Η Μπαρτσελόνα κόβει τις σχέσεις της με το Ριβάλντο και το Ρολαντίνιο επειδή στηρίζουν τον Μπολσονάρο

Κατιούσα

Είναι δύο από τους μάγους που έχουν φορέσει και τιμήσει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα στο πρόσφατο παρελθόν. Ο Ροναλντίνιο μάλιστα είχε και τη θέση του πρέσβη της ομάδας, που διαφημίζει στο σύνθημά του ότι είναι “κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος”. Και μπορεί αυτό να είναι ειρωνικό ή ψευδεπίγραφο στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπου όλα γίνονται εμπόρευμα, υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που φροντίζει να το θυμίζει, σε πείσμα των καιρών.
Ο Ριβάλντο και ο Ροναλντίνιο τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ του ακροδεξιού υποψήφιου Ζαΐρ Μπολσονάρο, με τις ανοιχτά αντιδραστικές απόψεις που είναι -μεταξύ άλλων- ρατσιστικές, μισογυνικές. Κατά μία έννοια λειτούργησαν ως… “αποστάτες της φυλής τους”, στηρίζοντας τον Μπολσονάρο και νομιμοποιώντας το ρατσιστικό του παραλήρημα για τους “τεμπέληδες μαύρους” που χρειάζονται λεύκανση…
Η Μπαρτσελόνα μπορεί να έχει ξεπουλήσει προ πολλού την ιδιαιτερότητά της στο διάβολο του κέρδους και της εμπορικής σκοπιμότητας, πήρε όμως μια απόφαση που θυμίζει όντως την ομάδα που ήταν κάποτε “κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος”, με αρχές κι αξίες. Αποφάσισε λοιπόν να διακόψει τις σχέσεις της με τους δύο Βραζιλιάνους άσους, θεωρώντας πως δεν έχουν θέση στις εκδηλώσεις της ομάδας -πχ με τους βετεράνους άσους της- εφόσον πρεσβεύουν τέτοιες θέσεις ή νομιμοποιούν και στηρίζουν αυτούς που τις διακηρύσσουν ανοιχτά.
Ασφαλώς αυτό δεν αρκεί για να “ξεπλύνει” τα δικά της κρίματα, αλλά είναι το ελάχιστο και το αυτονόητο που στις μέρες μας τελικά κάθε άλλο παρά τέτοιο δεν είναι…

Άστεγος ένας στους δέκα μαθητές στη Νέα Υόρκη

Κατιούσα

Το πιο σκληρό πρόσωπο του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος έχουν ν’αντιμετωπίσουν ολοένα και περισσότεροι μαθητές στην Μέκκα του καπιταλισμού Νέα Υόρκη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα, σε 114.659 ανέρχονται οι μαθητές που δεν διαθέτουν μόνιμη στέγη, μένοντας σε καταφύγια αστέγων ή συγγενείς. Ο αριθμός αυτός είναι ο υψηλότερος που έχει καταγραφεί στην ιστορία της πόλης, έχοντας σχεδόν διπλασιαστεί από το 2010, όταν ανερχόταν σε 69.244 παιδιά, ενώ είναι η τρίτη χρονιά που ξεπερνά τις 100.000, χωρίς να διαφαίνεται τάση αποκλιμάκωσης. Δεδομένου ότι ο μαθητικός πληθυσμός των δημόσιων σχολείων της πόλης ανέρχεται σε περίπου 1,1 εκ., αυτό σημαίνει πως ένας στους δέκα μαθητές είναι άστεγοι, καθιστώντας τη Νέα Υόρκη πρωταθλήτρια στο συγκεκριμένο, κομμάτι, ενώ άλλες μητροπόλεις όπως το Σικάγο και το Λος Άντζελες, το αντίστοιχο ποσοστό πέρσι κυμάνθηκε μεταξύ 3% και 5%.
Η έκρηξη αυτή συνδέεται με τη γενικότερη επιδείνωση του προβλήματος στέγης στην αμερικανική μεγαλούπολη, όπου περισσότεροι άνθρωποι κοιμούνται στους δρόμους και το μετρό. Από τους άστεγους μαθητές, 38.000 ζουν σε καταφύγιο, ενώ οι υπόλοιποι μένουν σε συγγενείς την ώρα που οι οικογένειές του αναζητούν μόνιμη κατοικία. Μόνο μέσα στο 2018 υπήρξε αύξηση των μαθητών χωρίς σταθερή στέγη κατά 3.097 άτομα.
Η ταξική φύση του προβλήματος γίνεται φανερή κι από την κατανομή του προβλήματος, καθώς σε 144 από τα σχολεία της πόλης, ένας στους τρεις μαθητές είναι άστεγοι (με σχολεία της υποβαθμισμένης συνοικίας Μπρονξ να έχουν ως και 44% άστεγων μαθητών), με αποτέλεσμα να πέφτει κατακόρυφα η επίδοσή τους. Σύμφωνα με στοιχεία του 2015-2016, μόλις 12% των παιδιών που ζουν σε καταφύγια πέρασε τις πολιτειακές εξετάσεις μαθηματικών και 15% εκείνες των Αγγλικών.
Το γεγονός πως συχνά τα καταφύγια ή τα σπίτια που φιλοξενούν τους μαθητές βρίσκονται σε μακρινές συνοικίες, συμβάλλουν μαζί με τις γενικότερες αντίξοες συνθήκες διαβίωσης σε περισσότερες καθυστερήσεις προσέλευσης και απουσίες, που για το συγκεκριμένο πληθυσμό υπολογίζονται κατά μέσο όρο σε ένα μήνα κατ’έτος. Οι διευθυντές των σχολείων με το μεγαλύτερο πρόβλημα καλούνται να αυτοσχεδιάσουν προκειμένου να βοηθήσουν τους μαθητές τους. Όπως λέει η Μέγκαν Νταν, διευθύντρια σχολείου στο Μπρούκλιν, κάποια στιγμή μια μητέρα τεσσάρων παιδιών, όλα τους μαθητές στο σχολείο, τραυματίστηκε στο καταφύγιο αστέγων που έμενε και χρειαζόταν χειρουργείο. Όταν αναγκάστηκε να βρει άλλο καταφύγιο, τα παιδιά έπρεπε με κάποιο τρόπο να πάνε στο Μπρονξ για να ζητήσουν θέση στο μοναδικό καταφύγιο άστεγων οικογενειών της πόλης. Με τη βοήθεια κοινωνικής λειτουργού του σχολείου μισθώθηκε ταξί για να μεταφερθούν τα παιδιά, τα οποία όμως και πάλι έχασαν πολλές μέρες μαθημάτων.
Ο χωρισμός των άστεγων οικογενειών είναι σύνηθες φαινόμενο, καθώς μόνο οι μισές από τις άστεγες οικογένειες ζουν σε καταφύγιο που να είναι έστω και στην ίδια συνοικία με το σχολείο του μικρότερου παιδιού τους, ενώ θεωρείται “επίτευγμα” πως από φέτος το φθινόπωρο υπάρχει πρόγραμμα μετακίνησης περισσότερων οικογενειών σε καταφύγια που δεν απέχουν πάνω από πέντε μίλια (δηλ. 8 χιλιόμετρα) από το σχολείο του μικρότερου παιδιού τους.
Η στήριξη που δίδεται στους άστεγους μαθητές είναι ιδιαίτερα ελλιπής, παρά την αύξηση των κονδυλίων (τα οποία μπαινοβγαίνουν στον προϋπολογισμό του δήμου εδώ και δύο χρόνια σε μια διαδικασία που οι επικριτές της δημοτικής αρχής ονομάζουν “ο χορός του προϋπολογισμού”) . Ενδεικτικά η πόλη διαθέτει μόνο 70 κοινωνικούς λειτουργούς για τις ανάγκες των άστεγων μαθητών, δηλαδή ένας για 1660 παιδιά. Την ίδια στιγμή, αναδεικνύονται τα όρια της αστικής φιλανθρωπίας, της οποίας η Νέα Υόρκη είναι παγκόσμια πρωτεύουσα, καθώς ελάχιστη είναι η συμβολή των “φιλανθρώπων” στην επίλυση του προβλήματος, ενώ όπως επισημαίνει κάπως ειρωνικά η αρθρογράφος των NY Times που ανέδειξε το θέμα, το μεγαλύτερο ποσό διατέθηκε από τη Deutsche Bank. Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό πως ακόμα και στα πιο ανεπτυγμένα κέντρα του καπιταλισμού, το μέλλον που επιφυλάσσεται για τις νέες γενιές γίνεται ολοένα και πιο ζοφερό. Κι αυτό δε θα λυθεί από καμιά φιλανθρωπία, αμερικανική ή γερμανική, ούτε από φιλότιμες προσπάθειες διευθυντών σχολείων, ούτε από μια πιο συνεπή πολιτική χρηματοδότησης των δήμων. Σε έναν κόσμο όπου τα πιο αυτονόητα δικαιώματα γίνονται ολοένα και περισσότερο ζητούμενα, μόνη λύση είναι η ανατροπή αυτού του κόσμου.

Αλητεία της Αριστερής ΥΕΝΕΔ για τη μάχη του Στάλινγκραντ

        

Η Αριστερή ΥΕΝΕΔ καθημερινά ξεπερνά τον εαυτό της. Το βαρέλι της τηλεόρασης για την οποία αγωνιστήκαμε να μην μείνει στο «μαύρο», στο οποίο την έριξαν οι Σαμαροβενιζέλοι, δεν έχει πάτο. Χθες το βράδυ, Δευτέρα 15 Οκτώβρη 2018, η «Αριστερή» Υπηρεσία Ενημέρωσης Ενόπλων Δυνάμεων, στο κανάλι της Βουλής αυτή τη φορά, προέβαλε ντοκιμαντέρ για το Στάλινγκραντ, το οποίο μας είπε λίγο – πολύ ότι οι Σοβιετικοί κέρδισαν αυτή την επική μάχη, η οποία άλλαξε τη ροή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και οδήγησε στη συντριβή του ναζισμού, εξαιτίας της βαρβαρότητας που επέδειξαν σε βάρος των στρατιωτών τους! Η αλήτικη αριστερή ΥΕΝΕΔ μας ενημέρωσε για κάτι το οποίο δεν αναγράφεται σε καμιά ιστορική πηγή. Μας ενημέρωσε ότι οι Σοβιετικοί για τις ήττες στο Στάλινγκραντ εφάρμοσαν τον αποδεκατισμό, παρέτασσαν δηλαδή το στράτευμα και εκτελούσαν κάθε δέκατο στρατιώτη, ποινή που εφαρμοζόταν στις Ρωμαϊκές Λεγεώνες! Με τον τρόπο αυτό οι Σοβιετικοί, σύμφωνα με την «Αριστερή» ΥΕΝΕΔ, σκότωσαν 13.500 στρατιώτες τους! Αντίστοιχα μας ενημέρωσαν πως οι Γερμανοί εκτελούσαν τους λιποτάκτες! Είναι όμως άλλο να εκτελείς τους λιποτάκτες (όπως κάνουν όλοι οι στρατοί του κόσμου σε καιρό πολέμου) κι άλλο να σκοτώνεις το στράτευμά σου δια του αποδεκατισμού! Δηλαδή οι Ναζί έχασαν τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί δεν ήταν τόσο βάρβαροι όσο οι Σοβιετικοί!!

Συγχαρητήρια στην αλήτικη «Αριστερή» ΥΕΝΕΔ για τον κατήφορό της, συγχαρητήρια και σε όσους μεγάλους καλλιτέχνες συμμετέχουν σ’ αυτόν τον αντικομμουνιστικό – αντισοβιετικό κατήφορο σαν μέλη του ΔΣ της ΕΡΤ! Πρώτη φορά «Αριστερά», πρώτη φορά τόσο πολύ αντικομμουνιστικά, τόσο πολύ που χρειάζεται να ανατρέξουμε στις αθλιότητες της ΥΕΝΕΔ κατά τη διάρκεια της επταετίας για να βρούμε αντίστοιχες!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Ουγγαρία: Οι άστεγοι θα φυλακίζονται ή θα στέλνονται σε καταναγκαστικά έργα αν κοιμούνται στους δρόμους

Ο νέος νόμος της κυβέρνησης Ορμπάν ξεπερνά κάθε προηγούμενο

Με τους άστεγους τα βάζει αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν καθώς με μια νέα συνταγματική αναθεώρηση απαγορεύει ρητά σε ανθρώπους να διαμένουν τη νύχτα σε δημόσιους χώρους και δίνει τη δυνατότητα στους άνδρες της αστυνομίας να επεμβαίνουν και ακόμη και να συλλαμβάνουν αστέγους.

Η τροπολογία αυτή του συντάγματος, που τίθεται σε εφαρμογή από τη Δευτέρα 15 Οκτώβρη, εντάσσεται στην γενική συνταγματική αναθεώρηση που προκάλεσε την αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης το Σεπτέμβρη και την έκθεση του ευρωκοινοβουλίου που ενεργοποιούσε το άρθρο 7, με το οποίο αίρεται το δικαίωμα ψήφου της χώρας στις Συνόδους Κορυφής.

ADVERTISING

inRead invented by Teads

Εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών έχουν ήδη καταδικάσει την τροπολογία ως απάνθρωπη και ασύμβατη με το διεθνές δίκαιο. «Ποιο είναι το έγκλημά τους; Ότι απλά προσπαθούν να επιβιώσουν» σημείωνε τον περασμένο Ιούνιο η υπεύθυνη του ΟΗΕ για θέματα κατοικίας Λειλανί Φαρχά.
Όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ του βρετανικού Guardian, το ζήτημα των αστέγων απασχολεί πολλές ηγεσίες ανά τον κόσμο, ωστόσο η Ουγγαρία είναι η πρώτη χώρα που έρχεται να επιβάλλει την ποινικοποίηση των αστέγων μέσα από το ίδιο της το σύνταγμα.
Σύμφωνα με τον νέο νόμο, αν κάποιος άστεγος εντοπιστεί σε δημόσιο χώρο και αρνηθεί να μεταφερθεί σε κάποιον ξενώνα φιλοξενίας αστέγων, τότε η αστυνομία μπορεί να τον συλλάβει και να τον στείλει στη φυλακή ή να τον εξαναγκάσει σε καταναγκαστική εργασία.
Φυσικά, το ερώτημα που προκύπτει είναι πόσες κλίνες για άστεγους υπάρχουν στους ξενώνες. Σύμφωνα με τον πιο «πλούσιο» υπολογισμό οι ξενώνες διαθέτουν 19.000 κλίνες ενώ οι άστεγοι μόνο στην Βουδαπέστη είναι 20.000 (σύμφωνα με δημοσίευμα του 20minutes.fr) ή και 30.000 (στο άρθρο της Washington Post). Έτσι, πολλές φορές οι άστεγοι πρέπει να κοιμούνται στο πάτωμα των ξενώνων.
Η ίδια η κυβέρνηση απαντά πως δεν τίθεται θέμα κακομεταχείρισης των αστέγων και πως αυτοί δαπανούν περισσότερα σε όλη την Ανατολική Ευρώπη για την αντιμετώπιση των αστέγων.
Ωστόσο, οι ίδιοι οι άστεγοι αναφέρουν πως οι ξενώνες του κράτους είναι τόσο φτωχοί και κακοσυντηρημένοι, που προτιμούν να μένουν στους δρόμους. «Είναι γεμάτοι ψείρες και αν κολλήσεις μια ψείρα είναι δύσκολο να την ξεφορτωθείς» σημειώνει στη βρετανική εφημερίδα ένας 47χρονος άστεγος, που ζει στους δρόμους της Βουδαπέστης τα τελευταία 20 χρόνια.
Ο εκπρόσωπος του Ούγγρου πρωθυπουργού Ζόλταν Κόβατς ανέφερε πως ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης για το θέμα ανέρχεται στα 9,1 δισ. φιορίνια (περίπου 28 εκ. ευρώ) και πρόσθεσε: «Δεν υπάρχει κάποιο ανθρώπινο δικαίωμα που να επιτρέπει να ζει κανείς στους δρόμους, γιατί οι δρόμοι είναι για όλους. Οπότε είναι απαραίτητο να μπουν τουλάχιστον κάποιοι κανόνες».
Ο Ορμπάν από την πρώτη στιγμή της εκλογής του τα είχε βάλει με τους άστεγους και δεδομένου ότι δεν υπήρχε επίσημο νομικό πλαίσιο, η κυβέρνηση διευκόλυνε απλά την αστυνομία ώστε να μπορεί να προχωρά σε γενικές εκκαθαρίσεις ανθρώπων από τους δρόμους, κάτι που σταμάτησε έπειτα από αντίθετη γνώμη του συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας, που έκρινε τις επιχειρήσεις αντισυνταγματικές.
Ωστόσο, η δημοτική αστυνομία δεν σταμάτησε να ασκεί βία στους ανθρώπους αυτούς, ενώ όπως οι ίδιοι αναφέρουν τους «τσουβάλιαζαν» και τους πετούσαν εκτός των ορίων της περιφέρειάς τους, όπου πλέον δεν αποτελούσαν πρόβλημά τους.
Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ιερέας από τη Βουδαπέστη, ο Γκαμπόρ Ιβάνιι, ο Ορμπάν, μην έχοντας πλέον να παίξει «το χαρτί των προσφύγων, αφού η χώρα δεν έχει δεχτεί κανέναν μέχρι σήμερα, στρέφει τα πυρά του σε άλλη ευπαθή ομάδα, εκείνη των αστέγων».

Απάντηση στις συκοφαντίες και τα ψέματα Νικολόπουλου για τη “βίλα του Πελετίδη”

Κατιούσα

Το Γραφείο Τύπου του Δήμου Πατρέων εξέδωσε σήμερα ανακοίνωση εναντίον του ακροδεξιού βουλευτή-πολιτευτή Ν. Νικολόπουλου, που πρωτοστατεί στη λασπολογία εναντίον του δήμαρχου της πόλης, Κ. Πελετίδη, προχωρώντας μάλιστα σήμερα σε μηνυτήρια αναφορά για τη διερεύνηση τυχόν αξιόποινων πράξεων στην περιβόητη υπόθεση της “βίλας Πελετίδη” που σηκώνει η ποικιλώνυμη Αντιπολίτευση, αφού δεν έχει άλλο τρόπο να αντιπαρατεθεί στη δημοτική αρχή. Ακολουθεί το κείμενο της ανακοίνωσης.

Ο γνωστός ακροδεξιός βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος, που έχει αναλάβει εργολαβικά να σύρει το χορό της συκοφαντικής εκστρατείας κατά του Δημάρχου Πατρέων, Κώστα Πελετίδη, προχώρησε σήμερα σε νέα άθλια «παράσταση» στα δικαστήρια της Πάτρας.
Ως εδώ με τα ψέματα και την πολιτική αλητεία. Τέλος στην ανοχή.
Οι λασπολόγοι και όσοι συνειδητά διασπείρουν ψεύδη ενόψει των δημοτικών εκλογών θα κληθούν να απολογηθούν, πρώτα από όλα στον πατραϊκό λαό.
Η αλήθεια θα λάμψει για μια ακόμη φορά, γιατί δεν υπάρχει καμία παρανομία.
Οι Πατρινοί μας γνωρίζουν όλους πολύ καλά και θα δώσουν σύντομα την απάντησή τους.

Έρβιν Ρόμελ – Η αλεπού της ερήμου και ο κίνδυνος της εξιδανίκευσης του “ιπποτικού” στρατάρχη

Ο Έρβιν Ρόμελ ήταν από τους ελάχιστους ναζί που απέσπασαν το σεβασμό και την αναγνώριση του αντιπάλου τους για τις στρατιωτικές τους επιτυχίες στη Β. Αφρική, ως επικεφαλής του Άφρικα Κορπς. Η συγκριτικά τυπική ως προς την τήρηση των κανόνων του διεθνούς δικαίου αντιμετώπιση των εχθρών του και η ρήξη του με το Χίτλερ που οδήγησε στην αναγκαστική του αυτοκτονία, τείνουν να δημιουργήσουν μια αρκετά εξιδανικευτική εικόνα του δημοφιλέστερου στρατάρχη του Γ’ Ράιχ. Η διαφορά στις μεθόδους του δε συνεπαγόταν μειωμένη αφοσίωσή του στα απάνθρωπα ναζιστικά ιδανικά, ενώ και η σύγκρουση με το Χίτλερ δεν ήταν ιδεολογική, αλλά αφορούσε την ανησυχία του Ρόμελ για την ικανότητα του Φύρερ να οδηγήσει τη Γερμανία στη νίκη.
Γεννήθηκε στις 15 Νοέμβρη 1891 στη Βυτεμβέργη, από οικογένεια ενός επαρχιακού δασκάλου και μετά την αποφοίτηση από Τεχνικό Λύκειο, μπήκε στο στρατό του κρατιδίου της Βυτεμβέργης, ενώ σπούδασε και στη στρατιωτική σχολή του Ντάντσιχ (σημερινό Γκντανσκ στην Πολωνία). Έλαβε ποικίλες διακρίσεις κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και τραυματίστηκε στο μηρό. Μεταπολεμικά έκανε καριέρα στη Βέρμαχτ και δίδαξε επίσης στη Σχολή Πυροβολικού της Δρέσδης. Χαιρέτησε την άνοδο των Ναζί στην εξουσία και σύντομα αναδείχτηκε μέλος της στρατιωτικής συνοδευτικής φρουράς του Χίτλερ. Με αυτήν την ιδιότητα πρωταγωνίστησε στην προσάρτηση της Σουδητίας το 1938 και της υπόλοιπης Τσεχίας το 1939. Με το ξέσπασμα του πολέμου, ήταν διευθυντής του αρχηγικού επιτελείου του Φύρερ. Συμμετείχε στην κατάκτηση της Γαλλίας και το 1941 τίθεται επικεφαλής του Άφρικα Κορπς στη Λιβύη (Κυρηναϊκή) την οποία κατορθώνει να επανακατακτήσει από τους Βρετανούς. Μετά την κατάκτηση του Τομπρούκ, ο Χίτλερ τον ονομάζει στρατάρχη, προκαλώντας αντιδράσεις εντός Γενικού Επιτελείου από άλλους αξιωματικούς που φθονούσαν την ταχύτατη ανέλιξή του. Στα τέλη του 1942, ξεκινά την απόσυρσή του από τη Β. Αφρική μετά τη νίκη των βρετανικών δυνάμεων στο Ελ Αλαμέιν. Η οριστική συνθηκολόγηση της Αφρικανικής στρατιάς έρχεται το Μάη του 1943. Εκείνη την περίοδο γεννήθηκε και το γνωστό σύνθημα των μαυραγοριτών “Βάστα Ρόμελ” για τη συντήρηση των υψηλών τιμών, όσο περισσότερο γινόταν.
Στη συνέχεια, μετά την πτώση του Μουσολίνι, ο Ρόμελ καταλαμβάνει την Ιταλία, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση του βόρειου τμήματος της χώρας, ενώ στα τέλη του 43′ του ανατίθεται η υπεράσπιση των ατλαντικών ακτών της Γαλλίας, κάτι που τον κατέστησε άμεσο υφιστάμενο του Χίτλερ.
Στις αρχές του 1944, ο Ρόμελ ήρθε σε επαφή με συνωμοτικούς κύκλους εντός γερμανικού στρατού, τους ίδιους που τελικά διεξήγαγαν την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ, την 20ή Ιούλη 1944. Ο Ρόμελ επιβεβαιωμένα είχε επαφές με τον επικεφαλής της συντηρητικής αντιπολίτευσης υπό τον Καρλ Γκέρντελερ, είναι όμως ασαφές αν γνώριζε για τα σχέδια δολοφονίας του Φύρερ. Υπάρχουν πάντως δύο μαρτυρίες πως ο στρατάρχης και γνώριζε και ενέκρινε τα σχέδια αυτά, μολονότι η χήρα του ισχυρίστηκε αργότερα πως ο άντρας της θεωρούσε πως ένας φόνος του Χίτλερ ισοδυναμούσε με ξέσπασμα Εμφυλίου στη Γερμανία. Εκείνο που με αρκετή βεβαιότητα δε γνώριζε ήταν (…) οι συνωμότες τον προόριζαν για διάδοχο του ναζί δικτάτορα.
Ο Ρόμελ προσπάθησε ως την ύστατη στιγμή να πείσει το Χίτλερ να διαπραγματευτεί ξεχωριστή συνθήκη ειρήνης με τους δυτικούς συμμάχους, χωρίς αποτέλεσμα. Οι επαφές με τους συνωμότες έγιναν γνωστές τυχαία, όταν ένας από τους συλληφθέντες για την απόπειρα της 20ής Ιούλη ανέφερε το όνομά του πάνω στο παραλήρημά του. Ο Ρόμελ που είχε τραυματιστεί βαριά κατά την απελευθέρωση της Γαλλίας, κλήθηκε να λογοδοτήσει στο ανώτατο δικαστήριο, κάτι που αρνήθηκε για λόγους υγείας. Στις 14 Οκτώβρη 1944, δύο ανώτατοι αξιωματικοί της Βέρμαχτ του μετέφεραν την κατηγορίας της συμμετοχής στην απόπειρα κατά του Χίτλερ. Μπροστά στους δύο αξιωματικούς, ο στρατάρχης αυτοκτόνησε με δηλητηριώδη κάψουλα. Για να αποφύγει την αποκάλυψη του σκανδάλου, η ηγεσία τουη Γ’ Ράιχ συγκάλυψε την υπόθεση και του έκανε κηδεία με όλες τις στρατιωτικές τιμές.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ

 

Τα δημοσιεύματα για την προ ημερών επίσκεψη του Γερμανού προέδρου Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ στην Αθήνα εστίασαν στην παραδοχή του προέδρου για την ανάληψη της ηθικής ευθύνης εκ μέρους των Γερμανών για τις πράξεις του ναζιστικού παρελθόντος τους, ζητώντας  κι αυτός συγγνώμη για τις φρικαλεότητες των Γερμανών κατακτητών στην χώρα  μας, μετά την επίσκεψή του στο Χαϊδάρι.

     Δεν είναι ο πρώτος ηγέτης που ζητά συγγνώμη για  παρελθοντικές πράξεις του κράτους που εκπροσωπεί ούτε και η πρώτη φορά που Γερμανός ηγέτης απολογείται για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Γερμανοί στο β παγκόσμιο πόλεμο. Τις τελευταίες δεκαετίες με αυξανόμενη  συχνότητα κυβερνήσεις ζητούν συγγνώμη για ιστορικές αδικίες –ακόμα και ο Μπίλ Κλιντον αναγνώρισε τα λάθη της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα στην επίσκεψή του στην Αθήνα το 1999.

       Σε γενικές γραμμές μια συγγνώμη είναι μια λεκτική πράξη που αποσκοπεί στην προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ των δύο μερών. Αντιπροσωπεύει μια  επίσημη προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων που προκαλούνται από το πλήγμα που δέχτηκε το μέρος που αδικήθηκε,  στοχεύοντας στο σημερινό αλλά και  μελλοντικό ακροατήριο. Με την αναγνώριση της αδικίας η πολιτική ηγεσία αυτών που διέπραξαν την αδικία αναγνωρίζει τον πόνο των θυμάτων και τα βάσανά τους.  Η αποδοχή της αδικίας μοιάζει να απαλλάσσει από την ευθύνη της αδικίας αυτούς που τη διέπραξαν, διαβεβαιώνοντας τα θύματα τους ότι η σημερινή πολιτική ηγεσία υποστηρίζει ηθικές αρχές που δεν παραβιάζονται και δεσμεύεται να υποστηρίζει ένα νόμιμο και δίκαιο κοινωνικό σύστημα.
       Συγχρόνως όμως η κυβερνητική συγγνώμη για τις ιστορικές αδικίες εμπεριέχει και την επιδοκιμασία για το σημερινό σύστημα της χώρας, γιατί η αναγνώριση ενός ιστορικού λάθους στην τελική τονίζει τη δικαιοσύνη του παρόντος πολιτικού συστήματος. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, καταδικάζοντας τις άδικες πράξεις του παρελθόντος  διαχωρίζεται το παρόν πολιτικό σύστημα από εκείνο που επέβαλλε την αδικία, επιδεικνύοντας και τη δέσμευσή του στη δικαιοσύνη και ανθρωπισμό. Από τη μια λοιπόν  η Δυτική Γερμανία με τον Αντενάουερ συνειδητοποίησε πως για να γίνει  ένα παραγωγικό και ευημερούν κράτος, πρέπει να σφυρηλατήσει στενές σχέσεις με παλιούς εχθρούς, από την άλλη η Ανατολική Γερμανία είδε τον εαυτό της να αντιπροσωπεύει μια διαφορετική Γερμανία, ένα αντιφασιστικό κράτος, εκκαθαρισμένο από τους Ναζί.

        Βέβαια, οι κυβερνητικές συγγνώμες είναι κάθε φορά  πολιτική απόφαση, ακόμα και στο κλασικό παράδειγμα της Γερμανίας που αναφέρεται συχνά ως πρότυπο. Διαδοχικές γερμανικές κυβερνήσεις ζήτησαν συγνώμη και προσέφεραν εκτεταμένες αποζημιώσεις σε εβραϊκά θύματα, αλλά προσέφεραν σχετικά λίγα ή καθόλου στους ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές ή στους Τσιγγάνους, τους οποίους  επίσης είχαν στόχο οι Ναζί να εξαλείψουν. Οι σύμμαχοι πίεσαν τους Γερμανούς να βοηθήσουν τον εβραϊκό λαό, αλλά φαινόταν να μην ενδιαφέρονται για άλλες ομάδες. Πέρα λοιπόν από την όποια ηθική διάσταση της απολογητικής στάσης της Δ. Γερμανίας μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, ήταν οι ρεαλιστικοί υπολογισμοί κυρίως που καθόρισαν για το τι έπρεπε να κάνει για να γίνει πάλι σεβαστό κράτος. Εξάλλου έτσι ανταποκρινόταν στη πίεση του ΝΑΤΟ και του  ισχυρού εβραϊκού λόμπι στης ΗΠΑ.
         Κι αυτές οι πολιτικές σκοπιμότητες  που δεν απουσίαζαν από τις διάφορες εκφράσεις μετάνοιας των γερμανών εμφανίστηκαν ξεκάθαρα  όταν Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι, αν και προβάλλονταν ως  αντιπολεμικά κόμματα, συναίνεσαν στην πρώτη, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στρατιωτική επίθεση της Γερμανίας στη Γιουγκοσλαβία, με τη  δικαιολογία πως έπρεπε να αποφευχθεί η γενοκτονία και η εθνοκάθαρση. Μέχρι τότε η Γερμανία διαβεβαίωνε πως κατευθυντήρια αρχή της εξωτερικής της πολιτικής ήταν να μη ξανασυμμετάσχει σε πόλεμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση της παρέμβασής της η ευθύνη της για το ολοκαύτωμα χρησιμοποιήθηκε με μια ιδιαίτερη ερμηνεία,  για να την δικαιολογήσει. Να διασώσει τους πληθυσμούς της Γιουγκοσλαβίας από μια επανάληψη ενός ολοκαυτώματος από τους Σέρβους.
       Η μετάνοια και  η συντριβή για το ναζιστικό παρελθόν έχουν χρησιμοποιηθεί ως κινητήρια δύναμη  πίσω από τις πολιτικές του γερμανικού κράτους, είτε πρόκειται  για ιδιαίτερης συμβολικής σημασίας δημόσιες πράξεις όπως  η γονυκλισία του Καγκελαρίου Βίλι Μπραντ στο μνημείο του γκέτο της Βαρσοβίας είτε για συμμετοχή σε βομβαρδισμούς  στη Γιουγκοσλαβία, στην  πρώτη απροκάλυπτη στρατιωτική επίθεση της Γερμανίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και δεν είναι βέβαια σύμπτωση πως μετά το 2000 άρχισε να καλλιεργείται μια διαφορετική διάθεση απέναντι  στους δράστες  και στα θύματα του ναζισμού. Η επικέντρωση στις συμμαχικές βομβιστικές επιθέσεις στις γερμανικές πόλεις μοιάζει μάλλον να γίνεται από πολιτική σκοπιμότητα και λιγότερο από ιστορική  αμεροληψία, ώστε  η αντίληψη πως οι γερμανοί είναι κι αυτοί θύματα να γίνεται ισχυρότερη, ενώ αναζητούνται σε δράσεις αντιστασιακές οι αιτίες των φρικαλεοτήτων που διέπραξαν. 
      Δυτικά κράτη επιλέγουν να υιοθετήσουν πολιτικές που περιλαμβάνουν συγγνώμες για τη δουλεία, εκφράσεις λύπης για την αποικιοκρατία, συντριβή για τις γενοκτονίες  σε μια προσπάθεια διόρθωσης της ιστορίας, που μοιάζει να βοηθά στην αποδοχή της σύγχρονης πολιτικής.  Γιατί η ηθική δικαίωση των θυμάτων δεν ακυρώνει τα οφέλη που αποκομίζουν οι επόμενες γενιές στον κόσμο που κληρονόμησαν απ’ αυτούς που διέπραξαν τα εγκλήματα. Μοιάζουν όλα αυτά κενές χειρονομίες, απλά τεχνάσματα, αφού σπάνια συνοδεύονται από ριζικές αποκαταστάσεις και αποζημιώσεις.

Οι κρατικές εκφράσεις συγγνώμης πάνω απ’ όλα αναφέρονται σε ιστορίες του παρελθόντος, κυρίως τι συνέβη κι ελάχιστα γιατί συνέβη. Κι ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να λειτουργήσουν αυτές οι εκφράσεις λύπης ως ένας τρόπος για τους πληθυσμούς να αμφισβητήσουν το ειδυλλιακό παρελθόν του έθνους τους. Το πρόβλημα όμως είναι πως πάλι όλες αυτές οι συγγνώμες αναπαράγουν το ίδιο πρόβλημα, δίνουν πάλι βήμα έκφρασης στην κυρίαρχη εξουσία, η οποία ερμηνεύει ιστορίες και γεγονότα έτσι που να τη δικαιώνουν για τις παροντικές της επιλογές.

Και μοιάζει μια συγγνώμη να μπορεί να γίνεται μέσον χειραγώγησης, αφού κυρίως χρησιμοποιείται για να μειώσει την απειλή για το σύστημα διαχωρίζοντάς το ρητά από εκείνο που  διέπραξε την αδικία, επειδή νόμοι, αξίες και πεποιθήσεις  θεωρούνται διαφορετικές απ’ αυτές που είναι σήμερα. Κι έτσι να διαιωνίζονται οι ίδιες πολιτικές. Γιατί  αν οι  ναζιστικές ή αποικιοκρατικές φρικαλεότητες μοιάζουν διαφορετικές από τις σημερινές στη Β. Αφρική ή στη Μ. Ανατολή είναι μόνο λόγω απόστασης και συγκάλυψης.

Με το δεξί

Την ώρα που ο χειμώνας είναι προ των πυλών, η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, που η διάθεσή του ξεκίνησε χτες, θυμίζει κάτι από ...πετρέλαιο κίνησης, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια δεκάδες χιλιάδες να ξεπαγιάσουν και αυτόν το χειμώνα, για να θησαυρίζουν μια χούφτα μονοπώλια και να πιάνονται με τη φοροληστεία και τις περικοπές στο επίδομα θέρμανσης τα «πρωτογενή πλεονάσματα». Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Ενέργειας αφήνει ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο και για νέες αυξήσεις στα τιμολόγια ρεύματος, λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αυτά έχει η περιβόητη «απελευθέρωση», αφού τις όποιες αυξήσεις για τους ρύπους κληθεί να πληρώσει η ΔΕΗ, θα τις μετακυλίσει και πάλι στα λαϊκά στρώματα, που ήδη υποφέρουν από την ενεργειακή φτώχεια και το κυνηγητό για να αποπληρώσουν τους προηγούμενους φουσκωμένους λογαριασμούς. Από κοντά έρχονται τα χιλιάδες λαϊκά σπίτια που αναμένεται να βγουν στο «σφυρί» τους επόμενους μήνες, με την κυβέρνηση να δηλώνει ότι θα κάνει τα πάντα για να μειωθούν τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών και να «σταθεροποιηθεί το σύστημα», τα ραβασάκια για τον ΕΝΦΙΑ και τους υπόλοιπους φόρους που καταφτάνουν στα λαϊκά σπίτια. Με δυο λόγια, η «μεταμνημονιακή» εποχή έχει μπει «με το δεξί» για το λαό, και έτσι θα συνεχίσει, αφού, όπως και πριν, έχει για πυξίδα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και την ανάπτυξη προς όφελος του κεφαλαίου, που αντιστρατεύεται τις λαϊκές ανάγκες. Αυτές είναι που πρέπει ο λαός να κάνει προμετωπίδα της πάλης του, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Συστράτευση με το ΚΚΕ

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ προσπαθούν να επεκτείνουν τις βάσεις τους ακόμη περισσότερο εις βάρος των λαών. Ολες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της χώρας μας παρέδωσαν το λαό ως τροφή στους ιμπεριαλιστές. Η παρούσα κυβέρνηση δίνει ακόμη περισσότερη «γην και ύδωρ» στο αδηφάγο τέρας του ΝΑΤΟ, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να διατηρηθεί για λίγο ακόμη καιρό στην καρέκλα που της έχουν προσφέρει.
Αδιαφορεί για τα συμφέροντα του λαού, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας που καταπατούνται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Σαν να μη φτάνουν όσα έχουν ήδη δώσει, προσφέρουν επιπλέον βάσεις και ευκολίες στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, που αλέθουν λαούς, διαλύουν τις παραδόσεις τους, καταβροχθίζουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους, πουλάνε αντί πινακίου φακής τις ζωές μας, με αντίτιμο τη δική τους καπιταλιστική ευημερία.
Είναι πλέον καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καπιταλισμός φέρνει εξαθλίωση και θάνατο για τους λαούς και ευημερία για την άρχουσα τάξη. Δεν πρέπει να γίνουμε η τροφή που θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο τα ιμπεριαλιστικά και καπιταλιστικά τους σχέδια.
Κύριοι της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και των λοιπών κομμάτων, οι οποίοι φοράτε παρωπίδες και προσποιείστε ότι δεν βλέπετε τι γίνεται, δεν θέλουμε άλλες βάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη χώρα μας. Δεν θέλουμε την υποτιθέμενη προστασία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έναντι φανταστικών απειλών που εσείς οι ίδιοι μαζί με τους ιμπεριαλιστές δημιουργείτε.
Εμείς οι απόστρατοι που οι απόψεις μας δεν συνέπιπταν σε όλα με το ΚΚΕ, ήρθε η ώρα για μαζική και δυναμική συ-στράτευση με αυτό. Για να περισώσουμε ό,τι μας έχει απομείνει και για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε όλα όσα αυτοί γκρέμισαν. Ηρθε η ώρα να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Δεν σηκώνουμε ΝΑΤΟική σημαία ούτε παραχωρούμε «γη και νερό» στους φονιάδες των λαών.
ΟΧΙ σε νέες βάσεις και διευκολύνσεις προς το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Συμπόρευση με το ΚΚΕ για να φύγουν και οι ήδη υπάρχουσες.

Χρήστος ΣΑΛΤΑΠΙΔΑΣ
Πλοίαρχος ΠΝ ε.α.

Να σημάνει ξεσηκωμός!

Το κάλεσμα ξεσηκωμού που απευθύνει το ΚΚΕ, μπροστά στο διήμερο δράσης (22 και 23/10) που οργανώνει ενάντια στην επέκταση των παλιών και τη δημιουργία νέων αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων, πρέπει να φτάσει αυτές τις μέρες σε κάθε λαϊκό σπίτι, σε κάθε χώρο δουλειάς.
Με πλατιά κινητοποίηση να εκφραστεί η αντίθεση του λαού στη μετατροπή της χώρας μας σε πολεμικό ορμητήριο πρώτης γραμμής.
Το κάλεσμα μάχης του Κόμματός μας απευθύνεται σε κάθε εργάτη, κάθε άνεργο, κάθε λαϊκό άνθρωπο. Καθένα που μπορεί πια να δει κατάματα ότι η κυβέρνηση μας σέρνει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια, κάνοντας όλη τη χώρα «μαγνήτη» επιθέσεων, σπέρνοντας παντού βάσεις και υποδομές που αξιοποιούνται για επεμβάσεις σε βάρος άλλων λαών.
Σε αυτό το κάλεσμα έχουν θέση οι εργάτες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι λαϊκές οικογένειες που ματώνουν και για να είναι η κυβέρνηση «συνεπής» στα πολεμοκάπηλα σχέδια, δαπανώντας το 2% του ΑΕΠ για ΝΑΤΟικές ανάγκες.
Εχουν θέση οι νέοι στρατευμένοι, για να διατρανώσουν ότι δεν έχουν καμιά δουλειά στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Εχει θέση καθένας που νιώθει αριστερός, που τα προηγούμενα χρόνια παρασύρθηκε από το δήθεν «επιτέλους κάτι αλλάζει» του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα βλέπει αηδιασμένος την κυβέρνηση να γίνεται το καλύτερο βαποράκι των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, συμβάλλοντας στην ένταξη κι άλλων λαών, όπως της ΠΓΔΜ, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Εχουν θέση οι κάτοικοι των νησιών, που ζουν από πρώτο χέρι το προσφυγικό δράμα, τις συνέπειες της πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ, που οδηγεί στον εγκλωβισμό κάτω από άθλιες συνθήκες χιλιάδων ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις. Που ζουν καθημερινά τις αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων από τη ΝΑΤΟική σύμμαχο Τουρκία.
Αυτή η επικίνδυνη πολιτική, που έχει τη σφραγίδα σύσσωμης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και στηρίζεται απ' όλα τα αστικά κόμματα, έχει όνομα, λέγεται «γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας» και είναι η άλλη όψη του νομίσματος της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης, αφού υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα, τα κέρδη και τις μπίζνες των επιχειρηματικών ομίλων.
Για αυτά τα συμφέροντα η κυβέρνηση βάζει το λαό στο επίκεντρο σφοδρών ανταγωνισμών, κυρίως ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Ρωσία, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Στο φόντο αυτής της «πρόβας πολέμου» πρέπει να απορριφθεί το επιχείρημα της κυβέρνησης, ότι έτσι εξασφαλίζει τη σταθερότητα της περιοχής και μάλιστα στον ανταγωνισμό με την Τουρκία.
ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ είναι παράγοντες αστάθειας και για να προωθήσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους δεν διστάζουν να μακελεύουν λαούς. Το λαϊκό συμφέρον ποτέ δεν υπηρετήθηκε, ούτε και σήμερα μπορεί να υπηρετηθεί από τη συμμετοχή και τη στήριξη σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, πολέμους και επεμβάσεις. Αντίθετα, ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί έχουν πικρή πείρα.
Το συμφέρον του λαού βρίσκεται στην κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το σύστημα που τον γεννά, στην εναντίωση σε κάθε σχέδιο αλλαγής συνόρων, στην αλληλεγγύη και κοινή πάλη με τους λαούς της περιοχής.
Οι μέρες που απομένουν μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα 22/10, πρέπει να αξιοποιηθούν για μια πλατιά πανεξόρμηση ενημέρωσης του λαού σε όλη τη χώρα, με όλες τις μορφές, να φτάσει παντού το μήνυμα «Εξω το ΝΑΤΟ και οι βάσεις του από την Ελλάδα».
Αυτή η πολύμορφη δράση μπορεί να αφήσει παρακαταθήκη για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση, στην πάλη ενάντια στο σύστημα της φτώχειας και των πολέμων, για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.