Ένας χρόνος Σύριζα

 Ένας χρόνος Σύριζα

Ένας συναγωνιστής τουιτεράς (που αν εξέφραζε συνολικά το χώρο του, μέχρι και μέτωπο -που λέει ο λόγος- θα μπορούσαμε να φτιάξουμε), βλέποντας χτες στο τάε κβο ντο την πανηγυρική ομιλία του Τσίπρα (που σα γνήσια ντίβα, δεν έβγαινε στη σκηνή μέχρι να γεμίσει το στάδιο), τιτίβισε πως άρχισε να έχει αμφιβολίες μη τυχόν κι είναι αντεπαναστάτης, που δε στηρίζει την αριστερή κυβέρνηση, με όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ισχυρίζεται πως έχει καταφέρει μέσα σε έναν χρόνο.

Κι ήταν στιγμές που η υποκρισία ξεχείλιζε από το ταβάνι και θα μπορούσε να γεμίσει και πολύ μεγαλύτερα στάδια, ακολουθώντας ευθέως αντίστροφη πορεία με τον αυθόρμητο ενθουσιασμό στις κερκίδες (και πόσο αυθόρμητες αντιδράσεις περίμενε κανείς αλήθεια με τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας στην είσοδο για το φιλτράρισμα, μη τυχόν παρεισφρήσει κάποιος περίεργος αντεπαναστάτης, σαν το συναγωνιστή που λέγαμε, και με το σιωπηλό, αθόρυβο πάταγο του γενικού μουδιάσματος, ακόμα και των πλέον καλόπιστων) και φτάνοντας στο άκρο της τραγικής ειρωνείας.

Πχ όταν ο Τσίπρας έπιανε στο στόμα του το Βάρναλη και τους στίχους του Οδηγητή για το Λένιν, που είχε κι αυτός στα κοντά επέτειο, οπότε δε θα μπορούσε να τη γλιτώσει. Ή με τη στοχοποίηση των γραβατοφόρων διαδηλωτών (ευτυχώς για τον Κατρούγκαλο που είχε πάει με αγωνιστικό ένδυμα και δεν τον πήρε η μπάλα) από τον casual κυβερνητικό λόχο, γιατί τα ράσα κάνουν τον Παππά. Με το αυτοσαρκαστικό βιντέακι, που θα μπορούσε να είναι και δάχτυλος της Ελληνοφρένειας, με σύνθημα για τους παλιούς και νέους συμμάχους, και πλάνα από τον Γιουνκέρ και το Ντράγκι (οι θεσμοί είναι φίλοι μας). Ή με τις (παπανδρεϊκές) σπόντες προς το δεξιό, νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη (αυτό το ακούσαμε καμιά δεκαριά φορές, γιατί ο ετεροπροσδιορισμός από τους προηγούμενους είναι το τελευταίο καταφύγιο που τους έχει απομείνει), γιατί πρέπει να επιλέξει στρατόπεδο και δεν μπορεί να είναι και με τις κινητοποιήσεις και με τους δανειστές, και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα.
Λίγο ακόμα και θα του έβαζε το δίλημμα: ή με το κεφάλαιο ή με το λαό. Που το έχει απαντήσει κι αυτός, επιλέγοντας (στην τύχη) το πρώτο.

Τι να σχολιάσει αλήθεια κανείς από τη χτεσινή ομιλία; Ή από το υψηλότατο επίπεδο του κόσμου που παραβρέθηκε, και το οποίο αποτυπώνεται ανάγλυφα στην περήφανη ορθογραφία "ψιλά το κεφάλι Αλέξη" από μια εκστασιασμένη θαυμάστρια, αν και θα μου πεις πως αυτά είναι "ψηλά γράμματα" για να κρίνεις το σύνολο και τις πολιτικές του ανορθογραφίες, που είναι πολύ πιο σοβαρές. Ή στην ενθουσιασμένη κυρία με την πικέτα για τα φτερά που της έδωσε η αριστερά και δε θα τα προδώσει. Και τα οποία τα πρόβαλλε με τόσο ζήλο, λες και διαφήμιζε κάποια νέα επαναστατική σερβιέτα. Σύριζα, τώρα και με φτερά. Η επανάσταση στις σερβιέτες (που ενέχει και το παρασύνθημα "έρχονται οι Ρώσοι"), γιατί αλλού... σωθήκαμε.
Προσοχή μόνο μην πετάξουν πολύ ψηλά, καθώς εφοδεόυν προς τον ουρανό και τους κάψει τα φτερά ο ήλιος, για να την πατήσουν όπως ο Ίκαρος. Ή όπως το κογιότ από το καρτούν, με τις απίθανες πατέντες για ιπτάμενους ήρωες, που κατέληγαν πάντα στον καιάδα της ΕΕ, με ένα ειρωνικό μιτ-μιτ να ηχεί στην ατμόσφαιρα, σαν προεκλογική δέσμευση.

Και τι να πει κανείς για τις λέξεις, που πίσω τους έρχεται ασθμαίνοντας ο Αλέξης, για να λεηλατήσει συνθήματα, να ποδοπατήσει αξίες και ιδανικά, να τα κάνει να χάσουν το νόημά τους, να εκφυλιστούν, να αδειάσουν από περιεχόμενο, για να απομείνει η κούφια κυβερνητική προπαγάνδα.
Τι άλλο να πεις για τον κατήφορο της ΠΦΑ, χωρίς να φανεί ότι πανηγυρίζεις χαιρέκακα για τη δικαίωσή σου, κι ότι κουνάς επιτιμητικά το δάχτυλο στον κόσμο;
Τι καινούριο να ειπωθεί και να γραφτεί που να μην έχει επισημανθεί και να μην το έχει καταλάβει ο κόσμος;

Ας περιοριστούμε λοιπόν στην επανάληψη κάποιων βασικών σημείων.
Ο 1 χρόνος Σύριζα μοιάζει πάρα πολύ με εορταστικές εκδηλώσεις για τα 20χρονα από την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη, με τα ίδια κούφια εκσυγχρονιστικά συνθήματα (προχωράμε μπροστά, ξεμπερδεύουμε με το παλιό) και την ίδια αντιλαϊκή πολιτική (ασφαλιστικό, καταστολή, ευρωμονόδρομος). Οι αγροτικές κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη, δίνουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία στην ΠΦΑ να επισφραγίσει αυτήν τη μετάλλαξή της (αν μπορούμε ακόμα να μιλάμε για τέτοια) με την επίκληση και τη λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού, επικουρικά προς το κνούτο της εξουσίας.

Ο ένας χρόνος Σύριζα μοιάζει βασικά με ανασκόπηση του 15' και των πυκνών πολιτικών διακυμάνσεων-εξελίξεων που είχε. Η είσοδος του οποίου είχε συμπέσει με προεκλογική περίοδο και έτσι κύλησε κι όλο το έτος, με αλλεπάλληλες κάλπες, ακόμα και στη ΝΔ, που διερχόταν τη δική της εσωτερική κρίση. Αν κάποιοι τώρα βλέπουν σε αυτό μια γιορτή της δημοκρατίας και αλλεπάλληλες νίκες του κυρίαρχου ελληνικού λαού, στην πραγματικότητα δεν κοιτάζουν τίποτα άλλο παρά το μανδύα της ήττας του, που τον έθεσε στο περιθώριο και τον οδήγησε στην απογοήτευση, στα πρόθυρα της κατάθλιψης.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο και ουσιαστικά προσχεδιασμένο έγκλημα της ΠΦΑ, που μένει πίσω της, σαν παρακαταθήκη για το αστικό, πολιτικό σύστημα. Μεγαλύτερο και από το πολιτικό ξέπλυμα του μαύρου μνημονιακού μετώπου και της ΝΔ.

Εδώ μπορείτε να δείτε κι ένα άλλο κείμενο της κε του μπλοκ για τον ένα χρόνο επιτυχίες και σαξές στόρι της ΠΦΑ.

Χρήματα και τιμαλφή των προσφύγων κατάσχει τώρα και η Γερμανία

 Χρήματα και τιμαλφή των προσφύγων κατάσχει τώρα και η Γερμανία

Πηγή: in.gr

 

 

 

Βερολίνο, Γερμανία

Η Γερμανία ακολουθεί την Δανία και την Ελβετία στην αμφιλεγόμενη πρακτική της κατάσχεσης τιμαλφών και μετρητών από πρόσφυγες που εισέρχονται στη χώρα για την... αυτοχρηματοδότηση της παραμονής τους.

Οι αρχές της Βαυαρίας, όπου εισέρχεται μεγάλος αριθμός προσφύγων από την Αυστρία, έχουν αρχίσει ήδη να εφαρμόζουν το μέτρο που καταγγέλλεται και προκαλεί αντιδράσεις διεθνώς, σύμφωνα με δημοσίευμα του βρετανικού Independent.

Κατά τον Βαυαρό υπουργό Εσωτερικών Γιόακιμ Χέρμαν ο,τιδήποτε έχει αξία μεγαλύτερη από 750 ευρώ μπορεί να κατάσχεται νόμιμα από το κράτος. Στη γειτονική Βάδη-Βυρτεμβέργη, οι αιτούντες άσυλο μπορούν μόνο να έχουν στην κατοχή τους χρήματα και τιμαλφή αξίας 350 ευρώ.

Ο Άινταν Όζογκουζ, επίτροπος ενσωμάτωσης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, δήλωσε στην εφημερίδα Bild ότι οι αρχές εφαρμόζουν την ομοσπονδιακή νομοθεσία που ορίζει ότι οι πρόσφυγες πρέπει να χρηματοδοτήσουν πρώτα με ίδια μέσα την παραμονή τους πριν λάβουν κρατική βοήθεια.

Ανάλογες πολιτικές έχουν ξεσηκώσει οργή σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όμως έγιναν δεκτές χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση στη Γερμανία, όπου τα πρόσφατα γεγονότα στην Κολωνία μετέβαλαν τη στάση έναντι του 1,1 εκατ. προσφύγων που δέχθηκε η χώρα πέρυσι και έσφιξαν περαιτέρω τον κλοιό γύρω από την πολιτική των ανοιχτών συνόρων της Άνγκελα Μέρκελ.

Πάντως, η Ούλα Γέλπκε, βουλευτής του αριστερού Die Linke, επέκρινε ως «υπερβολικό» το μέτρο της κατάσχεσης τιμαλφών και χρημάτων από τους πρόσφυγες, τονίζοντας ότι «όσοι αιτούνται άσυλο ασκούν θεμελιώδες δικαίωμα».

Με σημαία τα «ατομικά δικαιώματα» καταργούν τα κοινωνικά δικαιώματα και τροφοδοτούν νέες

Με σημαία τα «ατομικά δικαιώματα» καταργούν τα κοινωνικά δικαιώματα και τροφοδοτούν νέες διακρίσεις

Με αφορμή την εξαγγελία ίδρυσης ιδιωτικού σχολείου στην Ατλάντα των ΗΠΑ για ομοφυλόφιλους, αμφισεξουαλικούς και διαφυλικούς (trans) μαθητές

Από την ιστοσελίδα του σχολείου

Με αφορμή την ψήφιση νέου νόμου για την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, έγινε πολλή συζήτηση για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, με κορυφαία την ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή. Υποστήριξε ότι η νέα ρύθμιση κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισοτιμία απέναντι στο νόμο, τα ίσα δικαιώματα απέναντι στη ζωή και στο θάνατο, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Αν και είναι πρόκληση αυτές οι υποκριτικές κραυγές της κυβέρνησης και των κομμάτων που ευθύνονται για το σφαγιασμό κοινωνικών δικαιωμάτων - τα οποία κατακτήθηκαν με σκληρούς ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα και παγκόσμια - αξίζει να δούμε πλευρές της στρεβλής αντίληψης περί δικαιωμάτων στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο κορυφαία καπιταλιστική δύναμη παγκοσμίως, είναι κορυφαία και στην παραγωγή αντιδραστικών, εκφυλιστικών φαινομένων.
Το E-Radio.gr, στις 8 Γενάρη 2016, έδωσε την εξής είδηση: «Το Pride School Atlanta είναι το πρώτο ιδιωτικό σχολείο που θα καλύπτει ηλικιακά Νηπιαγωγείο, Γυμνάσιο και Λύκειο, προσφέροντας σε ομοφυλόφιλους, αμφισεξουαλικούς και διαφυλικούς (trans) μαθητές, όχι μόνο μόρφωση, αλλά και ένα ασφαλή χώρο. Αναμένεται να λειτουργήσει το Σεπτέμβριο του 2016 και απευθύνεται επίσης και σε καθηγητές της LGBT κοινότητας. Το σχολείο θα είναι ανοιχτό και σε οποιονδήποτε άλλο μαθητή νιώθει πως δεν λαμβάνει την υποστήριξη που χρειάζεται για τη διαφορετικότητά του, όπως διευκρινίζει ο ιδρυτής του, Christian Zsilavetz, διαφυλικός καθηγητής, μιλώντας στο The Atlanta Journal - Constitution. Τα δίδακτρα θα κυμαίνονται περίπου στα 13.000 δολάρια, με οικονομικές διευκολύνσεις για παιδιά και γονείς που δε θα μπορούν να ανταπεξέλθουν. Το ίδρυμα θα λειτουργήσει επίσης ως κίνητρο στους LGBT μαθητές, ώστε να μην εγκαταλείπουν τις κοινότητές τους για πόλεις όπως η Νέα Υόρκη. Η κίνηση έρχεται να προστεθεί σε άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες, όπως οι τουαλέτες ουδέτερου φύλου και τα νέου τύπου πρακτορεία μοντέλων της Ινδίας για διεμφυλικά άτομα...».
Οσο και αν φαίνεται ως «σενάριο επιστημονικής φαντασίας», πρόκειται για προσπάθεια «γκετοποίησης» μερίδας μαθητών της Ατλάντα, που οι γονείς τους θα καταβάλλουν και το αντίστοιχο αντίτιμο. Ο ιδρυτής του συγκεκριμένου σχολείου, επικαλούμενος το σεβασμό στη διαφορετικότητα, όπως εκφράζεται και στο σεξουαλικό προσανατολισμό, ενισχύει τη διάκριση και το στιγματισμό των μαθητών, που θα διδάσκονται επίσης από καθηγητές της ΛΟΑΔΚΙ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, διαφυλικοί, queer, μεσοφυλικοί) κοινότητας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, καλούν τους μαθητές να αποφασίσουν αν θα πάνε σε ένα σχολείο με straight παιδιά ή σ' ένα σχολείο που τα παιδιά «νιώθουν διαφορετικά» (βέβαια είναι απορίας άξιον ποιος θα παίρνει την απόφαση στην περίπτωση ενός παιδιού νηπιαγωγείου, γυμνασίου κ.λπ.), με ιδιαίτερες συνέπειες στην κοινωνικοποίηση των μαθητών.

Βολικές για το σύστημα διαχωριστικές γραμμές

Τι έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό το εγχείρημα;
Πρώτον, τέτοιες πρακτικές είναι έκφραση ανορθολογικών θεωριών, που - από την πιο τρυφερή ηλικία - το αγόρι ή το κορίτσι μπαίνει σε μια κοινωνική μονάδα διαπαιδαγώγησης που το απομονώνει από την αντικειμενική αντίληψη της ύπαρξης δύο φύλων, στη βάση της ιδεαλιστικής και ανορθολογικής άποψης: «Σημασία δεν έχει τι είσαι αντικειμενικά με βάση τα βιολογικά, κοινωνικά χαρακτηριστικά, αλλά πώς αισθάνεσαι, πώς καθορίζεις/προσδιορίζεις εσύ τον εαυτό σου υποκειμενικά». Υποτίθεται ότι η συγκεκριμένη δομή αξιοποιείται για την προστασία των παιδιών από τις διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Αυτές οι αντιλήψεις και πρακτικές όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την επιβεβλημένη ανάγκη η κοινωνία να προστατεύει οποιαδήποτε και οποιονδήποτε απέναντι σε κοινωνικές διακρίσεις, σε ρατσιστικές, λεκτικές και σωματικές επιθέσεις, αλλά συμβάλουν στην αναπαραγωγή τέτοιων φαινομένων στη βάση της γκετοποίησης των ομοφυλόφιλων.
Δεύτερο, είναι πολύ βολικό για το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο να διαμορφώνονται πλαστές διαχωριστικές γραμμές με βάση την ατομική «διαφορετική ταυτότητα», την ατομική επιλογή μορφής συμβίωσης, ικανοποίησης της σεξουαλικότητας και η αντίστοιχη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ακόμα και με μορφή «κινήματος». Αποσκοπεί σε κάτι βαθύτερο. Με τη «χρυσόσκονη» του ατομικού δικαιώματος, κρύβεται ότι όσο επικρατεί η ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κοινωνικά δικαιώματα όπως η μόνιμη και σταθερή δουλειά, η μόρφωση, η υγεία, η κοινωνική πρόνοια, ο ελεύθερος χρόνος, ο αθλητισμός, πολιτισμός, δε θα ικανοποιούνται.
Την ίδια στιγμή, καλλιεργείται η αποδοχή ότι ο οποιοσδήποτε βαθμός ικανοποίησής τους θα είναι προϊόν ενός οικονομικού συμβολαίου μεταξύ δύο ανθρώπων, οικονομικής εξάρτησης, δηλαδή, του ενός από τον άλλον, όπως για παράδειγμα μέσω του γάμου. Ομως, δεν είναι ο πολιτικός γάμος ή το Σύμφωνο Συμβίωσης (υποτίθεται πιο χαλαρά), η κοινωνική σχέση μέσω της οποίας μπορεί και πρέπει να κατοχυρώνεται το δικαίωμα, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, ηλικία, θέση στην εργασιακή διαδικασία και στην κοινωνία. Εξάλλου, ιστορικά η οικογένεια, ως κοινωνική μορφή, δε διαμορφώθηκε ως θεσμός ικανοποίησης της σεξουαλικότητας, αλλά ως θεσμός αναπαραγωγής του είδους και εν μέρει αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.

Συλλογική δράση και διεκδίκηση για τα κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες

Τα κοινωνικά δικαιώματα δεν ικανοποιούνται ούτε με μεγαλόπρεπα λόγια περί «ισονομίας», ούτε με την επίκληση της δήθεν «ελευθερίας» της ατομικής επιλογής (π.χ. ατομική ασφάλιση, γάμος κ.λπ.). Διεκδικούνται και κατακτώνται με τη συμμετοχή στους κοινωνικούς, ταξικούς αγώνες, ενάντια σε αυτούς που σφαγιάζουν τα δικαιώματα ή τη δυνατότητα ικανοποίησής τους, γιατί η δική τους θέση στην κοινωνία τρέφεται από τη στέρηση των πολλών, της πλειοψηφίας όσων εργάζονται ως μισθωτοί, ως αυτοαπασχολούμενοι.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η διεκδίκηση ικανοποίησης κοινωνικών δικαιωμάτων με βάση την ατομική επιλογή μορφής συμβίωσης, την ικανοποίηση της σεξουαλικότητας. Αλλωστε, οι ανάγκες, τα δικαιώματα έχουν ιστορικό, κοινωνικό περιεχόμενο, με βάση τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες οργάνωσης της κοινωνίας.
Οι πολιτικές προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους σε ανώτερο επίπεδο και ανεπιστρεπτί μπορούν να μπουν με τη συμμετοχή και των νέων από τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες στη συλλογική πάλη για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, με κριτήριο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.
Η συμμετοχή στη συλλογική, κοινωνική δράση είναι στοιχείο για την ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός και καθεμιάς, την καλλιέργεια των ικανοτήτων και κλίσεων που έχει. Αντίθετα, όταν κυριαρχούν στη συνείδηση και δράση της νέας γενιάς ο ατομισμός, στρεβλές αντιλήψεις περί «ατομικής ταυτότητας», βρίσκεται ο καθένας και η καθεμιά απομονωμένος/-η απέναντι στο σύστημα που γεννά τις κοινωνικές ανισοτιμίες και διακρίσεις.
Αραγε, τι έχουν να πουν για το συγκεκριμένο δημοσίευμα οι υπερασπιστές της αστικής αντίληψης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ατομική ιδιαιτερότητα - διαφορετικότητα; Και μάλιστα όταν αυτές οι πρακτικές επεκτείνονται σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία για την κοινωνικοποίηση του παιδιού, του έφηβου, που το σχολείο παίζει καθοριστικό ρόλο. Τελικά, η πρωτοβουλία δημιουργίας τέτοιου τύπου σχολείου διευκολύνει να σπάνε τα «στερεότυπα» στην κοινωνία ή ενισχύει το στιγματισμό;
Μετά την κατηγοριοποίηση των σχολείων στις περισσότερες πολιτείες της Αμερικής με βάση το εισόδημα των οικογενειών, διαμορφώνοντας σχολεία - γκέτο για τα παιδιά των μεταναστών, των εργατών και αντίστοιχα σχολεία για παιδιά από αστικές οικογένειες, τώρα ανοίγει ο δρόμος για νέα κατηγοριοποίηση των μαθητών. Οχι μόνο στερούν από εκατομμύρια παιδιά των λαϊκών οικογενειών στην Αμερική το δικαίωμα στη μόρφωση, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην Κοινωνική Ασφάλιση, έρχονται να θέσουν και νέα κριτήρια διάκρισης.

Της
Βιβής ΔΑΓΚΑ
Η Βιβή Δάγκα είναι υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας

Η «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Η «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Η αντίφαση του καπιταλισμού στο προσκήνιο: Επαναστατικοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις, αλλά λόγω των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων φρενάρει τις τεράστιες δυνατότητες να βελτιωθεί η ζωή των ανθρώπων

Στο εμφανώς πιο στρατοκρατούμενο φέτος - λόγω των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων - θέρετρο της διεθνούς πλουτοκρατίας στο Νταβός της Ελβετίας έγινε αυτή τη βδομάδα, όπως συνηθίζεται κάθε χρόνο στις αρχές Γενάρη, η 46η διοργάνωση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Πρόκειται για τη γνωστή σύναξη καπιταλιστών, διευθυντικών στελεχών μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, των πολιτικών τους εκπροσώπων και διασημοτήτων της «σοουμπίζ», που ασχολούνται με φλέγοντα διεθνή ζητήματα και υποτίθεται προσπαθούν να βρουν λύσεις σε προβλήματα που η ίδια η καπιταλιστική βαρβαρότητα που υπηρετούν δημιουργεί.
Για την ιστορία, θυμίζουμε ότι η διοργάνωση αυτή πρωτοξεκίνησε το 1971 ως ευρωπαϊκό φόρουμ από τον οικονομολόγο, καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Γενεύης, Κλάους Σβαμπ, γιο Ελβετού βιομήχανου, και στη συνέχεια καθιερώθηκε ως μια παγκόσμια διοργάνωση που σήμερα αποτελεί μια - υποτίθεται - Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση, «όμιλο σκέψης», που έχει παγκόσμια δικτύωση με κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, αστικά επιτελεία, πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα. Βεβαίως, στηρίζεται από πάνω από 1.000 μεγάλα μονοπώλια σε όλους τους κλάδους και αξιοποιείται από αυτά για την προώθηση των συμφερόντων τους για να κλείνουν τις δουλειές τους και να προμοτάρουν τα εμπορεύματά τους. Ταυτόχρονα, το Φόρουμ αντικειμενικά γίνεται πεδίο έκφρασης ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις, όπως φάνηκε με τις συζητήσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης, της Κίνας, τις νέες δυνατότητες που ανοίγονται για την αστική τάξη του Ιράν μετά την άρση των διεθνών κυρώσεων, ή τις συζητήσεις για το Κυπριακό και τη «λύση» του, προκειμένου να διευκολυνθούν οι μπίζνες των μονοπωλίων.

Ασύλληπτη επιστημονική πρόοδος σε φόντο καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Φέτος, ωστόσο, το κεντρικό θέμα της διοργάνωσης ορίστηκε να είναι η λεγόμενη «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση». Ως τέτοια ορίζεται η πλήρης αυτοματοποίηση της βιομηχανικής παραγωγής, η μαζική ένταξη νέων τεχνολογιών όπως η ρομποτική, η λεγόμενη τεχνητή νοημοσύνη (όπου εντάσσονται και τα διάφορα οχήματα χωρίς οδηγό, οι έξυπνες συσκευές, τα έξυπνα σπίτια κ.λπ.), η νανοτεχνολογία, οι τρισδιάστατες εκτυπώσεις, η γενετική και η βιοτεχνολογία, η ψηφιακή λειτουργία, η αντικατάσταση πολλών εργασιών των ανθρώπων από εξελιγμένες μηχανές. Με λίγα λόγια, η ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, που θα επηρεάσει την παραγωγή, την εργασία και τη ζωή των ανθρώπων.
Βεβαίως, την ίδια ώρα που σχεδιάζονται τέτοια μεγαλόπνοα σχέδια με αυτοματισμούς και ψηφιακά διασυνδεδεμένα συστήματα, από τα 7,5 δισεκατομμύρια του πληθυσμού της Γης, πάνω από το 1/4 στερείται ακόμα και ηλεκτρικό ρεύμα ή πόσιμο νερό, για να μη μιλήσουμε για άλλες στοιχειώδεις ανάγκες. Αυτός, λοιπόν, είναι ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος των τεράστιων αντιθέσεων και ανισορροπιών, τόσο μεταξύ διαφορετικών κρατών, αλλά και μέσα στις ίδιες τις χώρες. Ετσι, στις πιο εξελιγμένες καπιταλιστικά χώρες που πρωτοστατούν στην «τέταρτη επανάσταση», η φτώχεια και η ανέχεια δεν μπορούν να κρυφτούν και εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν δίπλα στα υπερσύγχρονα αυτοματοποιημένα συστήματα από τα οποία πλουτίζουν λίγοι.
Σε πολλά τραπέζια συζήτησης με διάφορους εμπειρογνώμονες, διευθυντικά στελέχη, επιστήμονες, ερευνητές, πολιτικούς, διατυπώθηκαν οι τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν στο σύγχρονο κόσμο, «ευλογήθηκαν γένια» για πρωτοπόρες και καινοτόμες ιδέες και πατέντες που μπορούν να φέρουν μπόλικο χρήμα, που ήταν και το ζητούμενο όλων, αλλά δεν μπόρεσαν να κρυφτούν και προβλήματα και προκλήσεις του μέλλοντος. Ετσι, στα υλικά του Φόρουμ ήταν και μια έρευνα του οργανισμού αυτού και τα συμπεράσματά της για το μέλλον της εργασίας που οργανώθηκε σε 15 χώρες, τις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικά, όπου βρίσκουν και αναμένεται να βρουν πιο άμεση εφαρμογή οι νέες τεχνολογίες και προδιαγράφουν έναν πραγματικό εφιάλτη για εκατομμύρια εργαζόμενους. Στην έρευνα συμμετείχαν στελέχη επιχειρήσεων από 9 κλάδους της βιομηχανίας από τις εξής χώρες: Αυστραλία, Βραζιλία, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ινδία, Ιταλία, Ιαπωνία, Μεξικό, Νότια Αφρική, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και ενδεικτικά από χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και του Αραβικού Συνδέσμου, που αναφέρονται στο 65% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού.

Ο εφιάλτης για εκατομμύρια εργαζόμενους

Εκεί εξετάστηκαν οι επιπτώσεις της «τέταρτης επανάστασης» και το τι εργαζόμενους χρειάζεται και σε ποιους νέους κλάδους. Ετσι διαπιστώνεται ότι μόνο γι' αυτές τις χώρες και μόνο έως το 2020 αναμένεται να χαθούν 7,1 εκατομμύρια θέσεις εργασίας, με τις μεγαλύτερες απώλειες λόγω του ότι θα αντικατασταθούν από εξελιγμένες μηχανές, επίσης λόγω αύξησης της τηλεϊατρικής στους τομείς της υγειονομικής περίθαλψης και στους τομείς της Ενέργειας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ υπολογίζεται ότι θα υπάρξει αύξηση θέσεων εργασίας στους τομείς της πληροφορικής, των μαθηματικών, της αρχιτεκτονικής, της μηχανικής. Βεβαίως, αυτές οι νέες θέσεις περίπου 2 εκατομμύρια δεν μπορούν να υπερκαλύψουν τη μαζική ανεργία. Επίσης, οι γυναίκες αναμένεται να πληγούν αναλογικά περισσότερο. Κατά άλλες εκτιμήσεις αυτά τα νούμερα μάλλον είναι αρκετά υποτιμημένα και η πραγματικότητα θα είναι πολύ χειρότερη.
Επειδή, λοιπόν, αυτή είναι η εξέλιξη (θα εξηγήσουμε παρακάτω ότι στον καπιταλισμό εμφανίζεται ως νομοτέλεια) τα διάφορα επιτελεία των αστών, που βρέθηκαν και στο Νταβός, «ψάχνουν» τρόπους να αμβλύνουν την κατάσταση. Μιλάνε για επενεκπαίδευση και επανακατάρτιση του εργατικού δυναμικού, για ευαισθησία από την πλευρά των επιχειρήσεων, πράγμα βέβαια που είναι σε αντίθετη κατεύθυνση από την επιδίωξη για μεγιστοποίηση του κέρδους, που είναι και το μοναδικό κίνητρο για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Ιδιαίτερα σήμερα, που συνεχίζεται η δυσκολία επίτευξης δυναμικών ρυθμών ανάπτυξης σε μια σειρά ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, στο φόντο της πτώσης της τιμής των εμπορευμάτων και της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, των προβλέψεων για επιβράδυνση της ανάπτυξης στην Κίνα, τη μικρή ανάπτυξη στις ΗΠΑ, την ασθενή ανάπτυξη στην ΕΕ, τη στασιμότητα στην Ιαπωνία, την οικονομική κρίση στη Ρωσία και τη Βραζιλία, τα περί ευαισθησίας των καπιταλιστών για το καλό των ανθρώπων ή του φυσικού περιβάλλοντος είναι φληναφήματα που δεν τα πιστεύουν ούτε τα μικρά παιδιά.

Νομοτέλεια μόνο η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας

Αυτό όμως που εμφανίζουν ως νομοτέλεια οι καπιταλιστές, που λένε κυνικά «τι να κάνουμε θα έχει και ...κάποια θύματα η εξέλιξη και ανάλαβε εσύ ατομικά να μη συγκαταλέγεσαι σε αυτά», δεν είναι τίποτε άλλο παρά το γεγονός ότι ο καπιταλισμός που επαναστατικοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις, λόγω των εκμεταλλευτικών παραγωγικών του σχέσεις τις στρέφει ενάντια στους εργάτες. Οι νέες τεχνολογίες είναι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων άρα και των μέσων παραγωγής στις σημερινές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος και η αξιοποίησή τους στην παραγωγική διαδικασία είναι ενταγμένες στις ανάγκες του κεφαλαίου. Ο εργαζόμενος, επειδή δεν του ανήκουν τα μέσα παραγωγής, καταστρέφεται σαν παραγωγική δύναμη με την πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης και με την ανεργία, γίνεται αντικείμενο πιο εξελιγμένης αλλά στυγνής εκμετάλλευσης που άλλοτε γίνεται πιο έντονη ή παίρνει νέες μορφές.
Τα νέα πολύ πιο αποδοτικά μέσα παραγωγής, τα απίστευτα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα μπορούν να αξιοποιηθούν στην κοινωνική παραγωγή για τη λαϊκή ευημερία. Βασική προϋπόθεση να ανατραπεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Γιατί τι αποδεικνύουν όλες αυτές οι παραγωγικές δυνατότητες, που ανέδειξε η συλλογική προσπάθεια της ανθρωπότητας, οι επιστήμονες, οι ερευνητές που εξέλιξαν τις γνώσεις των προκατόχων τους σε μια διαδικασία που είναι αέναη; Οτι υπάρχουν όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις και δυνατότητες για να ζήσει η ανθρωπότητα πολύ καλύτερα. Μπορούν να κατοχυρωθούν νέα εργατικά λαϊκά δικαιώματα. Με τέτοια τεράστια δυνατότητα αύξησης της παραγωγκότητας της εργασίας μπορεί να εξασφαλιστεί η μείωση του εργάσιμου χρόνου για τους εργαζόμενους, καλύτερη ποιότητα ζωής, με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ώστε κάθε μέλος της κοινωνίας να αναπτύσσει ολόπλευρα όλες του τις ικανότητες. Μια τέτοια οργάνωση της παραγωγής και της ζωής μόνο ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός μπορεί να εξασφαλίσει για την ανθρωπότητα. Η ιστορική εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες έδειξε αυτές τις δυνατότητες, ακόμα και με λιγότερο αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις σε σχέση με τη σημερινή εποχή. Ακόμη και τα λάθη και οι παρεκκλίσεις, που οδήγησαν αντί στην παραπέρα ανάπτυξη των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στην επιστροφή στην καπιταλιστική βαρβαρότητα μας δείχνουν την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Βεβαίως, τα επιτελεία του Φόρουμ του Νταβός αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν, γιατί θα σημάνει το τέλος της δυνατότητάς τους να ξεζουμίζουν την παγκόσμια εργατική τάξη και γι' αυτό προσπαθούν να εξωραΐσουν την πραγματικότητα και εμφανίζονται ως δήθεν ευαίσθητοι για τα προβλήματα των ανθρώπων. Είναι και αυτό μέρος του ιδεολογικοπολιτικού πολέμου, συνολικά του ταξικού πολέμου, που πρέπει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και αποφασιστικά το επαναστατικό κίνημα.

Δ. Κ.

Κίνδυνοι, «αβεβαιότητες» και αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις

Κίνδυνοι, «αβεβαιότητες» και αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις

«Από κοινού με τη Γερμανία και πριν από το τέλος της χρονιάς, θα παρουσιάσουμε νέες προτάσεις» σχετικά με τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ανάπτυξης στην Ευρωζώνη, δήλωσε στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, στο Νταβός της Ελβετίας, ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρ. Ολάντ. Οι προτάσεις αυτές θα αφορούν «την πολιτική και τη δημοκρατία, τους θεσμούς και τα όργανα της αλληλεγγύης που απαιτούνται για τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ανάπτυξης στην Ευρωζώνη».
Από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μ. Βαλς, τόνισε πως η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο «αποσύνθεσης του ευρωπαϊκού σχεδίου, βραχυπρόθεσμα, μέσα στους επόμενους μήνες», εξαιτίας των διαφόρων κρίσεων που την απειλούν, αναφέροντας την προσφυγική κρίση, την τρομοκρατία, την πιθανή έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Η έξοδος της Βρετανίας («Brexit») «θα ήταν αδιαμφισβήτητα κάτι πολύ κακό», δήλωσε στους δημοσιογράφους και πρόσθεσε: «Πρέπει να υπάρξει μια συμφωνία μεταξύ της Βρετανίας και της ΕΕ, ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο αυτό, αλλά όχι με οποιοδήποτε τίμημα».
Στον ίδιο άξονα, ο Επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, εντόπισε κινδύνους από το ενδεχόμενο διάλυσης της ζώνης Σένγκεν λόγω της μεταναστευτικής κρίσης και την πιθανότητα εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ. Ο ίδιος εμφανίστηκε βέβαιος πως θα υπάρξει μια καλή συμφωνία με τη Βρετανία το Φλεβάρη, καθώς επίσης και μια συμφωνία για την αναμόρφωση της συνθήκης Σένγκεν, που θα μπορούσε να αποτρέψει αυτούς τους κινδύνους.
Σε αυτό το πλαίσιο, η επίθεση του κεφαλαίου θα εκδηλωθεί με ιδιαίτερη σφοδρότητα το επόμενο διάστημα, ενόψει και των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται για την παραπέρα εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Αυτές οι διεργασίες αποκτούν το χαρακτήρα του κατεπείγοντος, ενώ όλα δείχνουν ότι θα αποτελέσουν το κεντρικό ζήτημα της προσεχούς Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, στις 18 και 19 Φλεβάρη.

ΕΚΤ: «Τα καθοδικά ρίσκα έχουν αυξηθεί ξανά»

Χαρακτηριστικές είναι οι επισημάνσεις του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Μ. Ντράγκι, ο οποίος μετά τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της την Πέμπτη 21/1, υπογράμμισε ότι οι συνθήκες από την προηγούμενη συνεδρίαση του Δεκέμβρη έχουν αλλάξει, κάνοντας ειδική αναφορά στην πτώση της τιμής του αργού πετρελαίου κατά 40% από τις προηγούμενες προβλέψεις.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «οι συνθήκες έχουν επιδεινωθεί και πιστεύω ότι η αξιοπιστία της ΕΚΤ θα δεχόταν πλήγμα, αν δεν ήμασταν έτοιμοι να αξιολογήσουμε και ενδεχομένως να επανεξετάσουμε τη νομισματική μας πολιτική, όταν θα έχουμε πλήρη πληροφόρηση. Καθώς ξεκινάμε τη νέα χρονιά, τα καθοδικά ρίσκα έχουν αυξηθεί ξανά εν μέσω αυξημένης αβεβαιότητας για τις προοπτικές ανάπτυξης των αναδυόμενων αγορών, τη μεταβλητότητα στις χρηματοοικονομικές αγορές και στις αγορές εμπορευμάτων και των γεωπολιτικών ρίσκων».
Στο διά ταύτα και προκειμένου να δώσει το σινιάλο στους «επενδυτές» και τις «αγορές», τόνισε πως «θα είναι αναγκαίο να αξιολογήσουμε και ενδεχομένως να επανεξετάσουμε τη νομισματική μας πολιτική στην επόμενη συνάντηση τον Μάρτιο, όταν θα είναι διαθέσιμες οι νέες μακροοικονομικές προβλέψεις».
Ο επικεφαλής της ΕΚΤ σημείωσε ότι η δυναμική του πληθωρισμού στην Ευρωζώνη παραμένει πιο αδύναμη από αυτή που αναμενόταν, εκτιμώντας ότι θα διαμορφωθεί σε πολύ χαμηλά ή ακόμη και σε αρνητικά επίπεδα τους επόμενους μήνες, για να ανακάμψει αργότερα το 2016. Ταυτόχρονα, προειδοποίησε ότι παραμένουν τα ρίσκα από δευτερογενείς επιπτώσεις, που θα πρέπει «να παρακολουθούνται στενά». Υπογράμμισε, δε, ότι δεν υπάρχουν τεχνικά όρια στο πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ΕΚΤ στη χρήση των εργαλείων που διαθέτει. Σε ό,τι αφορά τα βασικά επιτόκια της ΕΚΤ, σημείωσε πως αναμένεται να παραμείνουν στα σημερινά ή σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα για παρατεταμένο χρονικό διάστημα.
Σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική πολιτική, κάλεσε τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης «να στηρίξουν την οικονομική ανάπτυξη, παραμένοντας παράλληλα εντός των δημοσιονομικών κανονισμών της ΕΕ».

«Θολώνουν» οι ρυθμοί της ανάκαμψης

Στο μεταξύ, στην τρίτη κατά σειρά υποβάθμιση των εκτιμήσεών του ως προς τους ρυθμούς αύξησης του παγκόσμιου ΑΕΠ προχώρησε την Τρίτη 12/1 το ΔΝΤ.
Συγκεκριμένα, στην έκθεσή του με τίτλο «World Economic Outlook», εντοπίζονται οι παρακάτω κίνδυνοι:
-- Απότομη επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας, που θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα στη διεθνή οικονομία, μέσω της μείωσης των εμπορικών συναλλαγών, την απώλεια της επιχειρηματικής εμπιστοσύνης, με επακόλουθες συνέπειες στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τις συναλλαγματικές ισοτιμίες.
-- Προβλήματα σε επιχειρήσεις από ενδεχόμενη αύξηση των επιτοκίων του δολαρίου ΗΠΑ, την ενίσχυση της ισοτιμίας του, καθώς, σε αυτή τη φάση, οι ΗΠΑ «εξέρχονται από την εξαιρετικά χαλαρή νομισματική πολιτική».
-- Ενίσχυση του «φόβου των επενδυτών», με αποτέλεσμα την αποφυγή επενδυτικού ρίσκου που θα οδηγούσε σε περαιτέρω έντονες συναλλαγματικές υποτιμήσεις και οικονομικές πιέσεις, ιδιαίτερα σε «ευάλωτες και αναδυόμενες οικονομίες».
-- Κλιμάκωση των γεωπολιτικών κινδύνων, γεγονός που θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στο παγκόσμιο εμπόριο, την οικονομία και τον τουρισμό.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, «η μεταποιητική δραστηριότητα και το εμπόριο εξακολουθούν να είναι ανεπαρκή σε παγκόσμιο επίπεδο», γεγονός που αντανακλά όχι μόνο τις εξελίξεις στην Κίνα, αλλά και τον υποτονικό χαρακτήρα των επενδύσεων συνολικότερα στην παγκόσμια οικονομία, μεταξύ άλλων, με μείωση των επενδύσεων σε εξορυκτικές βιομηχανίες.
Ειδική αναφορά γίνεται στην «προσφυγική κρίση» σε επίπεδο ΕΕ, σε ό,τι αφορά την «ικανότητα απορρόφησης των αγορών εργασίας της ΕΕ» και τη «δοκιμασία για τα πολιτικά συστήματα». Σύμφωνα με το ΔΝΤ, απαιτούνται δράσεις για την υποστήριξη της ένταξης των μεταναστών στο εργατικό δυναμικό, προκειμένου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, να διαμορφωθούν τα «ενδεχόμενα μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη».

Δυνατό εργατικό κίνημα, λαϊκή συμμαχία και ξεσηκωμός!

Δυνατό εργατικό κίνημα, λαϊκή συμμαχία και ξεσηκωμός!

Μια βδομάδα πριν, από το ΣΕΦ και τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του ΚΚΕ, το μήνυμα ήταν σαφές: Υποταγή στη σφαγή ή λαϊκός ξεσηκωμός. Αυτό το δίλημμα για το λαό.

Οι καπιταλιστές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα έχουν τα δικά τους διλήμματα και ανάγκες. Τρέχουν με «πολεμικούς ρυθμούς» το δικό τους αντιλαϊκό σχέδιο. Σε όλα τα μέτωπα και δηλώνοντας ότι «δεν επιτρέπονται καθυστερήσεις»:

• Με τον ΣΕΒ και τις υπόλοιπες ενώσεις των καπιταλιστών, με διάφορες παρεμβάσεις τους - όπως το προχτεσινό μηνιαίο δελτίο των βιομηχάνων - να χτυπάνε το «ταμπούρλο» που δίνει το ρυθμό στα αντιλαϊκά μέτρα και τις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να θωρακίσει την κερδοφορία του. Με αιχμή, σε αυτή τη φάση, την επιχείρηση ενταφιασμού της Κοινωνικής Ασφάλισης, με τον αντιασφαλιστικό νόμο - έκτρωμα της κυβέρνησης. Με το σχέδιο της νέας φοροληστείας ήδη κατατεθειμένο για να εξασφαλιστεί χρήμα για τα μονοπώλια, τις ιδιωτικοποιήσεις να «τρέχουν» για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο, με το νέο Εργασιακό να «ψήνεται», πλάι στα άλλα μέτρα ενίσχυσης του αντεργατικού οπλοστασίου.
• Με την επιχείρηση θωράκισης και προσαρμογής του καπιταλιστικού κράτους, ώστε πιο αποτελεσματικά να λειτουργεί ως στήριγμα της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε εξέλιξη, όπως φάνηκε και τη βδομάδα αυτή, πίσω από τις «διερευνητικές» συζητήσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος, τον κουρνιαχτό της σκανδαλολογίας και τις κοκορομαχίες των αστικών κομμάτων (με παράλληλους ιδεολογικούς στόχους), για το ποιο κράτος και ποια Δημόσια Διοίκηση, με τι όρους και στελέχωση εξυπηρετεί καλύτερα την καπιταλιστική κερδοφορία και τις αντιλαϊκές ανατροπές. Αυτό και πίσω από τα «σενάρια» για το νέο εκλογικό νόμο, με στόχο να πέφτουν πιο βαριά τα κάθε φορά ψευτοδιλήμματα στο λαό.
• Και ταυτόχρονα, με σταθερή την προσπάθεια αναβάθμισης της «γεωστρατηγικής θέσης» των επιχειρηματικών ομίλων, όπως σηματοδοτείται τις μέρες αυτές με τις επισκέψεις του Προέδρου της Δημοκρατίας σε Ρωσία, Γερμανία, αλλά και τη δεύτερη μέσα σε ένα δίμηνο επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Ισραήλ τις επόμενες μέρες, στην προσπάθεια διαμόρφωσης του άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ κι Αιγύπτου.

Γύρω από αυτά τα επίδικα, εχθρικά από κάθε άποψη προς τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, χτίζεται και η βασική «συναίνεση» αλλά και οι επιμέρους διαφωνίες των αστικών κομμάτων και των διάφορων τμημάτων του κεφαλαίου. Σε ένα αστικό πολιτικό σύστημα που, όπως έδειξε και η συνάντηση Τσίπρα - Μητσοτάκη τη βδομάδα αυτή, είναι «καταδικασμένο» να κινείται ανάμεσα στην προσπάθεια από τη μία χτισίματος «δίαυλων συνεννόησης» στους βασικούς - στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου και από την άλλη την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός καινούργιου, πιο σταθερού νέου διπολισμού, ικανού να απορροφά αποτελεσματικά «αντιδράσεις» και να εγκλωβίζει το λαό στο γαϊτανάκι της εναλλαγής διαχειριστών στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης. Αυτοί οι στόχοι του κεφαλαίου που βαφτίζουν «επιστροφή στη σταθερότητα», πέρα από τους όποιους επιμέρους σχεδιασμούς, είναι που τροφοδοτούν και τη συνεχιζόμενη «κινητικότητα» στο πολιτικό σκηνικό, «αριστερά», «δεξιά» και στο «κέντρο».

«Εφόδια» του κεφαλαίου...

Αυτά τα αντιλαϊκά «εφόδια», όπως χαρακτηριστικά τα ονόμασε η κυβέρνηση, ήρθε να επιδείξει και αυτή τη βδομάδα ο πρωθυπουργός, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Εκεί όπου καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ΕΕ, ΗΠΑ, ΔΝΤ, διαγωνίστηκαν ξανά - με τα αντιλαϊκά μέτρα στην «κάβα» σε κάθε χώρα όπως και στην Ελλάδα - για το ποιος και με τι όρους θα χάσει και θα κερδίσει από το νέο γύρο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Συζητώντας για τις «ευκαιρίες» που δίνει στο κεφάλαιο η δυνατότητα έντασης της εκμετάλλευσης μέσω των νέων τεχνολογιών, αλλά και τους «φόβους» των καπιταλιστών για ανάκαμψη που «θα μπορούσε να ματαιωθεί από νέες οικονομικές ή πολιτικές κρίσεις», όπως χαρακτηριστικά τόνιζε το ΔΝΤ σε έκθεσή του για την παγκόσμια οικονομία στην αρχή της βδομάδας. «Φόβοι» και αντιπαραθέσεις που φουντώνουν ακόμη περισσότερο, βλέποντας τα «μαύρα σύννεφα» και τα αδιέξοδα να πυκνώνουν, με την απότομη επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας, την υποχώρηση στις λεγόμενες «αναδυόμενες οικονομίες», τις τιμές των πρώτων υλών σε ελεύθερη πτώση, την κλιμάκωση των «γεωπολιτικών κινδύνων», όπως και τα διλήμματα σε σχέση με τη διαχείριση της «προσφυγικής κρίσης» σε επίπεδο ΕΕ και τη δυνατότητα αποτελεσματικής ένταξής τους στη «μηχανή» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Σε αυτό το διεθνές - συνολικότερο φόντο εντός κι εκτός συνεχίζεται η συζήτηση για την επόμενη αντιλαϊκή «αξιολόγηση» των στόχων του τρίτου μνημονίου. Προετοιμάζεται, δηλαδή, το επόμενο επεισόδιο της σειράς όπου ξανά ο λαός θα δει τα δικαιώματα που έχουν απομείνει να γίνονται «χαρτιά σκληρής διαπραγμάτευσης» και «άσσοι» στα χέρια των μονοπωλίων που διεκδικούν «διευθέτηση χρέους», για περισσότερο ζεστό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους. Αλλη μια απόδειξη ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη, για την οποία η κυβέρνηση έσπευσε να πανηγυρίσει ότι έρχεται και «θα εκπλήξει» μέσα στο 2016, ανεξάρτητα από διαχειριστές, περνάει απαραίτητα πάνω από τα συντρίμμια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Συμπέρασμα που οι εργαζόμενοι πρέπει να κρατήσουν και να αξιοποιήσουν, αυτές τις μέρες που γίνεται και το «ταμείο» τού ενός χρόνου απ' όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το χρίσμα του κεφαλαίου για να αναλάβει την αντιλαϊκή διακυβέρνηση.

...κι «εφόδια» του λαού

Πείρα πολύτιμη και αξιοποιήσιμη στο σημερινό αγώνα, τώρα που περισσότεροι εργαζόμενοι, φτωχοί και μικροί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι βγαίνουν στο δρόμο του αγώνα, με τη δίκαιη λαϊκή οργή στα μπλόκα των αγροτών, στις κινητοποιήσεις εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, νέων, ενάντια στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα και την αντιλαϊκή λαίλαπα. Πολύτιμη πείρα που πρέπει να φτάσει και να συζητηθεί σε κάθε χώρο δουλειάς, γειτονιά και χωράφι, όπου οι ταξικές δυνάμεις προετοιμάζουν και οργανώνουν την απάντηση στην αντιλαϊκή επίθεση και την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη.
Πολύ περισσότερο σήμερα, που πάνω στο έδαφος αυτής της κινητικότητας εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, δυναμώνουν εκ νέου οι προσπάθειες εγκλωβισμού των αγωνιστικών διαθέσεων στα κανάλια της αστικής διαχείρισης. Από τη μια με τη γνωστή προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρέμβει για κίνημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κεφαλαίου, χειροκροτητή των εκάστοτε κυβερνήσεων, που διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, από την άλλη με την προσπάθεια άλλων αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.τ.λ.) που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ειδικά σε αυτοαπασχολούμενους και σε κλάδους με επιστημονικό προσωπικό, η όποια δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβερνητική πολιτική να διοχετευτεί σε μια συντεχνιακή γραμμή, διεκδικώντας εξαιρέσεις απ' το Ασφαλιστικό για λογαριασμό των συμφερόντων των τμημάτων ανώτερων μεσαίων στρωμάτων που βρίσκονται κοντά στην αστική τάξη. Ολοι αυτοί ζητάνε ξανά από τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους να κάνουν έναν αγώνα «εντός ορίων», όπως χαρακτηριστικά λένε. Αγώνα δηλαδή που στις μορφές, αλλά κυρίως στο περιεχόμενο, στα αιτήματα και τους στόχους πάλης, δε θα ξεφεύγει από τα όρια του συστήματος της εκμετάλλευσης, των δεσμεύσεων της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όσων απαιτούν από το λαό να κουτσουρεύει μόνιμα τις ανάγκες του, για να χωράνε στα πολύ στενά όρια της «βιωσιμότητας» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Και γι' αυτό αδιέξοδο, όπως έχει αποδειχτεί και στην πράξη, με «κινήματα» που φούσκωναν και ξεφούσκωναν σε μια μέρα, για να συνεχίσει ο αντιλαϊκός μύλος να δουλεύει.
Οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι να μην ξαναπέσουν στην παγίδα που τους στήνουν, της «διαμαρτυρίας εντός των τειχών» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Να βάλουν προμετωπίδα του αγώνα τους την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους. Γιατί ο λαός δεν έχει ακόμα δοκιμάσει τη δύναμή του. Τώρα χρειάζεται δυνατό εργατικό κίνημα, λαϊκή συμμαχία και ξεσηκωμός!