Κατάργηση του κατώτατου μισθού προτείνει το ΚΕΠΕ

 Κατάργηση του κατώτατου μισθού προτείνει το ΚΕΠΕ

Κατάργηση του κατώτατου μισθού, για νέους έως 29 ετών, μέχρι και για ένα έτος από την πρόσληψή τους ως κίνητρο για τις επιχειρήσεις, προτείνει το ΚΕΠΕ. Σχετικό άρθρο του ερευνητή Ιωάννη Χολέζα δημοσιεύεται στο πρώτο τεύχος του Μηνιαίου Δελτίου Οικονομικών Εξελίξεων.

Το ΚΕΠΕ, που έχει ρόλο συμβούλου στην κυβέρνηση, εισηγείται να υπάρχει πρακτική άσκηση για όλους στην τριτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια τεχνική - επαγγελματική εκπαίδευση με αμοιβές χαμηλότερες του κατώτατου μισθού, τα προγράμματα επιδότησης του μισθολογικού κόστους απασχόλησης να απευθυνθούν σε επιχειρήσεις ελληνικών συµφερόντων στο εξωτερικό, να γίνουν διακρατικές συμφωνίες για την απορρόφηση ανέργων μέσω μετανάστευσης, να αντικατασταθεί το επίδομα ανεργίας µε επίδομα απασχόλησης.

Προτείνει για τους νέους ανέργους:

• Κατάργηση του κατώτατου μισθού για νέους έως ένα έτος από την πρόσληψή τους, ώστε να δίνεται ισχυρό κίνητρο στην επιχείρηση να τον/την προσλάβει και να κρίνει την καταλληλότητά του/της.
• Θεσμοθέτηση της πρακτικής άσκησης για όλους στην τριτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια τεχνική - επαγγελματική εκπαίδευση, τουλάχιστον για ένα εξάμηνο, µε επιδότηση του κόστους από το κράτος.
• Διακρατικές συμφωνίες (µε χώρες εκτός ΕΕ, π.χ. ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Νορβηγία) για την απορρόφηση ανέργων στη βάση μιας προσεκτικά σχεδιασμένης μεταναστευτικής πολιτικής και για δεδομένο χρονικό διάστημα, αντί της άτακτης μετανάστευσης που παρατηρείται.
• Οι συμφωνίες θα μπορούσαν να προβλέπουν μειωμένες απαιτήσεις για την έκδοση άδειας παραμονής και εργασίας των Ελλήνων στο εξωτερικό, αλλά και την προστασία των Ελλήνων εργαζομένων.
• Διευκόλυνση της γεωγραφικής κινητικότητας των ανέργων µε παροχή κινήτρων.
• Αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας µε επίδομα απασχόλησης στα πρότυπα της επιταγής εργασίας.

Πηγή: 902.gr

όταν ο ΑΔΩΝΙΣ συνάντησε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ....

 όταν ο ΑΔΩΝΙΣ συνάντησε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ....

Ο ψεύτης και ο κλέφτης (και ο οπορτουνιστής) τον πρώτο χρόνο χαίρονται...

Το ΚΚΕ πήρε καθαρή θέση στη διαπάλη γύρω από το θέμα του φαρμάκου. Είπε καθαρά ότι το μεγάλο σκάνδαλο είναι πως το φάρμακο είναι εμπόρευμα που παράγεται με βάση το κέρδος.
Κάλεσε τους εργαζομένους να διεκδικήσουν δωρεάν φάρμακο για όλους, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους, με πλήρη χρηματοδότηση από το κράτος. Να παλέψουν με προοπτική τον λαϊκό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των βιομηχανιών φαρμάκου, για κρατικό φορέα έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής και δωρεάν διακίνησης φαρμάκων από τα κρατικά νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας και το κρατικό δίκτυο φαρμακείων σε όλη τη χώρα.
Ανέδειξε πως η διαπάλη που εκφράστηκε με τις τοποθετήσεις της ΝΔ, μέσω του υπ. Υγείας Γεωργιάδη, και του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπάλη που αφορά τμήματα της αστικής τάξης του φαρμάκου, δεν πρέπει να αφορά τους εργαζομένους. Αρνήθηκε να αποπροσανατολίσει τον λαό, να μπει κάτω από το καπέλο της υπαρκτής φαγωμάρας μεταξύ πολυεθνικών φαρμάκου και εγχώριων φαρμακοβιομηχανιών.
Είδε όλος ο λαός την κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ, το σόου που στήθηκε στη Βουλή με αφορμή τις ψηφοφορίες για τη συγκεκριμένη τροπολογία.

Ας δούμε όμως μια λιγότερο γνωστή κατρακύλα, μιας λιγότερο γνωστής ομάδας.
Ανάμεσα σε διάφορες οπορτουνιστικές μπούρδες όπως: «Το κεφάλαιο εκφραζόμενο μέσα από το ΔΝΤ και την ΕΕ προσπαθεί να εισχωρήσει σε τομείς που ακόμα δεν τα είχε καταφέρει όπως σε αυτόν του φαρμάκου»,(σχόλιο δικό μας: λες και μέχρι τώρα το κεφάλαιο δεν έχει στην ιδιοκτησία του τις βιομηχανίες φαρμάκου)
και σε άλλες μπερδεψούρες όπως: «Το φάρμακο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κοινό καταναλωτικό προϊόν… δεν είναι προϊόν την στιγμή που εμπεριέχει μέσα του την υγεία του κόσμου» (!;), η φοιτητική παράταξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο τμήμα της Φαρμακευτικής του ΑΕΙ Πάτρας (Παρενέργεια-ΕΑΑΚ), γράφει σε μια ανακοίνωσή της ακριβώς πριν από ένα χρόνο:
«…Να γίνεται συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας και όχι της εμπορικής ονομασίας του φαρμάκου, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον ασθενή να επιλέγει φάρμακα τα οποία και θα καλύπτονται από τα ταμεία…».
Ακόμα πιο κάτω αναφέρει: «…Διεύρυνση της χρήσης των γενόσημων (αντίγραφων) φαρμάκων που ειδικά για τις χώρες όπως η Ελλάδα, όσο αυξάνεται το μερίδιο τους τόσο περισσότερες θέσεις εργασίας συνεπάγεται αυτό για τον κλάδο της φαρμακοβιομηχανίας…».

Προσπερνώντας κάποιες όχι και τόσο επιμέρους πλευρές, ας κάνουμε κάποιες μόνο παρατηρήσεις αλλιώς δε θα έφταναν πολλές σελίδες:
- Από πού κι ως πού ο ασθενής θα επιλέγει φάρμακα; Έχει την επιστημονική δυνατότητα να το κάνει αυτό ένας συνταξιούχος ή ένας άνεργος;
- Από πού κι ως πού το τι φάρμακο θα πάρει ο ασθενής εξαρτάται από τη δυνατότητα κάλυψης των ασφαλιστικών ταμείων; Είναι ή δεν είναι αυτό παραδοχή ότι θα παίρνεις φάρμακα ανάλογα με το πόσο βαστάει η τσέπη σου;
- Είναι ή όχι στόχος της κυβέρνησης να φτάσει το μερίδιο των γενοσήμων στην Ελλάδα στο 70% ενώ είναι σήμερα γύρω στο 20%; Και από πού κι ως πού προκύπτει ότι όσο αυξάνεται το μερίδιο των γενοσήμων (δηλαδή το μερίδιο των πολυεθνικών που τα παράγουν) στην Ελλάδα, αυτό θα γεννήσει θέσεις εργασίας; Δηλαδή τα μονοπώλια και οι επενδύσεις θα λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας στον κλάδο του φαρμάκου; Το ίδιο δεν λέει και η κυβέρνηση Σαμαρά; Αλλά έστω ότι κάποιοι “θα βρουν” δουλειά. Με τι όρους θα είναι αυτή; Με τι μισθούς;
- Τι θα κερδίσει ο εργαζόμενος “καταναλωτής” φαρμάκου από την πιο βαθιά είσοδο των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στην Ελλάδα; Τι κέρδισε μέχρι τώρα από τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων; Δεν ξέρουν ότι οι εργαζόμενοι τόσα χρόνια πληρώνουν τη διαφορά λιανικής και ασφαλιστικής τιμής, ότι είναι εκατοντάδες τα φάρμακα που δεν καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία; Ότι έχει αυξηθεί και αυξάνεται συνεχώς η “συμμετοχή” των εργαζομένων στα φάρμακα;

- Εν κατακλείδι: Ο Άδωνις τι δεν υλοποίησε από τις παραπάνω προτάσεις της εν λόγω φοιτητικής παράταξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

ΠΗΓΗ

Περί ξύλινης γλώσσας

 Περί ξύλινης γλώσσας

Λένε την γλώσσα του επιστημονικού κομμουνισμού γλώσσα ‘ξύλινη’. Αποκαλούν ξύλινη την ορολογία εννοώντας πως είναι άτεγκτη, δεν αλλάζει. Και ενώ το άτεγκτο της ορολογίας των κομμουνιστών είναι παράσημο για αυτούς -γιατί οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που γέννησαν την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί αυτή η ορολογία για να τις ερμηνεύσει και να δείξει τον δρόμο προς  την υπέρβασή τους, όχι μόνο δεν έχουν εξαλειφθεί αλλά κάνουν πιο επίκαιρη από ποτέ τη χρήση της μαρξιστικής ορολογίας για την ανάλυση της συγκεκριμένης ιστορικής συνθήκης- από αυτούς χρησιμοποιείται κοροϊδευτικά. Η ξύλινη γλώσσα είναι γι αυτούς μια γλώσσα που δεν εξελίσσεται. Η ξύλινη γλώσσα είναι μια γλώσσα που δεν συμβαδίζει με τον καιρό γι αυτούς. Λες και ο καιρός άλλαξε εδώ και 200 χρόνια. Λες και ο ιμπεριαλισμός -το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού- για τον οποίο έγραφε πριν από 100 χρόνια ο Λένιν μας έχει αφήσει χρόνους. Λες και από την οικονομική κρίση που βιώνουμε -που είναι καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, το είδος της οποίας ο Μαρξ ανέλυσε πριν 150 χρόνια- δεν πλουτίζουνε μονοπώλια, δεν προλεταριοποιούνται μικροπαραγωγοί και μικροβιοτέχνες.

Όχι, η επιστημονική γλώσσα που αναλύει τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας δεν εξελίχθηκε, όπως δεν εξελίχθηκε και η γλώσσα που εκφράζει το πυθαγόρειο θεώρημα. Η ξύλινη γλώσσα δεν αλλάζει από τη στιγμή που δεν έχει αλλάξει το καθεστώς εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, όπου η εργασία της μεγαλύτερης πληθυσμιακά εργατικής τάξης παράγει υπεραξία την οποία καρπώνεται ως κέρδος και κεφάλαιο η μειοψηφία των καπιταλιστών, όπου σε περιόδους κρίσης τα μονοπώλια υπερπολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους πατώντας πάνω στην μιζέρια μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων. Η ξύλινη γλώσσα ζητά αυτό το κοινωνικό σύστημα παραγωγής να ξεπεραστεί, παλεύει για την εργατική εξουσία, τη δικτατορίας του προλεταριάτου, που άμεσα θα οδηγήσει στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στην κοινωνικοποίησή τους υπό τον άμεσο έλεγχο των παραγωγών και στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής από τους ίδιους τους παραγωγούς, και μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει στον κομμουνισμό.

Εδώ και χρόνια διανοητές προτρέπουν τους Έλληνες ‘αριστερούς’ να εξελίξουν το λεξιλόγιό τους:

Τόλμησε κανείς από τους θεωρητικούς να αμφισβητήσει ποτέ τον Λένιν; Μπορεί να διανοηθεί Έλληνας να εμφανιστεί ως αριστερός, αλλά να καταδικάζει την ένοπλη ανταρσία των Ελλήνων σταλινιστών και το εγχείρημά τους να υποτάξουν τη χώρα στον ολοκληρωτισμό και στην εξαθλίωση; […] Τουλάχιστον κάποιοι από τους Έλληνες «αριστερούς» να διαβάσουν τον Ρόρτυ. Αυτός ορίζει με σαφήνεια ποια είναι η Δεξιά, ξέρει τι πολεμάει. Ας τον διαβάσουν οι Έλληνες «αριστεροί», μήπως και εκσυγχρονιστεί τουλάχιστον το λεξιλόγιό τους.

Και οι Έλληνες ‘αριστεροί’ άκουσαν. Το εξέλιξαν το λεξιλόγιό τους. Μιλάνε πλέον για ‘νέες μορφές κοινωνικής πάλης’, για ‘άμεση δημοκρατία’.

Οι πλατείες οριοθετούν την εποχή μας ως εποχή αντιστάσεων και ανατροπών. […] Οι πλατείες πέρασαν τις δεξιότητες, τις δικτυώσεις, τις συνεργασίες και τις οριζόντιες διαστρωματώσεις του κόσμου από τους χώρους δουλειάς και τον ιδιωτικό χώρο στην πολιτική και τον δημόσιο χώρο. […] Στις πλατείες μάθαμε την άμεση δημοκρατία: τώρα πρέπει να την θεσμοποιήσουμε πολιτειακά, πολιτικά και κοινωνικά.

Μιλάνε για την άυλη εργασία και την αποφασιστική της επίδραση στην ταξική δομή αλλά και στη φύση του επαναστατικού υποκειμένου. Μιλάνε για βιοπολιτική και την έννοια του Πλήθους που υποτίθεται ότι υπερβαίνει την παραδοσιακή έννοια της εργατικής τάξης. Μιλάνε για πολλαπλότητες, μοναδικότητες και άλλα όμορφα, αλλά παρόλαυτα γι αυτούς, τους ‘αριστερούς’ η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει περάσει πλέον το κατώφλι της μη αναστρεψιμότητας. Το ιμπεριαλιστικό μόρφωμα της ΕΕ είναι για αυτούς πεδίο δόξης λαμπρό. Δεν ζητούν την κατάργηση και την καταστροφή αυτού του πυλώνα του ιμπεριαλισμού, αλλά αραδιάζουν παραμύθια για την ανα-διαμόρφωσή του εκ των έσω.

Προτιμώ την ξύλινη γλώσσα των κομμουνιστών. Γλώσσα άτεγκτη, γλώσσα που δεν συγχωρεί, αλλά μιλά τη γλώσσα της ιστορίας. Γλώσσα χαρακιασμένη με κόπο πάνω στο ξύλο. Γλώσσα πάνω σε ξύλο που τσακίζει κόκαλα. Όχι γλώσσα πλαστική, έτοιμη να την πλάσεις και να την χωρέσεις όπου σε βολεύει. Γλώσσα πλαστική, γλώσσα ανάλαφρη και αέρινη είναι η γλώσσα του οπορτουνισμού. Γλώσσα ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Γλώσσα των ξοφλημένων μικροαστών διανοουμένων και της τάξης τους.

Προτιμώ την ξύλινη γλώσσα. Λάθος. Η ξύλινη γλώσσα είναι αναγκαία. Δεν είναι θέμα προτίμησης, είναι θέμα ανάγκης. Η ξύλινη γλώσσα κόκαλα τσακίζει.

Αφιερωμένο σε όσους σκέφτονται τη μετανάστευση

 Αφιερωμένο σε όσους σκέφτονται τη μετανάστευση

Σκηνές από το έργο-θρίλερ του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος, που θα εκτυλιχθεί και στην Ελλάδα, περιγράφει άρθρο εκπαιδευτικού που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Συντονιστικού Νηπιαγωγών εδώ και καιρό (9/12/2013). Το αλιεύσαμε και δημοσιεύουμε αποσπάσματά του, επειδή τον τελευταίο καιρό έχουν ενταθεί οι προσπάθειες του υπουργείου Παιδείας να εφαρμόσει την αξιολόγηση στην εκπαίδευση δημιουργώντας τους όρους για την κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, για την έφοδο των επιχειρήσεων στα σχολεία, για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης και τη δημιουργία της δεξαμενής «μη επαρκών» για το «νέο» ανταγωνιστικό σχολείο, εργαζόμενων, που θα οδηγούνται στην απόλυση.

Το δημοσιεύουμε και για έναν πρόσθετο λόγο: Επειδή τον τελευταίο καιρό, με την όξυνση της κρίσης, και τη γιγάντωση της ανεργίας, υπάρχει τάση σε μερίδα των νέων εργαζόμενων να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Ομως και εκεί η καπιταλιστική κρίση δεν έχει αφήσει αλώβητες τις εθνικές οικονομίες, ενώ οι αστικές τους κυβερνήσεις έχουν φροντίσει (σε μερικές χώρες εδώ και χρόνια) να αποψιλώσουν το «κοινωνικό κράτος» και να να μπαχαλοποιήσουν τις εργασιακές σχέσεις.

Ιδού χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο:

«Περίπου 11 χρόνια πριν, έγραψα ένα άρθρο για την προσωπική εμπειρία της διδασκαλίας μου σε ένα σχολείο της Μ. Βρετανίας (Ρωγμές εν τάξει, τεύχος 22), όπου σκιαγράφησα τι σημαίνουν μέσα στην καθημερινότητα της σχολικής ζωής οι παραπάνω λέξεις (σ.σ: αριστεία, αποδοτικότητα και απόδοση ευθύνης). Περιέγραψα το έντονο εργασιακό στρες, την απαξία της επιστημονικής σου άποψης πάνω σε παιδαγωγικά ζητήματα, την υποχρεωτικότητα να συμμετέχεις σε δραστηριότητες άσχετες με το παιδαγωγικό σου έργο, όπως να ζητιανεύεις λεφτά από ιδιώτες για το σχολείο σου και να αξιολογείσαι για το πόσο καλά τα πήγες από τον δι-ευθυντή σου, την διάλυση των προσωπικών και εργασιακών σχέσεων λόγω του εξαιρετικά ανταγωνιστικού περιβάλλοντος , την αντιμετώπισή σου ως απλό διεκπεραιωτή εντολών του διευθυντή, αλλά και των στόχων που έβαζε το σχολείο και το αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου, την ατελείωτη γραφική δουλειά που έπρεπε να κάνεις για αξιολογήσεις, οι οποίες σε αποσπούσαν από την ουσιαστική δουλειά σου με τα παιδιά...

Εμπειρία πέντε μηνών εργασίας σε σχολείο της Μ. Βρετανίας το 1999. Εκεί όπου βασιλεύουν χρόνια τώρα οι δείκτες ποιότητας, η αξιοκρατία και η αξιολόγηση. Εκεί όπου κάθε πτυχή της σχολικής ζωής είναι μετρήσιμη και ελεγχόμενη.

Μετά από μία εβδομάδα σχεδόν, ακόμη τον περισσότερο καιρό τον περνάω γυρνώντας γύρω γύρω στο σχολείο, ακούγοντας τι δεν πρέπει να κάνω, τι θα γίνει αν κάνω αυτά που δεν πρέπει να κάνω, και ότι... μετά από την απομάκρυνση εκ του ταμείου κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Γυρνάω ζαλισμένη κάθε μέρα στο σπίτι από την προσπάθεια να συγκρατήσω αυτά που μου λένε κάθε μέρα. Ατελείωτες λεπτομέρειες από το πώς ανοίγουμε την πόρτα και πως ανεβαίνουμε την σκάλα μέχρι πόσα λεπτά έχεις δικαίωμα για διάλειμμα πριν το μεγάλο διάλειμμα του μεσημεριού (7 και όχι 8 όπως, με νόημα τόνισε η κ. Υποδιευθύντρια σήμερα).
[…]
Κάθε μέρα γράφεις στον φάκελο των παιδιών την πρόοδό τους, που σημαίνει ότι πρέπει να κρατάς σημειώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Την μία ώρα που έχουμε διάλειμμα για φαγητό, περνάς τις σημειώσεις στους φακέλους, γράφεις τις δικές σου αξιολογήσεις, ετοιμάζεις το πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας, βγάζεις το προφίλ των παιδιών μία φορά το μήνα και ετοιμάζεις γενικότερα την αξιολόγηση του τριμήνου. Επίσης κοιτάς ποιους στόχους του αναλυτικού δεν έχεις δουλέψει, ελέγχεις αν έχεις ενημερώσει τους γονείς, αν όχι ετοιμάζεις προσωπική συνάντηση με τον καθένα. Φτιάχνεις προγράμματα που τα προτείνεις στους γονείς όταν τα παιδιά τους υστερούν σε κάποιο τομέα, ετοιμάζεις εποπτικό υλικό, όλα αυτά όταν δεν έχεις συνάντηση με την υπόλοιπη ομάδα. Παράλληλα ένας ή δύο αναλαμβάνουν έναν τομέα του αναλυτικού, κάνουν προγράμματα που αξιολογούνται από την υποδιευθύντρια και ανάλογα εφαρμόζονται την επόμενη περίοδο.
[…]

Ολος ο μήνας κύλησε στο ίδιο περίπου μοτίβο. Τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο. Ατελείωτο άγχος γιατί τα πάντα έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο να γίνουν, μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο. Ολοι τελικά καταφέρναμε και διεκπεραιώναμε τα πάντα αλλά με ένα μεγάλο κόστος, αυτό των προσωπικών σχέσεων. Σχεδόν όλοι στο σχολείο βλέπαμε τον άλλον περισσότερο σαν εμπόδιο, παρά σαν συνάδελφο. Τα πάντα λειτουργούσαν μέσα σε ένα κλίμα σχεδόν τρομοκρατίας. Το γραφείο είχε την υποδιευθύντρια που ήταν το φερέφωνο της διευθύντριας, μισές ώρες μέσα στο γραφείο μισές έξω, κάνοντας βόλτα από τάξη σε τάξη, επιβλέποντας τα πάντα και επιβάλλοντας την άποψη του γραφείου ακόμα και στα πιο ασήμαντα πράγματα. Κάθε μέρα φεύγεις από το σχολείο τσακισμένος ψυχολογικά. Δεν είναι μόνο η έλλειψη σεβασμού των προσωπικών διδακτικών επιλογών του εκπαιδευτικού, αλλά πολύ περισσότερο η αίσθηση ότι βρίσκεσαι μόνος μέσα σε ένα οργουελικό σχολείο, όπου παρακολουθείσαι όχι μόνο μέσα από γραφείο αλλά και από τους ίδιους τους συναδέλφους.
[…]

Εχουμε αξιολόγηση... Το σχολείο μας αξιολογείται, για αυτό το λόγο μας τρέχουν πανικόβλητοι μέσα από το γραφείο. Χωρίς να έχω κάνει στρατό αλλά ακούγοντας πολλές φορές από φίλους το τι γινόταν όταν περνούσαν επιθεώρηση, βρίσκω εκπληκτικές ομοιότητες μεταξύ αυτών των δυο καταστάσεων. Η λογική του προβλέπεται – δεν προβλέπεται ήταν κυρίαρχη. Ο καθένας έτρεχε όποιον μπορούσε. Αυτοί που αξιολογούνταν σε αυτή τη φάση ήταν το σχολείο και όχι οι διδάσκοντες, εμμέσως πλην σαφώς όμως αυτή η αξιολόγηση είχε άμεσο αντίκτυπο στους manager του σχολείου. Δυο αρνητικές αξιολογήσεις και απολύονται, τρίτη αρνητική αξιολόγηση και το σχολείο κλείνει. Κανένας δεν θέλει να έχει στο CV του αρνητικές αξιολογήσεις, ιδιαίτερα όταν θέλει να πάει σε μεγαλύτερα και καλύτερα σχολεία με μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις και φυσικά με μεγαλύτερους μισθούς. Για αυτό "τρέξτε, οι τραπεζικοί μου λογαριασμοί και το prestige βασίζονται πάνω σας".
[…]

Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο όσον αφορά το κλίμα στο σχολείο. Το στρεσάρισμα στη δουλειά άρχισε να έχει αντίκτυπο και στην προσωπική μου ζωή, έγινα ευέξαπτη, ευσυγκίνητη και άρχισα να απομονώνομαι. Κάθε βράδυ έχανα τον ύπνο μου σκεφτόμενη ότι έχω να πάω στη δουλειά την άλλη μέρα. Μέρα με τη μέρα μια συνάδελφος άρχισε να με πλησιάζει. Αρχίζω να της ανοίγομαι και της λέω πόσο έχω κουραστεί αλλά πολύ περισσότερο ότι έχω αρχίσει να αλλάζω ως προσωπικότητα και να έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και να νομίζω ότι φταίω εγώ για πράγματα που βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δεν φταίω. Η συνάδελφος μου εξομολογείται ότι για έξι μήνες ερχόταν και έφευγε κλαίγοντας από το σχολείο. Στα δύο χρόνια που είναι εδώ τουλάχιστον οχτώ άτομα έχουν φύγει με σημείωμα γιατρού λόγω εργασιακού stress. Και γύρω στους πέντε-έξι έχουν αλλάξει δουλειά για τον ίδιο λόγο.

Στη Μ. Βρετανία οι εκπαιδευτικοί είναι πια είδος υπό εξαφάνιση. Ετσι, δημόσιες υπηρεσίες όπως η Διεύθυνση Εκπαίδευσης Δασκάλων οργανώνουν καμπάνιες για να προσελκύσουν και να εκπαιδεύσουν υποψήφιους εκπαιδευτικούς. "Κανείς δεν ξεχνά ένα καλό δάσκαλο" (διαφημιστική κάρτα της Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Δασκάλων)...

Ερχόμενη στην Ελλάδα ένιωσα την ανάγκη να περιγράψω στο χαρτί αλλά και προφορικά, στις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου, το οργουελικής σύλληψης σχολείο-εκπαιδευτικό σύστημα που δούλεψα γιατί τότε ψηφιζόταν ή μόλις είχε ψηφιστεί, ο νόμος για την εκπαιδευτική αξιολόγηση, αλλά και γιατί πολλές φορές άκουγα αρνητικές κριτικές για το ελληνικό σχολείο σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά συστήματα….

Δεκατρία χρόνια μετά, η αξιολόγηση επανέρχεται επίκαιρη με την χειρότερη δυνατή μορφή της μέσα σε μια οικονομική και κοινωνική κρίση και με τη δαμόκλεια σπάθη των απολύσεων και της ανεργίας πάνω από το κεφάλι όλων των εργαζόμενων. Η κυβέρνηση και οι συνεργάτες της θέλουν να πάρουν άριστα-δέκα στην αξιολόγηση από τα αφεντικά τους, καλώντας όλους εμάς να συναινέσουμε στο "δίκαιο" μέτρο της θανατικής καταδίκης, γιατί άλλωστε μόνο οι κακοί θα καταδικάζονται, οι υπόλοιποι, οι καλοί, θα την γλιτώνουν. 

Πρώτοι και καλύτεροι υπηρέτες της αξιολόγησης, είναι πολλά στελέχη της εκπαίδευσης, διοικητικά και εκπαιδευτικά, που περιμένουν με αγωνία να πάρουν επιτέλους το όπλο της αξιολόγησης στα χέρια τους, για να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ετσι με το ένδυμα του ήρωα του παραμυθιού ή καλύτερα του πρωταγωνιστή αμερικάνικης ταινίας, οι δικαστές Ντρεντ* της εκπαίδευσης, εγγυητές της δικαιοσύνης και των θετικών αποτελεσμάτων, θα σκοτώσουν τους κακούς για να παραμείνουν οι καλοί, οι πειθήνιοι, οι πετυχημένοι. Και μετά εμείς με την αφέλεια (ή την κουτοπονηριά;) ενός παιδιού που ακούει ένα παραμύθι και ταυτίζεται τις περισσότερες φορές με τους καλούς, περιμένουμε να ανακουφιστούμε ακούγοντας την φράση "και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα". Επειδή όμως εδώ δεν πρόκειται για παραμύθι όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μας, το τέλος θα έχει ως εξής "και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς μη χειρότερα".

___________________
*Ο Δικαστής Ντρεντ, είναι φανταστικός χαρακτήρας, πρωταγωνιστής της ομώνυμης σειράς κόμικ η οποία πρωτοδημοσιεύθηκε στο Βρετανικό περιοδικό κόμικ 2000AD το 1977, και γυρίστηκε ως ταινία το 1995. Ο Ντρεντ είναι ένας κρατικός λειτουργός σε μια βίαιη μελλοντική πόλη και ανήκει σε ένα σώμα ένστολων δικαστών-αστυνομικών οι οποίοι έχουν δικαιώματα αστυνόμευσης, ερμηνείας του νόμου και άμεσης εκτέλεσής του. Ο Ντρεντ και οι συνάδελφοί του μπορούν να συλλαμβάνουν, να εκδίδουν ποινές (όπως η ποινή του θανάτου) αλλά και να τις εκτελούν επί τόπου ή και αμέσως μετά τη διάπραξη του αδικήματος (πηγή Wikipedia).
Β.Κ.»

Πηγή: "Κόντρα"

Χέρι βοήθειας στην αντιλαϊκή πολιτική δίνει η Τοπική Διοίκηση

Χέρι βοήθειας στην αντιλαϊκή πολιτική δίνει η Τοπική Διοίκηση

Η ομιλία της Ελπίδας Παντελάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και εκπροσώπου της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στο συνέδριο της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας, που έγινε στην Κομοτηνή

Τη θέση του ΚΚΕ και του συνδυασμού «Λαϊκή Συσπείρωση» που στηρίζει στις περιφέρειες και τους δήμους, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, ξεκινώντας με την αντίληψη ότι «οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο έχουν δικαίωμα να τον καρπώνονται», μετέφερε η Ελπίδα Παντελάκη στην παρέμβασή της στο συνέδριο της ΚΕΔΕ, οι εργασίες του οποίου ολοκληρώθηκαν πριν από μία βδομάδα στην Κομοτηνή.
Ολόκληρη η ομιλία της Ελπίδας Παντελάκη έχει ως εξής:

«

Δε μας προξενεί καμιά εντύπωση ούτε μας αιφνιδίασε η πολιτική ηγεσία που πήρε το λόγο από αυτό το βήμα, σε ό,τι είπε, που αφορά την αξιοποίηση της Τοπικής Διοίκησης - λέμε εμείς - της πάλαι ποτέ Αυτοδιοίκησης - λέτε εσείς - και το ρόλο που θέλουν να παίξει για την υλοποίηση της πολιτικής λαίλαπας για τους εργαζόμενους. Ούτε καν μπορούμε να το πούμε ότι είναι πρόκληση. Είναι συνειδητή επιλογή αυτό που έγινε από αυτό το βήμα, ο υπουργός είπε ότι έρχονται και άλλα μέτρα, ήταν σαφής, ο υφυπουργός, ο κύριος Κουκουλόπουλος, για τους εργαζόμενους. Εμμέσως πλην σαφώς, για απολύσεις. Επομένως, εδώ πραγματικά πρέπει να πάρετε τις ευθύνες σας.

Ο πρόεδρος, από αυτό το βήμα, στην εισήγησή του, που αποτελεί τη συμφωνία του Διοικητικού Συμβουλίου, είπε ότι: Σας καλούμε όλους τους συνδυασμούς, ανεξάρτητα από ποια οπτική γωνία βλέπετε τα πράγματα, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε κοινές αξίες, για να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί και να ορθοποδήσει η χώρα. Ανέφερε το σύνθημα του συνεδρίου "Οι δήμοι απαντούν στην κρίση - Κοινωνική αλληλεγγύη και τοπική ανάπτυξη", είναι ένα ζήτημα που μπορεί να μας ενώσει όλους, όπως είπε.

Η Ελπίδα Παντελάκη

Εμείς θέτουμε το εξής ερώτημα: Για ποιο σκοπό, στα πλαίσια ποιας πολιτικής; Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα. Ομως, είναι σαφές ότι σε μια στιγμή που πραγματοποιείται το συνέδριο, σε περίοδο που κλιμακώνεται σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση με νέα βάρβαρα μέτρα, που σφαγιάζουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο, νέες μειώσεις μισθών, συντάξεων, γενικεύονται οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μεθοδεύεται η απελευθέρωση απολύσεων και σχεδιάζονται απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 - 200.000 την επόμενη τριετία, ψαλιδίζονται υγειονομικές παροχές, πετσοκόβονται τα φάρμακα και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Σε μια στιγμή, λοιπόν, που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση εξαθλίωσης το σύνολο των μισθωτών εργαζομένων, έρχεται η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος, έρχεται η Τοπική Διοίκηση να δώσει χέρι βοήθειας άλλη μια φορά σε αυτή την πολιτική, η οποία γεννά αυτά τα προβλήματα που έχει σήμερα η λαϊκή οικογένεια.
Για την ανασυγκρότηση της χώρας, λέτε. Για ποια ανασυγκρότηση μιλάμε; Ποιος είναι ο πυρήνας της οικονομίας στον οποίο συμφωνείτε; Και εδώ είναι το κρίσιμο ζήτημα. Είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Αυτός είναι ο πυρήνας. Και τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα; Καθαρά πράγματα, ένα και ένα κάνουν δύο. Να αφαιρείς προνόμια από τους εργάτες, από τους εργαζόμενους, να κάνεις όσο το δυνατόν πιο φτηνή την εργατική δύναμη και να δίνεις συγχρόνως προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό δεν είναι; Προσπαθείτε, λοιπόν, να πετύχει αυτό το σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας.

Να αποτύχει το σχέδιο ανασυγκρότησης

Εμείς, λοιπόν, θέλουμε να δηλώσουμε την κάθετη αντίθεσή μας και ότι εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, οι δυνάμεις οι δικές μας, που στηρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα, του συνδυασμού της "Λαϊκής Συσπείρωσης" σε όλους τους δήμους και τις περιφέρειες, για να αποτύχει αυτό το σχέδιο. Μαζί με το λαό, με οργανωμένη λαϊκή αντεπίθεση για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Γιατί αυτή η πολιτική είναι που γεννάει τα προβλήματα.
Ούτε το θεσμικό πλαίσιο φταίει αυτό καθεαυτό, όπως ειπώθηκε. Ο "Καλλικράτης" καθορίζεται από τη γενική πολιτική, συνέπεια της πολιτικής που καθορίζει την οικονομία, που πάει νύχι - κρέας η Τοπική Διοίκηση. Είναι κομμάτι του κράτους, είναι κυβερνητικό όργανο σε επίπεδο δήμου και περιφέρειας. Η άποψη που βάζει ζήτημα να ανατραπεί ο "Καλλικράτης" ή αυτό το σχέδιο και να έρθει ένα άλλο βελτιωμένο δεν έχει νόημα γιατί αυτό που καθορίζει τι θεσμικό πλαίσιο έχεις είναι σε ποια πολιτική και εξουσία υποτάσσεται. Και σήμερα υποτάσσεται στην εξουσία του κεφαλαίου.
Δείτε, η εφαρμογή του "Καλλικράτη" έρχεται να προστεθεί στην κυριολεξία στην επιδείνωση της λαϊκής οικογένειας, ενώ δικαιούται αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες και έργα σύμφωνα με τον πλούτο που παράγει. Οχι μόνο δεν τις έχει, αλλά πληρώνει επιπροσθέτως δυσβάσταχτους φόρους, χαράτσια, τέλη για υπηρεσίες που ήδη είχε πληρώσει.
Την ίδια στιγμή, βεβαίως, είναι εκρηκτικά τα προβλήματα στους δήμους με τους εργαζόμενους. Ηδη από αυτό το βήμα ακούστηκαν τα προβλήματα και στη συνέχεια, φαντάζομαι, θα είναι πιο ανάγλυφα από τους συνέδρους.
Ομως, είναι στρατηγική επιλογή να συμβαίνουν αυτά. Δεν είναι ότι συνέπεσε ο "Καλλικράτης" σε μια πολύ άσχημη συγκυρία και δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί - όπως ειπώθηκε χτες από την πολιτική ηγεσία. Θα διορθώσουμε αυτές τις παρενέργειες, είπαν, και το επόμενο διάστημα θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Οχι βέβαια. Η διοικητική αναδιάρθρωση, αυτή καθαυτή εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου. Γίνεται προπομπός εξελίξεων η Τοπική Διοίκηση από τις προτάσεις που κάνει προς την κυβέρνηση και συγχρόνως άλλοθι για την κυβέρνηση. Ζητάει, σήμερα, το κράτος να κρατήσει τις επιτελικές αρμοδιότητες, όπως είπε η ΚΕΔΕ, και να παραχωρηθούν στους δήμους οι άλλες αρμοδιότητες, Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας. Εμείς πιστεύουμε ακριβώς το αντίθετο. Πρέπει να είναι αποκλειστικής ευθύνης του κράτους τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η κοινωνική Πρόνοια και να παρέχονται αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες στο λαό. Η εμπειρία έχει δείξει ότι οι αρμοδιότητες "δόθηκαν" χωρίς πόρους και προχώρησε η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση αυτών των υπηρεσιών. Ποιος πληρώνει τη νύφη; Μα οι εργαζόμενοι πληρώνουν αυτά τα βάρη.
Μπροστά, λοιπόν, σε όλη αυτή την κατάσταση, έχουμε συγκεκριμένα πράγματα, το πώς εκφράστηκε αυτή η επιδείνωση και το πόσο αντιδραστικός είναι ο θεσμός και ακόμη δεν είδαμε τίποτα, είμαστε στην αρχή. Η κατάσταση είναι σε εξέλιξη. Πάρτε, για παράδειγμα, τα οικονομικά της Τοπικής Διοίκησης.
Εδώ κοιτάξτε, να είμαστε συγκεκριμένοι. Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΚΕΔΕ ήρθε σε συμφωνία με την πολιτική ηγεσία, όσον αφορά τη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό που επιπροσθέτως ζητά είναι να δοθούν ακόμη 450 εκατομμύρια ευρώ από την κυβέρνηση, που όπως λέει, με βάση τους υπολογισμούς, λείπουν. Μα, ακόμη και αν αυτά δοθούν από την κυβέρνηση - να κάνουμε αυτή την υπόθεση εργασίας - δεν καλύπτουν τη μισθοδοσία και τις λειτουργικές ανάγκες των δήμων και υπάρχουν χιλιάδες απλήρωτοι εργαζόμενοι σήμερα. Μελετήστε τα στοιχεία της ίδιας της Επιτροπής, από το βήμα ο εισηγητής επί των οικονομικών της ΚΕΔΕ τα ανέφερε. Λοιπόν, τι συζητάμε;
Εκ προοιμίου έρχεσαι σε μία συμφωνία με την κυβέρνηση που δεν σου εξασφαλίζει τα αυτονόητα. Για ποιο λόγο γίνεται αυτό; Γιατί δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος δήμαρχος που να είναι ευχαριστημένος όταν δεν μπορεί να πληρώσει τους εργαζόμενους, τα λειτουργικά των δήμων ή τους προμηθευτές και τους εργολάβους, όπως είπατε εδώ. Γιατί καταρχήν έχει αποδεχθεί αυτόν τον μονόδρομο αυτής της πολιτικής. Μπαίνει το ζήτημα λοιπόν, όπως λέτε, ότι δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς, άλλοι δείχνουν ότι το υιοθετούν συνειδητά και άλλοι από άγνοια. Ομως, να ξεκαθαρίσουμε εδώ τα πράγματα. Λέτε ότι χρεοκοπεί τάχα η χώρα, ότι δεν υπάρχουν χρήματα και εφόσον δεν υπάρχουν χρήματα, είμαστε αναγκασμένοι να προχωρήσουμε με αυτό τον τρόπο.

Χρεοκοπούν τα λαϊκά νοικοκυριά

Αυτό είναι το κύριο ζήτημα που θέτουμε εμείς, ότι δεν πρόκειται για κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας. Ποιας χώρας; Σε αυτή τη χώρα ζουν άνθρωποι, ζουν εργαζόμενοι. Μιλάτε για όλους τους πολίτες! Πολίτες είναι και οι καπιταλιστές, είναι και οι εργαζόμενοι, η μισθωτή εργασία. Αυτοί είναι που συνθλίβονται. Αυτός που χρεοκοπεί σήμερα, είναι το λαϊκό νοικοκυριό και χρεοκοπεί ανεξέλεγκτα. Για ποια χρεοκοπία της χώρας συζητάμε λοιπόν; Οι εργαζόμενοι χρεοκοπούν και το κεφάλαιο κερδίζει.
Οι περικοπές πόρων που θα υπάρχουν από την Τοπική Διοίκηση, πού θα πάνε, ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο; Θα το πληρώσει ο κόσμος. Διεκδικείτε να γίνετε ανάχωμα, όπως λέτε, απέναντι στην ανεργία και συγχρόνως να αποτελέσει η Τοπική Διοίκηση μοχλό κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής. Μάλιστα. Προτείνετε, για να βγούμε από την κρίση, την αποκέντρωση του κεντρικού κράτους και την ενίσχυση, όπως λέτε, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με πόρους, για την εφαρμογή προγραμμάτων απασχόλησης, όπως λέτε. Και επικαλείστε μάλιστα την εμπειρία και στη συζήτηση που έγινε με τον πρωθυπουργό, από τις χώρες που έχουν προωθήσει παρόμοια προγράμματα, όπως η Ισπανία και η Δανία. Θα πούμε αμέσως μετά τι εμπειρία βγαίνει και από εκεί.
Το θέμα είναι, με τι εργαζόμενους; Με συμβάσεις Ιδιωτικού Δικαίου, ορισμένου χρόνου - σας διαβάζω ακριβώς τι λέει το κείμενο των προγραμμάτων Αυτεπιστασίας, πιστεύω να το έχετε διαβάσει όλοι - διαρκούς ή διακεκομμένης απασχόλησης, κατά μέρα, βδομάδα ή μήνα και ως 135 μέρες ετησίως. Οπως ακριβώς αναγράφεται στο πρόγραμμα που παρουσίασε το υπουργείο Εσωτερικών. Για τέτοιες εργασιακές σχέσεις μιλάτε. Τέτοια προγράμματα θέλετε να αναλάβετε ή να συνεχίσετε την υλοποίηση τέτοιων προγραμμάτων και έχετε την ευθύνη διαχρονικά γι' αυτό. Προγράμματα μισθωτών δούλων. Για ποιο λόγο; Για το καλό τους; Αυτή είναι η γραμμή για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Η κυβέρνηση, επομένως, δικαιολογημένα συγκαταλέγει τους δημάρχους στους συμμάχους της, το πολιτικό προσωπικό της Τοπικής Διοίκησης, με βάση τους δοσμένους συσχετισμούς, που ενστερνίζονται τον βασικό πυρήνα της πολιτικής, που είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και πρωταγωνιστείτε, ώστε η Τοπική Διοίκηση να αποτελέσει βασικό εργαλείο στην υλοποίηση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής.
Βεβαίως, έχουν δοθεί εξετάσεις διαχρονικά, την προηγούμενη 20ετία, ιδιαίτερα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στο να συμμετέχει ενεργά η Τοπική Διοίκηση στην εφαρμογή αυτών των αντιλαϊκών μέτρων, στην προώθηση ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
Σε συνθήκες τώρα που οξύνεται η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και ζητάει ακόμα πιο φτηνό εργατικό δυναμικό, σκεφτείτε καλά τι σημαίνει αυτό και τις ευθύνες που άλλη μια φορά αναλαμβάνουν οι αιρετοί της Αυτοδιοίκησης που συμφωνούν με αυτή τη γραμμή, ώστε η Τοπική Διοίκηση να ζητά αυξημένο ρόλο για να προωθήσει αυτήν ακριβώς την πολιτική που τσακίζει δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αίμα και μέσα από πολύχρονους σκληρούς ταξικούς αγώνες. Είναι αναμενόμενη όμως, το λέμε καθαρά, αυτή η εξέλιξη με βάση τους συσχετισμούς που υπάρχουν και οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη εδώ να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Κρίσιμο ζήτημα ποιον ωφελεί η ανάπτυξη

Μιλάτε για τοπική ανάπτυξη και την αντιμετώπιση της ανεργίας και την αποσυνδέετε από τη γενικότερη πολιτική. Μπορεί να υπάρξει τοπική ανάπτυξη έτσι γενικώς και αορίστως, σε μια περιοχή, χωρίς να παρθεί υπόψη ποια ανάπτυξη έχεις συνολικά στην Ελλάδα; Είναι συνειδητή επιλογή το ότι αφαιρείσαι από το κύριο και να μιλάς μόνο για την τοπική ανάπτυξη. Η τοπική ανάπτυξη όμως καθορίζεται από την ανάπτυξη που έχεις στη χώρα, που προηγουμένως ανέπτυξα ποιον ωφελεί. Εξάλλου, είναι φανερό από τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, από τα εκατομμύρια των φτωχών, των ανέργων, ότι αυτή η πολιτική είναι σε βάρος τους και προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Επομένως, πώς θα αντιμετωπίσεις, πώς θα αμβλύνεις την ανεργία; Δεν υπάρχουν παραδείγματα από την πορεία που κινήθηκε η Τοπική Διοίκηση όλα αυτά τα χρόνια; Αφού το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτό που είναι εκτροφείο της ανεργίας. Εμείς από αυτό ξεκινάμε την προσέγγιση. Η πολιτική αυτή έχει δοκιμαστεί εδώ και χρόνια. Μια πολιτική η οποία δίνει τα προνόμια και τα κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο και αφαιρεί - όπως είπαμε - δικαιώματα από το λαό, γιατί θεμελιώνεται στην ατομική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Επομένως, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, επιταχύνεται η επίθεση, με τρομοκρατία, εκβιασμούς, απειλές, ότι δήθεν κινδυνεύει από χρεοκοπία η χώρα, άρα πρέπει να υποταχτούν όλοι πάνω σε αυτό. Τα στοιχεία όμως είναι συνταρακτικά και θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Οι άνεργοι σήμερα είναι πάνω από 1 εκατομμύριο, εκατοντάδες χιλιάδες δουλεύουν 4ωρα και ωρομίσθιο. Το 1/4 από τα 2,5 εκατομμύρια των εργαζομένων δεν έχουν βιβλιάριο ασθενείας, όταν εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες είναι ανασφάλιστοι από την οικονομική πίεση και πληθαίνουν τα λουκέτα στους επαγγελματίες αυτή τη στιγμή. Ερχόσαστε και λέτε σήμερα εδώ, η Τοπική Διοίκηση να αναλάβει, να κάνει προγράμματα. Σε πόσους να δώσει δουλειά, σε 50.000, σε 100.000; Είπατε, 120.000 για το πρόγραμμα αυτεπιστασίας όταν θα είναι σε εξέλιξη. Το άλλο 35.000. Λέμε προγράμματα για μισθωτούς δούλους! Τι θα γίνει με τα εκατομμύρια αυτού του εργατόκοσμου που είναι στο περιθώριο;
Αρα, είναι αδιέξοδη αυτή η πολιτική για τα λαϊκά στρώματα.
Λοιπόν, μπορεί να συμβεί αυτό; Οχι, δεν μπορεί να συμβεί αυτό.
Ποια είναι λοιπόν τα αποτελέσματα; Δείτε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τι έχει γίνει στην Ισπανία, με τον ισπανικό "Καλλικράτη", που έχουν αποκεντρώσει τις υπηρεσίες τους, όπως ζητάτε εσείς εδώ, και υπάρχουν περιοχές όπου το ένα νοσοκομείο απέχει από το άλλο 200 χιλιόμετρα. Αλλά να χρησιμοποιήσω και το παράδειγμα της Δανίας, γιατί σας αρέσει και το χρησιμοποιείτε, θέλετε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους. Στη Δανία, από το 2007 βρίσκεται σε εξέλιξη το σχέδιο συγχωνεύσεων και οι δήμοι έχουν στην αρμοδιότητά τους το σχέδιο απασχόλησης. Αποτέλεσμα: Μαζικές απολύσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, έκλεισαν 170 βιβλιοθήκες, 39 σχολεία, 30 παιδικοί σταθμοί κ.λπ. Τα Κέντρα τα αντίστοιχα του ΟΑΕΔ, της Δανίας, έκλεισαν και άνοιξαν Κέντρα Απασχόλησης στον κάθε δήμο. Πουλάνε υπηρεσίες σε ιδιωτικά γραφεία απασχόλησης - ενοικίασης εργαζομένων. Δηλαδή, θέλετε να πρωτοστατήσετε στο να γίνουν σκλαβοπάζαρα.
Τα παραπάνω στοιχεία είναι από το περιοδικό «Επιθεώρηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης» της ΚΕΔΕ, όπου αναδεικνύει πώς σώζονται οι άλλες χώρες και πώς πρέπει να σωθούμε και εμείς!

Οι εργαζόμενοι να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική

Εμείς λοιπόν γι' αυτούς τους λόγους είμαστε αντίθετοι και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να πείσουμε τους εργαζόμενους, να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες σας, γιατί είπατε ότι περπατάτε "ελεύθερα". Εμάς δεν είναι το πρόβλημά μας οι εργαζόμενοι να κυνηγούν τους βουλευτές ή τους δημάρχους. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι την κατάσταση της ζωής τους και να οργανωθούν, να αντεπιτεθούν μέσα από οργανωμένο αγώνα στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, για να ανατραπεί αυτή η πολιτική. Αυτή είναι η τιμωρία. Δηλαδή, να αποσύρουν μια για πάντα την εμπιστοσύνη τους από τα κόμματα και από τις κυβερνήσεις και από τα πολιτικά πρόσωπα που στηρίζουν την πολιτική της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που είναι σε βάρος τους.
Τέλος, καταθέτουμε στο προεδρείο ψήφισμα που έχουμε καταθέσει και σε εσάς. Σε αυτό προβάλλουμε τη δική μας αντίληψη και τις εκτιμήσεις για τα πράγματα και επείγοντα μέτρα που ανακουφίζουν τη λαϊκή οικογένεια. Βεβαίως να κάνουμε ό,τι μπορούμε και για συσσίτια και για να αντιμετωπίσουμε τους αστέγους, αλλά δεν μπορούν να εξαντλούνται αυτά σε μπαράζ φιλανθρωπίας. Οι προτάσεις οι δικές μας αντιμετωπίζουν τώρα τα προβλήματα.
Ξεκινάμε από την αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο, έχουν δικαίωμα να τον καρπώνονται. Επομένως, είναι ανάγκη να παλέψουν για να αλλάξει συνολικά η ζωή τους, αλλά σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, πρέπει να παρθούν μέτρα να ανακουφιστεί η οικογένεια.
Εδώ και τώρα, λοιπόν, είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, για να αποδείξει ο καθένας με ποιον είναι, αν θέλετε. Γιατί κοιτάξτε, στην πράξη κρινόμαστε όλοι. Μπορεί να διαφωνούμε ή μπορεί να συμφωνούμε σε ορισμένα πράγματα, αλλά υπάρχουν οι στρατηγικές επιλογές που κρίνουν πού θα πάει η χώρα. Εμείς όταν λέμε χώρα, εννοούμε το ταξικό ενδιαφέρον μας για τους εργαζόμενους, το σύνολο της πλειοψηφίας των εργαζομένων, τη μισθωτή εργασία. Είμαστε μαζί με τους εργαζόμενους, όσο μπορούμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε στην πράξη γι' αυτό, για να το αποδεικνύουμε, περιμένουμε και την κριτική του κόσμου βεβαίως σε αυτό και απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα, στο κεφάλαιο και στις κυβερνήσεις, αλλά και στις πράξεις των αιρετών είμαστε απέναντι, που ακριβώς ακολουθούν αυτή την τακτική και έτσι θα πορευτούμε το επόμενο διάστημα.
Οι εκλεγμένοι σύμβουλοι του ΚΚΕ στους δήμους θα συμβάλουν στην οργάνωση της λαϊκής πάλης για την παρεμπόδιση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αμεσα μέτρα ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών

Διεκδικούμε επείγοντα μέτρα που ανακουφίζουν τις λαϊκές οικογένειες και με όρους ταξικού κινήματος:

• Πλήρη και επαρκή κρατική χρηματοδότηση που να καλύπτει το σύνολο των αναγκών των περιφερειών και των δήμων, που θα προέρχεται από την αύξηση της φορολόγησης στο 45% του μεγάλου κεφαλαίου, της εκκλησιαστικής περιουσίας και αύξηση του ΦΠΑ στα είδη πολυτελείας κ.λπ.
• Πλήρη επιστροφή των παρακρατηθέντων.
• Κατάργηση κάθε είδους τοπικής φορολογίας, ανταποδοτικών, αντισταθμιστικών και άλλων τελών, που χτυπάνε το λαϊκό εισόδημα.
• Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων που δουλεύουν με κάθε είδους σύμβαση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
• Προσλήψεις νέου μόνιμου προσωπικού με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα για να καλυφθούν οι αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες σε υπηρεσίες και υποδομές.
• Αντιπαλεύουμε την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την επέκταση της εφαρμογής "ευέλικτων εργασιακών σχέσεων" στους ΟΤΑ μέσω προγραμμάτων περιορισμένου χρόνου, Τοπικών Πρωτοβουλιών Απασχόλησης, προγραμμάτων κατάρτισης, ή άλλων μέσω ΟΑΕΔ, ΜΚΟ κ.λπ.
• Κατάργηση όλων των δημοτικών επιχειρήσεων και όλου του νομοθετικού πλαισίου που καθιστά την Τοπική Διοίκηση επιχείρηση. Ενταξη όλων των εργαζομένων των δημοτικών επιχειρήσεων που κλείνουν στις υπηρεσίες των δήμων με μόνιμη, σταθερή σχέση εργασίας, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
• Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στη λειτουργία, στις υπηρεσίες και τα έργα των περιφερειών και των δήμων.
• Εργα υποδομής και πόρους που κατευθύνονται για την κάλυψη των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, ιδιαίτερα των νέων ζευγαριών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρία.
• Υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών Ελλήνων - μεταναστών - προσφύγων.
• Εφαρμογή της απλής αναλογικής στην εκλογή των οργάνων στην περιφερειακή και τοπική διοίκηση. Εμμεση εκλογή περιφερειάρχη και δημάρχου με δυνατότητα ανάκλησης μέσω των συμβουλίων που τους εκλέγουν. Κατάργηση των απαράδεκτων ρυθμίσεων που περιορίζουν την αντιπροσωπευτικότητα και νοθεύουν τη λαϊκή ψήφο.

Αμεσα μέτρα για την προστασία των ανέργων, αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων φτωχών αγροτών

• Επίδομα ανεργίας στο 80% επί του βασικού μισθού (ως κατώτατο βασικό μισθό θεωρούμε τα 1.400 ευρώ).
• Βιβλιάριο ασθενείας σε όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Καμία συμμετοχή ή πληρωμή για ιατρικές εξετάσεις, θεραπείες και φάρμακα.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

3/9/2013

 -- ...και οι υποκριτές

8/2/2012

 -- Η αναξιοπιστία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

31/1/2012

 -- Προανήγγειλε απολύσεις η κυβέρνηση

14/1/2012

 -- Θα συμβάλλει στην υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου

14/1/2012

 -- Θα συμβάλλει στην υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου

Η Τοπική Διοίκηση και η ευθύνη των κομμουνιστών εκλεγμένων

Η Τοπική Διοίκηση και η ευθύνη των κομμουνιστών εκλεγμένων

Το Κόμμα μας έγκαιρα αποκάλυψε στο λαό ότι ο νόμος «Καλλικράτης» στοχεύει στην προσαρμογή του αστικού κράτους στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Επιδιώκει να ισχυροποιήσει και να προσαρμόσει κυρίως τους περιφερειακούς κρίκους του ενιαίου (κρατικού) μηχανισμού, τα όργανα μεγάλων αστικών κέντρων ώστε να διαχειριστούν αποτελεσματικότερα, για λογαριασμό του κεφαλαίου, κεντρικές λειτουργίες. Να αποκτήσουν την ικανότητα πιο στενού και ουσιαστικού συντονισμού και ευελιξία διασύνδεσης με τα όργανα της ΕΕ.
Στα 2 χρόνια αποδείχθηκε ότι καμιά διοικητική δομή, τέτοια ή άλλη δε συμφέρει τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και την ύπαιθρο, τους μικρούς επαγγελματίες. Καμιά διοικητική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τις αντιλαϊκές συνέπειές της εφόσον υπάρχει εξουσία των μονοπωλίων. Σε αυτή την εξουσία οφείλεται και η ανισόμετρη ανάπτυξη των Περιφερειών, η ερήμωση της υπαίθρου που οξύνθηκε από την ένταξη στην ΕΕ.
Καμιά ανάπτυξη με βάση τα συμφέροντα του λαού δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με τη μία ή την άλλη επιλογή ένωσης Δήμων, γιατί αυτή προορίζεται για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι τέτοιες διοικητικές αναδιαρθρώσεις στο παρελθόν αλλά και στη σημερινή τους εφαρμογή, όχι μόνο δεν έφεραν θετικά αποτελέσματα για ανάπτυξη προς όφελος του λαού, όχι μόνο δεν αναίρεσαν τις οικονομικές περιφερειακές ανισομετρίες, αλλά και πολύ περισσότερο συνέβαλαν στη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, σε βάρος της λαϊκής πλειοψηφίας.
Ενας πραγματικός κυκεώνας νομοθετικών εφαρμογών και πρακτικών αποτελεσμάτων υπέρ της επιχειρηματικής δράσης σε τομείς έργων υποδομής, σε έργα πολιτικής προστασίας, αλλά και σε κοινωνικές υπηρεσίες συνθέτουν μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική σε όφελος των μονοπωλίων που δρουν σ' αυτά τα επίπεδα. Παράλληλα ο κρατικός προϋπολογισμός σταδιακά μειώνει δραστικά τη συμμετοχή του στα έσοδα, στο όνομα της φορολογικής αυτοτέλειας των Δήμων και των Περιφερειών που θεσπίστηκε με τον «Καλλικράτη».
Η Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση λειτουργεί σαν «λαγός» εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των εργασιακών σχέσεων καταπέλτης για την εργατική τάξη, αλλά και σε εφαρμογές «εθελοντισμού» και «κοινωνικής επαιτείας» για την αθώωση και διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος.
Οι εκλεγμένοι που στηρίχθηκαν από τα κόμματα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ - ΣΥΡΙΖΑ, δίνουν κυριολεκτικά όρκους πίστης στον «Καλλικράτη». Η διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος σ' όλο της το μεγαλείο. Υπερθεματίζουν όλοι τους τα ευρωενωσιακά προγράμματα που έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση εξυπηρέτησης της επιχειρηματικής - ανταγωνιστικής δραστηριότητας. Ουρές στις Περιφέρειες και στους Δήμους για μια θέση στον ήλιο από ανέργους, νέους κυρίως, με την ελπίδα, το ανώτερο, 5μηνης απασχόλησης. Είναι προγράμματα εκμαυλισμού της λαϊκής συνείδησης, ώστε να αποδέχεται την εκμετάλλευση, την απλήρωτη εργασία, την εθελοντική εργασία ως ανάγκη επιβίωσης. Καλλιεργούν την αντιληπτικότητα της φορολογικής αναγκαιότητας μέσω της Τοπικής Διοίκησης. Συμβάλουν στην προσπάθεια αποδοχής της πολιτικής που τσακίζει κυριολεκτικά τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά.
Οι κομμουνιστές περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν την εφαρμογή του «Καλλικράτη» - εργαλείο άγριας ταξικής εκμετάλλευσης, πολύ επικίνδυνο για την αποδοχή της εκμετάλλευσης. Η Τοπική Διοίκηση είναι πιο κοντά στις λαϊκές μάζες. Είναι επικίνδυνος αντίπαλος στην ταξική πάλη. Η στήριξη της αστικής ιδεολογίας στην Τοπική Διοίκηση έχει το πλεονέκτημα της καλλιέργειας αυταπατών για «ατομικές λύσεις» ή της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων».
Οι δήμαρχοι, οι περιφερειάρχες, οι αντιπεριφερειάρχες, που υπηρετούν την αστική τάξη, συμπεριφέρονται ως εγγυητές της λύσης των προβλημάτων και στέκονται απέναντι από κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων.
Οι κομμουνιστές εκλεγμένοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των ταξικών αγώνων. Τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια να μετατραπούν σε βήματα διαμαρτυρίας και αγώνα για τα λαϊκά προβλήματα με κάθε τρόπο που θα επιλέγουν οι Οργανώσεις του Κόμματος. Η ανάδειξη των λαϊκών προβλημάτων και η αιτία που τα προκαλεί, να μην αφήνει στο απυρόβλητο τις ευθύνες των τοπικών εκλεγμένων των αστικών κομμάτων και των οπορτουνιστών.
Πέρα από τη δράση των κομμουνιστών συμβούλων, η κοινή δράση για τα λαϊκά προβλήματα πρέπει να εστιάζει κυρίως σε ζητήματα κοινωνικών αναγκών όπως νερό, καθαριότητα, πολιτική προστασία, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, λαϊκή στέγη σε σύνδεση με το ταξικό κίνημα, τις λαϊκές επιτροπές, τους συλλόγους γονέων για την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.
Ολη η δραστηριότητα να έχει κριτήριο ότι «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και καλλιέργεια των λαϊκών συνειδήσεων, ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να κατακτήσουν την εξουσία που εκεί θα λύνονται οριστικά τα λαϊκά σύγχρονα προβλήματα.
Οι κομμουνιστές σύμβουλοι είναι στηρίγματα των λαϊκών αγώνων σε τοπικό επίπεδο, ακούραστοι στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Είναι στο πλάι των ταξικών αγώνων με ανιδιοτέλεια και επαναστατική στάση ζωής.
Καλή επιτυχία στο Συνέδριό μας!

Γιάννης Κορφιάτης
ΝΕ Ζακύνθου

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

15/3/2013

 -- Η Τοπική Διοίκηση και η ευθύνη των κομμουνιστών εκλεγμένων

8/2/2012

 -- Η αναξιοπιστία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

30/9/2010

 -- Ο αντιλαϊκός «Καλλικράτης» και η λαϊκή ψήφος

6/6/2010

 -- ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ 2010

14/1/2010

 -- Για την προωθούμενη νέα διοικητική μεταρρύθμιση του ΠΑΣΟΚ με την ονομασία «Καλλικράτης» (πρώην «Καποδίστριας 2»)

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ Η εκπαίδευση και η νέα διοικητική αναδιάρθρωση

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Η εκπαίδευση και η νέα διοικητική αναδιάρθρωση

Το σχολείο καλείται ως «αποκεντρωμένη και αυτόνομη μονάδα» να παραμερίζει τη γενική μόρφωση σε όφελος ενός ελάχιστου ορίου δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση

Η «αποκέντρωση» είναι στοιχείο της πολιτικής όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και των αστικών κυβερνήσεων. Στην περίπτωση της εκπαίδευσης, αποκέντρωση σημαίνει διευκόλυνση της εισόδου του κεφαλαίου στην εκπαίδευση, μεταφορά της ευθύνης και του κόστους στη λαϊκή οικογένεια και όξυνση της ταξικής διαφοροποίησης.

Με την προώθηση της «αποκεντρωμένης» λειτουργίας της εκπαίδευσης επιχειρείται να σπάσει ο όποιος ενιαίος χαρακτήρας της παρεχόμενης εκπαίδευσης έχει απομείνει καθώς σε αυτή τη φάση ανάπτυξης του κεφαλαίου, η εκπαίδευση για να υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά του πρέπει να λειτουργεί ευέλικτα, διαφοροποιημένα και ανταγωνιστικά. Ο ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης αποτελεί βραχνά και εμπόδιο το οποίο πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου να βαθύνουν οι αναδιαρθρώσεις και σε αυτό τον τομέα, στην προοπτική της στρατηγικής της Λισαβόνας.
Η πολιτική προώθησης της «αποκεντρωμένης - ευέλικτης» λειτουργίας της εκπαίδευσης ξεκινά κατά τη δεκαετία του '90 με αφετηρία τις κατευθύνσεις του Μάαστριχτ, γενικότερα της ΕΕ. Στην Ελλάδα, τα θεμέλιά της μπήκαν στην πρώτη πενταετία του '90 από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και αρκετές από τις πλευρές της προωθήθηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Σήμερα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με άξονα και την κρίση προτάσσει πιο επιθετικά την πολιτική της «αποκέντρωσης» στην εκπαίδευση, με μοχλό το πλαίσιο: «Αυτοδιοίκηση - αυτοτέλεια - αξιολόγηση - ευελιξία των σχολικών μονάδων».

Οσον αφορά στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, η αποκαλούμενη «αυτοτέλεια» συνδυάζεται και με τα τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα που θέτουν manager επικεφαλής της όλης ακαδημαϊκής δραστηριότητας του κάθε ιδρύματος

Η κατεύθυνση αυτή συναντιέται με τους σχεδιασμούς για τη νέα διοικητική δομή και μεταρρύθμιση με την προώθηση του «Καποδίστρια 2».
Η μεταφορά αρμοδιοτήτων στους δήμους, στις νομαρχίες και βεβαίως στις περιφέρειες συνδέεται με τη λεγόμενη «λειτουργική και οικονομική αυτοδυναμία», δηλαδή το δραστικό περιορισμό των επιδοτήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό, με την ανασυγκρότηση των διευθύνσεων της εκπαίδευσης σε περιφερειακό επίπεδο και στελέχωσή τους στη συνέχεια με τεχνοκράτες, με αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς, με επέκταση των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων (ωρομίσθιο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ.).
Ενας εκσυγχρονισμός που ενισχύει τα ταξικά χαρακτηριστικά στη σύνθεση των δήμων, τη διαφοροποιημένη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών στο ζήτημα της εκπαίδευσης, την ανεμπόδιστη είσοδο των επιχειρήσεων στους στόχους και τις δομές της εκπαίδευσης, στο όνομα των διαφορετικών αναγκών και δυνατοτήτων των κατοίκων της κάθε περιοχής.

Η «αποκέντρωση - αυτοτέλεια» όχημα για την προώθηση της αστικής - αντιδραστικής στρατηγικής

Το μέσο για τη βελτίωση της προσαρμοστικότητας της εκπαίδευσης είναι η αποκαλούμενη «αυτοτέλεια», «αυτοδιοίκηση», «αυτονομία» ή «αποκέντρωση» των εκπαιδευτικών μονάδων (ΑΕΙ - ΤΕΙ και σχολείων). Ο στόχος είναι αυτού του είδους η «αυτονομία» να αυξάνει την «ευαισθησία» των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στις απαιτήσεις των «πελατών», αφού η συντήρηση ή η ανάπτυξή τους στην πορεία θα εξαρτώνται άμεσα από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών ή ερευνητικών «προϊόντων» τους. Το σχολείο καλείται δηλαδή ως «αποκεντρωμένη και αυτόνομη μονάδα» να παραμερίζει τη γενική μόρφωση σε όφελος ενός ελάχιστου ορίου δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες και τα δημοσιοποιημένα συμπεράσματα του λεγόμενου εθνικού διαλόγου για διαφοροποιημένο κατά 10 ή 15% αναλυτικό πρόγραμμα, στο όνομα της συμμετοχής της «τοπικής κοινωνίας» και των φορέων της, κάνουν ορατό το στόχο να σπάσει ο ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης και η ευθύνη του κράτους να τον διασφαλίζει για όλους ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση ή αφετηρία. Εκεί που οι λαϊκές ανάγκες θα οξύνονται και η λαϊκή δυσφορία θα πρέπει να καταλαγιάζει, ετοιμάζονται ευκαιριακές δράσεις (με χρηματοδότες τα ληξιπρόθεσμα ευρωπαϊκά κονδύλια και τους ιδιώτες σπόνσορες) όπως οι λεγόμενες Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (φτωχές λαϊκές συνοικίες, απομακρυσμένες - δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας, περιοχές που συγκεντρώνουν μετανάστες κλπ.), πολιτικές δοκιμασμένες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία - Αγγλία), που αντί να αμβλύνουν αντιθέσεις βαθαίνουν τη διαφοροποίηση και την γκετοποίηση των εξαθλιωμένων κοινωνικών ομάδων.
Αντίστοιχα στα «οικονομικά αυτοτελή» ανώτατα ιδρύματα θα είναι όρος ύπαρξης η διαρκής αναπροσαρμογή των τμημάτων, των προγραμμάτων και του περιεχόμενου της διδασκαλίας τους σύμφωνα με τις παροδικές απαιτήσεις των επιχειρήσεων. Οσον αφορά στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, η αποκαλούμενη «αυτοτέλεια» συνδυάζεται και με τα τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα που θέτουν manager επικεφαλής της όλης ακαδημαϊκής δραστηριότητας του κάθε ιδρύματος. Δηλαδή, ως «αυτοτέλεια» νοείται η ευελιξία του ιδρύματος να συνάπτει εμπορικές σχέσεις με ιδιώτες, να εντείνει την ιδιωτικο-οικονομική λειτουργία του. Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν τα περιφερειακά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ με ευθύνη της κεντρικής διοίκησης και τη συνευθύνη δυνάμεων της Αυτοδιοίκησης, που συναίνεσε στο όνομα μιας δήθεν περιφερειακής ανάπτυξης που το φοιτητή και το σπουδαστή τον βλέπει ως πελάτη, με το θεσμικό πλαίσιο που έχει ήδη διαρθρωθεί και βαθαίνει στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της Μπολόνια και της Λισαβόνας υπογραμμίζουν αυτή την προοπτική.
Ορος ύπαρξης των «αυτοτελών» ιδρυμάτων θα είναι ακόμη να προσφέρουν αφειδώς επιστημονική κάλυψη σε κάθε τι που ωφελεί τα άμεσα κέρδη των επιχειρήσεων ή το καπιταλιστικό σύστημα γενικά. Τα ίδια άλλωστε επιβεβαιώνει και η Κομισιόν, αναφέροντας ότι «τα πιο αποκεντρωμένα εκπαιδευτικά συστήματα είναι ταυτόχρονα και τα πιο ευέλικτα, που προσαρμόζονται δηλαδή πιο γρήγορα και επιτρέπουν να αναπτυχθούν νέες μορφές συμπράξεων και συνεργασιών», εξυπακούεται με τις επιχειρήσεις.
Οι παραπάνω κατευθύνσεις επιχειρείται να προωθηθούν με το πρόσχημα του «κοινωνικού ελέγχου», προσδίδοντας έτσι μία επίφαση «δημοκρατικής συμμετοχής» της κοινωνίας στην εμπορευματοποίηση και την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Παιδείας - επιδιώκεται η ΤΑ να γίνει ο «δούρειος ίππος» αυτής της διαδικασίας.

Η πολιτική της «αποκέντρωσης» στην εκπαίδευση από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ έχει ήδη προχωρήσει

Ξεχωρίζουν οι θεσμικές αλλαγές που έχουν ήδη δρομολογηθεί και δημιουργούν το πλαίσιο για τις παραπάνω εξελίξεις, αλλά και για την ενίσχυσή τους. Η παραχώρηση και η ανάληψη της ευθύνης των παιδικών σταθμών από τους δήμους.
Με τις Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) η κατασκευή των σχολείων ανατίθεται στους ιδιώτες με πολλαπλάσιο αντίτιμο απ' όσο κόστιζε στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ). Ακόμα παραπέρα, παραχωρείται στους ιδιώτες το δικαίωμα μακροχρόνιας χρήσης των σχολικών χώρων για να αναπτύξουν κάθε είδους «επιμορφωτικές» δραστηριότητες σε συνεργασία με τους τοπικούς και «παραγωγικούς φορείς» που θα απευθύνονται στη σχολική και ευρύτερη τοπική κοινότητα.
Ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) μετατράπηκε σε ΑΕ. Ορισμένοι δήμοι έχουν επιχειρήσει κατά καιρούς να επιβάλουν φόρους, επικαλούμενοι την ανάγκη να αντεπεξέλθουν στις δαπάνες για τη σχολική στέγη. Οι Σχολικές Επιτροπές έχουν μετατραπεί (με νόμο του ΠΑΣΟΚ) σε Νομικά Πρόσωπα με ΑΦΜ, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται ως εργολάβοι σήμερα στον κρίσιμο τομέα της καθαριότητας κλπ. Σε αυτήν τη ρότα έχει πρωτοστατήσει η ΚΕΔΚΕ, που με βάση μελέτες και πρωτοβουλίες της καλεί την κεντρική εξουσία να παραχωρήσει μαζί με τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία στους δήμους - αιρετοί εμφανίζονται κατά καιρούς να πρωτοστατούν στην ανάληψη της ευθύνης της Παιδείας από την ΤΑ. Η ΚΕΔΚΕ προτάσσει το αίτημα της «φορολογικής δυνατότητας» της ΤΑ.

Η στρατηγική στόχευση είναι ενιαία για ΠΑΣΟΚ - ΝΔ

Η ετοιμότητα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για προώθηση της «αποκέντρωσης» εκδηλώθηκε ήδη από το 1994. Η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται με τους νόμους 2503/97, 2647/98 και 2880/2001.
Επί κυβέρνησης ΝΔ, η «αποκέντρωση» εντάχθηκε στους άξονες - στόχους του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και διά βίου μάθηση - για την Προγραμματική Περίοδο 2007-2013»:
Μέσα και από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα μπαίνει ο στόχος για εκτεταμένη πιλοτική εφαρμογή του ολοήμερου σχολείου (που εγκαινιάστηκε επί ΠΑΣΟΚ) στο πλαίσιο ολοκληρωμένου προγράμματος σπουδών, με στόχο την επέκτασή του στα σχολεία διευρυμένου ωραρίου.
Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη καθώς ο νόμος 2525/97 προβλέπει τριμερή ευθύνη (κράτους, ΤΑ και γονιών) για τη λειτουργία του ολοήμερου σχολείου (δημοτικά και νηπιαγωγεία), στο όνομα της εξυπηρέτησης των εργαζόμενων γονιών και για την ενίσχυση του σχολικού προγράμματος με τις πρόσθετες «δεξιότητες», που απαιτεί η «οικονομία της αγοράς». Η επέκταση του ολοήμερου που προτείνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στις προγραμματικές της εξαγγελίες, «το ολοήμερο Σχολείο θα είναι βασικός τύπος σχολείου σε όλες τις βαθμίδες», υπόκειται στην κοινή στρατηγική κατεύθυνση της ΕΕ και στηρίζουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και άλλες δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.
Στο όνομα της δήθεν εξυπηρέτησης των οξυμένων λαϊκών αναγκών που φέρνει με ένταση στο προσκήνιο η επέλαση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (π.χ. αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, του ωραρίου, τα μεροκάματα φτώχειας) γίνεται το όχημα της ακόμη πιο βαθιάς διαφοροποίησης του σχολείου, της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της αναπαραγωγής και επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση.
Οι πρόσφατες εξαγγελίες για το σύστημα προσλήψεων των εκπαιδευτικών, με την υπουργό Παιδείας να δηλώνει «στόχος μας οι προσλήψεις με σαφή προσδιορισμό του τόπου και του χρόνου του διορισμού. Η πρόσληψη δηλαδή μπορεί να γίνεται είτε σε επίπεδο σχολείου, είτε σε επίπεδο αρμόδιας Διεύθυνσης και ο χρόνος υπηρεσίας στον τόπο του πρώτου διορισμού θα πρέπει να είναι εξαρχής προσδιορισμένος και ο ίδιος για όλους», κάνουν φανερό ότι ανοίγει ο δρόμος ώστε η σχολική μονάδα να έχει ευθύνη για το διορισμό των εκπαιδευτικών, εξέλιξη που συντελεί και αυτή στη διαμόρφωση του «αποκεντρωμένου και διαφοροποιημένου σχολείου». Ούτως ή άλλως, η ολοένα και πιο συχνή χρήση του όρου εκπαιδευτική ή σχολική μονάδα υποδηλώνει την κατεύθυνση της αυτονομημένης λειτουργίας του σχολείου και η ΤΑ θα αξιοποιηθεί ως δραγουμάνος σε μια τέτοια αντιδραστική εξέλιξη.

Η διεθνής εκπαιδευτική εμπειρία

Μια ματιά στη διεθνή εκπαιδευτική εμπειρία είναι διαφωτιστική και δεν επιδέχεται αυταπάτες. Οπου εφαρμόζεται η «αποκέντρωση», έχει ολέθριες συνέπειες στο χαρακτήρα του σχολείου, χειροτερεύει τους όρους μόρφωσης των παιδιών της λαϊκής οικογένειας. Ορισμένα παραδείγματα:
ΗΠΑ: Η εκπαίδευση έχει υπαχθεί εξ ολοκλήρου στην Αυτοδιοίκηση κάθε Πολιτείας. Αποτέλεσμα η απίστευτη ταξική διαφοροποίηση και ο ευτελισμός μεγάλου μέρους του προγράμματος των σχολείων από τη μετατροπή τους σε εμπορικά υποκαταστήματα των επιχειρήσεων που τα χρηματοδοτούν. Οι επιχειρήσεις μπαίνουν στα σχολεία και καθορίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Στα φτωχά Δημοτικά και στα φτωχά Γυμνάσια το 10% και το 16% των εκπαιδευτικών αντίστοιχα δεν έχουν καν τριετές πτυχίο Bachelor!
Δανία: Η κυβέρνηση προώθησε την αυτόνομη λειτουργία των Γυμνασίων και το σύστημα πιστώσεων - κουπουνιών ανά μαθητή. Προωθήθηκε έτσι η ανταγωνιστική λειτουργία των σχολείων και η μείωση των δαπανών ανά μαθητή.
Φινλανδία: Τα σχολεία χρηματοδοτούνται 50% από κρατικά κονδύλια και 50% από τις επιχειρήσεις και τη φορολόγηση των δημοτών. Ενα μεγάλο μέρος του προγράμματός τους, το τοπικό ή ευέλικτο, είναι διαφοροποιημένο μαζί με το αντίστοιχο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα, που κυμαίνεται από 14 μέχρι και 30 ώρες, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα του κάθε δήμου και το ενδιαφέρον των χορηγών (προμηθευτές εκπαίδευσης). Η πρόσληψη των εκπαιδευτικών γίνεται σε επίπεδο σχολικής μονάδας ή Πανεπιστημίου.
Ιρλανδία: Η «αποκέντρωση» των σχολείων σε επίπεδο Δήμου και Περιφέρειας οδήγησε τα σχολεία σε επιχειρηματικές δραστηριότητες και τετράωρη εργασία γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών μετά το μεσημέρι για εξεύρεση πόρων.
Βρετανία: Η «αποκέντρωση» της εκπαίδευσης έχει πραγματοποιηθεί εδώ και δεκαετίες με αποτέλεσμα την τραγική αμορφωσιά του 75% των αποφοίτων της κατώτερης μέσης εκπαίδευσης, το συχνό κλείσιμο σχολείων από την ΤΑ, λόγω έλλειψης πόρων, που εξαρτώνται από τις επιδόσεις των μαθητών στις γραπτές περιφερειακές εξετάσεις. Η πλήρης απαξίωση του εκπαιδευτικού επαγγέλματος οδήγησε σε εισαγωγή εκπαιδευτικών από το Μπαγκλαντές και την Ελλάδα. Οι χαμηλοί μισθοί, η ένταση της αξιολόγησης, το ύψος της χρηματοδότησης της σχολικής μονάδας καθορίζουν τη μοίρα ενός ελεγχόμενου εκπαιδευτικού που η δουλειά του βρίσκεται υπό διαρκή αίρεση.
Ιδιαίτερα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η υλοποίηση του «αποκεντρωμένου - διαφοροποιημένου σχολείου» έχει οδηγήσει κατά καιρούς σε αντιδράσεις απέναντι στις συνέπειες της στρατηγικής αυτής. Για παράδειγμα, στις πρόσφατες μαθητικές κινητοποιήσεις στη Γερμανία, ένα από τα κύρια αιτήματα ήταν «ένα σχολείο για όλους - έξω από το πολυμερές σχολείο». Στις ΗΠΑ αναλυτές αποδίδουν τις αρνητικές επιδόσεις των αμερικανικών σχολείων και στο γεγονός της υπέρμετρης διαφοροποίησης.

Σπέρνουν αυταπάτες για τον ταξικό χαρακτήρα της Παιδείας

Η θέση που κατά καιρούς διαπερνάει και την αντιπαράθεση στην ΤΑ από τις δυνάμεις του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και της σοσιαλδημοκρατίας, για μια αποκέντρωση χωρίς επιχειρήσεις και με κρατική χρηματοδότηση, σπέρνει αυταπάτες για τον ταξικό χαρακτήρα της Παιδείας και του σχολείου, για το χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται, την επιδίωξη η ΤΑ να προσαρμόσει τις λειτουργίες της όχι στη βάση της εξυπηρέτησης των οξυμένων λαϊκών αναγκών, αλλά στη βάση των αναγκών των επιχειρήσεων.
Η κριτική στην «αποκέντρωση της εκπαίδευσης», «κάντε αποκέντρωση αλλά δώστε και χρήματα», είναι στην ίδια κατεύθυνση. Λες και το ζήτημα είναι μόνο αυτό και όχι η διαφοροποίηση του προγράμματος σπουδών, η παρέμβαση χορηγών κλπ.
Η επίθεση στον ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης ντύνεται από τη ρητορική περί συγκεντρωτισμού και ασφυκτικού εναγκαλισμού της Παιδείας από το κράτος. Η ένταση με την οποία γίνεται η επίθεση εκφράζει την αντικειμενική άμεση ανάγκη του κεφαλαίου να υποτάξει πιο οργανικά την εκπαίδευση στην κερδοφορία του, να σπάσει κάθε φραγμό σε αυτή του την προσπάθεια.
Η αντίληψη ότι με τον υπάρχοντα συγκεντρωτικό χαρακτήρα της σχέσης κράτους - εκπαίδευσης δεν έχουμε αποτελεσματική λειτουργία της εκπαίδευσης, επιδιώκει να συγκαλύψει την ταξικότητα της εκπαίδευσης. Για το κεφάλαιο, η αποτελεσματικότητα μετριέται με κριτήριο την προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες για κερδοφορία.
Η προπαγάνδα περί «κοινωνικής συμμετοχής και λογοδοσίας» επιδιώκει να αξιοποιήσει την αγανάκτηση της λαϊκής οικογένειας από το ξεπερασμένο αστικό εκπαιδευτικό σύστημα και στη βάση αυτή να δημιουργηθεί συναίνεση για το νέο γύρο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.
Το κύριο πρόβλημα της εκπαίδευσης δεν είναι ποσοτικό ζήτημα, ώστε να αντιμετωπιστεί με δείκτες και θεσμούς λογοδοσίας και αξιολόγησης. Ο λαϊκός έλεγχος, προγραμματισμός και απολογισμός της εκπαιδευτικής διαδικασίας εξαρτάται ουσιαστικά από το χαρακτήρα της κρατικής εξουσίας και της πολιτικής της, από τους ταξικούς σκοπούς της που εκφράζονται και στην εκπαιδευτική πολιτική.
Η αυτοτέλεια, δηλαδή η επίκληση της ανάγκης κάθε εκπαιδευτική μονάδα να καθορίζει μόνη της τη λειτουργία της, είναι ένας μύθος. Πέρα από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Παιδεία δε λειτουργεί σε κενό χώρου, αλλά είναι στοιχείο του ταξικού κρατικού μηχανισμού, σε συνθήκες βαθέματος των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η «αποκέντρωση» και η «αυτοτέλεια» σηματοδοτούν την πιο στενή υπαγωγή των εκπαιδευτικών μονάδων στις απαιτήσεις των μονοπωλίων.

Ανάγκη για ενιαίο μέτωπο πάλης

Από αυτή την άποψη το λαϊκό κίνημα για εμάς πρέπει να απορρίψει όλα τα ιδεολογήματα που συνοδεύουν την προώθηση της «αποκέντρωσης» και να διεκδικήσει την άμεση υποταγή της εκπαίδευσης στα συμφέροντα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, με κριτήριο τη διευρυμένη ικανοποίηση των αναγκών της και όχι την εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις στην ΤΑ να συνταχτούν σε αυτή την λαϊκή αναγκαιότητα.
Ο αντιδραστικός - αντιλαϊκός σχεδιασμός για την εκπαίδευση πρέπει να βρει απέναντί του την οργανωμένη δύναμη του λαϊκού παράγοντα, των εκπαιδευτικών, της νεολαίας.
Οι αιρετοί στην ΤΑ και τα όργανά της, όσοι δεν ενστερνίζονται το μονόδρομο των επιχειρήσεων να σηκώσουν κεφάλι, να σταθούν στο πλάι του οργανωμένου κινήματος, στο πλάι της νεολαίας.
Αρωγοί ενός ενιαίου μετώπου πάλης που θα αντιπαλέψει και θα αποκαλύψει τις συνέπειες που θα υπάρξουν στο επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης, της διαφοροποίησης των αναλυτικών προγραμμάτων, στην τάση διεύρυνσης των μορφωτικών ανισοτήτων, στην αντικατάσταση των όποιων ψηγμάτων γενικής παιδείας από ένα κατώτατο επίπεδο δεξιοτήτων, τις συνέπειες μιας αντιδραστικής πολιτικής για την Παιδεία στην τσέπη της λαϊκής οικογένειας, στην ένταση των φοροεισπράξεων του δήμου, στην προσέλκυση χορηγών, δηλαδή στην πιο οργανική σύνδεση του σχολείου με τις επιχειρήσεις, στη δημιουργία του «αποκεντρωμένου - ευέλικτου - διαφοροποιημένου σχολείου» Ανώνυμη Εταιρεία.
Η εξέλιξη της επιστήμης και ο πλούτος της γνώσης απαιτεί βαθιές αλλαγές στην Παιδεία και στην Κοινωνία. Απαιτεί όλοι οι νέοι να ολοκληρώνουν την εκπαίδευσή τους μέσα από ένα σχολείο που θα παρέχει ισότιμα γενική μόρφωση σε όλους, σε όμοιες συνθήκες, χωρίς ταξικούς φραγμούς και φυλετικές διακρίσεις.
Μέσα από έναν τύπο σχολείου με ενιαία δομή, ενιαίο πρόγραμμα, ενιαία διοίκηση και λειτουργία, ενιαίο επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής και ενιαία εκπαιδευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση να συνδράμουν στο Μέτωπο για το 12χρονο ενιαίο δωρεάν και καθολικό σχολείο και την 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, για την ανάγκη να οργανωθεί η επαγγελματική εκπαίδευση μετά το 12χρονο και η ενιαία ανώτατη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Να πούνε καθολικό ΟΧΙ σε κάθε επιχειρηματική δράση στην εκπαίδευση.
Κατάργηση της ευέλικτης ζώνης, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, της αξιολόγησης, μέτρων συνοδευτικών της αποκέντρωσης. Κατάργηση των νόμων 2218 και 2240/94, των ΣΔΙΤ. Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 15% του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού. Καμιά μορφή ιδιωτικοποίησης της λειτουργίας και των υποδομών των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Κατάργηση του νόμου 2475/06.
Η ΤΑ ένα λόγο μπορεί να έχει στην Παιδεία, την απαίτησή της να αγκαλιάζει ως καθολικό και δωρεάν δικαίωμα όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις, να οργανώνει και να απαιτεί τη διασφάλιση των αναγκαίων και σύγχρονων δημόσιων υποδομών για εκπαίδευση, πολιτισμό, αθλητισμό στη βάση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και των διευρυμένων δυνατοτήτων της εποχής και της επιστήμης.

Διατμηματική Επιτροπή Αυτοδιοίκησης της ΚΕ του ΚΚΕ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

3/8/2011

 -- Για εκπαίδευση εναρμονισμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου

17/8/2010

 -- {ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ }

7/3/2010

 -- Αμάθεια σήμερα για εκμετάλλευση αύριο

26/11/2006

 -- Το πανόραμα της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης στην παιδεία*