Πουλάνε σε ιδιώτες τη ΔΕΗ και στο λαό κουτόχορτο

 Πουλάνε σε ιδιώτες τη ΔΕΗ και στο λαό κουτόχορτο

Ας ενημερώσει κάποιος τους κυβερνώντες πως επειδή θέλουν να πουλήσουν τη ΔΕΗ σε ιδιώτες δεν σημαίνει ότι θα πουλήσουν στο λαό κουτόχορτο.

«Το δικαίωμα της προόδου περνάει και μέσα από τις αποκρατικοποιήσεις» έφτασε να μας πει ο Αντώνης Σαμαράς στις 2 Ιούλη, όταν μια μέρα πριν αυξήθηκαν έως 11% τα οικιακά τιμολόγια της ΔΕΗ ΑΕ που υποστήριξε ότι το έκανε επειδή «ο εξορθολογισμός των τιμολογίων και η κατάργηση των σταυροειδών επιδοτήσεων αποτελεί εναρμόνιση με τους Ευρωπαϊκούς κανόνες».

Την ΕΕ επικαλείται η ΔΕΗ ΑΕ, την ΕΕ επικαλείται και η κυβέρνηση.

«Η επιλογή του μοντέλου της "Μικρής ΔΕΗ" αποτελεί υποχρέωση της χώρας, απέναντι στην Κομισιόν, ώστε να πάψει η ΔΕΗ να έχει δεσπόζουσα θέση στην αγορά ηλεκτρισμού και να σταματήσει να μονοπωλεί την εκμετάλλευση των λιγνιτών και των υδάτινων πόρων της χώρας» αναφέρεται σε non paper της ΝΔ και παραδέχεται πως η απελευθέρωση των αγορών σημαίνει ότι η ενέργεια, ο λιγνίτης,  το νερό, πρέπει να γίνουν εργαλεία παραγωγής κερδών για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Είναι αυτό πρόοδος;  

Πουλήθηκαν τα ΕΛ.ΠΕ, η Ολυμπιακή, ο ΟΤΕ. Παραχωρήθηκαν στο κεφάλαιο λιμάνι, αεροδρόμιο και αυτοκινητόδρομοι. Και τελικά οι συντάξεις κόπηκαν, τα διόδια αυξήθηκαν, τα καύσιμα επίσης.

Μήπως είναι πρόοδος ότι κόσμος και κοσμάκης δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα; 600 εκατομμύρια ευρώ χρωστούσαν το 2013 στη ΔΕΗ νοικοκυριά και αυτοαπασχολούμενοι, δηλαδή τα τιμολόγια χαμηλής και μέσης τάσης.

 

- Ας αφήσουν τα παραμύθια πως «διασφαλίζονται απολύτως οι θέσεις εργασίας» όταν οι ίδιοι παραδέχονται πως είναι «υποχρέωση του επενδυτή να διατηρήσει για τουλάχιστον 5 χρόνια τις θέσεις εργασίας». Μετά τα 5 χρόνια τι θα γίνει; όλοι ξέρουν... 

 

- Ας αφήσουν τα παραμύθια με τον τουρισμό που θα πληγεί από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη ΔΕΗ. Για τα καλοκαιρινά «μπλακ - αουτ» στη Σαντορίνη πέρσι και στην Αίγινα το 2010 δεν ευθύνεται καμία απεργία! 

 

- Ας αφήσουν τα παραμύθια για τα οφέλη του ανταγωνισμού. Κανείς δεν ξεχνά τι έγινε με τις εταιρείες προμήθειας ηλεκτρικού ρεύματος «ENERGA» και «HELLAS POWER» που άφησαν τους πελάτες στα κρύα του λουτρού και σε ΔΕΗ και ΔΕΣΜΗΕ φέσι πάνω από 100 εκατ. ευρώ. 

 

 

Πριν βαρέσουν κανόνι φρόντισαν μάλιστα να καρπωθούν περίπου 270 εκατ. ευρώ από το χαράτσι στα ακίνητα, τον ειδικό φόρο κατανάλωσης ηλεκτρικής Ενέργειας και τα δημοτικά τέλη που εισέπραξαν αλλά ουδέποτε απέδωσαν ως όφειλαν στο κράτος! Πρόοδος κι αυτό...

 

Να ξεκαθαρίσουμε πως κουτόχορτο δεν τρώμε από την κυβέρνηση αλλά κι από κανένα μνηστήρα της κυβερνητικής διαχείρισης που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο του.

Πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα εναντιωθεί στις ιδιωτικοποιήσεις όταν ασπάζεται την ΕΕ, την απελευθέρωση των αγορών και διακηρύσσει τις συμπράξεις του δημόσιου με τους (υγιείς) επιχειρηματίες;

Τι να πει κανείς για την υπόλοιπη κυβερνώσα αριστερά της ΔΗΜΑΡ που λέει όχι ΜΟΝΟ στις ιδιωτικοποιήσεις που «γίνονται απλώς και μόνο με λογιστικά κριτήρια, αλλά με γνώμονα την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος και την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας»!

Πως μπορεί κάποιος στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι ο Π. Καμένος είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων όταν ζητά η ΔΕΗ να πουληθεί ακριβότερα αφού όπως λέει «η αξία μιας μόνο μονάδας της ΔΕΗ που χαρίζεται είναι πολλαπλάσια της σημερινής μετοχικής αξίας του συνόλου της εταιρείας»

Όσο για το Ποτάμι θέλει ελαφριά την καρδία 

«να δοκιμάσουμε και τους ιδιώτες στην Ενέργεια». 

Κι αν δεν μας κάνουν τι γίνεται ρε παιδιά; θα πούμε απλά «καληνύχτα» δις και θα κοιμηθούμε ήσυχα σαν να μην έγινε τίποτα;

Οπότε αφού αφήσουν τα παραμύθια, ας αφήσουν και τις υποκρισίες διότι με την ΕΕ και την απελευθέρωση των αγορών φτηνό ρεύμα δεν πρόκειται να δει ο λαός από μια ΔΕΗ ιδιωτικοποιημένη ή τάχα μου δημόσια.

Από το 902.gr

Linkwithin

Κάτι από τα παλιά για την ΔΕΗ (και λίγα φοντανάκια)

 Κάτι από τα παλιά για την ΔΕΗ (και λίγα φοντανάκια)

Αν τα παρακάτω τα έλεγα εγώ, θα εισέπραττα το γνωστό "τί να πει κι αυτός; κομμουνιστής δεν είναι;". Έλα, όμως, που τα είπε σε ανύποπτο χρόνο (το 2008) ένας από τους καραμπινάτους υποστηρικτές τού αστικού κατεστημένου! Και, μάλιστα, δεν τα είπε απλώς. Τα έγραψε φόρα-παρτίδα σε μια φυλλάδα ευρύτατης κυκλοφορίας, επίσης δεκανίκι τού συστήματος. Ποιός είναι αυτός; Θα το δείτε παρακάτω. Προς το παρόν, ας δούμε τι έγραψε τότε (υπογραμμίσεις δικές μου):


Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΗ

Η ιστορία της ΔΕΗ γέμει συναρπαστικών επεισοδίων. Η δημόσια αυτή εταιρεία κατάφερε να επιβιώσει και να καταστήσει πραγματικότητα τον εξηλεκτρισμό της χώρας. Και τούτο παρά τις προσπάθειες πολλών να την απομυζήσουν και τελικώς να την αχρηστεύσουν ώστε να την ιδιοποιηθούν ξένα συμφέροντα και τα εν Ελλάδι φερέφωνά τους.

Η ΔΕΗ άρχισε να μεγαλώνει ουσιαστικά και να αναπτύσσεται συστηματικά από τη δεκαετία του 1950. Τότε καταργήθηκε η σύμβαση με την Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών- Πειραιώς (θυγατρική της αγγλικής Πάουερ), που είχε το προνόμιο ηλεκτροδοτήσεως της περιοχής πρωτευούσης, και ανετέθη το έργο στη ΔΕΗ, δηλαδή στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού.

Μια μεγάλη εταιρεία με χιλιάδες εργαζόμενους υπαλλήλους και κυρίως τεχνικούς και εργάτες, που όργωσαν τη χώρα για να φτάσει το ρεύμα ως το πιο απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδας, δημιουργήθηκε με τα χρήματα τόσων φορολογουμένων.

Φυσικά έγιναν και σπατάλες και λάθη και- δυστυχώς- πολλές αρπαγές δημοσίου χρήματος. Ορισμένοι από τους διοικήσαντες τη ΔΕΗ κατηγορήθηκαν για διαφθορά, ενώ άλλοι υπήρξαν γραφικές φιγούρες σαν τον στρατηγό που από επικεφαλής του Στρατεύματος, όταν έγιναν οι εκλογές της βίας και της νοθείας το 1961, επελέγη το 1967 από την απριλιανή χούντα για να διοικήσει τη ΔΕΗ.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, άρχισαν οι προσπάθειες ιδιωτών να πάρουν μέρος του έργου της ΔΕΗ, να παράγουν δηλ. σε δικά τους εργοστάσια ηλεκτρικό ρεύμα και να το πωλούν στη ΔΕΗ για να το διαθέτει στην κατανάλωση. Η πρώτη τέτοια απόφαση του κ. Μητσοτάκη απερρίφθη από το (δικό του!) υπουργικό συμβούλιο το 1993. Πρωταγωνιστής της αντιδράσεως στο διαβόητο σχέδιο Κυρατσάκη (από το όνομα του ιδιώτη που οργάνωνε τη δουλειά) ήταν ο κ. Γ. Σουφλιάς- που διέσωσε τη χώρα από μια πολυετή επαχθή σύμβαση.

Τα χρόνια πέρασαν και η ΔΕΗ βγήκε στο Χρηματιστήριο, έγινε πολυμετοχική εταιρεία, με το ελληνικό Δημόσιο όμως να διακρατεί το 51% των μετοχών και άρα τον έλεγχο της εταιρείας. Η κυβέρνηση Καραμανλή παρέλαβε από την κυβέρνηση Σημίτη μια κερδοφόρα επιχείρηση, η οποία σε λίγα χρόνια κατέστη ζημιογόνος...

Σήμερα, με τα όσα απεκάλυψε η σοβούσα διεθνής οικονομική κρίση αποδεικνύεται πόσο σωστή είναι η άποψη ότι βιομηχανίες στρατηγικής σημασίας για τη χώρα πρέπει να ελέγχονται τελικώς από το Δημόσιο.

Φαντασθείτε εν όψει της κρίσης η ΔΕΗ να ανήκε σε ξένους (λ.χ. σε Ιάπωνες, όπως η πολυεθνική που διοικούσε ο νυν διοικητής της ΔΕΗ). Δεν θα έκαναν καν τον κόπο να μας ανακοινώνουν τις αυξήσεις τιμών, θα το μαθαίναμε κατά την ώρα της πληρωμής.

Τουλάχιστον σήμερα έχομε την ελπίδα ότι ο «μάνατζερ» επιτέλους θα αποπεμφθεί.

[Άρθρο τού Σταύρου Π. Ψυχάρη στην εφημερίδα "Το Βήμα", 17/11/2008]

Αναρωτιέμαι τι μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα και άλλαξαν γνώμη και ο αρθρογράφος και η εφημερίδα αλλά και το κανάλι στο οποίο έχουν συμφέροντα αρθρογράφος κι εφημερίδα. Μήπως, τελικά, δεν είναι και τόσο σωστή η άποψη ότι βιομηχανίες στρατηγικής σημασίας για την χώρα πρέπει να ελέγχονται από το Δημόσιο; Ή, μήπως, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το παραπάνω άρθρο υπό το πρίσμα τού "λέμε και καμμιά μαλακία να περνάει η ώρα";

Αλλά... Τί λέω, μωρέ; Χάζεψα τελείως κι έχω τέτοιες βλακώδεις απορίες; Ξέχασα ότι εκείνη την εποχή όλοι αυτοί στήριζαν ΠαΣοΚ και Γιωργάκη ενώ τώρα ο Ανδρέας Στ. Ψυχάρης είναι βουλευτής τής Νέας Δημοκρατίας. Ε, τώρα εξηγούνται τα πάντα.


Φοβάμαι ότι μάλλον σας εκνεύρισα με τις βλακείες που σκέφτηκα σήμερα, οπότε ας σας γλυκάνω λίγο με ένα φοντανάκι: ο γυιος τού Σταύρου Ψυχάρη λέγεται Ανδρέας επειδή τον βάφτισε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όπως βλέπετε, το ψυχαραίικο είναι από χρόνια ταγμένο να υπηρετεί την αδέσμευτη δημοσιογραφία.

Κι επειδή ένα φοντανάκι δεν είναι ποτέ αρκετό, ας κλείσω με δυο σχόλια που έχουν κάνει δυο μακαρίτες πολιτικοί περί του "αδάμαντος της δημοσιογραφίας" ονόματι Σταύρος Ψυχάρης:
- "Όταν είδα τον πολιτικό συντάκτη του Βήματος Σταύρο Ψυχάρη να συνομιλεί συνωμοτικά με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, στο περιστύλιο της Βουλής, κατάλαβα ότι πλησιάζει το τέλος (μου)... (Γεώργιος Ράλλης)
- "Πρώτα μαθαίνει ο Ψυχάρης ποιος υπουργοποιείται και μετά ο ενδιαφερόμενος!" (Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος)

Το απαξιωνω και μετα το ξεπουλαω,παλιο το παραμυθι

Κέρκυρα: Μετέτρεψαν σε "χωματερή" το αεροδρόμιο

• 

Απίστευτες εικόνες που τείνουν να καταστρέψουν ό,τι θετικό έχει συμβεί στον Τουρισμό καταγράφονται στον Διεθνή Αερολιμένα Κερκύρας «Ιωάννης Καποδίστριας». Εικόνες που θυμίζουν άλλες εποχές και που σε καμία περίπτωση δεν είναι αποδεκτές εν έτει 2014. Στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας του Ιονίου, που φέτος -όπως και στα περισσότερα ελληνικά νησιά- αναμένεται μεγάλη αύξηση στα ποσοστά των αφίξεων, οι τουρίστες έρχονται αντιμέτωποι με στοίβες από σκουπίδια σε κάθε γωνιά του αερολιμένα -στο check in, στο χώρο παραλαβής αποσκευών, στις αίθουσες αναμονής, κ.λπ.- με τη δυσοσμία σε συνδυασμό και με τις υψηλές, λόγω εποχής, θερμοκρασίες να είναι ανυπόφορη. 

Οι περισσότεροι τουρίστες, αντιμετωπίζοντας αυτή την κατάσταση με το «καλημέρα» κατά την άφιξή τους στο νησί, προετοιμάζονται για τα χειρότερα και απορούν πώς γίνεται σε ένα διεθνές ευρωπαϊκό αεροδρόμιο να επικρατούν αυτές οι συνθήκες. Το αποτέλεσμα; Δεν δυσφημείται μόνο η Κέρκυρα, αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα. 
Η πολιτιστική κληρονομιά της «κόμμισας» του Ιονίου και η πλούσια αρχιτεκτονική της είναι μερικοί από τους κυριότερους λόγους που την επισκέπτεται κανείς. Αντικρίζοντας, ωστόσο, αυτές τις λυπηρές και ντροπιαστικές εικόνες εύλογα αναρωτιέται πού πήγε η αρχοντιά της Κέρκυρας, ενός νησιού που, μεταξύ άλλων, φημίζεται για την φιλοξενία του. 

Ο Νίκος Καραθανασόπουλος στο web radio 902.gr για τη ΔΕΗ

 Ο Νίκος Καραθανασόπουλος στο web radio 902.gr για τη ΔΕΗ

Ο ξυλοδαρμός του Μαραντζίδη και η υπεράσπιση της «διαφορετικής άποψης» από τους εργολάβους του αντικομμουνισμού

 Ο ξυλοδαρμός του Μαραντζίδη και η υπεράσπιση της «διαφορετικής άποψης» από τους εργολάβους του αντικομμουνισμού

Πηγή: Οικοδόμος.

Τι κάνει «νιάου» στα κεραμίδια; Τι ακολουθεί ―με μαθηματική ακρίβεια― τα «περιστατικά βίας» και τις «τρομοκρατικές ενέργειες»; Άθλια αντιλαϊκή προπαγάνδα από τα ΜΜΕ, συκοφάντηση των ταξικών αγώνων, καταπάτηση δημοκρατικών ελευθεριών και εργατικών δικαιωμάτων, ακόμα περισσότερη κρατική καταστολή.

Μετά το απαράδεκτο περιστατικό κατά το οποίο ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης ξυλοκοπήθηκε από ―ηλίθιους ή βαλτούς;― τραμπούκους νεαρής ηλικίας σε δημόσιο χώρο στη Θεσσαλονίκη, τα καθεστωτικά ΜΜΕ ανέλαβαν να «καταδικάσουν» για πολλοστή φορά τη «βία», «αναλύοντας» (ξανά) τη θεωρία των «δύο άκρων» και κατακρεουργώντας έννοιες όπως  Αριστερά και Σοσιαλισμός, χύνοντας το αντιλαϊκό-αντικομμουνιστικό τους δηλητήριο στους, εν νιρβάνα ευρισκόμενους, ευνουχισμένους εγκεφάλους της μεγάλης πλειοψηφίας των ακροατών-τηλεθεατών τους.

Στα «κεραμίδια» των τηλεοπτικών δελτίων «ειδήσεων» της ΝΕΡΙΤ και του ΣΚΑЇ βγήκε ο Μαραντζίδης που αφού περιέγραψε με λεπτομέρειες το περιστατικό δεν άφησε ―τέτοια― ευκαιρία να πάει χαμένη: Η επίθεση που δέχτηκε, είπε στο δελτίο της ΝΕΡΙΤ, ήταν «έλλειμμα σεβασμού και ανεκτικότητας στις διαφορετικές απόψεις», αφού «ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας γίνεται με τρομακτική λεκτική βία», με την «λογική εξόντωσης του αντιπάλου» να κυριαρχεί και η  «εξόντωση της διαφορετικής άποψης» να λειτουργεί περίπου ως αυτοσκοπός, ενώ δεν παρέλειψε να δώσει έμφαση:   «Με χτύπησαν άνθρωποι μόνο και μόνο για τις ιδέες μου».

Στον ΣΚΑЇ έχοντας περισσότερο χρόνο, αλλά και την ―χτες―  σε μεγάλα κέφια δημοσιογράφο-παρουσιάστρια Κοσσιώνη απέναντί του, έγινε περισσότερο «αναλυτικός». Μίλησε για αδύναμα άτομα που θωρακίζονται πίσω από δήθεν μεγάλα ιδανικά, για έλλειψη παιδείας που οδηγεί στον εξτρεμισμό, για ολοκληρωτικές αντιλήψεις σε μια κοινωνία που δεν ανέχεται το διαφορετικό, αναφέρθηκε μέχρι και στον Ισπανικό εμφύλιο για να συγκρίνει το «χαμηλό επίπεδο» σκέψης και συμπεριφοράς των Ελλήνων, ενώ δεν παρέλειψε ―και εδώ― να τονίσει ότι οι τραμπούκοι όταν τον χτυπούσαν  τον ρωτούσαν «γιατί γράφεις κατά της αριστεράς;».

Αυτό που ακολούθησε στο στούντιο του ΣΚΑЇ και αφού ο Μαραντζίδης έκλεισε το τηλέφωνο, ήταν αναμενόμενο. Ένα ακόμα επεισόδιο της ίδιας χιλιοπαιγμένης «σειράς», βασισμένης στο ίδιο πάντα σενάριο, με τους πρωταγωνιστές μόνο πότε-πότε να εναλλάσσονται, για να μην πλήττουν οι τηλε-θεατές. Η ορεξάτη Κοσιώνη έκοβε και ο παραληρηματικός Τσιόδρας έραβε έναν εμετικό αντιλαϊκό-αντικομμουνιστικό οχετό  στις ακαθαρσίες του οποίου επέπλεαν η θεωρία των «άκρων», φράσεις όπως «η βία είναι φασιστική, είτε σε χτυπάει χρυσαυγίτης είτε αριστερός»,  «ο φασισμός δεν έχει χρώμα», «βία με σοσιαλιστικό πρόσημο»(ειρωνικά) και μια συνεχής επίκληση στο… δικαίωμα της «διαφορετικής άποψης» και στην υπεράσπισή του! Το ακούσαμε και αυτό: Ο ΣΚΑЇ αναλαμβάνει την υπεράσπιση της διαφορετικής άποψης! (φτάνει βέβαια να μην είναι... τόοσο διαφορετική από την κυρίαρχη στην προπαγάνδα του καναλιού «άποψη» του εφοπλιστή ιδιοκτήτη του,  της τάξης του και της κυβέρνησής τους…).

Ο γνωστός για το αντικομμουνιστικό μένος του (και υποστηρικτής του κόμματος «Το ποτάμι») καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης, είναι από τους πρωτεργάτες της προσπάθειας για αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας,  συγγράφοντας βιβλία, αρθρογραφώντας στα έντυπα του ΔΟΛ, και συμμετέχοντας στην εκπομπή «Από τον πόλεμο του '40 ως τη χούντα του '67» (μεταδίδεται από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, που βάλθηκε ―και αυτό― να «ξαναγράψει» την ιστορία), που  παρουσιάζει ένας άλλος γνωστός… υπερασπιστής της «διαφορετικής άποψης», ο δημοσιογράφος Πορτοσάλτε.

Ο Μαραντζίδης είναι ο ιστορικός που στην εισαγωγή του βιβλίου «Οι άλλοι καπετάνιοι – Αντικομμουνιστές ένοπλοι στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου» που ο ίδιος επιμελείται, «αγκαλιάζει» με συμπόνια και κατανόηση (άνθρωποι ήταν και αυτοί βρε αδερφέ…) τους Έλληνες προδότες και συνεργάτες των Γερμανών, οι οποίοι (κατά τον κύριο καθηγητή) δεν ήταν φασίστες, αλλά… ιδεολόγοι αντικομμουνιστές που… υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν με τους ναζί καταχτητές… με ευθύνη του ΕΑΜ!! «Στον όρο άλλοι καπετάνιοι  ―γράφει― συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».

Είναι ο ιστορικός «επιστήμονας» που κλείνοντας την εισαγωγή του στο «Ημερολόγιο 1947-1949» του Δημήτρη Βλαντά (στο εξώφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε ότι ο Μαραντζίδης έχει την «επιστημονική επιμέλεια»), και αφού έχει παρουσιάσει τα στελέχη του ένδοξου και τιμημένου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ως συρφετό ευθυνόφοβων βολουνταριστών, μηχανορράφων και πρακτοροφοβικών πλην αιμοβόρων εγκληματιών και τους μαχητές του ως―συνήθως― λιποτάχτες ή περίπου ηλίθιους, γράφει: «[…] πολύ περισσότερο από την ηρωική διάσταση ή το ιδεολογικό πείσμα της ηγεσίας του ΚΚΕ, η βαθύτερη μελέτη του ΔΣΕ αναδεικνύει την ανθρώπινη τραγωδία και τη λυσσαλέα προσπάθεια δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων για επιβίωση σ’ έναν αγώνα που για τους περισσότερους από αυτούς δεν ήταν δικός τους».

Με τον ίδιο τρόπο που ο Μαραντζίδης φορώντας τον μανδύα της «αντικειμενικότητας» αντιγράφει τους ομοϊδεάτες του ιστοριογράφους  των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60, πλασάροντας την «ιστορία» τους κρυμμένη  κάτω από ένα καινούριο επιστημονικοφανές περιτύλιγμα, παρουσιάζεται τώρα και ως «καταδιωκόμενος» για τις ιδέες του. Ένας από τους κυριότερους εκφραστές των «ιδεών» του «κράτους των νικητών»,  και «αγωγός» της χυδαιότερης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας στη νέα γενιά, «κεφαλαιοποιεί»  τον ξυλοδαρμό του για λογαριασμό της τάξης που στρατεύτηκε για να υπηρετεί, αντιστρέφοντας και αυτόν ακόμα τον άγραφο κανόνα της απλής λογικής που λέει πως όταν κάποιος σου χρωστάει δεν μπορεί να σου πάρει και το βόδι.

Ο Μαραντζίδης μπορεί! Με την ίδια άνεση που μια αγέλη κρετίνων του επιτέθηκαν και τον έδειραν.   Με την ίδια «λογική» που ένα σπασμένο τζάμι ή ένα καμένο αυτοκίνητο θεωρείται από κάποιους αντισυστημική πράξη «αντίστασης». Με την ίδια ευκολία που οι σφαίρες των «τρομοκρατών» σακατεύουν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Με τον ίδιο τρόπο που το σύστημα «υπερασπίζεται» τη «διαφορετική άποψη» και «καταδικάζει» τη «βία από όπου και αν προέρχεται», φιμώνοντας ταυτόχρονα την αντίθετη (άρα επικίνδυνη) προς αυτό άποψη και «τσιμεντώνοντας» τη σκληρότερη βία που υπέστη ποτέ ο άνθρωπος: τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

ΔΕΗ: Οι Πινόκιο και οι μπαρμπάδες τους…

 ΔΕΗ: Οι Πινόκιο και οι μπαρμπάδες τους…

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» μήπως η απεργία στη ΔΕΗ αφήσει χωρίς ρεύμα τους πολίτες, είναι αυτοί που έχουν δώσει εντολή στη ΔΕΗ να κόβει το ρεύμα σε 1.000 νοικοκυριά και επιχειρήσεις κάθε μέρα. 

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» μήπως η απεργία στη ΔΕΗ δυσκολέψει τη ζωή των Ελλήνων, είναι αυτοί που έχουν δώσει εντολή στην ΔΕΗ να εισπράττει χαράτσια. Είναι αυτοί που οδηγούν ανθρώπους στα μαγκάλια εν έτει 2014.

Γελοιογραφία: Περικλής

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» μήπως η απεργία στη ΔΕΗ προκαλέσει οικονομική ζημιά στα μαγαζιά, είναι αυτοί που με την πολιτική τους έχουν ρημάξει την αγορά και τα μαγαζιά, οδηγώντας 600.000 επαγγελματίες στο «λουκέτο». 

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» μήπως η απεργία στη ΔΕΗ πλήξει την «πρόοδο» που θα τη φέρουν – όπως είπε χτες ο πρωθυπουργός - οι ιδιωτικοποιήσεις και οι αποκρατικοποιήσεις, είναι αυτοί που ξεπούλησαν από τον ΟΤΕ μέχρι την ΑΓΕΤ, από τις τράπεζες μέχρι τους δρόμους και από τα λιμάνια μέχρι τα αεροδρόμια, αλλά οι ιδιωτικοποιήσεις τους δεν έφεραν «πρόοδο», έφεραν τη χρεωκοπία. 

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» υπέρ των ιδιωτικών υπαλλήλων και ξαναθυμήθηκαν τα «ρετιρέ» του δημόσιου τομέα, είναι αυτοί που τα έχουν τάτσι μήτσι κότσι με τα «ρετιρέ» και είναι οι ίδιοι που με την πολιτική τους έχουν ρημάξει 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στέλνοντάς τους στην ανεργία. 

Γελοιογραφία: Κωστάκης

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» υπέρ των ιδιωτικών υπαλλήλων και καλούν τους ιδιωτικούς υπάλληλους να στραφούν εναντίον των υπαλλήλων της ΔΕΗ, είναι εκείνοι που έριξαν τους 30χρονους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στο μισθό των 500 ευρώ και τους 20χρονους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στον μισθό των 300 ευρώ.

  

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» μήπως η απεργία στη ΔΕΗ προκαλέσει «σαμποτάζ» (!) στην οικονομία, είναι οι ίδιοι που τινάξει στον αέρα το 40% του ΑΕΠ της χώρας σε μια τριετία! Τέτοιο «σαμποτάζ» είχε να ζήσει η Ελλάδα από την περίοδο της Κατοχής και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» μήπως η απεργία στη ΔΕΗ πλήξει τον τουρισμό, είναι αυτοί που απαγορεύουν με την πολιτική τους το δικαίωμα έστω για λίγες μέρες διακοπών σε 9 από τους 10 Έλληνες και τροφοδοτούν τις πολυεθνικές του κλάδου με εργαζόμενους των 300 ευρώ μέσω δουλεμπορικών που έχουν έδρα τη Βουλγαρία!

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» μήπως η απεργία στη ΔΕΗ στερήσει την πρόσβαση των πολιτών στο αγαθό του ρεύματος, είναι αυτοί που – σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών – έχουν οδηγήσει πάνω από το 60% του πληθυσμού σε κατάσταση «ενεργειακής φτώχειας»,  φέρνοντας τα νοικοκυριά στην απόγνωση να δαπανούν περισσότερο από το 10% του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματός τους για τις δαπάνες των ενεργειακών αναγκών τους, πράγμα αδύνατο.

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» για την κοινωνία που «βάλλεται» από την απεργία στη ΔΕΗ, είναι αυτοί που μέσω του «κοινωνικού αυτοματισμού», του «διαίρει και βασίλευε», με το κομμάτιασμα της κοινωνίας, τη διαπόμπευση κάθε κοινωνικού στρώματος που αντιστέκεται, με το ξεμονάχιασμα κάθε κοινωνικής ομάδας, προωθούν τον εξανδραποδισμό όλου, τελικά, του λαού. Χρόνια τώρα βάζουν τον έναν να «φάει» τον άλλον, ο ιδιωτικός υπάλληλος τον δημόσιο υπάλληλο, ο φορτηγατζής τον αγρότη, ο αγρότης τον λιμενεργάτη, ο εργάτης τον συμβασιούχο, για να μπορούν οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι εργολάβοι να μας «φάνε» ευκολότερα και όλους μαζί!

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» ότι οι απεργίες θα διαταράξουν τον «κοινωνικό ιστό» είναι αυτοί που προκαλούν τις απεργίες. Να σταματήσουν το ξεπούλημα για να μην γίνει απεργία. Η απεργία είναι όπλο όλου του λαού απέναντι στην πολιτική που τον «σκοτώνει». Αν καταθέσει αυτό το όπλο, αν δεν το στηρίξει, αν το καταθέσει, αν το παραδώσει, τότε θα πάει «άκλαυτος».   

Η αποτροπή του ξεπουλήματος της ΔΕΗ δεν είναι υπόθεση των εργαζόμενων σε αυτήν. Είναι – θα έπρεπε να είναι – υπόθεση όλης της κοινωνίας. Πρώτον, διότι η ΔΕΗ και το δικαίωμα στο αγαθό της ενέργειας δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία και τσιφλίκι κανενός ολιγάρχη, όπως θέλει η ΕΕ και τα κόμματά της. Δεύτερο, γιατί το ψεύδος ότι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ θα φέρει «ανάπτυξη» και «φτηνό ρεύμα» (!) στον πολίτη είναι από εκείνα τα ψεύδη που ούτε ο Πινόκιο δεν θα καταδεχόταν να ξεστομίσει. Υπενθυμίζουμε:

• Από τους  Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά, όταν πια η ΔΕΗ δούλευε υπό το καθεστώς της ιδιωτικοποίησης του 49% των μετοχών της, οι αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος ξεπέρασαν μέσα στην τριετία το 25%.
• Η ήδη μετοχοποιημένη και ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ έχει επιβάλει περίπου 15 ανατιμήσεις (!) στα τιμολόγια της από το 2008 και μετά που έχουν οδηγήσει σε αύξηση των τιμών κατά 44%.
• Στο Βερολίνο και το Αμβούργο οι κάτοικοι έχουν ξεσηκωθεί από τις αυξήσεις 21% της τιμής του ρεύματος μέσα σε δυο χρόνια και ζητούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ενάντια στην ιδιωτικοποίησή του ρεύματος.
• Στη Βουλγαρία πέρσι η κυβέρνηση Μπορίσοφ ανατράπηκε με λαικό αίτημα την εθνικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας, η ιδιωτικοποίηση της οποίας είχε ως αποτέλεσμα αύξηση της τιμής του ρεύματος κατά 140%.
• Η ιδιωτικοποίηση στη Βρετανία οδήγησε 3,5 εκατομμύρια νοικοκυριά σε «ενεργειακή φτώχεια», οι εταιρείες (σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα) κέρδισαν μεταξύ 9 – 11 δισ. ευρώ αλλά οι καταναλωτές έχασαν περί τα 5 δισ. ευρώ, η τιμή του ρεύματος αυξήθηκε από το 1997 έως το 2008 κατά 68% και συνεχίζει να αυξάνεται 8% ετησίως κατά μέσο όρο, και γι’ αυτό, «τελικά, μετά από 20 χρόνια ιδιωτικοποίησης, η «Ofgem» (η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας της Βρετανίας), που ήταν ανέκαθεν ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της ιδιωτικοποίησης «αναγνώρισε πέρυσι κι επισήμως πως το μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αγοράς ενέργειας δεν δουλεύει…» (carnagio.wordpress.com/2012/11/)

Και κάτι ακόμα:

Οι κυβερνώντες, αυτοί που «αγωνιούν» για τη ΔΕΗ, λένε ότι «η ΔΕΗ δεν ανήκει στους απεργούς». Σωστά. Αλλά όπως λέει και ο φίλος Νίκος Σίμος, αυτοί οι κύριοι – οι κυβερνώντες – πότε θα μας φέρουν τα συμβόλαια που διαθέτει η κυβέρνηση για να δούμε: Πότε την αγόρασαν ή πότε την πήραν κληρονομιά απ’ τους μπαρμπάδες τους, για να μπορούν σήμερα να την ξεπουλάνε...

Υστερόγραφο: 

Από ανθρώπους που νοιάζονται, λάβαμε το παρακάτω μήνυμα που αφορά στο «ΠΡΟΤΥΠΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΗΠΙΟΤΡΟΦΕΙΟ-ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ-ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ» που εδρεύει στην Καλλιθέα. 

Σας το παρουσιάζουμε: 

Το Ίδρυμα ιδρύθηκε το 1912 για να φιλοξενεί τα παιδιά των θυμάτων του πολέμου. Είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Σήμερα, φιλοξενεί αγόρια και κορίτσια  δύο έως πεντέμισι χρόνων από όλη την Ελλάδα με σκοπό, όχι μόνον την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών, αλλά και τη διαπαιδαγώγησή τους και τη στήριξη των οικογενειών τους (εφόσον αυτές υπάρχουν…).

Τα παιδιά – τα περισσότερα – είναι στο Ίδρυμα με εντολή εισαγγελέα (κακοποιημένα παιδιά, παιδιά με γονείς ναρκομανείς, ορφανά κλπ). Υπάρχουν, όμως, και παιδιά που οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν έντονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Πρόκειται για «τα παιδιά της κρίσης»… Υπάρχει το τμήμα Κλειστής Προστασίας (με παιδιά που ζουν μέσα στο Ίδρυμα) και παιδιά Ανοικτής Προστασίας (που πηγαίνουν το πρωΐ στις 7πμ και φεύγουν το βράδυ στις 8μμ). Το Ίδρυμα και στις δύο περιπτώσεις παρέχει τα πάντα. Αρκετά από τα παιδάκια της Κλειστής Προστασίας, των οποίων η επανένταξη στο φυσικό οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι εφικτή, προωθούνται σε Εθελόντριες Οικογένειες. Αυτήν τη στιγμή, φιλοξενούνται στο Ίδρυμα 80 παιδιά. Τα χρόνια των μνημονίων, έχει μειωθεί – όπως σε όλα τα επιχορηγούμενα  ιδρύματα – η επιχορήγηση στο 30%. Οι άνθρωποι του Ιδρύματος ζουν από τις χορηγίες και την ελεημοσύνη. Ακόμη και οι στέγες στάζουν. Το Ίδρυμα δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε μισθοδοσίες, σε προμηθευτές, σε ασφαλιστικούς οργανισμούς, σε φόρους και τέλη που το έχουν γονατίσει. Και τώρα έρχεται και η ΔΕΗ, αυτή ου η κυβέρνηση θέλει να την ιδιωτικοποιήσει πλήρως για να «εξυπηρετεί» τον καταναλωτή… καλύτερα, η οποία απειλεί να κόψει στο Ίδρυμα και το ρεύμα! Ακούει κανείς;

Πηγή: enikos.gr

 

Δημοψήφισμα για την ΔΕΗ

Δημοψήφισμα για την ΔΕΗ

Χρειάζονται 120 ψήφοι στη Βουλή, για να παρθεί απόφαση για δημοψήφισμα, σχετικό με την ΔΕΗ.

Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε δύσκολο να γίνει.

Μπορεί.

Το θέμα, δεν είναι αυτό καθ΄εαυτό το δημοψήφισμα, αλλά το περιεχόμενο που αυτό θα έχει, τα ερωτήματα που θα βάζει στον λαό.

Και για να γίνουμε απολύτως σαφείς, παραθέτουμε παρακάτω, το πλαίσιο που ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει το δημοψήφισμα.

1. Απόσυρση του νομοσχεδίου για τη “μικρή ΔΕΗ”.

2. Κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου που έχει οδηγήσει σε ουσιαστική ιδιωτικοποίηση. Συγκεκριμένα των Ν.1914/90, 2773 /99, ΠΔ333/2000, Ν.3426/2005, Ν.4001/2011, Ν.4237/2014.

3. Αντίθεση στο σύνολο του προωθούμενου κοινοτικού πλαισίου απελευθέρωσης του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας.

Για να δούμε, θα έχουμε κάποια ξεκάθαρη απάντηση, για την παραπάνω Πρόταση, τουλάχιστον από όσους πρωταγωνιστούν για την αναγκαιότητα του δημοψηφίσματος για την ΔΕΗ ;

Το "βρώμικο" 89’

 Το "βρώμικο" 89’

Το 89’ αποτελεί ορόσημο, τόσο πλούσιο σε δραματικά πολιτικά γεγονότα –κάπως σαν τις λίστες με τις κορυφαίες μουσικές επιτυχίες- που να φανταστείς ότι η τιεν αν μεν και η επική, τίμια δήλωση του κάππου ότι «δεν έχουμε κοβες στο πεκίνο, για να πάρουμε αξιόπιστη εικόνα», είναι ζήτημα αν θα έβρισκε θέση στην πρώτη πεντάδα. Το 89’ είναι το έτος 1 της νέας τάξης πραγμάτων (όπως το ορίζει, με διαφορετικό όνομα βέβαια, κι ο τσίμας στο «μετά» του ανδρουλάκη), αλλά και του ναρ. Χρονιά-φετίχ για μια σειρά ετερόκλιτες (;) δυνάμεις και την προσπάθειά τους να διαχωριστούν από το κκε και να το απαξιώσουν, με όποιον τρόπο θεωρούν πιο πρόσφορο, όπως φαίνεται κι από διάφορα επετειακά αφιερώματα αυτών των ημερών, με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από το σχηματισμό της κυβέρνησης τζανετάκη. Κι όταν λέμε φετίχ, εννοούμε έντονο κόλλημα, στα όρια του πολιτικού συμπλέγματος.

Είκοσι χρόνια έχουνε περάσει

Και οι ναρίτες δεν το έχουν ξεπεράσει...

Θυμάμαι σε μια καταμέτρηση εστιακών εκλογών, όπου βασικά ήμασταν μόνο εμείς και τα εαακ να αλλάζουμε φιλοφρονήσεις και συνθήματα, εμείς για τους οικοδόμους που έρχονται, αυτοί τα δικά τους, μια ωραία φοιτητική ατμόσφαιρα δηλ, που διαταράχτηκε ξαφνικά όταν βγήκε το ψηφοδέλτιο με αύξοντα αριθμό 89 κι άρχισαν οι απέναντι με εξαρτημένα αντανακλαστικά παυλόφ-σκυλου.

Και το 89; Τι έγινε το 89; Θα μας πείτε τι έγινε το 89;

Μα τι ακριβώς έγινε λοιπόν το 89 –ούτε η αλεζία να ήταν; Πώς μπορούμε να το ερμηνεύσουμε, να το κριτικάρουμε, να απαντήσουμε στους αντιπάλους μας; Αυτό εξαρτάται από το συνομιλητή που έχουμε απέναντί μας. Αν έρθει κάποιος βρωμιάρης πασόκος να μας πει για το «βρώμικο 89» αναπαράγοντας τη γραμμή από το ομώνυμο βιβλίο του λευτέρη παπαδόπουλου (που μεταξύ άλλων δημοσιογραφούσε στο δολ), του επιστρέφουμε στο πολλαπλάσιο τη λάσπη και τη ρετσινιά που ανήκει δικαιωματικά στους (με την κυριολεκτική έννοια) συντρόφους του (εφόσον όλοι μαζί τα έφαγαν) και απαντάμε με το απόφθεγμα του χαρίλαου: η αριστερά ξεβρώμισε το 89’, δεν το βρώμισε.

Το οποίο δυστυχώς αληθεύει και σε ένα άλλο επίπεδο, καθώς το κκε κι ο ενιαίος συνασπισμός στάθηκαν η κολυμβήθρα του σιλωάμ που ξέπλυνε τα αμαρτήματα και τις βρωμιές του αστικού πολιτικού συστήματος της εποχής, κρατώντας για λογαριασμό τους το στίγμα αυτής της προσωρινής συνεργασίας. Το κόμμα υπερτίμησε ίσως το μέγεθος της υπόθεσης κοσκωτά, παρασυρόμενο από τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων από τους μεγαλοεκδότες και την ενδοαστική τους κόντρα με την κυβέρνηση της αλλαγής, που επιχείρησε να ελέγξει πλήρως τον χώρο του τύπου –κι αυτό στάθηκε αιτία κι αφορμή για να αρχίσει να ξετυλίγεται, τότε μόλις κι όχι νωρίτερα, το κουβάρι γύρω από το μεγαλοαπατεώνα. Θεώρησε εθνική υπόθεση, για την οποία οφείλει να συνεργαστεί ακόμα και με το διάβολο, την κάθαρση της πολιτικής σκηνής, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος.

Μήπως υπάρχει όμως κάποιος λογικός πυρήνας έστω στην εκδοχή των πασόκων για τα δύο άκρα που συνέκλιναν σε έναν ιστορικό συμβιβασμό αλά ελληνικά κι έναν αφύσικο πολιτικό γάμο, προκειμένου να εξοντώσουν ηθικά και βιολογικά τον κοινό εχθρό τους, δηλ τον παπανδρέου και το πασόκ; Καθαρά και κατηγορηματικά, όχι. Υπάρχει όμως ένα σημείο, που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε: ότι δηλ ο βασικός πολιτικός σχεδιασμός κάποιων ορισμένων ηγετικών κομματικών στελεχών (που ευνοούσαν ουσιαστικά τη σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του κουκουέ κι αποχώρησαν από τις γραμμές του, δυο χρόνια αργότερα, όταν είδαν το σχέδιό τους να ναυαγεί), ήταν να αξιοποιήσουν τη συγκυρία και την χρυσή ευκαιρία που θεώρησαν πως τους παρουσιάζεται για να πάρει ο συνασπισμός τη θέση του φαινομενικά παραπαίοντος πασόκ στην κεντρική πολιτική σκηνή και να μετεξελιχθεί σταδιακά σε κυβερνητική δύναμη εξουσίας. Αυτά τα στελέχη μετά το 91’ είτε έβαλαν την ουρά στα σκέλια και βρέθηκαν στη μεγάλη αγκαλιά του πασόκ, εφόσον δεν κατάφεραν να το διαλύσουν και να το υποκαταστήσουν, είτε απολαμβάνουν σήμερα αναδρομικά τη δικαίωση των κόπων τους και την καρποφόρηση του αρχικού τους σχεδιασμού με όχημα τη μετεξέλιξη του συνασπισμού, το σύριζα.

Σήμερα πάντως οι αμιγείς πασόκοι, χωρίς παραλλαγή, τελούν προς εξαφάνιση ως είδος, που εξαρτά την πολιτική του υπόσταση από την κυβερνητική συνεργασία με τη νδ, οπότε δεν έχει κανένα απολύτως λόγο και συμφέρον να επαναφέρει το θέμα στην επικαιρότητα. Ή εναλλακτικά έχουν βρει πολιτικό καταφύγιο στη δημαρ και το σύριζα, που είχαν συμμετάσχει κι αυτοί στο κόλπο. Συνεπώς έχει ατονήσει κάπως τα τελευταία χρόνια η ανιαρή και μονότονη επανάληψη προκάτ επιχειρημάτων για ανίερη συνεργασία, κτλ, κάθε φορά που ένα στριμωγμένος πασόκος έψαχνε τον κατάλληλο αντιπερισπασμό για να ξεγλιστρήσει.

Κι αν ο συνομιλητής μας είναι κάποιος απλός ναρίτης ή κάποιος άλλος που απλώς έφυγε κι ιδιώτευσε το 89’ και το έχει ακόμα ως τραυματικό βίωμα που τον πονά, κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός; Εξαρτάται σου λέω, εξαρτάται. Δεν είναι προφανώς ίδια η κάθε περίπτωση. Ας πάρουμε μερικά γνωστά και προβεβλημένα ιστορικά παραδείγματα, που το επιβεβαιώνουν.

Ο νίκος κοτζιάς (μέλος της κετουκε) αποχώρησε το 89’ διαφωνώντας από τα αριστερά με την επιλογή της κυβέρνησης τζανετάκη και συνέγραψε μαζί με το μακαρίτη μπατίκα (ανπαληρωματικό μέλος της κε) την μπροσούρα «μια συζήτηση που δεν έγινε» (σσ: εσωκομματικά πάνω στις θέσεις τους ή μάλλον επί των κειμένων τους και με τους όρους που έθεσαν, γιατί δόθηκε εσωτερικό σημείωμα στις κοβ σχετικά με τις περιπτώσεις τους), όπου μεταξύ άλλων διακήρυσσε την πίστη του πως οι αντιδημοκρατικές πρακτικές θα περάσουν οριστικά στο παρελθόν με το πνεύμα διαφάνειας και τις πολιτικές αρχές της περεστρόικα. Αφού πέρασε ένα φεγγάρι από τις ιδρυτικές διεργασίες και περιπέτειες του ναρ, ο κοτζιάς αναδείχτηκε σε εξ απορρήτων σύμβουλο του γαπ ενώ σήμερα κινείται, με αξιοθαύμαστη συμφεροντολογική συνέπεια, στις παρυφές του σύριζα, επικεφαλής της κίνησης «πράττω».

Ο μπιτσάκης την ίδια περίοδο έγραψε την μπροσούρα «ρήξη ή ενσωμάτωση» υπονοώντας προφανώς ότι ο ίδιος επέλεγε το πρώτο σκέλος, σε αντίθεση με την πολιτική πορεία του κκε, κατά την κρίση του. 20 χρόνια μετά, ο ευτύχης φαίνεται να παίρνει ιδεολογική ρεβάνς από τον εαυτό του και να αλλάζει γνώμη, επιλέγοντας την ενσωμάτωση στο μέτωπο της παναριστεράς και την κυβερνητική προοπτική του σύριζα –μολονότι παραμένει ενεργό μέλος του ναρ.

Η πιο τίμια και συνεπής διαφωνία προήλθε από την πλευρά του κώστα κάππου (κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του κόμματος) που διαχώρισε τη θέση του από την πολιτική γραμμή του συνασπισμού και την κυβερνητική συνεργασία με τη νδ, περιπλανήθηκε για ένα μικρό διάστημα στις απογοητεύσεις και τα αδιέξοδα των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων και επαναπροσέγγισε κριτικά το κόμμα τα επόμενα χρόνια παραμένοντας κριτικά κοντά του μέχρι το θάνατό του. Αντίστοιχη διαδρομή ακολούθησαν και αρκετοί άλλοι σφοι που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απομακρύνθηκαν από το κκε και ξαναβρέθηκαν με τα χρόνια κριτικά κοντά του, έχοντας αποκρυσταλλώσει παράλληλα σωστές θέσεις και συμπεράσματα για τη στάση ενός κκ απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις και κάθε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.

Το βασικό λοιπόν δεν είναι τι απαντάμε στον εκάστοτε συνομιλητή ή πολιτικό μας αντίπαλο, αλλά σε τι συμπεράσματα καταλήγουμε από τη μελέτη της ιστορικής πείρας και τι απαντάμε στον εαυτό μας –με τον κάππο να είναι κάτι σαν την εσωτερική φωνή της κομματικής μας συνείδησής.

Η συμμετοχή του κκε στην κυβέρνηση τζανετάκη (και μερικούς μήνες αργότερα στην κυβέρνηση ζολώτα, που ήταν ακόμα πιο ακατανόητη ως τακτική κίνηση) δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά ως κρίκος σε μια αλυσίδα προβληματικών πολιτικών επιλογών και προγραμματικών επεξεργασιών: η λογική του αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων, η πραγματική αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό ως σύνθημα, ο διαχωρισμός της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας σε δύο ενιαία (κατά τα άλλα) στάδια, οι απαράδεκτες εκπτώσεις κι υποχωρήσεις για τη συγκρότηση του ενιαίου συνασπισμού, ειδικά στο θέμα της εοκ. Ή ακόμα, η πτώση στον ιδεολογικό τομέα, στη δουλειά με τη νεολαία, στα πανεπιστήμια..

Το λάθος του κκε δεν ήταν ότι συμμάχησε με την επάρατο δεξιά –εξάλλου ήταν μια συνεργασία με έκτακτο ειδικό, κι όχι προγραμματικό χαρακτήρα. Ούτε ότι γλυκάθηκε από τα κυβερνητικά οφίτσια και τα ξεπούλησε όλα για τρία υπουργεία, τα οποία κατέληξαν όλα σε χέρια στελεχών της εαρ, ενώ το μόνο κομματικό στέλεχος που συμμετείχε σε διακομματική επιτροπή στο υπουργείο οικονομικών ήταν ο δραγασάκης, που τέθηκε επικεφαλής της «ανανεωτικής» φράξιας το 91’ και έφυγε από το κόμμα. Το πραγματικό λάθος ήταν ότι έμπλεξε με τα πίτουρα του αστικού πολιτικού παιχνιδιού και κινδύνεψε να ενσωματωθεί στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό και να το καταπιεί ο αστικός εσμός. Ένας κίνδυνος που αποτράπηκε στο παρά πέντε, αρχής γενομένης από το 13^ο συνέδριο.

Το κόμμα εξετάζει αυτοκριτικά αυτές τις τακτικές επιλογές και όλη την περίοδο που προηγήθηκε κι έχει βγάλει πολύτιμα (κι ακριβοπληρωμένα) συμπεράσματα από την αρνητική πείρα του. Είναι ζήτημα ωστόσο αν ισχύει το ίδιο και για τις δυνάμεις που προσπαθούν να βγάλουν πολιτική υπεραξία από το 89’, τη στιγμή μάλιστα που σήμερα εγκαλούν το κκε και του ασκούν κριτική για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: ότι αρνείται να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, ως σκαλοπάτι για πιο ριζικές αλλαγές, και τα παραπέμπει όλα τάχα στο απώτερο επανααστατικό μέλλον...

Μίλησε κανείς για ετεροπροσδιορισμό;

ΡΑΓΙΑΣ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ;;;

 ΡΑΓΙΑΣ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ;;;

Πείνα και πένα

ΠΕΛΑΤΗΣ: Πιστέψτε με, επείγομαι! Δεν παίρνει αναβολή!

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Τι πράγμα κύριε;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Η πείνα μου. Απ’ τον καιρό τού Νώε έχω να φάω.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Μα αν έπαιρνε, δεν θα ερχόσασταν στο εστιατόριο.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Σωστά. Γι’ αυτό και μου έδωσε διορία μέχρι αυτήν την ύστατη στιγμή.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Σας καταλαβαίνω, μα πείτε μου τι θα θέλατε να φάτε. Μη με καθυστερείτε παρακαλώ. Καίγομαι.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Α, ώστε πεινάτε κι εσείς;

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Όχι κύριε. Απλά είμαι ολομόναχος όπως βλέπετε και τρέχω πανικόβλητος να βγάλω δουλειά για πέντε σερβιτόρους. Με τρεις κι εξήντα βέβαια…

ΠΕΛΑΤΗΣ: Δουλειά… Εγώ είμαι άνεργος.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Τι δουλειά κάνετε;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Μα σας είπα, άνεργος. Μέχρι προ καιρού όμως, εργαζόμουν στις οικοδομές. Ελαιοχρωματιστής συγγραφέας.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Με μπερδέψατε. Ελαιοχρωματιστής ή συγγραφέας;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Με κάθε πινελιά, ολοκλήρωνα κι ένα κεφάλαιο στο εκάστοτε καινούριο μυθιστόρημά μου.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Μα τότε πρέπει να έχετε γράψει χιλιάδες μυθιστορήματα.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Δεν καταλάβατε. Την ιδέα συλλάμβανα ακαριαία. Για να την αναπτύξω και να την αποτυπώσω όμως στο χαρτί, μου έπαιρνε μήνες και μήνες. Αντίστοιχα, κάθε βιβλίο μού έπαιρνε χρόνια να ολοκληρωθεί.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Κι εγώ νόμιζα πως ένα βιβλίο γράφεται μονοκοπανιά.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Το «χρόνου φείδου» νεαρέ μου, δεν ενδείκνυται στης στρατευμένης πένας τις λεωφόρους. Δεν επιτρέπεται να πιστεύεις ότι εν ριπή οφθαλμού η πένα σου θα πάψει την πείνα τού λαού.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Πένα, πείνα… Με μπουρδουκλώσατε πάλι.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Η πένα πρέπει ν’ ανοίγει ορίζοντες στην σκέψη τού ανθρώπου. Να του οξύνει την σκέψη, ώστε να διαμορφώνει κριτήριο που θ’ ανεβάζει όλο και ψηλότερα τη συνείδησή του. Την ταξική του συνείδηση. Να μορφώνει δηλαδή το λαό κοινωνικά.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Άιντε πάλι… Ελληνικά κύριε, ελληνικά μιλήστε μου, να σας καταλάβω.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Κοινωνική μόρφωση, σημαίνει ότι δεν δέχεσαι να πεινά κανείς στη χώρα σου, μα και στον πλανήτη ολόκληρο. Συνεπώς δεν δέχεσαι την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σου φτάνει αυτό το παράδειγμα;

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Ε, ναι. Δεν δέχομαι να πεινά κανείς. Δεν δέχομαι να υπάρχει φτώχεια και ανεργία.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Αποδείξτε το. Κάντε το πράξη, δηλαδή.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Πώς;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Ε, αυτό ακριβώς θ’ ανακαλύψετε διαβάζοντας βιβλία συγγραφέων στρατευμένων στην απελευθέρωση του ανθρώπου απ’ τα καπιταλιστικά δεσμά.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Εγώ κύριε, όπως και οι περισσότεροι, προτιμούμε ελαφριά αναγνώσματα, να μας ταξιδεύουν μακριά απ’ τα προβλήματα. Αρκετά βάσανα έχουμε.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Δυστυχώς, όπως τα λες είναι. Μου επιτρέπεις τον ενικό, ε; Οι εξουσιαστές, που λες, φρόντισαν να τέρπεται η πνευματική και η σωματική πείνα τού λαού με αυταπάτες. Με νανουρίσματα αποτελεσματικού αποκοιμίσματος. Οι αυταπάτες και ο φόβος, είναι οι καλύτεροι φύλακες των θησαυροφυλακίων των πλουτοκρατών.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Απαρχαιωμένες αντιλήψεις…

ΠΕΛΑΤΗΣ: Δούλευε τότε αγαπητέ μου ήλιο με ήλιο για πέντε σερβιτόρους και σου εύχομαι από αύριο να δουλεύεις για δεκαπέντε… Κι όχι με τρεις κι εξήντα, μα εντελώς τσάμπα. Όπως ακριβώς οι δούλοι στην αρχαιότητα και οι σκλάβοι στο Μεσαίωνα.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Ωχ…! Τ’ αφεντικό! Με πήρες στο λαιμό σας με τη φλυαρία σου. Πες μου σε παρακαλώ αμέσως τι θες να σε σερβίρω, γιατί με βλέπω να σου κάνω παρέα στην ουρά τής ανεργίας.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Να με σερβίρεις; Τι να με σερβίρεις δηλαδή;

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Τι θα ήθελες να φας, άνθρωπέ μου; Πες μου επιτέλους!

ΠΕΛΑΤΗΣ: Θα ήθελα να φάω ψάρι στα κάρβουνα με μπόλικο λαδολέμονο, αρνάκι στο φούρνο, μοσχαράκι κοκκινιστό, τυρί φέτα και κεφαλογραβιέρα, κι από πάνω γαλακτομπούρεκο και λουκουμάδες.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Μα δεν τα έχουμε όλα αυτά; Επέλεξε απ’ το μενού. Εν ριπή οφθαλμού όμως. Με καθυστέρησες πολύ.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Και ποιος σού είπε ότι έχω εγώ λεφτά για να φάω έστω και ξερό ψωμί;

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Με δουλεύεις; Τότε γιατί ήρθες στο εστιατόριο;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Για να ονειρευτώ τι θα μπορούμε να τρώμε όλοι, όταν ο λαός αποφασίσει να σηκώσει το ανάστημά του. Εμπρός τής γης οι κολασμένοι, της πείνας σκλάβοι, εμπρός-εμπρός, το δίκιο απ’ τον κρατήρα βγαίνει, σαν κραυγή, σαν κεραυνός!

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Κι εσύ θα βγεις εσπευσμένα από ’δώ μέσα, αλλιώς σε πετάω έξω με τις κλωτσιές!

ΠΕΛΑΤΗΣ: Ευχαριστώ νεαρέ μου.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Μ’ ευχαριστείς που θα σε πετάξω με τις κλωτσιές;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες τη συνέχεια για το προτελευταίο κεφάλαιο του καινούριου βιβλίου μου. Στο τελευταίο κεφάλαιο, κι αφού θα έχεις φιλοσοφήσει με την ηρεμία σου την κουβέντα μας, θα εξελιχθείς σ’ Επαναστάτη. Αλλιώς, θα παραμείνεις θλιβερός ραγιάς… Εσύ αποφασίζεις: 

Ραγιάς 

ή επαναστάτης;;;

 

(Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ