Ο Λένιν για τους μετανάστες εργάτες

 Ο Λένιν για τους μετανάστες εργάτες

Φαίνεται ότι το κείμενο του Μαρξ, με το οποίο ασχοληθήκαμε στο χτεσινό σημείωμα, δεν ήταν για κάποιους τόσο "κρυστάλλινο και πεντακάθαρο" όσο νόμιζα. Προφανώς, δεν έγινε αντιληπτό ότι, όπως ο εργάτης είναι εργάτης απ' όποια χώρα κι αν προέρχεται, το ίδιο συμβαίνει και με τον απεργοσπάστη ή το ενεργούμενο κάθε επιχειρηματία. Έτσι, λοιπόν, είναι λογικό να μένουν απομονωμένοι από τους υπόλοιπους εργάτες και αβοήθητοι οι απεργοσπάστες και τα ενεργούμενα των επιχειρηματιών άσχετα από το αν είναι ντόπιοι ή ξένοι. Θέλοντας να βοηθήσω την συζήτηση που αναπτύχθηκε μέσω σχολίων, σκέφτηκα να επιχειρήσω μια ανάλυση της "προειδοποίησης" του Μαρξ. Επειδή, όμως, δεν αισθάνομαι άνετα στην προοπτική να αναλύσω τον Μαρξ, αποφάσισα να αφήσω τον Λένιν να μιλήσει αντί για μένα. Άλλωστε, ο θείος Βλαδίμηρος ήξερε πολύ καλύτερα από μένα τον παππού Κάρολο (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):

Συνέδριο της Στουτγάρδης, 1907: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ μιλάει στους συνέδρους.

 (α) Σε άρθρο με το οποίο παρουσίασε τις εργασίες τού 7ου συνεδρίου της Β' Διεθνούς (18-24/8/1907) στην Στουτγάρδη (Το διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο της Στουτγάρδης - Άπαντα, τόμος 16, σελ. 77), ο Λένιν κατακεραυνώνει όσους τάσσονται υπέρ της λήψης μέτρων για περιορισμό της μετανάστευσης (*):

Θα πούμε λίγα λόγια σχετικά με την απόφαση για τον εκπατρισμό και τη μετανάστευση. Και στο ζήτημα αυτό στην επιτροπή έγινε προσπάθεια να υποστηριχθούν οι στενές συντεχνιακές απόψεις και ν’ απαγορευτεί η μετανάστευση εργατών από τις καθυστερημένες χώρες (των κούληδων από την Κίνα κλπ.) Είναι ακριβώς το ίδιο πνεύμα του αριστοκρατισμού μέσα στους προλετάριους μερικών "πολιτισμένων" χωρών, που βγάζουν ορισμένα κέρδη από την προνομιακή θέση τους και γι’ αυτό έχουν την τάση να ξεχνάνε τις απαιτήσεις της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης. Μέσα στο ίδιο συνέδριο δεν βρέθηκαν υπερασπιστές αυτής της συντεχνιακής και μικροαστικής στενότητας αντιλήψεων. Η απόφαση ανταποκρίνεται απόλυτα στις απαιτήσεις της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας. 


(β) Ο Λένιν επανέρχεται στις αποφάσεις του συνεδρίου της Στουτγάρδης με μεταγενέστερο άρθρο του υπό τον ίδιο τίτλο (Το διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο της Στουτγάρδης - Άπαντα, τόμος 16, σελ. 87), κάνοντας απόλυτα ξεκάθαρο ότι δεν έχει σημασία αν ένας εργάτης είναι μετανάστης ή ντόπιος αλλά αν είναι ταξικά συνειδητοποιημένος και ενταγμένος στο εργατικό κίνημα:

Σε συνέχεια, πάνω στο ζήτημα του εκπατρισμού και της μετανάστευσης, στην επιτροπή του συνεδρίου της Στουτγάρδης εκδηλώθηκε πολύ καθαρά η διαφωνία ανάμεσα στους οπορτουνιστές και τους επαναστάτες. Τους πρώτους τους τραβούσε η σκέψη ότι πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της μετανάστευσης για τους καθυστερημένους, μη αναπτυγμένους εργάτες, ιδιαίτερα για τους Ιάπωνες και τους Κινέζους. Το στενό, κλειστό συντεχνιακό πνεύμα, το πνεύμα της τρεϊντγιουνιονίστικης αποκλειστικότητας (σ.σ.: της αποκλειστικότητας των συνδικάτων) υπερίσχυσε σ' αυτούς τους ανθρώπους απέναντι στην συνείδηση των σοσιαλιστικών καθηκόντων τους, δηλαδή απέναντι στο καθήκον να δουλέψουν για να διαφωτίσουν και να οργανώσουν τα στρώματα του προλεταριάτου που δεν έχουν τραβηχτεί ακόμη στο εργατικό κίνημα. Το συνέδριο απόκρουσε όλες τις απόπειρες που έγιναν μ' αυτό το πνεύμα. Ακόμη και στην επιτροπή οι ψήφοι υπέρ του περιορισμού της ελευθερίας της μετανάστευσης έμειναν μετρημένοι στα δάχτυλα, και η απόφαση του διεθνούς συνεδρίου είναι διαποτισμένη με το πνεύμα που παραδέχεται ότι χρειάζεται εδώ η αλληλέγγυα ταξική πάλη των εργατών όλων των χωρών.


(γ)  Τον Οκτώβριο του 1913, ο Λένιν ξαναπιάνει το θέμα, γράφοντας το άρθρο Ο καπιταλισμός και η μετανάστευση των εργατών (Άπαντα, τόμος 24, σελ. 90). Από τις πρώτες κιόλας γραμμές, η θέση του είναι ξεκάθαρη: 

Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες φεύγουν έτσι και πηγαίνουν εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός τούς παρασύρει βίαια στη δίνη του, τους αποσπά από τις απόμερες γωνιές, τους υποχρεώνει να συμμετέχουν σ' ένα κοσμοϊστορικό κίνημα, τους φέρνει αντιμέτωπους με την ισχυρή, ενωμένη, διεθνή τάξη των βιομηχάνων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόνο η εξαιρετική φτώχια αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν την πατρίδα, ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται με τη μεγαλύτερη ασυνειδησία τους εργάτες-μετανάστες. Αλλά μόνο αντιδραστικοί μπορούν να κλείνουν τα μάτια στην προοδευτική σημασία της σύγχρονης αυτής μετανάστευσης των λαών.

Αμέσως μετά, ο Λένιν επισημαίνει τον ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο που έχουν οι μετανάστες εργάτες στην ταξική πάλη:

Λυτρωμός από το ζυγό του κεφαλαίου δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς την ταξική πάλη στη βάση τού καπιταλισμού. Και σ' αυτήν ακριβώς την πάλη τραβάει ο καπιταλισμός τις εργαζόμενες μάζες όλου του κόσμου, αναταράζοντας τη μουχλιασμένη και απονεκρωμένη τοπική ζωή, εξαλείφοντας τους εθνικούς φραγμούς και προλήψες, συνενώνοντας τους εργάτες όλων των χωρών σε τεράστιες φάμπρικες και μεταλλεία (...). Η αστική τάξη διεγείρει τους εργάτες ενός έθνους ενάντια στους εργάτες του άλλου έθνους, προσπαθώντας να τους διαιρέσει. Οι συνειδητοί εργάτες, κατανοώντας ότι είναι αναπόφευκτο και προοδευτικό το σπάσιμο όλων των εθνικών φραγμών που βάζει ο καπιταλισμός, προσπαθούν να βοηθήσουν τη διαφώτιση και την οργάνωση των συντρόφων τους που προέρχονται από τις καθυστερημένες χώρες.


(δ) Το ίδιο ξεκάθαρος είναι ο Λένιν και στην επιστολή του Προς τον γραμματέα τού "Συνδέσμου Σοσιαλιστικής Προπαγάνδας" (Άπαντα, τόμος 27, σελ. 73) των ΗΠΑ:

Στον αγώνα μας για τον αληθινό διεθνισμό και ενάντια στον "ντζίνγκο-σοσιαλισμό" (**) εμείς επισημαίνουμε πάντα στον τύπο μας το ρόλο των οπορτουνιστών ηγετών του ΣΚ (σ.σ.: σοσιαλιστικού κόμματος) της Αμερικής που είναι υπέρ του περιορισμού της μετανάστευσης των κινέζων και ιαπώνων εργατών (ιδιαίτερα μετά το συνέδριο της Στουτγάρδης του 1907 και παρά τις αποφάσεις του). Έχουμε τη γνώμη ότι δεν μπορεί να είναι κανείς διεθνιστής και ταυτόχρονα να είναι υπέρ αυτών των περιορισμών. Υποστηρίζουμε ότι, αν οι αμερικανοί σοσιαλιστές, και ιδιαίτερα οι άγγλοι σοσιαλιστές, που ανήκουν σ' ένα έθνος, το οποίο κυβερνά και καταπιέζει άλλα έθνη, δεν είναι ενάντια σε οποιουσδήποτε περιορισμούς της μετανάστευσης και ενάντια στην κατοχή αποικιών (νησιά Χαβάι), αν δεν υποστηρίζουν την πλήρη ανεξαρτησία των αποικιών, αυτοί οι σοσιαλιστές είναι στην πραγματικότητα "ντζίνγκο".

18/9/1915: Η Διάσκεψη του Τσίμμερβαλντ πρωτοσέλιδο στην ελβετική Berner Tagwacht

Θα μπορούσα να αναφέρω πολύ περισσότερα αποσπάσματα όπου ο Λένιν υποστηρίζει απόλυτα και δίχως αστερίσκους τους μετανάστες εργάτες αλλά νομίζω ότι τα παραπάνω αρκούν για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο. Τώρα, μετά από όλα αυτά, αν κάποιοι ανεγκέφαλοι εξακολουθούν να επιμένουν στην ασυναρτησία τους, πάει καλά. Μυαλό με το ζόρι δεν μπορείς να βάλεις σε κανέναν.

Ας κλείσουμε τούτο το σημείωμα με μια ακόμη ξεκάθαρη φράση τού θείου Βλαδίμηρου, από το μακροσκελές άρθρο του Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης (Άπαντα, τόμος 30, σελ. 131): Μπορούμε ν' απαιτούμε (...) εξίσωση δικαιωμάτων ξένων και ντόπιων εργατών (ιδιαίτερα σπουδαίο σημείο για εκείνα τα ιμπεριαλιστικά κράτη που όλο και σε μεγαλύτερο αριθμό και όλο και πιο ξετσίπωτα εκμεταλλεύονται τους ξένους εργάτες, αφήνοντάς τους χωρίς δικαιώματα).

Σαφές; Case closed.


--------------------------------------------------------
(*) Οι διαφωνίες των συνέδρων πάνω σ' αυτό το θέμα ήταν έντονες και έγιναν ακόμη εντονώτερες στην Διάσκεψη του Τσίμμερβαλντ (5-8/9/1915), όπου οι αντιτιθέμενοι στους μετανάστες αντιτέθηκαν και στην ολοκληρωτική καταδίκη τού Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Τελικά, χάρη στον Λένιν και την αριστερή πτέρυγα των συνέδρων, το ψήφισμα που εκδόθηκε από εκείνη την Διάσκεψη χαρακτήριζε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό και καταδίκαζε την ιδέα τής "υπεράσπισης της πατρίδας" στον πόλεμο αυτό ως αστικό ψέμα.

(**) "Ντζίνγκο-σοσιαλιστές": υποτιμητικός χαρακτηρισμός των οπορτουνιστικών σοσιαλιστικών κομμάτων που, αντί για ξεκάθαρη αντιπολεμική στάση (σ.σ.: η επιστολή γράφτηκε το 1915, ενώ έχει ήδη ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος) προτίμησαν να ταχθούν υπέρ του αμυντικού πολέμου, θέση την οποία στήριξαν και στην πράξη (π.χ. το γερμανικό κόμμα υπεψήφισε τις πολεμικές δαπάνες, το βελγικό και το γαλλικό μπήκαν σε κυβερνήσεις εθνικής ενότητας κλπ) αλλά και στην Διάσκεψη του Τσίμμερβαλντ.

   Από το Πέραμα δεν έχει πέρασμα

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Το Πέραμα ηχητικά είναι πολύ κοντά με το πέρασμα κι ας μην υπάρχει κανένα (πέρασμα) πια. Ούτε για το τραμ, που έχει αφήσει απλώς τα ίχνη του, για να μπορεί ο κόσμος να κάνει μια σχετικά άνετη βόλτα, εκεί που ήταν κάποτε οι γραμμές του, ούτε -πολύ περισσότερο- για το λαό του, που είναι στο περιθώριο, γεωγραφικά και κοινωνικά. Κάθε μετακίνηση από το Πέραμα προς την Αθήνα είναι ένα μικρό ταξίδι, που διαρκεί κοντά στη μία ώρα με το λεωφορείο, και μπορεί να σε εξουθενώσει, αν χρειάζεται να το κάνεις σε καθημερινή βάση, δημιουργώντας στον επιβάτη μια αίσθηση ματαιότητας. Δεν είναι όμως λόγω της μεγάλης απόστασης που μοιάζει τόσο ‘εξωτικό’ και άγριο το Πέραμα στα μάτια ενός επισκέπτη.

Το Πέραμα συγγενεύει ηχητικά και με το πείραμα. Κι ίσως για αυτό να αντιμετωπίζουν παραδοσιακά οι αρχές τους κατοίκους του σαν πειραματόζωα. Και σαν πρώτης τάξης (εργατικής) φολκλόρ σκηνικό για την ανέξοδη φιλολαϊκή λεζάντα του αριστερού πρωθυπουργού προ μερικών μηνών, όταν διαφήμιζε το παράλληλο πρόγραμμα, επιχειρώντας να παρουσιάσει μια ρόδινη, παράλληλη πραγματικότητα. Κι όπως βλέπεις απέναντι τη Σαλαμίνα, πηγαίνει η ψυχή σου στην Κούλουρη από τόση αταλάντευτη αριστεροφροσύνη και σκέφτεσαι την ατάκα του Αντωνίου στους απόντες του Γραμματικού: σήμερα παιδί μου δεν ξέρεις ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός…

Αυτή τη φορά, αντί για χάντρες και καθρεφτάκια, ο Αλέξης κουβαλούσε μαζί του για τους ιθαγενείς ένα πακέτο υποσχέσεων, όπως πχ για την ανακαίνιση και την επαναλειτουργία του κολυμβητηρίου, που κουβαλά μια αμαρτωλή ιστορία.

Υπήρχε όμως κι άλλη μια σκοπιμότητα πίσω από τη συγκεκριμένη επιλογή, καθώς το Πέραμα ήταν παραδοσιακό κόκκινο προπύργιο. Μόνο που το πολιτικό στοιχείο έχει ξεθωριάσει κάπως με το πέρασμα του χρόνου κι έχει μείνει το κόκκινο όπιο του Ολυμπιακού, να τα σκεπάζει όλα, όπως ένα σύνθημα σε ένα μεγάλο τείχος προς την είσοδο της πόλης, που λέει κάτι σαν: δεν έχει νόημα να ζω χωρίς τον Ολυμπιακό.

Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως το όπιο δεν είναι μόνο μια ουσία που πλασάρουν οι κρατούντες για να ναρκώνουν συνειδήσεις, αλλά και το παυσίπονο που αναζητά ο λαός, για να αντέξει τη σύγχρονη κοιλάδα των δακρύων.

Το ξεθωριασμένο κόκκινο λοιπόν έδωσε ένα ροζ Συριζαίο δήμαρχο, που υποδέχτηκε τον Τσίπρα στη φιέστα που του ετοίμασαν. Ό,τι πιο κοντινό μπορεί να σκεφτεί κανείς με τα Αγροτικά και το γνωστό στίχο για τον πολιτικάντη που διαφημίζει την ταξική του καταγωγή: κι εμένα οι παππούδες μου ήταν αγρότες, εργάτες, κτλ…

Το Πέραμα επίσης είναι το μοναδικό μέρος στο οποίο δεν είχαν λουφάξει οι φασίστες μετά από την καθολική κατακραυγή για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το Χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Εκεί είχε γίνει εξάλλου, λίγες μέρες πριν τη δολοφονία, η οργανωμένη δολοφονική επίθεση-ενέδρα κατά ενός συνεργείου μελών του ΠΑΜΕ που έκαναν αφισοκόλληση.

Τα γραφεία των φασιστών είναι λίγο πιο πάνω από αυτά του Κόμματος στον κεντρικό δρόμο, και μαζεύουν δυστυχώς ακόμα και σήμερα ουρές από κόσμο, όταν διενεργούν τα συσσίτιά τους, με τα οποία εξαγοράζουν τη συνείδηση και την αξιοπρέπεια των απελπισμένων.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους συντρόφους είναι η δυσκολία να πιάσουν επαφή με τα νέα παιδιά, να πιάσουν τον παλμό τους, σπάζοντας το τείχος της αδιαφορίας και της απάθειας για την πολιτική και τα κοινά σε έναν κόσμο που δε σε λυπάται. Και για αυτό χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, υπομονή και πολλές πρωτοβουλίες, στην ίδια κατεύθυνση με την πολύ πετυχημένη εικαστική έκθεση “άνθρωποι και σίδερα”, που διοργανώνεται σε ετήσια βάση, αλλά κι άλλες αντίστοιχες κινήσεις της τοπικής οργάνωσης.

Μια βασική αιτία της υποχώρησης, βέβαια, από όπου πηγάζουν αντικειμενικά κι οι δυσκολίες, έχει να κάνει με την παρακμή και τη συρρίκνωση της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, που κάποτε απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους, αλλά σήμερα αυτός ο αριθμός έχει μειωθεί δραματικά.

Παρόλα αυτά παραμένουν κάποιες διαχρονικές σταθερές, όπως η κεντρική είσοδος της Ζώνης, με το επιβλητικό μνημείο για τους νεκρούς μεταλλεργάτες, μπροστά από τα γραφεία του ταξικού σωματείου. Υπάρχει όμως και ένα -ας το πούμε- σωματείο “μόνο για Έλληνες”, που έστησαν οι φασίστες, λίγο έξω από τα όρια της ζώνης, προκειμένου να πλασάρουν καλύτερα τη φοβερή πρότασή τους για μεροκάματα πείνας 15 ευρώ και να προωθήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Την κατακλείδα του κειμένου μας τη δίνει μια εικόνα με σχεδόν καλτ στοιχεία, ενός σπιτιού κοντά στο λιμάνι, όπου ο ιδιοκτήτης του έχει αναρτήσει ένα πανό με το σύνθημα “μόνο ο Χριστός σώζει“. Αλλά σε μια περιοχή, όπου οι ντόπιοι φαίνεται να είναι ξεχασμένοι από το θεό και τις αρχές, κανείς δεν πρόκειται να τους σώσει πέρα από τον εαυτό τους. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν τη ‘σακατεμένη μοίρα τους’, αν δεν καταλάβουν πως πρέπει να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, γιατί ως γνωστόν, συν Αθηνά και χείρα κίνει…

Μαρξισμός-Λενινισμός ... και μετανάστευση

 Μαρξισμός-Λενινισμός ... και μετανάστευση

   Ολο και συχνότερα διάφοροι καραεθνικιστές (δεξιών και αριστερών προελεύσεων) πιάνουν στο βρώμικο στοματάκι τους τον Μάρξ ... για να του αποδώσουν τάχα ... πως καλούσε τους εργάτες να αγωνιστούν κατά των μεταναστών !!! Οποιος μπεί στον κόπο να διαβάσει το μαρξιστικό αυτό κείμενο (A warning - March 15,1865-First published: in Der Bote vom Niederrhein, No. 57, May 13, 1866) θα καταλάβει πως ο Κάρολος δεν αναφερόταν στο φαινόμενο της μετανάστευσης (εξάλλου εκείνη την εποχή δεν είχε πάρει τις διαστάσεις που πήρε αργότερα στον μονοπωλιακό καπιταλισμό) ... αλλά στις προσπάθειες κάποιων άγγλων και σκωτσέζων εργοδοτών να "εισάγουν" απο άλλες ευρωπαικές χώρες ... στην ουσία απεργοσπάστες !!! Ενα μαρξιστικό κείμενο που βάζει με τον πιό ξεκάθαρο τρόπο το διεθνιστικό καθήκον του κάθε εργάτη ... έρχεται να το βάλει στο σαπισμένο στόμα του ο κάθε χρυσαυγίτης, ο κάθε άδωνις, ο κάθε καζάκης κλπ κλπ ... για να αποδείξει πως ο Μαρξ δεν είπε ποτέ το ... "Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε" !!!

   Το φαινόμενο της μετανάστευσης άρχισε να εμφανίζεται αργότερα. Μιά πρώτη προσέγγιση απο τον Λένιν (Απαντα τόμος 24 - σελ. 90)

    Αμέσως ο διαλεχτικός τρόπος ανάλυσης του Βλαδίμηρου ... μέσα στην δυστυχία του ξεριζωμού ... βλέπει κοσμοιστορικά γεγονότα. Βλέπει το παγκόσμιο χωνευτήρι του προλεταριάτου να γεννιέται (Απαντα τόμος 24 - σελ. 90)

   Βλέπει ... τον εθνικισμό να αντιστέκεται σαν ένα αντιδραστικό φαινόμενο στην ιστορική μοίρα του ανθρώπου (Απαντα τόμος 24 - σελ. 126)

   

   Βλέπει την αστική εξουσία να επιδιώκει να εκμεταλλευτεί προς οφελός της τα νέα φαινόμενα. Κυρίως βλέπει τα διεθνιστικά καθήκοντα των εργατών ... απέναντι στους εργάτες που καταφθάνουν απο άλλες χώρες (Απαντα τόμος 24 - σελ. 93) 

   Ο Λένιν περιγράφει την "τύχη" των ιταλών μεταναστών της εποχής του ... στις πιό βρώμικες δουλειές, στη φτώχεια, στα γκέτο ... αλλά και τον τρόπο που διαλέγει να αντιμετωπίσει τους μετανάστες ... το κάθε "μικροαστικό κάθαρμα" που βλέπει στον εθνικισμό την σωτηρία του (Απαντα τόμος 27 - σελ. 17) 

   Πολύ νωρίς ... τα μικροαστικά καθάρματα θέλησαν να περάσουν την βρωμιά τους και μέσα στα επαναστατικά κόμματα της εποχής. Αρχισαν να καταλαβαίνουν πως τα προνόμια της θέσης τους σαν εργάτες μιάς ισχυρής αποικιοκρατικής "πολιτισμένης" χώρας ... κινδυνεύουν. Αντί να "δούν" τον πραγματικό αντίπαλο - τον εθνικό καπιταλιστή - και να στραφούν στην διεθνιστική οργάνωση της πάλης τους ... άρχισαν να παρακαλάνε τους καπιταλιστές να απαγορεύσουν την μετανάστευση !!! (Απαντα τόμος 16 - σελ. 77 και Απαντα τόμος 16 - σελ. 91)  

   Οι ΗΠΑ εκείνη την εποχή "οικοδομούσαν" την σημερινή τους κυριαρχική θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα ... με την εκμετάλλευση στρατιών μεταναστών ... αλλά τα φυντάνια του οπορτουνισμού στο αμερικάνικο εργατικό κίνημα ... έπρεπε να τα βάλει στην "θέση" τους ο Λένιν. Είχαν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις του συνεδρίου της Στουτγάρδης (1907). 
   Quiz: Πως αποκαλούσαν τους αγγλο-αμερικάνους οπορτουνιστές της εποχής με την "ακαταμάχητη" τάση προς τον εθνικισμό ?? 
   Jingo !!! Ο "επιθετικός πατριωτισμός" ... ένας όρος πρόγονος του σωβινισμού-σοσιαλσωβινισμού (Απαντα τόμος 27 - σελ. 76) 

   Για τους επαναστάτες ... ένας δρόμος υπάρχει. Τα υπόλοιπα περί μέσων δρόμων, τρίτων δρόμων κλπ κλπ ... ήταν και παραμένουν ... μάσκες για να κρύβει ο κάθε πικραμένος "αριστερός" και ο κάθε βρωμερός σοσιαλδημοκράτης τις πομπές του. (Απαντα τόμος 27 - σελ. 19)

   

-Προς νέο εθνικιστικό κόμμα από Κωσταντοπούλου;

 -Προς νέο εθνικιστικό κόμμα από Κωσταντοπούλου;

Εκτελέστε τον γραφίστα τους! ...Άμεσα!

«Πλεύση Ελευθερίας» θα λέγεται το κόμμα Κωνσταν-τοπούλου

Την Τρίτη 19 Απριλίου 2016, η Ζωή Κωνσταντοπούλου παρουσιάζει τον πολιτικό της φορέα που θα λέγεται «Πλεύση ελευθερίας» . Στην ανακοίνωση δεν υπάρχει καμία αναφορά στην Αριστερά ενώ τόσο το όνομα, όσο και το γαλάζιο καραβάκι που αποτελεί το σήμα του κόμματος δείχνουν ότι προτάσσει εθνκό πρόσημο.

Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο αν το νέο κόμμα θα συμπορευτεί με τη ΛΑΕ ή θα έχει αυτόνομη πορεία. Αναφέρεται ωστόσο ότι ο νέος φορέας θα «αποτελέσει συστατικό κύτταρο ενός κινήματος κι ενός μετώπου, στο οποίο θα συναντηθούμε με κινηματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες θα μας συνδέουν κοινές αφετηρίες, αξίες και στόχοι.»

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

«Την Τρίτη 19 Απριλίου 2016 ξεκινάμε την πλεύση μας προς το μέλλον. Ξεκινάμε τον συλλογικό αγώνα μας, για την απελευθέρωση του λαού και της πατρίδας μας από τα μνημονιακά δεσμά. Ανοίγουμε πανιά προς ένα μέλλον ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης», αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση από το γραφείο Τύπου της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία φέρει το λογότυπο με το όνομα «Πλεύση Ελευθερίας.

«Με διαφάνεια και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Για τη διαγραφή του δημοσίου χρέους. Για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών και κάθε αξίωσης της χώρας. Για την δικαίωση του λαού μας και των αγώνων του, την ανάκτηση της δημοκρατικής κυριαρχίας», αναφέρει ακόμα η ανακοίνωση και συνεχίζει:

«Δημιουργούμε ένα κόμμα, που θέλουμε να αποτελέσει συστατικό κύτταρο ενός κινήματος κι ενός μετώπου, στο οποίο θα συναντηθούμε με κινηματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες θα μας συνδέουν κοινές αφετηρίες, αξίες και στόχοι. Δεν είμαστε κόμμα στελεχών, σύμπραξης ή ανακύκλωσης προσωπικοτήτων. Δεν είμαστε κόμμα μηχανισμών ή εσωτερικών ισορροπιών.
Φιλοδοξούμε να είμαστε κόμμα-κίνημα, μέσα απ’ την κοινωνία, μέσα από τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και τους ζωντανούς ανθρώπους, που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται, αντιστέκονται, διεκδικούν, νικούν. Λειτουργούμε με ανοιχτές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, έχοντας το διαδίκτυο ως οργανικό εργαλείο επικοινωνίας μας. Στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και στην κοινωνία. Δεν λαμβάνουμε χρηματοδότηση παρά μόνο με διαφανή τρόπο, από τα μέλη μας και τους πολίτες που επιθυμούν να υποστηρίξουν τους σκοπούς και τη λειτουργία μας. Δημοσιεύουμε τα στοιχεία της χρηματοδότησής μας. Δεν χαρίζουμε το μέλλον μας. Το διεκδικούμε και το κερδίζουμε.

Την Τρίτη, 19 Απριλίου, 2016 στις 7μμ, στο Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44), κάνουμε την αρχή, με μια ανοιχτή εκδήλωση και ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου».

Πηγή: MAO.gr*

*Ο τίτλος δικός μας

Αποσπάσματα για τον ισπανικό εμφύλιο

 Αποσπάσματα για τον ισπανικό εμφύλιο

Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από τη δίτομη ιστορία του ισπανικού εμφυλίου του Χιου Τόμας (στα ελληνικά κυκλοφόρησε επί χούντας από τις εκδόσεις Τολίδη), που δε γράφει προφανώς από τη δική μας σκοπιά. Αλλά αυτό δίνει μεγαλύτερη αξία ίσως σε κάποιες παραδοχές που κάνει.

Ξεκινάμε καταρχάς με ένα γενικό απόσπασμα που επιβεβαιώνει πως στον ισπανικό εμφύλιο δοκιμάστηκε το στρατηγικό σχέδιο όλων των πολιτικών δυνάμεων (με την υποσημείωση πως εκ των υστέρων μπορεί να κάνουν την αυτοκριτική τους πάνω σε αυτό το σχέδιο) για αυτό κι έχει τόσο μεγάλη ιστορική αξία.

Από μια γενική άποψη, ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος ήταν πρωταρχικά το αποτέλεσμα γενικών ευρωπαϊκών σκέψεων και κινήσεων επί της Ισπανίας. Άλλωστε από τον 16ο αιώνα και μετά, κάθε καινούρια μεγάλη πολιτική ιδέα της Ευρώπης γινόταν δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό από μια ομάδα Ισπανών και ταυτοχρόνως μια άλλη αντετίθετο με πείσμα, και καμιά διάθεση συμβιβασμού δε φαινόταν να υπάρχει ούτε από τη μια πλευρά ούτε από την άλλη: ο διεθνής ρωμαϊκός καθολικισμός των Αψβούργων, η απολυταρχία των Βουρβόνων, ο γαλλικός επαναστατικός φιλελευθερισμός, ο ρομαντικός και κατόπιν εμπορικός σεπαρατισμός, ο σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός, ο Αναρχισμός και ο Φασισμός: με εξαίρεση τον τελευταίο, όλες αυτές οι αντιλήψεις πέρασαν στην Ισπανία με τις οξύτατες αντιθέσεις του φωτός και της σκιάς, πράγμα που είναι το πιο χαρακτηριστικό διακριτικό του Ισπανικού τοπίου και που είναι τόσο θαυμάσια απεικονισμένο στη ζωγραφική του Μεξικάνου Ντιέγκο Ριβέρα.
Η οξύτητα με την οποία αυτές οι πολιτικές απόψεις διίσταντο μεταξύ τους στην Ισπανία, είναι μοναδικά ισπανική. Ποτέ κανείς δεν υπήρξε τόσο απολυταρχικός όσο οι Ισπανοί απολυταρχικοί. Οι αρετές και τα προνόμια του φιλελευθερισμού πουθενά αλλού δε διακηρύχθηκαν καλύτερα παρά όσο από τους Ισπανούς φιλελεύθερους. Οι ισπανοί αναρχικοί είναι οι μόνοι αναρχικοί στην Ευρωπαϊκή ιστορία που άφησαν τη σφραγίδα τους επάνω σε γεγονότα. Ακόμα και το 1936, υπήρχαν στα Κορτές -με εξαίρεση τους αναρχικούς που μποϋκοτάριζαν τις εκλογές- αντιπρόσωποι όλων των πολιτικοκοινωνικών θεωριών που αναφέρθηκαν πιο πάνω, ακόμα και των Αψβούργων -παρόλο που οι απόψεις τους ήταν τετρακοσίων ετών. Έτσι η ζωή στην Ισπανία ήταν το δοκιμαστήριο όπου δοκιμάζονταν οι πολιτικές ιδέες της Ευρώπης. Οι συνήγοροι κάθε ιδέας επιθυμούσαν να επιβάλουν τις δικές δικές τους αποκλειστικά απόψεις και να καταρρίψουν όλες τις άλλες τόσο βάναυσα και τόσο ολοκληρωτικά, όπως είχαν διωχθεί οι Μαυριτανοί και οι Εβραίοι τον 16ο αιώνα. Κάθε ομάδα επιθυμούσε να σταθεί εφάμιλλη του Ισπανού στρατηγού του 19ου αιώνα Ναρβάεθ, ο οποίος όταν το ρώτησαν, στο κρεβάτι του θανάτου που βρισκόταν, αν είχε συγχωρήσει τους εχθρούς του, απάντησε: "Τους εχθρούς μου; Δεν έχω. Τους σκότωσα όλους".

Συνεχίζουμε με κάποια στοιχεία για τη διαβόητη διεθνή επιτροπή μη-επέμβσης εξωτερικών δυνάμεων στον ισπανικό πόλεμο.

Στις 9 Σεπτεμβρίου επίσης συνεδρίασε για πρώτη φορά στο Λονδίνο η επιτροπή μη επεμβάσεως.
(...) Ο Γκράντι είχε λάβει οδηγίες από τον Τσιάνο "να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να λάβει όλη η δραστηριότητα της επιτροπής απόλυτα πλατωνικό χαρακτήρα". Αργότερα ο Ρίμπεντροπ παραδεχόταν ασύστολα ότι καλύτερο όνομα για την επιτροπή μη-επεμβάσεως θα ήταν το "επιτροπή επεμβάσεως".
(...) Σχετικά με τους κομμουνιστές, ο Τορέζ στις 7 Σεπτεμβρίου προσπάθησε να πείσει τον Μπλουμ να αλλάξει την τακτική του σχετικά με τη βοήθεια στην Ισπανία. Παρόλο που απέτυχε, ανέλαβε την υποχρέωση να μην ψηφίσουν οι κομμουνιστές εναντίον της κυβερνήσεως στην Εθνοσυνέλευση.

Τα παρακάτω στοιχεία αφορούν το τεχνικό κομμάτι του πολέμου, που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδείχτηκε καθοριστικό, καθώς έμπλεκε με διάφορες πολιτικές ιδεοληψίες.

Στο τέλος του πρώτου δεκαημέρου του Οκτωβρίου η Δημοκρατία αντιμετώπισε για μια ακόμη φορά ήττες σε όλες τις πλευρές. Ο Λάργκο Καμπαγιέρο αρνήθηκε να κινητοποιήσει τη μεγάλη οικοδομική βιομηχανία της Μαδρίτης για να ανοίξουν χαρακώματα, με την πρόφαση ότι δεν υπήρχαν ούτε φτυάρια ούτε συρματοπλέγματα. Πρόσθεσε ότι οι Ισπανοί πρέπει να πολεμούν πίσω από τα δέντρα και ποτέ μέσα από τα χαρακώματα. Η Γαλλίδα δημοσιογράφος Σιμόν Τερύ έγραφε την παρατήρηση του Καμπαγιέρο: "Μα τι λοιπόν; Μήπως νομίζετε ότι οι Ισπανοί μπορούν συνεχώς να πολεμούν κάτω από τη γη; Σαν αρουραίοι;"
Με την αποτελεσματικότητα του καλά οργανωμένου κομμουνιστικού Πέμπτου Συντάγματος, οι κομμουνιστές πίεσαν τον Λάργκο Καμπαγιέρο να οργανώσει κανονικό στρατό, εκείνος όμως επέμενε ότι οι Ισπανοί είναι πολεμιστές - guerillas. Στρατολόγησε στις 30 Σεπτεμβρίου τις κλάσεις 1932 και 1933, αλλά προς μεγάλη οργή των κομμουνιστών, επέτρεψε στους στρατευομένους, εφόσον πρόκειται για αναρχικούς, να κατατάσσονται στις μονάδες της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών. Οι κομμουνιστές ηγέτες κατέκριναν δριμύτατα τον πρωθυπουργό για τη σχολαστικότητά του, τη γραφειοκρατία ματαιοδοξία του, την προσήλωσή του στους παλιούς αναξιόπιστους στρατηγούς.

(...)

Πάντως, η πιο αξιοθαύμαστη από τις δημοκρατικές δυνάμεις στις Σιέρρες ήταν αυτή που ιδρύθηκε από το κομμουνιστικό κόμμα: το Πέμπτο Σύνταγμα. Ονομάστηκε έτσι από το γεγονός ότι οι κομμουνιστές ήθελαν να το οργανώσουν επάνω σε στρατιωτικές βάσεις, εμπνευσμένες από αυτές των τεσσάρων συνταγμάτων που αποτελούσαν τη φρουρά της Μαδρίτης, και να μη στηριχθούν στην επαναστατική και ενθουσιώδη απειθαρχία των μαχητικών οπαδών.
(....) Το Πέμπτο Σύνταγμα υιοθέτησε το σύστημα των πολιτικών κομισάριων, τους οποίους είχε χρησιμοποιήσει ο Κόκκινος Στρατός κατά το Ρωσικό εμφύλιο πόλεμο. Έργο τους βασικό ήταν να κατατοπίζουν ακριβώς τους στρατιώτες για ποιο λόγο πολεμούσαν.

Αν κρίνει κανείς από τα αποσπάσματα, μπορεί να σχηματίσει την εντύπωση πως ο συγγραφέας διάκειται θετικά απέναντι στους κομμουνιστές. Κάτι που δεν ισχύει ούτε κατά προσέγγιση, καθώς ο Τόμας στερείται της στοιχειώδους έστω αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας σε κάποια σημεία. Κατά την περιγραφή της τακτικής στροφής των Λαϊκών Μετώπων πχ επιλέγει ως χαρακτηριστικό σημείο της θέσης του Ντιμιτρόφ το παρακάτω απόσπασμα, που μπορεί να πείθει τους Άγγλους αναγνώστες του, αλλά αμφιβάλλω αν έχει ειπωθεί πραγματικά ποτέ από το Βούλγαρο κομμουνιστή ηγέτη.

Είναι αναγκαία η δημιουργία ενός Λαϊκού Μετώπου, που θα συντονίσει μια κοινή δράση με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Δεν μπορούμε άραγε να επιδιώξουμε την ένωση κομμουνιστών, σοσιαλδημοκρατών και καθολικών με τους υπόλοιπους εργάτες; Θυμηθείτε τον παλιό μύθο για την κατάκτηση της Τροίας. Οι πολιορκητές είχαν βρεθεί σε αδυναμία να πετύχουν τη νίκη, ως τη στιγμή που με τη βοήθεια του Δούρειου Ίππου κατόρθωσαν να φτάσουν στην καρδιά του εχθρικού στρατοπέδου. Κι εμείς λοιπόν, εργάτες-επαναστάτες, ας μη διστάσουμε να ακολουθήσουμε την ίδια τακτική.

Αντί επιλόγου, συμπεριλαμβάνω ένα απόσπασμα από τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του Ουράνη με τον τίτλο "Ισπανία". Ο Ουράνης περιγράφει όσα είδε σε ένα ταξίδι του στα χρόνια της δεύτερης ισπανικής δημοκρατίας, λίγο πριν τον εμφύλιο, και αποδίδει πολύ εύστοχα την κατάσταση στην οποία ζούσε η συντριπτική πλειοψηφία του αγροτικού πληθυσμού της χώρας.

Όσοι έχουν ένα μικροχώραφο κουτσοζούν, ίσαμε την ημέρα που μια καταστροφή συγκομιδής τους αναγκάζει να καταφύγουν στους τοκογλύφους για να αγοράσουν νέα σπορά. Από την ημέρα εκείνη το χωράφι τους είναι ξεγραμμένο. Το διατηρούν ονομαστικά κάμποσο καιρό, μοχθώντας να απαλλαγούν από το χρέος τους, χωρίς τοις εκατό, προσθέτονται ολοένα στο κεφάλαιο, μια νέα καταστροφή μεγαλώνει περισσότερο το χρέος, και φτάνει μια ημέρα που ο Καστιγιάνος χωρικός, όχι μόνο χάνει το χωράφι του, αλλά είναι κι αναγκασμένος να δίνει τα παιδιά του στον τοκογλύφο, για να τον δουλεύουν στην εποχή του θερισμού... Οι άλλοι, εκείνοι που δεν είχαν ποτέ τους χωράφι, δεν ξέρουν άλλη ζωή από το ξενοδούλεμα, με το μεροκάματο στα μεγάλα κτήματα. Το μεροκάματο αυτό είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση κι οι επιστάτες βρίσκουν πάντα λίγο που τους δίνουν με το άλλο. Συχνά όμως κι αυτό το λίγο οι καταστροφές της συγκομιδής το κάνουν προβληματικό.Στα άθλια καλύβια των πουέμπλος εγκαθίσταται η πείνα - η πραγματική πείνα.

   Ο Ιβαν Σαββίδης και ο Μαρξ

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Όταν κάποιος σας λέει ότι πλούτισε με σκληρή δουλειά, ρωτήστε τον: «τίνος;».
–  Ντον Μαρκί, αμερικανός συγγραφέας.

Οι συνεδριάσεις των επιτροπών της Βουλής δεν φημίζονται ούτε για το ενδιαφέρον των θεμάτων που πραγματεύονται, ούτε για τους λόγους που συχνά εκφωνούνται εκεί. Γι’ αυτό και σπάνια αποτελούν πηγή ειδήσεων. Κακώς, βέβαια, καθώς πολλές φορές «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες» φαινομενικά ασήμαντων παρεμβάσεων από τις οποίες βγαίνουν πολύτιμα συμπεράσματα. Μια τέτοια παρέμβαση ήταν αυτή του Ιβάν Σαββίδη, υπό την ιδιότητα του Προέδρου Ελλήνων Ρωσίας, στην ειδική μόνιμη επιτροπή Ελληνισμού της Διασποράς. Είπε, λοιπόν, σε μια αποστροφή του λόγου του ο ποντιακής καταγωγής μεγαλοεπιχειρηματίας:
«Αν αναφερόμαστε στην πραγματικότητα κατανοούμε ότι στην κοινωνία υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Και αν είσαστε κατά των επενδύσεων να στραφείτε στον Καρλ Μαρξ και όχι σε μας. Σε ότι αφορά τα εργασιακά δικαιώματα μπορώ να σας κάνω διαλέξεις ωρών για τα εργασιακά δικαιώματα επειδή προέρχομαι από την Σοβιετική Ένωση και σας συνιστώ να επισκεπτείτε τις επιχειρήσεις μας και να διαπιστώσετε πόσο προστατευμένοι είναι οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις μας. Πραγματικά, δεν υπάρχει ασυδοσία την οποία παρουσιάζετε εδώ σαν προστασία των δικαιωμάτων. […] Με καλέσατε να μιλήσω για το επενδυτικό κλίμα και ως επενδυτής μίλησα για τα προβλήματα που υπάρχουν σ’αυτή τη χώρα και που, κατα την άποψη μου, πρέπει να επιλυθούν αμέσως. Οι άνθρωποι πρέπει να εργαστούν. Η Ελλάδα χρειάζεται θέσεις εργασίας. Πρέπει να σταματήσει η μετανάστευση. Πάνω από το 60% των νέων είναι άνεργοι. Πρέπει να παρακαλάτε τους επενδυτές να έρθουν κάθε μέρα και να δημιουργήσουν καινούργιες θέσεις εργασίας. Αυτός είναι ο βασικός στόχος, να δουλεύει ο άνθρωπος και να είναι κοινωνικά προστατευμένος».

Αυτά είπε ο κ.Ιβάν Σαββίδης στις 12/4.
Παρατήρηση 1η: Ο κ.Σαββίδης είναι, απ’ όσο φάνηκε, πολύ ειλικρινής. Είναι, για την ακρίβεια του λόγου, ένας ειλικρινής καπιταλιστής. Μέσα σε λίγες προτάσεις εξέφρασε με σαφήνεια το πνεύμα της τάξης που εκπροσωπεί- πρόκειται για την κυρίαρχη λογική της αστικής τάξης. Το έθεσε από την πρώτη του κιόλας πρόταση: η πραγματικότητα λέει ότι υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί.
Πρόκειται για τον αξιωματικό εκείνο λόγο- το λόγο της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας- που θεωρεί δεδομένο, σαν φυσικό νόμο, την ύπαρξη πλούσιων και φτωχών. Ο ίδιος αυτός αξιωματικός λόγος δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση: Οι πλούσιοι είναι πλούσιοι και οι φτωχοί είναι φτωχοί, δεν υπάρχει «γιατί» και «πως». Όποιος ψάχνει τα αίτια που γεννούν τη φτώχεια και τον τρόπο που παράγεται ο πλούτος είναι «εκτός πραγματικότητας», είναι «ουτοπιστής» και «αιθεροβάμων».
Στο πλαίσιο αυτού του αντεπιστημονικού «αξιώματος» βασίζει μεγάλο μέρος της ιδεολογικής της κυριαρχίας η αστική τάξη. Στο πλαίσιο αυτό διεξάγεται, με πλήρως άνισους όρους ασφαλώς, ο πολιτικός αγώνας των κομμουνιστών σήμερα.
Παρατήρηση 2η: Ο κ.Σαββίδης μας καλεί να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι «πόσο προστατευμένοι είναι οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις» του. Εδώ συναντάμε άλλο ένα ατράνταχτο επιχείρημα που συχνά (ειδικά τα τελευταία χρόνια) εκστομίζεται από τους θιασώτες και απολογητές του Καπιταλισμού. Είναι το επιχείρημα που λέει «δεν είναι όλοι οι καπιταλιστές κακοί, υπάρχουν και καλοί καπιταλιστές». Όσο κι’ αν προσπαθήσαμε να… συγκινηθούμε δεν μας βγήκε.
Το γεγονός ότι ο καπιταλιστής («καλός», «κακός» η όπως αλλιώς θέλετε πείτε τον) απομυζά υπεραξία από τη δουλειά του εργαζόμενου είναι προφανώς μια μικρή λεπτομέρεια. Όπως ασήμαντη λεπτομέρεια είναι το επίσης γεγονός ότι το Κεφάλαιο (είτε «καλό», είτε «κακό», κλπ) στήνει επιχειρήσεις στους τομείς που βγάζει γρήγορο και εύκολο κέρδος, κάνει εξαγωγές κεφαλαίου όπου βρει πάμφθηνο εργατικό δυναμικό και εργασιακές σχέσεις λάστιχο.
Το «πόσο προστατευμένοι είναι οι εργαζόμενοι» στις καπιταλιστές επιχειρήσεις θυμίζει το παραμύθι της προστασίας των προβάτων από το λύκο. Όσο ένας λύκος θα προστατεύσει την στάνη, άλλο τόσο ο καπιταλιστής θα προστατεύσει αυτούς την εργασία των οποίων εκμεταλλεύεται.
Παρατήρηση 3η: Ο κ.Ιβάν Σαββίδης, που «προέρχεται από την Σοβιετική Ένωση» όπως τόνισε, γνωρίζει σίγουρα πολύ καλά τα αποτελέσματα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και όσα ακολούθησαν των αντεπαναστατικών ανατροπών του 1989-1991. Ο ίδιος, άλλωστε, γιγαντώθηκε ως επιχειρηματίας στα χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, ενώ υπήρξε για ένα διάστημα και βουλευτής του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία» του Βλ.Πούτιν.
Ως εκ τούτου- και μιάς και μπορεί να κάνει «διαλέξεις ωρών για τα εργασιακά δικαιώματα»– είναι σε θέση να μας ενημερώσει για τη διάλυση εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών, το πλιάτσικο ενάντια στον κοινωνικό πλούτο που η κυβέρνηση Γιέλτσιν παρέδωσε σε ολιγάρχες και επιχειρηματικά κοράκια, τη γιγάντωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την ακραία φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, την κάθετη πτώση του προσδόκιμου ζωής, την αναζωπύρωση εθνικιστικών εχθροπραξιών κλπ.
Την πολιτική Γιέλτσιν ακολούθησε- και ακολουθεί- το πολιτικό του «τέκνο» και προσωπικός φίλος του κ.Σαββίδη, ο νυν πρόεδρος Πούτιν. «Το κυρίαρχο καθεστώς», αναφέρει σε παλαιότερη του ανακοίνωση το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας-Κόμμα των Κομμουνιστών της Ρωσίας (ΚΕΚΡ-ΚΚΡ), «συνεχίζει τη γιελτσινική πολιτική των αντικοινωνικών, ριζοσπαστικο-φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων σε πιο σκληρή μορφή».
Είναι βέβαιο ότι ο Ιβάν Σαββίδης γνωρίζει πιο καλά απ’ τον καθένα ότι στην σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, όπου το 2014 υπήρχαν 110 άνθρωποι με περιουσία 320 δισεκατομμυρίων δολαρίων, οι εργαζόμενες γυναίκες αμείβονται κατά 30% λιγότερο σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους τους. Να θυμήσουμε ότι στην σημερινή Ρωσία, των 28 επιχειρηματικών ομίλων που φιγουράρουν στη λίστα του Forbes με τα ισχυρότερα μονοπώλια παγκοσμίως, περισσότερα από 22 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην ίδια χώρα, της ελεύθερης οικονομίας του κ.Πούτιν, περίπου 5 εκατομμύρια άνθρωποι (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) είναι άστεγοι, κοιμούνται στους δρόμους της Μόσχας και των άλλων πόλεων.

«Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;».
– Αλμέϊντα Γκαρέτ, πορτογάλος ποιητής (1799-1854).

Παρατήρηση 4η: Ο κ.Σαββίδης είπε πως «πρέπει να παρακαλάμε τους επενδυτές να έρθουν» και πως αν είμαστε κατά των επενδύσεων να στραφούμε στο Μαρξ. Τα «παρακάλια» προς τους επενδυτές τα αφήνουμε για την «κυβέρνηση της Αριστεράς» του κ.Τσίπρα η οποία, ούτως ή άλλως, αναζητά επενδυτές και ιδιωτικό κεφάλαιο σε κάθε ευκαιρία. Πως αλλιώς θα ξεπουλήσει λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσιες υποδομές και ότι άλλο έμεινε όρθιο στους επιχειρηματίες;
Βέβαια, αυτό που ίσως δε γνωρίζει, ή δεν θυμάται, ο Ιβάν Σαββίδης είναι ότι τους (περιζήτητους) «επενδυτές» η χώρα τους έζησε. Τους έζησε την δεκαετία του  ’90, πριν και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν σε διάστημα 17 ετών (1990-2007) τα κέρδη των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 28 φορές. Την ίδια περίοδο που η Ελλάδα «άνθιζε» ως επενδυτικός παράδεισος και οι επιχειρηματικοί όμιλοι κερδοφορούσαν, η αύξηση του κατώτατου μισθού του μέσου εργάτη ήταν μόλις 1%.
Οι «επενδυτές», λοιπόν – που κάποιοι αρέσκονται να τους παρουσιάζουν ως σωτήρες- δεν είναι τίποτα περισσότερο από κεφαλαιοκράτες. Δηλαδή αυτοί, που για να πλουτίσουν και να αυγατίσουν τα κέρδη τους, πρέπει ένας αριθμός ανθρώπων να καταδικαστεί σε αθλιότητα, σε άνιση και επισφαλή εργασία, σε εξαχρείωση, σε σύγχρονη μισθωτή σκλαβιά.
Επομένως, για να τελειώνουμε, στον κ.Σαββίδη– και στον κάθε «κ.Σαββίδη», στον κάθε επίδοξο επενδυτή και στην «ιδεολογία» του κέρδους που εκπροσωπεί, απαντούμε με Μαρξ: «το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους» .

Οι Ιταλοί μετανάστες εργάτες

Οι Ιταλοί μετανάστες εργάτες Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι κατηγορούνται ότι σκότωσαν δύο υπαλλήλους, κατά τη διάρκεια ληστείας ενός καταστήματος υποδημάτων στη Μασαχουσέτη.

Η κατηγορία ήταν σκηνοθετημένη και στόχο είχε να πλήξει το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ, στο οποίο οι δύο πρωτοστατούσαν. Την περίοδο που συνελήφθησαν οι Σάκο και Βαντσέτι ο αντικομμουνισμός στην Αμερική ήταν πλατιά εξαπλωμένος. Για την άρχουσα τάξη είχε καταντήσει σχεδόν εμμονή. Κάτι τέτοιο δεν ήταν αδικαιολόγητο, αφού τρία χρόνια πριν, η νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία είχε δώσει άλλη τροπή στην παγκόσμια ταξική πάλη.

Πολλές χώρες της Ευρώπης βρίσκονταν σε επαναστατική κατάσταση και η εντύπωση πως η ανθρωπότητα είχε μπει στην εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων ήταν διάχυτη. Ετσι η αμερικανική ιθύνουσα τάξη δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό της καταπνίγοντας το επαναστατικό κίνημα πριν εκείνο την απειλήσει. Για την ακρίβεια καταδίωκε οτιδήποτε θεωρούσε επαναστατικό χωρίς να εξετάζει ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, τάσεις και χρώματα στις τάξεις των εργατών.

Στο 4ο Συνέδριό της, το Δεκέμβρη του 1922, η Κομμουνιστική Διεθνής πήρε μια απόφαση «Για βοήθεια στα θύματα της καπιταλιστικής καταπίεσης», που συμπεριελάμβανε και την υπόθεση Σάκο και Βαντσέτι: «Η επίθεση του καπιταλισμού σε όλες τις αστικές χώρες οδηγεί στην αύξηση του αριθμού των κομμουνιστών και των ακομμάτιστων εργατών που αγωνίζονται εναντίον του καπιταλισμού και στενάζουν στα μπουντρούμια. Το 4ο Συνέδριο ζητάει από όλα τα κομμουνιστικά Κόμματα να δημιουργήσουν μια οργάνωση, που σκοπό θα έχει να βοηθήσει υλικά και ηθικά τους φυλακισμένους του καπιταλισμού και χαιρετίζει την πρωτοβουλία των οργανώσεων των παλιών Ρώσων μπολσεβίκων που άρχισαν να δημιουργούν μια διεθνή ένωση τέτοιου είδους οργανώσεων». Ετσι, χάρη στη «Διεθνή Εργατική Βοήθεια», θα οργανωθεί ένα τεράστιο κίνημα συμπαράστασης στους Σάκο και Βαντσέτι, το οποίο εκδηλώθηκε και στην Ελλάδα.

Όταν στις 22/8/1927 οι Σάκο και Βαντσέτι θα εκτελούνταν, το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη έγραφε: «ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΘΗ - Ο ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ Ο ΒΑΝΖΕΤΤΙ ΕΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΣΑΝ ΧΘΕΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ - ΑΝΤΙΚΡΥΣΑΝ ΜΕ ΚΑΤΑΠΛΗΣΣΟΥΣΑΝ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ - ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΕΙΣ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ - ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ».

Επικίνδυνες εξελίξεις

Επικίνδυνες εξελίξεις

Για τέταρτη μέρα στη σειρά συνεχίστηκαν, χτες, οι τουρκικές υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, υπό τα βλέμματα, μάλιστα, των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, που αναπτύχθηκαν στο Αιγαίο αξιοποιώντας το ζήτημα διαχείρισης του Προσφυγικού, με κύρια όμως αποστολή τον έλεγχο του θαλάσσιου διαδρόμου απ' το νότιο Αιγαίο μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, επιτηρώντας τις αντίστοιχες κινήσεις των ρωσικών πλοίων με κατεύθυνση τη Συρία. Πρόκειται, δηλαδή, για μια στρατιωτική παρουσία και δράση, με τη στήριξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εντάσσεται στους κλιμακούμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.
Ολα αυτά, ενώ εντείνονται οι προσπάθειες της εγχώριας αστικής τάξης για γεωστρατηγική της αναβάθμιση μέσα από βαθύτερη εμπλοκή - με πρόσχημα την «τρομοκρατία» και το Προσφυγικό - στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Προσπάθειες που αποτυπώθηκαν και σε συνέδριο που έγινε μεσοβδόμαδα στην Αθήνα, με συνδιοργανωτή το Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, υπό την αιγίδα του υπουργείου Αμυνας, και θέμα τη θέση της χώρας «στο επίκεντρο γεωπολιτικών εξελίξεων και προσφυγικών ροών».
Ξεκαθαρίστηκε εκεί ότι η εγχώρια αστική τάξη έχει γεωστρατηγικές προτεραιότητες σε 4 περιοχές: Ευρώπη, Βαλκάνια, Εύξεινο Πόντο και Ανατολική Μεσόγειο. 'Η, όπως είπε στο ίδιο συνέδριο ο υπουργός Αμυνας της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία χώνεται ως τα μπούνια στους τέτοιους επικίνδυνους για το λαό σχεδιασμούς, σε όφελος των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων: «Η Ελλάδα (...) θα συνεργαστεί (...) προκειμένου να ενισχυθεί η απόφαση του ΝΑΤΟ για τη δημιουργία μιας υπηρεσίας πληροφοριών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα θα αποτελέσει την πρώτη χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ που δημιουργεί αυτή τη στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών» προς έλεγχο των προσφυγικών ροών και των τζιχαντιστών.
Βγάζοντας, εξάλλου, στο ιμπεριαλιστικό παζάρι ως «ατού» του κεφαλαίου τη γεωστρατηγική θέση της χώρας, είπε: «Η Ελλάδα αποτελεί μία από τις κομβικές θέσεις στο διεθνή γεωπολιτικό χώρο. Μεταξύ άλλων, δεσπόζει στο κρίσιμο γεωσύστημα της Ανατολικής Μεσογείου που ενώνει το Δυτικό Κόσμο με το ενεργειακό κέντρο του κόσμου, τη Μέση Ανατολή». Εκεί ακριβώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διεκδικεί να έχει η Σούδα ρόλο «επίκεντρου» στους ΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. 'Η, όπως είπε ο υπουργός, «η κύρια βάση του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σούδα, που τους επόμενους μήνες θα ενισχυθεί και παραπέρα, κι αυτό που ζητάμε από τους συμμάχους είναι η Σούδα να είναι το επίκεντρο του πλέγματος ασφαλείας στην περιοχή από τη Σικελία ως την Ανατολική Μεσόγειο».
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι αντίστοιχα «ατού» προβάλλει και η τουρκική αστική τάξη: Τη γεωστρατηγική της θέση, τις βάσεις της, την πρεμούρα της να παίξει ενεργά στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και, βεβαίως, τη σημαντική στρατιωτική της δύναμη. Οπότε οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται και παραπέρα, με κίνδυνο τις «λαϊκές συμφορές στον καιρό της "ειρηνικής" κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης», όπως έλεγε ο Λένιν, να ακολουθήσουν κι άλλοι κίνδυνοι, ως πιο ξεκάθαρα κτηνώδεις τρόποι επίλυσης των ενδοαστικών διαφορών.
Σε κάθε περίπτωση, με όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στο Αιγαίο, γίνονται σκόνη τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και συνολικά της εγχώριας αστικής τάξης ότι η παρουσία εδώ του ΝΑΤΟ βοηθά και εγγυάται τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Κάθε άλλο. Εμπλέκει το λαό ακόμα βαθύτερα σε μια επικίνδυνη δίνη, με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα σε βάρος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων. Χρέος του λαού είναι να συνειδητοποιήσει ότι η αντιλαϊκή επίθεση και η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια είναι όψεις του ίδιου νομίσματος εξυπηρέτησης των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων του κεφαλαίου. Γι' αυτό πρέπει να δυναμώσει την πάλη του ενάντια στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του, με προοπτική ο ίδιος να πάρει την εξουσία και να αποδεσμεύσει τη χώρα και το λαό από ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Με αφορμή μια ανακοίνωση...

Με αφορμή μια ανακοίνωση...

«

Η κυβέρνηση της Αριστεράς αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση (που δε δημιούργησε αυτή) και με την πιο οξεία προσφυγική κρίση (αποτέλεσμα ιμπεριαλιστικών πολέμων) που καλείται - σχεδόν μόνη - να αντιμετωπίσει, κατόρθωσε (...) να διασώσει εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, να προσφέρει περίθαλψη και φιλοξενία με ανθρώπινες συνθήκες, όταν τα σύνορα παραμένουν κλειστά και απουσιάζουν οι αναγκαίοι πόροι, να προχωρήσει στην καταγραφή των προσφύγων, να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του κρατικού μηχανισμού και να αξιοποιήσει ανεξάρτητα κινήματα και αλληλέγγυους πολίτες, να δίνει τη μάχη στην ΕΕ, σε διεθνή φόρουμ, σε διεθνείς και πολυμερείς συναντήσεις κορυφής και να χτίζει συμμαχίες που συνδράμουν στην επίλυση του προσφυγικού ζητήματος, να συζητά και να πετυχαίνει το άνοιγμα της συζήτησης του Δουβλίνο 2, να αξιοποιεί κάθε διεθνή προσωπικότητα όπως Ρεντγκρέιβ, Τζολί, Πάπας, Πατριάρχης...».

Τάδε έφη η δημοτική παράταξη του Χαϊδαρίου του ΣΥΡΙΖΑ στην, ομολογουμένως, φιλότιμη και αποκαλυπτική προσπάθεια να στηρίξει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για να μη λείπει και ο αναγκαίος αντικομμουνισμός από την όλη «σούπα», ας διαβαστεί και το παρακάτω απόσπασμα. Επειδή η δημοτική αρχή Χαϊδαρίου κατήγγειλε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τις ευθύνες της για τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το καλωσόρισμα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, τη συνδιαλλαγή και τα παζάρια με την ΕΕ και τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ αποφαίνεται: «... η Δημοτική Αρχή ξεπερνά κάθε προηγούμενο εαυτό της, κατεβαίνει στο έσχατο σκαλοπάτι βόρβορου λόγου και συναγωνίζεται επάξια τις (ευτυχώς λίγες) μαύρες σελίδες και τα κορυφαία "εγκληματικά λάθη" του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα, που - εκ των υστέρων - έχει καταδικάσει και η ηγεσία του ΚΚΕ...».

Τι να πει πράγματι κανείς; Θα αρκούσε, πιθανά, να πούμε άβυσσος η ψυχή του οπορτουνιστή, ή απλώς το παραλήρημα ενός ΣΥΡΙΖΑίου... Επειδή, όμως, τα πράγματα είναι σοβαρά, αξίζει να προσθέσουμε και τα εξής: Πάει πολύ η κυβέρνηση που πανηγυρίζει για το 3ο μνημόνιο που υπέγραψε, που μπλέκει τη χώρα σε επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά παζάρια και ανταγωνισμούς, που απεργάζεται με την ΕΕ και τα υπόλοιπα «ευαγή ιδρύματα» το πώς θα κάνει το βίο αβίωτο του λαού μας, να εγκαλεί τους κομμουνιστές. Ας παραμείνουν στα φόρουμ και στις συνεδρίες τους με τους συμμάχους τους. Το ΚΚΕ θα βρίσκεται στην άλλη όχθη του ποταμού, με τους εργάτες, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τη φτωχολογιά.

Η δε δημοτική αρχή Χαϊδαρίου, όπως κάνει από την πρώτη στιγμή, θα αποκαλύπτει και τις αιτίες της προσφυγιάς όπως και τις τεράστιες ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης. Αλλά και τον καλύτερο εαυτό της θα καταθέτει τώρα στο κέντρο φιλοξενίας στον Σκαραμαγκά, απαιτώντας και διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες για τους πρόσφυγες, δείχνοντας καθημερινή έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη και ανθρωπιά.

Οσον αφορά τα περί Ιστορίας και λαθών του ΚΚΕ είναι τόσο χιλιοειπωμένο το παραμύθι που δεν κάνει πλέον ούτε για μικρά παιδιά. Αλλά, αν θέλουν περισσότερα να μάθουν οι ΣΥΡΙΣΑίοι του Χαϊδαρίου μπορούν να πάνε στο Δαφνί Χαϊδαρίου όπου σε μια σεμνή πλάκα αναγράφεται πως εδώ πέθανε o Nίκoς Πλουμπίδης φωνάζοντας «Ζήτω το ΚΚΕ»! Αν δεν τους φτάνει αυτό, μπορούν να πάνε λίγο πιο πάνω στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, όπου στο «Μπλοκ 15» 200 κομμουνιστές ξεκίνησαν το 1944 το «ταξίδι» τους για το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αυτά για την ώρα. Αν το επιθυμούν, μπορούμε να επανέλθουμε...

Δ.

Ο αγώνας των εργαζομένων στην «Ηλεκτρονική»

Ο αγώνας των εργαζομένων στην «Ηλεκτρονική»

Ούτε 24 ώρες δεν πέρασαν από την ανακοίνωση ότι πτώχευσε η «Ηλεκτρονική» και ήδη γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά. Αλλα για να θολώσουν τα νερά ως προς τις πραγματικές αιτίες ενός ακόμα «λουκέτου», άλλα για να βγάλουν λάδι την εργοδοσία και άλλα για να αθωώσουν την κυβέρνηση και την πολιτική που υπηρετεί. Ας δούμε, για παράδειγμα, την ανακοίνωση που εξέδωσε το τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Σ' αυτήν «καταγγέλλει την απαράδεκτη ενέργεια της διοίκησης της εταιρείας να προχωρήσει εν κρυπτώ και χωρίς καμία διαβούλευση με τους εργαζόμενους σε πτώχευση της επιχείρησης, πετώντας ουσιαστικά στο δρόμο 450 εργαζόμενους». Ο ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει το πρόβλημα στον τρόπο που μεθοδεύτηκε το «λουκέτο», καταλογίζοντας στην εργοδοσία «μπαμπεσιά» στη στάση της απέναντι στους εργαζόμενους. Διαμαρτύρεται μόνο επειδή ο εργοδότης τούς αιφνιδίασε και δεν διαβουλεύτηκε μαζί τους.

***

Αραγε, τι θα τους έλεγε στη διαβούλευση; Μήπως να χαρίσουν έναν ακόμα μισθό για να σωθεί η επιχείρηση, όπως έκανε παλιότερα; Μήπως θα τους ζητούσε να αποδεχτούν νέες απολύσεις ή και μειώσεις μισθών, για να παρατείνει η εταιρεία την παρουσία της στον ανταγωνισμό; 'Η μήπως για να τους πείσει να παραιτηθούν εκ των προτέρων από τις αποζημιώσεις τους, προκειμένου με λιγότερα εμπόδια και υποχρεώσεις να κλείσει τελικά τα εναπομείναντα μαγαζιά; Και τι απ' όλα αυτά υπονοεί ότι πρέπει να γίνουν για να επαναλειτουργήσει η επιχείρηση «σε συνεργασία με τους εργαζόμενους», όπως ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Εν κατακλείδι, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα «στη βελτίωση και διεύρυνση του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου για την αυτοδιαχείριση πτωχευμένων επιχειρήσεων, ώστε να διευκολύνονται πιθανές συνεργατικές πρωτοβουλίες των εργαζομένων της υπό πτώχευση επιχείρησης». Κατ' αρχάς, αν ήθελε η κυβέρνηση να βοηθήσει ουσιαστικά τους εργαζόμενους, το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να υποχρεώσει την εργοδοσία να τους δώσει το χαρτί της απόλυσης και τις αποζημιώσεις, για να μπορέσουν να πάρουν κι αυτό το πενιχρό επίδομα ανεργίας.

***

Αντ' αυτού, το υπουργείο Εργασίας τούς συστήνει να προσφύγουν στα δικαστήρια για να πάρουν τις αποζημιώσεις τους και υπόσχεται να τους εντάξει σε κακοπληρωμένα προγράμματα κατάρτισης, όπως αυτά στα οποία ξεροσταλιάζουν οι απολυμένοι άλλων πτωχευμένων επιχειρήσεων, οι οποίοι, εκτός όλων των άλλων, ακόμα περιμένουν να δουν τις αποζημιώσεις τους. Από πάνω, ετοιμάζει και νόμο για την «κοινωνική οικονομία», κοροϊδεύοντας ωμά τους ανέργους ότι θα σωθούν αν γίνουν οι ίδιοι επιχειρηματίες... Κυβέρνηση και εργοδοσία βρίσκονται στην ίδια όχθη, απέναντι από αυτήν των εργαζομένων. Αυτό αφορά και εκείνους που προσπαθούν να χρεώσουν το «λουκέτο» σε μια «κακή» κυβέρνηση, που με την πολιτική της δεν βοηθάει τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, για να βγάλουν με αυτόν τον τρόπο λάδι μια «καλή» τάχα εργοδοσία. Να αθωώσουν, δηλαδή, συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το καπιταλιστικό κέρδος, που είναι και το μοναδικό κριτήριο για το πότε και πού θα γίνει μια επένδυση, αν και πότε θα κλείσει μια επιχείρηση, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, που ο ανταγωνισμός καταπίνει τα πιο αδύναμα ψάρια και ενισχύει τα μεγαλύτερα και πιο ανθεκτικά. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης ενισχύθηκε η τάση της συγκέντρωσης και στον κλάδο του Εμπορίου.

***

Αυτό το σύστημα υπηρετούν με την πολιτική τους όλες οι κυβερνήσεις και αυτό φαίνεται από το σύνολο της νομοθεσίας με την οποία προστατεύουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, σε αντίθεση με τα δικαιώματα των εργαζομένων, που γίνονται βορά στα καπιταλιστικά συμφέροντα. Απ' αυτήν τη σκοπιά, ο αγώνας που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι στην «Ηλεκτρονική», για να αποσπάσουν και τα πιο στοιχειώδη, είναι μακρύς, επειδή ακριβώς ο αντίπαλος στέκεται απέναντί τους με ταξική σκληρότητα. Η έκβαση αυτού του αγώνα θα κριθεί από το κατά πόσον θα τον δώσουν με ταξική συνέπεια, χωρίς συμβιβασμούς και μοιρολατρία, συσπειρωμένοι στο κλαδικό τους σωματείο και στην Επιτροπή Αγώνα, με την αλληλεγγύη των εργαζομένων από άλλους κλάδους, βάζοντας στην άκρη εκείνους που τους καλούν σε συμφιλίωση με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και την πολιτική της. Ενα αποφασιστικό πρώτο βήμα σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι η συμμετοχή τους στη μάχη, για να έχει επιτυχία η 48ωρη γενική απεργία.

Τουρκικές υπερπτήσεις για 4η συνεχή μέρα υπό το βλέμμα του ΝΑΤΟ

Τουρκικές υπερπτήσεις για 4η συνεχή μέρα υπό το βλέμμα του ΝΑΤΟ

Συνεχίζεται η ένταση με την ιμπεριαλιστική δράση σε εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή

ΓΕΑ

Για τέταρτη μέρα στη σειρά συνεχίστηκαν, χτες, οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, οι υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, υπό τα βλέμματα, μάλιστα, των δυνάμεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που έχουν κληθεί στην Ελλάδα από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δηλαδή της αρμάδας της λυκοσυμμαχίας, SNMG2, που αναπτύχθηκε στο Αιγαίο τάχα για το Προσφυγικό.
Συγκεκριμένα, μετά τις υπερπτήσεις τις προηγούμενες τρεις μέρες πάνω από Λέσβο, Χίο, Οινούσσες και την παρακείμενη νησίδα Παναγιά, χτες, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ, «ένα ζεύγος τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών, F-16, εισήλθε στις 11.32 στο FIR Αθηνών μεταξύ ν. Λέσβου και ν. Χίου και πραγματοποίησε τις ακόλουθες υπερπτήσεις: Την 11.33, άνωθεν ν. Οινουσσών, στα 22.000 πόδια. Την 11.41, άνωθεν ν. Παναγιά, στα 26.000 πόδια. Την 11.46, άνωθεν ν. Παναγιά, στα 26.000 πόδια. Την 11.50, άνωθεν ν. Παναγιά, στα 25.500 πόδια. Την 11.53 άνωθεν ν. Παναγιά στα 26.000 πόδια. Την 12.19 άνωθεν ν. Οινουσσών στα 34.000 πόδια. Ο ανωτέρω σχηματισμός εξήλθε του FIR Αθηνών στις 12.20 βορείως ν. Χίου. Τα τουρκικά αεροσκάφη αναγνωρίστηκαν και αναχαιτίστηκαν σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες και κατά πάγια πρακτική».
Και τα δύο τουρκικά αεροσκάφη ήταν οπλισμένα, στην πρώτη, δε, υπέρπτηση υπήρξε και εμπλοκή με ζεύγος «Μ-2000» της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Συνολικά, χτες, καταγράφηκαν 31 παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από πλευράς της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Σημειωτέον, όλα αυτά γίνονται ενώ στο Αιγαίο έχει αναπτυχθεί η ΝΑΤΟική δύναμη SNMG2 με πρόσχημα τη διαχείριση του Προσφυγικού, και ειδικά κοντά στις Οινούσσες πλέει η VAN AMSTEL, ολλανδική φρεγάτα, ενταγμένη στη ΝΑΤΟική αρμάδα.

Ερμηνείες και στρατιωτικές ασκήσεις ετοιμότητας

Από ελληνικής πλευράς υπάρχουν μια σειρά ερμηνειών για τη στάση της Αγκυρας. Από πλευράς Μεγάρου Μαξίμου διαχέεται η εξής ερμηνεία: Με πάτημα τη διαχείριση του Προσφυγικού, τον περιορισμό των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη, η Αγκυρα ξέρει ότι είναι «από πάνω» και πιέζει την ΕΕ για να αποσπάσει κι άλλα (κονδύλια, άνοιγμα και νέων κεφαλαίων στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις ή ό,τι άλλο), με βασικό μοχλό, σε αυτήν τη φάση, την πίεση που ασκεί στο Αιγαίο και την Ελλάδα ως κράτος - μέλος της ΕΕ.
Από πλευράς ΓΕΕΘΑ: Αναλύονται όλα τα ενδεχόμενα. Από το νομικό καθεστώς κυριαρχίας του συμπλέγματος των Οινουσσών που αμφισβητεί η Αγκυρα - όπως και της κυριαρχίας σε άλλα νησιά του Αιγαίου - έως το γεγονός ότι νοτίως του λιμένα του Τσεσμέ στη χερσόνησο της Ερυθραίας, κοντά στις Οινούσσες, είναι σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή αποβατική άσκηση των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, και πιθανόν οι τέτοιες παραβιάσεις ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, και οι υπερπτήσεις, να εντάσσονται στο σενάριο της τέτοιας άσκησης.
Από πλευράς υπουργείου Εξωτερικών:Η Αγκυρα κάνει εξαγωγή στο Αιγαίο της κρίσης που υφίσταται, έχοντας να αντιμετωπίσει δύο πολέμους στα εξωτερικά σύνορά της (με Ρωσία και Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ) και δύο στο εσωτερικό της (με Κούρδους της Τουρκίας, και την αντίθεση μεταξύ των καστών στρατιωτικών - κοσμικών από τη μια, και ισλαμιστών από την άλλη). Σε κάθε περίπτωση, από πλευράς ελληνικού ΥΠΕΞ τονίζεται ότι έχουν γίνει «αυστηρά διαβήματα» στην Αγκυρα, λόγω των υπερπτήσεων, αλλά, σύμφωνα με ανώτατες κυβερνητικές πηγές, τουλάχιστον μέχρι χτες, δεν είχε δοθεί απάντηση...
Σημειωτέον, από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης επιχειρήθηκε να δοθεί απάντηση στην τουρκική προκλητικότητα με «ενεργοποίηση τμήματος της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης "Δ" βορείου τομέα καθώς και αεράμυνας περιοχής Χίου - Οινουσσών», στο πλαίσιο της άσκησης ετοιμότητας «ΠΥΡΠΟΛΗΤΗΣ 1/16».
Η Δύναμη «Δ» είναι διακλαδική δύναμη, στο πλαίσιο της οποίας ανάλογα με τις περιστάσεις και τις ανάγκες ενεργοποιούνται διαφορετικοί κλάδοι των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά αξιόπιστες πηγές, χτες ενεργοποιήθηκαν Στρατός Ξηράς και Πολεμική Αεροπορία ως εξής: Στα ελληνοσκοπιανά σύνορα αναπτύχθηκαν - με τη συνδρομή ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού που σηκώθηκαν από το Στεφανοβίκειο Βόλου - δυνάμεις της 71 Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας που έχει έδρα τη Νέα Σάντα Κιλκίς. Ταυτόχρονα, ενεργοποιήθηκαν τα συστήματα αεράμυνας σε Χίο και Οινούσσες, «σκανάροντας» - στην «αργκό» των Ενόπλων Δυνάμεων - ό,τι πετούσε προς Ελλάδα από μεριάς Τουρκίας.