Γαλλογερμανικός άξονας

 Γαλλογερμανικός άξονας

Όπως θα έλεγε κι ο Γκάρι Λίνεκερ, η ΕΕ είναι μια "ένωση"/ένα παιχνίδι, όπου συμμετέχουν διάφορες χώρες (28 ή έστω 27 ή μάλλον περισσότερες κατ' ουσίαν) και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί. Στα πέναλτι (η πρωτότυπη φράση του Λίνεκερ έλεγε "...στα πέναλτι", αλλά οι θυμόσοφοι ευρωπαίοι λαοί τη συντόμευσαν και την προσάρμοσαν). Σαν τα πέναλτι, δηλ τις ποινές που επέβαλε η Κομισιόν σε Ισπανία και Πορτογαλία για την αθέτηση των υποχρεώσεών τους, αλλά εκεί δεν υπάρχει κανείς (αστικό μπλοκ ή ΚΚ) να σηκώσει το ζήτημα της εξόδου.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα κλασικά αντιμερκελικά αστειάκια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για τα μνημόνια που θα επιβάλει η Μέρκελ στη Γαλλία. Λες και χρειαζόταν καμιά εξωτερική βοήθεια ο Ολάντ, για να φέρει το νόμο για τα εργασιακά. Πόσο μάλλον τώρα, με τον αέρα του ποδοσφαιρικού σαξές στόρι να σκεπάζει τη δυσαρέσκεια και τον απόηχο των απεργιακών κινητοποιήσεων, παρά κι ενάντια στο οξυμένο πολιτικό κριτήριο που λέει ότι μια κακή πορεία των τρικολόρ θα τροφοδοτούσε τα ρατσιστικά ένστικτα και θα στοχοποιούσε τους έγχρωμους διεθνείς για την αποτυχία.

Στην πραγματικότητα, οι εθνικές ομάδες και ο αθλητισμός προσφέρουν πολλές αντιφατικές αφορμές, όπου τον τόνο τον δίνει ένα φεστιβάλ εθνικισμών σε έξαρση. Και δεν εννοώ μόνο τις (κάθε άλλο παρά ακίνδυνες) γραφικότητες με τους Ιταλούς λεγεωνάριους (κατ' αντιστοιχία με τους δικούς μας... Σπαρτιάτες, που προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι βλάκες με περικεφαλαία) ή τον αλυτρωτισμό της Μεγάλης Αλβανίας που μπορεί να πυροδοτήσει ένα νέο γύρο Βαλκανικών πολέμων. Αλλά και τον εθνικισμό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, που πολλές φορές περνάει απαρατήρητος, ως "φυσιολογικός" κι αυτονόητος.

Η ενδεκάδα των Γάλλων έχει ελάχιστους γηγενείς κι αρκετούς παίκτες από τις αποικίες, αλλά αυτό δε μειώνει την περηφάνια ενός Γάλλου σοβινιστή και το αποικιοκρατικό πνεύμα του. Η "νάσιοναλ μάνσαφτ" εντάσσει αρμονικά στις γραμμές της μετανάστες δεύτερης γενιάς (και όχι μόνο), κάτι που ελάχιστα προβληματίζει το Γερμανό νεοναζί, θαυμαστή των κατορθωμάτων της Αρίας φυλής. Αυτό εξάλλου μας είναι γνωστό από πρώτο χέρι. Η παρουσία των Αντετοκούμπο (ή του Σόφο παλιότερα) στην εθνική μπάσκετ (που κατάφερε να αποκλειστεί από ένα ακόμα Προολυμπιακό) δεν είναι άλλοθι για τα κρούσματα ρατσισμού στη χώρα μας.

Αυτά τα παραδείγματα πάντως είναι μια καλή αφορμή να ξεχωρίσουν οι τελειωμένοι φασίστες, όπως ο Μιχαλολιάκος που ξεσπάθωνε εναντίον της έγχρωμης εισβολής στην εθνική ομάδα, που λερώνει τα εθνικά σύμβολα (άλλο αν οι Αντετοκούμποι μιλάνε φαρσί τα ελληνικά, σε αντίθεση με τον Κουφό και τον Καλάθη πχ που είναι τυπικά Αμερικανάκια, αλλά πληρούν το κριτήριο του χρώματος). Ή σαν τους Γερμανούς ακροδεξιούς που αντέδρασαν στις νέες συσκευασίες της Κίντερ, με τις σοκολατένιες φάτσες, αντί για το κλασικό ξανθό παιδάκι της διαφήμισης (που είναι πια "κοτζάμ μαντράχαλος") και τις χλεύασαν, γιατί εντάξει να σου κλέβουν τη ζωή και το περιεχόμενο, όχι όμως και τη συσκευασία της Κίντερ. Τελικά αποδείχτηκε πως τα πρόσωπα αυτά ήταν διεθνείς ποδοσφαιριστές της Γερμανίας, στην παιδική τους ηλικία, και έτσι το κλίμα γύρισε μπούμερανγκ, εις βάρος των ακροδεξιών. Ωστόσο αναδείχτηκε από σπόντα και η ταξική σκοπιά του θέματος. Ένας φτασμένος ποδοσφαιριστής είναι (σχεδόν) καθολικά αναγνωρίσιμος και (κατά κανόνα) στο απυρόβλητο. Χωρίς αυτήν την ιδιότητα όμως, θα ήταν ένας ακόμα σκουρόχρωμος, από αυτούς που έρχονται να μας πάρουν τις δουλειές, να μας εξισλαμίσουν, να φέρουν φτώχεια, εγκληματικότητα και τα επτά κακά της μοίρας μας.

Οι Γάλλοι, από την άλλη (κάνει και ρίμα) ταλανίστηκαν από το ερωτικό σκάνδαλο Μπενζεμά-Βαλμπουενά που (λειτούργησε τελικά συσπειρωτικά, όπως είχε γίνει και για τους Ιταλούς παλιότερα, σε αντίστοιχες περιπτώσεις και) δεν είχε μάλλον ρατσιστικές προεκτάσεις εις βάρος του Αλγερινού Καρίμ (που προσπάθησε πιθανότατα να βρει ιδεολογική κάλυψη, για να καλύψει τη λερωμένη φωλιά του).

Η Γαλλία και η Γερμανία είναι τυπικά παραδείγματα πολυπολιτισμικών ομάδων, που λειτουργούν ακριβώς όπως οι πολυεθνικές: αξιοποιούν τα καλύτερα ταλέντα και ξεζουμίζουν τους ξένους παίκτες-εργάτες που τους έρχονται πιο φτηνά (αυτό το κάνουν κυρίως οι σύλλογοι-επιχειρήσεις). Ο κατώτερος ρόλος τους είναι που καθορίζει και τη θέση τους στην κοινωνία, παρά τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι πολυεθνικές, ο ιμπεριαλισμός, ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου, δεν αποτελούν κάποια άρνηση του εθνικισμού, αλλά τον χρειάζονται και τον αξιοποιούν ως απαραίτητο συμπλήρωμα, για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους.

Το παράδοξο ωστόσο για το γαλλογερμανικό άξονα (σε αντίθεση με το... ισπανο-βρετανικό δίδυμο, που είδαμε σε προηγούμενο κείμενο), είναι πως έχει πρωταθλήματα πρωτοδεύτερης ταχύτητας, που δυσκολεύονται να ανταγωνιστούν την Πρέμιερ Λιγκ και την Πριμέρα Ντιβισιόν και να κρατήσουν τα αστέρια τους (εκτός από αυτά που κρατάνε η Μπάγερν και η Παρί). Έτσι τα εξάγουν σαν... πρώτες ύλες -που είναι πολύ διαφορετικό ως κριτήριο από την εξαγωγή κεφαλαίων στην πολιτική οικονομία.

Σε καθαρά αθλητικό επίπεδο τώρα, η Γαλλία και ο (Βάσκος) Αντουάν Γκριεζμάν (ή όπως αλλιώς λέγεται) είναι η βασική ελπίδα του φίλαθλου μετώπου της λογικής, για να μην πάρει μία ακόμα χρυσή μπάλα το... ποδοσφαιρικό σίχαμα (που θα 'λεγε κι ο Συρίγος), Κριστιάνο Ρονάλντο. Εδώ τον βράβευαν κι όταν δεν είχε καμία ομαδική διάκριση (πχ το 13'), πόσο μάλλον τώρα, εφόσον κερδίσει και το EURO εκτός από το Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι Πορτογάλοι είναι ένας συμπαθέστατος λαός, που μοιάζει πολύ με το δικό μας (δεν είναι τυχαίο πώς κούμπωσε ο Σάντος με την ιδιοσυγκρασία μας), αλά έχει την ιδιαιτερότητα να έχει αναδείξει τις πιο αντιπαθητικές φυσιογνωμίες του σύγχρονου ποδοσφαίρου, το κατακάθι που βρίσκεται κάτω και από τον πάτο του βαρελιού: Από τον Ιούδα Φίγκο, στο μεταφραστή Μουρίνιο, κι από τον νάρκισσο Κριστιάνο, στο βρώμικο Πέπε.

Στον αντίποδα, οι Γάλλοι έχουν πολλούς συμπαθείς παίκτες, αλλά βγάζουν μια περίεργη ποδοσφαιρική αύρα (θέλω να πω φλωριά, αλλά φοβάμαι πως θα πυροδοτήσω μια άγονη συζήτηση, που έχει εξαντληθεί σε άλλα νήματα) και φωνάζουν το "αλέ λε μπλε", που πρέπει να είναι από τα πιο εκνευριστικά συνθήματα των ευρωπαϊκών γηπέδων. Συν τοις άλλοις, είναι φαβορί και διοργανωτές, που σημαίνει πως παίρνουν και κάποια σφυρίγματα έδρας (στο δεύτερο γκολ του Γκριεζμάν χτες πχ νομίζω πως υπάρχει επιθετικό φάουλ στο Νόιερ).

Οπότε, αν εξαιρέσουμε αυτούς που υποστήριζαν εξ αρχής κάποιον από τους φιναλίστ, για τους υπόλοιπους είναι μάλλον ζήτημα διαχείρισης των αντιπαθειών τους, στο ζύγι.

Και ο λιγότερο αντιπαθής, ας νικήσει...

Υγ: δείτε επίσης το αφιέρωμα μιας life-style ιστοσελίδας στους εθνικούς ύμνους του EURO, όπου ο συντάκτης καταλαβαίνει πόσο πορωτικός είναι ο ρωσικός (δηλ ο σοβιετικός) ύμνος και τον βγάζει δεύτερο, με διαφορά στήθους από τον ιταλικό, χωρίς βέβαια να υποψιάζεται γιατί είναι τόσο ωραίος

Ο Βαγγέλης και η Αγγελίτσα

 Ο Βαγγέλης και η Αγγελίτσα

[Κάτι που το καλοκαίρι δεν φτουράνε πολύ τα σοβαρά θέματα, κάτι που μου άρεσε το κουτσομπολιό της περασμένης Παρασκευής, κάτι που τούτη την ώρα δεν έχω και πολλή όρεξη για πολιτική κουβέντα ή για οικονομικές αναλύσεις και κάτι που από τα ηχεία του υπολογιστή ακούγονται κάτι ρεμπέτικα, λέω σήμερα να σας διηγηθώ μια πραγματικά λαϊκή ιστορία, έτσι όπως θυμάμαι να την διηγούνται κάποιοι παλιοί...]

Το 1899 γεννιέται στην Σμύρνη η Αγγελική Μαρωνίτη. Μεγαλώνοντας σε μουσική οικογένεια (ο πατέρας της, ο Δημήτρης, γνωστός ως "Χιωτάκης" ήταν ξακουστός σαντουρίστας), η Αγγελική έμαθε βιολί και σαντούρι από μικρή και στα 11 χρόνια της ανέβηκε στο πάλκο, συνοδεύοντας τον πατέρα της.

Όμως, το μεγάλο χάρισμα της Αγγελικής ήταν η φωνή της. Αν και παιδούλα ακόμη, άφηνε τους πάντες με το στόμα ανοιχτό σαν έπιανε κανέναν αμανέ ή κανένα μινόρε. Σύντομα, η παράκληση "πες μας ένα, Αγγελίτσα" έγινε κάτι σαν σύνθημα όχι μόνο στα μαγαζιά που πήγαινε με τον πατέρα της για δουλειά αλλά και όταν περνούσε στον δρόμο έξω από κανέναν καφενέ. Χάρη σ' αυτή την παράκληση, το σύνθημα να πούμε, το Αγγελίτσα καθιερώθηκε. Κι η Αγγελίτσα άρχισε να γίνεται περιζήτητη. Δεν είχε κλείσει καλά-καλά τα 17 της και τα καφέ-αμάν της Σμύρνης τσακώνονταν ποιο θα την πρωτοκλείσει για δουλειά: Τζίτζικας, Αράπογλου, Αυταράς... Μέχρι το Κορδελιό έφτασε η φήμη της.

Λαϊκό γλέντι της προπολεμικής περιόδου. Στο μέσον, με το σαντούρι, ο Βαγγέλης Παπάζογλου.

Οι καλές μέρες έμελλε να τελειώσουν το 1922. Ανάμεσα σε τόσους και τόσους πρόσφυγες που έφυγαν κυνηγημένοι από την Μικρασία, ήταν και η οικογένεια του "Χιωτάκη" η οποία εγκαθίσταται στην Κοκκινιά. Για να βοηθήσει την οικογένειά της να επιβιώσει, η Αγγελική αποφασίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλά: να τραγουδήσει. Έτσι, το 1924 πιάνει δουλειά στο κέντρο τού Θεόφραστου, στις Τζιτζιφιές. Στην ορχήστρα του Θεόφραστου συμμετέχει ένας άλλος σμυρνιός μουσικός που έφτασε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα, ο οποίος με το που ακούει την Αγγελική να κελαηδάει, την ερωτεύεται. Επειδή αυτός ο μουσικός ήταν σχεδόν μονίμως σοβαρός, απόλυτος και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι "Αγγούρης". Το κανονικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Παπάζογλου.

Πρώτη δουλειά τού Βαγγέλη ήταν να πλησιάσει την Αγγελική και να της δηλώσει καθαρά και ξάστερα: "σ' αγαπώ και θα σε πάρω γυναίκα μου". Στα 25 της πια και δίχως προίκα, ο Βαγγέλης ήταν θείο δώρο για την Αγγελική. Μόνο που σύντομα την μεγάλη χαρά διαδέχτηκε μια μεγάλη θλίψη αφού, για άγνωστο λόγο (ποιες ιατρικές εξετάσεις τώρα...), η Αγγελική άρχισε να χάνει το φως της με ταχύ ρυθμό. Μα ο Βαγγέλης εκεί: "σ' αγαπώ και θα σε πάρω γυναίκα μου". Και την πήρε. Όταν το 1927 η Αγγελική ντύθηκε νύφη στο πλευρό τού Βαγγέλη, ήταν ήδη μισότυφλη. Δυο χρόνια αργότερα τυφλώθηκε τελείως.

Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε σε μια παράγκα στην Κοκκινιά και ζούσε από την μουσική του Βαγγέλη και το τραγούδι της Αγγελικής. Ο Βαγγέλης έγραφε και δικά του τραγούδια (*) αλλά σταμάτησε να ηχογραφεί το 1937, αρνούμενος να δεχτεί τις επεμβάσεις της μεταξικής λογοκρισίας (**). Την ίδια εποχή απαγόρευσε και στην Αγγελική να ξανατραγουδήσει σε μαγαζί. Από δω και πέρα οι δυο τους θα ζούσαν μόνο με το μεροκάματο του Βαγγέλη.

Ένα βράδυ που έρριχνε ο θεός με τον θεό και η Αγγελική περίμενε τον Βαγγέλη να γυρίσει από την δουλειά, το ταβάνι της παράγκας άρχισε να στάζει. Η τυφλή Αγγελική πάλεψε να βρει κάπου να σταθεί και τελικά βολεύτηκε σε μια γωνιά του κρεββατιού. Όταν μπήκε ο Βαγγέλης και την είδε ξεπαγιασμένη, σκίστηκε η καρδιά του. Την τύλιξε με μια κουβέρτα και την πήρε αγκαλιά για να την ζεστάνει. Ο θρύλος λέει πώς εκείνη την βραδυά τής σιγοψιθύρισε και κάτι στίχους που βγήκαν από μέσα του: Βάλε με στην αγκαλιά σου για να κοιμηθώ κοντά σου... Ο ίδιος θρύλος λέει ότι η Αγγελική συμπλήρωσε αυτούς τους στίχους: Βάλε με, φως μου, βάλε με... Κάποιος άλλος θρύλος επιμένει ότι οι πρώτοι στίχοι είναι της Αγγελικής και οι δεύτεροι του Βαγγέλη, ο οποίος αποκαλεί "φως μου" την τυφλή γυναίκα του. Ποιος από τους δυο θρύλους κρύβει την αλήθεια; Δεν νομίζω ότι έχει σημασία. Το κομμάτι είναι συγκλονιστικό έτσι κι αλλιώς.

Το 1940, με το που μπαίνουν οι γερμανοί στην Αθήνα, ο Βαγγέλης σταματάει την ενασχόλησή του με την μουσική. "Τα πουλιά δεν κελαηδούν όταν νυχτώσει", έλεγε. Αρνείται να παίζει για να χορεύουν "φχαριστημένοι ως κι οι μαυραγορίτες" και γίνεται παλιατζής. Δεν πρόκειται να ξαναδουλέψει ως μουσικός. Η πείνα τον καταβάλλει. Εξασθενημένος όπως είναι, τον χτυπάει η φυματίωση. Όταν αισθάνεται το τέλος του να πλησιάζει, πιάνει και μοιράζει τις παρτιτούρες των κομματιών του. Πεθαίνει στις 27 Ιουνίου 1943. Για να τον μοιρολογήσει το τελευταίο βράδυ, η Αγγελική δανείζεται δυο καρέκλες από την γειτόνισσα προκειμένου να ακουμπήσει το φτωχικό φέρετρο.

Η κηδεία γίνεται δίχως παπά, μιας κι ο παπάς της συνοικίας ήταν μαυραγορίτης. Όση ώρα βάσταξε, από τα μάτια τής Αγγελικής δεν βγήκε ούτε ένα δάκρυ. Πριν το φέρετρο κατεβεί στον λάκκο, έσκυψε και φίλησε τον σύντροφό της, ξεπροβοδίζοντάς τον με λίγα μνημειώδη λόγια που θα ταίριαζαν απόλυτα σε αρχαιοελληνική τραγωδία: "Καλά έκανες και παινευόσουν που ήμουν γυναίκα σου. Την παλληκαριά σου όμως δεν την ήξερες. Ούτε ο θεός δεν παντρεύτηκε αόμματη γυναίκα".

Ο Βαγγέλης, λοιπόν, πεθαίνει το 1943 και αφήνει πίσω την Αγγελίτσα του, μια γυναίκα τυφλή, αδέκαρη και απροστάτευτη. Εκείνη την ώρα η Αγγελική δεν ξέρει ότι πρόκειται να παραδώσει ένα σπουδαίο μάθημα σε όσους επιμένουν πως ο άντρας είναι το ισχυρό φύλο και η γυναίκα το ασθενές. Αυτή η μόνη, έρμη, φτωχιά και τυφλή γυναίκα επρόκειτο να ζήσει άλλα σαράντα χρόνια. Όταν θα έφευγε για να συναντήσει τον Βαγγέλη της, ήταν 17 Αυγούστου 1983. 

Η παρτιτούρα του "Μπατίρη" (ή "Πατήρη", κατά Παπάζογλου).
Στο κόκκινο πλαίσιο η επέμβαση της λογοκρισίας.

ΥΓ: Για τις άγνωστες λεπτομέρειες της παραπάνω ιστορίας, οφείλω να ευχαριστήσω τον μεγάλο μουσικό ερευνητή Πάνο Σαββόπουλο. Τα 30 επεισόδια της εκπομπής του "Ρεμπέτικη Ιστορία" στην παλιά ΕΡΤ3 παραμένουν φάροι για όσους ασχολούνται με το ρεμπέτικο τραγούδι.


------------------------------------------
(*) Στον Βαγγέλη Παπάζογλου αποδίδονται επίσημα 24 τραγούδια ηχογραφημένα, αν και είχε γράψει πολύ περισσότερα, τα οποία είτε δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ είτε τα χάρισε σε άλλους που τα παρουσίασαν ως δικά τους. Ηχογράφηση με την φωνή του δεν υπάρχει. Η φωνή του σώζεται μόνο στον περίφημο "διάλογό" του με τον Στελλάκη Περπινιάδη στην εισαγωγή του τραγουδιού "Η φωνή του αργιλέ (Πέντε χρόνια δικασμένος)".

(**) Το 1937 ο Παπάζογλου ήταν έτοιμος να ηχογραφήσει το τραγούδι "Ο Μπατίρης", όπου υπήρχαν οι στίχοι "Πάσχω να βρω την τύχη μου για να την αρωτήσω αν έχω το δικαίωμα ελεύθερος να ζήσω". Οι λογοκριτές επέμεναν να αλλαχτεί το "ελεύθερος" με το "χαρούμενος" αλλά ο Παπάζογλου αρνήθηκε. "Εγώ δεν γελάω αν δεν είμαι ελεύθερος", απάντησε.

Εργαζόμενοι στο Μαρινόπουλο: για το ψωμί

   Εργαζόμενοι στο Μαρινόπουλο: για το ψωμί και την αξιοπρέπειά μας

Από Σφυροδρέπανος 

Συνέντευξη στο Βασίλη Κρίτσα //

Οι πρόσφατες εξελίξεις στον όμιλο Μαρινόπουλου προκάλεσαν αίσθηση στην κοινή γνώμη και χτύπησαν καμπανάκι κινδύνου για τους χιλιάδες εργαζόμενους της αλυσίδας και τα δικαιώματά τους. Το “Ατέχνως” συζήτησε για αυτές τις εξελίξεις με το Γιάννη Κοντογιάννη, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στις Επιχειρήσεις Μαρινόπουλος στη Βόρεια Ελλάδα.

-Πόσα χρόνια δουλεύεις στον όμιλο Μαρινόπουλου και ποιες είναι οι συνθήκες εργασίας που έχεις συναντήσει;

Στον Μαρινόπουλο δουλεύω 5 χρόνια, από το 2011. Στο χώρο του εμπορίου ο Μαρινόπουλος, σαν εργοδότης στα χρόνια πριν την κρίση, θεωρούνταν ότι βρίσκεται κάπου στη μέση. Ούτε ο καλύτερος, ούτε ο χειρότερος, ας το πούμε έτσι. Όμως μέσα στην κρίση οι συνθήκες χειροτέρεψαν δραματικά. Η εταιρεία πρωτοστάτησε στην εφαρμογή των μνημονικών μέτρων (περικοπές επιδομάτων, μειώσεις μισθών, νέες προσλήψεις με μνημονιακό κατώτατο μισθό, προγράμματα «εθελούσιας» εξόδου κλπ.) Παράλληλα έγινε προσπάθεια να επιβληθούν ατομικές συμβάσεις, πράγμα που χάρη στην κινητοποίηση των εργαζομένων αποτράπηκε, τουλάχιστον σε μαζική κλίμακα. Το τελευταίο εξάμηνο η κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά καθώς η καταβολή της μισθοδοσίας γινόταν τμηματικά, με διάφορα «έναντι» σε ακαθόριστες ημερομηνίες.

 -Ποια ήταν η κατάσταση τους τελευταίους μήνες, μετά από τα αλλεπάλληλα κλεισίματα/συγχωνεύσεις καταστημάτων;

Νομίζω ότι εσείς σαν πελάτες, σαν απλοί άνθρωποι που ψωνίζουν καθημερινά για τις ανάγκες του νοικοκυριού σας το καταλαβαίνατε καλύτερα από μας. Με τα ράφια σχεδόν άδεια από προϊόντα και την κίνηση μειωμένη, οι συνάδερφοι κλήθηκαν από την εταιρεία να κάνουν ένα σωρό δουλείες (που η επιθεώρηση εργασίας τις χαρακτήρισε παράνομες και αντισυμβατικές). Άλλοι συνάδερφοι έβαφαν κάγκελα, άλλοι καθάριζαν τους χώρους, άλλοι τις τουαλέτες καθώς η εταιρεία διέκοψε τα εργολαβικά συνεργεία. Ήταν και είναι πολύ ψυχοφθόρο αυτό. Να είναι κάποιος σε παραγωγική ηλικία, να θέλει να εργαστεί, και να μην του δίδεται αντικείμενο, με ευθύνη της εταιρείας. Αν μου επιτρέπετε είναι και κάπως κωμικοτραγικό, γιατί την εποχή των «παχιών αγελάδων» και των υπερκερδών τις εταιρείας τρέχαμε πάνω κάτω σαν τρελοί από την εντατικοποίηση της εταιρείας και την ανεπάρκεια του προσωπικού, για να βγει η δουλειά.

 -Ποιο είναι το κλίμα και οι διαθέσεις στους εργαζόμενους μετά από τις πρόσφατες εξελίξεις;  Ήταν αναμενόμενες ή έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία;

Οι συνάδερφοι είναι φυσικά μουδιασμένοι από τα γεγονότα. Ναι μεν έβλεπαν που πηγαίνει το πράγμα, είχαν απογοητευτεί με τα άδεια ράφια, τη μείωση των πελατών κλπ αλλά είχαν την προσδοκία ότι θα βρεθεί νωρίτερα κάποιος «λευκός ιππότης», όπως ο Σκλαβενίτης που θα δώσει λύση πριν το πράγμα φτάσει στο απροχώρητο. Υπάρχει βέβαια κάτι το ελπιδοφόρο μέσα τη μαυρίλα. Ότι ένα μέρος των εργαζομένων έχει αγωνιστικές διαθέσεις και δεν είναι διατεθειμένο να παρακολουθήσει σαν θεατής τις εξελίξεις.

 -Κάποιες πλευρές υποστηρίζουν πως το συμφέρον των υπαλλήλων ταυτίζεται με τη μοίρα της επιχείρησης, γιατί αν αυτή κλείσει, θα μείνουν χωρίς δουλειά και πρέπει να βάλουν πλάτη για την επιβίωσή της. Πώς σχολιάζεις αυτή την άποψη;

Σε μια ιδανική κοινωνία που τα σουπερμάρκετ θα ανήκαν στους εργαζόμενους αυτό θα ίσχυε πράγματι. Όμως επειδή ζούμε στην πραγματικότητα και όχι σε κάποιο φανταστικό κόσμο, όλοι γνωρίζουμε ότι η ανάπτυξη της εταιρείας, που γίνεται πάνω στις δικές μας πλάτες, δε σημαίνει και κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων . Όταν μια εταιρεία πάει καλά, ακούμε από τον εργοδότη «Κάντε υπομονή για να αναπτυχθούμε». Όταν η κερδοφορία της μειώνεται ή έχει περιστασιακές ζημιές, τότε οι εργαζόμενοι καλούνται πάλι «να κάνουν υπομονή» για να επανέλθει η εταιρεία στην προηγούμενη κατάσταση. Η ουσία είναι ότι δεν είμαστε συνέταιροι, ούτε «μια οικογένεια» με τους εργοδότες μας. Η φράση «φάγαμε ψωμί από το Μαρινόπουλο», που όντως ακούγεται από κάποιους συναδέρφους, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ο Μαρινόπουλος έχει φάει παντεσπάνι από τους εργαζόμενους. Η ιστορία έχει δείξει ότι όποτε οι εργαζόμενοι υποχώρησαν για το «μικρότερο κακό», στο τέλος δεν απέφυγαν και το μεγαλύτερο. Η μόνη λύση είναι ο δικός τους αγώνας για τα δικά τους συμφέροντα.

 -Η υπαγωγή στο άρθρο 99 δεν ταυτίζεται με τη διαδικασία πτώχευσης. Συνιστά αυτό λόγο εφησυχασμού; Ποια είναι η πείρα των εργαζομένων από αντίστοιχες περιπτώσεις;

Καταρχάς θα ήθελα να σημειώσω ότι η εταιρεία δεν έχει καν αυτό ως δεδομένο. Η οριστική εξέταση του αιτήματος για υπαγωγή στο άρθρο 99, θα γίνει στις 21 Σεπτέμβρη. Αυτό που εξασφάλισε την 1η Ιούλη ήταν μια δικαστική απόφαση για προσωρινό σταμάτημα των κατασχέσεων, με τον όρο ότι μες το καλοκαίρι θα φτιάξει ένα «σχέδιο εξυγίανσης» το οποίο θα περιλαμβάνει και ένα πλάνο αποπληρωμής των πιστωτών (τράπεζες, προμηθευτές κλπ). Η εμπειρία από ανάλογες καταστάσεις έχει δείξει ότι αυτό το πλάνο συνοδεύεται από ένα άλλο πλάνο. Αυτό της συρρίκνωσης των μεγεθών (σε εμάς θα σημάνει κλείσιμο καταστημάτων), των άγριων περικοπών σε προσωπικό και μισθούς-δικαιώματα, έτσι ώστε να γίνει «ελκυστική» στον όποιο επενδυτή-συνέταιρο θελήσει να βάλει ο Μαρινόπουλος.

 -Ποιοι είναι οι συσχετισμοί που επικρατούν στο Σωματείο των εργαζομένων στον Όμιλο Μαρινόπουλου;

Το πανελλαδικό επιχειρησιακό σωματείο του Μαρινόπουλου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2010 κινούταν σε αγωνιστική κατεύθυνση. Δυστυχώς, με ευθύνη της πλειοψηφίας της διοίκησης του τα τελευταία χρόνια αδρανοποιήθηκε, σε σημείο που ορισμένες του ενέργειες να βοηθούν ανοιχτά την εργοδοσία. Είναι κοινός τόπος στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων της εταιρείας ότι πλέον δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους. Με αυτό σαν δεδομένο οι εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης (και άλλων περιοχών της Μακεδονίας-Θράκης, όπως πχ. η Καβάλα) αποφασίσαμε να ιδρύσουμε το «Σωματείο Εργαζομένων στις Επιχειρήσεις του Ομίλου Μαρινόπουλος στη Βόρεια Ελλάδα» λίγο πριν ξεσπάσει η «μπόρα». Θέλω να σημειώσω εδώ ότι σε αυτόν μας τον αγώνα έχουμε την πολύτιμη βοήθεια των κλαδικών σωματείων Εμποροϋπαλλήλων σχεδόν σε όλη τη χώρα, καθώς και του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου.

 -Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντάτε στις συζητήσεις με τους εργαζόμενους και με το γύρω κόσμο (πελάτες της αλυσίδας, περαστικοί, κτλ).

Ο φόβος. Ο φόβος για το αύριο, για το αν θα έχουν να ταΐσουν, να ντύσουν, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, αυτό είναι το βασικό στοιχείο στις συζητήσεις με τους εργαζόμενους. Τις προάλλες πχ. ο Γιώργος, ένας συνάδερφος 40 ετών που δουλεύει 10 χρόνια στην επιχείρηση, μου είπε: «Γιάννη ήρθα από τη Γερμανία γιατί ήθελα να μεγαλώσω τα παιδιά μου εδώ, και τώρα άμα γίνει το «μπαμ» θα πρέπει να ξαναφύγω πάλι έξω». Και αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα από τα χιλιάδες. 12.000 συνάδερφοι με λίγα ή περισσότερα χρόνια στην επιχείρηση που με τη σκληρή τους δουλειά βοήθησαν το Μαρινόπουλο να βγάλει αμύθητα κέρδη, τώρα κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο. Οι πελάτες απ’ την άλλη συνήθως μας αντιμετωπίζουν με κατανόηση, τολμώ να πω και με συγκίνηση. Δεν είναι λίγες οι παλιές πελάτισσες που γνωρίζουν τους συναδέρφους από νεαρούς, που τις έχω δει να βουρκώνουν αυτές τις μέρες όταν έρχονται να ψωνίσουν και μας λένε «Για σας ερχόμαστε». Αυτό μας δίνει κουράγιο σίγουρα. Τις/τους θέλουμε δίπλα μας γιατί και αυτοί είναι στην πλειοψηφία τους εργαζόμενοι η άνεργοι και περνάνε τα ίδια.

 -Ποιος είναι ο σχεδιασμός δράσης και οι κινητοποιήσεις που προγραμματίζετε για το επόμενο διάστημα;

Επειδή χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει, προχωράμε αυτές τις μέρες σε ενημέρωση των συναδέρφων με περιοδείες στα καταστήματα και τους καλούμε να βρίσκονται σε ετοιμότητα για κινητοποιήσεις με όλα τα μέσα. Σημαντικός σταθμός εδώ στη Βόρεια Ελλάδα είναι η απεργία της 8ης Ιούλη που ευελπιστούμε να έχει μεγάλη συμμετοχή. Σε όλη την Ελλάδα γίνονται επίσης συνελεύσεις, εξορμήσεις, κινητοποιήσεις με πρωτοστάτες τα κλαδικά σωματεία Εμποροϋπαλλήλων-Ιδ. Υπαλλήλων. Είναι νομίζω περιττό να πω ότι δεν βλέπουμε την κατάσταση «συντεχνιακά». Αυτά που συμβαίνουν στο Μαρινόπουλο συμβαίνουν σε ένα σωρό άλλες επιχειρήσεις. Γι’ αυτό έχουμε σταθερή επαφή και συντονισμό με εργαζόμενους πχ. του πρώην Αρβανιτίδη, εδώ στη Θεσσαλονίκη, που έχουν πικρή πείρα από τα εργοδοτικά τερτίπια με τα διάφορα άρθρα του πτωχευτικού κώδικα και την απληρωσιά. Εμείς ζητάμε να μη χαθεί καμία θέση εργασίας και να μην περικοπεί ούτε σεντ από τις αποδοχές των εργαζομένων.

 -Υπάρχει κάτι που μπορεί να σημειωθεί ως συμπέρασμα-γενικό δίδαγμα τη δεδομένη χρονική στιγμή;

 Κοιτάξτε, δε μου αρέσει να βγάζω φιρμάνια με «γενικές αλήθειες». Νομίζω ότι και οι εργαζόμενοι έχουν κουραστεί από τους διάφορους συνδικαλιστές-«σωτήρες» που είναι πολύ καλοί στα μεγάλα λόγια αλλά στην πραγματικότητα στηρίζουν την εργοδοσία ή/και τις διάφορες κυβερνήσεις. Είναι οι ίδιοι που δυσφήμησαν την έννοια του συνδικαλισμού στην Ελλάδα και απομάκρυναν τον κόσμο από τα σωματεία. Φτάσαμε πλέον σε ένα σημείο που πρέπει να σταματήσει η λογική της ανάθεσης. Το θέμα είναι να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τις τύχες στα χέρια τους, με τη γνώμη τους και τη συμμετοχή τους και τη δράση τους να διεκδικήσουν ενωμένοι αυτά που τους ανήκουν.

Οι εργαζόμενοι στο Μαρινόπουλο στη Βόρεια Ελλάδα προχωρούν σήμερα σε 24ωρη απεργία διεκδικώντας να μη γίνει καμία περικοπή στο προσωπικό, τους μισθούς και τα δικαιώματά του και απευθύνουν το παρακάτω κάλεσμα στους πελάτες και τον εργατόκοσμο.

 Δημοψήφισμα για την ΕΕ: Μια ωραία ιδέα…

Δημοψήφισμα για την ΕΕ: Μια ωραία ιδέα…

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

  Το οικοδόμημα της  Ευρωπαϊκή Ένωσης,  η ένωση που λέγανε (και λένε) πως είναι το «κοινό μας σπίτι», με τις «κοινές αξίες», περνά δύσκολες ώρες και αυτό είναι μια εξαιρετική είδηση. Ας μη σπεύσουν οι λεγόμενοι «φιλοευρωπαίοι» να μιλήσουν για «αντιευρωπαϊκή» θέση. Ας τελειώσει το παραμύθι με την εκμετάλλευση της λέξης «Ευρώπη». Η Ευρώπη δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Η ΕΕ είναι ένας  οργανισμός με οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, που έχει κτιστεί πάνω σε συγκεκριμένες αρχές και αξίες. Ποιες είναι αυτές; Η ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, η ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων, η ελευθερία παροχής υπηρεσιών, η ελευθερία μετακίνησης προσώπων. Αλήθεια, ποιοι αξιοποιούν τις ελευθερίες της ΕΕ; Οι γνωστοί… Εκείνοι που κατέχουν, πλουτίζουν και πλούτιζαν. Ναι, για την οικονομική ολιγαρχία των χωρών μελών της ΕΕ, οι ελευθερίες της είναι απολαυστικές. Συνδυάζονται, βέβαια, με κάτι: Την εκμετάλλευση της πλειοψηφίας του λαού, σε κάθε κράτος μέλος.

   

Οι αρχές της ΕΕ για τους λαούς ορίζονται ως εξής: Δεκάδες εκατομμύρια φτωχοί και άνεργοι και εκατομμύρια άστεγοι, στα κράτη μέλη της «αγίας» ΕΕ. Οι αρχές, λοιπόν, έχουν μετάφραση: Είναι οι αρχές της «ελευθερίας της αγοράς», των μισθών πείνας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της ανεργίας, της αφαίρεσης δικαιωμάτων από το λαό, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, Είναι οι αρχές της βαρβαρότητας. 

Τα δημοψηφίσματα στην  Ευρωπαϊκή Ένωση

  

Η ελευθερία έκφρασης εντός της ΕΕ ήταν πάντα κάτι υπαρκτό μόνο στα λόγια. Πριν φτάσουμε στο πρόσφατο δημοψήφισμα, στη Μεγάλη Βρετανία, ας θυμηθούμε ορισμένα παλιότερα, σε άλλες χώρες της ένωσης.

 Στις περιπτώσεις που λαοί της Ευρώπης κλήθηκαν να αποφασίσουν κάτι σχετικό με την ΕΕ, τότε το σκηνικό ήταν ίδιο και απαράλλακτο: Εκβιασμός, τρομοκρατία και ενεργοποίηση όλων των μηχανισμών, για να «περάσει» θετική γνώμη για την ΕΕ.

Παρά την τρομοκρατία πολλές αποφάσεις ήταν απορριπτικές. Υπενθυμίζουμε τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Ιρλανδία, στη Δανία. Για τη Μεγάλη Βρετανία και την Ελλάδα θα έχουμε αμέσως παρακάτω ειδικές αναφορές.

 Τη δεκαετία του 90 οι Δανοί είχαν απορρίψει τη συνθήκη του Μάαστριχτ και, επί της ουσίας, τους έβαλαν να ξαναψηφίσουν, επειδή δεν τους άρεσε η απόφαση!

 Οι Ιρλανδοί αρνήθηκαν τη συνθήκη της Νίκαιας το 2001. Τι έγινε; Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα τους πήγαν ξανά σε κάλπες!

  

Πάμε παρακάτω. Το 2005 στη Γαλλία και στην Ολλανδία αρνήθηκαν το ευρωσύνταγμα. Οι καλοί Ευρωπαίοι εταίροι πέρασαν από το παράθυρο αυτά που ήθελαν, μέσω της συνθήκης της Λισαβόνας.

Οι Γάλλοι δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα επέμεναν στην άποψη τους, όπως έδειξε τουλάχιστον η δημοσκόπηση του ινστιτούτου Ifop που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Figaro. Η έρευνα έγινε πέρσι (2015). Στην ερώτηση «Δέκα χρόνια μετά, αν ξαναγινόταν δημοψήφισμα, θα ψηφίζατε ναι ή όχι;» το 47% των ερωτηθέντων απάντησαν «όχι», το 29% «ναι» και το 24% δεν εξέφρασε γνώμη. Το δημοψήφισμα στη Γαλλία, τον Μάιο του 2005 είχε τα εξής αποτελέσματα: Το 55% των ψηφοφόρων απέρριψε το κείμενο και το 45% το ενέκρινε.

Κοινωνικό και ξεκάθαρα ταξικό πρόσημο

  Στις περισσότερες περιπτώσεις η αμφισβήτηση και η άρνηση των προτάσεων της ΕΕ έχει κοινωνικό πρόσημο και αυτό είναι ξεκάθαρα ταξικό. Στο πρόσφατο δημοψήφισμα, στη Μεγάλη Βρετανία, με το ερώτημα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ΕΕ, τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από τις αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ (και των εγχώριων εκφραστών της) ψήφισαν την έξοδο, το λεγόμενο BREXIT. Aυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν δυνάμεις της κυρίαρχης τάξης της Βρετανίας που στήριξαν το BREXIT.

 Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα εξέφρασαν την άρνηση τους, στο αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ, με πλειοψηφικά ποσοστά. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της κυρίαρχης τάξης ήθελε την παραμονή. Το γνωστό City του Λονδίνου ήταν ένας βασικός εκφραστής  της παραμονής στην ΕΕ. Σε πλήρη αντίθεση με τις λαϊκές γειτονιές και τις εργατικές συνοικίες του ανατολικού Λονδίνου, που κυριάρχησε η έξοδος από την ΕΕ, στις πιο εύπορες συνοικίες της πρωτεύουσας το ποσοστό υπέρ της παραμονής έφτανε ακόμα και το 75%. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί πως η έξοδος από την ΕΕ κέρδισε σε περιοχές της (ρημαγμένης από τις πολιτικές της ΕΕ) υπαίθρου της Μεγάλης Βρετανίας. 

  

Στην Ελλάδα, στο περσινό δημοψήφισμα, το ερώτημα – απάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (για την πρόταση των δανειστών), μετατράπηκε, στο δημόσιο διάλογο, και σε ερώτημα για την ΕΕ. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι καλούσαν ανοιχτά σε ψήφο υπέρ του «ναι», για να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ. Η τρομοκρατία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ είχε ξεπεράσει κάθε όριο, οι τράπεζες ήταν κλειστές, κι όμως η πλειοψηφία του λαού αρνήθηκε τους εκβιασμούς. 

 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαινόταν και από τις προτάσεις της (συνέχιζε τη διαπραγμάτευση για ένα …καλύτερο μνημόνιο), έκανε το «όχι» «ναι». Η πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προδιαγεγραμμένη, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη σημαντική αντίδραση του ελληνικού λαού, που απέρριψε την τρομοκρατία.

 Οι πολιτικοί φίλοι του κυρίου Τσίπρα, δηλαδή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι (η πολιτική τους φιλία βασίζεται στην «αγία» ΕΕ), δήλωσαν τη χαρά τους και καλωσόρισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο «ρεαλισμό». Μια χαρά «ρεαλιστής», για την πολιτική του πορεία, ήταν και είναι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο «ρεαλισμός» τους αποτυπώθηκε και φέτος, ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα, σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ανακοίνωση στην οποία δίδαξαν πολιτικό αμοραλισμό. Ο «ρεαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ (οπορτουνισμός λέγεται) σε όλη του την πορεία (από τότε που ήταν μικρό κόμμα) είναι ένα αποκαλυπτικό θέμα για ένα άλλο κείμενο. Ας επανέλθουμε: Στη συνέχεια, ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι,  ψήφισαν το μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με το επιχείρημα πως η χώρα πρέπει να μείνει στην «αγία» ΕΕ (τους).  

  

Αξίζει να υπενθυμίσουμε το κοινωνικό και ταξικό πρόσημο της ψήφου στο δημοψήφισμα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα ποσοστά σε ορισμένες από τις περιοχές της Αττικής: Το «όχι» έλαβε στο δήμο Ασπροπύργου 79,20%, στη Φυλή 77,22%, στο Πέραμα 76,64%, στις Αχαρνές 75,25%, στο δήμο Κερατσινίου – Δραπετσώνας 72,84%, στο δήμο Νίκαιας – Αγ. Ιωάννη Ρέντη 72,61%, στην Αγία Βαρβάρα 72,75%, στην Ελευσίνα 71, 88%, στη Λαυρεωτική 71,81%, στον Ταύρο 71, 28, στο Αιγάλεω 70,68% και στο Περιστέρι 70,31%. Αντιθέτως, σε περιοχές όπου στην κοινωνική σύνθεση κυριαρχούν τα εύπορα στρώματα, το «ναι» κυριάρχησε: Εκάλη (84,62%), Βουλιαγμένη (66,27%), Κηφισιά (64,59%), Βούλα (63,88%).

Οι «συντηρητικοί» και «ακροδεξιοί» και «αμόρφωτοι» Βρετανοί!

 Τα κοινωνικά και ταξικά κριτήρια και αποτελέσματα δεν σημαίνουν, προφανώς, και κοινή πολιτική κατεύθυνση για την πορεία μιας χώρας. Δείχνουν, όμως ξεκάθαρα πως τα λαϊκά στρώματα αμφισβητούν ευθέως την πολιτική μιας ένωσης (της ΕΕ), που τους διαλύει τη ζωή και το μέλλον.

  Κάτι τύποι σαν τον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη αποκαλύπτονται σε τέτοιες συνθήκες. Υπενθυμίζουμε τη  δήλωση του, μέσω facebook, όπου είπε, στην ουσία, πως η απόφαση των Βρετανών έχει …ενόχους, τους φτωχούς και τους αμόρφωτους, που δεν καταλαβαίνουν! Ας θυμηθούμε τις σκέψεις του, όταν έγραψε για εκείνους που ψήφισαν «όχι» στην παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ: 

Είναι «κυρίως οι συνταξιούχοι, οι λιγότερο μορφωμένοι και οι άνεργοι των αποβιομηχανοποιημένων περιοχών. Οι πιο ευάλωτοι στο λαϊκισμό πολιτικών, μέσων κοινωνικής δικτύωσης και παραδοσιακών ΜΜΕ». Δήλωσε μάλιστα τη σιγουριά του πως, εάν επαναλαμβανόταν «αύριο» το δημοψήφισμα, το 51,9% του BREXIT θα έπεφτε στο 30%.

 Ας μην αδικήσουμε τον κ. Θεοδωράκη. Δεν είναι μόνο αυτός που δήλωσε ανοιχτά τη δυσαρέσκεια του, για την απόφαση των Βρετανών. Θλίψη είχαν και στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη (φανταζόμαστε ο Α. Σαμαράς δεν διαφοροποιείται…), και το ΠΑΣΟΚ και ο ανεκδιήγητος Λεβέντης, που ζήτησε οι Βρετανοί να διορθώσουν το λάθος τους!

  

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μαζί με τους άλλους λάτρεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν εθνικιστικό και  αρνητικό  το αποτέλεσμα, που προέκυψε από το δημοψήφισμα. Είπαν, με περιτύλιγμα, αυτό που είπε ο Θεοδωράκης και όλοι μαζί συμφώνησαν για το λάθος των Βρετανών. Με λαθροχειρίες πήγαν να βγάλουν συντηρητικούς, ακροδεξιούς και αμόρφωτους το 52% του πληθυσμού της Μεγάλης Βρετανίας!

  Τα στοιχεία τους διαψεύδουν, διότι, όπως αναφέρει και η  ανακοίνωση του «Lexit» (καμπάνια για «αριστερή έξοδο» της Βρετανίας από την ΕΕ),  υπέρ του BREXIT  ψήφισαν πάνω από 17 εκατομμύρια Βρετανοί. Μόνο 3,8 εκατομμύρια είχαν ψηφίσει το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP στις προηγούμενες εκλογές.  

Υπερασπιστές των αρχών της ΕΕ που θέλουν έξοδο από την ΕΕ…

 Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό: Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, από τους λάτρεις της ΕΕ, δεν σημαίνει πως έχει διαμορφωθεί ένα πλειοψηφικό ρεύμα (στις χώρες μέλη) για έξοδο από την ΕΕ ή ένα ρεύμα που ζητά τη διάλυση της. Παράλληλα, δεν υπάρχει κι ένα πολιτικό ρεύμα ισχυρό, για έξοδο από την ΕΕ σε κατεύθυνση εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων.

  

Καμία σχέση δεν έχουν με έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, προς όφελος τους λαού, οι υπερασπιστές του BREXIT τύπου Φάρατζ ή περιπτώσεις όπως η ακροδεξιά Λεπέν, στη Γαλλία.  Το αντίθετο, υπάρχουν, στην Ευρώπη, υπερασπιστές της εξόδου από την ΕΕ, που προτείνουν τον ίδιο δρόμο με την πολιτική της ΕΕ, με άλλη συνταγή. Χαρακτηριστικό είναι πως τώρα που η ΕΕ αντιμετωπίζει αστάθεια αναπτύσσονται δυνάμεις του κεφαλαίου που θέλουν να διαμορφώσουν άλλες συμμαχίες, ώστε να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, άλλωστε, τα συμφέροντα του κεφαλαίου (στην Ευρώπη), που προσπαθούν να διαμορφώσει εναλλακτικούς δρόμους, για την κερδοφορία τους (εκτός ή περίπου εκτός ΕΕ) είναι σε άμεση επικοινωνία με εθνικιστικές, ακόμα και με δυνάμεις που δηλώνουν ανοιχτά πως είναι φασιστικές. Αυτό άλλωστε, αυτή η διασύνδεση, δεν γίνεται για πρώτη φορά στην Ιστορία…   

 Με βάση και τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε πως η έξοδος από την ΕΕ δεν σημαίνει αυτόματα και διέξοδος, την επόμενη μέρα, υπέρ των λαών. Η φιλολαϊκή έξοδος από την ΕΕ βρίσκεται σε αντίθετη με τα εθνικιστικά μορφώματα, στην Ευρώπη, που ζητούν (αρκετές φορές τυχοδιωκτικά κι ευκαιριακά) έξοδο των χωρών τους από την ένωση. Είναι τόσο σε αντίθεση όσο και με την ίδια την ΕΕ.

Οι λαοί να μπορούν να επιλέξουν το δρόμο τους

Οι λαοί, μέσα στην ΕΕ, δεν μπορούν να περιμένουν βελτίωση της ζωής τους. Το απαγορεύουν οι αξίες της ΕΕ. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, στις χώρες μέλη της ΕΕ, γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη. 

Συνεπώς, η αποδέσμευση από την ΕΈ, όταν την επιλέξει ο λαός προς όφελος του, είναι προϋπόθεση για την εθνική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία μιας χώρας. Η συζήτηση για την αποδέσμευση της Ελλάδας  από την ΕΕ είναι εδώ και προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα. Μέσα στη φυλακή της ΕΕ δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για τους λαούς, εκτός από αυτόν που ζούμε τώρα: Βαρβαρότητα, φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση.

Μέσα στην ένωση δεν μπορεί να γίνουν στοιχειώδες φιλολαϊκές αλλαγές, το απαγορεύουν οι «νόμοι» της. Εάν, λοιπόν, δεν μπορούν να γίνουν ούτε τα στοιχειώδη, τότε είναι αυτονόητο πως οι ριζοσπαστικές και επαναστατικές αλλαγές, προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι ασύμβατες με το οικοδόμημα της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι ο δρόμος υπέρ των λαών ολόκληρης της Ευρώπης. Επομένως, η ένωση των λαών της Ευρώπης, για την κοινή ευημερία τους, προϋποθέτει τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.   

Δημοψηφίσμα για την ΕΕ 

 Στην Ελλάδα, όλες οι πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την ΕΕ, ακόμα και όταν ασκούν κριτική στην ένωση, το κάνουν δηλώνοντας πως αποτελεί μονόδρομο για τη χώρα. Μιλούν για τις χαμένες αρχές της και, παρά τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις τους, τονίζουν ότι η ΕΕ πρέπει να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο κοινωνικά ευαίσθητη και άλλα τέτοια. Είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται (σε όλη την ΕΕ) από τη Δεξιά μέχρι την λεγόμενη «ευρωπαϊκή Αριστερά». Είναι αυτή η «Αριστερά» που δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, αντίθετα εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα ευρωενωσιακά συμφέροντα, καλλιεργώντας αυταπάτες και διαλύοντας τους λαούς, στο όνομα της «προόδου»! 

 Οι λαοί έχουν δικαίωμα να επιλέξουν το δρόμο τους. Ένα δημοψήφισμα είναι ένα μέσο έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα ασκηθούν όλες οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των κυρίαρχων δυνάμεων (με κάθε τρόπο), ότι δεν θα κινητοποιηθούν όλοι οι μηχανισμοί που έχει το σύστημα που ζούμε, το σύστημα που έχει όνομα και λέγεται καπιταλισμός. 

  

Το σύστημα δεν ανατρέπεται με ένα ή ακόμα και με περισσότερα δημοψηφίσματα. Οποιαδήποτε απόφαση σε μια κάλπη, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι, εάν δεν έχει συνέχεια, τότε παραμένει μόνο ένα αποτέλεσμα. Αυτό δεν σημαίνει πως η δήλωση της λαϊκής βούλησης, σε ένα δημοψήφισμα, για ένα ζήτημα που αφορά τη ζωή και το μέλλον όλων μας, δεν είναι ένα απόλυτο δικαίωμα. Ένα τέτοιο ζήτημα είναι το θέμα της ΕΕ, αφού η αποδέσμευση είναι προϋπόθεση, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. 

 Η έκφραση της λαϊκής βούλησης, μέσω κι ενός δημοψηφίσματος, είναι ένα δικαίωμα που δεν είναι κατοχυρωμένο, διεκδικείται, έχει πολλές εκφράσεις και πολλούς τρόπους να γίνει πράξη. Πρόκειται για ένα δικαίωμα που προστατεύεται, περιφρουρείται ως προς την πραγματοποίηση του, αλλά και ως προς την υλοποίηση της όποιας απόφασης, από τον ίδιο το λαό. 

  Το ερώτημα προς τους λάτρεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι απλό: Αφού είναι τόσο σίγουροι πως τα «καλά της ΕΕ» είναι τόσα πολλά, αφού είναι τόσο σίγουροι πως ο λαός επιλέγει την παραμονή στην ΕΕ, γιατί δεν δοκιμάζουν να ζητήσουν και τη γνώμη του; Αυτό δεν θα ήταν ένα στοιχείο που θα αποδείκνυε τη δημοκρατικότητα τους, για την οποία τόσο περηφανεύονται..;  

  

Υπάρχει κι άλλος τρόπος: Να απαιτήσει ο ίδιος ο λαός να επιλέξει. Όπως και να έχει, πάντως, σε ένα τέτοιο δίλημμα, για την παραμονή της χώρας ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα αναμετρηθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολιτικές προτάσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση…

Η ιμπεριαλιστική υποκρισία και πάλι στο προσκήνιο

Η ιμπεριαλιστική υποκρισία και πάλι στο προσκήνιο

Η έκθεση του σερ Τζον Τσίλκοτ στη Βρετανία για τον πόλεμο στο Ιράκ και τις ευθύνες της διοίκησης του τότε «Εργατικού» πρωθυπουργού, Τόνι Μπλερ, που δόθηκε προχτές στη δημοσιότητα, προκάλεσε το ενδιαφέρον στον αστικό Τύπο σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας. Η πολυαναμενόμενη έκθεση με επικεφαλής έναν άνθρωπο των μυστικών υπηρεσιών είναι μια εκτενέστατη έρευνα, που ξεκίνησε το 2009 και αναφέρεται στη διαδικασία της λήψης απόφασης για τη συμμετοχή της Βρετανίας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ το Μάρτη του 2003. Η έκθεση επιβεβαιώνει την υποκρισία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που πρωτοστάτησαν (ΗΠΑ, Βρετανίας) στο δήθεν «πόλεμο για την απελευθέρωση του Ιράκ από τον τύραννο Σαντάμ Χουσεΐν». Καταρρίπτει όλα τα προσχήματα, όπως την «κατοχή και χρήση όπλων μαζικής καταστροφής», την «απειλή για την ειρήνη» και άλλα βαρύγδουπα που χρησιμοποιήθηκαν για να κρύψουν την πραγματική αιτία του πολέμου, που ήταν η προσπάθεια για ξαναμοίρασμα του ενεργειακού πλούτου και των αγορών στην ευρύτερη περιοχή.

***

Η ίδια η έκθεση, ωστόσο, κάθε άλλο παρά έχει αυτή την επιδίωξη και χρησιμοποιείται ως άλλο ένα στοιχείο της ενδοαστικής αντιπαράθεσης. Ειδικά, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι δημοσιεύτηκε σε μια περίοδο που συντελούνται σημαντικές διεργασίες στη Βρετανία μετά το Brexit, δηλαδή την απόφαση αποχώρησης από την ΕΕ, μετά το δημοψήφισμα της 23ης Ιούνη (που μένει να φανεί αν τελικά, πώς και πότε θα υλοποιηθεί). Ταυτόχρονα, η έκθεση έρχεται σε μια περίοδο που η παραδοσιακή στρατηγική εταιρική σχέση ΗΠΑ - Βρετανίας δέχεται κριτική από τμήματα της βρετανικής αστικής τάξης, όχι ως προς την ουσία της (αφού όλοι οι αστοί πολιτικοί δεν την αμφισβητούν), αλλά για τον τρόπο υλοποίησής της. Γι' αυτό και ιδιαίτερη σημασία στην έκθεση Τσίλκοτ δίνεται στη λεγόμενη «υποταγή» του Τόνι Μπλερ στον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, αξιοποιώντας ιδιαίτερα επιστολή του Μπλερ που διαβεβαιώνει τον Μπους, οχτώ μήνες πριν την έναρξη του πολέμου, ότι «θα είναι μαζί του για οτιδήποτε». Ετσι και η έκθεση, που καλεί να βγουν διδάγματα από τη συμμετοχή σε αυτό τον πόλεμο, προτείνοντας και καλύτερη λειτουργία των κρατικών οργάνων, αλλά και οι τοποθετήσεις των αστών πολιτικών, εμφανίζονται να συγκλίνουν σε μια κοινή συνισταμένη επί της ουσίας: «η σχέση με τις ΗΠΑ δεν πρέπει να είναι συμφωνία άνευ όρων». Το γεγονός αυτό έχει μεγάλη σημασία για τις μετα-Brexit πολιτικοοικονομικές εξελίξεις και αυτές σε στρατιωτικό επίπεδο. Οι δύο χώρες συμμετέχουν στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ, ενώ εφόσον ολοκληρωθεί η διαδικασία αποχώρησης από την ΕΕ, αναμένεται να γίνουν διαπραγματεύσεις για διμερή εμπορική συμφωνία, την ίδια ώρα που είναι σε διαρκές παζάρι το μεγαλύτερο εγχείρημα εμπορικής συμφωνίας ή και «Οικονομικό ΝΑΤΟ», αυτό της Διατλαντικής Συμφωνίας Εμπορίου και Επενδύσεων των ΗΠΑ και της ΕΕ (TTIP).

***

Η θεωρία της «υποταγής» της Βρετανίας στις ΗΠΑ είναι πολύ βολική, όταν μάλιστα προσωποποιείται, αλλά πλήρως αποπροσανατολιστική ως προς την ουσία της σχέσης δύο ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που συνεργάζονται και ταυτόχρονα ανταγωνίζονται σε πολλά πεδία. Και αυτός ο ανταγωνισμός συμφερόντων μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων είναι η ουσία των σχέσεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Γι' αυτό χτίζονται ή αναδιαμορφώνονται συμμαχίες ή γίνονται πόλεμοι. Και στις συμμαχίες και στους πολέμους συμμετέχουν οι αστικές τάξεις των καπιταλιστικών κρατών, όχι γιατί ...σέρνονται, αλλά γιατί αυτό εξυπηρετεί τα κέρδη των ομίλων που εκπροσωπούν. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι το ποια συμφέροντα ποιων μονοπωλιακών ομίλων εξυπηρετήθηκαν από τη συμμετοχή της Βρετανίας στον πόλεμο στο Ιράκ. Κάτι που, βεβαίως, δεν πρόκειται να απαντηθεί από τέτοιου είδους εκθέσεις. Οι λαοί και οι νέοι ειδικότερα, είτε ως θύτες είτε ως θύματα, χύνουν το αίμα τους, γίνονται «κρέας στα κανόνια» των εκμεταλλευτών τους, για να ανοίξουν οι δρόμοι του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του εμπορίου, των κερδών και των σφαιρών επιρροής. Αυτή την απλή αλήθεια δεν πρόκειται να την αναδείξει καμία έκθεση ανθρώπων του εκμεταλλευτικού συστήματος, καμία εσωτερική φαγωμάρα (όπως π.χ. η διαφοροποίηση της γερμανικής αστικής τάξης ή της γαλλικής στον πόλεμο στο Ιράκ), ούτε όψιμοι δήθεν φιλειρηνιστές που θυμήθηκαν τον «ψεύτη Μπλερ» και τον «υστερικό Μπους», λες και οι διάδοχοί τους δεν υπηρέτησαν - πιθανά με άλλη τακτική - επίσης τα μονοπωλιακά συμφέροντα, δεν ματοκύλισαν λαούς. Στην πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, που είναι η αιτία τους, μπορεί να δώσει πραγματικό νόημα μόνο το εργατικό κίνημα και η πρωτοπορία του, τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε κάθε χώρα.

«Ακονίζουν» την αντιλαϊκή πολιτική

«Ακονίζουν» την αντιλαϊκή πολιτική

Το «ακόνισμα» του αυτόματου «δημοσιονομικού κόφτη» και το μπαράζ των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών για τις ληξιπρόθεσμες «οφειλές» της λαϊκής οικογένειας στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό του κράτους αποτελούν συστατικά στοιχεία του «τεχνικού μνημονίου», το οποίο έρχεται να κουμπώσει με το συμπληρωματικό μνημόνιο της συνεργασίας ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους «θεσμούς» του κουαρτέτου. Το αντιλαϊκό κάδρο της επόμενης περιόδου συμπληρώνεται από το ζήτημα της διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων στις τράπεζες, που θα μπει στο επίκεντρο της αντιλαϊκής επίθεσης.
Την ίδια ώρα, η καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων της χώρας στοιχειώνεται από τις μαζικές παραπέρα περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και λόγω της αυξημένης μηνιαίας παρακράτησης του επιβαλλόμενου φόρου, ενώ η άγρια φοροληστεία βρίσκει τη συνέχειά της στις πρόσφατες ανατιμήσεις του ΦΠΑ και άλλων ειδικών φόρων που φορτώνονται στα εμπορεύματα της μαζικής λαϊκής κατανάλωσης.
Τα παραπάνω - κατά τη συγκυβέρνηση και το εγχώριο κεφάλαιο - συνθέτουν την «ομαλή» πορεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού.
Σε ό,τι αφορά τον δημοσιονομικό κόφτη, στο «τεχνικό μνημόνιο» διευκρινίζεται ευθύς εξαρχής ο τρόπος υπολογισμού των αυτόματων περικοπών σε συντάξεις και μισθούς, σε συνδυασμό με τις «απώλειες» των φόρων που θα προκύψουν εξαιτίας της μείωσης των εισοδημάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, ξεκαθαρίζεται ότι στις συντάξεις, για κάθε μείωση ύψους 100 ευρώ, το «καθαρό δημοσιονομικό όφελος» θα είναι μόλις 85 ευρώ, καθώς τα υπόλοιπα θα «χάνονται» από τη μείωση της μάζας των φόρων που επιβάλλονται στους συνταξιούχους. Αντίστοιχα, για κάθε καρατόμηση ύψους 100 ευρώ στους μισθούς που καταβάλλονται στο δημόσιο τομέα, το «καθαρό όφελος» διαμορφώνεται μόλις στα 55 ευρώ. Είναι φανερό, δηλαδή, ότι η επίτευξη των στόχων απαιτεί την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων πολλαπλάσιου ύψους, γεγονός που έχει επιβεβαιωθεί σε ολόκληρη την περίοδο των προγραμμάτων της «δημοσιονομικής προσαρμογής» στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Και, βέβαια, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η νομοθετική ρύθμιση για τον «κόφτη» εξαιρεί ρητά και κατηγορηματικά το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) των κρατικών προϋπολογισμών, το οποίο αποτελεί ένα ακόμη αποφασιστικό εργαλείο στήριξης των καπιταλιστών, την ίδια στιγμή που στο στόχαστρο μπαίνουν δαπάνες που αφορούν λαϊκές ανάγκες.
Η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, «ευελπιστεί» να πετύχει τους αντιλαϊκούς στόχους χωρίς να παραστεί η «ανάγκη» της ενεργοποίησης και του δημοσιονομικού κόφτη, ενώ βέβαια πριν φτάσει σε αυτό το σημείο θα εμπλουτίζει την αντιλαϊκή πολιτική και με νέα μέτρα, με άξονα τα αιματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο «τεχνικό μνημόνιο» προβλέπεται συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και στοχοθεσία, προκειμένου να συγκεντρωθούν στο κρατικό ταμείο οι ληξιπρόθεσμες «οφειλές» των λαϊκών νοικοκυριών, είτε αυτές προέρχονται από τα χαράτσια της σημερινής «αριστερής» κυβέρνησης είτε από αυτές που έχουν αφήσει «παρακαταθήκη» οι προκάτοχες κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου.
Σε αυτό το φόντο, οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων, οι πλειστηριασμοί και άλλα μέτρα «αναγκαστικής εκτέλεσης», στο επόμενο διάστημα θα πάρουν ακόμη μαζικότερες διαστάσεις. Και βέβαια το «ζουμί» της υπόθεσης βρίσκεται στη συγκέντρωση νέων και ληξιπρόθεσμων «οφειλών» από τα λαϊκά νοικοκυριά και όχι βέβαια από την πάταξη της επίσημης φοροδιαφυγής από την πλευρά του εγχώριου κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στη λίστα με τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, που κοινοποίησε, «προς παραδειγματισμό», η Γενική Γραμματεία Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών, φιγουράρουν γνωστά ονόματα εταιρειών που έχουν «βαρέσει κανόνια», εδώ και πολλά χρόνια, ενώ βέβαια είναι απόλυτα φανερό ότι η συγκεκριμένη κατηγορία δεν πρόκειται να αποδώσει ούτε «δεκάρα τσακιστή»...

Η ελπίδα είναι στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό

Η ελπίδα είναι στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό

Αποσπάσματα από την ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε συγκέντρωση του Κόμματος στην Καισαριανή

Στην πλατεία Καισαριανής μίλησε η Ελ. Μπέλλου

Στην κατάμεστη πλατεία της Καισαριανής μίλησε τη Δευτέρα 27/6 η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε μία πολιτική συγκέντρωση ενταγμένη στην πολύμορφη δραστηριότητα που αναπτύσσει η ΚΟ Αττικής του Κόμματος, με σύνθημα «Καμία ανοχή - Καμία υποταγή στην αντιλαϊκή πολιτική. Υπάρχει άλλος δρόμος: Λαϊκή Συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία».
Στη συγκέντρωση παραβρέθηκε και ο κομμουνιστής δήμαρχος της πόλης, Ηλίας Σταμέλος.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία της Ελ. Μπέλλου:

***

Από την Παρασκευή 24/6 έχει κυριαρχήσει, τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, η υπερψήφιση του Brexit στο δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία.
Με ποια μηνύματα μας βομβαρδίζουν οικονομικοί και πολιτικοί αναλυτές, οι οποίοι πλασάρουν δηλώσεις απλών ανθρώπων, όπως λένε, κυρίως νέων, αυτοαπασχολούμενων κ.λπ.;
Λένε, και σωστά:
-- Το «ναι» στο Βrexit ήταν ψήφος αγανάκτησης στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης, της ΕΕ.
Λένε, επίσης:
-- Οι Βρετανοί δεν ήξεραν ακριβώς τι ψήφιζαν, δεν υπολόγιζαν ποια θα είναι η επόμενη μέρα έξω από την ΕΕ, τώρα το ξανασκέφτονται. Ηδη διαμορφώθηκε μια κίνηση πολιτών, δήθεν αυθόρμητη, που μαζεύει υπογραφές για να ζητήσει νέο δημοψήφισμα.
-- Ο Κάμερον δεν έπρεπε να κάνει δημοψήφισμα, το προκήρυξε με καιροσκοπισμό και απέναντι στον αντίπαλό του μέσα στο κόμμα του και ως πίεση για τις διαπραγματεύσεις που έτσι κι αλλιώς είχε η Μεγάλη Βρετανία με τους εταίρους της στην ΕΕ, αφού ήδη είχαν εξαντληθεί τα χρονικά όρια που αφορούσαν προηγούμενες συμφωνίες εξαίρεσης της Βρετανίας από τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη και στη Σένγκεν.

-- Η ΕΕ τιμωρείται γιατί υιοθέτησε πολιτικές λιτότητας, όχι πολιτικές βιομηχανικής ανάπτυξης.
Ολα αυτά είναι ένα μέρος της αλήθειας, αλλά δεν είναι η αλήθεια, γιατί η αλήθεια κρύβεται επειδή είναι βαθιά ταξική. Γιατί, είτε κυριαρχούσε το Brexit στο δημοψήφισμα είτε το αντίθετό του - η παραμονή στην ΕΕ - άλλη είναι η προοπτική για το βρετανικό λαό, άλλη για την αστική τάξη της Βρετανίας. Aλλη για τους λαούς της ΕΕ ή και της Ευρωζώνης, άλλη για την τάξη των καπιταλιστών στην κάθε χώρα - μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, είτε μιλάνε για την έξοδο είτε για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, είτε μιλάνε για τις επιπτώσεις στην οικονομία της Βρετανίας είτε για τις επιπτώσεις στην ΕΕ, νοιάζονται για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, για το μεταξύ τους ανταγωνισμό, για τις σχέσεις τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, π.χ. με τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία, την Ιαπωνία, την Κίνα, την Ινδία.
Δεν νοιάζονται για τις ανάγκες των εργαζομένων, των νέων από άλλες χώρες της ΕΕ που σπουδάζουν ή εργάζονται στη Βρετανία ή αντίστροφα. Οσα προβάλλουν γι' αυτούς είναι επιφανειακά, είναι η μισή αλήθεια, που κρύβει στην ουσία της τη βαθιά πολιτική αλήθεια.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η καταδίκη της ΕΕ ή της Ευρωζώνης, αλλά η καταδίκη του καπιταλισμού, αυτού του τόσο σάπιου, παρασιτικού καπιταλισμού, που, αντί να βελτιώνει, χειροτερεύει τη ζωή των εργαζομένων.
Πριν 25 χρόνια, με τη συγκρότηση της ΕΕ, πριν 30 χρόνια από τη διαμόρφωση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς, σύσσωμες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι δεξιές κι οι αριστερές κυβερνήσεις τους, υπέγραψαν τις συμφωνίες, υπερθεμάτιζαν, ήθελαν να δώσουν και με αυτόν τον τρόπο το τελικό χτύπημα στη Σοβιετική Ενωση. Υπερθεμάτιζαν και Κομμουνιστικά Κόμματα.
Τι έλεγε, όμως, το ΚΚΕ; Οτι η ΕΕ θα ήταν σε βάρος όλων των λαών, όχι μόνο εκείνων που ζούσαν σε μικρότερες ή συγκριτικά πιο αδύναμες καπιταλιστικές οικονομίες, αλλά σε βάρος των λαών ακόμα και των πιο ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών, όπως της Βρετανίας, της Γαλλίας τότε.
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στην Ελλάδα που τάχτηκε κατά της ΕΕ, κατά της ένταξης της Ελλάδας. Πρόβλεψε ότι την ΕΕ και την Ευρωζώνη θα τις ροκάνιζαν οι εσωτερικές τους αντιθέσεις, δε θα πετύχαιναν τη διαφημιζόμενη συνοχή και οικονομική σύγκλιση, γιατί ο νόμος του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι ο καρδιακός παλμός της Ενωσης.

Προσχήματα τα περί «τόνωσης της δημοκρατίας»

Η εργατική, η λαϊκή αντοχή, η αντοχή των νέων από εργατικές - λαϊκές οικογένειες θα εξαρτηθεί από την ιδεολογική και την πολιτική προετοιμασία τους να αντιμετωπίσουν νέα αστικά και οπορτουνιστικά διλήμματα - παγίδες, να γίνουν ικανότεροι στην ανάλογη διαφώτιση, αλλά και την οργάνωση των μαζών.
Πάρτε για παράδειγμα τις προωθούμενες αλλαγές στον εκλογικό νόμο και το Σύνταγμα. Πλασάρονται ως πρωτοβουλία για ένα πιο δίκαιο, πιο αναλογικό εκλογικό σύστημα, για ενίσχυση της δημοκρατίας, της θέλησης κι έκφρασης του λαού, είτε με άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είτε με ενίσχυση των δημοψηφισμάτων ή άλλων τρόπων έκφρασής του ή με την ψήφο στα 17 χρόνια.
Ολα αυτά τα περί τόνωσης της δημοκρατίας είναι προσχήματα. Ο πυρήνας αφορά αλλαγές στο νομοθετικό - συνταγματικό πλαίσιο, ώστε πιο εύκολα να διαμορφώνονται κυβερνήσεις συνεργασίας κομμάτων, η σύνθεσή τους ν' απλώνεται σε περισσότερα κόμματα ή και σε πολιτικούς που μετακινούνται από το ένα στο άλλο, πιο εύκολα να διαδέχεται η μια κυβέρνηση την άλλη, χωρίς αναγκαστικά να προσφεύγουν σε νέες εκλογές, άλλα όργανα της αστικής εξουσίας, όπως οι δικαστικές και οι λεγόμενες ρυθμιστικές αρχές, να μην εξαρτώνται από αλλεπάλληλες διαδοχικές κυβερνητικές αλλαγές, οι υπουργοί να μην προέρχονται και από βουλευτές. Με άλλα λόγια, να σταθεροποιηθούν κάποια όργανα της αστικής εξουσίας, με μεγαλύτερο βαθμό αποσύνδεσής τους από τις βουλευτικές εκλογές και τη σύνθεση της Βουλής.
Ταυτόχρονα, προετοιμάζεται και συνταγματική κάλυψη νέων αναγκών του κεφαλαίου, όπως είναι η ανταπεργία, το γνωστό «λοκ άουτ», η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και άλλα.

Η ελπίδα δεν είναι στην καπιταλιστική ανάπτυξη...

Να δώσουμε τη μάχη με την εξαπάτηση των νέων ότι δήθεν υπάρχουν καλύτερα μοντέλα διαχείρισης της ανεργίας.
Αλλο υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω μιας αλλαγής της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ, άλλο υπόσχεται η ΝΔ ή το Ποτάμι, που ψηφίστηκε κι από νέους.
Κι όλοι μαζί έχουν μια κοινή βασική θέση: Παραπέμπουν τη λύση της ανεργίας στις επενδύσεις, στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην επιχειρηματικότητα.
Τι δε λένε: Οτι η ανάπτυξη έφερε την κρίση, ότι μακρόχρονη κρίση και στη συνέχεια ύφεση είχε όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και το άλλοτε οικονομικό θαύμα του καπιταλισμού, η Ιαπωνία.
Δε λένε ότι επενδύσεις σημαίνει νέα πιο παραγωγικά μέσα, που χρειάζονται λιγότερο χρόνο ζωντανής εργασίας, άρα πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας ή λιγότερο συνολικό χρόνο εργασίας από ό,τι χρειαζόταν ο ίδιος όγκος παραγωγής πριν την εκδήλωση της κρίσης.
Η λύση και η ελπίδα είναι ριζικά, συθέμελα ν' αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η παραγωγή, η οικονομία, το κίνητρό της, ο τρόπος που ο εργαζόμενος μπαίνει στη διαδικασία της εργασίας.
Η ελπίδα βρίσκεται στην ανάγκη και στη δυνατότητα να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία παραγωγής, το κίνητρο του κέρδους, επομένως να φύγει το κίνητρο της ανταγωνιστικότητας πρώτα απ' όλα στην αγορά της εργατικής δύναμης. Να ξεριζωθούν εκείνες οι οικονομικές σχέσεις που βασίζονται στην ανάγκη των καπιταλιστών να ζητούν όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη, αφού στις πολυπληθέστερες και ακόμα καπιταλιστικά πιο ανισόμετρα αναπτυγμένες οικονομίες, στην Κίνα, στην Ινδία, στη Βραζιλία, υπάρχουν δισεκατομμύρια φτηνότερου εργατικού δυναμικού, υπάρχει ακόμα η δυνατότητα μετακίνησής του, επομένως ρίχνει τους μισθούς παγκόσμια.
Τι είναι αυτό που έχει υπερωριμάσει στον καπιταλισμό; Η κοινωνική εργασία που χρειάζεται και κοινωνική ιδιοκτησία για να λύσει τέτοια προβλήματα, όπως είναι η γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, με μισθούς ικανούς να εξασφαλίσουν ζωή αντίστοιχη με αυτά που ήδη παράγει η κοινωνία, με κοινωνικές υπηρεσίες που εξασφαλίζουν τις ανάγκες όλων στην Εκπαίδευση, στον Πολιτισμό - Αθλητισμό, στην ανάπαυση, σε κατοικία με όλες τις σύγχρονες λειτουργίες της (ύδρευση, φωτισμό, κλιματισμό χειμώνα - καλοκαίρι).
Είναι ψέμα πως δεν υπάρχουν οι απαιτούμενοι πόροι.
Δεν είναι οικονομικό - λογιστικό το ζήτημα, αλλά ταξικό, πολιτικό. Ο πρώτος και θεμελιακός πόρος είναι η εργατική δύναμη, μεγάλο μέρος της οποίας παραμένει αναξιοποίητο στον καπιταλισμό, ενώ ένα άλλο μέρος της γρήγορα καταστρέφεται λόγω της εντατικοποίησης, της έλλειψης εφαρμογής σύγχρονων μέτρων προστασίας της και όταν φτάσει σε ηλικία που πέφτει η ικανότητά της, δεν μπορεί να απολαύσει με τη συνταξιοδότηση μια άνετη και ευχάριστη ζωή.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι ότι η εργατική δύναμη πρέπει να απαλλαγεί από τη μέγγενη της καπιταλιστικής σχέσης, να μπει στην εργασιακή διαδικασία μέσω του κεντρικού σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

...αλλά στην πάλη για την ανατροπή του, για την εργατική - λαϊκή εξουσία

Αντοχή και μη υποταγή είναι να βάλεις το λιθαράκι σου στην εργατική - λαϊκή συμμαχία, από τα ρυάκια του καθημερινού αγώνα να συγκεντρώσεις δυνάμεις στο μεγάλο ορμητικό αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό ποτάμι που θα διαβρώσει τα θεμέλια του καπιταλισμού, θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για το τελικό χτύπημα της επαναστατικής ανατροπής του.
Αυτή είναι η προϋπόθεση για να κοινωνικοποιηθούν οι βιομηχανίες, οι μεγάλες αγροτικές εκμεταλλεύσεις της γης, οι μεταφορές, οι υποδομές τους (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί κ.λπ.), οι τηλεπικοινωνίες.
Μόνο με κοινωνική ιδιοκτησία μπορούν να έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αποφασιστικό λόγο και συμμετοχή στην οργάνωση της παραγωγής, των υπηρεσιών, όλων των κοινωνικών λειτουργιών.
Αυτό σημαίνει εργατική - λαϊκή εξουσία, που βάθρο της είναι το δικαίωμα του ενήλικα στην εργασία και υποχρέωση του κράτους να το πραγματοποιεί.
Αυτή η οργάνωση της παραγωγής, της οικονομίας συνολικά, είναι ρεαλιστική, γιατί τις υλικές προϋποθέσεις της τις έχει ήδη δημιουργήσει ο άνθρωπος με την εργασία του, τις έχει διαμορφώσει ήδη η καπιταλιστική εξέλιξη. Η οποία, όμως, τώρα έχει γίνει στενός, ασφυκτικός κορσές για την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής που η ίδια δημιουργεί.

ΗΠΑ Νέο αστυνομικό έγκλημα με θύμα Αφροαμερικανό

ΗΠΑ

Νέο αστυνομικό έγκλημα με θύμα Αφροαμερικανό

Oι δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς στις ΗΠΑ δεν έχουν τελειωμό. Λίγες ώρες μετά το προχτεσινό περιστατικό τής εν ψυχρώ εκτέλεσης του 37χρονου πωλητή Αλτον Στέρλινγκ στη Λουιζιάνα, υποτίθεται σε διαφιλονικία, έγινε χτες γνωστό ένα νέο περιστατικό στη Μινεσότα την Τετάρτη. Αυτήν τη φορά ο 32χρονος Φιλάντο Καστίλε πυροβολήθηκε από αστυνομικό κατά την διάρκεια τροχαίου ελέγχου στην πόλη Φάλκον Χάιτς, όταν ο αστυνομικός νόμιζε ότι θα τραβούσε όπλο την ώρα που ο άτυχος οδηγός πήγε να του δείξει τα χαρτιά του.
Η νέα δολοφονία ήρθε στο φως της δημοσιότητας από την καταγραφή που έκανε φίλη του θύματος αμέσως μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του από τις σφαίρες του αστυνομικού. Στο βίντεο φαίνεται ο άτυχος άνδρας στη θέση του οδηγού, με μεγάλους λεκέδες από αίμα στην μπλούζα που φοράει. Στο βίντεο, η γυναίκα, η οποία δηλώνει στη σελίδα της στο Facebook πως ονομάζεται Λάβις Ρέινολντς, εξηγεί πως ο φίλος της έψαχνε για τα χαρτιά του, όταν ο αστυνομικός τον πυροβόλησε στο μπράτσο. Λέει επίσης πως ο φίλος της είχε κάνει γνωστό στον αστυνομικό πως είχε μαζί του ένα πυροβόλο όπλο, για το οποίο διέθετε σχετική άδεια. Ενώ ο άνδρας βογκάει από τον πόνο, ο αστυνομικός τον σημαδεύει με το όπλο του μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
Αυτά τα περιστατικά έρχονται να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο της αστυνομικής και ρατσιστικής βίας (αφού τα θύματα είναι κυρίως Αφροαμερικανοί) που έχει στοιχίσει τη ζωή ή τον τραυματισμό σε δεκάδες ανθρώπους τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του 18χρονου Μάικλ Μπράουν, το 2014 από λευκό ρατσιστή αστυνομικό στο Φέργκιουσον του Μιζούρι.
Οι νέες δολοφονίες έχουν βγάλει στο δρόμο πολλούς ανθρώπους των κοινοτήτων, που διαδηλώνουν απαιτώντας να σταματήσει αυτό το διαρκές ρατσιστικό έγκλημα.