών ζητημάτων, που ξόδεψε πολλά χρόνια περιοδεύοντας στη Σοβιετική Ενωση». Παράλληλα, τονιζόταν πως ο ίδιος «ρίσκαρε τη ζωή του για να τραβήξει τις φωτογραφίες του λιμού».
Ωστόσο, το «σενάριο» ήταν τόσο κακότεχνα φτιαγμένο που δεν άργησε να καταρρεύσει: Καταρχάς, αποδείχθηκε πως ο T. Walker δε βρέθηκε ποτέ στις περιοχές που υποτίθεται ότι είδε, κατέγραψε και φωτογράφισε τα «γεγονότα». Κατά δεύτερον, οι φωτογραφίες «που τράβηξε με ρίσκο της ζωής του» ήταν εξόφθαλμα ετεροχρονισμένες, αφού σε άλλες οι στρατιώτες που απεικονίζονταν φορούσαν στολές του τσαρικού ή ακόμα και του αυστροουγγρικού στρατού (είχαν δηλαδή τραβηχτεί από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο), ενώ άλλες ήταν από το λιμό του 1921 - 1922 στην περιοχή του Βόλγα (αποτέλεσμα του πολέμου, της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του εμφυλίου).
Το «κερασάκι» στην όλη υπόθεση ήρθε τον Ιούλη του 1935, όταν ο Walker βρέθηκε έγκλειστος στις φυλακές της Νέας Υόρκης. Ο T. Walker δεν ήταν καν T. Walker. Ηταν ο Robert Green, «ένας κατάδικος φυγάς από τις Κρατικές Φυλακές του Κολοράντο, απ' όπου δραπέτευσε... ενώ εξέτιε 8ετή ποινή κάθειρξης για πλαστογραφία»! Ο R. Green παραδέχτηκε ενώπιον του δικαστηρίου ότι οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές του και ότι η όλη ιστορία δεν ήταν παρά μια απάτη.

Οι δίκες

Υπάρχει ένα ακόμα ζήτημα που κατέχει την κορυφή στις θέσεις της αστικής και της οπορτουνιστικής βιβλιογραφίας. Πρόκειται για τις δίκες της Μόσχας, που τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται ως η κατάληξη του σχεδίου του Στάλιν για την εξόντωση των μπολσεβίκων ηγετών. Μια τέτοια προσέγγιση σκοντάφτει σε μια σειρά από αντιφάσεις. Είναι κοινώς ομολογούμενο ότι η πολιτική γραμμή του Στάλιν ήταν κυρίαρχη από τις αρχές του '30. Παρ' όλα αυτά οι εσωκομματικοί αντίπαλοι όχι μόνο δεν εξοντώθηκαν, αλλά επανεντάχθηκαν στο κόμμα (με εξαίρεση τον Τρότσκι) πριν από το «συνέδριο των νικητών» (17ο Συνέδριο - 1934).
Οι δίκες της Μόσχας μπορούν να ερμηνευθούν μόνο ενταγμένες μέσα στις συνθήκες στις οποίες διεξήχθησαν. Πρόκειται για μια εποχή προετοιμασίας της Σοβιετικής Ενωσης σε σχέση με τον επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο. Η σοβιετική εξουσία προσπαθεί να σταθεροποιηθεί στο εσωτερικό μέσα από όλο και πιο ευρείες κοινωνικές συμμαχίες που κατοχύρωνε το Σύνταγμα του 1936. Συνάμα, απαραίτητος παράγοντας ήταν η ενιαία δράση του κόμματος και του κράτους. Την ίδια εποχή ο Τρότσκι έχει περάσει στη θέση της ανατροπής της σοβιετικής ηγεσίας και οι οπαδοί του μετατοπίζονται από τη φραξιονιστική δραστηριότητα στο εσωτερικό των κομμουνιστικών κομμάτων και της Διεθνούς, στη δημιουργία αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Επαφή με τον Τρότσκι φαίνεται να είχαν και οι Κάμενεφ και Ζινόβιεφ. Εξάλλου, αυτός είναι ο λόγος που ο Μπουχάριν θεωρούσε προδοτικές όλες τις παλιές ομάδες του κόμματος στις καινούριες συνθήκες. Επομένως, ανεξάρτητα από τις υπερβολές στις διώξεις της περιόδου 1936 - 1938, η σοβιετική εξουσία στην ουσία απαντούσε στις αντικαθεστωτικές πράξεις, μιας και οι σκοποί των αντιφρονούντων και του γερμανικού ιμπεριαλισμού συνέκλιναν και μια αντεπαναστατική δραστηριότητα την περίοδο που η Σοβιετική Ενωση θα δεχόταν επίθεση θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική.

Με το βλέμμα στο αύριο

Πυροβολούν το παρελθόν, με την αγωνία να ξεμπερδεύουν με το σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της αντικομμουνιστικής υστερίας που αναζωπυρώθηκε τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις χτεσινές ανιστόρητες φιέστες εξίσωσης του ναζισμού και του κομμουνισμού, με οργανωτή την εσθονική προεδρία της ΕΕ.
Στόχος τους είναι να αποθεώσουν την «ελευθερία» των λίγων να εκμεταλλεύονται και να κλέβουν το μόχθο των πολλών. Με τόνους λάσπης στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, προσπαθούν να κρύψουν τα εγκλήματα του σάπιου συστήματος που με πάθος υπηρετούν.
Τέτοια είναι η εργοδοτική τρομοκρατία, τα χιλιάδες εργατικά «ατυχήματα», η ανεργία και η ανασφάλεια, τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα όπου Γης, με τα εκατομμύρια των θυμάτων, των προσφύγων και των μεταναστών. Στον καπιταλισμό πιστώνεται και η βαρβαρότητα του ναζισμού, καθώς αποτέλεσε ένα από τα μοσχαναθρεμμένα τέκνα του, μια από τις πιο εγκληματικές μορφές άσκησης της αστικής εξουσίας.
Γι' αυτό η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να επαγρυπνούν, ειδικά σήμερα που κλιμακώνεται η ανοιχτή ή καλυμμένη αντικομμουνιστική προπαγάνδα, με ενορχηστρωτή την ΕΕ. Η κλιμάκωση αυτή αποτελεί «δείκτη» ότι το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του εντείνουν την αντιλαϊκή επίθεση, κι αυτό αποδεικνύει η πείρα όλων των τελευταίων χρόνων.
Η επιχείρηση «λάσπη στον κομμουνισμό» αποτέλεσε αναγκαίο συμπλήρωμα της «ρεβάνς» που πήρε ο καπιταλισμός, σαρώνοντας κατοχυρωμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα μετά την αντεπανάσταση. Οχι τυχαία, τα τελευταία χρόνια που οι εργαζόμενοι φορτώνονται τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, ο αντικομμουνισμός ενισχύεται από διάφορες πλευρές και από κάθε λογής ακροδεξιά - αντικομμουνιστικά μορφώματα, που συμμετέχουν και σε αστικές κυβερνήσεις (π.χ. ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ).
Η προσπάθεια, εξάλλου, να αποτελέσει η μη συμμετοχή της Ελλάδας στη φιέστα της Εσθονίας διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν. Κι αυτό γιατί ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, όπως και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, συμπράττουν «από το Α έως το Ω» στην υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου, που προϋποθέτει το τσάκισμα του λαού, για να ανακάμψουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό επιβεβαίωσε περίτρανα και η από κοινού ψήφιση του 3ου μνημονίου.
Κανείς δεν πρέπει να παρασυρθεί από την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπλύνει την ΕΕ, υποστηρίζοντας ότι το αντικομμουνιστικό «συνέδριο» στην Εσθονία αποτελεί τάχα «παραστράτημα» από τις «αρχές» της. Η ΕΕ έχει στο DNA της τον αντικομμουνισμό και το επιβεβαιώνει με κάθε αφορμή, είτε με ψηφίσματα και αποφάσεις που εξισώνουν τον κομμουνισμό με το ναζισμό, είτε με «εκθέσεις» και «ιστορικές έρευνες» που χρηματοδοτεί αδρά και έχουν ως αποκλειστικό αντικείμενο το ξαναγράψιμο της ιστορίας.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, αποτελεί ευθύνη του εργατικού, ευρύτερα του λαϊκού κινήματος να δώσει απάντηση στον αντικομμουνισμό, έχοντας καθαρό ότι η έντασή του προμηνύει νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Η αγωνία τους είναι να θαμπώσουν τη μοναδική διέξοδο για τους λαούς, που βρίσκεται στην πάλη για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, μέχρι την ανατροπή της.
Η πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και σε άλλες χώρες έδειξε τις αστείρευτες δυνάμεις του λαού, έδωσε τεράστια ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Παρά τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες, έλυσε προβλήματα που δεν μπορεί και δεν θέλει να λύσει ο καπιταλισμός, ικανοποίησε σύνθετες λαϊκές ανάγκες.
Προπάντων απέδειξε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού απέναντι στον καπιταλισμό. Επιβεβαίωσε ότι οι εκμεταλλευτές δεν είναι ανίκητοι, πως η εξουσία τους δεν είναι άπαρτη και αιώνια. Τα διδάγματα αυτά, που χρειάζεται να γίνουν κτήμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, είναι που τους στοιχειώνουν και σήμερα. Γι' αυτό ξερνάνε δηλητήριο και χολή.

Χωρίς περιστροφές...

Ανάμεσα στα πολλά που γράφονται αυτές τις μέρες πάνω στον αντικομμουνιστικό οίστρο των αστικών επιτελείων, ξεχωρίζουμε το εξής απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ: «Υπάρχει βεβαίως και το "συνεπές" ΚΚΕ. Αυτό όχι μόνο δεν καταδικάζει αυτή την εισβολή (σ.σ. αναφέρεται στα γεγονότα της Πράγας), όπως και τα γκούλαγκ, το Κατίν, τον ουκρανικό λοιμό, τα εκατομμύρια θύματα και πολλές άλλες θηριωδίες - στην κυριολεξία - του σοβιετικού και του κινεζικού - ασιατικού κομμουνισμού, αλλά και επιμένει να αντιστρέφει την πραγματικότητα, συνεχίζοντας να παρουσιάζει την Κόλαση σαν Παράδεισο. Ακούμε από πολλές πλευρές πως, αν μη τι άλλο, το ΚΚΕ παραμένει συνεπές στις ιδέες του. Το λένε για καλό. Συνέπεια να είναι και ό,τι να 'ναι. Αλήθεια, πόσο ανώριμο πολιτικό σύστημα έχουμε, την ίδια στιγμή που φοβάται τους γιαλαντζί "σταλινικούς" του ΣΥΡΙΖΑ, εραστές μόνο της εξουσίας, αφήνει στο απυρόβλητο τους γνήσιους σταλινικούς του ΚΚΕ; Αυτούς που στην Πολιτική Απόφαση του 20ού Συνεδρίου, στην ενότητα "Καθήκοντα του ΚΚΕ για την ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση", στέκονται "κόντρα στις ξεπερασμένες ιστορικά απόψεις ότι μπορεί μια μεταβατική κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού να ανοίξει τον δρόμο για την επαναστατική ανατροπή, αλλά και τις αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει μία μεταβατική ενδιάμεση εξουσία που θα στέκεται ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, εντείνοντας τη διαπάλη με τους πολιτικούς φορείς που τις εκφράζουν". Μας λένε δηλαδή καθαρά ότι ακόμα πιστεύουν στη δικτατορία του ενός και μοναδικού κόμματος; Οποία συνέπεια!!!».

***

Αν και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο αρθρογράφος προδίδει επιπολαιότητα ή αυθαιρεσία, η ουσία που θέλει να αναδείξει δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, ομολογεί ότι η συζήτηση περί αντικομμουνισμού αφορά πρώτα και κύρια το σήμερα, τους στόχους και την προοπτική του εργατικού - λαϊκού κινήματος και τις διαφορετικές, αγεφύρωτες στρατηγικές που συγκρούονται στην οικονομία, την ιδεολογία και την πολιτική. Γι' αυτό στρέφει τους προβολείς της αντιπαράθεσης απευθείας στο ΚΚΕ, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εργατικών - λαϊκών αγώνων για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού. Που δεν έκρυψε ποτέ ότι προγραμματικός του στόχος είναι η ανατροπή του καπιταλισμού από τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και ότι δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στη δικτατορία του κεφαλαίου, που ζούμε σήμερα, και στη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή την εργατική εξουσία. Να γιατί στάζουν τόση χολή για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Επειδή ξέρουν πως το σάπιο σύστημα που υπηρετούν, είναι «καταδικασμένο» να γεννάει μόνο εκμετάλλευση, πόλεμο, φτώχεια και προσφυγιά. Και πως η υποχώρηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος δεν είναι ανεπίστρεπτη στην Ελλάδα και στα άλλα καπιταλιστικά κράτη. Και πως όσο υπάρχουν κόμματα, που δεν τα 'στριψαν, δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους και συνεχίζουν να κρατούν ψηλά τη σημαία της απελευθέρωσης από τον «χαλκά» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, κανείς εκμεταλλευτής δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος...

ΗΠΑ: Παρουσιάζουν την εικόνα που κατέστρεψαν σαν την εικόνα που θέλουν να δημιουργήσουν

  

Από herko σ

Φωτογραφίες γυναικών από το Αφγανιστάν της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80, την εποχή, δηλαδή, που οι γυναίκες στο Αφγανιστάν μπορούσαν ακόμη να κυκλοφορούν με μίνι φούστες, έδειξε ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, αντιστράτηγος Χέρμπερτ Ρέιμοντ Μακ Μάστερ, στον πρόεδρο Τραμπ προκειμένου να τον πείσει να διατηρήσει και να ενισχύσει τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής στην περιοχή. Το μήνυμα του Μακ Μάστερ, ήταν ότι η ελπίδα δεν έχει χαθεί και πως η χώρα μπορεί να επιστρέψει στα δυτικά πρότυπα που ακολουθούσε πριν από δεκαετίες.

Βέβαια οι φωτογραφίες που έδειξαν στον ένοικο του Λευκού Οίκου, παρουσιάζουν τις συνθήκες ζωής που επικρατούσαν σε μια χώρα πριν οι ΗΠΑ αρχίσουν να εξοπλίζουν και να χρηματοδοτούν ομάδες εξτρεμιστών ισλαμιστών, όπως οι Μουτζαχεντίν και αργότερα οι Ταλιμπάν. Σε μια χώρα που είχε λαϊκή κυβέρνηση η οποία ανάμεσα στα άλλα προώθησε, μια πολιτική δυτικότροπου αστικού εκσυγχρονισμού, με μέτρα όπως η καθιέρωση της υποχρεωτικής δωρεάν εκπαίδευσης, η απελευθέρωση της γυναίκας από τα δεσμά του ισλαμικού νόμου κ.ά.
Αυτή η κυβέρνηση ανατράπηκε από τους Μουτζαχεντί το 1992, και μάλιστα της ανατροπής ακολούθησε το φοβερό κύμα σφαγών (από τους Μουτζαχεντίν), που το διαδέχτηκε το ακόμα πιο τρομερό κύμα σφαγών από τους Ταλιμπάν (Μουτζαχεντίν και Ταλιμπάν δημιούργημα και σύμμαχοι των ΗΠΑ, στον αγώνα κατά της τότε Σοβιετικής Ενωσης).
Η ηγεσία των ΗΠΑ (ο τότε Πρόεδρος Ρήγκαν) ονόμαζε «ιερούς πολεμιστές» τους πολέμιους του αφγανικού λαϊκοδημοκρατικού καθεστώτος και, μαζί με άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, το Πακιστάν, τη Σαουδική Αραβία, κλπ., δημιουργούσαν, εξόπλιζαν, εκπαίδευαν και καθοδηγούσαν τους «μουτζαχεντίν». Ήταν η ΣΙΑ και οι άλλες αμερικανικές υπηρεσίες που στρατολογούσαν διάφορους φανατικούς από την Αίγυπτο, την Υεμένη και άλλες αραβικές χώρες και χρηματοδοτούσαν τον «ιερό πόλεμο» – όπως έλεγαν – ενάντια στους κομμουνιστές, τη λαϊκή εξουσία του Αφγανιστάν και τη Σοβιετική Ενωση .
Οι φιλελεύθεροι της εποχής βέβαια, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, εξυμνούσαν το έργο των ισλαμιστών τρομοκρατών και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσίαζαν ακόμη και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν σαν πρότυπο ισλαμιστή επιχειρηματία.
Να το εκλάβουμε αυτό ως αναγνώριση των εγκληματικών ευθυνών που έχουν οι ΗΠΑ για όσα έγιναν τα τελευταία 25 χρόνια στο Αφγανιστάν; Οχι. Απλά η στάση των ΗΠΑ εκείνης της εποχής ήταν υπό το πρίσμα των τακτικών γεωπολιτικών υπολογισμών τους,
Όπως συμβαίνει όμως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις το κτήνος που γεννούν οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών και το Πεντάγωνο στρέφεται εναντίον τους. Και τότε το χρησιμοποιούν σαν άλλοθι για νέες στρατιωτικές επεμβάσεις για την εξυπηρέτηση των τωρινών συμφερόντων τους.
Το να παρουσιάζουν όμως την εικόνα που κατέστρεψαν σαν την εικόνα που θέλουν να δημιουργήσουν, ξεπερνά κάθε όριο θράσους.