Η μεγαλύτερη γενοκτονία στην Ιστορία της ανθρωπότητας

 Η μεγαλύτερη γενοκτονία στην Ιστορία της ανθρωπότητας

120 χρόνια μετά δεν ήταν παραπάνω από 1.200.000!

Όχι, δεν διαβάσατε λάθος. Μιλάμε για την εξόντωση 110 εκατομυρίων ανθρώπων (που ήταν ψυχικά ανώριμοι).

Οι αυτοκρατορίες των Μάγια και των Ίνκας, που χρειάστηκαν πολλούς αιώνες για να οικοδομηθούν, καταστράφηκαν μέσα σε είκοσι χρόνια (από τους αιμοσταγείς Αλβαράδο και Φρανθίσκο Πιθάρο).

Στα εδάφη της αυτοκρατορίας των Αζτέκων, που ο πληθυσμός της ανερχόταν σε 25 εκατομμύρια το 1519, μετά από τριάντα χρόνια υπήρχαν μόνο 6 εκατομμύρια, ενώ στα τέλη του 16ου αιώνα έφταναν το ένα εκατομμύριο.

Άλλα 24 εκατομμύρια νεκροί Ινδιάνοι.

~~

Η εξόντωση των Ινδιάνων συνεχίζεται και στις μέρες μας. Σφαγές στην επαρχία Τσιάπας, στη Γουατεμάλα, στην Κολομβία, στο Περού, στη Χιλή.

Οι Ινδιάνοι είναι θύματα των πολυεθνικών, του κρατικού στρατού και των εμπόρων ναρκωτικών.

~~{}~~

Ηνωμένες Πολιτείες

Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι Ινδιάνοι που κατοικούσαν στη Βόρεια Αμερική ανέρχονταν σε 10 έως 12 εκατομμύρια άτομα.

Το 1900 είχαν απομείνει μόλις 250.000

Η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι η γιορτή της εξόντωσης 10 εκατομμυρίων ανθρώπων.

~~

Πέρα από τη μακροχρόνια και τραγική αλληλουχία σφαγών, παραβιάσεων των συνθηκών και επιδημιών, στις οποίες οι Ινδιάνοι δεν διέθεταν ανοσία, οι Ευρωπαίοι έκλεψαν τα εδάφη των Αμερινδιάνων και κατέστρεψαν τους αρχέγονους πολιτισμούς τους.

Οι «ειδικές περιοχές για Ινδιάνους» είναι τα πρώτα στρατόπεδα εξόντωσης, αφού ιδρύθηκαν το 1851.

Οι κακές συνθήκες διαβίωσης σ” αυτές τις περιοχές (που υπάρχουν ακόμα και σήμερα), έχουν ως συνέπεια το ένα στα τρία παιδιά να πεθαίνει στους πρώτους έξι μήνες από τη γέννηση του.

Υπάρχουν «ειδικές περιοχές» όπου το μέσο προσδόκιμο ζωής είναι κάτω από τα 46 έτη, όταν στην υπόλοιπη χώρα (αναφερόμαστε πάντα στις ένδοξες ΗΠΑ, μην το ξεχνάτε), είναι τα 76 έτη.

Οι αυτοκτονίες των Ινδιάνων είναι διπλάσιες από εκείνες των λευκών. Το 75% του πληθυσμού τους υποσιτίζεται.

Ο ένας στους τέσσερις είναι αλκοολικός, ενώ τα ναρκωτικά, και κυρίως το φτηνό κρακ, κάνουν θραύση σ” αυτές τις «ειδικές περιοχές».

~~{}~~

Εν κατακλείδι:

Το μέγιστο ιδεολόγημα του δυτικού κόσμου είναι η υποτιθέμενη ανωτερότητα του πολιτισμού του. Οι σφαγές δικαιολογούνται επειδή οι σφαγιασμένοι είναι κατώτεροι πολιτισμικά, ηθικά ή ψυχικά.

Ο πολυσχιδής Λεβιστρός (δες παλιότερο κείμενο http://sanejoker.info/2012/07/levi-strauss-and-barbarians.html) χαρακτηρίζει τις δυτικότροπες κοινωνίες ως «θερμές κοινωνίες». Αυτές παράγουν «πολιτισμό», έχοντας ως καύσιμη ύλη τους ανθρώπους, επενδύοντας ακριβώς στις οικονομικές και λοιπές ανισότητες.

Έτσι χτίστηκαν οι Πυραμίδες και ο Παρθενώνας, έτσι δημιουργήθηκε το Χόλιγουντ και το Μπόλιγουντ.

Πάνω σε πτώματα ανθρώπων (κατώτερων ανθρώπων).

~~

Το 1492 δεν πρέπει να θεωρείται η χρονιά που ο Κολόμβος «ανακάλυψε» την Αμερική, αλλά η αρχή της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πληροφορίες άντλησα από το άρθρο του Ρόμπερτ Πακ, «Η γενοκτονία των Ινδιάνων», το οποίο συμπεριλαμβάνεται στη «Μαύρη Βίβλο του Καπιταλισμού», εκδόσεις Λιβάνη, μετάφραση Άγγελος Φιλιππάτος.

Είναι ένα ογκώδες βιβλίο, 765 σελίδων, που όμως δεν χωράει όλα τα εγκλήματα που έγιναν και γίνονται σ” αυτόν τον πλανήτη εν ονόματι της απληστίας, του υπερκέρδους, της εξουσίας, του έθνους, της φυλής, του θεού.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο

Το σκίτσο είναι του R. Cobb, «Thanksgiving».

Γελωτοποιός

-Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ;

  -Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ;

Την αμαρτία μου θα την εξομολογηθώ… Αδυνατώ να κατανοήσω τις αντιδράσεις για την τοποθέτηση της Ελενας Παναρίτη ως εκπροσώπου της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και συγκεκριμένα τις αντιδράσεις που προέρχονται από τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΔΝΤ, για όσους γνωρίζουν, και δυστυχώς τώρα πια το γνωρίζουν άπαντες, είναι ένας διεθνής, συλλογικός οικονομικός δολοφόνος λαών, το εργαλείο στα χέρια των μονοπωλίων για να σφαγιάζουν χώρες και πάνω στα σφαγιασμένα τους κορμιά να στήνουν το κερδοφόρο πανηγύρι τους. Η κ. Παναρίτη είναι ο άνθρωπος που στα έργα και ημέρες του έχει αποδείξει πως είναι απολύτως ικανή να αποτελέσει ιδανικό εξάρτημα αυτού του εργαλείου και να εξυπηρετήσει περισσότερο από επαρκώς του σκοπούς του ΔΝΤ. Με άλλα λόγια είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Και ας υποθέσουμε ότι η Ε. Παναρίτη ανακαλείται από το ΔΝΤ και τη θέση καταλαμβάνει ένα μέλος της κυβέρνησης με άσπιλο βιογραφικό. Τι ακριβώς θα κάνει και τι ακριβώς θα προασπίσει μέσα στο λάκκο των λεόντων; Τα κυβερνητικά και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αντιδρούν στη συγκεκριμένη τοποθέτηση έχουν προηγουμένως αποδεχτεί ότι «η χώρα θα πληρώνει τις δανειακές της υποχρεώσεις»(Γ. Βαρουφάκης), έχουν προηγουμένως αποδεχτεί ότι «η χώρα ανήκει στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ και αυτό δεν αμφισβητείται» (Αλ. Τσίπρας), έχουν προηγουμένως αποδεχτεί ως εταίρους και συνομιλητές αυτούς που κατά συρροή και εξακολούθηση ασελγούν πάνω στο σώμα του εργαζόμενου λαού, δηλαδή το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Είναι επομένως υποκριτικό και οπωσδήποτε παραπλανητικό να υψώνουν «αριστερές» σημαίες αντίστασης απέναντι σε ένα πρόσωπο που δεν είναι παρά η ενσάρκωση όλων όσων έχουν ήδη αποδεχτεί.

Εκτός, αν νομίζουμε ότι στο ΔΝΤ θα μπορούσε να πάει, για παράδειγμα ένα μαρξιστής – λενινιστής. Και άντε και πήγαινε…. Τι θα έκανε; Θα μιλούσε για τον ταξικό πόλεμο, την εργατική τάξη, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής; Αστεία πράγματα και εξωπραγματικά. Εκείνοι που πραγματικά υψώνουν ανάστημα αντίστασης δεν το κάνουν ούτε εκεί, ούτε με αυτούς που απεργάζονται την εξόντωση των λαών του κόσμου. Οπωσδήποτε δεν το κάνουν συνομιλώντας μαζί τους. Αντιστέκονται και αντιδρούν αρνούμενοι οποιαδήποτε σχέση με όλους αυτούς, το κάνουν στους δρόμους και στα αναχώματα αγώνων.

Όλα τα υπόλοιπα είναι μια κακοπαιγμένη παράσταση για να θολώνουν τα νερά και να χειραγωγείται η σκέψη.

Πηγή: Ημεροδρόμος

Update:

• Παναρίτη: Αδύνατον να δεχθώ τον διορισμό μου λόγω των αντιδράσεων (η επανάσταση νίκησε! hasta na pane!)

Άξιον εστί

 Άξιον εστί

Εν όψει της μεγάλης συναυλίας που αφιερώνεται στα 90χρονα του μίκη θεοδωράκη, η κε του μπλοκ μπήκε στον πειρασμό να ξεφυλλίσει ξανά το βιβλίο «ο πολιτικός Θεοδωράκης» και να συνεχίσει το αφιέρωμα που είχε αφήσει στη μέση, αντιγράφοντας και αναπαράγοντας μερικές χαρακτηριστικές γραπτές τοποθετήσεις του.

Αρχικά, πρέπει να γίνει σαφές πως οι τοποθετήσεις αυτές καταλήγουν πολλές φορές να αυτοαναιρούνται. Ο Θεοδωράκης έχει υποστηρίξει κατά καιρούς σχεδόν τα πάντα, και είναι μέσα σε κάθε περίπτωση, καθώς έχει πει κάτι, αλλά και το αντίθετό του. Για παράδειγμα στη σελίδα 402 του βιβλίου (οι παραπομπές θα γίνονται στο συγκεκριμένο βιβλίο, κι όχι σε άλλα παλιότερα έργα του από τα οποία μπορεί να αντιγράφονται τα αποσπάσματα) μπορεί να δει κανείς τα εξής πολύ ενδιαφέροντα:

Κι έτσι εξηγείται η πλήρης πολιτική μου απομόνωση, δεδομένης της αλλεργίας των αστικών κομμάτων απέναντι στον σταλινισμό, (που σε τελευταία ανάλυση φαίνεται πως εξακολουθεί να ταράζει τον ύπνο τους και μ’ αυτόν εξομοιώνουν αυτούς που δεν μπορούν να ελέγξουν με καμιά δύναμη όπως εμένα), τον οποίο κατάφεραν με την προπαγάνδα τους να εξισώσουν με τον χιτλερισμό. Ενώ υπήρξε το απολύτως αντίθετό του. Άλλωστε αυτός, ο σταλινισμός, είναι που εξόντωσε το φασισμό-χιτλερισμό και θα έκοβε το χέρι όλων αυτών που στο όνομα του «ελεύθερου κόσμου» λεηλατούν σήμερα τις ελπίδες των ανθρώπων. Έτσι επίσης εξηγείται η σφοδρότητα των χτυπημάτων που δέχτηκα απ’ την Αριστερά, ιδιαίτερα την κομμουνιστική. Ποια ήταν όμως αυτή η νέα κομμουνιστική αριστερά; Αυτή που διαμορφώθηκε πρώτα στη Μόσχα και μετά σε όλο τον κόσμο επί Χρουτσώφ και μετά κηρύσσοντας ανελέητο πόλεμο στους σταλινικούς και στο σταλινισμό; Και όπως αποδείχτηκε, η πολιτική του ουσιαστικού συμβιβασμού, που εγκαινιάστηκε, οδήγησε σε αλυσσιδωτές διασπάσεις ολοένα προς τα δεξιότερα, ολοένα και σε μεγαλύτερους συμβιβασμούς, έως ότου τα λεγόμενα κατ’ ευφημισμόν κομμουνιστικά κόμματα κάθε είδους, αφού χρησιμοποιήθηκαν σαν δεκανίκια για την άνοδο κυρίως στην Ευρώπη της πιο επικίνδυνης μεταμφίεσης του καπιταλισμού, των λεγόμενων σοσιαλιστών (Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία), τελικά εξαφανίστηκαν, σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους.

Τώρα εξηγείται και η σχέση η δική μου με την εξουσία του ΚΚΕ μετά το 1974. Μας ένωνε ο ηρωικός-επαναστατικός κομμουνισμός. Μας χώριζαν οι σκοπιμότητες της μεταχρουτσωφικής πολιτικής. Ενώ τέλος έχυναν δηλητήριο ανάμεσά μας όλοι αυτοί οι περαστικοί επισκέπτες που νόμιζαν πως γίνεται κομμουνιστής με μια απλή βεβαίωση ενός συνοικιακού ληξιαρχείου. Πόσοι και πόσοι, αλήθεια απ’ αυτή τη φουρνιά τη μεταχουντική, δε βρήκαν τελικά τη θέση τους στην αντίπερα όχθη, χωρίς αιδώ, αφού πρώτα χρησιμοποίησαν το βήμα του ΚΚΕ για να αναδειχτούν.

Σε άλλα σημεία όμως, θα βρει κανείς εκ διαμέτρου αντίθετες εκτιμήσεις.

Με αυτούς τους πολλούς και ανώνυμους δε θα μπορούσα ποτέ να χωρίσω. Να πω, ότι δεν ανήκω στην ίδια οικογένεια. Θα έπρεπε να βγουν από τις φυλακές να ορθοποδήσουν. Θα έπρεπε η ηγεσία του ΚΚΕ να μπει στη Βουλή, να έχει γραφεία, αυτοκίνητα, μηχανισμούς, να μπει στην Κυβέρνηση, να μας δείξει το αλαζονικό πρόσωπο του εξουσιαστή, για να μπορέσουμε να πούμε επιτέλους αυτό που σκεφτόμασταν από τον Μάρτιο του 1949 και το είχαν κλειδαμπαρωμένο μέσα μας, ότι δηλαδή από τη στιγμή που λείπει το οξυγόνο της Δημοκρατίας, στην ουσία δεν προσπαθούν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να αναπαράγουν και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς και της προόδου, έναν ακόμα ολοκληρωτισμό, σαφώς χειρότερο από τους προηγούμενους, γιατί αυτός εμεταλλεύεται τα αγνότερα και ιερότερα αισθήματα και όνειρα των ανθρώπων για να οικοδομήσει την εξουσία του.

Τα πράγματα για μένα ήσαν σαφή. Δεν μπορεί να είναι ούτε να λέγεται Αριστερά η παράταξη που δε σέβεται τη Δημοκρατία, ούτε μέσα στο Κόμμα ούτε μέσα στην Κοινωνία. Όμως, όπως η Εκκλησία, που είχε χρεωθεί την Ιερά Εξέταση, τελικά μονοπώλησε τον Χριστιανισμό, το ίδιο και η καινούργια Εκκλησία –το Κόμμα- χρεωμένο με εκατομμύρια θυμάτων και με δάκρα λαών ολόκληρων, τελικά μονοπωλεί την Αριστερά. (σελίδα 47)

Που γίνονται ακόμα πιο σαφείς σε αυτό το απόσπασμα:

Ο δογματικός γραφειοκρατισμός συνδέεται με τη σταλινική περίοδο διακυβέρνησης. Είναι δημιούργημά της. Στο όνομά του πραγματοποιήθηκαν όλες οι εκτροπές από το δρόμο του Λενινισμού. Ταυτόχρονα, σαν μεθοδολογία και σαν πράξη, δημιούργησε τα πλαίσια –τους μηχανισμούς- για την επιβολή της λαθεμένης γραμμής αυτής της περιόδου. Το 20ό Συνέδριο είχε το ιστορικό θάρρος να δει αυτοκριτικά τα λάθη του παρελθόντος. Γκρέμισε τη σταλινική μυθολογία. Τα χρόνια που ακολούθησαν όμως, απόδειξαν ότι το χειρουργικό νυστέρι δεν έφτασε στο βάθος του καρκινώματος. Δεν έθιξε το μηχανισμό των μηχανισμών!

Ειδικά αυτή η παράγραφος για το διάστηα μετά τη διάσπαση του 68’, μπορεί να θυμίσει συνειρμικά τη διαβόητη ατάκα του ζίζεκ για τους νεκρούς που ξέχασαν να πεθάνουν.

Ο δογματικός γραφειοκρατισμός έκανε την εκλογή του! Δεν μπόρεσε να πάει με τους ζωντανούς που ήθελαν να οικοδομήσουν ένα ζωντανό κόμμα κατ’ εικόνα και ομοίωση του λαού και της εποχής μας. Προτίμησε μια μικρή ομάδα ξεπερασμένη από το χρόνο και την εποχή, ξεκομμένη εντελώς από την πραγματικότητα, όμως κομμένη και ραμμένη όπςω φαίνεται, πάνω στα μέτρα και τις ανάγκες ενός αναχρονιστικού καθοδηγητικού συστήματος. (σελίδα 231-2)

Θυμάστε μήπως το κείμενο με το οποίο ανακοίνωνε την ίδρυση του ποταμιού ο σταύρος θεοδωράκης; Διαβάστε και το επόμενο απόσπασμα, για να βρείτε τι σας θυμίζει...

Το κλίμα ήταν αρνητικό αλλά εγώ συνέχιζα τις συναυλίες μου οπότε το 62, μεταξύ των συναυλιών, ήταν και μια που έδωσα στο Ναύπλιο στην ίδια βαρειά ατμόσφαιρα, διότι έρχονταν αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα, να ταυτιστούν απόλυτα με τα διαδραματιζόμενα, ιδιαίτερα με τους στίχους και τη μουσική. Την άλλη μέρα κατέβηκα στην παραλία, ήταν έρημη, είχε ένα καφενεδάκι στο μώλο, κάθησα μόνος μου και παρήγγειλα ένα μέτρο και την ώρα που περίμενα το γκαρσόνι ήρθαν δυο νεαροί κύριοι, συστήθηκαν –θυμάμαι το όνομα του ενός ήταν ο Δημήτρης Δρούζας- είπαν ότι είναι νέοι δικηγόροι από το Ναύπλιο οι οποίοι εργάζονται στην Αθήνα, παρακολούθησαν τη συναυλία μου, γνώριζαν ό,τι κάνω και μου έθεσαν το ερώτημα «έχετε συνειδητοποιήσει κ. Θεοδωράκη το ρόλο που διαδραματίζετε αυτή τη στιγμή;» Λέω, ποιο ρόλο; «Δεν καταλάβατε ότι αυτή τη στιγμή δεν είστε μόνο μουσικός, αλλά ένας πολιτικός ηγέτης; Εμείς έτσι σας βλέπουμε. Κι αυτή τη στιγμή δημιουργείται ένα κίνημα πολιτικό το οποίο μας εκφράζει, διότι δεν αναπαράγετε τα λόγια κανενός κόμματος, είστε μόνος σας, υπερασπίζεστε τη δημοκρατία, υπερασπίζεστε το έργο σας τη μουσική που μας αρέσει, την ελληνική ποίηση, το Ρίτσο, αυτά είναι τα ιδανικά τα δικά μας». Και πράγματι έτσι ήταν. «Σας ευχαριστώ πολύ, αυτό δεν το είχα σκεφτεί ακόμα, διότι καταλαβαίνετε είναι τόσα πολλά τα εμπόδια, τόσες οι μάχες που δίνω καθημερινά που δε μου έτυχε να σκεφτώ κάτι τέτοιο διότι, ομολογώ ότι μετά όσα έχω υποστεί στο παρελθόν ήρθα αποφασισμένος να κάνω στην Ελλάδα μουσική και μόνο μουσική. Τίποτε άλλο».

Αυτός ήταν ο σπινθήρας, διότι αμέσως μετά συναντηθήκαμε στην Αθήνα (...) (σελίδα 61)

Ο (δικαιολογημένος ως ένα βαθμό) εγωκεντρισμός που συναντάται σε αρκετούς καλλιτέχνες, εδώ αποκτά σαφή πολιτική διάσταση.

Έχει νομίζω σημασία να δηλώσω ότι εξακολουθώ να πιστεύω ότι το έργο και η δράση μου αποτελούν στοιχεία θετικά και ωφέλιμα στον αγώνα των προοδευτικών μας δυνάμεων. Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι από την άποψη αυτή, θα έπρεπε το ίδιο το Κίνημα να φροντίζει ώστε τα ωφέλη αυτά όχι μόνο να συντηρούνται αλλά και να μεγαλώνουν. Εδώ πρέπει να πω με μεγάλη μου λύπη ότι ενώ ο αντίπαλος με είδε σωστά και αποφάσισε την «εξόντωσή» μου, οι δικοί μας υπέυθυνοι δεν είχαν τον καιρό να ασχοληθούν με σοβαρότητα με το πρόβλημα αυτό. Και όχι μόνο αυτό αλλά φτάσαμε στο σημείο, να υπάρχει ακόμα και ευθυγράμμιση της επίθεσης! (Βλέπε σχετικό λιβελλογράφημα της Επιθεώρησης Τέχνης). Έτσι το κίνημα της κουλτούρας στο βαθμό που το εκπροσωπώ περνά στις μέρες μας στιγμές κρίσιμες, για να μην πω απελπιστικές. Αυτά ως προς την τέχνης και την κουλτούρα. Όσον αφορά τον πολιτικό στίβο, εδώ η φθορά και η δολιοφθορά υπήρξε ακόμα πιο έντονη και πιο αποτελεσματική. Είναι φανερό πια ότι καμιά οργανωμένη πολιτική δύναμη δε με θέλει για ηγέτη της ελληνικής νεολαίας –δηλαδή αυτό που με είχε κάνει η ζωή, οι αγώνες, οι ιδέες και οι θέσεις μου μέσα στη ΔΝΛ. Το ολοκληρωμένο σχήμα (του δημιουργού, του οραματιστή και του αγωνιστή) που αποτελούν (μπροστά στα μάτια της ελληνικές νεολαίας) ένα συγκεκριμένο παράδειγμα και όχι μια συνηθισμένη υπόσχεση, και που σε τελευταία ανάλυση ήταν μια δύναμη που ανήκε στο κίνημα (μιας και την έπλασα από το Κίνημα για το Κίνημα!) βάλθηκαν όλοι ανεξαιρέτως να την καταστρέψουν! Όμως αυτή η ειδική θέση μου μέσα στο κίνημα μου δίνει και ορισμένες ειδικές ευθύνες. Ποτέ δε μου έλειψε το ηθικό θάρρος. Γι’ αυτό σας δηλώνω επίσημα ότι δε θα παραιτηθώ ποτέ από την προσπάθειά μου. (σελίδα 124)

Κλείνουμε την ανάρτηση με δύο εξίσου χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη μεταπολιτευτική περίοδο και το διάστημα που ο μίκης συμπορεύτηκε με το κουκουέ.

Οι χειρισμοί της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ στο θέμα της υποψηφιότητας Σαρτζετάκη (και όχι μόνο) και η κάμψη της εκλογικής ισχύος στις εκλογές του Ιουνίου επηρέασαν το Θεοδωράκη να δημοσιοποιήσει γραπτά τις ανησυχίες του στο Χ. Φλωράκη:

Θα σου πω ότι δεν το φροντίζει καλά το Κόμμα όταν υπάρχει ένας αγωνιστής σαν και μένα που είχε να σας δώσει και θέλει να σας δώσει 100 και σεις παίρνετε μόνο 10 και με το ζόρι. Όπως σου είπα είμαι ένα τάνκερ και σεις με κλείσατε στη λίμνω των Ιωαννίνων να κάνω μανούβρες γύρω από τον εαυτό μου. Από τα 1978 έως σήμερα πέρασαν 7 ολόκληρα χρόνια. Είχατε όλο το καιρό να με γνωρίσετε από κοντά. Να με ψάξετε. Να με δοκιμάσετε. Και να με αξιοποιήσετε. Για το καλό του κόμματος και του λαού μας. Γιατί δεν το κάνατε; (σελίδα 343)

Κι ένα μικρό υστερόγραφο, όπου ο μίκης γράφει πως του είχαν υποσχεθεί ότι θα είναι σαν ισότιμο μέλος του πγ της κετουκε!

Βγήκα ξανά βουλευτής στη Β’ Πειραιά, ενώ η υπόσχεση ότι θα ήμουν ισότιμο μέλος του ΠΓ δεν τηρήθηκε, είχα μόνο επαφή προσωπική με τον Φλωράκη. (σελίδα 324)

Σημειώνω εμφατικά πως τα παραπάνω έχουν ως βασικό σκοπό να καταδείξουν τις αντιφάσεις που διαπερνούν τον πολιτικό θεοδωράκη, και που πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη πριν από οποιαδήποτε προσέγγιση-εκτίμηση των θέσεων που παίρνει κατά καιρούς.

(Συνεχίζεται...)

   Οδοιπορικό στο φαράγγι του Φάγγου. 70 χρόνια μετά, ο Άρης ανασαίνει ακόμα εκεί…

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Οικοδόμος //

Η πρώτη απόπειρα να προσεγγίσουμε στο φαράγγι του Φάγγου, έξω από τη Μεσούντα Άρτας (χάρτης),  έγινε έναν σχεδόν χρόνο πριν και ήταν, όπως αποδείχτηκε, αναγνωριστική. Απροετοίμαστοι ουσιαστικά, χωρίς να γνωρίζουμε την περιοχή και το βαθμό δυσκολίας που έχει μια τέτοια αποστολή, και με μόνο εφόδιο τη δίψα να φτάσουμε μέχρι το συγκεκριμένο σημείο, μπήκαμε ―χωρίς να είμαστε βέβαιοι ότι ήταν αυτό― στο αχάραχτο μονοπάτι και αφού διασχίσαμε μερικά μέτρα αμφιβολίας γυρίσαμε πίσω.

Είχαν προηγηθεί οι παραινέσεις γνωστών και φίλων, αλλά και κατοίκων της Μεσούντας (που μας έδιναν διαφορετικές εκδοχές της διαδρομής) ότι η πορεία είναι δύσκολη και χρειάζεται οπωσδήποτε ντόπιος οδηγός που να ξέρει τα κατατόπια. Παρά την απογοήτευσή μας, τότε, επικράτησε η λογική και δώσαμε υπόσχεση πως με την πρώτη ευκαιρία θα ξεπληρώναμε το μέρος του χρέους μας, που δεν ήταν άλλο από την απόδοση τιμής στον Πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη, στον τόπο που πότισε με το αίμα του και άφησε την τελευταία του ανάσα, λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια και περάσει τα όρια του θρύλου.

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί από την Κυψέλη Άρτας. Ο καιρός τις δυο προηγούμενες μέρες ήταν βροχερός. Αν και είχε προηγηθεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς βροχή και οι ανακοινώσεις των μετεωρολόγων δεν προμήνυαν βροχερή μέρα, σε τούτα τα μέρη, στα χωριά του Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων, είναι συχνό το φαινόμενο όταν πιάνει βροχή να ξεχνά να σταματήσει… Η πηχτή σαν γάλα ομίχλη που συναντήσαμε λίγο πριν το Βουργαρέλι, συνηθισμένο φαινόμενο αυτή την εποχή, δεν μας ανησύχησε.

Από το Αθαμάνιο και πέρα και όσο τα χιλιόμετρα προς τη Μεσούντα λιγόστευαν, ένας παιχνιδιάρης ήλιος προκαλούσε κάθε τόσο με την εμφάνισή του τα σύννεφα που είχαν απλώσει ράθυμα τα γκρίζα πέπλα τους μέχρι εκεί που έφτανε το ανθρώπινο μάτι. Κύρια έγνοια μας η εξέλιξη του καιρού, αλλά όχι μόνο αυτή. Στα αυτιά μου ηχούσαν έντονα και «προκλητικά» τα κοφτά λόγια των γεροντότερων, δυο μέρες πριν στο καφενείο κάτω από τον πλάτανο, όταν τους ανακοίνωνα τις προθέσεις μας: «Δεν μπορείτε να φτάσετε μέχρι εκεί, είναι δύσκολο. Θα γυρίσετε πίσω, όπως κι άλλοι»…

Μπήκαμε στη Μεσούντα. Τα λιγοστά μαγαζιά-καφενεία κλειστά. Κοντοσταθήκαμε μπροστά στο μνημείο του Άρη, απέναντι από την πλατεία του χωριού. Ψυχή τριγύρω. Η φωτογραφία του Πρωτοκαπετάνιου εκεί. Ασάλευτος, δείχνει σκεφτικός, υπομονετικός, ήρεμος όπως αυτός που έχει κάνει το καθήκον του. Μα το βλέμμα του σε διαπερνά· σαν ένα ηφαίστειο που κατακλύζεται από υπόγειες εκρήξεις και καρτεράει τη στιγμή που θα «ξαναμιλήσει»…

Πήραμε τον στενό, ασφαλτοστρωμένο, γεμάτο λαβωματιές από τις πολλές βροχές των προηγούμενων μηνών, δρόμο προς το ποτάμι. Λίγα, μετρημένα στα δάχτυλα του χεριού σπίτια σκορπισμένα στην αριστερή πλευρά του δρόμου, κλειστά τα περισσότερα και με εμφανή τα σημάδια της ανθρώπινης απουσίας στις αυλές τους. Σε κάποιο σημείο ο κατηφορικός δρόμος γίνεται χωμάτινος· σημάδι ότι πλησιάζουμε. Σταματάμε λίγα μέτρα πριν την κοίτη του ποταμού. Στα δεξιά μας βρίσκεται μια πέτρα που σηματοδοτεί την είσοδο στην πλαγιά του βουνού, την αρχή του μονοπατιού. Ζωνόμαστε τα σακίδια, οπλίζουμε τις φωτογραφικές μηχανές και ξεκινάμε.

Μια πρώτη ματιά στη μορφολογία του εδάφους λειτουργεί αποτρεπτικά. Τίποτα δεν μαρτυρά από τα πρώτα μέτρα ότι μπροστά μας βρίσκεται ένα μονοπάτι με αρχή και τέλος. Οι συνεχείς κατολισθήσεις διαμορφώνουν ένα σκηνικό που προσθέτει στην αγριάδα της φύσης κάποια στοιχεία ―ελεγχόμενου― κινδύνου, ειδικά για όσους το άκουσμα της λέξης «μονοπάτι» φέρνει στο νου χαραγμένες και καλλωπισμένες τουριστικές διαδρομές σε ειδυλλιακά τοπία. Από τα πρώτα κιόλας μέτρα, ειδικά αν είσαι άνθρωπος της πόλης και η σχέση σου με τη φύση είναι περιστασιακή, νιώθεις την πρόκληση και το παίρνεις απόφαση.

Το ζητούμενο από την αρχή ήταν να μην παρεκκλίνουμε της πορείας μας και χάσουμε τον στόχο. Σε αυτή την προσπάθειά μας σταθήκαμε απρόσμενα τυχεροί. Κάθε λίγα μέτρα, σημάδια από κόκκινη και γαλάζια μπογιά ―που άφησαν στους βράχους τα μέλη των ορειβατικών συλλόγων που επισκέπτονται συχνά την περιοχή―, μας βοηθούν να μη χάνουμε τον προσανατολισμό μας και να βαδίζουμε με σιγουριά.

Για αρκετά λεπτά η διαδρομή είναι κατηφορική, τόσο που σε κάποιο σημείο το ποτάμι απέχει μόλις λίγα μέτρα από εμάς. Από εκεί ξεκινάει η ανηφόρα, με λίγα διαστήματα ενδιάμεσα περπάτημα σε ευθεία γραμμή.

Τα κομμάτια αυτά της διαδρομής είναι λίγα. Εκεί βλέπεις μπροστά σου να ξεδιπλώνεται ευκολοδιάβατο το μονοπάτι που σε κάποιες μεριές είναι σκεπασμένο από την πλούσια βλάστηση που αντικαθιστά κυριολεκτικά τον ουρανό.

Ο τόπος στεγνός, κάνει την ανάβαση περισσότερο ασφαλή. Το χώμα λιγοστό, υποκλίνεται στο μεγαλείο της πέτρας, που είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του τοπίου. Σταματάμε κάθε λίγα λεπτά για να πάρουμε φωτογραφίες.

Αυτές τις στιγμές συνειδητοποιούμε ότι οι μόνοι ήχοι που διαταράσσουν την αλλόκοτη αυτή γαλήνη προέρχονται χαμηλά από το διάβα των καταγάλανων νερών του Αχελώου, το πέταγμα των εντόμων, τις βαριές ανάσες μας και τους χτύπους της καρδιάς μας.

Βαδίζουμε χωρίς να γνωρίζουμε πόσα μέτρα απομένουν. Η πλαγιά γίνεται όλο και πιο αφιλόξενη. Το έδαφος εχθρικό· σα να θέλει να μας δοκιμάσει. Να μας εμποδίσει να συνεχίσουμε, ή, να ατσαλώσει τη θέλησή μας. Ένα καλά στερεωμένο στο βράχο συρματόσκοινο βρίσκεται καλού κακού μόνιμα εκεί.

Σε λίγο τα πόδια μας θα βοηθηθούν από τα χέρια. Όπως θα διαπιστώσουμε στο τέλος της διαδρομής, εκείνη τη στιγμή διανύουμε το πιο δύσκολο και σχετικά επικίνδυνο κομμάτι της. Το βάδισμα γίνεται σκαρφάλωμα. Το πλάτους μόλις λίγων εκατοστών ανηφορικό μονοπάτι περνάει στην άκρη ενός τεράστιου φαγωμένου από το χρόνο βράχου.

Κάτω από τα πόδια μας, στα αριστερά, μόλις λίγα εκατοστά από τα χνάρια που αφήνει το πέρασμά μας, βρίσκεται το κενό. Η πλαγιά του βουνού σα να την έκοψε ένα θεόρατο μαχαίρι σμίγει μερικές δεκάδες μέτρα χαμηλότερα με τα ορμητικά νερά του Αχελώου.

Η ανάσα κόβεται. Σηκώνω το βλέμμα προς τη μεριά του Μυρόφυλλου (γειτονικό χωριό του νομού Τρικάλων). Στη στιγμή μου έρχονται στο μυαλό οι γραπτές αφηγήσεις των επιζώντων συντρόφων του Άρη για τα πυρά που δέχτηκαν από εκεί λίγο πριν το τέλος… Άραγε που ακριβώς να έστησαν καρτέρι οι πεινασμένοι λύκοι; Από πού έβαζαν στους αποφασισμένους για όλα αντάρτες;

Νιώθω, από ένστικτο, ότι πλησιάζουμε «εκεί». Η καρδιά σα να μη χωράει πια στο σώμα, πάλλεται με ασυνήθιστους ρυθμούς, δίνει μάχη να ακολουθήσει τη σκέψη που έχει τη δυνατότητα να προπορεύεται με ασύλληπτη ταχύτητα στο χώρο και το χρόνο, σα να βάλθηκε να στήσει ξανά, σε αναπαράσταση, το σκηνικό εκείνων των τελευταίων δραματικών ωρών της 15-16 Ιούνη του 1945.

Αφήνουμε πίσω μας τον βράχο. Βαδίζουμε τώρα ανάμεσα σε στέρεα γη. Προχωράμε λίγα μέτρα ακόμα ανάμεσα σε θάμνους και πυκνή βλάστηση, μέχρι που στο βάθος αντικρίζουμε κορφές από πλατάνια.

Πλησιάζοντας ακούγεται όλο και πιο καθαρά ο ήχος του νερού που πέφτει με δύναμη στην πέτρα. Οι χτύποι της καρδιάς πολλαπλασιάζονται. Λίγο ακόμα. Εδώ είμαστε. Καπετάνιο ερχόμαστε! Τα πόδια δυσκολεύονται να διανύσουν τα τελευταία μέτρα. Ο ιδρώτας ανακατεύεται με τη συγκίνηση, τα μάτια θολώνουν.

Σταματάμε. Μια ρεματιά κόβει απότομα το μονοπάτι μπροστά στα πόδια μας. Στα δεξιά ένα αδιάβατο ύψωμα από το οποίο κατεβαίνουν με ορμή τα κρύα νερά του Κοκκινόλακου που βιάζονται να σμίξουν με τον Αχελώο.

Στ’ αριστερά σχηματίζεται η γκούρα που οδηγεί στην κοίτη του ποταμού. Τεράστιοι βράχοι ανάμεσα στα πλατάνια σμιλεμένοι με απαράμιλλη τέχνη από το καλέμι της φύσης δημιουργούν μικρές λιμνούλες και ρυάκια και αλλάζουν αποχρώσεις ανάλογα με τα κέφια του ήλιου που μπαινοβγαίνει στα γκρίζα σύννεφα.

Αυτές οι εικόνες μαζί με τη μονότονη μελωδία του τρεχούμενου νερού, σε μαγεύουν σαν Σειρήνες· σε καθηλώνουν και είναι ικανές να αιχμαλωτίσουν τη μνήμη και να σε απελευθερώσουν από κάθε τι που σε βαραίνει και σε κρατά δεμένο στη γη. Οι φωτογραφικές μηχανές τραβάνε ασταμάτητα, χωρίς όμως να μπορούν να αποτυπώσουν με ακρίβεια αυτό που τα μάτια και οι αισθήσεις έχουν εκείνες τις στιγμές το προνόμιο να απολαμβάνουν.

Ακριβώς απέναντί μας, στην άλλη άκρη της ρεματιάς, ένας μεγάλος βράχος στέκει επιβλητικά και σκιάζει με το μπόι του ένα μέρος αυτής της μυσταγωγίας. Στη βάση του είναι τοποθετημένη μια πέτρινη πλάκα και λίγο ψηλότερα ένα κομμάτι μαύρου γρανίτη με χαραγμένη στη λεία όψη του τη μορφή του Πρωτοκαπετάνιου.

Εδώ, στις 16 Ιούνη του 1945, έπεσαν καταδιωκόμενοι ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης και ο ξακουστός μαυροσκούφης Τζαβέλλας, ενώ λίγο πιο κάτω, χτυπημένος από τα βόλια της αντίδρασης, έπεφτε ο γερο-Κόζιακας, μέλος της ομάδας των ανταρτών που ακολούθησαν τον αρχηγό μέχρι το τέλος.

Διασχίζουμε κάθετα τη ρεματιά, ανάμεσα στα ρυάκια του νερού. Φτάνουμε στο βράχο, ακουμπάμε, βυθιζόμαστε στην αγκαλιά του. Η αναπνοή επανέρχεται σιγά σιγά στους συνηθισμένους ρυθμούς της. Ένα δροσερό αεράκι παρασέρνει τα πλατανοκλάρια και μαζί τις σκέψεις. Στεκόμαστε βουβοί εκεί στον τόπο της θυσίας.

Με ευλάβεια ακουμπάμε λίγα μοσχομύριστα κόκκινα τριαντάφυλλα που φέραμε από τη Χώσεψη (παλιά ονομασία της Κυψέλης Άρτας, τότε που ο Άρης είχε εκεί για ένα διάστημα το αρχηγείο του), στο μνημείο. Η πέτρινη πλάκα είναι σημαδεμένη από σκάγια που έριξαν ηλίθιοι απόγονοι των δολοφόνων, ή σκέτα ηλίθιοι.

Η συζήτηση από τις τελευταίες δραματικές στιγμές, γυρίζει αναπόφευκτα στο τι θα γινόταν «αν…», για να καταλήξει στο τετράστιχο του γνωστού τραγουδιού:

«…Κείνος δε θέλει κλάματα
δε θέλει μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές
αρματωσιές και βόλια»…

Ο χρόνος κυλά με την ίδια εκνευριστική ταχύτητα, όπως κάθε φορά που θα ήθελες να σταματήσει. Τα σύννεφα πυκνώνουν. Πρέπει να προλάβουμε τη βροχή. Στεφανώνουμε τη μορφή του καπετάνιου με τα λουλούδια.

Στην επιστροφή μάς ακολουθεί η βουβαμάρα. Οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη, αλληλοσυγκρούονται, ασφυκτιούν· ανακατεύονται με τα συναισθήματα που γεννά η δικαίωση για την εκπλήρωση της αποστολής, με την αίσθηση του χρέους που παραμένει ανεκπλήρωτο. 70 χρόνια μετά η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι λαοί βαδίζουν ολοταχώς προς τα πίσω, σα να έλκονται από τα σκοτάδια της αυτοκαταστροφής. Η εκμετάλλευση χρησιμοποιεί νέες, αποτελεσματικότερες μορφές για να επιβάλλεται. Εστίες πολέμων κατακλύζουν τον πλανήτη. Όλο και περισσότερο αίμα αθώων ποτίζει τη γη. Ο φόβος φωλιάζει στις ψυχές. Η αυταπάτη αλώνει τις συνειδήσεις. Κι όμως, το αίμα του Πρωτοκαπετάνιου δεν στέγνωσε στο φαράγγι του Φάγγου· η ανάσα του πάλλεται ακόμα εκεί, δίπλα στα ορμητικά νερά του «Άσπρου». Το αίμα χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών δεν στέγνωσε στα βουνά, στις φυλακές, στα θυσιαστήρια και στους τόπους εξορίας. Η ανάγκη για ζωή λεύτερη, ειρηνική, χωρίς εκμετάλλευση πάλλεται από ζωντάνια. Το ίδιο και η ελπίδα ότι η επιβίωση μπορεί να γίνει ζωή αντάξια των κόπων των δουλευτάρηδων όλου του κόσμου.

Σταματήσαμε στη Μεσούντα. Στο καφενεδάκι δίπλα στη ρεματιά κάτω από τον πλάτανο κατάκοποι, μα τόσο γεμάτοι, γευόμαστε τις ευεργετικές ιδιότητες του ντόπιου τσίπουρου, με τη συνοδεία της λαχανόπιτας που περίμενε τόσα χιλιόμετρα υπομονετικά κρυμμένη στο σακίδιο.

Ο καιρός άνοιξε. Τα σύννεφα υποχώρησαν. Ένας λαμπερός ήλιος άπλωσε το φως και τη ζεστασιά του παίζοντας με τα χρώματα της φύσης και τη διάθεση των ανθρώπων. Λίγα μόνο σύννεφα έμειναν να σκεπάζουν τις αετοφωλιές των Τζουμέρκων, σα να ήθελαν να τονίσουν με την παρουσία τους την αέναη πάλη του φωτός με το σκοτάδι…

Στοιχεία για την κατάσταση της νεολαίας στην Ευρώπη

 Στοιχεία για την κατάσταση της νεολαίας στην Ευρώπη

Άνεργοι, NEETs, απλήρωτοι, εξαντλημένοι, μετανάστες…

Σε μία από τις παραπάνω “ομάδες” ανήκει η πλειοψηφία των νέων στην Ευρώπη. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας προέρχεται, ανήκει ή προσεγγίζει την εργατική τάξη.

Σήμερα, 14 εκατομμύρια νέοι σ’ όλη την ΕΕ ζουν σε όλο τους το μεγαλείο τις «ελευθερίες» του καπιταλισμού: όχι μόνο είναι άνεργοι, αλλά έχουν πεταχτεί εκτός σχολείου, επαγγελματικών ή πανεπιστημιακών σχολών, είναι δηλαδή οι αποκαλούμενοι NEETs (Not in Education, Employment or Training). Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ζουν πάνω από 6 εκατομμύρια νέοι έως 25 ετών. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την Ισπανία και την Ελλάδα, όπου 2 στους 3 νέους είναι άνεργοι. Στην Ιταλία π.χ. η ανεργία στους νέους είναι πάνω από 40%. Σε περιοχές της Νότιας Ιταλίας η ανεργία των νέων αγγίζει το 60%. Στη Σερβία, που δεν έχει προσχωρήσει στην ΕΕ, η πραγματική ανεργία είναι περίπου 25% και σε αυτό ίσως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε το 10% του εργατικού δυναμικού που δουλεύει χωρίς να πληρώνεται για μήνες. Στην Τσεχία, επισήμως 1 στους 5 νέους βρίσκεται στην ανεργία, μία λέξη την οποία ο λαός της Τσεχοσλοβακίας αγνοούσε στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Μάλλον και γι’ αυτό το λόγο το 40% των πιο φτωχών νέων και των σπουδαστών σε σχολές μαθητείας έχουν θετική γνώμη για το σοσιαλισμό.

Από τη μία λοιπόν, μεγαλώνουν οι στρατιές των ανέργων και των NEETs, ενώ από την άλλη για τους νέους που βρίσκονται στην παραγωγή επεκτείνεται ο θεσμός της κινητικότητας και της πρακτικής, με την παράλληλη εντατικοποίηση της δουλειάς. Όλοι θυμούνται τον 21χρονο Γερμανό φοιτητή που πέθανε από εξάντληση στο Λονδίνο, μετά από 72 ώρες συνεχούς εργασίας, στο πλαίσιο της πρακτικής του. Στη Βρετανία, (ισχυρή καπιταλιστική δύναμη, που συμμετέχει στην ΕΕ, χωρίς ευρώ αλλά με δικό της εθνικό νόμισμα), σύμφωνα με στοιχεία της κυβέρνησής της, ένας στους έξι (17%), δηλαδή πάνω από 1 εκατομμύριο νέοι (ηλικίας 16-24 ετών) είναι NEETs. Όμως, την ίδια στιγμή με όρους ελαστικής εργασίας δουλεύουν πάνω από 8 εκατομμύρια ή το 27% των εργαζομένων. Διευρύνονται τα ακόμα πιο ελαστικά “zero hours contracts”, τα οποία είναι συμβόλαια που δεσμεύουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν οποιαδήποτε στιγμή το ζητάει η επιχείρηση, χωρίς κατώτατο όριο ωρών και αποδοχών.

Η εξαντλητική δουλειά είναι κανόνας, ιδιαίτερα στους κλάδους με άνοδο, όπως π.χ. στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα είναι ο τουρισμός, ή η πολύωρη δουλειά μέχρι και για 12 ώρες για ψίχουλα στις διάφορες τηλεφωνικές εταιρείες.

Στη Γερμανία, «τη νικήτρια της κρίσης» όπως την παρουσιάζει η κυβέρνησή της προς το γερμανικό λαό, με πλούτο τρισεκατομμυρίων ευρώ που παράγουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι ξεπερνούν τα 2,5 εκατομμύρια. Η ανεργία ποσοστιαία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο σε άλλες χώρες, είναι στο 5%, όμως αυτό γίνεται επειδή 8 εκατομμύρια (κυρίως νέοι, και βασικά γυναίκες) απασχολούνται στα λεγόμενα “mini jobs”, με μερική απασχόληση και 450 ευρώ μισθό. Περίπου 300.000 νέοι κάθε χρόνο εντάσσονται στη μαθητεία, πηγαίνοντας σε κάποιο χώρο δουλειάς με πολύ χαμηλούς μισθούς (για δεκάδες χιλιάδες νέους δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ, που με βάση το κόστος ζωής στη Γερμανία είναι κυριολεκτικά ψίχουλα) και την υπόλοιπη μέρα στη σχολή.

Οι αστικές κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση αξιοποιούν το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας που είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, για να προωθήσουν πιο μαζικά τις επισφαλείς συμβάσεις απασχόλησης, για να χτυπήσουν τα όποια εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα, για να εντείνουν την εκμετάλλευση. Χρησιμοποιούν το νέο ηλικιακά εργατικό δυναμικό για να τσακίσουν τα δικαιώματα των “παλιών” και τελικά ολόκληρης της εργατικής τάξης. Το παρουσιάζουν ως “λύση”. Πράγματι έτσι είναι για τους καπιταλιστές, ώστε να ξεπεράσουν την κρίση με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Στην Κύπρο π.χ., κυβέρνηση και εργοδότες αξιοποιούν το σύνθημα “το καλό της οικονομίας” (κάτι σαν το δικό μας “λιτό βίο”) και ουσιαστικά ανοίγουν το δρόμο για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αξιοποιώντας τη μεγάλη ανεργία. Στην Ιταλία, η κυβέρνηση Ρέντσι ξήλωσε όποιους νόμους εγγυώνταν κάποια εργασιακά δικαιώματα και το παρουσίασε μάλιστα ως προσπάθεια για την ενίσχυση της απασχόλησης.

Το αποτέλεσμα είναι μεγάλες νεολαιίστικες μάζες να τριγυρνούν ανάμεσα στην ανεργία, την επισφαλή εργασία και τη μετανάστευση. Το 2014, για πρώτη χρονιά μετά το 1973, μετανάστευσαν από την Ιταλία πιο πολλοί από όσους μετανάστευσαν προς αυτή

Πηγή: ΟΔΗΓΗΤΗΣ

Κυανόκρανοι να προστατεύουν τα μνημεία;

 Κυανόκρανοι να προστατεύουν τα μνημεία;

 

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

 

Οι συνθήκες είναι ιδανικές. Δημιουργείς ένα δολοφονικό στρατό, τον οποίο καταδικάζεις – στα λόγια – επειδή είναι δολοφονικός, ωστόσο σου κάνει τη δουλειά σου. Προελαύνει σαρώνοντας ό,τι συναντάει στο πέρασμά του, έμψυχο και άψυχο. Πάνω στα ανθρώπινα και άλλα ερείπια που έχει δημιουργήσει έρχεσαι να «σώσεις» από εκείνους τους οποίους εσύ κατασκεύασες. Και πώς θα «σώσεις» από τους «κακούς» οι οποίοι είναι πάνοπλοι (με τα όπλα που εσύ τους έδωσες;). Χρησιμοποιώντας όπλα, στρατούς, αεροπλάνα, βόμβες. Στο μεταξύ, αυτοί οι «κακοί» έχουν φροντίσει να εκκαθαρίσουν το τοπίο ώστε οι «προστάτες», οι «διασώστες» να το βρουν εντελώς «καθαρό», ούτε άνθρωπος, ούτε τα δημιουργήματα του ανθρώπου, ούτε πέτρα όρθια στεκούμενη, ούτε πουλί πετούμενο.

Πρέπει, όμως, και να πιάσεις θέση επί του εδάφους, αλλά το κάνεις με τέτοιο τρόπο για να μη σε πουν και ιμπεριαλιστή! Είναι προτιμότερο να σε πουν «ανθρωπιστή». Αφού, λοιπόν, εξαθλίωσες, εξανδραπόδισες, κατέστρεψες, δολοφόνησες, ξερίζωσες ανθρώπους από τις εστίες τους, τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους και τους έστειλες να θαλασσοπνιγούν αναζητώντας ζωή, θα τους στείλεις στρατό να τους σώσει τάχα από τους δουλέμπορους. Στην πραγματικότητα θα στείλεις στρατό να «πιάσει» θέση κατοχής στα εδάφη προς αξιοποίηση, δηλαδή προς νέες κερδοφόρες επιχειρήσεις.

Αλλά δεν είναι μόνο οι άνθρωποι… Είναι και τα μνημεία. Πρέπει και αυτά να «σωθούν», αν και είναι κιόλας κατεστραμμένα. Σε ημερίδα που διοργάνωσε το Υπουργείο Πολιτισμού (29/5/2015 στο Μουσείο Ακρόπολης) με θέμα την προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς σε περίπτωση ένοπλης σύρραξης, ακούστηκε εις διπλούν η άποψη ότι ίσως πρέπει ένας στρατός να αναλάβει αυτό το ρόλο! Πρώτα το είπε η πρέσβυς και μόνιμη αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Ουνέσκο, Κ. Δασκαλάκη, η οποία ανέφερε ότι υπάρχουν σκέψεις ένα διεθνές στρατιωτικό σώμα, κάτι σαν «κυανόκρανοι» να προστατεύουν τα μνημεία που κινδυνεύουν από τους «τζιχαντιστές». Αμέσως μετά ο πλοίαρχος και προϊστάμενος του Τμήματος Πολιτικοστρατιωτικής Συνεργασίας του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμυνας του Υπουργείου Εθνικής Αμυνας, Ι. Παπακωνσταντίνου κατέθεσε και αυτός από την πλευρά του ότι ίσως θα έπρεπε «να γίνει ένας στρατός σε διεθνές επίπεδο για να προστατεύει την Πολιτιστική Κληρονομιά».

Δηλαδή τί ακριβώς προτείνεται (έστω και σε … φιλολογικό επίπεδο για την ώρα) στην πραγματικότητα; Προτείνεται ένας ακόμα «ειρηνευτικός στρατός», o οποίος με το άλλοθι της προστασίας θα «βιδωθεί» ακόμα πιο στέρεα στα εδάφη των λαών που δολοφονούνται. Ετσι, όταν ολοκληρωθεί η εκκαθάριση, η οποία έχει ανατεθεί τώρα στους «τζιχαντιστές» (παλαιότερα στους «μουτζαχεντίν», ακόμα παλαιότερα στους UCKάδες… κ.ο.κ.) οι προστάτες της Δύσης θα είναι σε θέση ετοιμότητας να βάλουν σε εφαρμογή τα κερδοφόρα σχέδιά τους. Αλλωστε είναι πολλά τα προσδωκόμενα κέρδη… Στο μεταξύ, με την παρουσία στρατού οι αρχαιολογικοί χώροι θα έχουν αυτομάτως μετατραπεί σε πεδίο μάχης και στόχο επιθέσεων!

Βέβαια η Ουνέσκο ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τα μνημεία και την προστασία τους εκ του καταστατικού της. Και να υποθέσουμε ότι δεν την ενδιαφέρει αν τέτοιου είδους προτάσεις λειτουργούν ως το ιδανικό άλλοθι και προανάχωμα για να οργανωθεί ως την τελευταία του λεπτομέρεια όλο το γεωστρατηγικό, γεωπολιτικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο για τη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο; Αλλωστε φροντίζει επισταμένως, ώστε όλες οι εκκλήσεις, τα ψηφίσματα, οι πρωτοβουλίες που λαμβάνονται από την πλευρά της να μην θίγουν ούτε στο ελάχιστο τους πραγματικούς ένοχους. Είναι γενικώς οι «τρομοκράτες» και οι «βάρβαροι» που ισοπεδώνουν μνημεία και στέλνουν αρχαία στις διεθνείς αρχαιοκαπηλικές αγορές. Σε αυτό το πλαίσιο απόκρυψης και ουσιαστικά υπόθαλψης των αληθινών ενόχων κινούνται τα καταδικαστικά ψηφίσματα για την καταστροφή μνημείων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Ψήφισμα 2199 στις 12/2/2015), αλλά και οι διακηρύξεις της Ουνέσκο. Μάλιστα η Κ. Δασκαλάκη, ως πρέσβυς της Ελλάδας στην Ουνέσκο, το είπε ξεκάθαρα: «οι παρεμβάσεις μας πρέπει να είναι όσο γίνεται λιγότερο πολιτικές για να προσεγγίζουν περισσότερους»!

Σε απλά ελληνικά… πρέπει να αθωώνουν αυτούς που δεν πρέπει να αθωωθούν και να ξεπλένουν τον ιμπεριαλισμό από τα εγκλήματά του.

Υστερα από όλα αυτά και επειδή οι απόψεις περί στρατού που θα «προστατεύει» τα μνημεία στη Συρία, το Ιράκ και αλλού διατυπώθηκαν από ανθρώπους που έχουν θεσμικό ρόλο καλό θα ήταν να γνωρίζουμε αν απηχούν και θέσεις της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης».

Όταν η Γαύδος ήταν το "νησί του θανάτου"- Η έκκληση των 30 κομμουνιστών εξορίστων

• 
  

Του Δημήτρη Δαμασκηνού, εκπαιδευτικού Δ.Ε. – ιστορικού.

Ήταν 30 του Μάη του 1933, όταν είδε το φως της δημοσιότητας η δραματική έκκληση των 30 εξόριστων κομμουνιστών της Γαύδου, με την οποία ζητούσαν από τους εργαζόμενους –πέρα από την άμεση οικονομική ενίσχυση τους, για να μην πεθάνουν από τις αρρώστιες και την πείνα– ν’ αγωνιστούν μαζί τους για την κατάργηση της Γαύδου ως τόπου εξορίας, για τη γενική αμνηστία στους φυλακισμένους!
Σήμερα βέβαια η Γαύδος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους υπόλοιπους, ελκυστικούς εκδρομικούς προορισμούς που υπάρχουν στην Κρήτη. Αντίθετα πολλοί την προτιμούν ως εναλλακτικό τόπο διακοπών και την επισκέπτονται κυρίως το καλοκαίρι, γιατί απολαμβάνουν τις ομορφιές του νησιού και τη φυσικότητα του τοπίου, μακριά από τους ασφυκτικά δομημένους χώρους και τους ενοχλητικούς θορύβους της πόλης, μπορώντας μέσα στη βραδινή σιγαλιά ν’ αφουγκραστούν την απεραντοσύνη του Λιβυκού Πελάγους.
Πριν 81, ωστόσο, χρόνια η κατάσταση ήταν κάπως… διαφορετική. Τότε αυτό το έρημο, ορεινό και άγονο νησί, όπου σπάνιζαν οι άνθρωποι, τα δέντρα και τα ζα (1) , αυτό το ξερονήσι που παρήγαγε μόνο θανατηφόρους σκορπιούς, στο οποίο πέθαναν αρκετοί εξόριστοι κομμουνιστές από την πείνα, τις στερήσεις και τις αρρώστιες, είχε δίκαια τη φήμη πως ήταν το «νησί του θανάτου» (2), αφού στη Γαύδο λειτούργησε στο Μεσοπόλεμο, από το 1929 έως το 1941, η πιο σκληρή εκτόπιση.

_{Ο γραμματέας των αρτεργατών Τσαπώνης, εξόριστος στη Γαύδο το 1935}
Σε κανένα άλλο νησί η απομόνωση από τον έξω κόσμο δεν ήταν τόσο ολοκληρωτική. Η έλλειψη τροφής και η απουσία μιας στοιχειώδους υγειονομικής υποδομής συνέθεταν το αποτύπωμα της κρατικής βαρβαρότητας που άφηνε τραχιά τα σημάδια της πάνω στα σώματα των εκτοπισμένων που με την εφαρμογή του «ιδιώνυμου» το 1929 (3) άρχισαν να πληθαίνουν:
«Ξεκινώντας απ’ τις Βαστίλλες της Ελληνικής κεφαλαιοκρατίας και τις έδρες των επιτροπών ασφαλείας», θα γράψουν το Μάη του 1933 στην έκκλησή τους, «εξαντλημένοι απ’ τη πολύχρονη φυλάκιση που πλησιάζει και τους πιο γερούς στη φυματίωση, ύστερα από αναρίθμητες ταλαιπωρίες στα τμήματα μεταγωγών, διασχίζουμε με τα πόδια τη μισή Κρήτη, φορτωμένοι τις αποσκευές μας, οι περισσότεροι νηστικοί, ξενυχτάμε στα μεσαιωνικά μπουντρούμια του Ασκίφου και των Σφακιών με τις βαρειές αλυσίδες, το βαθύ σκότος και τα νερά. Κι ό,τι απ’ τις δυνάμεις μας δεν έχει εξαντλήσει ο δρόμος έρχεται ν’ αποτελειώσει η πολυήμερη πείνα κι’ αναμονή στα Σφακιά ώσπου το καΐκι να μας ξεμπαρκάρει στη μαύρη Γαύδο» (4).
Αφόρητη ήταν η πείνα και η απομόνωση στο νησί:
«Μ’ ένα επίδομα 10 δραχμών που δεν το παίρνουν ούτε οι μισοί, είμαστε αναγκασμένοι σε υπερβολικά εξογκωμένες τιμές ν’ αγοράζουμε ό,τι μπορούμε για να ικανοποιήσουμε για μια στιγμή τις ανάγκες μας…
Το καΐκι που θα μας συνδέσει με τον άλλο κόσμο έρχεται κάθε 8 μέρες κι’ αυτό όταν θα το επιτρέψει ο καιρός. Οι πείνες που δοκιμάζουμε εξαιτίας του, πολύ συχνά μια μέρα τη βδομάδα και πολλές μέρες στα τέλη του μήνα μας εξαντλούνε ακόμα περισσότερο. Αναγκαζόμαστε να τρώμε κεδρόκοκα για να χορτάσουμε την πείνα μας παρ’ όλο τον κίνδυνο που διατρέχουμε – και πολλοί από μας δεν τον ξέφυγαν – να βγάζουμε αίμα.
Τα ρούχα μας, τα παπούτσια μας φθείρονται στο δρόμο, που κάνουμε για τη μεταφορά των τροφίμων χωρίς να μπορούμε να τ’ αντικαταστήσουμε. Ο αριθμός των ξυπόλητων και των γυμνών μεγαλώνει. Μια και μιάμιση ώρα θέλουμε για να μεταφέρουμε τα τρόφιμα – 25 με 30 οκάδες βάρος καθένας – ως την τρώγλη που μένουμε. Πολλοί λυγίζουν στο δρόμο» (5) .
Μα δεν τελειώνουν τα βάσανά τους εκεί, αφού από την αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού και το τροπικό κλίμα όλοι οι εξόριστοι είναι άρρωστοι, κύρια από τη γαυδιώτικη ελονοσία, καθώς ο οργανισμός τους παλεύει νηστικός, χωρίς φάρμακα, χωρίς γιατρό:
«Κι’ ακόμα δεν ήρθε το καλοκαίρι, δεν ήρθαν οι ζέστες, δεν άρχισε ο λίβας να φυσάει. Και προ πάντων δεν άρχισαν ακόμα να βουίζουν τα κουνούπια. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Πόσους Καραντεμίρηδες θα θρηνήσει φέτος η εργατική τάξη; Πώς θα αντιμετωπίσουμε όλη αυτή την κατάσταση;» (6).
Ο Καραντεμίρης είχε πεθάνει από ασθένεια που του μεταδόθηκε στη Γαύδο την επόμενη μέρα της μεταφοράς του από το νησί στη φυλακή, στα Σφακιά της Κρήτης.«Καιρού επιτρέποντος», θα επιβεβαιώσουν οι εξόριστοι της Ανάφης στον Μπερτ Μπέρνς που τους επισκέφτηκε το 1935, «ένα καΐκι ταξιδεύει μια φορά τη εβδομάδα ανάμεσα στο νησί και στα Σφακιά, όπου η φυλακή είναι κρύα και ανθυγιεινή. Αντί να οδηγήσουν τον ασθενή (σ.σ. που έπασχε από τύφο) στο νοσοκομείο μόλις μεταφέρθηκε στο νησί, οι αστυνομικοί τον έκλεισαν στη φυλακή, όπου και πέθανε την επόμενη μέρα» (7). Και δεν ήταν ο μόνος νεκρός…
Και η έκκληση καταλήγει:
«Σύντροφοι στο πόδι! Στις προσπάθειες σας για την άμεση οικονομική μας ενίσχυση αγωνισθείτε για να γίνει σύνθημα της μάζας, σύνθημα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων της πόλης και του κάμπου η κατάργηση της Γαύδου, η γενική αμνηστεία στους φυλακισμένους και εξορίστους αγωνιστές της εργατικής τάξης».
Γαύδος, 15 Μάη 1933
Αυτός που πρώτος υπογράφει την έκκληση ήταν ο Τάκης Φίτσος που εξορίστηκε στη Γαύδο ήδη από το 1931. Το 1931, άλλωστε, είχε ήδη σταλεί εκεί ο Θανάσης Κλάρας (ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης) και ο Ανδρέας Τζήμας (Σαμαρινιώτης) που συνυπογράφουν την έκκληση μαζί με τον Κ. Μελίκογλου και 24 ακόμα εξόριστους (8).

_{Ομάδα εξόριστων στη Γαύδο στα τέλη του 1935}

Η συγκλονιστική έκκληση των εξόριστων άσκησε στην εποχή της ιδιαίτερη –βέβαια- επίδραση μεταξύ των προοδευτικών εργαζομένων ενεργοποιώντας παράλληλα κι ένα ολόκληρο κίνημα αλληλεγγύης για τη σωτηρία τους. Ωστόσο, δε φαίνεται να συγκίνησε ιδιαίτερα τις κρατικές και κυβερνητικές αρχές, οι οποίες συνέχιζαν να στέλνουν σ’ αυτό το διαβολονήσι κι άλλους αγωνιστές σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, όχι μόνο άνδρες αλλά και πολλές νέες και μορφωμένες γυναίκες (9). Το 1932 υπήρχαν στο νησί 47 εξόριστοι (10), ενώ το ’34-35 εξορίστηκαν στη Γαύδο ο Μήτσος Παρτσαλίδης, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης και ο Βασίλης Μπαρτζιώτας.

Ο αριθμός των εξόριστων στη Γαύδο παρουσιάζει ανάμεσα στα 1929 έως το 1941 διακύμανση αποτυπώνοντας ως πολιτικό βαρόμετρο τον αυταρχικό κατήφορο του Μεσοπολέμου, που διεθνώς σημαδεύτηκε από την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση του 1929-1933, την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη και την απειλή ενός νέου Παγκόσμιου Πολέμου. Στο εσωτερικό σημειώνονται διαρκή στρατιωτικά κινήματα που διακόπτονται από σύντομες περιόδους επαναφοράς της κοινοβουλευτικής «νομιμότητας» με αδιάλειπτη, ωστόσο, καταδίωξη των πρωτοπόρων αγωνιστών του εργατικού κινήματος και των συνδικαλιστικών και πολιτικών τους οργανώσεων μέχρι την επιβολή της δικτατορίας του Ι. Μεταξά την 4η Αυγούστου του 1936.
Είναι αλήθεια πως η μεγάλη στροφή στη ζωή του Θανάση Κλάρα και η οργανική ένταξή του στο εργατικό κίνημα γίνεται στην Αθήνα το 1924, όταν ο μετέπειτα πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ συνδέθηκε στενά με τον συμπατριώτη του Τάκη Φίτσο, ο οποίος στάθηκε δάσκαλός του, τον βοήθησε να ξεκαθαρίσει τις ανησυχίες του, να διευρύνει τους ορίζοντές του. Μα και στο βιβλίο του «Άρης Βελουχιώτης - Ο πρώτος του αγώνα», και ο Π. Λαγδάς χαρακτηρίζει τον Θανάση Κλάρα «μαθητή» του Φίτσου. Ο Τάκης Φίτσος και ο Θανάσης Κλάρας θα βρεθούν συνεξόριστοι στη Γαύδο το 1931-1933.
Ο Μπερτ Μπερνς, πάντως, που επισκέφτηκε το νησί στις αρχές του 1936, όταν είχε δοθεί –μετά το νόθο δημοψήφισμα για την επιστροφή του βασιλιά- αμνηστία από την κυβέρνηση Δεμερτζή βρίσκει μόνο δεκατρείς εξόριστους στο νησί (11). Σύμφωνα με μια άλλη μαρτυρία το 1936 υπήρχαν στη Γαύδο 24 εξόριστοι, οι οποίοι ωστόσο εικοσαπλασιάστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ξεπερνώντας τους κατοίκους του νησιού (12).

_{Tο σωζόμενο «σπίτι του Βελουχιώτη»  στο Σαρακήνικο της Γαύδου  που έχτισε για τις ανάγκες της το 1931-1933  η πρώτη φουρνιά εξόριστων με γραμματέα
της κολλεκτίβας τον Tάκη Φίτσο. Xτίστηκε από τους ίδιους τους εξόριστους και ήταν ιδιοκτησία της Oμάδας Συμβίωσης.} 

Αφημένοι από τους αρμόδιους να αργοπεθάνουν αβοήθητοι, οι εξόριστοι αντιστέκονται με αξιοθαύμαστη πειθαρχία, οργανώνοντας τη συλλογική τους ζωής μέσα από την Ομάδα Συμβίωσης Πολιτικών Εξόριστων (ΟΣΠΕ), ή αλλιώς «κολλεχτίβα», η οποία κάλυπτε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, από το μαγείρεμα και την καθαριότητα μέχρι τις αγροτικές εργασίες και της πολιτιστικές εκδηλώσεις (14).
Οι εξόριστοι κατασκευάζουν έναν αυτοσχέδιο χειρόμυλο και φτιάχνουν φούρνο για να ψήνουν το ψωμί, ενώ δημιουργούν κι ένα πρότυπο περιβόλι με ντομάτες σε μια ιδιόκτητη ρεματιά. Ανοίγουν καφενείο, βάζουν σε κυκλοφορία το χαρτονόμισμα της μιας δραχμής που… τυπώνουν, σφραγίζοντας κάθε σελίδα από το συνταγολόγιο του γιατρού για τη διευκόλυνση των συναλλαγών στο νησί. Κατακτούν από την αστυνομία το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης, ενώ αναλαμβάνουν διάφορες εκπαιδευτικές δραστηριότητες, κάνουν πολιτική διαφώτιση και μαθαίνουν γραφή κι ανάγνωση τους ελάχιστους εξόριστους που είναι αναλφάβητοι. Το μεγαλύτερο τους επίτευγμα, όμως, είναι πως έχτισαν στο Σαρακήνικο, μια έρημη, άνυδρη, ακατοίκητη κι ακαλλιέργητη περιοχή, το δικό τους σπίτι, για να κατοικήσουν εκεί.
Ήταν ένα δύσκολο έργο που ολοκληρώθηκε το 1933. «Οι σύντροφοι δεν διέθεταν υλικά και εργαλεία. Το σπίτι κτίστηκε από πέτρες και χώμα, χωρίς τσιμέντο και παρ’ ό,τι δεν θύμιζε και πολύ σπίτι, ήταν σαφώς καλύτερο από τις κατοικίες των χωρικών, ώστε στο νησί να αποκαλείται ‘παλάτι’» (15). Μάλιστα οι εξόριστοι, φρόντισαν να του δώσουν και τον «κρητικό ρυθμό». Δηλαδή, ακολούθησαν την αρχιτεκτονική παράδοση.
Αυτός ο άθλος θα εμπνεύσει τον νεαρό τότε Γιάννη Ρίτσο να γράψει στις «Πυραμίδες» το 1935:
Στο στομάχι του Χρυσού, το Φως πεινά
μα οι εξόριστοι στων Γαύδων τ’ ακρωτήρια
χτίζουν μέσα τους, τα νέα τους ορμητήρια,
τ’ αυριανά
Η Γαύδος ως τόπος εξορίας λειτούργησε μέχρι τις 30 του Μάη του 1941. Εκείνη τη μέρα, παρά την αυστηρή επιτήρηση δραπέτευσαν 7 εξόριστοι, μεταξύ των οποίων οι Λ. Στρίγγος, Μάρκος Βαφειάδης, Μήτσος Βλαντάς, Πολ. Δανιηλίδης (16), ενώ με την αναστάτωση που επακολούθησε τη γερμανική εισβολή, όλοι σχεδόν οι εξόριστοι διέφυγαν στην Κρήτη και αρκετοί πήραν μέρος τόσο στη μάχη της Κρήτης όσο και στην Αντίσταση.

Στο συμφωνητικό που υπογράφηκε στις 14 του Μάρτη του 1933 ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του οικοπέδου και στους αντιπροσώπους της κολλεχτίβας των εξόριστων της Γαύδου, η δεύτερη υπογραφή (αριστερά) ανήκει στον Θανάση Κλάρα (Άρη Βελουχιώτη).
Το πρώτο είναι το ιδιωτικό συμφωνητικό, που δίνει το δικαίωμα στους εξόριστους να χτίσουν το δικό τους σπίτι στη θέση Σαρακήνικο της Γαύδου. Το δεύτερο, επίσης, συμφωνητικό καθιερώνει την καταβολή ενοικίου απ’ τους εξόριστους και ορίζει ποιος θα εκμεταλλεύεται τα προϊόντα του μικρού κήπου που δημιούργησαν (17) .
Σημειώσεις - Παραπομπές: 
<sub>1. Γκριτζώνας Κώστας, «Ομάδες Συμβίωσης», Φιλίστωρ, 2000, σελ. 32.
2. Γκριτζώνας Κώστας, ο.π. σελ. 34-35.
3. Βλ. Κούνδουρου Ρ.Σ., «Η ασφάλεια του Καθεστώτος, Πολιτικοί κρατούμενοι, εκτοπίσεις και τάξεις στην Ελλάδα 1924-74», Αθήνα, εκδ. Καστανιώτη, 1978, σελ. 74.
4. Έκκληση εξόριστων Γαύδου, Σώστε μας, σώστε μας! Μια φωνή από το νησί της Γαύδου όπου αργοπεθαίνουν οι εξόριστοί μας. Αγωνιστείτε για τη Γενική Αμνηστεία! εφημερίδα: Ο Νέος Ριζοσπάστης, Τρίτη 30 Μάη 1933, σελ. 1-2.
5. Έκκληση εξόριστων Γαύδου, Σώστε μας, σώστε μας! ο.π., σελ. 1-2.
6. Έκκληση εξόριστων Γαύδου, Σώστε μας, σώστε μας! ο.π., σελ. 1-2
7. Μπερτλς Μπερτ, «Εξόριστοι στο Αιγαίο. Αφήγημα πολιτικού και ταξιδιωτικού ενδιαφέροντος», μτφρ. Γιάννης Καστανάρας, πρόλογος-εισαγωγή Ντέιβιντ Κλόουζ - Άλκης Ρήγος, Φιλίστωρ, 2002, σελ. 162-163.
8. Έκκληση εξόριστων Γαύδου, Σώστε μας, σώστε μας! ο.π., σελ. 1-2.
9. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του παλαίμαχου δημοσιογράφου και αγωνιστή Βάσου Γεωργίου στο βιβλίο του «Η Ζωή μου», ο οποίος είχε ζήσει και ο ίδιος κρατούμενος στη Γαύδο τα χρόνια της 4ης Αυγούστου, λίγο πριν από τον πόλεμο, μεταξύ των 50 εξόριστων, οι γυναίκες ήταν 13 με 15... «Όταν βλέπει πολλές νέες αγωνίστριες στο Καστρί, στην αυλή του δίπατου σπιτιού ξαφνιάζεται. "Εδώ έχουμε γυναικοκρατία", είπε ο γραμματέας της ομάδας, γελώντας» [Βλ. Σέρβος Δημήτρης (κείμενα – φωτογραφίες), Γαύδος, Το «νησί του διαβόλου» για τους εξόριστους κομμουνιστές! Ιστορικά στοιχεία από αφηγήσεις Αύρας Παρτσαλίδου και Βάσου Γεωργίου, εφημερίδα Ριζοσπάστης, Σάββατο 28 Οχτώβρη 2000 - Κυριακή 29 Οχτώβρη 2000, σελ. 16. & Ξένου –Βενάρδου Αλίκη, ΓΑΥΔΟΣ: Εδώ έζησε η Καλυψώ! ... αλλά και γυναίκες εξόριστες, εφημερίδα Ριζοσπάστης, Κυριακή 5 Αυγούστου 2001, σελ. 18].
10. Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων 1940-1974 (ΕΔΙΑ) - Υπουργείο Αιγαίου, Αιγαίο. Αρχιπέλαγος Μαρτυρίων, ο.π., σελ. 161).
11. Βόγλης Πολυμέρης, Η ζωή στις φυλακές και την εξορία τα χρόνια του Μεταξά, εφημερίδα Ελευθεροτυπία – Βιβλιοθήκη, 04/08/2006.
12. Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων 1940-1974 (ΕΔΙΑ) - Υπουργείο Αιγαίου, Αιγαίο. Αρχιπέλαγος Μαρτυρίων, ο.π., σελ. 162.
13. Πηγή ΕΣΥΕ – επεξεργασία ΕΔΙΑ. Βλ. Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων 1940-1974 (ΕΔΙΑ) - Υπουργείο Αιγαίου, Αιγαίο. Αρχιπέλαγος Μαρτυρίων, ο.π., σελ. 161.
14. Βόγλης Πολυμέρης, Η ζωή στις φυλακές και την εξορία τα χρόνια του Μεταξά, ο.π., 04/08/2006.
15. Μπερτλς Μπερτ, «Εξόριστοι στο Αιγαίο», ο.π., σελ. 342 - 345.
16. Γκριτζώνας Κώστας, «Ομάδες Συμβίωσης», Φιλίστωρ, 2000, σελ. 33.
17. Σέρβος Δημήτρης (κείμενα - επιμέλεια), Εξόριστοι στη Γαύδο. Γαύδος… ο.π., σελ. 19.</sub> 
Aπό την εφημερίδα: "Χανιώτικα Νέα", Σάββατο, 24/05/2014 Ένθετο: Διαδρομές , σελ. 10-11.

ΗΠΑ....Δημοκρατια κρα....Ελευθερια κρα....και εφιαλτης ολε.

Σεπέντε μήνες σκοτώθηκαν 385 άνθρωποι από πυρά αστυνομικών στις ΗΠΑ

• 

  
  

Αίσθηση προκαλεί δημοσίευμα της εφημερίδας Washington Post, σύμφωνα με το οποίο αστυνομικοί των ΗΠΑ πυροβόλησαν και σκότωσαν 385 ανθρώπους κατά τη διάρκεια των πρώτων πέντε μηνών φέτος ή τουλάχιστον δύο κατά μέσο όρο την ημέρα.
Το ποσοστό των θανάτων είναι υπερδιπλάσιο αυτού που υπολόγισε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση την περασμένη δεκαετία, ένας απολογισμός που αξιωματούχοι παραδέχονται ότι είναι ελλιπής, σύμφωνα με το δημοσίευμα.
Η ανάλυση βασίζεται σε στοιχεία που η εφημερίδα συγκεντρώνει για κάθε θανάσιμο πυροβολισμό από αστυνομικούς το 2015, καθώς και για κάθε θάνατο αστυνομικού από πυρά την ώρα του καθήκοντος.
«Ουδέποτε θα μειωθεί ο αριθμός των πυρών των αστυνομικών, αν δεν αρχίσουμε να παρακολουθούμε με ακρίβεια αυτά τα στοιχεία», δήλωσε ο Τζιμ Μπάιρμαν, πρόεδρος του Ιδρύματος της Αστυνομίας, μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που έχει στόχο τη βελτίωση της εφαρμογής της επιβολής του νόμου.
Η ανάλυση της Post δημοσιεύεται καθώς διεξάγεται μια έντονη συζήτηση στη χώρα για τη χρήση θανάσιμης βίας από τις δυνάμεις επιβολής του νόμου, κυρίως σε βάρος των μειονοτήτων.
Στοιχεία του Ομοσπονδιακού Γραφείο Ερευνών (FBI) την περασμένη δεκαετία καταγράφουν περίπου 400 θανάσιμους πυροβολισμούς από αστυνομικούς το χρόνο ή κατά μέσο όρο 1,1 θανάτους την ημέρα. Η δημοσιοποίηση στοιχείων για περιστατικά με πυροβολισμούς από τις αστυνομικές υπηρεσίες είναι προαιρετική.
Όμως, η ανάλυση της Post δείχνει ότι ο ημερήσιος απολογισμός των θανάτων για το 2015 είναι κοντά στο 2,6 από την Παρασκευή. Με τον ρυθμό αυτό, η αστυνομία θα έχει πυροβολήσει και σκοτώσει περίπου 1.000 ανθρώπους έως το τέλος της χρονιάς, σύμφωνα με την εφημερίδα.
Η ανάλυση της Post έδειξε ότι περίπου τα μισά από τα θύματα ήταν λευκοί, τα μισά μέλη μειονοτήτων. Ανάμεσα στα άοπλα θύματα, τα δύο τρίτα ήταν έγχρωμοι ή ισπανόφωνοι.
Με βάση τα στοιχεία της απογραφής του πληθυσμού στις περιοχές όπου έλαβαν χώρα τα περιστατικά χρήσης θανατηφόρας βίας από αστυνομικούς, το ποσοστό των αφροαμερικανών που σκοτώθηκαν είναι τριπλάσιο του ποσοστού των λευκών ή μελών άλλων μειονοτήτων.
Τα θύματα ήταν ηλικίας από 16 έως 83 χρόνων. Περισσότερο από το 80% αυτών έφεραν δυνητικά θανατηφόρα αντικείμενα, ως επί το πλείστον όπλα. Ενενήντα δύο θύματα αναγνωρίστηκαν ως ψυχικά ασθενείς.
Οι αστυνομικοί μπορούν να κάνουν χρήση θανάσιμης βίας όταν φοβούνται για τη ζωή τους ή τη ζωή των άλλων. Σε τρεις από τις 385 περιπτώσεις που οι πυροβολισμοί ήταν θανατηφόροι ένας αστυνομικός διώχθηκε ποινικά.
Νυν και πρώην αρχηγοί της αστυνομίας και άλλοι αξιωματούχοι της ποινικής δικαιοσύνης δήλωσαν στην εφημερίδα ότι η αστυνομία πρέπει να αρχίσει να αναλαμβάνει την ευθύνη για τους θανάτους, όπως επίσης και ότι πολλοί θάνατοι θα μπορούσαν να αποδοθούν στην ανεπαρκή αστυνόμευση.