11 Αυγ 2014

Παιδεία με το ... κουπόνι

Παιδεία με το ... κουπόνι


Ερευνα του ΙΟΒΕ έρχεται να στηρίξει την παροχή εκπαίδευσης μέσω σχολικού κουπονιού


Eurokinissi
Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα δημοσιεύματα που αναφέρονται στην καθιέρωση του «εκπαιδευτικού κουπονιού», το οποίο θα παρέχεται στις οικογένειες προκειμένου να το εξαργυρώσουν σε δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο. Το θέμα επανέρχεται κατά καιρούς ειδικά από τον οικονομικό Τύπο αφού άλλωστε πρόκειται περισσότερο για μπίζνες παρά για παιδαγωγική πρόταση.

Στην κατεύθυνση της «ζύμωσης» της πρότασης, η οποία όπως είναι φυσικό προωθείται με διάφορους τρόπους από τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων, ήρθε πριν από έναν περίπου χρόνο το ΙΟΒΕ (Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών) αναλαμβάνοντας να προσφέρει με μελέτη του επιχειρήματα και υπόβαθρο. Αλλωστε, ούτε από το γονεϊκό κίνημα ούτε από εκπαιδευτικούς ούτε γενικότερα από το κίνημα δεν έχει διατυπωθεί ποτέ ως αίτημα το «εκπαιδευτικό κουπόνι», ούτε βέβαια αποτελεί και τον καθημερινό καημό των γονιών που δίκαια ζητούν αναβαθμισμένη δημόσια Παιδεία.
Η πρόταση, όπως διατυπώνεται στην εν λόγω μελέτη με βάση και την - επιλεκτική - χρήση παραδειγμάτων από τη διεθνή εμπειρία, προβλέπει οι οικογένειες να λαμβάνουν εκπαιδευτικά κουπόνια που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα ποσά πληρωμένα από το Δημόσιο και με αυτά στο χέρι να επιλέγουν το σχολείο. «Τα σχολικά κουπόνια διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία αφορά τα κουπόνια που δίνονται σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές (καθολικά), επιλογή που συντελεί στην αύξηση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα σχολεία αφού αυτά συναγωνίζονται σε επίπεδο ποιότητας εκπαιδευτικών υπηρεσιών (προγράμματα σπουδών, ακαδημαϊκά και ουσιαστικά προσόντα διδασκόντων κ.ά.), προκειμένου να προσελκύσουν το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό μαθητών. Η δεύτερη κατηγορία αφορά τα κουπόνια που απευθύνονται μόνο σε μαθητές που παρουσιάζουν αδυναμίες κοινωνικοοικονομικής φύσεως, π.χ. οικονομική αδυναμία των γονιών τους να καλύψουν τα έξοδα μόρφωσής τους», περιγράφεται το σχέδιο στη μελέτη.
Αναφέρεται επίσης ότι η επιχορήγηση μέσω των σχολικών κουπονιών εφαρμόζεται σε εννέα χώρες της ΕΕ, που επιχορηγούν κατηγορίες ή ακόμα και το σύνολο των δαπανών (Ολλανδία) των ιδιωτικών σχολείων.
Ζητούν «ζεστό» δημόσιο χρήμα
Το ΙΟΒΕ συνδέεται με τον ΣΕΒ ως το όργανο που διεξάγει μελέτες στο πλαίσιο των συμφερόντων του. Στη μελέτη, που καταλήγει στην «αναγκαιότητα» «ζεστό» κρατικό χρήμα να διοχετευθεί στην ιδιωτική εκπαίδευση - όχι μόνο μέσω των κουπονιών αλλά και με άλλους τρόπους -, γίνεται αναφορά σε μεγέθη της ιδιωτικής και δημόσιας Εκπαίδευσης, στο κόστος ανά μαθητή, στην οικονομική συγκυρία, στη διεθνή εμπειρία. Χρησιμοποιώντας όρους, όπως «καταναλωτικό κοινό των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών» και «ανάλυση κόστους / οφέλους», η μελέτη εμφανίζει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως αξίωμα το ότι το ιδιωτικό σχολείο είναι καλύτερο από το δημόσιο.
Με στοιχεία της σχολικής χρονιάς 2012 - 2013, η μελέτη παρουσιάζει την αναλογία μαθητών σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Ειδικότερα, αναφέρεται:
-- Στην αρχή του σχολικού έτους 2012 - 2013, τα δημόσια νηπιαγωγεία ανέρχονταν σε 5.331 (91,6% του συνόλου των νηπιαγωγείων, ιδιωτικών και δημόσιων) στα οποία φοιτούσαν 152.085 παιδιά (93,4% του συνόλου των παιδιών δημόσιων και ιδιωτικών νηπιαγωγείων) και υπηρετούσαν σε αυτά 12.580 νηπιαγωγοί (το 94,6% του διδακτικού προσωπικού των δημόσιων και ιδιωτικών νηπιαγωγείων). Την περίοδο αυτή οι μαθητές ανά νηπιαγωγό ανέρχονταν σε 12 στα δημόσια έναντι 15 στα ιδιωτικά νηπιαγωγεία.
-- Στην αρχή του σχολικού έτους 2012 - 2013, τα δημόσια δημοτικά σχολεία ανέρχονταν σε 4.368 (92,6% του συνόλου των σχολείων, ιδιωτικών και δημόσιων) στα οποία φοιτούσαν 591.461 μαθητές (93,6% του μαθητικού πληθυσμού σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία) και υπηρετούσαν σε αυτά 60.405 δάσκαλοι (το 94,1% του διδακτικού προσωπικού των δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων).
-- Κατά την έναρξη του σχολικού έτους 2012 - 2013, τα δημόσια γυμνάσια ανέρχονταν σε 1.739 (94,7% του συνόλου των γυμνασίων, ιδιωτικών και δημόσιων) στα οποία φοιτούσαν 300.978 μαθητές (95,4% του μαθητικού πληθυσμού των δημόσιων και ιδιωτικών γυμνασίων) και υπηρετούσαν σε αυτά 34.754 καθηγητές (το 94,3% του διδακτικού προσωπικού των δημόσιων και ιδιωτικών γυμνασίων).
-- Στην έναρξη του σχολικού έτους 2012 - 2013, τα δημόσια λύκεια ανέρχονταν σε 1.242 (92,8% του συνόλου των λυκείων, ιδιωτικών και δημόσιων) στα οποία φοιτούσαν 233.552 μαθητές (94,1% του μαθητικού πληθυσμού στα δημόσια και ιδιωτικά λύκεια) και υπηρετούσαν σε αυτά 23.316 καθηγητές (το 92,7% του διδακτικού προσωπικού του συνόλου των δημόσιων και ιδιωτικών λυκείων).
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί ότι η μελέτη του ΙΟΒΕ διαπνέεται από μία είδους «διαμαρτυρία» για το ότι η ιδιωτική εκπαίδευση, τα σχολεία - επιχειρήσεις μετρούν τα διόλου ευκαταφρόνητα κέρδη τους μόνο από τα δίδακτρα και όχι και από έναν γενναίο σταθερό κρατικό μποναμά. «Σε αντίθεση με ό,τι επικρατεί σε άλλες χώρες της Ευρώπης, στην Ελλάδα το κράτος δεν προσφέρει καμιάς μορφής στήριξη στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, δεν επιτρέπει τη συμμετοχή τους σε σχετικά έργα του Αναπτυξιακού Νόμου, ενώ οι δομές του εργασιακού καθεστώτος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών λειτουργούν ενδεχομένως ως τροχοπέδη για τη διατήρηση υψηλού επιπέδου παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών που πρωταρχικά ωφελεί τους μαθητές / απόφοιτους», αναφέρεται μεταξύ άλλων. Εκτός δηλαδή από επιχορήγηση τα ιδιωτικά σχολεία ζητούν και διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών τους. Οι οποίες το τελευταίο διάστημα έχουν δεχτεί σοβαρά αλλεπάλληλα πλήγματα με την κατάργηση της εποπτείας του κράτους σε διάφορες πλευρές των εργασιακών ζητημάτων, την ενίσχυση και θεσμικά της ασυδοσίας των εργοδοτών. Στο σημείο αυτό σημειώνεται ότι η καθιέρωση «κουπονιού εκπαίδευσης» αποτελεί αίτημα του Συνδέσμου Ιδρυτών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων, που το χαρακτηρίζει «εργαλείο για την αποτελεσματική διαχείριση των πόρων που διατίθενται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και για τη διασφάλιση του δικαιώματος του γονέα να επιλέγει το σχολείο του παιδιού του σύμφωνα με το Χάρτη των δικαιωμάτων του πολίτη της ΕΕ».
Το «εκπαιδευτικό κουπόνι», που είχε κατά καιρούς διατυπωθεί ως πρόταση σε διάφορες εκδοχές, επανέρχεται με αφορμή την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Το ΙΟΒΕ δίνει ιδιαίτερη έμφαση σε οικονομικά μεγέθη προκειμένου να διαμορφώσει και οικονομικά επιχειρήματα υπέρ της χρηματοδότησης της ιδιωτικής εκπαίδευσης από το κράτος. Μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Το κράτος δεν επιχορηγεί την φοίτηση σε ιδιωτικά σχολεία, παρότι η φοίτηση του παιδιού σε ένα ιδιωτικό σχολείο απαλλάσσει το Δημόσιο από σημαντικές δαπάνες, ενώ δεν προβλέπεται από τη φορολογική νομοθεσία οποιουδήποτε είδους απαλλαγή για τις δαπάνες που αφορούν τη φοίτηση σε αυτά». «Στην ιδιωτική εκπαίδευση η μονάδα επιμερισμού του κόστους είναι τα νοικοκυριά που επιλέγουν το ιδιωτικό σχολείο, ενώ στη δημόσια εκπαίδευση, η μονάδα επιμερισμού είναι όλα τα φορολογούμενα νοικοκυριά», σημειώνει σε άλλο σημείο, εγείροντας από μία πέρα για πέρα αντιδραστική σκοπιά ζήτημα με την αξιοποίηση των φορολογικών εισφορών των εργαζομένων για τη δημόσια εκπαίδευση, παρουσιάζοντάς τη ως έξοδο και όχι ως δημόσιο αγαθό από το οποίο επωφελείται όλη η κοινωνία. Αναφέρει δε ότι όσο αυξάνονται οι πληρωμές για τη δημόσια εκπαίδευση, πολλές οικογένειες που επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση «ωθούνται» να επιλέξουν τη δημόσια. «Εκτοπίζοντας δηλαδή έτσι ένα μέρος της ζήτησης για ιδιωτική εκπαίδευση, όχι επειδή έχει αυξηθεί το κόστος της, αλλά, αντίθετα, επειδή έχει αυξηθεί το κόστος της δημόσιας».
Το καλύτερο σχολείο
Για την καθιέρωση χρηματοδότησης της ιδιωτικής εκπαίδευσης από το κράτος επιστρατεύεται και το επιχείρημα του καλύτερου τάχα εκπαιδευτικού αποτελέσματος στα ιδιωτικά σχολεία. Αναφέρει: «Το βασικό ισχυρό πλεονέκτημα της ιδιωτικής εκπαίδευσης έγκειται στην ποιότητα της παρεχόμενης διδασκαλίας και των παρελκόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Τα ιδιωτικά σχολεία προσελκύουν συχνά μαθητές υψηλών επιδόσεων και καλύτερους δασκάλους από τα δημόσια και οι γονείς αισθάνονται ότι εξασφαλίζουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση για το παιδί τους». Στο σημείο αυτό επιστρατεύεται και η μελέτη PISA του ΟΟΣΑ, από την οποία «προκύπτει ότι σε πολλές από τις εξεταζόμενες χώρες, οι μαθητές που φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία τείνουν να αποδίδουν καλύτερα από εκείνους που φοιτούν σε δημόσια σχολεία, παρόλο που οι μαθητές στα δημόσια σχολεία με παρόμοιο κοινωνικοοικονομικό προφίλ σε σχέση με τα ιδιωτικά, τείνουν να αποδίδουν επίσης καλά». Δεν μπορεί να μην αναφερθεί ακόμα και σε αυτή τη μελέτη ότι η εκπαίδευση είναι υπόθεση ταξική και οι επιδόσεις συνδέονται και με την ταξική θέση του μαθητή, το τι του παρέχεται στη ζωή του ως εφόδιο πέρα από τη φοίτηση στο σχολείο.
Με αφορμή εμπειρία από άλλες χώρες, η μελέτη «ανοίγει» επίσης ζητήματα χρηματοδότησης της ιδιωτικής εκπαίδευσης «από μία ευρύτερη σκοπιά», σε συνδυασμό με την παροχή εκπαιδευτικού κουπονιού ή όχι. Ως παράδειγμα φέρνει τη χρηματοδότηση ανέγερσης σχολικών εγκαταστάσεων, αγοράς βιβλίων, παροχής γεύματος, υγειονομικής προστασίας των μαθητών ή τις εκπτώσεις φόρων ή μη καταβολή ΦΠΑ που αφορούν δίδακτρα σχολείων.

Όλα για όλους

 Όλα για όλους


Μετά από το στενό κορτάρισμα της ρένας δούρου στην επίσημη εκκλησία και το άγιο όρος, ήρθε κι η επίσκεψη του αλέξη στο τρίτο πόδι –όπου αδυνατούσε αντικειμενικά να πάει η ρένα, γιατί μόνο τα αγοράκια (περηφανεύονται πως) έχουν δικό τους τρίτο πόδι- να προσθέσει μερικές ακόμα πινελιές στο νέο ειδύλλιο και σε αυτό που ο αδειούχος πάνος ζάχαρης (γιατί ρε αλέξη; γιατί δεν τον περίμενες;) ονόμασε εύστοχα κάπου: κατά subcomandante marcos ευαγγέλιο. Κι επειδή η λογική λέει πως δε θα είναι το τελευταίο επεισόδιο (ή μάλλον περικοπή–εδάφιο) του φλερτ, μπορούμε να δώσουμε στα επιτελεία της κουμουν-δούρου μερικές ιδέες, που μπορεί να αξιοποιηθούν στην ίδια κατεύθυνση.


Του Πάνου Ζάχαρη
Αφού αρχικά θυμίσουμε ένα παλιότερο κείμενο για την «αριστερά του κυρίου», που θα μπορούσε να αναδημοσιευτεί σχεδόν αυτούσιο σήμερα και τις πολύ εύστοχες συμπληρώσεις του near east (μα πού χάθηκε αυτός;) στα σχόλια της ανάρτησης. Όπου τους προτρέπαμε μεταξύ άλλων να θυμηθούν τους κληρικούς που εντάχθηκαν στο εαμ, έχοντας έτοιμο το αντάρτικο μούσι, και να συγκρίνουν τις δομές της εκκλησίας με τις «εκκλησιάζουσες του αριστοφάνη και την αμεσοδημοκρατική λειτουργία της εκκλησίας του δήμου στην αρχαία αθήνα. Τελικά η δική τους φαντασία (οσονούπω στην εξουσία) το πήγε πιο μακριά, σε δυσθεώρητα ύψη που δύσκολα θα μπορούσε ένας κοινός νους να προβλέψει.

Στην επόμενη επίσκεψή του λοιπόν, τώρα που έμαθε το δρόμο, ο αλέξης μπορεί να πει ότι ο χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής, πως οι μοναχοί έχουν μακριά γένια σαν το φιντέλ κάστρο (εκτός από τους ελασίτες αντάρτες), να πει για την καινή και παλαιά διαθήκη, που βρίσκουν το αντίστοιχό τους στη διαθήκη του λένιν και το μικρό της συμπλήρωμα στη συνέχεια. Να μιλήσει στους πιστούς για τη δική του δευτέρα παρουσία (όχι τη σοσιαλιστική), όπου η εε θα γίνει δημοκρατική, προς όφελος των λαών, που θα ζούνε πια αδελφωμένοι και μονιασμένοι με τα μονοπώλια.

Θα αποφύγει εντέχνως τους πονηρούς συνειρμούς με την κοινοκτημοσύνη των πρώτων χριστιανών (η βάση), που θυσιάζονταν στα λιοντάρια για τις ιδέες τους, και τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό των αγίων πατέρων της εκκλησίας (η ηγεσία), που έγιναν κατεστημένο, αλλά φορούν σταθερά τη λεοντή του σεμνού και ταπεινού χριστιανού. Θα παρακάμψει τους επικίνδυνους παραλληλισμούς με κομμουνιστικές ορθοδοξίες και οπορτουνιστικές αιρέσεις, με διασπαστικά σχίσματα (εκκλησιαστικά και σινοσοβιετικά) κι ενωτικούς μειοδότες, με δογματικούς μαρξιστές κι ιερατεία. Μπορεί να θυμίσει διακριτικά όμως πως ο ευρωκομμουνιστικός πολιτικός πρόγονος του σημερινού σύριζα κατηγορούσε τους κολλημένους παλαιοημερολογίτες της αριστεράς πως ο πολιτικός τους λόγος και τα φυλλάδια των μαρτύρων του ιεχωβά έμοιαζαν σα δύο σταγόνες νερό. Κι ότι αυτοί ουδέποτε αντιλαμβάνονταν το μαρξισμό σα δόγμα, γι’ αυτό και είναι έτοιμοι να γνωρίσουν και άλλες ιδέες και να ανταλλάξουν απόψεις –ή να ασχοληθούν με άλλα πολιτικά ανταλλάγματα- στις μεταξύ τους συζητήσεις.

Μπορεί να πει επίσης πως οι μοναχοί που ακολουθούν το σύνθημα «όλα για όλους, για εμάς τίποτα», θυμίζουν κάπως το «τσοβόλα δώστα όλα» και τα χρόνια της αλλαγής, που εμπνέουν και το δικό του πολιτικό φαντασιακό. Να αποσιωπήσει τις αναλογίες με τη σημερινή κυβέρνηση που (χρηματοδοτεί αδρά από τον κρατικό προϋπολογισμό την εκκλησία, χωρίς να φορολογεί πχ τα άμφια με ενφια και) δίνει τα πάντα, σε τιμή ευκαιρίας, από τη δημόσια περιουσία, χωρίς να κρατάει τίποτα για τον εαυτό της. Και να δώσει δείγμα καλής γραφής για την προθυμία και της δικής του κυβέρνησης να τα δώσει όλα στους άγιους πατέρες, προκειμένου να μαζέψει ψήφους από παντού και να τα παίξει όλα για όλα για την αυτοδυναμία.

Υπάρχει κανείς άραγε που να πιστεύει ειλικρινά πως μια αριστερή κυβέρνηση με κορμό το σύριζα θα συγκρουστεί με το εκκλησιαστικό κατεστημένο, για να προχωρήσει έστω στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο (ή κυρίως σε αυτή την περίπτωση) η ρεφορμιστική λογική των μικρών στόχων-μεταρρυθμίσεων, που δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια του συστήματος (θεωρητικά όμως οδηγούν σταδιακά κάπου). Αλλά ότι μια τέτοια κυβέρνηση δε θα είναι πρόθυμη ούτε καν αυτά τα μικρά βήματα να εξασφαλίσει, στο όνομα του πολιτικού ρεαλισμού και του πολιτικού κόστους. Και πως θα καταλήξει να είναι λιγότερο προοδευτική κι από το φανταστικό σχέδιο του τόμας μορ στην ουτοπία του.


Το πιο βασικό, όπως σημειωνόταν και στην «αριστερά του κυρίου» είναι πως η εκκλησία της ελλάδος κι ο σύριζα είναι δύο φιλόπτωχα ιδρύματα, που θέλουν να ανακουφίσουν και να προστατέψουν τους φτωχούς από τις συνέπειες της κρίσης, χωρίς να πολεμήσουν το σύστημα που γεννά τη φτώχια και την αδικία, όπως το σύννεφο τη βροχή. Τη στιγμή που ο λαός ξανασταυρώνεται κι ανεβαίνει αγόγγυστα το γολογοθά του, αυτοί του αλείφουν μύρο στις πληγές, για να μην τσούζει, αλλά κάνουν τον πόντιο πιλάτο και δεν του λένε ότι πρέπει να σταματαήσει να θυσιάζεται για σκοπούς ξένους προς το συμφέρον της τάξης του.

ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ Α.Ε.: Πώς οι υπερ-αριστεροί της Δύσης προδίδουν τους ανεξάρτητους λαούς

Χωρις να συμφωνουμε σε πολλα παραθετουμε ενα ενδιαφερον αρθρο

 ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ Α.Ε.: Πώς οι υπερ-αριστεροί της Δύσης προδίδουν τους ανεξάρτητους λαούς

         Σχόλιο: Πολύ καλή περιγραφή μιας Αυστραλιανής Τροτσκιστικής σέχτας με βάση το βρετανικό SWP (Socialist Workers Party), το οποίο έχει ένα εξίσου άθλιο και φιλο-σιωνιστικό παρόμοιο παράρτημα στην Ελλάδα, το ΣΕΚ (τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που έχει πάρει εργολαβία τον αντι-ρατσιστικό και αντι-φασιστικό αγώνα, αλλά υποστηρίζει όλες τις εκστρατείες της Υπερεθνικής Ελίτ γιατί παντού βλέπει «λαικές εξεγέρσεις» από … άγνωστης προέλευσης ιπτάμενα αντικείμενα και …νίκες. Πολλές νίκες. Συνεχόμενες νίκες.
---------------------------------------------
Βιογραφικό: Ο Tim Anderson έχει πτυχία στα οικονομικά και τη διεθνή πολιτική, και ένα διδακτορικό στην πολιτική οικονομία της οικονομικής φιλελευθεροποίησης στην Αυστραλία. Τα τρέχοντα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν (i) στρατηγική ανάπτυξης και τα δικαιώματα στην ανάπτυξη, (ii) μελανησιακή γη και τα μέσα διαβίωσης, και (iii) οικονομική ολοκλήρωση στην Λατινική Αμερική. Έχει δημοσιευθεί σε μια σειρά από επιστημονικά περιοδικά, και πιο πρόσφατα σε: Health and Human Rights, the Pan-American Journal of Public Health, The International Journal of Cuban Studies, the Australian Journal of Human Rights, Latin American Perspectives, the Journal of Iberian and Latin American Studies, Critical Public Health, the Journal of Australian Political Economy και Pacific Economic Bulletin.

--------------------------------------------
Πηγή: Tim Anderson, “Lost in the SAlt Mines: how western ultra-leftists betray independent peoples,” english.pravda.ru (07.07.2014)
Η ανοιχτή επιθετικότητα είναι διαφανής. Η ψεύτικη δυτική αλληλεγγύη αξίζει λίγο περισσότερη προσοχή. Το κοινό νήμα είναι ένα παρόμοιο σύνολο παραδοχών, με τις ρίζες τους στον μοντερνισμό, την αυτοκρατορική κουλτούρα, η οποία ποτέ δεν εκτίμησε τη μετα-αποικιακή αρχή της αυτοδιάθεσης.
Μεγάλο μέρος αυτής της δυτικής «αλληλεγγύης» απορρίπτει την ακεραιότητα των λαών και τις επιλογές ζωής τους, και επιδιώκει να επιβάλει μια δυτική εικόνα του τι είναι καλό γι’ αυτούς. Φιλελεύθεροι και υπερ-αριστεροί μοιράζονται εξίσου μια φτωχή αναγνώριση του γεγονότος ότι οι ανεξάρτητοι λαοί μπορεί να μην θέλουν δυτικούς «σωτήρες», ούτε τα δυτικά πρότυπα για τις κοινωνίες τους, πόσο μάλλον «ανθρωπιστικές επέμβασεις» (βλ. Anderson 2014).
Αυτό το δοκίμιο περιγράφει το πρόβλημα του δυτικού υπερ-αριστερισμού μέσω της SocialistAlternative (SAlt), μιας αυστραλιανής ομάδας που διακηρύττει διεθνισμό και αλληλεγγύη, αλλά η οποία προδίδει τακτικά αυτά τα οποία ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει.
Η SAlt, μια ομάδα αποσχισθείσα από τους Διεθνείς Σοσιαλιστές (International Socialists) με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, ειδικεύεται στην στρατολόγηση φοιτητών. Κάθε χρόνο η ομάδα προσελκύει κάποια νέα μέλη, επειδή εμφανίζεται ως μια από τις λίγες ομάδες με ενέργεια και μια ισχυρή κριτική άποψη σε ένα κατά τα άλλα αντιδραστικό και άκαρδο καπιταλιστικό κόσμο. Ωστόσο, τα νέα μέλη της SAlt την εγκαταλείπουν σχεδόν τόσο γρήγορα όσο εντάσσονται σε αυτή. Πολλοί ανακαλύπτουν ότι η ομάδα ανήκει σε μια σεχταριστική και καταχρηστική παράδοση.
Μπορεί επίσης να ανακάλυψαν ότι η ομάδα και οι προκάτοχοί και οι αποσχίσεις της έχουν επιτεθεί στην αυτοδιάθεση των Αβορίγινων, στην Κουβανέζικη Επανάσταση, στα προοδευτικά κράτη στη Λατινική Αμερική (π.χ. στη Χιλή του Αλιέντε και στην Βενεζουέλα υπό την ηγεσία του Τσάβες) και σε ανεξάρτητα αραβικά κράτη (π.χ. Λιβύη, Συρία). Η μεγάλη τους επιθυμία να αποδείξουν τα υπερ-αριστερά διαπιστευτήρια τους σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο πάντα καταλήγουν στο πλευρό της Ουάσιγκτον.
Αυτό φαίνεται πιο καθαρά στους τρέχοντες πολέμους μέσω απεσταλμένων (proxywars) στη Μέση Ανατολή. Δεν έχει σημασία που ομάδες της Αλ Κάιντα υποστηριζόμενες από το ΝΑΤΟ ήταν επικεφαλής των ένοπλων επιθέσεων στη Λιβύη και τη Συρία, η SAlt υποστηρίζει ότι οι πραγματικοί (μη ονομαζόμενοι) επαναστάτες είναι κάπου εκεί. Δεν πειράζει που φασίστες υποστηριζόμενοι από το ΝΑΤΟ ήταν επικεφαλής της «Επανάστασης της πλατείας Μαϊντάν» στην Ουκρανία, οι πραγματικοί (μη ονομαζόμενοι) επαναστάτες είναι επίσης κάπου εκεί. Αυτοί οι «διεθνείς σοσιαλιστές» δεν φείδονταν συμβουλών προς τη προοδευτική κυβέρνηση της Βενεζουέλας, όταν ήταν επίσης υποκείμενο φασιστικής βίας με την υποστήριξη των ΗΠΑ.
Οι μισθοφόροι φανατικοί στυλ Αλ Κάιντα ― που έχουν ως επί το πλείστον προσληφθεί από τους συμμάχους των ΗΠΑ τις πετρελαιο-μοναρχίες της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ ― παρουσιάζονται ως «ριζοσπάστες» μουσουλμάνοι ήρωες, που ξεσηκώνονται ενάντια στις δικτατορίες της περιοχής (Oakley2014). Φαίνεται να υπάρχει λίγη περιέργεια ως προς το γιατί αυτές οι φαύλες θρησκευτικές ομάδες δεν έχουν ποτέ σηκώσει το δάχτυλο ενάντια στον κοινό εχθρό των αραβικών και μουσουλμανικών λαών, το Απαρτχάιντ του Ισραήλ. Επίσης, δεν προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί το σιωνιστικό καθεστώς υποστηρίζει και φροντίζει σε ισραηλινά νοσοκομεία τους τραυματισμένους «Σύριους αντάρτες» (Israel Tody 2014).
Η SAltσυμμερίζεται τον αντιδραστικό χαρακτήρα πολλών δυτικών φιλελεύθερων και των περισσότερων υπερ-αριστερών προς τις κινήσεις αυτοδιάθεσης. Σε αυτή τη μεγάλη παράδοση, οGilbert Achar (ειδικός προσκεκλημένος στο συνέδριο «Μαρξισμός 2014» της SAlt) παραμένει αμετανόητος στην υποστήριξή του για τις υποστηριζόμενες από το ΝΑΤΟ, «επαναστάσεις» στη Λιβύη και τη Συρία, συμπεριλαμβανομένων των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης (Ruder 2014).
Αυτή η προδοσία είναι, φυσικά, μέρος ενός ευρύτερου φαινομένου. Ο AjamuBaraka, βετεράνος ακτιβιστής και εκδότης του ιντερνετικού περιοδικού BlackAgenda με έδρα τις ΗΠΑ, γράφοντας για τη «στήριξη από την Αριστερά του ιμπεριαλισμού και της λευκής υπεροχής», παρατηρεί: «Ένα χάσμα έχει δημιουργηθεί χωρίζοντας την Αριστερά στη Δύση από τους ομολόγους της σε μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Νότου». Μιλάει για έναν «αριστερό ιμπεριαλισμό», είτε ντυμένο με φιλελεύθερο «ανθρωπιστικό» ένδυμα ή ψευδο-μαρξιστική ρητορική, ο οποίος πλέον ακολουθεί στα μουλωχτά κάθε νέο πόλεμο «αλλαγής καθεστώτος».
Φανατικές καταγγελίες έρχονται εύκολα σε εκείνους από την τροτσκιστική παράδοση, οι οποίοι καιρό πριν όρισαν τη παλιά Σοβιετική Ένωση ως ηθικό ισοδύναμο του δυτικού ιμπεριαλισμού. Όσοι ανεξάρτητοι άνθρωποι είχαν σχέσεις με την ΕΣΣΔ καταγγέλονταν ως «σταλινικοί». Ωστόσο, η ΕΣΣΔ (και σε κάποιο βαθμό τη Ρωσία μετά) ήταν ουσιαστικά η μοναδική πηγή οικονομικής και στρατιωτικής υποστήριξης για εκείνους (π.χ. στην Αγκόλα, τη Ναμίμπια και πολλούς άλλους) που πολεμούσαν τα αποικιακά καθεστώτα και το απαρτχάιντ στην Αφρική, για δεκαετίες. Σοβιετικά όπλων επίσης υποστήριξαν τα ανεξάρτητα κράτη της Μέσης Ανατολής, απότη δυτική επιθετικότητα και το Σιωνιστικό αποικισμό. Οι Δυτικοί Τροτσκιστές δεν εξόπλισαν ποτέ τους Παλαιστινίους, να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους κατά της σιωνιστικής επίθεσης. Οι Σοβιετικοί «σταλινικοί» το έκαναν, όπως το έκαναν και το Ιράν και η Συρία.
Παρόμοιες καταγγελίες έγιναν μια τυποποιημένη μορφή προσωπικής κατάχρησης μέσα στην SAlt. Απλές διαφωνίες οδηγούν σε κατηγορίες ότι κάποιος είναι «σταλινικός» (δηλαδή ένας μαζικός δολοφόνος). Με τις σφοδρότερες καταγγελίες να προορίζονται συχνά για τις ομάδες που φαίνεται να είναι ανταγωνιστές. Τέτοιες τακτικές φαίνεται τους βοηθούν να διεκδικούν, και να αισθάνονται, ένα είδος ηθικής ανωτερότητας, σχεδόν σε κάθε περίσταση.
Ο έντονος ανταγωνισμός που η SAltδείχνει έναντι άλλων μικρών αριστερών ομάδων, ο ακραίος σεχταρισμός της και η χρήση της κατάχρησης ως «ριζοσπαστική πολιτική» θα ήταν αστείο, σχεδόν μια κατοπτρική εικόνα του «LifeofBrian» των MontyPython, αν δεν ήταν τόσο παραπλανητική και αντιδραστική. Νέοι άνθρωποι ξεγελιούνται πιστεύοντας ότι αυτό το είδος των καταχρηστικών, σεχταριστικών πολιτικών είναι «ριζοσπαστικό» και κουλ.
Η SAlt είναι ένα παρακλάδι της πλέον μη ενεργής Διεθνούς Σοσιαλιστικής Οργάνωσης (International Socialist Organisation/ISO), μια αυστραλιανής ομάδας, η οποία ήταν στενά συνδεδεμένη με το Βρετανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (British Socialist Workers Party /SWP). Ήταν όλοι επηρεασμένοι από την απλή ιδέα του τροτσκιστή Τόνι Κλιφ (Tony Cliff) (σ.σ. Αληθινό όνομα Yigael Gluckstein, Εβραίος, γεννημένος το 1917 στην Παλαιστίνη, μετακόμισε στη Μεγάλη Βρετανία το 1947 και υιοθέτησε το ψευδώνυμο Tony Cliff στα τέλη της δεκαετίας του ‘50) περί «κρατικού καπιταλισμού» και «διεθνούς σοσιαλισμού», όπου ο καπιταλισμός θεωρείται ως ένα παγκόσμιο σύστημα, αμετάβλητο από οποιαδήποτε εθνική «επανάσταση».
Χωρίς την παγκόσμια επανάσταση, λένε, δεν υπάρχει σοσιαλιστική επανάσταση. (σ.σ. Πρόκειται για «Μεσσιανική» σύλληψη που εξοβελίζει την «επανάσταση» στον ερχομό του Σωτήρα στην Γη, ενώ στο μεταξύ οι «επαναστάτες» θα περιπλανώνται στα πέρατα της Γης κηρύσσοντας την διαρκή επανάσταση.) Ως εκ τούτου, δεν έχει συμβεί ακόμα καμιά «επανάσταση» και κανένα «καθεστώς» ― ακόμη και εκείνα που δημιούργησαν σημαντικά επιτεύγματα και τα υπερασπίστηκαν με πολύ αίμα ― δεν αξίζει την υπεράσπιση μας. Για το λόγο αυτό ο «διεθνής σοσιαλισμός», έχει παραμείνει αδιάλλακτα αντίθετος σε προοδευτικά κράτη.
Αυτό έχει δημιουργήσει ένα είδος αναρχοσυνδικαλισμού, ενάντια στην κρατική εξουσία και γιααφηρημένους «εργατικούς αγώνες» (βλ. Anderson 2013). Πραγματικά επιτεύγματα από ανεξάρτητα κράτη είναι σχεδόν πάντα καταγγέλονται ως «ξεπουλήματα». Τα πάντα μπορεί να κατεδαφιστούν (συμπεριλαμβανομένων εκείνων των πραγμάτων που μόνο τα κράτη μπορούν να προσφέρουν, όπως τα συστήματα δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης), έτσι ώστε «οι εργάτες» μπορούν να τα ξαναφτιάξουν όλα από την αρχή.
Στο ζήλο τους να «χτίσουν το κόμμα« επιδίδονται σε μια επιλογή από δημοφιλή θέματα, στη συνέχεια αποπειρώνται να σφετεριστούν ή να κυριαρχήσουν σε κάθε υπόθεση, και όταν αυτό αποτύχει, ενεργούν για να διαιρέσουν το κίνημα.
Η ISOσυνήθιζε να αυτοαποκαλείται «λενινιστική», αλλά αυτό κυρίως επειδή οι ίδιοι ματαίως έβλεπαν τους εαυτούς τους ως «πρωτοπορία», που καθοδηγούσε την ευρύτερη αριστερά και την εργατική τάξη. Όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε η ISOούτε κανένα από τις αποσχίσεις της πέτυχε οποιαδήποτε ηγετική θέση σε οποιαδήποτε οργάνωση της εργατικής τάξης στην Αυστραλία, μετά από περισσότερα από 40 χρόνια. Ο Λένιν, στην πραγματικότητα, έγραψε ότι οι επαναστάτες έπρεπε να αγωνιστούν τόσο εναντίον των συμβιβασμών όσο και εναντίον της «βρεφικής» αριστεράς, η οποία θα προδώσει τις προοδευτικές δυνάμεις μέσω των απείθαρχων και ανώριμων επιθέσεων της.
Σχόλια στο ίδιο πνεύμα, σχετικά με αυτό το ύφος του υπερ-αριστερισμού, έγιναν από τον βετεράνο κομμουνιστή ηγέτη Josep Τίτο, κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Οι τροτσκιστές στην Ισπανία, είπε, αποδείχθηκαν προδότες και οιονεί-φασίστες. «Στην Ισπανία, οι Τροτσκιστές ήταν η ψυχή της πέμπτης φάλαγγας, προκαλούσαν ανταρσίες στο οπισθοφυλακή του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Στρατού όποτε ο Φράνκο αντιμετωπίζε κινδύνους στο μέτωπο … Το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να καμουφλάρουν τους εαυτούς τους με επαναστατική φρασεολογία». Οι ενέργειές τους αυτές τους χαρακτήρίσαν ως «φασιστικούς πράκτορες», δήλωσε ο Τίτο.
Είδαμε ένα παρόμοιο μοτίβο επιθέσεων κατά της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας υπό την ηγεσία του αείμνηστου Σαλβαδόρ Αλιέντε της Χιλής, στις αρχές της δεκαετία του ‘70. Μέχρι σήμερα η«Διεθνής Κομμουνιστική Λίγκα (Τέταρτη Διεθνής)» (International Communist League (FourthInternational) (2009), είναι υπερήφανη που έχουν «καταγγείλει [το 1970] κάθε πολιτική υποστήριξη στο συνασπισμό Αλιέντε ως ταξική προδοσία».
Η Ουάσιγκτον είχε υποθάλψει την κοινωνική αναταραχή στη Χιλή και, όταν ο Αλιέντε δολοφονήθηκε από ένα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ στρατιωτικό πραξικόπημα και αντικαταστάθηκε από μια φαύλη δεξιά δικτατορία, αυτή η ίδια τροτσκιστική ομάδα κατηγόρησε τον Αλιέντε, και ισχυρίζονταν ότι το «Λαϊκό Μέτωπο του άνοιξε το δρόμο για το τρόμο του Πινοσέτ».
Οι SWP/ISO/SAlt δεν υπήρχαν τότε, αλλά το περιοδικό τους επανέλαβε μια παρόμοια καταγγελία, χρόνια αργότερα: «Ο Αλιέντε ανέλαβε συνεχείς προσπάθειες για να κερδίσει με το μέρος της UP[Λαϊκής Ενότητας] τομείς της εθνικής αστικής τάξης – σε βάρος της εργατικής τάξης» (ISR 2003). Ο Αλιέντε ήταν ο προδότης του λαού της Χιλής, φαίνεται, όχι οι δυτικοί τροτσκιστές.
Το ίδιο περιοδικό καταγγέλλει την Επαναστατική Κούβα, το φάρο της αριστεράς στη Λατινική Αμερική, ειδικά αφού δέχτηκε ανανεωμένη επίθεση από την Ουάσιγκτον στη δεκαετία του 1990. Μετά την κατάρρευση των εμπορικών σχέσεων της Κούβας με την Σοβιετική Ένωση (το μόνο εμπορικό εταίρο που θα μπορούσε να παράσχει την Κούβα με πετρέλαιο), η μικρή χώρα γνώρισε μια βαθιά οικονομική ύφεση. Οι ΗΠΑ πρόσθεσαν ευχαρίστως επιπλέον κυρώσεις, σε μια προσπάθεια να συντρίψουν το νησί των ανταρτών. Εορτάζοντας ακόμη την κατάρρευση της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης, το περιοδικό των SWP / ISO ισχυρίστηκε ότι τα προβλήματα της Κούβας δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μέρος της «γενικής κρίσης του κρατικού καπιταλισμού»(Reyes 2000). Καμία αλληλεγγύη εκεί.
Σύμφωνα με την ιδεολογία των «διεθνών σοσιαλιστών», δεν έγινε επανάσταση στην Κούβα.Μία από τις πιο βαθιές κοινωνικές μεταμορφώσεις του εικοστού αιώνα, ειπώθηκε ότι είναι απλώςμια άλλη περίπτωση «κρατικού καπιταλισμού», και έτσι δεν αξίζει να την υπερασπιστούμε. Ο δικτυακός τόπος της ομάδας της Αυστραλίας «Αλληλεγγύη» (Solidarity) [άλλο παρακλάδι της ISO] έχει την ίδια γραμμή, με τον Mark Gillespie(2010) να καταγγέλλει το σοσιαλισμό στην Κούβα, και τον Mike Gonzalez (2011) του SWP να καταγγέλλει τον Έβο Μοράλες στη Βολιβία. Η νεαρή Βρετανίδα μελετήτρια HelenYaffeπεριέγραψε την προσέγγιση αυτή στην Κούβα ως «αντεπαναστατικές ανοησίες» (Yaffe 2004).
(…)
Ακόμη χειρότερα, αυτό το ύφος πολιτικής τροφοδοτεί αντιδράσεις. Στoυς τρέχοντες πολέμους μέσω πληρεξούσιων (proxy wars) στη Μέση Ανατολή οι ωμοί ιμπεριαλιστές, οι ανθρωπιστές φιλελεύθεροι και η υπερ-αριστερά, όλοι, με διαφορετικά μέσα, στηρίζουν τα δυτικά σχέδια «αλλαγής καθεστώτων». Για παράδειγμα, η υποστηριζόμενη από το ΝΑΤΟ, σεχταριστική ισλαμιστική «Συριακή Επανάσταση», η οποία δεν έχει σχεδόν καμία υποστήριξη στο εσωτερικό της Συρίας, υποστηρίζεται με θρησκευτική ευλάβεια από την SAlt.
Η ανάγκη να εκδιωχθούν οι αποικιοκράτες, να σφυρηλατήθουν νέοι εθνικοί θεσμοί, να αντιμετωπίσει τον πόλεμο με το σιωνιστικό κράτος, και να υπερασπιστεί τη χώρα ενάντια σε σεχταριστικές επιθέσεις από την υποστηριζόμενη από το εξωτερικό Μουσουλμανική Αδελφότητα όλα συνέβαλαν να γίνει η Συρία αυταρχική. Αλλά τίποτα από αυτά δεν θα πρέπει να επισκιάζει το γεγονός ότι η Συρία εξακολουθεί να είναι η πιο πραγματικά πλουραλιστική χωρα στην περιοχή, διατηρώντας δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και κοινωνική υποστήριξη για όλους τους πολίτες της. Οι υπερ-αριστεροί προφανώς δεν βλέπουν τίποτα από όλα αυτά.
Αντ ‘αυτού, η λογική της SAlt είναι πολύ κοντά σε εκείνη της Βόρειο-Αμερικής ελίτ. Όπως παρατήρησαν δύο πρώην πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ: «Οι περισσότεροι από την πολιτική τάξη της Αμερικής και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όλοι υιοθέτησαν, και συνεχίζουν, μια φανταστική αφήγηση για στελέχη Σύριων δημοκρατών έτοιμα, εάν απλά τους δίνονταν τα εργαλεία, να ρίξουν ένα βάναυσο δικτάτορα που του λείπει κάθε ίχνος νομιμότητας» (Leverett Leverett και 2014).
Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Συρίας έλαβε μια πολύ ισχυρή εντολή στις εκλογές του Ιουνίου του 2014 (με ποσοστά συμμετοχής κατά πολύ υψηλότερα από εκείνα οποιωνδήποτε προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ) έχει μικρή σημασία για την Ουάσιγκτον ή την υπερ-αριστερά. Κανένας τους δεν ανησυχεί για το τι θέλουν οι Σύριοι. Αυτό που κυρίως ξεχωρίζει εδώ την «αυτοκρατορική αριστερά» είναι ένα λεπτό στρώμα ψευδο-μαρξιστικής ρητορικής.
(…)
Ο αποικισμός της αριστερής γλώσσα από τις μεγάλες δυνάμεις («επαναστάσεις», «ακτιβιστές») φαίνεται να έχει λειτουργήσει καλά για εκείνους στα αλατωρυχεία της SAlt (σ.σ. κάνει λογοπαίγνιο με το όνομα. SAlt και αλάτι). Γι ‘αυτούς, οι πραγματικές λαϊκές ιστορίες δεν έχουν σημασία. Όπως μια βιβλική αποκάλυψη, η «επανάσταση» ενάντια σε όλους τους «κρατικο-καπιταλιστές δικτάτορες» είναι προφανώς κάπου στη γωνία. «Οι εργάτες» μπορεί να γκρεμίσουν τα πάντα και να αρχίσουν ξανά. Εάν ένα χειρότερο σύστημα γεννιέται, δεν υπάρχει πρόβλημα: «η επανάσταση» μόλις προδοθηκεΑυτή η παράξενη δυτική ψευδαίσθηση πρέπει να προσφέρει μεγάλη άνεση στους δυτικούς πράκτορες «αλλαγής καθεστώτος» οπουδήποτε.



Αυτους στηριζουν ΗΠΑ-ΕΕ ΝΤΟΝΕΤΣΚ: ΓΕΝΝΑΝΕ ΣΤΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΛΟΓΩ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΩΝ

ΝΤΟΝΕΤΣΚ: ΓΕΝΝΑΝΕ ΣΤΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΛΟΓΩ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΩΝ


Η γενική διευθύντρια της μαιευτικής κλινικής νοσοκομείου του Ντονέτσκ, Marina Ovsyanik, καταγγέλει:

Eίχαμε 3 γεννήσεις σε αυτό το υπόγειο. Μια εξ αυτών σήμερα το πρωί. Ευτυχώς και η μητέρα και το μωρό είναι καλά. Πριν τον πόλεμο το υπόγειο το χρησιμοποιούσαμε για την αποστείρωση υλικών, τώρα το έχουμε μετατρέψει σε έκτατη χειρουργική μονάδα.

part-par-par7947953-1-1-0

Δ Πορφύρης/Π Σταφυλά

Η Larisa γέννησε την κόρη της Yeva στο υπόγειο του νοσοκομείου του Ντονέτσκ όπου είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι νοσηλευόμενοι για να διασωθούν από τους συνεχιζόμενους βομαβαρδισμούς. Όπως και οι ασθενείς των υπολοίπων κλινικών περνούν μέρα και νύχτα στα υπόγεια των νοσοκομειακών εγκαταστάσεων.


10559765_708386009210834_7322510667524926412_n

Ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας όλες οι εγκυμονούσες ή λεχώνες της μαιευτικής κλινικής βρίσκονται με τα νεογνά τους στο υπόγειο . Η Λαρίσα εξομολογείται:

Γέννησα στις 7 Αυγούστου ακριβώς εδώ , σε αυτόν το διάδρομο.

Όταν σταματούν για λίγο οι βομβαρδισμοί οι ασθενείς ανεβαίνουν για λίγο στους θαλάμους και ύστερα επανέρχονται στα υπόγεια.

Η μητέρα της Λαρίσα, Κατερίνα Petrovna με δάκρυα θυμού λέει:

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο να γεννάνε οι γυναίκες στα υπόγεια. Γιατί πρέπει εμείς να έχουμε αυτήν εμπειρία; Περιμένουν τον θάνατό μας; Κανείς δεν μας ακούει.

part-par-par7947940-1-1-0-1

Οι γιατροί τρέχουν από τη μια άκρη στην άλλη με μάσκες οξυγόνου για να βοηθήσουν τα νεογνά. Οι νοσηλευόμενοι είναι οργισμένοι που λόγω των βομβαρδισμών πρέπει να τρέχουν στα “κελάρια” για να γλυτώσουν.

Η Ιrina γέννησε το παιδί της την Παρασκευή. Δηλώνει ότι σήμερα χρειάστηκε να ανεβοκατέβουν τέσσερις φορές από το θάλαμο στο καταφύγιο. Μια άλλη μητέρα που κρατάει το νεογέννητό της αγκαλιά δηλώνει:

Δεν φοβήθηκα καθόλου, το μόνο που με απασχολούσε ήταν να καταφέρω να γεννήσω.

Η μητέρα της Lyubov που τη συνοδεύει συμπληρώνει:

Σήμερα θα πάρουμε εξιτήριο. Θα πάμε και θα μείνουμε στο κελλάρι του σπιτιού μας στην Makeyevka.

 Ο αναισθησιολόγος του     νοσοκομείου, Dmitry Bessonov, κάνει ένα πικρόχολο σχόλιο για την κατάσταση:

Tι να κάνουμε; Βλέπετε είμαστε ένα νοσοκομείο “αυτονομιστών”!

Σε κοντινή απόσταση έχει βομβαρδισθεί το κρατικό νοσοκομείο του Νοντέντσκ Vishnevsky . Ο γιατρός ανέφερε ότι άτομα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού φοβούνται να προσέρθουν στις δουλειές τους από τη στιγμή που άρχισαν οι μεγάλες επιθέσεις. Αντίθετα, οι ασθενείς είναι “μάχιμοι, δεν υπάρχει πανικός”.Part-PAR-Par7947946-1-1-0

Δίπλα στο νοσοκομείο βρίσκεται ένα οργανωμένο αντιβομβαρδιστικό καταφύγιο από τη σοβιετική εποχή, 35 σκαλιά κάτω από τη γη. Εκεί υπάρχει γεννήτρια ρεύματος, κρεβάτια στρατοπέδου, και δεξαμενές νερού, Δεν το έχουμε ακόμα χρησιμοποιήσει, αλλά αν οι βομβαρδισμοί συνεχισθούν, αναγκαστικά θα μεταφερθούμε εκεί.

 πηγές: AFP/news yahoo και τοπικά μέσα


«ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ» Ταξικό εργαλείο θωράκισης της κερδοφορίας των μονοπωλίων

«ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ»
Ταξικό εργαλείο θωράκισης της κερδοφορίας των μονοπωλίων

«Προαπαιτούμενα μέτρα», πάγιες απαιτήσεις του κεφαλαίου για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη για τη διασφάλιση και μεγέθυνση της κερδοφορίας του, συνιστούν το περιεχόμενο του «πολυνομοσχεδίου» που ψηφίστηκε την περασμένη Τετάρτη από το Β' Θερινό Τμήμα της Βουλής.
Το πραγματικό αντιλαϊκό περιεχόμενο του νομοσχεδίου ανέδειξε κατά τη διάρκεια της σχετικής συζήτησης το ΚΚΕ, τονίζοντας ότι οι διατάξεις του νομοσχεδίου, οι οποίες συνδέονται με την εκταμίευση της δόσης του 1 δισ. ευρώ από τα δάνεια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, είναι «προαπαιτούμενα» των μονοπωλίων για να ενισχύουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Αυτή την πραγματικότητα προσπάθησαν από κοινού, παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές τους, όλες οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης να αποκρύψουν. Σήκωσαν και πάλι το γνωστό κουρνιαχτό της άσφαιρης αντιπαράθεσης για τον αποπροσανατολισμό και τη χειραγώγηση του λαού στα διάφορα αντιλαϊκά μείγματα διαχείρισης, δείχνοντας το μνημόνιο και το χρέος ως αιτία και όχι ως αποτέλεσμα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Τα μέτρα του νομοσχεδίου
Συνοπτικά το πολυνομοσχέδιο δίνει νέο χτύπημα στα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς προβλέπει σοβαρές ανατροπές στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα χιλιάδων εργαζομένων στα Σώματα Ασφαλείας και κατάργηση σειράς «φόρων υπέρ τρίτων», από τους οποίους χρηματοδοτούνται ασφαλιστικά ταμεία.
«Εκσυγχρονίζει» προς όφελος των μονοπωλίων το πλαίσιο των δημόσιων συμβάσεων, διευκολύνοντας τη διαδικασία απελευθέρωσης της αγοράς, ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης μιας σειράς τομέων, όπως είναι το νερό, οι μεταφορές, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, τα ταχυδρομεία, η Ενέργεια και ο φυσικός και ορυκτός πλούτος. Συντρίβει τους μικρούς επαγγελματίες του χώρου.
Επίσης, διευρύνει τη λίστα των υπόχρεων υποβολής δήλωσης «πόθεν έσχες», περιλαμβάνει διατάξεις για τη χάραξη του αιγιαλού μέχρι το τέλος του 2015, προωθεί την αφαίρεση του ΑΦΜ από επιχειρήσεις και επαγγελματίες που έχουν χρέη στο Δημόσιο.
Αποπροσανατολισμός και αποσπασματικότητα
Στη διάρκεια της συζήτησης ο υπουργός Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, αφού αποφάνθηκε ότι «το πολυνομοσχέδιο έχει προοδευτικό χαρακτήρα και γι' αυτό το λόγο πιστεύω ότι τα περισσότερα άρθρα του μπορούν και πρέπει να τύχουν της στήριξης και της αντιπολίτευσης», καθώς και ότι η Ελλάδα «κατακτά τη θέση της» στις αγορές και την ανάκαμψη, επιχείρησε να συνδέσει τους στόχους του κεφαλαίου με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών: «Η δυνατότητά μας να συνδράμουμε τους συμπολίτες μας», επισήμανε, «συνδέεται άρρηκτα με την ικανότητά μας να δημιουργήσουμε μία διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία, η οποία θα φέρει θέσεις εργασίας, θα κρατήσει τη νεολαία στη χώρα μας και θα ικανοποιήσει τις προσδοκίες των πολιτών».
Από την άλλη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, αποκρύπτοντας το βαθιά ταξικό περιεχόμενο του «πολυνομοσχεδίου» υπέρ των μονοπωλίων, ισχυρίστηκε ότι με αυτό «συνεχίζεται η μνημονιακή παράδοση της κακής και πρόχειρης νομοθέτησης που αποσκοπεί απλώς και μόνο στην εξυπηρέτηση ειδικών επιχειρηματικών συμφερόντων». Μάλιστα, αναφερόμενος στην ενσωμάτωση των Οδηγιών της ΕΕ σχετικά με τις δημόσιες συμβάσεις, εξακολούθησε να σπέρνει αυταπάτες για το χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας, διερωτώμενος: «Για ποιο λόγο ακριβώς ενσωματώνετε τώρα τον Κανονισμό του '11 και όχι αυτόν του '14 που σε αρκετά σημεία είναι μετατοπισμένος και μάλιστα σε μια κατεύθυνση που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του δημόσιου;».
Ποιο είναι το παλιό και ποιο το πραγματικά νέο
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλος, δίνοντας απάντηση στα παραπάνω ιδεολογήματα, ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Αλήθεια, ποιο είναι το παλιό; Το παλιό είναι αυτή η λογική που ικανοποιεί τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων για τη διασφάλιση και τη μεγέθυνση της κερδοφορίας τους. Αυτό είχαμε μέχρι τώρα, αυτό εξακολουθούμε να έχουμε. Αρα, αυτό είναι το παλιό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο.
Το νέο ποιο είναι; Ποια είναι η νέα λογική; Αυτή που λέει ότι πρέπει να ικανοποιηθούν συνδυασμένα οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων με βάση τις παραγωγικές δυνατότητες και το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων (...)
Το νέο δεν προκύπτει μέσα από τη λογική της προσαρμογής, το νέο πάντοτε στην εξέλιξη της ανθρωπότητας προέκυπτε μέσα από τη λογική των ρήξεων και των ανατροπών. Ετσι, λοιπόν, το νέο προκύπτει και έχει ονομασία και δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός. Αυτό είναι το νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που ικανοποιεί συνδυασμένα το σύνολο των παραγωγικών δυνατοτήτων. Εάν δεν ήταν έτσι, εάν αυτό που λέμε εμείς ήταν το παλιό και το πεθαμένο, τότε δε θα καταφεύγατε η κυβέρνηση και συνολικά η αστική τάξη στον αντικομμουνισμό.
"Νέο αναπτυξιακό μοντέλο"... Ποιος είναι αυτός ο κεντρικός άξονας; Οτι το νέο αυτό παραγωγικό μοντέλο πρέπει να βασίζεται στην εξωστρέφεια και στις επενδύσεις και όχι στην κάλυψη της εσωτερικής αγοράς. Αν το απλοποιήσουμε λίγο, αν κάνουμε μια αφαιρετική λογική, αυτό το οποίο λέτε είναι ότι το νέο αναπτυξιακό μοντέλο πρέπει να στηρίζεται σ' αυτούς τους τομείς που διασφαλίζουν το κέρδος για τους επιχειρηματικούς ομίλους σε συνθήκες ανταγωνιστικότητας, ενώ η κάλυψη της εσωτερικής αγοράς, δηλαδή των λαϊκών αναγκών, πάει σε δεύτερη μοίρα, υποβαθμίζεται.
Από αυτή, λοιπόν, την άποψη καθορίζετε και προδιαγράφετε και ποιοι τομείς είναι αυτοί που πρέπει να αναπτυχθούν, με βάση τη λογική ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε τα "συγκριτικά πλεονεκτήματα". Τι σημαίνει "συγκριτικό πλεονέκτημα"; Σημαίνει ότι τα εμπορεύματα τα οποία θα πρέπει να παραχθούν πρέπει να είναι ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά.
Η λογική της ανταγωνιστικότητας είναι σαφέστατη. Δεν είναι τεχνικός, αλλά ταξικός όρος. Γιατί η μόνη πηγή που θωρακίζει την ανταγωνιστικότητα είναι ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, η απαξίωση της εργατικής δύναμης. Και αυτό γίνεται άμεσα, μέσα από τη λογική της μείωσης των μισθών, μέσα από την ανατροπή στις εργασιακές σχέσεις, τη μείωση των ασφαλιστικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και αυτό είναι η άμεση μείωση, δηλαδή αυτό που ονομάζεται εσωτερική υποτίμηση. Από την άλλη μεριά, βεβαίως, και η εξωτερική υποτίμηση στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγεί, πάλι στη μείωση της αγοραστικής δύναμης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων».
Δεν υπάρχει φιλολαϊκή «επιστροφή» στα πλαίσια του καπιταλισμού
«Από αυτή την άποψη», πρόσθεσε, «δεν θα έχουμε στο νέο αναπτυξιακό μοντέλο επιστροφή των απωλειών. Αυτό πρέπει να το ξεχάσουμε. Γιατί οι θυσίες είναι μακροχρόνιες, δεν έχουν ημερομηνία λήξης και οι θυσίες προκύπτουν για το λαό αφενός από τη λογική της δημοσιονομικής προσαρμογής, τη φοροεπιδρομή. Δεν χρειάζεται να ψηφίσετε κι άλλους νόμους. Οι νόμοι που υπάρχουν για το Φορολογικό, για παράδειγμα, αυτό το πράγμα επιβεβαιώνουν, τη φοροεπιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα, στα λαϊκά στρώματα.
Ποιο είναι το δεύτερο που είναι το πιο επικίνδυνο κατά τη γνώμη μας; Το πιο σοβαρό ζήτημα είναι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Γιατί είναι πιο επικίνδυνο και πιο σοβαρό; Γιατί μέσα από αυτήν τη διαδικασία διαμορφώνετε μόνιμους μηχανισμούς αναπαραγωγής της σχετικής, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης. Ποιοι είναι αυτοί οι μόνιμοι μηχανισμοί; Η κατάργηση του κατώτερου μεροκάματου. Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό.
Ολα αυτά τα διαρθρωτικά μέτρα αποτελούν αφενός μεν τους μηχανισμούς που αναπαράγουν και ενισχύουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, εξασφαλίζουν στήριξη με κρατική χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και νέα πεδία κερδοφορίας.
Από αυτή την άποψη, φαίνεται πολύ καθαρά ο ταξικός χαρακτήρας του "πολυνομοσχεδίου" και το νέο θα έρθει αν βγάλουμε από τη μέση αυτό το οποίο ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση. Αυτό που ευθύνεται είναι το καπιταλιστικό κέρδος και αυτό πρέπει να ενοχοποιηθεί στη συνείδηση της εργατικής τάξης και του λαού».
Επιδιώκουν να αθωώσουν το σύστημα
Οσον αφορά τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την τοποθέτηση του Αλ. Τσίπρα, ο Ν. Καραθανασόπουλος επισήμανε σχετικά: «Η τοποθέτησή του ήταν επί της ουσίας από τη μια η υπεράσπιση του κανονισμού του αστικού κοινοβουλίου, το οποίο η κυβέρνηση το παραβιάζει και από την άλλη η υπόθεση της διαφάνειας, της διαπλοκής και της διαφθοράς, λες και οι υπόλοιποι επιχειρηματικοί όμιλοι είναι αγγελικοί. Λες και οι υπόλοιποι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν έχουν άμεση ή έμμεση σχέση και συνύφανση με το κράτος και την πολιτική εξουσία, δεν στηρίζονται από αυτούς.
Από αυτή την άποψη, λοιπόν, ποια είναι η επιδίωξη; Η επιδίωξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι μπορούμε να έχουμε ένα ανθρώπινο σύστημα, έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο. Μια διαχείριση, δηλαδή, προς όφελος του λαού. Κοινή επιδίωξη και των δυο αυτών πλευρών είναι αφενός μεν να αθωωθεί το σύστημα και να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων και ταυτόχρονα να εγκλωβίσουν και να χειραγωγήσουν τις λαϊκές συνειδήσεις.
Το "πολυνομοσχέδιο" έχει μέση, αρχή και τέλος. Στοχεύει στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων.
Αλήθεια, εδώ η κριτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι δεν περιλαμβάνει τις νέες διατάξεις της ΕΕ, τις νέες Οδηγίες, λες και αυτές οι Οδηγίες οι καινούργιες αλλοιώνουν το χαρακτήρα των συγκεκριμένων ρυθμίσεων που συγκεντρώνει ακόμη περισσότερο την αγορά των προμηθειών προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων, που διαμορφώνει μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά στις δημόσιες συμβάσεις, στις δημόσιες προμήθειες, στα δημόσια έργα, για να μπορέσουν να λεηλατηθούν από τους μεγάλους ευρωπαϊκούς μονοπωλιακούς ομίλους».

ΕΛΛΑΔΑ - ΙΣΡΑΗΛ Στενή συνεργασία και διασύνδεση για τα συμφέροντα των μονοπωλίων

ΕΛΛΑΔΑ - ΙΣΡΑΗΛ
Στενή συνεργασία και διασύνδεση για τα συμφέροντα των μονοπωλίων



Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ, υπογραφή μνημονίου για την Ενέργεια, 8 Αυγούστου 2013
Eurokinissi
«Η Ελλάδα (βλ. η ελληνική κυβέρνηση) βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Τα στρατηγικά της συμφέροντα επέβαλλαν το τελευταίο διάστημα τη στενή, εμφανή και μη, συνεργασία με το Ισραήλ. Απέδωσε καρπούς αυτή η σχέση και για τα ελλαδικά και για τα κυπριακά συμφέροντα. Το ρήγμα μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας βαθαίνει και δύσκολα θα επουλωθεί όσο βρίσκεται στην εξουσία ο Ερντογάν. Το νέο ενεργειακό σκηνικό στην Ανατολική Μεσόγειο δεν αφήνει πολλά περιθώρια χειρισμών. Η Αθήνα πρέπει να βαδίσει σε ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην υποστήριξη βασικών αρχών δικαίου και ηθικής και στο ρεαλισμό, μια ισορροπία που μόνο εύκολη δεν είναι».
Αυτά έγραφε την Τρίτη η «Καθημερινή», εκφράζοντας ξεκάθαρα τα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης για περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων με τα ισραηλινά μονοπώλια, σε αντίστοιχη στενή διασύνδεση με τη κυπριακή αστική τάξη και τον αμερικανικό παράγοντα, και στόχο την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Παρ' όλους τους προβληματισμούς που γεννά η ισραηλινή επιθετικότητα σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, οι αστοί δεν παραιτούνται για κανένα λόγο από την ενίσχυση της συνεργασίας με το Ισραήλ, που στην παρούσα φάση εκτιμάται ότι ωφελεί πολλαπλά την ελληνική πλουτοκρατία.
Εξυπηρετώντας τους τέτοιους σχεδιασμούς της ντόπιας ολιγαρχίας, σε μια περιοχή όπου δρομολογούνται ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η ελληνική κυβέρνηση έχει αναπτύξει πολυσχιδή δραστηριότητα για σύναψη συμφωνιών και στρατιωτικές συνεκπαιδεύσεις και ασκήσεις με το κράτος του Ισραήλ, ακριβώς για να προστατέψουν υποδομές και διαδρόμους του καυσίμου από άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και «τρομοκρατικές επιθέσεις». Ενδεικτικά:
Χέρι χέρι με ένα κράτος - τρομοκράτη
Το Σεπτέμβρη 2013 ψηφίστηκε στην ελληνική Βουλή το μνημόνιο στρατιωτικής συνεργασίας ανάμεσα στα υπουργεία Αμυνας Ελλάδας και Ισραήλ. Η αναπληρωτής υπουργός Αμυνας, Φ. Γεννηματά, ισχυριζόταν τότε ότι θα ωφελήσει την Ελλάδα, αφού θα αποκτηθεί τεχνογνωσία και εμπειρία από τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας! Κατά την υπουργό, η στρατιωτική συνεργασία δίνει «στρατηγικό πλεονέκτημα» στην Ελλάδα και, μεταξύ άλλων, θα ωφελήσει και την εγχώρια αμυντική βιομηχανία.
Το ΚΚΕ καταψήφισε ζητώντας, από τότε ακόμα, διακοπή και ακύρωση κάθε στρατιωτικής συνεργασίας με το κράτος του Ισραήλ. Η εισηγήτρια του Κόμματος, Δ. Μανωλάκου, τόνιζε ότι πρόκειται για τη στρατιωτική συνεργασία με ένα κράτος - τρομοκράτη, το οποίο επιτίθεται στρατιωτικά χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και βαρύνεται με εγκλήματα εναντίον ακόμα και μικρών παιδιών, όπως δείχνει η δράση του στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Ολα αυτά, είπε, το Ισραήλ τα κάνει γιατί έχει την κάλυψη μεγάλων καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών, σε μια περιοχή που είναι δρόμος μεταφοράς της Ενέργειας. Η στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας μαζί του, τόνισε, μόνο σε περιπέτειες μπορεί να οδηγήσει, από τις οποίες θα χάσουν οι λαοί της περιοχής και θα ωφεληθούν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Ασκήσεις και πρωτόκολλα
Λίγο καιρό αργότερα, 18-20 Νοέμβρη 2013, αντιπροσωπεία του ΓΕΕΘΑ μετέβη στο Ισραήλ για να υπογράψει πρωτόκολλα στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ, ως εξειδίκευση προηγούμενων συμφωνιών που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των δύο χωρών για ενίσχυση της μεταξύ τους στρατιωτικής συνεργασίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι συμφωνίες αυτές προβλέπουν κοινές ασκήσεις του Στρατού, της Αεροπορίας και του Ναυτικού των δύο χωρών «σε όλη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου», καθώς και την πραγματοποίηση «ασκήσεων της μιας χώρας στο έδαφος της άλλης».
Τον ίδιο μήνα, η ελληνική Πολεμική Αεροπορία συμμετείχε, με τέσσερα μαχητικά αεροσκάφη «F-16 Block 52+» και 45 άτομα (πιλότους και τεχνικό προσωπικό), στη μεγάλης κλίμακας στρατιωτική άσκηση με την επωνυμία «Blue Flag 2013» που διοργάνωσε η ισραηλινή αεροπορία και πήραν, επίσης, μέρος δυνάμεις των ΗΠΑ και της Ιταλίας. Το «σενάριο» της άσκησης προέβλεπε ότι τα μαχητικά αεροσκάφη των τεσσάρων χωρών θα πραγματοποιούσαν αποστολές εναέριας μάχης, «ηλεκτρονικού πολέμου» και ρίψεις πραγματικών βομβών σε πεδίο βολής. Το μεγαλύτερο μέρος της άσκησης διεξήχθη στην Αεροπορική Βάση «Ouvda», στο Νοτιοανατολικό Ισραήλ, κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα και τα σύνορα με την Ιορδανία, ωστόσο τμήμα της άσκησης διεξήχθη και στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Περίπου δυο βδομάδες αργότερα, μέσα Δεκέμβρη 2013, ο υπουργός Αμυνας, Δ. Αβραμόπουλος, επισκέφτηκε το Ισραήλ, συνοδευόμενος από τον Α/ΓΕΕΘΑ, Μ. Κωσταράκο, και συναντήθηκε με τον Πρόεδρο του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες, και με τον Ισραηλινό ομόλογό του, Μοσέ Γιαλόν. Στο επίκεντρο της επίσκεψης βρέθηκε η εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας των δύο χωρών. Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις τότε του υπουργού Αβραμόπουλου, ότι «φέρνουμε τα δύο αμυντικά συστήματα(σ.σ.: Ελλάδας και Ισραήλ)πιο κοντά το ένα στο άλλο, με σκοπό να αναλάβουμε νέο ρόλο στο πλαίσιο των στόχων μας για την περιοχή».
Σε αυτό το πλαίσιο, αρχές Απρίλη 2014 διεξήχθη στη θαλάσσια περιοχή Κρήτης και Ανατολικής Μεσογείου η άσκηση «Noble Dina 14», με συμμετοχή μονάδων του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας της Ελλάδας, των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Εξάλλου, 20 με 23 Μάη 2014, η ελληνική Πολεμική Αεροπορία συμμετείχε (με ένα αεροσκάφος «C-130» και έναν παρατηρητή) στην πολυεθνική - πολιτικοστρατιωτική άσκηση «Αργοναύτης 2014», που διοργανώθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία και διεξήχθη εντός του FIR Λευκωσίας, στο φόντο και των ερευνών για υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην άσκηση συμμετείχε (με προσωπικό και μέσα) και το Ισραήλ. Περιελάμβανε δοκιμή του «σχεδίου αντιμετώπισης κρίσης» στη Μέση Ανατολή, άσκηση Ερευνας - Διάσωσης, καθώς και αντιμετώπιση «ασύμμετρων απειλών».
Εν μέσω επίθεσης στη Γάζα
Επιπλέον, στις 9 Ιούλη 2014, και ενώ είχε ξεκινήσει και κλιμακωνόταν η πιο πρόσφατη επίθεση του κράτους του Ισραήλ στη Γάζα, Αθήνα και Τελ Αβίβ προχώρησαν σε κοινή ναυτική άσκηση στο Μυρτώο πέλαγος. Από πλευράς του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, συμμετείχαν η φρεγάτα «ΥΔΡΑ» και οι πυραυλάκατοι «ΜΠΛΕΣΣΑΣ» και «ΛΑΣΚΟΣ». Από το Ισραήλ, πήραν μέρος τα πολεμικά πλοία «SUFA» και «KIDON». Τις προηγούμενες μέρες τα ισραηλινά πολεμικά πλοία ναυλοχούσαν στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας, όπου τα πληρώματα εκπαιδεύτηκαν σε αντικείμενα ελέγχου βλαβών.
Και δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι στις 24 Ιούλη 2014, ενόσω το κράτος του Ισραήλ αιματοκυλούσε το λαό της Παλαιστίνης, ο αρχηγός ΓΕΑ, αντιπτέραρχος Ευάγγελος Τουρνάς, υλοποιώντας κυβερνητικές κατευθύνσεις, συναντήθηκε με τον απερχόμενο Ακόλουθο Αμυνας (ΑΚΑΜ) του Ισραήλ, συνταγματάρχη Daniel Levin Kas. Σύμφωνα με το ανακοινωθέν του ΓΕΑ, «ο αρχηγός ευχαρίστησε τον Ισραηλινό ΑΚΑΜ για τη συνεργασία που είχαν (σ.σ. συνεκπαιδεύσεις, κοινά γυμνάσια κ.ά.) κατά τη διάρκεια της θητείας του και του ευχήθηκε καλή συνέχεια»...
Συμμαχίες για τα «στρατηγικά αποθέματα»
Επιπρόσθετα, τέλη του Ιούλη είδαν το φως της δημοσιότητας ψήγματα του νέου αμυντικού δόγματος του Ισραήλ. Εκεί υπογραμμίζεται η βούληση της ισραηλινής αστικής τάξης να προωθήσει στρατηγική συμμαχία με Ελλάδα και Κύπρο. Σχέδιο που σχετίζεται άμεσα με την ανάγκη προάσπισης μονοπωλιακών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο, υδρογονάνθρακες, αγωγούς και άλλες υποδομές της Ενέργειας.
Από πλευράς των Ισραηλινών υποστηρίζεται, χαρακτηριστικά, ότι το νέο αμυντικό δόγμα του Ισραήλ κρίνεται αναγκαίο γιατί τα δεδομένα διαφοροποιήθηκαν άρδην τα τελευταία 60 χρόνια. Σημειώνεται πως «οι απειλές και οι προκλήσεις που παρουσιάζονται από τις περιφερειακές αναταράξεις, η κρίση στις σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία και η περίπλοκη πραγματικότητα που προέκυψε μετά τα γεγονότα της Αραβικής Ανοιξης επιβάλλουν στο Ισραήλ να επιχειρήσει και να αναζητήσει νέες ευκαιρίες για τη δημιουργία συμμαχιών με άλλες χώρες στη Μέση Ανατολή και εκτός αυτής, στα Βαλκάνια και την Ανατολική Αφρική».
Προστίθεται πως, πέραν της ικανότητας του Ισραήλ να αμύνεται επί του εδάφους και να προστατεύει το κράτος του, χρειάζεται σήμερα και ένα πρόσθετο ισχυρό στοιχείο, που είναι η ανάπτυξη στρατηγικών σχέσεων, οι περιφερειακές συμμαχίες.
Σε αυτό το πλαίσιο καταγράφονται τρεις στρατηγικοί τομείς στους οποίους μπορεί το Ισραήλ να αναζητήσει συμμάχους: «Στην Ανατολική Μεσόγειο, Ελλάδα, Κύπρος και άλλες Βαλκανικές χώρες. Στη Μέση Ανατολή, Σαουδική Αραβία και κάποιες χώρες του Κόλπου. Τέλος, στην Ανατολική Αφρική, Αιθιοπία, Κένυα, Νότιο Σουδάν και Ουγκάντα (οι χριστιανικές ανατολικοαφρικανικές χώρες, που απειλούνται από τους φανατικούς ισλαμιστές)».
Σχετικά, τέλος, με την ανακάλυψη υδρογονανθράκων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, στο νέο αμυντικό δόγμα του Ισραήλ τονίζεται πως επιβάλλεται «μία αναθεώρηση της θαλάσσιας περιοχής σε συνάρτηση με την άμυνα του Ισραήλ». Μάλιστα, υπογραμμίζεται πως η ανακάλυψη αποθεμάτων φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή του Ισραήλ και ο καθορισμός ΑΟΖ επιβάλλουν την προστασία αυτών των στρατηγικών αποθεμάτων, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους λαούς της περιοχής.

Θ. Μπ.

TOP READ