«Τις φορές που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου…»

«Τις φορές που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου…»

Η πάλη του λαού έχει τη δύναμη ν’ αλλάζει την Ιστορία.

Το 1821 η λαϊκή εξέγερση του καταπιεζόμενου λαού, της φτωχολογιάς, οδήγησε σε

επανάσταση ενάντια στους φεουδάρχες, Έλληνες και Τούρκους, αψήφησε την πανίσχυρη Ιερή

Συμμαχία των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών και νίκησε αντίπαλους που φάνταζαν ανίκητοι.

Δυνάστες του λαού ήταν τότε, η οθωμανική αυτοκρατορία, οι φεουδάρχες, Έλληνες και

Τούρκοι, η Ιερή Συμμαχία.

Εθνικοαπελευθερωτική και αστικοδημοκρατική η Επανάσταση του 1821

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 δε διέφερε, από τις αστικές επαναστάσεις και κινήματα των

άλλων χωρών. Σε κάθε ιστορική εποχή, μια κοινωνική τάξη προβάλλει ως πρωτοπόρα, ηγέτιδα

δύναμη, μοχλός της κοινωνικής προόδου. Η αστική τάξη, που εκείνη την εποχή ήταν

προοδευτική, ως φορέας των νέων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ιδεολογικά

φωτισμένη από τη Γαλλική Επανάσταση, ανέλαβε την ηγεσία του αγώνα, ξεσηκώνοντας τις

καταπιεζόμενες από τη φεουδαρχία αγροτικές μάζες. Η Επανάσταση του 1821

πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες μακρόχρονης οθωμανικής υποδούλωσης, με ηγετική δύναμη

την ελληνόφωνη χριστιανική αστική τάξη. Ήταν, επομένως, εθνικοαπελευθερωτική στη μορφή

και αστικοδημοκρατική στο περιεχόμενο. Όπως σε όλες τις αστικές επαναστάσεις, πήραν

μέρος, ως κινητήριες δυνάμεις, οι πλατιές μάζες της αγροτιάς, καθώς και η μικρή ακόμα

αριθμητικά εργατική τάξη (ναύτες, τεχνίτες, κ.ά.). Ο μαζικός λαϊκός ηρωισμός, και των αμάχων

ακόμα, η συλλογική πάλη με όλες τις μορφές - και κυρίως την ένοπλη - η αυτοθυσία,

σφράγισαν τον πολυετή αγώνα, αφήνοντας πίσω διαχρονικά διδάγματα.

Ο Ρήγας Φεραίος και το όραμα της Βαλκανικής Ομοσπονδίας

Η ανερχόμενη αστική τάξη υπήρξε φορέας της εθνικής αφύπνισης - συνειδητοποίησης, στην

οποία έδωσε ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο. Ο Ρήγας Φεραίος στον Θούριο και στο έργο του

Νέα Πολιτική Διοίκησις πρόβαλλε ένα απελευθερωτικό σχέδιο αλλά και ένα πολιτικό

πρόγραμμα και καλούσε σε εξέγερση όλους τους λαούς της Βαλκανικής «Χριστιανούς και

Τούρκους», με σκοπό το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία μιας

Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Ο Ρήγας είχε έρθει σε επαφή με το Διευθυντήριο της Γαλλικής

Επανάστασης, ίδρυσε μυστική Εταιρία και ανέπτυξε δράση.

Η Φιλική Εταιρεία, ταξική, συνωμοτική, εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση

Η σύσταση συνωμοτικών οργανώσεων με ταξικούς - εθνικοαπελευθερωτικούς σκοπούς ήταν

συχνή τότε. Συστάθηκαν μυστικές οργανώσεις, όπως η Εταιρία των Πέντε, το Ελληνόγλωσσον

Ξενοδοχείον (Παρίσι 1809), η Φιλόμουσος Εταιρία (Αθήνα 1813) και η πιο σημαντική, μαζική,

και μαχητική οργάνωση, η Φιλική Εταιρία (Οδησσός 1814) που έπαιξε ηγετικό ρόλο στον

Αγώνα. Πυρήνας της Φιλικής Εταιρίας ήταν η αστική τάξη, έμποροι και τραπεζίτες (Α. Κροκίδας

και Εμμ. Παππάς), εφοπλιστές (Κουντουριώτης και Μέξης), κοτζαμπάσηδες (Π. Μαυρομιχάλης,

Λόντος, Ρούφοι και Ζαΐμηδες), Φαναριώτες (Μαυροκορδάτος, Νέγρης, Νούτσος, Φιράρης) και

ανώτεροι κληρικοί (Α. Γαζής, Παλαιών Πατρών Γερμανός και Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας). Στη

Φιλική Εταιρία εντάχθηκαν πολλοί Σέρβοι, Βούλγαροι, Μολδαβοί και Βλάχοι. Μόλις το 1819 –

1820, ενόψει της Επανάστασης, άρχισαν να στρατολογούνται στο Μοριά και μέλη από τις

λαϊκές τάξεις, αγρότες, εργάτες, ναύτες.

Το 1821 πήραν όλοι οι Έλληνες μέρος στην Επανάσταση;

Κάποιοι αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν το κοινωνικό περιεχόμενο του 1821, τον επαναστατικό

του χαρακτήρα. Κρύβουν ότι ούτε το 1821, υπήρχε εθνική ομοψυχία. Υπήρχαν και τότε

Έλληνες που φοβόταν και άλλοι που εναντιωνόταν στην επανάσταση και υπερασπίζονταν την

εξουσία του σουλτάνου και την Ιερή Συμμαχία, γιατί αντλούσαν προνόμια απ' αυτήν. Η

επίσημη εκκλησία, η πλειοψηφία των κοτζαμπάσηδων, των Φαναριωτών και των πρόκριτων,

καλλιεργούσαν το φόβο, τη μοιρολατρία και την υποταγή, αυτοί μιλούσαν για τη ματαιότητα

του αγώνα και της επανάστασης, αυτοί προπαγάνδιζαν την αιωνιότητα του υπάρχοντος

κοινωνικού συστήματος.

Γιατί δεν δικαιώθηκαν οι πόθοι των αγωνιστών του 1821;

Οι αγωνιστές του 1821, οι φτωχολογιά του χωριού, οι ναύτες και οι τεχνίτες που με την

ένοπλη πάλη τους, νίκησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν δικαιώθηκαν. Δεν είδαν να

χτίζεται μια Ελλάδα της Ισότητας, της Δικαιοσύνης, της Λαϊκής Ευημερίας. Αντίθετα είδαν τη

ντόπια πλουτοκρατία, να υποθηκεύει τα εθνικά κτήματα και το μέλλον της νεοσύστατης χώρας,

να φέρνει Βαυαρούς βασιλιάδες να κυβερνήσουν για να εδραιώσουν την κυριαρχία των

τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των εμπόρων και να κρατήσουν στην αμορφωσιά και την

εξαθλίωση τον λαό που με το αίμα του είχε λευτερώσει την πατρίδα. Τις όποιες κατακτήσεις

του, ο λαός τις κέρδισε με σκληρούς, πολλές φορές αιματοβαμμένους ταξικούς αγώνες. Οι

αγρότες με αποκορύφωμα το Κιλελέρ και οι εργάτες με απεργίες και άλλες μορφές πάλης,

κατέκτησαν κάποια δικαιώματα. Αλλά και αργότερα, όταν ο εργαζόμενος λαός πάλεψε στους

Βαλκανικούς Πολέμους, και σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους, όταν απελευθέρωσε την πατρίδα

από τους φασίστες, με την εποποιία της ΕΑΜικής Αντίστασης, τα ιδανικά των αγωνιστών δεν

δικαιώθηκαν. Γιατί όπως τότε, έτσι και σήμερα οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι τραπεζίτες και οι

εφοπλιστές είχαν την εξουσία κι αυτοί υπηρετούν μόνο μία πατρίδα, το κέρδος. Για το

κεφάλαιο, η Ελευθερία και η Εθνική Κυριαρχία είναι αξίες διαπραγματεύσιμες στις διεθνείς

λυκοσυμμαχίες των μονοπωλίων. Όσο η εργατική τάξη και ο λαός ακολουθούν τις επιλογές

του ενός ή του άλλου τμήματος της αστικής τάξης, θα χύνουν το αίμα τους για ξένα κέρδη και

Λευτεριά, Ισότητα και Δικαιοσύνη δεν πρόκειται να γευτούν.

Το σύγχρονο νόημα και μήνυμα του 1821

Σήμερα, οι δυνάστες του λαού είναι το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, οι διεθνείς συμμαχίες

του, οι σύγχρονες "Ιερές Συμμαχίες", το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και άλλες, που με τους ανταγωνισμούς

τους, αιματοκυλάνε τους λαούς, δημιουργώντας στρατιές προσφύγων και μεταναστών,

αμφισβητώντας την Εθνική μας κυριαρχία στο Αιγαίο και στα σύνορα. Σήμερα ο φορέας της

κοινωνικής εξέλιξης, είναι η εργατική τάξη. Το 1821 η ανερχόμενη τότε αστική τάξη ηγήθηκε

στον αγώνα για την ανατροπή της φεουδαρχίας, την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό

και για τη δημιουργία του δικού της κράτους. Σήμερα η κοινωνική εξέλιξη και πρόοδος

απαιτούν η εργατική τάξη να παίξει το δικό της ιστορικό ρόλο. Να τεθεί επικεφαλής όλων των

καταπιεζομένων στρωμάτων, να ανατρέψει το ξεπερασμένο και σάπιο καπιταλιστικό σύστημα

και να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία με εργατική - λαϊκή εξουσία, με κοινωνικοποίηση των

μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Η εργατική τάξη, ο λαός, το κίνημα, πρέπει να μαθαίνει και να καθοδηγείται από την ιστορία,

όπως εξηγεί ο Βάρναλης στο ποίημα του «Ιστορία»:

«…Τις φορές, που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου

με τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου

το λυτάρι, δεμένος βρισκότανε πάλι.

Τόνε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι μεγάλοι.

Τώρα η Νύχτα τελειώνει… Παθοί και μαθοί.

Ξέρουν, όταν η μάχ’ η μεγάλη δοθεί

για να μην ξαναχάσουνε τη λεφτεριά τους,

θ’ αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους.»

Σκέμπρη Τζένη, μέλος ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ 

Οι μνηστήρες της εξουσίας

 Οι μνηστήρες της εξουσίας

Τούτες τις μέρες, που ο Ψυχάρης κι ο ΔΟΛ φαίνεται να παίρνουν την κάτω βόλτα, η κε του μπλοκ έτυχε να διαβάσει το βιβλίο του πρώτου "οι μνηστήρες της εξουσίας", που είναι απομαγνητοφώνηση των συνεντεύξεων επτά πολιτικών ηγετών, με αλφαβητική σειρά, από τον Αβέρωφ ως το Φλωράκη, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Ο πλήρης τίτλος, για την ακρίβεια, είναι "οι μνηστήρες της εξουσίας, στο παιχνίδι της αλήθειας". Αν κι ο Χαρίλαος, αφενός δεν πάλευε για τον ίδιο τύπο εξουσίας με τους υπόλοιπους (Ηλιού, Μαύρος, Παπαληγούρας, Παπανδρέου, Ράλλης κι Αβέρωφ, όπως είπαμε πριν). Κι αφετέρου ίσως προτιμούσε να παίξει κάτι άλλο (πχ το "θάρρος ή αλήθεια"), όπου έχεις δικαίωμα επιλογής. Όχι επειδή δεν ήταν φιλαλήθης, κάθε άλλο. Διευκρινίζει μάλιστα μεταξύ άλλων πως το ψευδώνυμο που είχε στο βουνό ήταν Γιώτης σκέτο, και ότι δεν υπήρξε ποτέ καπετάνιος, αλλά του το κόλλησαν οι εφημερίδες, ίσως για να φαντάζει πιο τρομακτικός στους φιλήσυχους νοικοκυραίους. Αλλά απαντά από μονολεκτικά έως καθόλου σε διάφορες ερωτήσεις, που σίγουρα φαντάζουν περίεργες στον ηγέτη ενός κόμματος που βγαίνει από τόσα χρόνια παρανομίας, κι έτσι τις αποφεύγει ευγενικά.
-Πώς βγήκατε στο εξωτερικό;
-Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά. Αυτό που μπορώ να σας πω...

Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον πως μολονότι βρισκόμαστε σε μικρή χρονική απόσταση από τη χούντα (με τα σταγονίδιά της να μην εξατμίζονται ποτέ από τον κρατικό μηχανισμό) και με δεξιά κυβέρνηση Καραμανλή, ο σοσιαλισμός είναι η λέξη της μόδας, αφού ακόμα και πολλοί υπουργοί κατηγορούνται για σοσιαλμανία και την πολιτική των κρατικοποιήσεων. Με τον Ανδρέα να διαφοροποιείται από τη Δεξιά μιλώντας για κοινωνικοποιήσεις (πασοκάρα αθάνατη) και τους φιλελεύθερους πολιτικούς να εξυμνούν μεν την ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά να εξηγούν πως δεν είναι κατάλληλη για επενδύσεις σε τομείς όπως το νερό, το ρεύμα, κτλ. Τι λες τώρα...
Στον αντίποδα όμως, συναντάμε πολλά από τα κλισέ που κυριαρχούν σήμερα στο δημόσιο λόγο και μας ταλαιπωρούσαν ήδη από τότε, με το φρέσκο λόγο τους και τη δύναμη των επιχειρημάτων τους.

Στη συνέχεια της ανάρτησης πάντως δε θα παρουσιάσουμε το βιβλίο, αλλά μερικά αποσπάσματα από μια πολύ ενδιαφέρουσα ομολογία του Ηλία Ηλιού, που εκείνη την εποχή ήταν επικεφαλής της ΕΔΑ, κρατώντας τον τίτλο του παλιού ενιαίου πολιτικού συνασπισμού, και βασικά μετρούσε αντίστροφα, για να περάσει στο ΠαΣοΚ, μαζί με το Γλέζο. Θεωρώ πως είναι καλύτερο να επικεντρώσουμε εδώ, παρά να αναζητήσουμε την αποστασία του στις ρίζες του ή στις αστικές του καταβολές που ποτέ δεν απέβαλε (εξάλλου δεν κρίνουν τα πρώτα τα στερνά).

Σε ένα ταξίδι μου στο εξωτερικό είδα τη "σοφή ηγεσία", όπως ειρωνικά τους έλεγα, και τους έκανα μια αυστηρή κριτική. Τους είπα χαρακτηριστικά ότι, αν θελήσει κανείς κάποτε να γράψει την ιστορία του ΚΚΕ από τον πόλεμο και εδώ, από το '39, το '40 και εδώ, δε χρειάζεται να γράψει σοβαρό σύγγραμμα, αλλά ένα χιουμοριστικό βιβλίο σχετικά με τις πεπονόφλουδες! "Δεν αφήσατε", τους είπα, "απάτητη πεπονόφλουδα!¨. Φυσικά, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συμπληρώνει το φάκελό μου η "σοφή ηγεσία".

(...)

-Από την πλευρά, πάντως, του ΚΚΕ, νομίζω ότι τώρα σας κατηγορούν ως αποστάτη...
-Εγώ πιστεύω ότι αυτοί κάνανε την αποστασία!...
-Εσείς σήμερα είστε μαρξιστής. Ποιες είναι οι δικές σας -ή μάλλον να θέσω διαφορετικά το ερώτημα: Είστε κομμουνιστής;
-Όχι!
-Θέλω τότε να μου πείτε τη διαφορά μεταξύ μαρξιστή και κομμουνιστή...
-Να σας πω. Εγώ δέχομαι τη διδασκαλία του Μαρξ ως τρόπο εξηγήσεως των ιστορικών φαινομένων. Δε δέχομαι όμως τις παρεκκλίσεις της "πρακτικής" του κομμουνισμού με Στάλιν, με Ζαχαριάδη, με Κολιγιάννη και ως σήμερα αυτά που γίνονται στην Τσεχοσλοβακία κλπ. Την πρακτική αυτή την οποία ο κομμουνισμός εφαρμόζει δεν τη δέχομαι και πιστεύω ότι, έτσι, ως σύστημα πια απέτυχε και δεν υπάρχει λόγος να είμαι κομμουνιστής. Αποβλέπω σε ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο χωρίς αγριανθρωπισμό. Αν αυτοί το λένε αποστασία, εγώ τους ανταπαντώ ότι αυτοί διαστρέβλωσαν τις διδασκαλίες του Μαρξ ακόμα και του Λένιν και ότι εγώ μένω πιστός, εγώ και όσοι σκέπτονται σαν κι εμένα μένουμε πιστοί στο πνεύμα, ενώ αυτοί "κρατάνε τη σφραγίδα". (...) Πιστεύω ότι αυτό που σκέφτονται και θέλουν να εφαρμόσουν και προβάλλουν ο Μπερλινγκουέρ, ο Μαρσαί, ο Καρίγιο σήμερα, αυτό που προσπάθησε να φτιάξει ο Ντούμπτσεκ αλλά τον καταπνίξανε, αυτό είναι σωστός δρόμος.

(...)
Σε μια ερώτηση για τις διαφορές του με το εσ.
Υπάρχουν και άλλες προοδευτικές σοσιαλιστικές δυνάμεις στον χώρο τον ελληνικό. Θεωρώ τέτοιες δυνάμεις και την "πρωτοβουλία" και τη "Σοσιαλιστική Πορεία" και τους "Χριστιανούς" του Ψαρουδάκη και βεβαίως, καλά θα ήταν, αν ήθελε, και ο Ανδρέας. Αλλά ο Ανδρέας και ο Μαύρος φοβάμαι ότι τρέφουν ηγεμονικά όνειρα... (...) Αλλά πάντως νομίζω ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί μια αξιόλογη, ευρύτερη ενότητα και αυτή, σαν πυρήνας, ύστερα να επιταχύνει διαφοροποιήσεις, από τις οποίες τελικά δεν εξαιρώ ούτε το ΚΚΕ του εξωτ. Και τούτο όχι διότι πιστεύω ότι μόνο του θα ξυπνήσει. Όχι. Αλλά πιστεύω ότι αυτά που γίνονται στον Ανατολικό Κόσμο, αυτά που κάνει ο Ζαχάροφ, αυτά που κάνουν οι Τσέχοι, οι Πολωνοί, οι Ούγγροι κομμουνιστές, δείχνουν διεργασίες, δείχνουν διεκδικήσεις για ελευθερίες.

(...)

-Ορισμένοι σας κατηγορούν ως καραμανλικό ή κρυπτοκαραμανλικό... Τι έχετε να πείτε γι' αυτό;
-Καραμανλικός βεβαίως δεν είμαι. Αλλά εγώ ίσως είμαι ο μόνος μαζί με τον από τα ηγετικά στελέχη της ΕΔΑ φίλο μου Μίκη Θεοδωράκη που δεν έχω κανένα κόμπλεξ, ώστε να κάνω λχ "αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση". Και στο σημείο εκείνο που βλέπω ότι καλά τα κάνει ο Καραμανλής θέλω να το πω, ότι εδώ έχεις δίκιο, καλά έκανες. Ενώ οι άλλοι, από κόμπλεξ πιστεύω, όχι από μεγάλη αγνότητα, από κόμπλεξ μήπως φανούν ότι δίνουν χάρη στον αντίπαλό τους, κάνουν "αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση" και δεν εξαιρώ κανένα!

-Δηλαδή αν σας ζητούσε κάποιος να ζυγίσετε τις πράξεις του Καραμανλή, θα βλέπατε περισσότερες θετικές ή περισσότερες αρνητικές;
-Ξέρετε, μου ζητάτε να ανακαλύψω μια ζυγαριά που ούτε στα φαρμακεία υπάρχει...

(...)

-Πείτε μου αν θέλετε ποιες είναι οι διαφορές σας οι πολιτικές από τις θέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος επίσης τονίζει ότι είναι σοσιαλιστής;
-Εγώ με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο θεωρητικό επίπεδο δε θα είχα καμία ίσως διαφορά. Αλλά δεν ξέρω, δεν τον βρίσκω πουθενά, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος τι θα βγάλει την άλλη μέρα από άποψη πολιτικής τακτικής.

(...)

-Θα μπορούσατε να εξηγήσετε με δυο λόγια ποιος ήταν ο λόγος που σας έκανε να μεταβάλετε τη θέση σας έναντι της Κοινής Αγοράς; Ως ΕΔΑ πριν από τη δικτατορία ήσασταν εναντίον της εντάξεως, είχατε πολεμήσει τη συμφωνία συνδέσεως. Μετά τη δικτατορία, εμφανιστήκατε να υποστηρίζετε τη σύνδεση...
-Αυτό είναι το μεγάλο επιχείρημα του Φλωράκη. Λοιπόν, τότε πιστέψαμε όλοι, από τις αναλύσεις που κάναμε τις οικονομικές, οι οποίες ίσως επηρεάζονταν και από τις απέξω πολιτικές "ντιρεκτίβες" του κομμουνιστικού κόμματος και του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ότι η ένταξή μας, η σύνδεσή μας θα ήταν καταστροφή. Ύστερα, μια προσεκτικότερη ανάλυση των πραγμάτων μας δίδαξε δύο πράγματα: Πρώτα πρώτα, όχι μόνο δεν κατέρρευσε ως τα σήμερα η βιοτεχνία, η βιομηχανία, ακόμα και η αγροτική οικονομία, η οποία βέβαια χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, δεν κατάρρευσαν αλλά απεναντίας έδειξαν αντοχή. Σήμερα, το ελληνικό κόσμημα, το ελληνικό έπιπλο, το ελληνικό ρούχο κλπ. έχουν κατακλύσει τις αγορές των χωρών της Ευρώπης. Ακόμα και βιομηχανικά προϊόντα μας πηγαίνουν εκεί. Όταν μάλιστα συνδέσαμε το ότι η Ελλάδα, μπαίνοντας με πλήρη ένταξη στην Κοινή Αγορά, θα είναι ο προχωρημένος σταθμός εμπορίου της ΕΟΚ προς τις χώρες της Μέσης Ανατολής κλπ... Το δεύτερο είναι, αν θέλετε, ζήτημα ανάγκης. Σήμερα, το μέγιστο μέρος και των εξαγωγών και των εισαγωγών κατευθύνεται προς ή προέρχεται από τις χώρες της Κοινής Αγοράς. Είμαστε δεμένοι, είτε το θέλομε είτε όχι. Και αν ακόμα δε μας ήταν ευχάριστο δε θα ήταν δυνατό η οικονομία μας να απαγκιστρωθεί απ' αυτό τον εναγκαλισμό.

Συμπέρασμα; Ακόμα και το ελληνικό σαξές στόρι είναι μάλλον παλιά ιστορία. Αλλά δεν είναι μόνο ο Σαμαράς. Κι ο Σύριζα έρχεται δεύτερος (και τρίτος και τέταρτος) στον πολιτικό ρόλο ενός φορέα που "θα είναι σαν αριστερά, αλλά θα είναι δεξιά". Τουλάχιστον ο Ηλιού παίρνει θέση κατά της ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, γιατί δε μας έχει ωφελήσει σε τίποτα. Ενώ η σημερινή ΔΦΑ είναι πίσω κι από αυτό ακόμα...

Κι αφού μάθαμε και τη διαφορά μεταξύ μαρξιστή και κομμουνιστή, μπορούμε να κλείσουμε με μια πολύ εύστοχη ατάκα του Χαρίλαου.

-Εσείς τους αποκαλείτε αναθεωρητές, αναθεωρητική ομάδα. Σε τι συνίσταται αυτή η αναθεώρηση;
-Αυτό είναι γεγονός. Το να τους αποκαλούμε αναθεωρητές δεν είναι βρισιά, ούτε συκοφαντία. Είναι απλώς η ονομασία μιας πραγματικότητας.

ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΤΗΣ "Χ.Α." ΤΗΝ ΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ

ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΤΗΣ "Χ.Α." ΤΗΝ ΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ

Γράφει ο "Ισοβίτης"

Το κρεσέντο μίσους, διαστρέβλωσης, παραπληροφόρησης και παραπλάνησης, με στόχο τον εμποτισμό του ρατσιστικού δηλητηρίου στις συνείδησης του Ελληνικού λαού και αφομοίωσης των αντιδραστικών, ανορθολογικών, αντεπιστημονικών, απόψεων των ναζί της "χρυσής αυγής", εκμεταλλεύοντας το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, έπεσε στο κενό.

Ο Ελληνικός λαός, από άκρη σε άκρη σε όλη την χώρα, στέκεται έμπρακτα και αλληλέγγυος στο δράμα των προσφύγων και μεταναστών και βοηθάει από το στέρημα του, αυτούς τους ανθρώπους, που η πολιτική της Ε.Ε. και της Ελληνικής κυβέρνησης τους εγκλώβισε στην χώρα μας.

Και όχι μόνο αυτό. Ο Ελληνικός λαός ,άνοιξε τα σπίτια του και φιλοξενεί οικογένειες προσφύγων και μεταναστών, που ζουν κάτω από άσχημες συνθήκες, παρατημένοι ουσιαστικά από την Ελληνική Κυβέρνηση, έρμαιοι ύποπτων ΜΚΟ που κερδίζουν χρήματα από αυτή την ιστορία, να ζουν μέσα στις λάσπες , εκτεθειμένοι με τα παιδιά τους στην κακοκαιρία, στις βροχές , το κρύο.

Ο λαός έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες μίσους, ψεύδους, συκοφαντιών, λάσπης, που σκόρπισαν οι ναζί της "χρυσής αυγής" και κάθε τύπου φασιστική, αντιδραστική, δύναμη, ομάδα, κυρίως μέσα από το διαδίκτυο και σάιτ. Μικρό μέρος του, εγκλωβίστηκε, από της άναρθρες κραυγές των ναζί, την ρατσιστική ρητορεία τους, την ρητορεία μισαλλοδοξίας και μίσους, πατώντας σε υπαρκτά, λαϊκά, κοινωνικά, προβλήματα.

Στόχος τους να δοθεί άλλοθι στις πραγματικές αιτίες των μεγάλων ροών των προσφυγών, μεταναστών, που δεν είναι άλλος, από τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, μαζί με την Ρωσική αστική τάξη, αλλά και περιφερειακών ιμπεριαλιστών δυνάμεων, όπως του αστικού κράτους της Τουρκίας και αστικών χωρών του Αραβικού τόξου (Σαουδική Αραβία, Ιορδανία κ.α.). Για να ξαναχαράξουν νέες ζώνες επιρροής, νέα σύνορα , να φτιάξουν νέα κράτη προτεκτοράτα με άλλους παίκτες τώρα, με άλλες υποτακτικές κυβερνήσεις μαριονέτες, για τον έλεγχο των ενεργειακών, πλουτοπαραγωγικών, πηγών, τους κόμβους και δρόμους του πετρελαίου κυρίως και φυσικού αερίου.

Οι Ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, έκαναν τους λαούς, πρόσφυγες και μετανάστες, τα άνομα σχέδια των ιμπεριαλιστών, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκπροσωπούν, για τους καπιταλιστές, για να ανακάμψουν τα κέρδη τους, στο φόντο της οικονομικής κρίσης.

Της πραγματικές αιτίες για το δράμα των προσφύγων και μεταναστών της συγκαλύπτουν οι ναζί της "χρυσής αυγής", καλώντας τον Ελληνικό λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή φονιά και να πάρει μέρος στις ιμπεριαλιστικές διενέξεις και ανταγωνισμούς , ανταγωνισμοί ξένοι ταξικά, ως προς τα λαϊκά συμφέροντα.

Τόσο "πατριώτες" είναι οι ναζί της "χρυσής αυγής", που καλούν τον Ελληνικό λαό να κάτσει κάτω από ξένη ταξική σημαία, για να γίνει κρέας, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων και καπιταλιστών. Γιατί ότι δεν λύνουν με πολιτικά μέσα, τα λύνουν με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, με ότι συνεπάγεται για τους λαούς . Καταστροφή υποδομών, προσφυγιά, μετανάστευση, δυστυχία , πείνα, απόλυτη φτώχεια. Το δράμα των προσφύγων από Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, είναι χαρακτηριστικό.

Αυτό το παιχνίδι παίζουν οι ναζί της "χρυσής αυγής", μαζί με το υπόλοιπο αστικό προσωπικό της χώρας και παράλληλα προωθούν της ρατσιστικές και ναζιστικές απόψεις τους. Με ψέματα, λάσπες και συκοφαντίες όπως καλά ξέρουν οι ναζί, συγκαλύπτουν της θέσεις τους που είναι βαθειά αντιδραστικές , αντιλαϊκές και υπηρετούν στρατηγικά το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Οι πρόσφυγες και μετανάστες είναι θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που είναι σε εξέλιξη στην Μέση Ανατολή και επεκτείνεται στην Βόρεια Αφρική.

Δεν ήρθαν στην χώρα μας οι πρόσφυγες, μετανάστες, για να εξισλαμίσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς, να βιάσουν γυναίκες, να κάνουν "Τζιχάντ", να επιβάλλουν την κουλτούρα τους.

Αυτά τα σαθρά επιχειρήματα προωθεί και αναπαράγει η "χρυσή αυγή", επενδύοντας στον λαϊκό φόβο και άγνοια. Επιχειρήματα που συνοδεύονται με την έωλη εξίσωση των προβλημάτων του Ελληνικού λαού, απόρροια της πολιτικής της Ε.Ε. και των πολιτικών των "μνημονίων" υπέρ του κεφαλαίου , με αυτά των προσφύγων και μεταναστών.

Και στηλιτεύουν την λαϊκή αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες, για να αποτρέψουν τον λαό μας να πράξει το αυτονόητο, στην βάση της ανθρωποκεντρικής και κοινωνικής συνείδησης. Να δείξει δηλαδή έμπρακτα, την αλληλεγγύη του σε λαούς κατατρεγμένους και δυστυχισμένους από τους πολέμους.

Πήραν την απάντηση τους οι ναζί της "χρυσής αυγής"και όλοι αυτοί που φλερτάρουν με της επικίνδυνες, απάνθρωπες, αντιδραστικές της απόψεις. Από τον ίδιο τον Ελληνικό λαό. Που έκαναν ακόμα πράξη αυτό που ειρωνικά και χλευαστικά έλεγε η  "χρυσή αυγή" και είναι η καλύτερη απάντηση στους ναζί και σε όλα τα φερέφωνα αντιδραστικών απόψεων.

Ο Ελληνικός λαός κατά εκατοντάδες σε όλη την χώρα άνοιξε ακόμα και τα σπίτια του και φιλοξένησε από μια, δυο, οικογένειες προσφύγων, μεταναστών. Ο Ελληνικός λαός έδωσε και δίνει καθημερινά την απάντηση του, στα κελεύσματα μίσους των ναζί της "χρυσής αυγής" που με την πολιτικής της σιγοντάρουν και άλλες δυνάμεις, υπερασπιστές του συστήματος της ταξικής ανισότητας, εκμετάλλευσης και αδικίας. Έδωσαν απάντηση στην πολιτική της Ε.Ε. και της Ελληνικής κυβέρνησης, που συμφωνήσαν και υπέγραψαν όλοι μαζί και οι 28 στην Ε.Ε., στον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στην χώρας μας, μετατρέποντας την χώρα σε αποθήκη ψύχων. Υπέγραψαν και συμφωνήσαν την παρουσία του ΝΑΤΟ, στο Αιγαίο. Διευκολύνοντας το έτσι, στα δολοφονικά του σχέδια, αφού το προσφυγικό, μεταναστευτικό, είναι πρόφαση και το βλέμμα του είναι στραμμένο στην Συρία και στο ανταγωνισμό με την Ρωσία. Έδωσαν αέρα στην τυχοδιωκτική πολιτική της αστικής τάξης της Τουρκίας, που αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, στο Αιγαίο και προσπαθεί να τα ξαναφέρει στο προσκήνιο, έχοντας υπόψη ότι το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο.

Ο λαός δεν πρέπει να μείνει θεατής σε αυτές της εξελίξεις, ούτε να πάρει θέση με ποιον ιμπεριαλιστή θα "στρατευτεί" , αφού τα λαϊκά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με κανένα ιμπεριαλιστή. Οι εθνικιστές και οι φασίστες από όλες της πλευρές, το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών παίζουν, για να δημιουργούν τεχνητές εντάσεις, εχθροπραξίες και πολέμους, που οι λαοί θα σφάζονται για ξένα ταξικά συμφέροντα.

Επαγρύπνηση, λαϊκή εγρήγορση, με λαϊκή αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες. Να ηττηθούν σε πολιτικοιδεολογικό επίπεδο, οι αντιδραστικές , αντεπιστημονικές, ρατσιστικές, απόψεις που δηλητηριάζουν την συνείδηση τμήματος του λαού μας και είναι ξένες ως προς την ιστορία και τους αγώνες του λαού μας. Πάλη καθημερινή σε όλα τα επίπεδα, να αναδεχθεί η λαϊκή δράση, παρέμβαση, πρωτοβουλία, ενάντια στις πολιτικές φτωχοποίησης, εξαθλίωσης του λαού. Να αναχαιτίσουμε μέτρα, να εμποδίσουμε, να διεκδικήσουμε με βάση της σύγχρονες ανάγκες μας. Πολιτική που είναι νύχι, κρέας, με την πολιτική των πολέμων, που διαμελίζουν χώρες, αποδεκατίζουν λαούς, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων και καπιταλιστών Αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή, συμμαχία, για την λαϊκή αντεπίθεση, την λαϊκή νίκη, για την κοινωνική πρόοδο και λαϊκή ευημερία. Αυτό είναι το πατριωτικό καθήκον του λαού μας σήμερα, ας το κάνουμε.

Σίτυ: κράτος εν κράτει

Σίτυ: κράτος εν κράτει

Βάζω στοίχημα πως, αν σας ρωτήσει κανείς τι γνωρίζετε για το Σίτυ του Λονδίνου, θα βρεθείτε σε αμηχανία. Κάτι έχετε ακούσει για οικονομικό και χρηματιστηριακό κέντρο διεθνούς εμβελείας και στο μυαλό σας έρχεται κάποια εικόνα που θυμίζει Γουώλ Στρητ αλλά μέχρις εκεί. Σήμερα, λοιπόν, λέω να γνωρίσουμε καλύτερα αυτό που λέγεται απλώς Σίτυ.

Κατ' αρχήν, να πούμε ότι το Σίτυ αποκαλείται και τετραγωνικό μίλι ή σκέτο μίλι, επειδή τόση περίπου είναι η επιφάνεια αυτής της περιοχής που βρίσκεται στην καρδιά του Λονδίνου. Μπορεί να διοικείται από τον Οργανισμό Δήμου Λονδίνου, όπου προΐσταται ο δήμαρχος, αλλά δεν έχει καμμιά διοικητική σχέση με την υπόλοιπη πόλη. Σ' αυτό το ένα (και κάτι) τετραγωνικό μίλι ζουν 11.000 μόνιμοι κάτοικοι και δουλεύουν 330.000 εργαζόμενοι, οι οποίοι απασχολούνται σχεδόν στο σύνολό τους σε κάποια χρηματοπιστωτική εταιρεία ή κάποιο παρεμφερές ίδρυμα και σε μεγάλες νομικές φίρμες.

Μη μπορώντας να επεκταθεί κατά πλάτος, το Σϊτυ επεκτείνεται καθ' ύψος. Εδώ είναι συγκεντρωμένα τα
περισσότερα ψηλά κτήρια του Λονδίνου. Ξεχωρίζει με το περίεργο σχήμα του το Gherkin (αγγουράκι τουρσί)

Για να συνειδητοποιήσουμε την σημασία που έχει αυτό το τετραγωνικό μίλι για ολόκληρο τον πλανήτη, αρκεί να πούμε ότι εκεί έχουν παρουσία οι περισσότερες τράπεζες του κόσμου, εκεί πραγματοποιούνται οι μισές μετοχικές πράξεις του κόσμου και εκεί διαπραγματεύονται 7 στα 10 ευρωομόλογα, 1 στις 3 συναλλαγματικές πράξεις, πάνω από 1 στις 2 δημόσιες προσφορές και σχεδόν 1 στα 2 παράγωγα. Αυτός ο ασύλληπτος όγκος συναλλαγών οφείλεται, βεβαίως, στην πλήρη έλλειψη ελέγχου. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η λειτουργία τού Σίτυ δεν διέπεται από οποιονδήποτε κανονισμό, οπότε είναι απολύτως λογικό να έχει εξελιχθεί στον παράδεισο των κερδοσκόπων.

Αν έχει ήδη αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό σας η φράση "κράτος εν κράτει", δεν έχετε άδικο. Η ιστορία με το ανεξέλεγκτο Σίτυ κρατάει σχεδόν χίλια χρόνια τώρα. Όταν στα μέσα του 11ου αιώνα ο Γουλιέλμος ο Νόθος της Νορμανδίας κατέκτησε την Αγγλία (αποκτώντας πλέον το προσωνύμιο "Κατακτητής"), ολόκληρο το νησί έχασε τα δικαιώματά του εκτός από το Σίτυ, το οποίο διατήρησε το αυτοδιοίκητό του, την ελευθερία του και, φυσικά, την περιουσία του. Κι όταν τα Χριστούγεννα του 1066 ο Γουλιέλμος έγινε βασιλιάς της Αγγλίας κι έδωσε εντολή να φτιαχτεί κτηματολόγιο, πάλι το Σίτυ εξαιρέθηκε από την σχετική υποχρέωση.

Κι επειδή ο Γουλιέλμος είναι κάπως παλιός, ας έρθουμε πιο κοντά στην εποχή μας. Στην μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση του 1957, πάλι το Σίτυ έμεινε εκτός, παρά την επιμονή του εργατικού κόμματος, το οποίο από το 1920 υποστήριζε διακαώς ότι το Σίτυ πρέπει να ενσωματωθεί στο υπόλοιπο Λονδίνο. Για να γίνει αντιληπτή η διάσταση που παίρνει το "κράτος εν κράτει" που είπαμε πρωτύτερα, να σημειώσουμε ότι αν θελήσει η βασίλισσα να επισκεφθεί το Σίτυ, πρέπει να φτάσει μέχρι τα "σύνορα" της περιοχής και να περιμένει να την παραλάβει ο δήμαρχος για να μπει μέσα, αλλιώς θεωρείται... εισβολή!

Ύστερα, ήρθε ο Μπλαιρ. Ο οποίος κατάλαβε ότι οι Εργατικοί αποκλείεται να δουν εξουσία όσο πάνε κόντρα στο Σίτυ. Έτσι, το 1996, ο "αριστερός" Τόνυ ακύρωσε την υπόσχεση του κόμματός του περί ενσωμάτωσης και τον επόμενο χρόνο έγινε πρωθυπουργός. Και ως πρωθυπουργός έκανε κάτι που μόνο ένα πολύ διεστραμμένο και πλήρως υποταγμένο στο κεφάλαιο μυαλό θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί: έδωσε δικαίωμα ψήφου στα νομικά πρόσωπα του Σίτυ! Δηλαδή, στο Σίτυ ψηφίζουν και οι εταιρείες! Έτσι, λοιπόν, παρ' ότι η περιοχή έχει 11.000 κατοίκους, στις εκλογές πέφτουν 35.000 ψήφοι. Ωραίο; Και τώρα κλείστε το στόμα να συνεχίσουμε.

24/2/2010: Η βασίλισσα μέσα στο Gherkin, με τον δήμαρχο πάντα δίπλα της υποχρεωτικά.

Όλη αυτή η "ιδιαίτερη μεταχείριση" που απολαμβάνει το Σίτυ, επισημοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο κατά την συνεδρίαση του ευρωπαϊκού συμβουλίου τής 18-19/2/2016, όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να εξαιρέσει το μίλι από κάθε παρέμβαση ή κανονιστικό πλαίσιο, δίνοντας την ευχέρεια στο Ηνωμένο Βασίλειο να εφαρμόζει τους δικούς του κανόνες. Είναι προφανές ότι με αυτή την απόφασή τους οι "θεσμοί" αφ' ενός μεν υποκλίνονται στην παντοδυναμία τού κεφαλαίου αφ' ετέρου δε νομιμοποιούν την ανομία, την ασυδοσία και την αδιαφάνεια. Και είναι εξ ίσου προφανές ότι η μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά στρώματα προς την χρηματιστηριακή οικονομία όχι απλώς δεν πρόκειται να μειώσει ρυθμούς (πόσο μάλλον να αναστραφεί) αλλά προϊόντος του χρόνου θα μεγεθύνεται και θα επιταχύνεται.

Κατά την προσωπική μου γνώμη, η εν λόγω απόφαση, χάρη στην οποία γράφεται τούτο το σημείωμα, αποτελεί την μεγαλύτερη προστυχιά των διαφθορέων τού "ευρωπαϊκού ιδεώδους" και συνιστά μια μεγαλοπρεπέστατη ροχάλα στα μούτρα όλων των ευρωπαίων πολιτών που επιμένουν να βαυκαλίζονται πως τούτος ο βρόμικος καπιταλιστικός οργανισμός που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί κάποτε να μεταλλαχτεί σε "Ευρώπη των λαών".

Στάθης καταγράφων αυτοχαστουκιζόμενος

Στάθης καταγράφων αυτοχαστουκιζόμενος

Ένα ακόμα εξαιρετικό κείμενο του βιρτουόζου της πένας Στάθη Σταυρόπουλου, που καταγράφει (και περιγράφει) όσα συμβαίνουν επί των ημερών της πρώτης ―δεύτερης, δεν έχει σημασία― φοράς αριστερά και δεν μπορεί εύκολα ο καθένας να εκφράσει τόσο εύστοχα με λέξεις. Δεν φτάνει όμως να είσαι βιρτουόζος, πολύ περισσότερο όταν αυτοαποκαλείσαι αριστερός.
Τότε, έχεις χρέος, με τη στάση σου και μέσα από το έργο σου, να δείξεις τον δρόμο της λύτρωσης σε αυτούς που δοκιμάζονται, και όχι απλά να τους συμπαρασταθείς. Και ο δρόμος της λύτρωσης δεν μπορεί να είναι ο εγκλωβισμός και η περιχαράκωση σε μια άλλη γωνιά της ίδιας συστημικής κόλασης, αλλά το σπάσιμο του φράχτη της. Ο Στάθης Σταυρόπουλος εδώ και χρόνια διάλεξε να βαδίσει έναν δρόμο εντός των ορίων της καπιταλιστικής κόλασης ―δικαίωμά του βέβαια― και αυτόν συνεχίζει να βαδίζει και τώρα, εξαπατημένος από το πρώην κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, και προδομένος από την πορεία που οι περισσότεροι από τους πρώην συντρόφους του συνεχίζουν. Όμως δεν είναι ο ίδιος άμοιρος ευθυνών. Και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που, για να δικαιολογήσει τις επιλογές του, έβαλε στο επίκεντρο της «κριτικής» του το ―πρώην-πρώην κόμμα του― ΚΚΕ. Επιβεβαιώνοντας ότι οι «παλιοί σύντροφοι» είναι οι καταλληλότεροι για να φέρουν σε πέρας καθήκοντα και ―ακόμα και όταν δεν τα αναλαμβάνουν από κάποιους― να τα εκτελούν με επιτυχία, κάνοντας αυτούς που κρατάνε τα κλειδιά της κόλασης να τρίβουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση… Για εμάς, κάθε κείμενο του Στάθη σαν αυτό, θα είναι και ένα χαστούκι στη διαδρομή του και στην ίδια την ιστορία του. (Οικοδόμος)

***

Αυτοί που υποδύονται τους αριστερούς

Ας αφήσουμε για μιαν ημέρα τα σπουδαία να κοιμηθούν (άλλωστε, έτσι όπως τα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ξύπνια όταν είναι τα σπουδαία, ως τέρατα χειρότερα από όσο ήταν όταν τα παρέλαβε, βρυχώνται, δαγκώνουν και κανιβαλίζουν). Ας αφήσουμε λοιπόν τα σπουδαία,

προσφυγικό, ασφαλιστικό, φορολογικό, αξιολόγηση, χρέος, δημοσιονομικά, ας αφήσουμε την υποτέλεια στα μνημόνια και τους κινδύνους για την αρτιμέλεια της χώρας, ας αφήσουμε το Σύνταγμα να γλείφει τις πληγές του στο κελλί του, ας αφήσουμε

και τα αποτελέσματα όλων αυτών, την ανεργία, την ατιμαζόμενη εργασία, την πεθαμένη αγορά, τα ημιθανή νοσοκομεία, τα φτωχοποιημένα και πάμφτωχα νοικοκυριά, τις αυτοκτονίες,

την τρέλα, τη θλίψη, την αγωνία, τον ζόφο,

ας αφήσουμε για μια μέρα στην μπάντα την περαντζάδα των Τούρκων στο Αιγαίο, το ξεπούλημα των πάντων στους Γερμανούς, ας ξεχάσουμε τους παχυλούς (παχυλότατους) μισθούς εκείνων που έχουν αναλάβει το εν λόγω ξεπούλημα, ας ξεχάσουμε για λίγο τις αστρονομικές αμοιβές των «συμβούλων» που μας υποχρεώνουν στο «λάθος» φάρμακο, τη σπατάλη που περίλαμπρη συνεχίζεται, ας αφήσουμε

τα νέα κόλπα με τη διαπλοκή και τον ανασχηματισμό των σχέσεων μαζί της και μέσα της, τις νέες μπίζνες και τις νέες ταρίφες, ας αφήσουμε για μια μέρα όλα εκείνα τα σπουδαία και τρομερά που οδήγησαν τους νόμους της φιλοπατρίας, το υπέρ ελευθερίας φρόνημα, ακόμα και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε βαθύ ύπνο, πιθανώς ανεξύπνητο, ας τα αφήσουμε

όλα αυτά τα οποία η κυβέρνηση έκαμε μπάχαλο και μπούρμπερη κι ας πάμε στα απλά, τα καθημερινά. Ας πάμε να δούμε σε τι βελτιώθηκε η ζωή των πολιτών στους τομείς εκείνους όπου, ακόμα και υπό καθεστώς κατοχής, θα μπορούσαν να επισυμβούν κάποιες εξελίξεις θετικές και ελπιδοφόρες. Και δεν μιλάμε εδώ για «ισοδύναμα», «παράλληλα προγράμματα» κι άλλα «γεμιστά» με κατρουγκαλιές, αλλά για μέτρα αυτοκινούμενα, που όχι μόνον θα βελτίωναν τη ζωή των ανθρώπων, αλλά θα έδιναν ένα αίσθημα αλλαγής κλίματος, ότι

αυτή η Αριστερά, βρε παιδί μου, κάτι νέο επιτέλους έφερε, κάπως το παλεύει. Οτι εκτός από το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» στα σπουδαία, τουλάχιστον προσπαθούμε στα μικρά, ότι δεν είμαστε στο «σφάξε με, αγά μου, να αγιάσω» γενικώς, αλλά ότι στο κάτω-κάτω σε εκείνα τα ελάσσονα που δεν επηρεάζονται τόσο από τα μείζονα, κάτι παλεύουμε να κάνουμε...

Τι έκανε λοιπόν η κυβέρνηση στο ήδη ικανό διάστημα που κυβερνά με τη μάστιγα των ναρκωτικών; Ξήλωσε κανένα κύκλωμα μεγαλεμπόρων; μπουζούριασε τίποτε φονιάδες ψυχών; Επιασε ή έσπασε κάποιο από τα συστήματα και τα αποστήματα μέσα στην Αστυνομία που διακινούν ντρόγκα και προστατεύουν νονούς; Αλλαξε κάτι προς το καλύτερο στις φυλακές, στις πιάτσες, στις γειτονιές;

Σε αυτές τις γειτονιές έκανε την εμφάνισή του ο πολιτισμός; Εφερε ο κ. Μπαλτάς μουσικά σύνολα να δώσουν συναυλίες στις πλατείες, οργάνωσε ο κ. Φίλης ποιητικές ή λογοτεχνικές βραδιές (ή απογεύματα) στα Σεπόλια, στο Παγκράτι, ή στα Λιόσια; Βγήκαν

τίποτε αγάλματα απ’ τις κασέλες των μουσείων να πάνε στην πλατεία Βικτωρίας ή στους πεζόδρομους του Αμαρουσίου για να διηγηθούν ιστορίες του γένους και της ανθρωπότητας; Να κεράσουν λίγο νέκταρ τον κοσμάκη;

Οργανώθηκαν εκθέσεις ζωγραφικής, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, να κάτσουν οι άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλον, να απολαύσουν και να νιώσουν ότι κάτι αλλάζει; Τυπώθηκαν ρεπροντιξιόν ορισμένων μεγάλων έργων για να δοθούν δώρο στον κόσμο, να τα πάει στο σπίτι του να τα καμαρώνει;

Τι άλλο έχει γίνει εκτός της πεπατημένης (ποιος θα γίνει Λούκος στη θέση του Λούκου ή ποιοι θα επιχορηγηθούν, ποιοι θα κοπούν, πώς θα χειραγωγηθεί το πολιτιστικό ρεπορτάζ -που με τη σειρά του χειραγωγεί το Υπουργείο) - τι διαφορετικό έχει γίνει

που να το νιώσει ο πολίτης, να ευφρανθεί και να αισθανθεί κι αυτός «κάποιος»; - κάποιος που τον φροντίζουν. Ομως, επικίνδυνα πράγματα αυτά! αν αισθανθεί κάποιος ότι τον φροντίζουν, δεν θα κάθεται μετά να τον φτύνουν.

Υπουργός στα ελληνικά είναι αυτός που υπηρετεί διά του έργου του. Τι υπηρεσία έχει προσφέρει το Υπουργείο Δικαιοσύνης για τη γρήγορη απονομή της; Τι έχει αλλάξει σ’ αυτό το μέγιστο-μικρό θέμα; Με τα παρακυκλώματα και την απαξίωση στον χώρο του ποδοσφαίρου, τις μαφίες που τον λυμαίνονται, τι άλλο έχει κάνει ο κ. Κοντονής εκτός από σπασμωδικές κινήσεις που μας βγαίνουν μπούμερανγκ;

Ενισχύθηκε η ποδοσφαιρική φανέλλα στις γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά και δεν το έχει μάθει ο κόσμος να χαρεί;

Με τις τιμές των αγαθών ασχολείται κανείς; Ή μετά την κατάργηση της αγορανομίας από την ελεύθερη αγορά, πάσα άλλη αρχή έπαυσε; Κι εδώ «λιαζόμαστε»; κι εδώ «γεμιστά»; Αλλά το σπουδαιότερο,

οι άνθρωποι! Πού αξιοποιήθηκαν οι τίμιοι και οι άξιοι, ώστε να το αντιληφθεί ο κόσμος και να αλλάξει η αύρα στις γειτονιές, στις πολυκατοικίες, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες; Εντάξει! ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενεργοποίησε τον λαό, όπως έλεγε ότι θα κάνει! Να μην αξιοποιεί όμως και τη δυναμική, την ψυχή των ενάρετων και να τους ξοδεύει σε καρανικισμούς πάει πολύ! Κοιτάξτε γύρω σας, ακούτε από πουθενά να έρχεται η καλή είδηση της αξιοποίησης εκείνων που θα άλλαζαν το κλίμα; Αλλά, ακόμα κι αν υπάρχουν ορισμένοι τέτοιοι Λακεδαιμόνιοι, πνίγονται μέσα στα έργα των Κλαζομενίων.

Οι οποίοι Κλαζομένιοι, όπως και πριν έτσι και τώρα, όχι μόνον μαγαρίζουν τα πάντα, αλλά αφανίζουν κι όποιον Λακεδαιμόνιο χαλάει την πιάτσα. Δεν ξέρω αν υπάρχει για μια κοινωνία μεγαλύτερη απελπισία απ’ αυτήν. Ισως η απελπισία των καρκινοπαθών που δεν βρίσκουν αρωγή.

Από τα λίγα καλά που έκανε ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι 100 δόσεις και το σύμφωνο συμβίωσης (με όλες του τις ατέλειες), σε όλα τα υπόλοιπα έχει επιτείνει τις παθολογίες που παρέλαβε. Η φοροδιαφυγή παραμένει άπιαστη. Τα κολλητιλίκια, οι παρέες, τα ρουσφέτια, οι πτωχοπροδρομισμοί, αυτό το «λιγδέ» της νέας διακυβέρνησης, όπως προσφυώς το χαρακτήρισε ο κ. Διονύσης Χαριτόπουλος, είναι εκείνα που δίνουν τον τόνο κι όχι το ήθος της σεμνότητας, της εργατικότητας και της αποτελεσματικότητας. «Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» είναι η αλαζονεία όσων κάνουν τέτοιες δηλώσεις. Το «ηθικό πλεονέκτημα» (αλήθεια, εν σχέσει με ποιους;) κατακτάται, δεν κληρονομείται, δεν απονέμεται. Ουδείς Τρύφων μπορεί να ταξιδεύει με εισιτήριο Βελουχιώτη.

Το «ηθικό πλεονέκτημα» αποκτάται όταν λαμβάνεις μέριμνα για τους τάλαινες. Δεν φθάνει που οι Ελληνες κατατρύχονται απ’ τα κόκκινα δάνεια, είναι επιπλέον υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν νεκρές πιστωτικές κάρτες και δάνεια με τα τρομακτικά επιτόκια του 12% και του 16%. Κι αν για αυτό, το αγαπημένο παιδί του κ. Σόιμπλε, ο κ. Στουρνάρας, σφυράει κλέφτικα (στην κυριολεξία), το άλλο αγαπημένο παιδί του κ. Σόιμπλε, ο κ. Τσίπρας, τι κάνει;

Τι κάνει για τον κακό χαμό που γίνεται με την αρπαγή χρημάτων που προορίζονται για τους πρόσφυγες από τους βιομηχάνους των ΜΚΟ (ορισμένοι διαθέτουν αλυσίδες από δαύτες) που είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Ολα αυτά

και άλλα τέτοια καταπτοούν την κοινωνία «Ολοι ίδιοι είναι» σου λέει ο άλλος και αποστρέφει το πρόσωπο.

Αλλά, αν εμείς καταπιασθήκαμε με ορισμένα απ’ τα μικρά για μια μέρα, ο κόσμος τα ζει κάθε μέρα. Και χάνει τις ελπίδες του για το αύριο -είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας που η εποχή των μνημονίων αποστέρησε απ’ τους ανθρώπους την προσδοκία για το καλύτερο.

Ενα από τα πιο χυδαία σοφίσματα που μετέρχεται η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (εκτός από το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς») είναι ότι «ανέλαβαν την κυβέρνηση, αλλά δεν κατέλαβαν την εξουσία»! Γιατί; ποιος τους εμπόδισε ; η γάτα των Ιμαλαΐων ή το Γέτι του Θιβέτ; Δεν έχεις την

εξουσία να μειώσεις τα επιτόκια των δανείων, αλλά έχεις την εξουσία να κόβεις τον κώλο των συντάξεων και των μισθών; Γιατί; Διότι από την

εξουσία που σου έδωσε ο λαός προέκρινες τη δοτή εξουσία απ’ την Τρόικα.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μεταφέρει μετανάστες σε οχηματαγωγά με τα χέρια τους δεμένα σε δεσμά -πράγμα απαγορευμένο ήδη απ’ την εποχή του Ροδίων Νόμου Ναυτικού- με κίνδυνο να πνιγούν, αν το καράβι βουλιάξει. Ετσι σε όλα, ή μάλλον στα

περισσότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάει απ’ τη μιαν άκρη στην άλλη. Ολα αυτά ουδεμία σχέση με την Αριστερά έχουν. Ας λένε στα μπαράκια που συχνάζουν τα μικροστελέχη (όταν δεν κακολογούν ο ένας τον άλλον) όσα περί Αριστεράς δεν λένε πια τα μεγαλοστελέχη στα νέα τους στέκια, σαλόνια, σεπαρέ και σαλέ, ο κόσμος όλα αυτά, ο πολύς λαός τα μαθαίνει κι όσα δεν μαθαίνει τα ψυχανεμίζεται, τα συναισθάνεται.

Και ετοιμάζεται...

Στάθης Σταυρόπουλος

Ενικός

Η Επανάσταση του 1821, το νόημα και η σημασία της στο σήμερα

Η Επανάσταση του 1821, το νόημα και η σημασία της στο σήμερα

«Σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξής τους, οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις έρχονται σε αντίφαση με τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής ή - πράγμα που αποτελεί μονάχα τη νομική γι' αυτό έκφραση - με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα στις οποίες είχαν κινηθεί ως τώρα. Από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. Τότε έρχεται μια εποχή κοινωνικής επανάστασης. Με την αλλαγή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται, αργότερα ή γοργότερα, ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα. Οταν εξετάζουμε τέτοιες ανατροπές, πρέπει να κάνουμε πάντα τη διάκριση ανάμεσα στην υλική ανατροπή, στους οικονομικούς όρους της παραγωγής, που μπορούμε να τους διαπιστώσουμε με ακρίβεια φυσικών επιστημών και στις νομικές, πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές ή φιλοσοφικές, κοντολογίς τις ιδεολογικές μορφές μέσα στις οποίες οι άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτή τη σύγκρουση και παλεύουν ως τη λύση της» (Καρλ Μαρξ, «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας», πρόλογος).
Η 25η Μάρτη θεωρείται ως ημερομηνία έναρξης της ελληνικής εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης των Ελλήνων στα 1821, αν και στις 23 Μάρτη ο Κολοκοτρώνης απελευθέρωνε την Καλαμάτα. Βεβαίως, τα χρονικά όρια έναρξης κοινωνικοϊστορικών γεγονότων είναι συμβατικά πολύ περισσότερο γεγονότων που πιστοποιούν τις κοινωνικές επαναστάσεις. Αλλά η συγκεκριμένη ημερομηνία, δοσμένη από την αστική ιστοριογραφία, δεν έχει σχέση τόσο με αυτό που η ιστοριογραφία γενικά καταγράφει ως επέτειο των ιστορικών γεγονότων. Θα μπορούσε π.χ. να είναι ένα άλλο γεγονός που προηγήθηκε ή διαδραματίστηκε αργότερα από την 25η Μάρτη, στα πολλά γεγονότα κρίκους της ελληνικής Επανάστασης. Η συγκεκριμένη ημερομηνία σηματοδοτεί αυτό που η άποψη της «επίσημης» από το κράτος ιστορίας θεμελιώνει ως γεγονός έναρξής της. Δηλαδή, την ημερομηνία που, σύμφωνα με την αστική ιστοριογραφία, η «σημαία της Επανάστασης υψώθηκε από το δεσπότη Παλαιών Πατρών Γερμανό». Και φαίνεται να επιλέχτηκε, από την κυρίαρχη, μετά τη νίκη της Επανάστασης, τάξη, για το συμβολισμό της εθνικοαπελευθερωτικής εξέγερσης και της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, θέλοντας να επιβάλει σ' αυτό το συμβολισμό και τη συμμετοχή της επίσημης εκκλησίας στην Επανάσταση. Χρειαζόταν και την ορθόδοξη εκκλησία ως ένα στοιχείο του δικού της εποικοδομήματος που θα επιδρούσε στη δημιουργία υποταγμένης σ' αυτήν συνείδησης στις λαϊκές μάζες. Γιατί το γεγονός της «σημαίας στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό» είναι ανύπαρκτο.
Η ηγεσία της επίσημης εκκλησίας και στον ελλαδικό χώρο, όπως και το Φανάρι, ήταν εχθρός της Επανάστασης. Ο συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας» «Ανώνυμος Ελλην», «ξεσκεπάζει και μαστιγώνει αλύπητα τους εχθρούς της Επανάστασης, τους εκμεταλλευτές του λαού, τον κλήρο, τους Φαναριώτες, τους κοτζαμπάσηδες», (Νίκου Μπελογιάννη, «Κείμενα από την απομόνωση»). Είναι, επίσης, χαρακτηριστικοί οι διάλογοι του Παπαφλέσα με τους κοτζαμπάσηδες και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στο Αίγιο, (τότε Βοστίτσα), στις 26 Γενάρη 1821, όταν ως πληρεξούσιος του Αλέξανδρου Υψηλάντη τους συνάντησε στο σπίτι τού Αντρέα Λόντου, προκειμένου να τους πείσει να συμμετάσχουν στην Επανάσταση. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός αρνιόταν την Επανάσταση, ρωτώντας: «Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα; Πού στρατός πεπαιδευμένος; Πού στόλος εφοδιασμένος;». Για να καταλήξει: «... Αλλ' εις την εποχήν ταύτην οποία δείγματα θετικότητας έχομεν, διά να πιστεύσωμεν όσα λέει ο Δικαίος και όσα γράφει ο Υψηλάντης;». Ενώ ο Σωτήρης Χαραλάμπης είπε: «... πιστεύω πως η Ρωσία, όπου έχει την ίδια θρησκεία μ' εμάς, θα συντροφέψει τον Υψηλάντη με στρατεύματα... Μα εμείς εδώ, αφού ξεκάνουμε τους Τούρκους, σε ποιον θα παραδοθούμε; Ποιον θα 'χουμε ανώτερο; Ο ραγιάς, αφού πάρει τα όπλα δε θα μας ακούει πια και δε θα μας σέβεται και θα πέσουμε στα χέρια εκείνου, που δεν μπορεί να κρατήσει το πιρούνι να φάει! (σ.σ. αυτός ήταν ο Νικήτας Φλέσας, αδελφός του Παπαφλέσα). Κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να 'χει δικαιώματα»! Αυτό ήταν το πραγματικό τους πρόβλημα. Ο επαναστατημένος λαός, με τα όπλα, θα αφαιρούσε τα προνόμια των κοτζαμπάσηδων, θα αποκτούσε ο ίδιος δικαιώματα.
Αλλά ο Παπαφλέσας τούς δίνει την πρέπουσα απάντηση: «Η Επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει! Πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν...». Για να του ανταπαντήσει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός: «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!» (Αμβρόσιος Φραντζής «Επιτομή της ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδας, τ. α΄ σελ. 98).

Ο κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821

«Ας εξετάση διακεκριμένως οποιοσδήποτε έλαβεν μέρος εις την Επανάστασιν, και θέλει ίδει ότι η τάξις των ξενιτευμένων λογιοτάτων και εμπόρων είναι ήτις πρώτη ετόλμησεν και εκίνησεν τον μοχλόν τούτον και έμβασεν και τους Προεστούς και τους Αρματολούς εις τα αίματα».¹
Ετσι περιγράφει την κινητήρια δύναμη της Επανάστασης του 1821 ένας εκ των πρωταγωνιστών της, ο Σερραίος επαναστάτης Ν. Κασομούλης, καταδεικνύοντας το κοινωνικό της περιεχόμενο. Εκτοτε, αυτό εκτοπίστηκε από την κρατούσα ιστοριογραφία, για να κυριαρχήσουν το θρησκευτικό και μια «υπερταξική» έννοια του εθνικού ως αποκλειστικά κίνητρα της Επανάστασης.
Σε κάθε ιστορική εποχή, μια κοινωνική τάξη προβάλλει ως πρωτοπόρα, αποτελώντας την ηγέτιδα δύναμη - μοχλό της κοινωνικής προόδου. Την περίοδο που εξετάζουμε, ο ρόλος αυτός ανήκε στην αστική τάξη, η οποία διαμορφώθηκε και αναπτύχθηκε στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος. Σε μια μακρόχρονη πορεία, οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής έγιναν εμπόδιο για την περαιτέρω ανάπτυξη των νέων παραγωγικών δυνάμεων, των καπιταλιστικών. Επρεπε, λοιπόν, να σπάσουν. Και έσπασαν, με τη νίκη των αστικών επαναστάσεων, οι οποίες συνέτριψαν τη φεουδαρχική εξουσία και συγκρότησαν τα αστικά έθνη - κράτη.
Η ελληνική Επανάσταση του 1821 δε διέφερε ως προς αυτό, από τις αντίστοιχες επαναστάσεις και κινήματα που σημειώθηκαν σε μια σειρά χώρες το ίδιο διάστημα. Βεβαίως, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες οθωμανικής κατάκτησης, με ηγετική δύναμη την ελληνόφωνη χριστιανική αστική τάξη. Ηταν, επομένως, εθνικοαπελευθερωτική στη μορφή και αστικοδημοκρατική στο περιεχόμενο.
Οπως σε όλες τις αστικές επαναστάσεις, έτσι και στην ελληνική του 1821, πήραν μέρος, ως κινητήριες δυνάμεις, οι πλατιές μάζες της αγροτιάς, καθώς και η μικρή ακόμα αριθμητικά εργατική τάξη (ναύτες, τεχνίτες, κ.ά.). Ο μαζικός λαϊκός ηρωισμός, ακόμα και μεταξύ των αμάχων, η συλλογική δράση που έλαβε όλες τις μορφές πάλης - και κυρίως την ένοπλη - η αυτοθυσία, σφράγισαν τον πολυετή αγώνα, αφήνοντας πίσω διαχρονικά διδάγματα.

Η άνοδος της αστικής τάξης

Ο 18οςαιώνας υπήρξε μια περίοδος, όπου η ελληνική αστική τάξη σημείωσε πρωτόγνωρη ανάπτυξη. Σε αυτό συνέβαλαν μια σειρά παράγοντες. Οι αλλαγές στο οθωμανικό καθεστώς γαιοχρησίας και η εξάπλωση του διεθνούς εμπορίου επέφεραν σημαντικές μεταβολές στο επίπεδο της αγροτικής οικονομίας, που, από κλειστή, άρχισε σιγά σιγά να γίνεται εμπορευματική. Το χρήμα έπαψε πια αποκλειστικά να αποθησαυρίζεται και άρχισε σταδιακά να κυκλοφορεί και να επενδύεται στο εμπόριο, στις τράπεζες, στη βιοτεχνία, κ.α.
Η Συνθήκη του Κιουτσούκ - Καϊναρτζή (1774) και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι (1793 - 1813) δημιούργησαν τις συνθήκες για ραγδαία ανάπτυξη και κερδοφορία του ελληνικού εμπορικού και ναυτιλιακού κεφαλαίου. Εκατοντάδες πλοία ναυπηγήθηκαν, εμπορικά δίκτυα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη, ενώ οι δραστηριότητες των Ελλήνων κεφαλαιούχων επεκτάθηκαν γρήγορα στους τομείς των τραπεζών και των ασφαλειών. Σημαντική υπήρξε, επίσης, η ανάπτυξη της βιοτεχνίας.
Κατά τα τέλη του 18ουαιώνα, η ελληνική αστική τάξη, πέραν της οικονομικής δύναμης, οπλίστηκε ακόμη με ιδεολογία και πολιτικό πρόγραμμα, που άντλησε από το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Τα εμπορικά - βιοτεχνικά κέντρα των Ελλήνων αποτέλεσαν πνευματικά φυτώρια, όπου συντελέστηκε η εθνική αφύπνιση, μετατρέποντας το «χριστιανικό γένος των Ρωμαίων» σε «ελληνικό έθνος». Στην εθνική συνειδητοποίηση προστέθηκε σε μια πορεία και η επαναστατική ψυχολογία.
Ολη αυτή η κίνηση - απειλή για την παλαιά τάξη πραγμάτων - προκάλεσε την αντίδραση της επίσημης Εκκλησίας, η οποία καταδίκασε τα «αθεΐας λίμπερα» των Γάλλων, ζήτησε να καούν τα «ανίερα» βιβλία (όπως του Βολτέρου) και να αφοριστούν όσοι τα διάβαζαν. Λίγο πριν την Επανάσταση δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου».²
Ωστόσο, η δυναμική που απελευθέρωσε η αστική τάξη της Γαλλίας δεν κατέστη εφικτό να καταπνιγεί. Οπως υπογράμμισε ο ίδιος ο Θ. Κολοκοτρώνης, «η γαλλική επανάσταση και ο Ναπολέοντας, έκαμε, κατά την γνώμη μου, ν' ανοίξουν τα μάτια του κόσμου».³
Η ανερχόμενη αστική τάξη δεν υπήρξε μόνον ο κοινωνικός φορέας της εθνικής αφύπνισης - συνειδητοποίησης, αλλά και ο οργανωτής της Επανάστασης, στην οποία προσέδωσε σαφές ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο. Ο Ρήγας Φεραίος μέσα από τον Θούριο πρόβαλλε τόσο ένα απελευθερωτικό σχέδιο όσο και ένα πολιτικό πρόγραμμα. Εκεί, καθώς και στο έργο του Νέα Πολιτική Διοίκησις που ακολούθησε, καλούσε σε εξέγερση όλους τους λαούς της Βαλκανικής («Χριστιανούς και Τούρκους»), με σκοπό το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία μιας Βαλκανικής ομοσπονδίας. Ο Ρήγας ήρθε σε επαφή με το Διευθυντήριο της Γαλλικής Επανάστασης, ίδρυσε μυστική Εταιρεία και ανέπτυξε δράση στα εμποροβιοτεχνικά κέντρα των Ελλήνων, στον ελλαδικό χώρο και τα Βαλκάνια.
Η σύσταση συνωμοτικών οργανώσεων με ταξικούς - εθνικοαπελευθερωτικούς σκοπούς υπήρξε συνήθης πρακτική για τα αντίστοιχα κινήματα της εποχής. Εκτός από την Εταιρεία του Ρήγα, συγκροτήθηκαν τα επόμενα χρόνια μια σειρά οργανώσεις, όπως η Εταιρεία των Πέντε, το Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον (Παρίσι 1809), η Φιλόμουσος Εταιρεία (Αθήνα 1813) και, βεβαίως, η Φιλική Εταιρεία (Οδησσός 1814). Η τελευταία υπήρξε σαφώς η πιο σημαντική, τόσο από την άποψη της μαζικότητας, όσο και της μαχητικότητας, αλλά και του ρόλου τον οποίο έπαιξε.
Στον πυρήνα της Φιλικής Εταιρείας (ΦΕ) ήταν η αστική τάξη. Στις γραμμές της εντάχθηκαν πολλοί σημαίνοντες έμποροι και τραπεζίτες (όπως οι Α. Κροκίδας ή ο Εμμ. Παππάς αντίστοιχα), εφοπλιστές (όπως οι Κουντουριώτης και Μεξής), κ.ο.κ. Η οργάνωση, η δομή και οι αρχές λειτουργίες της ΦΕ αντλούνταν από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή εμπειρία, ιδιαίτερα της καρμποναρίας.
Στη συνέχεια, μυήθηκαν στη ΦΕ και κοτζαμπάσηδες (όπως οι Π. Μαυρομιχάλης και Λόντος, οι Ρούφοι και οι Ζαΐμηδες), Φαναριώτες (όπως οι Μαυροκορδάτος, Νέγρης Νούτσος και Φιράρης) και ανώτεροι κληρικοί (όπως οι Α. Γαζής, Παλαιών Πατρών Γερμανός και Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας). Οι δυνάμεις αυτές δεν υπήρξαν ομοιογενείς, δημιουργώντας συχνά αντιθέσεις και τριβές στους κόλπους της Φιλικής, ενώ η στάση τους στην Επανάσταση ποίκιλλε. Τέλος, ενόψει της ταυτόχρονης κήρυξης της Επανάστασης στα Βαλκάνια εντάχθηκαν στη ΦΕ πολλοί Σέρβοι, Βούλγαροι, Μολδαβοί και Βλάχοι. Το 1819 - 1820 άρχισαν να στρατολογούνται στο Μοριά και μέλη από τις λαϊκές τάξεις.
Παραμονές του 1821, ο μηχανισμός της Φιλικής κινητοποιήθηκε για την έκρηξη της Επανάστασης. Στην Πελοπόννησο, όπου θα δινόταν βάρος λόγω της ύπαρξης συμπαγούς ελληνικού πληθυσμού και της έλλειψης σημαντικών οθωμανικών δυνάμεων (οι οποίες είχαν δεσμευτεί για την αντιμετώπιση του Αλή πασά των Ιωαννίνων), στάλθηκαν οι Παπαφλέσσας και Αναγνωσταράς. Στις 22 Φεβρουαρίου 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (αρχηγός της ΦΕ) πέρασε τα σύνορα της Ρωσίας με την οθωμανική αυτοκρατορία, κηρύσσοντας στη Μολδαβία την Επανάσταση.

Το διεθνές πλαίσιο

Η Επανάσταση του 1821 εκδηλώθηκε όταν στη Γαλλία είχε ήδη ηττηθεί ο Ναπολέων (1815) και στην Ευρώπη είχε συγκροτηθεί η Ιερά Συμμαχία, η οποία αντιμετώπιζε με καχυποψία έως και ανοιχτή καταστολή όλα τα ανάλογα πολιτικά - επαναστατικά κινήματα της εποχής (στη Νεάπολη, στη Σικελία, στο Πεδεμόντιο, στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα, κ.α.).
Πολλοί εκ των πρωταγωνιστών των εθνικών - αστικοδημοκρατικών αυτών κινημάτων κατέφυγαν διωκόμενοι στην επαναστατημένη Ελλάδα, λαμβάνοντας ενεργό μέρος στον Αγώνα. Τα φιλελληνικά «κομιτάτα» που εμφανίστηκαν σε μια σειρά χώρες έδρασαν όχι μόνον ως πόλοι συγκέντρωσης χρημάτων και εθελοντών για την επαναστατημένη Ελλάδα, αλλά και ως «βιτρίνες» για τη διεξαγωγή της αστικοδημοκρατικής προπαγάνδας στις ίδιες, σε μια περίοδο έντονων πολιτικών διώξεων.
Η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων δεν υπήρξε ενιαία. Οι αντιθέσεις και η διαπάλη που αναπτύχθηκε μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, και που εκφράστηκε με τη διαφορετική στρατηγική της κάθε μιας στο λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα, επέδρασαν σημαντικά - κάποια στιγμή αποφασιστικά - στην τελική έκβαση του ελληνικού ζητήματος. Επέδρασαν, όμως, άμεσα και στα διάφορα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, αναφορικά με τη στάση τους απέναντι στην Επανάσταση.

Κοινωνικές δυνάμεις και Επανάσταση

Η Εκκλησία: Ως επικεφαλής του μιλιέτ των Ρουμ η Εκκλησία κατέστη αναπόσπαστο τμήμα των οθωμανικών φεουδαρχικών δομών εξουσίας, επιφορτισμένη με συγκεκριμένα διοικητικά καθήκοντα, εξουσίες και αρμοδιότητες. Αναπτύσσοντας ιστορικά και σε μια πορεία σημαντικούς δεσμούς με το εμπορικό κεφάλαιο, εξελίχθηκε η ίδια σε οικονομική δύναμη. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνη και για τη διατήρηση της ευταξίας στους υπ' ευθύνη της πληθυσμούς. Ετσι, το Πατριαρχείο αρχικά, όχι μόνο δεν ευνόησε, αλλά καταδίκασε και κατέστειλε κάθε απελευθερωτική ιδέα ή κίνηση.
Προς το σκοπό αυτό επιστράτευσε επανειλημμένα το όπλο του αφορισμού: Για τους συμμετέχοντες στα Ορλωφικά (και την παρεπόμενη εξόντωση των κλεφτών του Μοριά), για τις εξεγέρσεις του 1807, του 1808, για την εξέγερση των Σουλιωτών κατά του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και - βεβαίως - για την Επανάσταση του 1821.
Η αντεπαναστατική δραστηριότητα της επίσημης Εκκλησίας συνεχίστηκε και στη διάρκεια της Επανάστασης. Βεβαίως, η στάση στις γραμμές της γενικά δεν υπήρξε ενιαία. Σημαντικό μέρος, κυρίως του κατώτερου κλήρου, δε συντάχθηκε με τη γραμμή του Πατριαρχείου, μετέχοντας ενεργά στην Επανάσταση. Μαζί τους και μια σειρά μεσαίοι ή ανώτεροι κληρικοί, όπως οι Φιλικοί Ανθιμος Γαζής και Γρηγόριος (Δίκαιος) Παπαφλέσσας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, κ.ά.
Οι Φαναριώτες: Πρόκειται για πρώην ευγενείς του Βυζαντίου που απέκτησαν σημαντικό πλούτο μέσω του εμπορίου, ενώ αναρριχήθηκαν σε υψηλά πόστα της οθωμανικής διοίκησης (Μεγάλου Δραγουμάνου της Πύλης, Δραγουμάνου του Στόλου και Ηγεμόνα της Βλαχίας και Μολδαβίας). Η στάση τους απέναντι στην Επανάσταση επίσης δεν ήταν ενιαία. Ορισμένοι υιοθετούσαν την προοπτική της ένοπλης εξέγερσης και συγκρότησης ενός ανεξάρτητου αστικού κράτους. Οι περισσότεροι, όμως, υποστήριζαν μια πολιτική «εκ των έσω διάβρωσης» της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου η ελληνική αστική τάξη θα κυριαρχούσε σταδιακά οικονομικά και πολιτικά.
Οι Φαναριώτες - μέλη της Φιλικής Εταιρείας, όπως οι Α. Μαυροκορδάτος και Θ. Νέγρης, που έλαβαν ενεργό μέρος στην Επανάσταση, κλήθηκαν στη συγκρότηση των πρώτων πολιτειακών θεσμών και μηχανισμών διοίκησης, συνδράμοντας αποφασιστικά στον αστικοφιλελεύθερο χαρακτήρα τους.
Κλέφτες και αρματολοί: Οι κλέφτες ήταν κυρίως πρώην αγρότες ή κτηνοτρόφοι, οι οποίοι, είτε λόγω της φτώχειας είτε από αντίθεση στις οθωμανικές αρχές και τους κοτζαμπάσηδες (χριστιανούς και μουσουλμάνους), κατέφευγαν στην παρανομία, στο βουνό, μακριά από την κατασταλτική δυνατότητα των οργάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι αρματολοί ήταν κλέφτες που αμνηστεύονταν και επανεντάσσονταν στην οθωμανική νομιμότητα, επιφορτιζόμενοι με την τήρηση της τάξης σε συγκεκριμένες περιοχές.
Η διατάραξη των υφιστάμενων κοινωνικών ισορροπιών - συσχετισμών και οι δυναμικές που αναπτύχθηκαν με την Επανάσταση, άνοιξαν νέες προοπτικές για τους ενόπλους, οι οποίοι διεκδίκησαν την απεξάρτησή τους από πρότερες δεσμεύσεις εξουσίας (π.χ. τους προκρίτους), διεκδικώντας αυτόνομη πολιτική παρουσία και ρόλο. Στον απεγκλωβισμό τους αυτό, συνέβαλε τα μέγιστα η αρχική τους στοίχιση με τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της αστικής τάξης, την ΦΕ και τον Υψηλάντη. Εν συνεχεία, η συγκρότηση συγκεντρωτικών αστικών οργάνων που προωθούσαν οι τελευταίοι ήρθε σε αντίθεση με τα νεοαποκτηθέντα τοπικά προνόμιά τους, με αποτέλεσμα να διαταραχθούν οι προηγούμενες συμμαχίες και να διαμορφωθούν νέες.
Οι πρόκριτοι - εφοπλιστές των νησιών: Διακρίνονταν από τους προκρίτους της ηπειρωτικής Ελλάδας, αφού, αν και εκπλήρωναν παρόμοιες λειτουργίες στα πλαίσια του οθωμανικού αυτοδιοικητικού συστήματος, η οικονομική τους βάση ήταν πολύ διαφορετική. Αν και το εφοπλιστικό κεφάλαιο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην προώθηση ενός αστικού τύπου κράτους, παραμονές της Επανάστασης υπήρξε εν μέρει επιφυλακτικό. Οι επιφυλάξεις αυτές οφείλονταν μεταξύ άλλων και στους δεσμούς που διατηρούσε με το αγγλικό κεφάλαιο (η Μ. Βρετανία ήταν τότε κατά της προσβολής της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας). Οι όποιες επιφυλάξεις - αντιδράσεις κάμφθηκαν ή καταργήθηκαν σύντομα με επαναστατική βία από ένα γενικότερο αστικοδημοκρατικό κίνημα, που αναπτύχθηκε στα νησιά αυτά και πριν την Επανάσταση ακόμα, καθώς και από την αλλαγή της βρετανικής πολιτικής απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Οι κοτζαμπάσηδες: Οι κοτζαμπάσηδες στελέχωναν το κατώτερο τμήμα της οθωμανικής διοικητικής ιεραρχίας. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνοι για τη διαχείριση της κοινοτικής περιουσίας, για την απονομή δικαιοσύνης σε μια σειρά θέματα, για την είσπραξη των φόρων και βεβαίως για την καταστολή των χωρικών στις περιοχές υπ' ευθύνη τους.
Αν και προέρχονταν από τη φεουδαρχία, στα πλαίσια της ιστορικής της αποσύνθεσης, οι κοτζαμπάσηδες σταδιακά αστικοποιούνταν. Η είσπραξη των φόρων, μία από τις κύριες λειτουργίες τους και στοιχείο εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, υπήρξε βασικός παράγοντας στην τελική μετάλλαξη - αστικοποίησή τους.
Την εξέλιξή τους αυτή αντανακλά η διφορούμενη στάση τους απέναντι στην Επανάσταση. Από τη μια, διέθεταν προνόμια και καθήκοντα συνυφασμένα με το υπάρχον οθωμανικό καθεστώς. Από την άλλη, είχαν υλικό συμφέρον για την ανατροπή του. Ετσι, άλλοι εντάχθηκαν στις γραμμές της Φιλικής, άλλοι κράτησαν στάση επιφυλακτική και άλλοι τάχθηκαν εναντίον. Από τη στιγμή της έκρηξης της Επανάστασης, κάποιοι κοτζαμπάσηδες συμπαρατάχτηκαν με τους εμπόρους, τους εφοπλιστές, κ.λπ., ενώ άλλοι βρέθηκαν σε αντιπαράθεση με αυτούς, σε μια προσπάθεια να επικρατήσουν ως η ηγεμονική μερίδα της αστικής τάξης. Η σύγκρουση για τον έλεγχο των επαναστατικών διεργασιών και οργάνων υπήρξε σφοδρότατη.

Η εξέλιξη της Επανάστασης

Η σύγκρουση αυτή εκφράστηκε τόσο στο επίπεδο διαμόρφωσης των νέων επαναστατικών δομών και θεσμών (συντάγματα, διοίκηση, κ.λπ.), όσο και στη διαπάλη για την εξουσία, που δεν άργησε μάλιστα να λάβει και ένοπλη μορφή (οι λεγόμενοι «εμφύλιοι»).
Το Προσωρινόν Πολίτευμα (Σύνταγμα) της Επιδαύρου που ψηφίστηκε στην Α' Εθνοσυνέλευση (Δεκέμβρης 1821) αποτέλεσε μια σύνθεση ιδεών και αρχών, επηρεασμένων από τα αντίστοιχα επαναστατικά Συντάγματα της Αμερικής (1787) και της Γαλλίας (1793 και 1795).
Αντλώντας από την ιδεολογικοπολιτική δεξαμενή της επαναστατημένης αστικής τάξης και του Διαφωτισμού, το νέο Σύνταγμα προέβλεπε: Τη διάκριση των εξουσιών (Βουλευτικό - Εκτελεστικό), την ανεξιθρησκία, την τυπική ισονομία, την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την εισαγωγή καθολικού συστήματος αντιπροσώπευσης και βεβαίως την κατάργηση των όποιων τοπικών - ταξικών προνομίων. Ετσι, τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός αστικού κράτους. Οι πολιτικές εξουσίες (και κάποιες από τις οικονομικές) που απολάμβανε μέχρι πρότινος η Εκκλησία στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος καταργούνταν ή περιορίζονταν σημαντικά. Η αποδυνάμωση των τοπικών - περιφερειακών διοικήσεων και η μεταφορά των βασικών τους αρμοδιοτήτων στην κεντρική εξουσία, σήμαινε και αντίστοιχη αποδυνάμωση των τοπικών εξουσιών πάνω στις οποίες εδραζόταν μέχρι τότε η πολιτική δύναμη των κοτζαμπάσηδων. Οι βασικές αυτές αρχές επιβεβαιώθηκαν και στις επόμενες Εθνοσυνελεύσεις (Β' του Αστρους, 1823 και Γ' της Τροιζήνας, 1827).
Η διαπάλη, που αρχικά εκφράστηκε σε πολιτικό επίπεδο, οδήγησε γρήγορα στη διάσπαση της κεντρικής Διοίκησης και τη δημιουργία δύο χωριστών κυβερνήσεων: Της Τρίπολης (κοτζαμπάσηδες - Κολοκοτρώνης) και του Κρανιδίου (Υδραίοι, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης και οι κοτζαμπάσηδες Λόντος και Ζαΐμης). Σύντομα, οι αντιθέσεις αυτές έλαβαν και ένοπλη μορφή.
Γνωρίζοντας πως το δάνειο από τη Μ. Βρετανία είχε ήδη εγκριθεί, η κυβέρνηση του Κρανιδίου έδρασε αποφασιστικά. Επιτέθηκε σε όλα τα στρατηγικά σημεία που έλεγχε η άλλη πλευρά, κατέλαβε την Ακροκόρινθο, ενώ έθεσε σε πολιορκία Ναύπλιο και Τρίπολη. Δίχως προοπτική άμεσης επικράτησης της μίας ή της άλλης μεριάς, η πρώτη φάση του «εμφυλίου» (α' εξάμηνο του 1824) έληξε με συμβιβασμό, σαφώς όμως υπέρ της κυβέρνησης του Κρανιδίου. Οι «στασιαστές» αμνηστεύτηκαν, αποκλείστηκαν όμως από τα όργανα της κεντρικής διοίκησης.
Βεβαίως, οι προσωρινά ηττημένοι κοτζαμπάσηδες δεν προτίθεντο εύκολα να καταθέσουν τα όπλα. Οταν στις εκλογές της 3ης Οκτωβρίου 1824 για το Βουλευτικό - Εκτελεστικό δεν κατάφεραν και πάλι να συγκεντρώσουν την πλειοψηφία, άρχισαν να προσανατολίζονται ξανά προς την ένοπλη σύγκρουση: Κάτι που το επιδίωκε εξίσου και η άλλη πλευρά, ώστε να λύσει οριστικά το ζήτημα της μορφής άσκησης της εξουσίας. Ξεκίνησε, λοιπόν, η δεύτερη φάση του «εμφυλίου», που επικεντρώθηκε κυρίως στην Τρίπολη και έληξε στα τέλη του 1824 με ήττα των κοτζαμπάσηδων και τη φυγή τους εκτός Πελοποννήσου.
Τόσο οι ενδοαστικές συγκρούσεις, όσο και οι αλλεπάλληλες στρατιωτικές ήττες τα επόμενα χρόνια (1825 - 1827) ευνόησαν τις δυνάμεις εκείνες που ζητούσαν περιορισμό των χρονοβόρων κοινοβουλευτικών διαδικασιών και περισσότερο συγκεντρωτική διακυβέρνηση, στα πρότυπα μιας συνταγματικής μοναρχίας.
Σε μια περίοδο, λοιπόν, έντονων πολιτικών ζυμώσεων πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά και η οργάνωση των αντιτιθέμενων συμφερόντων σε κόμματα: Το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό. Η ονομασία τους, που παραπέμπει στις αντίστοιχες «προστάτιδες Δυνάμεις», δεν υποδηλώνει εξάρτηση (όπως μονοσήμαντα και ισοπεδωτικά έχει ειπωθεί στο παρελθόν), αλλά τμήματα αστικά προσκείμενα από άποψη συμφερόντων σε κάποιο ισχυρό κράτος.
Οδεύοντας προς την Γ' Εθνοσυνέλευση, το ζήτημα που βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής διαπάλης ήταν η αναζήτηση διεξόδου στο τέλμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων (κυριαρχία Ιμπραήμ στη Πελοπόννησο, πτώση Μεσολογγίου, κ.λπ.), μέσω της εξασφάλισης κάποιας διεθνούς διαμεσολάβησης - προστασίας ή την εκλογή ξένου μονάρχη. Στην κατεύθυνση αυτή κινήθηκαν όλα τα κόμματα. Την πρωτοβουλία ανέλαβαν από τα μέσα του 1825 οι «αγγλόφιλοι» με τη λεγόμενη Αίτηση προστασίας (ή Πράξη υποταγής). Η Γ' Εθνοσυνέλευση ψήφισε τον Ι. Καποδίστρια ως κυβερνήτη της Ελλάδος.
Το καλοκαίρι του 1827, η πορεία της Επανάστασης φαινόταν καταδικασμένη. Η πορεία αυτή ανατράπηκε από μια σειρά παρεμβάσεις του διεθνούς παράγοντα. Το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) και η Συνθήκη του Λονδίνου (1827), η ναυμαχία του Ναβαρίνου (Οκτώβρης 1827), ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1828 - 1829) και η αποστολή γαλλικού εκστρατευτικού σώματος κατά του Ιμπραήμ στο Μοριά (Ιούλιος 1828) υπήρξαν γεγονότα - σταθμοί ενόψει της αναγνώρισης της Ελλάδας ως ανεξάρτητου κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου, 3 Φεβρουαρίου 1930). Βασικός όρος της ανεξαρτησίας των Ελλήνων υπήρξε η μορφή του πολιτεύματος, το οποίο όφειλε να είναι μοναρχικό.
Το Γενάρη του 1828 αφίχθη στην επαναστατημένη Ελλάδα ο Ι. Καποδίστριας. Ο νέος κυβερνήτης προέβη άμεσα στη συγκέντρωση όλων των εξουσιών, γνωρίζοντας πως για να εφαρμοστούν οι αναγκαίες αστικές μεταρρυθμίσεις και να στερεωθεί το αστικό κράτος απαιτούνταν άμεσες κινήσεις, απαλλαγμένες από χρονοβόρες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, επιβαλλόμενες με πειθώ ή και αυταρχισμό - όπου και όποτε αυτό κρινόταν αναγκαίο.
Οι αποκλεισμένοι από την εξουσία συσπειρώθηκαν και ανασυντάχθηκαν, συγκροτώντας το μέτωπο των «συνταγματικών» με κέντρο την Υδρα. Η ένοπλη σύγκρουση δεν άργησε και γρήγορα γενικεύτηκε. Συνεχίστηκε δε και μετά τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια στις 9 Οκτωβρίου 1831, δίχως όμως μια από τις δύο πλευρές να μπορεί να επικρατήσει οριστικά επί της άλλης. Το 1932, λοιπόν, η κεντρική εξουσία είχε σχεδόν αποσυντεθεί ολοκληρωτικά, ενώ η ύπαιθρος στεκόταν ρημαγμένη από μια δεκαετία πολέμου και εχθροπραξιών.
Υπό αυτές τις συνθήκες, στις 25 Γενάρη 1833 αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο από τη βρετανική φρεγάτα Μαδαγασκάρη ο Οθωνας, υποσχόμενος να βάλει τέρμα στην «αναρχία» του παρελθόντος και εγκαθιδρύοντας - σύμφωνα πάντοτε με τους όρους των σχετικών διεθνών συνθηκών - καθεστώς απόλυτης μοναρχίας. Το ελληνικό αστικό κράτος άρχιζε να κάνει τα πρώτα του βήματα.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1. Κασομούλης Ν., Ενθυμήματα στρατιωτικά, τ. Γ, 1942, σελ. 625 - 626.
2. Gazette de France, 7 Ιουλίου 1821, στο Μοσκώφ Κ., Ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης, 1988, εκδ. «Καστανιώτη», σελ. 95 - 96.
3. Κολοκοτρώνης Θ., Διηγήσεις των συμβάντων της Ελληνικής Φυλής, 1889, «Εστία», σελ. 49.

Η σύγχρονη σημασία, το νόημα και το περιεχόμενο της Επανάστασης

Το κύριο, που σαν αποτέλεσμα του ένοπλου ξεσηκωμού κατακτήθηκε στην Ελλάδα με την Επανάσταση, είναι η δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού εθνικού αστικού κράτους. Ηταν ένα άλμα μπροστά στην ιστορική εξέλιξη, που συνέβαλε επίσης στην αποσύνθεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Αυτό το συμπέρασμα έχει διπλή σημασία για τις σύγχρονες συνθήκες. Η μία είναι η ίδια η επανάσταση σαν πράξη, το αναπόφευκτό της, όταν οι παλιές σχέσεις παραγωγής φρενάρουν τις νέες παραγωγικές δυνάμεις. Η δράση των καταπιεσμένων λαϊκών μαζών ενάντια στην παλιά εξουσία και την ξεπερασμένη ιστορικά κοινωνία, για την ανατροπή της και την εγκαθίδρυση της νέας εξουσίας και την οργάνωση της νέας ανώτερης κοινωνικής βαθμίδας. Η δεύτερη, είναι το γεγονός ότι όταν οι λαοί συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της δικής τους κοινωνικής απελευθέρωσης, τότε η δύναμη της δράσης τους γίνεται ακατανίκητη και καμιά εξουσία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην επαναστατική τους πάλη. Η Επανάσταση του 1821 ήταν επανάσταση που σαν αποτέλεσμα, μαζί με την απελευθέρωση του έθνους, άνοιξε την πρώτη σελίδα της νέας κοινωνίας, του καπιταλισμού. Ετσι είναι, δημιουργείται το έθνος - κράτος. Η μεγάλη σημασία της είναι το γεγονός ότι ως αποτέλεσμα της νικηφόρας επανάστασης είναι το πέρασμα από μια κατώτερη κοινωνική βαθμίδα στην ανώτερη.
Η συγκεκριμένη ιστορική επέτειος, όπως κάθε ιστορική επέτειος, έχει ένα συμβολισμό. Αυτόν που αναδεικνύεται από το αποτέλεσμα και κατέγραψε η ιστορία μέσα από τα πραγματικά γεγονότα. Αποκτά δε συγκεκριμένο περιεχόμενο σε κάθε ιστορική περίοδο κατά την οποία γιορτάζεται.
Στις σημερινές συνθήκες, το μήνυμα και το νόημά της έχουν το δικό τους περιεχόμενο. Μόνο που αυτό έχει σχέση με τη σκοπιά που κάθε κοινωνική δύναμη σήμερα στο μονοπωλιακό καπιταλισμό προσεγγίζει και τα τότε ιστορικά γεγονότα και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Σήμερα, ο καπιταλισμός ιστορικά είναι ξεπερασμένος. Είναι καπιταλισμός που σαπίζει και παρασάπισε και ως τέτοιος πρέπει να αντικατασταθεί από την επόμενη κοινωνική βαθμίδα,το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Σήμερα, η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου, τα κόμματά του, ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα συνεπικουρούμενο από τη διακρατική καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη συμμάχους των αστών της Ελλάδας όπως οι ΗΠΑ, γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη για τη ζωή και το μέλλον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς. Χτυπά με λύσσα κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση που παραχώρησε η αστική τάξη, σε άλλες προηγούμενες συνθήκες ραγδαίας ανάπτυξης του καπιταλισμού μεταπολεμικά και με διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων διεθνώς αφού το σοσιαλιστικό σύστημα ως αντίβαρο στον καπιταλισμό επιδρούσε σε σημαντικό βαθμό και βελτίωνε τη θέση, τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, βεβαίως μετά από αιματηρούς ταξικούς αγώνες χρόνων, όπως και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Σήμερα η παραπέρα ανάπτυξη της παραγωγής εμποδίζεται από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Οι ιδιοκτήτες ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την αύξηση του κεφαλαίου τους. Η κερδοφορία και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου εμποδίζεται από τον ανταγωνισμό, εσωτερικό και διεθνή, από την αναρχία στην παραγωγή, από την πτώση του ποσοστού κέρδους. Παράγοντες που έχουν οξυνθεί συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους εξαιτίας των μονοπωλίων.
Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, δεν έχει άλλο δρόμο από το να αυξάνει στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι από και με τη δουλειά της εργατικής τάξης, βγάζουν οι καπιταλιστές τα κέρδη. Ολα τα αντεργατικά μέτρα, οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις που λένε οι καπιταλιστές ως το μέσο για την έξοδο από την κρίση, σε όφελός τους βεβαίως και την ανάπτυξη απαιτούν ολοένα και πιο φτηνούς για το κεφάλαιο εργάτες. Δηλαδή να πληρώνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες ολοένα λιγότερο κεφάλαιο για μισθούς. Και ταυτόχρονα μειώνουν δραστικά τους μισθούς, αυξάνουν τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς, επιβάλλοντας ευέλικτη εργασία, απολύουν κατά το δοκούν με δεδομένη τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και ξαναπροσλαμβάνουν με μισθούς πείνας κλπ.
Αυτή η κατάσταση οφείλεται στην κυριαρχία και την ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εχουν συσσωρευτεί τεράστια κεφάλαια, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει μεγάλη πρόοδο και έχει οξυνθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια. Ο ανταγωνισμός επίσης οδηγεί στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Τα μονοπώλια με μεγαλύτερο μέγεθος κεφαλαίου είναι πιο ανθεκτικά στον ανταγωνισμό απ' αυτά που έχουν μικρότερο μέγεθος. Ταυτόχρονα επειδή έχει διεθνοποιηθεί η καπιταλιστική αγορά, τα κεφάλαια μετακινούνται από χώρα σε χώρα αναζητώντας συνθήκες για μεγαλύτερο κέρδος. Βασικός παράγοντας σ' αυτό είναι οι μικροί μισθοί και ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος γιατί μεγαλώνει η απλήρωτη στους εργάτες δουλειά και αυξάνονται τα κέρδη. Αλλά ο διεθνής ανταγωνισμός και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, οδηγούν και στη συνεχή μείωση μισθών και στην αύξηση της ανεργίας. Η συγχώνευση επιχειρήσεων είναι επίσης ένας παράγοντας που οδηγεί σε μείωση εργαζομένων, άρα στην ανεργία.
Αυτή η τάση της συμπίεσης μισθών προς τα κάτω, της μείωσης εργαζομένων στις επιχειρήσεις, της εκ περιτροπής εργασίας κλπ, υπάρχει σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, επομένως συμπιέζουν συνεχώς την τιμή της εργατικής δύναμης προς τα κάτω. Ταυτόχρονα η μετακίνηση κεφαλαίων καταστρέφει κλάδους οικονομίας η ύπαρξη των οποίων είναι απαραίτητη για τις λαϊκές ανάγκες. Ετσι καταδικάζουν τους εργάτες στην ανεργία και την εξαθλίωση και καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις.
Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτή τη χωρίς όρια βαρβαρότητα για τους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της στην κοινωνία και την παραγωγή. Ακριβώς γιατί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός συμπιέζει τους μισθούς και αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις, αρνητικά για την εργατική τάξη.
Ολα τα παραπάνω έρχονται ως απάντηση στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει και να αυξάνει τα κέρδη του συνεχώς. Αυτή η τάση δεν αλλάζει. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι σε συνθήκες ανάκαμψης ίσως σε κάποιους κλάδους της οικονομίας να υπάρξει προσωρινά και μια αύξηση μισθών ως παραχώρηση κάτω βεβαίως και από άλλους συσχετισμούς δυνάμεων στο εργατικό κίνημα και στο πολιτικό επίπεδο, αλλά ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και διεθνώς, η συγκέντρωση του κεφαλαίου, η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας που σημαίνει εκσυγχρονισμός μέσων παραγωγής που βγάζουν μεγαλύτερη ποσότητα προϊόντων στη μονάδα του χρόνου με λιγότερους εργαζόμενους, οι δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του, όλ' αυτά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από τους καπιταλιστές παρά με τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό εκμετάλλευσης, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών, την ανεργία, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτήν την κατάσταση.
Επιβεβαιώνονται επομένως οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ, όπως εκφράζονται και στις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, όπου αναφέρονται τα εξής: «Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος... Η καπιταλιστική κρίση έδωσε συντριπτικό χτύπημα στις αστικές θεωρίες, π.χ. περί αειφόρου ανάπτυξης. Ανέδειξε ολοκάθαρα την όξυνση των αντιφάσεων και δυσκολιών της αστικής διαχείρισης και γενικότερα τις δυσκολίες για το πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Η όποια ανάκαμψη σημειώθηκε ήταν ανισόμετρη, αναιμική... Ο επόμενος κύκλος της κρίσης σε διεθνές επίπεδο θα είναι ακόμα πιο βαθύς.
Η σύγχρονη φιλομονοπωλιακή πολιτική, η οποία έχει στρατηγικό χαρακτήρα και στοχεύει στην άνοδο του ποσοστού κέρδους (φτηνότερη εργατική δύναμη, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.ά.), ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία, στη συνέχεια επεκτάθηκε στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και αλλού. Ο στρατηγικός χαρακτήρας της καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι προωθήθηκε εξίσου από τις φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνητικές δυνάμεις κατά την τελευταία τριακονταετία. Αποτελεί μονόδρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης για την ανάσχεση της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και την προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες, όπου εντείνεται συνεχώς η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας και της αγοράς της εργατικής δύναμης.
Η κρίση ανέδειξε ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Οξύνονται οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες της αστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και γενικότερα της δυσκολίας για πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Απότομα διευρύνθηκε το χάσμα ανάμεσα στις σύγχρονες εργατικές και λαϊκές ανάγκες και στη μη ικανοποίησή τους... Απ' όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας, του κεντρικού σχεδιασμού με εργατική εξουσία...».
Επίσης στο Σχέδιο Προγράμματος, αναφέρεται: «Ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική» (Θέση 73).
«Με βάση το χαρακτήρα της εποχής και το γεγονός ότι ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ανώτατο στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή το μονοπωλιακό καπιταλισμό, η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική.
Η γιγάντωση των μονοπωλίων, η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας και της αγοράς εργασίας οξύνουν όλες τις αντιθέσεις, με μεγαλύτερη ένταση και ταχύτητα. Είναι βασικοί παράγοντες που οξύνουν την άναρχη ανάπτυξή του, την ανισομετρία ανάπτυξης χώρων και κλάδων οικονομίας. Είναι αυτοί οι παράγοντες που γεννούν τις κρίσεις που είναι όλο και πιο βαθιές, φέρνουν τον ανταγωνισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη συγκεκριμένη περίοδο, εστιάζεται στον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς τους, των πηγών νερού, των θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, με χαρακτηριστικές εστίες έντασης την Κασπία, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική. Δυναμώνει ο κίνδυνος και πιο γενικευμένων περιφερειακών συγκρούσεων, ακόμα και ενός γενικότερου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σε αυτά τα πλαίσια αναδιατάσσονται ιμπεριαλιστικοί άξονες για τον έλεγχο αγορών και εδαφών» (Θέσεις 5 και 6).
Μιλώντας για τον ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ο Β. Ι. Λένιν μιλούσε βασικά και πρωταρχικά για την οικονομία του καπιταλισμού σ' αυτό το στάδιο της εμφάνισης και της κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία. Στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», που έγραψε το 1916, στον πρόλογο αναφέρει τα εξής:
«Θα ήθελα να ελπίζω ότι η μπροσούρα μου αυτή θα βοηθήσει να γίνει κατανοητό το βασικό οικονομικό πρόβλημα, που χωρίς τη μελέτη του δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τίποτε από την εκτίμηση του σύγχρονου πολέμου και της σύγχρονης πολιτικής, και συγκεκριμένα: το πρόβλημα της οικονομικής ουσίας του ιμπεριαλισμού» («Απαντα», τ. 27, σελ. 308). Και συνέχιζε: «Αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρακτικών καθηκόντων του κομμουνιστικού κινήματος» (στο ίδιο, σελ. 314).
«Ενώ στον πρόλογο στη γαλλική και τη γερμανική έκδοση του συγκεκριμένου έργου του («Απαντα», τ. 27, σελ. 314), έγραφε: «Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου. Από το 1917 και δω αυτό επιβεβαιώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα».
Είναι αλήθεια πως, οι επικλήσεις στην «εθνική ομοψυχία», την «εθνική ενότητα», την «κοινωνική γαλήνη» ενώπιον του «εθνικού κινδύνου» κοκ., έχουν πολλαπλασιαστεί τον τελευταίο καιρό - ιδιαίτερα κάθε φορά που επρόκειτο να ψηφιστεί ένας ακόμα σφαγιασμός των μισθών, των συντάξεων, των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Σήμερα, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, οι επικλήσεις για «εθνική ομοψυχία» επανήλθαν στο προσκήνιο γινόμενες σημαία σύσσωμου του αστικού πολιτικού κόσμου. Η «εθνική ομοψυχία» (δηλαδή η υποταγή του λαού στο κεφάλαιο και στα μνημόνια) που προσπαθούν να επιβάλλουν με την τρομοκρατία και την καταστολή (παλιά συνταγή) «ντύνεται» σκόπιμα με αναφορές στο 1821.
Για ποια όμως «εθνική ομοψυχία» του 1821 μιλάμε; Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφοροποιήσεις, ανταγωνισμοί ακόμα και εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων που μετείχαν στην Επανάσταση; Υπάρχουν άλλωστε εκτενείς αναφορές στο σημερινό ένθετο ως προς αυτό.
Αλλά για ποια εθνική ομοψυχία μπορεί να γίνεται λόγος στις σημερινές συνθήκες, όταν η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, που διατρέχει τον καπιταλισμό από την εμφάνισή του, σήμερα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις; Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του δεν έχει άλλον τρόπο από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Αυτό που ζούμε σήμερα και επιταχύνεται λόγω της κρίσης. Δεν πρόκειται για κάτι προσωρινό, αλλά για μόνιμη κατάσταση που θα οξύνεται ολοένα και περισσότερο. Και αυτή η αντίθεση δεν μπορεί να λυθεί διαφορετικά παρά με την κοινωνική επανάσταση, την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την αντικατάστασή της από την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τις κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής.
Ποια εθνική ομοψυχία όταν η αστική τάξη της Ελλάδας οικειοθελώς παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα προκειμένου στα πλαίσια της διεθνοποίησης του καπιταλισμού, της ανισότιμης εξάρτησης και της ανισόμετρης αλληλεξάρτησης να αναπαράγεται το κεφάλαιο και η κερδοφορία του;
Γίνεται φανερό ότι και σε πολιτικό επίπεδο γίνονται ολοφάνεροι οι δύο αντίθετοι πόλοι που σχετίζονται και συνδέονται οργανικά με το ταξικό περιεχόμενο της ανάπτυξης. Ανάπτυξη καπιταλιστική ή ανάπτυξη σοσιαλιστική - κομμουνιστική. Διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, στην οικονομία και στην εξουσία ή εργατική, λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Ετσι, από τη μια μεριά βρίσκονται η αστική τάξη και οι σύμμαχοί της (μεσαία στρώματα που αναπαράγονται επειδή κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής), η κυβέρνηση, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, τα αστικά κόμματα, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Από την άλλη, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις σε αυτοαπασχολούμενους, φτωχή αγροτιά, τα ριζοσπαστικά κινήματα της νεολαίας και των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα. Που εκφράζονται με την κοινωνική συμμαχία των ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ. Και το ΚΚΕ που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντικαπιταλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης. Υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει κριτική στην κυβέρνηση και την πολιτική της από τη σκοπιά της διατήρησης του καπιταλισμού με άλλη, τάχα φιλολαϊκή, διαχείρισή του. Προτείνοντας ως διέξοδο έναν ηθικό καπιταλισμό, όπου θα συνυπάρχουν μονοπώλια και λαός και θα κερδοφορούν τα μονοπώλια και θα ζει καλά ο λαός, πράγματα ασυμβίβαστα. Που περιορίζει τις λαϊκές διεκδικήσεις στην αναδιανομή, όταν στρατηγική του κεφαλαίου είναι η μεγαλύτερη λαϊκή αφαίμαξη. Παραπλανά το λαό, υπονομεύει την ταξική πάλη, πασχίζει για τη χειραγώγηση στην αστική πολιτική.
Υπάρχει βεβαίως και η ναζιστική Χρυσή Αυγή. Που ανάγει τον πατριωτισμό σε ακραίο εθνικισμό προβάλλοντας τη φασιστική ιδεολογία και δράση ως διέξοδο για τα λαϊκά συμφέροντα, ταυτίζοντας τις λαϊκές ανάγκες με την καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα, πασχίζοντας με κάθε μέσο να ενισχύσει τα μονοπώλια που δρουν στην Ελλάδα, κηρύσσοντας την τυφλή υποταγή του λαού σ' αυτά. Ελληνες καπιταλιστές και εργάτες μαζί, με τη βία των λούμπεν, αυτή είναι η δράση της, για την προστασία και ενίσχυση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Αυτό το περιεχόμενο δίνει στην επέτειο της κοινωνικής επανάστασης του 1821, διαστρέφοντας και αμαυρώνοντας την Ιστορία. Και αναλαμβάνοντας ρόλο και καθήκοντα αντεπαναστατικού στρατού στον πόλεμο των αστών ενάντια στο εργατικό κίνημα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα, προκειμένου να τσακίσει κάθε βήμα προς τα μπρος στην κοινωνική εξέλιξη, στην ταξική πολιτική πάλη για την αναπόφευκτη ανατροπή - κατάργηση του καπιταλισμού.
Το κρίσιμο ζήτημα, επομένως, για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της δεν είναι απλά και μόνο η απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, αλλά αυτός ο αγώνας να αναπτύσσεται σε σύνδεση με τη διεκδίκηση ικανοποίησης όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και των όρων που αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν. Πολιτική πάλη, δηλαδή, για ρήξη και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Αυτό είναι και το πραγματικό νόημα και περιεχόμενο της επετείου της Επανάστασης σήμερα. Χωρίς τον επαναστατικό ξεσηκωμό στα 1821 όλων των τότε καταπιεσμένων, δε θα υπήρχε αυτό το ιστορικό γεγονός και το αποτέλεσμά του, η ανατροπή της παλιάς εξουσίας και η εγκαθίδρυση της νέας. Ετσι και τώρα η εργατική τάξη και τα πιο καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα μπορούν να οργανώσουν τη δική τους αντεπίθεση, με τη δική τους Λαϊκή Συμμαχία, που θα δρα σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, όχι μόνο για να παρεμποδίζει την αντιλαϊκή πολιτική, όχι μόνο στα πλαίσια διεκδίκησης της ικανοποίησης όλων των λαϊκών αναγκών να έχει κατακτήσεις μέσα στον καπιταλισμό, αλλά η πάλη της να έχει στόχο, έκβαση στο επίπεδο της εξουσίας, δηλαδή για την εργατική, λαϊκή εξουσία. Και τότε, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, ο λαός, θα 'ναι υπερήφανοι, γιατί ως συνεχιστές της Ιστορίας θα δημιουργούν το δικό τους σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό μέλλον. Αυτό είναι το σύγχρονο πατριωτικό και διεθνιστικό μαζί καθήκον της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων σήμερα. Οταν ο λαός θέλει μπορεί να συντρίψει το παλιό και να επιβάλει το καινούριο, για να τραβήξει η Ιστορία προς τα μπρος, προς την αταξική κοινωνία, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.