Ι. Β. Στάλιν: Συνεχίζει να σπέρνει εφιάλτες σε Πούτιν και αστούς

 

Ι. Β. Στάλιν: Συνεχίζει να σπέρνει εφιάλτες σε Πούτιν και αστούς

Από atexnos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Με τον φόβο του Λένιν ξυπνά, με το φάντασμα του Στάλιν κοιμάται, ως φαίνεται, η αστική τάξη της Ρωσίας. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το νέο αντικομμουνιστικό-αντισοβιετικό σόου που έδωσε ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, εγκαινιάζοντας πρόσφατα το… «Τείχος της Λύπης», ένα μνημείο αφιερωμένο, όπως αναφέρουν ρώσικα και διεθνή ΜΜΕ, στην μνήμη των θυμάτων των πολιτικών διώξεων που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες περιόδους του παρελθόντος. 

Το «Τείχος της Λύπης» αποτελεί άλλη μια προσπάθεια της αστικής κυβέρνησης του Πούτιν να σπιλώσει την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και ιδιαίτερα την περίοδο ηγεσίας του Ι.Β. Στάλιν. Προς την κατεύθυνση αυτή, η ρωσική κυβέρνηση (με τις «ευλογίες» του πατριάρχη Κύριλλου), θυμήθηκε την περίοδο των «μεγάλων διώξεων», μια περίοδο που η αστική και οπορτουνιστική ιστοριογραφία έχει φροντίσει να «μαγειρέψει» εντέχνως, με σωρεία παραχαράξεων, διαστρεβλώσεων και μπόλικης αντισταλινικής παραφιλολογίας. 

Σε αυτήν την αντικομμουνιστική-αντισταλινική παραφιλολογία δεκαετιών βασίζεται ο Βλαντιμίρ Πούτιν και αυτήν προσπαθεί να διαιωνίσει με τα «Τείχη της Λύπης» που εγκαινιάζει. «Οι πολιτικές διώξεις», σημείωσε ο Πούτιν, «υπήρξαν τραγωδία για όλο το λαό μας, για ολόκληρη την κοινωνία, ένα σκληρό πλήγμα για το λαό μας, τις ρίζες του, την κουλτούρα του και την αυτογνωσία του» και, μεταξύ άλλων, συμπλήρωσε: «η ίδια η μνήμη, η σαφής και κατηγορηματική θέση σε σχέση με αυτά τα θλιβερά γεγονότα αποτελούν ισχυρό αναστολέα ώστε να μην επαναληφθούν και πάλι».

Είναι σαφής η «πρεμούρα» του Βλαντιμίρ Πούτιν και του αστικού πολιτικού συστήματος της Ρωσίας να σπιλωθεί, να αμαυρωθεί, στην συνείδηση του λαού η Σοβιετική Ένωση και ο σοσιαλισμός. Με «όχημα» τον αντισταλινισμό, οι αστοί επιχειρούν να ξορκίσουν το φάντασμα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού που συνεχίζει, 100 χρόνια μετά την Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση και 26 χρόνια μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης, να πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια τους. 

Τόσο ο Πούτιν όσο και οι αστοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι κατά την περίοδο της ηγεσίας του Ι.Β.Στάλιν μπήκαν οι βάσεις για την σοσιαλιστική οικοδόμηση, ικανοποιήθηκαν σημαντικότατες κοινωνικές ανάγκες και δόθηκε μια σπουδαία ώθηση για να πάει η ανθρωπότητα ένα βήμα μπροστά. Αυτό τους ενοχλεί και γι’ αυτό χτυπούν λυσσαλέα τον Στάλιν. Τα «Τείχη της Λύπης» και τα κροκοδείλια δάκρυα του Πούτιν και των αστών για τα «θύματα» των «σταλινικών διώξεων» αποτελούν προπέτασμα καπνού με σκοπό να εμποδίσουν τις νέες γενιές να μελετήσουν, να μάθουν, να αντιληφθούν την σπουδαιότητα του σοσιαλιστικού παρελθόντος ώστε να κάνουν υπόθεση δική τους την ανατροπή της τωρινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας. 

Όσα «Τείχη» κι’ αν χτύσουν, όσο δηλητήριο κι’ αν χύσουν, τη ροή της Ιστορίας προς τα μπρος δεν θα την εμποδίσουν.

Ο αντικομμουνιστής κύριος Πούτιν 

 

Γράφει ο Νίκος Μόττας // Το πρόσφατο 19ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών στο Σότσι της Ρωσίας αμαυρώθηκε από απαράδεκτα περιστατικά που εκθέτουν τις αρχές της χώρας. Αφενός, η πρόσκληση εκ μέρους της ρωσικής κυβέρνησης σε αντιδραστικά-εθνικιστικά κόμματα και οργανώσεις (π.χ. Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας, το ισραηλινό Λικούντ, Ρωσικό Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα, το ΑΚΡ του Ερντογάν κλπ) … Συνεχίστε να διαβάζετε το Ο αντικομμουνιστής κύριος Πούτιν.

Ατέχνως

Fiat money

Λέγεται πως το 1838 ο Μάγερ Άμσελ Ρότσιλντ είπε την εξής φράση, η οποία έμελλε να μείνει παροιμιώδης: "Δώστε μου την άδεια να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιος φτιάχνει τους νόμους του". Αν και, κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται περί μύθου (*), η κυνική αυτή φράση αποδίδει την πραγματικότητα, βάσει της οποίας αποδεικνύεται ότι όντως όσοι ελέγχουν το χρήμα βρίσκονται πάνω και πέρα από τους νόμους.

Σε προηγούμενα σημειώματα προσπαθήσαμε να δείξουμε την διαδικασία με την οποία φτιάχνεται το "λογιστικό χρήμα", αυτό που διεθνώς αποκαλείται Fiat Money, δηλαδή φτιαχτό χρήμα. Μπορεί για τον αδαή περί τα οικονομικά πολίτη αυτή η "δημιουργία" να είναι δυσνόητη αλλά ο γνωστός καναδοπολιτειακός οικονομολόγος Τζον Κέννεθ Γκαλμπραίηθ επιμένει ότι "η διαδικασία με την οποία φτιάχνεται το χρήμα είναι τόσο απλή ώστε το μυαλό αηδιάζει" (**). Και όπως είπαμε, η εν λόγω δημιουργία χρήματος γίνεται μέσω δανεισμού, με την δημιουργία πιστώσεων.

Νέο Δελχί, 6/11/1961: Ο πρωθυπουργός Τζαβαχαρλάλ Νεχρού υποδέχεται τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζον Κέννεντυ και
τον αντιπρόεδρο Λύντον Τζόνσον. Δεξιά του ο πανύψηλος πρέσβυς των ΗΠΑ στην Ινδία Τζον Κέννεθ Γκαλμπραίηθ.

Εδώ πρέπει να κάνουμε μια σημαντική παρατήρηση. Παρ' ότι αυτό το χρήμα είναι άυλο, από την στιγμή που χορηγείται ως δάνειο έναντι υλικών εξασφαλίσεων-εγγυήσεων (ακίνητα, αξιόγραφα κλπ) αντιπροσωπεύει πραγματική αξία, η οποία προσμετράται στο ΑΕΠ. Συνεπώς, αν υπερτιμηθούν οι υλικές εξασφαλίσεις, τότε δημιουργείται παραπανίσια ποσότητα χρήματος άρα το ΑΕΠ εμφανίζεται διογκωμένο.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα, για να γίνουν όλα αυτά πιο κατανοητά. Έστω, λοιπόν, ότι διαθέτω ένα αναξιοποίητο ακίνητο. Το ακίνητο είναι εκεί και κάθεται και δεν επηρεάζει το ΑΕΠ όποια και νά 'ναι η αξία του. Αν αποφασίσω να το ενεχυριάσω σε μια τράπεζα για να πάρω δάνειο, τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα η αξία του αποκτά ενδιαφέρον. Αν αποτιμηθεί στις 500.000 ευρώ, μπορώ να πάρω 350.000 δανεικά. Με άλλα λόγια, θα δημιουργηθούν από το πουθενά 350.000 ευρώ. Αν, όμως, υπερτιμηθεί στο ένα εκατομμύριο, θα δημιουργηθούν τα διπλά. Χαράς ευαγγέλια για όλους. Αυτά τα ευαγγέλια είναι που δημιούργησαν τα αμέτρητα subrime δάνεια (***), τα οποία έπνιξαν τις ΗΠΑ, την Ιρλανδία, την Ισπανία κλπ κλπ και δημιούργησαν τις φούσκες ακινήτων που έσκασαν πριν καμμιά δεκαριά χρόνια.

Μένουμε στο παράδειγμά μας. Με ένα ακίνητο που άξιζε 500 αλλά υπερτιμήθηκε στα διπλά, πήρα δάνειο 700. Λεφτά "αέρα-πατέρα" μεν, αλλά τα νούμερα είναι νούμερα και αν δεν δώσω 700 στην τράπεζα θα χάσω το ακίνητο. Έλα, όμως, που κάπου εδώ ξεσπάει η κρίση, τα οράματα σβήνουν, τα μάτια ανοίγουν, ο πιτσιρικάς φωνάζει "ο βασιλιάς είναι γυμνός" και η αγορά αντιλαμβάνεται ότι το ακίνητό μου όχι χίλια δεν πιάνει αλλά ίσως ούτε πεντακόσια. Πόσο κορόιδο πρέπει να είμαι για να πάω να αποπληρώσω το δάνειό μου; Κρατάω, λοιπόν, τα εφτακόσια και αφήνω την τράπεζα να πάρει το ακίνητο. Τί να κάνει η τράπεζα; "Ουκ αν λάβοι παρά του μη έχοντος", οπότε καταπίνει το κουκούτσι, βολεύεται με το ακίνητο των πεντακοσίων και διαγράφει τα υπόλοιπα διακόσια της οφειλής μου. Με άλλα λόγια, "καταστρέφει" όλο το παραπανίσιο και αδικαιολόγητο χρήμα που δημιούργησε.

Παρένθεση. Στην πράξη, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αν η τράπεζα δεν θέλει να καταγράψει ζημιές, παίρνει το ακίνητο αλλά το αποτιμά στο ύψος του δανείου μου, στα εφτακόσια. Αν δεν θέλει να μειώσει το ενεργητικό της, εξακολουθεί να το αποτιμά στο εκατομμύριο και, αν καταφέρει να το σκοτώσει, καταγράφει την -ουσιαστική- ζημιά της ως απαίτηση εις βάρος μου. Όταν αυτές οι εικονικές αποτιμήσεις παραγίνουν, ψάχνει να "πουλήσει" τα "κόκκινα" δάνεια όσο-όσο και ό,τι πάρει. Αλλά όλα αυτά αποτελούν αντικείμενο άλλης συζήτησης. Κλείνει η παρένθεση και πάμε λίγο παρακάτω.

Λέγαμε προχτές ότι υπάρχουν κάποιοι κανόνες για το πόσο λογιστικό χρήμα μπορεί να φτιάξει κάθε τράπεζα. Προ αμνημονεύτων ετών, οι τράπεζες μπορούσαν να δίνουν δάνεια ίσα με το δεκαπλάσιο των χρημάτων που είχαν στα συρτάρια τους. Σήμερα, η κατάσταση είναι λίγο πιο χαλαρή. Στην Ευρωζώνη, οι τράπεζες μπορούν να δίνουν όσα δάνεια θέλουν αρκεί να καταθέτουν ως εγγύηση το 2% αυτού του ποσού στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ένα προς πενήντα, δηλαδή. Λόγος που από του χρόνου θα μεγαλώσει σε ένα προς τριάντα τρία (3%), με βάση την συμφωνία Βασιλεία ΙΙΙ. Πάνω σ' αυτό θα κάνουμε τρεις παρατηρήσεις και θα κλείσουμε για σήμερα.

(α) Όταν βούλιαζε η Λέμαν Μπράδερς τον Σεπτέμβριο του 2008, τα δάνεια που είχε χορηγήσει ήσαν τριάντα τρεις φορές περισσότερα από τις καταθέσεις της.

(β) Όταν μια τράπεζα ασφαλίζει τα δάνεια που χορηγεί (με τα περίφημα CDS, ασφάλιστρα κινδύνου), τότε τα δάνεια αυτά δεν περιλαμβάνονται στον κανόνα του 2%. Με δεδομένο ότι τα CDS συνιστούν χρηματοοικονμικό προϊόν (άρα, εμπορεύσιμο από τις τράπεζες), ουσιαστικά δεν υπάρχει φραγμός στο πόσο λογιστικό χρήμα θα εκδώσει κάποια τράπεζα.

(γ) Το 2009, λίγο πριν αναλάβει την πρωθυπουργία ο Γιώργος "λεφτά υπάρχουν" Παπανδρέου, οι γαλλικές τράπεζες κατείχαν ελληνικά ομόλογα ύψους περίπου 75 δισ. δολλαρίων (τα στοιχεία είναι της BIS, γι' αυτό δίνονται σε δολλάρια), οι γερμανικές 43, οι αγγλικές 12 κλπ. Δηλαδή: Γαλλία, Γερμανία και Αγγλία είχαν "κόψει" για πάρτη μας 130 δισ. "φτιαχτών" δολλαρίων, δικαίωμα που απέκτησαν καταθέτοντας στην ΕΚΤ 2,6 δισ. μόνο. με άλλα λόγια: έβαλαν από τα συρτάρια τους 2,6 και εισέπρατταν τόκους για 130. Pas mal!

Ίσως κάποιος να αναρωτηθεί, διαβάζοντας όλα τούτα: "αφού οι τράπεζες μπορούν όποτε θέλουν να εκδώσουν χρήμα, γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα και ζητούν βοήθεια με μέτρα όπως οι έλεγχοι κεφαλαίων (capital control) ή οι ανακεφαλαιοποιήσεις;". Η απορία έχει ενδιαφέρον γι' αυτό θα την συζητήσουμε αύριο.


-------------------------------------
(*) Ιστορικά, έχει καταγραφεί μια παρόμοια φράση του σκωτσέζου πολιτικού και λογοτέχνη Άντριου Φλέτσερ, κάπου 150 χρόνια πρωτύτερα: "αν κάποιος είχε την άδεια να γράφει όλα τα τραγούδια, δεν θα χρειαζόταν να νοιάζεται για το ποιοι θα έφτιαχναν τους νόμους ενός έθνους".

(**) "The process by which money is created is so simple that the mind is repelled" (J.K.Galbraith, "Money: Whence it came, where it went" - Στα ελληνικά: "Το χρήμα", εκδόσεις Παπαζήση, 1976).

(***) Περισσότερα για τα subprime δάνεια στο "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 73. Η φούσκα των ακινήτων σκάει".

Δίκη Χρυσής Αυγής: Χρυσαυγίτες επιτέθηκαν σε δύο γυναίκες έξω από το Εφετείο

   

Από atexnos2

Σε δύο γυναίκες επιτέθηκαν Χρυσαυγίτες,, η μια εκ των οποίων είναι συνήγορος πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής , σήμερα στη Λ. Αλεξάνδρας κοντά στο Εφετείο όπου επρόκειτο να ξεκινήσει η κατάθεση των προστατευόμενων μαρτύρων για την συγκεκριμένη υπόθεση.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι δύο γυναίκες κατέβαιναν από το τρόλεϊ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας προκειμένου να μεταβούν στην αίθουσα τελετών του Εφετείου, όπου θα συνεδρίαζε το δικαστήριο για την υπόθεση της ΧΑ.
Όταν οι πόρτες του τρόλεϊ άνοιξαν, οι δύο γυναίκες βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με δύο άντρες, οι οποίοι πετούσαν φυλλάδια (τρικάκια).
Αν και οι δυο γυναίκες φώναξαν στον οδηγό να κλείσει την πόρτα, η αντίδραση δεν ήταν γρήγορη με αποτέλεσμα εκείνοι να τις χτυπήσουν. Συγκεκριμένα η μία δέχθηκε μπουνιά στη μύτη και τη δεύτερη στο στόμα.
Αυτήν την ώρα βρίσκονται στη ΓΑΔΑ για να καταθέσουν σχετικά με το επεισόδιο.
Εν τω μεταξύ, για τις 3 Νοεμβρίου διεκόπη η δίκη της ΧΑ αφού το δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα να βρίσκονται εισαγγελέας και ένας δικαστής στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα της ΓΑΔΑ από όπου θα καταθέτουν οι προστατευόμενοι μάρτυρες.

Όταν η CIA εξέταζε το ενδεχόμενο βιολογικών και τρομοκρατικών επιθέσεων για να πλήξει την Κούβα

Στο μακρινό 1962. Σύμφωνα με την ίδια τη CIA…

Μετά τον πρόσφατο αποχαρακτηρισμό 3000 εγγράφων των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, ήρθε στην επιφάνεια μια ιστορία που εκτυλίχθηκε το 1962.
Ο Φιντέλ Κάστρο βρισκόταν ήδη στην εξουσία για τρία χρόνια και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, έψαχναν από καιρό ευφάνταστους τρόπους να τον ξεφορτωθούν. Έναν από αυτούς, πρότεινε και ο τότε αναπληρωτής διευθυντής της CIA, Marshall Carter, σε συνάντηση που είχε με άλλους υψηλόβαθμους αξιωματούχους. Σύμφωνα με τον Carter, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν βιολογικά όπλα, ώστε να καταστραφούν οι σοδειές στην Κούβα. Στόχος ήταν να πληγεί η εικόνα του Φιντέλ Κάστρο και να αυξηθεί η δυσαρέσκεια προς το πρόσωπό του.
Η πρόταση του Carter, δε βρήκε σύμφωνους τους υπόλοιπους αξιωματούχους. Όλοι ήταν σίγουροι πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ερευνηθεί και στο τέλος να αποκαλυφθεί πως υπεύθυνες ήταν οι ΗΠΑ.
Στα ίδια έγγραφα, γίνεται λόγος και για ενδεχόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις που θα μπορούσαν να σκηνοθετηθούν στο έδαφος των ίδιων των ΗΠΑ και συγκεκριμένα στην περιοχή του Μαϊάμι. Στο Μαϊάμι είχε ήδη αρχίσει να δημιουργείται μία κουβανική κοινότητα από αυτομολήσαντες και το σχέδιο ήταν οι τρομοκρατικές επιθέσεις να χρεωθούν στην κουβανική κυβέρνηση η οποία θα εμφανιζόταν πως κυνηγούσε όσους έφευγαν από το νησί. Παράλληλα εξεταζόταν και το ενδεχόμενο να βυθίσουν κάποιο πλοιάριο με Κουβανούς, που προσπαθούσαν να φτάσουν στις ΗΠΑ.
Όλα αυτά, τη στιγμή που σύμφωνα με αναλύσεις του FBI και της CIA, μία αντεπανάσταση ήταν έτοιμη στο εσωτερικό της Κούβας και ο Φιντέλ Κάστρο θα έχανε την εξουσία μέσα σε μερικούς μήνες. Σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, μεγάλα συμφέροντα, όπως τραπεζίτες και βιομήχανοι, ήθελαν να φύγει ο Κάστρο από την εξουσία το συντομότερο δυνατό.
Τα συγκεκριμένα σχέδια που κατέστρωναν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, έμειναν απλά στα χαρτιά, αφού ήταν πολύ εύκολο να αποκαλυφθούν πως είχαν σκηνοθετηθεί ή δημιουργηθεί από τις ΗΠΑ. Στράφηκαν έτσι σε πιο παραδοσιακές μεθόδους, όπως αυτή της απλής δολοφονίας, με το Φιντέλ Κάστρο να επιβιώνει περίπου 600 απόπειρες και να πεθαίνει 54 χρόνια μετά, σε ηλικία 90 χρονών…

Ο καπιταλισμός «θερίζει» το ρωσικό λαό. Πάνω από 12.000.000 οι φτωχοί εργαζόμενοι το 2016

Κατιούσα

Στην Σοβιετική Ένωση, στον σοσιαλισμό, η λέξη ανεργία είχε θέση μόνο στα λεξικά. Οι εργαζόμενοι απολάμβαναν την εργασία ως ένα από τα πολλά δικαιώματα που απορρέαν από τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας που είχε γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού, σε ένα κοινωνικό σύστημα όπου στο επίκεντρό του βρίσκεται ο άνθρωπος και η εκμετάλλευση και το κέρδος απλά δεν χωράνε σ’ αυτό.

Σήμερα στη Ρωσία:
Το ένα έκτο των εργαζομένων δεν μπορούν να καλύψουν ανάγκες τις δικές τους και των οικογενειών τους, καθώς τα εισοδήματά τους τον προηγούμενο χρόνο ήταν κάτω από το κατώτατο όριο διαβίωσης του ενεργού πληθυσμού.
2 εκατομμύρια Ρώσοι (το 7,3% των εργαζομένων) αμείβονται με μισθούς που βρίσκονται κάτω από το κατώτατο όριο διαβίωσης.
Αν υπολογισθούν, εκτός από το μισθό, διάφορα άλλα έσοδα καθώς και οι δαπάνες των απασχολουμένων, τότε ο αριθμός των φτωχών εργαζόμενων θα αυξηθεί και θα φθάσουν τα 12,1 εκατομμύρια άτομα το 2016 (αριθμός που αντιστοιχεί στο 16,8% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού).
Περίπου το 60% των φτωχών είναι άτομα ικανά να εργασθούν εκ των οποίων το 90% εργάζονται, ενώ οι περισσότεροι έχουν παιδιά.
Οι φτωχοί Ρώσοι που έχουν εισόδημα κάτω του κατώτατου ορίου διαβίωσης, με βάση τα στοιχεία έφθαναν το πρώτο εξάμηνο του 2017 τα 21,1 εκατομμύρια άτομα. (Τα στοιχεία σημερινά, από το 902.γρ)

Τα αποτελέσματα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, τα βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στη Ρωσία. Όμως η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, εκτός από την ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου του ρωσικού λαού, δείχνει ταυτόχρονα και τη διέξοδο, που δεν είναι άλλη από την οργάνωση των εργαζομένων και την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Οι άνεμοι που έσπειραν οι δυνάμεις της αντεπανάστασης και «θερίζουν» σήμερα τα δικαιώματα των εργαζομένων, αύριο θα θερίσουν την θύελλα της ανατροπής.
Ο σοσιαλισμός είναι σήμερα αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ.

Ευελιξία...

«Οι ευέλικτες μορφές αποτελούν αναγκαίο συμπλήρωμα της αγοράς εργασίας (...) Είναι αναγκαίες για επιχειρήσεις και κλάδους όπως π.χ. το λιανικό εμπόριο. Επιπλέον, όταν δεν υποκρύπτουν ημιδηλωμένη πλήρη απασχόληση και είναι επιλογή του εργαζόμενου, αποτελούν πηγή εισοδήματος για ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού». Αυτά δηλώνει σε κυριακάτικη εφημερίδα ο πρόεδρος του ΣΕΒ, αποθεώνοντας τις «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης, τις οποίες παρουσιάζει ως «συμπλήρωμα» στη σταθερή δουλειά και ως «επιλογή» των ίδιων των εργαζομένων. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Οι «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης είναι νομικά θωρακισμένες και τείνουν να γίνουν καθεστώς στην αγορά εργασίας. Για παράδειγμα, το οκτάμηνο Γενάρης - Αύγουστος του 2017, μόνο το 47,6% των προσλήψεων ήταν με συμβάσεις πλήρους απασχόλησης, ενώ κι απ' αυτές, πολλές ήταν ορισμένου χρόνου, δηλαδή με ημερομηνία λήξης.

Επιχείρηση (συ)στράτευσης

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο η κυβέρνηση αποσπά τα περισσότερα συγχαρητήρια από το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της, αυτό είναι σίγουρα η προσπάθειά της να ενσωματώνει το λαό στους στόχους και τις προτεραιότητες του κεφαλαίου, που η ίδια «τρέχει», με μεγάλες ταχύτητες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινείται και η προχτεσινή απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που «κάνει τάλιρα» και εφοδιάζει με επιχειρήματα πάνω σ' αυτόν τον στόχο τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τον υπόλοιπο κυβερνητικό μηχανισμό, ώστε τα προτάγματα της αστικής τάξης να «αφομοιωθούν» από ευρύτερα λαϊκά στρώματα ως «δική τους υπόθεση». Πρώτο πρώτο στην απόφαση παρουσιάζεται το «καθήκον» της συμφωνίας και της συμμετοχής του λαού στον «οδικό χάρτη» που υλοποιεί η κυβέρνηση προκειμένου να «θωρακιστούν» η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι «με την τρίτη αξιολόγηση μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία». «Εξοδος» που αφορά αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την πρόσβασή του σε φτηνό δανεισμό, χωρίς τους «περιορισμούς» των δανειακών συμβάσεων, και σε καμία περίπτωση το λαό, ο οποίος καλείται και πάλι να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Για τα λαϊκά στρώματα, και μόνο για τα πιο φτωχά απ' αυτά, οι προσδοκίες περιορίζονται στο «κοινωνικό μέρισμα», που μνημονεύεται στην απόφαση ως το απαύγασμα της «κοινωνικής πολιτικής» της κυβέρνησης.

***

«Στόχος πρέπει να είναι η έγκαιρη ολοκλήρωση των διαδικασιών στη βάση των συμφωνηθέντων», σημειώνει η απόφαση, συνδράμοντας την επιτάχυνση της αντιλαϊκής επίθεσης, χωρίς προσκόμματα και δισταγμούς, όπως επιτάσσει το συμφέρον του κεφαλαίου, ενώ προκλητικά αναφέρει ότι η αλλαγή του κλίματος στην ΕΕ για την Ελλάδα «αποτελεί δικαίωση για τις θυσίες του λαού». Κοροϊδεύουν κατάμουτρα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που έχασαν την περασμένη οκταετία το μισό σχεδόν του εισοδήματός τους, βούλιαξαν στη φτώχεια και στην ανεργία και τώρα βρίσκονται μπροστά σ' έναν νέο γύρο επίθεσης, για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, με τη στήριξη των «αγορών». Οσο για το «τέλος της επιτροπείας», μόλις την περασμένη Κυριακή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διαβεβαίωνε ξανά ότι η λεγόμενη «καθαρή έξοδος» δεν αφορά τις δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, τα «μνημόνια των μνημονίων» δηλαδή, που σηματοδοτούν τα ευρωπαϊκά εξάμηνα, τα σύμφωνα σταθερότητας, η ενσωμάτωση του αντεργατικού «δικαίου της ΕΕ» και πάει λέγοντας.

***

Η ΠΓ θέτει ως «προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα περίοδο» τη «συμμετοχή της κοινωνίας στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της αναπτυξιακής διαδικασίας». Καλεί, δηλαδή, εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τους εκμεταλλευτές τους, για να «παζαρέψουν» πόσες ακόμα θυσίες θα κάνουν, να σχεδιάσουν «από κοινού» τι άλλο μπορούν να κόψουν από τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους για να πάρει την ανηφόρα η καπιταλιστική κερδοφορία. Και μόνο η επίκληση των «Αναπτυξιακών Συνεδρίων» που οργανώνει η κυβέρνηση είναι ενδεικτική: Η εξειδίκευση της στρατηγικής του κεφαλαίου ανά περιφέρεια, με τη συμμετοχή πρώτα και κύρια των επιχειρηματικών φορέων, βαφτίζεται «διαβούλευση με την κοινωνική βάση», η δε «θερμή υποδοχή» των κυβερνητικών στελεχών από τα στελέχη της ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων που στελεχώνουν την Τοπική Διοίκηση, τα διάφορα επιμελητήρια κ.τ.λ., «πρωτόγνωρη πολιτική διαδικασία», που επιβεβαιώνει τη στρατηγική συγγένεια των κομμάτων του κεφαλαίου, παρά τις μεταξύ τους κορόνες και κάλπικες διαχωριστικές γραμμές. Στοιχείο αυτής της «αναπτυξιακής διαδικασίας» είναι και η απάτη της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας», η οποία, κατά την ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, «στόχο έχει να καταστεί πρωταγωνιστής ο άνθρωπος και οι πραγματικές του ανάγκες». Τίποτα απ' αυτά δεν ισχύει. Η «κοινωνική οικονομία» έρχεται να συγκαλύψει ένα τμήμα της μεγάλης ανεργίας, ρίχνοντας εργαζόμενους και ανέργους στην αρένα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, ενδεδυμένους με την προβιά του επιχειρηματία. Ταυτόχρονα, θα καλύψει το κομμάτι εκείνο της «αγοράς» που θεωρείται κόστος για το κράτος (κοινωνικές υπηρεσίες και άλλα), ανοίγοντας το δρόμο για την επέλαση των επιχειρηματικών ομίλων και τη συγκέντρωση σε μια σειρά από κλάδους.

***

Τα πράγματα «απογειώνονται» βέβαια στις αναφορές για το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, που κατά το ΣΥΡΙΖΑίικο «ποίημα» «ήρθε ως επιβεβαίωση της αναβαθμισμένης γεωπολιτικής και οικονομικής σημασίας της χώρας στο διεθνές στερέωμα» κι ανέδειξε «πως σωστά η κυβέρνηση ακολουθεί μία ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική η οποία συμβάλλει ώστε η χώρα μας να αποτελεί παράγοντα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, στην ειρηνική επίλυση των διαφορών και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών». Το «ξέπλυμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας φτάνουν σε νέα ύψη... Κι επειδή το πολιτικό ξεγύμνωμα φτάνει στα όριά του, στερεώνουν στο μούτρο τους το φερετζέ της «αριστεροσύνης», βάζοντας δίπλα στον «διαβολικά καλό» Τραμπ ολίγο από επίσκεψη στη Μακρόνησο... Μιλάνε μάλιστα για «διαφύλαξη της συλλογικής μνήμης απέναντι σε κάθε μορφής παραχάραξη και αναθεωρητισμό», επαληθεύοντας ότι δεν γνωρίζουν όρια και δισταγμό στην προσπάθεια να υπηρετήσουν τη στρατηγική του κεφαλαίου και να αποσπάσουν ταυτόχρονα τη συμμετοχή ή την ανοχή του λαού στους επικίνδυνους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του...

Τ. Γαλ.

Αθλια παράσταση

Μία ακόμα πολιτική παράσταση εξαπάτησης του λαού εξελίσσεται από τη Δευτέρα, με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ και με τη βοήθεια της ΝΔ, που σηκώνει κουρνιαχτό, ενώ υπηρετεί την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική. Αυτή τη φορά, στην αιχμή βρίσκεται το σοβαρό ζήτημα του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού.
«Ντεκόρ» της παράστασης αποτέλεσε η προχτεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου, σύμφωνα με διαρροές, καταγράφηκαν ενστάσεις και αμφιβολίες για το κατά πόσο η διαχείριση του Προσφυγικού από το κράτος και το αρμόδιο υπουργείο γίνεται «στη βάση του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης».
«Εδώ γελάνε», που λέει κι ο λαός, αφού ο βασικός υπεύθυνος για το γεγονός ότι χιλιάδες κατατρεγμένοι είναι εγκλωβισμένοι και ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που το παίζει θύμα, με λίγη γαρνιτούρα από ανθρωπιά και αλληλεγγύη, για να θολώσει τα νερά...
Ετσι, από τη μια, η κυβέρνηση υλοποιεί απαρέγκλιτα την πολιτική του εγκλωβισμού, στη βάση της συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, όπως επιτάσσει το συμφέρον του κεφαλαίου και, από την άλλη, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται να διαμαρτύρονται για το ότι δεν προχωρούν οι διαδικασίες ασύλου, η μετεγκατάσταση, η δημιουργία προαναχωρησιακών κέντρων και άλλα.
Οι «ευαισθησίες» του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση και τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων γίνονται θρύψαλα από τους πανηγυρισμούς του για την αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στους περιφερειακούς ανταγωνισμούς, που είναι η βασική αιτία της προσφυγιάς.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που μαζί με την ΕΕ έχουν αποφασίσει και μεθοδεύσει από το Μάρτη του 2016 τον διπλό εγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών στα νησιά του Αιγαίου. Και μάλιστα με τέτοιο απάνθρωπο τρόπο, ώστε να μην υπάρχει καμία επίσημη κρατική δομή στήριξης και φροντίδας αυτών των ανθρώπων, που τους έχουν παρατήσει στις «καλές προθέσεις» των ΜΚΟ. Η γνήσια λαϊκή αλληλεγγύη, που εκφράζεται και προσπαθούν προκλητικά να την οικειοποιηθούν, δεν τους ξεπλένει από τις βαριές ευθύνες τους.
Το περιβόητο πρόγραμμα μετεγκατάστασης που συμφώνησε η κυβέρνηση, αφορά έναν μηδαμινό αριθμό προσφύγων, από Ελλάδα, Ιταλία σε άλλα κράτη - μέλη, ενώ τα «hot spots» διαλογής των προσφύγων έχουν μετατραπεί σε κέντρα κράτησης. Η διαχείριση του ζητήματος, που προβλήθηκε ως «μεγάλη επιτυχία», βασίζεται σε φράχτες, φυλακίσεις, απελάσεις και ένα απαράδεκτο πινγκ πονγκ προσφύγων από χώρα σε χώρα.
Κανείς δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάει ότι το Προσφυγικό έγινε το πρόσχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση να καλέσουν το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο... Αυτή η εμπλοκή βασικά στοχεύει στον έλεγχο από την ιμπεριαλιστική συμμαχία του θαλάσσιου δίαυλου από τα Δαρδανέλια προς την Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, όπου καταγράφεται συνωστισμός ανταγωνιστικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν προσπαθεί να το παίξει «φωνή της συνείδησης» της κυβέρνησής του, είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στις ευθύνες για την υλοποίηση της αντιλαϊκής, αντιδραστικής πολιτικής και στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό. Στο χέρι του λαού είναι να του αποδώσει αυτές τις ευθύνες. Να καταδικάσει την πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ, που κρατάει εγκλωβισμένους σε άθλιες συνθήκες χιλιάδες πρόσφυγες, μετανάστες και τις οικογένειές τους.
Να παλέψει οργανωμένα, μέσα από σωματεία και φορείς, για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων, για το δικαίωμά τους να μετακινηθούν σε άλλες χώρες, να επανασυνδεθούν με τις οικογένειές τους. Να δυναμώσουν η αλληλεγγύη και η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες που τον γεννούν, για την απεμπλοκή της χώρας από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και σχεδιασμούς. Ενάντια στο σάπιο καπιταλισμό που γεννάει φτώχεια, εκμετάλλευση, δυστυχία και προσφυγιά.

Τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα στη δυτική Αθήνα και η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ

Η δυτική Αθήνα είναι μια περιοχή όπου ζουν και εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι και άλλα λαϊκά στρώματα. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή, προκαλώντας συχνά και την κοινή λογική, προσπαθούν να κάνουν το μαύρο άσπρο, σε μια συγκροτημένη προσπάθεια ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, με βασικό συστατικό την επίθεση στο ΚΚΕ. Η ίδια όμως η πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες λαϊκοί άνθρωποι του μεροκάματου στις γειτονιές της δυτικής Αθήνας τούς διαψεύδει. Θα σταθούμε σε ορισμένες μόνο πλευρές:

Αιτία των προβλημάτων η πολιτική που διαχρονικά εφαρμόζουν οι αστικές κυβερνήσεις

-- Ανεργία: Τσακίζει κόκαλα στην περιοχή, με τα ποσοστά της να είναι πάνω από το μέσο όρο της χώρας. Πρόσφατα η δημοτική αρχή Αιγάλεω, που στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, διοργάνωσε εκδήλωση στο πλαίσιο δράσης με θέμα «Εγγύηση για τη νεολαία: Τρία βήματα για την εξεύρεση εργασίας». Σε δελτίο Τύπου για την εκδήλωση αυτή, σημειώνεται: «Η εκδήλωση αποτελεί ορόσημο στη δύσκολη εργασιακή συγκυρία της χώρας και έχει στόχο να φέρει σε επαφή το νεανικό πληθυσμό με την αγορά εργασίας, προκειμένου οι μεν νέοι να βελτιώσουν τις ικανότητές τους στην προσπάθεια αναζήτησης και εξεύρεσης εργασίας, ενώ οι δε φορείς/εργοδότες να μεταφέρουν τις απόψεις τους στα άτομα αυτά, σχετικά με τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας και ενδεχομένως να προβούν στην προσφορά θέσεων απασχόλησης». Επιπλέον, σε ενημερωτικό σημείωμα του αρμόδιου αντιδήμαρχου με τίτλο «Δήμος Αιγάλεω: Δράσεις για την απασχόληση», γίνεται αναφορά στο γραφείο απασχόλησης του δήμου, το οποίο μεταξύ άλλων παρέχει συμβουλευτική «για την ανάπτυξη κοινωνικών και επαγγελματικών δεξιοτήτων με στόχο να αντιμετωπιστούν αναποτελεσματικές στάσεις και δυσχερείς παγιωμένες αντιλήψεις αναφορικά με την εργασία», και πιο συγκεκριμένα «την ενίσχυση και καλλιέργεια εργασιακού ήθους». Εδώ βρίσκεται η ουσία. Γιατί η αιτία για την ανεργία χιλιάδων νέων που ψάχνουν για δουλειά, μοιράζουν βιογραφικά, μπαινοβγαίνουν στα προγράμματα, δεν είναι ότι δεν έχουν επαφή με την αγορά εργασίας. Οι χιλιάδες πτυχιούχοι που έχουν φύγει στο εξωτερικό δεν έχουν... έλλειψη ικανοτήτων. Η ανεργία είναι σύμφυτο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, που εκφράζεται με μεγαλύτερη ένταση στη φάση της κρίσης. Αξιοποιείται για να δέχονται οι εργαζόμενοι να δουλεύουν με όλο και λιγότερα δικαιώματα, για να είναι οι άνεργοι έτοιμοι να δουλέψουν με χειρότερους όρους. Εξ ου και η αγωνία να αντιμετωπιστούν «παγιωμένες αντιλήψεις», δηλαδή η διεκδίκηση για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Εξ ου και το «εργασιακό ήθος», δηλαδή ο συμβιβασμός με τα πετσοκομμένα δικαιώματα και τα προγράμματα που επιδοτούν τους εργοδότες και τους προσφέρουν τζάμπα εργατικό δυναμικό. Κουβέντα για μέτρα στήριξης των ανέργων και των οικογενειών τους, ενώ σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να δουλεύουμε λιγότερο και να απολαμβάνουμε περισσότερα. Η δυνατότητα αυτή προσκρούει στην καπιταλιστική ιδιοκτησία.

-- Σοβαρές ελλείψεις στην Υγεία: Καθημερινά χιλιάδες ασθενείς ταλαιπωρούνται με τις ώρες προκειμένου να μπορέσουν να εξεταστούν από γιατρό, να κάνουν μια εξέταση, να γράψουν τα φάρμακά τους. Η λειτουργία του «Αττικού» με τραγικές ελλείψεις προσωπικού (ο μέσος όρος είναι 2 νοσηλευτές για 35 ασθενείς) και χωρίς μαγνητικό τομογράφο, οι μεγάλες ελλείψεις προσωπικού στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, το γεγονός ότι το πρώην Λοιμωδών παραμένει ουσιαστικά κλειστό ως σύγχρονο νοσοκομείο και η όποια λειτουργία του εξασφαλίζεται λόγω της αποψίλωσης άλλων δομών, το κλείσιμο του Ιδρύματος Χρονίων Παθήσεων στον Σκαραμαγκά με απαράδεκτες μεθοδεύσεις, η υποβάθμιση της Πολυκλινικής στο Ολυμπιακό Χωριό, του κέντρου Βρεφών στους Αγίους Αναργύρους και του Κέντρου Υγείας στο Περιστέρι, συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα για την Υγεία του λαού της δυτικής Αθήνας.
Η αιτία των προβλημάτων δεν είναι οι μνημονιακές πολιτικές στην Υγεία, όπως έλεγαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν ψηφίσουν το δικό τους μνημόνιο, αλλά η πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις διαχρονικά και συνεχίζει η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Είναι η πολιτική που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ανεξαρτήτως μνημονίων, στο επίκεντρο της οποίας δεν είναι η υπεράσπιση της Υγείας του λαού αλλά η συρρίκνωση των κρατικών δαπανών για την Υγεία, η λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων με επιχειρηματικά κριτήρια και η εξυπηρέτηση της κερδοφορίας των ιδιωτικών ομίλων.

Μιλούν για «δίκαιη» ανάπτυξη για να καθαγιάσουν τον καπιταλισμό

-- Απουσία αντιπλημμυρικής θωράκισης: Σε κάθε δυνατή βροχή ο λαϊκός κόσμος στη δυτική Αθήνα τρέμει για τη ζωή και το βιος του. Στις έντονες νεροποντές έχουμε πλημμυρισμένα σπίτια και καταστήματα, καταστροφές σε αυτοκίνητα και οικοσκευές. Τον Οκτώβρη του 2015 είχαμε δύο θανάτους σε Καματερό και Μενίδι. Πέρα από σημειακές παρεμβάσεις ανακούφισης, όπως η κατασκευή του αγωγού της Καβάλας και τα έργα στο Ιλιον, η Δυτική Αθήνα παραμένει κυριολεκτικά ανοχύρωτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός αποσπασματικού έργου που με τον τρόπο που σχεδιάζεται και υλοποιείται μέχρι να ολοκληρωθεί, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει, είναι η διευθέτηση του ρέματος της Εσχατιάς. Αυτό που λείπει είναι ένα ενιαίο σχέδιο για έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης της δυτικής Αθήνας, που θα περιλαμβάνει τις λεκάνες απορροής του Ορους Αιγάλεω, του Ποικίλου Ορους καθώς και των νότιων παρυφών της Πάρνηθας, που τροφοδοτούν τα ρέματα της Εσχατιάς και της Καναπίτσας. Κρίσιμα ζητήματα είναι η κατασκευή έργων ανάσχεσης των υδάτων στους ορεινούς όγκους και η συνολική διευθέτηση του Κηφισού, ώστε να μπορεί να παροχετεύει με ασφάλεια πλημμυρικές βροχοπτώσεις. Πρόκειται για ένα σημαντικό έργο που έχει ως κριτήριο τις ανάγκες των λαϊκών νοικοκυριών και όχι την ελκυστικότητα των έργων για τους μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους.
-- Χωματερή στη Φυλή που όλο... κλείνει και όλο επεκτείνεται: Η λειτουργία της χωματερής στη Φυλή υποβαθμίζει εδώ και δεκαετίες τη ζωή του λαού της δυτικής Αθήνας και του Θριασίου. Οι διοικήσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον ΕΔΣΝΑ και την Περιφέρεια Αττικής αντί να δρομολογήσουν το οριστικό κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής, προχώρησαν στην παραπέρα επέκτασή του. Μάλιστα, σε νεότερη απόφαση του ΕΔΣΝΑ, το Λατομείο Μουσαμά, σε απόσταση αναπνοής από το Θέατρο Πέτρας και κατοικίες στην Πετρούπολη, προκύπτει ως η επικρατέστερη καταρχάς θέση για ΧΥΤ (χώρο ταφής υπολειμμάτων). Ταυτόχρονα, είναι σε εξέλιξη ένας «καβγάς» ανάμεσα σε στελέχη της Τοπικής Διοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος καμία σχέση δεν έχει με τις λαϊκές ανάγκες και αγωνίες, αλλά με το ποιος επιχειρηματικός όμιλος θα πάρει το πάνω χέρι στο μοίρασμα της «πίτας» στη διαχείριση των απορριμμάτων, ένα πεδίο όπου διαγκωνίζονται μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Τι έχουν να πουν για τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα οι οργανώσεις και οι δημοτικές παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, που είχαν κάνει «σημαία» το κλείσιμο του ΧΥΤΑ στη Φυλή, πέρα από το να στηρίζουν από κοινού με τη ΛΑΕ την κα Δούρου το πρωί και να «καταδικάζουν» τις αποφάσεις της το βράδυ;
-- Η κατάσταση στο Πάρκο Τρίτση: Ο σημαντικός αυτός πνεύμονας για τη δυτική Αθήνα και το Λεκανοπέδιο συνολικά, με έκταση 1.200 στρέμματα, που αποτελεί μια όαση ανάπαυλας για τις λαϊκές οικογένειες, βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Να σημειώσουμε μόνο ότι πέρασε ένα ακόμα καλοκαίρι με τις υποδομές πυρασφάλειας του πάρκου να παραμένουν κατεστραμμένες. Η «επιχορήγηση» του Πάρκου με 58.000 ευρώ μηνιαίως υπολείπεται των πραγματικών αναγκών, για να είναι το Πάρκο ασφαλές και δωρεάν για τους κατοίκους της περιοχής. Επιπλέον, το ποσό αυτό προέρχεται από τους ήδη πετσοκομμένους ΚΑΠ των δήμων της Αττικής. Με άλλα λόγια, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή διαφημίζουν την «επιχορήγηση» του Πάρκου με χρήματα που αφαιρεί η κυβέρνηση από τους δήμους. Την ίδια στιγμή, στο Πάρκο εργάζονται μόλις 3 υπάλληλοι, των οποίων τα δεδουλευμένα και οι ασφαλιστικές εισφορές από το Μάη του 2016 έως τη συγκρότηση του νέου φορέα διοίκησης δεν έχουν καταβληθεί. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η θεσμοθέτηση (ν. 4414/2016) της συμμετοχής Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων στο φορέα διοίκησης του Πάρκου, κάποιες εκ των οποίων «αλωνίζουν» στο Πάρκο, στο όνομα της «κοινωνικής οικονομίας». Πυρήνας των προβλημάτων στο Πάρκο Τρίτση είναι το γεγονός ότι η γη και το περιβάλλον στον καπιταλισμό αντιμετωπίζονται ως πεδία κερδοφορίας επιχειρηματικών ομίλων.
Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί σε μια σειρά ζητήματα, όπως η καθημερινή ταλαιπωρία στη μετακίνηση των εργαζομένων με τα ΜΜΜ κ.ά., άλλωστε η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης επηρεάζει αρνητικά όλες τις πλευρές της ζωής των εργαζομένων.
Αυτό που έχει αξία είναι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να αξιοποιήσουν την εμπειρία από την αντιλαϊκή πολιτική που βιώνουν και να βγάλουν ουσιαστικά και ολοκληρωμένα συμπεράσματα.
Μιλώντας τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για «δίκαιη» ανάπτυξη σε ένα άδικο σύστημα, καθαγιάζουν τον καπιταλισμό που είναι η κοινή συνισταμένη για όλα τα λαϊκά προβλήματα. Η «κανονικότητα» που επικαλούνται είναι κανονικότητα για την κερδοφορία του κεφαλαίου και πετσοκομμένα δικαιώματα για το λαό και τη νεολαία. Η «δικαιοσύνη» της ανάπτυξης που ευαγγελίζονται θα μοιράσει ψίχουλα στους πολλούς και κέρδη στους λίγους. Οι «εθνικοί στόχοι», στους οποίους συμπίπτουν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, σημαίνουν κέρδη για το κεφάλαιο και θυσίες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Οργάνωση της πάλης με στόχο τη ρίζα του κακού, για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας

Γι' αυτό ο λαός της περιοχής, που δίκαια αγανακτεί, δεν πρέπει να απογοητεύεται ή να πυροβολεί με άσφαιρα πυρά. Δεν πρέπει να δώσει έδαφος στο χιλιοπαιγμένο και δανεισμένο από το ΠΑΣΟΚ παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ, «άλλο η κυβέρνηση, και άλλο το κόμμα, η νεολαία, οι δημοτικές παρατάξεις κ.λπ.», που χρησιμοποιείται συστηματικά για να εκτονωθούν οι λαϊκές αντιδράσεις από την αντιλαϊκή πολιτική, όπως έγινε με την πρόσφατη επίσκεψη του Τσίπρα στις ΗΠΑ και το «ξέπλυμα» του ιμπεριαλισμού. Το γεγονός ότι κάποιες φορές οι τοπικές οργανώσεις και οι δημοτικές παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζονται να ασκήσουν μια επιδερμική κριτική στην κυβέρνηση για να θολώσουν τα νερά, δεν τους «ξεπλένει» από το ρόλο του υπερασπιστή της αντιλαϊκής πολιτικής που έχουν αναλάβει. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή είναι στοιχισμένα στην εξυπηρέτηση και προώθηση της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Ο λαός της περιοχής πρέπει να οργανώσει την αντίστασή του. Να μη συμβιβαστεί με τη ζωή που του επιφυλάσσουν η αστική τάξη και τα κόμματά της. Να παλέψει για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, να διεκδικήσει μέτρα ανακούφισης, στοχεύοντας στη ρίζα του κακού, το καπιταλιστικό κέρδος. Να έρθει σε επαφή με τα ταξικά σωματεία στους χώρους δουλειάς, με τις Λαϊκές Επιτροπές στις γειτονιές.
Κάθε εργάτης, κάθε λαϊκός άνθρωπος, να συμπορευτεί τώρα με το ΚΚΕ, ακόμα και εάν έχει τις επιφυλάξεις ή και τις επιμέρους διαφωνίες του, για δυνατό εργατικό κίνημα και Κοινωνική Συμμαχία, που θα παλεύει για τα δικαιώματα και τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και θα ανοίγει τη συζήτηση και την πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας από τους παραγωγούς του πλούτου, για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό.
Σε αυτό το δρόμο καλούμε το λαό της δυτικής Αθήνας να βαδίσει. Είναι ο μοναδικός ελπιδοφόρος για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Θοδωρής ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΣ
Μέλος του Γραφείου της Περιφερειακής Επιτροπής Δυτικής Αθήνας του ΚΚΕ