ΚΕΡΚΥΡΑ-Στον κύκλο των απολύσεων και η Μητρόπολη

Είναι αλήθεια ότι μετά και το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψαν η συγκυβέρνηση

ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με τη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, οι εργοδότες έχουν

αποθρασυνθεί προχωρώντας είτε σε ακόμα μεγαλύτερες περικοπές μισθών, σε

αλλαγή των σταθερών σχέσεων εργασίας σε μερική και εκ περιτροπής εργασία, σε

απολύσεις, σε όλα τα αντεργατικά μέτρα της αντιλαϊκής φαρέτρας κυβέρνησης –

κεφαλαίου – ΕΕ.

Στον κύκλο των απολύσεων και η Μητρόπολη Κέρκυρας, που κατά τα άλλα

σκίζεται για την φιλανθρωπία! Καταστρέφει μια οικογένεια απολύοντας ένα

ζευγάρι που δούλευε στο κηροπλαστείο της για 25 συνεχόμενα χρόνια.

Ο γολγοθάς τους ξεκίνησε το Δεκέμβρη του 2015, όταν η Μητρόπολη θέλησε να

μετατρέψει τη σταθερή οκτάωρη απασχόλησή τους σε καθεστώς εκ περιτροπής

εργασίας με 3 ημέρες εργασίας τη βδομάδα για τον ένα και 2 μεροκάματα για την

άλλη. Έτσι τσακίζει το οικογενειακό τους εισόδημα, αδιαφορώντας για την

επιβίωση τους (έξοδα διαβίωσης, παιδί που σπουδάζει, δάνειο που τρέχει). Οι

εργαζόμενοι απευθύνθηκαν στο σωματείο τους και αρνήθηκαν την εκ περιτροπής

εργασία εγγράφως, ενώ με πρωτοβουλία των εργαζομένων έγινε συνάντηση στην

επιθεώρηση εργασίας για επίλυση της εργατικής διαφοράς.

Παρά το προσωπείο της κοινωνικής ευαισθησίας που θέλει να επιδείξει η

Μητρόπολη, φέρεται σαν στυγνός καπιταλιστής, ενδιαφέρεται να μεγιστοποιήσει

τα κέρδη της, συμπιέζοντας ακόμα περισσότερο τις αποδοχές των εργαζομένων. Κι

όταν εκείνοι δεν δέχονται να παραχωρήσουν μόνοι τους τα δικαιώματα τους,

εκδικητικά η Μητρόπολη προχώρησε στην απόλυση τους, με δικαιολογία ότι δεν

συνεργάστηκαν οικιοθελώς στη σφαγή τους.

Το σωματείο μας έκλεισε συνάντηση με το Μητροπολίτη με σκοπό, έστω και την

ύστατη στιγμή, να συναισθανθεί την αδικία που γίνεται, και γνωρίζοντας ότι οι

εργαζόμενοι θα έχουν στο πλευρό τους το Σωματείο, το ΠΑΜΕ και γενικότερα τους

εργαζόμενους της Κέρκυρας, η Μητρόπολη να πάρει πίσω τις άδικες και εκδικητικές

απολύσεις.

Κέρκυρα, 16-2-16

Το ΔΣ 

Κατσαρίδες της πόλης

Κατσαρίδες της πόλης

Οι γραφικές επιθέσεις στο ΚΚΕ, με αφορμή το αγροτικό, αυξάνονται και πληθύνονται, σημάδι ότι το καράβι καλά αρμενίζει, αφού η γραμμή του ενοχλεί διάφορες εφεδρείες του συστήματος: Καζάκης, Εργατικός Αγώνας (ως πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα), αναρίθμητα διαδικτυακά προφίλ, που δεν αντιστοιχούν σε εξίσου αναρίθμητους κατόχους... όρεξη να έχει κανείς να καταγράφει και να απαριθμεί. Αρκεί να μη μένει στο ρόλο και τις λειτουργίες του παρατηρητήριου κρουσμάτων αντικομμουνισμού και να εμβαθύνει σε πιο ουσιαστικά ζητήματα.

Οι μέρες μετά τη διήμερη κάθοδο των αγροτών στην πρωτεύουσα, μοιάζουν κάπως με κινηματική επιλόχειο κατάθλιψη, με τους Τεμπωρύχους τους κινήματος να περδικλώνονται στα σκαλιά του Μαξίμου, ποιος θα τα πρωτοανέβει και τους μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές του πληκτρολογίου να ζητάνε τα ρέστα, γιατί δεν έγινε κάτι πιο δυναμικό, που θα πυροδοτούσε εξελίξεις και πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες, από την πτώση της (συγ)κυβέρνησης μέχρι την έναρξη του προτσές της κολεκτιβοποίησης. Ζητάνε δηλ στην πραγματικότητα να βγάλει κάποιος άλλος το φίδι από την τρύπα, για να καλύψει το δικό τους κενό και την τεράστια τρύπα που άφησαν με την (πλην Λακεδαιμονίων) αμελητέα έως ανύπαρκτη παρουσία τους στις διαδηλώσεις αυτού του διημέρου. Και για να δικαιολογήσουν αυτήν την ανυπαρξία, τη θεωρητικοποιούν, ψάχνουν εναγωνίως να βρουν φωτογραφίες με άλλου είδους μαυρόφιδα στις κινητοποιήσεις και το ρίχνουν στην κριτική υψηλής ραπτικής για τα αντιφατικά χαρακτηριστικά και την έλλειψη καθαρής στόχευσης. Μια κριτική που συνειρμικά μου θυμίζει τη διανοουμενίστικη καθαρεύουσα (που θέλησε να στήσει ένα νεκρό, τεχνητό ιδίωμα, αποκαθαρμένο από ξενες λέξεις και γλωσσικά δάνεια -με τα άλλα δάνεια δεν είχε πρόβλημα) και τον αντιδραστικό της ρόλο στη γλώσσα και τη σκέψη γενικότερα.

Το βασικό ποιοτικό στοιχείο εδώ είναι ίσως οι λεγόμενες κατσαρίδες της πόλης, δηλ η εμφάνιση ενός (μικρο)αστικού ως προς τον τρόπο ζωής και κατά ετυμολογική σχεδόν προέκταση και τη συνείδηση στρώματος, που βλέπει αφ' υψηλού τους αμόρφωτους κι άξεστους χωριάτες, αλλά μισεί κατά κανόνα στο πρόσωπό τους κάθε συλλογική μορφή διεκδίκησης. Κάτι που δεν αναιρείται αλλά μάλλον συμπληρώνεται από την αντίστροφη τάση: τις αποδράσεις-εκτονώσεις, με ελεγχόμενες δόσεις "επιστροφής στη φύση", την επίκληση της λαϊκής τους καταγωγής (και με οι παππούδες μου ήταν αγρότες) σε περιόδους αγωνιστικής έξαρσης ή τη συχνή νοσταλγία ενός φαντασιακού χαμένου παραδείσου με μικρές αγροτικές κοινότητες-κομμούνες, που προσφέρεται για αυτοδιαχειριστικά, αμεσοδημοκρατικά εγχειρήματα, εναλλακτικό εμπόριο, βιολογικά προϊόντα, βεγκανισμό κι άλλα τινά παρόμοια.

Κάνω λόγο για κατσαρίδες των πόλεων, γιατί ως γνωστόν αυτό το είδος θα επιβιώσει ακόμα κι από πυρηνικό πόλεμο. Και το παράδοξο είναι πως όσο κι αν συνθλίβονται τα μικροαστικά στρώματα, τόσο βλέπουν με έχθρα και αδιαφορία, σαν κάτι ξένο από αυτούς ή μια εικόνα από το μέλλον που θέλουν να αποφύγουν, τις λαϊκές μάζες. Τόσο κατορθώνει η μικροαστική συνείδηση (που δεν αντιστοιχεί πια στην κοινωνική θέση του φορέα της) να επιβιώνει σαν κατσαρίδα και να αναδύεται από τα συντρίμμια της κρίσης.

Αν κάποτε ο Ραφαηλίδης χαρακτήριζε την πρωτεύουσα συνομοσπονδία ελληνικών χωριών θεωρώντας ότι η Αθήνα διατηρεί το στίγμα και τα πατροπαράδοτα κουσούρια της ελληνικής επαρχίας, σήμερα πρέπει να αναδείξουμε και μια άλλη πτυχή. Όχι μόνο την αντίστροφη τάση, ότι δηλ η επαρχία κολλάει τα κουσούρια των μεγαλουπόλεων, με έναν φαιδρό κι αντιαισθητικό μιμητισμό, αλλά ότι οι κατσαρίδες αυτές διατηρούν τα παλιά τους "έμφυτα" ελαττώματα, αναπτύσσοντας παράλληλα καινούρια, επίκτητα από το αστικό τους περιβάλλον.

Αν για παράδειγμα ο αγροτικός πληθυσμός τείνει να έχει μια σχετικά καθυστερημένη συνείδηση, που καθορίζεται από τις αργές μεταβολές στην ύπαιθρο και την κυκλική, επαναλαμβανόμενη κίνηση της φύσης, ή από την προσκόλληση του αγρότη στη μικρή ιδιοκτησία, κτλ, και εκφράζεται ακόμα και σήμερα στις τάσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων στην επαρχία, αναρωτιέται κανείς πόσο διαφορετική είναι η συνείδηση που αναπτύσσει ο αστικός πληθυσμός, ο οποίος είναι προσκολλημένος στις πενήντα αποχρώσεις του ΠαΣοΚ, τρέφεται από τις αυταπάτες της σοσιαλδημοκρατίας στις διάφορες εκδοχές της, τρέφοντας με τη σειρά του μικροαστική απέχθεια προς κάθε μορφή οργάνωσης.

Αν το παραδοσιακό πλεονέκτημα των πόλεων (από τη σκοπιά της επανάστασης) ήταν η συγκέντρωση του προλεταριάτου, οι μαζικοί αγώνες και η ταξική συνείδηση που διαμορφωνόταν, σήμερα αφενός δεν υπάρχουν μεγάλες παραγωγικές μονάδες τύπου Πουτίλοφ, αλλά κυρίως σκόρπιοι 'ευέλικτοι' εργαζόμενοι, αφετέρου η αποξένωση στα μεγάλα αστικά κέντρα τσακίζει κόκαλα και καθιστά ακόμα πιο δύσκολη τη δική μας παρέμβαση. Χώρια που οι κάτοικοι των πόλεων έχουν ξεσυνηθίσει από τη σκληραγωγημένη αγροτική ζωή κι είναι ζήτημα πόσοι από εμάς μπορούν να αντέξουν τις κακουχίες και τις θυσίες που απαιτούν αυτές οι περιβόητες πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες (ας σημειωθεί παρεμπιπτόντως η σε μεγάλο βαθμό αγροτική σύνθεση του ΔΣΕ, σε μια χώρα-οικονομία που είχε συνολικά πιο αγροτικό χαρακτήρα).

Με άλλα λόγια, αν όντως η καλύτερη διέξοδος που μπορεί να προσφέρει στα πλαίσιά του το καπιταλιστικό σύστημα στους αγρότες είναι ένας αργός θάνατος (που καθιστά άκρως επίκαιρες τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες, κι ας τις βλέπουν κάποιοι ως τη Δευτέρα Παρουσία), δεν πρέπει να παραβλέψουμε τον καθημερινό αργό θάνατο των κατοίκων στις πόλεις και τις διάφορες μορφές παθογένειας με τις οποίες εκδηλώνεται

Τα παραπάνω σκιαγραφούν απλώς τη διακύμανση της αντιθεσης πόλης-χωριού, που θα κληρονομήσει (για να την επιλύσει) κι η κοινωνία του μέλλοντος. Ενώ μένουν για κάβα μεςρικοί προβληματισμοί που θα εκτεθούν σε επόμενο κείμενο.

Πεντάλεπτη τοποθέτηση από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Εμπρός ΕΛΑΣ, για την Ελλάδα!

Εμπρός ΕΛΑΣ, για την Ελλάδα!

Στις 16 Φεβρουαρίου 1942 δημοσιεύεται η ιδρυτική προκήρυξη του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Το πρώτο δεκαήμερο του Γενάρη του 1942 συνήλθε η 8η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στην απόφαση της Ολομέλειας διατυπώνονταν οι άμεσοι και απώτεροι σκοποί του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και γινόταν έκκληση στο λαό και τα πολιτικά κόμματα να ενωθούν στην πάλη για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Η 8η Ολομέλεια τόνιζε ιδιαίτερα ότι:

«Ο εθνικοαπελευθερωτικός ανταρτοπόλεμος έχει πρωτεύουσα σημασία για την απελευθέρωση της χώρας από τον ξενικό ζυγό. Οι κομμουνιστές πρέπει να μαζικοποιήσουν και να επεκτείνουν το αντάρτικο κίνημα στην ύπαιθρο, να περιφρουρήσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό του χαρακτήρα…».

Το Γενάρη του 1942 οι Κεντρικές Επιτροπές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ συμφώνησαν να κάνουν επίσημα γνωστή την απόφασή τους για τη δημιουργία του νέου στρατού της Αντίστασης με την ονομασία Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ). Με τις ίδιες αποφάσεις, η Κεντρική Στρατιωτική Επιτροπή που καθοδηγούνταν από το ΕΜΑ και ήταν το ανώτατο μέχρι τότε στρατιωτικό επιτελείο του ένοπλου αγώνα, ανασυγκροτήθηκε, διευρύνθηκε και μετονομάστηκε σε Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ. Επίσης, ο Αρης Βελουχιώτης στάλθηκε οριστικά στο βουνό για να αρχίσει την οργάνωση του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη.

Στις 16 Φλεβάρη του 1942 κυκλοφόρησε πλατιά η Ιδρυτική Προκήρυξη του ΕΛΑΣ. Σ’ αυτή διατυπώνονται οι σκοποί του λαϊκού στρατού που ήταν:

1) Αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας από τους ξένους κατακτητές.

2) Περιφρούρηση των κατακτήσεων του λαού και των ελευθεριών του εναντίον κάθε επιβουλής.

3) Εξασφάλιση της τάξης μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών, ώστε ο λαός να μπορεί να εκφράσει πραγματικά ελεύθερα τη θέλησή του, για το πολίτευμα και την κυβέρνησή του.



Με βάση την πείρα που συγκεντρώθηκε στη φωτιά του αγώνα εναντίον των κατακτητών, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ καθόρισαν το χαρακτήρα του στρατού, του ΕΛΑΣ και χάραξαν βασικά τη στρατηγική και την τακτική του. Ο ΕΛΑΣ έπρεπε να γίνει λαϊκός απελευθερωτικός στρατός, ένοπλο τμήμα του λαού, τιμωρός των εχθρών του, υπερασπιστής της ζωής και της περιουσίας του, ικανός να απελευθερώσει τη χώρα από τους κατακτητές. Αποστολή που εκπλήρωσε μέχρι τέλους, δημιουργώντας το έπος της Εθνικής Αντίστασης.

Στη φωτιά του αγώνα

Η τακτική του ΕΛΑΣ πρόβλεπε την όσο το δυνατόν πιο συντονισμένη διεξαγωγή του ανταρτοπολέμου και τη βαθμιαία ανάπτυξή του σε παλλαϊκό πόλεμο κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους. Τη συνεχή απασχόληση και τη φθορά του εχθρού. Την προοδευτική απελευθέρωση της υπαίθρου, αρχίζοντας από τις ορεινές περιοχές και στη συνέχεια τη διεύρυνσή τους και τη μετατροπή τους σε βάσεις εξόρμησης του ΕΛΑΣ για τη μεταφορά του πολέμου όλο και πιο κοντά στα κέντρα και τις συγκοινωνιακές αρτηρίες του κατακτητή. Στα τέλη του 1942, η δύναμη του μόνιμου και του εφεδρικού ΕΛΑΣ πλησίαζε τις 6.000 μαχητές.Ως τις αρχές του φθινοπώρου του 1942, η δράση του ΕΛΑΣ απέβλεπε κυρίως στο ξεκαθάρισμα της υπαίθρου από τους συνεργάτες του εχθρού. Από το Σεπτέμβρη, όμως, του 1942, ο ΕΛΑΣ πέρασε σε πιο έντονη δράση κατά των κατοχικών στρατευμάτων και άρχισε να προκαλεί σοβαρά πλήγματα στον εχθρό, όπως με την επιχείρηση του Γοργοπόταμου, στις 24 προς 25 Νοέμβρη.

Από τις αρχές του 1943, το ένοπλο κίνημα αναπτύσσεται ραγδαία. Στη Στερεά,στη Θεσσαλία,στην Ηπειρο,στη Μακεδονία,στη Θράκη,στην Πελοπόννησο,στα νησιά, χιλιάδες πατριώτες πυκνώνουν τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Από το Δεκέμβρη του 1942 μέχρι το Μάη του 1943, που ιδρύθηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ,ο λαϊκός στρατός τριπλασίασε σχεδόν τις δυνάμεις του και ξεπέρασε τις 12.000 μόνιμους αντάρτες.

Με την ίδρυση, στις 2 Μάη του 1943, του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, που το αποτελούσαν ο συνταγματάρχης Στέφανος Σαράφης,στρατιωτικός διοικητής, ο Αρης Βελουχιώτης,καπετάνιος και ο Ανδρέας Τζήμας,αντιπρόσωπος του ΕΑΜ, ο λαϊκός απελευθερωτικός στρατός απέκτησε κεντρική διοίκηση, που εξασφάλιζε ενιαία και συντονισμένη καθοδήγηση και διεύθυνση του ένοπλου αγώνα. Το ΓΣ συνέβαλε στην αύξηση της δύναμης του ΕΛΑΣ και προώθησε το πρόβλημα της στελέχωσής του με μονίμους και εφέδρους αξιωματικούς του αστικού στρατού και με στελέχη που αναδείχθηκαν στην πάλη κατά των κατακτητών. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Αύγουστο του 1943 από τη Σχολή Αξιωματικών του ΕΛΑΣ αποφοίτησαν συνολικά 1.260 ανθυπολοχαγοί.Ο ΕΛΑΣ εφάρμοσε την τακτική των υποχωρητικών ελιγμών, όταν ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν ήταν ευνοϊκός και της επίθεσης, όταν εξασφάλιζε υπεροχή δυνάμεων ή κατείχε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Το ΓΣ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του επιδίωξε και πέτυχε την ένταση της επιθετικής δραστηριότητας του ΕΛΑΣ κατά των εχθρικών φρουρών που ήταν εγκαταστημένες στον κορμό της Πίνδου και στις συνεχόμενες ορεινές περιοχές, καθώς και κατά των αρτηριών επικοινωνίας και ανεφοδιασμού του εχθρού. Ετσι δημιουργήθηκε μια σχετικά σταθερή ελεύθερη περιοχή με κέντρο την οροσειρά της Πίνδου.

Η ίδρυση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) στις 10 Μάη 1944 εγκαινίασε καινούρια περίοδο ορμητικής ανόδου του κινήματος Εθνικής Αντίστασης. Τα τμήματα του ΕΛΑΣ, που στο μεταξύ συμπληρώθηκαν και ανασυγκροτήθηκαν, διεξάγουν σκληρές μάχες με τον εχθρό σε όλη τη χώρα. Η Ελλάδα ολόκληρη μετατράπηκε σε πραγματικό μέτωπο.

Στο μεταξύ, με την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, δημιουργήθηκαν τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 1944 οι προϋποθέσεις για το πέρασμα των δυνάμεων της Αντίστασης σε γενική επίθεση για την απελευθέρωση της χώρας. Ο ΕΛΑΣ διέθετε σημαντικές δυνάμεις. Ο μόνιμος ΕΛΑΣ αριθμούσε 50.000 μαχητές και αξιωματικούς. Υπήρχαν, επίσης, 30.000 έφεδροι μαχητές του ΕΛΑΣ οργανωμένοι στρατιωτικά. Την ίδια ώρα, περισσότερα από 1.500.000 ήταν τα μέλη του ΕΑΜ,από τα οποία 300.000 μέλη του ΚΚΕ,ενώ 400.000 ήταν τα μέλη της ΕΠΟΝ.

Από δω και μπρος, ο ΕΛΑΣ καταδιώκει αμείλικτα τον εχθρό, που υποχωρεί και του καταφέρνει ισχυρά πλήγματα. Απελευθερώνει τη μια μετά την άλλη τις πόλεις και τις περιοχές της χώρας. Στις 12 Οκτώβρη 1944, απελευθερώθηκε η πρωτεύουσα, η αδάμαστη Αθήνα, και στις 30 Οκτώβρη η Θεσσαλονίκη.Στις 3 Νοέμβρη 1944, και οι τελευταίες δυνάμεις του εχθρού εγκαταλείπουν την αιματοποτισμένη ελληνική γη. Ο ΕΛΑΣ κατά την απελευθέρωση ξεπέρασε τις 130.000, από τις οποίες οι 80.000 στο μόνιμο ΕΛΑΣ.

Ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την Ελλάδα πριν αποβιβαστούν οι αγγλικές δυνάμεις του Σκόμπι, οι οποίες στην πραγματικότητα έρχονταν, όχι για να πολεμήσουν, αλλά για να αφοπλίσουν τον ΕΛΑΣ, πράγμα το οποίο επιβεβαιώθηκε με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’44 και όσα ακολούθησαν.

O όρκος του ΕΛΑΣίτη 

Ο επίσημος «Ορκος του Ελασίτη»,καθιερωμένος με απόφαση της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) – «Κυβέρνησης του Βουνού», το 1944 ήταν ο εξής:
«Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.  Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου καιθα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού».

ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο

ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο

Με την οικονομική κρίση η Ελλάδα προσφέρθηκε από το εγχώριο πολιτικό σύστημα, στο πλαίσιο των διεθνών συμμαχιών του, ως «πειραματόζωο». Αντικείμενο του οικονομικού και κοινωνικού πειράματος - που συνεχίζεται - είναι η αποστέρηση ενός λαού από τις εργασιακές κατακτήσεις και τα δικαιώματα του, η αποστέρηση της δημόσιας περιουσίας του, η αποστέρηση κάθε ίχνους κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας.

Σήμερα, με αφορμή το προσφυγικό, οι ίδιοι «εταίροι» προωθούν ένα δεύτερο πείραμα. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια ειδική ζώνη ανύπαρκτης εθνικής κυριαρχίας, που, εκτός από οικονομικό ενέχυρο, θα λειτουργεί και ως αποθήκη των «σωτήρων».

Έτσι ενώ μέχρι την περασμένη βδομάδα είχαμε

• τις δηλώσεις του Βέμπερ, του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επικαλείται την εθνική της κυριαρχία στο προσφυγικό,
• τις κινήσεις  Γιούνκερ που έχουν να κάνουν με συνδιαχείριση του Αιγαίου και με «απ’ έξω» κλείσιμο των ελληνικών συνόρων μέσω ΠΓΔΜ,
• τις τοποθετήσεις όπως του Βέλγου υπουργού μετατροπής της Αττικής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης 400.000 προσφύγων (και όλα αυτά σε μια ΕΕ εντός τη οποίας αναβιώνουν πρακτικές Μεσοπολέμου, με νομοθετήματα όπως αυτό της Δανίας),

τώρα, σε όλα τα προηγούμενα έρχεται να προστεθεί πλέον και η ανοιχτή πρόσκληση της Μέρκελ, σε απόλυτη συνεργασία με την Τουρκία, για την απόβαση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο…

Η δε κυβέρνηση της ψευτοαριστεράς, φαίνεται ότι είναι έτοιμη να διαπράξει κάθε λογής βρώμικη δουλειά κινούμενη στη γνωστή θέση Τσίπρα ότι «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται»…

Είναι αυτή ακριβώς η πολιτική που αφενός οδηγεί σε Μνημόνια εντός της ΕΕ και που αφετέρου δείχνει έτοιμη να αποδεχτεί την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με το πρόσχημα ότι αυτό θα περιπολεί στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας… Λες και το ΝΑΤΟ αναγνώρισε ποτέ τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας για να μπορεί η κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της ότι τάχα η παρουσία του στο Αιγαίο θα περιοριστεί στα τουρκικά ύδατα.

Είναι αυτή ακριβώς η πολιτική, γνώριμη από όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, που καθιστά απολύτως επίκαιρο εκείνο το αειθαλές σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». 

Ας δούμε, λοιπόν, πόσο… «χορτοφάγος» είναι ο ΝΑΤΟικός λύκος που μεθοδεύεται να προσκληθεί για να φυλάξει τα πρόβατα στο Αιγαίο. Πόσο «ανθρωπιστικός» είναι ένας οργανισμός που θα «σώζει» πρόσφυγες, τους οποίους όμως προηγουμένως εκείνο είναι που έχει μετατρέψει σε πρόσφυγες βομβαρδίζοντάς τους στις χώρες τους. Και, φυσικά, πόσο «φιλελληνικός» είναι αυτός ο «συμμαχικός» οργανισμός.

1

 Το «εθνωφελές» και «συμμαχικό» ΝΑΤΟ είναι αυτό που το 2014 έκανε δεκτά τα Σκόπια στη σύνοδό του στην Ουαλία ως «Μακεδονία». Είναι αυτό στο πλαίσιο του οποίου ο ΝΑΤΟικός σύμμαχος Ερντογάν μίλησε – από ΝΑΤΟικού εδάφους – για«δυο κράτη» στην Κύπρο…  

2

 Το «εθνωφελές» και «συμμαχικό» ΝΑΤΟ είναι αυτό στο οποίο η Ελλάδα, μόνο από το 2011 και μετά, έχει καταβάλει με τη μορφή δαπανών για εξοπλιστικές ΝΑΤΟικές δαπάνες ποσό που ξεπερνά τα 16 δισ. ευρώ. Αν δεν υπήρχε αυτή η «συμμαχική» καταβολή στο ΝΑΤΟικό «ταμείο της Δήλου», ο ελληνικός λαός θα μπορούσε να έχει αποφύγει τα μέτρα όλου του πρώτου Μνημονίου, όλα τα φορολογικά μέτρα του 2014 και όλα τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο τρίτο Μνημόνιο για το Ασφαλιστικό…

3

 Εκείνος που πρώτος αμφισβητεί το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας όσον αφορά στο εύρος του εθνικού εναέριου χώρου στα 10 μίλια και ταυτίζεται με τη θέση της Τουρκίας για περιορισμό του εθνικού εναέριου χώρου στα 6 μίλια δεν είναι άλλος από το ΝΑΤΟ! Ήταν ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Ράλλης, που στις 22/10/80 ομολογούσε: «Στα έγγραφα του ΝΑΤΟ του 1960 υπάρχει ρητή διάταξη, στην οποία, για σκοπούς του ΝΑΤΟ, ο εναέριος χώρος της Ελλάδος καθορίζεται στα 6 μίλια, στην αυτή δηλαδή έκταση με τα εθνικά χωρικά ύδατα. Συνεπώς 6 μίλια εγένοντο από το 1960, αλλά μόνο για τους σκοπούς του ΝΑΤΟ»!

4

 Το ΝΑΤΟ μπορεί να μην αναγνωρίζει το εύρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, «αναγνωρίζει» όμως στην Ελλάδα την υποχρέωση να πολεμάει – για λογαριασμό του ΝΑΤΟ – στα 4 σημεία του ορίζοντα. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σήμερα, με την εμπλοκή της χώρας σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις από τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ μέχρι το Αφγανιστάν. Αυτή η κολόνια κρατάει εδώ και 60 χρόνια. Ήταν, για παράδειγμα, η επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Κορέα τη δεκαετία του '50 που βάφτηκε και με ελληνικό αίμα. Ο ελληνικός λαός, από την πρώτη στιγμή ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, γνώρισε τις συνέπειες της εμπλοκής του τόπου στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Τα θύματα Ελλήνων, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν από τον Στρατό 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της Αεροπορίας 12 νεκροί και 4 χαμένα αεροσκάφη.

5

 Η τραγωδία της Κύπρου έχει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ. Αντί οποιασδήποτε άλλης αναφοράς, θα περιοριστούμε στα στοιχεία που προέκυψαν από την ανάκριση που διεξήχθη στη Βουλή το 1987, για το «φάκελο της Κύπρου», και καταγράφτηκαν στο βιβλίο «Έγκλημα εναντίον της Κύπρου», του τότε βουλευτή του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου. Το ΝΑΤΟ λοιπόν και οι Αμερικάνοι:

• Ήταν αυτοί, που σχεδίασαν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου - όπως ομολόγησε ο επικεφαλής του πραξικοπήματος στην Κύπρο, ο Γεωργίτσης - και οι συνταγματάρχες το εκτέλεσαν ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση στο νησί.
• Ήταν αυτοί, που ασκούσαν «φορτική πίεση» - όπως ομολόγησε ο «πρωθυπουργός» Κόλλιας - για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της προέλασης των τουρκικών δυνάμεων.
• Ήταν αυτοί, που μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξαν ρόλο προγεφυρώματος - όπως ομολόγησε ο τότε αρχηγός ΓΕΑ Παπανικολάου - για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων σε περίπτωση που αυτές «εκινούντο».
• Ήταν αυτοί, που - όπως ανέφερε ο αντιστράτηγος του ΑΕΔ Μπίτος - σε τηλεφωνικές επικοινωνίες του Κίσινγκερ με τον Ετσεβίτ, του έδωσαν την «άδεια» να βυθίσει το ελληνικό αρματαγωγό που βρέθηκε στην περιοχή.

6

 Δεν υπάρχει θηριωδία στην οποία – με ευθύνη όλων των ελληνικών κυβερνήσεων - το ΝΑΤΟ να μην έχει εμπλέξει την Ελλάδα. Το 1999 η χώρα μας μετατράπηκε σε προκεχωρημένο ΝΑΤΟικό φυλάκιο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία.Στρατιωτικές βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, ολόκληρο το ελληνικό έδαφος παραδόθηκε στη ΝΑΤΟική συμμορία για να φέρει σε πέρας το έγκλημα. Παρότι η τότε κυβέρνηση είχε το θράσος να ισχυρίζεται ότι «δεν συμμετείχε» στους βομβαρδισμούς και τη στρατιωτική περικύκλωση της Γιουγκοσλαβίας, τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι μόνο από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο πέρασε η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη πυρός: 1.000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί, 1.400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων, 40.000 οχήματα και 60.000 στρατιώτες...

7

 Παρούσαη Ελλάδα και στο έγκλημα του ΝΑΤΟ στο Ιράκ. Κατά το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μάρτη - 30 Απρίλη 2003), 5.270 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ με κατεύθυνση το Ιράκ προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας, έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα! Όσο για το ναυτικό σκέλος της βάσης, από την αρχή του 2003 που άρχισε η προετοιμασία μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων έδεσαν στη Σούδα και υποστηρίχτηκαν (με πυρομαχικά, καύσιμα, τρόφιμα, συντήρηση κλπ.) 196 πλοία - ανάμεσά τους δυο αεροπλανοφόρα, 16 υποβρύχια (και πυρηνοκίνητα), 56 φρεγάτες κ.ο.κ. Αν, δε, πάμε πιο πίσω, στην αφετηρία της αμερικάνικης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας (11/9/2001), τα πλοία ξεπέρασαν τα 750. Οι αριθμοί αυτοί οδήγησαν ακόμα και τον Μπους,σε ειδική τελετή που έγινε στις ΗΠΑ να ανακηρύξει την Ελλάδα τέταρτη σε σημασία σύμμαχο χώρα των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, από την άποψη της συνεισφοράς της στην εισβολή στο Ιράκ...

8

 Το ΝΑΤΟ έχει τη δική του συμβολή και στην εμπέδωση της «δημοκρατίας» στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική η υπόθεση της «Κόκκινης προβιάς». Η υπόθεση ξεκινά τη δεκαετία του '50, όταν η CΙΑ στήνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μιαν απίστευτη τρομοκρατική - παρακρατική επιχείρηση, στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο». Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά». Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», που το Νοέμβρη του 1990 αποκάλυψε την υπόθεση, ο παρακρατικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ συμπεριλάμβανε κρύπτες με χιλιάδες όπλα που είχαν τοποθετηθεί κάτω από δημόσια κτίρια ή ακόμα και εκκλησίες, και έναν αριθμό «εκπαιδευμένων» να αναλάβουν δράση εφόσον το απαιτούσε η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα. Η συμφωνία της «Κόκκινης προβιάς» υπογράφηκε στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και το στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η παρακρατική ομάδα στην Ελλάδα αποτελούσε, σύμφωνα με το «Σπίγκελ», «μια από τις πιο σκληρές ομάδες μάχης του ΝΑΤΟ». Ένας από τους αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών, που γνώριζαν ακριβώς τα καθήκοντα και το δυναμικό των κρυφών μονάδων της ΝΑΤΟικής «Κόκκινης προβιάς», ήτανο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος...

9

 Ενα, επίσης, από τα «εξαιρετικά» δημιουργήματα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών ήταν η δικτατορία των συνταγματαρχών. Το πλήθος των παραστρατιωτικών οργανώσεων που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα. Αναφορικά με τη στάση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ στη χούντα των συνταγματαρχών, αποκαλυπτικό είναι το τηλεγράφημα της 13ης Γενάρη 1968 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα: «Αποφασίσαμε να κινηθούμε βραχυπρόθεσμα προς μία σχέση συνεργασίας με το καθεστώς της Αθήνας. Το σχέδιό μας είναι πρώτον να συμβουλευτούμε εντός της βδομάδας στην Ουάσιγκτον τους εκπροσώπους του ΝΑΤΟ και έπειτα να σας εξουσιοδοτήσουμε να κάνετε επίσημο τηλεφώνημα στον Πιπινέλι. Η τυπική επαφή με τους υπουργούς της χούντας δε θα πρέπει να εξουσιοδοτηθεί για την ώρα αλλά είναι ορατή ως το επόμενο βήμα (...)».

10

 Στα «καλά» του ΝΑΤΟ θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να προστεθούν και οισφαγές των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη το 1955 όπου και πάλι το ΝΑΤΟ δηλώνει «παρών» με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Ντάλες, να στέλνει επιστολή στην Αθήνα καλώντας την να μην αντιδράσει και να επιδείξει πνεύμα καλής θέλησης «χωρίς χρονοτριβή (για) την ενότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που κλονίστηκε με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων».

11

 Όσο για τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο – εκεί που το ΝΑΤΟ θα περιπολεί για να… «σώζει» πρόσφυγες - αυτά ήρθαν να επικυρωθούν με τη ΝΑΤΟική συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997. Εκεί ήταν, με τις υποδείξεις του ΝΑΤΟ, που η κυβέρνηση Σημίτη υπέγραψε τη συμφωνία για τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»… 

Παρατήρηση 1η: Αν θα ήθελε λοιπόν κάποιος να περικλείσει σε μια φράση την εμπειρία της Ελλάδας από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, είναι ότι δεν υπάρχει στιγμή της ελληνικής ιστορίας από την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ που ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός να μην έχει παίξει το ρόλο του υπονομευτή της δημοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας, του υπονομευτή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και της έκθεσης του τόπου στους κινδύνους που συνεπάγεται η εμπλοκή του στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία.

Παρατήρηση 2η: Για τους λάτρεις του ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται να φλυαρήσει κανείς. Αυτοί πορεύονταν και πορεύονται με πυξίδα το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Είτε πρόκειται για το ΝΑΤΟ, είτε για την ΕΕ, είτε για το ΔΝΤ, έχουν ταυτίσει την πολιτική τους ύπαρξη με την ένταξη της Ελλάδας σε ένα πλαίσιο που μπορεί να μην διασφαλίζει τίποτα απ’ ότι οι ίδιοι αποκαλούν «εθνικό συμφέρον», τους διασφαλίζει όμως – στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» - εκείνες τις διεθνείς συμμαχίες οι οποίες στηρίζουν την πολιτική τους εξουσία και διασφαλίζουν τα ταξικά συμφέροντα που πρεσβεύουν.

Παρατήρηση 3η: Με αφορμή τη συζήτηση για κάθοδο του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο οι κήρυκες του «ρεαλισμού» και της «εθνικής ασφάλειας», ακόμα κι όταν παραδέχονται ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι και τόσο «εθνωφελές» όσο θα ήθελαν να παραμυθιάζουν το λαό, έχουν ένα ατράνταχτο «επιχείρημα»: Παρά τα δεινά που προκαλεί στον τόπο δεν μπορεί η Ελλάδα – όπως λένε - να πάει κόντρα στο ΝΑΤΟ ή πολύ περισσότερο να αποχωρήσει από αυτό. Είναι οι ίδιοι που κάθε 28^ηΟκτωβρίου στρογγυλοκάθονται στα επίσημα για να γιορτάσουν το «Όχι», αλλά ο ραγιαδισμός τους (συγγνώμη: ο ρεαλισμός τους…) δεν τους επιτρέπει να μας εξηγήσουν πότε τελικά λέγεται σε αυτή τη ζωή ένα έρμο «όχι»;

Ένα σχόλιο μόνο: Ευτυχώς που αυτού του τύπου ο «πατριωτισμός» δεν κατίσχυσε ούτε το 1821, ούτε το 1940. Γιατί σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα δεν θα επέλεγε να παλέψει για την ελευθερία της και για την απεξάρτησή της - μόνη αυτή - ούτε από την Ιερά Συμμαχία της εποχής, ούτε από τις ορδές του Χίτλερ.

Πρόθυμοι «συμπαίκτες» στο παιχνίδι του διαλόγου της συγκυβέρνησης

Πρόθυμοι «συμπαίκτες» στο παιχνίδι του διαλόγου της συγκυβέρνησης

Πρόθυμους «συμπαίκτες» βρήκε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο «παιχνίδι» του διαλόγου που προσπαθεί να στήσει από την πρώτη στιγμή για να διεμβολίσει και τελικά να «σπάσει» τις αγροτικές κινητοποιήσεις.

Έτσι, το μεσημέρι της Δευτέρας κατέφθασαν στο Μαξίμου εκπρόσωποι της αποκαλούμενης Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής από ορισμένα μπλόκα ανά την Ελλάδα και κατέθεσαν «πλαίσιο αιτημάτων», ενώ σύμφωνα με τους ίδιους τα αιτήματα αυτά εκπροσωπούν 30 μπλόκα από όλη τη χώρα, 18 αλιευτικούς συλλόγους και έξι ακόμη μαζικούς αγροτικούς φορείς.

Κύριο αίτημα στο υπόμνημα που κατέθεσαν στο Μαξίμου είναι, όπως σημειώνεται στο κείμενο, «η αυστηροποίηση του όρου "κατ' επάγγελμα αγρότης" από το 35% που είναι σήμερα, σε 51% τουλάχιστον, του ετήσιου συνολικού εισοδήματος» και στη βάση αυτής της ρύθμισης διεκδικούν σειρά ευνοϊκών φορολογικών, ασφαλιστικών και άλλων ρυθμίσεων.

Πρόκειται ξεκάθαρα για αποτύπωση αιτημάτων που εκφράζουν τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρότερων τμημάτων των αγροτών, μεταξύ των οποίων και οι μεγαλοαγρότες οι οποίοι πιέζουν για αύξηση του παραπάνω εισοδηματικού κριτηρίου ακόμη και στο 70% του ετήσιου εισοδήματος!

Η προς τα πάνω αύξηση του εισοδηματικού ορίου είναι πρόταση και της κυβέρνησης -την είχε εκφράσει ανοιχτά ο Αλ. Τσίπρας στην επίσκεψη που πραγματοποίησε πέρσι το καλοκαίρι στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης- και αποσκοπεί στην ενίσχυση του μεγαλοαγροτικού στοιχείου της υπαίθρου με την ταυτόχρονη επιβάρυνση, στα όρια της οικονομικής εξόντωσης, των μικροκληρούχων και αγροτοεργατών.

Από την πλευρά της κυβέρνησης, ο αρμόδιος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Β. Αποστόλου χαρακτήρισε «θετικό» το γεγονός «ότι άρχισαν να ανταποκρίνονται οι αγρότες που κινητοποιούνται στην πρόσκληση του πρωθυπουργού για διάλογο» και πρόσθεσε ότι καταβάλλεται προσπάθεια «ούτως ώστε η επιτροπή των αγροτών που θα συναντήσει τον πρωθυπουργό να έχει αντιπροσωπευτικότητα».

Δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών 

Την ίδια στιγμή που προετοιμάζεται ο «διάλογος των προθύμων», κυβερνητικά στελέχη με διάφορες δηλώσεις τους συνεχίζουν την τακτική της υπονόμευσης των αγροτικών κινητοποιήσεων.

Ο υφυπουργός Εξωτερικών, Δ. Μάρδας, αναφέρθηκε στην «οικονομική ζημία» που προκαλούν οι αγώνες των αγροτών, τονίζοντας ιδιαίτερα το πλήγμα που δέχονται οι εξαγωγές, καθώς όπως είπε «όταν ένας πελάτης στο εξωτερικό δεν τροφοδοτείται, όπως πρέπει, παύει να αγοράζει από τη χώρα και στρέφεται σε άλλους προμηθευτές». Πρόσθεσε ακόμη ότι η πλειοψηφία των αγροτών θέλει το διάλογο, ωστόσο εκείνοι που δεν το θέλουν «φοβίζουν τους υπόλοιπους»...

Ο υφυπουργός Υποδομών, Π. Σγουρίδης, αναφέρθηκε στις «ευεργετικές προτάσεις» που υπάρχουν στο σχέδιο Κατρούγκαλου τις οποίες όμως οι αγρότες ...δεν τις ξέρουν. Γενικότερα κατά τον υφυπουργό Υποδομών «οι αγρότες βγήκαν έξω στους δρόμους χωρίς να ξέρουν τι ζητάνε. Είναι δυνατόν να γίνει διάλογος αν δεν ξέρουν τι ζητάνε;»...

Στο πλαίσιο της ίδιας επικοινωνιακής τακτικής, η κυβέρνηση εμφανίζεται διατεθειμένη να δώσει μεγαλύτερη μεταβατική περίοδο για την εφαρμογή της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών των αγροτών από το 7% στο 20%, τη διατήρηση της «αυτοτέλειας του ΟΓΑ» ή την ασφάλιση σε χαμηλότερη κατηγορία για το διάστημα της μεταβατικής περιόδου.

Βέβαια, όλα τα παραπάνω και άλλα που ενδέχεται να σκεφθεί η κυβέρνηση, σε τίποτα δεν αλλάζουν το βαθύ αντιασφαλιστικό χαρακτήρα του νέου «μοντέλου» που προωθεί για ψήφιση στη Βουλή και όσον αφορά το σκέλος των εισφορών, αλλά κυρίως στο σκέλος των παροχών για τους αγρότες, όπως και για όλους τους ασφαλισμένους.

Γιατί η ύπαρξη «μεταβατικής περιόδου», όπως και στην περίπτωση των επιστημόνων, δεν αλλάζει το γεγονός ότι μετά από 3-4 χρόνια όλοι τους θα πληρώνουν δυσβάστακτα ασφάλιστρα. Η δε «αυτοτέλεια» του ΟΓΑ δεν έχει την παραμικρή αξία, αφού εισφορές και παροχές θα είναι ακόμα χειρότερες από τις σημερινές.

Όσο για τις χαμηλότερες εισφορές -και αυτό προσωρινά- αυτές ενδέχεται να συνδεθούν με όρο τις ακόμα χαμηλότερες συντάξεις και αυτό θα αφορά και την περίπτωση της εθνικής σύνταξης που θα δίνεται μειωμένη στους αγρότες, στην περίπτωση που περάσει ένα τέτοιο σενάριο.

πηγη

«Ήταν αναμενόμενο, αυτές οι τάσεις υπήρχαν από παλιά, φαινόταν και από τη γραμμή που είχε η κάθε κίνηση αλλά και από τα αιτήματα. Εμείς προσπαθήσαμε στην σύσκεψη που κάναμε να ενοποιήσουμε τα αιτήματα όλων των 68 μπλόκων σε πέντε και θεωρήσαμε ότι ήταν η σωστή κίνηση για να εκφράσουμε το όλοι μαζί» δήλωσε ο πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Καρδίτσας Βαγγέλης Μπούτας στο MEGA.

«Δυστυχώς κάποιοι μαθημένοι και από παλαιότερα ή ήταν στρωμένο το τραπέζι από τον κ. Αποστόλου από καιρό αφού τους έχει διορίσει και σε κάποιους οργανισμούς, ήθελαν να παίξουν αυτό το παιχνίδι» πρόσθεσε. «Είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι να πάμε μέχρι τέλους» είπε μεταξύ άλλων.

Η περιπέτεια της Συρίας με μια άλλη ματιά

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Είναι γεγονός πως, όποτε η κουβέντα της παρέας μπαίνει σε θέματα διεθνούς πολιτικής, δαγκώνομαι και δεν πολυμιλάω. Γενικώς, δηλώνω αναρμόδιος και γι’ αυτό σπανίζουν σχετικά κείμενά μου. Βλέπετε, δεν μπορώ να καταλάβω την άνεση με την οποία οι πάντες αναλύουν ζητήματα γεωπολιτικής, ίσως επειδή ο όρος «γεωπολιτική» δεν μου λέει τίποτε. Προσωπικά, ενστερνίζομαι πλήρως την μαρξική ανάλυση, σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι θέματα οικονομίας.

Για να καταλάβετε τι εννοώ, ας προσπαθήσουμε σήμερα να ρίξουμε μια διαφορετική ματιά σε όσα διαδραματίζονται στην Συρία. Λέγοντας «διαφορετική», εννοώ ότι θα πάμε λίγο πιο πέρα από εκεί όπου φτάνουν οι μυωπικές ματιές των τυχάρπαστων αναλυτών ή από εκεί όπου θέλει να μας προσηλώσει η χειραγωγημένη πληροφόρηση. Και επιτρέψτε μου να αρχίσω με ένα μικρό απόσπασμα από την Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο γράφτηκε σε ανύποπτο χρόνο, στις 25 Ιανουαρίου 2012:

«Μπορεί η εισβολή στο Ιράκ να μη δημιούργησε την οικονομία-πρότυπο που ονειρεύονταν οι νεοφιλελεύθεροι, αλλά δημιούργησε ένα πρότυπο ιδιωτικοποιημένου πολέμου και επακόλουθης ανοικοδόμησης. Παρά τα φρικτά αποτελέσματα της πρώτης του εφαρμογής, αυτό το πρότυπο εξελίχθηκε σε μοντέλο, το οποίο θα δούμε να εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες: ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη στην Λιβύη, στην γωνία φαίνεται έτοιμη η Συρία κλπ…» (Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού – 65. Η αυτοδιάψευση).

Όλοι θυμόμαστε ότι η εισβολή στο Ιράκ βασίστηκε, κατά μείζονα λόγο, στην -υποτιθέμενη- ανάγκη εξουδετέρωσης αφ’ ενός μεν των χημικών όπλων που -δήθεν- κατείχε ο Σαντάμ Χουσσέιν αφ’ ετέρου δε των υποδομών κατασκευής πυρηνικών όπλων που -τάχα- διέθετε το «στυγνό δικτατορικό καθεστώς» τής χώρας. Στην πορεία αποκαλύφθηκε η προπαγάνδα των επιτιθέμενων, εφ’ όσον τα μεν χημικά όπλα δεν βρέθηκαν οι δε υποδομές απεδείχθη ότι δεν ήσαν ικανές για την κατασκευή πυρηνικών όπλων.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, προκειμένου να αποσείσουν την κατηγορία πως έστησαν τα στοιχεία για να δικαιολογήσουν την εισβολή τους στο Ιράκ, ανακάλυψαν μιαν ακόμη περισσότερο φαιδρή δικαιολογία: δεν βρήκαμε τότε χημικά όπλα επειδή ο Σαντάμ πρόλαβε και τα μετέφερε στην Συρία! Δηλαδή, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ο Σαντάμ έφτιαχνε χημικά όπλα αλλά, όταν έφτασε η ώρα να τα χρησιμοποιήσει, τα πακετάρησε και στα έστειλε στον Άσαντ να του τα φυλάξει. Ήμαρτον!

Παρένθεση. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι αθώοι παρατηρητές οι οποίοι σημειώνουν ότι ποτέ ο Άσαντ δεν χρησιμοποίησε χημικά όπλα, αντίθετα με το ISIS που τον αντιπολιτεύεται. Σιγά το επιχείρημα! Το ISIS διαθέτει χημικά όπλα διότι… τα έκλεψε από τις αποθήκες του Άσαντ! Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε.

Οι πανεύκολες «αναλύσεις» του ποδαριού κάνουν λόγο για δικτατορία τού Άσαντ, για έλλειψη δημοκρατίας στην Συρία, για σκληρό καθεστώς κλπ. Βέβαια, αν δούμε την Συρία με τα μάτια ενός δυτικού, ίσως όλα τούτα να περιέχουν μια δόση αλήθειας. Η διαφορά είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πληθυσμών τής ευρύτερης περιοχής (πλην Ισραήλ) είναι μουσουλμάνοι. Και, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο μουσουλμανικός κόσμος έχει παραδόσεις και κουλτούρα τελείως διαφορετικές από εκείνες της δύσης.

Ας εξηγήσουμε αυτό το τελευταίο λίγο παραπάνω με μερικά παραδείγματα. Η μουσουλμανική παράδοση δεν έχει κοινοβούλια και εκλογές με την μορφή που αυτά συναντώνται στην δύση. Στον μουσουλμανικό κόσμο, οι θρησκευτικοί ηγέτες έπαιζαν και παίζουν (αλλού λιγώτερο κι αλλού περισσότερο) ρόλο στην άσκηση πολιτικής αλλά και σε απλά ζητήματα της καθημερινής ζωής. Το να αποφασίζει ο μουφτής π.χ. για ένα διαζύγιο, μπορεί να εκπλήσσει έναν δυτικό αλλά για έναν μουσουλμάνο είναι πολύ φυσικό πράγμα. Επίσης, ακόμη και στους δρόμους του Παρισιού, ένα ζευγάρι μουσουλμάνων ποτέ δεν περπατάει στον δρόμο χεράκι-χεράκι αλλά πάντοτε η γυναίκα βαδίζει τουλάχιστον μισό βήμα πιο πίσω από τον άντρα.

Με όλα τούτα δεν επιδιώκω να κάνω τον απολογητή τού Άσαντ. Θέλω μόνο να τονίσω μια πολύ βασική παράμετρο: αλλοιώς κατανοούμε εμείς έννοιες όπως δικτατορία, απολυταρχία, δημοκρατία, ισότητα κλπ και αλλοιώς οι μουσουλμάνοι. Σε έναν κόσμο όπου ακόμη και σήμερα οι πασάδες και οι αγάδες θεωρούνται ως απαραίτητα συστατικά τής φυσικής τάξης πραγμάτων, είναι λογικό να μη γίνεται αποδεκτή οποιαδήποτε προσπάθεια έξωθεν «εκδημοκρατισμού», σύμφωνου προς τα δυτικά πρότυπα.

Παρεμπιπτόντως, δεν μπορώ να μη παρατηρήσω το παράξενο κριτήριο με το οποίο η δύση χαρακτηρίζει το συριακό καθεστώς ως αντιδημοκρατικό, καταπιεστικό, επικίνδυνο, εγκληματικό κλπ, ενώ δεν δείχνει να ενοχλείται από τα καθεστώτα της Σαουδαραβίας, του Ντουμπάι, του Μπαχρέιν, του Κατάρ, του Μπρουνέι, του Μαρόκου κλπ. Ομολογώ ότι δεν είχα αντιληφθεί πως, σε αντίθεση με τον Άσαντ, ο οίκος των Σαούντ εμφορείται από δημοκρατικά ιδεώδη.

Συνεχίζουμε. Λένε πολλοί πως η «αραβική άνοιξη» υποκινήθηκε από την δύση, η οποία εποφθαλμιά τα πετρέλαια της περιοχής. Εν μέρει, αυτό είναι σωστό. Με την διαφορά ότι η δύση δεν εποφθαλμιά μόνο τα πετρέλαια. Αν το ζήτημα ήταν τόσο απλό, θα μπορούσε να λυθεί είτε με τον τρόπο που έχει επιλεγεί εδώ και δεκαετίες στην Σαουδαραβία είτε με τον τρόπο που επιλέχθηκε πρόσφατα για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες, δηλαδή με κάποιον από τους πολλούς «ειρηνικούς» τρόπους, που έχει στην διάθεσή της η δύση.

Μα, αν δεν είναι μόνο τα πετρέλαια, τότε τί είναι; Την απάντηση θα την δώσουμε πάλι μέσα από τα κείμενά μας για τον νεοφιλελευθερισμό:

«Οι νεοσυντηρητικοί τής Ουάσιγκτον έψαχναν από καιρό την ευκαιρία για έναν “πόλεμο-πρότυπο”. Εκτιμώντας ότι ο ισλαμισμός λειτουργεί ανασχετικά στις επιδιώξεις τους για παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού (επειδή ευνοεί μια πολιτική και οικονομική κουλτούρα αντίθετη προς τα δυτικά πρότυπα), θεωρούσαν αναγκαίο να χρησιμοποιήσουν μια χώρα ως “καταλύτη”, μιας και ήταν αδύνατον να επέμβουν σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Ο υπερσυντηρητικός δημοσιογράφος Τόμας Φρήντμαν είναι σαφής, μιλώντας για την εισβολή στο Ιράκ: “Θα μπορούσε να ωθήσει ολόκληρο τον αραβικό-μουσουλμανικό κόσμο σε μια προοδευτικώτερη διαδρομή. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την οικοδόμηση ενός διαφορετικού προτύπου στην καρδιά αυτού του κόσμου” (New York Times, “The long bomb“, 02/03/2003)» (Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού – 58. Γιατί το Ιράκ;)

Συμπέρασμα, με απλά λόγια: η περιπέτεια της Συρίας αποκαλύπτει ότι στόχος του κεφαλαίου είναι να μπολιάσει τις μουσουλμανικές χώρες με τις κατάλληλες «δημοκρατικές αξίες», ώστε να τις καταστήσει πρόσφορες 

Βρωμιά και συκοφαντία από ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Βρωμιά και συκοφαντία από ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Επειδή η «ελπίδα» γρήγορα μετατράπηκε σε απάτη και αποκαλύφτηκε πια σε όλους ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι τελικά άλλη μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, διάφορα ΜΜΕ και όλα όσα στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και κατά συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική του, αντικειμενικά θα επιτεθούν, θα συκοφαντήσουν τους λαϊκούς αγώνες και το ΚΚΕ που τους στηρίζει.

Για παράδειγμα η εφημερίδα «Kontra News», που εδώ και καιρό στηρίζει τον Τσίπρα περισσότερο κι απ' τους υπουργούς του...

Ποια είναι η ενημέρωση που παρέχει στο ακροατήριό της η «ανεξάρτητη» και «αντιδιαπλεκόμενη» εφημερίδα, τη στιγμή που η κυβέρνηση που στηρίζει, ξεθεμελιώνει ό,τι έχει απομείνει στην Κοινωνική Ασφάλιση, βάζει με το τσουβάλι νέους φόρους σε όλο το λαό και καλεί το ΝΑΤΟ να αναλάβει κουμάντο στο Αιγαίο; Από το πρωτοσέλιδό της καθυβρίζει τους αγρότες, που δίνουν πραγματικά μια μάχη επιβίωσης απέναντι στα νέα μέτρα της κυβέρνησης, ότι «τα σπάγαν όλο το βράδυ στα μπουζούκια»! Η «Ημερήσια Αντιμνημονιακή Εφημερίδα», όπως τολμηρά να αυτοπροσδιορίζεται, δεν είδε τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των αγροτών και εργατών, αλλά είδε... την «κάθοδο» στα μπουζούκια! Ενώ, ακόμα, «ανακάλυψε» δήθεν ομιλία του Κουτσούμπα στο Σύνταγμα. Βέβαια, τέτοια ομιλία ουδέποτε έλαβε χώρα. «Ανακάλυψε», επίσης, αποδοκιμασίες κατά του Δημήτρη Κουτσούμπα από τους αγρότες στο Σύνταγμα (!), σε ένα σχόλιό της - καρμπόν με τα γραφόμενα στα site της Χρυσής Αυγής. Στο ίδιο σχόλιο, η εφημερίδα αναφέρεται σε καπέλωμα της συγκέντρωσης από το ΚΚΕ, δίνοντας άλλοθι σε ορισμένες αγροτοσυνδικαλιστικές ηγεσίες που προσεγγίζουν την κυβέρνηση, αναμασώντας τη θεωρία της υποκίνησης των αγώνων. Η γνωστή μέθοδος του ψέματος, της συκοφάντησης των αγώνων, της επίθεσης στο ΚΚΕ που πρωτοστατεί σ' αυτούς.

Σε παρόμοιο μήκος κύματος και ο δημοσιογράφος, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στ. Κούλογλου, που στην πρωινή εκπομπή του MEGA ανακάλυψε την «αποτυχία» των συγκεντρώσεων της Παρασκευής και του Σαββάτου, ενώ δικό του site, το TVXS - δήθεν ανεξάρτητο κι αυτό - χειροκροτά κάποιους σεσημασμένους και γνωστούς στον αγροτικό κόσμο συνδικαλιστές, που συνδιαλέγονται με την κυβέρνηση.

Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: Είναι αδύνατο κανείς να είναι και με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, την τρόικα και με την αλήθεια. Ετσι είναι, όταν υπερασπίζεσαι την αντιλαϊκή πολιτική, κατρακυλάς στη συκοφάντηση των αγώνων και στην επίθεση στο ΚΚΕ. Περαστικά!

Θ. Μ.