ιμπεριαλισμός made in the USA στο Ιράκ - Έκαιγαν τα πτώματα των ιρακινών αντιπάλων τους

ιμπεριαλισμός made in the USA στο Ιράκ - Έκαιγαν τα πτώματα των ιρακινών αντιπάλων τους

Φωτογραφίες με ιδιαίτερα σκληρό περιέχομενο δημοσίευσε ο ιστότοπος TMZ στις οποίες αμερικανοί πεζοναύτες στο Ιράκ φέρονται να καίνε τα πτώματα ιρακινών ανταρτών. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν μάλλον το 2004 στην Φαλούτζα, μια απ' τις ιρακινές πόλεις που αιματοκύλησε ο στρατός των ΗΠΑ κατά την περίοδο της βάρβαρης ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη χώρα. Το δημοσίευμα ανάγκασε τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ να διατάξουν επίσημη έρευνα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τραβήχθηκαν οι εν λόγω φωτογραφίες.

Ακολουθούν ορισμένες από αυτές όπως δημοσιεύθηκαν στο tmz.com.

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΟΥΝ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΑΝΘΡΑΚΩΜΕΝΩΝ ΠΤΩΜΑΤΩΝ.

Πηγή: Rev now

Περί αλλοτρίωσης

 Περί αλλοτρίωσης

Τι εστί αλλοτρίωση; Μην είναι καμία απ’ αυτές τις έννοιες που πετάνε όπου βρουν οι κουλτουριάρηδες, για να ψαρώσουν το κοινό τους, να μην τους καταλαβαίνει κανείς και να φαντάζουν περισπούδαστοι; Ή μήπως καμιά έννοια από τα πρώτα έργα του νεοχεγκελιανού μαρξ, που μυρίζουν ιδεαλισμό και πρέπει να τα βλέπουμε με επιφύλαξη –αν δεν τα απορρίπτουμε, όπως ο αλτουσέρ; Κι αν τελικά δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω, δεν είναι παρόλα αυτά μια σχετικά δυσπρόσιτη έννοια, στην οποία σκοντάφτουμε και τρώμε τα μούτρα μας, ενώ περιτριγυρίζουμε συνεχώς τον ορισμό της, χωρίς ποτέ να τον καταλαβαίνουμε πλήρως;

Δε θα διαφωνήσω ακριβώς σ’ αυτό το τελευταίο. Αλλά όταν σκοντάφτουμε σε μια φιλοσοφική έννοια, μπορεί κάποιες φορές να μας βοηθήσει η ετυμολογική της ανάλυση και να μας δώσει πληροφορίες κι υλικό, που θα δυσκολευόμασταν να προσεγγίσουμε διαφορετικά.

Η αλλοτρίωση ξεκινά από την παραγωγή κι αναφέρεται σε έναν αλλότριο σκοπό, που δεν είναι δικός μας, ή δεν τον νιώθουμε τέτοιο, και μας υποτάσσει στη μηχανή του σα γρανάζια χωρίς βούληση, υποδουλώνει κάθε μας δράση κι ενέργεια, κάθε δημιουργική δύναμη και την καθιστά κενή, ξένη στον εαυτό μας και την ουσία του. Η εργασία μετατρέπεται έτσι σε αγγαρεία και μισθωτή δουλεία, σε μια άσκοπη, μονότονη, επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα, που απορροφά κάθε ζωτικότητα, κάθε χυμό του εργαζόμενου, εντείνει την κούραση του μυαλού πρωτίστως και τον καθιστά πνευματικό ράκος, ανίκανο να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του, παρά μόνο για να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να τις ξοδέψει πάλι την επόμενη μέρα στη δουλειά.

Όπως λέει και μια φράση που έχει βάλει προμετωπίδα ο οικοδόμος στο ιστολόγιό του: ανάθεσέ μου μια δουλειά, όπου μπορώ να βάλω ένα κομμάτι του εαυτού μου και δεν είναι δουλειά, είναι τέχνη! Κι όταν αυτό ισχύσει για όλη την κοινωνία, θα είμαστε ήδη στον ώριμο κομμουνισμό, όπου η εργασία χάνει τον καταναγκαστικό της χαρακτήρα και γίνεται αυτοσκοπός, δημιουργία, παιχνίδι, δηλ όλα τα στοιχεία που εκφράζει κι εκπροσωπεί η τέχνη.

Όταν όμως δε συμβαίνει αυτό, η εργασία γίνεται αλλοτριωτική, γιατί δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σε αυτό που κάνουμε, δεν αναπτύσσουμε την προσωπικότητά μας, συμμετέχουμε μηχανικά, με τη λογική της μίνιμουμ προσπάθειας και της τυπικής παρουσίας – απουσίας· προσπαθούμε να το αποφύγουμε, να μειώσουμε την ένταση και τη διάρκειά του, να λουφάρουμε με άλλα λόγια, να κερδίσουμε χρόνο μακριά του, όπως με την αρρώστια, που τρώει το μέσα μας, μας σακατεύει ψυχικά και μας εξασθενίζει.

Η αλλοτρίωση είναι επίσης συνώνυμο της αποξένωσης, όπου ο άνθρωπος νιώθει έξω από τα νερά του, αναρωτιέται όπως ο χεμινγουέι «τι γυρεύω εγώ εδώ;» και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ένα νόημα που να τον ορίζει, να γεμίζει τη ζωή του, να του δίνει ένα στήριγμα στην καθημερινή βιοπάλη. Αυτή η αποξένωση παίρνει διάφορες μορφές. Ο εργαζόμενος αποξενώνεται απ τα μέσα παραγωγής και το προϊόν της εργασίας του –κατά συνέπεια αδιαφορεί για τα αποτελέσματα και τους καρπούς που δίνει και αρχίζει να την εκτελεί ψυχρά και μηχανικά, χωρίς μεράκι, χωρίς να δίνει και να αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτό που κάνει. Παράλληλα αποξενώνεται από συναδέλφους του και τα άλλα αδέλφια της τάξης του, που τους βλέπει ως ξένους, εχθρούς, ανταγωνιστές, απειλή για τη δική του θέση, που χειροτερεύει διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Και βιώνει αυτή την αποξένωση και στις άλλες κοινωνικές του σχέσεις, κατ’ εικόνα κι ομοίωση με τη δουλειά του. Μετατρέπεται σε λύκο κατά το πρότυπο του χομπς (homo homini lupus est).

Μιλήσαμε πιο πάνω για την ουσία του εαυτού μας και του ανθρώπου· αλλά πώς θα μπορούσαμε να την ορίσουμε; Η αλλοτρίωση νοείται ως απομάκρυνση από την ουσία του ανθρώπου, την οποία ο χέγκελ προσπάθησε να βρει στο πνεύμα και σε ένα ανώτερο ιδεώδες, μακριά από τον πραγματικό υλικό κόσμο, ενώ ο υλισμός του φόιερμπαχ τον εντόπισε αφηρημένα σε κάποια δοσμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ανθρώπου, χωρίς να τα εξετάζει στην κίνησή τους και τη ζωντανή τους πορεία στον χρόνο. Ο μαρξ αντίθετα βρήκε την απάντηση στην κίνηση και την εξέλιξη του πραγματικού υλικού κόσμου, της κοινωνίας και όρισε την ουσία του ανθρώπου ως το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων· και στο επίκεντρο αυτών των σχέσεων βρίσκεται (όχι στεγνά η οικονομική βάση, αλλά) η παραγωγή, η εργασία, που κάνει άλλωστε τον άνθρωπο να διαφέρει από τα υπόλοιπα ζώντα είδη. Κι ας μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος (κι όχι κάποια άψυχη μηχανή) παραμένει η βασική παραγωγική δύναμη αλλά κι η αποκλειστική πηγή κέρδους για το κεφάλαιο στη σημερινή κοινωνία.

Ας φανταστούμε λοιπόν ποια μπορεί να είναι σήμερα η ουσία στη ζωή ενός μακροχρόνια άνεργου ή και άλλων εργαζόμενων σε μια κοινωνία άγριας ταξικής εκμετάλλευσης· όπου καλούμαστε να επιβεβαιώσουμε την ουσία του είδους μας και της ύπαρξής μας έξω από την εργασία μας, δηλ την κατεξοχήν δημιουργική δραστηριότητα της ζωής μας. Κι όπου η παραγωγή δεν έχει ως σκοπό της την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών αλλά την ανταλλαγή, την παραγωγή εμπορευμάτων και το κέρδος που αποφέρουν. Έτσι ο κάθε παραγωγός εξαρτάται από το αν θα πουλήσει ή όχι τα προϊόντα του, συνδέει άμεσα με το εμπόριο την ύπαρξη και τη σκέψη του, αρχίζει ασυνείδητα να βλέπει τις ανθρώπινες σχέσεις ως σχέσεις μεταξύ πραγμάτων.

Κι αυτή ακριβώς είναι η έννοια του φετιχισμού του εμπορεύματος, που ανέλυσε πρώτος ο μαρξ. Φετίχ είναι να παίρνεις μια πλευρά, μια επιμέρους πτυχή και να αναπληρώνεις το σύνολο, να υποκαθιστάς πχ τον έρωτα και τη γυναίκα που δεν έχεις με τα εσώρουχά της, τη χαμένη ζωή με τα προϊόντα που υπόσχονται να σου αγοράσουν την ευτυχία, την αντικαπιταλιστική πάλη με το νόμισμα –που δεν είναι φετίχ, όπως είχε πει κι ο μέγας αλέξης της ελληνικής πολιτικής.

Γι’ αυτό κι η λύση δεν είναι προφανώς να γυρίσουμε πίσω στην εποχή των μικρών παραγωγών του χωριού και να φέρουμε την εμπορευματική παραγωγή σε πιο ανθρώπινα μέτρα, ούτε κάποιο είδος εναλλακτικού εμπορίου με αυτοδιαχείριση, που επιστρέφει φαινομενικά στον παραγωγό το προϊόν της δουλειάς του και τα μέσα παραγωγής, αλλά διατηρεί στο ακέραιο την αγορά, τον ανταγωνισμό και τα εμπορεύματα, ως βασικές πηγές αλλοτρίωσης.

Τα γράφει πολύ καλά κι ο καζαντζάκης, στον επίλογό του από το «ταξιδεύοντας στη ρουσία», όπου παρομοιάζει τη σοβιετία με ηφαίστειο, που παραμένει ενεργό κι απειλεί την παρηκμασμένη πομπηία του καπιταλιστικού κόσμου. Και παρακάτω λέει.

Κρίσιμη, οδυνηρή η στιγμή που περνούμε. Ο άνθρωπος πιάστηκε στους τροχούς της μηχανής, δεν μπορεί πια να ξεφύγει. Ξαπόλυσε τις δαιμονικές ποσότητες της ύλης και τώρα δεν μπορεί πια να τις υποτάξει στη μυστική ποιότητα, στην ψυχή του. Το πνέμα που υπόταξε την ύλη τώρα υλοποιείται κι αυτό, γίνεται παράρτημα της μηχανής και την ακολουθάει σαν ύλη.

Πολλοί ονειροπόλοι προτείνουν: «Η μόνη σωτηρία, να γυρίσουμε στην παλιάν απλότητα, να λιγοστέψουμε τις ανάγκες μας, μα καταργήσουμε τη σημερινή πολυπλοκότητα της ζωής, που δε μας αφήνει μια στιγμή λεύτερους. Μονάχα έτσι το κάθε κομμάτι της ύλης που θα δουλεύουμε θα γιομώνει πάλι ψυχή. Πώς δούλευαν το μεσαίωνα; Η πέτρα, το ξύλο, το μέταλλο ζωντάνευαν, αλάφρωναν, γίνουνταν πνέμα κάτω από την υπομονετικήν ερωτική αναπνοή του εργάτη. Ας ακολουθήσουμε κι εμείς το δρόμο αυτόν, ας γυρίσουμε πίσω!»

Ρομαντικές επιπολαιότητες. Ν’ απλοποιήσουμε τη ζωή μας, να γυρίσουμε πίσω στο μεσαίωνα, στις Αγάπες των πρώτων χριστιανών ή ακόμα πιο πίσω, στην πρωτόγονη κοινοχτημοσύνη των άγριων –όλα τούτα είναι ονειροπολήματα ανίκανων ανθρώπων. Η ζωή δε γυρίζει πίσω· πάει μπροστά συντρίβοντας όσους δεν μπορούν να την ακολουθήσουν. Ας πάμε μαζί της. Κι ακόμα πιο πολύ: ας τη σπρώξουμε να πάει πιο πέρα. Έτσι μονάχα θα τη βοηθήσουμε να περάσει την απαραίτητη τούτη περίοδο της μηχανοποίησης και να λευτερωθεί. Η λύση βρίσκεται πάντα μπροστά, ποτέ πίσω.

Ο εργάτης δεν μπορεί σήμερα, όπως στο μεσαίωνα, ν’ αγαπήσει το έργο του. Το μεσαίωνα δούλευε με υπομονή κι έρωτα την ύλη. Αμοιβή του θεωρούσε όχι μονάχα, το μεροκάματο παρά, πολύ περισσότερο, την αναγνώριση των ανθρώπων ή της κοινότητας που του ‘δωκε την παραγγελιά. Κι ακόμα πιο μεγάλη αμοιβή ένιωθε την ίδια τη χαρά δημιουργώντας ένα ωραίο ή ένα χρήσιμο έργο.

Σήμερα ο εργάτης καμιάν εσωτερική σχέση δεν έχει με το έργο του. Πώς είναι δυνατό να ‘χει; Δουλεύει χρόνια από το πρωί ως το βράδυ, κάνει την ίδια πάντα κίνηση, εχτελεί μηχανικά μια λεπτομέρεια, χωρίς να ενδιαφέρεται μήτε για το σύνολο μήτε για την ωραιότητα ή τη χρησιμότητα της δουλειάς του. Γιατί να ενδιαφέρεται; Δουλεύει κι η προσωπική του συνεισφορά, καμιά θεμελιακήν αξία δεν μπορεί να ‘χει στην ποιότητα του έργου.

Κι ακόμα περισσότερο: μισεί το έργο που κάνει, το μισεί γιατί νιώθει πως το έργο αυτό ολοενα και τον αποχτηνώνει, του σκοτώνει την ψυχή και το σώμα. Το μισεί ακόμα γιατί ξέρει πως όλοι του οι κόποι παχαίνουν και πλουτίζουν τ’ απάνθρωπα αφεντικά του, τους κεφαλαιούχους. Αυτός, η γυναίκα του, τα παιδιά του, τ’ αγγόνια του, γενεές γενεών, θ’ αποχτηνώνουνται, μεροδούλι, μεροφάι. Επομένως μόνη του φροντίδα είναι να λιγοστέψει, όσο μπορεί, τις εργάσιμες ώρες και να μεγαλώσει, όσο μπορεί, το μεροκάματο.

Μην του πείτε, για να τον παρηγορήσετε, πως δουλεύει για την κοινωνία ή για το κράτος. Μισεί την κοινωνία τούτη που τόσο άνομα έχει μοιραστεί τις απόλαυσες και τους κόπους, που ‘χει θεσπίσει την αδικία, τη σκληρότητα, την εκμετάλλεψη του αντρός, την εξαχρείωση της γυναίκας. Μισεί το κράτος που υποστηρίζει ορισμένη κοινωνική τάξη –αυτή που εκμεταλλεύεται τον ιδρώτα και την πείνα του λαού και πλουτίζει.

Τι πρέπει να γίνει; Όπως γρηγόρεψε ο ρυθμός της ζωής, ανάγκη αναρίθμητοι άνθρωποι να δουλεύουν στις φάμπρικες, κάτω στη γης, στη θάλασσα. Να γυρίσει πίσω ο εργάτης στη μεσαιωνική απλότητα κι αγάπη, αδύνατο. Καμιά ελπίδα μεταθανάτιας αμοιβής δεν τους ξεγελάει πια· τίποτα πια δεν μπορεί να τους δώσει εγκαρτέρηση κι υπομονή. Η γης τούτη είναι η κόλαση, η γης τούτη είναι κι η παράδεισο· εδώ πρέπει να ξεσπάσει η αμοιβή κι η τιμωρία.

Με άλλα λόγια μια μεγάλη αντίφαση της εποχής μας (παράγωγη της βασικής αντίθεσης μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και της ατομικής ιδιοποίησης των καρπών της) είναι η εξής: ο εργαζόμενος αποκτηνώνεται κι αποξενώνεται ολοένα και περισσότερο στα πλαίσια μιας παραγωγής, όπου ο κοινωνικός της χαρακτήρας φτάνει σε πρωτόγνωρα ύψη, συνδέοντας διάφορες παραγωγικές μονάδες σε παγκόσμια κλίμακα κι εισάγοντας στη δουλειά όλο και περισσότερους προλετάριους –παράλληλα με τη δραματική αύξηση της ανεργίας στο δυτικό κόσμο.

Η λύση λοιπόν δε βρίσκεται στο παρελθόν των ταξικών, εμπορευματικών κοινωνιών, αλλά στην υπέρβασή του και τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική, που θα ενώσει την ανθρωπότητα (αφού τσακίσει πρώτα τους εχθρούς της), θα αναπτύξει τον άνθρωπο ως κοινωνική προσωπικότητα και θα πάρει από τον καθένα ό,τι καλύτερο μπορεί και διαθέτει.

Υγ: για όσους σφους αναγνώστες θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο στην έννοια της αλλοτρίωσης, η κε του μπλοκ συνιστά το βιβλίο του ρούση «ο λόγος στην ουτοπία» (εκδόσεις γκοβόστη) και του ούγγρου μέσαρος «η θεωρία του μαρξ για την αλλοτρίωση», που μπορείτε να το βρείτε εδώ και να το κατεβάσετε για να το διαβάσετε.

Το 2013 τέλειωσε, ας κάνουμε ταμείο! (για τον Τουρισμό τη χρονιά που πέρασε)

 Το 2013 τέλειωσε, ας κάνουμε ταμείο! (για τον Τουρισμό τη χρονιά που πέρασε)

Σκέμπρη Τζένη 

Η αλήθεια πίσω από την ρεκλάμα είναι άλλη

Το 2013 τέλειωσε, ας κάνουμε ταμείο. Το 2013 ήταν χρονιά ρεκόρ για τον Τουρισμό με αύξηση αφίξεων, εισπράξεων και κερδών. Ο Τουρισμός, παρότι επηρεάζεται από την καπιταλιστική κρίση, είναι ένας από τους πιο δυναμικούς κλάδους. Η ταξιδιωτική κίνηση έφτασε το 2013 στα 17,8 εκατ. τουρίστες και 13 δις άμεσα έσοδα. Τα αστικά επιτελεία και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παρουσιάζουν τον Τουρισμό ως την ατμομηχανή της ανάκαμψης.

Ποιοι ωφελούνται όμως, ποιοι καταστρέφονται και ποιοι βιώνουν την εκμετάλλευση από τη δυναμική που παρουσιάζει ένας από τους σημαντικότερους κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα;

Ποιος ωφελήθηκε από τη δυναμική του τουρισμού

1) Ισχυροποιήθηκαν οι μονοπωλιακοί ξενοδοχειακοί όμιλοι. Τα 5άστερα ξενοδοχεία έχουν τις μεγαλύτερες πληρότητες και εισπράξεις, ενισχύεται η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση. 

2) Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι επέκτειναν τη δράση τους σε νέους τομείς, δημιουργούν φάρμες, ελαιώνες, αμπελώνες, συγκεντρώνουν τη γη, συμμετέχουν σε εταιρείες εστίασης, παραγωγής τροφίμων, στο "real estate", σε εταιρείες διαχείρισης υποδομών (π.χ. μαρίνες). Προχωρούν σε επενδύσεις σε ανταγωνιστικές χώρες στα Βαλκάνια, στην Τουρκία κ.α. 

3) Ενισχύεται ο ρόλος των tour operators, η διασύνδεσή τους με τους μεγάλους ξενοδοχειακούς ομίλους αλλά και η άμεση διαχείριση ξενοδοχειακών μονάδων απ' αυτούς.

Ποιοι είναι οι χαμένοι

Από παλιότερη κινητοποίηση των ξενοδοχοϋπάλληλων

1) Εντάθηκε η εκμετάλλευση των εργαζομένων. 15% μειώσεις στους μισθούς, μεγάλες καθυστερήσεις στην καταβολή των δεδουλευμένων, ατομικές συμβάσεις εργασίας με εξευτελιστικά μεροκάματα, καταστρατήγηση του ωραρίου, εντατικοποίηση της εργασίας, αύξηση των εργατικών ατυχημάτων. Έρχεται μάλιστα με το τέλος του 2013 και νέο χτύπημα στους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα των ξενοδοχοϋπαλλήλων. Με τη νέα 2ετή Κλαδική Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψαν οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας Επισιτισμού Τουρισμού μεγαλώνει η μείωση του 15% στους μισθούς, αφού οι ξενοδοχοϋπάλληλοι εξαναγκάζονται σε 10ωρη δουλειά και απλήρωτη 2ωρη υπερωρία, όταν τα ξενοδοχεία έχουν αυξημένη πληρότητα. Εγκαινιάζουν λοιπόν από τον κερδοφόρο κλάδο του τουρισμού και τη θεσμική αποσάθρωση του 8ωρου χρόνου εργασίας. 

2) Η κρατική παρέμβαση υπονόμευσε μισθούς και δικαιώματα: με την "Επιταγή Εργασίας" που παρείχε 10.000 φθηνούς επιδοτούμενους εργαζόμενους, με την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων, με την μεγαλύτερη αξιοποίηση της μαθητείας. 

3) Οι οικογενειακές επιχειρήσεις και οι αυτοαπασχολούμενοι, στα ξενοδοχεία, την εστίαση και γενικά στον Τουρισμό υποφέρουν, λόγω ανταγωνισμού και εξαιτίας του "all inclusive". Χιλιάδες είναι οι καταχρεωμένοι στις τράπεζες, την εφορεία και τα ασφαλιστικά ταμεία. 

4) Σ' αυτές τις αρνητικές επιδράσεις πρέπει να προσθέσουμε και τη σημαντική μείωση του εσωτερικού τουρισμού, εξαιτίας της επιδείνωσης της θέσης της λαϊκής οικογένειας.

Άναρχη και ανισόμετρη ανάπτυξη της τουριστικής δραστηριότητας με κρατικά κονδύλια

Δυνάμωσε η άναρχη και ανισόμετρη ανάπτυξη της τουριστικής δραστηριότητας που οδηγεί στην επιβάρυνση των υποδομών και του περιβάλλοντος. Διευρύνεται η κρατική στήριξη της τουριστικής δραστηριότητας, μέσω των κονδυλίων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και του ΕΣΠΑ. Με το νόμο για την "ενίσχυση της τουριστικής επιχειρηματικότητας" προωθούνται τα μεγάλα επενδυτικά σχέδια, με μέτρα που αίρουν τους περιορισμούς για επενδύσεις σε δάση, λίμνες, προστατευόμενες περιοχές ακόμη και αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία, ενώ επεκτείνει το δικαίωμα χρήσης των αιγιαλών. Οι αλλαγές στη χρήση της γης και στο χωροταξικό σχεδιασμό οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση της γης, που ολοκληρώνεται με τις ιδιωτικοποιήσεις των υποδομών (λιμανιών, μαρίνων, αεροδρομίων, αθλητικών κέντρων) και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Ο αγώνας των ξενοδοχοϋπαλλήλων, δεμένος με όλο το ταξικό λαϊκό κίνημα

H πραγματικότητα απέχει πολύ από την εικόνα του χαμογελαστού εργαζόμενου

Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία δεν πρέπει και δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν και να δεχτούν τη νέα 2ετή Κλαδική Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψαν οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας Επισιτισμού Τουρισμού δένοντας χειροπόδαρα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, με μισθούς ανέχειας και ωράρια που θα λιώνουν τα κορμιά των εργαζόμενων του κλάδου για να αυξηθούν τα κέρδη των ξενοδόχων. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δε θα ανεχτούν, ενώ οι ξενοδόχοι αυγατίζουν τα κέρδη τους, να μεγαλώνει η μείωση του 15% στους μισθούς, με τον εξαναγκασμό σε 10ωρη δουλειά και απλήρωτη 2ωρη υπερωρία, ξεκινώντας από τον κερδοφόρο κλάδο του τουρισμού τη θεσμική αποσάθρωση του 8ωρου. Το χτύπημα του 8ωρου είναι πλήγμα για όλη την εργατική τάξη, γιατί αν περάσει στα ξενοδοχεία θα εξαπλωθεί παντού. Αυτή η ρύθμιση, για 10ωρη δουλειά και 2ωρη απλήρωτη υπερωρία, δείχνει ότι και όπου υπάρχει κερδοφορία μεγαλώνει η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και στους μισθούς. Αυτή την ανάπτυξη επαγγέλλονται παλιοί και νέοι σωτήρες. Στον αγώνα των ξενοδοχοϋπαλλήλων, δίπλα στα ταξικά σωματεία, το ΠΑΜΕ και τις Λαϊκές Επιτροπές, πρέπει να στρατευτούν όλοι οι εργαζόμενοι για την υπεράσπιση του 8ωρου, για αξιοπρεπείς μισθούς, για να μην περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις που χαρίζουν στο τουριστικό κεφάλαιο τις υποδομές, το φυσικό και ιστορικό πλούτο της χώρας.

Η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών άρρηκτα δεμένη με τον άλλο δρόμο ανάπτυξης

Επιβεβαιώνονται και στον Τουρισμό οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, υπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, για φτηνούς εργάτες χωρίς εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα που θα δουλεύουν νύχτα με νύχτα. Το μέλλον της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι η επιστροφή στις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Το μέλλον αυτοαπασχολούμενων και αγροτών δεν μπορεί να ‘ναι το ξεκλήρισμα και τα χρέη. Πρέπει να ανασυγκροτηθεί το λαϊκό κίνημα, στο πλευρό του ταξικού εργατικού κινήματος και να διεκδικήσει άλλο δρόμο ανάπτυξης. Όχι στη μονοκαλλιέργεια του Τουρισμού. Αξιοποίηση του συνόλου των παραγωγικών δυνατοτήτων και τουριστική ανάπτυξη σε αναλογία με τους υπόλοιπους τομείς της οικονομίας, με στόχο τη λαϊκή ευημερία. Απαραίτητος όρος είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού με εργατική-λαϊκή εξουσία και οικονομία, με μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Η απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης, η προάσπιση δικαιωμάτων όπως το 8ωρο και οι αξιοπρεπείς μισθοί, η διεκδίκηση στόχων πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, όπως είναι η προστασία των ανέργων, η προστασία από τους πλειστηριασμούς, η υγεία, η παιδεία, αλλά και το δικαίωμα της λαϊκής οικογένειας στις διακοπές, μπορεί να οδηγήσει στην ανασύνταξη του κινήματος με μπροστάρη τα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ, για να νιώσει ο λαός τη δύναμή του και να παλέψει για ουσιαστικές ανατροπές. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ αποτελεί προϋπόθεση για την οργάνωση της πάλης και την οικοδόμηση της ενότητας της εργατικής τάξης και για την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας.

Σκέμπρη Τζένη 

ξενοδοχοϋπάλληλος, μέλος ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

Αποδεδειγμένα με την συνεργασία της αστυνομίας η εγκληματική δράση της Χ.Α.

 Αποδεδειγμένα με την συνεργασία της αστυνομίας η εγκληματική δράση της Χ.Α.

Εμείς –και όχι μόνο- γράφαμε απ’ την αρχή βασιζόμενοι στις μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων ότι οι μπάτσοι ήταν στο σημείο που έγινε η δολοφονία από Χρυσαυγίτες του μουσικού αντιφασίστα Παύλου Φύσσα την παρακολούθησαν απαθείς και άφησαν την συμμορία να φύγει με όλη της την άνεση.

Είχε βγεί τότε στις τηλεοράσεις (δείτε το βίντεο) ο θλιβερός εκπρόσωπος των μπάτσων να ισχυριστεί ότι η ομάδα της ΔΙΑΣ έφτασε μετά την δολοφονία επικαλούμενος «στοιχεία που προκύπτουν απ’ την έρευνα που έχει γίνει» και να διέψευσε τους αυτόπτες μάρτυρες, επικαλούμενος ότι τα λεγόμενα τους, είναι αποτέλεσμα «ψυχολογικής φόρτισης»,

Σήμερα όμως δημοσίευμα της ιστοσελίδας του «Βήματος» φέρνει στην δημοσιότητα την απομαγνητοφώνηση των διαλόγων, μεταξύ αστυνομικών που ήταν στο σημείο της δολοφονίας και του επιχειρησιακού κέντρου της ΕΛ.ΑΣ, καταρρίπτοντας πανηγυρικά τους αρχικούς ισχυρισμούς της αστυνομίας.

Χαρακτηριστικό απόσπασμα του δημοσιεύματος:

«Είκοσι άτομα της Χρυσής Αυγής μας ενημερώνουν ότι είχανε μία διαμάχη με άτομα του γνωστού χώρου (σ.σ. δηλαδή αντιεξουσιαστές). Είμαστε πλησίον. Προσπαθούμε να κατευνάσουμε τα πνεύματα. Πάντως να γνωρίζετε, απ' ότι διακρίνουμε, υπάρχουν και κάτι σιδερομπουνιές με όπλα…».
Σε αυτή την αναφορά προχώρησαν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ προς το κέντρο της Αμεσης Δράσης λίγες στιγμές πριν την δολοφονία του 35χρονου Παύλου Φύσσα την 17η Σεπτεμβρίου 2013, στην Αμφιάλη.

Από την απομαγνητοφώνηση των διαλόγων, μεταξύ αστυνομικών που έσπευσαν επί τόπου και του επιχειρησιακού κέντρου της ΕΛ.ΑΣ προκύπτει ότι στην κρίσιμη φάση ο ρόλος ορισμένων αστυνομικών ήταν «παθητικός» και είχαν δεχθεί τις διαβεβαιώσεις των μελών της Χρυσής Αυγής ότι «στόχος» τους ήταν αντιεξουσιαστές και όχι πολίτες που έβλεπαν ποδοσφαιρικό αγώνα στην καφετέρια. Ωστόσο το κέντρο της ΕΛ.ΑΣ ακούγεται να τους δίνει εντολή «να μείνουν σε απόσταση προκειμένου να δίνουν εικόνα στο κέντρο της ΕΛ.ΑΣ»!

Μια επιλογή που ίσως απέβη μοιραία.
Θα απολογηθεί κανένας, από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου για όλα αυτά τα ψέματα που μας σερβίριζαν τόσο καιρό οι μπάτσοι;
Οσο για την σύλληψη του Ρουπακιά, μια φράση που αποδίδεται στην μπατσίνα που τον συνέλαβε τα λέει όλα: « ε, όχι και μαχαίρια!».

Αποδεκτό και λογικό ήταν για τους μπάτσους να παρακολουθούν απαθείς πράξεις φασιστικής απάνθρωπης βίας, αλλά όχι και να γίνεται δολοφονία μπροστά στα μάτια τους.

Πηγή: Βαθύ κόκκινο

ΚΕΡΚΥΡΑ- Ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης για τις απολύσεις σε Δήμο και ΔΕΥΑΚ

 Ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης για τις απολύσεις σε Δήμο και ΔΕΥΑΚ

Εκφράζουμε την κατηγορηματική αντίθεση μας στις απολύσεις 36 Δημο-τικών Υπαλλήλων του Δήμου Κέρκυρας και 24 Υπαλλήλων της ΔΕΥΑΚ.

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εφαρμόζοντας πιστά τις πολιτικές της Ε.Ε (τις οποίες έχουν συνυπογράψει) πετούν στον καιάδα της ανεργίας ακόμα 62 οικογένειες. Παράλληλα μειώνουν την δυνατότητα των υπηρεσιών του Δήμου Κέρκυρας και της ΔΕΥΑΚ να προσφέρουν υπηρεσίες στους κατοίκους του Νησιού. Είναι σίγουρο ότι έτσι ανοίγουν το δρόμο για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και άλλων Δημοτικών υπηρεσιών και της ΔΕΥΑΚ. Πράγμα που θα επιφέρει αύξηση των Δημοτικών τελών και των τελών ύδρευσης. Άλλωστε η Δημοτική πλειοψηφία της ΝΔ στον Δήμο Κέρκυρας ξέρει καλά τον δρόμο της ιδιωτικοποίησης και του ξεζουμίσματος των Δημοτών. Έχει ιδιωτικοποιήσει την συλλογή των σκουπιδιών, συμφώνησε να παραχωρήσει τη διαχείριση τους μέσω ΣΔΙΤ σε ιδιώτες, αύξησε μεσοσταθμικά  το πάγιο στην ύδρευση κατά 100%.

Οι απολύσεις των Δημοτικών υπαλλήλων και της ΔΕΥΑΚ πρέπει να συναντήσει την κατηγορηματική αντίθεση και καταδίκη του Κερκυραϊκού λαού και της νεολαίας.

Παράλληλα είναι απαραίτητο να βγουν πολιτικά συμπεράσματα για για το που οδηγούν οι πολιτικές της Ε.Ε και των κομμάτων του Ευρωμονόδρομου και να καταδικαστούν στην εργατική και λαϊκή συνείδηση.

Εκφράζουμε την συμπαράσταση μας στους Δημοτικούς υπαλλήλους και τους Υπάλληλους της ΔΕΥΑΚ. Απαιτούμε την άμεση ανάκληση των διαθεσιμοτήτων, των απολύσεων.

Θα προτείνουμε στην επόμενη συνεδρίαση του Π.Σ. Ι.Ν. να καταδικάσει τις απολύσεις και να συζητήσει την ανάκληση τους.

Καλούμε τον Κερκυραϊκό λαό και τους φορείς τους  να συμπαρασταθούν στους απολυμένους και να απαιτήσουν την άμεση ανάκληση τους.

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ Αποζητά τα εύσημα της ΕΕ και της αστικής τάξης

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ

Αποζητά τα εύσημα της ΕΕ και της αστικής τάξης

Ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του

Ως μέτρα «έξω από το πλαίσιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού» παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, παρότι αποτελούν κεντρική κατεύθυνση της ΕΕ πολύ πριν από την κρίση

Phasma

Στο διαγκωνισμό του με τον Αντ. Σαμαρά για το ποιος είναι ικανότερος να διαχειριστεί την έξοδο απ' την κρίση και την αναιμική ανάκαμψη υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, ο Αλ. Τσίπρας ανέσυρε, χτες, μιλώντας στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, τις κατηγορίες για διαπραγματευτική υστέρηση της κυβέρνησης, για «φαύλο» και «σάπιο πολιτικό προσωπικό».
Από θέση θιασώτη της ΕΕ απάντησε στα διλήμματα που θέτει ο Αντ. Σαμαράς χαρακτηρίζοντάς τα «ανόητα» και δηλώνοντας σε ό,τι αφορά την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Κομισιόν πως «σκοπεύουμε να αξιοποιήσουμε όλους τους τρόπους (...) για να αναβαθμίσουμε τη διαπραγματευτική δυνατότητα της χώρας», για λογαριασμό των αστικών συμφερόντων απ' τη σκοπιά των οποίων και μόνο διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις στα ευρωενωσιακά διαβούλια.
Στο πλαίσιο αυτό κατηγόρησε τον Αντ. Σαμαρά ότι αν και βρέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο «αντί να αξιοποιήσει τις δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της ΕΕ και της Κομισιόν και του ΔΝΤ για λάθος πολλαπλασιαστές, για λάθος συνταγή, αντί να αξιοποιήσει αυτή καθεαυτή την ίδια την έρευνα που διεξάγεται μέσα στο ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, για να πει "ως εδώ", δεν είπε κουβέντα (...) Ο πρωθυπουργός φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων. Κατώτερος των απαιτήσεων και των προσδοκιών»!
Ο Αλ. Τσίπρας, προσπαθώντας να κρύψει ότι η στρατηγική της ΕΕ υπέρ των μονοπωλίων, εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη της, παρουσίασε ως εξαίρεση την Ελλάδα και τις «"διαρθρωτικές" αλλαγές που γύρισαν τη χώρα πίσω στη δεκαετία του '50»! Κατήγγειλε ότι «όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα μας είναι έξω από το πλαίσιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού», όταν τα μέτρα που παίρνονται υπάρχουν ως κατεύθυνση στις ευρωενωσιακές Συνθήκες πολλά χρόνια πριν την κρίση, ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που είχε αποδεχθεί και ψηφίσει ο βασικός πυρήνας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.
Για λογαριασμό της αστικής τάξης διαμαρτυρήθηκε και για τα λεγόμενα του Ο. Ρεν, λέγοντας πως «όλα όσα έγιναν στην Ελλάδα είχαν ένα και μοναδικό στόχο: Οχι τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, αλλά τη σωτηρία των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών και των ευρωπαϊκών τραπεζών». Και προσήψε στην κυβέρνηση «παράδοση χωρίς αντίσταση και χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης στις ανορθολογικές ορέξεις της τρόικας», προσπερνώντας την άλλη παραδοχή του Ο. Ρεν, που είναι και απτή πραγματικότητα, ότι τα μέτρα συναποφασίζονται στην ΕΕ απ' τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της.
Με αφορμή τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του ΤΤ κατηγόρησε τις τράπεζες ότι δανειοδοτούν επιχειρήσεις της αρεσκείας τους και ζήτησε να γίνει άμεσα έλεγχος σε όλα τα επισφαλή δάνεια, όπως και στα δάνεια που έχουν πάρει πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ. Απείλησε, μάλιστα, για να εμφανίσει εμμέσως το κόμμα του ως πρωτεργάτη της κάθαρσης, πως με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «θα διερευνηθούν όλες οι αποφάσεις, θα κληθούν όλοι οι υπεύθυνοι να δώσουν λόγο για τις ενέργειες αυτές».
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως δεν πρόκειται να υπογράψει, αν του ζητηθεί, «για τη συνέχεια των μνημονίων της καταστροφής και της εξάρτησης» και πως «εμείς δεσμευόμαστε και υποχρεωνόμαστε απέναντι στον ελληνικό λαό», αποκρύβοντας όμως τη δέσμευσή του στη στήριξη του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας, της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, τη δέσμευσή του στο στρατηγικό πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ.
Απευθυνόμενος στο εσωκομματικό ακροατήριο, λίγες μέρες μετά την αποχώρηση του Π. Τατσόπουλου απ' την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας διαμήνυσε: «Είμαστε το πιο δημοκρατικό πολιτικό υποκείμενο. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν υπάρχει η έγνοια της αυτοπροστασίας. Της συλλογικής προστασίας της προσπάθειάς μας και της συλλογικής μας αξιοπρέπειας. Φαινόμενα εκφυλιστικά, φαινόμενα απαξιωτικά της συλλογικής προσπάθειας, από εδώ και στο εξής δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτά από τη συλλογικότητα, όχι από τις ηγεσίες. Εχουμε ευθύνη και χρέος συλλογικά να προστατέψουμε την κοινή προσπάθεια, να αντιστοιχηθούμε με το ύψος των περιστάσεων».

    

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το γεωπολιτικό παιχνίδι

Ενα ακόμα «βέλος» απ' τη «φαρέτρα» του βγάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στον ανταγωνισμό του με την κυβέρνηση για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Αντιγράφουμε απ' το κεντρικό άρθρο της χτεσινής «Αυγής»: «...Η προϊούσα γερμανοποίηση της Ευρωζώνης φέρνει πλησιέστερα την πολιτική αποδιάρθρωσή της και προκαλεί όχι στενά οικονομικά αδιέξοδα, αλλά γεωπολιτικούς σεισμούς. Η κυβερνητική επιμονή στον μερκελισμό ζημιώνει τη χώρα και επιτρέπει την αποδιοργάνωση της ΕΕ».

Κι αμέσως μετά εξηγεί: «Μια Ευρωπαϊκή Ενωση που δεν μπορεί να εγγυηθεί την οικονομική ασφάλεια μικρών αλλά και μεγάλων εταίρων δημιουργεί γεωπολιτικές "τρύπες", τις οποίες θα επιχειρήσουν να καλύψουν άλλες ισχυρές διεθνείς δυνάμεις, προκαλώντας ανατροπές σε παγκόσμιο επίπεδο. Οχι μόνο στην ευαίσθητη περιφέρεια της ΝΑ Ευρώπης, αλλά σε πλανητικό πεδίο. Τι σημαίνει, άραγε, το ότι τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας ξεπέρασαν τα εμπορικά πλεονάσματα ακόμη κι αυτής της Κίνας, όπως ανακοινώθηκε χθες; Πόσο απέχουμε από έναν ακήρυχτο πόλεμο αγορών; Ποιος θα συνεχίσει να πληρώνει με τα ελλείμματά του τα θηριώδη γερμανικά πλεονάσματα; Ποιες ανατροπές θα επιφέρει η μετατροπή της Ευρωζώνης σε διάτρητη γεωπολιτική ζώνη, την ώρα που η Γερμανία και οι ΗΠΑ επιχειρούν να περιορίσουν τη ρωσική επιρροή στην Ουκρανία, στα Βαλκάνια και την Ασία; Αν η Γερμανία πάσχει από πολιτική μυωπία και υποκύπτει στο μοιραίο ιστορικά imperium, είναι πιθανόν να πυροδοτήσει ένα συνεχές συμμαχιών, επιβάλλοντας την υπέρβαση παραδοσιακών εχθροτήτων ανάμεσα σε γειτόνους και τη δημιουργία νέων γεωπολιτικών αξόνων».

Το μήνυμα μοιάζει να έχει πολλούς αποδέκτες και αποστολέα όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς απηχεί ανησυχίες και προβληματισμούς που «σέρνονται» στους κόλπους της αστικής τάξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η πολιτική, που κυριαρχεί στην ΕΕ υπό τον ηγετικό ρόλο της Γερμανίας και των συμμάχων της, είναι επικίνδυνη για τη σταθερότητα της ΕΕ. Ανησυχεί μήπως η ΕΕ χάσει έδαφος στον ανταγωνισμό με άλλα καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα και αποδυναμωθεί. Συντάσσεται ως κόμμα αστικής διαχείρισης με τις στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου, προσπαθώντας επίσης να εκφράσει ελληνικά αστικά συμφέροντα μέσα στην ΕΕ, την αγωνία τους να εξασφαλιστούν οι όροι για την αμεσότερη έξοδο από την κρίση.

Εκείνο το οποίο αποσιωπά, ωστόσο, είναι πως η αναδιάταξη συμμαχιών, οι άξονες και αντιάξονες, οι ακήρυχτοι και κηρυγμένοι πόλεμοι κάθε είδους και επιπέδου, είναι μια φυσική, νομοτελειακή διαδικασία στον καπιταλισμό που τα πάντα υποτάσσονται στο κέρδος, μπρος στο οποίο και στον ανταγωνισμό για τον προσπορισμό του σε όλο και μεγαλύτερα μεγέθη, δε διστάζουν σε τίποτα οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Για τον ίδιο λόγο που υπάρχει η ΕΕ μπορεί αύριο να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Αν η ειρήνη είναι εμπόδιο στα σχέδιά τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στήσουν ένα περιφερειακό ή γενικευμένο «σφαγείο». Λυκοφιλίες δημιουργούνται και διαλύονται με την ίδια ευκολία κ.ά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει έτοιμος για παν ενδεχόμενο: «Η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι αναγκασμένη πρωτίστως να αναζητήσει διεθνή ερείσματα, εντός και εκτός της Ευρωζώνης, ώστε να δημιουργήσει μια δυναμική διαπραγμάτευσης που θα αυξήσει για τη Γερμανία και το ευρωπαϊκό επιθετικό κεφάλαιο το κόστος των εκβιασμών τους, δημιουργώντας συνθήκες για την επανίδρυση της Ευρώπης όχι με εσωστρέφεια και όρους εσωτερικής ταξικής κυριαρχίας, αλλά με πλανητική διάσταση και αντίληψη παγκόσμιας ειρήνης, δημοκρατίας και αλληλεγγύης», γράφει η «Αυγή». Τέτοια ερείσματα αναζητούσε ο Τσίπρας στις ΗΠΑ, στη Βραζιλία, στην Αργεντινή. Τέτοιο έρεισμα θέλει να αποτελέσει η συμμαχία του Νότου που ονειρεύεται. Ερεισμα για την αστική τάξη της χώρας στην προσπάθειά της να κερδίσει χαμένο έδαφος και για τον ίδιο ώστε να εκπροσωπήσει καλύτερα τα συμφέροντά της. Μόνο που σ' αυτήν τη διαδικασία δε χωράει ούτε το μικρότερο απ' τα λαϊκά συμφέροντα.

Β.

Η πορνογραφία των όπλων

 Η πορνογραφία των όπλων

Μ' ένα όπλο, μπορείς κατά βάση να κάνεις τα εξής πράγματα:

1. Να το συντηρείς.

2. Να πυροβολείς.

3. Να το κρατάς και να το επιδεικνύεις.

4. Να το στρέφεις εναντίον άλλων.

5. Να το στρέφεις εναντίον του εαυτού σου.

Νομίζω πως ήταν ο Ρολάντ Μπαρτ που πρώτος απευθύνθηκε στο ζήτημα του εξαιρετικά βαρετού χαρακτήρα των οργίων στα μυθιστορήματα του Ντε Σαντ, και ιδιαίτερα στις 120 ημέρες στα Σόδομα, όπου οι ελευθέριοι και τα θύματά τους σηκώνονται κάθε μέρα για ένα αυστηρά ρυθμισμένο πρόγραμμα περιπτύξεων και βασανιστηρίων, που κινούν τον χρόνο μηχανικά, σαν τα γρανάζια ενός ρολογιού: σοδομισμός, κοπροφαγία, ουρολαγνία, αιμομιξία, παρτούζα· στις φωτογραφίες απ' την "ζωή" των Χρυσαυγιτών, ο σαδικός ψυχαναγκασμός της ηδονής μεταφράζεται στην αντίστοιχη ρουτίνα: συντήρηση του όπλου, χρήση του όπλου, θώπευση του όπλου, στρέψιμο του όπλου σε άλλους, στρέψιμο του όπλου στον εαυτό.

Μεταξύ της πορνογραφίας και της οπλομανίας, σχέσης της οποίας τα θεμέλια εδραιώνονται στον στρατό, χώρο συνάντησης της τσόντας και του G3, η διαλεκτική διαμεσολάβηση λέγεται ανία. Η ατέλειωτη βαρεμάρα του αστικού στρατού, η στέρηση του στρατιώτη από ερεθίσματα άλλα από την καθημερινή ρουτίνα ασκήσεων, παραγγελμάτων, μικρών ή μεγαλύτερων εξευτελισμών της προσωπικότητας και κενού από κάθε περιεχόμενο χρόνου, οι στρεβλώσεις και οι εμμονές που αυτό ενθαρρύνει και καλλιεργεί, αποτελούν το γόνιμο έδαφος για την αρχική σπορά και την πρώτη άνθιση του φασισμού ως εξύψωσης της ψυχικής παράλυσης σε ιδεολογία, σε επιβεβλημένο και επιβεβλητέο σκοπό της  ζωής.

Αμερικανοί στρατιώτες με τα διακριτικά των ναζιστικών SS στα όπλα

Η Χρυσή Αυγή δημιουργεί πορνογραφικό υλικό με μοναδική πρώτη ύλη την τέλεια ανιαρότητα του θανάτου. Κατασκευάζει πορτραίτα της επιδειξιομανούς ανιαρότητας της προσωπικότητας του φασίστα. Αυτή η παράδοση στην ανία, η οποία αποτελεί ένα είδος καταδίκης και απόρριψης της ζωής --ίσως το πιο τελεσίδικο-- βρίσκεται, από ό,τι φαίνεται, στην καρδιά του φασιστικού ψυχισμού. Στις διεργασίες αυτού του ψυχισμού, η ψυχική αναπηρία, η ανικανότητα του υποκειμένου να αντλήσει ευχαρίστηση ή έμπνευση από τη ζωή, μετατρέπεται σε δευτερογενή ηδονή. Η φασιστική ανιαρότητα, ως προέκταση εκτός στρατοπέδου της συστημικής ανιαρότητας της στρατιωτικής ζωής --της οποίας ο στόχος είναι η ψυχική και συναισθηματική νέκρωση ως προετοιμασία για τον φόνο και τον θάνατο-- εκφράζεται με τη μορφή του πανομοιότυπου και ατέρμονα επαναλαμβανόμενου δεκάδων φωτογραφιών που απεικονίζουν έναν από τους 5 παραπάνω εφικτούς συνδυασμούς σώματος και όπλου.

Στις φωτογραφίες αυτές συναντιούνται όσοι έχουν ήδη περάσει από τη διαδικασία ψυχικής απονέκρωσης στον ίδιο τον στρατό με αυτούς που την περνούν έξω από τις πύλες των στρατοπέδων, στις ίδιες τις πόλεις. Και είναι αυτό το στοιχείο, η κένωση δηλαδή της "εκτός των πυλών", "ελεύθερης" ζωής από κάθε εγγενές ενδιαφέρον, ο θρίαμβος της αναπηρίας της στρατιωτικής ζωής στην υποτιθέμενα ανεμπόδιστη "ιδιωτική ζωή", που επιτρέπει, στο ψυχικό και διαθετικό επίπεδο, το χαρακτηριστικό στον φασισμό πέρασμα από τις στρατιωτικές ομάδες και τις ομάδες απόστρατων σε πολιτικό "κίνημα." Ενώ το έλλογο κίνητρο του φασισμού είναι η εξάλειψη του οικονομικού ανταγωνισμού για μια πίττα που μικραίνει μέσα από την εξάλειψη μειονοτήτων, αλλοεθνών, μεταναστών και πολιτικών αντιπάλων, και, ταυτόχρονα, η πειθάρχηση της εργασίας σε στρατιωτικά πρότυπα ώστε να επιτευχθεί οικονομική ανάκαμψη, ο ιρρασιοναλιστικός του πυρήνας, που πάντα συνοδεύει την δυνατότητα αυτού του κινήτρου να ηγεμονεύσει κοινωνικά, συνίσταται μάλλον στην απουσία οποιουδήποτε κινήτρου, στην αυτιστική απόσυρση από τις κοινωνικές σχέσεις, στην αποτυχία άντλησης ηδονής από τη ζωή και τις διαφορετικές της εκφάνσεις, στην αναζήτηση, τελικά, του θανάτου ως οικουμενικής διεξόδου.

Δεν είναι απλώς το γεγονός ότι ο φασισμός έστρεψε κυριολεκτικά το όπλο στον εαυτό του όταν δεν μπορούσε πια να το στρέψει στους άλλους -- οι αυτοκτονίες, δηλαδή, πολλών από τους Ναζί όταν είδαν την ήττα να έρχεται. Ακόμα και οι φασίστες που διέφυγαν σύλληψης μετά την κατάρρευση του καθεστώτος τους, αυτοί οι οποίοι κρύφτηκαν, άλλαξαν ονόματα και παρελθόντα, και προσπάθησαν να ζήσουν μια "φυσιολογική" ζωή, δεν το κατάφεραν παρά διατηρώντας τη μία ή την άλλη μορφή κρυφής νοσταλγίας για τις "παλιές, καλές μέρες" της θανατολαγνείας, είτε με την μορφή κρυμμένων "αναμνηστικών", είτε με αυτή συναντήσεων με την "παλιοπαρέα" για από κοινού ενθυμήσεις "κατορθωμάτων" -- δηλαδή,  επαφών με το θάνατο και την καταστροφή σωμάτων.

Όμως εδώ ακριβώς, τελικά, αποκαλύπτεται στην πλήρη του μορφή αυτό που αποκαλούμε "σάπισμα" του καπιταλισμού, δηλαδή διαμεσολάβηση των ίδιων του των ζωτικών λειτουργιών (κίνηση, ανάπτυξη, κλπ) από τον θάνατο, την απονέκρωση, την καταστροφή. Στις φωτογραφίες της Χρυσής Αυγής, ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας το οποίο βρέθηκε αντιμέτωπο με το βίαιο τέλος της παρασιτείας του στους κομματικούς μηχανισμούς των αστικών κομμάτων δηλώνει ανοιχτά, και με ένα είδος επηρμένης και διαστροφικής ηδονής, την ανικανότητά του να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να μοιραστεί, επίσης δια της βίας, την απόλυτη ανικανότητά του να ξανασκεφτεί τις προϋποθέσεις της ζωής του: την επιθυμία του να επιβάλλει τη δική του ταξική θνησιγένεια, τη δική του πεισιθάνατη προδιάθεση στο σύνολο της κοινωνίας, την φιλοδοξία του να ξαναχτίσει την κοινωνία κατ' εικόνα του ερειπίου που το ίδιο είναι.

Τίποτε δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει τον κανιβαλισμό και την αυτοφαγία του κοινωνικού σώματος εκτός από την οργανωμένη δύναμη μιας τάξης που θα μπορεί να αγαπήσει τη ζωή στον βαθμό που πιστεύει στη δυνατότητά της να έχει μέλλον, και που μπορεί να πιστέψει σ' αυτή την δυνατότητα στον βαθμό που η καθημερινή του εργασία συντηρεί την κοινωνική ζωή στο παρόν. Αυτή η τάξη, της οποίας η ζωή κλέβεται για να συντηρηθεί η κοινωνική ζωή, και από το πλεόνασμα ζωής της οποίας εξαρτάται εν πολλοίς η σωτηρία ολόκληρης της Ευρώπης, δεν μπορεί παρά να είναι η εργατική τάξη.

Το κομμουνιστικό κόμμα είναι η αδιαίρετη διαίρεση.

 Το κομμουνιστικό κόμμα είναι η αδιαίρετη διαίρεση.

Μία είναι η βασική διαίρεση στην κοινωνία. Είτε με το Κεφάλαιο είτε με την εργατική τάξη. Και μία είναι η θέση σε αυτό το ερώτημα που τάσσεται και μάχεται υπέρ της αδιαίρετης κοινωνίας. Είναι η θέση των κομμουνιστών που απαντούν στο παραπάνω αδιαπραγμάτευτο ερώτημα χωρίς προστριβές: με την εργατική τάξη. Είναι διαφορετικός ο ρόλος του Κόμματος σε κάθε ιστορική περίοδο, αλλά πάντα απαραίτητος και πρωτοπόρος προς την αδιαίρετη κοινωνία, μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους.

Σε ό,τι αφορά τη δικτατορία του προλεταριάτου και συγκεκριμένα το ρόλο του στη σοσιαλιστική οικοδόμηση το Κομμουνιστικό Κόμμα κατηγορήθηκε από αντεπαναστατικές και οπορτουνίστικες δυνάμεις. Κρινόμενη εντός των συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών η κατηγορία αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί με ευκολία ως ‘εκτός τόπου και χρόνου’. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως αναγκαία προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι η επιστημονικότητα και η ταξικότητα της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο βαθμό που τα στοιχεία αυτά χάνονται, αναπτύσσεται ο οπορτουνισμός ο οποίος αν δεν αντιμετωπιστεί εξελίσσεται στην πορεία σε αντεπαναστατική δύναμη^[1]. Στο στάδιο της δικτατορίας του προλεταριάτου, η νέα κοινωνία οικοδομείται. Η ταξική πάλη διεξάγεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Αυτό κάνει αναγκαία όχι μόνο την ύπαρξη του προλεταριακού κράτους, το οποίο στα χέρια της εργατικής εξουσίας χρησιμοποιείται διττά για τη συντριβή της αντεπανάστασης και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέσω του κεντρικού σχεδιασμού, αλλά και του σιδερένιου και ατσαλωμένου ΚΚ που πρωτοστατεί στη συνέχιση της ταξικής πάλης.

Ο Λένιν έγραφε σε σχέση με το ΚΚ σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης: ‘Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένας επίμονος αγώνας, αιματηρός και αναίμακτος, βίαιος και ειρηνικός, πολεμικός και οικονομικός, διαπαιδαγωγικός και διοικητικός, ενάντια στις δυνάμεις και στις παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας. Η δύναμη της συνήθειας εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η πιο φοβερή δύναμη. Χωρίς Κόμμα σιδερένιο και ατσαλωμένο στην πάλη, χωρίς Κόμμα που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη κάθε τίμιου στοιχείου της τάξης του, χωρίς Κόμμα που να ξέρει να παρακολουθεί τις διαθέσεις των μαζών και να τις επηρεάζει είναι αδύνατο να μια τέτοια πάλη με επιτυχία’^[2].

Ανεκτίμητος όμως είναι ο ρόλος του Κόμματος και σε μη επαναστατικές συνθήκες, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συγκρότηση μετώπου όχι αντιμνημονιακού -λες και φταίει το μνημόνιο, ο συγκεκριμένος τρόπος δηλαδή εφαρμογής των πολιτικών επιλογών του Κεφαλαίου στην ελληνική έννομη τάξη, λες και τα αντιλαϊκά μέτρα δε θα παίρνονταν με άλλο τρόπο- αλλά μετώπου λαϊκής συμμαχίας, μετώπου με πρωτοπόρα την εργατική τάξη να ακολουθείται από την καταπιεζόμενη πλειοψηφία του λαού που βλέπει καθαρά τα τελευταία χρόνια τί εστί καπιταλισμός. Γιατί η κρίση του καπιταλισμού κάνει εμφανή στα μάτια όλων αυτό που καθημερινά -όχι μόνο σε περιόδους κρίσης μα και σε περιόδους ‘ανάπτυξης’ όπως αυτή που περιμένουμε…- ο εργάτης ζει στο πετσί του: την ανέχεια, την εκμετάλλευση, την κάρπωση του ιδρώτα και της ζωής για ψίχουλα. Γι αυτό το λόγο το Κομμουνιστικό Κόμμα παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην αφύπνιση της εργατικής τάξης, στον προσανατολισμό του εργατικού κινήματος και αναπτύσσει τη δουλειά του ιδιαίτερα σε κλάδους, μεγάλους εργασιακούς χώρους, μεγάλα εργοστάσια και εμπορικά κέντρα.

Το Κόμμα είναι ένα αλλά είναι πολλαπλό, στρέφεται όχι μόνο στο εσωτερικό μιας χώρας αλλά δημιουργεί διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας με τις υπόλοιπες αδιαίρετες διαιρέσεις, τα Κομμουνιστικά Κόμματα άλλων χωρών. Η πρακτική αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού μορφώματος της ΕΕ, για να υποδειχθεί στον εργαζόμενο λαό ο δρόμος της εργατικής εξουσίας έξω από την ΕΕ. Εδώ έγκειται ο σημαντικός ρόλος της «Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης». Η Πρωτοβουλία αυτή συντονίζει τη δράση κομμουνιστικών κομμάτων που θεωρούν την ΕΕ επιλογή του κεφαλαίου, η οποία ‘προωθεί μέτρα προς όφελος των μονοπωλίων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, ενισχύει τα χαρακτηριστικά της ως ιμπεριαλιστικού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού μπλοκ αντίθετου στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, εντείνει τους εξοπλισμούς, τον αυταρχισμό, την κρατική καταστολή, περιορίζοντας κυριαρχικά δικαιώματα’^[3].

Η δράση των κομμάτων της Πρωτοβουλίας ενώνεται στο όραμα μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως φτώχεια, κοινωνική αδικία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους και με αυτό το στρατηγικό στόχο παλεύουν για μια διαφορετική Ευρώπη στην ουσία και όχι στην μορφή -όπως το οπορτουνιστικό μόρφωμα του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Παλεύουν για την διάλυση του ιμπεριαλιστικού μορφώματος της ΕΕ, για την εργατική εξουσία στα κράτη της Ευρώπης, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αδιαίρετης, μιας κοινωνίας κομμουνιστικής.

Ναι, είμαστε τυχεροί που στην Ελλάδα υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα, και υπάρχει ως αναγκαιότητα εδώ και 95 χρόνια. Και που στην Ευρώπη υπάρχουν Κομμουνιστικά Κόμματα, ως αδιαίρετες διαιρέσεις, ως συγκεκριμένες καθολικότητες. Και πλέον συνεργάζονται στο πλαίσιο της «Πρωτοβουλίας» για μία κομμουνιστική Ευρώπη. Με αφορμή τη συνεδρίαση σε δύο εβδομάδες της 9μελούς Γραμματεία της «Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης», ρίχνουμε ξανά μια ματιά στους έξι στοχασμούς για το κόμμα.

---

[1] Ιδεολογική επιτροπή του ΚΚΕ, Θεωρητικά ζητήματα στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 156, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

[2] Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 41, σελ. 27-28, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

[3] Ιδρυτική διακήρυξη της «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη και επεξεργασία ευρωπαϊκών ζητημάτων και το συντονισμό της δράσης τους»

Ν. Μπογιόπουλος: Είμαι τράπεζα εγώ, καταλάβατε;;;;;;

 Ν. Μπογιόπουλος: Είμαι τράπεζα εγώ, καταλάβατε;;;;;;

 1) Στις 11/11/2013 ο κ.Σταϊκούρας, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, διαβίβασε στη Βουλή τον αναλυτικό κατάλογο με τις κρατικές ενισχύσεις που έχουν δοθεί προς τις τράπεζες από την έναρξη της κρίσης. Όπως προκύπτει, από το 2008 οι τράπεζες έχουν ενθυλακώσει το ποσό των 145 δις ευρώ! Ερώτηση: Ότι το κράτος των συσσιτίων, των μαγκαλιών, των αυτοκτονιών, έχει παράσχει στις τράπεζες (με όλους τους τύπους της ελληνικής, της ευρωενωσιακής και της παγκοσμίως καπιταλιστικής νομιμότητας) αυτόν τον πακτωλό, συνιστά σκάνδαλο; Ναι ή όχι;

   2)  Στο παραπάνω ποσό δεν περιλαμβάνονται τα 125 δις ευρώ που έχουν λάβει οι τράπεζες με τη μορφή ρευστότητας από την ΕΚΤ (έκθεση Eurobank – Μάης 2012), δεν περιλαμβάνονται τα 18 δις ευρώ από το PSI, δεν περιλαμβάνονται τα 50 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης! Ερώτηση: Ότι τα χρόνια της δυστυχίας, της καταστροφής, της φτώχειας, της πείνας, της λεηλασίας και των πλειστηριασμών, οι τράπεζες εισπράττουν (με όλους τους τύπους της καπιταλιστικής νομιμότητας) τον έναν πακτωλό μετά τον άλλον, ο οποίος φορτώνεται σαν χρέος στις πλάτες του εξουθενωμένου λαού, αυτό συνιστά σκάνδαλο;  Ναι ή όχι;

   3) Σύµφωνα µε τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας (εγγραφή στην ηλεκτρονική διεύθυνση της ΤτΕ,  5/1/2011), το Ενεργητικό των χρηµατοπιστωτικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα ανερχόταν στα τέλη του 2000 στα 265 δις ευρώ. Στα τέλη όµως του 2009, δηλαδή µετά από µια θητεία του ΠΑΣΟΚ κι άλλη µία της ΝΔ, το σύνολο του Ενεργητικού του χρηµατοπιστωτικού τοµέα, δηλαδή ο συνολικός πλούτος που είχαν ενθυλακώσει οι τράπεζες, υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο αστρονοµικό ποσό των 615 δις ευρώ! Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι: Πρώτον, οι τράπεζες έφτασαν να εμφανίζουν πλούτο 3 φορές (!) μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας! Δεύτερον, τα απολεσθέντα της χρηματιστικής «φούσκας», που τώρα η χρηματιστική ολιγαρχία ζητά να της καταβάλλει ο ελληνικός λαός με τόκο αίματος, την περίοδο 2000 – 2009 αυξήθηκαν κατά 350 δις ευρώ! Όλως τυχαίως το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο σύνολο του δημόσιου χρέους της χώρας! Αυτό συνιστά σκάνδαλο, ναι ή όχι;

   4) Από την Αμερική της «Λίμαν Μπράδερς» και της «Τζι Πι Μόργκαν» μέχρι την Ισπανία της «Μπάνκια» και  την Ιρλανδία της «Αιρις Μπανκ» τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών που καταρρέουν, το κράτος των καπιταλιστών (νόμιμα και καπιταλιστικά) τα «κοινωνικοποιεί» (!) και τα μετατρέπει σε δημόσια χρέη που τα πληρώνουν οι λαοί. Αυτό συνιστά σκάνδαλο, ναι ή όχι;

   5) Ότι οι τράπεζες χωρίζονται σε «καλές» και «κακές», όπου οι «καλές» με τα κέρδη τους και τα μερίδια αγοράς τους χαρίζονται σε άλλους τραπεζίτες ενώ οι «κακές» με τις ζημιές τους φορτώνονται στους εργάτες, στους άνεργους, στους συνταξιούχους που θυσιάζονται για να καλυφθούν οι «τρύπες» του χρηματιστικού κεφαλαίου, κι ότι όλα αυτά γίνονται  με πλήρη (καπιταλιστική) νομιμότητα, αυτόσυνιστά σκάνδαλο, ναι ή όχι;

   Και κάτι τελευταίο - που αποτελεί παρωνυχίδα σε ένα καθεστώς για το οποίο ο  ήρωας του Μπρεχτ, ο Μακχίθ, αναρωτιόταν στην «Όπερα της Πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας» και στο οποίο ο αείμνηστος Τσαγανέας περιέγραφε τα πάντα μέσα σε τρεις λέξεις:«Είμαι τράπεζα εγώ»!
    
Στον όμορφο, λοιπόν, τον ηθικό και αγγελικά πλασμένο (καπιταλιστικό) κόσμο τους,  υπάρχουν «Παρθένες Νήσοι», «φορολογικοί παράδεισοι» και «οφ σορ» εταιρείες. Ήδη από το 2002 δημοσιοποιήθηκε ότι ελληνικές  τράπεζες έβρισκαν σε µεγαλοκαταθέτες τους «παράθυρα» και τους προέτρεπαν για εκτεταµένη φοροδιαφυγή µέσω «οφ-σορ» εταιρειών. Ότι, δηλαδή, γινόταν «Σέρβις σε “οφ σορ” από τράπεζες. Διευκολύνουν µεγαλοκαταθέτες να γλυτώνουν φόρο καταθέσεων και ακινήτων», όπως από τότε σηµείωναν τα ρεπορτάζ στον Τύπο(Ελευθεροτυπία, 3/5/2002). Υποτίθεται ότι από το Υπουργείο Οικονοµικών, για την εξιχνίαση αυτού του τεραστίων διαστάσεων οικονοµικού εγκλήµατος, που στερούσε το δηµόσιο ταµείο από ανυπολόγιστα έσοδα, διεξήχθη έρευνα. Ουδείς πληροφορήθηκε κάτι σχετικό για τα αποτελέσµατά της. Αυτό συνιστά σκάνδαλο, ναι ή όχι;

   Συνεπώς: Φυσικά και να  εντοπιστούν μέχρι τελευταίου ευρώ τα θαλασσοδάνεια, οι χαριστικές πράξεις και ό,τι λοβιτούρες υπάρχουν, αν υπάρχουν και όπου υπάρχουν, στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ή οπουδήποτε. Να μη μείνει ρουθούνι για ρουθούνι μέχρι τελευταίου λαμογιού που θα αποδειχτεί ότι δεν προφυλάσσει καλά το κεφαλάκι του την ώρα που στο πλαίσιο των πολιτικών και επιχειρηματικών ανταγωνισμών έρχεται ενίοτε στο φως η κορυφή (και μόνο η κορυφή) του παγόβουνου της βρωμιάς και της σαπίλας.

Αλλά προς Θεού!

   Μη μας το παίζει και «καθαρτήριος» Ηρακλής το καθεστώς που αποτελεί την ίδια την κόπρο του Αυγείου! Που στο πλαίσιο των φορολογικών παραδείσων του και μόνο στα νησιά Καϊμάν υπολογίζεται ότι οι καταθέσεις ξεπερνούν το 1,4 τρις δολάρια. Που σύμφωνα με το περιοδικό «Forbes», περίπου 20 τρις δολάρια είναι κατατεθειμένα σε τράπεζες που έχουν την έδρα τους στους φορο-παραδείσους. Που σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν» και κατά «μια συντηρητική εκτίμηση, το ένα τρίτο του παγκόσμιου πλούτου διατηρείται σε φορολογικούς παραδείσους, όπου πραγματοποιείται το 80% των διεθνών τραπεζικών συναλλαγών» και που «περισσότερα από τα μισά κεφάλαια των διεθνών χρηματιστηρίων "σταθμεύουν" εκεί σε κάποιο σημείο της διαδρομής τους» («Νέα», 7/1/2011).

   Μη μας το παίζουν και «τιμωροί» οι επιστάτες αυτού του ρυπαρού «στάβλου»!

   Μη μας το παίζουν από πάνω και εγγυητές του «πνεύματος και της ηθικής» οι πολιτικοί διαχειριστές της καπιταλιστικής νομιμότητας. Της νομιμότητας, εν τέλει ενός συστήματος – σκάνδαλο, που όλη η ιστορία του είναι διανθισμένη από τις ιστορίες των σκανδάλων του.

πηγη: enikos.gr