ΕΣΥ ΠΕΙΝΑΣ;;;Η αμύθητη περιουσία του Χριστοδούλου στο φως

Η αμύθητη περιουσία του Χριστοδούλου στο φως

13 October 2012 Blog

·        700

·         

·         

·         

Ξεσφράγισαν το σφραγισμένο ιδιαίτερο δωμάτιο του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Παλαιό Ψυχικό και βρήκαν πάρα πολλά αντικείμενα μεγάλης χρηματικής αξίας.
Τα κατέγραψε επιτροπή την οποία αποτελούσαν δικαστικές αρχές, ο διευθυντής της αστυνομίας, ο εκπρόσωπος της εφορίας, ένας συμβολαιογράφος, ο αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Χρυσικός, ο πρώην αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Συνοδινός, ο γνωστός Βρεσθένης Θεόκλητος Κουμαριανός, και δύο διάκονοι του Χριστόδουλου.
Τα πράγματα που καταγράφηκαν βρίσκονταν τόσο στο ιδιαίτερο δωμάτιο του Χριστόδουλου όσο και στα βεστιάριά του(= ιματιοθήκες) και στο υπόλοιπο ανάκτορό του.
Μόνο τα μικροαντικείμενα τρεχούσης χρήσεως του δωματίου του ξεπερνούν σε αξία το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά από τα καταγραμμένα:
- 600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα.
- Απ’ αυτά τα 140 ζευγάρια έχουν διαμάντια και μερικά έχουν ζαφείρια.
- Πάνω από 100 πολύτιμα χρυσά και αργυρά στυλό και πέννες ανεκτίμητης αξίας.
- Πάρα πολλοί χρυσοί και αργυροί σταυροί ευλογίας με πολύτιμα πετράδια.Πολλές αρχαίες εικόνες.
- 30.000 ευρώ και 9 χρυσές λίρες σε φάκελο για τον π. Θωμά Συνοδινό.
- Ένας μεγάλος πολυτιμότατος πολυέλαιος Baccarat αξίας 50.000.ευρώ η ανώτερη φίρμα στον κόσμο.
- Καναπέδες και πολυθρόνες του σαλονιού, των γραφείων και των δωματίων από τις δυό ακριβότερες φίρμες του κόσμου Versace και Armani.
- Μεταξωτές κουρτίνες πολυτιμότατες από τις καλλίτερες φίρμες στον κόσμο σε όλο το ανάκτορο.
- Εκατοντάδες λευκά πουκάμισα, τα περισσότερα μεταξωτά.
- Εκατοντάδες μαύρα παντελόνια πανάκριβα.
- Εκατοντάδες ζεύγη παπουτσιών όλα από τις δυο ακριβότερες φίρμες του κόσμου Sebago και Church’ s, απ’ αυτά που φορούν μόνο οι Άγγλοι πρίγκιπες, λόρδοι και άλλοι αριστοκράτες. Ο Χριστόδουλος φορούσε μόνο τέτοια παπούτσια, που το κάθε ζεύγος τιμάται πάνω από 1.000 χίλια ευρώ (Όταν ανατράπηκε ο δικτάτωρ των Φιλιππίνων Μάρκος, βρέθηκε ότι η γυναίκα του είχε 80 ζεύγη παπουτσιών, ακριβά βέβαια αλλά συνηθισμένα).
- Τρεις δεκάδες σετ με καθημερινά δεσποτικά άμφια.
- 50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ η κάθε μία.
- 12 στέμματα ( μίτρες ) από χρυσό και πολυτίμους λίθους αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ το καθένα.Κυρίως έχουν διαμάντια.
- 100 εγκόλπια χρυσά και γεμάτα πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ζαφείρια, αξίας 100.000 ευρώ το καθένα.
- 200 εγκόλπιοι σταυροί ίσης αξίας και παρόμοιας διακοσμήσεως ο καθένας.
- 25 ποιμαντορικές ράβδοι (πατερίτσες) χρυσές και αργυρές και ελεφάντινες (φιλντισένιες) γεμάτες πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ρουμπίνια, αξίας κατά μέσον όρο 100.000 ευρώ η κάθε μία.
- 40 απλές αργυρές ράβδοι (βακτηρίες, μπαστούνια) με ημιπολύτιμους λίθους, αξίας 20.000 ευρώ η κάθε μία.
- Δύο υπερπολύτιμα δισκοπότηρα χρυσά, σκαλιστά έργα τέχνης, με πολύτιμους λίθους, δώρα το ένα του Βαρθολομαίου και το άλλο του πάπα Ρώμης Βενεδίκτου.
- Δεκάδες χρυσά και αργυρά κηροπήγια (δικηροτρίκηρα).
- Δεκάδες χρυσά και αργυρά επιτραπέζια κηροπήγια με πολύτιμους λίθους.
- Πολλές δεκάδες αργυροί δίσκοι σερβιρίσματος και κεράσματος.
- Δεκάδες αργυρές φρουτιέρες.
- Εκατοντάδες δωδεκάδων ποτήρια αργυρά και κρυστάλλινα υψηλής αξίας.
- Εκατοντάδες πανάκριβα αργυρά κρυστάλλινα και πορσελάνινα σερβίτσια ανυπολόγιστης αξίας.
- Εκατοντάδες δωδεκάδες πανάκριβα χρυσά και αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα φίρμας Christofie, που είναι η ακριβώτερη στον κόσμο.
- Εκατοντάδες πορσελάνινες δωδεκάδες πιάτων.
- Εκατοντάδες πορσελάνινες και αργυρές πιατέλες.Βαρύτιμες μεταξωτές κουρτίνες σε όλο το ανάκτορο.
- Εκατοντάδες ζεύγη μεταξωτές πιτζάμες.
- Δεκάδες μεταξωτές κλινοστρωμνές και μαξιλάρια.
- Τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες αμύθητης αξίας που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη και τους νοίκιαζε με μηνιαίο μίσθωμα που του καθενός η αξία είναι όσο τα μηνιαία μισθώματα τριών μεγάλων και πολυτελών ρετιρέ.
- Έξι γκραβούρες με πανάκριβο μηνιαίο μίσθωμα από το ίδιο Μουσείο.
- Πάρα πολλά και πανάκριβα έπιπλα από πολύτιμα ξύλα υφάσματα μέταλλα και γυαλιά, φτιαγμένα από τις 4 μεγαλύτερες και ακριβότερες φίρμες στον κόσμο.
- Τα αρχιτεκτονικά σχέδια για δύο βίλες-ανάκτορα του Χριστοδούλου, για να ξεκουράζεται, που θα κτίζονταν σε τεράστια οικόπεδά του πανύψηλης αξίας, ένα στην Ερμιονίδα και ένα στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο σε πανέμορφες τοποθεσίες.
- Ένα τεράστιο ποσό (πολλά εκατομμύρια ευρώ), για να κτιστεί ειδικό μουσείο με την επωνυμία «Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος», για να φυλάγονται και να εκτίθενται εκεί σε κοινή θέα οι στολές, οι μίτρες, οι πατερίτσες, και όλα τα λειτουργικά και μη λειτουργικά κοσμήματα και σκεύη του Χριστόδουλου στους αιώνες των αιώνων, μαζί και με τα έξοδα συντηρήσεως τόσο του μουσείου όσο και των εκθεμάτων, και με τους μισθούς των υπαλλήλων του μουσείου …;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ           Το ΚΚΕ από τη Δευτέρα 8 Οκτώβρη λειτουργεί ιστοσελίδα για τη συλλογή υπογραφών στήριξης της πρότασης νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και των δανειακών συμβάσεων, στη διεύθυνση: km.kke.gr Μέχρι σήμερα η συμμετοχή είναι πολύ μεγάλη. Εξαιρετικά σημαντική είναι η συμμετοχή μαζικών φορέων με ψηφίσματα στήριξης της πρότασης νόμου, που ήδη έχουν φτάσει τους 147, ανάμεσά τους Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Εργατικά Σωματεία, Φοιτητικοί Σύλλογοι, Επιστημονικοί Σύλλογοι και Δημοτικά Συμβούλια. Το ΚΚΕ καλεί όλους τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα και τους μαζικούς φορείς του εργατικού λαϊκού κινήματος, κάθε έναν και κάθε μια που θέλει να συμβάλλει στην κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, να στηρίξουν έμπρακτα την πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί με πολύ απλό τρόπο να δηλώνει τη στήριξή του στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ επισκεπτόμενος την ηλεκτρονική σελίδα km.kke.gr ή μέσα από σχετικό σύνδεσμο στις ιστοσελίδες του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, του Ριζοσπάστη και του Οδηγητή. Στην ίδια ιστοσελίδα θα δημοσιεύονται οι αποφάσεις που έχουν λάβει μαζικοί φορείς για τη στήριξη της πρότασης νόμου, καθώς και δηλώσεις στήριξης της πρότασης νόμου. Η ΝΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ Σάββατο, 13 Οκτώβρη 2012

  

Ρε ξεφτιλα Ελληναρα τι αλλο περιμενεις;;;

Η ροχάλα 

 Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο τόσες αντιδράσεις... Μιλάω για την εμπνευσμένη απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει στις επιχειρήσεις τις πωλήσεις ληγμένων τροφίμων, υπό την προϋπόθεση ότι οι πωλητές θα φέρουν ευθύνη αν κάποιος πελάτης τους δηλητηριαστεί. Πού είναι το κακό, καλέ; Αλλά έτσι έχουμε μάθει: μόλις κάποιος πιάσει μια ωραία ιδέα, πέφτουμε πάνω του να τον φάμε επειδή -προφανώς- τσαντιζόμαστε που δεν την σκεφτήκαμε πρώτοι εμείς...

 Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κυβέρνησή μας σκέφτηκε έξυπνα. Σου λέει, τί τα κάνουν τα ληγμένα τρόφιμα οι λιανοπωλητές; Είτε τα πετάνε στα σκουπίδια, είτε τα επιστρέφουν στις εταιρείες-προμηθευτές. Ό,τι κι αν κάνουν, δημιουργούνται προβλήματα:

 Στην πρώτη περίπτωση, αφ' ενός έχουμε κόστος αποκομιδής αφ' ετέρου εντείνουμε το πρόβλημα με τις χωματερές. Άσε δε που τα περισσότερα από τα ληγμένα που πετιούνται, καταναλώνονται τελικά από τόσους και τόσους που χώνονται μέσα στους κάδους των σκουπιδιών προκειμένου να βρουν κάτι να φάνε. Από δω και πέρα, όμως, όλοι αυτοί (αλλά και πολύ περισσότεροι) θα μπορούν να προμηθεύονται τα ληγμένα τους με αξιοπρέπεια: θα μπαίνουν στα μαγαζιά, θα παίρνουν το καλαθάκι τους, θα διαλέγουν από μια ευρεία ποικιλία προϊόντων τα ληγμένα τής αρεσκείας τους και, γενικά, θα ευχαριστιούνται τα ψώνια τους μέσα σε ένα ωραίο και κλιματιζόμενο περιβάλλον. Τόσο κακό είναι, δηλαδή, να μη ξαναδούμε ανθρώπους σκυμμένους σε σκουπιδοκάδους;

 Στην δεύτερη περίπτωση, απλώς επιβαρύνουμε το κόστος των εμπορευμάτων στο ράφι: έξοδα να μαζευτούν τα ληγμένα, έξοδα να επιστραφούν στο εργοστάσιο, έξοδα να αλλαχτούν οι ετικέττες με καινούργιες, έξοδα να ξαναπουληθούν στους λιανοπωλητές, έξοδα να ξαναμπούν στο ράφι... Και μετά διαμαρτυρόμαστε για την ακρίβεια στα τρόφιμα. Ενώ τώρα θα μπορούν τα σούπερ-μάρκετ να πουλάνε φτηνότερα τα ίδια εμπορεύματα, μιας και θα είναι απαλλαγμένα από όλα αυτά τα κόστη.

 Άλλο εμπνευσμένο σχέδιο της κυβέρνησης είναι αυτό με την εξίσωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης. Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνο έτσι μπορεί να παταχτεί η λαθρεμπορία και να πάψουν τα αυτοκίνητα να κινούνται με πετρέλαιο θέρμανσης, ζημιώνοντας το κράτος με κάμποσα εκατομμύρια; Όσο για τις διαμαρτυρίες ότι τάχα ο κόσμος δεν θα μπορεί πλέον να αγοράζει πετρέλαιο για να ζεσταθεί, τις ακούω βερεσέ γιατί η κυβέρνηση το ξεκαθάρισε πως θα δώσει στους φτωχούς ειδικό επίδομα θέρμανσης. Δεν είναι αυτό κοινωνική πολιτική; Ξεχνάμε ότι μέχρι τώρα αγόραζαν πετρέλαιο πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια τιμή; Δεν είναι καιρός να πληρώνουν παραπάνω οι έχοντες και κατέχοντες; Πώς πληρώνουν, δηλαδή, οι εφοπλιστάδες το πετρέλαιο για τα βαπόρια τους; 

 Φυσικά, το κορυφαίο των κορυφαίων είναι το σχέδιο για ερήμωση των νησιών όπου μένουν λιγώτεροι από 150 νοματαίοι. Ρε σεις, δεν είναι αμαρτία να πιάνουν ολόκληρο νησί 50-100 άνθρωποι και να έχουν και απαιτήσεις για δάσκαλο, για γιατρό, για καράβι...ως και για ελικόπτερο για τα επείγοντα; Για δείτε πόσο ωραία γίνανε τα πράγματα στις Μαλδίβες ("Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 69. Ο εκβιασμός ως θεραπεία-σοκ") και θα καταλάβετε πώς λειτουργεί το πράγμα ωραία και καλά.

 Ας προσπαθήσω να κλείσω τούτο το σημείωμα με μια δόση σοβαρότητας. Σαφώς και με ενοχλεί που όλοι τούτοι οι κοπριταραίοι διαφεντευτές τού τόπου με δουλεύουν ψιλό γαζί. Κι ακόμη σαφέστερα με χαλάει που δεν με λογαριάζουν παρά μονάχα ως εξάρτημα της κερδοπαραγωγικής τους μηχανής. Όμως, εκείνο που με σκοτώνει είναι πως ταυτόχρονα με φτύνουν στα μούτρα και περιμένουν να τους ευχαριστήσω που με δροσίζουν. Αυτή η ροχάλα είναι που δεν αντέχεται με τίποτε.

cogito ergo

Μερική τύφλωση σε Έλληνα πολίτη, ύστερα από ρατσιστική επίθεση

Μερική τύφλωση σε Έλληνα πολίτη, ύστερα από ρατσιστική επίθεση 


«Φορούσαν μαύρα, ήταν 3-4 άτομα –όλοι άντρες. Είχαν μαζί τους 2-3 σκυλιά, τα οποία προέτρεπαν να με δαγκώσουν. Κατάλαβα ότι ήταν Έλληνες επειδή με έβριζαν, με έλεγαν “παλιομ*λ*κ*”. Άρχισα να τους λέω ότι κι εγώ ήμουν Έλληνας αλλά δεν με άφηναν. “Έλληνας, ε;” απαντούσαν και συνέχισαν να με χτυπούν με τις αλυσίδες».


Με το πρόσωπο γεμάτο γάζες, ο 21χρονος H.H. διηγείται με εντυπωσιακή, για τα δεδομένα, ψυχραιμία τι έζησε το βράδυ της Παρασκευής, 12 Οκτωβρίου. Ένα ακόμη ρατσιστικό χτύπημα στην καρδιά της Αθήνας, που εξασφάλισε ότι η όραση στο ένα του μάτι ποτέ δεν θα αποκατασταθεί πλήρως. Το «λάθος» του ήταν το χρώμα του –λίγο πιο σκούρο απ’ των υπόλοιπων Ελλήνων, λόγω της αιγυπτιακής καταγωγής του. «Αισθάνομαι ότι στη χώρα μου, δεν μπορώ να βρω το δίκιο μου. Η αξιοπρέπειά μου έχει καταπατηθεί, επειδή είμαι Ελληνο-αιγύπτιος» δηλώνει στο 1againstracism.gr.

Το θύμα βρισκόταν μέσα σε τρόλεϊ και γύρω στις 9:30 το βράδυ κατέβηκε στη στάση απέναντι από την πλατεία Αττικής. Ήταν ο μόνος που φαινόταν ξένος απ’ όσους αποβιβάστηκαν. Κι αυτό οδήγησε στην επίθεση εναντίον του, από 3-4 μαυροντυμένους άντρες, οι οποίοι παραμόνευαν για τη «λεία τους» στη στάση. Οι αλυσίδες έπεφταν στο κεφάλι του επί πέντε λεπτά. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, περίμενε να έρθει η αστυνομία» του είπε μια γυναίκα, η οποία κατέβηκε μαζί του από το τρόλεϊ. «Κρίμα γι’ αυτά που γίνονται» και «κοίτα, το παιδί» έλεγαν από μακριά άλλοι περαστικοί.

Ο Η.Η. κατευθύνθηκε προς τα αυτοκίνητα για να ξεφύγει. Πέρασε το δρόμο προς την πλατεία Αττικής. Εκεί, οι θύτες δεν τον ακολούθησαν, αλλά προσπάθησαν να στείλουν προς το μέρος του τα σκυλιά. Κάποιοι του έδωσαν χαρτομάντιλα και νερό. Ένας άλλος φώναξε την αστυνομία. Το περιπολικό τον οδήγησε στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα, απ’ όπου με καθυστέρηση τον πήρε το ασθενοφόρο. Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει βλάβη στο κεφάλι. Όμως το αριστερό του μάτι ποτέ δεν θα ξαναδεί όπως παλιά. 

«Έχω ξανανιώσει πολλές φορές ρατσισμό» εξηγεί ο Η.Η. «Ειδικά απέναντι στις αδερφές μου, επειδή φοράνε μαντήλα. Τους λένε “έχει πολλή ζέστη, γιατί φοράτε αυτό το πράγμα”;  Άλλες φορές, κάποιες γυναίκες που κρατάνε τσάντα, όταν με βλέπουν τη σφίγγουν πάνω τους, γιατί φοβούνται ότι θα τις κλέψω».   

«Υπάρχουν πολλοί Έλληνες στην Αίγυπτο, αλλά δεν τους συμπεριφερόμαστε έτσι, τους αντιμετωπίζουμε σαν ισότιμους πολίτες» προσθέτει το θύμα. Ο ίδιος τελείωσε το ελληνικό σχολείο στο Κάιρο και τώρα σπουδάζει υπολογιστές. Πήρε την ιθαγένεια από τον πατέρα του, ο οποίος είχε ζήσει στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Νιώθει πως η Ελλάδα είναι χώρα του, κι αισθάνεται αγωνία για το μέλλον, βλέποντας όλες τις επιθέσεις εναντίον αλλοδαπών. «Άμα φύγουν όλοι οι ξένοι, αυτοί θα αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Και τότε θα αρχίσουν να χτυπάνε εμάς, τους Έλληνες που θα θεωρούν διαφορετικούς» αναφέρει.
http://www.1againstracism.gr
 Αναρτήθηκε από M.V.M  

ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ...................

Τορόντο: Πογκρόμ «για να ξεβρωμίσει ο τόπος» 

Ένα ντοκυμαντέρ για τα ρατσιστικά πογκρόμ κατά των Ελλήνων μεταναστών το καλοκαίρι του 1918 στο Τορόντο του καναδά
 Τον Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 καναδών «πατριωτών» επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων.
 Οι αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικροιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (greek restaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους «slackers», δηλαδή «τεμπελχανάδες» επειδή κατα τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.
 Μια σειρά από γεγονότα όπως οι καλές σχέσεις του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου με το γερμανό Κάιζερ, η ουδετερότητα της χώρας προέλευσή τους κατα τις αρχές του Α’ παγκοσμίου πολέμου και η άρνηση των ελληνόφωνων μεταναστών να καταταγούν στον ελληνικό στρατό.
 Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων καναδών από τη σφαγή χαρακωμάτων του Α’ παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ’αυτούς ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους ελληνόφωνους μετανάστες που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της πόλης να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.
 Τον Αύγουστο του 1918 10.000 βετεράνοι διαδήλωσαν στους δρόμους συνεπικουρούμενοι από 40.000 καναδούς πολίτες. Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.
 Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου «αντι»ρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα. Οι συγκρίσεις με τα σημερινά πογκρόμ μεταναστών σε Αθήνα και Πάτρα με την ανάλογη στάση της αστυνομίας και κάποιων «πολιτών» είναι αναπόφευκτες.
 Για το γεγονός έχει γυριστεί ντοκυμαντέρ το 2009 από τον John Burry με βίντεο από σκληρές εικόνες της εποχής που κυκλοφορεί σε dvd με υπότιτλους στα ελληνικά με τον τίτλο «Violent August«.
 πηγή: Athens Indymedia

http://www.ksm.gr/%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BC-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%BE%CE%B5%CE%B2%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CF%84/ 
 Αναρτήθηκε από M.V.M

ΤΑ ΟΠΛΑ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑΣ

Προετοιμασίες με στόχο να δυναμώσει η οργάνωση των εργατών

Από τις κινητοποιήσεις που οργάνωσε το ΠΑΜΕ στις 9/10, με αφορμή την επίσκεψη Μέρκελ

Μια σκληρή μάχη που πρέπει να ενταθεί, με στόχο να γίνουν νέα βήματα στην οργανωση των εργατών σε κάθε τόπο δουλειάς και κάθε κλάδο είναι οι προετοιμασίες για την επιτυχία της γενικής απεργίας στις 18 Οκτώβρη. Τη μέρα της απεργίας στην Αθήνα, η συγκέντρωση θα γίνει στις 10.30 π.μ., στην Ομόνοια. Στη Θεσσαλονίκη, 10.30 π.μ., Αγαλμα Βενιζέλου. Στον Πειραιά, 10.30 π.μ., πλατεία ΗΣΑΠ.

Το ΠΑΜΕ έχει καλέσει τα συνδικάτα να εντείνουν τις προσπάθειες για την οργάνωση της πάλης, «για να είναι αυτή η απεργία μια οργανωμένη απάντηση στο μεγάλο κεφάλαιο, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στα μονοπώλια που επιδιώκουν να μας αλυσοδέσουν». Καλεί τους εργαζόμενους να μην αποδεχτούν την κατάργηση του κατώτατου μισθού. Με τη νομοθέτηση του κατώτατου μισθού καταργείται στην ουσία ο θεσμός της συλλογικής σύμβασης, των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Με την κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης πλήττονται όλοι οι εργαζόμενοι και όχι μόνο εκείνοι που παίρνουν τον κατώτατο μισθό και μεροκάματο. Καταργούνται όλα τα οικονομικά και θεσμικά μέτρα που περιείχε ο θεσμός της Συλλογικής Σύμβασης, οι τριετίες, τα επιδόματα, η άδεια. Μειώνουν εκ νέου τις αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης. Αυξάνουν το μέγιστο αριθμό ημερών εργασίας σε 6 ανά βδομάδα για όλους τους τομείς. Ορίζουν την ελάχιστη ημερήσια ανάπαυση στις 11 ώρες, άρα 13 ώρες δουλειά τη μέρα χωρίς πληρωμή υπερωριών.

Μπλόκο στα μέτρα. Κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, έξοδος της χώρας μας από τη λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, διαγραφή του χρέους. Παλεύουμε για ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες μας για δουλειά μόνιμη και σταθερή για όλους, με αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, ανάπαυση, δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά μας, εξασφαλισμένη δωρεάν φροντίδα Υγείας για τις οικογένειές μας. Ανάπτυξη και παραγωγή προς όφελος του λαού και όχι των μονοπωλιακών ομίλων.

Χρειάζεται δουλειά στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις εργατογειτονιές. Η διαφώτιση των εργαζομένων πρέπει να βαθύνει ακόμη περισσότερο. Να αποκαλυφθούν σε πλατιές εργατικές μάζες οι αιτίες της κρίσης. Οτι είναι κρίση καπιταλιστική, κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων για την οποία οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά ευθύνη και είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Να αποκαλυφθούν τα περί «κρίσης χρέους», που χρησιμοποιούνται ως όχημα για να αιτιολογήσουν στο λαό τα βάρβαρα και εξοντωτικά μέτρα σε βάρος του. Το χρέος είναι αποτέλεσμα της ίδιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που οδήγησε στην κρίση και δεν προέκυψε από κάποια «σπατάλη» των εργαζομένων είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν έχουν καμιά σχέση με το χρέος, δεν πρέπει να πληρώσουν ούτε σεντ, να διαγραφεί το χρέος.

Διαπραγματεύονται για το κεφάλαιο

Αλλο βασικό θέμα για το οποίο πρέπει να δυναμώσει η αντιπαράθεση είναι τα ζητήματα περί «καλού και κακού διαπραγματευτή». Οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων διαπραγματεύονταν, και μάλιστα πολύ καλά, όχι όμως για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αλλά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Διαπραγματεύονται το πώς το κεφάλαιο θα δράσει πιο ανταγωνιστικά και στην περίοδο της κρίσης και μετά απ' αυτή. Και αυτή η διαπραγμάτευση εντάσσεται στα πλαίσια των στρατηγικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας σε σχέση με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αρα δεν είναι το ζήτημα αν ο τάδε ή ο δείνα είναι καλός ή κακός διαπραγματευτής, αλλά ποιου τα συμφέροντα υπηρετεί. Και ακριβώς επειδή τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου είναι άρρηκτα δεμένα με αυτά του ευρωπαϊκού οι εργαζόμενοι καλούνται μαζί με τη διαγραφή του χρέους να απαιτήσουν και έξοδο από την ΕΕ.

Να δυναμώσει η αντιπαράθεση

Ενα ακόμη στοιχείο διαφώτισης είναι το ζήτημα της λεγόμενης «διαχείρισης». Τα τελευταία χρόνια, μέσα από την ίδια τη σκληρή τους πείρα οι εργαζόμενοι έχουν ήδη βιώσει πως η κρίση είναι μη διαχειρίσιμη για τα λαϊκά συμφέροντα. Εδώ και τέσσερα χρόνια η όποια διαχείριση είναι για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Και πάνω σε αυτό το σημείο πρέπει να ανοίξει και να δυναμώσει η αντιπαράθεση με τις συνδικαλιστικές εκείνες δυνάμεις που εκφράζονται πρωτίστως από τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αλλά και την «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες ζητούν μια ...φιλολαϊκότερη ή αλλιώς μια ... δικαιότερη διαχείριση της κρίσης. Αυτή όμως η τακτική των εν λόγω δυνάμεων θυμίζει το ανέκδοτο «ολίγον έγκυος». Η έξοδος από την κρίση ή θα είναι υπέρ των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων ή θα είναι υπέρ του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να υπάρξει «μέση λύση». Και οι ίδιες οι εργατικές μάζες βγαίνοντας στο προσκήνιο πρέπει να κάνουν «στην άκρη» τις δυνάμεις εκείνες που βάζουν απ' την πίσω πόρτα στο συνδικαλιστικό κίνημα τις θέσεις της αστικής τάξης. Και, ακριβώς πάνω σε αυτήν τη βάση να απαιτήσουν ταξική ενότητα, ενότητα προς όφελος των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Να μπουν όλοι στη μάχη

Η δουλειά που έχει ήδη ανοίξει με τις γενικές συνελεύσεις, τις συσκέψεις, τις συζητήσεις ανά τμήματα, ανά εργάτες, πρέπει να βαθύνει, να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά. Να βγαίνουν συμπεράσματα από τη δράση, να γίνεται σαφής και συγκεκριμένος έλεγχος, να κατανέμονται συγκεκριμένες «χρεώσεις» με την έννοια όλοι οι εργάτες να μπαίνουν στη μάχη και τη δράση. Κανείς δεν περισσεύει.

Το θέμα της οργάνωσης έχει και ένα ακόμη χαρακτηριστικό: Οσο περισσότερο οι εργαζόμενοι θα εντάσσονται στη συνδικαλιστική δουλειά, όσο περισσότερο θα αναλαμβάνουν οι ίδιοι πρωτοβουλίες, όσο περισσότερο «τρίβονται» στην αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του συμβιβασμού, τόσο περισσότερο θα ξεπερνούν αυταπάτες, τόσο θα γίνονται οι ίδιοι διαφωτιστές και προπαγανδιστές των δραστηριοτήτων των συνδικάτων και τόσο περισσότερο, σε τελική ανάλυση, θα δυναμώνει ο ταξικός πόλος του συνδικαλιστικού κινήματος. Μέσα απ' την ίδια τους την πείρα θα αντιλαμβάνονται πως έχουν πράγματι όλη τη δύναμη στα χέρια τους, πως, όπως λέει και το σύνθημα, «χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά».

Κ. Τ.

    

Απεργιακές συγκεντρώσεις

Αθήνα, 10.30 π.μ., Ομόνοια.

Θεσσαλονίκη, 10.30 π.μ., άγαλμα Βενιζέλου.

Πειραιάς, 10.30 π.μ., πλατεία ΗΣΑΠ.

Νάουσα, 10 π.μ., πλατεία Καρατάσου.

Βέροια, 10 π.μ., πλατεία Ωρολογίου.

Κατερίνη, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Σέρρες, 10.30 π.μ., πλατεία Ελευθερίας.

Κιλκίς, 10.30 π.μ., πλατεία Ειρήνης.

Γιαννιτσά, 11 π.μ., πλατεία ΕΠΟΝ.

Σκύδρα, 11 π.μ., πλατεία Ελευθερίας (ΤΑΞΙ).

Πολύγυρος, 10.30 π.μ., μπροστά στο Δημαρχείο.

Αλεξανδρούπολη, 10 π.μ., μπροστά στο Δημαρχείο.

Ορεστιάδα, 10.30 π.μ., μπροστά στην ΑΤΕ.

Κομοτηνή, 10 π.μ., κεντρική Πλατεία.

Ξάνθη, 10.30 π.μ., κεντρική Πλατεία.

Καβάλα, 11 π.μ., κεντρική πλατεία.

Δράμα, 10.30 π.μ., κεντρική Πλατεία.

Κατερίνη, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Κοζάνη, 10.30 π.μ., πεζόδρομο.

Πτολεμαΐδα, 10.30 π.μ., παλιό πάρκο.

Φλώρινα, 11 π.μ., κεντρική πλατεία.

Γρεβενά, 10.30 π.μ., πλατεία Λαχαναγοράς.

Καστοριά, 10.30 π.μ., παλιά Νομαρχία.

Γιάννενα, 10.30 π.μ., Δημαρχείο.

Αρτα, 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο.

Πρέβεζα, 9.30 π.μ., Φόρο.

Αγρίνιο, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Μεσολόγγι, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Ναύπακτος, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Λευκάδα, 10 π.μ., Αγιος Μηνάς.

Κέρκυρα, 10 π.μ., πλατεία Σαρόκο.

Πάτρα, 10.30 π.μ., πλατεία Γεωργίου.

Πύργος, 10.30 π.μ., πλατεία ΟΤΕ.

Καλαμάτα, 11 π.μ., πλατεία 23ης Μάρτη.

Τρίπολη, 10 π.μ., πλατεία Πετρινού.

Σπάρτη, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία.

Κεφαλλονιά, 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο Κεφαλονιάς - Ιθάκης.

Ζάκυνθος, 10.30 π.μ, στο παλιό Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου.

Λάρισα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Βόλος, 10 π.μ., πλατεία Πανεπιστημίου.

Τρίκαλα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Καρδίτσα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία.

Ελασσόνα, 10.30 π.μ., Ταχυδρομείο.

Φάρσαλα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία.

Σκόπελος, 10.30 π.μ., παραλία.

Αλμυρός, 10.30, κεντρική πλατεία.

Καλαμπάκα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Λαμία, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Λιβαδειά, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία.

Αμφισσα, 10.30 π.μ., πλατεία Λαού.

Χαλκίδα, 11 π.μ., πλατεία Αγοράς.

Ιστιαία, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία.

Αλιβέρι, 10.30 π.μ., πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου.

Ηράκλειο, 10 π.μ., πλ. Ελευθερίας.

Χανιά, 10 π.μ., Νέα Καταστήματα.

Ρέθυμνο, 10 π.μ., Δημαρχείο.

Αγιος Νικόλαος, 10 π.μ., πλατεία.

Ρόδος, 11 π.μ., Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

Λήμνος, 10.30 π.μ., λιμάνι Μύρινας.

Χίος, 10 π.μ., είσοδο Απλωταριάς.

Μυτιλήνη, 11 π.μ., πλατεία Σαπφούς.

Μια πρόταση για την παρέμβαση μπροστά στην 28η Οκτώβρη

Μια πρόταση για την παρέμβαση μπροστά στην 28η Οκτώβρη


...μέσα από τις σελίδες της λογοτεχνίας


ΕΠΟΝίτες ενημερώνουν το λαό με το θρυλικό χωνί
Ο
ταν η φασιστική Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο Ι. Μεταξάς λόγω των συμφερόντων που ήθελε να διατηρήσει με την Αγγλία, δίνει εντολή να πέσουν «μερικές τουφεκιές» για την τιμή των όπλων. Ο ελληνικός λαός ήταν αυτός που βροντοφώναξε το ΟΧΙ από τα βουνά της Πίνδου. Αρχισε έτσι, ο μεγάλος εθνικοαπελευρερωτικός αγώνας που αποτέλεσε μια από τις ενδοξότερες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας. Οι Ιταλοί φασίστες νόμισαν πως θα ξεμπερδέψουν γρήγορα και με ελάχιστες απώλειες με τους Ελληνες, μέσα σε 10-15 μέρες. Δεν υπολόγισαν ότι όταν ο λαός θέλει, μπορεί. Η σθεναρή αντίσταση του ελληνικού στρατού, ανέτρεψε τα σχέδια των Ιταλών, καθώς και του δικτάτορα Μεταξά και της κυβέρνησης που προέβλεπαν πως η ιταλική επίθεση δεν επρόκειτο να αποκρουσθεί.


Την ίδια ώρα που οι Ιταλοί φασίστες έκαναν έναν επιθετικό πόλεμο, αναγκάζοντας φτωχούς εργάτες και αγρότες να στρατευθούν, παίρνοντας μέρος σε μια υπόθεση που όχι μόνο δεν τους ενδιέφερε (αφού οι ίδιοι δεν είχαν να κερδίσουν τίποτα), αλλά τους έβλαφτε κιόλας θανάσιμα - στην Ιταλία, οι οικογένειες των φαντάρων λιμοκτονούσαν και δυστυχούσαν.
***

Δυο παιδιά, ο Φραντσέσκο κι ο Ντομένικο, ζούσαν με τη μητέρα τους σ' ένα φτωχικό χωριουδάκι ανάμεσα στα βουνά του Κασίνο. Ο Φραντσέσκο ήταν εννιά χρονών και ο Ντομένικο έξι. Είχαν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ο μπαμπάς τους είχε φύγει για να πάει να πολεμήσει, και παρ' όλο που ο πόλεμος είχε τελειώσει εδώ και αρκετό καιρό, δεν είχε γυρίσει ακόμα γιατί ήταν αιχμάλωτος.

Η μητέρα τους, η Μπενεντέτα, κέρδιζε κάτι λιγοστά χρήματα κουβαλώντας πέτρες στις οικοδομές. Ο Φραντσέσκο κι ο Ντομένικο τριγυρνούσαν στα δάση φτιάχνοντας δεμάτια με ξερόκλαδα, που τα πουλούσαν μετά στην πόλη. Μάζευαν επίσης παλιοσίδερα, θραύσματα από βλήματα, καθώς και άδειους κάλυκες από φυσίγγια. Ηταν αλήθεια πως ο πόλεμος είχε περάσει κι από κείνα τα βουνά. Μια μέρα ο Ντομένικο, εκεί που σκάλιζε με μια μαγκούρα, κάτω από ένα σωρό με σάπια φύλλα, βρήκε μια βόμβα που είχε θαφτεί εκεί, χωρίς να εκραγεί. Εμοιαζε με κουτί κι ο Ντομένικο δοκίμασε να βγάλει το καπάκι. Ξαφνικά η βόμβα έσκασε και του 'κοψε τελείως το δεξί του χέρι...


Χαρακτικό αφιερωμένο στους 200 που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή
...Ο πατέρας, που λεγόταν Τζοβάνι, γύρισε απ' τον πόλεμο πάνω στο κάρο ενός παλιατζή, καθισμένος ανάμεσα στα κουρέλια, έχοντας στα γόνατά του μια καφετιά βαλίτσα.


Μέσα στη βαλίτσα είχε βρόμικα εσώρουχα, μια χάρτινη σακούλα γεμάτη μήλα, και μια γκρίζα, παλιά, στρατιωτική κουβέρτα, γεμάτη τρύπες.

Στο σπίτι υπήρχε κι άλλη μια ολόιδια, στρωμένη πάνω στο μεγάλο αχυρένιο στρώμα.

«Να το βιος μου» -έλεγε συχνά ο Τζοβάνι- «να όλα όσα κέρδισα. Πήγα σε δυο πολέμους, και απ' τον καθένα κατάφερα να σώσω κι από μια κουβέρτα. Τούτη τη φορά μάλιστα, για να πω την αλήθεια, κέρδισα και κάτι παραπάνω: κουβάλησα στο σπίτι και το βήχα μου».

(Από το μυθιστόρημα του Τζιάνι Ροντάρι «Μικροί Περιπλανώμενοι»)

Μ
ετά την ήττα της Ιταλίας, έρχεται η σειρά του Χίτλερ και της Γερμανίας να επιτεθούν στα ελληνικά σύνορα. Ο ελληνικός λαός πάλεψε με απαράμιλλο ηρωισμό απέναντι στα χιτλερικά στρατεύματα, τη στιγμή που οι αστοί και η κυβέρνησή τους τον θεωρούσαν ανίκανο να αντιμετωπίσει τη γερμανική απειλή και τον παρέδωσαν άνευ όρων στον κατακτητή.


Την τριπλή φασιστική κατοχή της Ελλάδας (Γερμανία - Ιταλία - Βουλγαρία) ακολούθησε η καταλήστευση του πλούτου της από τους κατακτητές και ο ελληνικός λαός βρέθηκε αντιμέτωπος με το ζήτημα της ίδιας του της επιβίωσης. Το πρόβλημα ήταν ιδιαίτερα σοβαρό στις πόλεις και τις άγονες περιοχές. Χιλιάδες πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα...
***

Δεν τη φωνάζανε πια για μεροκάματο την κυρά Λένη στ' αρχοντόσπιτα της παραλίας. Οι μεγαλοκυράδες ίσως να σκεφτήκανε πως τις δουλειές του νοικοκυριού έπρεπε να τις κάνουν μόνες τους. Και σ' αυτές ακόμα σκοτεινό κι άδηλο τους φαίνονταν το μέλλον από τότε που όλη η χώρα κατακτήθηκε και σκλαβώθηκε απ' τους ναζήδες. Περιορίσανε λοιπόν οι πλούσιοι τα έξοδά τους, γιατί άρχισε και αυτουνούς ακόμα να τους φοβίζει η πείνα κι η στέρηση, κι ας είχανε τα σπίτια τους γεμάτα απ' όλα τα καλά και τ' αγαθά.

Κι όταν κείνο το χειμώνα της σκλαβιάς και της κατοχής πλάκωσε η μεγάλη πείνα και στην Κάργιανη όπως δα κι σ' όλη τη χώρα, η κυρά Λένη έτρεχε κι αυτή, μαζί με τις άλλες.

Τα τρόφιμα γίνονταν όλο και πιο σπάνια. Η μαύρη ωστόσο αγορά έδινε κι έπαιρνε στο σπίτι του μπακάλη. Εκεί έβρισκες ό,τι τρόφιμα ήθελες, φτάνει να μη ρωτούσες για τις τιμές τους. Κι έτσι όσα χρυσαφικά, ασημικά και πολύτιμα πράματα είχανε οι πεινασμένοι, στα χέρια του μαυραγορίτη του Αρπέκου καταλήγανε, για μια χούφτα φακές, για μισή οκά σιτάρι.

«Ποιος ξέρει, ποια ανταλλάγματα δίνει στους εχθρούς της πατρίδας για να τον ευκολύνουν να βρίσκει τα τρόφιμα που πουλάει», αναρωτιόνταν πολλοί, κουνώντας με νόημα και θλίψη το κεφάλι, καθώς βλέπανε πως μόνο οι φτωχοί αργοπεθαίνανε από την πείνα και τις στερήσεις.

Κάθε πρωί και μ' όποιον καιρό, εκτός αν έβρεχε ή χιόνιζε, οι γυναίκες φεύγανε για τις εξοχές, μαζί με τα παιδιά τους. Κι όταν ένα πρωινό ο Γρασέλας τις προσπέρασε καβάλα στο όμορφο μαύρο άλογό του, η Μαρίνα αναρωτήθηκε γιατί τάχα αυτουνού το άλογο, που ήταν γερό και όμορφο, δεν του το πήρανε στον πόλεμο; Κανένα τέτοιο χατίρι δεν έγινε σε φτωχό. Κι έτσι πάει ο «Ηρακλής τους, πάει και το άσπρο άλογο της Αγγέλας. Αλλά και τα ζώα τόσων και τόσων άλλων φτωχών ανθρώπων, που τους βοηθούσαν στις ξοχάρικες δουλειές. Ο καημένος ο «Ηρακλής» σε ποιες ερημιές ν' απόμεινε, τουμπανιασμένος να τον τρώνε τα κοράκια!..

Κι ο νους της Μαρίνας ξαναγύριζε στον Γρασέλα και σ' αυτά που λέγανε μερικοί πως τρώει και πίνει με τους κατακτητές και μήτε ντρέπεται να τον βλέπει ο κόσμος, που πεινά και πεθαίνει, να έχει τέτοιες βρώμικες φιλίες και ύποπτα πάρε - δώσε με τους εχθρούς της πατρίδας.

Ενα αίσθημα βαθιάς λύπησης πλημμύριζε κείνη τη μέρα τα σωθικά του κοριτσιού, να βλέπει τα μικρά παιδιά να σέρνονται πίσω απ' τις μανάδες τους, να γδέρνουν τα γυμνά τους πόδια στ' αγκάθια και στις μυτερές πέτρες, να τρέχουν οι μύξες και τα μάτια τους, να σκαρφαλώνουν στ' ανηφορικά χωράφια, να ξεριζώνουν με τα μικρά τους χέρια χόρτα, να τρέχουν να τα δίνουν με καμάρι στις μάνες τους και κείνες να τους λένε πως αυτά τα χόρτα που ξεριζώσανε δεν είναι από κείνα που τρώγονται.

(Από το βιβλίο της Πέπης Δαράκη «Τα περιστέρια του καμπαναριού», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»)
***

Τα παρακάτω κείμενα ανήκουν στη συλλογή «Ανεκδότων» της Ελλης Αλεξίου με το γενικό τίτλο «Υπό Εχεμύθειαν»:

Τ
ον καιρό της μεγάλης πείνας στην κατοχή φτιάξανε με πολλά βάσανα και οι λογοτέχνες το συσσίτιό τους, στα πίσω υπόγεια του Μουσείου. Εκεί κάθε μεσημέρι κουβαλιούνταν η ουρά των συγγραφέων και με το κατσαρολάκι τους παίρνανε την κουταλιά τη φασολάδα ή το πληγούρι ή το χυλό... εκεί προσφέρθηκε κι ο Παπαστράτος να δώσει ποσότητα λαδιού, ξηρά φασόλια, κι η Ουνέσκο τα άδεια σακιά της ζάχαρης, που είχαν συσσωρευτεί στις αποθήκες της. Τα σακιά της ζάχαρης για κείνη την εποχή της γύμνιας λογαριάστηκαν μεγάλη δωρεά, γιατί ο κόσμος με το πανί των σακιών, που ήτανε γερό, έκανε και γυναικεία φορέματα και σακάκια ανδρικά, πετσέτες, πουκάμισα, τα πάντα. Οταν η Ουνέσκο γνωστοποίησε την προσφορά της στο συμβούλιο της Εταιρείας, ο υπάλληλος που είχανε στην Εταιρεία προθυμοποιήθηκε να το αναγγείλει εγγράφως στα μέλη, και μάλιστα στην καθαρεύουσα, ίσως για να δώσει στο γεγονός μεγαλύτερη βαρύτητα, ορίζοντας και την ημέρα που πρέπει να προσέλθουν για να παραλάβουν «έκαστος τρεις σάκους σακχάρεως» δωρεά της Ουνέσκο.


Η Ειρήνη η Αθηναία, που υπέφερε περισσότερο ίσως από όλους -εξάλλου από ανέχεια, εγκατάλειψη και εξάντληση πέθανε- μόλις έλαβε την ειδοποίηση της Εταιρείας, κόντεψε να χάσει το μυαλό της. Πήγε και βρήκε την Μελισσάνθη να τη συμβουλευθεί και να πάνε μαζί για την παραλαβή...

-- Καλώς τηνα, καλώς τηνα, την υποδέχτηκε χαρούμενη η Μελισσάνθη, και πώς αυτό το καλό;

-- Ελαβες και συ την ειδοποίηση της Εταιρείας; Για τη δωρεά της Ουνέσκο;

-- Ναι, ναι, έλαβα κι εγώ...

-- Ηρθα για να δούμε πώς, με τι μέσο θα τα κουβαλήσουμε...

-- Μα δεν είναι βαριά... μόνες μας θα πάμε να τα πάρουμε...

-- Τι λες, όσο και να μην είναι, τρία σακιά ζάχαρη είναι αυτά...

-- Μα θα είναι αδειανά, Ειρήνη μου...

-- Αδειανά;!...

(Από αφήγηση της Μελισσάνθης)

Τ
ην κρίσιμη αυτή στιγμή για την Ελλάδα, οι επιχειρηματίες, οι βιομήχανοι και η κυβέρνησή τους ακολούθησαν για μια ακόμη φορά το δρόμο των δικών τους, ταξικών συμφερόντων. Υπηρέτησαν τη δική τους πατρίδα, το κέρδος τους. κάποιοι απ' αυτούς συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους κατακτητές (δοσίλογοι, κατοχικές κυβερνήσεις) και κάποιοι άλλοι έφυγαν στην Αίγυπτο μαζί με το Παλάτι, διαλέγοντας να συνεργαστούν με τους Αγγλους «συμμάχους». Και οι δύο μεριές ήθελαν να δουν τον ελληνικό λαό να νικιέται, για να εξασφαλίσουν ο καθένας τα δικά τους συμφέροντα.


Ο ελληνικός λαός όμως τράβηξε το δικό του δρόμο. Εχοντας πιστέψει στη δύναμή του, έθεσε ως στόχο του ν' απαλλάξει την πατρίδα του από τους φασίστες κατακτητές και να ζήσει ελεύθερος και με προκοπή στον τόπο του. Στηρίχτηκε στις ένδοξες αγωνιστικές παραδόσεις του 1821 και στους δημοκρατικούς αγώνες του έθνους του, που είχαν φωλιάσει βαθιά στην ψυχή του.

Το 1941 δημιουργείται το θρυλικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Το ΚΚΕ πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει όλα τα κόμματα για τη δημιουργία του. Τελικά συμμετείχαν το ΚΚΕ, η Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ), το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΚΕ) και το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ). Είναι χαρακτηριστικό πως ο Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε την πρόταση να ηγηθεί του ΕΑΜ. Διάλεξε να μη συμμετάσχει στους αγώνες του ελληνικού λαού και προτίμησε να φύγει για την Αίγυπτο.

Το ΕΑΜ απέδειξε ότι ο λαός -η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά και τα λαϊκά στρώματα των πόλεων- όταν είναι οργανωμένος και αποφασισμένος αναδεικνύεται στο μεγάλο πρωταγωνιστή της Ιστορίας. Στις γραμμές του συσπειρώθηκε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού (ύμνος του ΕΑΜ). Στις 16 Φλεβάρη 1942 δημιουργήθηκε το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ, ο θρυλικός ΕΛΑΣ με στρατιωτικό διοικητή τον Στέφανο Σαράφη και καπετάνιο τον Αρη Βελουχιώτη.

Η δράση του ΕΑΜ περιλάμβανε όλες τις μορφές πάλης: απεργίες, διαδηλώσεις, διαβήματα, ένοπλη οργάνωση. Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα.
***

Στις γραμμές του ΕΛΑΣ Καισαριανής

Στην οργάνωση, μία από τις προτεραιότητές μας ήταν να γνωρίσουμε τους ανθρώπους στις γειτονιές μας. Ολους αυτούς που αγαπούσαν και ήθελαν πραγματικά τη λευτεριά. Και βλέπαμε ότι υπήρχαν άνθρωποι να αγωνισθούν και να μας στηρίξουν, δίνοντάς μας από το υστέρημά τους. Ετσι έζησε ο ΕΛΑΣ, από το υστέρημα της γειτονιάς. Εγώ φρόντισα να έχουμε λίγο φαΐ όσοι ήμασταν παράνομοι και δεν είχαμε σπίτι να πάμε. Οργάνωνα τη δουλειά μου, υπολόγιζα πόσο φαΐ χρειαζόμασταν και πήγαινα σε όσους από τις γειτονιές μπορούσαν να μας δώσουν λίγο φαγητό. Ολοι κάτι έδιναν, ό,τι μπορούσαν, για να μας βοηθήσουν, να βοηθήσουν τον αγώνα. Κι έτσι φτάσαμε, σιγά σιγά, όχι απλά να ζήσει ο ΕΛΑΣ, αλλά να δίνουμε και σε αυτούς από τις γειτονιές που δεν είχαν. Ετσι ξεκινήσαμε και τα πρώτα μας συσσίτια και ήρθαμε ακόμη πιο κοντά στον κόσμο, ζεσταθήκαμε μαζί του. Τους γνωρίσαμε και μας γνώρισαν, ξέραμε ποια σπίτια είναι δικά μας και ποια δεν είναι, και αυτοί έβλεπαν τους σκοπούς μας και μας βοηθούσαν περισσότερο. Οργανώναμε και τα συνεργεία μας για την περιφρούρηση, όπως και το ποιοι θα έβγαιναν με το χωνί. Ολοι θέλαμε να βγούμε και τα βράδια μαλώναμε.

(Μαρτυρία της Ευτυχίας Μορίκη, από το βιβλίο της Αννας Μπαλή «Η μάνα της Καισαριανής», εκδ. «Μαραθιά»)

Χ
άρη στο ΕΑΜ δε στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση όσους είχαν πιαστεί όμηροι από τους Γερμανούς, ούτε ένας για να πολεμήσει εναντίον της ΕΣΣΔ. Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, το Χαϊδάρι, η Ακροναυπλία, ο Αϊ-Στράτης, τα Καλάβρυτα είναι μερικοί μόνο από τους τόπους της θυσίας...

***

Η Πρωτομαγιά πάντα τρόμαζε τους Γερμανούς και ήθελαν να κάνουν επίδειξη δύναμης για να σπείρουν τον τρόμο και τον πανικό. Την 1η Μάη του '44 περιμέναμε εκτελέσεις αλλά δεν γνωρίζαμε πόσες. Δεν θα επεμβαίναμε, για να μη γίνουμε δεύτερα Καλάβρυτα, για να μην είναι η ζημιά από τα αντίποινα των Γερμανών μεγαλύτερη από αυτή που περιμέναμε. Εκείνη την ημέρα πήρα το όπλο μου στο χέρι και μαζί με τον γραμματέα, που ήταν ΕΑΜίτης, και άλλους συναγωνιστές μου του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, μια ομάδα από πέντε έξι άτομα πήγαμε σε ένα ύψωμα απ' όπου μπορούσαμε να βλέπουμε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αφού στρώσαμε ένα τραπεζομάντιλο, κάτω από το οποίο βάλαμε τα όπλα μας, και από πάνω ένα σπασμένο γραμμόφωνο, καθίσαμε εκεί. Ετσι, όποιος μας έβλεπε νόμιζε ότι είμαστε παρέα που είχε βγει για να κάνει Πρωτομαγιά. Τα ξημερώματα τους είδαμε να έρχονται από την Υμηττού. Τους φέρνανε από το Χαϊδάρι. Παρ' όλο που είχαμε αντιμετωπίσει κι άλλες φορές εκτελέσεις στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, κατά τις οποίες οι Γερμανοί πότε εκτελούσαν τριάντα πότε δεκαπέντε, αυτή τη φορά παγώσαμε. Ερχόντουσαν τα καμιόνια το ένα πίσω από το άλλο - πολλά καμιόνια. Δεν ήταν ούτε ένα ούτε δύο, ήταν πολλά. Καθώς πλησίαζαν, οι κρατούμενοι μέσα από τα καμιόνια πετούσαν έξω ό,τι μπορούσαν, μα ένα γράμμα, ένα σημείωμα για τους δικούς τους, για τον κόσμο. «Πεθαίνω για την πατρίδα» έγραφαν*. Και ήταν κομμουνιστές και οι διακόσιοι. Με τη σωστή έννοια της λέξης.

Εφτασαν τα καμιόνια στον τόπο της εκτέλεσης, κατέβηκαν οι κρατούμενοι και γέμισε ο τόπος. Οι Γερμανοί τους έπαιρναν και τους εκτελούσαν κατά εικοσάδες. Μετά την πρώτη εικοσάδα, σειρά έπαιρνε η δεύτερη, αφού κουβαλούσε τους σκοτωμένους και τους έβαζε πάνω στα καμιόνια. Μετά η τρίτη, η τέταρτη, η πέμπτη, η έκτη... μετρούσαμε, μετρούσαμε... Το αίμα έτρεχε ποτάμι. Δεν υπερβάλλω. Το βλέπαμε.

Στην τελευταία εικοσάδα ήταν και ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Επειδή γνώριζε γερμανικά, οι Γερμανοί τον χρησιμοποιούσαν ως διερμηνέα. Πρότειναν να του χαρίσουν τη ζωή και να βάλουν κάποιον άλλο στη θέση του, αλλά αυτός δεν δέχτηκε. Μπήκε με τους τελευταίους είκοσι στη σειρά και τον εκτέλεσαν.

Ηταν φοβερό. Ακόμη και για τους Γερμανούς που ήταν εκεί και εκτελούσαν - στα πρόσωπά τους έμοιαζε να είναι ζωγραφισμένη η ντροπή. Ποιος να ξέρει τι σκεφτόντουσαν, τι γινόταν μέσα τους. Η παλικαριά που έδειξαν οι εκτελεσμένοι μίλησε, άραγε, στην ανθρωπιά τους; Υπήρχε ίχνος ανθρωπιάς γι' αυτούς τους ανθρώπους ή δεν υπήρχε; Ποιος να ξέρει;

Πραγματικά και οι διακόσιοι στάθηκαν απέναντι στο θάνατο με ηρωισμό, με παλικαριά. Κανένας δεν δέχτηκε να του δέσουν τα μάτια. Και η κάθε εικοσάδα έφτανε στο σημείο της εκτέλεσης τραγουδώντας τον Εθνικό Υμνο. Και τα τραγούδια του αγώνα.

Και σηκώνανε ορισμένοι και τις δύο γροθιές. Τις σήκωσε κι ο Σουκατζίδης. Ακροναυπλιώτης κι αυτός. Ηταν σα να πήγαιναν σε γιορτή κι όχι για να εκτελεστούν.

Απορούσα καθώς ακούγαμε εκείνα τα λίγα λόγια από τα τραγούδια. Γιατί όλο το τραγούδι δεν προλάβαιναν να το τελειώσουν, στροφές έλεγαν, ο καθένας το δικό του, με τον δικό τους μοναδικό τρόπο και με τις γροθιές υψωμένες. Μπορεί να είχα ζήσει ορισμένες μάχες, μπορεί να είχα δει σκοτωμένους και τραυματίες, όμως πώς να αντικρίσεις ένα τέτοιο θέαμα; Μέσα μου -κι όχι μόνο σε μένα που ήμουν μόνο δεκαεπτά χρονών, αλλά και στους άλλους που ήταν μεγαλύτεροι- γινόταν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Αυτό που γινόταν ήταν άδικο των αδίκων. Συγκλονιστήκαμε.

Σκότωσαν και τους τελευταίους. Για αυτούς φωνάξανε τους ανθρώπους του Δήμου, τους σκουπιδιαραίους, να φορτώσουν τα πτώματά τους στα κανόνια. Κάποιοι άρχισαν να χτυπούνε τις καμπάνες της εκκλησίας πένθιμα. Ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται. Αρχισαν να βγαίνουν έξω οι γυναίκες. Αλλες έβγαιναν με τα θυμιατήρια και τα λιβανιστήρια, άλλες με εικόνες, άλλες σταυροκοπιόντουσαν. Γέμισε ο τόπος λουλούδια. Ο κόσμος έκοβε ό,τι λουλούδι υπήρχε και το έριχνε στον τόπο της εκτέλεσης. Ακόμη και τσουκνίδες - τις έπιαναν με τα χέρια. Οι Γερμανοί έφευγαν με σκυμμένο κεφάλι. Τι να πει κανείς; Είναι αδύνατο να περιγράψει κάποιος αυτό που γινόταν. Ηταν εικόνες συγκλονιστικές.

Εμείς παρακολουθούσαμε με τα κιάλια και συζητούσαμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, πώς θα κρατήσουμε το ηθικό του κόσμου. Οταν έφυγαν οι Γερμανοί, κατεβήκαμε, μιλήσαμε στον κόσμο, και εκείνη την ημέρα έγινε επιστράτευση κομμουνιστών. Διακόσιους σκοτώσανε, επιστρατευθήκαμε άλλοι κομμουνιστές στη θέση τους - γιατί αγωνιστές υπήρχαν ήδη πάρα πολλοί...

* 22 από αυτά τα γράμματα, με το περιεχόμενό τους, έχουν καταχωρηθεί στις Σημειώσεις του βιβλίου (Μαρτυρία Ευτυχίας Μορίκη, από το βιβλίο της Αννας Μπαλή, «Η μάνα της Καισαριανής» εκδ. «Μαραθιά»)

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Εύη ΚΟΝΤΟΡΑ
Συγγραφέας

Στο βούρκο του συστήματος επιπλέει η... Χρυσή Αυγή

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πρόσφατα σε κάλεσμα - άρθρο της «Χρυσής Αυγής», με τίτλο «χρυσή αυγή και νεολαία», γράφει μεταξύ άλλων: «Οι Εθνικιστικές Νεολαιίστικες εκδηλώσεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι (...) Ζωντανές και Ακέραιες μ' ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα και ένα σαφέστατο Ιδεολογικό προσανατολισμό».

Τέτοιες εκδηλώσεις, μας πληροφορεί η ίδια η «Χρυσή Αυγή», είναι «μια αξέχαστη Εθνικιστική βραδιά!»¹. Συμμετέχουν «σπουδαίοι» «καλλιτέχνες» όπως πέρσι οι DerSturmer, με στίχους τραγουδιών: «...Χίτλερ το όνομά σου θα δοξάζεται! ...Και όταν αυτός ο κόσμος θα γίνει ερείπια, όταν η αχρεία δημοκρατία θα εξαφανιστεί στην ανυπαρξία. Μεγάλε Αδόλφε, θα ξανανέβεις στο θρίαμβο, η μνημειώδης επιστροφή σου, είναι ό,τι αυτός ο όχλος φοβάται!»².

Ο Παναγιώταρος, βουλευτής, πρωτοπαλίκαρο της «Χρυσής Αυγής» και επιχειρηματίας με μαγαζί όπλων και εξοπλισμού - είναι οπαδός του συγκεκριμένου συγκροτήματος μιας και αναφέρει σε πρόσφατη συνέντευξή του στο elnews.blogspot.gr: «Ο Ναζισμός και ο ίδιος ο Χίτλερ προσέφερε στο γερμανικό λαό και η Γερμανία γνώρισε επί των ημερών του, τεράστια οικονομική άνθηση».

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το ναζιστικό καθεστώς μετέτρεψε πρώτα τη Γερμανία σε ένα απέραντο στρατόπεδο εργασιακής εξόντωσης για να εξασφαλίζουν τεράστια κέρδη οι Γερμανοί καπιταλιστές, σε μια μεγάλη φυλακή για το λαό της, για να επεκτείνει αργότερα τη δράση των γερμανικών μονοπωλίων σε όλο τον κόσμο. Με τεράστια εγκλήματα τα οποία τα έζησε και ο ελληνικός λαός. Ο λαός μας όμως με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και με τα όπλα του ΕΛΑΣ στα χέρια, κατάκτησε τον τίτλο ενός από τα πιο δυνατά αντιστασιακά κινήματα στην Ευρώπη κι απελευθέρωσε τη χώρα.

Το θέμα δεν είναι η «πολιτιστική» πρόταση της «Χρυσής Αυγής» -ένας βόθρος ήχων και στίχων- που έχει θέσει δίπλα στα άλλα σκουπίδια που πλασάρει το «σύστημα» σαν τέχνη.

Το θέμα είναι πως, στα λόγια και στα γραπτά τους, πάνε να μασκαρέψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της «Χρυσής Αυγής» και την ιδεολογία της, ώστε να μη στιγματίζεται στα μάτια των νέων ως αυτό που πραγματικά είναι. Αποκρουστικό, μία δύναμη που στηρίζει τον καπιταλισμό.

Επιλεκτική προβολή

Κάποια ΜΜΕ και διαδυκτιακοί τόποι που τους έχουν «αγκαλιάσει», δείχνουν επιλεκτικά γεγονότα και πλευρές αυτού του κόμματος και της δράσης του.

Προσπαθούν και στο κάλεσμα, να εμφανίζονται ως κάτι μυστηριώδες, να αναπαράγεται ένας μύθος γύρω από το όνομά τους - που να έλκει κάποιον να το ψάξει παραπάνω. Προβάλλουν τη στρατιωτική πειθαρχία που έχουν, για να εμφανίζονται ανά μπουλούκια θρασύδειλων τραμπούκων να δέρνουν μεροκαματιάρηδες μετανάστες και μικροπωλητές όπου τους παίρνει βέβαια, γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που... το βάζουν στα πόδια. Αυτά τα συνοδεύουν με διάφορες «μυστικιστικές» φασιστικές γενικολογίες τύπου: «Με δύο λόγια μόνο πιστεύουμε σε μια Νέα Πολιτική (...) Κυρίαρχη Ιδέα και Πίστη μας το Εθνος - Φυλή (...) τα πάντα γύρω μας σήμερα καταρρέουν και ξεπουλιούνται (...)»³.

Στο κάλεσμα αναφέρουν ανάμεσα σε πολλές μπουρδολογίες και μεγάλα λόγια: «Γιατί για Εμάς, τους Χρυσαυγίτες, Ανδρες και Γυναίκες, η αντίληψη για την Νεολαία είναι διαμετρικά αντίθετη από τις επιταγές του συστήματος και των υποτακτικών του».

Καταλαβαίνουμε την καούρα τους να αυτοδιαφημίζονται ως αντισυστημικοί, «που δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή σαπίλα» προκειμένου να βρουν πατήματα στους νέους των λαϊκών οικογενειών που υποφέρουν σήμερα.

Το «σύστημα», όμως, που γενικόλογα αναφέρουν είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Είναι μία χούφτα Ελληνες και ξένοι βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τα πλοία, τη γη. Είναι το κράτος τους, που υπερασπίζει τα συμφέροντα, την ιδιοκτησία και την εξουσία αυτών με τους νόμους του, τους μηχανισμούς του, την αστυνομία, τον στρατό, το δημόσιο μηχανισμό αλλά και το παρακράτος που λειτουργεί πλάι σε αυτά, που είναι προέκτασή τους.

Είναι συγκεκριμένα κόμματα και πολιτικοί, είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση, είτε εκτός Βουλής, που τους υπηρετούν, μεγαλοκαναλάρχες και μεγαλοδημοσιογράφοι. Αυτοί υπερασπίζουν το «σύστημα», αυτό το σύστημα που έχει όνομα και ταυτότητα. Λέγεται καπιταλισμός. Που την ώρα που ο πατέρας και η μάνα μας, εμείς οι ίδιοι είτε δεν βρίσκουμε δουλειά, είτε παίρνουμε ψίχουλα, οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και οι αυλικοί τους, γεμίζουν λογαριασμούς κι εδώ στην Ελλάδα και αλλού από τη δουλειά μας.

Αρα, όταν μιλάμε για κάποιον που είναι αντίθετος με το «σύστημα» πρέπει να σκεφτούμε... σε τι ακριβώς είναι αντίθετος; Σε κάποιους ναι και σε κάποιους όχι; Εχει επιλέξει στρατόπεδο μέσα στο σύστημα; Ενάντια στους τραπεζίτες και μαζί με άλλους καπιταλιστές - ληστές;

Είναι μέρος της σαπίλας του συστήματος

Η «Χρυσή Αυγή» όχι μόνο δεν είναι αντίθετη με το σύστημα αλλά είναι ένα από τα όπλα της αστικής τάξης. Είναι μέρος του συστήματος που έχει συνδέσεις και διασυνδέσεις, με αντιδραστικούς θύλακες στην αστυνομία, το στρατό, στο παρακράτος και τον υπόκοσμο με τις διάφορες συναλλαγές του.

Το αστικό πολιτικό σύστημα την αξιοποιεί για να δικαιολογήσει μέτρα καταστολής του κινήματος, ενάντια στο ΚΚΕ αξιοποιώντας και την εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού.

Η «Χρυσή Αυγή» σκίζει τα ρούχα της για να πείσει τη νεολαία ότι είναι κάτι διαφορετικό από το σύστημα που όπως λένε στο κάλεσμα: «Κατέκλυσαν τον κόσμο με τις Τατιάνες, τις Τζούλιες, τις Μανωλίδου, τους Γαβαλάδες και τα άλλα τηλεοπτικά "σκουπίδια"». Βέβαια, στα παράθυρα αυτών των τηλεοπτικών σκουπιδιών περιγράφεται το κοσμικό προφίλ και οι γάμοι των στελεχών, βουλευτών της «Χρυσής Αυγής»... Είναι δικαίωμα της «Χρυσής Αυγής» και των στελεχών της να θέλει να γίνεται θέμα στις μεσημεριανές κουτσομπολίστικες εκπομπές, να έχουν γίνει τηλεμαϊντανοί, αλλά μη μας ζαλίζει μετά ότι είναι κάτι ξέχωρο από την σαπίλα...

Τι μπορεί να νοιάζει τους νέους «το όνειρο του Ηλία Κασιδιάρη να γίνει «χορευτής τανγκό», το κρυφό ειδύλλιο του Αλέξη Κασιδιάρη, αδελφού του Ηλία με την αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου, ο γάμος του Παναγιώταρου ή ο διαβόητος «Καιάδας» που απασχόλησαν με τη μορφή «ντοκιμαντέρ» και γλυκανάλατων εκπομπών τα κανάλια; Πόσα κοινά έχουν οι νέοι με τους διάφορους χρυσαυγίτες που έκαναν διάφορες δηλώσεις, με αυταρέσκεια, στα κανάλια που κατά τ' άλλα είναι μέρος του «συστήματος»; Ισχύει αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός: «Οπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι».

Απλό ψώνιο ή συνειδητά ψέματα ότι είναι «ενάντια στο σύστημα»; Μπορεί και τα δύο... Σίγουρα όμως το δεύτερο. Πόσο «αντισυστημικό» είναι ένα κόμμα που πατάει στην αγωνία των νέων να βρουν δουλειά και κάνει τον «νταβατζή» των μεγαλοεπιχειρηματιών προκειμένου να βρουν όσο το δυνατό φτηνότερους εργάτες; 18 ευρώ μεροκάματο, χωρίς δικαιώματα... Τόσο κοστολογεί η αντισυστημική «Χρυσή Αυγή» τους Ελληνες εργάτες και τους βάζει να τσακώνονται με τους ξένους εργάτες. Αλήθεια, τι διαφορετικό κάνουν σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ που εξαγόραζαν ψήφους τόσα χρόνια με αντάλλαγμα θέσεις εργασίας;

Θέλουν και από κυβερνητική θέση να υπηρετήσουν τα μονοπώλια

Είναι σωστός ο χαρακτηρισμός τους από το ΚΚΕ ως μαντρόσκυλα των καπιταλιστών, γιατί στην πράξη υποστηρίζουν ότι πρέπει «εργαζόμενοι και εργοδότες (...) να συνεργάζονται (...) για την ευημερία (...) του γενικού συνόλου». Την ίδια ώρα που κάνουν πλάτες σε επιχειρηματίες, σε εκμεταλλευτές, κάνουν σαματά στα έδρανα της Βουλής για τις κάμερες και για μόστρα...

Την ουσία της δήθεν «αντισυστημικότητάς» τους την έδωσε ο Παναγιώταρος ξεκάθαρα σε ερώτηση ποιο είναι το όριο για τη «Χρυσή Αυγή»: «Μέχρι τη Νίκη! Μέχρι να γίνει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κυβέρνηση του τόπου».

Παρά τα μεγάλα λόγια για τη Βουλή και στη Βουλή, τίποτα δεν μπορεί να κρύψει την επιθυμία τους. Να αξιοποιηθούν στους σχεδιασμούς του αστικού πολιτικού συστήματος, να στηρίξουν και να διαιωνίσουν τη σαπίλα της εκμετάλλευσης, ότι δηλαδή έχουν κάνει οι ομοϊδεάτες τους σε άλλες χώρες. Αλλωστε και ο Χίτλερ κοινοβουλευτικά αναδείχτηκε, με τη στήριξη και ανοχή του αστικού πολιτικού κόσμου, των αστικών κομμάτων, στηρίχτηκε οικονομικά και πολιτικά από την αστική τάξη της Γερμανίας αλλά και από μονοπώλια αμερικάνικων και αγγλικών συμφερόντων.

Στις θέσεις, στη δράση τους αλλά και στις περίτεχνες ανοησίες με τις οποίες συνοδεύουν και το κάλεσμα, όπως «το μυστικό του ατσαλιού», αξίζουν μόνο ένα πράγμα. Απομόνωση, αποκάλυψη και περιθωριοποίηση. Αλλωστε τους ταιριάζει να βρίσκονται με κάτι παραθρησκευτικές οργανώσεις με τις οποίες κάνουν παρέα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. http://resistance-hellas.blogspot.gr/search/label/Γιορτή%20Νεολαίας

2. Der Sturmer, Adolf Der Grosse

3. http://www.xryshaygh.com/index.php/kinima/neolaia

Η κλιμάκωση της πάλης απαιτεί αναμέτρηση με τα μονοπώλια

Η κλιμάκωση της πάλης απαιτεί αναμέτρηση με τα μονοπώλια

Με δεδομένο το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, είναι σίγουρο ότι η αντιλαϊκή επίθεση δε θα τελειώσει με τα νέα μέτρα - φωτιά, που από μέρα σε μέρα αναμένεται να κατατεθούν στη Βουλή. Ισα ίσα. Θα γίνεται όλο και πιο άγρια. Μαζί της θα κλιμακώνεται και η επιχείρηση παραπλάνησης και χειραγώγησης των εργαζομένων, ώστε οι αγωνιστικές τους διαθέσεις και κινητοποιήσεις να μείνουν μακριά από το πλαίσιο πάλης και τον τρόπο δουλειάς που μπορούν αληθινά να βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή θύελλα.

Σ' αυτό το πλαίσιο, η κουβέντα που αναπτύσσεται στους κλάδους για την κλιμάκωση του αγώνα και την αξιοποίηση οξυμένων μορφών πάλης φέρνει στο προσκήνιο ορισμένες πλευρές, ιδιαίτερα κρίσιμες για την ενίσχυση των εργατικών αγώνων:

• Η δυναμική ενός αγώνα καθορίζεται πρώτα απ' όλα από το διεκδικητικό του πλαίσιο, τον προσανατολισμό που έχει. Η πείρα από την απεργιακή μάχη στις 26 Σεπτέμβρη βεβαίωσε ότι η γραμμή πάλης που αναδεικνύει γιατί είναι ασυμβίβαστα τα εργατικά και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά και γιατί η υπεράσπιση της «ανταγωνιστικότητας» όχι μόνο δεν τερματίζει αλλά μεγαλώνει τα λαϊκά βάσανα, συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη προβληματισμού για τη διέξοδο. Στην απόκρουση των αυταπατών αλλά και της απογοήτευσης που τρέφουν ποικιλότροπα όσοι μιλούν για «κατοχή», «αναποτελεσματικά και άδικα μέτρα», «αντιαναπτυξιακή πολιτική» κ.τ.λ.

Η κινητοποίηση και οργάνωση των εργαζομένων απαιτεί σχεδιασμένη και αταλάντευτη σύγκρουση με τη μεγαλοεργοδοσία (φωτ. από τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ στις 9/10)

Δεν μπορεί κανείς να καλεί σε κλιμάκωση της πάλης χωρίς αυτό να αποτυπώνεται σε αιτήματα και στόχους πάλης διατυπωμένα, με στόχο να συσπειρώνουν, να χειραφετούν, να οργανώνουν δυνάμεις ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία. Από αυτή την αφετηρία κρίνονται για τη συνέπεια και τη μαχητικότητά τους όλες οι δυνάμεις, από το πώς δυσκολεύουν τους σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας κι αυτό αντανακλάται πρώτα απ' όλα στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους.

Η μαχητικότητα αποτυπώνεται πρώτα απ' όλα στα αιτήματα

Από αυτή την πλευρά πρέπει να οργανωθεί και η συζήτηση για την κλιμάκωση, με συμμετοχή των ίδιων των εργατών.

Το τελευταίο διάστημα, υπάρχουν συνδικαλιστικές δυνάμεις και ηγεσίες που καλούν σε κλιμάκωση με «48ωρες απεργίες», «απεργίες διαρκείας», «καταλήψεις υπουργείων» κ.τ.λ., χωρίς όμως η δράση και οι θέσεις τους να υποτάσσονται στις ανάγκες της όξυνσης της πάλης. Κάθε άλλο. Τέτοιες προτάσεις εμφανίζονται κάποιες φορές και από συνδικάτα που όλο το προηγούμενο διάστημα έβαλαν πλάτη στις αντιλαϊκές πολιτικές.

Πρόσφατα, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κήρυξε 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, ενώ στελέχη της εμφανίζονταν να υποστηρίζουν ότι με μια 24ωρη απεργία δε βγαίνει τίποτα. Η διοίκηση του Σωματείου Εργαζομένων στις τεχνικές εργασίες του Μετρό στη Θεσσαλονίκη αποφάσισε ότι δε συμμετέχει ξανά σε 24ωρη απεργία βαφτίζοντας «επαναστατικές γυμναστικές» τις 24ωρες απεργίες και τις κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (με τους οποίους τσουβαλιάζει και το ΠΑΜΕ). Η ΠΟΕ ΟΤΑ κάλεσε την ΑΔΕΔΥ σε «κατάληψη όλων των δημοσίων κτιρίων (υπουργεία, Ταμεία, δημόσιοι οργανισμοί κ.λπ.)».

Ωστόσο, προκύπτουν ερωτήματα, όπως: Για τι πράγμα καλούνται οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ να απεργήσουν 2 και 4 και 6 μέρες; Για να βρεθεί ο... καταλληλότερος επενδυτής για την «αξιοποίηση» της ΔΕΗ, όπως προβάλλει η ΓΕΝΟΠ εδώ και χρόνια, στηρίζοντας την παράδοση ενός κλάδου στρατηγικής σημασίας στα μονοπώλια; Με τι στόχο να διαμαρτυρηθούν οι εργαζόμενοι στην Τοπική Διοίκηση; Για να ζητήσουν από την Κεντρική Ενωση Δήμων (δηλαδή τους δημάρχους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ) να μη στηρίξει τις αντεργατικές πολιτικές, όπως επαναλάμβανε πρόσφατα η ΠΟΕ ΟΤΑ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν τα κόμματα που συνδιαμορφώνουν και εντείνουν την αντιλαϊκή επίθεση να... αποκηρύξουν τους εαυτούς τους;

Απόδειξη της ... αγωνιστικότητας μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης ή δύναμης δεν είναι οι λεονταρισμοί ή οι «αγωνιστικές κορόνες» που εύκολα μοιράζουν από δω κι από κει διάφοροι. Είναι καταρχήν η δράση και το σχέδιο που αναπτύσσουν μέσα στους τόπους δουλειάς. Η ηγεσία του Σωματείου Εργαζομένων στις τεχνικές εργασίες του Μετρό στη Θεσσαλονίκη, που απαξιώνει και μιλά προσβλητικά για την ίδια την απεργία ως μορφή πάλης, σε Γενική Συνέλευση των εργαζομένων αρνήθηκε μέχρι και να μπει σε ψηφοφορία (ώστε να αποφασίσουν οι εργάτες) πρόταση που κατατέθηκε για γενική απεργία, αλλά και για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων. Ο πρόεδρος δε βρήκε τίποτα να πει όταν ένας εργαζόμενος ρώτησε «γιατί δε λέτε τίποτα για τα μέτρα που έρχονται και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε». Ενώ όταν ρωτήθηκε τι θα γίνει με την καθημερινή επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας κατά μισή ώρα για να καλύπτεται ο χρόνος του διαλείμματος, του καφέ και του κολατσιού, απάντησε ότι δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτά γιατί έχουμε σοβαρότερα προβλήματα...

Δείκτης η οργάνωση στους τόπους δουλειάς

Το αίτημα για την πραγματοποίηση Γενικών Συνελεύσεων ώστε να συζητήσουν και να αποφασίσουν για τη συνέχιση των αγώνων τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχε απορρίψει και η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Στην ίδια συνεδρίαση που κήρυξε τις 48ωρες απεργίες. Αντίστοιχο «κρούσμα» σημειώθηκε όμως και στο «Ερρίκος Ντυνάν», όπου δυνάμεις από το πρώην προεδρείο της ΟΣΝΙΕ (όπως η ΠΑΣΚΕ) εμπόδισαν τη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων να πάρει απόφαση για κινητοποιήσεις με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο δε γίνεται επειδή οι εργαζόμενοι δεν είναι «ταμειακώς εντάξει» (εργαζόμενοι απλήρωτοι πάνω από 8 μήνες). Κατά τ' άλλα, βγήκαν μετά και κάλεσαν σε 48ωρη απεργία...

Αλήθεια, πώς θα οργανωθεί και θα γίνει πράξη η επιτυχία μιας κινητοποίησης, όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δε συζητούν και δεν παίρνουν μέτρα γι' αυτό σε κάθε τόπο δουλειάς; Τι εξυπηρετούν τέτοιες προτάσεις από δυνάμεις που υπονομεύουν τις συλλογικές διαδικασίες;

Η πείρα βεβαιώνει ότι βασικός παράγοντας για την επιτυχία ενός αγώνα είναι η ίδια η συμμετοχή των εργαζομένων, η οργάνωσή του με τρόπο που θα κινητοποιεί ολόπλευρα τον κλάδο, θα παίρνει μέτρα ενάντια στην υπονομευτική δράση της εργοδοσίας, κάθε κεφαλαιοκράτη χωριστά και πάνω απ' όλα της πλουτοκρατίας συνολικά ως τάξης.

• Σ' αυτή την κατεύθυνση είναι επιτακτικό το καθήκον της οργάνωσης της εργατικής πάλης σε κάθε τόπο δουλειάς, ώστε να σφυρηλατείται η ενότητα σε ολόκληρο τον κλάδο, να δυναμώνει η οργάνωση των εργατών ως τάξης απέναντι σε τάξη.

Κανείς αγώνας δεν μπορεί να πετύχει αληθινά χωρίς την κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων. Χωρίς σχέδιο για το πώς αυτή η κινητοποίηση θα προστατευθεί από τις μεθόδους που επιστρατεύει η εργοδοσία για να λυγίσει τους εργάτες, με την τρομοκρατία, την εξαγορά, τη διαίρεση, ακόμα και τη «γενναιοδωρία» της. Κι αυτό δεν μπορεί να ξεκινήσει παρά, καταρχήν, απ' τους τόπους δουλειάς. Ο τόπος δουλειάς είναι το πεδίο όπου κάθε μέρα, κάθε ώρα, η πλουτοκρατία εμφανίζεται με εξειδικευμένη κατά χώρο και περίπτωση τακτική ώστε να εγκλωβίσει την εργατική τάξη στον ατομικισμό, στην ηττοπάθεια, στη μοιρολατρία. Ο τόπος δουλειάς είναι το πεδίο όπου η πλουτοκρατία αξιοποιεί ένα όλο και πιο πλούσιο οπλοστάσιο για να εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Ο τόπος δουλειάς είναι εκεί όπου η διάλυση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, η εξαφάνιση κάθε μέτρου Υγιεινής και Ασφάλειας, η μετατροπή του μισθού σε «οικειοθελή επιδόματα», η κατάργηση των ΣΣΕ εμφανίζονται μονόδρομος γιατί «έτσι πάμε μπροστά», «η ανάπτυξη της εταιρείας είναι και προς δικό σου όφελος», «έτσι γίνεται σε όλο τον κόσμο».

Εκεί είναι που εφαρμόζονται όλα τα νέα αντεργατικά μέτρα και που κάθε προσπάθεια να αποκρουστούν προσφέρει σημαντική πείρα, για όλη την εργατική τάξη. Για παράδειγμα, η μάχη που δίνουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Αττικής ενάντια στη σφαγή των μισθών τους και στην εφαρμογή της απαράδεκτης κλαδικής ΣΣΕ, που υπέγραψαν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ με τους μεγαλοξενοδόχους, μετρά θετικά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν ξενοδοχεία όπου η άμεση, συλλογική και αγωνιστική παρέμβαση των εργαζομένων μαζί με το κλαδικό και τα επιχειρησιακά σωματεία για να μη μειωθούν οι μισθοί «πάγωσε» (έστω προσωρινά) την εφαρμογή της ΣΣΕ, πίεσε την εργοδοσία να δεχτεί το αίτημα των εργαζομένων για διαπραγματεύσεις με στόχο ΣΣΕ με βάση τις ανάγκες τους. Εξέλιξη που, χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες για τις διαθέσεις, τη «διαλλακτικότητα» και πάνω απ' όλα τη στρατηγική της εργοδοσίας, μπορεί να τροφοδοτήσει γόνιμη κουβέντα σε κάθε κλάδο. Για τους δρόμους που ανοίγει η αγωνιστική στάση μέσα στους τόπους δουλειάς, η συσπείρωση στο σωματείο. Την ίδια τη δύναμη που αποκτά ένα σωματείο όταν στη ζωή του εντάσσονται δραστήρια όλοι οι εργαζόμενοι ενός χώρου. Την αξιοποίηση της πείρας από ένα χώρο ώστε να γίνεται κτήμα όλου του κλάδου. Τις δυσκολίες που συναντά η απόκρουση της εργοδοτικής επίθεσης, τι θέση παίρνουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις. Τη σημασία που έχει η άμεση παρέμβαση για κάθε πρόβλημα που εκφράζεται στον τόπο δουλειάς, για παράδειγμα λιποθυμίες εργαζομένων που σημειώθηκαν το περασμένο καλοκαίρι σε διάφορα νησιά, κάτω από άγρια εντατικοποίηση. Την ανάγκη να δυναμώνει η οργάνωση όχι μόνο ενάντια στον «χ» ξενοδόχο, αλλά απέναντι στους επιχειρηματίες του Τουρισμού, συνολικά στο μεγάλο κεφάλαιο.

Ετσι, μπορεί και πρέπει να δυναμώνει η ταξική συνείδηση των εργαζομένων σε κάθε κλάδο, να αποκαλύπτεται και να απαντιέται η συντεχνιακή λογική και πρακτική που καλλιεργούν όλες οι άλλες δυνάμεις. Να καταγράφονται οι εξελίξεις πανελλαδικά στον κλάδο, να δυναμώνει σχεδιασμένα η αποκάλυψη των συνεπειών που έχει για τα εργατικά δικαιώματα και τα λαϊκά συμφέροντα ο έλεγχος της Ναυπηγοεπισκευής, της Ακτοπλοΐας, του Φαρμάκου, της Ενέργειας κ.τ.λ. από τα μονοπώλια.

Δεν είναι προοπτική για το λαό η «ανταγωνιστικότητα»

Ολη αυτή η σκληρή δουλειά είναι που απαιτείται για να πετύχει όχι μόνο η απεργία, αλλά και η διαδήλωση, ακόμα και η Γενική Συνέλευση, η σύσκεψη του σωματείου. Είναι δουλειά που απαιτεί αυτοθυσία, πρωτοβουλία, αποκάλυψη των σχεδιασμών της πλουτοκρατίας και των υπηρετών της, σχέδιο για την απόκρουσή τους. Δουλειά την οποία η εργοδοσία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει από τη θέση του... παρατηρητή αλλά πασχίζει να την εμποδίσει και συκοφαντήσει, ακριβώς γιατί είναι επικίνδυνη γι' αυτήν.

Αυτή η σκληρή, μα πολύτιμη δουλειά δεν εξαντλείται σε μια απεργιακή κινητοποίηση (όσες μέρες κι αν αυτή διαρκέσει), αλλά προϋποθέτει την ακούραστη και οργανωμένη παρέμβαση μέσα σε κάθε εργοστάσιο και επιχείρηση. Είναι δουλειά αναγκαία για να δυναμώσουν οι αγώνες που απαιτούνται σήμερα για την προστασία των εργατικών αναγκών: Αγώνες που θα συμβάλλουν στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, θα συγκεντρώνουν δυνάμεις ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία, στους οργανισμούς, στις κυβερνήσεις και τους συνδικαλιστές της. Σ' αυτή την κατεύθυνση θα ανεβαίνουν και οι μορφές πάλης αφού θα ανεβαίνει πρώτα απ' όλα το ίδιο το επίπεδο και το περιεχόμενο της πάλης, με την εργατική τάξη να αποκτά συνείδηση της ευθύνης και της αποστολής της.

• Η δυναμική των αγώνων θα μεγαλώνει όσο η πάλη για άμεσα μέτρα στήριξης της λαϊκής οικογένειας και την απόκρουση της επίθεσης συνδυάζεται με την πάλη για την προοπτική που υπηρετεί τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Δεν μπορεί ο λαός να αναζητά λύσεις στα βάσανά του μέσα από στήριξη της «ανταγωνιστικότητας». Δεν είναι για το λαό προοπτική η ισχυροποίηση των μονοπωλίων. Η «ανταγωνιστικότητα» όχι μόνο δεν μπορεί να φέρει για το λαό καλύτερες μέρες, αλλά θα μεγαλώνει τις στερήσεις και την καταλήστευση των εργαζομένων. Θα μεγαλώνει την αγριότητα με την οποία θα ξεσπούν αλλεπάλληλες θύελλες ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, θα αυξάνονται οι κίνδυνοι για τα λαϊκά στρώματα αφού οι ανάγκες τους θα τσακίζονται ως «κόστος» που θα πρέπει να μειώνεται για να προστατευθεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Γι' αυτό πρέπει να ενισχυθεί ολόπλευρα η αντιπαράθεση για την προοπτική που εξυπηρετεί το λαό. Με σχέδιο, με ζωντάνια, με ευρηματικότητα, με πείσμα πρέπει να δυναμώσει η διαφώτιση σε κάθε εργοστάσιο, κάθε κλάδο, αλλά και στις εργατογειτονιές. Να αποκαλυφθεί γιατί είναι σήμερα ανάγκη πλατιές μάζες εργαζομένων, όλος ο λαός να στρατευθεί στην πάλη για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και λαϊκή εξουσία.