Ο βουρκος της ΕΕ-Πήρε άδεια το κόμμα παιδόφιλων στην Ολλανδία!

Πήρε άδεια το κόμμα παιδόφιλων στην Ολλανδία!

FacebookTwitterGoogle+LinkedIn

Βασικοί στόχοι είναι η νομιμοποίηση της σεξουαλικής επαφής μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων από 12 ετών και η νομιμοποίηση της κατοχής παιδικού πορνογραφικού υλικού για προσωπική χρήση

Νομιμοποίηση του Κόμματος των Παιδοφίλων (PNVD) από το Τοπικό Δικαστήριο της Χάγης! Μετά την απόφαση του Τοπικού Δικαστηρίου της Χάγης, η οποία βασιζόμενη στην ελευθερία της έκφρασης, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, δεν απαγόρευσε την ίδρυσή του, η Ολλανδική Κυβέρνηση αναγνώρισε και επίσημα το νεοϊδρυθέν Κόμμα των Παιδοφίλων (PNVD).

Σε αυτή την περίπτωση η ελευθερία της έκφρασης λειτούργησε εναντίον των δικαιωμάτων των παιδιών.

Βασικοί στόχοι του κόμματος είναι:
- Η νομιμοποίηση της σεξουαλικής επαφής μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων από 12 ετών
- Η νομιμοποίηση της κατοχής παιδικού πορνογραφικού υλικού για προσωπική χρήση

Καπιταλιστική ανάπτυξη με κινεζοποίηση

 Καπιταλιστική ανάπτυξη με κινεζοποίηση

Ας μην αμφιβάλλουμε

«Καθώς το πρόγραμμα προχωράει -επειδή είναι ένα τριετές πρόγραμμα-, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς την πιθανότητα ενός συμπληρωματικού μνημονίου κάποια στιγμή στο μέλλον. Αυτό έγινε και σε άλλα προγράμματα. Αλλά δεν θα το συνέδεα άμεσα με τους όρους για το χρέος, που συνδέονται με τη σειρά τους με την πρώτη αξιολόγηση».

Ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Β. Ντομπρόβσκις, δεξί χέρι του Γιούνκερ, είναι ο πρώτος αξιωματούχος των ιμπεριαλιστών δανειστών που κάνει λόγο για τέταρτο Μνημόνιο.

«Τσουρουφλισμένο» από αυτή τη δήλωση, το επιτελείο του Μαξίμου προτίμησε να την αφήσει ασχολίαστη και ν' ασχοληθεί με άλλα σημεία των δηλώσεων Ντομπρόβσκις, τα οποία ερμήνευσε ως ευνοϊκά για την κυβέρνηση. Κι αυτή η στάση των Τσιπραίων λέει πολλά. Η εποχή που άνοιγαν μέτωπα αντιπαράθεσης με κοινοτικούς αξιωματούχους έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το τελευταίο κάζο, με τη δήθεν απαγκίστρωση από το ΔΝΤ τους δίδαξε να μην παριστάνουν τους μάγκες, γιατί οι δανειστές δεν ανέχονται πλέον ούτε τις κουβέντες που λέγονται για εσωτερική κατανάλωση στην Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα, αυτό που είπε ο Ντομπρόβσκις είναι μια κοινοτοπία. Οποιος έχει διαβάσει τη δανειακή σύμβαση του περασμένου καλοκαιριού γνωρίζει ότι έχει θεσπιστεί ο ασφυκτικός έλεγχος του ελληνικού κράτους μέχρι την αποπληρωμή των δανείων. Και το τρίτο Μνημόνιο γράφει στο προοίμιό του: «Για την επιτυχία θα απαιτηθεί η συνεχής εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών επί πολλά έτη», ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πρόκειται για ένα έκτακτο πρόγραμμα μιας τριετίας, μετά την οποία θ’ αρχίσουν ν’ αποκαθίστανται οι κοινωνικές αδικίες, αλλά για ένα μακράς πνοής πρόγραμμα που έχει ως στόχο, από τη μια να κατοχυρώσει τη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών δανειστών, με κυβερνήσεις-Κουΐσλινγκ που απλώς θα εκτελούν εντολές και θα διαχειρίζονται το λαό, και από την άλλη να βαθύνει την κινεζοποίηση του ελληνικού λαού, ώστε να δημιουργηθεί στην καρδιά της Ευρώπης ένα πρότυπο Ελεύθερης Οικονομικής Ζώνης, όπως ανοιχτά λένε πια οικονομολόγοι των ιμπεριαλιστικών κρατών.

Για παράγοντες σαν τον Ντομπρόβσκις όλ' αυτά είναι αυτονόητα.
Αλλο αν στην Ελλάδα γίνεται η συνήθης παραμυθοσυζήτηση για έξοδο από τα Μνημόνια, ανάκτηση της ανεξαρτησίας και τα παρόμοια (που η κάθε μνημονιακή κυβέρνηση διανθίζει με το δικό της τρόπο).

Αυτονόητα θα πρέπει να γίνουν και για τον ελληνικό λαό. Η κινεζοποίηση ήρθε για να μείνει, όχι για να κάνει ένα σύντομο πέρασμα από τη ζωή μας. Ηδη, με το τρίτο Μνημόνιο των Τσιπροκαμμένων, πήγαμε στην οκταετία. Σχεδόν μια γενιά. Δεν έχει σημασία πώς θα ονομαστεί η συνέχεια. Αν θα ονομαστεί τέταρτο Μνημόνιο, διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος ή κάτι άλλο που θα σκαρφιστούν οι δανειστές. Σημασία έχει ότι η κινεζοποίηση θα συνεχιστεί, γιατί αυτό δεν είναι συμφέρον μόνο για τους δανειστές, αλλά και για τη ντόπια αστική τάξη.

Καπιταλιστική ανάπτυξη με κινεζοποίηση. Αυτό είναι το όραμα της ελληνικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της. Ποιο είναι το όραμα της εργατικής τάξης; Αυτό είναι το ζήτημα. Κι αυτό είναι που θα «παιχτεί» σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο από τώρα και μετά. 'Η θα υπάρξει εγκλωβισμός σε νέα σάπια ιδεολογήματα ή θα υπάρξει απεγκλωβισμός απ' αυτά και κίνηση σε επαναστατική κατεύθυνση.

Πηγή: Κόντρα

Εσχάτως οι τοποθετήσεις ... γεννάνε αναρτήσεις.

 Εσχάτως οι τοποθετήσεις ... γεννάνε αναρτήσεις.

   Σε τελευταία ανάρτησή μου περί συμφώνου συμβίωσης (Με αφορμή μιά ερώτηση) ... τέθηκαν κάποια ζητήματα απο Neophyte_commie. 

   Neophyte_commie ... δεν με παρακολουθείς πολύ προσεκτικά ...

   
   Βεβαίως υπάρχουν χιλιάδες ομοφυλόφιλοι-ες που έχουν παιδιά με ή χωρίς γάμο. Ημουν και είμαι της άποψης πως το κόμμα θα έπρεπε να κατεβάσει τη δική του πρόταση νόμου για όλα τα δίκαια και πρακτικά ζητήματα (απ΄οτι κατάλαβα οι νομικοί του κόμματος το επικεντρώνουν σε τροποποιήσεις του αστικού και του οικογενειακού κώδικα ακόμα και για προβλέψεις επιμέλειας παιδιών-συγνώμη αλλά τα νομικά αδυνατώ να τα παρακολουθήσω) ... και ας την απέρριπτε ο “προοδευτικός” συρφετός. Αυτό το γράφω για τρίτη φορά. Αλλο λοιπόν το κόμμα να δώσει την ξεκάθαρη θέση του για την επίλυση δίκαιων αιτημάτων ... και άλλο να αναγκασθεί να απορρίπτει νόμους του Σύριζα που αντικειμενικά κουβαλάνε διάφορες ουρές σκοπιμοτήτων ή να την ψηφίσει υποκριτικά στο όνομα της ισότητας ... καταπίνοντας την δική του ανάλυση και θέση.

    Ενας ομοφυλόφιλος θα ήταν απόλυτα δικαιωμένος με μιά τέτοια πρακτική ... εκτός αν διαφωνεί με την γενική θεώρηση του κόμματος που λέει πως ... η σεξουαλική προτίμηση ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ κοινωνικά δικαιώματα που οδηγούν στην θεσμοθέτηση γάμου, υιοθεσίας ή απόκτησης παιδιών με τεχνικούς τρόπους ... στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων. Αλλο πράμα είναι η κοινωνία να δίνει λύσεις σε προβλήματα που ανακύπτουν απο προσωπικές-ιδιωτικές υποθέσεις-επιλογές ... και άλλο να θεσμοθετεί τις ιδιωτικές υποθέσεις. Μήπως η θρησκευτική πίστη – να μιά άλλη ιδιωτική υπόθεση – δεν πρέπει να “αποθεσμοποιηθεί” ... με το πάγιο, προοδευτικό και δίκαιο αίτημα διαχωρισμού εκκλησίας κράτους ?? Μόνος υποχρεωτικός γάμος ... ο πολιτικός. Δυό μέτρα και δυό σταθμά ?? Και η αστική (ετερόφυλη) οικογένεια για ποιό λόγο να διατηρεί την θεσμική της θέση στην κοινωνία ?? Ολοι μάλλον καταλαβαίνουμε πως αυτή την απάντηση δεν μπορεί να την δώσει κανένας άλλος παρά ... η επαναστατημένη κοινωνία.

    Παρακάτω ... Neophyte_commie μου λές πως το γεγονός οτι οι ομοφυλόφιλοι έχουν παιδιά απο ετερόφυλες σχέσεις ή γάμους ... αποδείχνει το λάθος μου στην διατύπωση οτι ... στον γόνιμο ομοφυλόφιλο, το τίμημα της ομοφυλοφιλίας είναι η αυτοστείρωση. Αρνείσαι να δείς την φύση-κοινωνία σαν μιά συνεχόμενη μεταβαλλόμενη δυναμική και προτιμάς να την θεωρείς σαν μιά στατική εικόνα που μέσα της βλέπεις ομοφυλόφιλους με παιδιά που προέκυψαν ακριβώς ... απο την “άρνηση της ομοφυλοφιλίας”. Αρνείσαι να παραδεχτείς πως η δυναμική του αλληλοεξαρτώμενου μηχανισμού φύση-κοινωνία ... οδηγεί τον “πιστό στην ομόφυλη επιλογή” στην αυτοστείρωση. Και δεν σταματάς εκεί. Σε αυτό το σημείο ξεχνάς τον αμφίδρομο άρρηκτο δεσμό φύσης και κοινωνίας ... και απαιτείς απο την κοινωνία αποκλειστικά ... να το ανατρέψει. Να δώσει παιδιά στο "πιστό ομοφυλόφιλο". Θα ήταν ένα χαζό αίτημα εαν δεν είχε την σκόπιμη υποστήριξη των διάφορων θεωριών ... περί “φύλων που δεν γεννιούνται αλλά γίνονται !!!”, “φύλο δεν είναι αυτό που γεννηθήκαμε αλλά αυτό που επιτελούμε !!!”. Ακριβώς και αυτές οι θεωρίες επιχειρούν να διασπάσουν τον άρρηκτο αμφίδρομο δεσμό φύσης-κοινωνίας ... προσπαθώντας να υποβαθμίσουν τον φυσικό παράγοντα και να διογκώσουν τον κοινωνικό ... στα μέτρα των σκοπών τους. Είναι σαν να πάψουν οι σεισμολόγοι να ασχολούνται με το πώς οι σεισμοί δεν θα είναι καταστροφικοί ... και να βαλθούν να “σταματήσουν” τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών. Για αυτό τον λόγο είναι θεωρίες αντιεπιστημονικές και αντιδραστικές. Για τον ίδιο λόγο ποτέ τέτοιες θεωρίες δεν θα αποκτήσουν την βιολογική-βιοχημική επιβεβαίωση. Θα παραμείνουν θεωρίες χωρίς απόδειξη ... μέχρι να περάσουν στην ιστορία.

    Neophyte_commie ... ενα άλλο σημείο που δείχνει πως δεν έχεις καταννοήσει τον μηχανισμό του άρρηκτου αμφίδρομου δεσμού φύσης-κοινωνίας ... είναι εκείνο που διατυπώνεις πως η επιχειρηματολογία μου ... οδηγεί αυτομάτως στον κοινωνικό δαρβινισμό !!! Λές οτι τα επιχειρήματα που διατυπώνω οδηγούν ... “ευθέως σε ανώτερη και κατώτερη βιολογία” !!!

Απο που και ως πού ?? Με αδικείς !!!

Μήπως δεν γράφω ότι ...“το απολύτως φυσιολογικό “προιόν” του μηχανισμού της φυσικής εξέλιξης ... τον ομοφυλόφιλο ... απο απλό φυσιολογικό “προιόν” που συμμετέχει αρμονικά ως τα τώρα στον μηχανισμό, θέλουν να το αναγορεύσουν ... σε ισότιμο-συνκυρίαρχο σκέλος της φυσικής επιλογής ... σαν τον άνδρα και την γυναίκα” ?? Λέω πουθενά για ανώτερη και κατώτερη βιολογία ??

Πέφτω πουθενά στην παγίδα να πώ για τον ... “άρρωστο” ομοφυλόφιλο που η κοινωνία πρέπει να τον θεραπεύσει?? Πέφτω στην παγίδα που εσύ έπεσες ?? ... και λές ...“Η βιολογία φρόντισε ώστε ένας άνθρωπος να γεννηθεί με ελαττωματική καρδιά· δεν πρέπει η κοινωνία να του κάνει μεταμόσχευση; Η κοινωνία πρέπει να διορθώσει όποιο βιολογικό «πρόβλημα» (βλ. παραπάνω) υπάρχει, εφ' όσον τα ενδιαφερόμενα άτομα θέλουν αυτή τη διόρθωση.”

   Για τον μηχανισμό φύση-κοινωνία ... η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια ή παρέκκλιση. Είναι ... παραλλαγή του φυσιολογικού. Αυτό δείχνουν τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα. Παραλλαγή του φυσιολογικού συμβατή με την φυσική και κοινωνική ζωή. Η κάθε παραλλαγή του φυσιολογικού έτσι ορίζεται ... σαν αυτή που κουβαλάει δεδομένο βιολογικό υπόστρωμα που είναι συμβατό με μορφή ζωής παρόμοια με την φυσιολογική ζωή. Βιολογικό υπόστρωμα λοιπόν ... παρόμοιο αλλά οχι ταυτόσημο με το φυσιολογικό. Βιολογικά ισότιμο με το φυσιολογικό. Ομως διαφοροποιημένο απο το φυσιολογικό στα δεδομένα σημεία (να μην ξαναλέμε τα ίδια). Διαφοροποιημένο αλλά οχι κατώτερο. Ετσι φαίνεται πως “διαβάζει” την κατάσταση ο μηχανισμός ... έτσι το λέω και εγώ.

Καταπίπτει λοιπόν η ρετσινιά που μου κολλάς ... πως ρέπω προς τον κοινωνικό δαρβινισμό.

Είναι “δημοκρατικός” ο μηχανισμός ... δεν είναι αντιδραστικός. Οποιο βιολογικό υπόστρωμα καταφέρνει να επιβιώνει ... το μεταβάλλει μεν συνέχεια ... αλλά το αφήνει να ζεί.

Αλλά δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Φροντίζει να μοιράζει ρόλους ... κυρίαρχους για την συνέχεια της λειτουργίας του και ... μη κυρίαρχους.

   Τον μηχανισμό φύση-κοινωνία πως τον βλέπει τελικά ο μαρξιμός ?? Σαν μιά νομοτελειακή διαδικασία επιβίωσης του ισχυρότερου ?? Θα βόλευε πολύ τους κάθε λογής κοινωνικούς δαρβινιστές και τελικά τον κάθε υπερασπιστή και απολογητή του κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος και στις μέρες μας του καπιταλισμού.

   Ομως ο μαρξισμός έκανε δυό ανατροπές.

   Πρώτα ... μας έμαθε να βλέπουμε αυτόν τον μηχανισμό σαν μιά εξελικτική διαδικασία αλληλεπίδρασης που πάντα θα βρίσκει τρόπους να διευθετεί τις αντιθέσεις προς την κατεύθυνση της ποιοτικής αναβάθμισης ... πως δεν είναι δηλαδή μια παγωμένη και ακίνητη κατάσταση ... που θα βόλευε κάθε φορά όλους αυτούς που τους συμφέρει η στασιμότητα. Αυτοί είναι οι αντιδραστικοί.

   Δεύτερο ... εξειδίκευσε θεωρητικά τις επιδράσεις αυτού του μηχανισμού στις κοινωνίες των ανθρώπων ... μας εξήγησε τις δυνάμεις που διαμόρφωσαν την ανθρώπινη ιστορία ... και κατέληξε πως η νομοτελειακή εξέλιξη του αυτού του μηχανισμού ... θα επιβάλει στις ανθρώπινες κοινωνίες το ποιοτικό πέρασμα στην ανώτερη μορφή ... της μη εκμεταλλευτικής κοινωνίας ... αρκεί ο άνθρωπος να μην καταστραφεί πριν συμβεί αυτό.

   Αρκεί ο άνθρωπος να πάψει να μετράει το “δίκιο του ισχυρότερου” με μέτρα που όχι μόνο δεν τον οδηγούν στο ποιοτικό άλμα αλλά τον εξαθλιώνουν ... τον τοποθετούν αντίθετα στις κινητήριες δυνάμεις του μηχανισμού.

   Αρκεί ο άνθρωπος να μετρήσει ... το “δίκιο του ισχυρότερου” ... με μέτρα ανθρώπινα. Τα μέτρα της πάλης των τάξεων. Αυτό είναι η πρόοδος.

   Δεν υπάρχουν διαταξικά ανθρώπινα μέτρα. Είδατε τι παθαίνουν οι καλοπροαίρετοι όταν προσπαθούν να ανακαλύψουν διαταξικά ανθρώπινα μέτρα. Μπερδεύουν την πρόοδο με την αντίδραση ... τους φαίνονται πως μοιάζουν τα άκρα.

Πώς θα σβήσουμε το ΚΚΕ

 Πώς θα σβήσουμε το ΚΚΕ

Αν και το συγκεκριμένο θέμα έχει πιθανότατα εξαντληθεί (όχι με την έννοια πως λύθηκε), τόσο εισηγητικά, όσο και στα σχόλια, η κε του μπλοκ καταγράφει κωδικοποιημένα κάποια σημεία που μας έκαναν "σοφότερους" χτες.

-Οι χρυσαυγίτες βουλευτές τσίταραν χτες Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν (διάλογος με Τσέτκιν) και γενικά όλους τους κλασικούς του μαρξισμού. Που με βάση τους τρομερούς συσχετισμούς και τα άλματα λογικής τύπου μπάτσος=όργανο=μπάτσος (ενώ το σωστό θα ήταν =μπαγλαμάς) που παρακολουθεί κανείς στο διαδίκτυο, είναι πιθανότατα από ομοφοβικοί μέχρι φασίστες.
-Αν το απόλυτο κριτήριο είναι ποιος ψηφίζει τι και μαζί με ποιον, δείξε μου τι ψήφισες να σου πω τι είσαι κι η θεωρία των δύο άκρων από το παράθυρο, όπως λέει η Αλέκα, τότε πρέπει να επισημάνουμε (και να προβληματιστούμε επ' αυτού) πως υπέρ του συμφώνου (ΣΣ) ψήφισε σχεδόν όλο το μαύρο μνημονιακό μέτωπο, που ψάχνει να βρει αλλού τεκμήρια προοδευτικότητας.

Κι αν αυτό είναι το απόλυτο κριτήριο για το ποιος είναι-θεωρείται δημοκρατικός (και ποιος ομοφοβικός φασίστας), τότε ας καλωσορίσουμε στο μεγάλο δημοκρατικό μέτωπο τον Κυριάκο Μητσοτάκη (που μπορεί να αναδειχτεί και πρόεδρος της ΝΔ) και το μεγάλο δημοκρατικό πνεύμα του Θόδωρου Φορτσάκη -που είναι μάλιστα και υπέρ της κατοχύρωσης της υιοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια.

-Ο κυβερνητικός λόχος ξαφνικά αναθάρρησε και βγήκε επιθετικά από τη ντουλάπα του, για να δείξει πόσο προοδευτικός είναι. Τόσο προοδευτικός που θεωρεί πχ ότι στη Σοβιετική Ένωση καταπιέζονταν οι ομοφυλόφιλοι και οι γυναίκες (Φίλης) ή πως το ΣΣ είναι πιο σημαντικό από το μνημόνιο (τάδε έφη Τσακαλώτος). Αλλά αυτοί δυστυχώς δε διαθέτουν το πολύ καλό μάρκετινγκ που έχει το ΚΚΕ, για να γίνουν κι οι δικές τους δηλώσεις ανάρπαστες και να τους περιλάβουν οι επαγγελματίες τουιτεράδες.

Μάθαμε επίσης (Καραγιαννίδης) ότι τα σήμαντρα του ΚΚΕ χτυπάνε πένθιμα, σαν αυτά του Αμβρόσιου στο Αίγιο και τα Καλάβρυτα (γιατί χωρίς λίγη θεωρία των άκρων, η ζωή μας θα ήταν άχαρη, τσίχλα δίχως ζάχαρη). Και δε μου λες μεγάλε, πότε ακριβώς θα ψηφίσετε το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους; Πότε; Σόρι, δε σε ακούω πολύ καλά, γιατί χτυπάνε από το πρωί κάτι σήμαντρα πένθιμα και μας έχουν τρελάνει.
Σώπα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες...

-Παρεμπιπτόντως, αν έχω καταλάβει καλά, τα φορολογικά ζητήματα αποσυνδέθηκαν και βγήκαν από το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χτες. Με άλλα λόγια, ένα απ' τα βασικά θέματα που άνοιξε τη συζήτηση και υπαγόρευε θεωρητικά την ανάγκη να ψηφιστεί το ΣΣ, παραμένει ανικανοποίητο. Τότε γιατί ακριβώς φιλιέται και χαμογελά ο κόσμος πατέρα; Και δεν ήταν κάτι που έπρεπε να το αναδείξουμε επιθετικά, για να φανεί η υποκρισία και οι πραγματικές στοχεύσεις της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά;

-Από χτες βγήκαν παγανιά από το σεντούκι (αν είχαν μπει δηλ ποτέ), σαν έτοιμα και ώριμα από καιρό, σα θαρραλέα, διάφορα σχόλια του στιλ "ΝΤΡΟΠΗ!!!", "ξεράστε ελεύθερα", με κεφαλαία, θαυμαστικά και υστερικές κραυγές, που δε διαφέρουν πάρα πολύ ως λογική και ύφος από διάφορους φαιούς σχολιαστές του διαδικτύου.

Είναι θεμιτό να διαφωνεί κανείς και να θεωρεί λάθος πχ αυτό το απόσπασμα από την πρώτη ομιλία του Γκιόκα
Ούτε προκύπτει από επιστημονικά τεκμηριωμένες σύγχρονες έρευνες πώς προκύπτει ο σεξουαλικός προσανατολισμός προς το ίδιο φύλο. Σε μεγάλο βαθμό, έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, στα βιώματα των παιδιών μέσα στην οικογένεια, στο ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό περιβάλλον, στην ενδοοικογενειακή βία. Συνεπώς, δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως αποκλειστικά ατομική απόφαση, ανεξάρτητα από τον κοινωνικό περίγυρο
ή αυτό
Με τη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, οπωσδήποτε θα διαμορφωθεί νέος τύπος συμβίωσης, ως σχετικά σταθερής ετεροφυλικής σχέσης και αναπαραγωγής. Βασικό στοιχείο θα είναι η ισοτιμία της γυναίκας, η απελευθέρωσή της από τη σκλαβιά του ατομικού νοικοκυριού, η απαλλαγή της από την αποκλειστική ευθύνη στην ανατροφή των παιδιών, η εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου για την ισότιμη συμμετοχή της στην οργάνωση και διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής, με μέτρα προστασίας της υγείας της, παίρνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από τη μητρότητα.
Αλλά αυτό απέχει αρκετά από το "ντροπή", το "ξεράστε ελεύθερα" κι άλλα τινά παρόμοια και μάλιστα σε ένα λεπτό θέμα, όπου ελάχιστοι έχουν μια κατασταλαγμένη θέση ή μια επεξεργασία σε στέρεα, επιστημονική βάση.
Θα μπορούσα πχ κι εγώ να πω ότι ξερνάω (ελεύθερα) με όσους θεωρούν το φύλο κοινωνική κατασκευή κι ατομική επιλογή του καθενός, αλλά τι ακριβώς θα ερχόταν να προσθέσει αυτό και πώς θα ωφελούσε το διάλογο;

-Στον αντίποδα, είναι κρίσιμο να σημειωθεί και να υπογραμμιστεί πως το ΚΚΕ έχει δικούς του εκπροσώπους και κρίνεται από αυτούς. Κι όχι από τα άστοχα σχόλια και τις χοντράδες που μπορεί να γράφει ο κάθε αυτόκλητος υπερασπιστής του στο δίκτυο (κι αυτό συμπεριλαμβάνει προφανώς κι εμένα). Από την άλλη, αν πολλοί οπαδοί του κόμματος έχουν κι εκφράζουν ανοιχτά τέτοιες (ας τις πούμε έτσι χάριν συνεννόησης) ομοφοβικές απόψεις, αυτό είναι κάτι που ξεφεύγει από τα όρια της σύμπτωσης και πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά.

-Εν πάση περιπτώσει, αν κάποιοι μισούν τόσο πολύ το (δογματικό, σεχταριστικό, ομοφοβικό, σταλινικό και δε συμμαζεύεται) ΚΚΕ από το χάρτη, ας παλέψουν όλοι μαζί για να φέρουμε μια ώρα αρχύτερα τον κομμουνισμό, όπου δε θα υπάρχουν τάξεις, κόμματα και πολιτική (με τη σημερινή έννοια τουλάχιστον) και συνεπώς το ΚΚΕ θα καταργηθεί-απονεκρωθεί εκ των πραγμάτων.

Κατά τα άλλα, είδαμε-μάθαμε-ακούσαμε.
Μια πολύ καλή ομιλία της Αλέκας, που (είναι καλό να τη δείτε ολόκληρη από το βίντεο του 902 και όχι μόνο από τα αποσπάσματα του σημερινού Ρίζου, που δεν είναι τόσο αντιπροσωπευτικά, και) δείχνει (κατά τη γνωμη μου) τις βαθιές γνώσεις της πάνω στο ζήτημα των έμφυλων σχέσεων και κάθε άλλο παρά αμηχανία (την οποία διέκριναν κάποιοι αναλυτές στο δημόσιο λόγο του κόμματος).



-Την κατάθεση στα πρακτικά της Βουλής, της Αγίας Γραφής από το Νικολόπουλο. Είναι ζήτημα όμως αν το κείμενό της επιδέχεται τροπολογιών και συμπληρώσεων -όπως διαμορφώθηκαν εξάλλου, στο πέρασμα των χρόνων, και τα περισσότερα ιερά κείμενα.

-Το Ζουράρι να διαφοροποιείται από τους Ανελ και να υπερψηφίζει το ΣΣ στη μνήμη του κομμουνιστή πατέρα του και της πρωτοπόρας μελέτης του για τη σεξολογία -που κατατέθηκε κι αυτή στα πρακτικά.

-Τον Πειραιώς Σεραφείμ να αποφαίνεται ότι με το στοματικό έρωτα αυξάνονται τα κρούσματα καρκίνου του στόματος (να τι συμβαίνει όταν δε χρησιμοποιούμε σωστά τον οργανισμό μας). Υποθέτω πως με το ίδιο σκεπτικό, για τα αυξημένα κροιύσματα του καρκίνου του μαστού μπορεί να ευθύνονται πχ τα λεγόμενα ισπανικά (που στα ισπανικά πάντως λέγονται κουβάνο, νομίζω). Άλαλα τα χείλη των ασεβών (και στην κυριολεξία...)

Ενώ δεν είδαμε την ψήφο της Λιάνας Κανέλλη, που ήταν απούσα, καθώς στο τέλος της συνεδρίασης είχε μείνει μόνο ο Γκιόκας από την ΚΟ του ΚΚΕ.

Το "Πριν" και η διαστρέβλωση

 Το "Πριν" και η διαστρέβλωση

"Στο σοσιαλισμό θα υπάρχουν άραγε ομοφυλόφιλοι;", αναρωτιέται αρθρογράφος του "Πριν" την περασμένη Κυριακή, σχολιάζοντας τη θέση του ΚΚΕ για το Σύμφωνο Συμβίωσης και προσπαθώντας να υποστηρίξει ότι η θέση του αυτή ταυτίζεται με τη μέση "ομοφοβική συντηρητική κυρίαρχη αντίληψη". Ο αρθρογράφος του "Πριν" κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι το ΚΚΕ θεωρεί ότι δεν μπορεί μια ατομική υπόθεση, όπως είναι μια συμβίωση με βάση τις σεξουαλικές προτιμήσεις, να ανάγεται σε οικογένεια. Είναι άραγε παρωχημένη αυτή η ανάλυση του Ενγκελς το 1884, όπως αναφέρει ο αρθρογράφος; Είναι άραγε συντηρητισμός η θέση ότι δεν μπορεί να διαμορφώνεται στα παιδιά παραποιημένη αντίληψη της βιολογικής σχέσης άνδρα - γυναίκας; Μια σχέση που πηγάζει από τη φυσιολογία του ανθρώπινου είδους και είναι απαραίτητη για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού; Μια σχέση που δεν μπορεί να αλλοιώνεται από τα βιώματα του παιδιού, όπως αντικειμενικά θα συμβεί μεγαλώνοντας σε μια συμβίωση με ομόφυλους "γονείς";

Τι σχέση έχει, άραγε, αυτή η θέση με τις απόψεις που διατυπώνουν κατά καιρούς εκπρόσωποι ακραίων συντηρητικών κύκλων, παράγοντες της Εκκλησίας κ.λπ. Τι σχέση έχει αυτή η θέση με φαινόμενα ρατσισμού και διακρίσεων με βάση τις σεξουαλικές προτιμήσεις; Καμιά απολύτως και ο αρθρογράφος το ξέρει καλά. Δεν έχουμε την απαίτηση να καταλάβει - πόσο μάλλον να συμφωνήσει - ο εν λόγω αρθρογράφος με αυτή τη θέση. Εχουμε, όμως, την απαίτηση να μην τη διαστρεβλώνει από αντι-ΚΚΕ εμπάθεια.

Πίσω απ' τη βιτρίνα...

Πίσω απ' τη βιτρίνα...

«Πίσω απ' τη βιτρίνα η Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, η Ελευσίνα...», έλεγε το παλιό τραγούδι.
Αυτό μας θύμισε η κυβέρνηση όπως διαχειρίζεται επικοινωνιακά την υπόθεση με τα πρώην «Λιπάσματα Δραπετσώνας». Ενδεικτικό της τακτικής της να «ρίχνει στάχτη στα μάτια» του λαού, κάθε φορά που προωθεί ένα μέτρο στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Πίσω, λοιπόν, απ' τη βιτρίνα της δήθεν φιλολαϊκής επιτυχίας κρύβεται μια παρέμβαση υπέρ του κεφαλαίου.
Ετσι, η κυβέρνηση εμφανίζεται να εξαιρεί μια μεγάλη έκταση από το σχέδιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και να την αποδίδει στο λαό της περιοχής για αναψυχή και ψυχαγωγία. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική και έχει καταδειχτεί από τα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη» και τις καταγγελίες των τοπικών Οργανώσεων του ΚΚΕ.
Η εξαίρεση της συγκεκριμένης έκτασης από το «πακέτο» των λιμενικών υποδομών που ιδιωτικοποιούνται, δεν έγινε με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον αλλά με στόχο την ανάπτυξη δραστηριοτήτων συμβατών με το «μοντέλο ανάπτυξης» που προκρίνεται για το λιμάνι του Πειραιά.
Αυτή είναι η αλήθεια. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού μιλάμε για μια περιοχή - φιλέτο για το κεφάλαιο, οργανικά δεμένη με το μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου, που προορίζεται από τις πολυεθνικές των θαλάσσιων μεταφορών να αποτελέσει κόμβο για τα εμπορεύματα και τις υπηρεσίες τους προς όλη την Ευρώπη και ευρύτερα.
Στη συγκεκριμένη έκταση των πρώην «Λιπασμάτων» ο σχεδιασμός προβλέπει την ανάπτυξη υποδομών και υπηρεσιών που σχετίζονται με τον προσανατολισμό της ανάπτυξης του λιμανιού.
Δηλαδή, δίπλα στα κέντρα φορτοεκφόρτωσης εμπορευμάτων απ' όλο τον κόσμο, δίπλα στους ντόκους για τα κρουαζιερόπλοια και τις μαρίνες για τα κότερα, δίπλα στις επισκευαστικές ζώνες των πλοίων, χρειάζεται να αναπτυχθούν και μια σειρά άλλων υποδομών και δραστηριοτήτων, από γραφεία στέγασης ναυτιλιακών εταιρειών και τραπεζών, μέχρι τόπους αναψυχής και άλλα. Αυτόν το ρόλο θα παίξει η περιοχή των πρώην «Λιπασμάτων».
Μάλιστα, η αξιοποίηση της περιοχής με αυτόν τον τρόπο προσφέρει ευκαιρίες κερδοφορίας για το κεφάλαιο όχι μόνο από τη χρήση των υποδομών που θα φτιαχτούν, αλλά και από την κατασκευή τους, αφού προβλέπεται η διαμόρφωσή της με τη συμμετοχή επιχειρηματικών ομίλων, σε σύμπραξη με την κρατική διοίκηση, την Περιφέρεια και το δήμο της περιοχής.
Χώρια που η κυβέρνηση δεν τόλμησε ν' αγγίξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς της συγκεκριμένης περιοχής, αφού από τα 640 στρέμματα, μεγάλο μέρος της έκτασης των πρώην «Λιπασμάτων» ανήκει σε τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις. Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση απέρριψε την τροπολογία του ΚΚΕ για απαλλοτρίωση των συγκεκριμένων εκτάσεων και πραγματική απόδοση όλης της περιοχής στο λαό.
Επομένως, να πώς στήνεται το σκηνικό της παραπλάνησης σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Και δεν είναι το μόνο παράδειγμα: Η κυβέρνηση παραδίδει στο κεφάλαιο τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, με τον ισχυρισμό ότι αυτά θα αναβαθμίσουν τις υποδομές και τις υπηρεσίες τους, ενώ και το κράτος θα έχει δημοσιονομικό όφελος.
Ετσι προσπαθεί να κρύψει ότι πραγματικό της κίνητρο είναι να βρουν κερδοφόρα διέξοδο συσσωρευμένα κεφάλαια μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και ότι από την ιδιωτικοποίηση οι εργαζόμενοι στα αεροδρόμια και γενικότερα ο λαός θα βγουν ζημιωμένοι.
Κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να ξεγελάσει το λαό γίνεται για να τον στρατεύσει στην εφαρμογή της αντιλαϊκής της πολιτικής, να μην τον βάλει απέναντι. Αυτή η προσπάθεια είναι που πρέπει να αποκαλυφθεί, να χτυπηθεί από το κίνημα, να ακυρωθεί.

Παιδεία και Ερευνα στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Παιδεία και Ερευνα στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν παίρνει τυχαία τα συχαρίκια των καπιταλιστών για την ικανότητά της να περνάει τα πιο βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και τη στρατηγική του κεφαλαίου, χτίζοντας παράλληλα την «κοινωνική συναίνεση» και την «εθνική συστράτευση», την υποταγή δηλαδή των εργαζομένων και των παιδιών τους στους στόχους του κεφαλαίου. Ενα ακόμη είδος γραφής έδωσε μόλις προχτές, με την παράδοση στους πρυτάνεις του νομοσχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση και την Ερευνα στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, που θα μπει την επόμενη βδομάδα σε «διαβούλευση» (άλλη γνωστή απάτη αυτή, του χτισίματος «κοινωνικής συναίνεσης» μέσω των «διαλόγων»).
Πού εστίασαν την «κριτική» τους τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και τα αστικά ΜΜΕ; Στις «σαρωτικές», λέει, αλλαγές στο «νόμο Διαμαντοπούλου», «τον πρώτο νόμο που πέρασε με τέτοια κοινοβουλευτική πλειοψηφία», στις αλλαγές στα Συμβούλια Διοίκησης (στον τρόπο, δηλαδή, που θα εκλέγονται αυτοί που θα εφαρμόζουν την αντιλαϊκή πολιτική), στις αριστερές «ιδεοληψίες» τάχα του ΣΥΡΙΖΑ που τον οδηγούν να επαναφέρει τους «αιώνιους φοιτητές», αντί να τους διαγράφει, στη σύνθεση των διάφορων «επιτροπών διαλόγων» που βρίσκονται στα σκαριά. Η εστίαση της κριτικής σε ζητήματα βολικά και σίγουρα, χωρίς κανένα «δημοσιονομικό κόστος», έρχεται με τη σειρά της «κουτί» στην κυβέρνηση, που συνεχίζει το παραμύθιασμα φοιτητών και σπουδαστών, με μεγάλα και παχιά λόγια περί «τέλους της επιτροπείας των Ιδρυμάτων» και «αποκατάστασης της δημοκρατικής τάξης», στην οποία αντιδρούν οι «νεοφιλελεύθερες δυνάμεις». Και ούτω καθεξής, έτσι που τελικά να κρύβεται η ουσία, εκεί που συμφωνούν όλοι μαζί: στη στρατηγική στόχευση των αλλαγών και αναδιαρθρώσεων, που δεν είναι άλλη από την ακόμη μεγαλύτερη πρόσδεση ΑΕΙ - ΤΕΙ και Ερευνας στις ανάγκες κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και στο νέο «παραγωγικό μοντέλο» που ζήτησε την περασμένη βδομάδα ο ΣΕΒ και έσπευσε να διαφημίσει η κυβέρνηση.

***

Ακόμα και μια διαγώνια ματιά στο νομοσχέδιο είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς «πού το πάνε». Να ορισμένα παραδείγματα:
-- Στο άρθρο 13, ανάμεσα στους άλλους στόχους της «Εθνικής Στρατηγικής Ερευνας, Τεχνολογικής Ανάπτυξης και Καινοτομίας (ΕΣΕΤΑΚ)» επιδιώκεται «η διαμόρφωση συνθηκών και κινήτρων για την ανάπτυξη συνεργασίας μεταξύ των ερευνητικών οργανισμών, των τεχνολογικών φορέων, των επιχειρήσεων...», «η βελτίωση της αποτελεσματικότητας της ΕΤΑΚ και της ανταγωνιστικότητας».
-- Στο άρθρο 17, με το οποίο συγκροτούνται τα Περιφερειακά Συμβούλια Ερευνας και Καινοτομίας (ΠΣΕΚ), αναφέρεται ρητά ως περιεχόμενό τους η «οριζόντια δικτύωση των περιφερειακών συντελεστών που εμπλέκονται (...) όπως δημόσιοι ερευνητικοί οργανισμοί, τεχνολογικοί φορείς, επιχειρήσεις και λοιποί φορείς, καθώς και σε προτάσεις ένταξης και διασύνδεσης των συντελεστών και ερευνητικών οργανισμών στις περιφερειακές οικονομίες», στις ανάγκες δηλαδή των επιχειρηματιών κατά τόπους και κλάδους.
-- Στο άρθρο 20 για την ίδρυση νέων ερευνητικών κέντρων, προβλέπεται «έκθεση συμβατότητας με το στρατηγικό σχεδιασμό και τον αναπτυξιακό προγραμματισμό», τη στρατηγική δηλαδή του κεφαλαίου.
-- Στο άρθρο 25 αναφέρονται ως πόροι των ερευνητικών κέντρων, των ινστιτούτων κ.τ.λ. «ίδιοι πόροι και ειδικότερα από την ανάπτυξη ίδιας δραστηριότητας με οποιονδήποτε τρόπο ή σε σύμπραξη με (...) επιχειρήσεις (...) με σκοπό την εμπορική ή εταιρική εκμετάλλευση δικαιωμάτων της διανοητικής εργασίας», την «εκπόνηση μελετών και παροχή υπηρεσιών σε φορείς του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα», «αξιοποίηση πάσης φύσεως στοιχείων της κινητής ή ακίνητης περιουσίας τους».

***

Η στρατηγική στόχευση δεν μπορεί παρά να υλοποιείται στο έδαφος της τεράστιας υποχρηματοδότησης της Εκπαίδευσης συνολικά και της Τριτοβάθμιας πιο συγκεκριμένα, εκεί που οι περικοπές σύμφωνα με τους πρυτάνεις έχουν φτάσει το 70% τα τελευταία 5 χρόνια, λειτουργώντας ξεκάθαρα σαν «πιστόλι στον κρόταφο» των Ιδρυμάτων. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι οι υποσχέσεις που έδωσε ο υπουργός Παιδείας στους πρυτάνεις, είναι ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για τη «σύγκλιση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα», ανακοινώνοντας αύξηση 0,9% σε ορίζοντα... τριετίας. Και βεβαίως, ακόμη κι αυτή η «αν και όποτε» αύξηση στις δαπάνες θα πηγαίνει πακέτο με τους όρους που περιγράφονται στο νομοσχέδιο, που ακριβώς ενισχύουν την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των Ιδρυμάτων και το σφιχταγκάλιασμά τους με τους επιχειρηματικούς ομίλους και την Ερευνα για τις ανάγκες του κεφαλαίου.
Ενδεικτικά, το νομοσχέδιο, με μοχλό τους Ειδικούς Λογαριασμούς Ερευνας (ΕΛΚΕ), όπου ο προσανατολισμός είναι να εντάσσονται όλα τα έσοδα και της κρατικής χρηματοδότησης και της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας, δίνει τη δυνατότητα «να αναλαμβάνει ο ΕΛΚΕ κάθε είδους έργο και δαπάνη για την εύρυθμη λειτουργία του οικείου Ιδρύματος». Ενώ προωθείται και η «ανταποδοτικότητα», αφού θεσμοθετούνται τα Ινστιτούτα Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης, που θα λειτουργούν με αμιγώς εμπορικούς όρους (δίδακτρα, έσοδα από επιχειρηματικές δραστηριότητες κ.ο.κ.).

***

Μετά απ' όλα αυτά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει το θράσος να παρουσιάζει και αυτό το νομοσχέδιο ως «μεγάλη αλλαγή» και «τομή». Μπορεί, αλλά σίγουρα όχι για τους φοιτητές, τους εργαζόμενους σε Ιδρύματα και ερευνητικά κέντρα και συνολικά το λαό, που έχουν απέναντί τους ένα ακόμα νομοσχέδιο - έκτρωμα, «υπόδειγμα» επιχειρηματικής λειτουργίας των ΑΕΙ και της Ερευνας για τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Τ.

Η κατάληξη της «αραβικής άνοιξης» 5 χρόνια μετά

Η κατάληξη της «αραβικής άνοιξης» 5 χρόνια μετά

Πέντε περίπου χρόνια έχουν περάσει από τη 18η Δεκεμβρίου του 2010, που θεωρήθηκε ημερομηνία εκκίνησης της «αραβικής άνοιξης». Ο τόπος ήταν η Τυνησία και το γεγονός που πυροδότησε τις εξελίξεις ήταν η αυτοπυρπόληση του Μοχάμετ Μπουαζίζι, ενός πλανόδιου πωλητή στον οποίο φέρθηκε υπερβολικά αυστηρά η δημοτική αστυνομία. Οι ταραχές που ακολούθησαν έδωσαν φαινομενικά ορατό πολιτικό αποτέλεσμα. Με τίμημα περίπου τετρακόσιους νεκρούς και με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς και πισωγυρίσματα, τα αιτήματα των διαδηλωτών θεωρητικά ικανοποιήθηκαν. Χρησιμοποιούμε τον όρο «θεωρητικά» γιατί τα αιτήματα αυτά ήταν εξαιρετικά αόριστα και σχεδόν φιλοσοφικά στις διαστάσεις τους. Το αίτημα για «ανθρώπινα δικαιώματα», για «ελευθερία» ή «ελευθερία του λόγου», για «πάταξη της αυθαιρεσίας και της διαφθοράς» των κυβερνώντων δεν συνοδευόταν από οποιοδήποτε συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα και έθιγε μόνο επιφανειακά την ίδια την κοινωνική ανισότητα και την εκμετάλλευση της εργασίας, που ήταν ακριβώς οι πηγές και οι αιτίες της γενικευμένης δυσπραγίας που διέτρεχε τη χώρα.
Γενικά, η πρώτη αυτή γενική δοκιμή της «αραβικής άνοιξης» αποδείχθηκε επιτυχημένη. Τον Οκτώβρη του 2011 η χώρα απέκτησε ένα πολυφωνικό Κοινοβούλιο και στις αρχές του 2014 ένα «δυτικό» Σύνταγμα, όπου κατοχυρώνονταν η «ανοικτή διακυβέρνηση» (open government), τα «ανθρώπινα δικαιώματα», η «ισότητα των φύλων», ενώ η καταστολή ονομάστηκε «προστασία του πολίτη». Αν ψάχνετε για κάτι ισοδύναμο και πιο κατανοητό στα καθ' ημάς, η όλη εξέλιξη ήταν κάτι σαν την άνοδο του Γιωργάκη Παπανδρέου στην εξουσία. Παρ' όλα αυτά, η επιρροή των ισλαμιστών φάνηκε - εκλογικά τουλάχιστον - να περιορίζεται και «δυτικότροπες» πολιτικές δυνάμεις ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας. Η επιτυχία θεωρήθηκε δεδομένη, γεγονός που αποτυπώθηκε με την απονομή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη του 2015, στο «Κουαρτέτο για τον Εθνικό Διάλογο» της χώρας, θεσμός που οδήγησε - κατά το σκεπτικό της απονομής - στη δημιουργία μιας πλουραλιστικής δημοκρατίας στην Τυνησία.

Αίγυπτος: Διαδήλωση ενάντια στον Μόρσι το 2013

Το βραβείο Νόμπελ έσπευσε να ενθαρρύνει τις δυνάμεις εκείνες που οδήγησαν στη φαινομενική επιτυχία τη μόνη πετυχημένη εφαρμογή της «αραβικής άνοιξης». Λέμε να ενθαρρύνει καθότι οι εξελίξεις του 2014 - 2015 αποκάλυψαν δυσλειτουργίες, στίγματα και κινδύνους. Η κοινωνική δυσπραγία παρέμεινε έντονη και οι αρχικές πολύνεκρες επιθέσεις ισλαμιστών σε τόπους τουριστικής δραστηριότητας (αρχαιολογικό μουσείο, ξενοδοχεία) κλιμακώθηκαν με την πρόσφατη επίθεση στην εκλεκτή προεδρική φρουρά της χώρας. Είναι προφανές ότι η χώρα - πρότυπο των φιλοδυτικών «ανοίξεων» δεν βρίσκεται στην καλύτερή της κατάσταση.

Η εφαρμογή της συνταγής

Συγκριτικά, όμως, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Η συνταγή της «αραβικής άνοιξης» εφαρμόστηκε στη συνέχεια στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Υεμένη και τη Συρία. Στο πρώτο από αυτά τα κράτη οι μαζικές κινητοποιήσεις στην πλατεία Ταχρίρ ή στην Αλεξάνδρεια, παρά τη βιαιότητα των συγκρούσεων (περίπου 900 θύματα), έδειξαν να οδηγούν σε ανάλογο με την Τυνησία αποτέλεσμα. Το Φλεβάρη του 2011 η κυβέρνηση του Χόσνι Μουμπάρακ ανατράπηκε, αργότερα έγιναν εκλογές, οι εκλογές δεν έβγαλαν αυτό που ο δυτικός κόσμος επιθυμούσε (τις κέρδισε το κίνημα των «Αδελφών Μουσουλμάνων»), οπότε οι νικητές των εκλογών αποπέμφθηκαν από την κυβερνητική εξουσία με μέριμνα και έξοδα του στρατού και ο επικεφαλής των «Αδελφών», ο Μόρσι, βρέθηκε υπόδικος. Σήμερα, καθώς πολλαπλασιάζονται οι επιθέσεις των ισλαμιστών στο Σινά, αλλά και στα αυστηρότατα φρουρούμενα προάστια του Καΐρου, η ανησυχία για το τι θα μπορούσε να σημαίνει μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση της Αιγύπτου, μάλλον πρέπει να προκαλεί ρίγη σε όλους - ίσως σε εμάς πρώτους καθότι είμαστε γείτονες της ιστορικής αυτής χώρας.

Από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Συρία

Ως προς την «επιτυχία» της «αραβικής άνοιξης» στη Λιβύη, ή στην Υεμένη, είναι μάλλον περιττό να επιμείνουμε. Οι χώρες αυτές πολυδιασπάστηκαν και βυθίστηκαν στη δίνη διαρκών εσωτερικών συγκρούσεων και απόλυτης ανασφάλειας και αναρχίας. Θα ήταν απίθανο να εξέλθουν από αυτήν την κατάσταση σύντομα. Ο άγριος θάνατος του Καντάφι παρουσιάστηκε στα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως «θεία δίκη», προσθέτοντας ερωτήματα για τις προοπτικές της επίμονης ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Δύσης (των ισχυρών καπιταλιστικών μητροπόλεων της Ευρώπης και των ΗΠΑ, για να προσδιορίζουμε τις έννοιες) στην περιοχή.
Χονδρικά, εάν θέλουμε να καταδείξουμε τις παλιές και νέες εστίες πολέμου που προκάλεσε το πνεύμα της «αραβικής άνοιξης», όπως και οι προγενέστερες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες στον αραβικό - μουσουλμανικό κόσμο, μπορούμε πλέον να δημιουργήσουμε έναν εντυπωσιακό κατάλογο: Με επίκεντρο την πολύπαθη Συρία, όπου ο πόλεμος παίρνει νέες διαστάσεις με την επέμβαση της Ρωσίας, και με εστίες ανοιχτές και αιματηρές στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στην Υεμένη, στη Σομαλία, στο Σινά, στο Μάλι, στο Σουδάν, στο Νίγηρα, στη Νιγηρία, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και τελευταία την έως τώρα φιλοδυτική και «σίγουρη» Τυνησία, η «αραβική άνοιξη» δείχνει να μετεξελίσσεται σε ένα τεράστιο πολεμικό μέτωπο, εξαιρετικά απρόβλεπτο ως προς τη δυναμική και τις προοπτικές του.
Οπωσδήποτε, οι έως τώρα εξελίξεις πιστώνονται με μια σημαντική εξέλιξη στην ίδια την ευρωπαϊκή πολιτική ενδοχώρα. Την επαναφορά του περί πολέμου λόγου στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας θεωρεί ότι η χώρα του βρίσκεται σε πόλεμο, η κυβέρνηση του Βελγίου εφαρμόζει μέτρα πολέμου, η γειτονική μας Τουρκία επιδίδεται σε παιχνίδια πολέμου και τα δημόσια οικονομικά των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιβαρύνθηκαν με πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ για την εξυπηρέτηση αναγκών του πολέμου. Στο όνομα της «ασφάλειας» η εσωτερική καταστολή γνωρίζει δόξες μεγάλες ενώ οι διαστάσεις των γεγονότων προσαρμόζονται στις πολεμικές ανάγκες της στιγμής. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλω για το κατά πόσο η πρόσφατη «μάχη» της παρισινής συνοικίας του Σεντ Ντενί, όπου 800 πάνοπλοι των «ειδικών δυνάμεων» αναμετρήθηκαν με τρία παιδιά εθισμένα στα ναρκωτικά, στις σέλφι, στην αυτοκαταστροφή και στη δολοφονία των γύρω, θα βρει στο πάνθεο της γαλλικής στρατιωτικής ιστορίας θέση ανάλογη με τις μάχες του Μάρνη, του Αούστερλιτζ, της Ιένας ή του Βαγκράμ...

Το αντιδραστικό περιεχόμενο της «άνοιξης»

Αλλά ας αφήσουμε το ζήτημα της τρομοκρατίας για αργότερα.
Η «αραβική άνοιξη» απέκτησε το δεύτερο συστατικό της από τις μακρινές αναμνήσεις των αστικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα. Εκείνες του 1830 ή του 1848, όπου ανάμεσα στα πολλά επαναστατικά άσματα του καιρού, ξεχώριζε εκείνο το γαλλικό που έφερε τον τίτλο «Le Temps des Cerises» (ο καιρός των κερασιών) και προφανώς υπονοούσε την άνοιξη. Το ίδιο τραγουδούσαν και στην Κομμούνα του Παρισιού του 1871 αλλά υποθέτουμε ότι η αστική τάξη δεν θα ήθελε να το θυμάται αυτό. Στα πλησιέστερα στην εποχή μας χρόνια ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να προσδώσει «επαναστατικά» χαρακτηριστικά σε κάθε αντικομμουνιστικό κίνημα που εκδηλωνόταν στην Ευρώπη. Στα 1968, ο όρος «έντυσε» το κίνημα της Πράγας, που ονομάστηκε επί τούτου «άνοιξη της Πράγας». Η λέξη «άνοιξη» χρησιμοποιήθηκε έκτοτε πολύ συχνά στις «πορτοκαλί επαναστάσεις», που αποτέλεσαν την πολιτική αιχμή του δόρατος για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις Λαϊκές Δημοκρατίες και εντέλει στην ίδια τη Σοβιετική Ενωση, κλείνοντας τον μεγάλο επαναστατικό κύκλο του 1917.
Από την Ευρώπη ο όρος μεταφέρθηκε στον αραβικό - μουσουλμανικό κόσμο όταν ολοκληρώθηκαν οι πρώτες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες ενάντια στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Οι εκστρατείες αυτές θεωρήθηκαν πετυχημένες καθότι κατέστρεψαν τα εκεί καθεστώτα και οδήγησαν στην εγκατάσταση φιλοδυτικών κυβερνήσεων στην Καμπούλ και τη Βαγδάτη. Η τότε εκτίμηση ήταν ότι οι όποιες αντιστάσεις απέμεναν εκεί θα καμφθούν πολύ σύντομα και ως εκ τούτου οι συμμαχίες των προθύμων μπορούσαν να επιδοθούν στην υπόθαλψη ευρύτερων ανατροπών στον ισλαμικό κόσμο.
Η «αραβική άνοιξη» βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στις μεθόδους και τις τακτικές των «πορτοκαλί επαναστάσεων». Η συνταγή ήταν δοκιμασμένη και σε τελευταία ανάλυση εξακολουθούσε να παράγει αποτελέσματα. Η εγκατάσταση φιλοδυτικής και αντι-ρωσικής πολιτικής ηγεσίας στο Κίεβο της Ουκρανίας είχε γίνει εφικτή με τον ίδιο αυτό τρόπο. Ως προς τον αραβικό κόσμο, η τακτική αυτή στόχευε σε μια επανάληψη του 1989 - 1990 στον περίγυρο της ευρωπαϊκής ηπείρου αυτή τη φορά. Το ζητούμενο ήταν ευδιάκριτο: Η καταστροφή των καθεστωτικών κρατικών μηχανισμών (ειδικά των σχετιζόμενων με το κίνημα του «Μπάαθ») θα «απελευθέρωνε», σε όφελος των καπιταλιστικών κέντρων, λαούς, ανθρώπους, αγορές και πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Η εγκατάσταση στις αραβικές πρωτεύουσες «κυβερνήσεων» αμερικανοσπουδασμένων νεαρών πολιτικών (του είδους που άνθισε σε βαλκανικές ή σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες) θα επισημοποιούσε τη μετατροπή αυτών των πολύ πλούσιων γεωγραφικών ζωνών σε «προτεκτοράτα» ενός νέου τύπου - που δεν θα δεσμεύονται δηλαδή τόσο από τις κυβερνήσεις των κρατών-προστατών αλλά που θα συνεργάζονται άμεσα και αποδοτικά με τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, με πιθανή μοναδική «πολιτική» παρεμβολή εκείνη των διεθνών οργανισμών.

Ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και μεθοδική καταστροφή

Αυτοί οι Διεθνείς Οργανισμοί και το φυσικό τους συμπλήρωμα, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αξίζουν ίσως της προσοχής μας σε αυτό το σημείο. Αναφερόμενοι γενικά σε αυτούς θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι αποτελούν το όχημα διά μέσου του οποίου αφαιρούνται από τους λαούς του κόσμου τα πολιτικά τους δικαιώματα σε τρόπο ώστε να γίνονται αυτοί πιο ευάλωτοι στις επιταγές και στις ανάγκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Για να μην πάμε μακριά, μπορούμε να φέρουμε για παράδειγμα τη χώρα μας, όπου οι συνταγματικές εθνικές συμβάσεις - θεμέλιο των όποιων πολιτικών δικαιωμάτων μπορεί να έχει ο κοινωνικά αδύναμος σε μια αστική κοινωνία - ακυρώνονται μεθοδικά διά μέσου σειράς συμφωνιών που υπογράφει η χώρα σε διπλωματικό επίπεδο με ένα ασύλληπτο πλήθος οργανισμών (περίπου 170). Προφανώς οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ ή η Ευρωπαϊκή Ενωση, πλην όμως η ζωή και τα πολιτικά δικαιώματα των ανθρώπων - ή των χωρών - εξαρτώνται και από πλήθος «ανύποπτων» άλλων (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων κ.λπ. κ.λπ.).
Η απόλυτη προσαρμογή στα κελεύσματα αυτών των Οργανισμών είναι το κριτήριο για τη δημοκρατικότητα ή μη ενός καθεστώτος ή ενός κράτους. Τυχόν απείθεια στις παραινέσεις τους ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου και ενίοτε σημαίνει και πραγματικό πόλεμο.
Καθώς το οικουμενικό αυτό σύστημα απεχθάνεται την όποια αντίσταση μπορεί να προβάλουν στην παντοδυναμία του κυβερνήσεις ή απλά και μόνο κρατικές δομές και μηχανισμοί, είναι πρόθυμο να κατεδαφίσει σε βάθος αυτά τα σχήματα. Με την έκφραση σε βάθος υπαινισσόμαστε ότι η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεν αρκείται στο να ανατρέψει κυβερνήσεις και καθεστώτα αλλά αποβλέπει στην καταστροφή συλλογικοτήτων και μηχανισμών, του οτιδήποτε μπορεί να σηματοδοτήσει μια οργανωμένη κοινωνία. Η μεθοδική καταστροφή των αστικών μεσοστρωμάτων στις χώρες που δέχονται επίθεση υπηρετεί αυτήν την πολιτική. Τα μεσοστρώματα παράγονται από κρατικούς μηχανισμούς και λειτουργίες (Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια, δημόσια έργα, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.) και έχουν την «τεχνογνωσία» που χρειάζεται μια κρατική μηχανή για να λειτουργήσει. Η καταστροφή τους - όπως μεθοδικά φαίνεται να γίνεται στη Συρία - αποκλείει την επανασύσταση οργανωμένου κρατικού μηχανισμού κάτω από οποιαδήποτε κυβέρνηση και καθεστώς.
Στο σημείο αυτό υπεισέρχονται η αναγκαιότητα και ο ρόλος των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων», των ΜΚΟ. Δεδομένου ότι οι βασικές ανάγκες μιας κοινωνίας πρέπει να εξυπηρετούνται και ότι για την εξυπηρέτησή τους χρειάζεται κάποιος μηχανισμός που να ασκεί τις ζωτικές τουλάχιστον για την επιβίωση των ανθρώπων κρατικές λειτουργίες, οι «μη κυβερνητικές οργανώσεις» καλούνται να καλύψουν το κενό που προκαλείται. Οι ΜΚΟ, σε στενή επαφή με τους διεθνείς οργανισμούς και τις πολιτικές τους στοχεύσεις, με πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση από αυτούς και από τις εθνικές κυβερνήσεις των καπιταλιστικών μητροπόλεων, σπεύδουν να διαδραματίσουν το ρόλο τους στον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό.
Ως παρένθεση να σημειώσω εδώ ότι η διαρκώς και μεγαλύτερη υποκατάσταση του δικού μας - ελληνικού - κρατικού μηχανισμού από υπηρεσίες και σχήματα «μη κυβερνητικών οργανώσεων» - όπως φάνηκε στο «προσφυγικό» - είναι μέρος της ίδιας και της αυτής διαδικασίας. Για να το πω ωμά - με κίνδυνο να δυσαρεστήσω πολλούς που εθίζονται στο δηλητηριώδες νέφος παραπλάνησης που καλλιεργεί σε όφελος των καπιταλιστικών συμφερόντων η σοσιαλδημοκρατία - η συρρίκνωση και η κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, αμβλύνεται ως προς τις συνέπειες με τη δράση των Γιατρών χωρίς Σύνορα και άλλων παρεμφερών οργανώσεων - και τούτο ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις των όσων στρατεύονται σε αυτά τα σχήματα. Από το σημείο αυτό έως το επιχείρημα της μη αναγκαιότητας ενός συστήματος Υγείας καθώς το κενό καλύπτεται από τη φιλανθρωπική δραστηριότητα του εθελοντισμού, η απόσταση είναι μικρή.

Ρίζες στις αντισοβιετικές τακτικές στο Αφγανιστάν

Αλλά ας επιστρέψουμε στα της Συρίας και της «αραβικής άνοιξης».
Η δημογραφία καθώς και πολλά άλλα πρόδωσαν τους «δυτικούς» σχεδιασμούς. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε εκατό χρόνια νωρίτερα - τον καιρό του ύστερου αποικισμού - ετούτη τη φορά οι «δυτικοί» δεν είχαν ούτε το δημογραφικό ούτε το στρατιωτικό βάρος για να κατακτήσουν τα κράτη αυτά και να επιβάλουν - διά της αυτοπρόσωπης παρουσίας τους - τους νέους κανόνες. Το πληθυσμιακό άθροισμα Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρίας, Λιβύης φτάνει τα 100 εκατομμύρια! Με την Αίγυπτο, τη βόρεια Αφρική και την αραβική χερσόνησο ξεπερνά τα 300! Μια στρατιωτική επέμβαση σε ένα τόσο πολυπληθές περιβάλλον θα απαιτούσε μόνιμη παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών - η αυτοοριζόμενη ως «Δύση» απλά δεν τους έχει.
Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις περιορίστηκαν, λοιπόν, στην καταστροφή των κρατών αυτών και πιο ειδικά, όπως είπαμε, των μεσοαστικών στρωμάτων που αποτελούσαν στηρίγματα των εκεί καθεστώτων και των αντίστοιχων κρατικών μηχανισμών. Η εμφανής αδυναμία κατάκτησης αποστέρησε τη Δύση από τη δυνατότητα δημιουργίας σύμμαχων προς την υπόθεσή της δυνάμεων διαμέσου του προσεταιρισμού σημαντικών κοινωνικών - και συνακόλουθα πολιτικών - χώρων. Ο προσεταιρισμός αυτού του τύπου θα προϋπέθετε τη λειτουργία κοινωνικών και κρατικών δομών. Αντίθετα, η προφανής ανάγκη στήριξης των στρατιωτικών επιχειρήσεων με την όποια χερσαία δύναμη μπορούσε να εξοικονομηθεί, ανέδειξε, εξόπλισε, ενίσχυσε περιθωριακούς ως προς τη δομή και την ιεραρχία της εκεί κοινωνίας και εξουσίας χώρους. Η ανάγκη αυτή επέβαλε το παιχνίδι με τις θρησκευτικές διαφοροποιήσεις και τη συναλλαγή όλων σχεδόν των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης με πολιτικές και στρατιωτικές εκδοχές του ισλαμικού φαινομένου.
Η υπόθαλψη αυτή, η οποία είχε τις ρίζες της στις αντισοβιετικές τακτικές που εφαρμόστηκαν στο Αφγανιστάν, οδήγησε στην εμφάνιση ενός ενισχυμένου ριζοσπαστικού Ισλάμ. Το τελευταίο αυτό, προέκυψε ως εξαιρετικά βίαιο φαινόμενο καθώς δημιουργήθηκε στο πλαίσιο κοινωνικών χώρων που κατέρρεαν και συλλογικοτήτων που, με την εξάλειψη των κρατικών δομών, βρέθηκαν σε κατάσταση διαρκούς διαμάχης και πολέμου αναμεταξύ τους. Το πολιτικό και κοινωνικό κενό πάντοτε προκαλούσε τέτοια φαινόμενα.
Οι όροι δημιουργίας του ισλαμικού φονταμενταλισμού εκπορεύονταν από τις προθέσεις και τα συμφέροντα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των διεθνών οργανισμών τους, αλλά ταυτόχρονα συνδέονταν με τη ριζική αναδιαμόρφωση του χώρου μέσα στον οποίο δρούσαν. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο η διαπλοκή αυτών των κινήσεων και με πραγματικές πηγές κοινωνικής δυσαρέσκειας δεν ήταν παρά αναμενόμενη εξέλιξη. Οι κινήσεις αυτές βρήκαν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης όχι μόνο στον εμπόλεμο μουσουλμανικό χώρο αλλά και στις παρυφές των καπιταλιστικών μητροπόλεων, όπου κατοικούν σε κατάσταση γκέτο πλήθος εργατικών εφεδρειών στα υπόψη της διαρκώς επαγγελλόμενης και ουδέποτε ερχόμενης νέας ευρωπαϊκής καπιταλιστικής απογείωσης. Η κοινωνική δυσπραγία στους χώρους αυτούς περισσεύει. Η διασύνδεση της δυσπραγίας αυτής με τις εξελίξεις που προκάλεσε στις γενέθλιες χώρες τους η «αραβική άνοιξη» ήταν επίσης θέμα χρόνου.
Η «αραβική άνοιξη» είναι μηχανισμός διάλυσης κρατών. Τα κράτη που την υπέστησαν απλά διαλύθηκαν - ούτε υποτάχθηκαν, ούτε, πολύ περισσότερο, προσαρμόστηκαν. Στο μεταξύ, ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και για να μείνουμε στη μυθολογία συνταυτίστηκε με το άνοιγμα του «κουτιού της Πανδώρας». Το τελευταίο ήταν όλη εκείνη η συσσωρευμένη πολιτική βλακεία που προκάλεσε η έπαρση του καπιταλιστικού στρατοπέδου στη δεκαετία 1990 - 2000. Τότε που η «ιστορία τελείωσε» και εκείνο που απέμενε ήταν ένας απλός «πόλεμος πολιτισμών».

Το αίτημα για ανατροπή της άρχουσας τάξης είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο

Οι σημερινοί πόλεμοι «αντιποίνων», που συνόδεψαν την «αραβική άνοιξη», σχεδιασμένοι και εκτελεσμένοι από μαθητευόμενους (ή απλά απελπισμένους καπιταλιστές) μάγους οδηγούν σε ένα βαρύ σε συνέπειες ιστορικό ορόσημο. Η σχέση της Ευρώπης με το αραβικό - μουσουλμανικό της περίβλημα, κυριολεκτικά ανατινάχθηκε. Η βίαιη διατάραξη ενός συστήματος που ισορροπούσε δύσκολα για 1.400 χρόνια μάλλον δεν θα περάσει χωρίς συνέπειες. Το «προσφυγικό» είναι απλά ο προάγγελος των εξελίξεων. Το Παρίσι και το επιβατικό ρωσικό «Ερμπάς» έδειξαν τα όρια ενός πολέμου τυφλών «αντιποίνων». Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι το μπαστούνι έχει δύο άκρες. Μια νέα παράμετρος προστέθηκε σε όσες δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση. Η τελευταία έδειξε ότι είναι ικανή να ανατινάξει την ανθρωπότητα καθώς οι ανταγωνισμοί γίνονται ολοένα και πιο έντονοι καθώς η κρίση βαθαίνει. Ο πόλεμος γίνεται συστατικό στοιχείο ετούτης της εφιαλτικής προοπτικής.
Τα αδιέξοδα επιπλέον (να αναφερθούμε περιληπτικά σε αυτό) διασπούν το κυρίαρχο στον κόσμο μας σύστημα δυνάμεων, τον «δυτικό» κόσμο. Το κενό που δημιουργούν τα ίδια αδιέξοδα σπεύδουν να το καλύψουν νέες φιλόδοξες ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις (σήμερα η Μόσχα, αύριο ίσως το Πεκίνο, μεθαύριο ίσως το Νέο Δελχί), ανατρέποντας ισορροπίες και εντείνοντας ανταγωνισμούς. Οι περιφερειακές δυνάμεις - Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία - διεκδικούν και αυτές το μερίδιό τους στο διαφιλονικούμενο τοπίο. Η ρευστότητα γίνεται στοιχείο της πολιτικής ενώ ο πολιτικός χρόνος επιταχύνεται σημαδιακά.
Και μέσα σε όλα αυτά η κυβέρνηση της «δεύτερη φορά αριστεράς», όπως και οι προηγούμενες της «εκατοστή φορά δεξιάς» από κοινού με τους εμπειρογνώμονες του ιμπεριαλισμού, μας υπόσχονται ευτυχία σε τέσσερα - πέντε χρόνια, εάν πρώτα απογυμνώσουμε πλήρως τη χώρα μας από κάθε εφόδιο που θα της επέτρεπε να επιζήσει στον κόσμο που γύρω της διαμορφώνεται!
Από όποια πλευρά και να το δει κανείς, το αίτημα, η ανάγκη για μια βαθιά πολιτική τομή στον τόπο μας, για ενίσχυση του λαϊκού κινήματος, ανατροπή της άρχουσας τάξης και των πολιτικών ελίτ που την εκφράζουν, είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο. Στις τρικυμίες που διακρίνονται στον ορίζοντα η χώρα μας πλέει ξυλάρμενη με οικονομικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς ταγούς που ενδιαφέρονται μόνο για τη διάσωση των τραπεζών τους, της μαύρης οικονομίας τους και των κερδών τους. Προ πολλού, δε, έχουν πάρει διαζύγιο με αυτό που ονομάζουμε πατριωτισμό, δηλαδή με τα συμφέροντα και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειονότητας των συμπολιτών μας.

Του Γιώργου ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ*
*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης