Το τρίγωνο των Βερμούδων

 Το τρίγωνο των Βερμούδων

Συνεχίζουμε την αφήγηση από το σημείο όπου είχαμε διακόψει τις προάλλες, για να δούμε πιο αναλυτικά κάθε πλευρά αυτού του τριγώνου και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της καθεμιάς.

Η περίπτωση της λιβύης υπάγεται στις λεγόμενες ειρηνικές επαναστάσεις της αραβικής άνοιξης, που προφανώς δεν έφεραν καμία σοβαρή αλλαγή σε επίπεδο κοινωνικού συστήματος, παρά μόνο έναν αστικό εκσυγχρονισμό για την καλύτερη εξυπηρέτηση εγχώριων και διεθνών συμφερόντων, αλλά και για την πιο αποτελεσματική χειραγώγηση των λαϊκών αντιδράσεων. Οι αντιθέσεις που οξύνθηκαν περιβλήθηκαν με θρησκευτικό μανδύα που συσκοτίζει (τι άλλο) την ουσία, ενώ σήμερα το διαλυτικό προτσές έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που ουσιαστικά δεν υπάρχει κράτος (αν και όχι με την έννοια που το επιδιώκουμε εμείς, στοχεύοντας στην αταξική κοινωνία. Όπως και οι διάφορες παρδαλές ή αραβικές ή διαδικτυακές επαναστάσεις δεν είναι αυτό που έχουμε κατά νου, όταν λέμε πως ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των επαναστάσεων.

Υπάρχει η εκτίμηση πως τα επόμενα χρόνια οι ανεκμετάλλευτοι πόροι και η σχετικά παρθένα αγορά της αφρικής θα βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και θα εξελιχθούν σε κορυφαίο πεδίο εκδήλωσης των παγκόσμιων ανταγωνισμών. Η ιταλία κι η γαλλία έχουν ιστορικούς δεσμούς και συμφέροντα στις μεσόγειες αφρικανικές χώρες, ενώ κι η ελλάδα έχει εμπλοκή εμπλοκή με την ενεργό συμμετοχή της στην ανοιχτά ιμπεριαλιστική επέμβαση στην κεντροαφρικανική δημοκρατία (που δεν είναι καν συγκαλυμμένη και έμμεση, όπως σε άλλες περιπτώσεις). Παρεμπιπτόντως, έγινε αναφορά στα ελληνικά καπνά, που έγιναν καπνός από την χώρα μας, καθώς η μεν καλλιέργεια γίνεται πια σε αφρικανικές χώρες με δραματικά χαμηλότερο κόστος, η δε επεξεργασία μεταφέρθηκε για τον ίδιο λόγο σε άλλες βαλκανικές χώρες. Εν τω μεταξύ το ευρωκοινοβούλιο εγκρίνει σε κάθε συνεδρίασή του τρία με τέσσερα ψηφίσματα για παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων σε αυτές τις χώρες, για να νομιμοποιήσει τη στρατιωτική επέμβαση. Ενώ έχει στραμμένη την προσοχή του στα πετρελαϊκά κοιτάσματα της μεσογείου και τις αοζ των βορειοαφρικανικών κρατών.

ΣΥΡΙΑ – ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: η συρία και το ιράκ βρέθηκαν στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κυκλώνα, μεταξύ άλλων γιατί γειτονεύουν με χώρες που είχαν έντονη (στα όρια του πολέμου) αντιπαράθεση με τις ηπα –αν και προσωρινά παρατηρείται κάποια ύφεση στο μέτωπο του ιράν. Το ιράκ έχει ουσιαστικά διαλυθεί και βρίσκεται σε ελαφρώς καλύτερη μοίρα από τη λιβύη. Στη συρία (όπου ο άσαντ διατηρεί παραδοσιακά προνομιακές σχέσεις με τη ρωσία) ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να επιλύσει τις εσωτερικές του υποθέσεις, χωρίς καμία εξωτερική επέμβαση. Ενώ το ισραήλ ασκεί πίεση προς κάθε κατεύθυνση, όντας ο χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή.

Υπάρχουν επίσης οι τζιχαντιστές (μετεξέλιξη των ταλιμπάν) που θέριεψαν και θησαύρισαν με την πλήρη και εκ πρώτης όψης φαίνεται να ξέφυγαν από τον έλεγχό τους, αλλά… εδώ ο ζαριανόπουλος έβαλε ως πτυχή μια ενδιαφέρουσα σκέψη για την προέλαση των τζιχαντιστών και το πρόσχημα που δίνουν στους ιμπεριαλιστές για αναβαθμισμένη παρουσία και βαθύτερη ανάμειξη. Δεν είναι τυχαία η πρόθεση για συγκρότηση μόνιμου ευρωστρατού, με δικό του στρατηγείο, σημαία, κτλ και όχι με μια απλή συνεργασία επιμέρους εθνικών στρατών.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ερμηνευτούν κι οι σχετικές δηλώσεις κοτζιά-καμμένου (για την χώρα, που θα είναι ξέφραγο αμπέλι για τους τζιχαντιστές) ως κάλεσμα να αντιπαλέψουν μαζί τον κακό εχθρό, με την ελλάδα προκεχωρημένο φυλάκιο σε αυτή την προσπάθεια.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Η περίπτωση της ουκρανίας είναι πολύ διδακτική και μας δίνει το κλειδί για την ερμηνεία πολλών εξελίξεων στο διεθνές μέτωπο. Η χώρα αποτελεί ένα διάδρομο κομβικής σημασίας μεταξύ της ρωσίας και της υπόλοιπης ευρώπης από ενεργειακή και γεωστρατηγική άποψη. Ιστορικοί λόγοι και η ανισόμετρη ανάπτυξη έχουν συντελέσει στον εσωτερικό διαχωρισμό και το διαφορετικό προσανατολισμό των τμημάτων της χώρας. Στα δυτικά η περιοχή του λβοφ (υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του κιέβου), όπου είχαν δράσει κατά το δεύτερο παγκόσμιο φιλοναζιστικές δυνάμεις στο πλευρό των γερμανών, είναι κυρίως αγροτική. Ενώ το ανατολικό τμήμα, με τους αυτονομιστές, έχει ισχυρούς δεσμούς με τη ρωσία κι είναι κατά βάση βιομηχανικό. Οι εθνικές αντιθέσεις δεν αποτελούν παρά το προκάλυμμα του ανταγωνισμού μεταξύ των μονοπωλίων, που δημιουργήθηκαν με τη λεηλασία της σοσιαλιστικής περιουσίας κι οδήγησαν στη σφαγή δύο λαούς, που συνυπήρχαν ειρηνικά για χρόνια.

Η διαπλοκή των αντικρουόμενων συμφερόντων είναι αξιοσημείωτη. Η γερμανία κρατά σχετικά επιθετική στάση απέναντι στη ρωσία, μολονότι επωφελείται από το ρωσικό φυσικό αέριο και συναντά την αντίδραση μιας μερίδας γερμανών καπιταλιστών, που βλέπουν τα συμφέροντά τους να θίγονται άμεσα. Γιατί διακινδυνεύει λοιπόν μια πιθανή σκλήρυνση της στάσης της ρωσικής πλευράς, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σφίξει την κάνουλα; Γιατί υπάρχει κι η αντίστροφη προσέγγιση στο ερώτημα, καθώς η ρωσία πιέζεται  έντονα από τη μειωμένη διεθνή τιμή του πετρελαίου κι υπάρχει πρόβλεψη για μείωση του αεπ της –για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια.

Παράλληλα έγινε αναφορά στη διευρυνόμενη ευρωατλαντική συνεργασία, την προσπάθεια συγκρότησης κοινής αγοράς και τη θέση ισχύος των ηπα, με τα τεράστια αποθέματα και τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα τους να κατακλύζουν τις ευρωπαϊκές αγορές. Ενώ τα αντίστοιχα παραδείγματα έπιασαν από τις αεροπορικές εταιρίες μέχρι την παραγωγή κρασιού και τον μπουτάρη. (Σε άλλο σημείο έγινε πιο ειδική αναφορά στη διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στη βαλκανική και τα εργασιακά κάτεργα που έχει στήσει στη ζώνη που βρίσκεται κοντά στα ελληνικά σύνορα).

Σήμερα στην ουκρανία φαίνεται να υπάρχει μια προσωρινή αποκλιμάκωση μετά τη συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός (η πρώτη δεν τηρήθηκε) αλλά είναι βέβαιο πως η εστία δεν έχει σβήσει και ότι θα αναζωπυρωθεί.

Εντός των αυτονομιστών υπάρχουν δύο τάσεις. Η μία φαίνεται να τάσσεται, με τη σύμφωνη γνώμη της ρωσίας, υπέρ μιας ενισχυμένης αυτονομίας των περιοχών του ντονμπάς, ενώ η άλλη μία πλήρη ανεξαρτητοποίηση από την ουκρανία και μια πιθανή ένταξή της στη ρωσία, όπως στην περίπτωση της κριμαίας.

Στη συνέχεια ο ζαριά προχώρησε σε μερικές πιο ζουμερές, εξειδικευμένες εκτιμήσεις για το λαϊκό κίνημα εντός ουκρανίας. Είναι αλήθεια πως σε αυτές τις περιοχές δε θα δει κανείς γκρεμισμένα, σοβιετικά αγάλματα και τη βεβήλωση των κομμουνιστικών συμβόλων, που θα δει σε άλλες περιοχές. Αναπτύσσεται ένα είδος ρώσικου εθνικισμού, που μπλέκεται (κι αυτόματα ταυτίζεται) με το σοσιαλιστικό παρελθόν και την αναπόλησή του. Αρκετές πολιτοφυλακές που σχηματίζονται, έχουν έντονα εργατικό στοιχείο και αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως κάποιο είδος κόκκινης μεραρχίας –άλλο ζήτημα τι καταλαβαίνουν ως κομμουνισμό. Υπήρχε ένα λαϊκό ξέσπασμα, που ξεκίνησε ως αντίσταση από τα κάτω, αλλά γρήγορα τέθηκε υπό τον έλεγχο των ιδιοκτητών των μονοπωλίων των ορυχείων της περιοχής και όχι μόνο. Στις εκλογές των περιοχών που διεκδικούν την αυτονομία τους, είχε βρεθεί ως παρατηρητής και ο ζαριανόπουλος με την αποστολή του κουκουέ και είχε συναντήσει τον εκπρόσωπο μιας ομάδας γερουσιαστών –αν σημείωσα καλά- που εξέφραζαν και υπεράσπιζαν συγκεκριμένη μερίδα αμερικάνικων επιχειρηματικών συμφερόντων στην ανατολική ουκρανία!

Ο γιανουκόβιτς με το κόμμα των περιοχών εξέφραζε αυτά ακριβώς τα συμφέροντα. Το κκ ουκρανίας έκανε στρατηγικό λάθος, ακολουθώντας τη λογική της συμμετοχής ή της στήριξης σε αυτή την κυβέρνηση κι επιλέγοντας ουσιαστικά τη μία μερίδα της αστικής τάξης στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ΚΚΟυ έχασε μεγάλη μερίδα της λαϊκής του βάσης και συρρικνώθηκε στις τελευταίες εκλογές, όχι μόνο του πλέγματος της οξυμένης τρομοκρατίας, αλλά εξαιτίας κι αυτών των επιλογών. Η σκληρή κριτική στο κκ ουκρανίας βέβαια δεν αναιρεί τις σχέσεις που διατηρεί μαζί του το κκε: ο κ. παπαδάκης πχ βρέθηκε πρόσφατα ως μάρτυρας υπεράσπισης των κομμουνιστών στη δίκη του.

Στον επίλογο της εκδήλωσης έγινε μια μικρή αναφορά στους διωγμούς κατά των κούρδων, που βιώνουν την ίδια περίπου αντιμετώπιση στο ιράκ, τη συρία και την τουρκία. Στην εμπλοκή της ελλάδας στην υπόθεση με τη σύλληψη οτσαλάν. Και στην προβληματική έκκληση του τελευταίου να σταματήσει το ένοπλο κίνημα –έναντι ποιου ανταλλάγματος; Ενώ έγινε η σύνδεση με την εκρηκτική κατάσταση στα βαλκάνια, τη γειτονική φυρομ και τις βλέψεις των τιράνων για τη μεγάλη αλβανία.

   Και όμως, ο μόνος που είχε ΔΙΚΙΟ ήταν ο Χρυσόγονος

Από herko

Δεν θα μακρυγορήσουμε.
Θα είμαστε σύντομοι.
Έτσι κι αλλιώς, οι επιλογές είναι δεδομένες.
Επιλογή Ι: To Kράτος δεν πληρώνει τις εξωτερικές του υποχρεώσεις. Χρεωκοπία.
Επιλογή ΙΙ: Το Κράτος πληρώνει τις εξωτερικές του υποχρεώσεις, αλλά δεν πληρώνει τις εσωτερικές. Εσωτερική μερική ή ολική στάση πληρωμών.
Επιλογή ΙΙΙ: Το Κράτος υπογράφει Τρίτο Μνημόνιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον Λαό.
Στην πρώτη επιλογή, ο Λαός θα υποστεί μία Κρατική Χρεωκοπία.
Στην δεύτερη, θα υποστεί μη πληρωμή μερική ή ολική μισθών/συντάξεων/υγείας/παιδείας κτλ.
Στην   τρίτη ο Λαός, θα συνεχίσει να βασανίζεται στον ατέρμονο κύκλο της φτώχειας και της μιζέριας των Μνημονίων.
Πού βρίσκεται, όμως το κλειδί;
Και στις ΤΡΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, ο Λαός είναι ο ΧΑΜΕΝΟΣ.
Ο Χρυσόγονος είχε πει, πριν κάποιες μέρες «Εάν ο Λαός ήθελε ρήξη, ας ψήφιζε ΚΚΕ»
Το μόνο Κόμμα που μπορεί να αναστρέψει αυτή την κατάσταση προς όφελος του Λαού,  γιατί έχει  συγκεκριμένο πρόγραμμα (γιατί δεν αρκεί ΑΠΛΩΣ  η «ρήξη», διότι μια ρήξη στα συγκεκριμένα πλαίσια της Ε.Ε και του παρόντος οικονομικού μοντέλου της κυριαρχίας των μονοπωλίων είναι-και ας μην κοροιδευόμαστε- η ασύντακτη χρεωκοπία του Κράτους) για την πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας  προς κάλυψη των αναγκών του Λαού, είναι το ΚΚΕ.
Κανένας άλλος.
Ο Χρυσόγονος, χωρίς πιθανόν και ο ίδιος να το καταλάβει, είχε ΔΙΚΙΟ.

Δον Τομασίνο

: Εξεταστική για τα Μνημόνια…

: Εξεταστική για τα Μνημόνια…

Η κυβέρνηση κατέθεσε πρόταση εξεταστικής επιτροπής για τα Μνημόνια. Ανάμεσα στα άλλα η επιτροπή θα εξετάσει το πώς μπήκε η Ελλάδα στα Μνημόνια, θα εξετάσει πόσο έγκυρα ή πειραγμένα ήταν τα οικονομικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν σαν δικαιολογητική βάση για την  υπαγωγή της χώρας στο βάρβαρο καθεστώς, θα διερευνήσει πιθανές ατασθαλίες που έχουν να κάνουν με τον τραπεζικό τομέα.

  Ορισμένες παρατηρήσεις:

 Πρώτο: Αυτή την ώρα - και επί νέας κυβερνήσεως - εκείνοι που ενδεχομένως «πείραξαν» τότε τα στοιχεία παραμένουν στις θέσεις τους. Γιατί η κυβέρνηση αργοπορεί όσον αφορά την αντικατάστασή τους; Και μη μας πουν ότι πρόκειται για «ανεξάρτητες αρχές». Διότι όποιοι επικαλεστούν αυτού του τύπου το επιχείρημα θα πρέπει να απαντήσουν σε ένα άλλο ερώτημα: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο»;

 Δεύτερο: Εφόσον υπήρξαν «μαγειρέματα» στα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας όπως πιστεύει η κυβέρνηση – και σύμφωνα με τα όσα έλεγαν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ που την απαρτίζουν – τότε αυτό το «μαγείρεμα» αν δεν έγινε υπό την καθοδήγηση, έγινε υπό την ανοχή (τουλάχιστον) της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Αλλά αν όλοι αυτοί έπαιξαν τέτοιο ρόλο εις βάρος της Ελλάδας πώς γίνεται η κυβέρνηση να έρχεται τώρα και να τους απαλλάσσει από την προβιά της τρόικας και τους αναγορεύει σε αξιοσέβαστους «θεσμούς»;  

 Τρίτο: Η εξεταστική θα διερευνήσει τι συνέβη με το PSI και με το «κούρεμα» την περίοδο του 2012. Αλλά: Κομβικό ρόλο σε εκείνο το έγκλημα έπαιξε η εταιρεία «Lazard», την οποία μάλιστα με δική του τοποθέτηση στη Βουλή είχε καταγγείλει ο κ.Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ερώτηση: Εφόσον το PSI ήταν έγκλημα – και ήταν – και εφόσον όσοι το διέπραξαν ζημίωσαν τον τόπο, γιατί η εταιρεία «Lazard» επαναπροσλήφθηκε, επί πρωθυπουργίας Τσίπρα, στο υπουργείο Οικονομικών, αυτή τη φορά ως συνεργάτης του κ.Βαρουφάκη; 

 Τέταρτο: Εφόσον και σύμφωνα με το σκεπτικό της σύστασης της εξεταστικής την περίοδο των Μνημονίων παίχτηκαν παιχνίδια με τις τιμές των μετοχών των τραπεζών, τότε - πέρα από την διερεύνηση πιθανών ποινικών ευθυνών - γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά (από τώρα) σε πολιτικά μέτρα; Γιατί διατηρεί ανέγγιχτο τον μηχανισμό διοίκησης του τραπεζικού τομέα; Και που είναι η μετουσίωση σε πολιτική πράξη εκείνων των προεκλογικών αναφορών του ΣΥΡΙΖΑ περί τραπεζικού τομέα, που τον έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός διά του Δημοσίου, και που συνεπώς το Δημόσιο, όπως έλεγε ο κ.Τσίπρας, «θα» έπραττε τα δέοντα;     

 Πέμπτο - και σημαντικότερο: Πώς γίνεται μια κυβέρνηση να θεωρεί ότι υπάρχουν πολιτικές και ποινικές ευθύνες για την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς των Μνημονίων, πώς γίνεται να επιθυμεί την αναζήτηση και τον καταλογισμό τους, αλλά την ίδια ώρα να υπογράφει την παράταση (για 4 μήνες λέει η ίδια) αυτού του καθεστώτος;

 Πώς γίνεται την συμφωνία παράτασης αυτού του καθεστώτος, την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, όπου η κυβέρνηση υπέγραψε την δανειακή σύμβαση με τις 41 αναφορές της στα Μνημόνια, ο κ.Τσίπρας να την αποκαλεί προχτές στη Βουλή σαν μια συμφωνία «ορόσημο»;

  Πώς γίνεται, το 70% του μνημονιακού εγκλήματος να αποκαλείται τώρα «καλό» και «αποδεκτό» ενώ σημαίνουσες πλευρές αυτού του μνημονιακού εγκλήματος άλλοτε να εξακολουθούν (τοκογλυφικός δανεισμός της χώρας), άλλοτε να βαφτίζεται «πατριωτισμός» η συνέχισή τους (πληρωμή ΕΝΦΙΑ), άλλοτε να λανσάρεται ως «ανάπτυξη» η διαιώνισή τους (ξεπούλημα λιμανιών και αεροδρομίων), άλλοτε να παραπέμπεται η απόκρουσή τους… στο μέλλον (από την «σταδιακή» ακύρωση των Μνημονίων μέχρι την μετάθεση του λεγόμενου προγράμματος της Θεσσαλονίκης στο «κάποτε») κοκ.   

 Επιπλέον και δεδομένου ότι:

 Τα Μνημόνια δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής βαρβαρότητας - που την κατέστησαν τρισβάρβαρη.

Τα Μνημόνια ήταν η επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης και του πολιτικού της συστήματος ώστε να φορτωθούν τα βάρη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης – με τα ιδιαίτερα στοιχεία που η κρίση εκδηλώθηκε και συνεχίζεται στην Ελλάδα – πάνω στις πλάτες του λαού.

Τα Μνημόνια δεν επρόκειτο για κάποιο «λάθος» ούτε για κάποια «λαμογιά» - χωρίς να αποκλείεται να συνέβησαν και τέτοιες κατά την εφαρμογή αυτής της πολιτικής,

τα συμπεράσματα που ανακύπτουν είναι:

  α) Μια εξεταστική επιτροπή που δεν έχει ούτε σκοπό ούτε αρμοδιότητα να φέρει στο προσκήνιο αυτές τις συστημικές πολιτικοοικονομικές αιτίες της κρίσης που οδήγησαν στα Μνημόνια, εξ αντικειμένου συγκαλύπτει τα πραγματικά αίτια και αφήνει στο απυρόβλητο ό,τι γεννάει τη βαρβαρότητα – εκτός αν υποθέσουμε ότι η εξεταστική θα καλέσει να εξετάσει ως μάρτυρα τον… καπιταλισμό καταλογίζοντάς του ευθύνες για τις οικονομικές κρίσεις του…

 β) Η κυβέρνηση που ενώ κάνει εξεταστικές για το Μνημόνιο την ίδια στιγμή έχει προσπεράσει τις προεκλογικές της διακηρύξεις για την κατάργηση «με ένα άρθρο σε ένα νόμο» των Μνημονίων, θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν αναζητά δια αυτού του τρόπου επικοινωνιακά άλλοθι και «θεάματα» για να καλύψει τις αθετήσεις της.  

 γ) Μια διαδικασία που αντιμετωπίζει την πολιτική των Μνημονίων σαν ελληνική πολιτική ή «ποινική» ιδιαιτερότητα ξεχνώντας ότι αυτή η πολιτική, με ή χωρίς Μνημόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη, εξ αντικειμένου «βγάζει λάδι» την πολιτική της ΕΕ και αναπαράγει την λογική της παραμονής της χώρας στις ράγες που οδηγούν από την μια κρίση στην άλλη.

 δ) Αφήνοντας στο απυρόβλητο τα πραγματικά αίτια, εκείνο που συμβαίνει είναι ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις των φοροαπαλλαγών προς το μεγάλο κεφάλαιο, των εξοπλιστικών, της Ολυμπιάδας, του Χρηματιστηρίου, των δομημένων ομολόγων, των «εθνικών εργολάβων», οι κυβερνήσεις που άδειαζαν τα Ταμεία και φόρτωναν τα χρέη στο λαό στην ουσία απαλλάσσονται από τις αδιαμφισβήτητες πολιτικές τους ευθύνες – και αυτές οι κυβερνήσεις δεν ξεκίνησαν μόλις από… το 2009.

 Κατά τη γνώμη μας, λοιπόν, και σύμφωνα με τα παραπάνω: Ναι να γίνει εξεταστική: Αλλά:

 Η συμμετοχή σε μια τέτοια εξεταστική έχει νόημα μόνο στο βαθμό που κινείται στην κατεύθυνση να σπάσει το κέλυφος ώστε να έρθουν στην επιφάνεια όλα τα προηγούμενα.

 Έχει νόημα στο βαθμό που δεν χαρίζεται σε τίποτα και σε κανέναν όχι μόνο πολιτικά αλλά συμπεριλαμβανομένων - φυσικά - και κάθε άλλου είδους ευθυνών που μπορεί να υπάρχουν και που απαιτείται να διερευνηθούν σε βάθος και να αποδοθούν αμείλικτα. Και τούτο με ειλικρινή διάθεση απόδοσης δικαίου και όχι με πρόθεση ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής.

 Και κυρίως και σε ό,τι αφορά στην κοινωνία: Μια τέτοια εξεταστική (σύμφωνα με την εμπειρία όλων των προηγούμενων που δεν κατέληξαν ποτέ πουθενά) έχει νόημα στο βαθμό που θα συμβάλει ώστε να αποκαλυφθούν στο λαό αυτές οι αλήθειες.

 Έχει νόημα, τελικά, στο βαθμό που θα συμβάλει ώστε να φωτιστούν τα αίτια και να εξαχθούν τα πολιτικά συμπεράσματα που δεν κουκουλώνουν αλλά που ξεγυμνώνουν το σύστημα της πολιτικής ακαθαρσίας.

 Ένα σύστημα που αιώνες τώρα παριστάνει τον Ηρακλή της κάθαρσης για να ανακυκλώνει την Κόπρο του Αυγείου.  

Διαβάστε ΕΔΩ->Εξεταστική για το μνημόνιο

 Νίκος Μπογιόπουλος

 enikos.gr

Γιατί σκούζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Γιατί σκούζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

«Η ΝΔ, το ΠΟΤΑΜΙ, το ΠΑΣΟΚ στήριξαν, στηρίζουν, τη συμφωνία - γέφυρα των 4 μηνών, είναι στη γραμμή της επίτευξης πάση θυσία συμβιβασμού με τους εταίρους, για επίτευξη νέας συμφωνίας, όπως κι αν ονομαστεί κ.λπ. Και σε αυτό τείνουν χέρι βοήθειας στην κυβέρνησή σας. Αλλα κόμματα, όπως δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, άλλοι ανεγκέφαλοι, η ΧΑ επίσης, μιλάνε για επιστροφή στη δραχμή, σε άλλο νόμισμα, στα πλαίσια φυσικά αυτού του συστήματος, της καπιταλιστικής του Ενωσης, της ΕΕ, της επιλογής τέτοιων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Εσείς, κύριοι της συγκυβέρνησης, ακροβατείτε ανάμεσα και στις δύο αυτές εκδοχές και τις ονομάζετε μάλιστα και τις δύο αριστερές». Αυτό το μικρό απόσπασμα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, προχτές στη Βουλή, έδωσε αφορμή στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επιτεθεί ξανά στο ΚΚΕ με μια ανακοίνωση που είχε τίτλο: «Αθλιότητες και λάσπη ξανά από το ΚΚΕ».

Γιατί τόση πρεμούρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να απαντήσει στο ΚΚΕ; Ο Δημήτρης Κουτσούμπας ούτε ονομαστικά αναφέρθηκε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε τίποτα. Η οποία θυμίζουμε μόνιμα διαστρεβλώνει τις θέσεις του ΚΚΕ για την Ευρωζώνη, την ΕΕ. Τώρα γιατί σκούζει; Αλλωστε, δεν την ταύτισε κανείς με τη Χρυσή Αυγή. Συνιστώσα της συγκυβέρνησης είναι και γι' αυτό άλλωστε το ΚΚΕ λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακροβατεί ανάμεσα σε δύο εκδοχές. Η Χρυσή Αυγή απλά τελευταία ακολουθεί τακτική γλειψίματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κριτική που κάνει το ΚΚΕ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι συγκεκριμένη, ότι παραπέμπει την έξοδο από την ΕΕ σε κάποιο «μεταβατικό πρόγραμμα» εντός όμως των καπιταλιστικών σχέσεων και της αστικής εξουσίας, ως δήθεν εφαλτήριο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Ετσι όμως κάνει μια τρύπα στο νερό, αφού ο στόχος για «έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ» αποσπασμένο από την εργατική - λαϊκή εξουσία δεν αποτελεί κανένα εφαλτήριο, αλλά στοιχείο καπιταλιστικής αστικής ενσωμάτωσης. Ετσι, άλλωστε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και κατεβαίνει σε κοινό εκλογικό σχήμα με θιασώτες του ευρωσκεπτικισμού όπως το «Σχέδιο Β' » του Αλαβάνου, ενώ παλιότερα συζητούσε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο ακόμα και με το ΕΠΑΜ του Καζάκη και επίσης συνεργάζεται με την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό καλούμε τους «αγωνιστές» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μελετήσουν καλύτερα τη θέση του ΚΚΕ ότι η έξοδος από ΕΕ άρα και από το ευρώ πρέπει να συνοδεύεται με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή του χρέους, κεντρικό σχεδιασμό οικονομίας, εργατική - λαϊκή εξουσία. Αλλιώς κάνεις μια τρύπα στο νερό, γυρνάς σε μία από τα ίδια.

Μ.

Αλήθειες και ψέματα...

Αλήθειες και ψέματα...

Χτες η «Αυγή», στο κύριο άρθρο της, επέκρινε τους υπουργούς και τα στελέχη της κυβέρνησης για το γεγονός ότι δεν προσαρμόζουν την επιχειρηματολογία τους στις επικοινωνιακές ανάγκες της στιγμής. Λέει δηλαδή: «Αυτά που λέμε την προηγούμενη βδομάδα δεν μπορούν να ισχύουν την επόμενη»!
Η παραπάνω ομολογία μοιάζει κυνική. Εχουν, φαίνεται, τόση σιγουριά για τον εαυτό τους που λένε κατάμουτρα στους εργαζόμενους πως τους δουλεύουν ψιλό γαζί! Υποτίθεται ότι η συγκυβέρνηση για λογαριασμό του λαού χρησιμοποιεί τεχνάσματα, ασάφειες, απειλές, κάνει μεγάλες έξυπνες τακτικές κινήσεις, αφήνει υπονοούμενα για άλλους γεωστρατηγικούς προσανατολισμούς, με στόχο να διαπραγματευτεί σκληρά με τους δανειστές, να κάμψει τη στάση τους. Βεβαίως, η πραγματικότητα είναι άλλη. Η προπαγανδιστική - επικοινωνιακή τακτική της συγκυβέρνησης έχει ως στόχο να προκαλεί παρατεταμένη σύγχυση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα για τις προθέσεις της, να διατηρεί την αυταπάτη και την προσδοκία για «μεγάλες αλλαγές υπέρ του λαού», όταν, στην πραγματικότητα, διαπραγματεύεται με σκοπό να εξασφαλιστούν ζεστό χρήμα και διευκολύνσεις στήριξης των επενδύσεων στους επιχειρηματικούς ομίλους, την ίδια ώρα που δεσμεύεται σε νέα αντιλαϊκά μέτρα για το λαό, όπως αποδεικνύεται άλλωστε και στην προχτεσινή «νέα λίστα» μεταρρυθμίσεων.
Ποια είναι τα βασικά στοιχεία της προπαγανδιστικής τακτικής της κυβέρνησης;
Πρώτον: «Δε θα πάρουμε νέα μέτρα περικοπών σε μισθούς, συντάξεις, νέα υφεσιακά μέτρα». Με αυτό τον τρόπο, ουσιαστικά, η συγκυβέρνηση συγκαλύπτει το γεγονός ότι αποδέχεται όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια, το οποίο ουσιαστικά μένει απείραχτο ακόμα και αν σε ορισμένα σημεία έχουμε κάποιες τροποποιήσεις. Βεβαίως, όπως έχουμε ξαναγράψει, «μη υφεσιακά μέτρα» δε σημαίνουν «φιλολαϊκά μέτρα», αφού αυτά περιλαμβάνουν διευκολύνσεις στο κεφάλαιο που, όπως πάντα, πληρώνουν οι εργαζόμενοι! Επίσης, το «όχι στις περικοπές» όσο γίνεται συγκεκριμένο, αφήνει ανοιχτά παράθυρα. Για παράδειγμα, η χτεσινή «Αυγή» εστίαζε στο «όχι περικοπές» στις επικουρικές και τα εφάπαξ, ενώ, όσον αφορά την περίφημη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, η κυβέρνηση δεν την καταργεί, αναστέλλει προσωρινά την ισχύ της για το 2015 και θα την αναθεωρήσει το 2016 στο πλαίσιο συνολικών αλλαγών στο ασφαλιστικό. Ταυτόχρονα, προβληματισμούς γεννά το ποια θα είναι η επίδραση στις συντάξεις από τη συγχώνευση των ασφαλιστικών ταμείων κ.ά.
Δεύτερον: Υπουργοί, σε συναντήσεις τους με εκπροσώπους εργατικών, συνταξιουχικών σωματείων, ΕΒΕ, μοιράζουν διαβεβαιώσεις ότι στόχος τους είναι η ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους, ότι τα στηρίζουν. Χωρίς, όμως, να δεσμεύεται κανείς σε τίποτα συγκεκριμένο και παραπέμποντας όλα στο μέλλον, από μήνα σε μήνα, στο τέλος της χρονιάς, του χρόνου και βλέπουμε. Την ίδια, όμως, στιγμή στη «λίστα μεταρρυθμίσεων» υπάρχουν μόνο γενικολογίες και αοριστίες, ενώ και όπου υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις, π.χ., αύξηση του κατώτατου μισθού, 13η σύνταξη για συνταξιούχους με πολύ χαμηλά εισοδήματα, όλα εξαρτώνται από τη διαβούλευση των «κοινωνικών εταίρων» και των «θεσμών».
Τρίτον: Στελέχη της κυβέρνησης διαδίδουν από εδώ και από εκεί ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία στις διαπραγματεύσεις δεν πρόκειται να κάνουν πίσω, θα υπάρξει ρήξη! Οτι αν είναι να διαλέξουν αν θα πληρώσουν μισθούς και συντάξεις ή τη δόση του ΔΝΤ, θα επιλέξουν το πρώτο κ.ά. Βεβαίως, έτσι προσπαθούν να συγκαλύψουν ότι ήδη έχουν αποδεχθεί όρους που υποτίθεται ότι αποτελούσαν «κόκκινες γραμμές»: Πρωτογενή πλεονάσματα ακόμα και πάνω από το μνημονιακό 3%, ιδιωτικοποιήσεις - που στη λίστα αναφέρονται ρητώς και όχι ως αναπτυξιακές συμπράξεις - και άλλα πολλά! Κρύβουν τις δεσμεύσεις της κυβέρνησής τους και στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, πως οι δόσεις θα πληρώνονται ολόκληρες και στην ώρα τους. Κρύβουν, επίσης, ότι ακόμα και το ενδεχόμενο «ρήξης» στην οποία αναφέρονται δεν έχει καμιά σχέση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, αφού συνδυάζεται με μέτρα «εσωτερικής στάσης πληρωμών» που θα πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι και ο λαός, ενώ το κεφάλαιο θα μένει απείραχτο, στους δε εργαζόμενους θα μείνει να τρώνε «εθνική υπερηφάνεια»!
Ας τελειώνουν, λοιπόν, τα κυβερνητικά τρικ και ψέματα!

Ο,τι και αν γίνει ο λαός πληρώνει

Ο,τι και αν γίνει ο λαός πληρώνει

Την Τρίτη, 31/3/2015, στην εφημερίδα «Τα Νέα», υπήρχε ρεπορτάζ στο οποίο αναφερόταν: «Οι κλειστές κάνουλες των τραπεζών, η κατακόρυφη πτώση του τζίρου και η παύση πίστωσης από προμηθευτές του εξωτερικού συνθέτουν τη δραματική εικόνα της αγοράς». Αυτή η καταγραφή μιας εικόνας στη δοσμένη στιγμή της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας, εκφράζει ανάγλυφα μια αγωνία της αστικής τάξης για την πορεία της οικονομίας μετά από σχεδόν 6 χρόνια καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, καταστροφής κεφαλαίου και εργατικής δύναμης, των προσδοκιών για καπιταλιστική ανάκαμψη, σύμφωνα με τα στοιχεία της προηγούμενης κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για 0,8% αύξηση του ΑΕΠ το 2014 και εκτιμήσεις για 2,9% αύξηση του ΑΕΠ το 2015. Βεβαίως, η περιγραφή της πραγματικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας που βουλιάζει αξιοποιείται με στόχο την πίεση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να προωθήσει γοργά νέες αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, σε συνδυασμό με νέα δημοσιονομικά μέτρα (επιμένουν σ' αυτό και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου στην Ελλάδα, προτρέποντας σε εγκατάλειψη των «ιδεοληψιών» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως οι εταίροι σε ΔΝΤ - ΚΟΜΙΣΙΟΝ - ΕΚΤ). Με στόχο χρηματοδότηση από ήδη εγκεκριμένα δάνεια αλλά και από την ΕΚΤ, για να στηριχθούν τα σχέδια επενδύσεων και να έρθει η «ανάκαμψη» των κερδών του κεφαλαίου. Βεβαίως, εκφράζεται και η αγωνία για το ενδεχόμενο νέας ύφεσης - κρίσης, αφού όλα τα στοιχεία της οικονομίας είναι δυσοίωνα. Και ο φόβος τους δεν έχει να κάνει ούτε με την τεράστια ανεργία και την αντιμετώπισή της, ούτε με τη μεγάλη φτώχεια και εξαθλίωση, που άλλωστε διαμορφώνουν δίκτυα με σκοπό τη διαχείρισή τους. Αλλά με κινδύνους για νέες ζημιές και καταστροφές επιχειρηματικών ομίλων.

***

Δε θα μπούμε στην ουσία μιας συζήτησης που άνοιξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αν τα οικονομικά στοιχεία της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν πραγματικά ή πλασματικά, αν τους άφησε άδεια ταμεία ή αν έκρυψε τη χειρότερη κατάσταση. Ετσι και αλλιώς, για μια καπιταλιστική οικονομία 0,6% ή 0,8% αύξηση του ΑΕΠ δεν είναι τίποτα, πολύ περισσότερο δε θεωρείται, ούτε από τα αστικά επιτελεία, δείκτης σταθερής και συνεχούς ανάκαμψης. Ταυτόχρονα, τέτοιες κόντρες, σαν το «παραλάβαμε καμένη γη», αλήθεια ή ψέματα, αποτελούν το άλλοθι των νεοεκλεγμένων κυβερνήσεων για να γίνει αποδεκτή η αντιλαϊκή πολιτική τους. Ολα αυτά αποτελούν ενδοαστική αντιπαράθεση που, ανεξάρτητα από το ποιος έχει δίκιο, πασχίζουν να συγκαλύψουν την ταξική ουσία της, κρύβοντας ταυτόχρονα πως όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα θα είναι αντεργατικό, αντιλαϊκό.
Τα στοιχεία, όμως, της ΕΛΣΤΑΤ του Γενάρη για την καπιταλιστική οικονομία είναι αποκαρδιωτικά για το κεφάλαιο και δείχνουν σημάδια κρίσης. Ας τα δούμε.
Μεγάλη επιδείνωση παρουσίασε ο δείκτης κύκλου εργασιών στη βιομηχανία το Γενάρη του 2015, υποχωρώντας κατά 16% σε σχέση με την υποχώρηση 5,2% του Γενάρη του 2014. Σχεδόν ίδια είναι η πορεία του δείκτη και σε σχέση με το Δεκέμβρη του 2014.
Σύμφωνα με τα αστικά επιτελεία, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν αδυναμία εξόδου από την ύφεση της εγχώριας βιομηχανίας, ενώ προοιωνίζονται ακόμη χειρότερες ημέρες, καθώς τα στοιχεία του Γενάρη δείχνουν ύφεση και σε κλάδους που μέχρι τώρα είχαν επιδείξει αντοχές, κυρίως λόγω του εξαγωγικού τους προσανατολισμού, όπως τα πετρελαιοειδή.

***

Από τα αναλυτικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η επιδείνωση οφείλεται στη μείωση του δείκτη κύκλου εργασιών μεταποιητικής βιομηχανίας κατά 16,2%. Η μείωση εξηγείται, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, από τη μείωση της εσωτερικής ζήτησης και τη μείωση εξαγωγών.
Ενδεικτικά του νέου κύκλου ύφεσης στον οποίο εισέρχεται η βιομηχανία, σύμφωνα με τον αστικό Τύπο, είναι τα συγκρίσιμα στοιχεία του δείκτη Γενάρης 2015 με το δείκτη Δεκέμβρη 2014, όπου το σύνολο των κλάδων εμφανίζει αρνητικό πρόσημο, με εξαίρεση τον κλάδο τροφίμων (5,6%), κλωστοϋφαντουργικών ειδών (18,7%), χημικών προϊόντων (2,9%) και βασικών μετάλλων (13,9%).
Αξιοσημείωτη, λένε, είναι η επιδείνωση του δείκτη στον κλάδο ποτών (-38,6%), καπνού (-25,2%), ειδών ένδυσης (-17%), δερμάτων - ειδών υπόδησης (-42,3%), μηχανημάτων και ειδών εξοπλισμού (-62,5%), επίπλων (-54,9%) και παραγώγων πετρελαίου και άνθρακα (-28,3%).
Βλέπουμε, δηλαδή, ότι υπάρχει μείωση παραγωγής σε μέσα παραγωγής αλλά και σε κάποια είδη λαϊκής κατανάλωσης που, σε περιόδους κρίσης, οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που το εισόδημά τους μειώνεται με γεωμετρική πρόοδο, δεν τα αγοράζουν. Ετσι, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι υπάρχει 18,7% μείωση στον τζίρο του λιανεμπορίου το Γενάρη του 2015, σε σύγκριση με το δείκτη του Δεκέμβρη του 2014, ενώ και σε χρονιάτικη βάση σημείωσε μείωση 2,6%, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
Αρα φαίνεται ότι υπάρχει πρόβλημα με την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας, με ενδεχόμενα σημάδια πισωγυρίσματος, που, σε συνδυασμό με τη στασιμότητα στην οικονομία της Ευρωζώνης, κάνει ακόμη πιο οξύ το πρόβλημα γενικά αλλά και της χρηματοδότησης πιο ειδικά.

***

Τα παραπάνω στοιχεία φανερώνουν ότι το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και το πέρασμα σε μια νέα φάση ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας είναι μια αντιφατική και σύνθετη διαδικασία, που εξαρτάται από μια μεγάλη σε έκταση και βάθος καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Στο βαθμό που αυτή δεν έχει συντελεστεί ικανοποιητικά, ακόμα και το πέρασμα σε μια νέα ανάκαμψη θα είναι αδύναμο, ασθενικό, ενώ πάντα, βεβαίως, θα υπάρχει το ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης.
Γι' αυτό το ΚΚΕ τόνιζε από την πρώτη στιγμή ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μέσα στον καπιταλισμό. Επομένως, για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα είναι μονόδρομος η οργάνωσή τους και η Λαϊκή Συμμαχία, που θα διεκδικεί κάλυψη όλων των απωλειών τους στην περίοδο της κρίσης, κατάργηση επομένως όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, βάζοντας πλώρη για διεκδίκηση κάλυψης όλων των σύγχρονων αναγκών τους. Διέξοδος που απαιτεί η εργατική τάξη, ο λαός να συγκροτήσουν τη δικιά τους εξουσία, να κοινωνικοποιήσουν τα μονοπώλια, να αποδεσμεύσουν τη χώρα από τις διακρατικές ιμπεριαλιστικές συμφωνίες, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ κ.ά., να οργανώσουν την οικονομία και την παραγωγή με βάση τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο και σκοπό όχι το καπιταλιστικό κέρδος αλλά την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Μόνο σε αυτή την προοπτική μπορούν να διαμορφωθούν προϋποθέσεις που θα ξηλώσουν τις αιτίες που γεννούν τις κρίσεις και την αντιλαϊκή διαχείρισή τους από τις κυβερνήσεις προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων.