14 Αυγ 2020

“Στην ΕΣΣΔ θα καταλήγανε στη Σιβηρία” – Βιτριολικός ο Μάρκο Ρίτσο κατά των Ιταλών βουλευτών που ζήτησαν επίδομα από την πρόνοια “λόγω πανδημίας”


Με ιδιαίτερα οξύ τρόπο σχολίασε ο γγ του ΚΚ της Ιταλίας, Μάρκο Ρίτσο, το σάλο που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες στην Ιταλία, με αφορμή την αποκάλυψη ότι πέντε βουλευτές ζήτησαν και τρεις εξ αυτών έλαβαν ειδικό επίδομα από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας, που προορίζεται για ελεύθερους επαγγελματίας πληγέντες από τις συνέπειες του κορονοϊού:
Από τις πρώτες έρευνες προκύπτει ότι οι πέντε βουλευτές που ζήτησαν από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας μπόνους 600 ευρώ το μήνα, που μετά αυξήθηκε σε 1000 φέρονται να είναι ένας βουλευτής του Κινήματος 5 Αστέρων, ένας του Italia Viva (σ.σ κόμμα του πρώην πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι) και τρεις από τη Λέγκα. Στην ΕΣΣΔ θα καταλήγανε στη Σιβηρία.

Τα ονόματα των βουλευτών δεν έχουν δημοσιοποιηθεί, καθώς η Υπηρεσία Κοινωνικής Πρόνοιας επικαλείται λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Τα αστικά κόμματα της χώρας επιχειρούν με κάθε τρόπο να δηλώσουν την … αθωότητά τους, είτε υποστηρίζοντας ότι κανένας δικός τους βουλευτής δεν εμπλέκεται, είτε με κορώνες περί κάθαρσης, παραδειγματικής τιμωρίας των υπεύθυνων “που ντροπιάζουν την ιταλική σημαία” κι άλλες τέτοιες μεγαλοστομίες επικοινωνιακού και ηθικολογικού χαρακτήρα, αφήνοντας στο απυρόβλητο το ίδιο το σύστημα- τροφοδότη της διαφθοράς.
Η ανάρτηση του Ρίτσο προκάλεσε πολλές, αντιδράσεις, άλλες από αυτές επιδοκιμαστικές κι άλλες γεμάτες αντικομμουνιστική χολή, θεωρία των δύο άκρων και στερεότυπα. Φαίνεται ότι όσοι κηρύσσουν τον ανένδοτο κατά της διαφθοράς στα λόγια, παθαίνουν αλλεργία όταν κάποιους του υποδεικνύει – έστω και με καθ’υπερβολή σχήματα – ποιο είναι το μοναδικό κοινωνικό σύστημα όπου αυτή δεν εξαλείφεται μαγικά φυσικά, αλλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την πραγματική τιμωρία των υπευθύνων και κυρίως για την εξάλειψη της μήτρας που τη γεννά.

«Ένα σύστημα που φόρα παρτίδα πια παίζει την υγεία μας στα ζάρια»

               



Τις φωτογραφίες μας έστειλε ο αναγνώστης του «Ημεροδρόμου» Γιάννης Αναστασίου ο οποίος ταξίδευε με το πλοίο στο δρομολόγιο Σκόπελος – Βόλος, τη Δευτέρα 10 Αυγούστου. Πρόκειται για μια ακόμα καταγγελία όπου είναι εμφανής ο συνωστισμός στα πλοία (στην προκειμένη περίπτωση είναι πλοίο της εταιρείας Blue Star Ferries), αφού η κυβέρνηση ανέβασε στην πληρότητα στο 85%. 
Όπως περιέγραψε σε καταγγελία του στον «Ημεροδρόμο» είχε κλείσει εισιτήρια όταν η πληρότητα στα πλοία ήταν 65%. Αυτός ήταν και λόγος που αποφάσισε να ταξιδέψει για ολιγοήμερες διακοπές, με τη σύντροφο του. Εκτός από το θέμα της προστασίας, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, υπήρχε και θέμα υγείας που τους κατατάσσει στις ευπαθείς ομάδες.  Όταν ήταν στο νησί, όμως, άλλαξε η πληρότητα και πήγε στο 85%.
Οι συνθήκες, όπως περιγράφει, απαράδεκτες στο θέμα του συνωστισμού: Σαν να μην έφτανε που η πληρότητα ήταν στο 85%, «μας πέταξαν όλους στους κλειστούς χώρους και στο κατάστρωμα, χωρίς καν να υπάρχει κάποιος υπεύθυνος να ελέγχει, έστω, τον συνωστισμό. Οι θέσεις, άλλωστε, δεν ήταν αριθμημένες και οι επιβάτες προσπαθούσαν να καθίσουν κάπου. Για θερμομέτρηση ούτε κουβέντα και ούτε καν ένας τυπικός έλεγχος εάν φοράμε τις μάσκες».
Όπως δήλωσε στην καταγγελία του «αυτό που ζούμε είναι ο ορισμός ενός αισχρού εξ ορισμού συστήματος που φόρα παρτίδα πια, παίζει την υγεία μας στα ζάρια,για να ξεχρεώσει τις επιταγές των ομίλων». Υποστηρίζει ότι πρόκειται για «μέγιστη κοροϊδία» «για να διαφυλάξουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους τα μονοπώλια  και οι όμιλοι» με ευθύνη των «καλομαθημένων αστικών ελληνικών κυβερνήσεων».

“Στη ΓΛΔ έβγαζα όσα και μια χοιροτρόφος” – Ένας πρώην πράκτορας της Στάζι θυμάται


Στο άκουσμα “πράκτορας της Στάζι” το μυαλό των περισσότερων πάει στον πρωταγωνιστή του αντικομμουνιστικού μπλοκμπάστερ “Οι ζωές των άλλων” Γκερντ Βίζερ, ή σε κάθε περίπτωση σε κάποιον στυγνό, αγέλαστο και αδίστακτο τύπο που καταδίωκε και κατασκόπευε αθώους κι ανυποψίαστους πολίτες. Γεγονός είναι ότι μετά το 1990 και την επανένωση των δύο Γερμανιών, το στίγμα που συνδέεται με την απασχόληση για το “Υπουργείου Κρατικής Ασφαλείας”, του MfS, ήταν και παραμένει τόσο έντονο, ώστε συνήθως οι πρώην εργαζόμενοι του αποκρύπτουν με κάθε τρόπο την ταυτότητά τους, ή δίνουν ανώνυμα τις μαρτυρίες. Από αυτή την άποψη, παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον κάθε επώνυμη καταγραφή που προέρχεται από αυτό τον κύκλο ανθρώπων.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε στη Γερμανία η αυτοβιογραφία του Γκίντερ Πετσλ, με τίτλο “Ο πλαστογράφος”, όπου αναφέρεται στα κίνητρά του για την ένταξή του στο MfS, πτυχές της δουλειάς του ως πράκτορα, αλλά και ευρύτερα ζητήματα σχετικά με τη ζωή στη ΓΛΔ. Ο Πετσλ εμφανίζεται περήφανος για τη σταδιοδρομία του, χαρακτηρίζει τη ΓΛΔ πατρίδα του, γιατί “πατρίδα είναι εκεί που σου χαμογελάνε οι άνθρωποι στο δρόμο”, δίχως να προσπαθεί να αποφύγει και την κριτική όπου το κρίνει απαραίτητο.
Ο ίδιος σκιαγραφεί πως, ήδη από μαθητής αποφάσισε να κάνει αίτημα ως “ανεπίσημος συνεργάτης” (πληροφοριοδότης) της Στάζι, θεωρώντας πως έτσι συμμετέχει στη διασφάλιση της ειρήνης, ενώ αργότερα μπήκε και στο SED. H απόφασή του να μπει σε έμμισθη σχέση στο υπουργείο (οι πληροφοριοδότες, παρά την περί του αντιθέτου αντίληψη, ήταν στη μεγάλη τους πλειονότητα εθελοντές και άμισθοι) οφειλόταν στο ότι τελικά δεν άνοιξε το Ερευνητικό Κέντρο για το οποίο είχε εκπαιδευθεί μετά τις σπουδές του. Το 1976, ο Πετσλ δέχτηκε να εργαστεί στον “Επιχειρησιακό – Τεχνικό” τομέα του υπουργείου, περνώντας από μια σειρά τμήματα, με βασικό του καθήκον εντέλει τη δημιουργία πιστών πλαστών αντιγράφων δυτικογερμανικών και άλλων ξένων διαβατηρίων για άλλους πράκτορες της Στάζι, αλλά και για άλλες χώρες του σοσιαλιστικού μπλοκ, όπως και για μέλη ριζοσπαστικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο. Η επιτυχία του ίδιου και της ομάδας του ήταν τέτοια, που οι αρμόδιες υπηρεσίες της Δυτικής Γερμανίας αξιολογούσαν τα έγγραφα που δημιουργούνταν στη ΓΛΔ, ως “μη αναγνωριζόμενες υπό κανονικές συνθήκες απόλυτες πλαστογραφήσεις”.
Ο ίδιος περιγράφει ως μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του ως “αρχιπλαστογράφου της Στάζι”, όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η ΟΔΓ επιχείρησε να εισαγάγει ένα διαβατήριο με μικροτσίπ που θα περνούσε από ηλεκτρονικό έλεγχο στα σύνορα. Οι φόβοι αυτοί δεν επαληθεύτηκαν σε εκείνη τη φάση, διότι κρίθηκε τεχνολογικά και οικονομικά μη βιώσιμο από τους αρμόδιους, ενώ ανέκυψαν και διαφωνίες σχετικά με τα προσωπικά δεδομένα.
Μετά τη διάλυση της ΓΛΔ, ο Πετσλ βρέθηκε αντιμέτωπος με το ρεβανσισμό της “ενιαίας” Γερμανίας. Η Υπηρεσία Προστασίας του Πολιτεύματος τον πίεσε να δώσει τα ονόματα όσων μέσα από το Ομοσπονδιακό Τυπογραφείο στο Δυτικό Βερολίνο προμήθευαν τη Στάζι με τις απαραίτητες πληροφορίες για τη δημιουργία πιστών αντιγράφων δυτικογερμανικών ταυτοτήτων και διαβατηρίων. Η απάντηση του Πετσλ ήταν λακωνική: “Δε θα μιλήσω γι’ αυτό μαζί σας. Υπάρχουν σίγουρα προδότες, αλλά δεν ανήκω σε αυτούς”. Λίγες μέρες μετά, τον Απρίλη του 1991, ενημερώθηκε από την Ομοσπονδιακή Εισαγγελία πως σε βάρος του ξεκινούσε έρευνα για κατασκοπευτική δραστηριότητα. Τελικά, ελλείψει πραγματικού κατηγορητηρίου ακόμα και με αυτό το δυτικογερμανικό δίκαιο, η δίωξη έπαυσε οριστικά το 1995. Στο μεσοδιάστημα οι οχλήσεις συνεχίστηκαν, ακόμα και από Αμερικανούς, προφανώς ανθρώπους της πρεσβείας, που τον ρώτησαν αν είχε ποτέ του παραχαράξει δολάρια. “Αν παραχαράσσαμε δολάρια, εγώ δε θα ήμουν εδώ τώρα, αλλά θα βρισκόμουν με τα πόδια στον νερό κάπου κάτω από κανά φοίνικα. Αν ήταν μάλιστα πολλά δολάρια, θα υπήρχε ακόμα ΓΛΔ και αυτή η συζήτηση δε θα διεξαγόταν”, αντέτεινε αφοπλιστικά ο Πετσλ.
Ο Πετσλ γράφει ακόμα ότι τον ρώτησαν κάποτε “τι ήταν το καλύτερο στη ΓΛΔ”, κι εκείνος αυθόρμητα αποκρίθηκε: “Το καλύτερο στη ΓΛΔ ήταν ότι τα λεφτά δεν είχαν καμία αξία!”. Αντιθέτως, αυτό μετρούσε πραγματικά ήταν η αλληλεγγύη, η σύμπνοια, ο αντιφασισμός και η διεθνιστική αλληλεγγύη.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι ένα μικρό απόσπασμα του βιβλίου, όπως δημοσιεύεται στη Junge Welt, όπου ο Πετσλ τοποθετείται για την δυσκολία των ταξιδιών στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στις καπιταλιστικές χώρες. Σε αυτό διακρίνεται μεταξύ άλλων μια σχεδόν παιδική “αφέλεια” όταν μιλάει για το πόσο τον σόκαραν τα υλικά κίνητρα κάποιων Ανατολικογερμανικών φυγάδων, αλλά και πώς η εκπληκτική ισότητα της κοινωνίας όπου ζούσε, του έδινε τη μεγαλύτερη ώθηση για να είναι καλύτερος στη δουλειά του:
Το ότι οι άνθρωποι στη ΓΛΔ δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν ανεμπόδιστα, είχε πρωτίστως πολιτικά αίτια. Η ΟΔΓ διεκδικούσε ένα είδος “κηδεμονίας” για κάθε πολίτη της ΓΛΔ που ζούσε στη Δύση. Αυτό κατά την αυτοαντίληψη της ΓΛΔ δεν ήταν ανεκτό. Το ότι οι νόμοι της ΓΛΔ τιμωρούσαν την παράνομη εγκατάλειψη της χώρας, το αποδεχόμουν. Χωρίς της Σοβιετική Ένωση έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να αλλάξει. Λιγότερο με απασχολούσαν τα κίνητρα όσων αυτομολούσαν. Κατά κανόνα δεν υπήρχαν πληροφορίες γι’ αυτό, ούτε στο δικό μου τμήμα (…) όταν μερικά χρόνια αργότερα διάβασα ένα άρθρο του Spiegel του 1973 για τη φυγάδευση γιατρών από τη ΓΛΔ,κυριολεκτικά μου έπεσε το σαγόνι. Εδώ κατονομαζόταν ένα κίνητρο, το οποίο σε αυτή την έκταση το θεωρούσα σχεδόν αδύνατο: το χρήμα. Για πενταψήφια ποσά υπήρχαν γιατροί διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τους ασθενείς τους. 1400 μάρκα έπαιρνε η γυναίκα μου ως γιατρός. “1400 μάρκα έβγαζε η γυναίκα μου το μήνα ως γιατρός, σε μας αυτά τα παίρνει και μια χοιροτρόφος”, δήλωσε ένας από τους φυγάδες. Για μένα αυτό ήταν ένα ισχυρό κίνητρο, να κάνω τη δουλειά μου το καλύτερο δυνατόν. Εκείνη την περίοδο έβγαζα περίπου όσα και αυτή η χοιροτρόφος”.

Αποκαλυπτικές απαντήσεις


Καθώς οι κυβερνώντες στην Αθήνα, διαδοχικά ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, επαίρονται για την οικοδόμηση «στρατηγικής συνεργασίας» με το Ισραήλ - τελευταίο παράδειγμα η προχτεσινή ανακοίνωση της ισραηλινής πρεσβείας - τo ισραηλινό «think tank» BESA (διεξάγει έρευνες για «την πολιτική σχετικά με τη Μέση Ανατολή και τις παγκόσμιες στρατηγικές υποθέσεις», αυτοπροβάλλεται ότι «έχει αναπτύξει σχέσεις συνεργασίας με κορυφαία στρατηγικά ερευνητικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο, από την Αγκυρα έως την Ουάσιγκτον», διεξάγοντας έρευνες και για το ΝΑΤΟ), αρχές Αυγούστου έβαλε ανοικτά το ερώτημα: «Πόσο σοβαρή είναι η προσέγγιση Ισραήλ - Τουρκίας;». Είχε ως βάση παρεμβάσεις όπως αυτή του Roey Gilad, Ισραηλινού διπλωμάτη στην Αγκυρα, ότι οι δύο χώρες θα μπορούσαν να συνεργαστούν στη Συρία ή στον αγώνα κατά του Covid-19, όπως και δημοσιεύματα στον Ισραηλινό Τύπο με αντίστοιχη κατεύθυνση. Το ερώτημα του BESA απάντησαν Ισραηλινοί και Τούρκοι εμπειρογνώμονες.
* * *
Ο Amikam Nachmani, καθηγητής στο ισραηλινό πανεπιστήμιο Bar-Ilan, δείχνοντας την αξία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, θυμίζει τοποθέτηση του Μάθιου Μπράιζα, αναπ. υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδιου για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις (2005 - '09), ο οποίος «καθόρισε την αλλαγή του στάτους της Τουρκίας και τις επιπτώσεις αυτής της αλλαγής για τα έθνη της Ανατολικής Μεσογείου. Η Τουρκία, είπε, είχε γίνει μια υπερδύναμη στην περιοχή και οι ΗΠΑ δεν μπορούν ούτε να την αγνοήσουν ούτε να την πιέσουν». Θυμίζει ακόμα περιστατικό όπου ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων στην Κυπριακή Δημοκρατία, Μάριος Καρογιάν, ζήτησε από τον Μπράιζα να ασκήσει πίεση στην Τουρκία για το θέμα της Κύπρου, με τον Μπράιζα να απαντάει: «Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να το κάνουν (...) Εάν ήμασταν στη δεκαετία του '70, του '80 ή του '90 θα μπορούσαν, αλλά να ασκήσουν τώρα οι ΗΠΑ πίεση στην Τουρκία είναι εκτός συζήτησης ("out of the question")». Σε κάθε περίπτωση, για τις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ, ο Nachmani υποδεικνύει ζητήματα που απαιτούν «συνεργασία», όπως «η Συρία, το Ιράν, η Ενέργεια, οι Κούρδοι, η τρομοκρατία και πολλά άλλα. Αυτά τα ζητήματα ενδέχεται να προκαλέσουν ανταλλαγή (μη στρατιωτικών) πληροφοριών πίσω από κλειστές πόρτες». Δεν αποκλείει, επίσης, «κοινοπραξίες» στο εμπόριο, στις επιχειρήσεις, στον τουρισμό, στις έρευνες και τη διαμετακόμιση Ενέργειας.
* * *
Η Defne Arslan, στέλεχος του ευρωατλαντικού «think tank» «Atlantic Council», επισημαίνει ότι «πρόσφατα υπήρξε μεγάλη κάλυψη σχετικά με μια πιθανή προσέγγιση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, που ήταν στενοί σύμμαχοι - και όπως λέει η παροιμία, δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά». Τονίζει μια σειρά σημάδια επαναπροσέγγισης, όπως ότι ο διμερής όγκος εμπορικών συναλλαγών ήταν 4,7 δισ. δολάρια το 2015, για να ανέβει στα 6,1 το 2019, «και υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω ανάπτυξη. Πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετοί κοινοί τομείς συνεργασίας, όπως το εμπόριο, ο τουρισμός, η Ενέργεια και η τεχνολογία. Συγκεκριμένα, η ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, στον ενεργειακό τομέα και οι ΑΠΕ μπορούν να αποτελέσουν καλά πεδία συνεργασίας, καθώς και το φυσικό αέριο του "EastMed" σε μια εποχή που οι τιμές του φυσικού αερίου δεν μπορούν πλέον να υποστηρίξουν ένα τόσο ακριβό υποβρύχιο έργο», στέλνει το μήνυμά της. Αντίστοιχα, η Anna Ahronheim, συντάκτρια Αμυνας της «Jerusalem Post», σημειώνει ότι «τόσο η Τουρκία όσο και το Ισραήλ, που δραστηριοποιούνται στη Συρία, αντιμετωπίζουν έναν κοινό εχθρό σε αυτήν τη χώρα που έχει υποστεί πόλεμο: Τη Χεζμπολάχ. Οι δύο χώρες διενεργούν επίσης γεωτρήσεις στη Μεσόγειο. Ενώ οι κινήσεις του Ερντογάν στην περιοχή ήταν επιθετικές, το Ισραήλ δεν υπέγραψε δήλωση της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων καταδικάζοντας τις ενέργειες της Αγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο», παρατηρεί. Προσθέτει ότι «παρά τη μεταξύ τους εχθρική γλώσσα, τόσο η Ιερουσαλήμ όσο και η Αγκυρα καταλαβαίνουν ότι το ισχυρό τους εμπόριο (εκτιμάται σε 5 δισεκατομμύρια δολάρια το 2018) θα βοηθήσει να κρατήσει και τους δύο κυβερνήτες (Νετανιάχου και Ερντογάν) στην εξουσία, ειδικά κατά τη μετα-πανδημική οικονομική κρίση».
* * *
Και ο Can Cirnaz, συντάκτης της «Milliyet», χαρακτηρίζει «έκπληξη» το γεγονός ότι το Ισραήλ, «που συνεργάστηκε με αυτές τις χώρες στο EastMed Project (Ελλάδα, Κύπρος) δεν υπέγραψε αυτήν την καταδίκη (σ.σ. Γαλλίας, Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου, ΗΑΕ). Για πολλούς, αυτό ήταν ένα σαφές σημάδι ότι η Ιερουσαλήμ ενδιαφέρεται να συμφιλιωθεί με την Αγκυρα», τονίζει. Με αφορμή εξάλλου τη συμφωνία των κυβερνήσεων Τουρκίας - Λιβύης για έρευνες φυσικού αερίου στην Ανατ. Μεσόγειο, τονίζει ότι «εάν η Τουρκία μπορέσει να κάνει παρόμοια συμφωνία με το Ισραήλ για την έρευνα φυσικού αερίου, αυτό μπορεί να δημιουργήσει ένα τρίγωνο Τουρκίας - Ισραήλ - Λιβύης που θα μπορούσε να ωφελήσει πάρα πολύ όλους τους συμμετέχοντες». Στο ίδιο τέμπο ο Mark Meirowitz, καθηγητής στο SUNY Maritime College στη New York, χαρακτηρίζει την Ανατ. Μεσόγειο ως «μια περιοχή ελπίδας», «όπου οι πόροι πρέπει να μοιράζονται δίκαια μεταξύ Ισραήλ, Τουρκίας, Ελλάδας και όλων των κατοίκων του νησιού της Κύπρου, Ελλήνων και Τούρκων. Το Ισραήλ πρέπει να επιμείνει όλα τα μέρη της Ανατολικής Μεσογείου να συγκεντρωθούν και να αναπτύξουν ένα σχέδιο για τον φιλικό διαμοιρασμό πόρων μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων μερών. Η εκπόνηση ενός τέτοιου σχεδίου θα βελτιώσει σημαντικά τη σχέση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ». Καταλήγει ότι «μια καλή σχέση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ είναι απαραίτητη για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή και τον κόσμο».
* * *
Οι τέτοιες τοποθετήσεις, σε συνδυασμό με τη στάση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Ελληνοτουρκικά, που «σπρώχνουν» τα επικίνδυνα παζάρια, στρώνουν το τραπέζι των «διευθετήσεων» και προωθούν σχέδια συνεκμετάλλευσης με τη συμμετοχή των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, κάνουν θρύψαλα τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την «αλληλεγγύη των συμμάχων» στην αντιπαράθεση με την Τουρκία, μεταξύ αυτών και του κράτους του Ισραήλ. Από τα σχέδια που εξυφαίνονται στο παρασκήνιο, με οδηγό τα ισχυρά μονοπωλιακά συμφέροντα, από τις συμμαχίες και τις αντιπαραθέσεις για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, δεν έχει τίποτε να περιμένει ο λαός. Η πάλη για την ειρήνη, όπως και για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και λυκοφιλίες, με τον λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

«Ασφάλεια» και «σταθερότητα»




Προετοιμασία εδάφους για επικίνδυνα σενάρια σε ολόκληρη την περιοχή σηματοδοτεί η παρέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που στήνουν τραπέζι διαλόγου για λογαριασμό των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, «σπρώχνοντας» τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Οι διεργασίες αυτές εντείνονται τις τελευταίες μέρες, στο όνομα της «ασφάλειας» και της «σταθερότητας» στην περιοχή, με αφορμή την κλιμάκωση των αμφισβητήσεων στην Ανατ. Μεσόγειο από την τουρκική κυβέρνηση.
Από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται όμως ότι η αμερικανοΝΑΤΟική «ασφάλεια» και «σταθερότητα», που άλλοτε επιβάλλεται με μπαρούτι και αίμα, και άλλοτε με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά συμφέροντα και τις ανάγκες τους, ούτε μπορεί βέβαια να διασφαλίσει την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: «Ασφάλεια» και «σταθερότητα» για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σημαίνει ισχυροποίηση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Σημαίνει να θωρακίζονται οι μονοπωλιακοί τους όμιλοι από την απειλή της Ρωσίας, της Κίνας και άλλων περιφερειακών δυνάμεων, που προωθούν τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή.
Το στόχο αυτόν υπηρετεί και η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο «Στρατηγικός Διάλογος» με τις ΗΠΑ, που κατέληξε στην αναβάθμιση της ελληνοαμερικανικής στρατιωτικής συνεργασίας και στη συμφωνία για τις βάσεις, με την οποία ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε πολεμικό ορμητήριο.
ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και τα άλλα κόμματα χαιρέτισαν αυτήν τη συμφωνία ως «ασπίδα» τάχα απέναντι στην επιθετικότητα και τις αμφισβητήσεις της Τουρκίας, αλλά και ως αναβάθμιση του ρόλου της χώρας στην εμπέδωση της ευρωατλαντικής «ασφάλειας» και «σταθερότητας» στην περιοχή. Εγκαινιάζοντας τον ελληνοαμερικανικό διάλογο, ο τότε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωνε ότι «η Ελλάδα αποτελεί πόλο σταθερότητας και ασφάλειας», με τον σημερινό ΥΠΕΞ Ν. Δένδια να επαυξάνει, ενημερώνοντας πρόσφατα τη Βουλή.
Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα της «ασφάλειας» και της «σταθερότητας» «σπρώχνονται» τώρα με αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα οι διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά και η συνδιαχείριση, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Στην προκειμένη περίπτωση, «σταθερότητα» για τους ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ σημαίνει να ανοίξει ο δρόμος για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο για τα ευρωατλαντικά μονοπώλια. Αντίστοιχα, «ασφάλεια» σημαίνει να αγκιστρωθεί η Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο, για να διασφαλιστεί η ΝΑΤΟική συνοχή και να θωρακιστεί η νοτιοανατολική πτέρυγα της λυκοσυμμαχίας, ώστε να αναχαιτιστεί ο ρόλος της Ρωσίας, που αξιοποιεί κάθε μέσο για να οξύνει τις αντιθέσεις στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και να προωθήσει τα γενικότερα συμφέροντά της στην περιοχή.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα, που επιδιώκουν την αναβάθμιση της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και διαφημίζουν τη συμβολή της στην ευρωατλαντική «ασφάλεια» και «σταθερότητα», προκαλούν με την προσπάθειά τους να εξωραΐσουν τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς και τον βρώμικο ρόλο τους στην περιοχή. Επιβεβαιώνεται η ευθύνη της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων για τις επικίνδυνες εξελίξεις, γίνεται ακόμα πιο ορατός ο γκρεμός που οδηγεί τον λαό η ενεργότερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.
Αυτά καθορίζουν και το πλαίσιο των διευθετήσεων στα Ελληνοτουρκικά, δημιουργώντας το υπόβαθρο για τον επόμενο γύρο αντιθέσεων και ανταγωνισμών, ανάμεσα στα μονοπώλια που επιδιώκουν να βάλουν στο χέρι τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής, να ελέγξουν τις υποδομές, τους εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους. Αυτόν τον φαύλο κύκλο μόνο ο λαός μπορεί να τον σπάσει. Με τον αγώνα για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις συμμαχίες του κεφαλαίου, με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του.

TOP READ