ΝΕΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ SYNKA ΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΑΛΛΑΓΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Καταγγέλλουμε την εργοδοσία SYNKA των σούπερ μάρκετ "Δήμητρα" που τις τελευταίες μέρες με μεθοδεύσεις προσπαθεί να εξαναγκάσει τους εργαζομένους να υπογράψουν νέο "ιδιωτικό συμφωνητικό μεταβίβασης εργασιακής σχέσης". Θυμίζουμε πως το ίδιο είχε προσπαθήσει να κάνει πριν από λίγο καιρό, όμως ύστερα από ενέργειες του Σωματείου μας, που αποκάλυπταν την πραγματική στόχευση του συγκεκριμένου εγγράφου, εξαναγκάστηκε να το αποσύρει.

Υπάρχουν καταγγελίες στο Σωματείο μας πως για να "πειστούν" κάποιοι συνάδελφοι να υπογράψουν, η εργοδοσία απειλεί πως αν μέχρι αύριο (25/8/2020) το πρωί δεν το έχουν υπογράψει, θα τους μεταθέσει σε άλλο υποκατάστημα, σε άλλο μέρος του νησιού, πολύ μακριά από εκείνο που ήδη εργάζονται αλλά και τον τόπο διαμονής τους!

 Το νέο "συμφωνητικό" σε σχέση με το προηγούμενο, πέρα από τα υπόλοιπα, ανοίγει ουσιαστικά ζήτημα και για τον μισθό των εργαζομένων κάνοντας διάκριση μεταξύ τρέχοντος μισθού και νόμιμου, καθώς στο άρθρο 1 αναφέρει χαρακτηριστικά "Αμείβεται με μισθό σήμερα ...€, ενώ ο νόμιμος μισθός είναι αυτός που καθορίζεται από..."

Στο άρθρο 5 γίνεται ουσιαστικά μια επανάληψη όσων αναφέρονταν σε αντίστοιχο άρθρο του προηγούμενου "συμφωνητικού". Ο νόμος λέει ότι από τη μεταβίβαση και μετά ο νέος εργοδότης ευθύνεται έναντι του εργαζόμενου και για παλαιές οφειλές. Τι αλήθεια πάνε να αποφύγουν;

Μια ακόμα επανάληψη σε σχέση με το προηγούμενο "συμφωνητικό" και η παγίδα στο άρθρο 7, καθώς όπως αναφέρει "το ιδιωτικό αυτό συμφωνητικό επέχει θέση παραιτήσεως του τελευταίου (του εργαζόμενου) από την Αρχική εργοδότρια εταιρεία". Στη μεταβίβαση δε νοείται παραίτηση! Η διάδοχη κατάσταση προϋποθέτει την διατήρηση των συμβάσεων εργασίας ως έχουν. Οι εργαζόμενοι δεν οφείλουν να υπογράψουν τίποτα! Η νέα εργοδοσία δεν θα έπρεπε και δεν θα πρέπει να τους φέρει να υπογράψουν τίποτα για να συνεχίσουν την εργασία τους με τους όρους που είχαν μέχρι τώρα. Αλήθεια, αυτό δεν το γνωρίζει η εργοδοσία SYNKA των "Δήμητρα"; Αν το γνωρίζει (αυτό είναι σίγουρο) τότε πρόκειται για ξεκάθαρη προσπάθεια εξαπάτησης, με στόχο να χάσουν οι εργαζόμενοι δικαιώματα.

Θυμίζουμε πως την προηγούμενη φορά για να πειστούν οι συνάδελφοι και να προχωρήσουν τα αντεργατικά σχέδια της εργοδοσίας, έφεραν στην Κέρκυρα από την Κρήτη μέχρι και τον πρόεδρο ενός επιχειρησιακού σωματείου εργαζομένων του SYNKA, το οποίο ελέγχει πλήρως η εργοδοσία. Αυτήν τη φορά προχώρησαν, όπως μας κατήγγειλαν οι συνάδελφοι και στις παραπάνω απειλές. Φαίνεται εφαρμόζουν στην πράξη την φράση "όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος..."

Αυτό είναι άλλο ένα "φιλεργατικό" δείγμα γραφής της εργοδοσίας SYNKA, που φτάνει μέχρι του σημείου της εξαπάτησης και απειλής των εργαζομένων! Αυτό είναι το ευχαριστώ και σε αυτούς τους "ήρωες" της καραντίνας. Ίδια ήταν και η στάση της παλιάς εργοδοσίας και κάθε μεγαλοεργοδοσίας, που ξεσαλώνει σε βάρος των δικαιωμάτων και της ζωής των εργαζόμενων, αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο, που έχουν θεσμοθετήσει όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), οι κατευθύνσεις της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ένα και μοναδικό στόχο, την αύξηση της κερδοφορίας τους!

Προειδοποιούμε την εργοδοσία SYNKA των "Δήμητρα" να μην τολμήσει να πειράξει ούτε μια τρίχα από το κεφάλι κανενός συναδέλφου και να πάρει για ακόμα μια φορά πίσω το νέο "συμφωνητικό" που διακινεί. Σε διαφορετική περίπτωση θα μας βρει μπροστά της!

Καλούμε παράλληλα τους συναδέλφους να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς, να μην "πέσουν" στην παγίδα που στήνει η εργοδοσία SYNKA των "Δήμητρα". Να μην υπογράψουν το κατάπτυστο αυτό "συμφωνητικό". Να μην δείξουν καμία εμπιστοσύνη στους ανθρώπους της εργοδοσίας, όπως στον πρόεδρο του προαναφερόμενου επιχειρησιακού σωματείου. Να γυρίσουν την πλάτη τους τόσο σε αυτόν όσο και στο εργοδοτικό σωματείο της επιχείρησης! Τους καλούμε να συσπειρωθούν ακόμα πιο μαζικά στο Σωματείο μας, το οποίο γνωρίζουν εδώ και χρόνια, που γνωρίζουν ότι όλα αυτά τα χρόνια παλεύει για την οργάνωση του αγώνα και την προστασία των δικαιωμάτων τους! Να παλέψουν μέσα από το Σωματείο μας όχι μόνο για να διατηρήσουν όσα έχουν αλλά για να κερδίσουν πολλά περισσότερα! Προειδοποιούμε την εργοδοσία του SYNKA να σταματήσει τα "παιχνιδάκια". Εμείς δεν παίζουμε με τα δικαιώματα και την ζωή των εργαζόμενων. Μην τολμήσει να ξεμοναχιάσει κανένα συνάδελφο για αν αποσπάσει υπογραφή είτε τώρα είτε στο μέλλον. Για ότι έχει να κάνει με τους εργαζόμενους και τις εργασιακές τους σχέσεις να απευθύνεται μόνο στο Σωματείο μας.

ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
ΠΕΡΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΟΥ

Web: http://sidypker.blogspot.gr

FB: kerkyraikossyndesmosidiotikonypallilon

e-mail: pamesidypker@gmail.com, Τηλ.: 6997233616, 6978404989

Το κακό μάτι και ο κακός μας ο καιρός

Κατιούσα

Δεν είναι λίγοι που απόρησαν ή και εξεπλάγησαν δυσάρεστα, όταν πλειάδα επιστημόνων και ειδικότερα λοιμωξιολόγων με περγαμηνές στηλίτευαν τους ασεβείς που τολμούσαν να υπονοήσουν πως η θεία κοινωνία θα μπορούσε να αποτελεί δίαυλο μετάδοσης κορονοϊού και γενικότερα ασθενειών, για να μη μιλήσουμε για όσους απέφευγαν με λεκτικές πιρουέτες να αποφύγουν την ευθεία απάντηση.
O βαθμός αποσύνδεσης της επιστημονικής κατάρτισης από την πίστη σε κάθε λογής – θεσμοθετημένες ή μη – μεταφυσικές αντιλήψεις, προλήψεις και δεισιδαιμονίες έγινε για μια ακόμα φορά ολοφάνερος από το βίντεο που σαρώνει το ελληνικό ίντερνετ από το πρωί, με τον γιατρό – χειρουργό – και αντιδήμαρχο Θεσσαλονίκης Χάρη Αηδονόπουλο να ξεματιάζεται στην κάμερα από τη γραμματέα του κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου της πόλης μέσω τηλεδιάσκεψης.

Το περιστατικό μόνο του ίσως και να μην έχρηζε τόσο ιδιαίτερου σχολιασμού αν επρόκειτο απλά για “ατύχημα” μιας κάμερας που παρέμεινε κατά λάθος ανοιχτή. Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια ωστόσο, ο αντιδήμαρχος όχι μόνο δεν παρουσίασε ως λάθος αυτή την επίδειξη ανορθολογικών δοξασιών, αλλά, με την πρόθυμη βοήθεια του δημοσιογραφικού πάνελ σε πρωινή εκπομπή του Αντένα, μετέτρεψε την όλη υπόθεση σε όχημα αυτοπροβολής του ως “χαλαρού”, “ακομπλεξάριστου” και “χιουμορίστα” πολιτικού, που δεν τον νοιάζει να τσαλακωθεί για να δείξει πως “είναι ένας από μας”. Αυτή τουλάχιστον την εντύπωση αποκομίζει κανείς από τις δηλώσεις του κυρίου Αηδονόπουλου ότι το ξεμάτιασμα “έπιασε για” κι ότι δεν ξέχασε την κάμερα, αλλά “δεν κρύβεται”, τα χαχανητά των παρουσιαστών και τα οριακά σεξιστικά αστειάκια για τον “αν το ήξερε η σύζυγος” για τη γραμματέα – ξεματιάστρα.

Να θυμίσουμε επίσης δεν είναι η πρώτη φορά που εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής εμφανίζονται ως θιασώτες αντιεπιστημονικών πρακτικών, με γνωστότερο παράδειγμα το βίντεο της πρώην υπουργού πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ Λυδίας Κονιόρδου να επιδίδεται σε “ενεργειακές θεραπείες”, προκαλώντας γενική θυμηδία, η οποία βέβαια αποδεικνύεται επιλεκτική, καθώς δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να καθιστά το ξεμάτιασμα εγκυρότερο το ξεμάτιασμα από το άνοιγμα των τσάκρα.

Όσο όμως ευτράπελα κι αν φαίνονται όλα αυτά, σε μια δεύτερη ανάγνωση γίνεται φανερό πως αποτελούν μία ακόμα πτυχή του νεοσκοταδισμού που εξαπλώνεται ιδιαίτερα ραγδαία τα τελευταία χρόνια σε ευρύτατους κύκλους διεθνώς, ένα ακόμα δείγμα σήψης, όσο ξύλινο κι αν ακούγεται, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που έχει εξαντλήσει προ πολλού την συμβολή του στην πρόοδο της ανθρωπότητας, αποτελώντας όχι απλά τροχοπέδη, αλλά και παράγοντα οπισθοδρόμησης σε πολλά επίπεδα.

Γκριγκόρι Ζινόβιεφ – Λεβ Κάμενεφ: Οι διόσκουροι μπολσεβίκοι που εκτελέστηκαν ως εχθροί του λαού

Σφυροδρέπανος

Ο Ζινόβιερ και ο Κάμενεφ είναι δύο περιπτώσεις προσωπικοτήτων με σχεδόν κοινή διαδρομή και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ανήκαν στην παλιά φρουρά των μπολσεβίκων και ήταν για πολλά χρόνια στελέχη του Πολίτ-Μπιρό του κόμματος, αλλά δε συνέδεσαν το όνομά τους με τις πιο ηρωικές στιγμές και τις μεγάλες, επαναστατικές κορυφώσεις -αντιθέτως. Συνδέθηκαν ωστόσο μεταξύ τους σε τέτοιο βαθμό, που κατά κανόνα αναφέρονται μαζί ως Διόσκουροι.

Ο Γκριγκόρι Ζινόβιεφ γεννήθηκε το 1883 στην Ουκρανία και το πραγματικό του όνομα ήταν Οβσέι-Γκέρσον Αρόνοβιτς Ραντομισίσκι. Γενέτειρά του ήταν το Ελισάβετγκραντ, που πήρε προσωρινά το όνομά του κι αργότερα το όνομα του Κίροφ, που η δολοφονία του συνδεόταν κατά τραγική ειρωνεία και με την καταδίκη του Ζινόβιεφ. Αυτό δείχνει πάντως πως η προσωπολατρία ήταν ένα γενικό φαινόμενο της εποχής (εξάλλου και ο Τρότσκι απέκτησε για ένα μικρό διάστημα πόλη με το δικό του όνομα) κι όχι κάτι που απέρρεε από τη θέληση του “Πατερούλη” Στάλιν -κι αυτό, αν υποθέσουμε πως πρέπει να εντοπίσουμε την εκδήλωσή του στη μετονομασία πόλεων που είχαν διατηρήσει ονόματα από την τσαρική εποχή.
Ο Ζινόβιεφ σπούδασε Φιλοσοφία, Ιστορία και Λογοτεχνία. Συνδέθηκε στα φοιτητικά του χρόνια με το ΣΔΕΚΡ και πήρε το μέρος του Λένιν τόσο στη διάσπαση με τους μενσεβίκους, όσο και στη σύγκρουσή του με τον Μπογκντάνοφ. Έγινε σε πολύ νεαρή ηλικία μέλος της ΚΕ, ενώ ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρήκε πολιτικό εξόριστο στην Ελβετία. Επέστρεψε το 17′ στο Πέτρογκραντ μαζί με το Λένιν και το περίφημο σφραγισμένο βαγόνι του, ενώ τον ακολούθησε στη Φινλανδία το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, για να γλιτώσουν την εκδικητική οργή της Προσωρινής Κυβέρνησης, μετά τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις του Ιουνίου. Αυτή η περίοδος αποτυπώνεται λογοτεχνικά και στο “Γαλάζιο Τετράδιο” (Εκδ. Σύγχρονη Εποχή) του Καζακίεβιτς, με το Λένιν να κρατά σημειώσεις για την μπροσούρα “Κράτος κι Επανάσταση” και το Ζινόβιεφ να διαφωνεί και να αμφιταλαντεύεται.
Αυτός κι ο Κάμενεφ είναι τα μόνα μέλη της ΚΕ των μπολσεβίκων, που τις παραμονές της επανάστασης, ψηφίζουν ενάντια στην επικείμενη εξέγερση. Δημοσιεύουν μάλιστα τη συμφωνία τους σε μια μενσεβίκικη εφημερίδα, προδίδοντας ουσιαστικά το σχέδιο και τις προθέσεις των Μπολσεβίκων -χωρίς αυτό να είναι από μόνο του ικανό να αντιστρέψει τη ροή των γεγονότων.
Ο Λένιν ήταν εξοργισμένος με τη στάση τους, απαιτώντας τη διαγραφή τους από το κόμμα, αλλά δε λήφθηκε άμεσα τέτοια απόφαση. Στη συνέχεια, και λόγω των πυκνών εξελίξεων, ο Ζινόβιεφ και ο Κάμενεφ αξιοποιήθηκαν σε άλλες θέσεις κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, υποστήριξαν το Λένιν και παρέμειναν στην ΚΕ. Ο πρώτος μάλιστα ήταν και ο επικεφαλής των οργανώσεων του Λένινγκραντ, αλλά και της Κομιντέρν -όπου είχε πχ ενεργό ανάμειξη στις ζυμώσεις και τη συζήτηση για τη σχέση της εργατικής κυβέρνησης με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Παρόλα αυτά ο Λένιν σημείωνε στη “διαθήκη” του πως η διαφωνία τους το 17′ δεν ήταν τυχαίο γεγονός.

Ο Κάμενεφ γεννήθηκε το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς με το Ζινόβιεφ στη Μόσχα κι είχε εβραϊκή καταγωγή. Σπούδασε στην Τιφλίδα όπου συνδέθηκε με τους σοσιαλδημοκράτες (έτσι ονομάζονταν τότε τα επαναστατικά κόμματα) και μετά τη σύλληψή του, ακολούθησε την πορεία του επαγγελματία επαναστάτη. Πήρε μέρος στην επανάσταση του 1905 και συνδέθηκε με το Λένιν και τους μπολσεβίκους, μολονότι είχε παντρευτεί την αδερφή του Τρότσκι -που διαφωνούσε μαζί τους μέχρι το 1917.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρήκε τον Κάμενεφ σε διευθυντική θέση στην (μπολσεβίκικη) Πράβδα, η αρθρογραφία της οποίας τον οδήγησε γρήγορα στη σύλληψη και την εξορία της Σιβηρίας. Επέστρεψε στην πρωτεύουσα μετά την πτώση του τσάρου από την αστική επανάσταση του Φλεβάρη. Είχε μάλλον συμφιλιωτικές τάσεις, δυσκολευόμενος να αποδεχτεί την καινούρια γραμμή των Μπολσεβίκων, με βάση τις θέσεις του Απρίλη, και να προσαρμοστεί στα δεδομένα της.
Αφού καταψηφίζει το σχέδιο της εξέγερσης, αξιοποιείται σε διάφορες θέσεις πχ ως επικεφαλής των οργανώσεων στη Μόσχα, και έχει ουσιαστικά κοινή πολιτική πορεία με το Ζινόβιεφ. Μετά από το θάνατο του Λένιν, συμμαχούν προσωρινά με το Στάλιν εναντίον του Τρότσκι στον οποίο διαβλέπουν τάσεις βοναπαρτισμού και το μεγαλύτερο κίνδυνο για το Κόμμα. Στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης, “ξεθάβουν” κριτικές για διάφορα προγενέστερα γεγονότα, σύντομα όμως κάνουν στροφή 180 μοιρών και συγκροτούν μαζί του την “Ενωμένη Αντιπολίτευση” που γνωρίζει συνεχόμενες πολιτικές ήττες μες στο Κόμμα.
Κορυφώνουν την αντιπολιτευτική τους δραστηριότητα το 27′, στην επέτειο για τα δέκα χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση, και διαγράφονται. Μετανοούν όμως, ασκούν δημόσια αυτοκριτική, κι έτσι γλιτώνουν τις συνέπειες για δεύτερη φορά στην πολιτική τους διαδρομή. Γίνονται μάλιστα εκ νέου δεκτοί στο κόμμα, μαζί με άλλα στελέχη, στο 17ο Συνέδριο, που είχε πανηγυρικό κλίμα κι ονομάστηκε “Συνέδριο των Νικητών”.
Το κλίμα αλλάζει θεαματικά όμως μετά τη δολοφονία του Κίροφ, το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Οι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν μια πιο σκληρή στάση της ηγεσίας και την εκκαθάριση του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού (εν όψει και της επικείμενης πολεμικής σύγκρουσης, καθώς τα σύννεφα ολοένα και πυκνώνουν πάνω από την ΕΣΣΔ), που πλήττει κυρίως μεσαία και ανώτερα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη.
Η καταδίκη των Ζινόβιεφ, Κάμενεφ κι ορισμένων άλλων στελεχών εγκαινιάζει τις λεγόμενες “Δίκες της Μόσχας”, που είναι αδύνατο να αναλυθούν εκτενώς στο πλαίσιο του σημειώματος, για αυτό θα περιοριστούμε στα γεγονότα κι ορισμένες αφοριστικές εκτιμήσεις.
Οι Ζινόβιεφ και Κάμενεφ παραδέχονται αρχικά την επαφή τους με ανήθικα άτομα, ενώ στο Λένινγκραντ όπου έγινε η δολοφονία του Κίροφ, υπάρχουν ακόμα κάποιοι οπαδοί του Ζινόβιεφ. Στη συνέχεια στοιχειοθετείται η κατηγορία της συνειδητής κι οργανωμένης αντισοβιετικής δράσης ενός “τροτσκιζηνοβιεφικού κέντρου” που έχει επαφές και με τον Τρότσκι στο εξωτερικό.
Όλες οι καταδίκες βασίζονται και στις ομολογίες των κατηγορούμενων, που έχουν σπασμένο ηθικό, μακριά από το υψηλό φρόνημα που θα άρμοζε σε έναν επαναστάτη. Η δίκη είχε πρακτικά, που κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, κι έγινε δημόσια, παρουσία ξένων αξιωματούχων, στοιχεία που δε συνηγορούν υπέρ του κλασικού σχήματος περί “δίκης-παρωδίας”.
Η θεωρία συνωμοσίας που εξηγεί τη δολοφονία του Κίροφ ως έργο της σταλινικής ηγεσίας για να εξαπολύσει κυνήγι μαγισσών κι ενα λουτρό αίματος κατά των εσωκομματικών αντιπάλων της, αδυνατεί να εξηγήσει γιατί χρειαζόταν σε αυτήν την περίπτωση η “σκηνοθεσία” του Συνεδρίου των Νικητών που επανέφερε στο προσκήνιο τα στελέχη μιας πολιτικά ηττημένης Αντιπολίτευσης. Όπως και να έχει είναι μάλλον φαιδρό να ισχυρίζεται κανείς πως η σοβιετική εξουσία επέβαλε ένα κύμα “κόκκινης τρομοκρατίας”, σκιαμαχώντας εναντίον ενός φανταστικού εχθρού, χωρίς να υπάρχει καμία αντιπολιτευτική δράση με αντικαθεστωτικές αιχμές κι επαφές με το εξωτερικό, που θα μπορούσε να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη σε ένα ενδεχόμενο πολέμου, διασπώντας το ενιαίο αρραγές μέτωπο. Κι αυτή ίσως να είναι η πολιτική ουσία πέρα από όσα στοιχεία προέκυψαν στη διάρκεια των δικών.
Ο επίλογος της υπόθεσης γράφεται μισό αιώνα αργότερα, με την αποκατάσταση των Ζινόβιεφ και Κάμενεφ από την περεστρόικα του Γκορμπατσόφ. Μια κίνηση που ασφαλώς δεν ήταν τυχαία, δεν κατατάσσει απαραίτητα όμως τους Διόσκουρους στο ίδιο τσουβάλι με τον συνειδητά αντεπαναστάτη Γκορμπατσόφ που μπορούσε να αξιοποιήσει τα πάντα και τους πάντες στον αντισταλινικό, αντισοβιετικό ζήλο του.

Δείξε μου το παγουρίνο σου – Η δημιουργική λογιστική της Κεραμέως για τους μαθητές ανά τάξη και η απάτη των “μέσων όρων”

Κατιούσα

Τρολάρισμα μέχρι ναυτίας έχει προκαλέσει από χθες η ανακοίνωση της Νίκης Κεραμέως για τα δωρεάν παγουρίνα σε κάθε μαθητή που θα μοιραστούν από “ευεργέτες” του ιδρύματος Λασκαρίδη, -γιατί σχολείο χωρίς χορηγό δε γίνεται-, όπως και ο ισχυρισμός πως δε χρειάζεται αραίωση στις τάξεις, καθώς ο μέσος όρος μαθητών ανά τάξη ανέρχεται στους 17. Ως γνωστόν ο καλύτερος τρόπος για να πεις ένα πειστικό ψέμα είναι να φροντίσεις να εμπεριέχει αλήθεια. Όπως εν προκειμένω ότι κατά μέσο όρο μια τάξη στην Ελλάδα περιλαμβάνει 17 μαθητές.
Ο διάβολος ωστόσο, όπως και η προπαγάνδα, κρύβονται στις λεπτομέρειες, εν προκειμένω στη φαινομενικά “αθώα” έννοια του “μέσου όρου”. Τι θα πει αυτό λοιπόν; Ότι αθροίζονται οι τρεις μαθητές του δημοτικού της Γαύδου με τους άνω των 20 σε κάθε τμήμα ενός οποιουδήποτε σχολείου μεγάλου αστικού κέντρου – και όχι μόνο – για να προκύψει ο “μαγικός” αριθμός 17, που ουδεμία σχέση έχει φυσικά με την πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Απλά η ιδιαίτερη μορφολογία της χώρας μας, με τα πολλά μικρά νησιά, αλλά και τις αρκετές ορεινές κι απομονωμένες περιοχές, εκ των πραγμάτων σημαίνουν την ύπαρξη πολλών μονοθέσιων και ολιγοθέσιων σχολείων, που αξιοποιούνται για τις κυβερνητικές λαθροχειρίες. Το κόλπο του μέσου όρου εξάλλου γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό, αν αναλογιστεί κανείς πως η ίδια η υπουργός ήταν εκείνη που, μεσούσης της πανδημίας, αποφάσιζε πριν λίγο μόνο καιρό να αυξήσει το μέγιστο αριθμό μαθητών ανά τμήμα σε δημοτικά και νηπιαγωγεία στους 25.
Μέσα από όλη αυτή τη συζήτηση τουλάχιστον δίνεται η ευκαιρία να αναδειχτεί πόσο παραπλανητική μπορεί να γίνει η επίκληση μέσων όρων, όχι μόνο στην παιδεία, αλλά και για την προβολή μιας πλασματικής κοινωνίας “ευημερίας”. Δείκτες όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα, όπου μεγιστάνες του πλούτου μπαίνουν στην ίδια μοίρα με άνεργους και εργάτες κι αυτό θεωρείται απολύτως φυσιολογικό και αποδεκτό από την πλειονότητα, καθώς ενδύεται το μανδύα του ουδέτερου επιστημονικού εργαλείου. Αυτό δε σημαίνει πως η έννοια του μέσου όρου δεν είναι χρήσιμη και επιστημονικά επιβεβλημένη σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Απλά όπως όλα τα εργαλεία μπορεί να γίνει ευεργετικό ως και φονικό ανάλογα με το χρήστη του και τις προθέσεις του. Ειδικά όταν αυτός ο χρήστης και η πολιτική που υπηρετεί υποτιμά δραματικά το μέσο όρο ευφυΐας του κοινού στο οποίο απευθύνεται.

“Οι Σοβιετικοί μπήκαν στο Βερολίνο με τα βομβαρδιστικά και το ναυτικό της Δύσης…” – Το άλλο με τον Μπογδάνο το ξέρετε;

Όταν παίζουν τη θεωρία των δύο άκρων (ναζισμού και κομμουνισμού) για να τα εξισώσουν και να βγάλουν λάδι τον πρώτο, σκοντάφτουν σε μια “μικρή”, κρίσιμη λεπτομέρεια. Ο Κόκκινος Στρατός, η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και των 20 εκατομμυρίων θυμάτων στο βωμό του Αντιφασιστικού Αγώνα, ήταν αυτοί που τσάκισαν, μαζί με τους λαούς και τα αντιστασιακά τους κινήματα, τη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ.

Πώς προσπερνάνε αυτό το εμπόδιο; Κατά κύριο λόγο, με τη συνήθη μέθοδο της αποσιώπησης, για να μπορέσουν να ξαναγράψουν την ιστορία στα δικά τους μέτρα. Οι πιο θρασείς από αυτούς τολμούν να κάνουν το… κόκκινο μαύρο και να πούνε ότι οι Σοβιετικοί μπήκαν στο Βερολίνο χάρη στη στρατιωτική ισχύ των δυτικών τους συμμάχων!

Βρετανία και ΗΠΑ σφυροκόπησαν τη Γερμανία από αέρος επί τρία χρόνια με παράλληλο ναυτικό αποκλεισμό, στερώντας την από πρώτες ύλες και ισοπεδώνοντάς την, προτού εισβάλουν στη Γαλλία και νικήσουν τη μισή Βέρμαχτ.

Με ναυτικό και βομβαρδιστικά άλλων πήραν οι Σοβιετικοί το Βερολίνο.

— constantinosbogdanos (@bogdanosk) August 23, 2020

Αντί άλλων σχολίων, παραθέτουμε ένα καίριο απόσπασμα από ένα παλιότερο άρθρο στην ΚΟΜΕΠ, όπου ανατυπώνεται το τελευταίο κεφάλαιο από το βιβλίο του Θ. Παπαρήγα για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και το οποίο απαντά στο ζήτημα των βομβαρδισμών από τις δυτικές δυνάμεις, πού ακριβώς στόχευαν, κατά πόσο… ισοπέδωσαν τον εχθρό και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας.

Ένα ιδιόμορφο αλλά χαρακτηριστικό σημείο συγκέντρωσης των αντιθέσεων του πολέμου ήταν οι αεροπορικοί βομβαρδι­σμοί. Το θέμα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο πρώτος πόλεμος τόσο εκτεταμένης χρήσης της αεροπορίας, της οποίας δοκιμή ήταν ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος.

Η αφομοίωση αυτής της εμπειρίας από τη ναζιστική ηγεσία φάνηκε από την αρχή της δυτικής εκστρατείας και συγκεκριμένα στο Ρότερνταμ, το οποίο βομβαρδίζεται άγρια. Οι καταστροφές είναι μεγάλες. Υπάρχουν 814 νεκροί, χιλιάδες τραυματίες και 78.000 άστεγοι.

Καθώς ο πόλεμος προχωρεί, οι βρετανικές πόλεις (συμπερι­λαμβανομένων και των βορειοϊρλανδικών) γίνονται στόχοι της ναζιστικής αεροπορίας τον Ιούνη του 1940-Μάη του 1941, ενώ η βρετανική αεροπορία αντικαθιστά τις προκηρύξεις, που ως τότε έριχνε στη Γερμανία, με βόμβες. Μετά το Μάρτη του 1942, οι βομβαρδισμοί γίνονται πιο συστηματικοί: Οι κοινοί βρετανοαμερικανικοί ιπτάμενοι στόλοι ισοπεδώνουν τις γερμανικές πόλεις, μετατρέποντας τις σε σωρούς ερειπίων. Το γεγονός ότι η ναζιστι­κή Γερμανία δεν μπορεί να αντιτάξει κάτι ανάλογο, δείχνει το συσχετισμό των δυνάμεων.

Στο σημείο αυτό, αξίζει να υπογραμμιστούν δύο πράγματα: α) Οι αεροπορικοί αυτοί βομβαρδισμοί, που καταλήγουν να πάρουν γιγαντιαίες διαστάσεις, γίνονται αποκλειστικά στη Δύ­ση. Στην Ανατολή, όπου συγκεντρώνονται κολοσσιαίες αεροπο­ρικές δυνάμεις, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί λείπουν σχεδόν τελείως. Ο αεροπορικός βομβαρδισμός της γραμμής του πυρός και οι γιγαντιαίες αερομαχίες είναι φαινόμενα σχεδόν καθημερι­νά, αλλά οι βομβαρδισμοί των μετόπισθεν σχεδόν λείπουν τελεί­ως. Μόνο στις πρώτες ημέρες του πολέμου, η σοβιετική αεροπο­ρία βομβαρδίζει το Βερολίνο και το Ντάντσιχ. Σχεδόν αμέσως μετά, εγκαταλείπει αυτή την τακτική. Η γερμανική αεροπορία, της οποίας οι προωθημένες βάσεις απέχουν μόνο μερικά λεπτά πτήσης, δε βομβαρδίζει τη Μόσχα στις 7 Νοέμβρη του 1941. Η σοβιετική πρωτεύουσα που, για μια κρίσιμη στιγμή του πολέμου, βρίσκεται σχεδόν μέσα στη ζώνη των επιχειρήσεων, παθαίνει μόνο ασήμαντες ζημιές.

β) Οι βομβαρδισμοί αυτοί δεν έπαιξαν σχεδόν κανένα στρα­τιωτικό ρόλο. Τα θύματα τους ήταν, βέβαια, πάρα πολλά, αλλά δε φαίνεται να επηρέασαν σε τίποτα την πορεία των επιχειρήσε­ων.

Έτσι, βλέπουμε τη Γερμανία, που βομβαρδίζεται αμείλικτα, να αυξάνει συνεχώς την πολεμική της παραγωγή. Κάτω από τα ερείπια, βρίσκονται γεμάτες αποθήκες. Το 1944 είναι χρόνος-ρεκόρ για την παραγωγικότητα. Το Γενάρη του 1945, η Γερμα­νία, δηλαδή μια χώρα που «πνέει τα λοίσθια», παράγει το διπλά­σιο οπλισμό από το Γενάρη του 1940, όταν βρισκόταν σε κατά­σταση ακράτητης επέκτασης.

Τι είχε συμβεί; Μα είναι πολύ απλό: Οι βομβαρδισμοί δεν έπλητταν, κατά κανόνα, βιομηχανικές εγκαταστάσεις αλλά χώρους κατοικίας. Γιατί, όμως, δεν έπλητταν βιομηχανικές εγκαταστά­σεις;

Αυτό έχει πολλά και πολύπλοκα αίτια.

Ένας λόγος είναι, οπωσδήποτε, ότι οι χώροι των βιομηχανι­κών εγκαταστάσεων ήταν καλύτερα προστατευμένοι. Αυτό, όμως, είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι τα συμμαχικά επιτελεία δεν το γνώριζαν. Και, αφού το γνώριζαν, γιατί συνέχιζαν τους άχρη­στους βομβαρδισμούς;

Όλα δείχνουν ότι τα χαρακτηριστικά των αεροπορικών αυτών βομβαρδισμών έχουν την εξήγηση τους στα εξής:

α) Στη χρήση των βομβαρδισμών σαν μέσου οικονομικής ανά­καμψης. Ολα δείχνουν ότι η καταστροφή των χώρων κατοικίας και λιγότερο των βιομηχανικών εγκαταστάσεων ήταν ένας τρό­πος (και, πιθανότατα, ο μόνος που απέμενε) για τη δημιουργία του απαραίτητου «κενού» ώστε να μπορεί στη συνέχεια να κινη­θεί ο οικονομικός μηχανισμός της κάλυψής του. Πρόκειται, στην ουσία, για μια από τις πιο φοβερές μορφές έκφρασης του «καπι­ταλισμού που σαπίζει».

β) Στη χρήση των βομβαρδισμών σαν μέσον αντιπαράθεσης συμφερόντων μονοπωλιακών ομάδων. Αφθονούν, πράγματι, οι ενδείξεις ότι το πού θα έπεφταν οι βόμβες καθορίστηκε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, και από τα συγκεκριμένα συμφέροντα που θα έθι­γαν. Τα ακίνητα που θα πλήττονταν συχνά καθορίζονταν με βάση τη διαπάλη των μονοπωλίων για την εξασφάλιση πλεονεκτημά­των, τη διαφύλαξη συγκεκριμένων συμφερόντων κλπ. Εχει, π.χ., επισημανθεί ότι τα τεράστια κτίρια της IG Farben στη Φραγκ­φούρτη έμειναν άθικτα εν μέσω των καπνιζόντων ερειπίων. Σε ποιο, άραγε, βαθμό αυτό οφειλόταν στους πολύ γνωστούς δε­σμούς της IG Farben με τα μονοπώλια των ΗΠΑ;

γ) Στη χρήση των βομβαρδισμών σαν ένα πολύπλοκο παιχνί­δι αντιπαράθεσης και συμμαχίας. Η καταστροφή της γερμανικής βιομηχανίας, ιδιαίτερα της πολεμικής, θα μείωνε την ικανότητα της Γερμανίας να καταστρέψει την ΕΣΣΔή, τουλάχιστον, να της αντιτάξει «καταστροφική αντίσταση». Από την άλλη, καθώς ο πόλεμος προχωρεί και φαίνεται ότι ένα τμήμα της Γερμανίας θα καταληφθεί από το σοβιετικό στρατό, εντείνονται οι βομβαρδι­σμοί ακριβώς αυτών των περιοχών. Το Φλεβάρη του 1945, μια εκτεταμένη αεροπορική επιδρομή της αμερικανικής και βρετανι­κής αεροπορίας ερειπώνει το Βερολίνο – χωρίς, προφανώς, να θίξει καθόλου τη μαχητική ικανότητα των ναζιστικών στρατιωτικών μονάδων που έχουν ήδη συγκεντρωθεί εκεί. Η περίπτωση της Δρέσδης, που σβήνει από το χάρτη χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, είναι χαρακτηριστική και των αντιφάσεων αυτής της στρα­τηγικής. Καθώς τα γεγονότα τρέχουν όλο και πιο γρήγορα, η αδράνεια της προηγούμενης κατάστασης βαραίνει στη μετέπειτα εξέλιξη: Η Δρέσδη καταστρέφεται εκ θεμελίων, αλλά η γέφυρα της και μερικά εργοστάσια που διαθέτει δεν έπαθαν τίποτα.

Αλλωστε, αυτό γίνεται όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και σε άλλες χώρες. Βλέπουμε, π.χ., τη συστηματική καταστροφή μέσω των βομβαρδισμών των εργοστασίων SKODA στην Τσεχοσλοβα­κία. Στη Ρουμανία, οι πετρελαιοπηγές του Πλοέστι βομβαρδίζο­νται συστηματικά. Και αυτά γίνονται ενώ ο πόλεμος τελειώνει και είναι πια φανερό ότι στις περιοχές αυτές πλησιάζει ο σοβιετι­κός στρατός. Εκτός αυτού, παίρνονται και άλλα μέτρα: Οσο είναι δυνατόν, οι περιοχές αυτές εκκενώνονται, συχνά με θεαμα­τικό τρόπο, από ό,τι πολύτιμο διαθέτουν.

Έτσι εξηγείται και η εξέλιξη στην Ανατολή. Από τη μια πλευρά, η ΕΣΣΔ παραιτείται από την αρχή από τους αεροπορι­κούς βομβαρδισμούς γιατί καταλαβαίνει ότι με αυτούς, ακόμα κι αν έχουν επιτυχία (όπως οι δικοί της), δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα. Εκτός αυτού, σε όλη τη διάρκεια του πολέμου είναι πολύ φανερή η (συνήθως, αποτυχημένη) προσπάθεια της ΕΣΣΔ να αποφύγει τις καταστροφές, ιδιαίτερα των αστικών κέντρων (μια από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις επιτυχίας, η Κρακοβία). Σ’αυτό, εμφανίζεται, σε παραλλαγμένη μορφή, η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας: Εκείνο που για τις δυτικές δυνάμεις ήταν ένας παράγοντας οικονομικής ανάκαμψης, για την ΕΣΣΔ ήταν ένα δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος.

Από την άλλη πλευρά, και η ναζιστική Γερμανία αποφεύγει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και στις ευνοϊκές στιγμές, γιατί καταλαβαίνει ότι οι απώλειες θα είναι τόσο μεγάλες ώστε κάθε επιτυχία θα έχανε την αξία της.

Σήμερα ξέρουμε ότι και οι δύο πλευρές έβλεπαν σωστά. Μετά τον πόλεμο, ειδική επιτροπή εμπειρογνωμόνων του Πεντάγωνου χαρακτήρισε τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς «μεγαλύτερη και δαπανηρότερη γκάφα της στρατιωτικής ιστορίας». Πολύ ακριβής εκτίμηση, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι, πέρα από τα πάμπολλα άλλα, στοίχισαν τη ζωή σε χιλιάδες (και, πιθανότατα, δεκάδες χιλιάδες) Βρετανούς και Αμερικανούς πιλότους, πλοη­γούς, πυροβολητές κλπ.

Όσα είπαμε παραπάνω δείχνουν και κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία: τη συνέχιση των επαφών διαφόρων τύπων μεταξύ των δυτικών δυνάμεων και της Γερμανίας στη διάρκεια του πολέμου.

Μπορεί να διαβάσει κανείς αυτό το ενδιαφέρον ζήτημα, όπως και όλο το πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο άρθρο, στη σελίδα της ΚΟΜΕΠ.

Πηγή: Κατιούσα

Το αντιλαϊκό κράτος έχει συνέχεια...

Οι ευθύνες της κυβέρνησης για την αύξηση των κρουσμάτων είναι τεράστιες. Μάταια προσπαθεί να τις κρύψει πίσω από την ατομική ευθύνη και τη βολική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ανακάλυψε όψιμα ότι η ΝΔ «κουνάει το δάχτυλο στους πολίτες, για να κρύψει τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες που οδήγησαν στη δραματική αύξηση των κρουσμάτων». Μαζί όμως και οι δυο, σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, χτες αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, παλεύουν να πείσουν το λαό πως το αστικό κράτος «δεν μπορεί να είναι παντού» - παρά μόνο εκεί που το καλούν τα συμφέροντα των ομίλων - και άρα σε ό,τι αφορά τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Δεν πέρασε άλλωστε πολύς καιρός από την πλημμύρα στη Μάνδρα και την πυρκαγιά στο Μάτι, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έκανε ακριβώς το ίδιο: Απέδιδε τις φονικές καταστροφές στην κλιματική αλλαγή και στην ατομική ...ανευθυνότητα και επικαλούνταν την ατομική ευθύνη για να μην ξανασυμβούν παρόμοιες. Αφηνε έτσι έξω από το κάδρο την τεράστια κρατική ευθύνη για τις αιτίες που οδήγησαν στην καταστροφή, για τη διαχείρισή της και κυρίως την αποκατάσταση, με τρόπο που να θωρακίζει τη ζωή και την περιουσία του λαού από μελλοντικές απειλές.

* * *

Ποιος δεν θυμάται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε Περιφέρεια και κυβέρνηση να στοχοποιούν όσους με δική τους ευθύνη «χτίζουν αυθαίρετα» και «μπαζώνουν ρέματα», όταν το κράτος είναι ο μεγαλύτερος καταπατητής και αντιμετωπίζει την αυθαίρετη δόμηση με εισπρακτικές λογικές; Οταν με την αντιπεριβαλλοντική νομοθεσία επιτρέπει την επιχειρηματική δραστηριότητα ακόμα και δίπλα στο κύμα; Ποιος δεν θυμάται τον καβγά για το 112, το οποίο θα έσωζε τάχα τους εγκλωβισμένους στο Μάτι, με δική τους όμως ευθύνη, αφού κανένα σχέδιο και καμία υποδομή δεν υπήρχε από το κράτος για τη διαχείριση τέτοιων καταστροφών; Αλλά και στην πανδημία, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μουζάλας, απηχώντας τη γενικότερη στάση του κόμματός του, έλεγε πριν από λίγο καιρό: «Με απόλυτη αυστηρότητα οι ανακοινώσεις του υπουργείου και της κυβέρνησης. Με απόλυτη αυστηρότητα! Υπάρχει ατομική ευθύνη την οποία πρέπει να την επωμιστούμε...». Η ατομική ευθύνη, όμως, για να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει να «γειώνεται» σε μέτρα συλλογικής προστασίας του λαού, με ευθύνη του κράτους, στην Υγεία, στα Μέσα Μεταφοράς, στην Παιδεία και αλλού.

* * *

Τώρα που τα κρούσματα αυξάνονται, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε ξαφνικά την ευθύνη της κυβέρνησης και στο άνοιγμα του Τουρισμού με τους όρους των επιχειρηματικών ομίλων. Καταγγέλλει ότι έγινε «άρον - άρον και χωρίς μαζικά υποχρεωτικά τεστ, όπως απαίτησαν ξένοι tour operators», με πληρότητα 100% στα αεροπλάνα, «όπως απαίτησαν αεροπορικές εταιρείες». Μιλάει επίσης για «μπάχαλο με τα διαφορετικά υγειονομικά πρωτόκολλα σε κάθε πύλη εισόδου της χώρας». Ηταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ που πριν από δυο μήνες σιγόνταρε το άνοιγμα του Τουρισμού με αυτούς ακριβώς τους όρους, στο όνομα του να «αντέξει η οικονομία» τις συνέπειες της πανδημίας. Να τι έλεγε η τομεάρχης Τουρισμού του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Νοτοπούλου, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης τότε, αντί για τεστ και άλλα ουσιαστικά μέτρα, να ζητάει από τους ταξιδιώτες... τη συμπλήρωση μιας απλής φόρμας προκειμένου να μπουν στη χώρα, όπως και να αναβάλει για μερικές μέρες το άνοιγμα των συνόρων με τη Σουηδία: «Εξαιτίας της κυβερνητικής ολιγωρίας ο Τουρισμός της χώρας μπαίνει στο "απόσπασμα". Το υπουργείο Τουρισμού έβαλε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ως υποχρεωτική τη συμπλήρωση ειδικής φόρμας για τους επισκέπτες από το εξωτερικό, και ο ελληνικός Τουρισμός "λούζεται" τις αντιδράσεις. Οι ακυρώσεις - κυριολεκτικά στο παρά πέντε - από Γερμανία, Τσεχία και Γαλλία είναι χιλιάδες. Οι Σουηδοί ενημερώνονται τελευταία στιγμή, και ενώ έχουν βγάλει εισιτήρια και έχουν κάνει κράτηση σε ξενοδοχείο, ότι δεν θα ταξιδέψουν στην Ελλάδα "μέχρι νεωτέρας" (...) Ο νέος κυβερνητικός αιφνιδιασμός και το αλαλούμ οδήγησαν σε περαιτέρω περιορισμό των αφίξεων στην πιο κρίσιμη φάση της φετινής τουριστικής περιόδου, δυσφημίζοντας για μία ακόμη φορά τη χώρα διεθνώς».

* * *

Αλλά και η δέσμη των 10 προτάσεων για την Υγεία, που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του ανοίγματος του Τουρισμού, όχι μόνο δεν αμφισβητούσε τα πετσοκομμένα υγειονομικά πρωτόκολλα και δεν έθιγε καν την ανάγκη για πλήρη κάλυψη των υγειονομικών αναγκών, αλλά έδινε και «πάσες» στην κυβέρνηση με προτάσεις όπως ενίσχυση των μονάδων Υγείας με «επικουρικό» αντί για μόνιμο προσωπικό, «εθελοντική» μετακίνηση υγειονομικών αντί για πλήρη στελέχωση των μονάδων. Ειδικά στα ζητήματα της Υγείας, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνάει κάθε όριο πρόκλησης, όταν ανακαλύπτει ξαφνικά τα τεράστια κενά και τις ελλείψεις, σαν να έπεσαν από τον ουρανό! Σαν να μην είναι αποτέλεσμα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής που και ο ίδιος υπηρέτησε, πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, εφαρμόζοντας τα «πρωτόκολλα» του κεφαλαίου και της ΕΕ. Νοσοκομεία που έκλεισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις παρέμειναν κλειστά και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Χιλιάδες παρέμειναν και οι κενές θέσεις νοσηλευτών και γιατρών, κλειστά δεκάδες δημόσια κρεβάτια σε ΜΕΘ. Η περίοδος 2013 - 2020, όπου το μόνιμο υγειονομικό προσωπικό έχει μειωθεί κατά 14%, περιλαμβάνει και τη δική του κυβερνητική θητεία. Τα 30.000 κενά στο σύστημα της Υγείας έχουν και τη δική του σφραγίδα.

* * *

Αν ένα πράγμα επιβεβαίωσε επομένως η διαχείριση της πανδημίας, είναι ότι το αντιλαϊκό κράτος έχει συνέχεια. Οτι με ευθύνη της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, η κατάσταση στον τομέα της Υγείας και η πολιτική στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, που η σκυτάλη της περνάει από τον έναν στον άλλο, βάζουν σε κίνδυνο την υγεία, ακόμα και τη ζωή του λαού. Οτι η ατομική ευθύνη είναι το «καταφύγιο» όλων των κυβερνήσεων, για να συγκαλύψουν την ανικανότητα και την απροθυμία του αστικού κράτους να προστατέψει το λαό, σε «κανονικές» και «έκτακτες» συνθήκες, επειδή προτεραιότητα έχουν τα κέρδη του κεφαλαίου, που συνθλίβουν τις λαϊκές ανάγκες, είτε μιλάμε για την πανδημία είτε για μια φυσική καταστροφή. Μ' αυτήν την πολιτική και μ' αυτό το σάπιο κράτος πρέπει να αναμετρηθεί ο λαός, μέχρι την ανατροπή του, για να μπορεί να ανασάνει. Ο αγώνας για την υγεία και τη ζωή του, ο αγώνας για τις σύγχρονες ανάγκες του, δεν μπορεί να περιμένει!

Β. Π.

Βολικός «εχθρός»

Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει για το αντίθετο, η συνωμοσιολογία γύρω από την πανδημία αποδεικνύεται βολικός «εχθρός» και άρα χρήσιμος «παρτενέρ» στην πολιτική που ξεδιπλώνει με κριτήριο τα «θέλω» του κεφαλαίου, ρίχνοντας τα πάντα στην «ατομική ευθύνη».
Και επειδή αυτό είναι το κριτήριο, η πολιτική της διέπεται από αντιφάσεις και παλινωδίες, προκαλώντας δικαιολογημένα ανησυχία, ερωτήματα αλλά και αγανάκτηση σε εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα.
Η κυβέρνηση τσουβαλιάζει σκόπιμα αυτή τη δυσπιστία με τις περιθωριακές θεωρίες συνωμοσίας και τους κάθε λογής «αρνητές» του ιού, οι οποίοι ψαρεύουν στα θολά απόνερα της πολιτικής της.
Το παράδειγμα με το άνοιγμα των σχολείων είναι χαρακτηριστικό: Είτε δέχονται ο γονιός και ο εκπαιδευτικός να ξεκινήσει η εκπαιδευτική διαδικασία με εκατοντάδες κενά σε ό,τι αφορά την καθαριότητα, με τους μαθητές στοιβαγμένους σαν τις σαρδέλες κ.ο.κ., είτε - λέει η κυβέρνηση - δίνουν άλλοθι και τροφή στους «ψεκασμένους» και επικίνδυνους να διακινούν θεωρίες ότι στις μάσκες... μπαίνει τσιπάκι και ότι προκαλούν ακόμα και το θάνατο.
Παράλληλα, ταυτίζοντας τη δική της διαχείριση με τη «γνώμη των επιστημόνων», αξιώνει τυφλή εμπιστοσύνη στο κράτος και συκοφαντεί όποιον την αμφισβητεί, κατηγορώντας τον ότι ρίχνει νερό στο μύλο του ανορθολογισμού και ότι γίνεται «μέρος του προβλήματος».
Για παράδειγμα, επιστημονικά «ορθό» βαφτίζεται το άνοιγμα του Τουρισμού με τους όρους των μεγαλοξενοδόχων, των tour operators, των εφοπλιστών, των μεταφορέων, που στοίβαξαν τον κόσμο σε πλοία και αεροπλάνα και με τα «πρωτόκολλα» της κυβέρνησης τον έκαναν πειραματόζωο για τα κέρδη τους.
Και παρουσιάζοντας ως... «επιστημονικό δεδομένο» το άνοιγμα με αυτούς τους όρους, κατηγορεί το λαό πως είναι η «χαλάρωση της ατομικής ευθύνης» αυτή που έφερε την αύξηση των κρουσμάτων και επιβάλλει τώρα αυστηρότερα μέτρα!
Στήνοντας έτσι το παιχνίδι, η κυβέρνηση προσπαθεί να «βγάλει λάδι» την πολιτική που παίζει κορόνα - γράμματα τη ζωή και την υγεία του λαού. Την πολιτική που κάνει λάστιχο τα επιστημονικά δεδομένα και τα υγειονομικά πρωτόκολλα, για να τα προσαρμόσει στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.
Σε αυτήν ακριβώς την προσπάθεια χρησιμοποιεί ως «σκιάχτρο» και τις θεωρίες συνωμοσίας.
Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, από διάφορες πλευρές προβάλλεται ο «κίνδυνος» τέτοιες θεωρίες να σημάνουν «κύμα» απειθαρχίας στα μέτρα της κυβέρνησης και να δυσκολέψουν τη διαχείριση της πανδημίας από τους «ειδικούς», βάζοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και την οικονομία.
Στην πραγματικότητα, με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση στοχοποιεί τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων και του λαού για μέτρα πραγματικής προστασίας. Συκοφαντεί τη δικαιολογημένη δυσπιστία απέναντι στην πολιτική της, ότι είναι αυτή που «φουσκώνει» τις θεωρίες συνωμοσίας.
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όμως. Οι αντιφάσεις και οι παλινωδίες, όπως και το φόρτωμα όλων στην ατομική ευθύνη, είναι αυτά που στρώνουν το έδαφος σε ανορθολογικές και σκοταδιστικές ερμηνείες, εγκλωβίζοντας και καλόπιστους ανθρώπους. Αλλωστε οι θεωρίες αυτές είναι το καλύτερο άλλοθι για να ρίχνονται όλα στην «ατομική ευθύνη», αφού μαζί με τον ιό «εξαφανίζονται» και οι ευθύνες κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοσίας για μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων.
Γι' αυτό η κυβέρνηση προσπαθεί να θολώσει τα νερά, με ευθύνη και όσων επιστημόνων δέχονται να γίνουν «πλυντήριο» της κρατικής αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία αφήνει αθωράκιστο και τελικά ανυπεράσπιστο το λαό.
Παίρνοντας ατομικά και συλλογικά όλα τα μέτρα προφύλαξης από την πανδημία, ο λαός χρειάζεται να απαντήσει στην άθλια αυτή προσπάθεια. Οργανωμένα και μαζικά να διεκδικήσει μέτρα ουσιαστικής προστασίας της υγείας και της ζωής του, με ευθύνη της κυβέρνησης και του κράτους.
Να δει πίσω από τον «καπνό κι ομίχλη» που σηκώνει η κυβέρνηση, αξιοποιώντας και τις διάφορες σκοταδιστικές θεωρίες, τον πραγματικό ένοχο που πρέπει να βάλει στο στόχαστρο: Την αντιλαϊκή πολιτική και το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που αποδεικνύεται ξανά τώρα ότι θυσιάζει τις ανάγκες, ακόμα και τη ζωή του για τα κέρδη των λίγων.