Η βία τίνος;

 Η βία τίνος;

Του Εμιλιάνο Σαπάτα [Emiliano Zapata]

Δεν είναι αναγκαίο να μου πείτε πως η βία γεννά βία. Εμείς, ο λαός, το έχουμε μάθει πολύ πριν από σας, κι απ’ τη μεριά μου το κατάλαβα πριν δέκα χρόνια. Όταν κανείς δεν κατέβηκε από την Ουάσινγκτον για να πει στον Ντίαζ [Porfirio Díaz] πως, αφού άφηνε τους αγρότες να ζουν με χόρτα, θα μπορούσε να προκληθεί βία· ή, αφού πυροβολούσε αυτούς που ζητούσαν λίγες πένες παραπάνω τη βδομάδα, θα προκληθεί βία· ή, αφού έθρεφε τις ψείρες με φυλακισμένους, εδώ και δεκαετίες, σίγουρα θα προκληθεί βία.

Τώρα, όταν βλέπετε τους εργάτες με τα Ουίντσεστερ στα χέρια, βιάζεστε να εξηγήσετε σε μας, τους αμόρφωτους ανθρώπους, πως αυτό θα προκαλέσει μόνο περισσότερη βία και λέτε (και το γνωρίζω) ότι η Ιστορία αποδεικνύει πως έχετε δίκιο. Το μόνο που θα ήθελα να ξέρω είναι πού θα βρισκόμασταν εάν πετούσαμε τα όπλα μας και στεκόμασταν εκεί έξω βγάζοντας το καπέλο μας υποκλινόμενοι στους τσιφλικάδες και στους αξιωματικούς, όπως κάναμε πριν την επανάσταση. Οι φίλοι μου μπορούν να απαντήσουν για τον εαυτό τους – όσο για μένα, ξέρουμε καλά κι εσείς κι εγώ πού θα βρισκόμουν: τρία μέτρα κάτω από το χώμα αφού θα ‘χα χορέψει στην κρεμάλα.

Γνωρίζετε επίσης πως όσοι βρίσκονται εδώ δεν έχουν παρά να σταματήσουν να μάχονται για να καταλήξουν να ταΐζουν τα σκουλήκια στον τάφο ή τις ψείρες στα κελιά ή, στην καλύτερη, να επιστρέψουν στη σκλαβιά. Η σκέψη αυτή, μερικές φορές, τους κάνει πιο άγριους από την πραγματική τους φύση, αλλά δεν είναι βάρβαροι όπως νομίζετε. Ξέρω πως, όταν έρχεστε εδώ με τις κάμερες, με χαιρετάτε σαν να είμαι ο πρόεδρος και με φωνάζετε στρατηγό σύμφωνα με το βαθμό μου. Όταν όμως είστε στη Νέα Υόρκη, στα γραφεία σας, με τα ποτά και τις γυναίκες σας, τότε γράφετε για να πείτε στον κόσμο πως είμαι ο πιο άγριος βάρβαρος απ’ όλους. Έτσι δεν είναι; Αλλά δεν είμαι τόσο χαζός όσο νομίζετε, και ξέρω καλά, όπως αν είχα σπουδάσει Ιστορία, πως η μάχη προκαλεί μάχη και το αίμα προκαλεί αίμα.

Μου λέτε πως ο πρόεδρος Ουίλσον [Thomas Woodrow Wilson] αποδοκιμάζει τη βία, αλλά δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να ρωτήσω αν, τότε, ο στρατηγός Πέρσινγκ [John J. Pershing] πήγε να δουλέψει στα χωράφια. Καταλαβαίνω καλύτερα απ’ αυτόν τον Ουίλσον τη ματαιότητα της βίας, γιατί μαστιγώθηκα και είδα τα αδέρφια μου να λιμοκτονούν και να πυροβολούνται όταν αυτός ζούσε σ’ ένα μεγάλο σπίτι με υπηρέτες και μάθαινε πως είναι χριστιανός. Αν δεν τα γνώριζα αυτά ως παιδί, ίσως να είχα γίνει ένας τόσο τρανός εγκληματίας ώστε να μπω στον κρατικό στρατό και μέχρι τώρα να είχα γίνει ένας από τους στρατηγούς του Καρράνσα [Venustiano Carranza], στον οποίο κανείς δεν λέει πως η βία είναι ανήθικη.

Αρκετά. Το ξέρουμε πως η βία γεννά βία· αυτό που θα ‘θελα να μάθω είναι πώς η ειρήνη θα μπορούσε να φέρει ειρήνη. Κατά τη γνώμη μου, πιστεύω πως μόνο όταν δεν θα υπάρχουν δούλοι και αφέντες, όταν κανείς δεν θα υπακούει στις εντολές και στα διατάγματα που εκδίδουν οι κυβερνήσεις και οι εκκλησίες, όταν όσοι επιθυμούν γη και ελευθερία μπορούν να την έχουν και όταν όλοι όσοι θέλουν να καταπιέσουν δεν έχουν όπλα, τότε και μόνο τότε η ειρήνη θα φέρει ειρήνη.

Παραλληλογράφος, Yannis Tsal

Πηγή: http://barbudosdesierramaestra.blogspot.com/

Διαπιστώσεις για τον Τουρισμό ... και η αλήθεια που κρύβουν

 Διαπιστώσεις για τον Τουρισμό ... και η αλήθεια που κρύβουν

Διαβάσαμε στην «Αυγή» της Τετάρτης ένα άρθρο που αναλώνεται σε διαπιστώσεις για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες βγάζουν το πενιχρό μεροκάματο χιλιάδες εργαζόμενοι του κλάδου, εξασφαλίζοντας τεράστια κερδοφορία σε «μια χούφτα ομίλων». Για την κατάσταση αυτή, σύμφωνα με την «Αυγή», φταίνε «η "μαύρη" και ανασφάλιστη εργασία, η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων μέσω των προγραμμάτων μαθητείας, η καταπάτηση του ωραρίου και η απλήρωτη εργασία (...) όλο το μνημονιακό οπλοστάσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων (...) η ανοχή και απραξία των ελεγκτικών μηχανισμών (...) η ελαστικοποίηση των εργασιακών νόμων, η μείωση του κόστους παραγωγής και η εντατικοποίηση της εργασίας μέχρι εξόντωσης του εργαζόμενου». Σημειώνουμε ότι το άρθρο τιτλοφορείται «Το 2015 υπέρ των ξενοδόχων, το 2016 υπέρ των εργαζομένων» και κλείνει με την ευχή «να μην χαθεί και η επόμενη χρονιά στο όνομα της κερδοφορίας των ξενοδόχων».

Αλήθεια, ποιον πάει να κοροϊδέψει η «Αυγή»; Οι ανατροπές - χρυσάφι για την εργοδοσία σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό και στον τομέα του Τουρισμού, είναι αυτές που θρέφουν την κερδοφορία των μονοπωλίων του κλάδου, τον οποίο, να σημειωθεί, άγγιξε ελάχιστα η κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, και προεκλογικά υποσχόταν στους μεγαλοξενοδόχους ότι θα διατηρήσει και θα ενισχύσει όλους εκείνους τους παράγοντες που συντελούν στο «θαύμα» της ανάπτυξης του κλάδου. Για παράδειγμα, το Γενάρη του 2015, μετά από συνάντηση με τον ΣΕΤΕ, ο Αλ. Τσίπρας είχε πει συγκεκριμένα ότι «για εμάς, το τουριστικό σύμπλεγμα αποτελεί έναν από τους πυλώνες για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου (...) Γνωρίζουμε τα προβλήματα του κλάδου και θα δώσουμε λύσεις». Για να απαντήσει ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ ότι «είμαστε πολύ κοντά (σ.σ. με τον ΣΥΡΙΖΑ) στα βασικά θέματα και στη στόχευση που πρέπει να έχει ο ελληνικός τουρισμός (...) Μαζί μπορούμε να κάνουμε αυτό το πρόγραμμα τέλειο»! Με τέτοια παινέματα από τους μεγαλοξενοδόχους, εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι περιμένει τους εργαζόμενους από την κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστερά»...

Αναμνήσεις ενός κουρέα

 Αναμνήσεις ενός κουρέα

Οι «αναμνήσεις ενός κουρέα», του ιταλού κομμανιστή Τζιοβάνι Τζερμανέτο, είναι ένα βιβλίο που αναβλύζει λαϊκές μυρωδιές και κυλάει ευχάριστα, όπως οι ιστορίες ενός κουρέα την ώρα που σε έχει στην καρέκλα του και περιποιείται τα μαλλιά –ενίοτε και τα μυαλά σου. Παράλληλα αποτυπώνει τη δυσωδία ενός αστικού κόσμου που παρακμάζει και από την κρεατομηχανή του πολέμου φτάνει στην ανάδειξη του Μουσολίνι και τη σταδιακή επικράτηση του φασισμού.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου, που ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στη σοβαρή ανάλυση και την αφήγηση ευτράπελων περιστατικών, πάντα με ρέουσα κι ευχάριστη γραφή.

Για ορεκτικό ένα απόσπασμα που δείχνει τη σύνδεση του Μουσολίνι με τους δεξιούς σοσιαλιστές (αν κι αυτό ίσως ξενίσει όσους βγάζουν ιλαρά με οτιδήποτε θυμίζει το σχήμα του σοσιαλφασισμού).

Παρουσιάζει ενδιαφέρον η στάση του Μουσολίνι σε αυτήν την περίοδο. Στη διάρκεια των ταραχών στη Γένοβα και των διαμαρτυριών ενάντια στους μαυραγορίτες έγραφε στην εφημερίδα του Πόπολο ντ’ Ιτάλια: «Πρέπει να τουφεκιστούν τα σκυλόψαρα που πλούτισαν!» Στο Νταλμέν οι φασίστες κατέλαβαν τις επιχειρήσεις Γκρεγκορίνι και ο Μουσολίνι καταφέρθηκε και πάλι ενάντια σ’ εκείνους που πλούτισαν στη διάρκεια του πολέμου. «Δημοκρατία, οικονομία! Να το σύνθημά μας! Ζητούμε τη σύγκληση συνταγματικής συνέλευσης και στην ερώτηση μοναρχία ή δημοκρατία απαντάμε: Δημοκρατία!» Ο Μουσολίνι έγραφε: «Το ιταλικό κοινοβούλιο πολύ σπάνια είχε την τύχη να ακούσει ένα τόσο σοβαρό και τόσο καλά συγκροτημένο πρόγραμμα διακυβέρνησης όπως αυτό που παρουσίασε ο Φιλίπο Τουράτι!» Εκείνη την περίοδο προσπαθούσε να ενωθεί με τους «λογικότερους» σοσιαλιστές. Ύστερα από τη διάσπαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Λιβόρνο το 1921, ο Μουσολίνι έγραφε: «Το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα απαλλάχτηκε το 1892, στη Γένοβα, από τους αναρχικούς. Σήμερα απαλλάχτηκε από τους κομμουνιστές!» Ο Μουσολίνι ερωτοτροπούσε και με τους σοσιαλρεφορμιστές.

 Η κατάντια του Τουράτι δε θα σταματούσε σε αυτό.

Πιο φουρκισμένος απ’ όλους ήταν ο διευθυντής της αστυνομίας, που έβλεπε ότι θιγόταν καθημερινά το κύρος του. Είχε αγριέψει για τα καλά, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Κάποτε του παρουσίασαν μια ειδοποίηση για ένα συλλαλητήριο και μια διαδήλωση. Ο διοικητής, ιππότης Ντ’ Αβάντσο, που δε διακρινόταν για την εξυπνάδα του, μου έδωσε ένα έγγραφο και μου είπε:

-Διαβάστε το και κατόπιν υπογράψτε το.

Κάθισα και διάβασα:

«(…) προειδοποιεί τον ως άνω (ακολουθούσε το όνομα και το επώνυμό μου) ότι, εάν κατά τη διάρκεια της διαδηλώσεως και του συλλαλητηρίου οι συμμετέχοντες ψάλωσι τον Ύμνον των εργατών, η επωδός του ως άνω ύμνου θα ψάλλεται ως έχει γραφεί υπό του Φίλιπο Τουράτι, ήτοι:

Είτε με τη δουλειά μας θα ζήσουμε

είτε παλεύοντας θα πεθάνουμε

και ουχί

Εμείς θα ζήσουμε με τη δουλειά μας

δίχως Πάπα, δίχως βασιλιά!

Χαμογέλασα και υπέγραψα. Ο Ντ’ Αβάντσο, που χρησιμοποιούσε πάντα μια περίπλοκη και περισπούδαστη φρασεολογία, μου είπε:

-Τι σημαίνει αυτό το σαρδόνιο γέλιο που προβάλλει μέσα από το δίχτυ των γενιών που περιβάλλουν το πρόσωπό σας; Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι εγώ εκπροσωπώ το νόμο…

-Δεν πρόκειται γι’ αυτό κύριε διευθυντά. Εγώ δεν ξεχνώ το νόμο. Συλλογιέμαι όμως το φουκαρά τον Τουράτι.

Ζήτησα ένα αντίγραφο. Είχε πολύ γούστο εκείνο το έγγραφο και άξιζε να κρατήσει κανείς ένα αντίγραφο. Ο φουκαράς ο Τουράτι! Σε τι χάλι είχε φτάσει… να του φυλάγει ένας διευθυντής της Ασφάλειας την ακεραιότητα του ύμνου.

Ανακοίνωσα σε όλους του συντρόφους την προειδοποίηση και ο Ντ’ Αβάντσο αναγκάστηκε να ακούει όλη τη μέρα να τραγουδούν αμέτρητες φορές τον Ύμνο… σωστά και διάβασε κατόπιν και το έγγραφό του στον Τύπο μας. 

Ας δούμε όμως λίγα περισσότερο για τον Ντ' Αβάντσο και τη στάση αυτού του τύπου ανθρώπου, εκείνη την εποχή.

Ήταν ο τέλειος τύπος του μπασκίνα. Ανήκε στην κατηγορία εκείνων που είναι έτοιμοι για κάθε βρομιά προκειμένου να πάρουν ένα γαλόνι παραπάνω ή μια εύφημο μνεία. Ακατάδεχτος με τους αδύνατους, γλείφτης προς τους ανωτέρους του. Στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο φάνηκε καθαρά πόσο μεγάλη ήταν η δειλία όλων αυτών, μαζί και του αφεντικού τους, του Υπουργού Εσωτερικών. Είδα πολλούς από αυτούς, κατάχλομους, να τρέμουν μπροστά σε μια επιτροπή εργατών.

Κάποτε ο Ντ’ Αβάντσο μου είπε:

-Νομίζω ότι ακόμη και μια σοσιαλιστική κυβέρνηση χρειάζεται αστυνομία. Τι λες;

Ήταν η εποχή των κινημάτων κατά της αύξησης των τιμών. Οι εργάτες άνοιγαν και άδειαζαν τα καταστήματα και ο Ντ’ Αβάντσο είχε αρχίσει να σκέφτεται το… μέλλον.

-Οπωσδήποτε –του απάντησα- θα έχουμε ανάγκη από αστυνομία, αλλά από μια αστυνομία πιο έξυπνη από αυτή του Νίτι (σ.σ.: του πρωθυπουργού).

-Μα νομίζετε ότι δεν υπάρχει ούτε ένα έξυπνος αστυνομικός στην Ιταλία; Νομίζετε πως όλοι είναι αφοσιωμένοι ψυχή και σώματι στον Νίτι και τον Τζιολίτι; Δουλεύουμε μόνο για να τα βγάλουμε πέρα σε αυτήν τη ζωή.

Πόσες φορές δεν άκουσα τέτοια λόγια σε εκείνες τις πλούσιες σε επαναστατικά γεγονότα μέρες! Και πόσοι άνθρωποι δε με χαιρετούσαν τότε! Ο ενωμοτάρχης της χωροφυλακής ήρθε μια μέρα στο μαγαζί και μου είπε:

-Εδώ που τα λέμε, δεν μπορεί να ζούμε συνέχεια έτσι! Από ποιον θα πρέπει να πάρω εγώ διαταγές; Από τη νομαρχία δε μου δίνουν καμιά διαταγή πια. Χαμπάρι δεν έχω τι πρέπει να κάνω. Και πόσες παρανομίες δε γίνονται! Ο καθένας κάνει ό,τι του κατεβαίνει… Άμποτε να γινόταν επιτέλους κι αυτή η επανάσταση… γιατί δεν είναι ζωή αυτή!

Κι έφυγε.

 Το πόσο έξυπνοι ή όχι ήταν οι αστυνομικοί του καθεστώτος, φαίνεται κι από ένα σπαρταριστό περιστατικό που μας μεταφέρει ο Τζερμανέτο.

Ήταν η περίοδος που το Κομμουνιστικό Κόμμα ανέπτυσσε έντονη δράση για την οργάνωση πυρήνων στις επιχειρήσεις. Η αστυνομία κάτι είχε μάθει σχετικά και προσπαθούσε να ανακαλύψει τι γινόταν. Αλλά δεν ήξερε συγκεκριμένα τι ήταν αυτοί οι πυρήνες. Η αστυνομία πήρε τη διαταγή: «Να ανακαλυφθούν οι πυρήνες!» Αλλά τι ήταν αυτοί οι «πυρήνες»; Στην Ιταλία οι χαφιέδες της Ασφάλειας επιστρατεύονταν συνήθως από ανέργους που προέρχονταν από τα πάμφτωχα χωριά του Νότου και οι οποίοι τα έχαναν κυριολεκτικά στο «μακρινό Βορρά». Τι μπορούσαν να ξέρουν αυτοί για τον κομμουνισμό και τους «πυρήνες» του στις μεγάλες πόλεις; Στην αρχή, όταν πρωτοέρχονταν, φυλάγονταν από τα αυτοκίνητα και τους περαστικούς, ύστερα θαμπώνονταν από τις βιτρίνες και θέλανε να δουν τα ντεκολτέ των γυναικών του δρόμου, να μπουν στα καφενεία και στους κινηματογράφους. Τους παράσερνε η δυνατότητα να χαρούν, χωρίς να ξοδέψουν δεκάρα, όλα αυτά τα «επίγεια αγαθά» και να παινευτούν ύστερα στους συγχωριανούς τους όταν θα γυρίζουν στα σπίτια τους.

Ο διοικητής της αστυνομίας του Μιλάνο, παίρνοντας υπόψη το διανοητικό επίπεδο των υφιστάμενών του, τους κάλεσε για να τους δώσει μερικές οδηγίες και να τους κατατοπίσει γύρω από το πρόβλημα των πυρήνων. Αλλά όταν τελείωσε το λόγο του με το συνηθισμένο «Ζήτω ο Ντούτσε!», οι φουκαράδες εκείνοι ήταν ακόμα πιο ζαλισμένοι από πρώτα. Ο διοικητής αναμφίβολα ήταν ένας καλός ρήτορας, το κακό όμως προερχόταν από το γεγονός ότι και ο ίδιος δεν καταλάβαινε και πολύ καλά τι είναι αυτοί οι «πυρήνες».

Εμπνευσμένοι από το λόγο του διοικητή τους, οι αστυνομικοί άρχισαν με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο να ψάχνουν για τους μυστηριώδεις πυρήνες. Και έτσι, χάρη στο ζήλο και στην καθιερωμένη πια συνήθειά τους, όρμησαν μια μέρα στα γραφεία μας.

Εκεί που δουλεύαμε ήσυχοι με τον Τερατσίνι, επέδραμε μια ομάδα αστυνομικών.

-Πάνω τα χέρια!

Σωματική έρευνα και ύστερα έρευνα σε όλα τα γραφεία. Τα έκαναν όλα άνω-κάτω. Για μια στιγμή ένας τους ανακαλύπτει μέσα σε κάποιο ντουλάπι δύο βαλίτσες. Μας ζήτησαν να τις ανοίξουμε. Δεν είχαμε τα κλειδιά, ούτε και ξέραμε τίνος ήταν. Γι’ αυτό αρνηθήκαμε.

-Ακολουθήστε μας! διέταξε ο επικεφαλής τους εμένα και τον Τερατσίνι.

Και κινήσαμε με τις βαλίτσες κυκλωμένοι από τους αστυνομικούς που έλαμπαν από τη χαρά τους. Ο διοικητής γύρισε προς τον Τερατσίνι και του είπε:

-Κύριε δικηγόρε, αυτή τη φορά το χάσατε το παιχνίδι. Τους ανακαλύψαμε…

Ο Τερατσίνι που σκούπιζε ήσυχα τα γυαλιά του ρώτησε:

-Τι ανακαλύψατε;

Ο αστυνομικός έδειξε τις δυο βαλίτσες.

-Ξέρω, ξέρω –είπε ο αστυνομικός, τώρα κάνεις την πάπια… -αλλά θα δούμε στο Σαν Φεντέλε…

-Είμαι κι εγώ περίεργος να δω τι έχουν μέσα αυτές οι βαλίτσες, είπε ο Τερατσίνι, γυρίζοντας προς εμένα.

-Μπορώ να σας το πω εγώ, κύριε δικηγόρε- φώναξε ο αστυνομικός με τόνο ενός ανθρώπου που δεν ξεγελιέται εύκολα- στις βαλίτσες αυτές βρίσκονται οι πυρήνες!

Και ύστερα σώπασε θριαμβευτής!

Θυμάμαι ακόμα το βλέμμα του Τερατσίνι και τα μούτρα του διοικητή της Ασφάλειας όταν άνοιξαν οι βαλίτσες.

Ύστερα από λίγες ώρες γυρίσαμε στη Σύνταξη. Δυο σύντροφοι γύρευαν τις βαλίτσες τους, που τις χρησιμοποιούσαν σα ντουλάπες για να αφήνουν τα παπούτσια, τα ρούχα, τα μαντήλια και τα πουκάμισά τους όταν έφευγαν στα συχνά ταξίδια τους για προπαγανδιστική δουλειά.

 Για επιδόρπιο ένα ακόμα ευτράπελο περιστατικό από μια προεκλογική καμπάνια και την περιοδεία του Τζερμανέτο σε κάποια ορεινά χωριά.

Μόλις φτάσαμε στο χωριό, μας προϋπάντησαν όλοι σχεδόν οι κάτοικοι ντυμένοι στα γιορτινά και με τις σημαίες μπροστά. Ζητωκραυγές, χειροκροτήματα, καπέλα στον αέρα. Κοίταξα τις σημαίες. Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, πάντως όλες κόκκινες. Διάβασα την επιγραφή της πρώτης σημαίας «Ενορία Αγίας Άννης». Στη δεύτερη σημαία έγραφε «Πρώτον βραβείο δρόμου. Δεύτερον βραβείο χιονοδρομίων». Έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Πού στην ευχή βρισκόμουν;

-Α μην κοιτάς τι γράφουν οι σημαίες! μου είπε ένας αγρότης. Εσύ δες το χρώμα! Μαζέψαμε κι εμείς όσες κόκκινες βρήκαμε. Μια τόσο μεγάλη γιορτή χωρίς κόκκινες σημαίες δε θα ήταν γιορτή της προκοπής.

Η ορχήστρα με τη χορωδία άρχισε έναν Ύμνο των Εργατών, που μήτε ο ίδιος ο Τουράτι, μήτε ο διοικητής της ασφάλειας της πόλης μου δε θα τον αναγνώριζαν.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και μια πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου από το Ατέχνως.

Να τελειώνει η πλάκα

Να τελειώνει η πλάκα

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να δικαιολογήσουν το νέο αντιλαϊκό μνημόνιο που φέρνουν καταφεύγουν στον Λένιν!
Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός «θυμήθηκε» τι έλεγε ο Λένιν για τους συμβιβασμούς.
Χτες, από τις στήλες της «Αυγής» ο Θ. Καρτερός θυμήθηκε και αυτός με τη σειρά του τα όσα έλεγε ο Λένιν κατά την εισήγησή του για την εφαρμογή της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) το 1921 στη Σοβιετική Ρωσία.
Θα ήταν ανάξιο λόγου να ασχοληθεί κανείς με το θέμα και τις συγκρίσεις. Αφού, όμως, ξύνονται οι ΣΥΡΙΖΑίοι στην γκλίτσα του τσοπάνη πρέπει να τ' ακούσουν για να τελειώνει η πλάκα.
Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ ξεχνάνε ένα βασικό ζήτημα, ότι ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι προχώρησαν σε υποχωρήσεις στην οικονομική τους πολιτική, αναβιώνοντας, προσωρινά, στοιχεία του καπιταλισμού, παραχωρώντας ορισμένες επιχειρήσεις, αξιοποιώντας την τεχνογνωσία αστικών ειδικών και αίροντας περιορισμούς στην αγορά μετά από μια επανάσταση που ανέτρεψε την εξουσία των αστών και εγκαθίδρυσε την εξουσία των σοβιέτ, μετά επίσης από έναν εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε από το 1918 μέχρι το 1921, αντιμετωπίζοντας την ενωμένη αστική αντίδραση και την ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός φανερώνει πως όποια προσπάθεια σύγκρισης σημερινών πολιτικών επιλογών οποιασδήποτε κυβέρνησης αστικής διαχείρισης με ό,τι έκαναν οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν το 1921 μόνο ως προσβολή μπορεί να θεωρηθεί.

***

Η προσβολή αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη εάν σκεφθεί κανείς ότι αυτοί που επικαλούνται τον Λένιν και τον ξαναθυμούνται στα γεράματα τον είχαν πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων στα νιάτα τους. Είναι αυτοί που αποχώρησαν από το κομμουνιστικό κίνημα απορρίπτοντας ακριβώς τις λενινιστικές υποθήκες για το κόμμα, τη δικτατορία του προλεταριάτου, την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, αφού πρώτα προσκύνησαν τον καπιταλισμό που τότε έμοιαζε παντοδύναμος, όλα τα αναθεωρητικά ρεύματα προηγούμενων δεκαετιών καθώς βέβαια και την περεστρόικα, την τελευταία δηλαδή πράξη της αντεπανάστασης που γκρέμισε ό,τι έχτισε η Οχτωβριανή Επανάσταση των μπολσεβίκων και του Λένιν.

***

Η προσβολή γίνεται θεόρατη εάν σκεφθεί κανείς ότι αυτά τα λέει μια πολιτική δύναμη που έχει διακηρυγμένο στόχο την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, που μιλά για την ανάγκη ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, τη στήριξη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, των επενδύσεών τους κ.λπ. Αυτή είναι η διέξοδος από την κρίση όπως την περιγράφουν και, μάλιστα, καλούν το λαό να βάλει πλάτη γιατί έτσι, λέει, μόνο μπορεί να προσδοκά μια ανάκαμψη και του βιοτικού του επιπέδου. Καλούν, δηλαδή, το λαό να κάνει κύκλους στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στη διαδοχική εναλλαγή ανάπτυξης και κρίσεων. Με δεδομένο ότι σε κάθε φάση (και σε κρίση και σε ανάπτυξη) οι εργαζόμενοι μετράνε βαριές απώλειες. Αλήθεια, αυτοί οι όψιμοι «λενινιστές» του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκαναν τον κόπο να δουν τι έλεγε ο Λένιν, και ο μαρξισμός, για την καπιταλιστική ανάπτυξη, που θέλουν τόσο θερμά να στηρίξουν και να ενισχύσουν ως μονόδρομο για το λαό, την ίδια ώρα που χαρακτηρίζουν «δευτέρα παρουσία» την πάλη σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την πάλη για το σοσιαλισμό;
Επικαλούνται τον Λένιν αυτοί που έχουν ανακηρύξει την πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη του κόσμου, τις ΗΠΑ, και το ΝΑΤΟ σε συμμάχους τους, είναι έτοιμοι να συνδράμουν νέους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, να χτίσουν νέες στρατιωτικές βάσεις στη χώρα, να μπλέξουν το λαό ακόμα πιο βαθιά στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

***

Να τελειώνει, λοιπόν, η πλάκα. Μαζί της να τελειώνει και η πολιτική απατεωνιά, στην οποία οι ΣΥΡΙΖΑίοι φαίνεται ότι διεκδικούν το πρώτο βραβείο. Δεν μπορούν να κρύψουν πίσω από τεχνάσματα ότι είναι ένα αστικό κόμμα, όπως όλα τα άλλα, που μάλιστα καλείται να εφαρμόσει σε σύντομο χρονικό διάστημα όσες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις δεν κατάφεραν όλοι οι προηγούμενοι. Γι' αυτό τους στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις αστικά επιτελεία, διάφοροι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι. Τον Λένιν, και το έργο του, μάλλον, στους εφιάλτες τους πρέπει να τον βλέπουν και πουθενά αλλού...

Συσπείρωση με το ΚΚΕ

Συσπείρωση με το ΚΚΕ

Κάθε μέρα που περνά, κάθε πληροφορία που βλέπει το φως της δημοσιότητας για τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έχουν ως στόχο την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, έρχεται να επαυξήσει την ανάγκη να υπάρξει η όσο το δυνατόν πιο ισχυρή λαϊκή αντίδραση σ' αυτόν το σύγχρονο Αρμαγεδδώνα που απειλεί με εξαφάνιση κάθε ίχνος κατάκτησης της εργατικής τάξης.
Είναι πλέον εξόφθαλμη η συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων, των βασικών επιτελείων της αστικής τάξης στη στήριξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και της προσπάθειας επίτευξης νέας αντιλαϊκής συμφωνίας - μνημονίου. Σταθερός τους κοινός στόχος η στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου. Επενδύοντας, παράλληλα, στη δυνατότητα αυτής της κυβέρνησης να ξεγελά, να χειραγωγεί το λαό πιο αποτελεσματικά από τις προηγούμενες.
Είναι πλέον καθαρό ότι απέναντι σε αυτήν τη σύμπλευση αστικών κομμάτων, κεφαλαίου, εργοδοτικών και κυβερνητικών συνδικαλιστικών ηγεσιών ο λαός πρέπει να αντιτάξει τη δικιά του συμμαχία, της εργατικής τάξης, των φτωχών και μικρών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, μια συμμαχία σε γραμμή ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Αυτήν την ανάγκη σήμερα την εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το μαζικό κάλεσμα στήριξης και πάλης με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που απευθύνουν εκατοντάδες εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες, νέοι εκλεγμένοι σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, σε φορείς του λαϊκού κινήματος, καλλιτέχνες, διανοούμενοι κ.ά.
Το κάλεσμα στήριξης και πάλης με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ απευθύνεται: Σ' όλους όσοι είχαν ψευδαισθήσεις, αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, είχαν δει θετικά το εμπόριο ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ. Σ' όλους όσοι με κάθε τρόπο ήθελαν να ακυρώσουν τα μνημόνια, την αντιλαϊκή πολιτική, τη λιτότητα. Ηρθε η ώρα των συμπερασμάτων, που όμως δεν πρέπει να οδηγήσουν στην απογοήτευση και την παραίτηση. Πρέπει να αξιοποιηθούν στη δράση, στην πάλη, όχι βεβαίως «επενδύοντας» σε νέες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ότι διέξοδος για το λαό είναι η καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα.
Η στήριξη της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ με τη δράση μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα ανταποκρίνεται στην ανάγκη της πάλης για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, για να δυναμώσουν η ελπίδα, ο αγώνας για την επιβίωση και το δίκιο του λαού. Ανταποκρίνεται στην ανάγκη του αγώνα για να ανατραπεί ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια, να αποδεσμευτεί η χώρα από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, για να έρθει ο λαός στην εξουσία - αναγκαία συνθήκη για να διαγραφεί μονομερώς το χρέος που δεν δημιούργησε ο λαός.
Οπως αναφέρεται στο σχετικό κάλεσμα, «η ΕΕ, το κεφάλαιο και τα κόμματά τους ενώθηκαν για να μας εξοντώσουν! Εμείς ενώνουμε τις δυνάμεις μας με το ΚΚΕ για να τους αντιπαλέψουμε, για να τους ανατρέψουμε. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να τους αφήσει σε χλωρό κλαρί, τόσο τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και τα κόμματα που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, την τρόικα, το κεφάλαιο. Σήμερα χρειάζεται ένα λαϊκό κίνημα, μια λαϊκή συμμαχία χειραφετημένα από ψεύτικες προσδοκίες, από κάλπικες ελπίδες και εκβιασμούς, από τη φοβία, την τρομοκρατία. Πρέπει ο λαός μας να σηκώσει ξανά κεφάλι. Και θα νικήσει!»