Ο Βαλέριος και οι φασιστικές λέρες

Κατιούσα

Το 96′ στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, ο Βαλέριος Λεωνίδης ήταν αργυρός Ολυμπιονίκης στην κατηγορία του στην άρση βαρών, πίσω μόνο από τον ανίκητο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, που έφτασε στα όριά του κι έκανε υπέρβαση στην υπέρβαση. Μία από τις περιπτώσεις όπου κολλάει γάντι η φράση για την αξία του ηττημένου που δίνει αξία στο νικητή.
Την περασμένη Κυριακή, στην κηδεία του Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, ο Λεωνίδης απέτισε φόρο τιμής στο μεγάλο του αντίπαλο, τον “Ηρακλή τσέπης” όπως τον έβγαλαν οι δημοσιογράφοι για το ύψος του και έσκυψε να τον φιλήσει για στερνή φορά, σε ένα φέρετρο, σκεπασμένο με μια τούρκικη σημαία.
Ένας Πόντιος προσκύνησε τη σημαία με την ημισέληνο…!
Ήταν το αήττητο συμπέρασμα όσων δεν μπορούσαν να χωνέψουν το αήττητο του Σουλεϊμάνογλου και βασικά την υπηκοότητά του. Γιατί ως εκεί φτάνει η σκέψη τους.

Αν ο αθλητισμός είναι κομμάτι του πολιτισμού, τότε οι μεγάλες αθλητικές μορφές είναι με έναν τρόπο σύμβολα παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, που ανήκουν σε όλους τους λαούς, κάτι ευρύτερο και καθολικό -με όλη την εμπορευματοποίηση, τα αναβολικά και λοιπές παθογένειες που ταλανίζουν και τις πραγματικές τέχνες. Κι αν είναι κομμάτι της παιδείας μας, που διαπλάθει προσωπικότητες και συνειδήσεις, τότε οι φασίστες είναι ξύλα απελέκητα, που δε μετέχουν καμιάς παιδείας και συνεπώς πολιτισμού, κανενός ανθρώπινου επιτεύγματος, πνευματικού και όχι μόνο.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς μορφωμένος για να έχει παιδεία και ανθρωπιά. Κι ο Λεωνίδης δεν πρόδωσε καμιά πατρίδα, κανένα ιδανικό ή λαό με την πράξη του (που κάποιοι την είδαν σαν φιλί του Ιούδα). Ίσα-ίσα. Απέδειξε πως είναι πάνω από όλα άνθρωπος, δε βάζει εθνικά σύνορα στην αγάπη και τη φιλία, στο θαυμασμό προς ένα συναθλητή του, γιατί είναι αξίες πανανθρώπινες που δεν μπαίνουν σε φασιστικά καλούπια, για να κοντύνουν και να έρθουν στο μπόι πολιτικών ερπετών που γεννάν το αυγό του φιδιού.
Σκύβοντας να φιλήσει το μεγάλο Τούρκο αντίπαλό του ο Λεωνίδης ύψωσε ανάστημα -κι ας είναι μόλις μερικούς πόντους πιο ψηλός από τον Ηρακλή τσέπης- στην πραγματικότητα σε όσους υψώνουν δάχτυλο στη νοημοσύνη μας. Σε αυτούς που μπορεί να θεωρούν μάγκα τον (κάθε) Χιμένεθ και το δάχτυλό του στην αντίπαλη κερκίδα, και προδότη αυτόν που τους υποκλίνεται και τους φιλάει. Και απλώνουν το εθνικιστικό τους δηλητήριο στον αθλητισμό, που δε γνωρίζει σύνορα.

ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΓΟ ΚΟΣΜΟ

ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΓΟ ΚΟΣΜΟ: ΕΚΠΟΜΠΗ 48η
(Ραδιοφωνική εκπομπή από  τους 904 - Αριστερά στα FM)

 Ο Νικόλαος Κάλας και η Διαδήλωση Αυτών Που Απ' Τα Υπόγεια Προς Το Μέλλον Ξεχύνονται

Και τα βήματα σμίγουν // και τα χέρια υψώνονται //
και οι φωνές δυναμώνουν // της Διαδήλωσης το σώμα
συγκροτείται // και φωτίζει // σαν ένα εκατομμύριο
λαμπτήρες μαζί // τη σπαραγμένη //
απ' την αρρώστια της πόλη

Και αρχίζει μεταφορά οργανική:

οι λεωφόροι γίνονται αρτηρίες // φουσκώνει
η διαμαρτυρία // και οι αρχές αποφασίζουν
αφαίμαξη // μας σκοτώνουν // σαν σκυλιά
μας σκοτώνουν // πλημμυρίζει
η διαδήλωση // με κόκκινο αίμα //
σπασμοί του τοκετού // ενός
μέλλοντος κόκκινου

Βολταίρος: «Τσακίστε την αχρεία»!

Κατιούσα

Στις 21 του Νοέμβρη 1694 γεννήθηκε στο Παρίσι ο Γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος και ιστορικός Βολταίρος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μαρί Φρανσουά Αρουέ κι ο πατέρας του συμβολαιογράφος.
Το 1717 φυλακίστηκε στη Βαστίλη για ένα επίγραμμα που έγραψε εναντίον του αντιβασιλέα. Το 1726 εξορίστηκε στην Αγγλία. Οι εντυπώσεις του απεικονίζονται στα «Φιλοσοφικά γράμματα» (1733), όπου έδειξε ότι το κοινωνικό καθεστώς στην Αγγλία υπερέχει του γαλλικού, όπου κυριαρχεί η απολυταρχία. Η γαλλική βουλή καταδίκασε το έργο να καεί (1734).
Δέκα χρόνια έζησε στον οίκο του μαρκησίου ντυ Σατελέ. Το 1745 ήταν έμπιστος του Λουδοβίκου ΙΕ’ και το 1750 – 53 του βασιλιά Φρειδερίκου Β’ της Πρωσίας. Το 1754 εγκαταστάθηκε κοντά στη Γενεύη, αλλά δεν τον ικανοποιούσε η πρωτοπόρα καλβινική δημοκρατία (Καλβινισμός). Από το 1758 έμεινε στο αγρόκτημα του Φερνέ, στα σύνορα Γαλλίας και Ελβετίας.
Τα λόγια του «τσακίστε την αχρεία» (δηλαδή την Καθολική Εκκλησία), είναι το σύνθημα του Βολταίρου αυτά τα χρόνια. Τα έργα του είναι αφιερωμένα στην πάλη εναντίον της θρησκευτικής αδιαλλαξίας και του σκοταδισμού. Υπερασπιζόταν τα θύματα του θρησκευτικού φανατισμού (υπόθεση Κάλας, 1762). Κατά τη δεκαετία 1760 – 70 παράλληλα με το ιδανικό της πεφωτισμένης δεσποτείας ο Βολταίρος προώθησε το ιδανικό της δημοκρατίας ως τον πιο ορθολογιστικό τύπο κρατικού συστήματος (Δημοκρατικές ιδέες, 1762).
Ο Βολταίρος υπήρξε ο πιο λαμπρός εκφραστής της προοδευτικής κοινής γνώμης της Ευρώπης. Το Φερνέ έγινε τόπος προσκυνήματος. Οι μονάρχες της Ευρώπης ήταν αναγκασμένοι να υπολογίζουν τον Βολταίρο: Η Αικατερίνη Β’, ο Φρειδερίκος Β’, ο Γουσταύος Γ’ κ.ά. επιδίωκαν τη φιλία του. Η επιστροφή του στο Παρίσι το Φεβρουάριο του 1778 μετατράπηκε σε θρίαμβο του συγγραφέα.
Στις φιλοσοφικές αντιλήψεις του ο Βολταίρος ήταν οπαδός του Τζ. Λοκ και του I. Νεύτωνα. Ο Βολταΐρος αν και ερμήνευε υλιστικά τη φύση, δεν ήταν ωστόσο αντίθετος με την ιδέα του Θεού ως πρώτη αιτία, πού έθεσε σε κίνηση την ύλη και της έδωσε την ικανότητα να αισθάνεται και να σκέπτεται. Έβλεπε τη θρησκεία σαν χαλινό ηθικής και κοινωνικής ανάγκης, απαραίτητη για την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας και της κοινωνικής τάξης. Αν και συμπαθούσε το λαό, αισθανόταν φόβο μπροστά στο κίνημα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων και αντιλαμβανόταν την κοινωνική αλλαγή ως «επανάσταση εκ των άνω», πραγματοποιούμενη με το μορφωμένο μονάρχη για το συμφέρον του έθνους.
Οι ιστορικές μελέτες: Ο αιώνας του Λουδοβίκου ΙΔ’ (εκδ. 1751 και 1768), Δοκίμιο για τα ήθη του λαού (εκδ. 1 756), Ιστορία της Ρωσικής αυτοκρατορίας επί της βασιλείας του Μεγάλου Πέτρου (εκδ. 1759-63) υπήρξαν σπουδαίος σταθμός στην ευρωπαϊκή ιστοριογραφία. Ο Βολταίρος έδινε ιδιαίτερη προσοχή όχι στους βασιλιάδες και στρατηλάτες, αλλά στην ιστορία των ίδιων των λαών, στα ήθη και έθιμά τους, στον πολιτισμό. Απορρίπτοντας την ιδέα της θείας πρόνοιας, προώθησε την αρχή της προοδευτικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, αντιλαμβανόμενος όμως την πρόοδο αφηρημένα και ιδεαλιστικά.
Στην αισθητική και δραματουργία ο Βολταίρος συνέχισε την παράδοση του κλασικισμού του 17ου αιώνα. Στις τραγωδίες του υπάρχει επίκαιρη πολιτική και φιλοσοφική σκέψη. Ενδεικτική είναι η τραγωδία «Φανατισμός» ή «Μωάμεθ ο προφήτης» (1742), όπου οι χαρακτήρες και η υπόθεση υποτάσσονται στην ιδέα της αποκάλυψης του εγκληματικού ρόλου της εκκλησίας και του θρησκευτικού φανατισμού. Οι τραγωδίες «Βρούτος» (γράφτηκε 1730, εκδ. 1731), «Θάνατος του Καίσαρα» (1735) διαπνέονται από τυραννομάχο πνεύμα και προοιωνίζουν τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση.

Βολταίρος – Φρανσουά Μαρί Αρουέ (1694-1778)

Άλλη τάση της δραματουργίας του Βολταίρου είναι η υπεράσπιση των φυσικών δικαιωμάτων της ανθρώπινης προσωπικότητας (Ζαΐρα, παίχτηκε το 1732, Αλζίρα ή Αμερικανοί, 1736). Ο «Ταγκρέδος» (παίχτηκε το 1760) συνδέεται με το ενδιαφέρον του για τον Σαίξπηρ. Εδώ ο Βολταίρος χρησιμοποιεί την αρχή της «φύσης» και της «ελευθερίας», αλλά δεν μπορεί να παραδεχθεί τον Σαίξπηρ επειδή τον θεωρεί «μεγαλοφυΐα χωρίς κανόνες», «αγρίμι» που παραβιάζει την καλλιτεχνική ουσία και το μέτρο.
Ο Βολταίρος στο επικό ποίημα «Ερρικιάδα» (1728), αφιερωμένο στο Γάλλο βασιλιά Ερρίκο Δ’ επικρίνει τη φεουδαρχική αναρχία και θεμελιώνει το ιδανικό της πεφωτισμένης δεσποτείας. Οι αρχαίοι θεοί αντικαταστάθηκαν εδώ από τεχνητές αλληγορικές μορφές του φανατισμού, της διχόνοιας, της αγάπης. Στο σατιρικό έπος «Η παρθένος της Ορλεάνης» με ηρωίδα τη Ζαν ντ’ Αρκ, ο Βολταίρος αφαιρεί το φωτοστέφανο από το θρησκευτικό μύθο για την άγια σώτειρα της Γαλλίας και ειρωνεύεται σαρκαστικά τη θρησκεία και τον κλήρο.
Ο λυρισμός του Βολταίρου έχει την κατεύθυνση της ονομαζόμενης «ελαφράς ποίησης», ξεχωρίζει για την εκλεπτυσμένη κομψότητα, όπου εισχωρούν επικούρεια, και κάποτε και αντικληρικά μοτίβα. Πάνω σε αφηρημένα φιλοσοφικά θέματα είναι γραμμένα τα έργα: Συλλογισμοί σέ στίχους για τον άνθρωπο (1738), Ποίημα για το φυσικό νόμο (1756), και Ποίημα για την καταστροφή της Λισσαβώνας (1756), όπου αμφισβητείται η θεωρία του Λάιμπνιτς γιά τήν προκαθορισμένη αρμονία.
Μεγαλύτερη σημασία στην καλλιτεχνική κληρονομιά του Βολταίρου έχουν τα φιλοσοφικά διηγήματα: Τύχη (1748), Μέμνων ή ’Ανθρώπινη Σοφία (1747), Μικρομέγαλος (1752), Πριγκίπισσα της Βαβυλώνας (1768). Το περιεχόμενο αυτών των διηγημάτων δεν είναι η ατομική ζωή των ηρώων, αλλά η φιλοσοφική ιδέα η οποία άφορά όλο τον κόσμο, τα προβλήματα «παγκόσμιας κακίας». Βασική θέση σε αυτά κατέχει η κριτική του κοινωνικού κατεστημένου ο σατιρικός χλευασμός της Εκκλησίας των δικαστηρίων και της βασιλικής Εξουσίας. Απομυθοποιώντας τη φιλοσοφία της αισιοδοξίας (ιδίως στο έργο Καντίντ (Candide), όπου τώρα βλέπει τη δικαίωση του υπάρχοντος κοινωνικού κακού), ο Βολταίρος δε χάνει την πίστη στή δυνατότητα αλλαγής του κόσμου και η φράση του «πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας» είναι το φιλοσοφικό συμπέρασμα – σύνθημα για δραστηριοποίηση όλων μαζί και καθενός χωριστά.
Ασκώντας κριτική στα ελαττώματα του πολιτισμού από τη σκοπιά του ανθρώπου της φύσης (κυρίως στο διήγημα Αγαθούλης) ο Βολταίρος δεν καλούσε τους ανθρώπους να γυρίσουν στην απλότητα που χάθηκε πια, όπως ο Ζ. Ζ. Ρουσσώ, αλλά συνέχιζε να στηρίζει ελπίδες στην ανάπτυξη της κοινωνίας. Χρησιμοποιώντας περιπετειώδη τυχοδιωκτική θεματολογία, ανατολίτικη εξωτική, φανταστική, ο Βολταίρος δημιούργησε ιδιαίτερη τέχνη σκέψης, όπου πίσω από τη σύγκρουση προσώπων βρίσκεται η σύγκρουση ιδεών και η ανάπτυξη της υπόθεσης υποτάσσεται στή λογική των φιλοσοφικών θέσεων. Η επίδραση του Βολταίρου στην ανάπτυξη του διαφωτισμού ήταν πολύ σημαντική.
Έφυγε από τη ζωή στις 30 του Μάη 1778.

Η «Μαύρη Παρασκευή» δεν είναι γιορτή, είναι καφρίλα εργοδοτική – καταναλωτική

Κατιούσα

Λάβαμε και δημοσιεύουμε ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής:
Με περίσσια περηφάνια η αλυσίδα πολυκαταστημάτων public, μέσα από μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια, ενημερώνει το καταναλωτικό κοινό ότι στις 24/11, μετά την περσινή πετυχημένη για την εταιρεία διοργάνωση, φέρνει για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα τη “black Friday”, μια ημέρα προσφορών στα πρότυπα του εξ Αμερικής προερχόμενου θεσμού. Η πρωτοβουλία αυτή (ή μάλλον το ρεσιτάλ ασυδοσίας) του public φαίνεται ότι έχει βρει αρκετούς μιμητές, καθώς ολοένα και περισσότερες εταιρείες προχωρούν στην οργάνωση «Μαύρης Παρασκευής». Ωστόσο, όπως είχαμε επισημάνει και πέρσι, αξίζει να ψάξει κανείς λίγο παραπάνω τί πραγματικά σημαίνει αυτή η “black Friday” τόσο σε σχέση με τις καταναλωτικές συνήθειες που διαμορφώνει, όσο και σε σχέση με τη δοκιμασία που συνιστά για τους εργαζόμενους στα καταστήματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις χαοτικές καταστάσεις που διαμορφώνονται μέσα στα καταστήματα (στο διαδίκτυο υπάρχουν άπειρα σχετικά videos) ή ακόμα και τους θανάτους και τους τραυματισμούς που έχουν συντελεστεί και σχετίζονται με αυτή (10 και 105 αντίστοιχα τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ – βλ. http://blackfridaydeathcount. com/). Οι καταναλωτές, που μπορεί να περιμένουν και ώρες έξω από τα μαγαζιά για να προλάβουν τις προσφορές, καταλήγουν να ποδοπατιούνται και να πλακώνονται κυριολεκτικά μεταξύ τους. Και βέβαια η μανία τους παίρνει σβάρνα και τους εργαζόμενους, που πέρα από τον υψηλό και εντατικοποιημένο φόρτο εργασίας που τους επιβάλλεται στο πλαίσιο της “black Friday”, έχουν να εξυπηρετήσουν-αντιμετωπίσουν τους λυσσασμένους καταναλωτές. Μάλιστα, το 2008 ένας 34χρονος εργάτης της Wal-Mart έχασε τη ζωή του, όταν ποδοπατήθηκε κυριολεκτικά από 200 περίπου καταναλωτές.
Αυτός είναι λοιπόν ο θεσμός που με τόση περηφάνια τα public έφεραν στην Ελλάδα, και τόσες άλλες εταιρείες, όπως το Πλαίσιο, έσπευσαν να υιοθετήσουν. Προφανώς,αυτό το κρούσμα εργοδοτικής καφρίλας δεν αποτελεί μια εξαίρεση. Είναι μια πτυχή -και μάλιστα κάπως «μαύρη»- της συνολικής επίθεσης των εργοδοτών και του καπιταλιστικού συστήματος απέναντι στα εργατικά μας συμφέροντα και δικαιώματα, τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας. Έρχεται να συμπληρώσει την όλη δυσχερή κατάσταση που βιώνουμε, με τους μισθούς-ψίχουλα ή και τη μη καταβολή δεδουλευμένων, τις απολύσεις και την ανεργία, την εργασιακή επισφάλεια, τις ατομικές συμβάσεις, την εντατικοποίηση, τις απλήρωτες υπερωρίες, τη δουλειά τις Κυριακές, την απόπειρα κατάργησης θεσμοθετημένων για τον κλάδο μας αργιών όπως η 2η Γενάρη και του Αγίου Πνεύματος, την ορθοστασία…
Κι αν εμείς σαφώς και δεν έχουμε κάποιο ζήτημα με τις «καλές τιμές», μιλώντας για τις «ευκαιρίες» που προσφέρει το public στο πλαίσιο της “black Friday” (και μάλιστα σε μια περίοδο που σημειώνει κερδοφορία), ο νους μας πάει αυτόματα στους «μισθούς-ψίχουλα» που προσφέρονται στους συναδέλφους μας. Φαίνεται ότι για την εργοδοσία των public οι «καλές τιμές» πάνε πακέτο με την κακή-εξευτελιστική τιμή της δουλειάς των εργαζομένων της. Από την πλευρά μας δε θα σταματήσουμε να καταδεικνύουμε την εργοδοτική ασυδοσία και να προσπαθούμε να βάλουμε ένα φρένο σε αυτήν.

Η φαντασία των αφεντικών στο πεδίο της εργασιακής εκμετάλλευσης είναι αχαλίνωτη. Κάπως έτσι μας προέκυψε και η «Μαύρη Παρασκευή». Και κάπως έτσι θα δούμε στη συνέχεια και άλλα αντίστοιχα events να έρχονται κατά πάνω μας. Από την άλλη, παρατηρώντας την όλη αυτή κατάσταση και την επίδρασή της στο καταναλωτικό κοινό, βλέπουμε το πως αυτό επιζητά ολοένα και «πιο προχωρημένες καταναλωτικές εμπειρίες» και το πως έρχονται τα αφεντικά να ανατροφοδοτήσουν-ενισχύσουν την «ανάγκη» του αυτή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των «εμπειριών κατανάλωσης» είναι οι «λευκές νύχτες» (που ανά περιοχή και χρονική συγκυρία εμφανίζονται και ως «κόκκινες νύχτες» ή και ως ”love nights”). Πρόκειται για ένα ακόμα άθλιο θεσμό, που βαφτίζεται «γιορτή» και στο πλαίσιο του οποίου τα αφεντικά επιχειρούν το ξεχείλωμα του ωραρίου και διαμορφώνουν μια ακόμα καταναλωτική αρένα για αποκτηνωμένους πελάτες και ταλαίπωρους εμποροϋπάλληλους. Πρόκειται για έναν ακόμα θεσμό στον οποίο έχουμε έμπρακτα σταθεί ενάντια μέχρι σήμερα και τον οποίο είμαστε αποφασισμένοι να μπλοκάρουμε ολοκληρωτικά, είτε γίνεται υπό καθεστώς παρανομίας (όπως σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας), είτε γίνεται κάτω από ένα «πέπλο νομιμότητας».
Και πόσο λυπηρό (αν και απόλυτα εξηγήσιμο) είναι να βλέπεις τόσους πολλούς ανθρώπους να προετοιμάζονται να αγωνιστούν για να «κατακτήσουν» τις προσφορές για ηλεκτρονικές συσκευές ή και για video games, ενώ την ίδια ώρα είτε απέχουν ολοκληρωτικά, είτε κάνουν διαρκώς βήματα πίσω από τον ταξικό-κοινωνικό αγώνα για το δικαίωμα της εξασφάλισης των μέσων για μια αξιοπρεπή ζωή.
Από την πλευρά μας, ως εργατικό σωματείο, είμαστε σε επιφυλακή, ώστε να κινηθούμε με κάθε τρόπο, δηλαδή τόσο κινηματικά όσο και νομικά, προκειμένου να μπλοκάρουμε κάθε επιδίωξη για ξεχείλωμα του ωραρίου πέραν του «νόμιμου». Σε κάθε περίπτωση, αναμένουμε πως, όπως γίνεται και στις ΗΠΑ και αλλού, πολύ σύντομα η «Μαύρη Παρασκευή» θα σημαίνει και δουλειά από τα άγρια χαράματα μέχρι τα επίσης άγρια μεσάνυχτα.
Απευθυνόμενοι στους συναδέλφους μας θα θέλαμε να τους προτρέψουμε να μην κάνουν τίποτε παραπάνω από τις συμβατικές τους υποχρεώσεις και με κάθε τρόπο να γίνει σαφές ότι εμείς οι εργαζόμενοι αρνούμαστε να γίνουμε τα θύματα ή οι θηριοδαμαστές στην καταναλωτική αρένα που στήνουν τα αδίστακτα αφεντικά.
Παράλληλα, καλούμε την εργοδοσία των public και κάθε άλλου καταστήματος που οργανώνει «Μαύρες Παρασκευές» να δώσει ένα τέλος σε αυτά τα κρούσματα. Και σε κάθε περίπτωση τους καθιστούμε υπεύθυνους για όποια προβλήματα προκύψουν, ιδίως στους συναδέλφους μας.
Τέλος, απευθυνόμενοι προς τους καταναλωτές δεν μπορούμε παρά να τους ζητήσουμε να αντιληφθούν και τη δική τους ευθύνη για τις χαοτικές-επικίνδυνες καταστάσεις που διαμορφώνονται τόσο στις “black Fridays”, όσο και σε άλλες στιγμές κοσμοπλημμύρας μέσα στα μαγαζιά. Και τους σημειώνουμε ότι εμείς οι εργαζόμενοι δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε τα προϊόντα της κανιβαλιστικής κατανάλωσης.
ΟΙ «ΜΑΥΡΕΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ» ΤΩΝ ΑΔΗΦΑΓΩΝ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟΚΤΗΝΩΜΕΝΩΝ-ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Παρά τα όσα λέγοντα

Άμεσα...

Παρά τα όσα λέγονται τις μέρες αυτές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δείχνει φοβερά «αντανακλαστικά» σε ό,τι αφορά τις λεγόμενες «φυσικές» και άλλες καταστροφές. Οχι βέβαια για να προστατεύσει τα λαϊκά στρώματα από τα εγκλήματα που προκαλεί το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, αφού και η ίδια το υπηρετεί. Αντίθετα, τα αντανακλαστικά της αφορούν το πώς - σαν έτοιμη από καιρό - αξιοποιεί τα εγκλήματα αυτά και πατάει πάνω τους, για να προωθήσει «αναδιαρθρώσεις» που ζητάει διακαώς το κεφάλαιο. Να προωθήσει δηλαδή παραπέρα την αντιλαϊκή πολιτική που τσακίζει με όλους τους τρόπους την εργατική τάξη και το λαό. Ενα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το ναυάγιο του «Αγία Ζώνη ΙΙ» τον περασμένο Σεπτέμβρη. Τι έκανε η κυβέρνηση; Αξιοποίησε το ναυάγιο, που γέμισε μαζούτ τον Σαρωνικό, για να προωθήσει νομοθεσία που καταργεί και τους όποιους ελέγχους έκανε το κράτος, περνώντας εξολοκλήρου την έκδοση πιστοποιητικών αξιοπλοΐας στους ιδιωτικούς νηογνώμονες. Μάλιστα, αναποδογυρίζοντας προκλητικά την πραγματικότητα, ισχυρίζεται ότι «το κράτος αναλαμβάνει τον έλεγχο των νηογνωμόνων» και ότι αυτό είναι που θα προστατεύσει την ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα, το περιβάλλον, την υγεία των λαϊκών στρωμάτων.

Δεν τους πέρασε...

Στη μεγαλειώδη πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, την περασμένη Παρασκευή, ξεχωριστή ήταν η παρουσία αγωνιστών και κομμουνιστών φαντάρων

Μαζική και μαχητική ήταν η παρουσία του λαού και της νεολαίας της Αθήνας στα μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στη διαδήλωση προς την αμερικάνικη πρεσβεία, ενάντια σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, με αφορμή τη μέρα του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου. Για μια ακόμη χρονιά εκφράστηκε η αντίθεση για την παραπέρα εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ενάντια σε άλλους λαούς. Διαλάλησαν συνθήματα που φώναζε ο λαός μας την περίοδο της χούντας: «Εξω οι ΗΠΑ, οι βάσεις, έξω το ΝΑΤΟ», καθώς και συνθήματα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Στη μεγαλειώδη πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, ξεχωριστή ήταν η παρουσία αγωνιστών φαντάρων και κομμουνιστών, των στρατευμένων παιδιών του λαού μας, μαζί με τα πανό των αποστράτων των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Βάδισαν μαζί με το λαό βροντοφωνάζοντας «Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά, έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά» και «Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».
Και σ' αυτή την επέτειο, οι κάθε λογής προβοκάτορες έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να αλλοιώσουν τον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό που έχουν οι εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου. Φασίστες και μισθοφόροι μυστικών υπηρεσιών έχουν αναλάβει εργολαβικά να βάλουν εμπόδια στις εκδηλώσεις και διαδηλώσεις του λαού μας και της νεολαίας. Ιδιαιτέρα επιδιώκουν, όλοι αυτοί, να καταργηθεί η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Αλλωστε προσπαθούν δεκαετίες τώρα, κάθε χρόνο. Δεν τους έχει περάσει, δεν τους πέρασε και φέτος, δεν τα κατάφεραν, δεν θα τα καταφέρουν. Αποτελούν εργαλείο του συστήματος και βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Είναι εχθροί του λαϊκού κινήματος και χρειάζεται απομόνωση.
Για μια ακόμη χρονιά, η επέτειος του Πολυτεχνείου αποτέλεσε αφορμή για να δείξουν ότι είναι σάρκα από τη σάρκα της χούντας. Γι' αυτό και οι διαδηλωτές φώναζαν το σύνθημα «Βασανιστές της χούντας, τώρα χρυσαυγίτες, όπλο του συστήματος είναι οι φασίστες». Ιδού τι λένε και οι φασίστες, σε διάφορες φασιστικές - εμετικές σελίδες: «Δεν υπήρχε στρατιωτικό καθεστώς», «Η άεργη "γενιά του Πολυτεχνείου" κατέστρεψε την Ελλάδα». Μέχρι και οι φασίστες στην Κύπρο, σε ποδοσφαιρικό αγώνα ανάρτησαν πανό που έλεγε «Πολυτεχνείο 1973 - 2017, 44 χρόνια ψέματα».
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί ήταν στοιχισμένοι και επέβαλαν μουγκαμάρα για το περιεχόμενο του ξεσηκωμού. Αντίθετα, αφιέρωσαν αρκετό χρόνο προβάλλοντας τη δράση ορισμένων απόντων από το Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του '73, που στήνουν το γνωστό σκηνικό κάθε χρόνο στα Εξάρχεια.
Συνεχίζουμε.
Να δυναμώσει η πάλη του λαού ενάντια σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, κόντρα στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και τις λυκοσυμμαχίες της.

«Πυλώνας» εξαπάτησης

Ως «βήμα» προς την «Ευρώπη των κοινωνικών δικαιωμάτων» προβάλλεται από την κυβέρνηση το αποτέλεσμα της «Κοινωνικής Συνόδου» των ηγετών κρατών της ΕΕ, στο Γκέτεμποργκ, την περασμένη Παρασκευή.
Βεβαίως, όταν οι εργαζόμενοι ακούν την ΕΕ και τα επιτελεία της να μιλάνε για «κοινωνικά δικαιώματα», καταλαβαίνουν από την πείρα τους ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα».
Αλλωστε, τα 20 σημεία στα οποία κατέληξε η Σύνοδος, στην ουσία επιβεβαιώνουν ότι ο «Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων» (ΕΠΚΔ) είναι άλλο ένα εργαλείο κατοχύρωσης της ευελιξίας στην αγορά εργασίας της ΕΕ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όμως, έχει αποδειχθεί «μανούλα» στο να κάνει το μαύρο άσπρο, να καλλιεργεί κάλπικες προσδοκίες στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, για να τους κρατάει δεσμευμένους στο στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Στο παραμύθι λοιπόν της «δίκαιης ανάπτυξης», η κυβέρνηση επιστρατεύει και όσα συζητήθηκαν στην «Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής», μεταξύ αυτών και τις δεσμεύσεις για δήθεν «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων».
Κυβέρνηση και ΕΕ σκόπιμα βάζουν μπροστά τον όρο «συλλογικές διαπραγματεύσεις» και αφήνουν σε δεύτερο πλάνο τις «συλλογικές συμβάσεις», επειδή η επαναφορά τους δεν είναι ούτε στα άμεσα, ούτε στα πιο μακροπρόθεσμα σχέδιά τους. Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε αναπροσαρμογή γίνει στην εργατική νομοθεσία, δεν πρόκειται να φέρει ανάκτηση απωλειών, αλλά θα είναι κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, η Κομισιόν θέτει δύο προϋποθέσεις για την επαναφορά των «συλλογικών διαπραγματεύσεων». Αφενός, «κοινωνικοί εταίροι» να μπορούν να συμφωνήσουν και σε μειώσεις μισθών, όταν το επιβάλλει η οικονομική συγκυρία. Αφετέρου, να διατηρηθεί η διαφοροποίηση στους μισθούς για τους νέους εργαζόμενους, προκειμένου να ευνοείται τάχα η είσοδός τους στην αγορά εργασίας.
Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η επαναφορά των «συλλογικών διαπραγματεύσεων» νοείται από την κυβέρνηση και την ΕΕ ως ενίσχυση και διεύρυνση του «κοινωνικού διαλόγου», που θα γίνεται βέβαια με κριτήριο τη θωράκιση και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτά περιγράφονται άλλωστε και σε όλα τα κείμενα που υπογράφουν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τους εταίρους τους σε ΕΕ - ΔΝΤ.
Επίσης, στον ΕΠΚΔ, που χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση ως «πρόταγμα των κοινωνικών προτεραιοτήτων» της ΕΕ, σημειώνεται ανάμεσα σε άλλα ότι «προάγει την πολυμορφία των εργασιακών σχέσεων» και ότι ο κατώτατος μισθός πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το «επίπεδο παραγωγικότητας». Επίσης, ότι οι μισθοί καθορίζονται «υπό το πρίσμα των εθνικών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών...». Γίνεται δηλαδή καθαρό ότι η στρατηγική του κεφαλαίου υπαγορεύει τη γενίκευση της «ευελιξίας» και την «προσαρμογή» της τιμής της εργατικής δύναμης στις «αντοχές» της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας.
Προς επίρρωση των παραπάνω, ο ΣΕΒ δεν έχει πάψει να επαναλαμβάνει ότι «βέλτιστη πρακτική» συνιστά η γενίκευση των επιχειρησιακών συμβάσεων και πως ούτε συζήτηση δεν πρέπει να γίνεται για επαναφορά της εργατικής νομοθεσίας στην προ κρίσης κατάσταση, κάτι για το οποίο έχει δεσμευτεί και η κυβέρνηση, με την υπογραφή του 3ου μνημονίου. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και τα αντεργατικά «προαπαιτούμενα» που τώρα ετοιμάζεται να ψηφίσει.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι το περιβόητο «κεκτημένο» της ΕΕ, που επαναλαμβάνει ο Αλ. Τσίπρας, είναι ένα και το εξής: Η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της μεγιστοποίησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και αυτό το «κεκτημένο» απαιτεί διαρκώς φθηνότερη εργατική δύναμη και ένταση της εκμετάλλευσης, με ένα πλέγμα νόμων, κατευθύνσεων και οδηγιών που περιλαμβάνει ρυθμίσεις από τον κατώτερο μισθό μέχρι το ωράριο εργασίας και την Κοινωνική Ασφάλιση, κατοχυρώνοντας ακριβώς αυτή τη στρατηγική στόχευση.
Γι' αυτό χρειάζεται οι εργαζόμενοι, με οργανωμένη πάλη μέσα από τα συνδικάτα, να αντιπαραβάλουν το δικό τους «πλέγμα» διεκδικήσεων, που αποτυπώνεται και στην πάλη για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, βάζοντας πλάτη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να αγωνιστούν για αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερους όρους δουλειάς, για κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, παλεύοντας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Ποιοι ενοχλούνται από το αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα του Πολυτεχνείου;

Η ελπιδοφόρα συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων και νέων στην αντιιμπεριαλιστική πορεία του Πολυτεχνείου, τα μαζικά και μαχητικά μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που έδωσαν για άλλη μια χρονιά τον τόνο, αποτέλεσαν απάντηση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που λίγες μέρες πριν, με το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, ανέλαβε νέες δεσμεύσεις εμπλοκής της χώρας στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Που «ξέπλενε» τον Τραμπ και τη δολοφονική πολιτική των ΗΠΑ, που μιλούσε για «κοινές δημοκρατικές παραδόσεις» όταν είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ στήριξαν την επιβολή της χούντας στην Ελλάδα, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο κ.λπ. Που δρομολογεί, με τη στήριξη των άλλων αστικών κομμάτων, τη δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη κ.α. Είναι φανερό από τις εξελίξεις ότι κάποιοι ήθελαν και θέλουν να βγάλουν από την ατζέντα αυτά τα σοβαρά ζητήματα...

***

Η συμμετοχή στην πορεία αποτέλεσε απάντηση και σε όσους, υλοποιώντας ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, προσπάθησαν να εμποδίσουν τον αγωνιστικό εορτασμό της εξέγερσης. Δηλαδή σε μια ολιγομελή ομάδα που, χωρίς να έχει καμία σχέση με το φοιτητικό, μαθητικό, γενικότερα με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, έβαλε την Τετάρτη το πρωί λουκέτα στις πύλες του Πολυτεχνείου. Αποτέλεσμα των ενεργειών τους ήταν να ακυρωθούν επισκέψεις μαθητών για να τιμήσουν τον λαϊκό ξεσηκωμό και να μάθουν για τις ηρωικές μέρες της εξέγερσης. Ακόμα, δεν μπόρεσαν να καταθέσουν τα στεφάνια τους οι φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, καθώς οι συγκεκριμένοι, σε ρόλο «τσεκαδόρου», αποφάσιζαν ποιος θα μπαίνει και ποιος όχι, έχοντας, όπως φαίνεται και από τα κείμενά τους και τις αντιδράσεις τους, ως βασικό στόχο το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Η ίδια ομάδα, σε αγαστή συνεργασία με τις επίσημες δυνάμεις κρατικής καταστολής, έστησε για άλλη μια χρονιά το γνωστό σκηνικό «επεισοδίων», όπως πάντα πάνω στην ώρα για τα δελτία ειδήσεων, που έψαχναν αφορμή για να θάψουν άλλη μια μεγαλειώδη κινητοποίηση. Αποτέλεσμα των επεισοδίων ήταν και ο σοβαρός τραυματισμός της δικηγόρου από φωτοβολίδα.

***

Κάπως έτσι βγήκε από τη δύσκολη θέση κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που λίγες μέρες μετά το πολιτικό στριπτίζ ξεφτίλας στον Τραμπ, θα έπρεπε να βρεθεί στο Πολυτεχνείο για να «τιμήσει» - για όσους ακόμα τον πιστεύουν - την εξέγερση. Είναι επίσης βέβαιο ότι όσοι ενοχλούνται από τον εορτασμό, έτριβαν τα χέρια τους βλέποντας την εικόνα του άδειου από κόσμο Πολυτεχνείου. Εκθετοι είναι, όμως, και όσοι νομιμοποίησαν αυτήν την ομάδα. Το ΝΑΡ για παράδειγμα, την Τετάρτη, τους θεωρούσε «ομάδες παρακρατικών» που προσφέρουν «την καλύτερη υπηρεσία στα αφεντικά τους, που δεν είναι άλλος από το κράτος, την κυβέρνηση και την Αμερικάνικη Πρεσβεία». Την Πέμπτη το απόγευμα, όμως, δεν είχε πρόβλημα, μαζί με τις υπόλοιπες συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες ομάδες, να συνδιαλέγονται μαζί τους, νομιμοποιώντας τους ως «μέρος» του κινήματος, και όταν τελικά πήραν την άδειά τους για να μπουν στο Πολυτεχνείο, να τους ανέχονται σε ρόλο οργανωτή και να στήνουν όλοι μαζί έναν εορτασμό - καρικατούρα, που, όπως είναι λογικό, καμία ανταπόκριση δεν βρήκε από τη νεολαία της Αθήνας.

***

Φέτος ήταν η πρώτη ίσως χρονιά που από τόσες φαινομενικά διαφορετικές αφετηρίες γράφτηκε ότι πρέπει να σταματήσει να τιμάται το Πολυτεχνείο. Αναφέρουμε ενδεικτικά:
-- «Είχε χάσει πια κάθε νόημα ο εορτασμός. (...) Ηταν κάτι σαν λειτουργία στην εκκλησία. Τελικά, όμως, ήταν τόσο απλό να τελειώνουμε με την τελετουργία του Πολυτεχνείου; (...) Ετσι φαίνεται, εφόσον το Πολυτεχνείο μείνει στα χέρια των αναρχικών» (Στέφανος Κασσιμάτης, «Καθημερινή»).
-- «Σκέφτομαι πως ιδανικός εορτασμός του Πολυτεχνείου θα ήταν απλά (...) ο μη εορτασμός, χωρίς τα εκτός τόπου, εκτός χρόνου και εκτός συγκυρίας αντιαμερικανικά συνθήματα» (άρθρο στην «Huffington Post»).
-- «Οι καταθέσεις στεφάνων στον χώρο (...) του Πολυτεχνείου (...) έχουν καταντήσει μια ανούσια εκδήλωση (...). Θα αρκούσε η απλή αναφορά στα γεγονότα και στις αξίες της Δημοκρατίας, σε μία ώρα μαθήματος (...). Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να πάψει να πραγματοποιείται η πορεία» (άρθρο στην ιστοσελίδα «protagon.gr»).
-- Από κοντά οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές», σε σάιτ των οποίων διαβάζουμε ότι «μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τελείωσε και η Μεταπολίτευση και το Πολυτεχνείο της». Σταθερή και η αντι-ΚΚΕ στόχευση, ακόμα και από κάποιους που γράφουν ότι θλίβονται με την απαξίωση του εορτασμού, αλλά κυρίως ενοχλούνται από την παρουσία της ΚΝΕ, η οποία δήθεν καπηλεύεται την εξέγερση, ενώ το '73 δεν ...«ήταν εκεί».

***

Ολοι αυτοί εκφράζουν το ίδιο πράγμα: Την επιθυμία της αστικής τάξης, της κυβέρνησης, της αμερικάνικης πρεσβείας να πάψει να τιμάται το Πολυτεχνείο με το αντιιμπεριαλιστικό του μήνυμα, να μην γίνεται η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία (κάτι που έχουν επιδιώξει και στο παρελθόν), να πάψει να εμπνέει χιλιάδες νέους και νέες που απείχαν πολύ από το να ζήσουν τα γεγονότα. Μάλλον έτσι εξηγείται και η μανία κάποιων να σβήνουν με μεγάλη σχολαστικότητα τα συνθήματα «έξω αι ΗΠΑ», «έξω το ΝΑΤΟ» από το Πολυτεχνείο, όπως έγινε δύο φορές τις τελευταίες μέρες. Ολοι αυτοί βρήκαν τείχος, καθώς η πορεία έγινε και ήταν μαζική. Εξω από την αμερικάνικη πρεσβεία ακούστηκαν για μια ακόμη χρονιά από χιλιάδες στόματα, όχι αυτά που θα ήθελαν να ακουστούν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, ο Τζέφρι Πάιατ και οι κύριοι αρθρογράφοι, αλλά συνθήματα ενάντια στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στην εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτούς. Συνθήματα και αιτήματα που οι εξελίξεις επιβάλλουν να είναι σταθερά στην προμετωπίδα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Οσο και αν ενοχλούνται η αστική τάξη, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της...

Π. Κ.