“Ο άγγελος του διαβόλου; Θα μας κάψει ο Θεός!” – Ο Βελόπουλος αντιδρά σαν παρατράγουδο στο τραγούδι της Κύπρου για τη Eurovision

 

Κι αν φέτος το κλασικό 12άρι της Ελλάδας δεν πάει στην Κύπρο; Αν οι δυνάμεις του σατανά βρίσκονται πίσω από τη Γιουροβίζιον; Αν έχουν καταλάβει καίρια πόστα στη μαρτυρική μεγαλόνησο και την οδηγούν ακόμα πιο κάτω, στον πάτο της ακολασίας και τα καζάνια της κόλασης; Είναι να παίζει κανείς με αυτά, συνέλληνες;

Μπορεί η Eurovision να είναι πανηγυράκι (μουσική εμπορο-πανήγυρη), αλλά βοηθάει ενίοτε να εκτεθούν πανηγυρτζήδες σαν τον Κυριάκο Βελόπουλο.

Η Κύπρος στέλνει στον φετινό διαγωνισμό το τραγούδι “El diablo (ο διάβολος)” και ο Κυριάκος Βελόπουλος αποδεικνύει πως είναι πολιτικό παρατράγουδο, αποκαλύπτοντας τους βέβηλους στίχους και την σκοτεινή συνωμοσία, με αυτό το μήνυμα στην ανάρτησή του.

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πόσο πιο κάτω μπορεί να πάει η κοινωνία μας. Τραγούδι της Κύπρου στη Εurovision με στίχους εύχομαι να είμαι ο “άγγελος του διαβόλου’.

Θα μας “κάψει” ο Θεός!

Δεν ξέρουμε αν η Κύπρος χάσει το δικό μας 12άρι, αν θα πατώσει για να τιμωρηθεί ή αν θα την ανταμείψει ο διάβολος και οι σατανικά καλοί της σύμμαχοι, με το νέκταρ της επιτυχίας. Και πολύ περισσότερο, δε μας ενδιαφέρει. Δεν είναι καιρός, όμως, να φύγει το παρατράγουδο που λέγεται Βελόπουλος από το πολιτικό προσκήνιο και να του δώσουν μια θέση στο πάνελ της Πάνια, όπου ανήκει;

Αντικομμουνιστική γραμμή

 

 

 

Η ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα

Ζήλεψε μάλλον τον αντικομμουνιστικό βούρκο στα social media και είπε να βρει κι αυτή ένα στασίδι... 

Για την Έλενα Ακρίτα ο λόγος, η οποία φαίνεται ότι πήρε τη «γραμμή» του αντικομμουνισμού από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και τερματίζοντας τον όρο «ρίχνω την μπάλα στην εξέδρα», επέλεξε να σχολιάσει την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα σήμερα στη Βουλή, λέγοντας ότι ...«έγιναν φρικαλέα σεξουαλικά σκάνδαλα που έγιναν επί Στάλιν στα μπαλέτα Μπολσόι» και «κακοποιήσεις, τους βιασμούς, τις αυτοκτονίες που συνεχίστηκαν πολλές δεκαετίες στο χώρο της Τέχνης στη Σοβιετική Ένωση»... 

Είχε προηγηθεί βέβαια τις προηγούμενες μέρες ο ανεκδιήγητος βουλευτής της ΝΔ Μακάριος Λαζαρίδης, με μια εμετική χρυσαυγίτικης κοπής ανάρτηση για τον Άρη Βελουχιώτη, που χαρακτήριζε «κίναιδο και παιδεραστή» το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Mάλιστα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός επί της ουσίας κάλυψε τον βουλευτή του για τον αντικομμουνιστικό οχετό, ενώ και ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης επιστράτευσε τον ...Στάλιν (!) και τον αντικομμουνισμό δήθεν για να αντιπαρατεθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γνώριμη τακτική, από εκείνους που θέλουν να κρύψουν ότι η μπόχα αναδίνεται από ένα σύστημα που σαπίζει. 

Στρατηγική κίνηση, από εκείνους που θέλουν να κρύψουν ότι ο λαός μπορεί να φτάσει «σε μια κοινωνία που δεν θα χωράει ούτε το φόβο, ούτε το σεξισμό, ούτε το ρατσισμό, ούτε τη βία, μια κοινωνία πραγματικά απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και από κάθε κοινωνική ανισότητα». 

Εξάλλου, όλους αυτούς, ο αντικομμουνισμός τούς ενώνει. 

902gr

Η “ελπίδα” του Μπάιντεν έγινε λεπίδα – Αεροπορική επιδρομή των ΗΠΑ στην Ανατολική Συρία

 

26-02-2021

Σήμερα τα χαράματα, η αμερικανική πολεμική αεροπορία εξαπέλυσε αεροδρομική επιδρομή στην Ανατολική Συρία. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, στόχος ήταν “εγκαταστάσεις παραστρατιωτικών οργανώσεων που υποστηρίζονται από το Ιράν”.

Ο Τζον Κέρμπι, εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας, δήλωσε πως η επιχείρηση έγινε ως αντίποινα σε πρόσφατες επιθέσεις και απειλές -sic- εναντίον του αμερικανο-νατοϊού προσωπικού στο Ιράκ και ότι υπήρξε… διαβούλευση με τους συμμάχους των ΗΠΑ. Επίσης εκτίμησε πως “ενεργήσαμε με μετρημένο τρόπο, με σκοπό την αποκλιμάκωση της κατάστασης συνολικά”…

Σύμφωνα με τον διευθυντή, της αντικυβερνητικής ΜΚΟ “Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”, ο απολογισμός της επιχείρησης ήταν τουλάχιστον 17 νεκροί -μέλη της προσκείμενης στο Ιράν Χασντ αλ Σάαμπι- και υλικές φθορές στις εγκαταστάσεις.

Σε κάθε περίπτωση, ο Μπάιντεν δίνει από την αρχή της διακυβέρνησής του το στίγμα του, αναβαθμίζοντας την επέμβαση των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.

Η ελπίδα που έβλεπαν κάποιοι στον Μπάιντεν δείχνει πολύ γρήγορα τα δόντια της. Στην πραγματικότητα απλώς τα ακονίζει…

«Εκκρεμότητες» και αντιλαϊκές «ουρές»

«Η Ελλάδα δεν πρόκειται και δεν πρέπει να γίνει ένας επενδυτικός προορισμός χαμηλού κόστους», έλεγε τον περασμένο Δεκέμβρη ο πρωθυπουργός, παρουσιάζοντας την «έκθεση Πισσαρίδη», όπου περιγράφεται ο βασικός «αναπτυξιακός» σχεδιασμός της κυβέρνησης για τα επόμενα χρόνια. Σήμερα, λίγους μήνες μετά τη δήλωση του πρωθυπουργού, έρχεται η έκθεση του ΙΟΒΕ να διαπιστώσει ότι οι «μεταρρυθμίσεις» που εφαρμόστηκαν με τα τρία μνημόνια την περίοδο 2010 - 2018 «πέτυχαν σε σημαντικό βαθμό την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της αγοράς εργασίας, μέσω της μείωσης του κόστους, αλλά και της μεγαλύτερης ευελιξίας, χωρίς όμως να επιλύσουν ορισμένα βασικά δομικά προβλήματα και χρόνιες αδυναμίες της αγοράς εργασίας». Το ερευνητικό ίδρυμα του ΣΕΒ αναγνωρίζει και αποδίδει τα εύσημα στις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για τις αντεργατικές τους «επιδόσεις» την οκταετία της προηγούμενης κρίσης, που μείωσαν ακόμα περισσότερο το λεγόμενο κόστος εργασίας και διέλυσαν παραπέρα τις εργασιακές σχέσεις, άφησαν όμως «ουρές», που η σημερινή κυβέρνηση και συνολικά τα αστικά κόμματα καλούνται να αντιμετωπίσουν.

* * *

Ποιες είναι αυτές; Στις «μακροχρόνιες αδυναμίες» που δεν αντιμετωπίστηκαν, ο ΙΟΒΕ περιλαμβάνει το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής στην αγορά εργασίας και την υψηλή ανεργία, ξεχωρίζοντας τις εξής «παθογένειες» στην ελληνική οικονομία: «Υψηλή φορολογική επιβάρυνση της εργασίας, χαμηλή παραγωγικότητα, χαμηλή χρήση ευέλικτων μορφών απασχόλησης και υψηλό ποσοστό αυτοαπασχολούμενων». Με τον τρόπο αυτό «φωτογραφίζει» το πλαίσιο της «επόμενης μέρας» και τα πεδία των νέων ανατροπών στα οποία ήδη προσανατολίζεται η αστική πολιτική. Μεταφράζοντας τα παραπάνω, στην ημερήσια διάταξη της αντεργατικής επίθεσης, που κλιμακώνεται και μέσα στην πανδημία, βρίσκονται η παραπέρα επέκταση των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης, η αύξηση της παραγωγικότητας, με τη γενικευμένη είσοδο νέων τεχνολογιών στην παραγωγή χωρίς παράλληλη αύξηση των μισθών, άρα η ένταση της εκμετάλλευσης, όπως και οι νέες απαλλαγές των επιχειρήσεων από το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος». Στο στόχαστρο βρίσκονται και οι αυτοαπασχολούμενοι, τους οποίους το ΙΟΒΕ θεωρεί «υπεράριθμους» και εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

* * *

Ειδικότερα όσον αφορά τις νέες παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας, η μελέτη του ΙΟΒΕ επικεντρώνει στην «αναντιστοιχία δεξιοτήτων» των εργαζομένων, στην «ανεπαρκή επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση» και στη «χαμηλή αποτελεσματικότητα των ενεργών πολιτικών για την αγορά εργασίας». Οι επισημάνσεις αυτές αναπαράγονται στις «αιτιολογικές εκθέσεις» των περισσότερων αντεργατικών νομοσχεδίων που ψήφισε η κυβέρνηση και μέσα στην πανδημία. Αποτελούν όμως και τον πυρήνα όσων σχεδιάζει να φέρει προς ψήφιση το επόμενο διάστημα, με πιο «εμβληματικό» το νομοσχέδιο για τη δεκάωρη δουλειά, στο πλαίσιο της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας. Το ζήτημα της κατάρτισης και επανακατάρτισης ενός φτηνού και ανά πάσα στιγμή διαθέσιμου εργατικού δυναμικού, που θα παρακολουθεί και θα προσαρμόζεται γρήγορα στις μεταβαλλόμενες ανάγκες των επιχειρήσεων, ειδικά στην εποχή του «ψηφιακού μετασχηματισμού», είναι ψηλά στην ατζέντα της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων και περιγράφεται τόσο στα νομοσχέδια για την Επαγγελματική Εκπαίδευση, όσο και στο πιο πρόσφατο για τα ΑΕΙ.

* * *

Μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση να εμφανίζεται «καθησυχαστική» για την παραπέρα ονομαστική μείωση των μισθών και ο ΙΟΒΕ να αναγνωρίζει το έργο που έγινε ως προς αυτό την προηγούμενη δεκαετία, τα επόμενα «κεφάλαια» όμως που ανοίγει ο αναπτυξιακός σχεδιασμός των μονοπωλίων και των κομμάτων τους επιβεβαιώνουν το συμπέρασμα ότι «προωθούνται διάφορες μορφές αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, για να διαμορφωθούν κίνητρα και δυνατότητες για νέες, κερδοφόρες καπιταλιστικές επενδύσεις με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή», όπως καταγράφεται στο δεύτερο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Οπως εξηγούν οι Θέσεις, «η διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης και η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης αποτελούν την προϋπόθεση για την προσέλκυση των νέων μεγάλων επενδύσεων της λεγόμενης "ψηφιακής" και της "πράσινης" οικονομίας (...) με τη μετατροπή των συμβάσεων από πλήρους σε μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, τη μείωση του χρόνου εργασίας με μείωση των αποδοχών και την παραπέρα ελαστικοποίησή του, που φέρνει εντατικοποίηση της εργασίας, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσής της (...) Μια πολιτική προσαρμογής στο νέο επίπεδο παραγωγικότητας χωρίς συνολική βελτίωση του εργατικού εισοδήματος και διαχείρισης της ακραίας φτώχειας (...) δεν αποτελεί προοδευτική πρόταση για τη διασφάλιση της "δίκαιης κατανομής του πλούτου", όπως ισχυρίζονται πολλοί σοσιαλδημοκράτες. Αποτελεί αναγκαίο όρο για τη διασφάλιση και ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας».

Ενα χρόνο μετά

Ενας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την ανακοίνωση του πρώτου κρούσματος κορονοϊού στην Ελλάδα. Μέχρι τώρα έχουν καταγραφεί πάνω από 185.000 κρούσματα και σχεδόν 6.500 θύματα. Οι δώδεκα αυτοί μήνες προσφέρονται για συμπεράσματα από το λαό, που καθημερινά δίνει μάχη για την υγεία και τη ζωή του, μετράει όμως τις συνέπειες της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας, που έχει ως βασικό κριτήριο τη θωράκιση του «ορατού εχθρού», δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Αυτό βρίσκει διαρκώς μπροστά του ο εργαζόμενος, σε κάθε του βήμα: Για να φτάσει στη δουλειά, στη διάρκεια του ωραρίου του, σε αποθήκες, μαγαζιά και γραφεία - εστίες υπερμετάδοσης. Στη ζοφερή κατάσταση που αντιμετωπίζει αν χρειαστεί νοσηλεία, ή στη θεραπεία που άφησε στη μέση. Στο μαρτύριο της τηλεκπαίδευσης, στην επιδείνωση του εισοδήματός του κ.ο.κ.

Είναι αυτή η δύσκολη καθημερινότητα, που διαρκώς υπενθυμίζει ότι ούτε στην πανδημία «είμαστε όλοι μαζί», όπως λένε η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα. Οι εργαζόμενοι πράγματι είναι όλοι μαζί, αντιμέτωποι με προβλήματα που γιγαντώνονται, αλλά απέναντί τους έχουν τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους μεγαλομετόχους στον τουριστικό κλάδο, την αστική τάξη, τα κόμματά της.

Μέσα σε δώδεκα μήνες εκδηλώθηκαν με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα οι συνέπειες από την εμπορευματοποίηση του πολυτιμότερου αγαθού. Σε όλο τον κόσμο αποδείχθηκε η γύμνια των δημόσιων συστημάτων Υγείας, ως αποτέλεσμα της λειτουργίας τους με βάση το ζύγι «κόστους - οφέλους», της αντιμετώπισης της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ως πεδίου επενδύσεων.

Οι λαοί σε κάθε χώρα ζουν τις συνέπειες αυτού που παρουσιάζεται ως «νέο» και «καινοτόμο», αλλά είναι παλιό και θανατηφόρο: Τα ιδιωτικοποιημένα συστήματα, τις ΣΔΙΤ και τα business plan για τη λειτουργία των νοσοκομείων, τις αποψιλωμένες υπηρεσίες, τις απαρχαιωμένες υποδομές στο όνομα των δημοσιονομικών αντοχών, την άνθηση των ιδιωτικών κλινικών κ.ο.κ.

Το συμπέρασμα είναι, λοιπόν, ότι όσο η προστασία της ζωής και της υγείας παραμένει εγκλωβισμένη στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τόσο οι τεράστιες δυνατότητες και τα επιτεύγματα της επιστήμης θα μένουν απροσπέλαστα για την κοινωνική πλειοψηφία. Τόσο οι «κανονικές» και «έκτακτες» καταστάσεις θα προκαλούν δυσβάσταχτες συνέπειες στους λαούς.

Το ίδιο διάστημα αποδείχθηκε ξανά πόσο αδίστακτες είναι οι αστικές κυβερνήσεις, οι διεθνείς ενώσεις τους, η εργοδοσία. Η αξιοποίηση της πανδημίας ως «ευκαιρίας» για νέα μέτρα στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας επέφερε κι άλλα συντριπτικά πλήγματα στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Μόνο τη χρονιά που πέρασε, η κυβέρνηση ψήφιζε ένα αντιδραστικό νομοσχέδιο κάθε τρεις μέρες, με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας, δόθηκαν κάθε λογής «πακέτα» σε επιχειρηματικούς ομίλους, κλιμακώθηκαν η καταστολή, η επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα μαθητών και φοιτητών. Με νόμους καθιερώθηκαν νέες μορφές έντασης της εκμετάλλευσης, όπως με την τηλεργασία και την πλήρη αποδιάρθρωση του εργάσιμου χρόνου.

Κάθε πτυχή της διαχείρισης της πανδημίας επιβεβαίωσε τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος. Εκεί που οι εργαζόμενοι νόμιζαν ότι τα είδαν όλα με τους μαζικούς τάφους στις ΗΠΑ ή τα αβοήθητα θύματα στα γηροκομεία της ΕΕ, ήρθε το θρίλερ με την παραγωγή και τη διάθεση του εμβολίου.

Ακόμα κι αυτό το επίτευγμα της ακούραστης δουλειάς χιλιάδων επιστημόνων, οι φαρμακευτικοί μονοπωλιακοί κολοσσοί, τα καπιταλιστικά κράτη και οι λυκοσυμμαχίες τους το μετατρέπουν σε πεδίο κερδοφορίας και σφοδρών ανταγωνισμών, σύμφωνα με τον υπέρτατο νόμο τους: «Ο θάνατός σου η ζωή μου».

Εκτός όμως από όλα αυτά, η πανδημία επιβεβαίωσε και κάτι άλλο: Οτι η ελπίδα βρίσκεται μόνο στην πάλη των εργαζομένων. Αυτοί έχουν τη δύναμη στα χέρια τους. Οι εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις για μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων, οι αγώνες που ξεδιπλώθηκαν με καθοριστική συμβολή των κομμουνιστών, είναι παρακαταθήκη για τη συνέχεια, στην πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Μαζί με τα τεράστια αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του συστήματος, από την πανδημία αναδείχθηκαν η ανωτερότητα και η αναγκαιότητα της νέας κοινωνικής οργάνωσης, του σοσιαλισμού, της εργατικής εξουσίας, που θα ξηλώσει την πηγή του κακού: Το κυνήγι του κέρδους και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτό το συμπέρασμα βρίσκεται και στην «καρδιά» του μεγάλου αφιερώματος στον ένα χρόνο από το ξέσπασμα της πανδημίας, που θα φιλοξενήσει ο «Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου» και δεν πρέπει να λείψει από κανένα λαϊκό σπίτι, από κανέναν χώρο δουλειάς!