19 Νοε 2015

Στάλιν ... Τα 4 ζητήματα (1907)

 Στάλιν ... Τα 4 ζητήματα (1907)

   Στην καθυστερημένη Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα οι ιστορικές συνθήκες είναι ώριμες για την καταστροφή της φεουδαρχίας και την έκρηξη της αστικής επανάστασης. Αστικοδημοκρατική την λέγανε και εννοούσαν το τέλος του φεουδάρχη (οχι του καπιταλιστή ... ακόμα) και του τσάρου. 
   Σε αυτό το σημείο να κάνουμε ένα φανταστικό "πήδημα" πίσω στον χρόνο ... να βρεθούμε σε εκείνη την κατάσταση και να προσπαθήσουμε να φανταστούμε ... το τι ακριβώς παπαριές θα ακούγαμε απο διάφορα "αριστερά" φυντάνια ... απο εκείνα που ακόμα και το 2015 μας λένε πως πρέπει ο λαός να "συμμαχήσει" με τα "εξαρτημένα" (και επομένως "προοδευτικά") τμήματα της ντόπιας αστικής τάξης για να απαλλαχθεί η κοινωνία απο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Για όλους αυτούς τότε ... ήταν προδοσία απέναντι στο λαό ... το να μην συνεργασθείς με την αστική τάξη. Τα ίδια μας τραγουδάνε και σήμερα παρότι η αστική τάξη έχει φορέσει προ πολλού τον αποκρουστικό αντιδραστικό της μανδύα και δε έχει τίποτα προοδευτικό να δώσει. 

   Ομως τότε υπήρχαν ... οι μπολσεβίκοι ... που έριξαν μιά τρομερή ιδέα. Μάλιστα κύριοι, η αναπόφευκτη επανάσταση που έρχεται ... θα είναι αστική ... αλλά δεν θα αφήσουμε να την κάνει η αστική τάξη !!! Το προλεταριάτο μπορεί και πρέπει να έχει την ηγεμονία αυτής της επανάστασης !!! Να φανταστούμε βεβαίως και την έκπληξη πολλών σημερινών παρδαλών "αριστερών" ... που την ηγεμονία ... την ανακάλυψαν πολύ αργότερα απο τις διαστρεβλώσεις που επιχειρούσαν στην σκέψη του Γκράμσι. 
   Ο Στάλιν τον Φλεβάρη του 1907 ... στον πρόλογο μιάς μπροσούρας του Κάουτσκι (που ακόμα ήταν μαρξιστής) ... βάζει τα τέσσερα επίκαιρα ζητήματα εκείνης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης.
   Να το πρώτο ζήτημα ...
   Μάλιστα. Η εργατική τάξη δεν μπορεί να είναι ... εξάρτημα της αστικής αντιπολίτευσης !!! 
   Πότε ? Τότε που γαμούσε και έδερνε ο φεουδάρχης και ο απολυταρχισμός του τσαρικού μηχανισμού ... και η αστική τάξη είχε και κάποιον - θεωρητικά - "προοδευτικό" ρόλο να παίξει.
   Σήμερα ? Εδώ είναι το πρόβλημα ... σήμερα ένα τεράστιο κομμάτι του λαού που ειλικρινά ακούει το ΚΚΕ ... αλλά όμως το θέλει τέτοιο ακριβώς εξάρτημα της αστικής αντιπολίτευσης ή προσφάτως της αστικής συμπολίτευσης ... που μοστράρει στις μάζες σαν "αριστερή". Ο λαός λοιπόν είναι με τα μπούνια χωμένος στην παγίδα να περιμένει παθητικά ... έστω και κάτι λίγο απο την σημερινή αστική τάξη ... την ίδια στιγμή που όλα μα όλα ανεξαιρέτως τα τμηματά της αντιδραστικοποιούνται ραγδαία και όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να δώσουν στον λαό ... αλλά συσπειρωμένα επιτίθενται στον λαό.
 
   Ο Στάλιν το "ψάχνει" το θέμα ... βάζοντας το δεύτερο ζήτημα ... 
   Eιδικά σήμερα ... η σκέψη πως κάποια τμήματα της αστικής τάξης μπορεί να είναι έστω και προσωρινά συμμαχικά με την εργατική τάξη ... αποτελεί μιά απραγματοποίητη και κυρίως επικίνδυνη ουτοπία. Οποιοι ειλικρινά το πιστεύουν ... θα διαψευσθούν τραγικά όταν το εργατικό κίνημα θα σημειώνει βήματα ανόδου και η συνειδητότητα και η αποτελεσματικότητα της εργατικής τάξης ... θα "σπρώχνει" τους "καλούς μας" συμμάχους ... κάτω απο τα φτερά της αντίδρασης. Εδώ σήμερα ... αντιδραστικοποιούνται ... με έναν λαό παθητικό και ένα κίνημα αδύναμο !!! Φανταστείτε τι θα γίνει όταν οξυνθεί η ταξική πάλη. Είναι λοιπόν τόσο τραγικές αυτές οι αναλύσεις ... που ισχυρίζονται πως οι συμμαχίες με κάποια τάχα "προοδευτικά" τμήματα της αστικής τάξης (ποιά είναι, τα βλέπει κανείς ??) ... θα συσπειρώσουν και θα φουντώσουν το εργατικό κίνημα !!! Τι λένε δηλαδή ?? Πως αντί να περιμένεις σε κάθε άνοδο του κινήματος την συσπειρωμένη αντιδραστική επίθεση της αστικής τάξης ... συμμάχησε μαζί της ... με την ελπίδα τάχα πως έτσι θα ανέβει το κίνημα !!! Περί αυτής της βλακώδους ουτοπίας πρόκειται ... την οποία το ΚΚΕ πάλεψε χρόνια πολλά, με νύχια και με δόντια ... να την πετάξει απο πάνω του. Ο μόνος σίγουρος τρόπος ... για να μην ανέβει το κίνημα ... είναι να ψάχνεις την "αναστασή του" στις συμμαχίες με το οποιοδήποτε τμήμα της αστικής τάξης ... και μάλιστα ελπίζοντας να βάλεις τον λαό στην ταξική πάλη με κοινοβουλευτικές συμφωνίες κορυφής
   
   Ο Στάλιν βάζει το θέμα με ευθύ τρόπο που δεν αφήνει χώρο για παρεξηγήσεις. Αν το κίνημα έχει ελπίδες, αυτές δεν μπορεί να βρεθούν αλλού παρά στην σταθερή ταξική συμμαχία της εργατικής τάξης με τις συμμαχικές κάθε φορά τάξεις που έχουν συμφέρον απο την αλλαγή εξουσίας. Το τρίτο ζήτημα ...         
      
   Διχτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς το λέγανε τότε ... σαν προπαρασκευαστικό στάδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης το υπολόγιζαν ... σαν απαραίτητο βήμα το έβλεπαν. Ενα βήμα που ... είχε ένα χαρακτηριστικό που σήμερα διαφεύγει σε πολλούς "αριστερούς". Ενα βήμα όπου ... η εξουσία δεν είναι στα χέρια της αστικής τάξης. Κάποιοι σήμερα ... το λένε λαική εξουσία στηριγμένη στην ταξική συνεργασία των εργατών και των συμμάχων τους.
   Οταν τα εργατικά κινήματα ... έχουν λυμένα τα τρία αυτά ζητήματα ... τότε είναι αυτονόητη και η απάντηση στο τέταρτο ζήτημα ...




   Αν λοιπόν όλη αυτή η ανάλυση ... είναι "σταλινισμός" ... τότε δεν θα υπάρξει νικηφόρο εργατικό κίνημα που δεν θα του κολλήσουν την ρετσινιά του σταλινικού. 
   Αν ένα συνειδητό και ταξικό εργατικό κίνημα δεν καταφέρνει να κατακτά την ηγεμονία του λαικού κινήματος με σκοπό να υλοποιήσει τους στόχους του μέσα απο μιά παρόμοια ("σταλινική" αλλά βαθειά λενινιστική) διαδικασία ... και αποφασίζει να αναζητά την ηγεμονία του σε δρόμους αποδεκτούς απο τον ταξικό αντίπαλο ... το μόνο που τελικά θα "κατακτά" ... θα είναι ο ρόλος του εξαρτήματος της αστικής εξουσίας και η απώλεια του ταξικού του χαρακτήρα.
   Απο την άλλη μεριά ... όσο η λαική μάζα δεν πείθεται να ακολουθήσει το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα ... μαθηματικά σίγουρα θα επιβαρύνει την θέση της, θα βυθίζεται στην ανέχεια και στον αυταρχισμό και ... κυρίως θα πιέζει αφόρητα, θα απογοητεύει και θα αποδιοργανώνει τις ταξικές κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό φαίνεται πως είναι και το "γονιδιακό" πλεονέκτημα του καπιταλισμού. Οτι δηλαδή η ανατροπή του δεν θα μας προκύψει σαν την πτώση του ώριμου φρούτου. Οπως έλεγε ο Τσέ ... το φρούτο δεν θα πέσει μόνο του αν δεν κουνήσουμε το δέντρο, ή όπως έλεγε ο Στάλιν ... τον καμπούρη μόνο ο τάφος τον ισιώνει.     
   
      



Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη

 Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη

Η κε του μπλοκ αντιγράφει και δημοσιεύει σήμερα ένα άκρως επίκαιρο απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο βιβλίο «η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ» των Μπόγιερ και Μόρε. Η ιστορία που μας αφηγούνται βασίζεται σε αληθινή συνέντευξη από την Αμερική της κρίσης του μεσοπολέμου (ενώ στην πρώτη έκδοσή του στις ΗΠΑ σημειωνόταν πως για αυτονόητους λόγους δε δινόταν το όνομα της πόλης ή η ακριβής θέση της). Ίσως η ιστορία φανεί σε κάποιους απλοϊκή και προβλέψιμη ως προς το τέλος της, αλλά σε περιόδους κρίσης, οι ταξικές αντιθέσεις είναι εξαιρετικά απλές, σε δύο στρατόπεδα που γίνονται καθαρά σ’ όλους. Όσο για το τέλος της μεταξύ τους πάλης, ο δικός μας στόχος είναι να βγει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από την προβλέψιμη επικράτηση των ισχυρών…



Η οικονομική κρίση έμοιαζε με κάποια φυσική καταστροφή, κάτι σαν πλημμύρα, τυφώνα ή θύελλα, που αφάνιζε τα πάντα στο πέρασμά της. Κάπως έτσι αποτυπώθηκε στο μυαλό του κοινού ανθρώπου. Όμως, αντίθετα με τη θύελλα, η κρίση δεν κόπαζε. Συνεχιζόταν χρόνο με το χρόνο, 1929, 1930, 1931, 1932, 1933, έπαιρνε ολοένα νέες διαστάσεις, βάθαινε όλο και πιο πολύ, στερούσε δουλειές και στέγη, πετούσε εκατομμύρια άστεγους στους δρόμους· εξαπλώθηκε στη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη, παγίδεψε ολόκληρες χώρες και ηπείρους, την περήφανη αυτοκρατορία της Μεγάλης Βρετανίας, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Αυστρία, τα Βαλκάνια, ολόκληρη την Αφρική και την Ασία. Η παγκόσμια παραγωγή μειώθηκε κατά 42%, ενώ το παγκόσμιο εμπόριο κατά 65%. Υπήρχαν 50.000.000 άνεργοι σε όλο τον κόσμο.

Όμως ο Ερυθρός Σταυρός δεν έσπευσε σε βοήθεια όταν χτύπησε η κρίση. Δεν παρουσιάστηκαν οργανισμοί για να φροντίσουν του αρρώστους και πεινασμένους παρά το γεγονός ότι ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός τους ξεπερνούσε κατά πολύ όσους τραυμάτισε ή άφησε άστεγους οποιοσδήποτε τυφώνας ή σεισμός. Στην αρχή ο κάθε άνθρωπος βρέθηκε μόνος, σιωπηλός μέσα στο σπίτι του· προσπαθούσε να κρύψει την ανεργία και τη φτώχεια του, σαν να ήταν κάποια ντροπιαστική αρρώστια. Αντίθετα με τον τυφώνα, οι καταστροφές της οικονομικής κρίσης δεν έγιναν άμεσα αντιληπτές, γιατί δεν κάλυπταν μια ορισμένη περιοχή. Αντίθετα, η κρίση βρισκόταν παντού και για πολύ καιρό δεν παρουσιαζόταν τίποτε το ασυνήθιστο. Πίσω όμως από τις κρύες και ανέκφραστες προσόψεις των λαϊκών πολυκατοικιών, των μονοκατοικιών και των διαμερισμάτων, κρυμμένοι από τη δημόσια θέα άντρες και γυναίκες έδιναν τον αγώνα τους, μόνοι τους στην αρχή, θεωρώντας την καταστροφή σαν προσωπική τους ευθύνη ενώ μέσα τους υψωνόταν ένας φοβερός πανικός.

Τέτοια ήταν η περίπτωση του Πίτερ Γκρόσαπ, ενός ψηλού λεπτού πενηνταπεντάχρονου άντρα με λευκό, όλο γωνίες, πρόσωπο που δεν του άρεσε να μιλάει πολύ. Είχε δουλέψει σαν ειδικευμένος επιπλοποιός επί είκοσι έξι χρόνια στη βιομηχανία επίπλων Τόντι σε μια μεσοδυτική πόλη 300.000 κατοίκων. Μέχρι την ημέρα της απόλυσής του, την 1η του Γενάρη 1930, αντιμετώπιζε τον εαυτό του αι τη ζωή του με ήρεμη ικανοποίηση. Αγαπούσε αυτά που είχε. Αγαπούσε το σπίτι του, για το οποίο χρωστούσε μόνο 1.800 δολάρια από την πρώτη υποθήκη, αγαπούσε τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του. Η δεκαεπτάχρονη Μαίρη φοιτούσε στην Ακαδημία Σέικρεντ Χαρτ και ο δεκαεννιάχρονος Τζορτζ τέλειωνε τον πρώτο χρόνο στο πανεπιστήμιο της πολιτείας.

Η καλύτερή του ώρα ήταν όταν καθόταν στην πολυθρόνα του μετά το δείπνο. Δε μιλούσε πολύ. Άνοιγε τη Ντέιλι Ρέκορντ και διάβαζε ακούγοντας ταυτόχρονα ραδιόφωνο. Του άρεσε ο Κάμερον στην «ώρα του Φορντ». Τα λόγια του είχαν νόημα. Ένας άνθρωπος βγάζει όσα ακριβώς κερδίζει από τη δουλειά του. Στη ζωή, δεν παίρνεις τίποτα περισσότερο απ’ όσα προσφέρεις. Μετά από τέτοιες σκέψεις έριχνε μια ματιά στη Φάνι στην κουζίνα, που συνήθως φορούσε το γκρι πουλόβερ της. Εκείνη, όταν τελείωνε το πλύσιμο των πιάτων, καθόταν για λίγο δίπλα του στη μικρή δερμάτινη καρέκλα που ταίριαζε με την πολυθρόνα του. Μερικές φορές ο Πίτερ έπιανε τα σκληρά από τις δουλειές χέρια της και τα γύριζε για να δει το απλό δαχτυλίδι, τη βέρα που ης είχε χαρίσει είκοσι ένα χρόνια πριν. Του άρεσε αυτό το δαχτυλίδι.

Έτσι περνούσαν τα βράδια πριν απολυθεί, την Πρωτοχρονιά του 1930. Δεκαοκτώ μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1931, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Ο κ. Γκρόσαπ καθόταν στην πολυθρόνα του όλη τη μέρα και έφερνε τα γεγονότα στο μυαλό του για να δει πού είχε κάνει λάθος. Ίσως αν είχε γίνει ηλεκτρολόγος μηχανικός, ή κάποιο άλλο επάγγελμα του μέλλοντος, τα πράγματα να μην έπαιρναν αυτή την τροπή.

Δεν ήταν και τόσο άσχημα στην αρχή. Κάποτε-κάποτε έβγαινε από το σπίτι ντυμένος με τα καλά του και περπατούσε γρήγορα στητός και με πολυάσχολο ύφος σαν να βιαζόταν να προλάβει κάποιο επαγγελματικό ραντεβού. Πάντοτε όμως κατέληγε στο πάρκο. «Κάτι θα γίνει», έλεγε στη γυναικά του, «το λέει κι ο ίδιος ο Πρόεδρος». Όταν απολύθηκε είχε στη Φερστ Νάσιοναλ Μπανκ 312,62 δολάρια. Ρευστοποίησε κι ένα ασφαλιστήριο 5.000 δολαρίων και πήρε 1.900 δολάρια. Αν δεν υπήρχαν οι δόσεις της υποθήκες, που ήταν 58,50 δολάρια το μήνα, τα λεφτά θα κρατούσαν περισσότερο.

Με μεγάλη λύπη αποχωρίστηκε το ρολόι του, και ακόμα έκανε τη γνώριμη κίνηση για να το αγγίξει. Αυτό τον έκανε να νιώθει ένα αίσθημα κενού, όμοιο με της τσέπης του, όταν έβαζε το χέρι για να βρει κάτι που δεν ήταν στη θέση του. Το είχε δώσει μόνο για 15 δολάρια και η Φάνι είχε δώσει τη βέρα της για ακόμα λιγότερα. «Προσπαθείς να με γελοιοποιήσεις και έβαλες ενέχυρο τη βέρα σου;» τη ρώτησε. «Θες να μου πεις ότι θα ήθελες να είχες παντρευτεί κάποιον άλλο;» Εκείνες τις μέρες γινόταν έξω φρενών με το παραμικρό, όπως όταν το ρώτησε γιατί δεν πήγαινε μια βόλτα κι αυτός άρχισε να βρίζει λέγοντας πως δεν μπορούσε α μείνει κάποιος σπίτι του χωρίς να αρχίσουν να του λεν να φύγει.

Ίσως αν είχε διαλέξει να δουλέψει στο ραδιόφωνο, τα πράγματα να μην έρχονταν έτσι, σκεφτόταν ο κ. Γκρόσαπ ενώ καθόταν στην πολυθρόνα του και κοιτούσε τον απέναντι τοίχο. Άκουγε τη γυναίκα του που πηγαινοερχόταν στην κουζίνα κάνοντας μικρούς θορύβους σαν του ποντικού, σα να φοβόταν μήπως και κάποιος δυνατότερος θόρυβος τον ενοχλήσει. Το σπίτι ήταν πολύ ήσυχο. Τα δυο παιδιά είχαν φύγει.

Ο Τζορτζ αναγκάστηκε να παρατήσει το πανεπιστήμιο. Πρώτα πήγε στο Σικάγο, μετά στο Σεν Λιούις και το Ντάλας ψάχνοντας για δουλειά. Μακάρι η Φάνι να μην ανησυχούσε τόσο πολύ γι’ αυτόν. Δε θα έπεφτε δα κι από το τρένο. Την τελευταία φορά που είχαν νέα του, βρισκόταν στο Σαν Ντιέγκο, όπου είχε πάει με οτοστόπ από το Ντάλας. Του έλειπε η κόρη του, η Μαίρη. Είχε παντρευτεί. Ο κ. Γκρόσαπ δε συμπαθούσε τον άντρα της Μαίρης. Μερικές φορές φοβόταν ότι είχε φύγει από το σπίτι μόνο και μόνο για να διευκολύνει την κατάσταση. Δεν υπήρχαν λεφτά και ο άντρας του σπιτιού καθόταν χωρίς να κάνει τίποτα.

Τους τελευταίους έξι μήνες έρχονταν ειδοποιήσεις από την τράπεζα για τις καθυστερημένες δόσεις της υποθήκης. Μέρα με τη μέρα. Μέρα με τη μέρα. Δεν άφηνε τον εαυτό του να αποτελειώσει τη σκέψη. Η Ρέκορντ φυσικά είχε δίκιο όταν έλεγε ότι κανένας άνθρωπος που πήγαινε μπροστά, κανένας με εφευρετικό και τολμηρό πνεύμα δεν απευθυνόταν στην Πρόνοια.

Η χειρότερη εμπειρία του ήταν όταν πήγε στο γραφείο Πρόνοιας της περιφέρειας. Αναγκάστηκε να περιμένει στην ουρά μαζί με μαύρους, αλλοδαπούς και άλλους τόσο κουρελιασμένους που δεν αποκλείεται να ήταν αλήτες. Εκείνος ήταν φορολογούμενος αμερικανός πολίτης και δεν πίστευε στις ελεημοσύνες. Ήταν φυσικά και μέλος της AFL (σ.σ: της ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής οργάνωσης), μα ούτε και σε αυτήν πίστευε. Τέλος πάντων, ποτέ δε θα πήγαινε εκεί, αν δεν πεινούσε αυτός και η Φάνι.

Προσπάθησε να εξηγήσει στην κοινωνική λειτουργό ότι η δική του περίπτωση ήταν διαφορετική. Δεν ήταν αλήτης. Όταν μπορούσε να σταθεί ξανά στα πόδια του… τότε όμως η υπάλληλος χαμογέλασε κουρασμένα με φιλικό ύφος, που όμως φάνηκε κοροϊδευτικό στον κ. Γκρόσαπ, και φώναξε: «Ο επόμενος!» Ήταν δύσκολο να ζήσουν δυο άνθρωποι με 12 δολάρια το μήνα.

Αν δανειζόταν χρήματα για να ξοφλήσει την υποθήκη; Τηλεφώνησε στην τράπεζα. Του είπαν ότι ήταν ήδη αργά. Η υπόθεση βρισκόταν στα δικαστήρια και αναμενόταν η απόφαση.
Η γυναίκα του στεκόταν στην πόρτα της κουζίνας. Έκανε πως δεν την είδε.
«Πίτερ», του είπε, «πρέπει να σου μιλήσω».
Δε γύρισε να την κοιτάξει. Δεν είχαν τίποτα να πουν.
«Πίτερ, πρέπει να κάνουμε κάτι!»
«Να κάνουμε; Νομίζεις ότι κάθομαι γιατί μου αρέσει;»
Ένα τρεμούλιασμα φάνηκε στο στόμα της Κας Γκρόσαπ.
«Πίτερ, ποτέ δε μου μιλούσες με αυτόν τον τρόπο».
Την κοίταξε. Εκείνη συνέχιζε να τον κοιτά σταθερά.

«Μιλούσα με την Κα Φλάερτι δίπλα. Λέει πως αν πας στο Συμβούλιο Ανέργων στην οδό Σπίερ, δε θα μας κάνουν έξωση».
Ο κ. Γκρόσαπ δοκίμασε ειλικρινή έκπληξη.
«Να πάω σε αυτή τη φωλιά των κομμουνιστών; Καλύτερα να πεθάνω».
«Η Κα Φλάερτι είναι μέλος. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Ο σερίφης θα έρθει όπου να ‘ναι». Μέσα στην έξαψή του ο κ. Γκρόσαπ σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και στάθηκε με μεγαλοπρέπεια.
«Η Ρέκορντ λέει ότι αυτοί οι τύποι είναι κομμουνιστές!»
«Μπορεί να μου πάρουν το σπίτι», είπε και η φωνή του έσπασε απότομα, «μα εγώ δε ζητάω βοήθεια από κομμουνιστές!

Έφτασαν την επόμενη μέρα. Ο κ. Γκρόσαπ δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ακόμα και όταν τα βαριά τους βήματα αντηχούσαν μέσα στο σπίτι, όταν κατέβασαν τα κρεβάτια και έβγαλαν τον παλιό καναπέ στο δρόμο, ακόμα και τότε δεν μπορούσε να το πιστέψει. Το λήστευαν και ήταν μόνος. Δεν υπήρχε κανείς να το βοηθήσει. Δεν υπήρχε αστυνομία για να της τηλεφωνήσει, γιατί αυτή η ίδια τον πετούσε στο δρόμο. Ή, τουλάχιστον, οι βοηθοί του σερίφη.

Η Κα Γκρόσαπ στεκόταν στη μεγάλη κουζίνα μαζεμένη σε μια γωνιά για να μην εμποδίζει, με πρόσωπο σοβαρό και γερασμένο. Ο κ. Γκρόσαπ ακολουθούσε τους σερίφηδες σα σκιά μέσα έξω πιάνοντας τα έπιπλα που φοβόταν ότι θα πέσουν ή θα γρατσουνιστούν. Έξω στο δρόμο στάθηκε ζαλισμένος δίπλα στην περιουσία του που κάποτε του έδινε δύναμη και σιγουριά, το ψυγείο, το Άτγουοτερ Κεντ, τα κατσαρολικά, τη φωτογραφία από το γάμο τους, την κορνιζαρισμένη φωτογραφία του Τζορτζ με την ομάδα του μπέιζμπολ, στο γυμνάσιο, τα κρεβάτια και τα στρώματα όπου κοιμούνταν, τα πιάτα όπου έτρωγαν. Ένας σερίφης εξέταζε προσεκτικά τα σεντόνια της Κα Γκρόσαπ. Οι γείτονες στέκονταν γύρω από τον κ. Γκρόσαπ, αλλά εκείνος δεν ήταν σε θέση να νιώσει τη συμπόνια τους, ούτε και να καταλάβει τι συνέβαινε.

Δύο αστυνομικοί έβγαζαν από την πόρτα την πολυθρόνα του. Την κουβαλούσαν με κόπο και τα βήματά τους δεν ήταν σταθερά, ώσπου ο ένας παραπάτησε και, πριν προλάβει να τρέξει σε βοήθεια ο Γκρόσαπ, η πολυθρόνα σωριάστηκε στα σκαλιά.
«Θεέ μου!» φώναξε ο Γκρόσαπ, «δεν μπορείτε να μου το κάνετε αυτό!»

Κατάλαβε ότι ο κ. Φλάερτι τον τραβούσε από το μανίκι και προσπαθούσε κάτι να του πει, μα η οργή του ήταν τόσο έντονη που δεν του απάντησε. Οι αστυνομικοί στέκονταν τώρα στη βεράντα και κοιτούσαν μια ομάδα από άντρες και γυναίκες που πλησίαζε. Ένας ψηλός μαύρος, προφανώς ο επικεφαλής, στεκόταν δίπλα στον κ. Φλάερτι.

«Μα το Θεό!» φώναξε ξανά ο κ. Γκρόσαπ προσπαθώντας να ορθώσει την πολυθρόνα και να βάλει στη θέση του το μεγάλο δερμάτινο μαξιλάρι της, «δεν μπορείτε να μεταχειρίζεστε την περιουσία του άλλου με αυτόν τον τρόπο».
Κοίταξε γύρω του. Το πρόσωπό του έκανε σπασμούς. Ο κ. Φλάερτι του είπε: «Είμαστε από το Συμβούλιο Ανέργων. Θέλουμε να βοηθήσουμε».
«Λοιπόν, μα το Θεό, αν θέλετε να βοηθήσετε, τότε κάντε κάτι!»
Ο ψηλός μαύρος κοίταξε για μια στιγμή τους πέντε αστυνομικούς στη βεράντα και μετά την ομάδα των τριάντα ανέργων.
«Πηγαίνετέ τα πίσω», είπε.

Στο λεπτό, μπροστά στα μάτια του κ. Γκρόσαπ, όλη η πολύτιμη περιουσία του, η πολυθρόνα του, ακόμα και το μεγάλο ψυγείο, οι σανίδες του κρεβατιού, οι φωτογραφίες, τα πάντα επέστρεφαν στο σπίτι. Οι γείτονες άρπαξαν και εκείνοι κατσαρολικά και στρώματα, και παραπατώντας, γελώντας δυνατά και φωνάζοντας με ενθουσιασμό, ανέβαιναν στη βεράντα και έμπαιναν μέσα στο σπίτι. Πήγε να γίνει μια μικροσυμπλοκή με τους αστυνομικούς, αλλά με τη βοήθεια όλο και περισσότερων γειτόνων το εμπόδιο αυτό παρακάμφθηκε.

Ο κ. Γκρόσαπ δεν κατάλαβε ποτέ πώς έγιναν όλα αυτά. Ήταν σαν ένα όμορφο όνειρο. Είχε ξανά το σπίτι του. Είχε δύναμη. Είχε φίλους. Η πολυθρόνα του ήταν στη θέση της. Η γυναίκα του ξαφνικά ξανάνιωσε. Έφτασαν αστυνομικές ενισχύσεις, αλλά έφυγαν μόλις αντίκρισαν το πολυάριθμο πλήθος έξω από το σπίτι. Κάποιος στην κουζίνα έφτιαχνε καφέ και σάντουιτς.

Ήταν σα γιορτή. Όλοι φώναζαν και γελούσαν. Ο κ. Γκρόσαπ έσφιξε τα χέρια τουλάχιστον είκοσι πέντε αντρών που δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του. Ο μαύρος ηγέτης των ανέργων, ο Χιου Χέντερσον, με ένα σάντουιτς στο χέρι, έβγαλε λόγο στην μπροστινή βεράντα.

Σε λίγο ο κ. Γκρόσαπ συνειδητοποιούσε ότι είχε αρχίσει να βγάζει κι ατός λόγο. «Μετά από μια ζωή σκληρής δουλειάς», είπε, «να σου παίρνουν το σπίτι. Δεν είναι σωστό. Έβγαλαν την πολυθρόνα μου, τα πάντα, στο δρόμο. Δούλεψα σκληρά σε όλη μου τη ζωή. Δεν είναι σωστό».
Όλοι επιδοκίμασαν με φωνές. Μερικοί έφυγαν, αλλά οι περισσότεροι βρίσκονταν μέσα στο σπίτι. «Θα μείνουμε για λίγο», είπε ο κ. Χέντερσον, «για να σιγουρευτούμε ότι δε θα ξανάρθει η αστυνομία».

Η μεγάλη ένταση, η αδυσώπητη μοναξιά εγκατέλειπαν σιγά-σιγά τον κ. Γκρόσαπ. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο δυστυχισμένος ήταν. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατορθώσει τίποτα μόνος του. Δεν ήξερε πόσοι άνθρωποι περνούσαν τα ίδια βάσανα με τα δικά του.
Κάτι είχε αλλάξει μέσα του. Ένιωθε πως είχε βγει από τη φυλακή του απομονωμένου εαυτού του. Τώρα πια δεν καθόταν σπίτι όλη μέρα. Έρχονταν στιγμές, στις πικετοφορίες ή όταν μαχόταν με την αστυνομία καθώς βοηθούσε να μεταφερθούν μέσα τα έπιπλα κάποιους άλλου, που παραξενευόταν για το πόσο κλειστός άνθρωπος υπήρξε κάποτε. Και δεν ήταν, φυσικά, διασκεδαστικό. Αναπτυσσόταν μέσα από τις αντιξοότητες και το ίδιο έκανε το μεγαλύτερο μέρος της χώρας.

Μα πόσο... Άδωνις είσαι τελικά;

 Μα πόσο... Άδωνις είσαι τελικά;

Διαβάζουμε:

«Φυσικά και είμαι αντικομμουνιστής, αφού πιστεύω στην ελευθερία και στη δημοκρατία. Οι κομμουνιστές πιστεύουν στη δικτατορία του προλεταριάτου και εχθρεύονται τη δημοκρατία. Αλλά αυτή είναι και η βασική μας διαφορά. Εμείς και σεβόμαστε τη δική τους γνώμη και εξασφαλίζουμε την ελευθερία του λόγου και γι' αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε. Γι' αυτό είμαστε δεξιοί. Οπως βλέπετε, στο δικό μας πολίτευμα το ΚΚΕ μπορεί να είναι στη Βουλή και ας αμφισβητεί το Σύνταγμα. Αν κυβερνούσαν, όμως, οι κομμουνιστές, όπως έκαναν όπου κυβέρνησαν, εμάς όχι στη Βουλή δε θα μας είχαν, αλλά μάλλον θα ήμασταν στα γκούλαγκ, μπροστά στα οποία τα ξερονήσια μοιάζουν με το "Χίλτον"»
Τάδε έφη Αδ. Γεωργιάδης, υποψήφιος για την προεδρία της ΝΔ, μιλώντας χτες στον ιστότοπο «News247». Δεν ξενίζει ο ωμός αντικομμουνισμός του, ο οποίος σε διάφορες εκδοχές εκφέρεται απ' όλα σχεδόν τα αστικά κόμματα και μορφώματα. Ο αντικομμουνισμός, είτε ανοιχτός είτε συγκαλυμμένος με τη μορφή της «λαθολογίας», πάει χέρι χέρι με τις προσπάθειες ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος, συνδυασμένα δε μαζί υπηρετούν έναν κοινό στόχο: Τη στήριξη των συμφερόντων του κεφαλαίου σε κάθε φάση της ιστορικής εξέλιξης, είτε σε κρίση είτε σε ανάκαμψη. Γι' αυτό το μέτωπό τους είναι σταθερό απέναντι στο ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα. (Ριζοσπάστης, 19 Νοέμβρη 2015).

Ο Άδωνις- αυτό το είδος ανθρώπου που από περιθωριακός τηλεπωλητής χουντοφασιστικών βιβλίων του Πλεύρη έφτασε σήμερα να διεκδικεί την προεδρία της ΝΔ- πιστεύει λέει "στην ελευθερία και στη δημοκρατία". Δεν ξέρουμε βέβαια αν και ο φίλος του Παττακός (ο οποίος του έστελνε και ευχετήριες επιστολές) πιστεύει στην ελευθερία και τη δημοκρατία. Ή ο παλιός του φίλος ο Πλεύρης ο συνεργάτης της Χούντας επίσης. Ο κουτοπόνηρος όμως Άδωνις προσέχει τι λέει για να βγάλει το επιθυμητό αντικομμουνιστικό αποτέλεσμα: "Οι κομμουνιστές πιστεύουν στη δικτατορία του προλεταριάτου και εχθρεύονται τη δημοκρατία" λέει. Ξεχνάει βέβαια να πει ο ακροδεξιός κλόουν ότι η "δημοκρατία" (την οποία ο ίδιος υμνεί και την οποία "εχθρεύονται οι κομμουνιστές") είναι η ΑΣΤΙΚΗ δημοκρατία, δηλαδή η δικτατορία της αστικής τάξης. Αλλά φυσικά, δεν τον συμφέρει να πει κάτι τέτοιο.

Κάνει και δεύτερη κουτοπονηριά όμως η ακατάσχετη λογοδιάρροια που υποδύεται τον άνθρωπο: "Αν κυβερνούσαν, όμως, οι κομμουνιστές, όπως έκαναν όπου κυβέρνησαν, εμάς όχι στη Βουλή δε θα μας είχαν...". Αποκρύβει σκόπιμα ο υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ ότι αν κυβερνούσαν οι κομμουνιστές ΔΕΝ θα κυβερνούσε η κάστα των μεγαλοβιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεργοδοτών και γενικά των καπιταλιστών όπως σήμερα. Αλλά θα κυβερνούσε ο λαός. Και ασφαλώς σε μια τέτοια κυβέρνηση, του λαού δηλαδή, ο ίδιος δεν θα είχε καμία θέση. Θα μπορούσε ωστόσο να συνεχίζει να είναι γραφικός και γελοίος, μιας και το χιούμορ είναι απαραίτητο σε κάθε κοινωνία, για την ψυχαγωγία των ανθρώπων. 

Τζουγκασβίλι.

       

Η οικονομία και η «τρομοκρατία»

Η οικονομία και η «τρομοκρατία»
Μετά τη Σύνοδο του G20 που, για πρώτη φορά, όπως σχολίασαν πολλοί, εξέδωσε κοινή ανακοίνωση για την «ενότητα» και την κοινή «πάλη κατά της τρομοκρατίας» που χρειάζεται, χτες, το ίδιο έκανε και η Οργάνωση για την Οικονομική Συνεργασία σε Ασία και Ειρηνικό (APEC). Σε αυτή σημειώνει, μεταξύ άλλων, πως τα γεγονότα στη Γαλλία «απαιτούν μια ενωμένη φωνή από τη διεθνή κοινότητα».
Θα μπορούσε κάποιος να πει απλά ότι «είναι λογικό», μετά από ένα τέτοιο μακελειό, οι κυβερνήσεις ακόμα και μακρινών χωρών να σπεύδουν να πάρουν θέση και να το καταδικάζουν. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο «αθώα». Οι φωνές περί ενότητας δεν μπορούν να κρύψουν τις βαθιές αντιθέσεις που οξύνονται και χαρακτηρίζουν το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, σε συνθήκες μάλιστα που εκδηλώνεται δυσκολία σε μια σειρά καπιταλιστικές οικονομίες να περάσουν σε φάση σταθερής και ισχυρής ανάκαμψης. Αντίθετα, πίσω από τις βαρύγδουπες διακηρύξεις για την ανάγκη να δοθεί «ανελέητη μάχη κατά της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού» κρύβονται οι πυρετώδεις μελέτες και ετοιμασίες των αστικών επιτελείων για το πώς θα δώσουν διέξοδο στην καπιταλιστική οικονομία, πώς θα ενισχύσουν τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Η Ιστορία, ακόμα και η πολύ πρόσφατη, διδάσκει πως κάθε φορά που δινόταν ένας «αγώνας κατά της τρομοκρατίας» (βλ. Αφγανιστάν, Ιράκ) ξεκινούσε μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση διείσδυσης μονοπωλίων σε παλιές και νέες αγορές, ένα ξαναμοίρασμα της «τράπουλας» του κλεμμένου πλούτου των λαών, σε συνδυασμό με μέτρα καταστολής των λαών, σαν κι αυτά που πήρε η γαλλική κυβέρνηση στο εσωτερικό της χώρας.
***
Αλλωστε, η οικονομική συνεργασία και διαπάλη μεταξύ καπιταλιστικών κρατών αντικειμενικά προεκτείνεται στο πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο. Οικονομία και πολιτική είναι αναπόσπαστες μεταξύ τους. Για παράδειγμα, η προώθηση επενδυτικών σχεδίων απαιτεί και εγγύηση της «ασφάλειας» αυτών των επενδύσεων, ιδιαίτερα π.χ. στον τομέα της Ενέργειας. Και κάπως έτσι προωθούνται νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών αλλά και των δρόμων μεταφοράς τους.
Αυτό που είναι φανερό είναι ότι εντείνονται ολόπλευρα οι ενδοϊμπεριαλιστικές διεργασίες. Δεν είναι βεβαίως ούτε η αλληλεγγύη ούτε ο ανθρωπισμός που οδηγούν και άλλες δυνάμεις από τις άμεσα εμπλεκόμενες να δηλώνουν την πρόθεσή τους να εμπλακούν στις εξελίξεις στην περιοχή της Συρίας και της Μ. Ανατολής αλλά η επιδίωξη να συμμετάσχουν και αυτές στο ξαναμοίρασμα της πίτας, να έχουν περισσότερα οφέλη και μερίδια. Ετσι, η ένταση διεργασιών μπορεί να σημαίνει από τη μια διάθεση για συμβιβασμούς (στους οποίους όλοι προσπαθούν να χάσουν το λιγότερο δυνατό) αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει και τις αντιθέσεις που βαθαίνουν, ακόμα και μεταξύ παλιών «εταίρων», δεδομένης της πίεσης που ασκεί η ίδια η οικονομία, προκαλώντας καβγάδες ακόμα και σε «κολλητούς» που πασχίζουν να κλέψουν το μεγαλύτερο μέρος της πίτας για λογαριασμό τους.
***
Στο πλαίσιο αυτό, δηλαδή της ενίσχυσης επικίνδυνων ενδοϊμπεριαλιστικών διεργασιών, πρέπει να εξεταστεί και το αίτημα που η Γαλλία κατέθεσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ώστε «να κινητοποιήσει» τις άλλες χώρες - μέλη «δυνάμει του άρθρου 42.7 της Συνθήκης της ΕΕ, το οποίο ορίζει ότι, όταν ένα κράτος δέχεται επίθεση, όλα τα κράτη - μέλη πρέπει να παράσχουν την υποστήριξή τους». Πρόκειται για τη λεγόμενη «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» της ΕΕ, σύμφωνα με την οποία «σε περίπτωση κατά την οποία κράτος - μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη - μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους». Μάλιστα, η Συνθήκη της Λισαβόνας πρόσθεσε σε αυτή και τη «ρήτρα αλληλεγγύης» (άρθρο 222), σύμφωνα με την οποία «εάν ένα κράτος - μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση ή πληγεί από φυσική ή ανθρωπογενή καταστροφή, η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέσων που θέτουν στη διάθεσή της τα κράτη - μέλη». Και βεβαίως πάρθηκε ομόφωνα απόφαση υπέρ της Γαλλίας.
Είναι δηλαδή ολοφάνερο ότι ελάχιστα 24ωρα μετά, τα γεγονότα του Παρισιού τροφοδοτούν μια σειρά από ραγδαίες εξελίξεις, σα να ήταν όλα έτοιμα από καιρό, θα μπορούσε να πει κάποιος. Οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν και να είναι σε ετοιμότητα. Η «αλληλεγγύη» που επιδεικνύουν οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους καμιά σχέση δεν έχει με την αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων του μόχθου, τη λύπη και την οργή τους για το χαμό τόσων αθώων ανθρώπων του μόχθου επίσης και στο Παρίσι. Αυτή η «αλληλεγγύη» επανειλημμένα έχει γίνει μοχλός προώθησης θανάσιμων για τους λαούς επιδιώξεων.

Α. Μ.

«Προστασία»... των τραπεζών!

«Προστασία»... των τραπεζών!


Την ίδια ώρα που ανοίγει το δρόμο για να χάσουν τα σπίτια τους χιλιάδες χρεωμένες λαϊκές οικογένειες, με πλειστηριασμούς ή με όποιο άλλο μέσο κρίνουν σε κάθε φάση πρόσφορο οι τράπεζες, η κυβέρνηση... «πανηγυρίζει» γιατί «προστατεύει», λέει, τα σπίτια «των χαμηλών και των μεσαίων εισοδημάτων»!
Ποια είναι η πραγματικότητα; Την ώρα που η συγκυβέρνηση κλιμακώνει τη συνολικότερη αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό της καπιταλιστικής ανάκαμψης, έρχεται με το νέο πολυνομοσχέδιο να βάλει οριστική ταφόπλακα στην αναστολή πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία των λαϊκών νοικοκυριών, να πετσοκόψει κι άλλο ακόμα και αυτούς τους ανεπαρκέστατους περιορισμούς που υπήρχαν στο λεγόμενο «νόμο Κατσέλη», ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών.
Το πολυνομοσχέδιο, που ψηφίζεται σήμερα με διαδικασίες «fast track» στη Βουλή, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τραπεζών και συνολικότερα του κεφαλαίου. Πάνω στις πλάτες των χρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, διευκολύνει τις τράπεζες να διαχειριστούν με πιο λυμένα τα χέρια τους τα «κόκκινα» δάνεια που έχουν συσσωρεύσει, ενώ για το αμέσως επόμενο διάστημα παραπέμπεται το τι ρόλο θα έχουν και σε αυτήν την «αγορά» τα λεγόμενα «distress funds», τα «επενδυτικά» αρπακτικά που έχουν μυριστεί «ψητό» για τα κέρδη τους...
Οι σωρευτικές προϋποθέσεις που θέτει το πολυνομοσχέδιο για την ένταξη στο καθεστώς «μερικής» ή «αυξημένης προστασίας» της πρώτης κατοικίας (προϋποθέσεις περιουσιακές, εισοδηματικές, αλλά και το αν... «ο οφειλέτης υπήρξε συνεργάσιμος», από την πρώτη στιγμή που «κοκκίνισε» το δάνειό του, με τις τράπεζες που τον κυνηγούσαν να το αποπληρώσει!), σε συνδυασμό με την περιορισμένη διάρκεια της όποιας ρύθμισης (3 χρόνια, λες και μετά τα τσακισμένα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά θα μπορέσουν ξαφνικά να αποπληρώνουν τα δάνειά τους!), δείχνουν ποια είναι ακριβώς η «προστασία» για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση...
Πολύ περισσότερο, το ίδιο το κείμενο του πολυνομοσχεδίου αποτυπώνει ανάγλυφα ότι ο μόνος που «προστατεύεται» - και μάλιστα με πολλαπλές δικλείδες ασφαλείας - είναι τα συμφέροντα των τραπεζών:
-- «Ειδική μέριμνα», λέει η αιτιολογική έκθεση, «λαμβάνεται ώστε να μη βλάπτονται τα συμφέροντα των πιστωτών (σ.σ. των τραπεζών)», καθώς ορίζεται ότι οι τράπεζες θα ρυθμίζουν την οφειλή με μίνιμουμ ποσό τα όσα θα έπαιρναν από τον πλειστηριασμό κι από κει και πέρα θα κυνηγάνε τι θα μαζέψουν παραπάνω...
-- Για να σιγουρέψει το πράγμα, μάλιστα, στο σχετικό άρθρο προβλέπεται ότι ακόμα και αν... καταφέρει κανένας οφειλέτης να πουλήσει το σπίτι του σε τιμή που «υπερβαίνει το ποσό το οποίο θα ελάμβαναν οι πιστωτές σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης (...) τότε το ήμισυ της διαφοράς κατανέμεται στους πιστωτές»!
-- Για κάθε σχέδιο ρύθμισης προσδιορίζονται οι μηνιαίες δόσεις, με βάση «τον προσδιορισμό της μέγιστης ικανότητας αποπληρωμής του οφειλέτη». Για να ενταθούν, μάλιστα, οι εκβιασμοί στα χρεωμένα νοικοκυριά, ορίζεται ότι αν δεν καταφέρουν να πληρώσουν τρεις δόσεις, χάνουν τη ρύθμιση...
-- Ακόμα και για τα πιο οικονομικά ανήμπορα νοικοκυριά, που ζουν κάτω και από τα όρια της επίσημης φτώχειας, ορίζονται μηνιαίες δόσεις, τις οποίες μάλιστα οι τράπεζες θα εισπράττουν βρέξει - χιονίσει, με την εγγύηση του κράτους, το οποίο θα «συνεισφέρει» για τις δόσεις αυτών των νοικοκυριών, που όσα και να έκοβαν από τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους, πάλι δε θα μπορούσαν να πληρώνουν στις τράπεζες.
Ποιον προστατεύουν όλα τα παραπάνω; Τις χρεωμένες λαϊκές οικογένειες; `Η τις τράπεζες;
Να λείπει το δούλεμα, λοιπόν! Το νομοσχέδιο λύνει τα χέρια των τραπεζών να προχωρούν σε εκείνους τους πλειστηριασμούς που αυτές επιλέγουν (είτε για λόγους «παραδειγματισμού», για να εντείνουν τους εκβιασμούς στα χρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά, είτε για τη συγκέντρωση γης και ακινήτων σε περιοχές που το κεφάλαιο βλέπει «ψητό»), αλλά και στην προώθηση άλλων «τραπεζικών προϊόντων» (π.χ. μεταβίβαση κυριότητας σπιτιού στην τράπεζα, με τον ιδιοκτήτη να μετατρέπεται σε ενοικιαστή), που οδηγούν στα ίδια αντιλαϊκά αποτελέσματα.
Κόντρα σε αυτή τη νέα επίθεση, η απάντησή μας θα είναι η ένταση της επαγρύπνησης, για να μην περάσουν οι εκβιασμοί, για να μην ξεσπιτωθεί καμιά λαϊκή οικογένεια!

Κατάπτυστη σύμβαση - «λαγός» σε ξενοδοχείο της Ρόδου

Κατάπτυστη σύμβαση - «λαγός» σε ξενοδοχείο της Ρόδου
Δύο μήνες πριν από τη λήξη της κλαδικής Σύμβασης των ξενοδοχοϋπαλλήλων, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός στρώνει το δρόμο για νέες ανατροπές

Από παλιότερη κινητοποίηση των ξενοδοχοϋπαλλήλων της Αττικής για την κλαδική τους Σύμβαση
Από παλιότερη κινητοποίηση των ξενοδοχοϋπαλλήλων της Αττικής για την κλαδική τους Σύμβαση
Με μια επιχειρησιακή Σύμβαση που προβλέπει μισθούς στο ύψος της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για τους μισούς μήνες του έτους, δίνει στον εργοδότη το «ελεύθερο» να διευθετεί το χρόνο εργασίας «κατά το δοκούν» και υπόσχεται «εργασιακή ειρήνη», «άνοιξαν το χορό» των διαπραγματεύσεων για τη Συλλογική Σύμβαση του κλάδου οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Η Σύμβαση αφορά τους εργαζόμενους στο ξενοδοχείο «Ρόδος Παλλάς». Υπογράφτηκε από τον πρόεδρο του κλαδικού Σωματείου των ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου και ταμία της Ομοσπονδίας του κλάδου και, από την άλλη, από τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, πρόεδρο της Ενωσης Ξενοδόχων Ρόδου και Α' αντιπρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων.
Την επιχειρησιακή Σύμβαση καταγγέλλει η Πανελλαδική Γραμματεία Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων του ΠΑΜΕ. Στην ανακοίνωσή της σημειώνει ότι δύο μόνο μήνες πριν από τη λήξη της κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης των ξενοδοχοϋπαλλήλων όλης της χώρας, η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς το ίδιο σωματείο, που έσυρε το χορό των μειώσεων το 2012, υπογράφοντας πρώτο μείωση 13% για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους της Ρόδου, ξαναχτύπησε!
Στην επιχειρησιακή Σύμβαση που υπέγραψε, προβλέπεται ότι οι εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο «Ρόδος Παλλάς», για τις περιόδους από 15 Οκτώβρη έως 15 Απρίλη και για τα έτη 2015, 2016 και 2017, θα αμείβονται με 586 ευρώ μεικτά (προσαυξημένα κατά 8%, ως οικειοθελή παροχή)! Και επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό για την εργοδοσία, η Σύμβαση προβλέπει παράλληλα την κατάργηση του 5ήμερου και του 8ωρου, «κατά την απόλυτη κρίση» του εργοδότη. Για κερασάκι στην τούρτα, το σωματείο δεσμεύεται για εργασιακή ειρήνη μέχρι το τέλος της ισχύος της Συλλογικής Σύμβασης.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στον κλάδο σημειώνουν πως δεν πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό», ούτε για «ξεστράτισμα» ενός συνδικαλιστή ή σωματείου. Υπογραμμίζουν πως η συγκεκριμένη Σύμβαση παίζει το ρόλο του «λαγού» στην εξέλιξη των διαπραγματεύσεων για τη νέα κλαδική Συλλογική Σύμβαση.
«Αυτό που δεν μπορεί να γίνει σε καμιά περίπτωση, είναι να κρύψουν τόσο ο ίδιος ο πρόεδρος του κλαδικού σωματείου της Ρόδου, όσο και η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Επισιτισμού - Τουρισμού, τις προθέσεις τους για το επόμενο διάστημα», σημειώνουν, και προσθέτουν: «Κι επειδή τελευταία ορισμένοι από αυτούς χρησιμοποιούν πολύ τον χαρακτηρισμό "ακομμάτιστοι", τους προτείνουμε να τον αλλάξουν με το "πολυκομματικοί". Αλλωστε, όλοι τους πέρασαν ή είναι ακόμα στα κόμματα και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψαν τα τρία μνημόνια και προσφάτως της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αυτό που ποτέ δεν άλλαξαν - και δεν θα αλλάξουν - είναι να παραμένουν εργοδοτικοί μέχρι το μεδούλι. Οι εργαζόμενοι του κλάδου συνολικά και κατά περιοχή, τους χρωστούν μια απάντηση: Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες».

TOP READ