Κέρκυρα: Στο πλευρό των εργαζομένων του Γενικού Νοσοκομείου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ

Κέρκυρα: Στο πλευρό των εργαζομένων του Γενικού Νοσοκομείου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ 

Τα ταξικά σωματεία που ανήκουν στη δύναμη του ΠΑΜΕ στήριξαν και με τη παρουσία τους στο νοσοκομείο τη Δευτέρα 5/10, τον αγώνα των εργαζομένων στο Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας, που την ημέρα αυτή είχαν προκηρύξει στάση εργασίας, διαμαρτυρόμενοι για την εκρηκτική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το νοσοκομείο και οι παροχές υγείας.

Τα τεράστια κενά σε ιατρικό, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό, η έλλειψη υλικών, αναλώσιμων αλλά και αντιδραστηρίων για βασικές εργαστηριακές εξετάσεις, η επισφαλής καθαριότητα με μόλις 15 καθαρίστριες για ολόκληρο το νοσοκομείο, ο κίνδυνος να κλείσουν τμήματα και κλινικές με πιο οξυμένο το πρόβλημα στην παιδιατρική κλινική που υπάρχουν μόλις δύο ειδικευμένοι γιατροί σε σύνολο επτά θέσεων, η εντατικοποίηση της δουλειάς και οι εξουθενωτικές βάρδιες, αποτελούν τη καθημερινότητα που αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν το προσωπικό και οι ασθενείς.

Σε σχετική ανακοίνωση του ΠΑΜΕ σημειώνεται:

«Τα οξυμένα προβλήματα στην Υγεία-Πρόνοια δεν ήρθαν από το πουθενά, υπάρχουν ευθύνες που έχουν και όνομα και χρώμα. Η υποχρηματοδότηση των δομών υγείας, η μετατροπή των νοσοκομείων σε επιχειρήσεις με κλειστούς προϋπολογισμούς, η επιχειρηματική δράση στην υγεία,το ολοένα και μεγαλύτερο χαράτσωμα των ασθενών για εξετάσεις, φάρμακα, εισφορές αποτελούν πολιτική της Ε.Ε. Την οποία ακολουθούν πιστά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ), ψήφισε το 3ο Μνημόνιο, με το οποίο θα φέρει άμεσα νέα μέτρα για τους εργαζόμενους και το λαό, που έρχονται να προστεθούν στα δύο προηγούμενα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους!

Καμία αναμονή, κανένας συμβιβασμός!

Οι δημόσιες δωρεάν αναβαθμισμένες και ποιοτικές παροχές υγείας για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους ανασφάλιστους, αποτελούν δικαίωμα και όχι πολυτέλεια!

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα απαιτεί:

• ΤΩΡΑ μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού πλήρους και αποκλειστικής εργασίας όλων των ειδικοτήτων. Να μην κλείσει κανένα τμήμα.Μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
• Να καταργηθούν οι πληρωμές των ασθενών στις εξετάσεις, φάρμακο, συνταγογράφηση, κλπ. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους άνεργους-ανασφάλιστους και τις οικογένειές τους.
• Άμεση πρόσθετη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.»

Όλοι οι αστοί κρεμασμένοι

 Όλοι οι αστοί κρεμασμένοι

-Ταξικό χιπ-χοπ σημαίνει;

(...;)

-Ρεμπέλιον κονέξιον σημαίνει;

(Ο Άρης δεν πεθαίνει; -Όχι).

-Όλοι οι αστοί κρεμασμένοι!

Τι έγινε ρε παιδιά; Πότε το αγκαλιάσαμε έτσι ασφυκτικά το καινούριο στη μορφή και μου ξέφυγε εμένα;

Την πρώτη μέρα στο Φεστιβάλ πρέπει να πας από νωρίς για αναγνώριση, να το γυρίσεις με την άνεσή σου, να τσεκάρεις πως όλα είναι όπως τα είχες αφήσει, να τα μαρκάρεις ξανά για του χρόνου, να αναλογιστείς τι έχει αλλάξει μες στο χρόνο που πέρασε.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα πεντέμισι μένουν.

Μα τότε τι ψηφίζουν όλοι αυτοί που συρρέουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ;

-Γεια σου ρε Βασίλη, ζήτω η αναρχία! Φωνάζει πίσω μας ένας σουρωμένος πενηντάρης στη συναυλία του Παπακωνσταντίνου.

Ό,τι πεις μεγάλε, αλλά να σε δούμε κι από βδομάδα στο δρόμο, ε;

Ξέρω κάτι επαναστάτες που δε δούλεψαν ποτέ

Κι αν τους ρωτήσεις τι φταίει, θα σου πουν: το Κουκουέ

Φαντάσου δηλ να βλέπαμε σε κάθε πορεία ή έστω την άλλη βδομάδα τόσο κόσμο και στους δρόμους (κι ας μη μας ψηφίζει). Και δε σου λέω για την τρίτη μέρα, που γίνεται ο απόλυτος πανικός, αλλά για τον κόσμο της πρώτης (που λιγοστό, μια φορά, δεν το λες). Που μπορείς ακόμα να βρεις σήμα, καρέκλες, μικρές ουρές στα ταμεία, να κινηθείς με σχετική άνεση απ’ τη μία σκηνή στην άλλη. Κάτσε τώρα που μπορείς, γιατί αύριο θα το αναζητάς και δε θα το ‘χεις...

Πρώτα τελείωσαν τα σουβλάκια. Δε μίλησες, γιατί ήσουν μπουκωμένος με ένα κεμπάπ στο στόμα. Ύστερα μας τελείωσαν οι καρέκλες. Δε μίλησες, ούτε τότε, γιατί χτυπιόσουν στους Ρεμπέλιον Κονέξιον. Κι όταν βρήκες την παρέα σου και είπατε να καθίσετε και να τα πείτε, δεν είχε μείνει καμία καρέκλα και κανένα σουβλάκι να σε παρηγορήσει.

Παρεμπιπτόντως, το Φεστιβάλ είναι από τα λίγα μέρη στην Αθήνα, όπου το σουβλάκι είναι σουβλάκι, το καλαμάκι πουρουφάν, και δε χρειάεται διερμηνέας για την παραγγελία.

Κι ας λένε πως το χιπ-χοπ δεν έχει ιδεολογία

Έχουμε όμως εμείς και τελειώνει η ιστορία

Την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ πρέπει να πας από νωρίς, για να σταμπάρεις τι καινούριο παίζει φέτος, σε σχέση με άλλες φορές. Έχουμε και λέμε:

-ότι η νεανική σκηνή γύρισε ανάποδα, για να μην σκοντάφτουν οι νότες της στους ήχους της κεντρικής, κι αντίστροφα.

-ο στρατηγικός ελιγμός των ταξικών λουκουμάδων της οργάνωσης, που έστησε και δεύτερο πάγκο στην είσοδο της λαϊκής, απ’ όπου μπαίνει κι ο κύριος όγκος των επισκεπτών Από τη λεωφόρο Δημοκρατίας, σε μια πολιτεία-μικρογραφία του σοσιαλισμού. Ειδυλλιακό σαν τη θεωρία των σταδίων.

-Τα κόκκινα, ταξικά καπελάκια που φορούσαν οι ζαχαροπλάστες σύντροφοι.

-Τα panoladas, κάτι σαν καουμπόικα μαντίλια, και το λεύκωμα για τα εκατό χρόνια του Κκε που πωλούνταν στους πάγκους της οργάνωσης.

-Το παιχνίδι γνώσεων (Quizdom) που στήθηκε στο μαθητικό στέκι, όπου η ηττημένη ομάδα έπρεπε για τιμωρία να βγάλει σέλφι με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να λέει: τι είπατε;

Παράδειγμα: Κατηγορία celebrities.

Πού τραγούδησε φέτος ο Νότης Σφακιανάκης;

Α. Στο φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής;

Β. Στο κλαμπ Δύο Τρομάρες;   Γ. Στο Χλωρό κλαρί;

Η σωστή απάντηση ήταν το Βήτα.

-Η υποβλητική έκθεση (που είχε κι ένα διαδραστικό τμήμα, δίπλα στη νεανική σκηνή) για τους ήρωες της ταξικής πάλης και του ΚΚΕ, την αυτοθυσία και την αυταπάρνησή τους, τις αντοχές τους στους τόπους εξορίας και βασανιστηρίων. Δεν ήταν ένας μα χιλιάδες.

Ξεχώρισα ένα γραπτό απόσπασμα από έργο του Κ. Μπόση για ένα μελλοθάνατο που δε θα υπέγραφε καμία δήλωση, γιατί: τι θα παραλάβει ο χάρος; Αγωνιστή ή πτώμα;

-Κάποια άλλα αξιοσημείωτα, από το χώρο της Διεθνούπολης, θα χωρέσουν στην αυριανή ανάρτηση.

Αν κάνεις αφαίρεση, η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ είναι ίσως η λιγότερο ενδιαφέρουσα, κάτι σαν ζέσταμα για τις υπόλοιπες, γι’ αυτό μπαίνει συνήθως ο Παπακωνσταντίνου, να τραβήξει μαζί και τους πιστούς του. Αλλά η πρώτη μέρα έχει πάντα το δέος και τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς (αριστερά), σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Γι’ αυτό πρέπει να πας νωρίς, να προμηθευτείς τα βιβλία σου από τη Σύγχρονη Εποχή ή να σημειώσεις απουσίες, σαν το σπασιλάκι της τάξης. Και δεν είναι τυχαίο που το Φεστιβάλ γίνεται συνήθως το Σεπτέμβρη, που ανοίγουν τα σχολεία και τα παιδιά είναι (ακόμα) ενθουσιασμένα. Εκτός από κάποιους 30άρηδες βετεράνους της ταξικής πάλης και της Σπουδάζουσας, που κάνουν προσκλητήριο στην κλάση τους και βγαίνουν κάθε χρόνο και λιγότεροι, αν και το Φεστιβάλ είναι κάτι σαν ετήσια συνάντηση παλιών συμμαθητών, για τους πιο πολλούς. Δε θέλουμε θλιμμένους στο Φεστιβάλ μας, χρειάζεται όμως μια συγκρατημένη μελαγχολία για να αντισταθμίσουμε τον παιδικό ενθουσιασμό κάποιων συντρόφων στο τουίτερ, που έφεραν το #festival_kne μέχρι την κορυφή των θεμάτων προς συζήτηση (λες να ‘χουμε μηχανισμό και να μην το ξέρουμε;) με ατάκες του τύπου: «πω-πω, πρόγραμμα! Πού θα πρωτοπάμε...!»

Εμείς λοιπόν πήγαμε πρώτα στον Παφίλη και τη συζήτηση “who is the world?” –«εμείς είμαστε οι εργάτες, φτιάχνουμε εμείς τη λευτεριά»- από την οποία κράτησα τα σχόλια για την όξυνση των ανταγωνισμών στη Συρία, όπου οι Ρώσοι έχουν το τελευταίο πέρασμα στη Μεσόγειο και οι Αμερικάνοι (που ελέγχουν ήδη τα πετρέλαια του Ιράκ) θέλουν να βάλουν στο χέρι τα κοιτάσματα της Συρίας και να εξασφαλίσουν αποθέματα για μερικές δεκαετίες· την αποστροφή για τον καπιταλισμό που δεν μπορεί να δώσει λύσεις, γιατί δεν είναι απλά άρρωστος, αλλά σάπιος· και για τη γενική κατάσταση που θυμίζει αρκετά την εικόνα που επικρατούσε λίγο πριν το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

-Έτσι δεν είναι Ελισαίο; Ρώτησε και το Βαγενά, που ήταν στο ακροατήριο.

Το μόνο κακό είναι πως οι συζητήσεις πέφτουν όλες μαζί την ίδια ώρα. Έτσι ήταν αδύνατο να ακούσουμε τι έλεγε την ίδια ώρα στο εργατικό στέκι η Κροκίδου για την οργάνωση της αλληλεγγύης στους μετανάστες.

Κάναμε ένα σύντομο πέρασμα από τους String Demons στην κεντρική, που ήταν ίσως η πιο ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόταση της βραδιάς, και φύγαμε για τη νεανική, για να δούμε τους Ρεμπέλιον Κονέξιον και τη συναυλία τους, που είχε ως πιο καλτ στιγμή, τα ποζεράδικα καπονογόνα σε ένα τραγούδι που μιλούσε για τους καπνούς στα προάστια και ως καλύτερη στιγμή το κλείσιμο, με το τραγούδι για τον Παύλο Φύσσα.

Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί.

Το κλείσιμο της βραδιάς δεν περιελάμβανε νησιώτικα στη Λαϊκή αλλά ένα φόρο τιμής στον Παπακωνσταντίνου και τα τραγούδια που μας ανέθρεψαν σαν το μητρικό γάλα. Ένα στάδιο που άλλοι το ξεπέρασαν και τώρα το βλέπουν αφ’ υψηλού, σαν νεανικό τους σφάλμα, ενώ άλλοι μένουν κολλημένοι χρόνια στα ίδια τα λάθη και νιώθουν πως ο Βασίλης ακόμα «έχει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων τους». Ό,τι πιο κοντινό στον Ελ Σιντ, που ακόμα και καρφωμένος σε ένα στύλο, σαν σκιάχτρο του εαυτού του, όσο κι αν σπάσει η φωνή του, θα μαζεύει πάντα ένα ποτάμι φανατικών οπαδών του. Και ίσως πρέπει το 18’, στα εκατό χρόνια του ΚΚΕ, να (του) κάνουμε μια αποχαιρετιστήρια συναυλία με τον Κροκίδη κι ύστερα να το βαλσαμώσουμε.

Σπάνε οι (φωνητικές) χορδές μου, σπάνε σα γυαλί

Μου χαρακώνουν ετούτη τη μπαλάντα.

Να, στη χαρίζω, θα ‘ναι η αμοιβή

Κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι για πάντα

Κι αυτό το «για πάντα» χαρακτηρίζει μια σχέση έρωτα-ξενέρωτα, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, με το Βασίλη να πηγαίνει πχ στη συγκέντρωση του ΟΧΙ πριν από το δημοψήφισμα, αλλά να λέει «Όχι σε όλα τα μνημόνια» κι όχι πχ πως αγαπάει τον Τσίπρα, όπως η Βιτάλη. Γιατί είναι η ζωντανή ιστορία του Φεστιβάλ, και το Φεστιβάλ είναι γι’ αυτόν πια η καλύτερη σκηνή στην οποία μπορεί να παίξει, η πιο δροσερή και νεανική.

Όσο για το Θηβαίο, υπήρχε μια ισχυρή πιθανότητα να είναι ο πρώτος (;) καλλιτέχνης που θα αποδοκιμαζόταν στο Φεστιβάλ, αλλά πέρασε τελικά απαρατήρητος, ως τη στιγμή που μας αποχαιρέτησε: γεια σας σύντροφοι. Ε όχι και σφοι, Χρήστο, από πού κι ως πού σφοι;

Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος

Κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός

Γ.Μαργαρίτης - Η παραχάραξη της Ιστορίας μέσα από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα: Η περίπτωση του Mark Mazower

 Γ.Μαργαρίτης - Η παραχάραξη της Ιστορίας μέσα από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα: Η περίπτωση του Mark Mazower

Ομιλία του καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ Γιώργου Μαργαρίτη στην Ημερίδα για τον «Αντικομμουνισμό και παραχάραξη της Ιστορίας μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα» που διοργάνωσαν στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ οι οργανώσεις περιοχής ΚΚΕ και ΚΝΕ Κεντρικής Μακεδονίας. Ακολουθεί το κείμενο όπως δημοσιεύθηκε στο 902.gr:

Η διδασκαλία της σύγχρονης ιστορίας στα ελληνικά Πανεπιστήμια

Μαζάουερ, Σκοτεινή Ηπειρος: ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας, Αθήνα, 2001 (1998)

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σε εποχές όπου το κυρίαρχο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα κλονίζεται, σε εποχές κρίσης, οι άρχουσες τάξεις αλλά και οι άλλοι συντελεστές της πολιτικής έχουν την τάση να στρέφονται στην ιστορία. Είναι κάτι το αυτονόητο. Τα ερωτήματα, τα διλήμματα που το προβληματικό σήμερα θέτει στρέφουν, σχεδόν αναγκαστικά, την αναζήτηση προς το παρελθόν. Αυτό που τους συμβαίνει σήμερα, οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, θέλουν να το συγκρίνουν με ό, τι ανάλογο συνέβη στο χθές, και συνακόλουθα να το κατανοήσουν, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό, νά αποκτήσουν, τέλος πάντων, ένα είδος γνώσης από την πείρα ανθρώπων και κοινωνιών που έζησαν παρόμοιες καταστάσεις σε προγενέστερες εποχές.

Η στροφή στην ιστορία, μπορούμε να το φανταστούμε, δεν γίνεται με κάποια αμιγώς «επιστημονικά κριτήρια» κεκαθαρμένα από οποιαδήποτε επιρροή του γύρω κόσμου και ανεξάρτητα από τη θέση, από τη σκοπιά, από τους στόχους, σε τελευταία ανάλυση, που υπηρετεί όποιος αποφασίζει να ασχοληθεί με αυτή. Η «αντικειμενικότητα» και η «επιστημονικότητα» τονίζονται ακριβώς όταν καταπατιούνται περισσότερο. Η επιστήμη της ιστορίας γνωρίζει άριστα τη σχετικότητα των πραγμάτων, την διαλεκτική τους σχέση με ο,τιδήποτε υπάρχει ή συμβαίνει γύρω τους, την αλληλουχία του σήμερα με το χθές: τις διαρκώς μεταβαλλόμενες παραμέτρους του χρόνου, του χώρου, για να αρχίσω από τα βασικά, των παραγωγικών σχέσεων και των συντελεστών τους για να προχωρήσω στα πλέον σύνθετα.

Η άρχουσα τάξη γνωρίζει πολύ καλά ετούτη την φυσιολογική διαδικασία. Κρατά με φανατισμό, σε κάθε εποχή, για τον εαυτό της, τη θέση του «Κριτή της Ιστορίας» του θεματοφύλακα της κωδικοποιημένης εμπειρίας του παρελθόντος. Αυτή την εμπειρία την μετατρέπει σε αφήγηση και πάνω σε αυτή νομιμοποιεί τόσο τη σημερινή της θέση στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, όσο και τις πράξεις της - τις πολιτικές της αποφάσεις - τις οποίες δικαιολογεί στο όνομα του χθές αν και αυτό που την ενδιαφέρει είναι η διαμόρφωση του αύριο.

Τα μεγάλα αφηγηματικά κείμενα που προβάλει σήμερα η άρχουσα τάξη στη χώρα μας - και σε ολόκληρο τον κόσμο - έχουν ήδη μια δομική αδυναμία. Εδράζονται στην εποχή του θριάμβου ενώ ήδη βρισκόμαστε σε νέα εποχή αμφιβολίας και προβλημάτων. Το περιεχόμενό τους, η ιδεολογία τους, έχουν στηριχθεί στην θριαμβευτική - από την πλευρά του καπιταλιστικού συστήματος - δεκαετία του 1990-2000, την περίοδο της παλινόρθωσης του καπιταλιστικού συστήματος σε ολόκληρο πρακτικά τον κόσμο και προπαντός στην Λαϊκές Δημοκρατίες και την ίδια τη Σοβιετική Ενωση: ήταν τότε που η «ιστορία τελείωνε» ακριβώς διότι η αστική τάξη μπορούσε εύκολα να νομιμοποιήσει - εκμεταλλευόμενη το σάστισμα των καιρών - μέσα από την ιστορική αφήγηση εξελίξεις που φαίνονταν νομοτελειακές και θεμελίωναν αυτό που πολύ συχνά ακούμε από τους πολιτικούς ταγούς του αστισμού σήμερα: δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν χρειαζόταν τότε η ιστορία ως εμβάθυνση, ως εμπειρία, ως προϋπόθεση για την πολιτική. Αρκούσε πλέον μια ρηχή νομιμοποιητική αφήγηση.

Αυτό διδάσκουμε σήμερα στα Πανεπιστήμια. Τα εγχειρίδια της ιστορίας τα οποία διαβάζουν οι φοιτητές είναι γραμμένα στην προ-προηγούμενη ήδη δεκαετία μέσα στο σκηνικό που περιγράψαμε. Ας το κρατήσουμε αυτό για τη συνέχεια.

Ομως οι καιροί έχουν αλλάξει και η αμηχανία πέρασε στην άλλη όχθη του ποταμού. Πως είναι δυνατό, μόλις δέκα ή είκοσι χρόνια από τον καιρό του απόλυτου θριάμβου του το καπιταλιστικό σύστημα να παραδέρνει πάλι μέσα σε κρίση. Πώς είναι δυνατό η μεγάλη υπόσχεση για απρόσκοπτη πρόοδο της δημοκρατίας και της ευημερίας που ο καπιταλισμός υποσχέθηκε - μαζί και το ευρωπαϊκό όνειρο που μας έταξαν οι καθ' ημάς αστοί κυβερνήτες - να ακυρώνονται, να διαψεύδονται, να μας γυρίζουν πίσω στον καιρό του δαδιού και του μαγγαλιού (σε εμάς) ή στον καιρό της απόλυτης εργασιακής και ασφαλιστικής αβεβαιότητας (για τους άλλους που ζουν στα πιο πετυχημένα κράτη του ισχύοντος συστήματος).

Οι βεβαιότητες με τις οποίες γράφτηκε η ιστορική αφήγηση στην δεκαετία του ενενήντα ανατράπηκαν πλέον. Στη θέση τους ήρθε ένας διάχυτος φόβος για την ιστορία. Η τελευταία - ανησυχούν - μπορεί να μεταβληθεί σε εργαλείο πολιτικής αφύπνισης των εργαζόμενων, των δημιουργών, των πολλών, των πρελεταρίων. Εξοβελισμός της, άρνησή της. Να τους συνδέσει με όσα φαίνεται πως τελείωσας το 1989: με τους εργατικούς αγώνες, τις προλεταριακές επαναστάσεις, την κομμουνιστική ιστορία και παράδοση, την αντιφασιστική Αντίσταση και τους αγώνες για μια λαϊκή δημοκρατία. Η ιστορία γίνεται εχθρός του συστήματος εκεί που το τελευταίο την θεωρούσε ιδεολογικό του θεμέλιο.

Ηδη ζούμε λοιπόν την επίθεση στην ιστορία, την αποκαθήλωση της ιστορίας, τον ευτελισμό της. Στον χώρο της εκπαίδευσης οι νέες αυτές τάσεις ξετυλίγονται ολοένα και πιο γρήγορα: καταιγισμός «ιστορίας» στη μέση εκπαίδευση. / εξοβελισμός των ιστορικών σπουδών στην τριτοβάθμια. / συρρίκνωση της έρευνας και της επιστήμης.

Η διδασκαλία της επιστήμης της ιστορίας στα Πανεπιστήμιο διαχέεται σε πλήθος ασυνάρτητων μεταξύ τους δεξιοτήτων - κακή αρχειοδιφία, υποκειμενισμός - προφορική ιστορία -, «ψιχουλοποίηση» της γνώσης, εκτροπή σε αυτό που ονομάζεται «μνημονικές μελέτες». Η ιστορία απέθανε - ζήτω η μνήμη. Οπου μνήμη υπονοείται μια τεχνική «πολιτικής - κοινωνικής επικοινωνιακής προσέγγισης» όπου σημασία δεν έχει αυτό που έγινε, το πραγματικό, υλικό και μετρήσιμο, αλλά το τι μαθαίνουν οι ανθρώποι, τι θεωρούν και τι πιστεύουν ότι έγινε στο χθές. Μια μεταφυσική προσέγγιση που ανοίγει τον δρόμο στις αφηγήσεις περί καπιταλιστικού μονόδρομου.

Προϋπόθεση ο στιγματισμός της ιστορίας των λαίκών αγώνων. Εάν οι λαοί «θυμούνται» αυτούς τους αγώνες ως ατυχήματα, ως τερατογενέσεις, ως λάθη, τότε ο στόχος έχει εκπληρωθεί.

Θα με συγχωρήσετε, ελπίζω, για την μακροσκελή ετούτη εισαγωγή, τώρα που θα σας αποκαλύψω τον στόχο της. Οταν κλήθηκα να σχολιάσω τα συγγράμματα που δίδονται στις πανμεπιστημιακές αίθουσες για να εντρυφήσουν οι φοιτητές στα ζητήματα της επιστήμης της ιστορίας, σκέφτηκα να ιεραρχήσω λίγο τον χρόνο που θα είχα στη διάθεσή μου σε τούτη εδώ την εκδήλωση για να επικεντρώσω στο πιο σημαντικό από αυτά. Σημαντικό γιατί μιλά για τον κόσμο μας και γιατί «δίνει γραμμή» όχι μόνο σε Ελληνες πανεπιστημιακούς αλλά γενικώτερα στην Ευρώπη και στον καπιταλιστικό κόσμο ολόκληρο. Ολοι έχουν χάσει τον λογαριασμό ως προς την παγκόσμια κυκλοφορία του βιβλίου αυτού, οπωσδήποτε όμως μιλούμε για πολλές δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα σε πολλές γλώσσες του κόσμου: Αναφέρομαι φυσικά στο βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή ήπειρος. Ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας.

Ο Μαρκ Μαζάουερ είναι ένας σχετικά νέος και πολύπλευρα προικισμένος ιστορικός. Θα έλεγα ότι είναι κάτι περίσσότερο, κάτι που ο αστισμός είχε απόλυτη ανάγκη σε αυτή την περίοδο που διανύει: είναι ΑΦΗΓΗΤΗΣ. Συνθέτει δηλαδή τα σπαράγματα, το υλικό του παρελθόντος με τρόπο που να δίνει απαντήσεις για το σήμερα. Οχι το σήμερα του οποιουδήποτε, όχι το σήμερα του εργάτη, του εργαζόμενου, του κατεστραμμένου μικροαστού, του φτωχού ή νεόπτωχου (ορολογίες της αστικής τάξης για τα θύματά της). Για το σήμερα του μονοπωλιακού καπιταλισμού μιλούμε. Ο Μαζάουερ δίνει απαντήσεις, ιεραρχεί, εξηγεί ή ερμηνεύει, τα παρελθόντα σε τρόπο ώστε να προσδιορίζονται οι αρετές του σημερινού συστήματος αλλά και οι κίνδυνοι που το απειλούν. Είναι βιβλίο «κεντρώο» και αποσκοπεί στην παγίωση ενός δεδομένου συστήματος. Είναι βιβλίο - επιστέγασμα - του κόσμου που δημιούργησε η καταλυτική δεκαετία 1990-2000. Θυμάστε - τότε που η «ιστορία τελείωνε»...

Για το λόγο αυτό αρέσει σε όλους. Γοήτευσε τους καθ' ημάς αντικομμουνιστές - γνωστούς αναθεωρητές της ιστορίας - τον κο Καλύβα και τους συν αυτώ. [Το όποιο επιστημονικό τους κύρος στην ιστορία το οφείλουν στις άμεσες ή έμμεσες ευλογίες του Μαζάουερ]. Αρέσει στη δεξιά, οι επίσημοι ταγοί της δεξιάς ιστοριογραφίας των Ιδρυμάτων «Κωνσταντίνος Καραμανλής» ομνύουν στο όνομά του. Αρέσει στην Κεντρο-αριστερά, στην σκέτη αριστερά και στην αριστερίστικη αριστερά. Μόνο στους κομμουνιστές δεν αρέσει και αυτό φαίνεται σε όλους τους υπόλοιπους εξαιρετικά παράξενο. Το γεγονός δε ότι ο Μαζάουερ γνωρίζει ελληνικά και ότι έχει συγγράψει πολλά βιβλία για την ιστορία της Ελλάδας (από την διατριβή του για την κρίση του μεσοπολέμου και την Ελλάδα ως το πόνημα που λέγεται ότι ετοιμάζει σήμερα και που αναφέρεται στην επανάσταση του 1821) τον έχει καταστήσει ένα είδος «εθνικού ιστορικού» αν όχι του επιπέδου του Παραρρηγόπουλου, σίγουρα περισσότερο απ' ό,τι ο «εθνικός» ιστορικός της μετεμφυλιακής Ελλάδας: αναφέρομαι στον γνωστό βρετανό πράκτορα Κρις Γουντχάουζ....

Πρακτικά είναι αδύνατο να υπάρξει τμήμα ιστορίας / πολιτικής επιστήμης ή ό, τι το συναφές που να αγνοήσει ετούτο το βιβλίο. Δίνεται σε όλα τα προγράμματα σπουδών ιστορίας - τόσο τα δεξιά όσο και τα αριστερά ( όπως ορίζουν τον εαυτό τους - οι σχετικοί όροι ελάχιστη σημασία έχουν πλέον). Δεν είναι ίσως κακή η διάδοσή τους. Πρόκειται για τη ναυαρχίδα των αντικομμουνιστικών δυνάμεων και δεν είναι καθόλου κακό να μελετάς τον εχθρό σου. Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε, δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε, δεν μπορούμε να το παραγκωνίσουμε - είναι πολύ μεγάλο. Πρέπει αναγκαστικά να αναμετρηθούμε με αυτό.

Η συγγραφή του βιβλίου ολοκληρώθηκε στα 1998 - στα ελληνικά - και συνακόλουθα στις πανεπιστημιακές αίθουσες - εμφανίστηκε στα 2001. Εχει σημασία η εποχή: ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός μόλις είχε επιλύσει μια τελευταία εκκρεμότητα - τη περιπλοκή της γιουγκοσλαβικής διαδοχής - ενώ στην τότε ισχυρή (τρομάρα μας) Ελλάδα ο ελληνικός αστισμός θριαμβολογούσε για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης - «ισότιμοι πλέον εταίροι» (και πάλι τρομάρα μας).

Το βιβλίο δεν είναι μια παράθεση / παράταξη γεγονότων. Αποθησαυρίζει και εκθέτει «ιστορικά», όλες τις αστικές θεωρίες που εκπορεύθηκαν/ακολούθησαν τον μεγάλο θρίαμβο του καπιταλισμού: την παλινόρθωσή του στα σοσιαλιστικά κράτη της κεντρικής - ανατολικής Ευρώπης και τελικά στην ίδια τη Σοβιετική Ενωση.

Να έχουμε υπόψη ότι πάντοτε στην ιστορία τα ερωτήματα που θέτουμε στο παρελθόν είναι ερωτήματα που πηγάζουν από τη σημερινή μας κατάσταση, από τη συγκυρία που διασχίζουμε : ο Μαζάουερ δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα - και φροντίζει να απαντήσει ετούτα τα ερωτήματα με τον τρόπο που οι «νικητές» της δεκαετίας του 1990-2000 επιθυμούν.

Ας έρθουμε όμως στη δομή και το περιεχόμενο του βιβλίου. Πρώτη εντύπωση. Η Σκοτεινή Ηπειρος Ευρώπη δεν έχει προϊστορία. Προκύπτει ένας αγρίοτατος Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος σκοτώνονται 8.000.000 Ευρωπαίοι στα πεδία των μαχών και άλλα 4-5.000.000 στις παρενέργειες και τις «ουρές» του πολέμου, γεννιούνται μα΄υρα σύννεφα - φασισμός και κομμουνισμός - και η κοινοβουλευτική δημοκρατία κινδυνεύει. Πώς έγιναν όλα αυτά;

Για τον Μαζάουερ η ιστορία της Ευρώπης φαίνεται να είναι ανεξάρτητη από την ιστορία του καπιταλισμού - διαπίστωση που ηχεί παράξενα για έναν ακαδημαϊκό που γνωρίζει καλά την οικονομική ιστορία και ξεκίνησε την σταδιοδρομία του με διατριβή πάνω ακριβώς σε μια καπιταλιστική κρίση. Ασχετα όμως από τις δικές του επιστημονικές καταβολές το ζήτημα έχει συζητηθεί ευρύτατα στην κοινότητα των πανεπιστημιακών έτσι ώστε να μην μπορεί να αγνοηθεί. Τι λέει αυτή η προϊστορία;

Είναι γνωστό Η άγνωστη προϊστορία της Ευρώπης: η σύνδεση των ισχυρών δυνάμεων της ηπείρου με τον καπιταλισμό - και η εξυπηρέτηση της ανόδου του - και ταυτόχρονα της ανόδου των ευρωπαικών δυνάμεων στο παγκόσμιο στερέωμα.

Παρένθεση: το σύστημα των κύριων ευρωπαϊκών δυνάμεων από το 1880 ως το 1905 χονδρικά συνδέθηκε με τον καπιταλισμό και του πρόσφερε μια καίρια εξυπηρέτηση. Την εξάπλωσή του σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το 1873 η κρίση κτύπησε για πρώτη φορά σε μεγάλη - δομική - έκταση το ανερχόμενο καπιταλιστικό σύστημα. Η αιτία της κρίσης προσδιορίστηκε (επιγραμματικά το επισημαίνω) στην μικρή γεωγραφική έκταση όπου εφαρμοζόταν και λειτουργούσε το σύστημα αυτό: η θεραπεία, η έξοδος από την κρίση, κρίθηκε ότι απαιτούσε εκτατική αντιμετώπιση: την εξάπλωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν οι μόνες εκείνο τον καιρό που μπορούσαν να προσδέσουν ολόκληρο τον κόσμο στο άρμα του καπιταλισμού καθώς ήσαν οι μόνες που διέθεταν τα προς τούτο εργαλεία: τους στρατούς, τα κράτη και τους δοικητικούς μηχανισμούς , τα συστήματα ενσωμάτωσης - δίκαιο και εκπαιδευτικό σύστημα κλπ. - αυτό που συνοπτικά περιγράφηκε τότε ως «πολιτισμός» και που όφειλε δια πυρός και σιδήρου να επιβληθεί στους απολίτιστους.

Από τη δεκαετία του 1870 και μετά, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, οι ισχυροί της Ευρώπης κατέκτησαν κυριολεκτικά τον κόσμο στο όνομα των αναγκών και των λειτουργιών του καπιταλισμού. Αυτό σήμαινε, μεταξύ άλλων ανείπωτο καταναγκασμό και βία. Σε ελάχιστο χρόνο οι παραδοσιακές λειτουργίες έπρεπε να καταστραφούν εκ θεμελίων για ν΄ανοίξουν τον δρόμο στον καπιταλιστικό τρόπο εκμετάλλευσης και συνάμα τρόπο ζωής. Αυτό ακριβώς σήμαινε η σύγκρουση μεταξύ πολιτισμένων και απολίτιστων. Ο Αποικισμός χάρισε στο ευρωπαϊκό σύστημα δυνάμεων την παγκόσμια κυριαρχία αλλά και ταυτόχρονα τις παρέσυρε στη δίνη των καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τελικά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και σε όσα ακολούθησαν.

Η απουσία προϊστορίας δημιουργεί τεράστια κενά τα οποία δεν απασχολούν τον συγγραφέα. Πώς είναι δυνατό, για παράδειγμα, να αποξενώσουμε τον ρατσισμό - τις φυλετικές θεωρίες και πρακτικές - από την αποικιακή τους πηγή και λειτουργία. Η καταδίκη σε συνοπτικό θάνατο παραδόσεων και τρόπων ζωής με μακρόχρονες ρίζες εμπεριείχε την απόλυτη απαξίωση ανθρώπων, φυλών και χώρων. Οι υπάνθρωποι έπρεπε να δεχτούν όσα ο καπιταλισμός - δια του λευκού ανώτερου ανθρώπου - τους υποσχόταν με το καλό, ή συνήθως με το άγριο. Και οι Ευρωπαίοι - το απέδειξε ο επερχόμενος πόλεμος - εκβαρβαρίστηκαν σε αυτή την υπερπόντια αναζήτηση βέλτιστων αποδόσεων του επενδυμένου κεφαλαίου!!!

Αλλά εάν τα περιλάβουμε αυτά σε ένα βιβλίο σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας τότε πως είναι δυνατό να αποδείξουμε ότι η βαρβαρότητα - η βία - ήρθε στη Γηραιά Ηπειρο μέσα από «εκτροπές», «συνωμοσίες» και «στρεβλώσεις» που προκάλεσε ο κομμουνισμός και ο φασισμός. Οπότε τα παραλείπουμε και είμαστε ευτυχισμένοι. Αυτό κάνει ο Μαζάουερ.

(Θυμίζω ότι οι μαθητές του Ελληνες ιστορικοί των ιδρυμάτων Καραμανλής εκθειάζουν στα σχολικά βιβλία με ενθουσιασμό την έλευση του πολιτισμού - διάβαζε καπιταλισμού - στον κόσμο. Και φυσικά εδώ δεν μιλάμε για θύματα και βία... Αμα είναι άγιος ο σκοπός τότε όλα είναι αγιασμένα).

Κεντρικό ζήτημα στο βιβλίο του Μαζάουερ δεν είναι η ιστορία της Ευρώπης και ως εκ τούτου ο τίτλος του μπορεί να χαρακτηριστεί παραπλανητικός. Η κεντρική του ιδέα είναι η αποτίμηση των «ατυχημάτων» που έπληξαν το ιδανικό πολιτικό σύστημα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού εικοστού αιώνα. Τα ατυχήματα αυτά ήσαν δύο: ο κομμουνισμός και ο φασισμός / ναζισμός. Δεν πρόκειτα για την εξέταση των δύο αυτών ατυχημάτων: στόχος είναι να στιγματιστούν και να εξορκιστούν ώστε να μην επανεμφανιστούν πλέον. Για το λόγο αυτό το βιβλίο δίνει ιδιαίτερο βάρος στην εξέταση των Λαϊκών Δημοκρατιών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Προσπαθεί, όπως δηλώνει ο συγγραφέας του, να βρει τους λόγους για τους οποίους ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός διατηρήθηκε περισσότερο και - συγκριτικά τα πήγε πολύ καλύτερα από τον ναζισμό, αναδεικνυόμενος έτσι σε κυριώτερη απειλή για τη δημοκρατική διακυβέρνηση της Ευρώπης.

Το ίδιο το πολιτικό σύστημα που υμνεί και προασπίζει ο συγγραφέας φαίνεται να ανάγεται σε απόλυτη ανιστορική αξία, πέρα από τις συγκυρίες και τις ανάγκες των καιρών: απλά είναι μεταφυσικά τέλειο ή έστω το καλύτερο από τα υπάρχοντα. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία όμως δεν είναι ανεξάρτητη από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τη λειτουργία του τελευταίου. Ο κοινοβουλευτισμός - προϊόν του 19ου αιώνα - είναι ένα πολιτικό σύστημα αναγκαίο στην εύρυθμη λειτουργία του καπιταλισμού καθώς αμβλύνει και οργανώνει τις εσωτερικές αντιφάσεις του συστήματος - τους ανταγωνισμούς μεταξύ των ισχυρών παραγόντων της μονοπωλιακής οικονομίας - και καθιστά - σε κάποιο βαθμό - συνεργό μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Καθώς τα μέσα παραγωγής στον καπιταλισμό ανήκουν σε πολύ λίγους, ενώ για την λειτουργία τους χρειάζονται πάρα πολλοί, οι τελευταίοι παίρνουν ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών τους «ελευθερίες» - δηλαδή μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στις πολιτικές αποφάσεις που τους εκτρέπει από το σημαντικό: από την πραγματική πολιτική εξουσία. Οι ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής μπορούν και παραμένουν έτσι και άρχοντες της πολιτικής.

Το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής τάξης και του καπιταλισμού γίνεται ενίοτε ενοχλητικό. Αυτό συμβαίνει σε εποχές καπιταλιστικής κρίσης όταν οι ανάγκες συγκέντρωσης του κεφαλαίου - καταστροφής των μη «ανταγωνιστικών» τμημάτων του και η επανασυσσώρευση σε άλλες βάσεις - καθιστούν ενοχλητικές τις κατευναστικές διαστάσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Σε αυτά τα σημεία οι ίδιοι οι ταγοί και υμνητές του συστήματος δεν διστάζουν να το στιγματίσουν, να το καταδικάσουν και να το παραμερίσουν από το πολιτικό προσκήνιο: οι δικτατορίες και τα φασιστικά/ναζιστικά κινήματα είναι οι καλύτερες αποδείξεις για το πώς γίνεται αυτό. Μόλις οι πρόσκαιρες και στοιχειώδεις ισορροπίες του καπιταλισμού επανέλθουν τότε το σύστημα υιοθετείται, επιβάλλεται και εξυμνήται ως η απόλυτη προσφορά της αστικής τάξης στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Τίποτε από αυτά δεν απασχολεί τον Μαζάουερ: η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μια απόλυτη αξία με μεταφυσικά ανιστορικά χαρακτηριστικά. ΔΕν μπορεί να τεθεί υπό κρίση, άρα δεν μπορεί να τεθεί κάτω από τη μεθοδολογία και τα εργαλεία της ιστορίας.

 

Η αρχική εκτροπή από τον επιστημονικό τρόπο εξέτασης των γεγονότων οδηγεί σε μεθοδολογικές παρενέργειες. Πρόκειται για ένα συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στη λεπτομέρεια και την γενίκευση. Ανάμεσα στη φήμη και δη την μονομερή και την γενική κατάσταση. Η μεμονωμένη μαρτυρία του ενός (προφορική ιστορία) ενίοτε αρκεί για να στηρίξει μια γενικώτερη θέση και να ιχνογραφήσει μια ολόκληρη κατάσταση ή εποχή. Δεν χρειάζεται να προστρέξουμε σε επίσημες σοβιετικές πηγές, σε επίσημα κείμενα για να δούμε τι λέει ο Στάλιν. Αρκεί η μαρτυρία του Ντζίλας γι αυτό (σ. 221).

Το γνωστό «κολπάκι» για την «μοιρασιά της Ευρώπης» φυσικά είναι εδώ (σ. 223). Στη γνωστή «ιστορική» διαμάχη για την κατανομή σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης και Μεγάλης Βρετανίας στη συνάντηση Τσώρτσιλλ - Στάλιν στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944, ο Μαζάουερ, φυσικά, τάσσεται με το μέρος του Τσώρτσιλλ. Το γεγονός ότι οι Σοβιετικοί αρνούνταν πάγια τον διακανονισμό των μεταπολεμικών πραγμάτων με κατανομές «ζωνών επιρροής» δεν ενδιαφέρει τον συγγραφέα μας όπως δεν τον προβληματίζει η απουσία αποδεικτικών στοιχείων πέρα από τον λόγο του Τσώρτσιλλ (η επιμονή του οποίου στην πριν από τη λήξη του πολέμου χάραξη ζωνών επιρροής στην Ευρώπη είναι πασίγνωστη, όπως επίσης πασίγνωστη είναι και η σταθερή άρνηση της ΕΣΣΔ όπως και των ΗΠΑ σε μια τέτοια πρακτική) και από το περίφημο πρόχειρο σημείωμα (τσιγαρόχαρτο) των βρετανικών αρχείων, το οποίο όμως φέρει μόνο τα γράμματα του Τσώρτσιλλ.

Η ασάφεια του γεγονότος δεν εμποδίζει τον Μαζάουερ να ισχυριστεί ότι η συμφωνία αυτή ήταν ισάξια (SIC) της αντίστοιχης στη Γιάλτα (σ. 224) - όπου επίσης δεν τίθεται κανένα ζήτημα «ζωνών επιρροής». Επιπρόσθετα η βρετανο-σοβιετική «συμφωνία» συνοδεύεται από παραπομπή που όμως είναι άσχετη με το ίδιο το γεγονός.

Το παιχνίδι του γενικού άκριτου ανακατώματος των πάντων και της ανατροπής των μεγεθών είναι επίσης εδώ. Σε ολόκληρο το βιβλίο των 400 περίπου σελίδων δεν θα βρούμε ιδιαίτερη ενασχόληση, ούτε μνεία στο εργατικό κίνημα, τις οργανώσεις του, τα συνδικάτα του, τις απεργίες του, τους αγώνες του, τα θύματά του, τις πολιτικές εκφράσεις του, την τέχνη που ενέπνευσε, τις αξίες που γέννησε τα μαζικά - μοναδικά στη σύγχρονη ιστορία - πολιτικά κινήματα που δημιούργησε - το δικό μας Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ, για παράδειγμα. Τίποτε ! Σιγή ιχθύος ! Αντίθετα το κίνημα των ευρωπαίων φεντεραλιστών, ολότελα ανυπόστατο στην ιστορία, από την εμφάνισή του την επομένη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου απασχολεί σελίδες του βιβλίου με επαύξηση των ασήμαντων λεπτομερειών σε κοσμογονικά γεγονότα.

(όταν στο δικό μας σχολικό βιβλίο της Γ' Λυκείου ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος φαίνεται να οραματίζεται στα 1942 σε πλήρη ναζιστική Νέα Ευρώπη την μετέπειτα Νέα Νέα Ευρώπη, ο ένοχος είναι ο δικός μας - ο Μαζάουερ!).

Οπωσδήποτε κομμουνισμός και ναζισμός - απειλές για την Θεία Αστική Δημοκρατία - είναι σχεδόν το ίδιο. Για την ακρίβεια ο κομμουνισμός είναι λίγο χειρότερος. Ανθολόγηση; (σ. 51-52) Στα ναζιστικά στρατόπεδα της δεκαετίας του 1930 βρέθηκαν 25-50.000 κρατούμενοι σε αντιδιαστολή με τα εκατομμύρια που στάλθηκαν στα Γκουλάγκ στην περίοδο του Στάλιν. (σ. 52) «Ο ναζισμός ήρθε στην εξουσία με μαζική εκλογική υποστήριξη, ο κομμουνισμός με πραξικόπημα» (σ. 52 επίσης) Στόχος του NSDAP το «φυλετικό κράτος πρόνοιας» όπου «Τα κυριώτερα εσωτερικά του θύματα (του ναζισμού) ήταν μια μικρή μειονότητα (σς. Εβραίοι; Μπολσεβίκοι;) σε αντίθεση με τα εκατομμύρια των χωρικών που είχαν βάλει στόχο οι Μπολσεβίκοι» και επιστέγασμα (σ. 63) «...ο κομμουνισμός αποδείχθηκε το τελευταίο, και ίσως το ανώτερο στάδιο του ιμπεριαλισμού» - επειδή επεξέτεινε τη ζωή μιας Αυτοκρατορίας / προφανώς το τέλος της τελευταίας κατέστησε αναχρονιστικό και μη αναγκαίο τον ιμπεριαλισμό - οι σημερινές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις/εισβολές/βομβαρδισμοί κλπ. δεν είναι παρά ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες της Διεθνούς Κοινότητας.

Ακόμα (σ. 214) η προέλαση του Κόκκινου Στρατού στο τέλος του Παγκόσμιου Πολέμου παρουσιάζεται με τα πιο μελανά χρώματα: σφαγές, αρπαγές, βιασμοί, καταστροφές. Σε μερικά σημεία αναρωτιέται κανείς που ακριβώς διαφέρει η περιγραφή της απελευθερωτικής για τους λαούς της Ευρώπης προέλασης των Σοβιετικών από τον τρόπο που την παρουσίαζαν οι ναζί εκείνη την εποχή - λ.χ. ο Γκαίμπελς.

Μέσα σε αυτό το γενικό κλίμα αντικομμουνιστικού φανατισμού το βιβλίο αλληλοαναιρείται σε πολλά σημεία. Στη (σ. 244) προσδιορίζει, «Και οι δύο (ναζισμός και κομμουνισμός) βασίστηκαν στο στρατό και στην αστυνομία για να υποτάξουν ένα κατά βάση εχθρικό πληθυσμό». Είναι απλά λάθος ακόμα και πραγματολογικά «τεχνικά» - οι μαζικές οργανώσεις του ναζιστικού κόμματος, τα Ες Α και τα Ες Ες δεν ήταν ούτε στρατός, ούτε αστυνομία.

Είναι δε παράδοξο πώς την ώρα της κατά Μαζάουερ ιμπεριαλιστικής κατάκτησης της ανατολικής Ευρώπης από την ΕΣΣΔ, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Κόκκινος Στρατός, το εργαλείο αυτής της κατάκτησης απλά εξαφανίζεται: (σ. 245) Από 12.000.000 το 1945 περιορίζεται σε 3.000.000 το 1948. Στη Γερμανία από 1.500.000 το 1945 περνά σε 350.000 τον Ιούλιο του 1947 ενώ αποσύρεται πλήρως από την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία. Πολύ παράξενη αυτή η κατά Μαζάουερ καθυπόταξη των «εχθρικών πληθυσμών» από ένα στρατό που, πολύ απλά - δεν βρίσκεται εκεί.

Σαν συμπέρασμα για να κλείσω. Η αστική τάξη στο πέρασμά της από την θέση του οργανωτή της ανθρωπότητας έδωσε πολύ μεγάλους ιστορικούς και έκτισε μια επιβλητική επιστήμη της ιστορίας. Ο Μισελέ, ο Ακτον, ο Μίλλερ, ο Ράνκε, ο Μπρωντέλ έχουν προσφέρει γερά θεμέλια στην ανθρώπινη αυτογνωσία. Αυτοί ιστόρησαν την άνοδο της αστικής τάξης και ανθολόγησαν στο έργο τους όσα αυτή πρόσφερε στην εξέλιξη του πολιτισμού. Τώρα, δεν είμαστε σε εποχή ανόδου, ο καπιταλισμός έδωσε ό, τι είχε - μόνο να παίρνει μπορεί από εδώ και στο εξής. Αυτό που ο Μαζάουερ θεωρεί ιστορικό του θρίαμβο - το 1989 - πιστοποίησε απλά το μέγεθος των αδιεξόδων του. Σε αυτή την φάση η Σκοτεινή Ηπειροςείναι το μέγιστο των έργων που η απολογητική ιστοριογραφία του αστισμού μπορεί να δώσει. Συγκρίνετέ το με την Μεσόγειο του 

Καρλ Μαρξ - Φρίντριχ Ένγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

Καρλ Μαρξ - Φρίντριχ Ένγκελς:

Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

Περιεχόμενα

Πρόλογος στη γερμανική έκδοση του 1872
Πρόλογος στη δεύτερη ρωσική έκδοση του 1882
Πρόλογος στη γερμανική έκδοση του 1883
Πρόλογος στη γερμανική έκδοση του 1890 (απόσπασμα)
Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

1. Αστοί και προλετάριοι
2. Προλετάριοι και κομμουνιστές
3. Σοσιαλιστική και κομμουνιστική φιλολογία
1. Ο αντιδραστικός σοσιαλισμός
   1. Ο φεουδαρχικός σοσιαλισμός
   2. Ο μικροαστικός σοσιαλισμός
   3. Ο γερμανικός ή ο "αληθινός" σοσιαλισμός
2. Ο συντηρητικός ή αστικός σοσιαλισμός
3. Ο κριτικός ουτοπικός σοσιαλισμός και κομμουνισμός
4. Η Στάση των κομμουνιστών απέναντι στα διάφορα κόμματα της αντιπολίτευσης

Βιβλιογραφικά στοιχεία:

Το μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος (κομμουνιστικό μανιφέστο) γράφτηκε από τους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Έγκελς στα τέλη του 1847-αρχές του 1848. Αποτελεί μάλλον το πιο διαδεδομένο κείμενο της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής φιλολογίας.
Η μεταγραφή του κειμένου έγινε από τον Σταύρο Σιδερά (Εργατική Δημοκρατία - Κύπρος).
Η μορφοποίηση του κειμένου (HTML markup) έγινε από τον Αλφόνσο Πάγκα για το αρχείο των Μαρξιστών στο Internet.
Χρησιμοποιήθηκε η έκδοση της "Σύγχρονης Εποχής", Αθήνα 1994.  

Πάτρα: «Έκαστος εφ' ω ετάχθη» η απάντηση του Δήμου στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου

Πάτρα: «Έκαστος εφ' ω ετάχθη» η απάντηση του Δήμου στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου

«Έκαστος εφ' ω ετάχθη» είναι η απάντηση του Δήμου Πάτρας στην βρώμικη επίθεση του Εργατικού Κέντρου της πόλης, το οποίο έσπευσε να κατηγορήσει τη Δημοτική Αρχή για τις περικοπές κατά 10% στους μισθούς πείνας των συμβασιούχων σχολικών καθαριστριών, που επέβαλε η κυβέρνηση.
Σε σχόλιο που εξέδωσε ο Δήμος αναφέρεται:
«Έκαστος εφ' ω ετάχθη…
Μια μέρα μετά την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Πάτρας, που εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του στις περικοπές κατά 10% στους μισθούς πείνας των συμβασιούχων σχολικών καθαριστριών και απαιτεί από την κυβέρνηση να μην υλοποιήσει την απόφασή της και να καλυφθούν όλες οι ανάγκες της καθαριότητας των σχολείων από εργαζόμενους με σταθερή απασχόληση και μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, η διοίκηση του ΕΚΠ εγκαλεί το Δήμο.
Ενώ τηρεί "σιγή ιχθύος" για την εξελισσόμενη αντιλαϊκή επίθεση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία υλοποιεί με ταχύτατους ρυθμούς τα μέτρα φωτιά των τριών μνημονίων (που ψήφισαν και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα), ανακάλυψε τον εχθρό των εργαζομένων στη Δημοτική Αρχή.
Η Δημοτική Αρχή στηρίζει με όλα τα μέσα τις κινητοποιήσεις των συμβασιούχων καθαριστριών, αλλά και όλων των εργαζομένων του Δήμου. Η στάση της αποτελεί παράδειγμα πολιτικής συνέπειας στην υπεράσπιση των λαϊκών εργατικών δικαιωμάτων. Προχωρά στην ανανέωση των συμβάσεων με τους ίδιους εργαζόμενους, σε αντίθεση με άλλες Δημοτικές Αρχές, που απολύουν τις καθαρίστριες των σχολικών κτιρίων και τις αντικαθιστούν με εργαζομένους στα πεντάμηνα της κοινωφελούς όπως π.χ. η Δημοτική Αρχή στο Πέραμα.
Η Διοίκηση του ΕΚΠ, δε λέει κουβέντα για τη συνεχή περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης προς την τοπική διοίκηση, που το ύψος της ξεπερνάει το 60% τα τελευταία χρόνια, αντίθετα απαιτεί να αναπληρωθούν οι απώλειες των καθαριστριών από το Δήμο.
Παραβιάζει ανοιχτές πόρτες, γιατί η Δημοτική Αρχή, αξιοποιώντας όσες δυνατότητες υπάρχουν, έχει εντάξει στον προϋπολογισμό δαπάνες για τις ανάγκες συντήρησης και επισκευής στα σχολικά κτίρια που δεν καλύπτονται από τους ΚΑΠ.
Η διοίκηση του ΕΚΠ λειτουργώντας σε διατεταγμένη υπηρεσία, κάνει τη βρώμικη δουλειά. Σιγοντάρει την κυβερνητική πολιτική, παίζοντας με την ανάγκη των καθαριστριών και διευκολύνοντας την προωθούμενη πολιτική απαλλαγής του κράτους από την ευθύνη χρηματοδότησης της μισθοδοσίας των εργαζομένων. Στηρίζει την πολιτική των μέχρι σήμερα αστικών κυβερνήσεων, να φορολογείται βαριά ο λαός και η εργατική τάξη και τα χρήματα από τη ληστεία του λαϊκού εισοδήματος, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, να πηγαίνουν στους τραπεζίτες και τους δανειστές και η κάλυψη των λαϊκών αναγκών θα γίνεται μέσω των ανταποδοτικών τελών.
Στην ουσία καλεί τη Δημοτική Αρχή, να "γδάρει" τη φτωχολογιά, για να αποπληρωθούν οι δανειστές, να διασωθούν οι τραπεζίτες και να ανακάμψουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Έκαστος εφ' ω ετάχθη…»

   Καλή επιτυχία

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Ο παλιός πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ έγραψε ένα ειρωνικό αρθράκι για την ιδεολογική καθαρότητα του ΚΚΕ, ενοχλημένος από μια αποστροφή της ομιλίας της Παπαρήγα στη Βουλή, στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις, όπου ευχόταν να αποτύχει η κυβέρνηση στην εφαρμογή των μνημονιακών προαπαιτούμενων και της αντιλαϊκής της πολιτικής. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως επικαλέστηκε, προς επίρρωση της θέσης του, ένα απόσπασμα από μια πρόσφατη έκδοση για τον «κοινοβουλευτικό Κάππο» και μια δική του παλιότερη ομιλία, στο πνεύμα της εποχής. Υποθέτω πως το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ όλα αυτά, αν και δεν αναφέρεται ρητά, είναι ότι εφόσον ο Κάππος και το ΚΚΕ της δεκαετίας του 80’ χρησιμοποιούσαν στον πολιτικό τους λόγο το σύνθημα μιας κυβέρνησης με αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, το σημερινό ΚΚΕ (γιατί δυστυχώς ο Κάππος δε ζει κι έτσι μπορεί ο κάθε Τρίμμης να χρησιμοποιεί το όνομά του), θα έπρεπε να εύχεται ολόψυχα να πετύχουν οι προγραμματικές δηλώσεις, που είναι πολύ πιο πίσω και από εκείνο το μετριοπαθές πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, του περασμένου Γενάρη, ου μην να συνεργαστεί και σε κυβερνητικό επίπεδο για την επιτυχία τους! Ποιος έχασε εξάλλου την τσίπα στην κυβερνώσα αριστερά, για να τη βρει ο Τρίμμης;
Η ομιλία της Αλέκας λοιπόν θα έπρεπε να είναι κάπως σαν εκείνο το παλιό σουξέ της Πωλίνας, που το είχε αφιερώσει μάλιστα σε μια αποκριάτικη εμφάνισή της στην «πρώτη φορά Αριστερά».
Σε αυτούς που σκίζουν τα μνημόνια, σε αυτούς που σπέρνουν αυταπάτες
Σε αυτούς που στα μεγάλα αφεντικά κλείνουν ματάκι, κάνουν πλάτες
Σε αυτούς που ετοιμάζονται να τσακίσουν μισθούς, συντάξεις και γενικώς ό,τι απέμεινε όρθιο. Σε αυτούς που πουλάνε εθνικά περήφανη διαπραγμάτευση, για να χρυσώσουν το χάπι. Σε αυτούς που πίνουν νερό στη μεγάλη, ευρωπαϊκή ιδέα και το αφήγημά της. Σε όσους εφαρμόζουν τα μνημόνια, παρά τη θέλησή τους, με πόνο ψυχής και ιδεολογικές τύψεις. Σε αυτούς που υπόσχονται πιο ήπια προσαρμογή και περισσότερη βαζελίνη.
Σε αυτούς που προσκυνούν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού κι ας μη γνωρίζουν πολύ καλά Αγγλικά –η γλώσσα της υποτέλειας, του σώματος και του χρήματος είναι διεθνής εξάλλου. Σε αυτούς που ψηφίζουν λευτκό για την παλαιστινιακή σημαία στον ΟΗΕ και τραγουδάνε “We are the world” με τους φονιάδες των λαών Σε αυτούς που στήνουν χουντικές παράτες για τις αρχαίες μάχες, ενώ δίνουν γη και ύδωρ στους σύγχρονους κυρίαχους.
Καλή επιτυχία, καλή επιτυχία
Καλή επιτυχία σε όλους παιδιά.
Με λίγη τύχη όλα θα πάνε καλά.

Μήπως όμως είναι πλεονασμός αυτό το «καλή επιτυχία», λες και υπάρχει κακή;
Κι όμως υπάρχει. Σαν αυτό που λέμε «η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε». Καλή ώρα, όπως με την πετυχημένη συνταγή των μνημονίων (που υπήρχαν και θα υπάρχουν και μετά από τα μνημόνια, όσο παραμένουμε σε αυτό το πλαίσιο).
Κι οι επιτυχίες (διάβαζε «σαξές στόρι») συνεχίζονται…

Για που ακριβώς ετοιμάζονται τα ΟΥΚ κύριε Τσίπρα;

Για που ακριβώς ετοιμάζονται τα ΟΥΚ κύριε Τσίπρα;

Κοίταγα πριν λίγο ένα ρεπορτάζ από την πρόσφατη άσκηση "Παρμενίωνας" και τις αναμενόμενες κιτσαριές του Καμένου που τώρα τις ακολούθησε και ο Τσίπρας, με λούκ "μιλίταρυ" αλλά Τζωρτζ Μπους και τις λοιπές αηδίες (ελπίζω τουλάχιστον να επιστρέψει στον ιματισμό το δερμάτινο τζάκετ του ιπτάμενου ο Τσίπρας, γιατί είναι πανάκριβο και το έχουμε πληρώσει εμείς).

Τέλος πάντων, πέρα από τα παραπάνω, φαιδρά, γραφικά και αναμενόμενα, το μάτι μας έπεσε επάνω σε μια πολύ ανησυχητική λεπτομέρεια.

Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνουμε δίπλα στον Τσίπρα έναν αξιωματικό των ΟΥΚ με στολή παραλλαγής ...ερήμου!

Με δοδομένο πως στην Ελλάδα έρημο δεν έχουμε (ή τουλάχιστον όχι ακόμη), θα ήταν παράλογο να ρωτήσουμε τον πρωθυπουργό και τον ΥΕΘΑ με ποια λογική προμηθεύτηκαν τα ΟΥΚ τις συγκεκριμένες στολές, και για ποιό ακριβώς πολεμικό θέατρο προορίζονται;

Γιατί από τον στρατιωτικό κανονισμό "δεν προβλέπονται" σίγουρα...