To KKE και το ΚΕΚΡ για τον ιμπεριαλισμό

 To KKE και το ΚΕΚΡ για τον ιμπεριαλισμό

Προτού περάσει πάλι ενάμισι εξάμηνο, για να γίνει είδηση, η ΕφΣυν θα έπρεπε να ξέρει και να ενημερώσει έγκαιρα το ευαισθητοποιημένο σε υψηλής ποιότητας κουκουεδολογίες κοινό της για το νέο τεύχος της διεθνούς Κομεπ και τη συνέχεια της «σφοδρής και οξυμένης» ιδεολογικής σύγκρουσης μεταξύ του ΚΚΕ και του ΚΕΚΡ, όπως αυτή αποτυπώνεται στις παρατηρήσεις της κάθε πλευράς πάνω στο άρθρο της άλλης. Οι οποίες παρουσιάζουν βέβαια πρωτογενώς ενδιαφέρον, για την ιδεολογική διαπάλη και συζήτηση που διεξάγεται ανοιχτά στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, κι όχι για το όποιο λαβράκι νομίζει ότι έχει βγάλει ο κάθε αμερόληπτος κι αντικειμενικός συντάκτης.

Παρακάτω ακολουθούν οι παρατηρήσεις της συντακτικής ομάδας της επιθεώρησης του ΚΕΚΡ πάνω στο άρθρο του Μάκη Παπαδόπουλου για τις «ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τη στάση των κομμουνιστών». Κι οι παρατηρήσεις του ΚΚΕ πάνω στο άρθρο της ΚΕ του ΚΕΚΡ για τη «λενινιστική προσέγγιση στην ανάλυση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και την αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, για την επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής πάλης στις συνθήκες της σύγχρονης Ρωσίας».

Η αντιγραφή κι αναδημοσίευση των παρατηρήσεων εδώ έχει ως στόχο να κεντρίσει το ενδιαφέρον του σφου αναγνώστη και να τον προτρέψει να πάρει και να μελετήσει το νέο τεύχος (και άλλα παλιότερα) της διεθνούς Κομεπ, για να σχηματίσει μια σφαιρική εικόνα για τη διαπάλη και την ουσία της.

Σχόλιο του ΚΕΚΡ για το άρθρο του ΚΚΕ «ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η στάση των κομμουνιστών».

Το άρθρο του συντρόφου Μάκη Παπαδόπουλου είναι επίκαιρο, ενδιαφέρον και πλόυσιο σε παρουσίαση γεγονότων κι επιχειρημάτων. Γενικότερα πληροί τις απαιτήσεις των άρθρων του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» και είμαστε ικανοποιημένοι που στο τελικό κείμενο του άρθρου λαμβάνονται υπόψη όλες σχεδόν οι προτάσεις και οι παρατηρήσεις μας.

Δυστυχώς το άρθρο παρά τις αλλαγές, δεν είναι απαλλαγμένο από ορισμένα μειονεκτήματα.

Πρώτον, κατά την άποψή μας, δε δίνεται με αρκετή σαφήνεια η διατυπωμένη θεμελιώδης λενινιστική θέση ότι στον ιμπεριαλισμό μια χούφτα μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις κλέβουν τις υπόλοιπες χώρες και πως διεξάγεται μια συνεχής πάλη για την ανακατανομή του κόσμου μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών αρπακτικών. Η θέση για την ανισόμετρη ανάπτυξη στον ιμπεριαλισμό παρουσιάζεται στο άρθρο απολύτως σωστά, αλλά δεν οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα.

Δεύτερο, δε λαμβάνεται υπόψη η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών που ακολουθούν μια φασιστική πολιτική, στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, και σε εκείνα τα καπιταλιστικά κράτη που διατηρούν την αστικοδημοκρατική μορφή της δικτατορίας της αστικής τάξης.

Η σύνταξη του περιοδικού «Σαβιέτσκι Σαγιούζ»

Παρατηρήσεις του ΚΚΕ στο άρθρο του ΚΕΚΡ

Παίρνοντας υπόψη τη συνθετότητα των θεμάτων που αναλύονται στο 60 τεύχος της ΔΚΕ και προκειμένου να αναπτυχθεί παραπέρα η ανταλλαγή απόψεων, θέλουμε να αξιοποιήσουμε το «βήμα διαλόγου» και να εκφράσουμε σύντομα ορισμένες διαφορετικές προσεγγίσεις με το άρθρο του ΚΕΚΡ.

Συγκεκριμένα:

1. Το ζήτημα της εξάρτησης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών στο σύγχρονο κόσμο

Ο ιμπεριαλισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται με όλα τα χαρακτηριστικά με τα οποία τον περιγράφει στο έργο του ο Λένιν, κι όχι ως μια επιθετική εξωτερική πολιτική.

Στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπου περίπου 200 κράτη έχουν «πολιτική ανεξαρτησία», δεν είναι δηλαδή στην κατάσταση των αποικιών όπως συνέβαινε έως το 19^ο αιώνα, έχει διαμορφωθεί ένα καθεστώς ανισότιμης αλληλεξάρτησης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που μοιάζει με μια ιμπεριαλιστική «πυραμίδα», όπου κάθε καπιταλιστικό κράτος καταλαμβάνει τη δική του θέση, στη βάση της ισχύος του (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής). Η θέση των κρατών μεταβάλλεται λόγω της επίδρασης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης.

Οι κομμουνιστές, κατά την εκτίμησή μας, πρέπει να αγωνίζονται για την ανατροπή της αστικής εξουσίας κι έτσι της διάρρηξης των σχέσεων της ανισότιμης αλληλεξάρτησης, κι όχι βέβαια για να επιτευχθεί «ισότητα» μέσα στο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού ή για να αναβαθμιστεί η θέση της χώρας (δηλαδή της αστικής τάξης) στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Σχετικά με την ΕΕ, υπενθυμίζουμε ότι είναι μια καπιταλιστική ενοποίηση χωρών της Ευρώπης, που συγκροτήθηκε με την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων στις χώρες αυτές και για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Σαφώς Γερμανία και Γαλλία, ως ισχυρότερες χώρες στην ΕΕ, έχουν ηγεμονικό ρόλο σε αυτήν, αλλά για τα αντιλαϊκά μέτρα και την ιμπεριαλιστική πολιτική της ευθύνονται οι αστικές τάξεις όλων των χωρών που συμμετέχουν σε αυτή, στο μέτρο της ισχύος τους.

2. Το ζήτημα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι σε αστικές κυβερνήσεις

Στο άρθρο σε διάφορα σημεία εκφράζεται θετική αντιμετώπιση μιας σειράς αστικών κυβερνήσεων. Κατά την άποψή μας, το κριτήριο θα πρέπει να είναι στα χέρια ποιας τάξης βρίσκεται.

Σχετικά με την πάλη κατά του φασισμού, το ΚΚΕ σημειώνει ότι αυτή δεν μπορεί να διεξαχθεί νικηφόρα για το λαό, κάτω από τη σημαία της αστικής δημοκρατίας. Πρέπει να διεξάγεται συνολικά για την ανατροπή της δικτατορίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που γεννά και αξιοποιεί το φασιστικό ρεύμα.

3. Το ζήτημα της στάσης απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις προσαρτήσεις

Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν μπορεί να εξαρτηθεί από το εάν η μια ιμπεριαλιστική δύναμη (πχ οι ΗΠΑ) είναι ισχυρότερη και άλλη (πχ η Ρωσία) είναι λιγότερο ισχυρή.

Ο Λένιν πολύ παραστατικά έχει γράψει: «Ένας δουλοκτήτης που έχει 100 δούλους πολεμάει με ένα δουλοκτήτη που έχει 200 δούλους, για ένα πιο «δίκαιο» ξαναμοίρασμα των δούλων», τότε δεν έχει σημασία ποιος ξεκινά πρώτος, ποιος επιτίθεται πρώτος, «η χρησιμοποίηση σε μια τέτοια περίπτωση της έννοιας ‘αμυντικός’ πόλεμος ή ‘υπεράσπιση της πατρίδας’ θα ήταν πλαστογραφία της Ιστορίας και στην πραγματικότητα θα σήμαινε εξαπάτηση του απλού λαού…»

Επιπλέον, σε αυτές τις συνθήκες έχει σημασία η στάση απέναντι στο ζήτημα της «αυτοδιάθεσης» και των «προσαρτήσεων». Αναγνωρίζουμε πως το ζήτημα της Κριμαίας, όπως άλλωστε κάθε τέτοιο ζήτημα, έχει ιδιαιτερότητες, αλλά θεωρούμε πως το βάρος της προπαγάνδας τους οι κομμουνιστές δεν πρέπει να το ρίξουν στο σε ποιον πρέπει να ανήκει η Κριμαία (στη Ρωσία ή στην Ουκρανία), αλλά στο ότι ούτε η πρόσδεση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ούτε η προσάρτησης της Κριμαίας στο ένα ή άλλο κράτος δε λύνει τα βασικά προβλήματα των εργαζομένων όσο παραμένει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

4. Το ζήτημα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις

Η πραγματικότητα τεκμηριώνει πως πρόκειται για ενώσεις καπιταλιστικών κρατών που, ανεξάρτητα από το αν συμμετέχουν κράτη με κυβερνήσεις που δηλώνουν αριστερές, η βάση είναι οι μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι και τα συμφέροντά τους. Αυτή είναι η αφετηρία των εμπορικών και άλλων οικονομικών συναλλαγών που προωθούνται ανάμεσα στα κράτη-μέλη, αλλά και στις σχέσεις τους με άλλες καπιταλιστικές χώρες ή ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Επίσης, εκτιμάμε ότι η αντιμετώπιση του «πολυπολικού κόσμου» ως μέσο εξασφάλισης της ειρήνης και των λαϊκών συμφερόντων είναι πλάνη. Επί της ουσίας αυτή η προσέγγιση αντιμετωπίζει ως σύμμαχο τον αντίπαλο, εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις στην επιλογή ιμπεριαλιστή ή ιμπεριαλιστικής ένωσης, κάνει ζημιά στο εργατικό κίνημα.

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος

 Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος

57η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

1961. Αβάνα. Ο επαναστατικός στρατός της Κούβας ξεκινάει για το μέτωπο στον Κόλπο των Χοίρων

Την 1η του Γενάρη συμπληρώνονται 57 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης. Τότε, την 1η Γενάρη του 1959, που ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από ένα μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Φλουχένσιο Μπατίστα που στήριζε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και θριάμβευσε με την αποφασιστική πάλη του λαού, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική του νησιού στην αμερικανική ήπειρο, ένα παράδειγμα που βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.

Η μακρόχρονη προετοιμασία

Η τελική φάση της Επανάστασης ξεκίνησε στις 2 Δεκέμβρη του 1956, όταν έπειτα από ένα δραματικό ταξίδι, το μικρό πλοίο«Γκράνμα» που είχε ξεκινήσει από το Μεξικό, έφτασε στην παραλία του Νίκερο, ένα μικρό χωριό στην πλαγιά της Σιέρα Μαέστρα της Κούβας. Από τους 82 αποφασισμένους αγωνιστές που αποβιβάστηκαν στη στεριά, κατάφεραν να σωθούν από τα πυρά του στρατού και της αεροπορίας της δικτατορίας μόνο 12. Ανάμεσά τους οι πρωτοπόροι επαναστάτες, ο ηγέτης τους Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του Ραούλ, ο Αργεντινός γιατρός Ερνέστο (Τσε) Γκεβάρα, ο Καμίλο Σινφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα.

Οι φλογεροί αυτοί επαναστάτες ξεκίνησαν το αντάρτικο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ο επαναστατικός στρατός που συγκροτήθηκε, στηρίχτηκε στη συστηματική πολιτικο-στρατιωτική προετοιμασία που είχε ξεκινήσει το Κίνημα 26ης Ιούλη (από την επέτειο της επίθεσης στους στρατώνες της Μονκάδα το 1953, όταν συνελήφθη και ο Φιντέλ Κάστρο) με επικεφαλής τον Φρανκ Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε μετονομαστεί το ΚΚ Κούβας και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, από πρωτοπόρους επαναστάτες φοιτητές. Αυτές ήταν και οι δυνάμεις που προχώρησαν με την ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμειςμετά τη νίκη της Επανάστασης, γεγονός που οδήγησε στην επανασύσταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, το 1965, που αναδείχτηκε σε κυρίαρχη ηγέτιδα δύναμη.

Την 1η Γενάρη του 1959 απελευθερώθηκε η Σάντα Κλάρα και την επομένη, με ηγέτη τον Τσε, οι επαναστάτες μπήκαν θριαμβευτικά στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα είχε ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και το καθεστώς είχε καταρρεύσει. Λίγες μόλις μέρες αργότερα, έφτασε στην κουβανική πρωτεύουσα ο ηγέτης της Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, και ανέλαβε πρωθυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης.

Δυο χρόνια και 4 μήνες μετά την Επανάσταση, ο κουβανικός λαός, με την καθοδήγηση της ηγεσίας του, στον Κόλπο των Χοίρων στην παραλία Χιρόν, «φιλοδώρησε» στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό την πρώτη παταγώδη ήττα του (πριν από αυτή του Βιετνάμ), αναχαιτίζοντας σε 72 ώρες την εισβολή και απόβαση 1.400 μισθοφόρων που έστειλε η αμερικανική κυβέρνηση.

Ανακήρυξη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της Επανάστασης

Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές (λίγο πριν την απόβαση των μισθοφόρων της CIA), ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.

Ολα αυτά τα χρόνια, ο κουβανικός λαός αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες από τον πολύπλευρο αποκλεισμό από τις ΗΠΑ, που ξεκίνησε μετά την ανακήρυξη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της Επανάστασης, τη στάση άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως η ΕΕ με την Κοινή Θέση, από τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες το 1989-91, που της στέρησαν σημαντική βοήθεια.

Η ζημιά από την «ασφυξία» του αποκλεισμού από το 1961 έως σήμερα για την Κούβα, που πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι ξεκινούσε από πολύ χαμηλό επίπεδο παραγωγικής βάσης, ξεπερνάει τα 751,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Σε αυτά τα 57 χρόνια, οι ΗΠΑ έχουν οργανώσει πάνω από 700 επιθετικές ενέργειες κατά της Κούβας, με3.500 νεκρούς και 2.100 τραυματίες Κουβανούς.

Ο κουβανικός λαός και με την ολόπλευρη στήριξη της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών ξεκινώντας από ένα χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων κατάφερε να έχει πρωτόγνωρα επιτεύγματα και κατακτήσεις σε κρίσιμους τομείς: την Υγεία, την Παιδεία, την κοινωνική φροντίδα, την ανάπτυξη του Πολιτισμού, της Φυσικής Αγωγής και του μαζικού αθλητισμού, σε σύγκριση όχι μόνο με τον περίγυρο της χώρας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τεράστια και παγκόσμια αναγνωρισμένη είναι η διεθνιστική προσφορά της σοσιαλιστικής Κούβας σε άλλους λαούς της Γης. Πολύ γνωστά είναι τα προγράμματα αντιμετώπισης του αναλφαβητισμού στη Λατινική Αμερική και άλλες περιοχές, τα προγράμματα υγείας, η «αποστολή Μιλάγκρο - θαύμα με τις χιλιάδες επεμβάσεις για προβλήματα όρασης, οι διεθνιστικές ιατρικές αποστολές σε χώρες με προβλήματα επιδημιών, της χολέρας στην Αϊτή μετά το φονικό σεισμό το 2010 ή του ιού «Εμπολα» στη Δυτική Αφρική ή τηΛατινοαμερικάνικη Σχολή Ιατρικής (Εscuela Latinoamericana de Medicina - ELAM) στην Αβάνα, που ιδρύθηκε το 1998, μετά τους καταστροφικούς κυκλώνες στην Κεντρική Αμερική, όπου έσπευσαν Κουβανοί υγειονομικοί και απ' όπου έχουν ήδη αποφοιτήσει 20.000 γιατροί από 124 χώρες. (Σήμερα, αυτή η σχολή έχει 3.000 φοιτητές από 85 χώρες: τη Λατινική Αμερική, Αφρική, Ασία και ΗΠΑ). Η επιλογή των φοιτητών από λαϊκές οικογένειες (που είναι πολύ αυστηρή και προϋποθέτει απολυτήριο λυκείου με καλές επιδόσεις στα μαθήματα των θετικών επιστημών), γίνεται από τις οργανώσεις που στηρίζουν το Νησί της Επανάστασης, σε συνεργασία με τις πρεσβείες της Κούβας ανά τον κόσμο, που δίνουν τις υποτροφίες στους φοιτητές.

Οι σημερινές προκλήσεις

Σήμερα η Κούβα αντιμετωπίζει με άλλη τακτική την ίδια πολιτική της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και παρεμβάσεων των ΗΠΑ και της ΕΕ με τη λεγόμενη Κοινή Θέση. Μπορεί το Δεκέμβρη του 2014 να εγκαινιάστηκε η διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεων ΗΠΑ - Κούβας, που σηματοδοτήθηκε και με την απελευθέρωση και επιστροφή των 3 αγωνιστών πατριωτών (οι δύο άλλοι των 5 Κουβανών είχαν αποφυλακιστεί νωρίτερα), αλλά ο στρατηγικός στόχος δεν άλλαξε. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι κατακτήσεις που έφερε στο λαό ο σοσιαλισμός και το παράδειγμα που έδωσε.

Αλλωστε, τότε, το Δεκέμβρη του 2014, ο Αμερικανός Πρόεδρος, αναφερόμενος στην προσέγγιση των δύο πλευρών που έγινε με μεσολάβηση του Βατικανού και της κυβέρνησης του Καναδά, ήταν απολύτως ξεκάθαρος. Είπε χαρακτηριστικά: «Μετά από 50 χρόνια της πολιτικής του εμπάργκο, αυτό έχει ξεπεραστεί, γιατί απέτυχε να προωθήσει τα αμερικανικά συμφέροντα». Μιλώντας περί «ελευθεριών του κουβανικού λαού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ζήτησε «προώθηση οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση της οικονομίας της αγοράς». Σημείωσε ότι «το γεγονός ότι η Κούβα είναι ανοιχτή στον κόσμο, υπάρχει το διαδίκτυο και γίνονται αλλαγές, αυτό μας διευκολύνει και με την πρεσβεία που θα έχουμε, να διευρύνουμε την επιρροή μας». Δηλαδή, να κλιμακώσει και το λεγόμενο «ασύμβατο πόλεμο», όπως για παράδειγμα το στήσιμο υπονομευτικού δικτύου τηλεπικοινωνιών με τα δωρεάν μηνύματα σε κινητά που έφερε την ονομασία «Zunzuneo», το οποίο αποκάλυψαν οι Κουβανοί, ή τις εκπομπές χιλιάδων ωρών από ραδιοφωνικούς σταθμούς που καταγγέλλει και σήμερα η κουβανική κυβέρνηση. Είναι επομένως κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα συνεχιστεί η επίθεση στην Κούβα, γι' αυτό επιβάλλεται η συνέχιση από κάθε καλοπροαίρετο αγωνιστή σε όλο τον κόσμο της στήριξης και αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο κουβανικό λαό και τις κατακτήσεις που του έδωσε ο σοσιαλισμός.

Οι αλλαγές που γίνονται σήμερα με την εφαρμογή των μέτρων της λεγόμενης «επικαιροποίησης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής» που αποφάσισε το 6ο Συνέδριο του ΚΚ Κούβας τον Απρίλη του 2011 δημιουργούν εύλογες ανησυχίες και προβληματισμούς αφού ενισχύουν στοιχεία της αγοράς και του κέρδους, μειώνουν τον κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας με ενίσχυση της αυταπασχόλησης. Βεβαίως με αυτά τα μέτρα γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστούν υπαρκτά προβλήματα ενώ η κουβανική ηγεσία διαβεβαιώνει ότι δεν αμφισβητούν το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της οικονομίας.

Στις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος σημειώνονταν:

«Το Κόμμα μας υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της κουβανικής επανάστασης, που απέδειξε τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού, επιτυγχάνοντας στις δύσκολες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας την επίλυση βασικών προβλημάτων που παραμένουν άλυτα και βασανίζουν την εργατική τάξη, πλατιά λαϊκά στρώματα στις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής.

Το ΚΚΕ, στα πλαίσια του προλεταριακού διεθνισμού, αναπτύσσει δημιουργικό διάλογο με το ΚΚ Κούβας για τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που προωθούνται τα τελευταία χρόνια, εκφράζει τον προβληματισμό του για την εφαρμογή μέτρων που ενισχύουν την παρουσία του κεφαλαίου και αδυνατίζουν τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία, τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής».

Ο προβληματισμός αυτός παίρνει υπόψη την αρνητικότατη εμπειρία των μεταρρυθμίσεων που είχαν εφαρμοστεί στην ΕΣΣΔ τις δεκαετίες του 1960 και 1970 στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες και το πως αυτές συνέβαλαν στις αντεπαναστατικές ανατροπές της δεκαετίας του 1990 καθώς και την ισχυροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Κίνα που δημιούργησε τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.

Δ.Κ

Πηγη

Διάψευση ψευδαισθήσεων και αυταπατών

Διάψευση ψευδαισθήσεων και αυταπατών

Eurokinissi

Με την ηχηρή διάψευση των προσδοκιών που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλλιεργήσει στο λαό κλείνει το 2015, διάψευση που συνιστά ταυτόχρονα επιβεβαίωση της θέσης ότι φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει, ότι ένα σύστημα όπου η φτώχεια των πολλών είναι προϋπόθεση για τα πλούτη των λίγων δεν μερεμετίζεται, ανατρέπεται απ' την οργανωμένη πάλη όλων εκείνων που έχουν συμφέρον ν' ανοίξει ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης με επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ «στρογγυλοκάθισε» στον κυβερνητικό θώκο «εν χορδαίς και οργάνοις», «κερνώντας» τους «διψασμένους» υποσχέσεις που καθησύχαζαν την αγωνία κάτι να γίνει, κάτι ν' αλλάξει, έπειτα από χρόνια ανελέητης επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα, τα λαϊκά δικαιώματα. Πόνταρε στη λογική του μικρότερου κακού, την οποία αξιοποίησε στο έπακρο ώστε να πέφτει στα μαλακά κάθε διάψευση, παρουσιάζοντας στο λαό κάθε αντιλαϊκό μέτρο απ' τα πολλά που επέβαλλε σαν το λιγότερο κακό από κάποιο άλλο επαπειλούμενο.
Ξεσκόνισε μεθόδους χειραγώγησης και ενσωμάτωσης του λαού απ' τα κιτάπια των διαχειριστών της αστικής εξουσίας, την οποία δεν έπαψε να διαβεβαιώνει για τις σχετικές του ικανότητες, σε μια περίοδο όπου το να διατηρείται ήσυχος ο λαός συνιστά κρίσιμο παράγοντα για την επίτευξη των στόχων της. Και η αστική τάξη πόνταρε πάνω του να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά που το «παλιό» πολιτικό της προσωπικό δεν μπορούσε, «αγκομαχούσε» να διεκπεραιώσει.

Με τη δυναμική της λαϊκής ψήφου που υφάρπαξε το Γενάρη, με υποσχέσεις για κατάργηση των μνημονίων, του ΕΝΦΙΑ, της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, για επαναφορά του ΕΚΑΣ, του κατώτατου μισθού και της 13ης σύνταξης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνομολόγησε στα γρήγορα τη συμφωνία της 20ής του Φλεβάρη για την παράταση της δανειακής σύμβασης και άρα και των μνημονίων που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα οποία στο μεταξύ εφάρμοζε κατά γράμμα, με ευλαβική προσήλωση.

Τα πρώτα αποκαλυπτήρια βρήκαν το λαό στην «παραζάλη» των κάλπικων υποσχέσεων, που ενισχύονταν απ' τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί σκληρής διαπραγμάτευσης, την ώρα που δεσμευόταν στους «τρισκατάρατους» - ως τότε - δανειστές ότι η χώρα θα υλοποιεί «εις το διηνεκές τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές». Την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης, προχωρούσε σε δημόσιες παραδοχές ότι το 70% των προβλέψεων των μνημονίων είναι θετικό. Την ώρα που οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης έπαιρναν ...μετάθεση στο απώτερο μέλλον, «όταν οι συνθήκες επιτρέψουν»...
Με άλλοθι τη σκληρή διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση «ροκάνιζε» χρόνο ώστε να φέρει το λαό προ τετελεσμένων. Η διαπραγμάτευση ήταν σκληρή, αλλά διεξαγόταν για λογαριασμό του κεφαλαίου και με υποθηκευμένα τα λαϊκά δικαιώματα. Αυτό γινόταν παραπάνω από φανερό στις 47+8 σελίδες μέτρων που η κυβέρνηση εισηγήθηκε στους «εταίρους» για τη συνέχιση της χρηματοδότησης. Μέτρα ύψους 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση απ' την τσέπη της φτωχολογιάς. Μέτρα όπως χτύπημα σε μισθούς, συντάξεις, άνοιγμα του Ασφαλιστικού, εκτενείς ιδιωτικοποιήσεις για την περίοδο 2015 - 2025, ενεργοποίηση της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ, σύσταση «δημοσιονομικού συμβουλίου», αυτόματου δηλαδή κόφτη μισθών, συντάξεων και δημοσίων δαπανών για Υγεία, Παιδεία κ.ά., εάν δεν υλοποιούνται οι δεσμεύσεις προς τους «εταίρους».
Η πρόταση αυτή ήταν ο προάγγελος του τρίτου μνημονίου, που θα ερχόταν δυο μήνες αργότερα, τον Ιούλη. Κι ενώ γι' αυτά δεσμευόταν απέναντι στην ΕΕ, στο εσωτερικό της χώρας έβαζε χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα νοσοκομείων, δήμων, περιφερειών, οργανισμών του Δημοσίου, με συνέπεια να αδυνατούν να προσφέρουν κρίσιμες για τις λαϊκές ανάγκες υπηρεσίες.

Κάπως έτσι φτάνουμε στον Ιούλη. Η κυβέρνηση προκηρύσσει δημοψήφισμα θέτοντας το λαό μπροστά στο δίλημμα να επιλέξει μνημόνιο. Το δικό της ή του Γιούνκερ, το οποίο φροντίζει να ενοχοποιήσει δεόντως, κρύβοντας ότι είναι παρεμφερές της δικής της πρότασης. Μάλιστα, τέσσερις μόλις μέρες πριν το δημοψήφισμα, υποβάλλει αίτημα για νέα διετή δανειακή σύμβαση, ύψους 29,1 δισ. ευρώ προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), με την οποία αποδέχεται την υλοποίηση όλων των νόμων του 1ου και 2ου μνημονίου, τα «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα, την αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, τις αυξήσεις στο ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης και σε πολλά ακόμα, τη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, το «άνοιγμα» συνολικά του Ασφαλιστικού, την αύξηση εισφορών σε συνταξιούχους και μισθωτούς, τον ΕΝΦΙΑ και για το 2016, την κατάργηση πρόωρων συντάξεων, την επιβολή μέτρων σε βάρος των φτωχών αγροτών, ιδιωτικοποιήσεις.

Παραπλανώντας το λαό ως προς το περιεχόμενο του «Οχι», το εξασφαλίζει. Λίγες μέρες μετά, η συγκυβέρνηση φέρνει στη Βουλή νομοσχέδιο με το οποίο ζητά να εγκριθεί η έναρξη των διαπραγματεύσεων με τους «εταίρους» για νέα δανειακή σύμβαση - μνημόνιο και ζητά να ψηφιστούν σκληρά προαπαιτούμενα αντιλαϊκά μέτρα, για να ξεκινήσει αυτή η διαπραγμάτευση. Οπερ κι εγένετο. Υπέρ ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι.
Μία βδομάδα μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, στη Σύνοδο Κορυφής που ξεκίνησε στις 12 και τελείωσε στις 13 Ιούλη, επικυρώνεται το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο που συμφωνήθηκε ανάμεσα σε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΕΕ - ΕΚΤ - ESM - ΔΝΤ. Το μνημόνιο αυτό προβλέπει εκτεταμένα αντιλαϊκά μέτρα που θα υλοποιηθούν, με τις επιπτώσεις για το λαό να εκτείνονται σε βάθος χρόνου. Το 15Αύγουστο, αυτό το μνημόνιο ψηφίζεται από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Αλ. Τσίπρας προκηρύσσει εκλογές, με πρόσχημα ότι ήταν διαφορετική η εντολή που τους είχε δώσει ο λαός και τα νέα δεδομένα έπρεπε να τεθούν στη βάσανο της λαϊκής ετυμηγορίας. Ανομολόγητος στόχος η απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης, η νομιμοποίηση στην κάλπη του τρίτου μνημονίου, η χειραγώγηση ενός λαού όσο ακόμα αυτός δεν έχει συνέλθει απ' το σοκ της διάψευσης, ώστε να εκβιάζεται στη συνέχεια ότι ενέκρινε με την ψήφο του τα μέτρα που τον τσακίζουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σέρνει το λαό στις κάλπες και πάλι, δίνοντας ισχνές μεν υποσχέσεις δε ότι η ανηφόρα τελειώνει και ότι θα οδηγήσει το λαό στο ξέφωτο και μέχρι να γίνει αυτό θα υλοποιήσει το παράλληλο στο μνημόνιο πρόγραμμα με μέτρα ανακούφισής του.
Σήμερα, το παράλληλο πρόγραμμα έχει ξεχαστεί. Μάλιστα, ο υπουργός Επικρατείας, Αλ. Φλαμπουράρης, έφτασε να υποστηρίζει ότι μεγάλο μέρος του εμπεριέχεται στο μνημόνιο, ομολογώντας ότι εξαρχής αναφέρονταν σε μέτρα για την ακραία φτώχεια, αναγκαία για το ίδιο το σύστημα και για την απορρόφηση κραδασμών που μπορεί να το απειλήσουν.
Παραδεχόμενοι τους άθλιους στόχους που υπηρέτησαν σε βάρος του λαού, ομολογούν κυνικά: Η «Αυγή» στις 17/10: «Μιλάμε για τα επώδυνα μέτρα και όχι για τις ρυθμίσεις, επί παραδείγματι, κατά της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της γραφειοκρατίας και την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που προφανώς εντάσσονται στην προοπτική μιας κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά. Ο ελληνικός λαός κατά πλειοψηφία αποδέχτηκε τη λογική της κυβέρνησης και την επιβράβευσε για τη στάση της. Γνώριζε, επίσης, ότι σύντομα θα έρθει η ώρα του λογαριασμού, όπως και ήρθε».
Ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης: «Είμαστε μια κυβέρνηση με τα γνωστά προβλήματα, που αναγκαστήκαμε να κάνουμε δύο φορές εκλογές σε επτά μήνες και ο κόσμος δε βιάζεται να μας πάρει το κεφάλι».
Η εξασφάλιση της ανοχής, αν όχι της ενεργητικής στήριξης του λαού στην πολιτική που υπηρετεί την προσπάθεια για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο για την κυβέρνηση. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρ. Αλεξιάδης, έφτασε να καυχιέται απέναντι στην αστική τάξη για την ικανότητά τους στη χειραγώγηση, λέγοντας σε τηλεοπτική εκπομπή: «Αυτό το νομοσχέδιο δεν έρχεται με ΜΑΤ στο Σύνταγμα, με συγκρούσεις. Οπου χρειάζεται, θα κάνουμε αλλαγές. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, συζητούμε με τα τεχνικά κλιμάκια και όπου μπορούμε θα κάνουμε βελτιώσεις».
Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας ομολόγησε ότι «σε αυτή την προσπάθεια χρειαζόμαστε τη στήριξη του ελληνικού λαού... Η στήριξη της κοινωνίας και του λαού μας είναι το ζητούμενο. Αυτή τη στήριξη και αυτή τη συναίνεση πρέπει να εξασφαλίσουμε. Την κοινωνική συναίνεση και την ενότητα του λαού μας σ' ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση».

Για τα ...κατορθώματά τους τα εύσημα έπεσαν «βροχή» από γνωστούς και μη εξαιρετέους εκπροσώπους των μονοπωλιακών ομίλων, παράγοντες της ΕΕ, απ' την κυβέρνηση των ΗΠΑ κ.λπ. «Ο Τσίπρας φέρνει αποτέλεσμα» δήλωσε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, Κλ. Ρέγκλινγκ. Ο Πρόεδρος του Ισραήλ, Ρ. Ρίβλιν, επιδαψίλευσε επαίνους στον πρωθυπουργό, επειδή είπε στο λαό αυτά που ήθελε ν' ακούσει, αλλά μετά έπραξε αυτά που έπρεπε, με γνώμονα τα συμφέροντα της αστικής τάξης. «Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ, έχετε γίνει πλέον σημαία της σημερινής Δημοκρατίας. Κάνατε ακριβώς αυτό το οποίο χρειαζόταν ο λαός και όχι αυτό που ήθελε», είπε στον Αλ. Τσίπρα κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ.

Ολοι αυτοί επιβεβαιώνουν με τις δηλώσεις τους ότι το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί επενδύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, για να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά που δεν πρόλαβαν οι προκάτοχοί του, υπολογίζοντας και στην ικανότητά του να χειραγωγεί και να ενσωματώνει λαϊκές δυνάμεις.
Ο λαός, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα από τον ένα χρόνο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Πρώτα απ' όλα, θα πρέπει να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης στον οποίο ήταν εξαρχής προσηλωμένος ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του (απ' αυτή, άλλωστε, τη σκοπιά ασκούσε κριτική στο μνημόνιο), δεν αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει, δεν ανατρέπει την αντιλαϊκή επίθεση, την επιδείνωση της ζωής της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ακόμα και όταν έρθει η ανάκαμψη, ακόμα και αν διαμορφωθούν καλύτερες προϋποθέσεις για ορισμένα ψίχουλα «διαχείρισης» της ακραίας φτώχειας, τίποτα δε θα φέρει πίσω τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που αφαιρέθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Καμιά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να λειτουργήσει πέρα απ' αυτό το αντιλαϊκό πλαίσιο. Το συμπέρασμα αυτό δεν πρέπει να οδηγήσει στο συμβιβασμό, στην υποταγή σε αυτή την πραγματικότητα. Αντίθετα, πρέπει να αναδείξει ότι η προϋπόθεση ώστε ο λαός όχι μόνο να ανακτήσει όσα έχασε, αλλά να ζήσει με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν για την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών, είναι να αντιπαλέψει το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Χρονιά επικίνδυνης κλιμάκωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Χρονιά επικίνδυνης κλιμάκωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Από βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στη Συρία

Ενα «φλεγόμενο» από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οικονομικές συγκρούσεις «μέτωπο» εκατοντάδων χιλιομέτρων από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή, και από τη Βόρεια Αφρική έως την Ασία και τον Ειρηνικό, κι ανοιχτές πληγές που πυορροούν, για τη συνέχεια. Αυτό αφήνουν τη χρονιά που φεύγει οι λυσσασμένοι ανταγωνισμοί μονοπωλίων, καπιταλιστικών κρατών, ιμπεριαλιστικών ενώσεων και κέντρων, που κλιμακώνονται επικίνδυνα, περνώντας ουσιαστικά σε νέα φάση. Με επίδικο τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τις αγορές, τον έλεγχο των σφαιρών επιρροής και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων και με φόντο τις δυσκολίες στην ανάκαμψη του κεφαλαίου από την καπιταλιστική κρίση και τα άσχημα μαντάτα για πολλές καπιταλιστικές οικονομίες, που βλέπουν τις εκτιμήσεις ιμπεριαλιστικών οργανισμών να προαναγγέλλουν ακόμα και νέα «βύθιση» σε ύφεση, πριν ακόμα συνέλθουν από την προηγούμενη κρίση.
Και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βαθιά μπλεγμένη στους ανταγωνισμούς και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΕΕ και ΝΑΤΟ, να διεκδικεί για λογαριασμό της αστικής τάξης της Ελλάδας ρόλο «πρωταγωνιστή» και «αναβάθμιση της γεωστρατηγικής της θέσης», παλεύοντας ταυτόχρονα να στρατεύσει το λαό στους επικίνδυνους αυτούς στόχους των μονοπωλίων με τα ψέματα περί «νησίδων σταθερότητας» και «ωφελημάτων» από το ιμπεριαλιστικό μακελειό.

Λυσσασμένοι ανταγωνισμοί, επικίνδυνη κλιμάκωση

Η χρονιά που πέρασε επιβεβαίωσε ότι οι προσωρινοί συμβιβασμοί αλλά και οι κάθε είδους συμμαχίες στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να «συμφιλιώσουν» τους λυσσασμένους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις μονοπωλίων, καπιταλιστικών κρατών και ενώσεων, κι ούτε βέβαια να τους αναβάλουν επ' αόριστον. Αντίθετα, συσσωρεύουν ακόμη περισσότερο εύφλεκτο υλικό δημιουργώντας, ανάμεσα στα άλλα, και το έδαφος της γενίκευσης εστιών έντασης και περιφερειακών πολεμικών συγκρούσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και αναμφίβολα το επίκεντρο εκδήλωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων τη χρονιά που πέρασε, η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, που φλέγεται από την ιμπεριαλιστική επέμβαση που βρίσκεται πλέον σε πλήρη εξέλιξη, πρώτα και κύρια στο έδαφος της Συρίας, για την οποία ανοιχτά πλέον διακινούνται σχέδια διαμελισμού σε ζώνες ελέγχου και προτεκτοράτα, δηλαδή μόνιμες πηγές εντάσεων, όπως δείχνουν και τα παραδείγματα του Ιράκ και της Λιβύης.
Επέμβαση που βρίσκεται σε εξέλιξη από ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ και τους συμμάχους τους στην περιοχή (Ισραήλ, Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Εμιράτα) ήδη από το 2011, οπότε και περνούσε από τις πολυδιαφημισμένες «πλατείες» της «Αραβικής Ανοιξης». Με βασικό δε στόχο τον έλεγχο των πλούσιων κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου (το 2015 ανακαλύφτηκαν και νέα πλούσια κοιτάσματα, όπως το αιγυπτιακό «Αζόρ»), των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων (π.χ. νέα Διώρυγα του Σουέζ, που εγκαινιάστηκε μέσα στο 2015) και Ενέργειας (βλέπε αντιπαραθετικά σχέδια αγωγών και δρόμων μεταφοράς προς την ΕΕ), τη δημιουργία «προγεφυρωμάτων» πολιτικών και στρατιωτικών για την επόμενη μέρα. Σχέδια που έρχονται σε σφοδρή αντίθεση με τα μονοπωλιακά συμφέροντα που έχουν στην περιοχή άλλες ισχυρές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα και οι σύμμαχοί τους στην περιοχή. Και που περιπλέκουν και ανοίγουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τη «βεντάλια» των ανταγωνισμών σε ολόκληρη την περιοχή, όπως δείχνουν και τα πρόσφατα γεγονότα στο Βόρειο Ιράκ και τη Νότια Τουρκία, με την επέμβαση του τουρκικού στρατού σε κουρδικές πόλεις και τα σχέδια αυτονομίας και δημιουργίας του Κουρδιστάν, η προσπάθεια επαναπροσέγγισης (και τα προβλήματα) Ισραήλ - Τουρκίας, η δρομολόγηση της άδικης λύσης στο Κυπριακό κ.ο.κ.

«Κυνηγώντας» τους... τρομοκράτες και τα κέρδη

Η αφορμή και το νέο πρόσχημα για την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης βρέθηκαν αυτή τη φορά στο πρόσωπο του «Ισλαμικού Κράτους» και στην «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», όπως παλιότερα οι ιμπεριαλιστές είχαν αξιοποιήσει ως πρόσχημα τα «χημικά όπλα» του Ιράκ, την «προστασία των μειονοτήτων» κ.ο.κ. Σταθμοί αυτής της «προετοιμασίας εδάφους» στις συνειδήσεις των λαών στάθηκαν το δολοφονικό χτύπημα στο «Charlie Ebdo», οι βομβιστικές επιθέσεις σε Αγκυρα και Βηρυτό και, φυσικά, το δολοφονικό χτύπημα στο Παρίσι το Νοέμβρη. Χτύπημα που σηματοδότησε από τη μια την επιτάχυνση της επέμβασης στη Συρία και από την άλλη την ένταση της τρομο-λαγνείας, του εθνικισμού και των μέτρων καταστολής στο εσωτερικό των χωρών της ΕΕ, όπως έδειξαν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο η επιβολή στρατιωτικού νόμου στη Γαλλία αλλά και η για πρώτη φορά (και μάλιστα ομόφωνη) εφαρμογή του άρθρου 42 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που προβλέπει παροχή στρατιωτικής βοήθειας απ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ για την κλιμάκωση της επίθεσης σε Μ. Ανατολή και Β. Αφρική.
Η νέα «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία των ιμπεριαλιστών, που φυσικά κρύβει το γεγονός ότι το «Ισλαμικό Κράτος» εξόπλισαν, οργάνωσαν, χρηματοδότησαν και περιέθαλψαν πολύπλευρα όλο το προηγούμενο διάστημα οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές και διάφορα μονοπώλια (π.χ. του πετρελαίου), ως μέρος των σχεδιασμών και των ανταγωνισμών τους στην περιοχή, αποτελεί σαφή κλιμάκωση της επέμβασης στην περιοχή, έχει συγκεντρώσει τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο και ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου» για τους λαούς.
Ηρθε και ως απάντηση στην ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της καπιταλιστικής Ρωσίας, που με τη σειρά της, για να σηματοδοτήσει τη διάθεσή της να υπερασπιστεί τις θέσεις της, τα συμφέροντά της και τους συμμάχους της στην κρίσιμη αυτή περιοχή, ξεκίνησε ύστερα από πρόσκληση της κυβέρνησης Ασαντ και επίσης με πρόσχημα «την καταπολέμηση της τρομοκρατίας», στις 30 Σεπτέμβρη, τους βομβαρδισμούς στο έδαφος της Συρίας. Ρίχνοντας έτσι κι άλλο «λάδι» στους ανταγωνισμούς με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα, παρά τη φαινομενική σύγκλιση όλων ενάντια στην τρομοκρατία, όπως εκφράστηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο με την κατάρριψη του ρωσικού «SU-24» από τουρκικά μαχητικά στις 24/11, γεγονός που πυροδότησε τη ραγδαία επιδείνωση των ρωσο-τουρκικών σχέσεων, οικονομικά μέτρα ενάντια στην Τουρκία από την πλευρά της Ρωσίας, την ανάπτυξη νέων όπλων (όπως π.χ. των «S-400»), «θερμά επεισόδια» (π.χ. περιστατικά με φρεγάτες, υποβρύχια κ.ο.κ.) και επιθετικές δηλώσεις εκατέρωθεν. Αλλά και την πλήρη στήριξη του ΝΑΤΟ στην Τουρκία, με τη συμμετοχή και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά του πολέμου.

«Και μαζί και χώρια» για τα χοντρά συμφέροντα των μονοπωλίων

Οπως επίσης «πλήρης» στήριξη της Τουρκίας αλλά και οικονομικά και άλλα ανταλλάγματα υπήρξαν από την ΕΕ με αφορμή το ζήτημα του Προσφυγικού, που πήρε νέες δραματικές διαστάσεις μέσα στο 2015, μετατρέποντας το Αιγαίο σε θάλασσα νεκρών. Αποκαλύπτοντας για μια ακόμη φορά όχι μόνο ότι οι δρόμοι των μονοπωλιακών ανταγωνισμών είναι στρωμένοι με το αίμα, τη φτώχεια και τον ξεριζωμό των λαών αλλά και τον βάρβαρο χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως η ΕΕ, που ενώ εγκλωβίζει με τη Συνθήκη του Σένγκεν χιλιάδες μετανάστες, στο όνομα δήθεν της «αλληλεγγύης» επεξεργάζεται νέα σχέδια για «στρόφιγγα» και ρατσιστικό διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και περαιτέρω στρατιωτικοποίηση σωμάτων όπως η Frontex, στο όνομα της «προστασίας των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ». Δρομολογώντας επιπλέον και αντιδραστικές εξελίξεις, όπως π.χ. τη «συγκυριαρχία» στο Αιγαίο, τη διεύρυνση των «γκρίζων ζωνών» αλλά και όλων των άλλων προβλημάτων που υπάρχουν με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ και μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να γίνουν «θρυαλλίδα» γενικότερης ανάφλεξης. Γύρω από αυτά τα ζητήματα εκδηλώθηκαν εξάλλου, για μια ακόμη φορά μέσα στη χρονιά, οι μεγάλοι τσακωμοί και οι «φυγόκεντρες τάσεις» στο ίδιο το εσωτερικό της ΕΕ.
Τα διαφορετικά συμφέροντα μέσα στις λυκοσυμμαχίες, που αποτυπώνουν και ότι τα ιμπεριαλιστικά «στρατόπεδα» συγκροτούνται και διαλύονται πάνω στο έδαφος των κάθε φορά συμφερόντων των μονοπωλίων τους και όχι βέβαια σε κάποιες δήθεν κοινές «αρχές» και «αξίες», εκφράζονται και σε μια σειρά από άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. στην περίπτωση του προαναγγελθέντος δημοψηφίσματος για την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, αλλά και στην περίπτωση της Ανατολικής Ουκρανίας, ένα ακόμα από τα μέτωπα των σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ που στηρίζουν την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου στη σύγκρουσή τους με την καπιταλιστική Ρωσία. Μέτωπο που παραμένει «ενεργό» παρά τους προσωρινούς συμβιβασμούς και την «ηρεμία» (με την προσπάθεια και Γαλλίας - Γερμανίας), που δεν μπορούν να κρύψουν τη μεγάλη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων και τον ανά πάσα στιγμή κίνδυνο της κατάρρευσης της συμφωνίας του Μινσκ και της κλιμάκωσης της πολεμικής αναμέτρησης.
Οπως βέβαια ανοιχτά παραμένουν και μια σειρά άλλων μετώπων που κανείς δεν αποκλείει ότι μπορεί να ξανανοίξουν με την πρώτη ευκαιρία από τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και τα Βαλκάνια έως τη «μακρινή» θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική. Ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη το τι διακυβεύεται στην καπιταλιστική οικονομία αυτό το διάστημα, όπως, για παράδειγμα, έδειξαν οι συμφωνίες στο διεθνές εμπόριο π.χ. το Σύμφωνο Συνεργασίας χωρών του Ειρηνικού - ΤΡΡ που υπογράφτηκε στις 5/10 και επηρεάζει το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, οι αμερικανικές πιέσεις στη Γερμανία για να προχωρήσει η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων κ.ά. Σχέδια που στοχεύουν σε νέα απελευθέρωση των αγορών που θα οξύνει τον ανταγωνισμό, θα φέρει νέες αλλαγές στα μερίδια στη διεθνή αγορά, μπορεί να πυροδοτήσουν και σφοδρή αντιπαράθεση με τις χώρες των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική). Αλλά και με φόντο τους φόβους για επιβράδυνση των καπιταλιστικών οικονομιών όπως π.χ. την επιβράδυνση στους ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας, τα συνεχιζόμενα προβλήματα στην Ευρωζώνη, το πιθανό τέλος του «επεκτατικού μείγματος» στις ΗΠΑ κ.ο.κ.

Γ.