Το κουμπί του Κιμ και το χοντρό δούλεμα…

Είναι αξιοσημείωτος ο συντονισμός των δυτικών (και κατ επέκταση των ελληνικών) ΜΜΕ σε μια  πανομοιότυπη «ανάλυση»  των εξελίξεων γύρω από την υπόθεση της Βόρειας Κορέας η οποία συνοψίζεται ως εξής: ένας παράφρονας έχει αποφασίσει να αποκτήσει πυρηνικά για να τινάξει τον κόσμο στον αέρα.
Η εν λόγω «ανάλυση» διαχέεται παγκοσμίως με τέτοιον τρόπο ώστε να συσκοτίσει το πραγματικό παιχνίδι που παίζεται στην περιοχή με έπαθλο την παγκόσμια ηγεμονία ή με άλλα λόγια τη διατήρηση του αμερικανικού ελέγχου της περιοχής. Ενός ελέγχου που έχει στόχο τον περιορισμό της Κίνας ο οποίος είναι ο πραγματικός αντίπαλος των Αμερικάνων.
Προσπαθώντας κανείς να απομακρύνει τη σκόνη που σηκώνεται από τις «προκλητικές» ενέργειες της Βόρειας Κορέας και τον κουρνιαχτό που δημιουργούν οι αμερικανικές / συμμαχικές ανταπαντήσεις και το παγκόσμιο σύμπλεγμα των media θα πρέπει να θυμηθεί και να λάβει υπόψη του τα εξής:
Η Βόρεια Κορέα έχει τοποθετηθεί από το 2001 (Μπους νεότερος) στον «άξονα του κακού» μαζί με Λιβύη, Συρία, Ιράν, Ιράκ. Έχοντας υπόψη τι ακριβώς συνέβη σε Λιβύη, Συρία και Ιράκ μπορεί να κατανοήσει την πρεμούρα του Κιμ να αναπτύξει μια στρατιωτική (πυρηνική) αποτρεπτική δυνατότητα. Παράφρονας λοιπόν θα ήταν αν δεν το έκανε και όχι γιατί το κάνει…
Το παιχνίδι σ αυτήν την γωνία του κόσμου είναι εξαιρετικά πολύπλοκο γιατί οι Αμερικανοί θα πρέπει να διαιωνίσουν την στρατιωτική τους παρουσία που είναι απαραίτητη για την ανάσχεση της Κίνας. Για τον λόγο αυτόν οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις παραμένουν και αναβαθμίζονται στο έδαφος της κατακτημένης από τον β παγκόσμιο πόλεμο Ιαπωνίας. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ σταθμεύουν (πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά) και στη Νότια Κορέα η οποία είναι χώρα- εχθρός (κάτι ανάλογο όπως η Ελλάδα και η Τουρκία) με την Ιαπωνία. Οι εντάσεις λοιπόν με επίκεντρο την Βόρεια Κορέα ενισχύουν τους δεσμούς δύο εχθρών (Ιαπωνίας- Ν Κορέας) με τους Αμερικανούς κατά του κακού , τρελού Κιμ. Ο εν λόγω δεσμός, προφανώς εμφανίζεται ως απειλητική ρομφαία της Δύσης κατά της Κίνας, τελικά.
Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την κλιμάκωση των δοκιμών της  Βόρειας Κορέας οι Αμερικανοί εγκατέστησαν στην Ιαπωνία εξελιγμένο σύστημα αντιαεροπορικής προστασίας (το οποίο πλήρωσαν οι Ιάπωνες χρυσάφι, γιατί όλα αυτά σημαίνουν και δουλειές, για να μην ξεχνιόμαστε) το οποίο ωστόσο, κατασκοπεύει, όχι μόνο τη βόρεια Κορέα αλλά την …μισή Κίνα.
Αυτά, ως προς την αμερικανική τακτική. Η απάντηση που προσπαθούν να διατυπώσουν οι Βορειοκορεάτες (με την  αφανή Κινεζική βοήθεια) είναι απλή και διατυπώνεται με την  επίδειξη των στρατιωτικών  δυνατοτήτων ανταπόδοσης. Η εν λόγω απάντηση συνοψίζεται ως εξής: αν μας χτυπήσετε μπορούμε να χτυπήσουμε, τους συμμάχους σας (Ιάπωνες και Νότια Κορέα) με πυρηνικά.

Δυνατό επιχείρημα, όλοι θα συμφωνήσουμε,  διατυπωμένο από έναν… τρελό.

Γιάννης Χαλκίδης – Το χρονικό της δολοφονίας του, ο παπάς που μίλησε κατά των κομμουνιστών στην κηδεία, η παρασημοφόρηση των δολοφόνων

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 5 του Σεπτέμβρη 1967, δολοφονείται από Ασφαλίτες στη Θεσσαλονίκη ο 27χρονος Γιάννης Χαλκίδης, στέλεχος του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου και μέλος του ΚΚΕ. Τη δολοφονία του νεαρού αγωνιστή δεν ακολούθησε απλά μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια των χουντικών αρχών για συγκάλυψη της υπόθεσης και αθώωση των δολοφόνων. Μετά από απίστευτες προκλήσεις απέναντι στην οικογένεια του νεκρού, που δε σταμάτησαν ούτε τη μέρα της κηδείας του, οι δολοφόνοι θα παρασημοφορηθούν τελικά από τη χούντα «επ’ ανδραγαθία», προσβάλλοντας τη μνήμη του νεκρού ήρωα.
Το χρονικό της δολοφονίας και τα όσα ακολούθησαν δίνει ο Ριζοσπάστης της 15/7/1974.

***

Η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και το ΠΑΜ της Θεσσαλονίκης δέχτηκαν δέχτηκαν το πρώτο σοβαρό χτύπημα τον Σεπτέμβρη του 1967. Ανήσυχη η Ασφάλεια από τις σοβαρές αντιδικτατορικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού, επιζητούσε με κάθε τρόπο να τσακίσει την αντίσταση και να τρομοκρατήσει το λαό, εν όψει μάλιστα και της πρώτης μετά την 21 Απρίλη Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.
Το ΠΑΜ, είχε βέβαια μέχρι τότε δεχτεί κι άλλα χτυπήματα, όπως η σύλληψη της ομάδας του Παύλου Κωνσταντινίδη, το χτύπημα της ομάδας του σ. Θανάση Καρτερού και της ομάδας του σ. Μήτσου Σαχίνη και οι βαριές καταδίκες τους από τα έκτακτα στρατοδικεία της χούντας. Όμως, μέχρι τότε δεν είχε χτυπηθεί ο κορμός της οργάνωσης, η δράση της δεν είχε επηρεαστεί καθόλου απ’ τα χτυπήματα.
Το Σεπτέμβρη όμως, η Ασφάλεια εξαπόλυσε αληθινό πογκρόμ εναντίον των αριστερών της Θεσσαλονίκης. Συνελήφθηκαν εκατοντάδες αγωνιστές «από το σωρό», μόνο και μόνο επειδή ήταν γνωστοί από παλιά Εδαΐτες και Λαμπράκηδες. Πιάστηκαν δυο καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ, ο σ. Χρήστος Μόσχος και ο σ. Κ. Βέρρος και δεκάδες άλλοι αγωνιστές του ΠΑΜ. Την ίδια εποχή, στις 5 Σεπτέμβρη 1967, η πόλη που δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης θρήνησε τον πρώτο νεκρό του αντιδικτατορικού αγώνα: τον 27χρονο Γιάννη Χαλκίδη…

Μέλος του ΚΚΕ

Ο Γιάννης Χαλκίδης γεννήθηκε το 1940 στη Σφενδάμη της Κατερίνης. Καταγόταν από αγροτική οικογένεια με προοδευτικές ιδέες και με θύματα στους αγώνες για τη λευτεριά. Έτσι, ο Γιάννης από μικρός σύνδεσε τη ζωή του με τον αγώνα της εργατικής τάξης.
Στη Θεσσαλονίκη, όπου ήρθε με τ’ αδέρφια του Κώστα, Τούλα και Σοφία, έπιασε δουλειά στην αρχή σα λεβητοποιός και μετά σαν ηλεκτροσυγκολλητής. Οργανώθηκε στη Νεολαία της ΕΔΑ και από το 1964 ήταν μέλος της Επιτροπής Πόλης της Δ. Ν. Λαμπράκη.
Στις 21 Απρίλη πέρασε στην παρανομία. (…) Ο Γιάννης Χαλκίδης υπήρξε ένα από τα πρώτα μέλη του ΚΚΕ μετά την 11^η Ολομέλεια, όπου γρήγορα αναδείχτηκε σε μέλος του γραφείου της ΚΟ της νεολαίας του ΚΚΕ.
Με το ψευδώνυμο Οδυσσέας Ποιμενίδης είχε νοικιάσει το μικρό διαμέρισμα της οδού Φιλελλήνων 55 στο συνοικισμό της «25^ης Μαρτίου», που το χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες της οργάνωσης.
Το μοιραίο βράδυ της Δευτέρας 4 Σεπτέμβρη 1967, ο Γιάννης Χαλκίδης είχε συνάντηση με τους συναγωνιστές του Γρηγόρη Παντή και Φερδινάνδο Χατζηγιάννη. Έμειναν μέχρι αργά κι επειδή είχε νυχτώσει αποφάσισαν να κοιμηθούν εκεί και να φύγουν το πρωί…
Όλα δείχνουν πως επρόκειτο για μια προσχεδιασμένη δολοφονία. Μια δολοφονία «εν ψυχρώ», που σύμφωνα με το στόχο της χούντας θα παρέλυε κάθε διάθεση για αντίσταση προς το καθεστώς της.

Με 7 σφαίρες

Κάπου 100 άντρες της Ασφάλειας μπλόκαραν τα χαράματα την πολυκατοικία. Κατά τις 4 το πρωί, δεν είχε ακόμα ξημερώσει, ο Γιάννης άκουσε σαματά έξω στις σκάλες και πόρτες ν’ ανοιγοκλείνουν. Σηκώθηκε να δει τι συμβαίνει, άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε αμέσως:
– Ήρθε η αστυνομία, είπε στους άλλους δυο ψιθυριστά. Σηκωθείτε!…
Έτρεξαν προς το παράθυρο για να πηδήξουν έξω. Τους υποδέχτηκε όμως ένα χαλάζι από σφαίρες. Ο Γιάννης, που δεν είχε προλάβει καν να φανεί στο παράθυρο, χτυπήθηκε και διπλώθηκε στα δυο… Τους πυροβολούσαν οι χωροφύλακες από το φωταγωγό.
Το μπαλκόνι της κουζίνας έβγαζε σε μιαν αυλή. Σοβαρά τραυματισμένος και βαδίζοντας σκυφτός, πήδηξε πρώτος το μπαλκόνι, μετά το φράχτη της αυλής κι άρχισε να τρέχει βαστώντας το τραύμα του. Από πίσω του ακολουθούσε ο Χατζηγιάννης, ενώ ο Παντής, τραυματισμένος κι αυτός στο πόδι απ’ τις σφαίρες που δεν σταμάτησαν να πέφτουν, πήρε άλλη κατεύθυνση…
Την ώρα που κόντευε τρέχοντας ο Γιάννης να βγει στην πλατεία, πετάχτηκε ένας με πολιτικά και από απόσταση 4 μέτρων άρχισε να τον πυροβολεί απανωτά… Ο Γιάννης παραπάτησε λίγο και σωριάστηκε στο δρόμο, χτυπημένος πισώπλατα…
Στις 2 το μεσημέρι παράδωσαν το πτώμα του Χαλκίδη στους δικούς του. Ο ιατροδικαστής Κ. Ροβύθης τους είπε να τον θάψουν στα γρήγορα, το πολύ σε μια ώρα και στις επίμονες ερωτήσεις για το πώς πέθανε ο Γιάννης, τους απαντούσε:
– Η Εθνική Ασφάλεια θα σας δώσει περισσότερες πληροφορίες…
Ο ιατροδικαστής αυτός έγραψε στην έκθεσή του (αριθμ. πρωτ. 1894/5.9.1967) πως τα τραύματα από σφαίρες στο σώμα του Χαλκίδη ήταν δυο:
«Δυο τραύματα τυφλά, το ένα κατά τον αριστερό γλουτό εισήλθε εντός της κοιλίας. Το έτερον κείται παρά την κάτω γωνία αριστεράς ωμοπλάτης και εισήλθεν εντός του θώρακος με τρώσιν του πνεύμονος. Το αυλακωτό τραύμα το κείμενον κατά το ανώτερον τμήμα του αριστερού βραχίονος προεκλήθη υπό βλήματος, το οποίον έπληξε την χώραν κατ’ εφαπτομένην. Εκ των δυο τυφλών τραυμάτων, το κείμενον κατ’ αριστεράν γλουτιαίαν χώραν προεκλήθη υπό περιστρόφου διαμέτρου 0,006 του μέτρου περίπου, το δε κείμενον κατά το αριστερόν ημιθωράκιον, προεκλήθη υπό περιστρόφου διαστάσεων 0,009. Το θύμα εβλήθη εκ των όπισθεν και εξ αποστάσεως μεγαλυτέρας του ενός μέτρου…».
Οι γονείς όμως του Χαλκίδη, όταν γύμνωσαν το νεκρό, μέτρησαν στο κορμί του 7 τραύματα. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Κώστας, έγραψε συνθηματικά σ’ ένα φίλο του Γιάννη στη Γιούρα για να τον πληροφορήσει το φοβερό νέο: «…η νοσοκόμα του έκανε 7 ενέσεις και ξεψύχησε…».

Παράσημα στους δολοφόνους!…

Η κηδεία του έγινε κάτω από άγριες συνθήκες τρομοκρατίας. Ενώ παραβρίσκονταν 20 άτομα, συγγενείς και φίλοι του Γιάννη Χαλκίδη, είχαν έρθει διπλάσιοι Ασφαλίτες. Όποιος πλησίαζε ν’ αφήσει λίγα λουλούδια, του έκαναν… σωματική έρευνα και τον έδιωχναν. Ο παπάς έβγαλε λόγο κατά των κομμουνιστών! Οι γονείς του λιποθύμισαν δυο φορές την ώρα της κηδείας. Τη νύχτα η Ασφάλεια πήρε τα στεφάνια…(…)
Ένα χρόνο μετά, στις 2 Σεπτέμβρη 1968, η χούντα πρόσφερε μετάλλια… ανδραγαθίας και προαγωγές στα όργανά της που σκότωσαν άοπλους αγωνιστές:

«Μετάλλια ανδραγαθίας εις αξιωματικούς της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης»

Δια διατάγματος, δημοσιευθέντος εις το υπ’ αριθμ. 298 τεύχος Γ΄, της «Εφημερίδος της Κυβερνήσεως», απονέμεται το μετάλλιον ανδραγαθίας εις τους αξιωματικούς Χωροφυλακής αντισυνταγματάρχην Δ. Σταματόπουλος, υπομοίραρχους Ν. Τετραδάκον και Δ. Δίπλαν και τον ανθυπασπιστήν Β. Καραμήτσον. Ως και εις τους ενωμοτάρχην Βασίλ. Σταματελόπουλον και χωροφύλακας Αστ. Οικονόμου, Παν. Τσιραπίδην και Γ. Ζαχαρήν, «διότι εις συμπλοκήν μετ’ αναρχοκομμουνιστών εν Θεσσαλονίκη την 4^ην Σεπτεμβρίου 1967 έθεσαν την ζωήν των εις σοβαρόν κίνδυνον».
Ωσαύτως απονέμεται το μετάλλιον αξίας εις τον ανθυπασπιστήν Δ. Μητρομάραν, «διότι συνέβαλε αποτελεσματικώς εις επιχείρησιν  συλλήψεως αναρχοκομμουνιστών εν Θεσσαλονίκη την 5^ην Σεπτεμβρίου 1967».
Τέλος, προάγεται δια του από 28 Σεπτεμβρίου 1965 Β.Δ. απονεμηθέν μετάλλιον στρατιωτικής αξίας δ΄τάξεως εις τον μοίραρχον Εμμ. Βαλεργάκην, εις την γ΄τάξιν, «διότι παρέσχεν ουσιώδη συνδρομήν εις αναληφθείσαν επιχείρησιν συλλήψεως αναρχοκομμουνιστών εν Θεσσαλονίκη την 5^ης Σεπτεμβρίου 1967».

***

Εκατοντάδες συλλήψεις, ένας φόνος, ένας τραυματισμός και απάνθρωπα βασανιστήρια στην Ασφάλεια και στην ΚΥΠ ήταν ο τραγικός απολογισμός της ολομέτωπης επίθεσης της χούντας ενάντια στο ανερχόμενο αντιδικτατορικό κίνημα τον Σεπτέμβρη του 1967.
Μια μέρα μετά τη δολοφονία του Χαλκίδη, στις 6 Σεπτέμβρη 1967, φτάνουν στη Θεσσαλονίκη ο Αμερικανός υφυπουργός Στρατιωτικών Μακ Γκρίφφερ, ο ανώτατος διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη στρατηγός Λέμνιστερ και ο διοικητής της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ ναύαρχος Γκρίφφιν, για να παρακολουθήσουν τα γυμνάσια του ΝΑΤΟ με την επωνυμία «Σάνσαιν Εξπρές», που αρχίζουν στις 7 Σεπτέμβρη στη Βόρεια Ελλάδα…
Την ίδια μέρα, ο Παττακός δηλώνει πως δεν αποκλείεται η χούντα να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τους διάφορους ραδιοσταθμούς που επιτίθενται ενάντιά της και λειτουργούν σε διάφορες χώρες με τη διεύθυνση ή την ανοχή τους…

Τρεις περιπτώσεις μιας από τα ίδια φοράς “Αριστερά”

…

Κατιούσα

Δεν ξέρουμε αν έχει νόημα πια να προσπαθεί να αποδείξει κανείς πως ο όρος “Αριστερά”, όσο θολός και προβληματικός κι αν είναι, δεν μπορεί να περιλαμβάνει το Σύριζα. Διανύουμε πάντως μια περίοδο που, όσο πιο φανερή γινεται αυτή η διαπίστωση, τόσο δυναμώνουν οι υστερικέ φωνές για Σοβιετία, τους… σταλινικούς που μας κυβερνάνε, κι άλλα τινά, που εξυπηρετούν πολύ το Σύριζα σε ρόλο αντιπολίτευσης. Έχει λοιπόν μια αξία, προς πάσα κατεύθυνση, να δείξουμε την ταύτιση του Σύριζα με το παραδοσιακό αστικό μπλοκ εξουσίας, παρά το ιδεολογικό χάσμα που υποτίθεται πως τους χωρίζει, σε μια συγκυρία όπου το βασικό επιχείρημα πολλών υποστηρικτών της κυβέρνησης, είναι “ναι, αλλά οι προηγούμενοι…”
-Φεύγουν οι βάσεις που μένουν
Για να είμαστε δίκαιοι, ο Σύριζα δεν υποσχέθηκε ποτέ να τις διώξει, ούτε κατέβασε κόσμο στους δρόμους να πανηγυρίζει για την παραμονή τους, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ το 83′. Πέρασε όμως σιωπηλά και ταπεινά την παραμονή των Νατοϊκών βάσεων, ενώ παρουσίασε μια άλλη εκδοχή του παραπάνω στίχου: ψηφίζουμε τα μνημόνια που θα σκίζαμε.

-Σαξές στόρι αλά αριστερά:
Η ανάπτυξη έρχεται μαζί με την ελπίδα. Κι η αναπτυξιολογία αυτή θυμίζει τις κλασικές συμβουλές της ελληνίδας μάνας, για τα αγοράκια, που είναι πάνω στην ανάπτυξη και δεν πρέπει να τους χαλάσεις χατίρι, γιατί… θα τους μαραθεί το πουλάκι. Έτσι και με τις επιχειρήσεις και τα μονοπώλια στη χώρα μας. Δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι -χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε- με τις προοπτικές της, ούτε να αντιδράμε, πόσο μάλλον να απεργούμε (α-παπαπα), γιατί η οικονομία είναι πάνω στην ανάπτυξη και θα μαραθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων.
-Η υγιής επιχειρηματικότητα
Η κυβέρνηση αναζητά τους “καλούς εργοδότες”, για να τους προβάλει, με την ίδια εμμονή που κάποιοι έψαχναν το “καλό ΠΑΣΟΚ” και την υγιή βάση του Σύριζα. Μετά από τη διαφήμιση στον Παπαστράτο και τα νέα του προϊόντα (που ευτυχώς δε βαφτίστηκαν επαναστατικά), σειρά είχε η επίσκεψη στην Apivita, που έγινε Μπαρτσελόνα, χωρίς να βλέπει ως αυτοσκοπό το κέρδος, απλώς της προέκυψε στην πορεία. Ευτυχώς δε μας είπε ότι είναι κάτι παραπάνω από μια επιχείρηση (κατά το mes que un club). Έφαγε όμως κερήθρα κι έσταξε μέλι για τις μεγάλες προσπάθειες της επιχείρησης. Παρόλα αυτά, δε βρήκε ούτε μία λέξη να πει για τους 18 νεκρούς εργάτες του τελευταίου δίμηνου, στα κάτεργα της ελληνικής επικράτειας. Και είχε τόση γλίτσα και δουλοπρέπεια το γλείψιμό του στους επιχειρηματίες, που του κόλλησε φαίνεται στα δόντια και δεν έβγαινε με τίποτα.

Μας κακομαθαίνετε κύριε ευεργέτη…

Αλλά δε χρειαζόταν αυτό, για να αποδείξει πως είναι κάτι παραπάνω από πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης. Το αποδεικνύει με το παραπάνω, εδώ και μήνες…

Τι πιστεύει όποιος πιστεύει στην θεωρία των δύο άκρων;

2310net

Πολλά γράφτηκαν τις τελευταίες εβδομάδες για τη σχέση «των δύο άκρων» με αφορμή τον αντικομμουνισμό που ξεράστηκε αυτή τη φορά στην Εσθονία και τα ξερατά του έφτασαν μέχρι εδώ.
Την φράση ότι τα δύο άκρα μοιάζουν σίγουρα την έχουμε όλοι ακούσει before it was cool. Μάλιστα, οι πιο «διαβασμένοι» απολιτίκ σου έλεγαν ότι η πολιτική είναι σαν κύκλος, οπότε εκεί που τελειώνει η άκρα αριστερά αρχίζει η άκρα δεξιά ή κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα αυτή η μπαρούφα ακούγεται είτε από όσους δεν έχουν ιδέα από πολιτική είτε από εκείνους που νομίζουν ότι έχουν ιδέα από πολιτική επειδή διάβασαν κάποτε λίγο lifo ή protagon ή, τέλος, από αυτούς που η μόνη ιδέα από πολιτική προκύπτει από την (συνειδητή ή όχι) στράτευσή τους στον αστικό τρόπο σκέψης από όπου κι αν προέρχεται.
Με άλλα λόγια, την ίδια μπαρούφα μπορεί να την εκστομίσει άνετα κάποιος που ψηφίζει ΝΔ, ΧΑ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΣΥΡΙΖΑ, Λεβέντη, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγους, Τζήμερο και ό,τι άλλο μπορεί να μου διαφεύγει.

Το ερώτημα όμως είναι τι άλλο πιστεύουν όσοι πιστεύουν στη θεωρία των δύο άκρων;
Πιστεύουν ότι το Μνημόνιο είναι ευλογία
Η κρίση είναι ευκαιρία
Κάποιοι λένε ότι η γη είναι επίπεδη και ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από χώμα και νερό
Άλλοι ότι η κρίση ήρθε επειδή δεν ζητούσαμε απόδειξη στην τυρόπιτα
Πιστευουν ότι οι τράπεζες είναι πιο σημαντικές από τους ανθρώπους
Ότι δεν υπάρχει ταξική πάλη. Οι πλούσιοι είναι απλά ικανοί και οι φτωχοί τεμπέληδες
Οι πιο παρανοϊκοί από αυτούς πράγματι πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά!
Θεωρούν ότι η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισότητα είναι αδύνατες και ανεπιθύμητες έννοιες
Η εργασία κόστος
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο απατεώνες
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αναγκαίο κακό
Οι πρόσφυγες υγειονομικές βόμβες και σκουπίδια
Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους μας αν οι πλούσιοι δεν πλήρωναν φόρους
Ο εργοδότης είναι αυτός που δίνει δουλειά στον κόσμο, μάλλον γιατί είναι καλός άνθρωπος
Η ΕΕ είναι το απάνεμο λιμάνι που θα μας σώσει
Πιστεύουν επίσης ότι η Παιδεία, η Υγεία, το νερό και το ρεύμα δεν είναι τίποτα διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο προϊόν
Ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει με λίγο φαγητό και νερό. Γιατί να θέλει να έχει θέρμανση;
Οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές
Οι πλούσιοι είναι αυτοδημιούργητοι ή έφτασαν ψηλά με τη δουλειά και το μυαλό τους
Κάποιοι από αυτούς πιστεύουν ότι ο Χίτλερ ήταν Αριστερός!
Άλλοι από αυτούς πιστεύουν σε ιερά κάστανα
Μερικοί ότι η Χούντα έφτιαξε δρόμους
Πολλοί από αυτούς διαβάζουν ΜΑΚΕΛΕΙΟ και ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ
Ορισμένοι θεωρούν ότι μια σοβαρή Χρυσή Αυγή δεν θα ήταν και άσχημη επιλογή
Πιστεύουν ότι είναι λογικό να ζεις με 500 ευρώ μισθό και παράλογο να φορολογήσεις έναν εφοπλιστή
Οι επιχειρηματίες είναι κατά βάθος ευεργέτες
Πιστεύουν ακόμα ότι ζούμε σε δημοκρατία, αλλά βγάζουν σπυριά όταν ακούν τις λέξεις εκλογές, δημοψήφισμα, λαός κτλ.
Θεωρούν λαϊκισμό οτιδήποτε δεν αποθεώνει την ανάγκη του κεφαλαίου για κερδοφορία
Θεωρούν τον καπιταλισμό ελεύθερη οικονομία, οικονομία της αγοράς και των ίσων ευκαριών
Η εκμετάλλευση λέγεται ανταγωνιστικότητα
Συνήθως δεν έχουν πρόβλημα με μια δικτατορία, αρκεί να είναι φίλος μας ο δικτάτορας και να κάνουν μαζί του μπίζνες οι φίλοι μας
«Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»
Τα Νεφελίμ και τα Ελοχίμ ζούνε στον πυρήνα της γής και μαζί με τον Πούτιν θα σώσουν τον ελληνισμό, αλλά μας ψεκάζουν και δεν το αντιλαμβανόμαστε
Παρότι σιτίζονται αποκλειστικά από το κράτος, θεωρούν ότι το κράτος είναι σπάταλο και πολύ κακό. Θα έπρεπε να υπάρχει μόνο για να δέρνει
Οι περισσότεροι από αυτούς καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εκτός αν προέρχεται από το αφεντικό προς τον εργαζόμενο ή από τον ισχυρό στον αδύναμο.
Ορισμένοι πιο προχωρημένοι μπορεί να πιστεύουν ότι ο Ρουπακιάς είναι ράκος
Οι περισσότεροι είναι βέβαιοι πως έχουν τελειώσει οι ιδεολογίες και μαζί με αυτές και η ιστορία
Πιστεύουν επίσης, πως επειδή χάσαμε, έχουν ξεμπερδέψει μαζί μας…

Η κρέπα που έφαγε η εφοριακός…

        

Η εφοριακός που διενεργούσε τον έλεγχο στην κρεπερί αντί να φάει κρέπα έφαγε στο κεφάλι ολόκληρο τον χυλό! Ο μαγαζότορας άδειασε στο κεφάλι της εφοριακού έναν κουβά χυλό κρέπας διότι ήθελε να του επιβάλει πρόστιμο για τα τραπέζια στα οποία δεν υπήρχε απόδειξη!

Δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με τους ελέγχους των εφοριακών! Οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους! Αφού τελείωσαν τους ελέγχους σε βιομήχανους, εφοπλιστές και τραπεζίτες εφόρμησαν εναντίον των μικρών και αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών! Άλλωστε τι να πάρει κανείς από τους αναξιοπαθούντες «μεγαλοκαρχαρίες»! Ο μικρός αυτοαπασχολούμενος έχει το ζουμί και οι εφοριακοί όπως και οι χωροφύλακες του αστικού κράτους εναντίον του μικρού λιγδιάρη θα στραφούν, αυτόν θα κοπανήσουν με το ρόπαλο, σ’ αυτόν θα επιβάλουν πρόστιμο! Στον «μεγαλοκαρχαρία» ούτε ρόπαλο θα σηκωθεί, ούτε πρόστιμο θα επιβληθεί όχι γιατί τον φοβούνται οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, αλλά γιατί ο άνθρωπος είναι νόμιμος και δεν είναι κλεφταράς σαν τους κρεπάδες, τους σουβλατζήδες, τους καστανάδες και τους υπόλοιπους φτωχοδιάβολους που κατακλέβουν τον κόσμο! Δεν θα ασχοληθούμε με όλα αυτά.

Θα ασχοληθούμε όμως λίγο με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που αναμεταδίδουν την εικόνα της εφοριακού περιλουσμένης με τον χυλό της κρέπας και θα αναρωτηθούμε κάτι που μπορεί να μην έχει βάση αλλά εμείς θα το αναρωτηθούμε! Η καλή μας εφοριακός έφαγε έναν κουβά χυλό κρέπας στο κεφάλι από τον οποίον όμως δεν κινδύνευσε η σωματική της ακεραιότητα! Εκτός εάν ισχυριστεί ότι θα μπορούσε να πνιγεί. Βέβαια θα πει κανείς ότι προσεβλήθη και υποτιμήθηκε λουσμένη με έναν κουβά χυλό κρέπας στο κεφάλι! Αυτό είναι σωστό και μας θυμίζει τότε που διαμαρτύρονταν οι συνδικαλιστές της αστυνομίας για τα σάπια φρούτα που άδειασαν διαδηλωτές στα κεφάλια των ροπαλοφόρων προσβάλλοντας και υποτιμώντας την προσωπικότητά τους! Και τότε οι εικόνες και οι συζητήσεις για τα σάπια φρούτα στο κεφάλι των ροπαλοφόρων υπερπροβλήθηκαν. Σκεφτόμαστε λοιπόν ότι αφού τα καλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία τόσο πολύ ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των εφοριακών και των χωροφυλάκων των οποίων προσεβλήθη η προσωπικότητα ως εργαζομένων γιατί έφαγαν στο κεφάλι τον χυλό της κρέπας και τα σάπια φρούτα και γι’ αυτό προέβαλαν τα συγκεκριμένα γεγονότα, γιατί αυτά τα καλά Μέσα Ενημέρωσης που κόπτονται για την αξιοπρέπεια των εργαζομένων δεν προέβαλαν εκείνην την άλλη εργαζόμενη που πριν λίγες ημέρες έφαγε ολόκληρη σκουπιδιάρα στο κεφάλι ή εκείνον τον έτερο εργαζόμενο που πριν μερικές ημέρες έφαγε το κλαρκ στο κεφάλι με αποτέλεσμα και οι δυο εργαζόμενοι να χάσουν την ζωή τους την ώρα της εργασίας τους;! Άλλοι εργαζόμενοι οι εφοριακοί και οι χωροφύλακες και άλλοι οι οικοδόμοι, οι εργάτες ορυχείων και οι οδοκαθαριστές;!

Ρητορικό είναι το ερώτημα και δεν χρειάζεται απάντηση αφού στο αστικό κράτος άλλη αξία έχουν αυτοί που εργάζονται στον μηχανισμό του κι άλλη αξία έχουν οι αναλώσιμοι βιοπαλαιστές! Βέβαια αυτό δεν απαγορεύει σε κανέναν απολογητή του καπιταλισμού να προσπαθήσει να δώσει μια αντιεπιστημονική ανόητη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα με δόση σοβαροφάνειας. Όσο μεγαλύτερη σοβαροφάνεια τόσο περισσότερο θα ανέβουν οι μετοχές του στο σύστημα της σαπίλας!

Σ. Σηρούς

Η ουσία της αναμέτρησης στην Κορεατική Χερσόνησο

Πίσω από την κλιμάκωση των εντάσεων στην Κορεατική Χερσόνησο κρύβονται σκληροί ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που βαθαίνουν ραγδαία σε όλη την περιφέρεια της Ασίας και του Ειρηνικού, ανάμεσα σε ισχυρά γεωπολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που κονταροχτυπιούνται σε πολλές ακόμα ζώνες του πλανήτη. Είναι ενδεικτική η «στροφή» που οι ΗΠΑ έχουν διακηρύξει στην εξωτερική τους πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, σηματοδοτώντας και έτσι το ενδιαφέρον που η περιοχή αποκτά στην υλοποίηση κρίσιμων μονοπωλιακών σχεδιασμών. Η «πυρηνική απειλή της ΛΔ Κορέας» είναι στην πραγματικότητα το πρόσχημα που αξιοποιούν οι ΗΠΑ στην αναμέτρησή τους με αντίπαλα κέντρα, πρώτα απ' όλα την Κίνα, αλλά και τη Ρωσία.

***

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι εντάσεις στη Χερσόνησο οξύνονται παράλληλα με τις εντάσεις στις σχέσεις ΗΠΑ - Κίνας. Αυτό επιβεβαιώνει η κατάσταση και σε πολλές ακόμα «γωνιές» της ίδιας περιφέρειας, όπως η Νότια Κινεζική Θάλασσα, όπου πολεμικά πλοία και αεροσκάφη των ΗΠΑ ξεκίνησαν πρωτόβουλα περιπολίες στο όνομα της «υπεράσπισης της ελευθερίας ναυσιπλοΐας και αεροπλοΐας», σε περιοχές διαφιλονικούμενες μεταξύ Κίνας και άλλων χωρών. Εξίσου χαρακτηριστική είναι και η ραγδαία ανάπτυξη υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων όπως η αμερικανική αντιπυραυλική «ασπίδα» THAAD, που η Ουάσιγκτον προωθεί καταρχήν σε Νότια Κορέα και Ιαπωνία, διευρύνοντας τα περιθώρια «αντιμετώπισης» αντιπάλων της, πολύ μεγαλύτερων φυσικά από την «απειλή της Πιονγιάνγκ» την οποία επικαλείται συνεχώς. Ενδεικτικές είναι ακόμα: Οι διαρκείς και ευρείας κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους. Η αναθεώρηση του Συντάγματος της Ιαπωνίας, το οποίο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έθετε ορισμένα εμπόδια στην ανάληψη στρατιωτικής δράσης εκτός συνόρων. Οι διεργασίες που «φουντώνουν» για την «επιστροφή» αμερικανικών πυρηνικών όπλων στη Νότια Κορέα. Αλλά και οι νέες κούρσες εξοπλισμών, με την Ιαπωνία να αυξάνει τις «αμυντικές» της δαπάνες σταθερά τα τελευταία χρόνια, όπως και η Κίνα, που μάλιστα την άνοιξη καθέλκυσε το δεύτερο αεροπλανοφόρο της. Μέσα σ' όλα αυτά διαμορφώνονται και οι κινήσεις άλλων δυνάμεων, όπως της Ινδίας, η οποία όχι μόνο διεκδικεί με αξιώσεις τα πρωτεία στις εισαγωγές όπλων, αλλά και επιδιώκει πολυεπίπεδες συνεργασίες (βλ. σταθεροποίηση γυμνασίων σε Ινδικό Ωκεανό με ΗΠΑ και Ιαπωνία).

***

Ολα τα παραπάνω ξετυλίγονται πάνω στην αντικειμενική βάση που διαμορφώνουν οι εξελίξεις στην οικονομία. Τα μεγάλα εμπορικά ελλείμματα που παραμένουν για τις ΗΠΑ έναντι της Κίνας, αλλά και πολλών άλλων δυνάμεων, επιδρούν καταλυτικά στη χάραξη πολιτικής για την υπεράσπιση των αμερικανικών μονοπωλίων. Η κατάσταση είναι τέτοια που επιβάλλει και την επαναδιαπραγμάτευση συνεργασιών μεγάλης κλίμακας, όπως η Διειρηνική Συνεργασία Εμπορίου και Επενδύσεων (TPP), από την οποία η κυβέρνηση Τραμπ αμέσως μετά την ορκωμοσία της ανακοίνωσε ότι αποσύρει τις ΗΠΑ, προκειμένου να παζαρέψει με καλύτερους όρους για τα αμερικανικά μονοπώλια επενδυτικές και άλλες συνεργασίες στην περιφέρεια. Φυσικά, δεν πρέπει να προσπερνάμε το μεγάλο ενεργειακό πλούτο που συγκεντρώνουν περιοχές όπως είναι και η Κορεατική Χερσόνησος (με ορισμένες έρευνες να εκτιμούν ότι η ΛΔ Κορέας διαθέτει τεράστια κοιτάσματα σπάνιων γαιών που έχουν ευρεία χρήση σε πολλούς τομείς των Νέων Τεχνολογιών), αντίστοιχα η Νότια και η Ανατολική Κινεζική Θάλασσα (με μακρόχρονες εδαφικές διαφορές), όπου εκτιμάται ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου που ακόμα δεν έχουν καν εντοπιστεί. Σε όλα αυτά χρειάζεται να προσθέσουμε και τα δεδομένα που διαμορφώνουν νέες διαδρομές για την ανάπτυξη της οικονομικής αλλά και γεωπολιτικής επιρροής, όπως οι κινεζικοί «Δρόμοι του Μεταξιού», που διασχίζοντας Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή αλλά και Ευρώπη, διαμορφώνουν νέους «χάρτες» για τον έλεγχο μεγάλων και αναπτυσσόμενων αγορών.

***

Οι εξελίξεις δεν αφορούν λοιπόν «σπασμωδικές» επιλογές «εκκεντρικών» ηγετών, όπως τις εμφανίζουν σκόπιμα τα αστικά επιτελεία. Απλώνονται ως αποτέλεσμα της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είναι έκφραση των ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών και πρώτων υλών, σε Ειρηνικό - Ευρασία και ακόμα παραπέρα, σε μια περιοχή με κρίσιμη σημασία και μονοπώλια ανερχόμενα στη διεθνή πυραμίδα, στην οποία προχωρούν γοργές ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, στρατιωτικό, γεωστρατηγικό. Σε τελική ανάλυση αφορούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές ισορροπίες και σε άλλα πεδία του πλανήτη όπου μαίνονται σκληρές κόντρες, όπως είναι η Μέση Ανατολή, η Κεντρική Ασία (όπου π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο για την «ειρήνη» και την «ανοικοδόμηση» του Αφγανιστάν). Πρόκειται για εξελίξεις που επιβεβαιώνουν και αυτές πόσο μεγαλώνει η αγριότητα των μονοπωλίων, αλλά και η ανάγκη οι λαοί να οργανωθούν ενάντια στην πολιτική που τα υπηρετεί.

Ο καβγάς...

Ο καβγάς στη σοσιαλδημοκρατία, ανάμεσα στην «παλιά» και τη «νέα», καλά κρατεί.
Η αντιπαράθεση οξύνθηκε τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή το άρθρο του πρωθυπουργού για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Από αυτό φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο νέος φορέας της σοσιαλδημοκρατίας, δεν παζαρεύει την ηγεμονία που έχει κατακτήσει στο χώρο. Η αλήθεια είναι ότι το κυβερνών κόμμα έχει δυνατά χαρτιά για να εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο. Ενα από αυτά είναι η αναγνώριση που απολαμβάνει από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που τον έχει καταστήσει επίσημο συνομιλητή της για την Ελλάδα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ή αντικαθιστώντας ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ.
Το δεύτερο και πολύ δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο άλλωστε επικέντρωσε ο πρωθυπουργός με το άρθρο του προχτές, είναι η ικανότητά του στην εξαπάτηση, στην ενσωμάτωση όποιων ριζοσπαστικών διαθέσεων είχαν εκφραστεί τα προηγούμενα χρόνια, εφαρμόζοντας στο όνομα όλων των «αντιμνημονιακών» συνθημάτων του τα παλιά μνημόνια και φέρνοντας καινούργια. Είναι αλήθεια ότι ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με αυτό το πολύ σημαντικό για το κεφάλαιο προσόν, ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει να ξεπεράσει τις χειρότερες παραδόσεις του «παλιού» ΠΑΣΟΚ.
Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται άμεσα με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης για αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα, που θα εξασφαλίζει σταθερά την εναλλαγή κυβερνήσεων οι οποίες θα προχωράνε απρόσκοπτα τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, θα στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Δεν πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει καμιά σύγχυση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αφού δεν είναι καβγάς που γίνεται για το ποια δύναμη και με ποια σύνθεση μπορεί να εγγυηθεί φιλολαϊκό έργο σήμερα και τα επόμενα χρόνια.
Αλλωστε, η σημερινή ηγεσία των ΠΑΣΟΚ- ΔΗΣΥ, αυτό το στόχο επιδιώκει για το «νέο φορέα της κεντροαριστεράς» που επιδιώκει να συγκροτήσει. Να παίξει δηλαδή βασικό ρόλο στην αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού και με αυξημένα ποσοστά μετά τις εκλογές να παζαρέψει το ρόλο που θα διαδραματίσει στην κυβερνητική εναλλαγή. Το ερώτημα είναι πώς θα προωθείται στις νέες συνθήκες η ένταση των αντιλαϊκών πολιτικών με την εργατική - λαϊκή ενσωμάτωση. Σε συνθήκες μάλιστα που το κεφάλαιο παλεύει για την ανάκαμψη των κερδών του, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας. Βέβαια, σε αυτήν την κατεύθυνση επιστρατεύονται η απογοήτευση, οι μειωμένες απαιτήσεις, οι «μονόδρομοι», οι αυταπάτες ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας κάποια στιγμή θα φέρει και ανάκαμψη της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δουλέψει πολύ, ειδικά τα τελευταία χρόνια, και η αστική τάξη τού το αναγνωρίζει.
Από την άλλη, όμως, η «παλιά σοσιαλδημοκρατία» (ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), παρ' όλη την εκλογική της υποχώρηση στις προηγούμενες εκλογές, διατήρησε ερείσματα σε ανώτερα μισθωτά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας που δεν συσπειρώθηκαν τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που εκφράστηκε και σε αρχαιρεσίες σωματείων, επιστημονικών φορέων κ.λπ. Ενώ σήμερα καταγράφεται η δημοσκοπική υποχώρηση του κυβερνώντος κόμματος και άρα ανάγκη εγκλωβισμού σε «νέα» σχήματα. Σε κάθε περίπτωση, κάθε εξέλιξη στην αναδιάταξη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται και με το τράβηγμά της είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ είτε προς τη ΝΔ, προς τον έναν ή τον άλλον πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Το επιχείρημα που παρουσίαζε πάντα σε όλη την ιστορία της η σοσιαλδημοκρατία, ότι μπορεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό εξασφαλίζοντας όμως και ένα επίπεδο εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, δεν αντέχει στη σημερινή πραγματικότητα. Σήμερα, οι δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο διεθνής ανταγωνισμός, ο διεθνής συσχετισμός δύναμης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Το μόνο που μπορούν να υπόσχονται είναι ένα μείγμα από ψίχουλα, κοροϊδία και καθησύχαση των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, οι διαχωριστικές γραμμές θολώνουν, δεν είναι εύκολα διακριτές, κάτι που δυσκολεύει όλο το εγχείρημα της ανασύνθεσης. Για παράδειγμα, η πρόταση της «νέας Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα διαφέρει από τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η μόνη ρεαλιστική επιλογή που ανοίγεται μπροστά στους εργαζόμενους είναι να συνειδητοποιήσουν ότι στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γεννηθεί τίποτα αληθινά «νέο». Το πραγματικά «νέο» για το λαό θα γεννηθεί μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θα παλεύει σε αντίθεση με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Θα γεννηθεί μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ.