Χριστόδουλος Α' ο Μελετηρός

 Χριστόδουλος Α' ο Μελετηρός

Μια φωτογραφία από τα τελευταία Σαββατιάτικα έγινε αφορμή για να θυμηθεί η παρέα το περίφημο "εγώ τότε μελετούσα" του πρώην Αθηνών και πάσης Ελλάδος, του "Χριστόδουλου της καρδιάς μας" (όπως ο ίδιος ο πρώην αρχιεπίσκοπος ήθελε να τον βλέπει ο κόσμος). Κι επειδή "αργία μήτηρ πάσης κακίας" (πόσο μάλλον όταν πέφτουν κολλητά πέντε αργίες!), κάποια αδιόρατη δύναμη σε σπρώχνει να φας κάμποση σκόνη, σκαλίζοντας τα χαρτόκουτα στα κάτω-κάτω ράφια των βιβλιοθηκών σου, μιας και θυμάσαι αδιόρατα ότι κάπου εκεί έχεις αρχειοθετήσει κάτι σχετικό με τούτο το θέμα...

Παρένθεση. Το ξέρω ότι το να ασχολείσαι με τέτοια θέματα πασχαλιάτικα δεν είναι και το πλέον λογικό πράγμα στον κόσμο αλλά το σκάλισμα των χαρτόκουτων προσφέρει διπλή ευχαρίστηση: αφ' ενός μεν ηδονίζεσαι όταν βρίσκεις αυτό για το οποίο ψάχνεις, αφ' ετέρου δε ανακαλύπτεις ότι έχεις υλικό που είχες ξεχάσει ότι το είχες. Αλλά ας κλείσουμε την παρένθεση κι ας επανέλθουμε στο θέμα τού μελετηρού αρχιεπίσκοπου.

1998: Οι τρεις υποψήφιοι για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Αριστερά ο Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμος (νυν
αρχιεπίσκοπος), στο κέντρο ο Χριστόδουλος και δεξιά ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος (νυν Θεσσαλονίκης).

Το 1953, ο νεαρός Κωνσταντίνος Καρούσος πιάνει δουλειά στο βιβλιοπωλείο της χριστιανικής αδελφότητας "Ζωή", στην Πάτρα. Μη έχοντας στον ήλιο μοίρα, το φτωχόπαιδο από το Βαρθολομιό αποφασίζει να γίνει κληρικός. Έτσι, το 1956, στα 30 του πια, χειροτονείται διάκονος και τρία χρόνια αργότερα γίνεται πρεσβύτερος. Στο μεταξύ, με την βοήθεια της αδελφότητας, εισάγεται στην θεολογική σχολή τού πανεπιστημίου Αθηνών. Ως φοιτητής, υποχρεώνεται να μοιραστεί ένα μικρό διαμέρισμα στο Παγκράτι με δυο άλλους φοιτητές, 12 και 13 χρόνια νεώτερούς του: τον Αθανάσιο Λενή και τον Χρήστο Παρασκευαΐδη αντίστοιχα. Ο Λενής σπουδάζει θεολογία και ο Παρασκευαΐδης νομική.

Το 1958, οι τρεις φίλοι αποφασίζουν να "επισημοποιήσουν" την σχέση τους και στήνουν μια αδελφότητα, την περίφημη "Χρυσοπηγή". Πρόκειται για μια περίεργη αδελφότητα, αφού αν και αποκαλείται "μοναστική", μόνο ο Καρούσος είναι ήδη κληρικός. Το 1961, η "Χρυσοπηγή" μεταφέρει την έδρα της στην μονή Βαρλαάμ των Μετεώρων, όπου ο Καρούσος αναλαμβάνει ηγούμενος και οι άλλοι δυο πρώτα γίνονται μοναχοί και αμέσως μετά χειροτονούνται διάκονοι. Στο μεταξύ, όλοι έχουν αλλάξει και τα ονόματά τους: ο Κωνσταντίνος έχει γίνει προ πολλού Καλλίνικος, ο Αθανάσιος έγινε Αμβρόσιος και ο Χρήστος έγινε Χριστόδουλος. Από κει και πέρα, ο Καρούσος αναλαμβάνει να αποκαταστήσει πρώτα τους φίλους του και μετά τον εαυτό του. Κι επειδή εδώ κάνουμε λόγο για τον Χριστόδουλο, ας αφήσουμε τους άλλους δυο κατά μέρος.

Το 1962, ο Χριστόδουλος, όντας διάκονος στα Τρίκαλα, πήρε το πτυχίο της νομικής κι αμέσως γράφτηκε στην θεολογική σχολή. Τρία χρόνια μετά, ο Καρούσος βρήκε τις απαραίτητες "άκρες" και κανόνισε να στείλει τον φίλο του ως ιεροκήρυκα (παρ' ότι ακόμη δεν έχει πτυχίο θεολογίας!) στον ναό της Κοίμησης στο Παλαιό Φάληρο (την γνωστή "Παναγίτσα"), όπου ο Χριστόδουλος γίνεται πρεσβύτερος. Το 1967, παίρνει και το πτυχίο της θεολογίας κι αμέσως ορίζεται γραμματέας της Ιεράς Συνόδου (νά 'ναι καλά και πάλι ο Καρούσος), επί αρχιεπισκοπείας Ιερωνύμου. Πολύ σύντομα, πριν καν κλείσει τα 30 χρόνια του, γίνεται και αρχιγραμματέας.

Από τα παραπάνω, είναι προφανές ότι κατά την διάρκεια της χούντας ο Χριστόδουλος δεν μελετούσε για την σχολή του μιας και είχε ήδη πάρει και τα δυο πτυχία του. Αντίθετα, όπως αποδεικνύουν τα γραφτά του, ήξερε πάρα πολύ καλά τι συνέβαινε γύρω του. Κι όχι μόνο ήξερε αλλα το επικροτούσε κιόλας! Για παράδειγμα:

- Ήξερε ότι ο καθοδηγητής του, ο Καρούσος, είχε αναλάβει να κάνει χριστιανική διαπαιδαγώγηση στους χωροφύλακες και, μάλιστα, του είχε αποδοθεί ο άτυπος τίτλος τού "πνευματικού των σωμάτων ασφαλείας". Όπως ήξερε και ότι ο "αδελφός" του ο Λενής ήταν ιερέας τής χωροφυλακής (με βαθμό ταγματάρχη!) και συχνά-πυκνά "πεταγόταν" μέχρι την Μακρόνησο για διαφώτιση των κρατουμένων.

- Ως αρχιγραμματέας της συνόδου, έστειλε έγγραφο στον επίσκοπο Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα, ζητώντας του να αναρτήσει στην επισκοπή την σημαία με το "πουλί" και να χτυπήσει χαρμόσυνα τις καμπάνες κατά την επικείμενη επίσκεψη του Παττακού στην πόλη.

- Δημοσίευσε στο περιοδικό "Εκκλησία" την εργασία του "Ο θεσμός και το έργον της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου" (1972), όπου γνωμάτευε (ήταν και νομικός, μη το ξεχνάμε) ότι ήταν νόμιμη και κανονική η επέμβαση της χούντας με την οποία δημιουργήθηκε η ΔΙΣ. Για τους μη μυημένους, να πούμε ότι η ΔΙΣ ήταν μια "αριστίνδην σύνοδος", αποτελούμενη από 12 μόνο επισκόπους, τους οποίους διάλεγε ο αρχιεπίσκοπος. Η χούντα την εμπνεύσθηκε επειδή υπήρχαν και ιεράρχες που έτρεφαν αντιδικτατορικά αισθήματα (όχι βέβαια επειδή ήσαν κομμουνιστές αλλά, κυρίως, επειδή ήσαν αθεράπευτα βασιλόφρονες).

- Όταν ο Ιερώνυμος βράβευσε τον Παπαδόπουλο για το έργο του, έγραψε στην "Εκκλησία" (1971): "Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπαδόπουλος, υπό τας ενθουσιώδεις ζητωκραυγάς τού λαού, λαβών ανά χείρας την αναμνηστικήν πλάκα...". Στο ίδιο κείμενο, σημειώνει ότι ο τότε Θεσσαλονίκης Λεωνίδας απεκάλεσε τον δικτάτορα "άνθρωπε του θεού και άξιε της πατρίδος μας". Ο Λεωνίδας ήταν εκείνος που είχε δηλώσει για την δεύτερη σύζυγο του Παπαδόπουλου το αμίμητο "δύο Δέσποινας έχομεν: μίαν εις τους ουρανούς, την Παναγίαν, και άλλην εις την γην, την κυρίαν Προέδρου".

4/8/1974: Πρώτη εμφάνιση του Χριστόδουλου στον Βόλο, ως επισκόπου Δημητριάδος και Αλμυρού.

Ο Χριστόδουλος δεν είχε πρόβλημα προσαρμογής ούτε όταν "φαγώθηκε" ο Ιερώνυμος κι έγινε αρχιεπίσκοπος ο Σεραφείμ. Ο Σεραφείμ, είχε καταδικαστεί σε καθαίρεση από το συνοδικό δικαστήριο για "εισπήδηση" σε άλλη επισκοπή (ενώ ήταν επίσκοπος Άρτας παράτησε την επισκοπή του και ανέλαβε την πλουσιώτερη επισκοπή Ιωαννίνων). Αντί για καθαίρεση, όμως, προέκυψε αναβάθμιση, χάρη στην αγαστή συνεργασία χούντας και Χρυσοπηγής. Ο Σεραφείμ δεν ξέχασε εκείνους που τον βοήθησαν κι έτσι, στις 14 Ιουλίου 1974 (λίγες μέρες πριν πέσει η χούντα), ο Χριστόδουλος εκλέγεται επίσκοπος Δημητριάδος και Αλμυρού (Μαγνησία) και γίνεται ο νεώτερος επίσκοπος στην ιστορία τής Εκκλησίας της Ελλάδος, στα 35 του μόλις χρόνια. Νά 'ναι καλά ο Καρούσος.

Και τώρα το κερασάκι. Το 2001, ο Παττακός εκδίδει τα απομνημονεύματά του με τίτλο "Οδοιπορικόν ενός στρατιώτου 90 ετών" και στέλνει ένα αντίτυπο στον Χριστόδουλο, ο οποίος έχει γίνει στο μεταξύ αρχιεπίσκοπος. Συγκινημένος ο Χριστόδουλος, απαντά στον πραξικοπηματία με την παρακάτω επιστολή, στην οποία τόλμησα μερικές υπογραμμίσεις:

Στρατηγέ,

Με ιδιαίτερη χαρά έλαβα το πόνημα με τον τίτλο "Οδοιπορικόν ενός στρατιώτου 90 ετών", το οποίον είχατε την ευγενή καλωσύνην να μου αποστείλετε και σας ευχαριστώ πολύ.

Το αποσταλέν βιβλίον σας, στις σελίδες του οποίου εκθέτετε τις σκέψεις, τις επισημάνσεις, τις τοποθετήσεις σας σχετικά με περιστατικά, επεισόδια και γεγονότα από την μακρόχρονη διαδρομή και πορεία της ζωής σας, εντυπωσιάζει τον αναγνώστην με την απλότητα και την γλαφυρότητα του λόγου, το ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημα και την πηγαία ειλικρίνεια, τη συγκινητική εξιστόρηση και τη διάθεση αυτοκριτικής και αυτοσαρκασμού. Όπως προκύπτει από τα γραφόμενά σας και την αυτοβιογραφούμενη σταδιοδρομία σας, υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία, την οποίαν ο ιστορικός του μέλλοντος καλείται να εκτιμήσει και να προσδιορίσει.

Εύχομαι ο Δομήτωρ Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, ο Δίκαιος Κριτής πάντων, να σας χαρίζει πλούσια την χάριν και την ευλογίαν Του.

Μετ’ ευχών διαπύρων
Ο Αθηνών Χριστόδουλος

ΥΓ:  Προσέξτε στην επιστολή Χριστόδουλου την φράση "όπως προκύπτει από τα γραφόμενά σας". Με άλλα λόγια: εγώ δεν ξέρω τίποτε, τώρα τα ακούω πρώτη φορά. Κλασσικός Χριστόδουλος. Μόνο που λίγο πριν του ξέφυγε η "πηγαία ειλικρίνεια". Αν δεν ξέρεις την ιστορία, πώς χαρακτηρίζεις ως ειλικρινή εκείνον που την διηγείται;

-------------------------------------------------
Σημείωση: Για όσους δεν κατάλαβαν, ο Καλλίνικος Καρούσος είναι ο πρώην επίσκοπος Πειραιώς και ο Αμβρόσιος Λενής είναι ο νυν επίσκοπος Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. 

Η αβάσταχτη μπόχα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας

 Η αβάσταχτη μπόχα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας

Αυτό το άγχος των κάθε λογής σοσιαλδημοκρατών, ροζ, πορτοκαλί και βαθύ πορτοκαλί, να βρουν τρόπους να σώσουν την χώρα, την Ελλάδα τους, να βρουν τρόπους να επιστρέψει η ανάπτυξη να ξεφύγουμε επιτέλους από την ύφεση, να ανακάμψει η επιχειρηματικότητα να δοθούν δουλειές στους νέους μας που μεταναστεύουν…. Κροκοδείλια δάκρυα βολεμένων μικροαστών που ακόμη και μέσα στην πιο σκληρή καπιταλιστική κρίση καταφέρνουν και την βολεύουν. 

Πως άραγε ; Πολύ ικανοί άνθρωποι αυτοί οι αριστεροί της εθνικής ανάτασης, της εθνικής ανάπτυξης , της κοινωνικής συνοχής και ευημερίας. Καπιταλιστικής μεν με αριστερή μπλουζίτσα δε. 

Και τα ερωτήματα που θέτουν αυτοί οι ευφυείς αριστεροί γνωστά , ανιαρά αλλά τόσο χαρακτηριστικά της αγωνίας τους να διατηρήσουν την θέση τους στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Και φυσικά και τον ίδιο τον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, με κάποιες βελτιώσεις βέβαια, καθώς δεν μπορούν να αλλάξουν όλα μονομιάς, είναι μεταφυσικό, αντιδιαλεκτικό, μικροαστικό και γενικά –ικό. 


Σταχυολογώ ερωτήματα : 

1. 

Ευρώ ή δραχμή 

2. 

Ευρώ δραχμή ή δηνάριο ; 

3. 

Διαγραφή χρέους και επαναδιαπραγμάτευση ή διαγραφή χρέους και επιμήκυνση ; 

4. 

Εντός της ΕΕ των καπιταλιστών ή εντός της ΕΕ των λαών ; !!!!!! (δημοφιλές αριστερό ανέκδοτο). Τι σημαίνει ΕΕ των λαών ρε τζιμάνια. Μήπως εννοείτε την ΕΕ του Μιτεράν , του Παπανδρέου και του Κόλ ; (ξέρετε μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα, επιδοτήσεις για «ανάπτυξη» , δηλαδή καπιταλιστικά κονδύλια για να χτιστεί η σοσιαλιστική Ελλάδα που έλεγε και ο αείμνηστος). Καλό σας έκανε βέβαια φτιάξατε κόμματα, γίνατε επαγγελματίες συνδικαλιστές, επαγγελματίες συγγράφεις, επαγγελματίες αριστερά λαμόγια δηλαδή. 

5. 

Μείωση μισθών ή μη περαιτέρω μείωση μισθών ; Το κοινωνικό πρόσωπο της αριστεράς του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης…. 

6. 

Πετρέλαιο από τον Τσάβες ή πετρέλαιο από το Ιράν ή φυσικό αέριο από την Ορθόδοξη Ρωσία ; 



Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, όσοι κόπτονται για : 


1. Για ένα παλλαϊκό αριστερό μέτωπο αποψιλωμένο από κάθε κομμουνιστική προοπτική επιδιώκουν στην διατήρηση της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομικής και κοινωνικής τάξης με τις φάτσες τους στην εξουσία. Στην νομή και άσκηση της αστικής εξουσίας δηλαδή. 

2. Για ένα ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο αποψιλωμένο από το κομμουνιστικό πρόταγμα εκφέρουν με διαυγή τρόπο, την λαγνεία της παλλακίδας της αστικής δημοκρατίας. Είναι δηλαδή αστοί και μικροαστοί που επιθυμούν και επιδιώκουν την εύρυθμη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, την εφαρμογή των ιδανικών του διαφωτισμού όπως τελευταία παπαγαλίζουν. Λοκ , Μοντεσκιέ και Ρουσσώ επιστρέφουν με την φάτσα εγχώριων ιστορικά και πολιτικά αμόρφωτων μικροαστών της αριστερής διανόησης. Και η ιστορία για άλλη μια φορά μας επιδεικνύει το τραγικό της χιούμορ. 

3. Για μια ρεαλιστική, μετρημένη, σταδιακή, μεταβατική πολιτική θεώρηση που θα αποπειραθεί να απαλύνει τις πιο αιχμηρές πλευρές του καπιταλισμού και θα προχωρήσει στο πέρασμα προς τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ειρηνικά μέσα, εννοούν ότι η αστική δημοκρατία, ο αστικός κοινοβουλευτισμός και η αστική πολιτική έχουν ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης έως ότου κορεστούν και τότε, και μόνο τότε θα περάσουμε στο σοσιαλισμό ως έλλογη ιστορική συνέχεια. Για τους αριστερούς μικροαστούς άλλωστε η ταξική πάλη είναι ένας μαρξιστικός μύθος, η ανάγκη τσακίσματος του αστικού κράτους είναι μια λενινιστική έμμονή, η ανάγκη καπιταλιστικής υπέρβασης είναι μικροαστική ονείρωξη και η ζωή συνεχίζεται… Για αυτούς… 



Αυτό ρεύμα της σοσιαλδημοκρατίας με ποικίλους χρωματισμούς, ωστόσο είναι λάθος να θεωρηθεί ότι είναι απλά ένα θεωρητικό νεφέλωμα μικροαστών κονδυλοφόρων χωρίς υλική σύνδεση με μια συγκεκριμένη ταξική οπτική και θέση. Αντίθετα πρόκειται για ένα βαθειά ταξικό ρεύμα. Ένα αστικό ταξικό ρεύμα που έχει συγκεκριμένη θέση τόσο στον καταμερισμό εργασίας, όσο και στον αστικό κρατικό μηχανισμό , με αποτέλεσμα να εκφράζει τα ταξικά συμφέροντα όσων εκπροσωπεί, οι οποίοι και στοχεύουν στην διατήρηση της θέση τους στο αστικό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα, προσβλέποντας στην βελτίωση αυτής όταν περάσει η μπόρα. 



Τα τσιράκια της αστικής αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, μας προειδοποιούν για την κοινωνική ερήμωση που φέρνει ο νεοφιλελευθερισμός, μας προειδοποιούν για τον φασιστικό κίνδυνο , μηρυκάζουν ηλίθια αστικά τσιτάτα «ούτε κομμουνισμός, ούτε φασισμός» , μας καλούν να συμπορευτούμε υπό την σκέπη τους ώστε να επέλθει ευημερία , ανάπτυξη και κοινωνική ειρήνη. 



Λοιπόν τσιράκια της αστικής πολιτικής και λοιποί συμπορευόμενοι : 


1. Δεν με νοιάζει αν θα πτωχεύσετε με ευρώ, δηνάριο ή δραχμή στις χούφτες σας. Ο δικός μου λογαριασμός είναι μηδενικός 

2. Δεν με νοιάζει αν θα χάσετε την θεσούλα σας και τον μισθουλάκο σας στον αστικό κρατικό μηχανισμό. 

3. Δεν με νοιάζει αν πτωχεύσει ο εργοδότης σας. Όπως δεν με νοιάζει αν τα βγάζει πέρα ή αν θα πτωχεύσει και ο δικός μου εργοδότης. 

4. Δεν με νοιάζει αν πτωχεύσουν και διαλυθούν τα κόμματά σας. 



Με νοιάζει όμως : 



1. Που μέσα στην κρίση που η κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων φυτοζωεί εσείς εξακολουθείτε να βγάζετε φράγκα από από χρεοβιβλία, χρεοσυνέδρια, χρεοσυγγράματα 

2. Που κάνετε τα πάντα για να κρύψετε, να εξαφανίσετε κάθε συζήτηση πολιτική και θεωρητική για την ανάγκη της επαναστατικής υπέρβασης του καπιταλισμού εμφανιζόμενοι ταυτόχρονα ως τιμητές και αγωνιστές των εργατικών αναγκών και δικαιωμάτων. 

3. Που η δυσωδία της μικροαστικής αριστερής αστικής φορμόλης σας έχει το θράσος να εμφανίζεται ως αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό ενώ είναι οργανική πλευρά του. 

4. Που επιχειρείτε να αποσαθρώσετε και να διαλύσετε κάθε κομμουνιστική αναφορά, που προσπαθείτε να ακυρώσετε κάθε κομμουνιστική προοπτική εκπροσωπώντας μια αποτυχημένη, ηττημένη και ιστορικά απαξιωμένη σοσιαλδημοκρατία του Κάουτσκυ, του Μπερνστάιν, του Μπερλίνγκουερ του Τολιάτι κοκ, εμφανίζοντάς την ως καινοφανή κοινωνική προοπτική για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Δεν είστε ελπίδα για την εργατική τάξη. Η ενδεχόμενη επικράτησή σας θα αποτελέσει τον τελευταίο σταθμό και το προγεφύρωμα για τον επερχόμενο φασισμό και αστικό ολοκληρωτισμό. Και φυσικά τότε εσείς θα κάνετε αντίσταση στο Παρίσι μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες. 



απο ενα σχετικα παλιό αρθρο απο ΕΔΩ

Όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση την Κυριακή 8 Μάη, στις 10 το πρωί στο Σαρόκο για να τιμήσουμε την Εργατική Πρωτομαγιά

 Όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση την Κυριακή 8 Μάη, στις 10 το πρωί στο Σαρόκο για να τιμήσουμε την Εργατική Πρωτομαγιά

Επίκαιρο το: «Οκτώ ώρες για εργασία, οκτώ ώρες για ανάπαυση και οκτώ ώρες για ό,τι θέλουμε»

Επίκαιρο το: «Οκτώ ώρες για εργασία, οκτώ ώρες για ανάπαυση και οκτώ ώρες για ό,τι θέλουμε»

Η ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις και η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου κάνουν επίκαιρο το ζήτημα του 8ωρου - 7ωρου σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου

Σκίτσο με το σύνθημα «Οκτώ ώρες για εργασία, οκτώ ώρες για ανάπαυση και οκτώ ώρες για ό,τι θέλουμε»

Ο τίτλος του θέματος είναι σύνθημα από τραγούδι που τραγουδούσαν οι εργάτριες και οι εργάτες στο Σικάγο την 1η Μάη 1886. Ηταν η μέρα της μεγάλης απεργίας με αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης εργάσιμης μέρας. Τότε ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος στα εργοστάσια και αλλού ήταν 10ωρο, 11ωρο έως και 14ωρο. Η απεργία συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες και βάφτηκε στο αίμα των εργατών από το χτύπημα αστυνομίας με εντολή των καπιταλιστών. Οκτώ από τους ηγέτες των εργατών σ' αυτές τις εργατικές κινητοποιήσεις, συνελήφθησαν και δικάστηκαν σε σκηνοθετημένη δίκη με την κατηγορία της ευθύνης για τη βόμβα που έριξαν σε μια από τις εργατικές συγκεντρώσεις. Ηταν προβοκάτσια. Οι Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Εγκελ απαγχονίστηκαν στις 11 Νοέμβρη 1887, ο Λιγκ βρέθηκε νεκρός στο κελί του και οι Νιμπ, Σουάμπ και Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια καταναγκαστικά έργα.
Η 8ωρη εργάσιμη μέρα κατακτήθηκε τελικά για την παγκόσμια εργατική τάξη με αίμα. Και καθιερώθηκε αλλού γρήγορα αλλού αργά. Μάλιστα, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, συνέβαλε στην καθιέρωση σ' αυτές τις χώρες της 7ωρης εργάσιμης μέρας.
Σήμερα, 130 χρόνια από την Πρωτομαγιά του Σικάγου, το θέμα της κατάκτησης του 8ωρου και του 7ωρου επανέρχεται ως αίτημα, αλλά από άλλη σκοπιά. Οχι απ' αυτήν που πάλευαν οι εργάτες και οι εργάτριες τότε, δηλαδή τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, αλλά απ' αυτήν της εξασφάλισης σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου.

Γιατί, όμως, να υπάρχει σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος; Γιατί είναι και σήμερα επίκαιρο το «Οκτώ ώρες για εργασία, οκτώ ώρες για ανάπαυση κι οκτώ ώρες για ό,τι θέλουμε»;
Επειδή, ακριβώς, οι ευέλικτες μορφές εργασίας κυριαρχούν στις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες. Οι μορφές βεβαίως ποικίλλουν. Από μία ώρα εργασία τη βδομάδα, έως τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία, τις διαφόρων μορφών διευθετήσεις του εργάσιμου χρόνου έως και ένα έτος, κ.λπ.

Οι πηγές των βασάνων του εργάτη

Η κατάργηση της κανονικότητας στον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο εντείνει στο έπακρο την εκμετάλλευση, αφού αφαιρεί από τους εργάτες τη δυνατότητα να δουλεύουν σε σταθερό ημερήσιο χρόνο και με μεροκάματο ή μισθό που να αναπληρώνει την εργατική τους δύναμη.
Η ΕΕ έχει προωθήσει την 65ωρη, τουλάχιστον, βδομάδα δουλειάς με ταυτόχρονη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε χρονιάτικη βάση, έτσι που συνολικά να φαίνεται ότι η βδομάδα δουλειάς δεν ξεπερνά κατά μέσο όρο τις 48 ώρες. Θεωρεί ότι ο ελεύθερος χρόνος μπορεί να είναι καθημερινά μόνο 11 ώρες, επομένως ο υπόλοιπος θεωρείται εργάσιμος. Δηλαδή 13 ώρες τη μέρα δουλειά επί 5 μέρες τη βδομάδα 65 ώρες. Που, αν υπάρχει ανάγκη, στον καπιταλιστή για 6ήμερη βδομάδα θα γίνεται 78 ώρες ή για 7ήμερη 91 ώρες. Βεβαίως, οι πέραν του 8ωρου ώρες δε θα πληρώνονται ως υπερωρία, ούτε καν ως υπερεργασία, αφού με τη διευθέτηση θα δίνονται οι πέραν του 8ωρου ώρες δουλειάς σε ρεπό ή σε άδειες.
Η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, επομένως, έχει κύριο χαρακτηριστικό τη δυνατότητα παράτασης της εργάσιμης μέρας πέρα από το 8ωρο, όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη αύξησης της παραγωγής. Στόχος είναι να ενταθεί η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, για να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, αφού η παράταση της εργάσιμης μέρας σημαίνει και αύξηση του ημερήσιου χρόνου απλήρωτης δουλειάς στον εργάτη.
Ο Καρλ Μαρξ προσδιόριζε τη μέρα, δηλαδή το 24ωρο, ως το χρόνο στη διάρκεια του οποίου μόνο μπορεί να αναπληρώνει πλήρως την εργατική του δύναμη ο εργάτης και η εργάτρια, αν η εργάσιμη μέρα είναι κανονική, δηλαδή 8ωρη.
«Η εργάσιμη μέρα είναι η φυσική μονάδα μέτρησης για τη λειτουργία της εργατικής δύναμης...» («Το Κεφάλαιο», τ. 2ος σελ. 153).«Πόσος είναι ο χρόνος που στη διάρκειά του το κεφάλαιο επιτρέπεται να καταναλώνει την εργατική δύναμη που πληρώνει την ημερήσια αξία της; (...) το κεφάλαιο απαντάει: η εργάσιμη ημέρα αριθμεί καθημερινά 24 ολόκληρες ώρες, εκτός από λίγες ώρες ανάπαυσης, που χωρίς αυτές η εργατική δύναμη είναι απολύτως ανίκανη να επαναλάβει την υπηρεσία της (...).
Ο χρόνος για τη μόρφωση του ανθρώπου, για την πνευματική ανάπτυξη, για την εκπλήρωση κοινωνικών λειτουργιών, για την κοινωνική συναναστροφή, για το ελεύθερο παιχνίδι των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων, ακόμα και ο ελεύθερος χρόνος της Κυριακής (...) όλα αυτά είναι καθαρή ανοησία! Το κεφάλαιο όμως, με το απεριόριστα τυφλό πάθος του και με την πείνα δράκου για υπερεργασία, σπάει όχι μόνο τα ηθικά, μα και τα φυσικά ανώτατα όρια της εργάσιμης ημέρας. Σφετερίζεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τη διατήρηση της υγείας του σώματος. Ληστεύει το χρόνο που είναι απαραίτητος για την κατανάλωση καθαρού αέρα και ηλιακού φωτός. Τσιγκουνεύεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για το φαγητό (...) Τον υγιεινό ύπνο που είναι απαραίτητος για τη συγκέντρωση, την ανανέωση και το φρεσκάρισμα της ζωικής δύναμης, τον περιορίζει το κεφάλαιο σε τόσες ώρες απονάρκωσης, όσες είναι οπωσδήποτε απαραίτητες για να ξαναζωντανέψει ένας απόλυτα εξαντλημένος οργανισμός («Το Κεφάλαιο», τ. 1ος, σελ. 277 - 279).

Καταργείται η σχέση ανάμεσα στην πληρωμένη και απλήρωτη εργασία

Οι σχέσεις εργασίας που καταργούν το σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, το 8ωρο και το 7ωρο, και προωθούνται από την ΕΕ, από τις αρχές της δεκαετίας του '90, στη συνέχεια με τη Στρατηγική της Λισαβόνας και τη στρατηγική «Ευρώπη - 2020» για την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων στο πλαίσιο των οξύτατων ανταγωνισμών στη διεθνή αγορά, εντείνουν την ολομέτωπη επίθεση στη εργατικής τάξης μειώνοντας την τιμή της εργατικής δύναμης.
Με τη διευθέτηση (ισχύει για κάθε μορφή διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου), καταργείται η σχέση ανάμεσα στην πληρωμένη και απλήρωτη εργασία και έτσι πέφτει η τιμή της εργατικής δύναμης, γεγονός που αυξάνει την υπεραξία που αποσπά το κεφάλαιο, αυξάνει την κερδοφορία του. Αλλωστε, η εργατική δύναμη είναι το μοναδικό εμπόρευμα το οποίο έχει την ιδιότητα να παράγει αξία μεγαλύτερη από την αναπαραγωγή της δικής του αξίας. Και οι καπιταλιστές επιδιώκουν να αποσπούν όσο γίνεται μεγαλύτερη υπεραξία, εκμεταλλευόμενοι, στη διάρκεια της παραγωγικής διαδικασίας, την εργατική δύναμη στο έπακρο, βρίσκοντας διάφορους τρόπους, προκειμένου να το επιτυγχάνουν.
Οι καπιταλιστές, λοιπόν, απαιτούν τη λεγόμενη ευελιξία, δηλαδή χρήση της εργατικής δύναμης, όσες ώρες έχει ανάγκη η επιχείρηση, άρα και ακανόνιστες, π.χ. πότε 15 και πότε 3 ώρες.
Ο Μαρξ ως προς αυτό σημειώνει: «Αν το ωρομίσθιο καθοριστεί έτσι που ο κεφαλαιοκράτης να υποχρεώνεται να πληρώνει όχι ένα ημερήσιο ή βδομαδιάτικο μισθό, αλλά μόνο τις ώρες εργασίας που στη διάρκειά τους ευαρεστείται ν' απασχολεί τον εργάτη, τότε μπορεί να τον απασχολεί λιγότερο από το χρόνο που βρίσκεται αρχικά στη βάση του υπολογισμού του ωρομισθίου ή της μονάδας μέτρου για την τιμή της εργασίας (...) Ο κεφαλαιοκράτης μπορεί τώρα να βγάζει από τον εργάτη μιαν ορισμένη ποσότητα υπερεργασίας, χωρίς να του παραχωρεί τον αναγκαίο για την αυτοσυντήρησή του χρόνο εργασίας (...)τώρα ανακαλύπτουμε τις πηγές των βασάνων του εργάτη που προκύπτουν από την υποαπασχόλησή του. Καταργείται η σχέση ανάμεσα στην πληρωμένη και απλήρωτη εργασία. Ο κεφαλαιοκράτης τώρα (...) Μπορεί να εκμηδενίζει κάθε κανονικότητα στην απασχόληση και, απόλυτα σύμφωνα με την ευκολία, την αυθαιρεσία και το συμφέρον της στιγμής, να εναλλάσσει την πιο τρομερή υπερβολική εργασία με τη σχετική ή ολοκληρωτική ανεργία. Με το πρόσχημα ότι πληρώνει την "κανονική τιμή της εργασίας", μπορεί να παρατείνει αφύσικα την εργάσιμη μέρα, χωρίς καμιά αντίστοιχη ισοστάθμιση για τον εργάτη. («Το Κεφάλαιο», τ. 1ος, σελ. 563).
Η παράταση του εργάσιμου χρόνου αυξάνει πολλαπλάσια την αξία της εργατικής δύναμης, ενώ η φθορά της δεν αναπληρώνεται. Μακροπρόθεσμα δημιουργούνται χρόνια προβλήματα υγείας που μπορεί να καθιστούν τον εργάτη ανίκανο για εργασία.
Ο Καρλ Μαρξ μίλησε και γι' αυτό: «(...) με την παράταση της εργάσιμης ημέρας η κεφαλαιοκρατική παραγωγή, που είναι ουσιαστικά παραγωγή υπεραξίας, απορρόφηση υπερεργασίας, δεν προκαλεί απλώς το μαρασμό της ανθρώπινης εργατικής δύναμης, που της στερούν τους κανονικούς όρους της ηθικής και φυσικής ανάπτυξης και δραστηριότητάς της. Προκαλεί την πρόωρη εξάντληση και θανάτωση αυτής της ίδιας της εργατικής δύναμης. Παρατείνει για ένα ορισμένο διάστημα τον παραγωγικό χρόνο του εργάτη, συντομεύοντας το χρόνο της ζωής του.
Η αξία της εργατικής δύναμης όμως περιλαμβάνει την αξία των εμπορευμάτων που απαιτούνται για την αναπαραγωγή του εργάτη ή για την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Αν λοιπόν η παράταση της εργάσιμης ημέρας πέρα από τα φυσικά της όρια, που επιδιώκει κατ' ανάγκην το κεφάλαιο με την απεριόριστη τάση του ν' αυτοαξιοποιείται, συντομεύει τη διάρκεια της ζωής των ξεχωριστών εργατών και επομένως τη διάρκεια λειτουργίας της εργατικής τους δύναμης, γίνεται απαραίτητη η γρηγορότερη αναπλήρωση των φθαρμένων εργατικών δυνάμεων και επομένως η διάθεση μεγαλύτερων εξόδων φθοράς για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, ακριβώς όπως το μέρος της αξίας μιας μηχανής που πρέπει ν' αναπαράγεται καθημερινά είναι τόσο πιο μεγάλο, όσο πιο γρήγορα φθείρεται η μηχανή. (...) το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει» («Το Κεφάλαιο», τ. 1ος, σελ. 282 - 283).

«Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας»

Απ' όλα τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι το: «Οκτώ ώρες για εργασία, οκτώ ώρες για ανάπαυση κι οκτώ ώρες για ό,τι θέλουμε» του Σικάγου είναι άκρως επίκαιρο για την εργατική τάξη. Μάλιστα ο βαθμός ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας κάνει άμεσα εφαρμόσιμο τον 7ωρο ημερήσιο χρόνο και μάλιστα χωρίς να υπάρχουν άνεργοι. Επίσης, η πάλη με αίτημα το 8ωρο ή το 7ωρο και κανονική εργάσιμη μέρα πρέπει να συνοδεύεται και από το αίτημα για αύξηση του ημερήσιου ελεύθερου χρόνου. Και μάλιστα οργανωμένη κάλυψή του με το περιεχόμενο που δίνει ο Μαρξ «για τη μόρφωση του ανθρώπου, για την πνευματική ανάπτυξη, για την εκπλήρωση κοινωνικών λειτουργιών (σ.σ. για τη συμμετοχή στις υποθέσεις τις κοινωνίας, δηλαδή στην ταξική, πολιτική δράση σε όφελός της), για την κοινωνική συναναστροφή, για το ελεύθερο παιχνίδι των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων». Αλλά οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής εμποδίζουν όλα τα παραπάνω. Γι' αυτό, είναι άκρως επίκαιρο αυτό που ο Μαρξ αναφέρει στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου του «Μισθός, τιμή και κέρδος». Οτι η πάλη της εργατικής τάξης για αύξηση των μισθών, μείωση του εργάσιμου χρόνου, αύξηση του ελεύθερου, πρέπει να συνδέεται με τον αγώνα για την κατάργηση του καπιταλισμού, ως εξής: «Αντί το συντηρητικό σύνθημα: "Ενα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη μέρα", θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα: "Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας"».

Ι.

Οι «πελάτες» μαθητές και οι «δάσκαλοι» της εξαπάτησης

Οι «πελάτες» μαθητές και οι «δάσκαλοι» της εξαπάτησης

Κάθε άλλο παρά άγνωστες είναι οι θέσεις της Νέας Δημοκρατίας για την Παιδεία. Γνωστές και απολύτως εχθρικές στην ανάγκη των λαϊκών οικογενειών και των εργαζομένων για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν μόρφωση για όλους, γνωστό και ότι η ΝΔ θέλει τις επιχειρήσεις να «αλωνίζουν» σε κάθε επίπεδο, από τα σχολεία έως τα πανεπιστήμια και την Ερευνα και ότι και ως κυβέρνηση αλλά και ως αντιπολίτευση πάντα δίνει τον καλύτερό της εαυτό, ώστε το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης και η λειτουργία της να υποτάσσονται στα κάθε φορά «θέλω» και βέβαια στους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας. Καθόλου τυχαία λοιπόν και η αποστροφή του λόγου του προέδρου της ΝΔ στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος για τους «μαθητές - πραγματικούς πελάτες της Παιδείας». Πάει όμως πολύ, προκειμένου να βάλουν τις δικές του ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές στο πλαίσιο του «ενδοοικογενειακού» καυγά των αστικών κομμάτων, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα ο υπουργός Παιδείας, να μιλάνε για «χαρακτηριστική φράση δυσφήμισης της εκπαίδευσης, όταν ο μαθητής μετατρέπεται σε καταναλωτή, σε πελάτη και όταν η μόρφωση υποβαθμίζεται σε εμπόρευμα», γιατί έτσι «το δικαίωμα στη μόρφωση υποβαθμίζεται σε αγοραία διαδικασία και εμπόρευμα».

***

Στην πραγματικότητα, τα μεγάλα αυτά λόγια των κυβερνητικών στελεχών προσπαθούν να κρύψουν ότι πέρα από το παιχνίδι με τις λέξεις υπάρχει και η πραγματικότητα. Κι αυτή λέει ότι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υλοποιεί και επαυξάνει ακριβώς τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, που μετατρέπουν τους μαθητές, τους φοιτητές και σπουδαστές σε πελάτες και υποβαθμίζουν ευθέως τη μόρφωση σε εμπόρευμα και την Εκπαίδευση σε άλλο ένα πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι τυχαίο ότι στην τριαντασέλιδη «ενδιάμεση έκθεση» του προέδρου της επιτροπής του ψευτοδιαλόγου για την Παιδεία, Αντώνη Λιάκου, που βγήκε την περασμένη βδομάδα, δεν υπάρχει ούτε μια απλή αναφορά στη δωρεάν Παιδεία! Θα ακουγόταν, άλλωστε, περίπου ως ειρωνεία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που καλούνται κάθε χρόνο να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο και για να τους εξασφαλίσουν τα βασικά για τη μόρφωσή τους, από τις μετακινήσεις έως το πετρέλαιο, τα χαρτικά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Χωρίς, φυσικά, να μιλάμε για το ότι η σημερινή κυβέρνηση κόβει τώρα διδακτικές ώρες από τα Δημοτικά για να «εξοικονομήσει πόρους» για τους δασκάλους από Σεπτέμβρη ή πολύ περισσότερο για το βάρος των φροντιστηρίων, αθλητικών, πολιτιστικών και άλλων δραστηριοτήτων που βαραίνουν τους γονείς. Το ίδιο ειρωνικά ακούγονται και τα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης περί «πελατών» και για τους σπουδαστές των δημόσιων ΙΕΚ και συνολικά της Τεχνικοεπαγγελματικής Εκπαίδευσης: για εκείνους η περιβόητη «αναβάθμιση» που επαγγέλλεται η κυβέρνηση προβλέπει ακόμα και πληρωμή των φωτοτυπιών - σημειώσεων, πέρα απ' όλα τα υπόλοιπα, το κόστος για τα υλικά, τα εργαστήρια κ.ο.κ. Και φυσικά, το «δικαίωμα στη μόρφωση» δεν απασχόλησε και πολύ το υπουργείο ούτε όταν άφηνε για μια ακόμη χρονιά «στεγνά» πανεπιστήμια και ΤΕΙ, στερώντας από τους φοιτητές καθηγητές, συγγράμματα, μέριμνα, ούτε όταν έκοβε μετεγγραφέντες φοιτητές, στερώντας τους ουσιαστικά το δικαίωμα στις σπουδές, αφού η τσέπη των γονιών δεν επιτρέπει τις σπουδές σε άλλη πόλη. Ο κατάλογος πραγματικά είναι ατελείωτος.

***

Χρειάζεται όντως πολύ θράσος όταν και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι απλά συνεχίζει την πολιτική της υποχρηματοδότησης από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά ευθέως ανοίγει τη συζήτηση - και στο πλαίσιο του ψευτοδιαλόγου - για τους «εναλλακτικούς πόρους» για την Εκπαίδευση, πέρα από την κρατική χρηματοδότηση που «πρέπει να περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα», αφήνοντας ορθάνοιχτη την πόρτα για μαθητές - πελάτες και για τις επιχειρήσεις σε σχολεία και πανεπιστήμια, για τις οποίες, εξάλλου, λέει ότι πρέπει να συμβάλουν και άρα να έχουν λόγο σε όλα τα επίπεδα της Εκπαίδευσης και της Ερευνας. Και μιλάμε, φυσικά, όχι μόνο για τους «λαγούς», τύπου Τριανταφυλλίδη, που από τις σελίδες της κυβερνητικής «Αυγής» μιλούσε πριν λίγους μήνες για δίδακτρα («συνδρομή» έλεγε ο ίδιος) στα δημόσια σχολεία, αλλά για επίσημες θέσεις που συνδέονται και με το λεγόμενο «αυτόνομο», «διαφοροποιημένο» σχολείο, για το οποίο μιλάει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Σχολείο που όχι απλά δε θα εξασφαλίζει σε όλους, ενιαία, το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν Εκπαίδευση, αλλά που οδηγεί σε ακόμα πιο σκληρούς ταξικούς φραγμούς και σε παροχή της Εκπαίδευσης ανάλογα με τα «οικονομικά φόντα» του μαθητή - πελάτη.

***

Να, λοιπόν, η συμφωνία που κρύβεται πίσω από τον ψευτοκαυγά των αστικών κομμάτων για τους μαθητές - πελάτες. Να και γιατί οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους πρέπει να απορρίψουν και εκείνους που... ξεθαρρεμένοι το λένε ανοιχτά και εκείνους που εξαπατούν και υπερασπίζονται στα λόγια το δικαίωμα στη δωρεάν μόρφωση, αλλά στην πράξη υλοποιούν την πολιτική που κάνει τους μαθητές πελάτες. Διεκδικώντας το σχολείο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Εκπαίδευση για όλους, κατάργηση σε όλους τους τομείς της Εκπαίδευσης της ιδιωτικής, επιχειρηματικής δράσης.

Κλιμάκωση

Κλιμάκωση

Κλιμακώνεται, όπως όλα δείχνουν, η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο, με ευθεία και συνεχή αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, που ...φορά μάλιστα και ΝΑΤΟικό «καπέλο». Οι παραβιάσεις και παραβάσεις ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά, η αμφισβήτηση των ελληνικών χωρικών υδάτων από τουρκικά πλοία γίνονται ενώ τα πλοία της λυκοσυμμαχίας αλωνίζουν στην περιοχή, κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησης με πρόσχημα τον έλεγχο των προσφυγικών ροών. Ο ίδιος ο γγ του ευρωατλαντικού στρατιωτικού άξονα έσπευδε, πριν από περίπου δέκα μέρες, ευρισκόμενος στην Αθήνα, να επιβεβαιώσει τις «ευαισθησίες» του απέναντι στις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο, αποδεικνύοντας ότι το γκριζάρισμα του Αιγαίου βρίσκεται μέσα στην πολιτική του ΝΑΤΟ. Κάνοντας ταυτόχρονα σκόνη τα κυβερνητικά επιχειρήματα ότι η ΝΑΤΟική παρουσία στο Αιγαίο εγγυάται τα κυριαρχικά δικαιώματα.
Παραπέρα, η τουρκική προκλητικότητα και η κλιμάκωσή της δεν είναι άσχετες με τις εξελίξεις σε ένα ευρύτερο τόξο αντιθέσεων και συγκρούσεων που αγκαλιάζει τη γείτονα, από Μαύρη Θάλασσα έως Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο, τόξο που φυσικά ακουμπά και την Ελλάδα: Ο τουρκικός στρατός έχει εμπλακεί ήδη σε σκληρές μάχες στα νοτιοανατολικά της χώρας εναντίον Κούρδων. Επίσης, συγκεντρώνει εκεί πρόσθετες δυνάμεις για επιχειρήσεις πέραν των τουρκο-συριακών συνόρων, στο εσωτερικό της Συρίας, επισήμως εναντίον δυνάμεων του «Ισλαμικού Κράτους». Η τουρκική αστική τάξη σε συνθήκες που νιώθει να της ασκούνται πιέσεις στα ανατολικά εντείνει τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο στον ανταγωνισμό της με την ελληνική, προκειμένου να κατοχυρώσει τα ζωτικά της συμφέροντα και τη διαπραγματευτική γεωπολιτική της θέση στην περιοχή.
Πρέπει να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι η ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2 που αναπτύχθηκε στο Αιγαίο τάχα για το Προσφυγικό, στην πραγματικότητα, διασυνδέεται με άλλες ΝΑΤΟικές δυνάμεις στη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα - όπως παραδέχονται ανοιχτά οι ίδιοι οι ΝΑΤΟικοί αξιωματούχοι - στην αντιπαράθεσή τους με τη Μόσχα και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, για να κατανοηθεί το επικίνδυνο «παζλ» των αντιθέσεων στην περιοχή. Φυσικά, το δικό της «παιχνίδι» κάνει στην Αθήνα και η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, προς υπεράσπιση τη θέσης των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, παρέχοντας στήριξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, π.χ. τη Σούδα, άλλες υποδομές και υπηρεσίες, εντείνοντας τον ανταγωνισμό με την τουρκική αστική τάξη.
Σε κάθε περίπτωση, με την κατάσταση να περιπλέκεται περαιτέρω, ελλοχεύει ο κίνδυνος ο λαός να πληρώσει πολύ ακριβά, ακόμα και με το αίμα του, τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς όπου τον μπλέκουν η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της για τα συμφέροντά τους, διαμετρικά αντίθετα όπως είναι με τα γνήσια λαϊκά. Με αυτό ως δεδομένο, ο λαός δεν έχει άλλο δρόμο παρά να δυναμώσει την οργανωμένη πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην εξουσία του κεφαλαίου, στις διακρατικές ενώσεις του και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Αγώνας που πρέπει να αποκτήσει προοπτική, να συνδεθεί με την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ, ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Σκληρά παζάρια και συμφέροντα στη Διατλαντική Συμφωνία

Σκληρά παζάρια και συμφέροντα στη Διατλαντική Συμφωνία

Οι πρόσφατες διαρροές εγγράφων το αποδεικνύουν περίτρανα

Το σοβαρότατο πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, η συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση για τη Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, ήρθε και πάλι στο προσκήνιο, μέσα από διαρροές εγγράφων των συζητήσεων που αφορούν ένα τεράστιο παζάρι ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους.
Αυτή τη φορά, το ολλανδικό τμήμα της Greenpeace δημοσίευσε έγγραφα 248 σελίδων, «βγάζοντάς» τα σε ευρωπαϊκά ΜΜΕ, όπως η γερμανική εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung». Η αυθεντικότητα των εγγράφων δεν αμφισβητείται από την πλευρά της ΕΕ, ωστόσο εμφανίζονται ως σκέψεις που δεν έχουν καταληχτεί από τα δύο μέρη. Τα όσα εμφανίζονται στα έγγραφα εγείρουν σοβαρές ανησυχίες για το εάν η ΕΕ θα καταλήξει να αλλοιώσει κριτήρια σε ζητήματα όπως η προστασία του περιβάλλοντος, τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα (φυτά και τρόφιμα) και η προστασία των καταναλωτών. Ιδιαίτερα ξεχωρίζουν οι κανονισμοί για την αυτοκινητοβιομηχανία ή ο ορισμός των Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης (όπως το κρασί, τυροκομικά κ.λπ.), που ιδιαίτερα η αμερικανική πλευρά θέλει να καταργηθούν. Γίνεται λόγος, επίσης, για δημιουργία κανονισμών, με τους οποίους οι ΗΠΑ ουσιαστικά θα παρεμβαίνουν στην ευρωπαϊκή διαδικασία λήψης αποφάσεων και την ισχύουσα νομοθεσία.
Πάντως, την Τρίτη, η Ευρωπαία Επίτροπος Εμπορίου, Σεσίλια Μάλστρεμ, που παίρνει μέρος στις διαπραγματεύσεις, σε ανακοίνωσή της σημείωσε, χωρίς να διαψεύσει τα έγγραφα, ότι «καμία συμφωνία δεν θα αποδυναμώσει ποτέ το επίπεδο προστασίας των Ευρωπαίων καταναλωτών, της ασφάλειας τροφίμων ή προστασίας του περιβάλλοντος» και προσθέτει ότι «εγώ δεν είμαι των εκπτώσεων». Σχετικά με τα έγγραφα που διέρρευσαν, σημειώνει ότι «δεν είναι το ίδιο με το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων», αλλά «γενικά, δείχνουν τη διαπραγματευτική θέση της κάθε πλευράς» και «κάθε πλευρά σε μία διαπραγμάτευση έχει τα αιτήματά της, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η άλλη πλευρά θα ενδώσει».
Είναι φανερό και από την εν λόγω διαρροή ότι η διαπάλη είναι έντονη, αφού διακυβεύονται τεράστια συμφέροντα σε μια σειρά ζητήματα, όπως τα τελωνειακά και δασμολογικά εμπόδια ανάμεσα στις δύο αγορές, η άρση εμποδίων που προκύπτουν από διαφορετικές «κανονιστικές ρυθμίσεις και πρότυπα», η επίτευξη ακόμη μεγαλύτερης απελευθέρωσης των αγορών για το κεφάλαιο, ώστε να υπάρξει η μεγαλύτερη κερδοφορία με ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Αυτή είναι η επιδίωξη και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, στον ανταγωνισμό και με άλλα κέντρα όπως η ομάδα των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), τρώγονται όμως και μεταξύ τους για το ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποιοι μονοπωλιακοί όμιλοι θα ωφεληθούν περισσότερο από την κατάληξη του παζαριού. Οσο για τις «αντιδράσεις» στη Διατλαντική Συμφωνία, που γίνονται από θέσεις που δεν αμφισβητούν την εξουσία των μονοπωλίων, δηλαδή την καπιταλιστική βαρβαρότητα, εκφράζουν άλλο τμήμα των εκμεταλλευτών των λαών, που επιχειρούν να χειραγωγήσουν και λαϊκές δυνάμεις.