Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος

 Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος

Κείμενο που έπρεπε κανονικά να μπει χτες, που ήταν τα γενέθλια της Μπάρτσα, αλλά το ξεπέρασαν οι εξελίξεις.

Ο φιλελές Πανούτσος είχε γράψει κάποτε αφοριστικά πως η βαριά φανέλα και η περιβόητη ιστορία των ομάδων είναι ότι έχουν παίξει πολλούς αγώνες, κάποιοι από αυτούς ήρθαν "άσο", κάποιοι άλλοι "χι" κι άλλοι διπλό. Αυτό ως απάντηση σε οπαδούς που απαιτούν τρελαμένοι σεβασμό στην ιστορία της ομάδας τους. Αλλά κι ως δείγμα περιφρόνησης του σνομπ, φιλελέ "άριστου" για τη γνώμη του πόπολου. Έχει πάντως ένα δίκιο, μες στην υπερβολή του.

Η Μπάρτσα ωστόσο δηλώνει -και είναι- κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος, mes que un club, με εμβέλεια που ξεπερνά κατά πολύ τις γραμμές του γηπέδου. Κι αυτό είναι που επιτρέπει στους διοικούντες της να χτίζουν στις πλάτες της χρυσές δουλειές ή μάλλον κάτι παραπάνω από μια απλή, εμπορική συναλλαγή. Παραφράζοντας τον αφορισμό του Πανούτσου, οι σύγχρονες ομάδες είναι ανώνυμες εταιρίες, που πουλάνε το προϊόν τους, το μύθο τους, την ικανότητά τους να παράγουν στιγμές και συγκινήσεις, άλλες με περισσότερη κι άλλες με λιγότερη επιτυχία.

Η Μπάρτσα δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, μια αποεμπορευματοποιημένη ποδοσφαιρική νησίδα κι ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι, γιατί αν δεν ακολουθούσε το γενικό κανόνα, θα έπαυε αυτομάτως να είναι ανταγωνιστική, να είναι σε θέση να αποκτά κορυφαίους παίκτες και να διεκδικεί τρόπαια. Κι αυτό είναι ίσως το πιο απλό και εκλαϊκευτικό παράδειγμα για όσους αρνούνται να καταλάβουν τον ουτοπικό χαρακτήρα της αυτοδιαχείρισης, του "εναλλακτικού εμπορίου" και βασικά του σοσιαλισμού σε μία μόνο επιχείρηση.

Αν διαφέρει κάπου, είναι στο μύθο και το ιστορικό φορτίο που κουβαλάει, το μέγεθος και τη γοητεία του, τις εξωαγωνιστικές προεκτάσεις και τους συνειρμούς που μπορεί να γεννήσει: η καταπίεση του φρανκικού καθεστώτος, η επί χρόνια ανόθευτη φανέλα, η λαϊκή βάση κι οι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου. Θα μου πεις όλα αυτά μπορούν να πείσουν μόνο ένα μικρό παιδί. Αφενός όμως σε αυτήν την ηλικία είναι που διαλέγει κανείς ομάδα, αφετέρου τα αθλητικά είναι το βασικό καταφύγιο του παλιμπαιδισμού μας, μετά την ενηλικίωση. Το πρόβλημα είναι αν συνεχίζουμε να παίρνουμε στα σοβαρά το μύθο και να τον μπερδεύουμε με την πραγματικότητα.

Το άλλο βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτό το μύθο τον εκμεταλλεύεται εμπορικά η εκάστοτε διοίκηση, που φροντίζει κάθε φορά να τον ακυρώνει στην πράξη. Είτε στην υπόγεια συνδιαλλαγή με το λαομίσητο φρανκικό καθεστώς για την αρπαγή του Ντι Στέφανο, σε ρόλο ποδοσφαιρικής ωραίας Ελένης, από τη Ρεάλ. Είτε σπιλώνοντας τη φανέλα με χορηγό, μια συμβολική, ιδεολογική "καθαρότητα" -που είχε αρχίσει ωστόσο να θυμίζει το παράδειγμα με τον υποκριτή που είναι χωμένος στο βούρκο ως το λαιμό, αλλά τον ενδιαφέρει να κρατήσει καθαρά τα νύχια του.

Η Μπαρτσελόνα είναι το καμάρι της Καταλονίας, σύμβολο της διαφορετικότητας και του αγώνα της για ανεξαρτησία. Αλλά η διοίκησή της δε θα εγκατέλειπε ποτέ την ισπανική Primera Division, την αίγλη και τα κέρδη ενός clasico, για να παίξει σε μια ανεξάρτητη, καταλανική λίγκα, με βασική αντίπαλο την Εσπανιόλ -που το όνομά της δηλώνει το φιλο-ισπανικό της φρόνημα, αλλά η καταλανική γραφή του (Espanyol και όχι με το κλασικό "περισπώμενο" ñ) τονίζει τη σχιζοφρένεια και την αντιφατικότητα των καταστάσεων.

Το Σάββατο έρχεται άλλο ένα Clasico στο Καμπ Νου, με την Μπάρτσα στριμωγμένη στον τοίχο, στο -6 και τους λευκοφρουρούς να έχουν το πάνω χέρι. Από μια άποψη το Μπάρτσα-Ρεάλ είναι η ποδοσφαιρική απεικόνιση της ταξικής πάλης και της σύγκρουσης δυο κόσμων. Η Μπάρτσα που στον ισπανικό εμφύλιο έχασε τον πρόεδρό της (εκτελέστηκε απ' τους φασίστες), που έκανε περιοδείες ανά τον κόσμο για την ενίσχυση των δημοκρατικών, κι ήταν το αποκούμπι των εθνικά καταπιεσμένων Καταλανών, που μόνο στο Καμπ Νου μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα τη γλώσσα τους, εναντίον της Βασίλισσας και της αγαπημένης του φρανκικού κατεστημένου.

Μια πάλη που συνεχίζεται στους καιρούς μας με νέες, συμβολικές μορφές κι απέκτησε άλλο περιεχόμενο. Πχ με τη μαζική παραγωγή αστέρων από τα σπλάχνα της και τη φημισμένη ακαδημία της ομάδας (Masia) απ' όπου βγήκε κι ο Μέσι (κι ο Ινιέστα κι ο Πικέ, κτλ) αντί της συνταγής των ακριβοπληρωμένων galacticos. Ή με την αδιαπραγμάτευτη στρατηγική επιλογή να έχει αυτή παντού και πάντα τη μπάλα, την πρωτοβουλία κινήσεων, να φτιάχνει παιχνίδι και να επιτίθεται συνεχώς, ακόμα και αν πέφτει πάνω σε τείχος ή αφήνει ακάλυπτα τα νώτα της, κόντρα στον τακτικό μακιαβελισμό του Μουρίνιο, που τα θυσίαζε όλα στο βωμό της σκοπιμότητας και προτιμά να περιμένει πίσω τον αντίπαλό του.

Μόνο που αυτά δεν καθιστούν την Μπάρτσα το άοπλο ποδοσφαιρικό τμήμα της επανάστασης. Γιατί η ίδια αναγκάζεται (;) πολλές φορές να δανειστεί τις συνταγές του αντιπάλου (όπως η Σοβιετία στα τελευταία της), να προσαρμόζει το παιχνίδι της, να το κάνει πιο "ρεαλ-ιστικό", και να βάζει μπόλικο νερό στο κρασί της. Ουσιαστικά δηλαδή να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο και κεκτημένη ταχύτητα από την πρόσφατη ιστορία της, την (επαναστατική) περίοδο του Γκουαρντιόλα και την προγενέστερη μαγεία του Ροναλντίνιο. Ο οποίος δεν έμεινε για πολλά χρόνια στην κορυφή ενός επαγγελματικού ποδοσφαίρου που τον χλευάζει ως τσιρκολάγνο, δε σηκώνει τη διδασκαλία του και τους γλεντζέδες μάγους, που έχουν ως πρώτιστο μέλημά τους να διασκεδάσουν (τους άλλους και τον εαυτό τους) εντός κι εκτός γηπέδου.

Μια Μπάρτσα που δείχνει πολλές φορές άψυχη, γιατί πούλησε την ψυχή της στο διάβολο της σκοπιμότητας, σαν επανάσταση που μένει μετέωρη και τελειώνει από καύσιμα, χωρίς ιδέες για τη συνέχεια. Παραμένει όμως η καλύτερη θυμίζοντας, σε κάποιες αναλαμπές της, την αίγλη και τις αξίες αυτού του παρελθόντος της, που είναι πολύ νωπό, για να σβήσει εντελώς.

Χρόνια πολλά λοιπόν. Αλλά το "ευτυχισμένα" δεν εξαρτάται πάντα από τους τίτλους και τα αποτελέσματα, ιδίως όταν αυτά γίνονται αυτοσκοπός και δεν έρχονται στην πορεία και παρεμπιπτόντως. Κάτι που είναι, μεταξύ άλλων, κι η βασική διαφορά της κοινωνίας του μέλλοντος από τη σημερινή (της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης).

Visca Barça Visca Catalonia

Να την χαίρονται τη δημοκρατία τους

 Να την χαίρονται τη δημοκρατία τους

Αυτή είναι μια συνηθισμένη στιγμή όταν μιλάει κάποιος εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
Αμέσως μόλις αρχίσει η τοποθέτησή του επικρατεί χάβρα.
Ο εκπρόσωπος της ΝΔ, οι δύο παρουσιαστές και όποιος άλλος προαιρείται, κάνουν ντου και σε αναγκάζουν να αλλάξεις κανάλι και φυσικά να μην ακούσεις τι έχει να πει το ΚΚΕ.

Στο δια ταύτα είναι πραγματικά γελοίο να ακούς από τον εκπρόσωπο της ΝΔ ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν δικτάτορας.
Η ΝΔ εννοεί ότι αυτό που έχουμε στην Ελλάδα είναι δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα;
Σοβαρά τώρα;

Ποια είναι τα δικαιώματα που έχει ο λαός εδώ και που σέβεται η εξουσία και οι κυβερνήσεις της;
Έχει ο λαός το δικαίωμα στη δουλειά; Και τα 2 εκ. άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι  τι είναι; Εχει το δικαίωμα στην υγεία όπου όποιος δεν έχει χρήμα δεν έχει ούτε το δικαίωμα να πεθάνει;
Η μήπως έχει το δικαίωμα στην παιδεία όπου αριστούχοι περνουν σε πόλεις μακριά από τα σπίτια τους και δεν μπορούν να πάνε γιατί οι οικογένειες τους είναι φτωχές;

Στην Κούβα όμως παρά τα 50 χρόνια εμπάργκο ο λαός είχε αυτά τα απόλυτα στοιχειώδη που εδώ στην "ελεύθερη και δημοκρατική" δύση ούτε κατα διάνοια...

Για πολιτισμό, αθλητισμό κλπ ας μη μιλήσουμε καλύτερα.

Αυτά τα παραπάνω δεν είναι ανθρώπινα δικαιώματα;



Τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα τελικά;
Το δικαίωμα να έχεις τουίτερ, φέισμπουκ και όποιον άλλο τρόπο να αποβλακώνεσαι και να σε φακελώνουν;
Το δικαίωμα να βρίζεις την εξουσία αφήνοτας σ'αυτήν το δικαίωμα να σ'εκμεταλλεύεται μέχρι θανάτου;

Μιλάνε για δημοκρατία.
Στην αποκλεισμένη από τις ΗΠΑ- και όχι μόνο- Κούβα υπήρχε με τις όποιες αδυναμίες μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας.
Και ανώτερη μορφή δημοκρατίας είναι εκείνη όπου ο λαός έχει το δικαίωμα να εκφράζει γνώμη και να αποφασίζει για το πως θα παράγεται και πως θα μοιράζεται ο παραγόμενος πλούτος, δηλαδή στο να έχει γνώμη και ψήφο στην βάση που δεν είναι άλλη από την οικονομία.
Στην καπιταλιστική Δύση βέβαια δημοκρατία θεωρείται το να έχεις το δικαίωμα να εκλέγεις αυτούς που σε κοροιδεύουν και σου αρπάζουν τη ζωή κάθε 4 χρόνια.

Να την χαίρονται τη δημοκρατία τους.

Τη βλέπουμε άλλωστε και στο βίντεο όπου δεν αφήνουν τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ να μιλήσει και να ακουστεί

Linkwithin

«ΚΑΛΟ» για τους καπιταλιστές

«ΚΑΛΟ» για τους καπιταλιστές

«Λαγούς με πετραχήλια» τάζει για λογαριασμό της κυβέρνησης η εφημερίδα «Αυγή», η οποία στο τελευταίο κυριακάτικο φύλλο της ανέλαβε να προωθήσει το νόμο για την αποκαλούμενη «κοινωνική οικονομία». Με πολυσέλιδο αφιέρωμα, συνέντευξη της αρμόδιας υπουργού, αλλά και ενδελεχή αναφορά στο πώς όσοι θέλουν να στήσουν μια «κοινωνική επιχείρηση», μπορούν να ωφεληθούν των κινήτρων του «αναπτυξιακού νόμου», σπέρνει αυταπάτες για το περιεχόμενο της «κοινωνικής οικονομίας», ακριβώς όπως και η κυβερνητική προπαγάνδα, που έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί - έστω περιφραστικά - ότι καταργεί τον καπιταλισμό. Οτι τάχα αποτελεί μια τρίτη μορφή οικονομίας, όπου οι σχέσεις παραγωγής είναι σχέσεις «δημοκρατίας, ισότητας, αλληλεγγύης, συνεργασίας, σεβασμού στον άνθρωπο και το περιβάλλον»! Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση, μαέστρος στην προπαγάνδα, βάφτισε το εγχείρημα με το ακρωνύμιο ΚΑΛΟ, που σημαίνει «Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία».

***

Η προώθηση της «κοινωνικής οικονομίας» αποτελεί και στόχο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή, μιας διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, που ξηλώνει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Και μόνο αυτό φτάνει για να ψιλιάσει τον καθένα για το πού στοχεύουν η κυβέρνηση και η ΕΕ. Ετσι, στην κατεύθυνση στήριξης της «κοινωνικής οικονομίας», πάγια μέριμνα της ΕΕ αποτελεί η εξεύρεση πόρων χρηματοδότησής της. Περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ από τους πόρους του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου προορίζονται για την προώθησή της για τη χρονική περίοδο 2014 - 2020. Ενα ακόμα κονδύλι ύψους 6,4 εκατ. ευρώ προορίζεται για την Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης. Ακόμα, στο νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προβλέπονται μια σειρά πηγές χρηματοδότησης και χρηματοδοτικά εργαλεία. Δηλαδή, όπως και όλες οι άλλες επιχειρήσεις που δουλεύουν για το κέρδος, έτσι και οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» θα μπορούν να χρηματοδοτούνται από το κράτος, τις τράπεζες και την ΕΕ.

***

Από την άλλη, οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν αντικειμενικά να αποτελέσουν «οάσεις δημοκρατίας» μέσα στον καπιταλισμό. Μπορούν να προσλαμβάνουν εργάτες, όπως και οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις (από τις οποίες υποτίθεται διαφέρουν), με τους χειρότερους δυνατούς όρους, με προσωρινή και μερική απασχόληση, με ελάχιστο μισθό. Υπάρχουν νομικά «παράθυρα» για συγκαλυμμένη «μαύρη εργασία» μέσω «εθελοντισμού». Είναι μύθος ότι δεν αποσκοπούν στο κέρδος, απλώς ο νομοθέτης εύχεται (!) να μην το θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα. Ομως, η επιδίωξη του κέρδους δεν είναι θέμα πρόθεσης, αλλά αντικειμενικό στοιχείο της λειτουργίας των επιχειρήσεων στον καπιταλισμό. Επίσης, η «Αυγή», ψάχνοντας να βρει παραδείγματα πετυχημένων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της «κοινωνικής οικονομίας», αναφέρει ως τέτοιο τον αγροτικό συνεταιρισμό «ΘΕΣγάλα». Μα, ο συγκεκριμένος συνεταιρισμός είναι μια από τις μεγάλες επιχειρήσεις που ελέγχει το 10% της εγχώριας παραγωγής γάλακτος, συνεργάζεται με άλλες μεγάλες εταιρείες και το μέσο μέγεθος των εκμεταλλεύσεων που συμμετέχουν στο συνεταιρισμό είναι 180 αγελάδες/εκμετάλλευση, τη στιγμή που ο μέσος όρος σε επίπεδο χώρας υπολογίζεται ότι δεν ξεπερνά τις 35 αγελάδες/εκμετάλλευση. Δεν πρόκειται δηλαδή για μικρούς παραγωγούς.

***

Σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο, η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί ένα από τα εργαλεία των εκπροσώπων του κεφαλαίου, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, συγκαλύπτοντας και αφήνοντας στο απυρόβλητο την αιτία που τα γεννά, τον ίδιο τον καπιταλισμό. Καλλιεργούν την αυταπάτη ότι ο εργάτης μπορεί να γίνει «συλλογικός εργοδότης» (του εαυτού του και όχι μόνο), ότι ο άνεργος γίνεται αφεντικό του εαυτού του και ότι δεν εξαρτάται πλέον από τις ορέξεις του καπιταλιστή και τις διακυμάνσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.
Σε πρακτικό επίπεδο, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας» σε τομείς κοινωνικών παροχών και φροντίδας, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια βρίσκονταν στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Λειτουργούν, δηλαδή, ως ο «δούρειος ίππος» για την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίησή τους. Ωστόσο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιδιώκει να προωθήσει τη δημιουργία «κοινωνικών επιχειρήσεων» και σε άλλους παραγωγικούς τομείς (π.χ. «συνεταιρισμοί εργαζομένων» που αναλαμβάνουν κλειστά εργοστάσια κ.ά.), όπου αυτό είναι δυνατό. Σε κάθε περίπτωση, οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» αντικειμενικά συμβάλλουν στη συνολική αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αφενός συμμετέχοντας οργανικά στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας που υπηρετεί το κεφάλαιο, αφετέρου παράγοντας αξίες που τελικά κατανέμονται στο κεφάλαιο αναλογικά με το μέγεθός του σ' ολόκληρη την οικονομία. Τελικά, επειδή κάθε «κοινωνική επιχείρηση» λειτουργεί μέσα στον καπιταλισμό και αντικειμενικά λειτουργεί με τους όρους της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε θα απεκδυθεί τον κοινωνικό μανδύα της και θα γίνει καθαρά καπιταλιστική, είτε θα παύσει να λειτουργεί ως επιχείρηση, είτε θα κλείσει.

Στη μέγγενη των ανταγωνισμών

Στη μέγγενη των ανταγωνισμών

Πλευρές των συνομιλιών, που αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες, επιβεβαιώνουν ότι για τις ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις, κριτήριο διευθέτησης (ή μη) του Κυπριακού είναι το καθεστώς που εξυπηρετεί αποτελεσματικότερα τα στρατιωτικοπολιτικά και επιχειρηματικά τους σχέδια στην περιοχή.
Αυτό που αναμφίβολα ξεχωρίζει είναι η κινητικότητα που αναπτύσσουν οι ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα, ξεπερνώντας οποιονδήποτε άλλον στις πιέσεις, για να επαναληφθούν οι συνομιλίες και να υπάρξει άμεσα συμφωνία.
Μάλιστα, Αμερικανοί παράγοντες, που σχετίζονται με τη διαπραγμάτευση, προειδοποιούν ακόμα και για «δυσάρεστες εκπλήξεις», αν δεν υπάρξει άμεσα συμφωνία, αναπαράγοντας τις απειλές της Τουρκίας για προσάρτηση των Κατεχομένων.
Κι άλλοι «παίχτες» όμως παρεμβαίνουν στο Κυπριακό, όπως η Ρωσία, η Μ. Βρετανία ανάλογα με τη γεωπολιτική τους ισχύ και το βαθμό που εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση, ενώ αυτό βρίσκεται - όπως είναι φυσικό - στο επίκεντρο του ανταγωνισμού ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης. Καθένας από αυτούς προωθεί ιδιαίτερα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, σε μια περιοχή με μεγάλη ρευστότητα.
Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ δεν κρύβουν το ενδιαφέρον τους για ανάδειξη της Κύπρου σε ενεργειακό κόμβο, κάτι που συνδέεται άμεσα με το στόχο (των ΗΠΑ και κρατών της ΕΕ) για διαφοροποίηση του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης, η οποία, σε συντριπτικά ποσοστά, τροφοδοτείται μέχρι σήμερα με ρωσικό αέριο.
Είναι αυτονόητο ότι τέτοια σχέδια λειτουργούν ανταγωνιστικά στην προσπάθεια της Ρωσίας όχι μόνο να κατοχυρώσει τη σημερινή της ενεργειακή κυριαρχία στην Ευρώπη, αλλά να την επεκτείνει κιόλας, χαράσσοντας αγωγούς κατά μήκος και του «Νότιου διαδρόμου», οξύνοντας την αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Νούλαντ, Αμερικανίδα αξιωματούχος με πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό, εμφανίζεται να δηλώνει ότι «δεν θα αφήσουμε την αρκούδα (σ.σ. τη Ρωσία) να αλωνίζει στην περιοχή», ενώ δημοσιεύματα συνδέουν την πρεμούρα των ΗΠΑ να υπάρξει άμεσα συμβιβασμός, με τις στρατιωτικές επιτυχίες των Ρώσων στη Συρία, που ενισχύουν το ρόλο τους στην περιοχή.
Δεν είναι επίσης κρυφό ότι οι ΗΠΑ βλέπουν την επίλυση του Κυπριακού ως έναν κρίκο στην αλυσίδα των διευθετήσεων που αφορούν τα «ανοιχτά» ελληνοτουρκικά ζητήματα, στο όνομα της «σταθερότητας» για την «οικονομική ανάπτυξη» στην περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι η διχοτόμηση της Κύπρου είναι στο σχεδιασμό ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων, είτε συμβεί με το προτεινόμενο σχέδιο είτε προκύψει ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της διαπραγμάτευσης.
Είναι βέβαιο ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο συγκρουόμενων συμφερόντων και αντιθέσεων που δυναμώνουν, όποια διευθέτηση κι αν προκύψει με τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και ανταγωνισμών, θα είναι διχοτομική και θα περιέχει το σπέρμα μιας επόμενης όξυνσης των αντιθέσεων, με πρώτα θύματα τους Ελληνοκύπριους, τους Τουρκοκύπριους και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, που θα κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, ενιαία, ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μια ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.