Αναπαράσταση της διαπραγμάτευσης του Τσίπρα στην Ευρώπη. VIDEO

Αναπαράσταση της διαπραγμάτευσης του Τσίπρα στην Ευρώπη.

Πηγή: Ελληνοφρένεια

Αριστερά με ανάθεση έργου;

Αριστερά με ανάθεση έργου; 
 Γράφει ο Θύμιος Καλαμούκης




Μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς λαό; 
Μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς καθαρό πολιτικό λόγο; 
Μπορεί να υπάρξει Αριστερά χωρίς ρήξεις; 


Είναι τρία βασικά ερωτήματα που μου έρχονται στο μυαλό καταγράφοντας την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Παρακολουθώντας την απόγνωση του μεγάλου μέρους του ταλαιπωρημένου κόσμου να μετατρέπεται σε προσδοκία και ελπίδα. Νομίζω ξέρω τις απαντήσεις και στα τρία κομβικά κατά τη γνώμη μου ερωτήματα. Και δεν τις ξέρω επειδή μου τις είπε κάποιος, ή τις διάβασα κάπου. Τις ξέρω επειδή αυτές οι απαντήσεις υπάρχουν χρόνια, με διάφορες εκδοχές σε διάφορους τόπους. Θα τις μοιραστώ μαζί σας. 


Αριστερά χωρίς καθαρό λόγο δεν μπορεί να υπάρξει. Ο νεφελώδης λόγος, ο συγκεκαλυμμένος λόγος ο μη ολοκληρωμένος λόγος είναι γνώρισμα μη σοβαρών σχηματισμών, κομμάτων της αρπαχτής και της ανύπαρκτης ιδεολογίας. Η Αριστερά οφείλει να έχει πεντακάθαρες απόψεις, τεκμηριωμένες μελέτες, εναλλακτικές στρατηγικές, εφαρμόσιμο πρόγραμμα. Νομίζω στις μέρες μας η μέχρι στιγμής πρόταση της «υποψήφιας για εξουσία», αριστεράς δεν είναι σαφής και διαυγής. Λόγοι τουλάχιστον σοβαρότητας επιβάλλουν κάποιο ξεκαθάρισμα, όσο και αν αυτό στοιχίσει εκλογικά… 




Αριστερά χωρίς ρήξεις επίσης δεν μπορεί να νοηθεί. Για τον απλό λόγο ότι την απλή διαχείριση την κάνουν «καλύτερα» οι άλλοι, που είναι μαθημένοι στους ελιγμούς και τις «απάτες». Οι ενστάσεις εδώ νομίζω είναι δύο. Πρώτον τι εννοούμε ρήξεις και δεύτερον αν οι όποιες ρήξεις θα αρχίσουν από την πρώτη μέρα. Στο δεύτερο απαντώ, ΝΑΙ οι ρήξεις θα αρχίσουν από την πρώτη μέρα. Για την ακρίβεια πολλές μέρες πριν από την πρώτη μέρα. Αριστερή κυβέρνηση που δεν θα χτυπήσει από την πρώτη μέρα τα δόντια του τέρατος, έχει γίνει μεζές στα δόντια του τέρατος… Σχετικά με το πρώτο, για το τι εννοούμε ρήξεις, εδώ ξέρω ότι θα διαφωνήσουμε αρκετά, διότι εγώ θέλω 100 και πολλοί θέλουν 30. Όπως και να έχει πάντως και πέρα από το αριθμητικόν του πράγματος, θα συμφωνήσουμε ότι μια αριστερή κυβέρνηση, θα πρέπει να συγκρουστεί με την ασυδοσία των τραπεζών, τους αχαλίνωτους πάσης φύσεως κερδοσκόπους, τους αδίστακτους διαπλεκόμενους, μιζαδόρους, κρατικοδίαιτους νταβατζήδες. Θα πρέπει να συγκρουστεί με κάθε λογής παρασιτικά κυκλώματα, με εργολάβους αρπαχτής. Θα πρέπει να συγκρουστεί με αντιλήψεις και νοοτροπίες πολλών χιλιάδων ελλήνων. Σε θεωρητικό επίπεδο, με αυτά έχουν συγκρουστεί όλες οι κυβερνήσεις του παρελθόντος με πολύ μεγάλη επιτυχία… (πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ).


Γνώμη μου είναι ότι όλες αυτές οι συγκρούσεις( για τις οποίες δεν πολυακούγονται προτάσεις) είναι αναγκαίες, αυτονόητες αλλά ελάχιστες. Για τον απλό λόγο ότι τις περισσότερες από αυτές τις παθογένειες, τις γεννά μια σάπια οικονομική βάση, ένα σύστημα που είναι και άδικο και σκληρό και ύπουλο και αδίστακτο. Αριστερά που δεν φτάνει στην ρίζα, δεν μπορεί να καταφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα, καθαρή νίκη. Αριστερά χωρίς ρήξη με τις αιτίες και όχι με τα αποτελέσματα δεν είναι αριστερά. Μπορεί να είναι κάτι άλλο, κάτι χρήσιμο, κάτι γενικώς καλό αλλά δεν είναι αριστερά. Αριστερά χωρίς αμφισβητήσεις, ανατροπές, ακόμη και του εαυτού της, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αναγκαία. 


Αριστερά χωρίς ενεργό λαό, επίσης δεν μπορεί να υπάρξει. Αριστερά που δεν εμπνέει, που δεν παρακινεί, που εξασφαλίζει ψήφο ανοχής ή βαριεστιμάρας, ή ψήφο τιμωρίας προς τους άλλους, η ακόμη και ψήφο εξουσιοδότησης, είναι αφελής και ίσως και ύποπτη αριστερά. Αν θέλει να σώσει την χώρα τον λαό αλλά και να προστατέψει τον εαυτό της, οφείλει να απαιτήσει από τους νομιμόφρονες πολίτες να μην είναι νομιμόφρονες πολίτες. Να αμφισβητούν, να διεκδικούν, να επιβάλουν, να κατακτούν. Να πάψουν να επαναπαύονται και να γίνουν μαχητές στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου για την κατάκτηση καλύτερης ζωής, αξιοπρέπειας και ποιότητας. Από τηλεθεατές να γίνουν φρουροί, από απαθείς να γίνουν καχύποπτοι, από καταναλωτές απαιτητικοί δημιουργοί. Από οκνηροί, περίεργοι για κάθε τι. Από προβλέψιμοι, απρόβλεπτοι. Από ηττοπαθείς, νικητές. Αριστερά που δεν εκπαιδεύει, δεν παρακινεί, δεν πυροδοτεί το μυαλό του κόσμου, δεν είναι αριστερά. Αριστερά που δεν πατά στα βήματα όλων αυτών που βγήκαν στους δρόμους, στις εμπειρίες των παλιότερων, στα λάθη του παρελθόντος δεν είναι αριστερά. Και αυτό νομίζω είναι κατά την γνώμη μου καθοριστικό. Η μέχρι τώρα προεκλογική πορεία της «υποψήφιας για εξουσία», αριστεράς, επαναπαύει, καθησυχάζει τον λαό, τον κρατά σβηστό, δείχνει να μην τον πολυθέλει στα πόδια της, ή δείχνει να μην ξέρει τι να τον κάνει, επειδή ίσως και η ίδια δεν ξέρει τι θα κάνει. 


Αριστερή εξουσία, τέλος δεν μπορεί να είναι η διαχείριση πλαισίων που έβαλαν άλλοι. Αριστερά είναι αυτή που αλλάζει το πλαίσιο, για την ακρίβεια αλλάζει τα φώτα του πλαισίου... Αριστερά δεν είναι η ευκολία, η επιφάνεια, η αναμονή των εξελίξεων. Αριστερά δεν είναι επικυρωμένη εξουσιοδότηση, από το ΚΕΠ της γειτονιάς. Ο Λαός της πραγματικής αριστεράς, δεν θα κάνει ανάθεση έργου, δεν θα μηδενίσει το κοντέρ. Δεν θα ψάξει υποκατάστατο.


Η εποχή που η Αριστερά θα κυριαρχήσει δεν θα είναι εποχή ηρεμίας. Αριστερά κυρίως, είναι φασαρία μυαλού και καθημερινότητας
 Αναρτήθηκε από  βυσσινόκηπος  

Το πρόγραμμα των «100 ημερών» του … Τσιπραντρέου !

Το πρόγραμμα των «100 ημερών» του … Τσιπραντρέου ! 

 Άνθρακες ο … θησαυρός ;
 Όχι !
 Απλά: Μία απ΄ τα ίδια !


 Όποιος άκουσε σήμερα τον Τσιπραντρέου και νόμισε ότι άκουγε (ξανά, μανά) τον αείμνηστο Αντρέα ή έστω τον Σημίτη, δεν … παράκουσε !


 Αυτούς άκουγε … με διαφορετική … προφορά !!!


 Α. Αυτά τα περί «κατάκτησης» της … δημοκρατίας, τα κυριαρχικά δικαιώματα και της λαϊκής κυριαρχίας 37 χρόνια μετά την πτώση της χούντας, εν μέσω επικυριαρχίας στη χώρα μας της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΕΠΑ, μάλλον ως κακόγουστο … ανεκδοτάκι ακούστηκαν.
  Β. Αυτά τα … καινούργια περί κατάργησης των Μνημονίων (προφανώς και των δανειακών συμβάσεων, εφαρμοστικών νόμων κλπ.) – αφού έγινε πρώτα στα κανάλια μια σπέκουλα με το τι εννοούν (πολιτική καταγγελία, διαπραγμάτευση κλπ.), χωρίς να δίνεται στη δημοσιότητα το ακριβές κείμενο του σχετικού Νόμου και χωρίς το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής του, θυμίζει έντονα (για όποιον θυμάται) εκείνο το περίφημο … terminated του Αντρέα για τις Βάσεις, που τελικά όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά ετοιμάζονται και πάλι να δράσουν ενάντια στην Συρία και το Ιράν τόσα χρόνια μετά !


 Γ. Για κείνη δε την περίφημη «διαγραφή του επαχθούς χρέους», εκτός που θυμίζει έντονα μια νέα προσπάθεια να «περάσει» στον λαό ένα νέο PSI, «κούρεμα» που στην ουσία του θα ρημάξει ακόμα πιο πολύ τα ασφαλιστικά ταμεία, την παιδεία την υγεία, την πρόνοια και τις εργασιακές σχέσεις, σίγουρα προδιαγράφει νέο Μνημόνιο που θα συνοδευτεί από νέα Δανειακή Σύμβαση.


 Επίσης, μπορεί κανείς να μας πει ποιος θα είναι εκείνος ο φορέας που θα καθορίσει ποιο δάνειο είναι επαχθές και ποιο όχι ;


 Αφήστε που στην ουσία ΟΛΟΚΛΗΡΟ το δάνειο, από … κτήσεως χώρας, είναι απαράδεχτο για τον λαό μας. Ο λαός μας δεν χρωστάει … φράγκο !


 Δ. Το πρόγραμμα του Τσιπραντρέου σχετικά με τις λεγόμενες «κρατικοποιήσεις», θα μπορούσε κανείς να το σχολιάσει με τα εξής:


 Δεν πρόκειται να γίνει ούτε μία (αριθ. 1) κρατικοποίηση επιχείρησης στρατηγικού χαραχτήρα. 


 Οι κρατικοποιήσεις στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, δεν είναι … προνόμιο της αριστεράς, κυρίως έχουν γίνει από δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Εξ ου και υπάρχει ο όρος «κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός». 




 Κρατικοποιήσεις έκανε κι ο … original «…αντρέου», ποιος δεν θυμάται το περίφημο «άρθρο 4» ! Και τι έγινε μετά ; Αφού καθάρισε τις επιχειρήσεις από τα δάνεια και τις οφειλές τους, τις ξαναέδωσε «καθαρές» σε ιδιωτικά συμφέροντα – αυτό που λέμε ότι έγινε αναδιανομή σε νέα τζάκια. 


 Οι επιχειρήσεις, είτε ελέγχονται απευθείας από την αστική τάξη, είτε μέσω των κυβερνήσεων που ελέγχει, δεν πρόκειται να λειτουργήσουν προς όφελος του λαού. 


 Ε. Δυο λόγια για τα χαράτσια (επίδομα αλληλεγγύης, ΕΤΑΚ, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, έκτακτες εισφορές σε επαγγελματίες, περαίωση κλπ.).


 Δεν κατάλαβα αν ο αρχηγός του ΣΕΚΜ μίλησε για όλα τα χαράτσια, αλλά τουλάχιστον κατάλαβα ότι μίλησε ότι ΔΕΝ θα τα καταργήσει ΟΛΑ !
 Αλλά εκείνα που αφορούν στις κοινωνικές εκείνες ομάδες που δεν μπορούν να τα πληρώσουν !


 Ποιος θα το κρίνει αυτό ;


 Ξέρετε τι θα γίνει ;


 Αυτός που παίρνει 800 ευρώ μισθό ή σύνταξη θα θεωρείται προνομιούχος και θα πληρώνει, ενώ εκείνος που δηλώνει … άνεργος, γιατί έχει τις επιχειρήσεις του και τα εισοδήματά του σε οφ σόρ εταιρίες, δεν θα πληρώνει !


 ΣΤ. Εκεί βέβαια που ο Τσιπραντρέου τους ξεπέρασε όλους σε δημαγωγία και πολιτική απατεωνιά, ήταν στο θέμα των … συνεργασιών !


 Εδώ και δύο μέρες, όλο το επιχειρηματικό και τηλεοπτικό φιλικό περιβάλλον του ΣΕΚΜ θέτει το ζήτημα ότι η δυνατότητα να φτιαχτεί κυβέρνηση με 151 και πάνω βουλευτές, εξαρτάται από το εκλογικό ποσοστό του … ΚΚΕ !!!


 Το ΣΕΚΜ χρησιμοποιεί την σημαία της συνεργασίας για να ρίξει το ποσοστό του ΚΚΕ και άλλων, όπως των Οικολόγων-Πράσινων που τους θέλει εκτός, καθώς και της ΔΗΜ.ΑΡ. που επίσης την θέλει ακόμα και εκτός Βουλής, ει δυνατόν, ώστε να προχωρήσει σε μια κυβέρνηση αυτοδύναμη και μετά να προσκαλεί κομμουνιστές και άλλους να στελεχώσουν υπουργεία, υπηρεσίες και να δημιουργήσει μια νέα γενιά στελεχών του κρατικού μηχανισμού «αλά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ», εξαρτημένων από τα «νέου τύπου» ρουσφέτια του ΣΕΚΜ (ΣΥ.ΡΙΖ.Α).


 υ.γ.: Για όποιον του αρέσει να κρατάει αρχείο, ας κρατήσει το παραπάνω άρθρο, θα είναι μια ελάχιστη συνεισφορά σε όλους αυτούς που θα είναι στις 18 κοψοχέρηδες !

Καπιταλισμός εναντίον καπιταλισμού

Καπιταλισμός εναντίον καπιταλισμού 

 Την ώρα που οι καμπάνες αρχίζουν να χτυπούν πένθιμα για την Ισπανία κυβερνήσεις, πολιτικοί εκπρόσωποι και αξιωματούχοι της ΕΕ και του καπιταλιστικού συστήματος ψάχνουν να βρούν την άκρη χωρίς να τα καταφέρνουν.
 Τα ΜΜΕ, πιστοί τους υπηρετες, μην έχοντας τι άλλο να κάνουν επιτίθενται σε συνδικάτα, εργαζόμενους και κομμουνιστικά ή εργατικά κόμματα, προσπαθώντας να τους εκφοβίσουν. Αν ξεκινήσει αλυσίδα κινητοποιήσεων τους λένε, απειλείται η σταθερότητα των οικονομιών και επομένως μπαίνει σε επικίνδυνο κύκλο η παραγωγικότητα, η ανταγωνιστικότητα και όλοι αυτοί οι "φερέγγυοι" τρόποι και δείκτες που μετρούν την απόδοση των οικονομιών και την υγεία της καπιταλιστικής οκονομίας.
 Κι όμως ο κίνδυνος για τον καπιταλισμό δεν είναι  οι διεκδικήσεις των εργαζομένων ειδικά στο βαθμό που δεν έχουν καποιο ανατρεπτικό χαρακτήρα και πολιτικό προσανατολισμό αλλα μένουν στα στενα διεκδικητικά πλαίσια. Ο μεγάλος κίνδυνος για τον καπιταλισμό είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός.
 Την ίδια στιγμή που η ΕΕ  βλέπει με τρόμο την Ισπανικη οικονομια να καταρρέει, με όποιους κινδύνους περιλαμβανει αυτό, κάποιοι "πυλώνες" του συστήματος, όπως είναι ο χρηματοιοικονομικός τομέας,  τρίβουν ήδη τα χέρια τους και παίρνουν θέσης μάχης στις οθόνες των κομπιούτερ τους. Δε χρειάζεται να πούμε οτι τα κοράκια των αγορών δε δίνουν δεκάρα για τη σταθερότητα της Ισπανικής οικονομίας, τη βιωσιμότητα του τραπεζικού συστήματος ή του ευρώ. Το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο και πιο αστραπιαίο κέρδος. Ετσι ειναι βέβαιο οτι τα στοιχήματα των παραγώγων που θα παίζουν αρνητικά τα πάντα γύρω από την Ισπανική, Ιταλική και Ευρωπαική οικονομία θα έχουν την τιμητική τους στο επόμενο διαστημα. Ειναι το απόλυτο σιγουράκι τους και θα το παίξουν μέχρι τελικής πτώσης και εξόντωσης. Το που θα βγάλει αυτό τους είναι  απολύτως αδιάφορο. Θα παίξουν από δείκτες χρηματιστηριων, κλάδων και ξεχωριστές τραπεζικές μετοχές  κρατών κλπ. μέχρι ομόλογα και το ίδιο το ευρώ. Και θα παιξουν σε όλα short με τη μεγαλύτερη μόχλευση που μπορούν. Δηλαδή θα προβλέπουν, ανοίγοντας μαζικά ανάλογες θέσεις, πως θα υπαρξουν αρνητικές εξελίξεις στην οικονομία Ισπανίας,Ιταλίας, το ευρώ κλπ. Αυτό βεβαια θα δημιουργήσει επί πλέον μεγάλες πιεσεις στο ήδη επιβαρυμένο κλίμα δημιουργώντας αυτόν τον αρνητικό κύκλο  που λέγεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που θα επιταχύνει και θα βαθύνει ακόμη περισσότερο την κρίση του καπιταλισμού. Το πόσο μένει να το δούμε στη συνέχεια.
 Παράλληλα ενας κανονικός χαμός γίνεται στα στρατηγεία της ΕΕ. Αλλοι ζητούν ευρωομόλογα, αλλοι τα πολεμούν με μανία, άλλοι ζητούν ευρωομόλογα άλλά διαφορετικά απο τους προηγούμενους. Αλλοι προτείνουν τρόπους σωτηρίας των τραπεζών και ανακεφαλαιοποίηση τους, ενω άλλοι το αρνούνται και προτείνουν διαφορετικη ανακεφαλαιοποίηση. Αλλοι προτείνουν πιο σκληρή λιτοτητα και άλλοι όχι. Ο καθένας για δικούς του λόγους αφού αυτό απαιτεί ο ανταγωνισμός συμφερόντων που εκπροσωπεί η καθε πλευρά.
 Την ίδια στιγμή η κρίση μαίνεται και οι ανυποψίαστοι μαζεύονται γ'υρω από τις οθόνες και περιμένουν τη σωτηρία και το τέλος της κρίσης που δεν έρχεται. Και οι συντριπτικά περισσότεροι δεν μπορούν να δουν οτι όλοι οι προηγούμενοι, ηγέτες, ειδικοί, μάνατζερ και αξιωματούχοι έχουν ήδη προκαθορίσει ποιός θα είναι το θύμα που θα πληρώσει το λογαριασμό.
 Ενας πόλεμος όλων εναντίον όλων που κανείς ακόμα δεν μπορεί να δει το που θα βγάλει. 
 Αναρτήθηκε από  Γιώργος Σαρρής

Οι ευεργέτες εφοπλιστές

Οι ευεργέτες εφοπλιστές

Ευεργέτες λοιπόν, αποτελούν ορισμένοι απο τους Έλληνες εφοπλιστές σύμφωνα με δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στην χθεσινοβραδινή συνέντευξη του στον Νίκο Χαντζηνικολάου. Ευεργέτες οι εκμεταλλευτές της εργασίας των ναυτεργατών, αυτοί που κατέκλεβαν τα δημόσια ταμεία μέσω παροχών, επιδοτήσεων, φοροαπαλλαγών, αυτοί που θησαύριζαν με κάθε ναυάγιο πάνω απο τα πτώματα των ελλήνων ναυτεργατών, αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ούτε μισό λεπτό στην ζωή τους ...

Να φανταστώ πως ανάμεσα στους ευεργέτες της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετεί τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον Σταύρο Νιάρχο και τον Σταύρο Λιβανό ?

Ο άνθρωπος είναι ξεκάθαρα απατεώνας. Μιλάει για πατριώτες αστούς και μη πατριώτες αστούς, όταν είναι γνωστό σε όλους πως το "Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα", παρά μόνο εκεί που η αναπαραγωγή του θα γίνει με υψηλές αποδόσεις κερδοφορίας. Οι μύθοι του, περι υγιείς επιχειρηματίες και πατριώτες αστούς, δεν διαφέρει σε τίποτα απο τα φληναφήματα της Νέας Δημοκρατίας, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να αθωώσει ένα κοινωνικό σύστημα που παράγει και τελικώς ανταμείβει, μόνο κερδοσκόπους.

 Για το ίδιο απόσπασμα, βρήκα δημοσίευμα σήμερα και στον Ριζοσπάστη.

Παρακάλια στους αστούς

Βροχή τα μαργαριτάρια σε χτεσινή διαδικτυακή συνέντευξη

Χτες, ο Αλ. Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στο διαδικτυακό «enikos.gr». Σε ερώτηση για το αν θα καταργήσει μια «κυβέρνηση της αριστεράς» την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, για να μη φεύγουν κεφάλαια και επιχειρήσεις στο εξωτερικό, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι «δεν μπορούμε». Ποιος τους δεσμεύει; Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία ψήφισαν και τώρα υπερασπίζονται, αφού είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Για τους εφοπλιστές είπε ότι με δική τους πρωτοβουλία θα έπρεπε να δώσουν χρήμα στη χώρα. Αρα, αέρας κοπανιστός τα περί φορολόγησης των εφοπλιστών.

Κατηγόρησε, μάλιστα, την αστική τάξη ότι δεν είναι τόσο πατριωτική όσο η ιταλική, επειδή εκεί οι αστοί αγόρασαν ομόλογα του κράτους, ενώ εδώ δε βάζουν το χέρι στην τσέπη, παρά το γεγονός ότι «σε κρίσιμες στιγμές, οι εφοπλιστές υπήρξαν ευεργέτες». Αρα, παρακάλια στους καπιταλιστές να γίνουν ευεργέτες! Ετσι, προφανώς, θα τους παρακαλάει μεθαύριο και για να δώσουν αυξήσεις στους μισθούς, να μην επιβάλουν ατομικές συμβάσεις και πάει λέγοντας. Κοροϊδία στο τετράγωνο για τους εργαζόμενους, χάδια και κλείσιμο του ματιού στο κεφάλαιο. Εξ ου και η δέσμευση σχετικά με το ΝΑΤΟ και το ενδεχόμενο της αποδέσμευσης, ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς «δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες». Αρα, μέσα στο ΝΑΤΟ και στους σχεδιασμούς του, τώρα μάλιστα που ζεσταίνει τις μηχανές για επιθέσεις στη γειτονιά μας.

Η αποθέωση του κομπογιαννιτισμού ήρθε όταν μίλησε για το ΚΚΕ. Είπε ότι τον λυπεί (!) η δημοσκοπική του πτώση και η «ακατανόητη από το λαό στάση του», ότι θα απευθυνθεί στο ΚΚΕ για κυβερνητική συνεργασία, παρά τις ξεκάθαρες θέσεις του Κόμματος, και κατέληξε λέγοντας ότι η στάση του ΚΚΕ θα του επιφυλάξει την τύχη που είχαν άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, σε χώρες όπου το λαϊκό κίνημα τράβηξε μπροστά και τα ΚΚ έμειναν πίσω. Εφερε, μάλιστα, σαν παράδειγμα την Κούβα, «όπου το ΚΚ διαλύθηκε και σχηματίστηκε νέο», και τη Βενεζουέλα, «όπου το ΚΚ δεν παίζει σοβαρό ρόλο»!

Ο Τσίπρας διαστρεβλώνει την ιστορία της Κουβανικής Επανάστασης και το ρόλο του τότε ΚΚ στην κοινή πάλη με το «Κίνημα 26 Ιούλη» για τη νίκη του λαού, που οδήγησε στη συνέχεια στην ενοποίηση των δύο κομμάτων και στη δημιουργία του σημερινού ΚΚ. Αλλά και το ρόλο που παίζει σήμερα το ΚΚ Βενεζουέλας, μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες και εχθρικές συνθήκες. Οσο για το σοσιαλισμό - σοσιαλιστική είναι η Κούβα - τον εχθρεύεται σαν τους αστούς. Ας αφήσει, λοιπόν, τις λαθροχειρίες.

Αν ήθελε να μιλήσει για την τύχη ΚΚ που έμειναν στα χαρτιά, αν δε χάθηκαν, ας κοιτάξει αυτά που συμμετείχαν σε κυβερνήσεις της σοσιαλδημοκρατίας και άλλα διαχειριστικά σχήματα και να δείξει τους Γάλλους και Ιταλούς εταίρους του στο ΚΕΑ. Οπου πρώην κραταιά ΚΚ ενσωματώθηκαν, χαντάκωσαν το κίνημα, συνέβαλαν στη συντηρητική στροφή των κοινωνιών (στη Γαλλία κάποτε έφτασαν να ψηφίσουν μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες τον «δεξιό» Σιράκ για να μην εκλεγεί ο Λεπέν) και σήμερα λειτουργούν ως δυνάμεις του συστήματος.

ΘΑ ΘΑ ΘΑ..«και παιδιά θα σας κάνουμεν»

ΘΑ ΘΑ ΘΑ..«και παιδιά θα σας κάνουμεν» 




Καμιά επανάπαυση, ισχυρό ΚΚΕ



Δίνουν και παίρνουν οι προεκλογικές εξαγγελίες. Με ένα κοινό στοιχείο: Σα να μην υπάρχει η καπιταλιστική κρίση, σα να μην είναι στην ημερήσια διάταξη το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας που θα σημαίνει καταστροφή για το λαό.


Και τα τρία κόμματα (ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ) που υπερασπίζονται τον ευρωμονόδρομο υποσχόμενα «και παιδιά θα σας κάνουμε» ψαρεύουν σε θολά νερά, υποσχόμενα σε διαφορετικά ακροατήρια ό,τι θέλει να ακούσει ο καθένας. Και τα τρία αυτά κόμματα - όπως και οι κατά βάση ομοϊδεάτες τους (Καμμένος - Κουβέλης) - κατεβαίνουν στις εκλογές με ενιαία γραμμή: Υπεράσπιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κι αυτό είναι τελικά κριτήριο ψήφου, καθώς αποκαλύπτει ότι αναγκαστικά η πολιτική που θα εφαρμόσουν θα είναι αντιλαϊκή. Οι κορόνες περί κατάργησης ή διαπραγμάτευσης του μνημονίου γίνονται αμέσως κουρελόχαρτα μόλις η συζήτηση πάει στο συγκεκριμένο.


Οι υποσχέσεις της ΝΔ για μειώσεις φόρων, του ΠΑΣΟΚ για αναπτυξιακά μέτρα και του ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση των αντεργατικών μέτρων συγκρούονται με την πραγματικότητα που επιβάλλει η συμμετοχή στην ΕΕ. Οι μόνες μειώσεις φόρων που γίνονται ανεκτές στην ΕΕ είναι η μείωση φόρων για το μεγάλο κεφάλαιο. Τα μόνα αναπτυξιακά μέτρα που γίνονται δεκτά είναι εκείνα που βοηθάνε το κεφάλαιο να επενδύσει όπου εκτιμά ότι θα έχει κέρδη. Οσο για την κατάργηση των αντεργατικών μέτρων έχει γίνει ήδη ανέκδοτο. Μόλις χτες ο αρμόδιος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ότι όλη η φασαρία γίνεται, για να κρατηθεί ο κατώτερος μισθός στα 718 μεικτά, την ίδια ώρα που οι συνδικαλιστές του κόμματός του παίρνουν μέρος σε διαπραγματεύσεις για υπογραφή συμβάσεων με μειωμένους μισθούς.
Οχι τυχαία, όλοι μαζί όταν φτάνουν στο διά ταύτα καταλήγουν να χρησιμοποιούν μια παραλλαγή της φράσης «αξιοπρεπής διαβίωση» που είπε ο Βενιζέλος ή σκέτο «αξιοπρέπεια» που επαναλαμβάνει ο Τσίπρας. Είναι το ίδιο με το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» που έλεγαν παλιότερα κι αυτό ακριβώς, μια κατάσταση φτωχοκομείου, είναι το μέλλον που επιφυλάσσουν για την εργατική τάξη.
Η κριτική που τους γίνεται ότι κάνουν κωλοτούμπες δεν είναι σωστή. Είναι εξαιρετικά συνεπείς στο στόχο τους: Να εξασφαλίσουν συνθήκες σταθερότητας για τους καπιταλιστές με την εργατική τάξη στη γωνιά να περιμένει το μάννα εξ ουρανού.
 ***
Οι εξελίξεις στην ΕΕ ταιριάζουν με την παροιμία «όταν χορεύουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια». Ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Γκρούγκμαν ανακοίνωσε χτες την εκτίμηση ότι - ανεξάρτητα από τις πολιτικές εξελίξεις - η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός ευρώ το αργότερο ως το τέλος του 2012. Εκτίμηση, με την οποία έσπευσαν να διαφωνήσουν οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, βεβαιώνοντας ότι τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει, καθώς το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει. Πράγματι, μετά τον Ολάντ, που είναι υπέρ του πολέμου ενάντια στη Συρία, και ζητάει να ανταποκριθούν οι Ελληνες στις υποχρεώσεις τους, να πληρώσουν δηλαδή τα χρέη των καπιταλιστών, χτες βγήκαν και οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες με πρόταση για ομόλογα έναντι κρατικών αποθεμάτων χρυσού για να 'ναι απόλυτα διασφαλισμένοι ότι μόλις η χώρα τινάξει τα πέταλα τα συμφέροντά τους δε θα κινδυνεύουν.
 ***
Η καλλιέργεια της αυταπάτης ότι αλλάζει το κλίμα στην Ευρώπη είναι επικίνδυνη, γιατί παροπλίζει το λαό ακριβώς τώρα που πρέπει να βρεθεί ετοιμοπόλεμος. Η επόμενη μέρα για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι μαύρη για τους λαούς της, καθώς αυτό που συμβαίνει παράλληλα με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης είναι η ισχυροποίηση της δικτατορίας των μονοπωλίων. Και είναι η ανάγκη ισχυροποίησης αυτής της εξουσίας που οδηγεί - για όσους θέλουν να βλέπουν ... - και στη λυσσασμένη επίθεση στο ΚΚΕ, για να το αποδυναμώσουν, για να μπορούν να βάλουν στο χέρι το εργατικό κίνημα.
 ***
Για τις λαϊκές δυνάμεις, που δεν αναζητούν ιμπεριαλιστή να ακουμπήσουν, είναι επιτακτική ανάγκη να σκύψουν προσεκτικά στις θέσεις που διατυπώνει το ΚΚΕ για την αποδέσμευση από κάθε λυκοσυμμαχία. Να ενισχύσουν και στην κάλπη το ΚΚΕ, ώστε από καλύτερες θέσεις το εργατικό, λαϊκό κίνημα να δίνει τη μάχη για τα καθημερινά προβλήματα του λαού σε μια πορεία συγκέντρωσης δυνάμεων για τη λαϊκή εξουσία. Ετσι μόνο μπορεί ο λαός, με τη δύναμή του, να επιβάλει τη μονομερή διαγραφή του χρέους, να ανοίξει το δρόμο για μια ανάπτυξη που χωρίς τα κέρδη των καπιταλιστών θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.


 Επιμέλεια:  Θ. ΛΕΚΑΤΗΣ
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok  

Πόσα "δηλώνει" η πλουτοκρατία;

Πόσα "δηλώνει" η πλουτοκρατία;

ΠΟΣΑ «ΔΗΛΩΝΕΙ» Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ


Ενα παλιότερο άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου από το Ριζοσπάστη, το οποίο όμως είναι εξαιρετικά επίκαιρο!:



Tι έσοδα δηλώνει και τι πληρώνει ο λαός για φόρους, το ξέρουν οι πάντες.

Γιατί, πολύ απλά, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο βιοπαλαιστής, δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα από τα εισοδήματά τους.

*
Ποια είναι, όμως, τα εισοδήματα που δηλώνουν στην Εφορία οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι καναλάρχες, οι μεγαλοκαπιταλιστές;

Τι εισοδήματα δηλώνουν στην Εφορία τα φυσικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν την πλουτοκρατία του τόπου;

Πόσα λέτε εσείς ότι βγάζει το χρόνο ένας τραπεζίτης; Ενας εφοπλιστής; Ενας βιομήχανος;

Και πόσα δηλώνει;

Προσοχή: Δεν μιλάμε γι’ αυτά που τα περνάνε στις εταιρείες τους, ώστε να φορολογούνται με «ειδικό φορολογικό συντελεστή» με αποτέλεσμα να πληρώνουν από ελάχιστα έως τίποτα, αξιοποιώντας το κάθε λογής «παραθυράκι» και τη φορολογική ασυλία που τους παρέχει το αστικό κράτος και όλες οι κυβερνήσεις. Μιλάμε για τον κεφαλαιοκράτη ως φυσικό πρόσωπο. Τι εισόδημα έχει και τι δηλώνει, τελικά, αυτός ο… άνθρωπος;

*
«Τι έχει» δεν το γνωρίζουμε επ’ ακριβώς. Μπορούμε, όμως, να σας δώσουμε μια άλλη εικόνα. Την εικόνα του «τι δηλώνει».

*
Τα παρακάτω στοιχεία είναι δειγματοληπτικά. Υπάρχει πλήθος ανάλογων (πιστέψτε μας).

Πρόκειται για τρία εκκαθαριστικά σημειώματα (εκ των πολλών που έχει στη διάθεσή του ο «Ρ») κάποιων εκ των επιφανέστερων εκπροσώπων του ελληνικού κεφαλαίου.

Τα εκκαθαριστικά που δημοσιεύουμε εκδόθηκαν από την αρμόδια υπηρεσία επί τη βάσει των συνολικών εισοδημάτων που δήλωσαν οι κεφαλαιοκράτες ως φυσικά πρόσωπα για το έτος 2011 (εισοδήματα 2010).

Δεν θα αναφέρουμε τα ονόματά τους.

Εξηγούμαστε: Το θέμα εδώ δεν έχει να κάνει με «κουτσομπολιό» όσον αφορά τον τάδε ή τον δείνα, αλλά με τη συνολική πρακτική της άρχουσας τάξης, του κράτους της άρχουσας τάξης, των κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης. Πρακτική που κάθε άλλο παρά εξαντλείται στους συγκεκριμένους.

*
Ας πάρουμε μια γεύση, λοιπόν, ρίχνοντας μια ματιά δίπλα, για το πόσο μπορεί να είναι το ατομικό«Συνολικό Δηλωθέν Εισόδημα» που δηλώνει στην Εφορία – και για ποιο ατομικό δηλωθέν εισόδημα φορολογείται – ένα φυσικό πρόσωπο που ανήκει στην τάξη των χορτάτων.



- Είναι δυνατόν πλουτοκράτης να δηλώνει ατομικό ετήσιο εισόδημα κάτω από 32.000 ευρώ, λιγότερα δηλαδή απ’ όσα δηλώνει ένας μισθωτός των 2.300 ευρώ (μεικτά); Στο κράτος των καπιταλιστών, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Καρατζαφέρη, του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, γίνεται...



- Γίνεται πλουτοκράτης να δηλώνει ατομικό ετήσιο εισόδημα 12.419 ευρώ, κάτι ελάχιστα δηλαδή πάνω από το περσινό αφορολόγητο για τους μισθωτούς; Στο κράτος του πλουτοκράτη, γίνεται…



- Γίνεται πλουτοκράτης να δηλώνει ατομικό ετήσιο εισόδημα… 1.764 ευρώ (!!!); Στο κράτος των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Καρατζαφέρη, του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, στον κόσμο της ΕΕ και του ΔΝΤ, γίνεται…


*Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη της 22/09/2011




Πηγή: Seisaxthia

Marie-Christine Burricand: Διδάγματα από την εξαφάνιση του ΚΚΓ

Marie-Christine Burricand: Διδάγματα από την εξαφάνιση του ΚΚΓ

Εξαιρετικα σημαντικο κείμενο σχετικα με ΚΚΓ και τις εκει τασεις διαχυσης του μεσα σε ενα ευρυτερο "αριστερο σχηματισμο", το "Μέτωπο τής Αριστεράς".

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν στο Ενέν-Μπομόν και τα διδάγματα από την εξαφάνιση τού ΚΚΓ στη Γαλλία και την Ευρώπη

Marie-Christine Burricand

Μετάφραση: dkoss

Πηγή: waltendegewalt 

Πηγή: lenin reloaded

Η αντικατάσταση τής υποψηφιότητας τού Ερβέ Πολί, νομαρχιακού γραμματέα τού ΚΚΓ-62, με αυτήν τού Ζαν-Λυκ Μελανσόν, βρίθει διδαγμάτων. Για να δούμε τι συνεπάγεται αυτή η υπόθεση για το μέλλον τού ΚΚΓ, θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πέρα από τη στενή συγκυρία των εκλογών.

Θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες προσωπικές σκέψεις, για να ανοίξει η συζήτηση για το μέλλον τού ΚΚΓ.

Καταρχάς, θα ασχοληθώ με τρία ζητήματα για τα οποία νομίζω ότι δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε πολύ χρόνο.

Η θέση τής Ομοσπονδίας τού Πα-ντε-Καλέ

Πρόκειται για πρόταση που εκπορεύθηκε από τον Πιέρ Λοράν, τον γενικό γραμματέα τού ΚΚΓ, αμέσως μόλις άρχισαν οι πρώτες μετεκλογικές συζητήσεις με τους αριστερούς εταίρους του σε σχέση με τις επερχόμενες νομοθετικές εκλογές.

Είναι προφανές ότι η ομοσπονδία τού Πα-ντε-Καλέ έκανε δεκτή την πρόταση. Ελάχιστη σημασία έχει σήμερα το εάν η αποδοχή τής πρότασης ήταν αποτέλεσμα εξαναγκασμού, αδυναμίας, ειλικρινούς πεποίθησης ή σκοπιμότητας. Είναι αδύνατο να παραβλεφθεί το γεγονός αυτό, το οποίο συνεπάγεται μια σειρά εγγενών συνεπειών.[1] Όσον αφορά τις μελλοντικές στρατηγικές τοποθετήσεις και εκτιμήσεις τής ομοσπονδίας, τα ερωτήματα θα απαντηθούν στην ώρα τους. Ας μη βιαστούμε να προδικάσουμε το μέλλον.

Ο αλεξιπτωτισμός

Δεν πρόκειται για αλεξιπτωτισμό, αλλά για απόπειρα επιθετικής εξαγοράς μιας εκλογικής περιφέρειας η οποία είχε προοριστεί για το ΚΚΓ στην εκλογική συμφωνία για τις νομοθετικές στην οποία είχαν καταλήξει οι εταίροι τού Μετώπου τής αριστεράς.[2]

Γιατί το Ενέν-Μπομόν;

Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από το γεγονός ότι κάποιος προεδρικός υποψήφιος επιθυμεί να εκλεγεί βουλευτής, πόσω μάλλον όταν αυτός εξέφρασε τη βούλησή του να δημιουργήσει μια νέα πολιτική δύναμη, τής οποίας προτίθεται να ηγηθεί, και ετοιμάζεται ήδη να ανέλθει στο προσκήνιο τής εθνικής πολιτικής ζωής.[3]

— Μπορεί να ηττηθεί η Μαρίν Λε-Πεν; Ναι, η αριστερά πέτυχε να έχει υποψήφιό της στο δεύτερο γύρο των εκλογών, ο Φρανσουά Ολάντ προηγείτο στην συγκεκριμένη περιφέρεια το βράδυ τού δεύτερου γύρου, ενώ ο απερχόμενος βουλευτής ήταν επίσης σοσιαλιστής.

— Είναι δυνατόν το Μέτωπο τής Αριστεράς να προπορεύεται των υπολοίπων αριστερών δυνάμεων το βράδυ τού πρώτου γύρου; Ναι, επειδή το Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει περιπέσει σε ανυποληψία λόγω σκανδάλων, επειδή η τροποποίηση των ορίων των εκλογικών περιφερειών ευνοεί περισσότερο τους κομμουνιστές και, τέλος, επειδή οι υποψήφιοί τους έχουν επιδοθεί σε έναν πολύμηνο προεκλογικό αγώνα στη συγκεκριμένη περιφέρεια.

— Είναι βέβαιη η ήττα τής Μαρίν Λε-Πεν; Κάθε άλλο. Η Λε-Πεν έχει αυξήσει τα ποσοστά της στην περιφέρεια, ενώ μπορεί να καρπωθεί οφέλη και από το αποτέλεσμα των προεδρικών.

— Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν είναι ο μόνος που μπορεί να την νικήσει; Βεβαίως και όχι![4]

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν κατεβαίνει υποψήφιος στο Ενέν-Μπομόν, επειδή χάρη στην πολύμηνη προεκλογική εκστρατεία τού ΚΚΓ η συγκεκριμένη έδρα μπορεί να κερδηθεί (αν και αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο), επειδή ελπίζει να βρεθεί μπροστά από το ΣΚ, επειδή εμμένει στη γραμμή «Μέτωπο εναντίον Μετώπου»[5] και, τέλος, επειδή είναι βέβαιο ότι η εκστρατεία του θα τύχει μεγάλης δημοσιογραφικής κάλυψης, πράγμα απολύτως αναγκαίο για την ενεργό του παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο.

Η πάλη εναντίον των ιδεών τού Εθνικού Μετώπου

Το ενδεχόμενο τής ήττας τής ηγέτιδος τού μετώπου δεν μπορεί παρά να μας χαροποιεί.

Ωστόσο, η πάλη εναντίον των ιδεών τού Εθνικού Μετώπου δεν σταματάει εδώ. Πιστεύω, πράγματι, ότι έχουμε περάσει σε μια νέα φάση τού αγώνα κατά τής ακροδεξιάς, δεδομένου τού ότι οι ιδέες τού ΕΜ έχουν υιοθετηθεί και από μια μερίδα τής Δεξιάς ως λύσεις για την αντιμετώπιση των τρεχόντων προβλημάτων.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να χαλαρώσουμε τις προσπάθειες στον «αγώνα κατά τής Δεξιάς».

Άλλωστε, η διάχυση των ιδεών τού ΕΜ δεν αφήνει ανέγγιχτους και τους ψηφοφόρους τής αριστεράς.[6]

Πρέπει να επισημάνουμε ότι το ΕΜ έχει αναγάγει σε προτεραιότητα τη μιντιακή προβολή των ιδεών του, πράγμα που συνεπάγεται ότι η ήττα των ηγετών του δεν αποτέλεσε ποτέ αναχαιτιστικό παράγοντα για την επίτευξη των στόχων του. Είναι επίσης γνωστό ότι οι δημόσιες αντιπαραθέσεις πρόσωπο-με-πρόσωπο αποτελούν παιχνίδι υψηλού κινδύνου, από το οποίο οι ηγέτες τού μετώπου μπορούν να επωφεληθούν στον ίδιο βαθμό με τους αντιπάλους τους.

Αν υπάρχει ένα δίδαγμα που μπορεί να εξαχθεί από τις προεδρικές εκλογές είναι ότι τα επιχειρήματα ηθικής τάξης, όσο δικαιολογημένα και αν είναι, δεν αρκούν για την αντίκρουση των ιδεών τού ΕΜ.

Πρέπει να λάβουμε υπόψη την εμπειρία τής βίας που αγγίζει κάθε πλευρά τής ζωής των πολιτών: στο σχολείο, στη δουλειά, στην εργασία … το κεφάλαιο σπέρνει την καταστροφή, στρέφοντας μας τον ένα ενάντια στον άλλο.

Και σε αυτές τις συνθήκες, το ΕΝ αναλαμβάνει να κάνει τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο: ο κόσμος είναι σκληρός, δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε, ο καθένας με τους ομοίους του και ας είμαστε ευχαριστημένοι με τα λίγα που έχουμε. Πέρα από την αναδίπλωση στην εθνική ταυτότητα, προτείνεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, μια φασιστική απάντηση στην κρίση: ο καθένας για την πάρτη του, αφού ο νόμος τού ισχυρότερου, ο νόμος τού κεφαλαίου, αποτελεί τον ανυπέρβλητο ορίζοντα τής εποχής μας. Και, από τότε που το ΚΚΓ έσπευσε να συντονιστεί με την φιλοευρωπαϊκή κατεύθυνση τού ΚΕΑ, το ΕΝ — έχοντας πλέον το πεδίο ελεύθερο — μπορεί ανενόχλητο να χρησιμοποιεί το μοτίβο τού έθνους, όπως συμβαίνει με κάθε φασιστικό κίνημα που σέβεται τον εαυτό του. Από αυτό προκύπτει πόσο μεγάλη είναι σήμερα η ανάγκη τού κεφαλαίου για τις ιδέες που προωθεί το ΕΝ, αλλά και σε ποιο βαθμό θα πρέπει να ενισχυθεί ο αγώνας μας.

Αναφέρω εδώ συνοπτικά τις απαραίτητες, κατά τη γνώμη μου, προϋποθέσεις τής πάλης εναντίον των ιδεών τού ΕΜ:

— Παρεμβαίνοντας στην καθημερινή πραγματικότητα των ανθρώπων, πρέπει να διεξάγουμε τον ιδεολογικό αγώνα, παρακολουθώντας στενά τις εξελίξεις και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες με σκοπό την τροποποίηση τής πραγματικότητας αυτήςμέσα από το δρόμο τού αγώνα και τής αλληλεγγύης, πράγμα που απαιτεί μια λαϊκή οργάνωση στο πρότυπο τού κομμουνιστικού κόμματος, επινοητικότητα, ικανότητα για πειραματισμό, όπως επίσης και διάθεση χρόνου και κόπου εκ μέρους εκείνων που αναλαμβάνουν δραστηριότητες βάσης, είτε αυτό αρέσει, είτε δεν αρέσει στον Μελανσόν (δείτε τις δηλώσεις [του] για τους τοπικά εκλεγμένους αντιπροσώπους).

— Πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν στην αριστερά να δείξει την ικανότητά της να αναλαμβάνει δράση για τον μετασχηματισμό τής πραγματικότητας προς φιλολαϊκή κατεύθυνση, πράγμα που αποτελεί την καλύτερη απάντηση στην νοοτροπία τού «δεν μπορεί να γίνει τίποτε».

— Πρέπει να αναζωογονήσουμε τους δεσμούς μας με τον μαρξισμό και να μπούμε συνειδητά στον αγώνα για τον σοσιαλισμό εμπνεόμενοι από το κομμουνιστικό ιδεώδες, πράγμα που ισοδυναμεί με το εξής: να έρθουμε σε αντιπαράθεση με την φασιστική ιδεολογία ενός κόσμου που έχει παραδοθεί στην αβεβαιότητα και στις δυνάμεις τού κακού, ενός κόσμου που υπακούει στον νόμο τού ισχυρότερου, προκειμένου να χαραχθεί μια πορεία διεξόδου από τον καπιταλισμό.

— Πρέπει να νοηματοδοτήσουμε ξανά την έννοια τού έθνους, προβάλλοντας το αίτημα τής αποκατάστασης τής λαϊκής κυριαρχίας, που έχει αλλοτριωθεί με την υπογραφή των ευρωπαϊκών συνθηκών.

Θα έλεγα ότι εδώ εντοπίζονται οι αδυναμίες τής εκστρατείας τού Μετώπου τής αριστεράς κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών.

Η εξαφάνιση τού ΚΚΓ

Η αντικατάσταση τού υποψηφίου τού ΚΚΓ στο Ενέν-Μπομόν από τον Μελανσόν εμπεριέχει ένα μήνυμα: το ΚΚΓ δεν είναι το καλύτερα πλασαρισμένο από πλευράς ικανότητας συσπείρωσης για την επίτευξη τής νίκης σε βάρος τού Εθνικού Μετώπου.

Αυτό είναι άλλωστε κάτι στο οποίο αναφέρεται χωρίς περιστροφές και ο ίδιος ο Μελανσόν σε διάφορες δηλώσεις του.[7]

Στην Ουμανιτέ τής Κυριακής, ο Μελανσόν διευκρινίζει ότι «ο Ερβέ Πολί δεν θα είναι απλά αναπληρωτής βουλευτής, αλλά βοηθός και συμπαραστάτης τού βουλευτή. Θα είναι εκείνος που με τους συναδέλφους του θα διαδραματίζει το ρόλο διεπαφής μεταξύ τής αντιπροσώπευσης σε εθνικό επίπεδο και τής περιφέρειας».

Τέτοιες παράλογες δηλώσεις θα έκαναν πολλούς να μειδιάσουν. Ωστόσο, τα προσχήματα δεν μπορούν να κρύψουν τον χαρακτήρα τού εγχειρήματος: στον Μελανσόν η εθνική προβολή και το βουλευτιλίκι, στους κομμουνιστές η αγγαρεία στην εκλογική περιφέρεια.

Θα έπρεπε λοιπόν να δώσουμε στις νομοθετικές εκλογές προεδρικό χαρακτήρα και μάλιστα σε σημείο, ώστε να εξαλείψουμε τη σημασία τού έργου των κομμουνιστών αντιπροσώπων τόσο στη Βουλή όσο και στην περιφέρεια, επιτρέποντας στον Μελανσόν να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο στη συγκεκριμένη μάχη; Για μια ακόμα φορά, κρύβουμε κάτω από το χαλί τον ρόλο τού ΚΚΓ.

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν προσανατολίζεται ανοιχτά σε μια συγκεκριμένη γραμμή δράσης: την οικοδόμηση μιας νέας πολιτικής δύναμης που θα συσπειρώσει ψηφοφόρους στα αριστερά τού σοσιαλιστικού κόμματος. Διαβάζοντας διάφορες δηλώσεις, θα μπορούσε κανείς επιπλέον να σκεφτεί ότι ο στόχος του είναι πιο φιλόδοξος, ότι αποσκοπεί στην δημιουργία ενός νέου Σοσιαλιστικού Κόμματος, κάτι ανάλογου με το παλιό SFIO [το Γαλλικό Τμήμα τής Εργατικής Διεθνούς] τής περιόδου προ τού 1920.[8]

Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ως ένα σημείο ότι διαθέτει μεγάλο πείσμα, ότι δεν χάνει το στόχο από τα μάτια του. Αναφέρθηκε επανειλημμένα στο σχίσμα τού Συνεδρίου τής Τουρ, λέγοντας με βεβαιότητα ότι ανήκει πλέον στο παρελθόν. Όλο και συχνότερα, δηλώνει απερίφραστα ότι νιώθει σαν στο σπίτι του στο ΚΚΓ, ενώ μας βομβαρδίζει με τις αλάνθαστες διαγνώσεις του για το πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές που τους «ξέρει από πρώτο χέρι». Όλο και συχνότερα, μιλάει εξ ονόματος όλων των συνιστωσών τού Μετώπου τής Αριστεράς, χωρίς να ζητά τη γνώμη τους. Όταν αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιεί τη φράση το «κόμμα μας στην Ελλάδα».

Όλα αυτά δείχνουν ότι πιστεύει πως βρίσκεται κοντά στο στόχο του. Με άλλα λόγια, να δημιουργήσει, μετά την επιτυχημένη απόπειρα επιθετικής εξαγοράς τού ΚΚΓ, μια νέα πολιτική δύναμη τής αριστεράς, τής οποίας προφανώς θα ηγηθεί.

Οι ευθύνες τής ηγεσίας τού ΚΚΓ

Αν ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν βρίσκεται ένα μόλις βήμα από τον στόχο του, αυτό βεβαίως οφείλεται στη συνδρομή τής ηγεσίας τού ΚΚΓ.

Και τούτο διότι η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική, αν το κομμουνιστικό κόμμα προσπαθούσε να διαμορφώσει τη σκέψη και τη δραστηριότητά του διατηρώντας την αυτονομία του από το Μέτωπο τής Αριστεράς — πράγμα που θα ήταν σύμφωνο με τον χαρακτήρα τού τελευταίου ως εκλογικής συμμαχίας. Στην πραγματικότητα, είναι το αντίθετο που συμβαίνει, με την φωτογραφία τού Μελανσόν να χρησιμοποιείται ως επισκεπτήριο από πολλούς υποψηφίους μας, που δεν κάνουν πλέον τον κόπο να σκέφτονται και να εκφράζονται σαν κομμουνιστές. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για το ότι διάλεξαν τον εύκολο δρόμο;

Όλο και συχνότερα το έμβλημα τού ΚΚΓ, έχοντας αφαιρεθεί από τις αφίσες και τα φυλλάδιά μας, καταλήγει να εμφανίζεται μόνο σε κάποιο γκραφίτι στη γωνία ενός δρόμου και να υποβαθμίζεται σε κάτι που αποτελεί έκφραση μιας ιδιωτικής ιδιοτροπίας. Η κοινοβουλευτική ομάδα θα φέρει το όνομα τού Μετώπου τής Αριστεράς και οι κομμουνιστές ας έχουν υπόψιν τους πως δεν χρειάζεται να περιμένουν μέχρι τις 17 Ιουνίου για να μάθουν ποιος θα είναι ο πρόεδρός της: δεν είναι καθόλου απίθανο να προταθεί για τη θέση αυτή ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, εφόσον βεβαίως εκλεγεί.

Στη συνάντηση με τον ηγέτη τού ΣΥΡΙΖΑ (που είναι επίσης αντιπρόεδρος τού ΚΕΑ) προσκληθήκαμε με την ιδιότητά μας ως μέλη τού ΚΕΑ ή τού Μετώπου και όχι με αυτή τού ΚΚΓ.[9]

Και στο τελευταίο εθνικό συνέδριο, ο Πιέρ Λοράν προσκάλεσε νεαρούς αγωνιστές να συμμετάσχουν σε πρόγραμμα «μαθητείας» [στέιτζ] στην Ελλάδα υπό την αιγίδα τού ΚΕΑ.

Σε επιφυλλίδα σε πρόσφατο τεύχος τού «Élu d’aujourd’hui», ο Πιέρ Λοράν δεν διστάζει να υπογράψει ως Πρόεδρος τού ΚΕΑ.

Είναι άξιο επισήμανσης ότι όλα τα σύμβολα και τα πεπραγμένα που συγκροτούν την ύπαρξη ενός κόμματος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο βαίνουν προς εξαφάνιση και τείνουν να αντικατασταθούν από εκείνα τού Μετώπου τής Αριστεράς, στο εθνικό επίπεδο, και τού ομόλογού του ΚΕΑ, στο ευρωπαϊκό επίπεδο.[10]

Ας θυμηθούμε ότι δεν είναι η προσωπική μας πεποίθηση που μας κάνει να ξεχωρίζουμε ως κομμουνιστές στα μάτια των άλλων, αλλά το γεγονός ότι μας αναγνωρίζουν ως τέτοιους — αναγνώριση που διαμεσολαβείται από τα σύμβολα και τα πεπραγμένα που επιτρέπουν την ταυτοποίησή μας, πράγμα που συνεπάγεται ότι δεν είναι ποτέ αθώα η αντικατάσταση ενός εμβλήματος από ένα άλλο.

Πρέπει επίσης να εκτιμήσουμε το τι διαδραματίζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο: όλες οι δυνάμεις που έχουν ως σημείο αναφοράς τους ένα ΚΕΑ που έχει επιλέξει συνειδητά τον ρεφορμισμό θα οδηγούνται ολοένα και περισσότερο στην πλήρη απόρριψη τού εθνικού πεδίου ως πλαισίου τής λαϊκής κυριαρχίας και στην προβολή τής προσδοκίας αλλαγής αποκλειστικά στην προοπτική μιας μεταρρύθμισης των ευρωπαϊκών θεσμών, χωρίς όμως καμία ουσιαστική ρήξη με το κεφάλαιο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει κανείς να είναι τυφλός ή υπερβολικά αισιόδοξος, για να μην βλέπει τα ανησυχητικά βήματα προς την κατεύθυνση δημιουργίας μιας νέας πολιτικής δύναμης.[11]

Το μέλλον τού ΚΚΓ

Πολλοί σύντροφοι, όταν με βλέπουν, μου λένε: Μα τι λες τώρα; Μέσα από τη δυναμική των προεδρικών βγαίνουμε ενισχυμένοι, οι οργανώσεις βάσης τού κόμματος έχουν μεγαλύτερη δύναμη, θα εκλέξουμε περισσότερους βουλευτές και ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος ξέρει ότι το Μέτωπο τής Αριστεράς απαρτίζεται κυρίως από κομμουνιστές …

Όλα αυτά περιέχουν αρκετή δόση αλήθειας και συμβάλλουν στη δημιουργία μιας μη αμελητέας δύναμης αντίστασης.

Αλλά αυτό που συμβαίνει στο Ενέν-Μπομόν θα έπρεπε να τους θορυβήσει. Δεν είναι αλήθεια ότι οι βουλευτές μας θα είναι βουλευτές τού Μετώπου; Εξάλλου, σε πολλά μέρη, έχει εγκαταλειφθεί κάθε αυτόνομη δραστηριότητα τού ΚΚΓ εκτός των πλαισίων τού Μετώπου τής Αριστεράς.

Πάνω από όλα, όμως, πρέπει να επισημανθεί ότι για την προβολή της σε εθνικό επίπεδο κάθε τοπική πρωτοβουλία πρέπει να συνοδεύεται από μια κατευθυντήρια βούληση. Εν προκειμένω, ωστόσο, δεν χωρούν πλέον αυταπάτες ως προς τον χαρακτήρα τής κατευθυντήριας βούλησης.[12]

Άλλοι πάλι, μέσα ή έξω από το Κόμμα, θεωρούν ότι το ΚΚΓ έχει προ πολλού απεμπολήσει τον επαναστατικό του ρόλο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν το Μέτωπο τής Αριστεράς ως αδιάφορο υποκατάστατο. Ο Μελανσόν δεν μοιάζει στα μάτια τους χειρότερος από τη Μαρί Ζορζ Μπυφέ ή από τον Πιέρ Λοράν.

Αλλά το να θυσιάσουμε την ύπαρξη ενός κομμουνιστικού κόμματος δεν σηματοδοτεί παρά την εγκατάλειψη τού μαρξισμού, τής προοπτικής ανατροπής τού καπιταλισμού, τής προοπτικής μετάβασης στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, και μάλιστα την ίδια στιγμή που η ιστορική συγκυρία απαιτεί ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που δεν θα περιορίζει τη φιλοδοξία μας στα όρια των καθορισμένων θεσμικών μας ρόλων. Με λίγα λόγια, κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με παραίτηση από την επανάσταση.

Το ζήτημα τής ύπαρξης ενός κομμουνιστικού Κόμματος στη Γαλλία παραμένει ύψιστης σημασίας για όλους εκείνους που μένουν προσηλωμένοι στο στόχο τού μετασχηματισμού του συστήματος και όχι σε αυτόν τής διαχείρισής του.

Σοβαρές ανησυχίες και απειλές βαρύνουν το μέλλον τού ΚΚΓ, αλλά οι δυνάμεις που το συγκροτούν και το επηρεάζουν εκπροσωπούν μια σημαντική μερίδα όλων όσων επιθυμούν τη γέννηση και την ύπαρξη μιας επαναστατικής δύναμης στη Γαλλία.

Έχουμε μπροστά μας το συνέδριο του Κόμματος το 2012 και, παρά τις όποιες δυσκολίες τού εγχειρήματος, θα ήταν ανόητο εκ μέρους μας να παραιτηθούμε από τον αγώνα για την ύπαρξη τού ΚΚΓ, πόσω μάλλον όταν το πολιτικό και το κοινωνικό μας μέλλον δεν είναι ήδη προδιαγεγραμμένο.

Θα πρέπει όμως να είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τις δυσκολίες τού εγχειρήματος. Οι τακτικισμοί και κάποιες ρυθμίσεις στο περιθώριο δεν θα βοηθήσουν σε τίποτα. Η προεκλογική περίοδος ολοκληρώνεται σε μερικές εβδομάδες. Στο μεταξύ, θα πρέπει να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, ούτως ώστε να τεθούν, τόσο στο εσωτερικό τού ΚΚΓ όσο και στο εσωτερικό τού λαϊκού κινήματος, τα ζητήματα στρατηγικής που άπτονται τής ύπαρξης και τού μέλλοντός του, με πνεύμα ευθύτητας και αδελφοσύνης και χωρίς καμιά διάθεση απομόνωσης.

Ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή αποτελούν οι συνεδριάσεις που θα λάβουν χώρα στις 6, 7 και 8 Ιουλίου στη Μασσαλία. Είναι επιβεβλημένη η μαζική μας συμμετοχή.

---

[1] Όταν κάνω λόγο για «εγγενείς συνέπειες» εννοώ ότι, αν κάποιος πάρει μια απόφαση, πρέπει να είναι αμέσως σε θέση να διευκρινίσει ή και να αιτιολογήσει το περιεχόμενό της, εκφράζοντας συγχρόνως τη δέσμευσή του για την τήρησή της. Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να διασφαλίζουμε τη θέση τού Κόμματος, να κάνουμε αισθητή τη παρουσία του, και να ενεργούμε κατά τρόπο ώστε να προκύπτουν οφέλη υπέρ τής ομοσπονδίας. Πρόκειται για μια φυσιολογική — αν και όχι, απολύτως απαραίτητη — απαίτηση.

[2] Διαπιστώνω, ωστόσο, ότι το συγκεκριμένο ζήτημα προκαλεί αμηχανία στον Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Επικαλείται ένα επιχείρημα τού τύπου «εκπροσωπούμε όλους τους πολίτες», με σκοπό να παρουσιάσει όσους αντιδρούν με έκπληξη ως καθυστερημένους σωβινιστές (ή και ως λίγο φασίστες). Πρέπει να πούμε ότι η κάθοδός του στο Πα-ντε-Καλαί φανερώνει μια ουσιαστική αδυναμία. Παρά τη μακρά του πορεία, ο Μελανσόν δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να δημιουργήσει σταθερούς δεσμούς με μια εκλογική βάση. Επιπλέον, λόγω τού ότι το κόμμα τής αριστεράς είναι πολύ αδύναμο, δεν μπορεί να του εξασφαλίσει βουλευτική έδρα. Δεν πρόκειται για ελάττωμα, αλλά για χαρακτηριστικό βεβαίως των πολιτικών που χτίζουν την καριέρα τους δραστηριοποιούμενοι κυρίως στο πλαίσιο των κομματικών μηχανισμών.

[3] Ο Μελανσόν δήλωσε επανειλημμένα ότι δεν θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση στην οποία δεν θα είναι ο ίδιος πρωθυπουργός. Όπως βλέπουμε, το ζήτημα έχει μία πολιτική και μία προσωπική διάσταση. Ειρήσθω εν παρόδω ότι αυτή η δήλωση μού φαίνεται πολύ αριστερίστικη. Το αν πρέπει κανείς να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα και με βάση ποιο σκεπτικό είναι ζήτημα που πρέπει να κριθεί σύμφωνα με τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων· διαφορετικά οι κομμουνιστές δεν θα έμπαιναν στην κυβέρνηση το 1945, με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και τη Δ.Ε.Η. [EDF].

[4] Στη συγκεκριμένη περιφέρεια η εκστρατεία είχε ήδη ξεκινήσει και εάν ο υποψήφιος που επέλεξαν οι κομμουνιστές χρειαζόταν χείρα βοηθείας, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν ως υπεύθυνος σε εθνικό επίπεδο θα μπορούσε να τον υποστηρίξει και να τον συνδράμει με την παρουσία του. Και αυτό, χωρίς να ληφθεί υπόψη η παρουσία στην περιοχή γνωστών προσωπικοτήτων· αρκεί να αναφέρουμε τον ευρωβουλευτή Ζακί Ενάν και τους δύο βουλευτές τής περιφέρειας τού Νορ, τον Αλέν Μποκέ και τον Ζαν-Ζακ Καντελιέ. Και, αν έπρεπε οπωσδήποτε να κατέβει ως υποψήφιος κάποιος από το κεντρικό επιτελείο, γιατί δεν επιλέχθηκε ο Πιέρ Λοράν, ο γενικός γραμματέας τού ΚΚΓ, για τον οποίο μάλιστα η υποψηφιότητα θα ήταν μια εξαιρετική πρόκληση;

[5] Η στρατηγική τού «Μετώπου εναντίον Μετώπου» πρέπει να εγείρει ερωτήματα. Από μια άποψη, δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την δικομματική εναλλαγή, ενώ επίσης συγκαλύπτει το γεγονός ότι μια μερίδα τής δεξιάς υιοθετεί σταδιακά ολοένα και σκληρότερες θέσεις. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η «σκληρή» δεξιά και το ΕΜ δεν είναι παρά όργανα στην υπηρεσία των συμφερόντων κεφαλαίου: η κύρια λειτουργία τους είναι να εξασφαλίσουν συναίνεση στα μέτρα λιτότητας, στις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές οπισθοδρομήσεις. Για το θέμα αυτό αξίζει να διαβάσουμε το εξαιρετικό άρθρο τού Ζαν-Κλοντ Ντελονέ «Η στρατηγική τού αριστερισμού».

[6] Σε συζητήσεις με ψηφοφόρους τής αριστεράς δεν είναι σπάνιο να ακούμε να διατυπώνεται η άποψη ότι «στο συγκεκριμένο θέμα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Μαρίν Λε-Πεν δεν έχει άδικο». Επιπλέον, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός εκείνων που δηλώνουν ότι δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να ψηφίσουν κάποια στιγμή τη Λε-Πεν.

[7] Πβ. «Ο Ερβέ Πολί έθεσε υποψηφιότητα επειδή τού το ζήτησαν οι σύντροφοί του, αλλά η πραγματικότητα τον ξεπέρασε»· «[ε]ίναι πιο εύκολο να με ψηφίσει κανείς, αφού είμαι σοσιαλιστής».

[8] Κάποιοι σύντροφοι μού έλεγαν ότι στις προεδρικές ήταν δύο οι σοσιαλιστές υποψήφιοι, ο Ολάντ και ο Μελανσόν. Πρόκειται για ορθή εκτίμηση, την οποία επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Μελανσόν, που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι είναι σοσιαλιστής.

[9] Η συνάντηση αυτή σηματοδοτεί επίσης μια συνειδητή ρήξη με το ΚΚΕ και την κοινή δήλωση 16 κομμουνιστικών κομμάτων από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία καλούν σε αντίσταση, κατά το μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, τόσο στο Σύμφωνο σταθερότητας συντονισμού και διακυβέρνησης στα πλαίσια τής οικονομικής Ένωσης όσο και στην αναθεωρημένη Συνθήκη για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ).

[10] Και για την Ιστορία: ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν πρόσκειται επίσης στο ΚΕΑ.

[11] Εφόσον βεβαίως χρειαστεί, η πολιτική αυτή δύναμη θα είναι ικανή να επιτρέψει τη διατήρηση, κατά το μέτρο τού αναγκαίου, ενός ΚΚΓ τοπικής αποκλειστικά εμβέλειας, το οποίο θα βρίσκεται σε ετοιμότητα να παράσχει την πολιτική του υποστήριξη, χωρίς όμως έχει ανεξαρτησία κινήσεων σε εθνικό επίπεδο και τους απαραίτητους μηχανισμούς επιβίωσης εντός τού νέου πλαισίου που θα έχει διαμορφωθεί. Ας μην συγχέουμε τον ταξικό αγώνα με τον αγώνα για τα αξιώματα.

[12] Δείτε για τον ρόλο τής κεντρικής καθοδήγησης στη διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων το βιβλίο τού Γκ. Λιγκουόρι «Ποιος εκτέλεσε το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα».

Πηγη

Ρωτήστε και τον Κρούγκμαν :Το Μάαστριχτ η αιτία της κρίσης!

Ρωτήστε και τον Κρούγκμαν :Το Μάαστριχτ η αιτία της κρίσης! 
 Από τον Γιώργο Σαρρή

 Τα δύο χρόνια που πέρασαν ήταν η χρυσή εποχή των οικονομολόγων. Τους γνωρίσαμε σχεδόν όλους, όσους είχαν κατι να πουν, από τους πραγματικούς οικονομολόγους μέχρι τους στημενους από τα διάφορα κέντρα και παράκεντρα που τους είχαν παρκάρει στα κανάλια για να παίζουν το ρόλο είτε του μπαμπούλα είτε της "φωνής της λογικής".
  
 Καποιοι απ' αυτούς πάντως είχαν θεωρηθεί κάτι σαν μπούσουλας λόγω του διεθνούς κύρους και του ονόματός τους. Τόσο που να τους επικαλούνται κατά καιρούς ανάλογα με το τί δήλωναν όλοι, κι όταν λέμε όλοι εννούμε όλοι πλην...Λακεδαιμονίων, δηλαδή των γνωστών ενοχλητικων με τις κόκκινες σημαίες και τα σφυροδρέπανα.
  
 Ενας απ' αυτούς είναι ο αξιότιμος κύριος Πωλ Κρούγκμαν που είναι αλήθεια ότι ασχολήθηκε αρκετά με την κρίση στην Ελλάδα εκπέμποντας συνήθως θετικά "μηνυματα και συναισθήματα" πρός τους αναξιοπαθούντες Έλληνες.
  
 Χθες ο Κρούγκμαν έκανε και παλι δηλώσεις που ειχαν να κάνουν με την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ προβλέποντας οτι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αντέξει για πολύ στην Ευρωζωνη. Ειναι μια άποψη που ακούγεται από πολλές πλευρές και που είναι σίγουρα σεβαστή. Ομως αυτή τη φορά ο Κρούγκμαν είπε και κάτι άλλο που δεν το έχουμε ξανακούσει από στόματα συστημικών οικονομολόγων και που ήταν μάλλον μια έκρηξη επιστημονικης ειλικρίνειας.
Ειπε λοιπόν ο Κρούγκμαν οτι η κρίση αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που υπογράφηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ! Ναι ο Κρούγκμαν το είπε και μάλλον δεν τον έχει στρατολογήσει το ΚΚΕ ούτε τον πληρώνει ο Περισσός μέσω των διεθνών δικτύων του.
  
 Να η ακριβής δήλωσή του στην ερώτηση:


- Ποιος είναι υπεύθυνος για την κρίση στην ευρωζώνη;
  
«Νομίζω πως η ζαριά κρίθηκε και η μοίρα προδιαγράφηκε από τη στιγμή που υπογράφηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, που άνοιξε τον δρόμο για την θέσπιση του ενιαίου νομίσματος. Είναι κάτι που το ήθελε όλη η ευρωπαϊκή ελίτ. Ούτε ένας δεν βρέθηκε να πει: "Ας πάμε ολοταχώς να κάνουμε κάτι άλλο". Ισως μάλιστα το προπατορικό αμάρτημα του ευρώ να πηγαίνει 60 χρόνια πίσω, στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα, το 1952. Μάλλον είναι κάτι που αναπόφευκτα θα συνέβαινε». 


Όλοι αυτοί που τον δημοσίευαν και τον επικαλούνταν  ξανα και ξανά νομίζω πως είναι δίκαιο  αυτή τη δήλωση να την αναρτήσουν στην κεντρική τους σελίδα με έντονα γράμματα και να σκεφτούν και πάλι μήπως αυτό το πεισματάρικο το ΚΚΕ έχει δίκιο που φωνάζει από το '92; Μήπως;


 Χθες επίσης ο Όλι Ρεν, ο γνωστός μας Ολι ο καλός μας φίλος με τη ρομποτική φωνή, δήλωσε πως  η ΕΕ πρεπει να πάρει μέτρα που να οδηγούν γρήγορα σε μια "βαθύτερη ολοκλήρωση", όπως γράφει χαρακτηριστικά η "Καθημερινη", αλλιώς η Ευρωζώνη κινδυνεύει με διάλυση.


Οπως έχουμε αναλύσει και εδώ, η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι ακριβώς αυτό. Η συνθήκη για την βαθύτερη Ευρωπαική ολοκλήρωση, δηλαδή το δυνάμωμα του μεγάλου ευρωπαικού κεφαλαίου μέσω ενός πλαισίου που φυσικά δεν μπορεί παρά να στρέφεται εναντίον των εργαζόμενων και των δικαιωμάτων τους, όπως βλέπουμε στην κρίση που ζούμε και νοιώθουμε με τραγικό τρόπο πάνω στο πετσί μας.


 Αυτοί που ονειρεύονται λοιπόν μια ΕΕ που έχει στόχο "την ευημερία των λαών" ας σταματήσουν να μας δουλεύουν παρακαλώ. Η ΕΕ δεν είναι κάποιος ουδέτερος θεσμός ανάμεσα στους εργαζόμενους και το Ευρωπαικό κεφάλαιο. Ειναι ένας καπιταλιστικός θεσμός που υλοποιεί "αυτό  που θέλει η ευρωπαική ελίτ" όπως λέει κι ο Κρούγκμαν.
 Εφτασε η ώρα λοιπόν να αποφασίσουν με ποιον θα πάνε. Με τις ελίτ ή με τους εργαζόμενους;
 Με την ΕΕ η με τους λαούς; Γιατί και με τα 2 απλά δεν γίνεται.


 Ρωτηστε και τον Κρούγκμαν.


*η γελοιογραφία είναι του Κ.Γρηγοριάδη


 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly