Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους «κομμουνιστές»!

Ξημεροβραδιάζουν τα κυβερνητικά επιτελεία κι ο ΣΚΑΙ για να σταματήσουν τις απεργίες και τελικά το απόλυτο εργοδοτικό επιχείρημα το εκφράζει ο Γιώργος Πετρόπουλος! Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους «κομμουνιστές»!

Η «αριστερή» κυβέρνηση είναι τόσο αριστερή… που μπορεί να καταθέτει σαν τον κλέφτη χωρίς ντροπή, νυχτιάτικα τροπολογίες που χτυπάνε την απεργία αλλά την άλλη μέρα, καθημερινή παρακαλώ, όταν το ταξικό κίνημα διαμαρτύρεται στο υπουργείο εργασίας να… εξαφανίζεται και να κατεβάζει ρολά!

Ηταν μια κουραστική νύχτα. Λοιπόν, σαν απάντηση στον εμπαιγμό… φιλοδώρησαν οι εργάτες (χωρίς κουκούλες) με κάτι ψιλές τα ΜΑΤ, σπάσανε τα ρολά και ξήλωσαν την επιγραφή του κατ’ ευφημισμό υπουργείου «εργασίας».

Να την ξαναφτιάξουν άμα θέλουν την επιγραφή σωστά… «Υπουργείο εργοδοσίας».

Λυσσάξανε αλλά η τροπολογία αποσύρθηκε… προσωρινά βεβαίως βεβαίως. Προφανώς τρόμαξαν με την άμεση και δυναμική αντίδραση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ (μαζικά συλλαλητήρια έγιναν άμεσα σε δεκάδες πόλεις) αλλά είναι σχεδόν προφανές πως και μέσα στην ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της φαιορόζ κυβερνησάρας υπάρχουν «ενστάσεις».

Και για να μην παρεξηγηθώ προφανώς ΔΕΝ εννοώ πως μέσα στις κοινοβουλευτικές ομάδες των συριζανέλ υπάρχουν βουλευτές με ζωντανά ακόμα φιλεργατικά αντανακλαστικά.

Προφανώς θα υπάρχουν δυό, τρία, πέντε υποκείμενα που τα παλιά ιδεολογικά υλικά επιχειρούν να τα ανταλλάξουν με τον συμφερότερο τρόπο τώρα που το καζάνι βράζει.

Μέσα σε μια τοιούτη «αριστερά» δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει τίποτα άλλο. Κι όπως φαίνεται, άρχισαν άμεσα τα μασάζ και τα παζάρια.

Τα συριζοφιλελέ βάλθηκαν να μας πείσουν πως η τροπολογία που απαιτεί για την κήρυξη απεργίας σε πρωτοβάθμια σωματεία το 50% +1 των ταμειακά τακτοποιημένων μελών του σωματείου σε γενική συνέλευση:

«Όχι μόνο δεν δυσκολεύει την απεργία αλλά αντίθετα… προάγει την δημοκρατία και την μαζικότητα στο εργατικό κίνημα!»

Τόσο πολύ προάγει κατά πως φαίνεται την δημοκρατία που την άλλη μέρα το πρωί τα νεοφιλελέ της Νουδούλας με μπροστάρη τον φασιστοάδωνι παρακαλούσαν γονατιστά ναρθεί γρήγορα η τροπολογία να την ψηφίσουν με χέρια και με πόδια!!!

Η νεοφιλελέ ναυαρχίδα «Καθημερινή»… πανηγύριζε που η αριστερή κυβέρνηση «σπάει το ταμπού της απεργίας»!!!

Εκεί στον ΣΕΒ… βγάλανε σαμπάνιες και χαβιάρι. Η δε Βελκουλέσκου, απο έγκυρες πληροφορίες, φέρεται να κάνει χαρούμενες πιρουέτες και τούμπες στο φουαγιέ του Χίλτον.

Είδαν κι απόειδαν τα συριζοφιλελέ πως δεν προχωράει το επιχείρημα της «δημοκρατίας» στα συνδικάτα, έφαγαν άγριο κράξιμο όπου βρισκόταν κι όπου στεκόταν (και στα ΜΚΔ), άρχισαν κι οι δικαστικοί να τα λένε έξω απο τα δόντια για το αντιαπεργιακό συριζοέκτρωμα (Προέδρος Πρωτοδικών / Προέδρος Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων – Ένωση Διοικητικών Δικαστών) κι αποφάσισαν να αλλάξουν το τροπάρι.

Τι τους έμεινε; Μα το παλιό κλασσικό και μοναδικό πασοκοεπιχείρημα:

«Το ΚΚΕ δεκανίκι της δεξιάς!!!»

Οτι δίδαξε ο βρωμερός παπαντζής της σοσιαλδημοκρατίας στους επιγόνους του:

«Γίνε όσο δεξιός χρειάζεται για να μην έρθει η δεξιά και όσο γίνεσαι κράξε το ΚΚΕ.»

Η επιχειρηματολογία έπρεπε να προσαρμοστεί στις συνθήκες:

«Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ άρχισε τις αντιδράσεις τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο ήταν η δεξιά τίποτα!»

Μόνο για την ιστορία παραθέτω έναν κατάλογο – απάντηση για την «απραξία» του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ… επί δεξιάς.

Οταν διαπίστωσαν οτι τέτοια επιχειρήματα δεν «περπατάνε», όταν και ο τελευταίος απολιτίκ δεν ψήνεται με μπαρούφες περί δημοκρατίας στα συνδικάτα, όταν κυβερνάς με το 20%, τα συριζοεπιτελεία μάλλον αποφάσισαν να κάψουν ένα κρυμμένο χαρτί που φύλαγαν (έτσι νομίζουν) για το ΚΚΕ.

Το φραξιονιστή Πετρόπουλο (!) που δεν διστάζει τώρα να «φραξιονίζει» μέσα στο δικό του άθλιο αντί-ΚΚΕ δημιούργημα.

Το υποκείμενο αυτό δηλώνει οτι τοποθετείται (στο Facebook παρακαλώ) με κίνητρο:

«Την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα!»

Ο «κομμουνιστης» του fb και της Εφ.Συν., ο αυτόκλητος σωτήρας του εργατικού κινήματος βάλθηκε πάλι να μας σώσει! Απο τι θα μας σώσει; Μα από:

«Την κίτρινη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που έχει αποστεώσει τα πάντα, κι απο εκείνους που μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης ως γνήσιοι εκπρόσωποί της!!»

Τρομερό. Προσέξτε πως ξεκινάει ο αυτόκλητος σωτήρας του εργατικού αλλά και του κομμουνιστικού κινήματος!!!

Τοποθετώντας στην ίδια κατηγορία… τις ξεφτιλισμένες εργοδοτικές ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ!!!

Στο ίδιο τσουβάλι οι εκφραστές του «ενιαίου μετώπου»… με τους «ψωριάρηδες»!!  Έτσι δεν μας έλεγαν τόσα χρόνια όλα αυτά τα φυντάνια; Μέχρι να βολέψει ο Τσίπρας τον κώλο του στην πρωθυπουργική καρέκλα.

Μετά, ως δια μαγείας, άλλαξαν τα κόζια στα μυαλά των σωτήρων του κομμουνισμού, μέχρι που φτάσαμε (τώρα που η φαιορόζ κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει χέρι στην απεργία) να ταυτίζεται στα μυαλουδάκια τους το «ενωτικό κίνημα της πασοκοσοσιαλδημοκρατίας και του βρωμοπορτουνισμού κάθε μορφής» με τις «λιτανείες» του ΚΚΕ !!!

Αφού λοιπόν, το υποκείμενο αυτό, δημιούργησε στο μυαλό του και μας παρουσίασε αυτή την παρά φύση ταύτιση, επιχειρεί να απαντήσει στους «τυράννους» του εργατικού κινήματος, δηλώνοντας πως δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά να απαντήσει σε ένα μόνο επιχείρημα:

«Θα σταθώ σε ένα (επιχείρημα) που έχει γίνει σημαία. Είπε ο Κουτσούμπας στη Βουλή:

«Λέτε ότι δεν αποτελεί πρόβλημα το 50+1 για την απαρτία. Και ρωτάμε το εξής: Εσείς κύριοι της κυβέρνησης κυβερνάτε με το 50+1 του ελληνικού λαού; Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα εκλέγονται με το 50+1 του συνόλου; Το 22% εκπροσωπείτε, αν υπολογιστεί ακριβώς στην πραγματικότητα, με βάση όσους έχουν δικαίωμα ψήφου.»

Πρόκειται για ένα σαθρότατο επιχείρημα.»

Ο σωτήρας του εργατικού κινήματος μας λέει πως δεν κάνει να την «πέφτουμε» στην κυβέρνηση της αριστεράς με σαθρά επιχειρήματα!

Ήθελα να ήξερα, αυτό το υποκείμενο, έτσι υπερασπίζεται τον εργατικό κίνημα ή την κυβέρνηση; Το εργατικό κίνημα καλέ υπερασπίζεται ο «αγωνιστής»!!!

Τι σημασία έχει που πήρε μια τόση δα θεσούλα απο την κυβέρνηση. Λιώνει λέμε για το εργατικό κίνημα. Θα δούμε παρακάτω, πως.

Το επιχείρημα του Κουτσούμπα είναι σαθρό επειδή:

«Το ψηφίζειν στις εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές στην Ελλάδα είναι υποχρεωτικό (…) Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα βγαίνουν με βάση τα έγκυρα ψηφοδέλτια των ψηφισάντων. Και το 20% να πάει να ψηφίσει θα βγει κυβέρνηση (…) ενώ η συμμετοχή στα συνδικάτα δεν είναι υποχρεωτική. Δεν υπάρχει υποχρεωτικός συνδικαλισμός – και καλώς δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα είχε διαλυθεί το συνδικαλιστικό κίνημα προ πολλού.»

Είναι ολοφάνερο !!! Το επιχείρημα του Κουτσούμπα είναι σαθρό με μιά προϋπόθεση:

Να θεωρείς δίκαιες και σωστές, να υπερασπίζεσαι – όπως ακριβώς κάνει το υποκείμενο – όλες τις επιλογές της αστικής τάξης και στο γενικό πολιτικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος!

Ο πούρος κομμουνιστής έχει περάσει οριστικά, απο το επίπεδο στήριξης της «αριστερής» κυβέρνησης…  στο επίπεδο στήριξης της ίδιας της αστικής πολιτικής. Και δεν σταματάει εκεί.

Παρακάτω μας τραβάει μια ανάλυση πως σε μια επιχείρηση με 100 εργαζόμενους, αποφασίζουν να φτιάξουν σωματείο οι 21. Και συνεχίζει χωρίς ντροπή:

«Το σωματείο αυτό – επειδή ο συνδικαλισμός δεν είναι υποχρεωτικός – μπορεί την επομένη να κηρύξει απεργία. Για να το κάνει χρειάζεται συνέλευση των μελών του και στην πρώτη απόπειρα – με τα σημερινά καταστατικά των σωματείων – πρέπει να προσέλθουν 11.

Οι 6 απ’ αυτούς αν ψηφίσουν υπέρ της απεργίας έχει ληφθεί απόφαση κι η απεργία είναι νόμιμη. Δηλαδή το λιγότερο από το 1/3 των συνδικαλισμένων και το 6% των εργαζομένων στη συγκεκριμένη επιχείρηση αποφασίζει για το 100%.»

Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους «κομμουνιστές»

Αυτό το αίσχος πρέπει να σταματήσει !!! Παλεύουν μερόνυχτα τα κυβερνητικά επιτελεία, ο Σκάι, η Καθημερινή, ο Άρης, ο Μπάμπης κι ο Πάσχος και το απόλυτο εργοδοτικό .. επιχείρημα το «πέτυχε» εν τέλει ένας «πούρος κομμουνιστής»! Εύγε !!!

Και κάθε τοιούτος – για να είναι τοιούτος – πρέπει να διαθέτει το ανάλογο θράσος:

«Εν κατακλείδι υπάρχει μια κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα που αφορά στη συμμετοχή των εργαζομένων και στη μαζικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Κι αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να κρύβεται με ανόητα επιχειρήματα σαν αυτό του Κουτσούμπα και των συν αυτώ.

Δηλαδή με το κουκούλωμα του πραγματικού προβλήματος για να βολεύονται οι διάφορες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες σε βάρος της εργατικής τάξης.»

Νάτη πάλι η ταύτιση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Καταλάβατε;

Ο Κουτσούμπας κι η γραφειοκρατεία του ΚΚΕ (με συνεταιράκια την ΓΣΣΕ!) κουκουλώνουν τα πραγματικά προβλήματα τα οποία βάλθηκαν να «λύσουν» το ΔΝΤ, η ΕΕ, ο ΣΕΒ και η πρόθυμη κυβέρνηση.

Κλικ στην εικόνα

Είναι προφανές οτι σύσσωμοι οι μηχανισμοί της αστικής εξουσίας στοχεύουν εκεί που πραγματικά πονάνε και θα πονάνε όλο και περισσότερο στο άμεσο μέλλον. Στο πρωτοβάθμιο επίπεδο του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.

Βέβαια στοχεύουν εκεί που αν πετύχουν τον πλήρη έλεγχο, μαζί μ’ όλο το προηγούμενο νομοθετικό πλαίσιο που ισχύει και δεν σκέφτηκε κανένας «αριστερός» να το πειράξει (90% των απεργιών κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές), συν την νομοθετημένη πλέον εργοδοτική αυθαιρεσία – εκβιασμό,

θα έχουν στην πράξη επιβάλει, απο την μιά ακινησία νεκροταφείου στο εργατικό κίνημα κι απο την άλλη θα παγιώσουν τον οριστικό και πλήρη έλεγχο σε όλες τις βαθμίδες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα γεγονότα στο εργατικό κέντρο της Πάτρας το δείχνουν ολοκάθαρα.

Και τι πρέπει να γίνει (;) σύμφωνα με τον «κομμουνιστή» του Facebook για να πάρει τα πάνω του το εργατικό κίνημα;

«Το πρόβλημα είναι πρόβλημα της ίδιας της εργατικής τάξης και δεν θα της το λύσει καμία κυβέρνηση. Πρέπει να το λύσει μόνη της. Και δεν θα το λύσει ποτέ αν δεν αποτινάξει από πάνω της ό,τι σάπιο υπάρχει.»

Μάλιστα. Αφού πρώτα πέρασε από κανονικό πλυντήριο την κυβέρνηση μετά την «βγάζει» στα μανταλάκια.  Έτσι δεν κάνει κάθε πλύστρα που σέβεται τον εαυτό της;

Μην ζητάμε βρε παιδιά και υπερβολικά πράγματα απο την κυβέρνηση. Ότι μπορεί κάνει για το… καλό μας.

Κλικ στην εικόνα

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΩΝ

Πριν δυο μέρες η  τροπολογία που κατέθεσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Στ. Κοντονής για δίωξη αυτών που παρεμποδίζουν πλειστηριασμούς, «βελτιωμένο» στο σκέλος που απαιτείται έγκληση από το θύμα και όχι αυτεπάγγελτη δίωξη, υπερψηφίστηκε από τη συμπολίτευση, παρόλη την …εκφρασμένη δυσαρέσκεια των κυβερνητικών βουλευτών και γενικά την κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση για το νέο «ιδιώνυμο» με το οποίο ποινικοποιούνται κινητοποιήσεις. Εξάλλου δεν βρήκε αντίθετα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ακόμα κι αν περιορίστηκαν στο «παρών» για μικροπολιτικούς λόγους, με τη Νέα Δημοκρατία να πλειοδοτεί στην έκταση της εφαρμογής της και  τη Χ.Α να συνεχίζει το αντισυστημικό παιχνίδι της καταψηφίζοντάς τη.  

Την επόμενη μέρα η ένωση δικαστών και εισαγγελέων σε ανακοίνωσή της για τη βομβιστική ενέργεια στο Εφετείο  κατηγορεί  εν ολίγοις την κυβέρνηση ως «ηθικό αυτουργό» για το τρομοκρατικό χτύπημα, ενώ από  την πλευρά της κυβέρνησης ο υπουργός Δικαιοσύνης Στ. Κοντονής απαντώντας  στις αιχμές των δικαστικών κάνει λόγω για προσπάθεια αποπροσανατολιστική και υποβολιμαία» αλλά και «πρωτίστως προκλητική»

 Από τη μια η κυβέρνηση της «ριζοσπαστικής αριστεράς» θωρακίζει το κράτος με νόμους που ποινικοποιούν τις κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες και από την άλλη εμφανίζεται να συγκρούεται με το δικαστικό σώμα σε μια επίδειξη ανατρεπτικού λόγου, κρίνοντας τη δικαστική εξουσία σε επιμέρους τομείς που καθόλου δεν αλλοιώνουν την ουσία της καπιταλιστικής εξουσίας  όπως εκφράζεται και στο δίκαιο.

               Οι σοσιαλδημοκράτες παντού υποστηρίζουν την ιμπεριαλιστική αντίδραση, αναδεικνύονται σε υπηρέτες της καπιταλιστικής τάξης κι αν υπάρχει ένα θετικό είναι πως έχοντας διακηρύξει ανοιχτά  την πολιτική τους γραμμή δεν μπορούν πια να τοποθετούνται ως κομμουνιστές. Όλοι αυτοί οι αριστεροί που δρουν κάτω από μια υποτιθεμένη αριστερή και ριζοσπαστική μεταμφίεση υπήρξαν οι πιο επικίνδυνοι για το λαϊκό κίνημα  και  τα καλύτερα φερέφωνα της άρχουσας τάξης. Δρουν αποτελεσματικά στην ενίσχυση των εκστρατειών προπαγάνδας για δαιμονοποίηση των κοινωνικών ομάδων που θα μπορούσαν να αντιταχθούν στην άρχουσα τάξη. Δρουν με ένα  ριζοσπαστικό προσωπείο ομολογώντας κυνικά, με μισή καρδιά πάντα, την αλλαγή απόψεών τους. Και αναζητώντας πεδία που θ’ αναδείξουν τη ριζοσπαστικότητά τους καταφεύγουν σε λόγο συγκρουσιακό, που είναι όμως απατηλός και συγχρόνως και αποκαλυπτικός των συμφερόντων που υποκρύπτονται. Τροφοδοτούνται έτσι αυταπάτες για κριτική σε  πρόσωπα ή θεσμούς που μπορεί να ευθύνονται για τις πολιτικές επιλογές και στα οποία θα πρέπει να κατευθύνεται η δυσαρέσκεια, σταθερή παραπλανητική θέση των ριζοσπαστών αριστερών της σοσιαλδημοκρατίας ότι οι εν ευθέτω χρόνω μεταρρυθμιστικές βελτιώσεις του κοινωνικού συστήματος θα δώσουν ανθρώπινο πρόσωπο στον  καπιταλισμό με την εσωτερική διάβρωση που θα προκαλούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις. Για τη συγκεκριμένη τροπολογία ο υπουργός Οικονομικών, κατά την ειδησεογραφία, δήλωσε πως «Δεν μπορούμε να κάνουμε όλους τους ελιγμούς που θα θέλαμε και στους χρόνους που θα θέλαμε».

           Συγχρόνως συντηρείται το κλίμα αντιπαράθεσης  εκτελεστικής εξουσίας και δικαστικής με τις ανακοινώσεις ένθεν κακείθεν που αναδεικνύουν χαρακτηριστικά ευνοϊκά για αμφότερες τις εξουσίες.  Η κυβέρνηση προσπαθεί να επιδείξει ένα λαϊκό προφίλ μ’ αυτήν τη σύγκρουση, από τη στιγμή που η δικαστική εξουσία δικαίωσε τις πολιτικές επιλογές που εξαθλιώνουν, οι δικαστές να διακηρύξουν την ανεξαρτησία τους και παναπεί τη δύναμή τους.

         Μόνο που η δικαιοσύνη  δεν είναι παρά έκφραση του κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού συστήματος και εκφράζει την οικονομική πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία της άρχουσας τάξης.

             Κι αν στο αστικό καθεστώς το  νομικό εποικοδόμημα μοιάζει να έχει μια σχετική αυτοτέλεια, η οποία καθιστά δυνατή την αντεπίδραση των νομικών μορφών στις κοινωνικές σχέσεις, είναι όμως ο συσχετισμός ταξικών δυνάμεων ο καθοριστικός παράγοντας της εμφάνισης  σχετικής αυτοτέλειας του δικαίου από την οικονομική του βάση. Κι αν εμφανίζονται καταστάσεις  κατά τις οποίες η κρατική εξουσία αναγκάζεται συχνά να μην εφαρμόζει ή να ανέχεται τη μη ουσιαστική εφαρμογή του νόμου κάτω από την πίεση των καταπιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων και με στόχο να εκτονώσει τις πιέσεις που υφίσταται, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η όποια αντανάκλαση του συσχετισμού των δυνάμεων στο νομικό εποικοδόμημα δεν μπορεί ποτέ να υπερβαίνει το θεμελιώδες στοιχείο, δηλ. την κυρίαρχη τάξη και  το κράτος της. Αυτό σημαίνει πως οι νομοθετικές κατακτήσεις των κυριαρχούμενων τάξεων είναι εκ των πραγμάτων δευτερεύουσες, τέτοιες που το κυρίαρχο σύστημα μπορεί να τις αφομοιώνει ή και να τις αναιρεί όταν οι συσχετισμοί αλλάζουν.  

               Δεν μένει λοιπόν άλλο από μαζικές κινητοποιήσεις σαν αντίδραση σ’ αυτές τις επιλογές της κυρίαρχης εξουσίας. Κι επειδή απέναντι στις λαϊκές κινητοποιήσεις υπάρχει το πάνοπλο από κάθε άποψη κράτος μόνο οι οργανωμένες και πολιτικά σχεδιασμένες κινητοποιήσεις μπορούν να του αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά.  

Και όσο γίνεται φανερό πως μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα απομένει όρθιο και  μπορεί να οργανώνει και να καθοδηγεί το κίνημα τόσο αυξάνονται οι κατηγορίες εναντίον του. Η ανατροπή των ταξικών συσχετισμών εις βάρος των λαϊκών αγώνων,  χρεώνεται πολλές φορές στο ΚΚΕ κατηγορώντας το για  ανικανότητά του για συγκρουσιακή δράση. Υποστηρίζοντας πως η κριτική για την αναποτελεσματικότητα των διαδηλώσεων και απεργιών ή ακόμα και των παρεμβάσεων στη Βουλή γίνεται με αριστερή ματιά απαξιώνεται το ΚΚΕ και εκμηδενίζεται κάθε δράση του. Και η αριστερή κριτική κυνηγά την ουρά της.

Αναζήτηση ασφαλούς μεθόδου αναγνώρισης της οριστικής απώλειας συνείδησης

Κάθε βράδυ όταν πέφτουμε κουρασμένοι για ύπνο, η ατομική μας συνείδηση (με την έννοια της επίγνωσης του εαυτού και του περιβάλλοντος) χάνεται, μέχρι να αρχίσουμε να ξανανιώθουμε μέσα στο κοιμισμένο μας σώμα, «ξυπνώντας» σε κάποιο όνειρο, αποσπασμένο από τον εξωτερικό κόσμο. Τελικά, ανακτούμε τη συνείδησή μας και την επαφή με το περιβάλλον, όταν ξυπνήσουμε και βρεθούμε ξανά σε εγρήγορση. Το ίδιο συμβαίνει όταν υποβληθούμε σε αναισθησία για κάποια εγχείρηση και μετά την ανάνηψη ξυπνήσουμε, ή όταν π.χ. σε κάποιο ατύχημα χάσουμε τις αισθήσεις μας και στη συνέχεια τις ανακτήσουμε πιθανόν στο δρόμο για το νοσοκομείο.
Είμαστε συνηθισμένοι στον καθημερινό κύκλο ύπνου - έγερσης, αλλά αυτή η εμπειρία είναι πολύ διαφορετική για ασθενείς με τραύμα στον εγκέφαλο. Η συνείδησή τους μπορεί να χαθεί για μέρες, μήνες, ή για πάντα. Στην ιατρική πρακτική πολλές φορές είναι δύσκολο να προσδιοριστεί αν κάποιος απλώς κοιμάται ήσυχα, έχει αναισθητοποιηθεί, ή έχει σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Ενας άνθρωπος που κείτεται ακίνητος με τα μάτια ανοιχτά, άραγε βιώνει κάτι, ανεξαρτήτως περιεχομένου, ή η συνείδησή του έχει χαθεί για πάντα και κανείς δεν βρίσκεται στο «σπίτι»;

Κρίσιμες αποφάσεις

Θα ήταν ιδανικό να εφευρισκόταν κάποια τεχνολογία που να λειτουργούσε ως ένα είδος μετρητή της ύπαρξης της συνείδησης, ώστε να δίνεται ασφαλής απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Αν και δεν μπορεί να υπάρξει συσκευή για το σκοπό αυτό ανάλογη π.χ. με το πιεσόμετρο, η ανάπτυξη πολλών τεχνολογιών τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει τις ελπίδες, ότι θα μπορούσαν να κατασκευαστούν μετρητές του επιπέδου συνείδησης, αξιοποιήσιμοι σε εργαστηριακό αλλά και κλινικό περιβάλλον, για να αναγνωρίζεται αν κάποιος ασθενής νιώθει κάτι, ή έχει πλήρη απώλεια συνείδησης και επαφής με το περιβάλλον. Η απόφαση για τον τερματισμό της υποστήριξης ζωής είναι μια βαριά και δύσκολη απόφαση για τους γιατρούς και πολύ περισσότερο για τους συγγενείς του ασθενούς, που βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Ενα τέτοιο όργανο, θα μπορούσε να βοηθήσει τόσο τους μεν όσο και τους δε, να αποφασίσουν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα.

Η αναζήτηση μεθόδου αναγνώρισης του επιπέδου συνείδησης χρειάζεται να πάρει υπόψη της τη δυναμική της νοητικής ζωής του ανθρώπου, εγκεφαλικών δραστηριοτήτων που εμφανίζονται και χάνονται μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Αρα σε αυτήν τη χρονική κλίμακα θα πρέπει να γίνει και η μέτρηση των μεταβαλλόμενων εγκεφαλικών σημάτων. Το σημαντικότερο και πιο γνωστό εργαλείο που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να συνάγουν την κατάσταση συνείδησης των ασθενών τους, θεμελιακό για τον κλάδο της κλινικής νευροφυσιολογίας, είναι το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (EEG), γνωστό στην Ιατρική ήδη από το 1929. Υπάρχουν όμως και άλλοι τρόποι καταγραφής της εγκεφαλικής δραστηριότητας, με πιο συνήθη τη μέτρηση των αλλαγών της ροής του αίματος μέσα στον εγκέφαλο με μαγνητικούς σαρωτές, ή η παρακολούθηση του μαγνητικού πεδίου γύρω από τον εγκέφαλο με την τεχνική της μαγνητοεγκεφαλογραφίας (MEG). Ωστόσο, τα σχετικά όργανα, καθώς και οι ακόμη πιο πρόσφατες τεχνικές, όπως η φασματοσκοπία εγγύς-υπερύθρου, συνοδεύονται από μεθοδολογικά και πρακτικά ζητήματα, που προς το παρόν εμποδίζουν την εφαρμογή τους στην καθημερινή κλινική ιατρική.

Δικαίωμα της αμφιβολίας

Η αναγνώριση του επιπέδου συνείδησης είναι ιδιαίτερα σημαντική για τους ασθενείς που βρίσκονται σε φυτική κατάσταση, δηλαδή εμφανίζουν κύκλο ύπνου - έγερσης, ανοίγουν τα μάτια τους, έχουν φυσιολογικό έλεγχο της αναπνοής, αλλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε παραγγέλματα, ακόμα και για να ανοιγοκλείσουν με τη θέλησή τους τα βλέφαρά τους. Οι ασθενείς μπορεί να περιέλθουν σε αυτήν την κατάσταση, όταν βγουν από κώμα (κλειστά μάτια, χωρίς κύκλους ύπνου - έγερσης), ύστερα από σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι, από μολύνσεις του εγκεφάλου (εγκεφαλίτιδα) ή των προστατευτικών στρωμάτων που τον περιβάλλουν (μηνιγγίτιδα), από εγκεφαλικό, ή δηλητηρίαση από ναρκωτικά ή αλκοόλ. Αν και εκ πρώτης όψης οι ασθενείς σε φυτική κατάσταση φαίνεται να μη βιώνουν τίποτα και να περιορίζονται μόνο σε βασικά νευρικά ανακλαστικά, έχουν το δικαίωμα της αμφιβολίας, καθώς «η απουσία αποδεικτικών στοιχείων δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο της απουσίας». Υπάρχει μια διαγνωστική γκρίζα ζώνη για τους ασθενείς αυτούς, όσον αφορά το αν μπορούν να βιώσουν πόνο, άγχος, απελπισία, απομόνωση, παραίτηση, πλήρη ροή σκέψης, ή τίποτα απολύτως. Σύμφωνα με μια μελέτη, γύρω στο 20% των ασθενών σε φυτική κατάσταση διατηρούν τη συνείδησή τους και με αυτήν την έννοια γι' αυτούς έχει γίνει λάθος διάγνωση.
Μια άλλη κατηγορία ασθενών, που έχει σημασία να είναι γνωστή κάθε στιγμή η κατάσταση απώλειας της συνείδησής τους, είναι εκείνοι που υποβάλλονται σε αναισθησία πριν την εγχείρηση, ώστε να αποφεύγονται τα ξυπνήματα κατά τη διάρκεια αυτής, που εμφανίζονται περίπου σε 1 στις 1.000 περιπτώσεις και συχνά αφήνουν ψυχικά τραύματα.
Η ανίχνευση ενός «ενεργού ηλεκτροεγκεφαλογραφικού» σήματος είναι ήδη από το 1940 η ασφαλέστερη ένδειξη ότι ο ασθενής δεν έχει απώλεια συνείδησης. Αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζεται από χαμηλής τάσης, σχετικά υψίσυχνες (γρήγορες) διακυμάνσεις, που εμφανίζονται ασυγχρόνιστες μεταξύ τους και δεν ακολουθούν ένα μονότονο μοτίβο σε όλη την έκταση του εγκεφάλου. Οσο το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα μετακινείται σε χαμηλότερες συχνότητες, τόσο είναι λιγότερο πιθανό ο ασθενής να διατηρεί τη συνείδησή του. Ομως, υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα, ώστε να μην μπορεί να εξυπηρετήσει ως γενική βάση για τη διάγνωση της απώλειας ή παρουσίας συνείδησης σε κάθε άνθρωπο. Γι' αυτό, οι επιστήμονες αναζητούν πιο ασφαλείς μετρήσεις και ορισμένοι θεωρούν ότι τις βρήκαν σε μια πιο θεμελιακή ιδιότητα κάθε συνειδητής εμπειρίας.

Καμπάνα

Η Σίλβια Κασαρότο και οι συνάδελφοί της στο πανεπιστήμιο του Μιλάνου επιστράτευσαν 102 υγιή άτομα και 48 ασθενείς με τραύμα στον εγκέφαλο, που έχουν κύκλο ύπνου - έγερσης και επικοινωνούν και λεκτικά. Επληξαν τον εγκέφαλο υγιών και ασθενών με μαγνητικούς παλμούς (διακρανιακή μαγνητική διέγερση), τόσο σε κατάσταση εγρήγορσης, όσο και απώλειας συνείδησης και κατέγραψαν την εγκεφαλική τους δραστηριότητα με ηλεκτροεγκεφαλογράφο. Τα ηλεκτρικά ρεύματα που επάγει ο μαγνητικός παλμός μέσα στον εγκέφαλο, μέχρι να αποσβεστούν σε κλάσματα του δευτερολέπτου, τον κάνουν να συμπεριφέρεται σαν καμπάνα, που όταν είναι σωστά φτιαγμένη πάλλεται σε μια χαρακτηριστική συχνότητα, με «ήχο» που απλώνεται σε όλη την έκτασή του. Στους ανθρώπους με απώλεια συνείδησης, η «καμπάνα» δεν ηχεί σωστά και ο «ήχος» δεν μεταδίδεται στις γειτονικές περιοχές του εγκεφάλου. Στη συνέχεια, οι ερευνητές ανέλυσαν τα δεδομένα με τεχνική ανάλογη με εκείνη της συμπίεσης αρχείων στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, για να διαπιστώσουν τη συνθετότητά τους (γι' αυτό η τεχνική ονομάστηκε zap και zip). Από τα ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα υπολόγισαν τον Δείκτη Συνθετότητας Διαταραχών (PCI), ενώ κατέγραψαν και το πώς ένιωθαν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες.
Διαπιστώθηκε ότι ένα άτομο που διατηρεί τη συνείδησή του εμφάνιζε τουλάχιστον μια μέτρηση με PCI πάνω από 0,31 (όριο που ονομάστηκε PCI*), ενώ τα άτομα με απώλεια συνείδησης είχαν πάντα χαμηλότερο PCI. Στη συνέχεια οι επιστήμονες έκαναν το ίδιο τεστ σε ασθενείς σε φυτική κατάσταση (τα σχετικά στοιχεία δεν εμφανίζονται στο διάγραμμα που δημοσιεύουμε), εντοπίζοντας ανάμεσά τους - τουλάχιστον με βάση τις μετρήσεις - ορισμένους, που φαίνονταν να διατηρούν τη συνείδησή τους. Σε ασθενείς διαγνωσμένους με «ελάχιστη συνειδητή κατάσταση» η μέθοδος κατέταξε σωστά ως έχοντες κάποιο επίπεδο συνείδησης το 95% των ασθενών, που υποβλήθηκαν στη μέτρηση. Θεωρείται ότι έτσι κι αλλιώς, η τεχνική αυτή αποτελεί ορόσημο στον τομέα και ανοίγει νέους ορίζοντες.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2018 Oι φίλαθλοι πληρώνουν το κυνήγι του κέρδους από διοργανωτές και FIFA

Μέσω μιας ιδιαίτερης τελετής, παρουσία και του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, η Παγκόσμια Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) πραγματοποίησε πρόσφατα την κλήρωση των ομίλων για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που θα γίνει στη χώρα το καλοκαίρι του 2018. Χαρακτηριστικό της όλης «λάμψης» που ήθελαν να προσδώσουν Ρώσοι διοργανωτές και FIFA ήταν ότι η κλήρωση πραγματοποιήθηκε μέσα στο Κρεμλίνο, με τον Πούτιν και τον πρόεδρο της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, μετά την κοινή είσοδο να εμφανίζονται στις τοποθετήσεις τους σίγουροι για την οργανωτική και αγωνιστική επιτυχία της διοργάνωσης. Και οι δυο πλευρές με αυτόν τον τρόπο προσπάθησαν να δώσουν τη δική τους απάντηση στα όσα έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια σχετικά με την επιλογή της Ρωσίας αλλά και του Κατάρ για τη διοργάνωση των δύο επόμενων Μουντιάλ. Και οι δυο περιπτώσεις άλλωστε, ιδιαίτερα η δεύτερη, βρέθηκαν στο επίκεντρο του περίφημου σκανδάλου της FIFA, που είχε να κάνει με χρηματισμό παραγόντων προκειμένου στις σχετικές ψηφοφορίες να μεροληπτήσουν υπέρ των συγκριμένων υποψηφιοτήτων. Παράλληλα, με την όλη παρουσία Πούτιν έγινε και μια προσπάθεια να καθησυχαστούν οι ανησυχίες για ενδεχόμενα φαινόμενα βίας, μετά τη συμπεριφορά που είχαν οι Ρώσοι χούλιγκανς στο περσινό Euro της Γαλλίας. «Θα υποδεχθούμε τους κορυφαίους αθλητές του πλανήτη, τους οπαδούς όλων των ομάδων, και θα τους χαρίσουμε την περίφημη ρωσική φιλοξενία», είπε μεταξύ άλλων ο Ρώσος ηγέτης, με τον πρόεδρο της FIFA να εκφράζει με τη σειρά του την πεποίθηση ότι οι φίλαθλοι των άλλων χωρών θα είναι καλοδεχούμενοι στη χώρα.
Την ώρα όμως που διοργανωτές και FIFA προσπαθούν να παρουσιάσουν μια όσο το δυνατόν πιο ευνοϊκή εικόνα για τα του Μουντιάλ, και οι δυο πλευρές πίσω από τη «βιτρίνα» δείχνουν να έχουν τις δικές τους ανησυχίες. Φυσικά αυτές έχουν να κάνουν με τα κέρδη της διοργάνωσης, αφού και το Μουντιάλ αποτελεί στην ουσία κομμάτι του σημερινού οικοδομήματος του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού και άλλη μια «χρυσή» ευκαιρία για τεράστια κέρδη, για τις πολυεθνικές που λυμαίνονται το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Και τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα δεν δείχνουν να εξελίσσονται όπως σε αντίστοιχες περιπτώσεις του παρελθόντος.

Ψάχνει τους χορηγούς η FIFA

Associated Press

Παρά την τέλεια εικόνα της διοργάνωσης που διαφήμισαν Βλ. Πούτιν και Τζ. Ινφαντίνο, η πιθανότητα απώλειας κερδών φέρνει «στο κόκκινο» Ρώσους διοργανωτές και FIFA

Τα όσα έχουν ακουστεί για τη συγκεκριμένη διοργάνωση έχουν δημιουργήσει μια απροθυμία των χορηγών να τη στηρίξουν, προκαλώντας σημαντικά προβλήματα σε αυτόν τον τομέα στη FIFA. Και βέβαια εκτός από τις αιτίες που προβάλλονται (π.χ. σκάνδαλα διαφθοράς), σημαντικό παράγοντα στις τακτικές των χορηγών αποτελούν επίσης τα γενικότερα οικονομικοπολιτικά παιχνίδια - άσχετα με τα τεκταινόμενα στο ποδόσφαιρο - και ο ρόλος της Ρωσίας σε αυτά. Οι ανταγωνισμοί αυτοί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να εκδηλωθούν και στο χώρο του αθλητισμού, με βάση και το ρόλο και τη σύνδεση που έχουν με αυτόν οι πολυεθνικές. Στη δε FIFA προσδοκούν ότι όσο πλησιάζει η ώρα της έναρξης του Μουντιάλ το θέμα θα λυθεί και ο στόχος που έχει μπει για τα έσοδα θα επιτευχθεί, ωστόσο παραδέχονται το πρόβλημα. Το οποίο, απ' ό,τι φαίνεται, εντείνεται από τον αποκλεισμό ομάδων οι οποίες για διαφορετικούς λόγους θεωρούνται (και είναι) άκρως «εμπορικές», όπως η Ιταλία, οι ΗΠΑ και η Κίνα: Οι «Ατζούρι» λόγω της παγκόσμιας δημοφιλίας τους ως ομάδας, κυρίως στην Ευρώπη, και οι Αμερικανοί λόγω της άνθισης του ποδοσφαίρου στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Είναι χαρακτηριστική η παραδοχή του εμπορικού διευθυντή της FIFA για τις ΗΠΑ, Φιλίπ Λε Φλοχ, που χαρακτήρισε τον αποκλεισμό της ομάδας «ενοχλητικό». Εξηγώντας το γιατί, αποκάλυψε ότι πριν από τον αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ από το Μουντιάλ υπήρχαν στα σκαριά χορηγικές συμφωνίες με αμερικανικές πολυεθνικές από το χώρο της τεχνολογίας, οι οποίες συμφωνίες τώρα είναι «στον αέρα».

Associated Press

Πανάκριβα θα κοστίσει σε κάποιον φίλαθλο το να παρακολουθήσει από κοντά τους αγώνες του Μουντιάλ, μετά την απόφαση της FIFA να αυξήσει εκ νέου τις τιμές στα εισιτήρια, προκειμένου να ισοσκελίσει τη μειωμένη ζήτηση

Πρόσφατα ήρθαν και νέοι «πονοκέφαλοι» για τη FIFA, αφού δημοσιεύματα από τη Γαλλία στοχοποίησαν τον πρόεδρό της, Τζ. Ινφαντίνο, ο οποίος κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε σκάνδαλο την περίοδο που ήταν γενικός γραμματέας της UEFA: Συγκεκριμένα, για ανοχή στην υπόθεση με τους χειραγωγημένους αγώνες της Φενερμπαχτσέ, προκειμένου η ομάδα της Κωνσταντινούπολης να υποστεί μια πιο «ήπια» τιμωρία από την τουρκική ομοσπονδία και να αποφευχθεί ο κίνδυνος υποβιβασμού της. Η υπόθεση αυτή δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα στη FIFA σε ό,τι έχει να κάνει με τη σχέση της με τις πολυεθνικές - χορηγούς, πολλές από τις οποίες τα τελευταία χρόνια τής έχουν γυρίσει την πλάτη μετά την αποκάλυψη των σκανδάλων διαφθοράς, προκειμένου να αποφύγουν τη «σύνδεση» μαζί της, η οποία θα είχε επιπτώσεις στο «προφίλ» τους και φυσικά στα κέρδη τους.

Εκτόξευση του κόστους και ...τρεχάματα για τους Ρώσους

Αλλο ένα πρόβλημα για διοργανωτές και FIFA ως προς τα προσδοκώμενα έσοδα φαίνεται να είναι και η αδυναμία των πρώτων να συμπληρώσουν τη λίστα των λεγόμενων εθνικών χορηγών. Μέχρι το Νοέμβρη που μας πέρασε, μόλις επτά μήνες πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, από τις 20 θέσεις της σχετικής λίστας είχε καλυφθεί μόλις μία, κάτι που δεν είχε συμβεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν. Και όλα αυτά ενώ πριν από λίγους μήνες ανακοινώθηκε νέα αύξηση του κόστους για την προετοιμασία της διοργάνωσης, κατά 510 εκατ. ευρώ σε σχέση με τις προηγούμενες προβλέψεις, ανεβάζοντας τον συνολικό προϋπολογισμό σε πάνω από 10 δισ. Από αυτά τα χρήματα, το 57,6% θα προέλθει από τα κρατικά ταμεία, το 13,6% από τα ταμεία των περιφερειών που θα φιλοξενήσουν τη διοργάνωση και το 28,8% από εταιρείες και επιχειρήσεις, κατηγορία στην οποία ανήκουν τόσο οι ιδιωτικές όσο και οι κρατικές. Είναι προφανές ότι όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις διοργανώσεων του παρελθόντος (π.χ. Βραζιλία, Νότια Αφρική), μεγάλο μέρος αυτών των εξόδων θα μετακυλιστεί στην οικονομία της χώρας, με το λαό μέσω της υπέρογκης φορολογίας να αναμένεται και στην περίπτωση της Ρωσίας να πληρώσει το «μάρμαρο» για μια αθλητική διοργάνωση κομμένη και ραμμένη στα συμφέροντα των πολυεθνικών, ενταγμένη στον γενικότερο κανόνα του αθλητισμού ως προϊόντος.

Οι φίλαθλοι πληρώνουν το «μάρμαρο»

Μάλιστα, ήδη μια περίπτωση είναι ξεκάθαρη για το ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα» της διοργάνωσης, ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή που ο φόβος της απώλειας κερδών γίνει πραγματικότητα για διοργανωτές και FIFA. Ενδεικτική είναι η πρόσφατη νέα αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων της διοργάνωσης, ζήτημα που αφορά και πλήττει άμεσα όσους φιλάθλους θα θέλουν να βρεθούν στα γήπεδα της Ρωσίας. Με τη ζήτηση μέχρι στιγμής να είναι μειωμένη κατά 43% σε σχέση με τις προβλέψεις, η FIFA κατέφυγε στη συγκεκριμένη λύση.
Η Ομοσπονδία χώρισε σε 4 κατηγορίες τα εισιτήρια, με την πρώτη να είναι η καλύτερη αλλά και η ακριβότερη, ενώ μία εξ αυτών απευθύνεται μόνο στους Ρώσους πολίτες. Από τα φθηνότερα στα ακριβότερα, τα εισιτήρια του εναρκτήριου αγώνα ξεκινούν από 220 δολάρια και φτάνουν τα 550, όταν στη Βραζιλία το 2014 οι αντίστοιχες τιμές ήταν από 220 έως 495 δολάρια. Στη φάση των ομίλων, το φθηνότερο εισιτήριο μπορεί να βρεθεί στα 105 ευρώ, ενώ το ακριβότερο αγγίζει τα 210! Για τα εισιτήρια των ίδιων αγώνων, 3 χρόνια πριν, ένας φίλαθλος θα πλήρωνε 90 και 175 δολάρια αντίστοιχα. Για τους 8 αγώνες της φάσης των «16», η FIFA κοστολόγησε τα εισιτήρια από 115 μέχρι 245 δολάρια, και πάλι πιο ακριβά σε σχέση με τα 110 και 220 δολάρια του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Οσον αφορά το αποκορύφωμα, τον τελικό, οι τιμές γίνονται απλησίαστες: Για τις πιο μακρινές θέσεις, το εισιτήριο θα αγοραστεί στα 455 δολάρια, ενώ όσο πλησιάζουν οι θέσεις τον αγωνιστικό χώρο φτάνουν μέχρι και τα 1.200 δολάρια.