Η εμμονή στον ευρωατλαντισμό προκαλεί πολιτικό τραύλισμα

Έχουν τόσο βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι «ανήκουν στη Δύση», ότι τα σύνορα της χώρας είναι «σύνορα της Ευρώπης» ώστε είναι πολύ πιθανό οι ίδιοι να μην αντιλαμβάνονται το βάρος των γεγονότων. Σουτ! Η πατρίδα (οφείλει να) κοιμάται…

Το τραύλισμα είναι μια πάθηση ιατρικού χαρακτήρα η οποία αντιμετωπίζεται ή και θεραπεύεται σε ολικό ή μερικό βαθμό από τους αρμόδιους ιατρούς.

Υπάρχει όμως μια άλλη περίπτωση τραυλίσματος που ουδεμία σχέση έχει με την παθολογία του ανθρώπινου οργανισμού και, ως εκ τούτου, με την ιατρική επιστήμη.

Πρόκειται για το πολιτικό τραύλισμα.

Η εντυπωσιακή ως προς τα φαινόμενα παθολογική αυτή κατάσταση προκύπτει αποκλειστικά και μόνο από αστοχίες του πολιτικού σχεδιασμού:

Στην πιο βαριά της εκδοχή η ασθένεια αυτή εκδηλώνεται στο κρίσιμο εκείνο σημείο όπου οι προϋποθέσεις, οι σταθερές και οι επιδιώξεις του πολιτικού σχεδιασμού αποδεικνύονται ανεπαρκείς ή, ακόμα χειρότερα, ολότελα αναντίστοιχες με την πραγματικότητα και τα προβλήματα που η τελευταία παράγει.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο πεδίο των εθνικών λεγόμενων ζητημάτων όπου, μέσα σε λίγα χρόνια, όλες οι σταθερές πάνω στις οποίες η άρχουσα τάξη της χώρας μας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι και εκφραστές είχαν στηρίξει τις επιλογές και τις πολιτικές τους, κατέρρευσαν, ανατράπηκαν, εξαφανίστηκαν, χάθηκαν.

Η εξέλιξη ήταν ήδη ορατή δια γυμνού οφθαλμού μερικά χρόνια τώρα. Ως προσερχόμενη δε κατάσταση ήταν ανιχνεύσιμη από πολύ παλιά. Δεν επρόκειτο για κάτι το άγνωστο.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας είχε από καιρό αναλύσει το πού θα οδηγούσε η εναπόθεση των εθνικών υποθέσεων στον βωμό των ιμπεριαλιστικών θεσμών, οργανισμών, συμμαχιών και ενώσεων.

Είναι εξάλλου ευδιάκριτη αλήθεια ότι όταν καταθέτεις το οτιδήποτε σε οιονδήποτε βωμό το πλέον βέβαιο είναι ότι το θυσιάζεις.

Ιδού λοιπόν το αδιέξοδο και ο συνακόλουθος τραυλισμός

Στην Κύπρο το επεισόδιο με το πλοίο γεωτρήσεων της ΕΝΙ στο «οικόπεδο 3»:

Θα το προστατέψει η Ιταλία είπαν σε Κύπρο και Ελλάδα οι κυβερνώντες. Θα σπεύσουν ιταλικά πολεμικά διαβεβαίωσαν. Φυσικά οι μόνοι που έσπευσαν ήταν οι Τούρκοι οι οποίοι, να σημειωθεί, είναι εξίσου σύμμαχοι όλων μας, Ελλήνων και Ιταλών.

Έχουν δε το πλεονέκτημα ότι δεν τηρούν με ευλάβεια τους ναυτικούς κανόνες στο κεφάλαιο περί εμβολισμού πλοίων, γεγονός που οδηγεί τους υπόλοιπους στο σοφό συμπέρασμα να τους αποφεύγουν. Αυτό έπραξαν και οι Ιταλοί, τους απέφυγαν.

Ακατάβλητοι και αδιόρθωτοι οι ίδιοι κυβερνώντες θριαμβολογούν σήμερα καθότι συγκεντρώνονται στην ανατολική Μεσόγειο αμερικανικά πολεμικά πλοία του πάλαι ποτέ 6^ου Στόλου των ΗΠΑ.

Ο ειλικρινής ενθουσιασμός τους ενισχύεται μάλιστα μέσα από τις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές «ειδήσεων και αναλύσεων» όπου διάφοροι ειδικοί επιχαίρουν χαζοχαρούμενα για τις εξελίξεις.

Μέσα στη γενική χαρά μάλιστα το ΣΚΑΪ στην πρωινή του εκπομπή της 7^ης Μαρτίου και προπαντός στην αντίστοιχη στις 9, έβλεπε αεροπλανοφόρα να έρχονται και να περνούν αφήνοντας να εννοηθεί το πόσο δυστυχισμένοι θα όφειλαν να νοιώθουν οι Τούρκοι για τις εξελίξεις.

Στην πραγματικότητα ουδέν αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ έσπευσε να στηρίξει τα δίκαια της ExxonMobil (ίσως και της Κύπρου) ενώ η ισραηλινο-αμερικανική άσκηση στην οποία θα συμμετέχουν τα αμερικανικά πλοία (αμφιβίου πολέμου, διοίκησης, και μεταγωγικά) είχε εφιαλτικό για τους λαούς θέμα:

Αφορούσε την μετακίνηση πληθυσμών σε μεγάλη κλίμακα σε περίπτωση ανάγκης.

Οπωσδήποτε η θεματική της άσκησης τίποτε το καλό δεν προμηνύει για τους λαούς της περιοχής. Η αστική τάξη όμως Κύπρου και Ελλάδας έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να βλέπει τα πράγματα. Υποψιαζόμαστε δε ότι ελάχιστα την ενδιαφέρει η όποια τύχη των λαών.

Στις 8 Μαρτίου βγήκε και επίσημη ανακοίνωση της αμερικανικής κυβέρνησης.

Από την ελληνική κυβέρνηση και – όλως τυχαίως – από τα ελληνικά ΜΜΕ, διαβάστηκε μόνο το πρώτο μέρος της ανακοίνωσης:

Οι ΗΠΑ «αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αξιοποιήσει τους πόρους της στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της.»

Ελάχιστη μνεία έγινε στο 2ο μέρος:

«Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ επανέλαβε την πάγια αμερικανική θέση ότι οι φυσικοί πόροι της κυπριακής δημοκρατίας θα πρέπει να μοιραστούν ακριβοδίκαια μεταξύ των δύο κοινοτήτων.»

Ακριβώς αυτή συμβαίνει να είναι και η τουρκική θέση. Η Τουρκία επεμβαίνει στην περιοχή για «να προστατεύσει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων» και να εμποδίσει μονομερείς ενέργειες της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Προφανώς η Κυπριακή Δημοκρατία έχει δικαίωμα εκμετάλλευσης της ΑΟΖ μόνο με την προϋπόθεση ότι το κυπριακό θα επιλυθεί στη βάση των όποιων σχεδίων των «διεθνών οργανισμών».

Προφανώς οι θέσεις των ΗΠΑ δεν ταυτίζονται με τις θέσεις των κυβερνήσεων της Αθήνας και της Λευκωσίας

Οι τελευταίες όμως επιμένουν στο χυδαία (πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσει κανείς) παραπλανητικό αφήγημα περί κραταιών υπερατλαντικών συμμάχων που σπεύδουν να προστατεύσουν την δεινοπαθούσα Κυπριακή Δημοκρατία.

Επιμένουν διότι δεν έχουν ούτε εναλλακτικό αφήγημα, ούτε εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Οι τύχες της χώρας τους και των λαών τους έχουν κατατεθεί στο βωμό ισχυρών –κατά φαντασία- «συμμάχων».

Το τραύλισμα επικαλύπτει όλες τις πτυχές των εθνικών θεμάτων

Οι δύο στρατιωτικοί που συνέλαβαν οι Τούρκοι στον Έβρο θα όφειλαν – κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο – να είναι ελεύθεροι πίσω στη μονάδα τους ως την περασμένη Δευτέρα.

Το επεισόδιο θα όφειλε να είναι ένα ασήμαντο τοπικό επεισόδιο που θα επέλυαν τα κατώτερα κλιμάκια.

Το θέμα θα όφειλε να είναι απόλυτα ανεξάρτητο από το αντίστοιχο της τύχης των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που βρήκαν άσυλο στη χώρα μας.

Ο ελληνικός πολιτικός λόγος πάνω στο επεισόδιο ήταν μια μεγαλοπρεπής πομπή από:

«θα όφειλε…»

Τελικά στο «θα όφειλε» μείναμε. Καμία από τις διαβεβαιώσεις των υπευθύνων, κανένας λόγος κατευνασμού και εφησύχασης από την πλευρά τους δεν επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα, το αντίθετο μάλιστα.

Και άντε πάλι από την αρχή το «θα όφειλε» συνοδευμένο από την συνήθη επωδό εξορκισμού… Το θέμα θα τεθεί υπόψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Βεβαίως στα πλαίσια των οργανισμών αυτών το όλο ζήτημα «θα όφειλε» να επιλυθεί…

Στην υπόθεση του τραυλίσματος, όπως και σε όλη την κατευναστική και καθησυχαστική διάθεση των κυβερνώντων διακρίνεται φόβος και πανικός.

Θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στην πραγματική τους ανησυχία για την τροπή που έχουν πάρει οι σχέσεις με τον ισχυρό γείτονα. Δεν θα ταίριαζε όμως στην ιδιοσυγκρασία τους και στο πολιτικό τους DNA κάτι τέτοιο.

Έχουν τόσο βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι «ανήκουν στη Δύση», ότι τα σύνορα της χώρας είναι «σύνορα της Ευρώπης» ώστε είναι πολύ πιθανό οι ίδιοι να μην αντιλαμβάνονται το βάρος των γεγονότων.

Πιστεύουν, με τον ίδιο ακλόνητο τρόπο που το πίστευε ο «πατριάρχης» της αστικής πολιτικής, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, στον καιρό του, ότι αρκεί ο συνταυτισμός των «εθνικών συμφερόντων» (της αστικής τάξης εννοούσε) με τα αντίστοιχα μιας μεγάλης ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Αυτό – υποτίθεται ότι – θα δικαίωνε τα «εθνικά δίκαια». Το αποτέλεσμα ήταν και εδώ «απρόσμενο»:

Η μικρασιατική καταστροφή!

Οι πολιτικοί απόγονοι όμως του εθνάρχη, εξίσου αστοί, ακολουθούν με συγκινητική πίστη και προσήλωση την ίδια και την αυτή συνταγή.

Αυτός είναι ο λόγος που ανατριχιάζουν με ελπίδα κάθε φορά που βλέπουν αμερικάνικο πολεμικό ή έστω μια όποια αμερικανική σημαία.

Τι προκαλεί λοιπόν την ανησυχία τους; Τι είναι αυτό που ταράζει τον λογισμό τους;

Η απάντηση δεν φαίνεται σύνθετη:

Ο εφησυχασμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση στην εφαρμογή των μέτρων και των σταθμών με τα οποία βομβαρδίζεται ο κόσμος της μισθωτής εργασίας στη χώρα μας, ειδικά στα τελευταία χρόνια της «κρίσης».

Περίπλοκοι επικοινωνιακοί μηχανισμοί έχουν επιστρατευθεί για να κοιμίσουν τους καταδυναστευόμενους συμπατριώτες μας, να τους ναρκώσουν, να τους μπερδέψουν και τελικά να τους μετατρέψουν σε άβουλα όντα ανίκανα για οιανδήποτε πολιτική σκέψη και δράση.

Φέρονται στον λαό μας όπως η κόμπρα στο θύμα της. Ετούτη η επιχείρηση βρίσκεται σε κίνδυνο.

Τα «εθνικά θέματα» είναι ζητήματα πολιτικά

Όταν ο πολύς κόσμος σκέφτεται και ανησυχεί γι αυτά τότε αναγκαστικά σκέφτεται πολιτικά. Οι συνήθεις παραπλανητικές μέθοδοι – για παράδειγμα το παραμύθι για επικείμενη έξοδο από την επιτήρηση και τα μνημόνια και οι επερχόμενες εποχές ευτυχίας – δεν αποδίδουν σε αυτό το πεδίο.

Η ταπείνωση της χώρας είναι σε όλους αντιληπτή και η απόσταση που χωρίζει την αίσθηση εθνικής ταπείνωσης από την αντίστοιχη ταξική, κοινωνική, μπορεί εύκολα να γεφυρωθεί.

Σε αυτήν την περίπτωση «εθνικά» λάβαρα μπορούν εύκολα να γίνουν λάβαρα συσπείρωσης και έκφρασης όλης της συσσωρευμένης οργής και δυσαρέσκειας των καταδυναστευόμενων Ελλήνων, του λαού της χώρας δηλαδή.

Τότε όλη η απελπισία, όλη η οργή, όλη η πολιτική δυναμική που έχουν συσσωρεύσει 8 χρόνια εξαθλίωσης, μπορεί να βγει στην επιφάνεια και να συντρίψει τους μηχανισμούς ποδηγέτησης που προσεκτικά έκτισε η άρχουσα τάξη.

Αυτός είναι ο φόβος. Από εκεί απορρέουν οι προκλητικά καθησυχαστικές δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών όπως και οι ύμνοι στην αμερικανική ισχύ που εκπέμπει διανθισμένους με πλήθος ανακριβειών (ενίοτε μέχρι βλακείας) το τηλεοπτικό ΣΚΑΪ.

Τρέμουν στην ιδέα ότι ο πόλεμος, η σύγκρουση, η ήττα, ο επώδυνος συμβιβασμός, η ταπείνωση, η αποκάλυψη ότι οι πανάκριβοι εξοπλισμοί είναι συμπληρωματικοί των νατοϊκών σχεδίων και ουδεμία σχέση έχουν με την προάσπιση της εθνικής επικράτειας, θα επαναφέρουν τον πολιτικό προβληματισμό στους πολλούς και θα οδηγήσουν σε συνακόλουθους προβληματισμούς και ερωτήματα.

Με λίγα λόγια τρέμουν τις εξελίξεις που θα ξεγυμνώσουν τις πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης και θα αποδείξουν ότι στην ουσία για την τελευταία υπάρχει ένας και μόνο επίφοβος εχθρός:

Ο λαός μας, οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου που ανταμείβονται με δυστυχία, στο βωμό του αυγατίσματος των κερδών των λίγων.

Aιντε μπατριώτες να πάρουμε την Τροία

 

Ένα πλοίο ξεκινάει
εις την Τροίαν για να πάει
κι όποιος δεν ακολουθάει
μαύρος όφις να τον φάει...
by Panos Zacharis

Ο Λένιν για τη στάση των κομμουνιστών στον πόλεμο – Μέρος 1ο

«Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα»¹

Σήμερα διανύουμε μία περίοδο συσσώρευσης στοιχείων που προμηνύουν το ενδεχόμενο οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις να μπουν σε νέα φάση, κατά την οποία θα είναι αδύνατη η ειρηνική διευθέτησή τους.

Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι οι πόλεμοι δε σταμάτησαν ποτέ, ακόμα και σε σχετικά ειρηνικές περιόδους. Οταν όμως τα «σύννεφα» του πολέμου πυκνώνουν […] τα καθήκοντα και οι ευθύνες των κομμουνιστών μεγαλώνουν.

«Σήμερα ρίχνουμε βάρος και παρακολουθούμε πολύ στενά τον κίνδυνο μιας σχετικά πιο γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης στο γεωστρατηγικό χώρο του Ευξείνου Πόντου, της Μέσης Ανατολής, της Αν. Μεσογείου και βεβαίως επεξεργαζόμαστε τη συγκεκριμένη στάση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ανεξάρτητα από τις προφάσεις που θα χρησιμοποιηθούν και ιδιαίτερα τη στρατηγική μετατροπής του πολέμου σε πάλη για την εξουσία.

Η αστική τάξη της χώρας μας θα βρεθεί στο πλευρό του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού άξονα ή πόλου με στόχο να πάρει μέρος στο ξαναμοίρασμα, να μη βρεθεί στο περιθώριο. Ο λαός δεν πρέπει να χύσει το αίμα του για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, του δικού του και των άλλων. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους λαούς.»²

Η ιστορία επιβεβαιώνει ότι με τον πόλεμο συνεχίζεται με άλλα – βίαια – μέσα η πολιτική των αντιμαχόμενων δυνάμεων που διευθύνεται από την κυρίαρχη τάξη τους, ενώ η ειρήνη που ακολουθεί αποτελεί με τη σειρά της τη συνέχεια αυτής της πολιτικής στη σκιά της έκβασης του πολέμου μέχρι την επόμενη ένοπλη σύγκρουση.

Στηριζόμενος στην παραπάνω θέση, ο Λένιν σε διάλεξή του το Μάη του 1917 απέρριψε:

«Τη μικροαστική και ανόητη πρόληψη ότι τάχα είναι δυνατό να ξεχωρίσουμε τον πόλεμο από την πολιτική των αντίστοιχων κυβερνήσεων, των αντίστοιχων τάξεων, ότι τάχα είναι ποτέ δυνατό να βλέπουμε τον πόλεμο σαν απλή επίθεση που παραβιάζει την ειρήνη και σαν αποκατάσταση ύστερα αυτής της παραβιασμένης ειρήνης. Τσακώθηκαν και συμφιλιώθηκαν!»

Και υποστήριξε ότι:

«Ο πόλεμος συνδέεται αδιάρρηκτα μ’ εκείνο το πολιτικό καθεστώς από το οποίο πηγάζει. Την ίδια πολιτική, που ένα ορισμένο κράτος, μια ορισμένη τάξη στα πλαίσια αυτού του κράτους, εφαρμόζει σε μια μακροχρόνια περίοδο πριν από τον πόλεμο, η ίδια αυτή τάξη τη συνεχίζει και στη διάρκεια του πολέμου, αλλάζοντας μόνο τη μορφή δράσης.»³

Αναλύοντας ιστορικά παραδείγματα […] απέδειξε ότι για να κατανοούμε τον κάθε πόλεμο και το χαρακτήρα του, είμαστε υποχρεωμένοι να μελετάμε σε βάθος χρόνου και συνολικά την πολιτική των δυνάμεων που συμμετέχουν σε αυτόν, στα πλαίσια του δοσμένου συστήματος και όχι:

«Να παίρνουμε ξεχωριστά παραδείγματα, ξεχωριστές περιπτώσεις, που πάντα είναι εύκολο να αποσπαστούν από την αλυσίδα των κοινωνικών φαινομένων και που δεν έχουν καμία αξία, γιατί είναι το ίδιο εύκολο να φέρουμε και αντίθετο παράδειγμα.»⁴

Το πρώτο ζήτημα που θα τεθεί, εάν το κομμουνιστικό κίνημα βρεθεί μπροστά σε τέτοιες εξελίξεις, είναι ο σωστός προσδιορισμός του χαρακτήρα του πολέμου και, με βάση αυτό, ο προσδιορισμός της στάσης του επαναστατικού κινήματος, που αποτελεί κρίσιμο ζήτημα.

Οι πόλεμοι στον Καπιταλισμό

Παρ’ όλο που ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα σε φυλές υπήρχαν και στο πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα, οι πόλεμοι είναι κυρίως προϊόν των εκμεταλλευτικών κοινωνιών, της ταξικής διαίρεσης και αποτελούν τρόπο επίλυσης διαφορών που γεννιούνται στη βάση αντιτιθέμενων οικονομικών συμφερόντων.[…]

Τα κύρια ζητήματα για κάθε πόλεμο είναι: Ποια τάξη τον διεξάγει, με ποιο σκοπό, σε ποια φάση της ιστορικής της ανάπτυξης.

Με βάση την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί να κριθεί εάν ένας πόλεμος είναι αντιδραστικός ή προοδευτικός και από τίνος την πλευρά.

Στην ιστορική της εξέλιξη η ανθρωπότητα έχει γνωρίσει πολέμους που, παρά τα δεινά που τους συνόδευσαν, έπαιξαν ένα ρόλο αντικειμενικά προοδευτικό στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.

Κατά το Λένιν:

«Συντέλεσαν στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας, βοήθησαν να καταστραφούν βλαβεροί και αντιδραστικοί θεσμοί (όπως λογουχάρη η απολυταρχία ή η δουλοπαροικία), τα πιο βάρβαρα δεσποτικά καθεστώτα της Ευρώπης (το τουρκικό και το ρωσικό) […] Μ’ άλλα λόγια, το κύριο περιεχόμενο και η ιστορική σημασία αυτών των πολέμων ήταν η ανατροπή της απολυταρχίας και της φεουδαρχίας, η υπονόμευσή τους, η αποτίναξη του ξενικού εθνικού ζυγού.»⁵

Στην εποχή που η αστική τάξη πάλευε για να κυριαρχήσει οικονομικά και πολιτικά ενάντια στη φεουδαρχία, την εποχή που η αστική τάξη είχε ακόμα επαναστατικό χαρακτήρα και συντελούσε στην κοινωνική πρόοδο, αυτή τέθηκε επικεφαλής αστικών επαναστάσεων […] και πολέμων […] που […] κλόνισαν την απολυταρχία στην Ευρώπη.

Η αστική τάξη μπήκε επικεφαλής εθνικών εξεγέρσεων, εθνικοαπελευθερωτικών πολέμων που συνδέονταν με την περίοδο της συγκρότησης των εθνών – κρατών, διαδικασία προοδευτική και αναγκαία για την ανάπτυξη του καπιταλισμού (όπως η ελληνική επανάσταση του 1821).

Στη σύγχρονη εποχή του καπιταλισμού η αστική τάξη […] από προοδευτική και επαναστατική κοινωνική δύναμη έχει μετατραπεί σε τροχοπέδη της κοινωνικής ανάπτυξης.[…]

Γι’ αυτό οι πόλεμοι που διεξάγει έχουν αντιδραστικό χαρακτήρα. Ο Λένιν ξεκαθαρίζει ότι το ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού […] οριστικά:

«Βάζει την αστική τάξη “στην ίδια κατάσταση” που βρίσκονταν οι φεουδάρχες την πρώτη εποχή. Είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών κλονισμών, καθώς και των κλονισμών που απορρέουν από τον ιμπεριαλισμό.»⁶

Στις συνθήκες του σύγχρονου καπιταλισμού ο οικονομικός νόμος για διαρκή συσσώρευση, συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίων αποτελεί όρο ζωής για τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις […] που ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

Η διαδικασία αυτή δημιουργεί συμμαχίες, στις οποίες εμπλέκονται ισχυρότερα αλλά και πιο αδύναμα καπιταλιστικά κράτη και διαμορφώνονται ομάδες κρατών που στηρίζουν τη μια ή την άλλη πλευρά του ανταγωνισμού.

[…] Οι στρατιωτικές επεμβάσεις των καπιταλιστικών κρατών και των συμμάχων τους γίνονται για το ξαναμοίρασμα των αγορών μεταξύ των μονοπωλίων που, παρά την πολυεθνική μετοχική τους σύνθεση, εξακολουθούν να έχουν ως βάση της συγκρότησής τους κάποιο κράτος.

Αυτό εκφράζεται και από το γεγονός ότι η πολιτική επιθετικότητα των καπιταλιστικών κρατών δεν είναι μόνο στρατιωτική με την έννοια των επεμβάσεων, αλλά πρώτ’ απ’ όλα είναι οικονομική επιθετικότητα. […]

Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού οδηγεί σε συνεχείς αλλαγές της θέσης των μονοπωλίων στη διεθνή αγορά, ακόμα και στο εσωτερικό μεγάλων καπιταλιστικών οικονομιών. Τελικά οδηγεί στην αλλαγή ισχύος μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών.

[…] Ο Λένιν σημειώνει χαρακτηριστικά ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος:

«Είναι δυνατός και στη βάση της δουλείας και στη βάση του πρωτόγονου καπιταλισμού, όπως και στη σύγχρονη βάση του ανεπτυγμένου καπιταλισμού.»⁷

[…] Αναγκαστικά συνδέεται με τέτοιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο ακόμα κι ένας πόλεμος που σε άλλη ιστορική εποχή θα είχε το χαρακτήρα προοδευτικού εθνικού πολέμου.

Σήμερα ένας τέτοιος πόλεμος (π.χ. από τους Κούρδους στο Ιράκ, Ιράν ή στην Τουρκία) γίνεται μέρος μιας ευρύτερης διαπάλης ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.

Ο πόλεμος μιας καταπιεσμένης εθνότητας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης δεν αφορά μόνο την αντίθεση με την αστική τάξη του έθνους που καταπιέζει, αλλά και με την αστική τάξη της ίδιας της εθνότητας και τους διεθνείς συμμάχους της.

Στη σύγχρονη εποχή δίκαιος πόλεμος για την εργατική τάξη είναι μόνο η ταξική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. […]

Αυτή την προσέγγιση τη βρίσκουμε στο Λένιν ήδη στις αρχές του 20ού αιώνα, μιλώντας για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο:

«Ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος πόλεμος έχει σαφές καθορισμένο χαρακτήρα αστικού, ιμπεριαλιστικού, δυναστικού πολέμου. Η πάλη για αγορές και η καταλήστευση ξένων χωρών, η τάση να καταπνίξουν το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου και της δημοκρατίας στο εσωτερικό των χωρών,

η τάση να αποβλακώσουν, να διασπάσουν και να εξοντώσουν τους προλετάριους όλων των χωρών, σπρώχνοντας τους μισθωτούς σκλάβους του ενός έθνους ενάντια στους μισθωτούς σκλάβους του άλλου έθνους προς όφελος της αστικής τάξης, αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο και το μοναδικό πραγματικό νόημα του πολέμου.»⁸

Αυτή η άποψη του Λένιν είναι πρωτοπόρα, στηρίζεται στην εκτίμηση του αντιδραστικού χαρακτήρα της σύγχρονης εποχής του καπιταλισμού.

Ομως, όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, πολλές εθνότητες βρίσκονταν ακόμα κάτω από την κυριαρχία μεγάλων αυτοκρατοριών που δεν αποτελούσαν «πολιτικές οργανώσεις ενός αστικού κράτους», αλλά κατάλοιπα της απολυταρχίας, όπως π.χ. της Ρωσικής, της Αυστροουγγρικής, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Επίσης μια σειρά άλλα εδάφη στην Ασία και τη Μ. Ανατολή βρίσκονταν υπό την αποικιοκρατική κυριαρχία σύγχρονων καπιταλιστικών κρατών, όπως της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας κ.ά.

Στο μεγαλύτερο μέρος των εξωευρωπαϊκών αποικιών δεν μπορούσε να γίνεται λόγος εκείνη την εποχή για διαμόρφωση εργατικού κινήματος. […]

Σε εκείνες τις συνθήκες ο Λένιν δεν απέκλειε πολέμους:

«Απομέρους των μικρών (ας υποθέσουμε προσαρτημένων ή εθνικά καταπιεζόμενων) κρατών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις […] και τα εθνικά κινήματα σε μεγάλη κλίμακα στην Ανατολική Ευρώπη.»⁹

Δεν απέκλειε επίσης θεωρητικά το ενδεχόμενο, ο Α΄ ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914-1918 να οδηγούσε σε εθνικό πόλεμο στην Ευρώπη, αν αυτός είχε ως αποτέλεσμα ένα ιστορικό πισωγύρισμα:

«Είναι σε μεγάλο βαθμό απίθανο ο σημερινός ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914-1916 να μετατραπεί σε εθνικό, επειδή η τάξη που αντιπροσωπεύει την ανάπτυξη προς τα μπρος είναι το προλεταριάτο, που αντικειμενικά τείνει να μετατρέψει τον πόλεμο αυτό σε εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην αστική τάξη, και έπειτα ακόμη επειδή η διαφορά ανάμεσα στις δυνάμεις των δύο συνασπισμών δεν είναι πολύ σημαντική και επειδή το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο έχει δημιουργήσει παντού μια αντιδραστική αστική τάξη.

Δεν μπορούμε όμως να λέμε ότι είναι αδύνατη μια τέτοια μετατροπή: αν το προλεταριάτο της Ευρώπης γινόταν ανίσχυρο για καμιά εικοσαριά χρόνια, αν ο σημερινός πόλεμος τελείωνε με νίκες σαν τις ναπολεόντειες και με την υποδούλωση μιας σειράς βιώσιμων εθνικών κρατών, αν ο εξωευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός (ο ιαπωνικός και ο αμερικανικός κατά πρώτο λόγο) διατηρούνταν επίσης καμιά εικοσαριά χρόνια χωρίς να περάσει στο σοσιαλισμό, λ.χ., ύστερα από ένα ιαπωνοαμερικανικό πόλεμο, τότε θα ήταν δυνατός ένας μεγάλος εθνικός πόλεμος στην Ευρώπη.

Αυτό θα σήμαινε γύρισμα της Ευρώπης προς τα πίσω για αρκετές δεκαετίες. Αυτό είναι απίθανο. Δεν είναι όμως αδύνατο, γιατί είναι αντιδιαλεκτικό, αντιεπιστημονικό και θεωρητικά όχι σωστό να φαντάζεται κανείς ότι η παγκόσμια ιστορία τραβάει ομαλά και κανονικά προς τα μπρος, χωρίς να κάνει κάποτε γιγάντια άλματα προς τα πίσω.»¹⁰

Οι εξελίξεις βεβαίως ήταν διαφορετικές.

Ο Α΄ Π.Π. έληξε με την άνοδο του εργατικού κινήματος, τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, τις επαναστατικές απόπειρες σε Γερμανία, Ουγγαρία κ.α., τη διάλυση των αυτοκρατοριών της Ευρώπης και της Μ. Ανατολής (Αυστροουγγρική, Ρωσική, Οθωμανική), ενώ διέλυσε μοναρχικά κατάλοιπα σαν αυτά που υπήρχαν στο γερμανικό αστικό κράτος (πτώση των Κάιζερ).

Ο Λένιν δήλωνε ότι το ευρωπαϊκό επαναστατικό εργατικό κίνημα θα έπρεπε να υποστηρίξει τα εθνικά κινήματα (π.χ. στην Ευρώπη), τα αντιαποικιακά κινήματα (σε Ασία, Μ. Ανατολή κ.α.) και τα κινήματα ανεξαρτησίας των πιο αδύναμων κρατών που ήταν υποτελείς απέναντι σε ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη, ως μια εξέλιξη που θα διευκόλυνε το εργατικό κίνημα στην καπιταλιστική Ευρώπη και με αυτή την έννοια αναφέρθηκε και στο σύνθημα «υπεράσπισης της πατρίδας».

[…] Αντιπάλευε τον κίνδυνο από την αδιαφορία του εργατικού κινήματος απέναντι στα εθνικά κινήματα:

«Μια τέτοια αδιαφορία καταντά σοβινισμός όταν τα μέλη των μεγάλων εθνών της Ευρώπης, δηλαδή των εθνών που καταπιέζουν περισσότερο μικρούς και αποικιακούς λαούς, δηλώνουν με δήθεν επιστημονικό ύφος: εθνικοί πόλεμοι δεν μπορούν να υπάρχουν.»¹¹

Ο Λένιν θεωρούσε τα εθνικά και αντιαποικιοκρατικά κινήματα ως έναν παράγοντα που, συνδυασμένος με τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις στα πιο ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη, μπορούσε να αποσταθεροποιήσει τις μεγάλες αποικιοκρατικές ή αυτοκρατορικές δυνάμεις και να διευκολύνει την επικράτηση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη.

Η αποσπασματική κατανόηση της παραπάνω τοποθέτησης του Λένιν μπορεί να οδηγήσει σήμερα σε σοβαρά λάθη.

Να δικαιολογήσει την απόσπαση του εθνικού από το ταξικό στοιχείο, παραβιάζοντας τη λενινιστική αντίληψη για την ανάλυση της εποχής, της αντικειμενικής θέσης των τάξεων στην κίνηση της κοινωνικής εξέλιξης. Να οδηγήσει σε γραμμή πολιτικής στήριξης της λεγόμενης «εθνικής» ή «πατριωτικής» αστικής τάξης.

Σε καμία περίπτωση σήμερα δεν τεκμηριώνεται από τη λενινιστική αντίληψη και πολιτική πρακτική η ανάγκη για συμμαχία της εργατικής τάξης με τμήμα της αστικής τάξης σε μια χώρα που υφίσταται άμεση στρατιωτική επίθεση ή έμμεση πολιτική επέμβαση από ένα ισχυρότερο καπιταλιστικό κράτος ή συμμαχία κρατών.

Ο ίδιος ο Λένιν εκείνη την εποχή έκανε κριτική στην μπροσούρα του Γιούνιους […] που αντιπαρέθετε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ένα εθνικό πρόγραμμα υπεράσπισης της πατρίδας σαν αυτό της επανάστασης του 1848.

Ο Λένιν σημείωνε το 1916:

«Στους φεουδαρχοδυναστικούς πολέμους αντιπαραθέτονταν τότε αντικειμενικά οι επαναστατικοδημοκρατικοί πόλεμοι, εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι. Αυτό ήταν το περιεχόμενο των ιστορικών καθηκόντων της εποχής. Τώρα για τα προχωρημένα μεγάλα κράτη της Ευρώπης η αντικειμενική κατάσταση είναι διαφορετική.

Η ανάπτυξη προς τα μπρος – αν δεν πάρουμε υπόψη τα ενδεχόμενα προσωρινά βήματα προς τα πίσω – είναι πραγματοποιήσιμη μόνο προς την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, της σοσιαλιστικής επανάστασης.»¹²

[…] H εργατική τάξη [..] oφείλει […] να τραβήξει μέχρι τέλους το δικό της δρόμο, οδηγώντας στη δική της εξουσία που θα την απελευθερώσει από την εκμετάλλευση.

Οφείλει […] να δώσει στον πόλεμο το δικό της στόχο και περιεχόμενο, να έχει τη δική της στρατηγική, τη δική της πολιτική, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο.

Συνεχίζεται με το 2ο Μέρος

Σημειώσεις:

[1]. Η φράση ανήκει στον Καρλ Κλάουζεβιτς (1780 – 1831), Πρώσο στρατηγό και αστό θεωρητικό, στην εργασία του «Για τον πόλεμο». Η θέση του αυτή χρησιμοποιήθηκε από τους κλασικούς του Μαρξισμού – Λενινισμού από τη σκοπιά της ταξικής θεώρησης του κράτους.
[2]. Ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στη 13η διεθνή συνάντηση κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, Αθήνα 9-11 Δεκέμβρη 2011.
[3]. Β. Ι. Λένιν: «Πόλεμος και επανάσταση», «Απαντα», τ. 32, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 78.
[4]. Ο.π., σελ. 79.
[5]. Β. Ι. Λένιν: «Σοσιαλισμός και πόλεμος», «Απαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 317.
[6]. Β. Ι. Λένιν: «Κάτω από ξένη σημαία», «Απαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 143.
[7]. Β. Ι. Λένιν: «Για την μπροσούρα Γιούνιους», «Απαντα», τ. 30, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 6-7.
[8]. Β. Ι. Λένιν: «Τα καθήκοντα της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας στον Ευρωπαϊκό πόλεμο», «Απαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 1.
[9]. Ο.π., σελ 7-8.
[10]. B. I. Λένιν: «Για την μπροσούρα του Γιούνιους», «Απαντα», τ.30, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ.6.
[11]. Ο.π., σελ. 9.
[12]. Ο.π., σελ. 12-13.

Αποσπάσματα από άρθρο του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ
που δημοσιεύτηκε στο  6ο τεύχος του 2012 της ΚΟΜΕΠ

(Visited 1 times, 1 visits today)

Ποιος θυμάται την «Πρωτεύουσα της Ελεύθερης Ελλάδας»;

Η Βίνιανη τότε και σήμερα...

Περπατώντας στα σιωπηλά σοκάκια της Παλιάς Βίνιανης, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση δίπλα σε χορταριασμένες αυλές και μισογκρεμισμένους πέτρινους τοίχους, θαρρείς πως ο χρόνος σταμάτησε! Παλιά ετοιμόρροπα σπίτια χάσκουν ερειπωμένα με μισάνοιχτες πόρτες, τρύπιες σκεπές και ξεχαρβαλωμένα παράθυρα. Η ματιά ακάλεστη τρυπώνει στην εγκατάλειψη για να σταθεί σε σκονισμένα παμπάλαια αντικείμενα φορτισμένα με βαριές μνήμες σε τούτα τα αφημένα από χρόνια νοικοκυριά. Μια απόκοσμη ησυχία πλανιέται ολόγυρα που τη διακόπτει μονάχα το κελάρυσμα των τρεχούμενων νερών κι εκείνη η απαλή αύρα από το Ευρυτανικό αεράκι που κατηφορίζει ως εδώ από τις γύρω δασόφυτες πλαγιές που κλείνουν στην αγκάλη τους την ιστορική Βίνιανη σε υψόμετρο 620 μέτρων. Η ευεργετική δροσιά του βουνίσιου αέρα αναμειγνύεται με τις μοσχομυρωδιές του χαμόμηλου και των αγριολούλουδων που ξεπετάγονται ανάμεσα από τις πέτρες και τα χαλάσματα.

Ο Αϊ Γιώργης βιγλίζει από ψηλά από το «δικό του» λόφο, εκεί, που όπως λένε, υπήρχε κάποτε ένα αρχαίο φρούριο! Να και τo παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων. Η καμπάνα του, ίσα που λικνίζεται στον αέρα λες και θέλει να τον νικήσει για να ηχήσει ξανά όπως τότε, στα καλέσματα της λευτεριάς! Κάπου εδώ στέκει και το λίθινο σπίτι που στέγαζε τότε το τυπογραφείο του ΕΛΑΣ. Βαδίζοντας συναντώ που και που και κάποια λίγα κτίσματα αλλιώτικα από τ’ άλλα, καλοστεκούμενα και ανακαινισμένα, σημάδι ότι κάποιοι σα να επιδιώκουν να ξαναζωντανέψουν με την προσωπική τους δημιουργία ένα «χωριό-φάντασμα» που μοιάζει να παραδόθηκε στο σάβανο του πανδαμάτορα χρόνου από εκείνη την πικρή μέρα της 6ης Φλεβάρη του 1966 που ο Εγκέλαδος αποφάσισε να το επισκεφτεί. Λίγο αργότερα η Παλιά Βίνιανη θα εκκενωθεί καθώς θα χαρακτηριστεί «επικίνδυνη λόγω κατολίσθησης». Έτσι το «κράτος των νικητών» θα βρει την αφορμή για να απαλλαγεί από ένα ζωντανό ενοχλητικό σύμβολο που σκάλιζε ανήσυχα τη λαϊκή μνήμη.

Οι κάτοικοι; Όσοι δεν πήραν τους γνωστούς άγνωστους δρόμους για τα αστικά κέντρα και την ξενιτιά θα μετακομίσουν κάπου 7 χιλιόμετρα παραδίπλα, στη θέση «Λιβάδια», εκεί όπου πια θα χτιστεί η Νέα Βίνιανη με τα καινούργια δίπατα σπίτια και τη χαρακτηριστική μεγάλη πλατεία. Από πάνω, στο λοφίσκο, δεσπόζει η εκκλησία της Παναγίας που πανηγυρίζει το Δεκαπενταύγουστο και τότες γίνεται σπουδαίο αντάμωμα και γλέντι τρικούβερτο! Πιθανολογείται πως το όνομα «Βίνιανη» έλκει την καταγωγή του από τη λατινική λέξη «vinum» (κρασί) ίσως από τα πολλά αμπέλια που λέγεται πως υπήρχαν στην περιοχή σε αλλοτινούς μακρινούς καιρούς. Σήμερα οι φυσιολάτρες και οι οδοιπόροι της περιπέτειας που φτάνουν μέχρι τη Βίνιανη- σχεδόν 31 χλμ. από το Καρπενήσι- εξερευνούν το πανέμορφο φαράγγι της με τους καταρράχτες, διαβαίνουν τα μαγικά μονοπάτια της με τους παλιούς νερόμυλους, επισκέπτονται τα λείψανα του αρχαίου κάστρου της, καμαρώνουν το παλιό μονότοξο πέτρινο γιοφύρι της και χαίρονται τον ξακουστό Μέγδοβα ποταμό που φιδογυρνάει απείθαρχος ανάμεσα από τις δασωμένες χαράδρες.

Π.Ε.Ε.Α. - 10 ΜΑΡΤΗ 1944

Τα δικά μας βήματα, όμως, επιμένουν πιότερο εδώ, στο παλιό χωριό, στην αυθεντική Βίνιανη του παρελθόντος! Έτσι, όταν άνοιξα το μικρό σιδερένιο πορτάκι κι άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά προς το παλιό σχολειό, όπου σήμερα στεγάζεται το μουσείο της ΠΕΕΑ, ένιωσα παράξενα. Ήταν που είχα ακούσει τόσα!

                          

Μια αδιόρατη συγκίνηση με συνόδευε ως τον περίβολο με τις προτομές και το μαρμάρινο ηρώο με την επιγραφή : «Τα θεμέλια μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος, Οδ. Ελύτης. ΠΕΕΑ Βίνιανη 1944»! Ο Άρης, ο Σαράφης, οι Ελασίτες, οι Ανταρτοπούλες, τα Επονιτόπουλα αλλά και… οι υπουργοί της Κυβέρνησης του Βουνού, ήταν κι αυτοί εδώ, σιμά μας! 

Το μουσείο μας υποδέχεται: Το βλέμμα μαγνητίζεται με την αναπαράσταση του χώρου συνεδριάσεων της ΠΕΕΑ, τα σπάνια ντοκουμέντα από τη ζωή και την ένοπλη δράση των Ανταρτών, αλλά και τις αξέχαστες φωτογραφικές μνήμες από τις λαϊκές συνελεύσεις, τα συσσίτια της αλληλεγγύης και τις πολυποίκιλες πολιτιστικές δραστηριότητες στην Ελεύθερη Ελλάδα! Συνάμα και τα σπουδαία ιστορικά έγγραφα με τις πράξεις νομοθετικού και διοικητικού περιεχομένου της ΠΕΕΑ που έθεσε τα θεμέλια για την οργάνωση της νέας Λαοκρατούμενης Ελλάδας, αυτής που ονειρεύτηκαν οι μαχητές της και έδωσαν για χάρη της ποταμούς αίματος και θυσιών!    

Στις 10 του Μάρτη 1944,  εδώ στην Παλιά Βίνιανη της Ανταρτομάνας Ευρυτανίας, συγκροτείται η ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) η θρυλική «Κυβέρνηση του Βουνού»!  Η περιοχή αποτελεί το κέντρο του απελευθερωτικού αγώνα. Το Αντάρτικο γνωρίζει στην Ευρυτανία τη μεγαλύτερη ακμή του. Ο ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ, η Αλληλεγγύη, και οι άλλες λαϊκές οργανώσεις μεγαλουργούν! Άντρες και γυναίκες, νέοι, γέροντες και παιδιά, όλοι έχουν κάτι να θυμηθούν από εκείνη την ηρωική εποχή που ο Ιταλογερμανός φασίστας κατακτητής βρήκε σε τούτα τα βουνά «το μάστορά του». Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από τη Βίνιανη ξεκίνησαν και οι αντιστασιακές ομάδες στις 22- 11-1942 για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Τα πυκνά ελατοδάση, οι ρεματιές, οι αετίσιες κορφές, αλλά και τα φωλιασμένα στην αγκαλιά των βουνών φτωχοχώρια, μετατρέπονται σε αδούλωτα μετερίζια της ένοπλης πάλης του λαού μας για λευτεριά και ανεξαρτησία, για λαοκρατία και προκοπή. Ολόκληρη η Πίνδος «αστράφτει και βροντάει»! Πρώτη η Ευρυτανία με τον πρωτοκαπετάνιο της Άρη Βελουχιώτη, μετά από συνεχείς ένοπλες συγκρούσεις, εκκαθαρίζεται από την ξένη ακρίδα και απελευθερώνεται! Οι κατακτητές και οι ελεεινοί δωσίλογοι συνεργάτες τους εγκαταλείπουν το Καρπενήσι και αποσύρονται ντροπιασμένοι προς τη Λαμία. Μια πράσινη νησίδα λευτεριάς ανθεί μέσα στη μαύρη γερμανική κατοχή που κρατά ακόμη αιχμάλωτο σημαντικό τμήμα της χώρας. Όμως η ορεινή Ευρυτανία θα είναι αυτή που θα σηκώσει στη βασανισμένη ράχη της την περήφανη αντιστασιακή ιστορία ολάκερης της ανυπότακτης Ελλάδας.

Έτσι με απόφαση του ΕΑΜ και της 10ης ολομέλειας του ΚΚΕ αποφασίζεται να αποτυπωθεί η νέα πραγματικότητα μέσω της δημιουργίας ενός πρώτου κυβερνητικού σχήματος που θα  έχει σαν στόχο αφενός να κατευθυνθεί περαιτέρω ο ένοπλος αγώνας προς την τελική νίκη και αφετέρου να συγκροτηθούν διοικητικά, με βάση την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, οι απελευθερωμένες περιοχές που περιλαμβάνουν πολύ μεγάλα τμήματα της χώρας που ξεκινούν δίπλα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, την Ήπειρο, την Αιτωλοακαρνανία, τη Ρούμελη και φτάνουν, ως προς αυτή την κατευθυντήρια γραμμή, σχεδόν μέχρι έξω από την Αττική. Τέλος για να διοργανωθούν και εκλογές! Η πρώτη -προσωρινή- 5μελής σύνθεση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), η οποία δεν θα μπορούσε να εδρεύει αλλού παρά στην πρωτοπόρα Ευρυτανία, ήταν: Πρόεδρος ο λεγόμενος «κόκκινος συνταγματάρχης» Ευριπίδης Μπακιρτζής, επίσης ο αντιστασιακός συνταγματάρχης Μανώλης Μάντακας, καθώς και οι: Γιώργης Σιάντος (Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας), Κώστας Γαβριηλίδης (Γραμματέας του Αγροτικού Κόμματος), Ηλίας Τσιριμώκος (Γραμματέας της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας). 

Ενώπιον αντάρτικων σχηματισμών και πλήθους λαού στη Βίνιανη, τα μέλη της ΠΕΕΑ έδωσαν τον παρακάτω όρκο: «Ορκίζομαι ότι θα εκτελέσω πιστά τα καθήκοντά μου σαν μέλος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, έχοντας σαν γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μου και του ελληνικού λαού, ότι θα αγωνιστώ με αυτοθυσία για την απελευθέρωση της χώρας μου από το ζυγό των κατακτητών, ότι θα υπερασπίζω παντού και πάντοτε τις λαϊκές ελευθερίες και θα είμαι παραστάτης και οδηγός του λαού στον αγώνα για τη λευτεριά του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα».

Στις 18 Απριλίου 1944 η ΠΕΕΑ θα ανασχηματιστεί, με σκοπό να επιτευχθεί μια πιο πλατιά και ενωτική σύνθεση, με τη συμμετοχή και επιπλέον διαπρεπών προσωπικοτήτων της χώρας οι οποίοι στη συνέχεια θα διατελέσουν «γραμματείς» (υπουργοί) της Κυβέρνησης του Βουνού. Η νέα διευρυμένη σύνθεση της ΠΕΕΑ ήταν: Αλέξανδρος Σβώλος Πρόεδρος/Πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Ευριπίδης Μπακιρτζής Αντιπρόεδρος και υπουργός Επισιτισμού, Γιώργος Σιάντος των Εσωτερικών, Μανώλης Μάντακας των Στρατιωτικών, Άγγελος Αγγελόπουλος των Οικονομικών,  Σταμάτης Χατζήμπεης της Εθνικής Οικονομίας, Πέτρος Κόκκαλης της Κοινωνικής Πρόνοιας, Κώστας Γαβριηλίδης της Γεωργίας, Ηλίας Τσιριμώκος της Δικαιοσύνης, Νίκος Ασκούτσης της Συγκοινωνίας. Έτσι κόντρα στην κατοχική ταγματασφαλίτικη «κυβέρνηση» των ναζί αλλά και ενάντια στην άλλη «κυβέρνηση»-παρωδία των φυγάδων αγγλόδουλων βασιλιάδων και των αστών πολιτικών του Καϊρου, συγκροτείται στα βουνά η ενωτική λαοπρόβλητη Κυβέρνηση της Αντίστασης του Λαού ο οποίος παραμένει στον τόπο του και μάχεται για τη λευτεριά και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ο ΕΛΑΣ τίθεται στη διάθεση της Κυβέρνησης του Βουνού. 

«…Η Επιτροπή πιστεύοντας πως η δύναμη της πηγάζει από το λαό και από το λαό αντλούνται όλες οι εξουσίες, θα συγκαλέσει στο πιο σύντομο χρονικό διάστημα Εθνικό Συμβούλιο, που θα αποτελείται από αντιπροσώπους του λαού εκλεγόμενους ελεύθερα…»! Η δέσμευση αυτή της Κυβέρνησης του Βουνού θα γίνει πράξη και η ΠΕΕΑ θα προκηρύξει εκλογές για τις 23 και τις 30 Απριλίου 1944. Μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα πάνω από 1.800.000 πολίτες θα πάρουν μέρος με πρωτοφανή ενθουσιασμό στη γενική ψηφοφορία που διεξάγεται τόσο στις ελεύθερες όσο και στις κατεχόμενες ζώνες της χώρας (!!!) κυριολεκτικά κάτω και από τη μύτη των ναζί. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας ψηφίζουν οι 18χρονοι νέοι και οι γυναίκες! Μέσω των εκλογών θα αναδειχτούν οι Εθνοσύμβουλοι (Βουλευτές) όπου θα συνεδριάσουν, από τις 14 έως τις 27 Μάη 1944, στο άλλο εμβληματικό χωριό μας στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας όπου θα καταρτιστεί ο Συνταγματικός Χάρτης της χώρας. 

Η αντιστασιακή εφημερίδα «Ρούμελη» (Όργανο της Επιτροπής του ΕΑΜ Στερεάς Ελλάδας, φύλλο 11, 5-4-1944) δίνει το στίγμα των ενωτικών προσπαθειών του ΕΑΜ που προηγήθηκαν της ίδρυσης της ΠΕΕΑ, καθώς και την αναγκαιότητα της λαϊκής ετυμηγορίας. Διαβάζουμε μεταξύ άλλων:

«…Το ΕΑΜ είναι η οργάνωση που αγκαλιάζει ολάκαιρο σχεδόν τον ελληνικό λαό, στις γραμμές του βρίσκονται πάνω από το 70% του πληθυσμού, τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο. Και σαν τέτοια πανεθνική οργάνωση θα μπορούσε να μην πάρει υπόψη της τις άλλες ποικιλώνυμες μικρές οργανώσεις. Κι’ όμως όχι. Εφ’ όσο οι οργανώσεις αυτές, επηρέαζαν έστω και ένα μικρό ποσοστό του ελληνικού λαού, το ΕΑΜ, με φανατισμό προσηλωμένο στην ιδέα της ενότητας ζήτησε τη συνεργασία τους ειλικρινά, τίμια, θαρραλέα. (….) η ευθύνη βαρύνει πέρα για πέρα τους πολιτικούς αρχηγούς που δε δέχτηκαν τις ισότιμες προτάσεις του, τις οργανώσεις ΕΔΕΣ-ΕΚΚΑ που κωλυσιέργησαν επίτηδες στις διαπραγματεύσεις για να τις τορπιλίσουν (….) Η Π.Ε.Ε.Α καλεί όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, τους τίμιους πατριώτες, που πονούν την πατρίδα τους, να συνεργαστούν στη δημιουργία μια Κυβέρνησης Εθνικού Συνασπισμού. Οι πόρτες της Π.Ε.Ε.Α. είναι ανοιχτές. Η Π.Ε.Ε.Α καλεί όλους τους έλληνες αξιωματικούς να καταταγούν στον εθνικό στρατό, στον ηρωϊκό μας Ε.Λ.ΑΣ. Η Πολιτική Επιτροπή προσηλωμένη στη Λαϊκή Κυριαρχία, με την πρώτη πράξη της προκήρυξε εκλογές για Εθνικό Συμβούλιο, παρ΄ όλες τις δυσμενείς συνθήκες κάτω απ΄ τις οποίες ζούμε. Έχει ανάγκη η Πολιτική Επιτροπή της Λαϊκής σφραγίδας. Προσφεύγει στον ελληνικό λαό γιατί είναι ο μόνος αρμόδιος ν΄ αποφασίσει….»

H  ίδια εφημερίδα σε επόμενο φύλλο της (1-5-1944 ) έγραφε και τα εξής:

«…Στις 19 του Απρίλη καινούργιο μήνυμα ακούστηκε στα πέρατα της Ελλάδας. Η διεύρυνση και ο ανασχηματισμός της Πολιτικής Επιτροπής με τη συμμετοχή των συναγωνιστών Σβώλου, Αγγελόπουλου, Ασκούτση, Κόκκαλη και Χατζήμπεη. Η νέα αυτή αποφασιστική νίκη του απελευθερωτικού αγώνα, σκόρπισε σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, καινούργια ζωογόνο πνοή στο μολυσμένο αέρα της σκλαβωμένης Ελλάδας, που τον μολύνει η ντροπή και η σκλαβιά της Γερμανόδουλης Κυβέρνησης των Αθηνών και των μισθοφόρων της δολοφόνων του Ελληνικού λαού. Ολόκληρος ο Γερμανόδουλος Τύπος της Αθήνας μουγκρίζει και λυσσομανά  στη Πανεθνική αυτή επιτυχία, γιατί η ντόπια φασιστική αντίδραση δέχτηκε τα θανατερά χτυπήματα. Η λαϊκή ετυμηγορία με τις εκλογές  επισφράγισε τους ακατάβλητους αγώνες του ελληνικού λαού και δίνει ένα ακόμη αποστομωτικό χτύπημα στην αντίδραση και τους προδότες. Με διάγγελμά της η Πολιτική Επιτροπή σοφά διακήρυξε ότι ο λαός δημιουργεί αυτή τη στιγμή τη νέα μας Ιστορία. Δημιουργεί τη λευτεριά του. Δεν περιμένει μοιρολατρικά να του τη χαρίσουν έστω και οι καλύτεροι φίλοι του. Τη σφυρηλατεί με το σπαθί του, την πλάθει με τον ιδρώτα του μόχθου του και με τα δάκρυα της σκλαβιάς του. Την ποτίζει παντού με το αίμα του….»

Η Κυβέρνηση του Βουνού έχει να επιδείξει ένα σπουδαίο έργο. Με δεκάδες «Δελτία Πράξεων και Αποφάσεων της ΠΕΕΑ» μετουσίωσε σε νομοθετικές πράξεις τις απαιτήσεις του αγωνιζόμενου λαού που συσπειρώνονταν μαζικά στο επαναστατικό αντιστασιακό κίνημα. Με τον «Κώδικα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης», κατοχύρωσε και επισήμως τους θεσμούς και τα όργανα της λαϊκής εξουσίας που ήδη αποτελούσαν μια πραγματικότητα στις εξεγερμένες τοπικές κοινωνίες. Η ΠΕΕΑ παρέδωσε τη διαχείριση των δασών στις αυτοδιοικούμενες κοινότητες των αγροτών, ενώ προήγαγε σε μαζική βάση και τους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Έτσι η γη θα διαχειρίζεται πλέον από τους παραγωγούς της. Επιπλέον κατοχύρωσε νέους θεσμούς λαϊκής δικαιοσύνης. Ίδρυσε Πολιτοφυλακή για την περιφρούρηση των ελευθεριών του λαού. Νομοθέτησε την ισότητα ανδρών-γυναικών κοινωνικά, εργασιακά και μισθολογικά. Ενέσκηψε με συγκινητικό ενδιαφέρον στο νευραλγικό τομέα της παιδείας με την άμεση λειτουργία σχολείων και παιδαγωγικών φροντιστηρίων, εκπαίδευση δασκάλων, εκτύπωση και διανομή βιβλίων. Δημιούργησε πρωτοπόρες υπηρεσίες εξυπηρέτησης των πολιτών, αποκατέστησε σε σημαντικό βαθμό τις επικοινωνίες. Στην υγεία θεσπίστηκαν καινοτόμοι θεσμοί υγιεινής, πρόληψης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης του βασανισμένου πληθυσμού. Στην κοινωνική πρόνοια φρόντισε με συγκεκριμένα ενισχυτικά μέτρα πάμπολλες οικογένειες θυμάτων και πληγέντων της ναζιστικής κατοχής, πυροπαθών και απόρων, ενώ παράλληλα οργανώθηκαν διανομές τροφίμων και εφοδίων στο σκλαβωμένο λαό. Κυκλοφόρησε, πιλοτικά, ακόμη και ομόλογο, δηλ. ένα ανταλλακτικό μέσο-ένα τύπο νομίσματος του απελευθερωτικού αγώνα, καθώς και γραμματόσημο. Στον πολιτισμό προωθήθηκαν συλλογικές κοινοτικές δράσεις, θέατρα, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κλπ. Επί της ουσίας η Κυβέρνηση του Βουνού θεσμοθέτησε και υλοποίησε σημαντικά δημοκρατικά αιτήματα και προσδοκίες για τα οποία οι εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι της πόλης και της υπαίθρου πάλευαν επί δεκαετίες, αντιμετωπίζοντας την αναλγησία του κράτους της άρχουσας τάξης.

Δυστυχώς η ΠΕΕΑ θα αυτοδιαλυθεί στις 9 Οχτώβρη 1944. Οι συνασπισμένοι τύραννοι, οι Άγγλοι αποικιοκράτες και οι ντόπιοι αστοί υπηρέτες τους, πατώντας και πάνω στις προδοτικές συμφωνίες των συμβιβασμών και της παράδοσης, θα μακελέψουν το λαό επιβάλλοντας ξανά το σάπιο καθεστώς της υποτέλειας στους ξένους «προστάτες», της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης…

Η μελαγχολική σιωπή της λαβωμένης Βίνιανης είχε πολλά να μας διηγηθεί για τούτο εδώ το μικρό Ευρυτανικό χωριουδάκι το οποίο (πρώτο, ναι πρώτο, σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη!) φιλοξένησε όνειρα, πόθους και οράματα ενός λαού που πήρε κάποτε τη ζωή στα χέρια του, επιχειρώντας τη δική του έφοδο στον ουρανό! Αυτή ήταν «η πρωτεύουσα της Ελεύθερης Ελλάδας» και θα παραμείνει για πάντα αειθαλές σύμβολο ανυπακοής- εκδικητής της λήθης!

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"