Ή με Παναρίτες ή με τους ναρίτες

 Ή με Παναρίτες ή με τους ναρίτες

Η ελληνική κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της μερικά πολύ δυνατά όπλα, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, με την κάννη να στρέφεται σε διάφορες κατευθύνσεις.

Καταρχάς υπάρχει το χαλαρωτικό μασάζ προς όσους βουλευτές σφίγγονται και δυσκολεύονται να συναινέσουν στη συμφωνία που θα προταθεί προς ψήφιση και τα μέτρα που συνεπάγεται.

Αν δεν πιάσει αυτό, υπάρχουν κι οι ενδοφλέβιες ενέσεις συριζίνης, με σοβαρές παρενέργειες, όπως στην περίπτωση του κατρούγκαλου, που κάποτε μπορεί να ήταν σοβαρός άνθρωπος (σαν τις παρενέργειές του) αλλά τώρα δηλώνει πως ο τσίπρας είναι ένα κράμα λούλα και τσε γκεβάρα, αλλά όπως ξέρετε ο τσε ήταν κεντρικός τραπεζίτης, κι αυτό είναι τρανή απόδειξη ότι μπορούμε να είμαστε κι επαναστάτες, αλλά και καλοί πολιτικοί.

(Ανοίγουμε παρένθεση για την παράθεση ενός περιστατικού-ανέκδοτου από τα «παραλειπόμενα» της κουβανικής επανάστασης. Λένε λοιπόν πως ο τσε ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών, όταν άκουσε το φιντέλ να ρωτάει αν υπάρχει στο υπουργικό συμβούλιο κάποιος οικονομολόγος (δηλ economista), και σήκωσε πρόθυμα το χέρι του γιατί είχε παρακούσει και νόμιζε πως ρώτησε αν υπάρχει κανείς κομμουνιστής –δηλ comunista.

Στην κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς, θα υπήρχε κίνδυνος μη τυχόν παρακούσουν και καταλάβουν το αντίστροφο. Κι όσο για κομμουνιστές, άλλο τίποτα. Να, δες τον κατρούγκαλο...

Κλείνει η παρένθεση)

Το επόμενο όπλο λέγεται η δύναμη της σιωπής. Και εννοεί «βουλώστε το, γιατί αλλιώς πάμε σε εκλογές με λίστα» (και μην περιμένετε να συμπεριληφθείτε, αν δεν καθίσετε φρόνιμα). Και αυτό εξηγεί γιατί παίζει ακόμα το ενδεχόμενο εκλογών, παράλληλα με αυτό του δημοψηφίσματος –για να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός αν συναινεί στη σφαγή του, για να αγιάσει (ο αγάς αγιάζει τα μέσα).

Αλλά και ο άγιος φοβέρα θέλει. Για αυτό παίζει πάντα η λατρεμένη τρομολαγνεία για το ευρώ, τον έλεγχο κεφαλαίων (εννοώντας βασικά τις καταθέσεις κι όχι κάποιου άλλου είδους κεφάλαιο), τους μισθούς και τις συντάξεις που δε θα πληρωθούν, κοκ. Όταν σώζεται ο λαός, τα χρήματα και τα επιχειρήματα (για πολλοστή φορά μες στα τελευταία χρόνια) περισσεύουν ο τρόμος και οι αυταπάτες, σε ένα εκρηκτικό μίγμα. Για αυτό δεν τους ψήφισε εξάλλου ο λαός ως σωτήρες; Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Ζήτω που σωθήκαμε...

Και αν τελικά ο έντιμος συμβιβασμός είναι λιγάκι επώδυνος και δεν πιάσει το παζάρεμα για την ποσότητα βαζελίνης, υπάρχει πάντα το άχαστο επιχείρημα της σύγκρισης με τους άλλους, τους προηγούμενους, το μέιλ χαρδούβελη, τους βενιζελοσαμαράδες που έχουν κατσικωθεί στη θέση τους και λειτουργούν ως βαρίδια, αρνούμενοι να παραιτηθούν. Εδώ μέχρι κι ο μπλάτερ δέχτηκε με το ζόρι να παραιτηθεί από την πούτα φίφα, αλλά αυτοί εκεί, ακλόνητοι.

Το καλό είναι πως η αστική δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Έτσι λοιπόν ανοίγεται μια πληθώρα επιλογών στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, που μπορούν πχ να συμφωνήσουν με τη συμφωνία ή να διαφωνήσουν με τη διαφωνία όσων διατηρούν επιφυλάξεις. Να διαλέξουν μεταξύ της ομοφωνίας ή της αφωνίας, όπως τους ζήτησε κατ’ ουσίαν ο τσίπρας από το βήμα της κε του σύριζα, πριν μερικές μέρες. Το μόνο σίγουρο είναι πως η φωνή τους έχει δύναμη, σε ένα τέτοιο πολυφωνικό κόμμα, με αξιοζήλευτες δημοκρατικές διαδικασίες.

Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν για την «τίμια σακοράφα» (που δεν έχει πλέον άλλο πασόκ να εγκαταλείψει) κι όποιον άλλο σκέφτεται σαν κι αυτή, είναι αυτό που λέει ο τίτλος της ανάρτησης: ή με παναρίτες ή με τους ναρίτες και τη διεκδίκηση μιας στροφής προς τα αριστερά.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει έτοιμος πολος υποδοχής της δυσαρέσκειας και των κυβερνητικών τριβών. Δεν υπάρχει (;) πχ μια κοε να βγάλει αφίσα, με την οποία να καλεί τους κυβερνητικούς βουλευτές να το καλοσκεφτούν, να... «κάνουν ανταρσία» και να μην ψηφίσουν το νέο μνημόνιο, να λέει πως «η στήριξη στην κυβέρνηση είναι σαν το ευρώ: δεν αποτελεί φετίχ», κι άλλα τέτοια δροσερά και ριζοσπαστικά.

Να δοθεί με άλλα λόγια η μάχη για τον καλό, πραγματικό σύριζα, όπως ο λαπαβίτσας πχ, που λέει ότι η εντολή που τον δεσμεύει είναι το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης, αυτό που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει προεκλογικά ως μετριοπαθή κεϊνσιανισμό.Υπάρχει καλύτερος κεϊνσιανισμός, και τον θέλουμε...

Και τελικά το μόνο πραγματικό ερώτημα μπαίνει προς τον κυρίαρχο ελληνικό λαό που καλείται να πανηγυρίσει ανακουφισμένος την επίτευξη της όποιας συμφωνίας, χωρίς να την κοιτάξει στα δόντια, με καχυποψία. Ως πότε θα ανέχεται το ίδιο μνημονιακό σκηνικό, με τις αλλεπάλληλες σωτηρίες, την τρομολαγνεία και το φαύλο κύκλο του χρέους; Σε τι διαφέρουν όλα αυτά από την προηγούμενη κατάσταση; Κι ως πότε θα ζούμε στα στενά της εε και των δανειστών τη μέρα της μαρμότας;

"Χρυσή Αυγή": Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί αλλά δεν την αφήνει η χαρά της!!!!!!!

 "Χρυσή Αυγή": Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί αλλά δεν την αφήνει η χαρά της!!!!!!!

Δεν αφήνει η Χρυσή Αυγή ευκαιρία να πάει χαμένη, προκειμένου να καταθέσει τα διαπιστευτήριά της στους επιχειρηματικούς ομίλους. Χτες, στη συνεδρίαση της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τα μνημόνια, το βουλευτή της ΧΑ και μέλος της Επιτροπής, Γ. Γαλέο, αυτό που τον «μάρανε» ήταν ότι κατηγορούν τους ...καημένους τους εφοπλιστές για φοροφυγάδες και κάλεσε το μάρτυρα που εξεταζόταν εκείνη τη στιγμή, τον πρόεδρο του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, Κ. Κόλλια, να αποκαταστήσει τη φήμη τους. 

Οι δυο τους συμφώνησαν ότι πρέπει να «υπάρξουν ενισχυτικές πολιτικές θέσπισης φορολογικών κινήτρων», χαμηλά ημερομίσθια αλλά και κίνητρα για να φέρουν οι εφοπλιστές πλοία στην ελληνική σημαία. Δηλαδή, νέα προνόμια και επιδοτήσεις. Δεν εκπλήσσει. Αλλωστε, τα δουλεμπορικά γραφεία που προσπάθησε να στήσει η ΧΑ στην Εύβοια και στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, για να προσφέρει σύγχρονους δούλους στα αφεντικά παίρνοντας μάλιστα και κεφαλιάτικο, μαρτυράνε ποια είναι η φύση της, όσο και αν προσπαθεί να την κρύψει με διάφορες άναρθρες κραυγές.

Από το «Ποιος βαράει τα νταούλια» στο «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα»…

 Από το «Ποιος βαράει τα νταούλια» στο «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα»…

              Με το άρθρο του στην έγκριτη εφημερίδα των Γάλλων κεφαλαιοκρατών Le Monde ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας λογικά πρέπει να διέλυσε τις τελευταίες αμφιβολίες σχετικά με τη «μουσική υπόκρουση» του θρίλερ της διαπραγμάτευσης. Ίσως και να είναι νταούλια αυτά που ακούγονται (μιας κι αυτό το επαναλαμβανόμενο εδώ και χρόνια θέαμα τείνει πράγματι να αποκτήσει έναν «φολκλορικό» χαρακτήρα) ωστόσο το βέβαιο είναι πως η κυβέρνησή του δεν είναι ο «οργανοπαίκτης» όπως πομπωδώς υποσχόταν προεκλογικά, αλλά μάλλον η ταλαίπωρη χορεύτρια αρκούδα… 

                 Πάνω στο άγχος του να αποδείξει ότι δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση ο αδιάλλακτος παίκτης στο τραπέζι, ο πρωθυπουργός απαριθμεί όλα όσα έχει ήδη «δώσει» (συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, δεσμεύσεις για «μεταρρυθμίσεις» στο ΦΠΑ, αλλά και στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό) και ομολογεί ότι η «απέναντι πλευρά» όχι μόνο δεν εκτιμά την τόση του συνεργασιμότητα αλλά συνεχίζει να προβάλλει «παράλογες απαιτήσεις». Όμως το να βρίσκει η «αρκούδα» κάπως γρήγορο τον ρυθμό που της παίζουν δεν συνιστά «υπερήφανη αντίσταση». Ας το θυμόμαστε αυτό σε περίπτωση που η συμφωνία ναυαγήσει λόγω αυτών των «παράλογων απαιτήσεων» και η κυβέρνηση επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει την αποτυχία αυτή ως «αντιστασιακό τεκμήριο» ώστε να φορτώσει στον λαό -με άλλη μορφή πια και με «πατριωτική» επιχειρηματολογία- τα βάρη της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην πλάτη…

                  Οι απαιτήσεις βέβαια των δανειστών αφορούν την ισοπέδωση πολλών εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και δικαίως κάνουν τον εργαζόμενο που τις ακούει να ανατριχιάζει και να αγανακτεί. Ωστόσο αν διαβάσει κάποιος καλά τη συνέντευξή του κ. Τσίπρα, προκύπτει πως οι εν λόγω απαιτήσεις δεν είναι παράλογες καθαυτές (αφού έχει ήδη αποδεχτεί τμήματά τους): το παράλογό τους έγκειται στο ότι τον υποχρεώνουν να αθετήσει ακόμη κι αυτές τις μετρημένες προεκλογικές του υποσχέσεις με μεγαλύτερη ταχύτητα και πιο ξεδιάντροπα απ’ όσο μπορεί να αντέξει πολιτικά.

                  Φέρνει κι άλλα επιχειρήματα, «πραγματιστικά», για να αποδείξει πως αυτή η πολιτική, πρώτον αντίκειται στον βαθύ δημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης των φαντασιώσεών του (αφού ακυρώνει την βούληση ενός λαού να αλλάξει πολιτική) και δεύτερον είναι οικονομικά αναποτελεσματική και δεν θα φέρει την επιθυμητή ανάπτυξη. «Πολιτικοποιεί» μάλιστα το ζήτημα παρουσιάζοντάς το σαν σύγκρουση ανάμεσα σε δύο στρατηγικές για την ενοποιημένη Ευρώπη: από τη μια έχουμε την …καλή, «πολιτική» και ιδεατή  ενοποίηση με αλληλεγγύη, κοινωνική ευαισθησία, με ισότητα των λαών και με πραγματικά ενιαίο νόμισμα, κι από την άλλη έχουμε την …κακή νεοφιλελεύθερη, ανάλγητη και τεχνοκρατική ενοποίηση που σήμερα επικρατεί και οδηγεί στην ΕΕ των δύο ταχυτήτων κάνοντας την Ευρωζώνη απλή ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών.

                    Θα ήταν λάθος να προσάψει κανείς στον κ. Τσίπρα ότι ζει σε έναν παραμυθένιο κόσμο και ότι τον διακρίνει άγνοια των συνθηκών της ΕΕ και των συμφωνιών της Ευρωζώνης. Δεν είναι δα ο πρώτος που προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά φέρνοντας σε αντιπαράθεση τα προοίμια (ή αλλιώς το μπλα-μπλα) των ευρωπαϊκών συνθηκών με το συγκεκριμένο και αναλυτικό περιεχόμενό τους. Ούτε ο πρώτος που χρησιμοποιεί τον κακό νεοφιλελεύθερο, τεχνοκρατικό δράκο για να δικαιολογήσει τα δικά του «ήπια και κοινωνικά ευαίσθητα» αντιλαϊκά μέτρα. 

                   

                   Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλα τα κυβερνώντα κόμματα στην ΕΕ (χριστιανοδημοκρατικά, ρεπουμπλικάνικα, κεντρώα, σοσιαλδημοκρατικά και εσχάτως ριζοσπαστικά και αριστερά), περιλαμβάνουν στη ρητορική τους κάμποσες κατάρες στον βδελυρό φιλελευθερισμό και στους κακούς τεχνοκράτες. Η ίδια η στρατηγική της λεγόμενης «ευρωπαϊκής διακυβέρνησης» που διέπει την ευρωενωσιακή πολιτική, υποτίθεται ότι είναι ένας συμβιβασμός που επιτρέπει να διατηρηθούν τα «πλεονεκτήματα» του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, με συνοχή και σύγκλιση, και να αποτραπεί η «ανεξέλεγκτη» επικράτηση των αγορών.

                      Η αλήθεια για την ΕΕ βρίσκεται όμως στο περιεχόμενο των συμφωνιών της. Στο νέο πλαίσιο της ενιαίας αγοράς τα μονοπωλιακά συμφέροντα σε κάθε χώρα εξακολουθούν να ανταγωνίζονται λυσσαλέα σαρώνοντας προηγούμενα «εθνικά εμπόδια», ενώ παράλληλα τόσο τα σοσιαλδημοκρατικά όσο και τα «δεξιά», τόσο τα περιοριστικά όσο και τα νεοφιλελεύθερα, προγράμματα διακυβέρνησης στην ΕΕ έχουν από χρόνια συγκλίνει στο βασικό, που είναι το τσάκισμα των προηγούμενων δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και φυσικά η ένταση της εκμετάλλευσής της. Υπό διαπραγμάτευση και πολιτική συζήτηση τίθεται μόνο ο ρυθμός αυτής της πορείας.

                       Λογικά λοιπόν ο κ. πρωθυπουργός δεν έχει την αυταπάτη ότι οι χιλιοειπωμένες και χιλιοακουσμένες ευρωκοινοτοπίες του –έστω και διανθισμένες με παρομοιώσεις για νταούλια που παίζουν και για καμπάνες που χτυπούν- θα συγκινήσουν τους «οργανοπαίκτες του νταουλιού». Όπως λογικά ξέρει ότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι η κυβέρνησή του η «αρκούδα» που καλείται να χορέψει αλλά οι εργαζόμενοι και ο λαός μας κι αυτό που προσπαθεί να μας πλασάρει σαν «ηρωισμό» δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαφωνία για το τέμπο του χορού που θα ακολουθήσει. Στη γαλλική Le Monde έγραψε το άρθρο αλλά μάλλον στην παραπλάνηση των εργαζόμενων στη χώρα μας που αγωνιούν για το ψωμί τους απέβλεπε. Ήθελε να δείξει ότι ως ηγέτης «υπερασπίζεται» τον λαό του, την ίδια στιγμή που ομολογεί ότι διαπραγματεύεται μόνο την ένταση του βασανιστηρίου που θα ακολουθήσει.

                         Για τους εργαζόμενους λοιπόν χτυπά η καμπάνα που κρούει ο κ. Τσίπρας και πράγματι, αυτοί είναι  που πρέπει να ετοιμάζονται…

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός

φ. 1089, 3-6-2015, σελ. 7

ΚΕΡΚΥΡΑ-Και αριστερη τρομοκρατια τωρα;

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Το βράδυ της 30ης Μαϊου, η ασφάλεια του λιμεναρχείου στο λιμάνι της Κέρκυρας σταμάτησαν δύο στελέχη

του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, για έλεγχο ταυτότητας. Αν και ο έλεγχος; πραγματοποιήθηκε κανονικά οι λιμενικοί

ζήτησαν από τα στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να τους ακολουθήσουν. Όταν ενημέρωσαν τηλεφωνικά την

οργάνωση τους για το συμβάν ο ασφαλίτης παρανόμως είπε ότι απαγορεύεται και απαίτησε να

απενεργοποιήσει ο σύντροφος το κινητό του. Στο λιμεναρχείο τους ζήτησαν να προβούν σε έλεγχο των

αποσκευών τους και οι δύο σύντροφοι σωστά και δικαιολογημένα αρνήθηκαν καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί

παραβίαση των ατομικών τους δικαιωμάτων. Αν και το ίδιο τους διαβεβαίωσε με παρέμβαση του στο

λιμεναρχείο ο εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος με το ΚΚΕ Χάρης Μάστορας αλλά και ο δικηγόρος που

συμβουλεύτηκαν, οι λιμενικοί με παρέμβαση της εισαγγελέα Τατάκη που τους έδωσε προφορική εντολή,

προέβησαν τελικά σε σωματικό έλεγχο. Στο τέλος, τους ανάγκασαν να υπογράψουν ότι τους έγινε

σωματικός έλεγχος και δε βρέθηκαν πάνω τους ναρκωτικά ενώ ο έλεγχος έγινε χωρίς δικηγόρο γιατί οι

«ύποπτοι» δεν ζήτησαν!!!!

Καταγγέλλουμε τη στάση της εισαγγελέα Τατάκη καθώς και του αξιωματικού υπηρεσίας του λιμεναρχείου

Παππά Νίκου, οι οποίοι προέβησαν σε αδικαιολόγητο και παράνομο σωματικό έλεγχο παρόλο που είχαν

εξακριβωθεί οι ταυτότητες των συντρόφων και είχαν δηλώσει την ιδιότητά τους.

Είναι τουλάχιστον προκλητικό να προβάλλεται ως δικαιολογία ο έλεγχος για ναρκωτικά σε μέλη του ΚΚΕ

και της ΚΝΕ που με όλες τους τις δυνάμεις δίνουν τη μάχη ενάντια στη ναρκοκουλτούρα και τη πολιτική

που την προωθεί. Δεν είδαμε το ίδιο σθένος όταν ο Σύριζα και η νεολαία του πριν λίγο καιρό

πραγματοποιούσαν φεστιβάλ υπέρ των ναρκωτικών, ακριβώς γιατί θέλουν τη νεολαία αμέτοχη, να μην

αντιδράει, να «φτιάχνεται στα μέτρα τους».

Το συμβάν αυτό εντάσσεται φυσικά στη γενικότερη προσπάθεια τρομοκρατίας και καταστολής που και η

νέα συγκυβέρνηση προωθεί, στέλνοντας στα δικαστήρια αγωνιστές και απεργούς, προσπαθώντας να κάμψει

το αγωνιστικό φρόνημα του λαού και της νεολαίας. Η Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ και το Τ.Σ. της ΚΝΕ

δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να φοβηθούν με τέτοιες αντιδημοκρατικές πράξεις

Καταδικάζουμε αυτές τις αυταρχικές ενέργειες που αποδεικνύουν ότι το καρότο και το μαστίγιο είναι οι δύο

όψεις του ίδιου νομίσματος. Καλούμε το κερκυραϊκό λαό να αντισταθεί σε όσους τον θέλουν με το κεφάλι

σκυμμένο, να περιμένει τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης που γίνεται για να διασφαλιστούν τα

συμφέροντα του κεφαλαίου και οι εργαζόμενοι να επωμιστούν για άλλη μια φορά τα βάρη της «ανάπτυξής»

τους και των «συμφωνιών» τους.

02.06.2015 Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ

Τ.Σ. Κέρκυρας της ΚΝΕ 

Oχι αλλο αιμα και ζωες εργατων ,Shut Down στον κόσμο των καπιταλιστών

 Oχι αλλο αιμα και ζωες εργατων ,Shut Down στον κόσμο των καπιταλιστών

Από τη Γενική Συνέλευση που έγινε το πρωί του Σαββάτου στο χώρο έξω από τα ΕΛΠΕ

Ο πρώτος εργάτης που άνοιξε τη συζήτηση, είπε ανάμεσα σε άλλα: 

«Υπάρχει τεράστια ανεργία έξω. Κι αυτό εκμεταλλεύονται και μας πατάνε. Και μας έχουν σαν κρέας. Εργάτες είμαστε εδώ πέρα. Τεχνίτες. Να δουλέψουμε. Οχι, όμως, έτσι. Πρέπει να μπει ένας φραγμός. Πνίγομαι. Ειλικρινά πνίγομαι. Εχτές πήγα στο νοσοκομείο, στο Θριάσιο. Εβλεπα απ' έξω τις οικογένειες...

Είναι φοβερό αυτό που βιώνουμε. Εκβιασμός. Βάζεις το κεφάλι κάτω. Δώδεκα ώρες δούλεψες, και λέει "μάστορα θα κάτσεις άλλες τέσσερις; Κάτσε σε παρακαλώ". "Δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο". "Καλά δε σε πιέζω"... Την άλλη μέρα πάλι: "Μάστορα, θα κάτσεις άλλες τέσσερις ώρες;". "Δεν μπορώ είμαι κουρασμένος. Δεν μπορώ να κάνω άλλο". "Δεν σε πιέζω"...

Δεν είναι πίεση αυτό; Είναι έμμεση πίεση, ή δεν είναι; Κι αυτό έρχεται από ψηλά, στα πιο χαμηλά και φτάνει σε μας. Ετσι φτάνει και έτσι μας έχουνε κόψει τα πόδια. Εγώ τέτοιο shut down δεν έχω ξανακάνει, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δυστυχώς. Το συζητάγαμε μεταξύ μας. Δεν πάνε καλά τα πράγματα...

Λεφτά δε θα έχουνε ποτέ αυτοί. Ποτέ δεν είχανε. Σας είπανε ποτέ ότι είχανε; Ποτέ. Εμένα τουλάχιστον, δεν μου έχει πει ποτέ κανένας και είμαι από 13 χρονώ στη δουλειά. Ποτέ δεν μου είπε κανένας ότι έχει λεφτά. Αυτοί όλο κρίση έχουνε. Αλλά την κρίση αυτοί δεν την έχουνε, εμείς την έχουμε πάντα. Πάντα εμείς. Με το σώμα μας, με το αίμα μας, με τον ιδρώτα μας τα φτιάχνουμε όλα αυτά. Και στο τέλος, αναλώσιμοι».

Δεν τραβάει...

Ενας ακόμα εργάτης μιλάει στη Συνέλευση: «Εύχομαι όταν θα φύγει ο φόβος από όλους εμάς που ήρθαμε να πάρουμε πέντε μεροκάματα, μόνο τότε θα αλλάξει αυτό που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο χώρο μέσα εδώ, και όχι μόνο εδώ, και στη Ζώνη το ίδιο συμβαίνει. Εύχομαι περαστικά στους συναδέλφους που έχουν την ατυχία να είναι εκεί που βρίσκονται, για να πλουτίζουν κάποιοι άλλοι σε βάρος μας, και θα είμαστε και υποχρεωμένοι όταν φύγουμε γιατί θα πάρουμε 1.000 ευρώ στις 20 μέρες».

Το μικρόφωνο περνάει στον επόμενο: «Πρώτη φορά δουλεύω σε shut down. Ημουν κοντά δέκα μήνες άνεργος. Ηρθα με όρεξη για δουλειά. Αλλά δεν τραβάει. Δώδεκα ώρες καθημερινά, βαριά, κούραση πολλή. Και πολλές φορές βλέπω τον εαυτό μου να κάνει εκπτώσεις ο ίδιος στα μέτρα ασφαλείας. Βλέπω, δηλαδή, ότι κάποια στιγμή δεν μπορώ, θα αφήσω το μουσαμά. Δεν θα τον τραβήξω εκεί που πρέπει για να προστατευτώ. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της υπερκόπωσης;

Επομένως, ένα ζήτημα που πρέπει να βάλουμε άμεσα, είναι ότι πρέπει να δουλεύουμε με ανθρώπινα ωράρια. Και στο παρελθόν δούλευα δωδεκάωρα και τα λοιπά, όχι όμως με τόση πίεση, όχι με τόση ένταση. Χωρίς σαββατοκύριακο; Χωρίς μια μέρα τη βδομάδα ρεπό; Πόσο θα αντέξει κανείς; Την επόμενη μέρα που έρχεσαι για δουλειά κουρασμένος πάλι, γιατί δεν ξεκουράστηκες, δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς καθαρά τι κάνεις.

Ολα αυτά δεν είναι άσχετα από τις Συλλογικές Συμβάσεις. Οι Συλλογικές Συμβάσεις πρέπει να ισχύουν. Είναι το οκτάωρο, δεν είναι μόνο τα μισθολογικά. Το οκτάωρο είναι σημαντικό. Να δουλεύουμε τις ώρες που πρέπει, να ξεκουραζόμαστε τις ώρες που πρέπει».

Τον λόγο παίρνει κι ένας εργαζόμενος από το μόνιμο προσωπικό των ΕΛΠΕ: «Εχουμε έξι συναδέλφους που χαροπαλεύουν και δεν μας ενδιαφέρει αν είναι από το μόνιμο ή από το εργολαβικό προσωπικό. Οι εργολαβικοί είναι συνάδελφοι που δουλεύουν στον ίδιο χώρο με το μόνιμο προσωπικό. Μπορεί να τους χωρίζει μια διαφορετική Σύμβαση και ο εργοδότης στα ΕΛΠΕ να τους χρησιμοποιεί για φτηνό μεροκάματο, για να ρίξει και στους μόνιμους εργαζόμενους τις Συμβάσεις, όμως κάνουμε την ίδια δουλειά, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, καρκίνο έχουμε τον ίδιο, καιγόμαστε το ίδιο».

Δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο...

Τη δική του εμπειρία καταθέτει ένας ακόμα εργάτης σε εργολαβικό συνεργείο: «Μετά από εννέα μήνες ανεργία, ήρθα και εγώ σ' αυτό το shut down και μάλιστα μακάριζα και την τύχη μου που βρήκα μεροκάματο. Οπως οι περισσότεροι. Δεν κοιτάξαμε πολλά, είναι η αλήθεια. Ετσι δεν είναι; Οταν πεινάς, όταν έχεις πρόβλημα δουλειάς, δεν κοιτάς πολυτέλειες, λες να πάω ψωμάκι για την οικογένειά μου. Θες να γεμίσει το ντουλάπι της φαμελιάς σου. Αυτό κάναμε.

Ηρθαμε εδώ και η εργασία ήταν ως εξής: Δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο... Πότε θα ξεκουραστείς; Πότε θα πάρεις μια ανάσα; Δωδεκάωρο συνέχεια; Δεκαεξάωρο για κάποιους; Δεν είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή αυτά τα χέρια θα κρεμάσουν; Δεν είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα σταματήσεις και θα πεις δεν μπορώ να πάω ψωμί στα φαμελιά μου, γιατί θα πάνε άλλα πράγματα πριν από εμένα. Θα πάει το κουτί. Και δε θα με έχει η φαμελιά μου.

Είναι φύσει αδύνατο συνάδελφοι να δουλέψουμε παραπάνω, όπως μας λένε. Πρέπει να ξεκουραζόμαστε. Το οκτάωρο που λέγανε κάποιοι δεν το βγάλανε από το μυαλό τους. Θυσιάστηκε κόσμος γι' αυτό το οκτάωρο. Κι όμως, οι πρώτοι που το καταπατήσαμε εμασταν εμείς. Δεκαεξάωρο πιο νέα παλικάρια, γιατί αντέχουνε. Πόσο όμως; Είπε κάποιος, την πρώτη μέρα βαράω με το σφυρί. Τη δεύτερη μέρα κόβονται τα χέρια μου. Την τρίτη μέρα δεν θα έχω κουράγιο να ανέβω στη σκαλωσιά. Κι αν πέσω, ποιος θα νοιαστεί;

Ολα αυτά μέχρι χτες. Χτες, συνάδελφοι, συνειδητοποίησα κάτι άλλο. Οτι σαν άνθρωπος, πρέπει να έχω τα δικαιώματά μου πριν μπω σ' αυτό το χώρο του εργοστασίου. Και η πρώτη μου πρόταση, είναι η εξής, γιατί σ' αυτό το shut down και σ' αυτή τη δουλειά ήρθα για πρώτη φορά, μετά από τόσον καιρό ανεργίας: Σε κανένα shut down να μην μπαίνεις χωρίς Γενική Συνέλευση και χωρίς Επιτροπή Αγώνα. Πριν καλά καλά ξεκινήσει το shut down, εκτιμώ ότι θα πρέπει να υπάρχει Επιτροπή Αγώνα.

Δεν μπορεί εμείς οι εργαζόμενοι να δουλεύουμε και να έχουμε το χάρο πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Εγώ συνάδελφοι, όπως και οι περισσότεροι, θα είμαι πάλι στο δρόμο για το μεροκάματο. Θέλω όμως να είμαι και με τα δυο μου χέρια και με τα δυο μου πόδια. Και να μην είμαι καμένος αλλά αρτιμελής, για να μπορέσω να ψάξω για μεροκάματο. Κάποιοι συνάδελφοι, που θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε από εμάς στη θέση τους, ίσως να μην έχουνε αυτή τη δυνατότητα, για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα».

Ο «συνήγορος του διαβόλου»

Ο εργάτης που ακολουθεί στο «βήμα» δηλώνει από την αρχή ότι θα κάνει το «συνήγορο του διαβόλου»: «Σήμερα, εδώ έπρεπε να ήταν 2.000 κόσμος για να λέμε και την πραγματικότητα, δεν είναι 2.000 κόσμος, είναι πολύ πιο λίγος. Και το λέω αυτό και για τα παιδιά που θα είναι τη Δευτέρα και το σωματείο, που προς τιμήν τους προσπαθούν να μας βάλουν στο κεφάλι αυτά που πρέπει να μας βάλουν, και πολλοί από εμάς, μάλλον το 95%, δε θέλει να τα καταλάβει. Δε θέλει να τα καταλάβει και απουσιάζει.

Οταν περνάμε αυτήν την πόρτα, είτε μόνιμοι είμαστε, είτε του εργολάβου, ξέρουμε πάρα πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Κι όσοι έχουν δουλέψει στο Πέραμα κι εκεί που πηγαίναν για δουλειά οι άνθρωποι ξέρανε πού πηγαίνανε. Καταλαβαίνουμε άπαντες ποιοι είναι οι εργολάβοι, ποιο είναι το διυλιστήριο, τους ξέρουμε, ξέρουμε τα πάντα. Ξέρουμε την επικινδυνότητα, γνωρίζουμε ότι πάμε να δουλέψουμε σε δύσκολες συνθήκες.

Οι μόνιμοι δεν έχουν παραπάνω από 60 χρόνια μέσο όρο ηλικίας, όσοι έχουν δουλέψει εδώ έχουν φύγει με προβλήματα. Τι να τα κάνω εγώ τις χιλιάδες ευρώ που παίρνουν; Το ξέρουν και οι ίδιοι ότι έρχονται να δουλέψουν σε ένα καθεστώς και σε μια εργασία η οποία είναι προβληματική. Και θα φύγουν οι άνθρωποι από εκεί προβληματικοί.

Επρεπε να τα είχαμε αποφύγει όλα αυτά. Το ζήτημα ήταν να γίνει η Συνέλευση αυτή πριν μπούμε στο διυλιστήριο. Αλλά μπήκαμε όλοι σαν τις κότες. Είπαμε, θα κάνω το συνήγορο του διαβόλου σήμερα. Σαν τις κότες. Πόσο μας δίνεις μάστορα; Σαράντα και δέκα, εγώ είμαι καλά, ο άλλος παίρνει τριανταέξι κι εφτά. Λοιπόν, φταίμε κύριοι. Φταίμε, κι όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα.

Εμείς, λοιπόν, είμαστε αυτοί που δε διεκδικήσαμε μεροκάματο, που κάναμε το κουνέλι για να μπούμε εδώ μέσα και ούτε καν πήγαμε στον εργολάβο να συζητήσουμε τι θα πάρουμε. Ζητώ συγγνώμη, αλλά δυστυχώς αυτά έπρεπε να τα πω. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Γι' αυτό, λοιπόν, εγώ θα φύγω την άλλη βδομάδα, αλλά όσο είμαι εδώ τουλάχιστον θα προσπαθήσω κι εγώ με όσες δυνάμεις μπορώ να έχω να καταφέρουμε να μπούμε μέσα να δουλέψουμε με διαφορετικό τρόπο. Και βέβαια να προσπαθήσουμε για αυτούς που θα απομείνουν και πιο πολύ για το επόμενο shut down, που θα γίνει στην Πετρόλα, να διεκδικήσουμε ένα μεροκάματο της προκοπής και να τα αφήσουμε αυτά που ξέρουμε.

Ο αγώνας γίνεται εδώ, αλλά γίνεται και μέσα στο διυλιστήριο, γίνεται και μέσα στο χώρο της εργασίας. Κι εκεί θα πρέπει όλοι να συνδράμουμε πιο πολύ από τους άλλους».

Ευθύνη όλων μας

Η Συνέλευση κλείνει με την ομιλία ενός ακόμα εργαζόμενου από το μόνιμο προσωπικό των ΕΛΠΕ: «Το shut down δεν ξεκίνησε στις 19 του μήνα, πάει και κάνα μήνα παραπίσω. Κάναμε δουλειά που έπρεπε να γίνουν στο shut down με λειτουργία στις μονάδες, είχαμε το παγκόσμιο ίσως φαινόμενο τη μέρα που σταματάγανε μονάδες να γίνονται θερμές εργασίες μέσα στις μονάδες και το προσωπικό να προσπαθεί να σταματήσει μονάδες μέσα στις σκαλωσιές και να μην μπορεί να κλείσει βάνες.

Λοιπόν, όλα αυτά είναι μέτρα που παίρνει η εργοδοσία για να αυξήσει τα κέρδη της, γιατί αυτήν την περίοδο τα διυλιστήρια έχουν μεγάλα περιθώρια κέρδους, όπως τα λένε, και τα συμφέρει να λειτουργούν. Κι αυτή τη στιγμή προσπαθεί να συμπιέσει το shut down όσο μπορεί και για αυτό έχει μπει και τόσος κόσμος και δουλεύει ο ένας πάνω στον άλλο. Και μπρος σε αυτό το βωμό θυσιάζονται συνάδελφοι.

Λοιπόν, το θέμα είναι ότι έχουμε όλοι ευθύνη. Ολοι. Με εμένα πρώτο. Και πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Θα ξεχάσουμε τα πρόσφατα; Αποχωρήσεις χωρίς αντικατάσταση και τα ρέστα, κόψιμο θέσεων. Δηλαδή τι έκαναν; Διώξαν ένα έμπειρο προσωπικό που τις δούλευε τις μονάδες πολλά χρόνια, ήξερε τη δουλειά καλά από μέσα κι απ' έξω. Κι επειδή αυτοί παίρναν ένα μεγαλύτερο μισθό, κοίταξε να πάρει νέους συναδέλφους που τον πρώτο χρόνο τους έδινε το 60%, το δεύτερο το 80% της Σύμβασης και τον τρίτο τους έβαζε το 100%.

Αυτά έρχονται και σκάνε στο κεφάλι μας σήμερα. Κι ένα πράγμα περνά από το κεφάλι μου εμένα, ότι χτες σκάντζαρε η βάρδια κι ήμουν απόγευμα, αλλιώς θα ήμουν πρωί. Κι όπως λέτε, οικογένειες έχουμε, εδώ δεν ερχόμαστε να κάνουμε τον Ταρζάν και να κάνουμε τον κασκαντέρ, ερχόμαστε να πάρουμε ένα μισθό, να δουλέψουμε.

Είναι ευθύνη και του επιχειρησιακού σωματείου, είναι ευθύνη και του καθένα ξεχωριστά το τι στάση κρατά απέναντι στην εργοδοσία. Είχε αιτίες αυτή η κατάσταση, πρέπει να δούμε να χτυπήσουμε και τις αιτίες στο κεφάλι».

«Σοβαρές παραχωρήσεις»...

«Σοβαρές παραχωρήσεις»...

Γύρω απ' τα ζητήματα που βρίσκονται στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων για την έξοδο από την κρίση περιστρέφεται το άρθρο του Αλ. Τσίπρα στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde». Ο πρωθυπουργός κάνει καθαρό ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να δώσει πολλά - στέλνοντας το λογαριασμό στο λαό - προκειμένου να εξασφαλίσει μια επωφελή για το ντόπιο κεφάλαιο συμφωνία.
Πρωτογενή πλεονάσματα, αύξηση των δημόσιων εσόδων, ΦΠΑ, Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, είναι τα «μέτωπα» όπου οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης έχουν πλήρως ξεθωριάσει, στο βαθμό που υπήρξαν ποτέ. Εύλογα διερωτάται ο Αλ. Τσίπρας προς τι οι στοχευμένες διαρροές στον Τύπο απ' την πλευρά των «θεσμών» περί «άτεγκτης και αδιάλλακτης» στάσης της ελληνικής κυβέρνησης και διαμαρτύρεται πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού έχουν γίνει «σοβαρές παραχωρήσεις», επιρρίπτοντας την ευθύνη για τη μη επίτευξη συμφωνίας ακόμα, στην «επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες». Προτάσεις, δηλαδή, που δεν βοηθούν την προσπάθεια της κυβέρνησης αφενός να διαχειριστεί το εσωτερικό μέτωπο, αφετέρου να δρομολογήσει συνθήκες ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα.

***

Η απάντηση που ο ίδιος δίνει στο ερώτημα που θέτει αποκαλύπτει τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς που οξύνονται εντός της ΕΕ, αλλά και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ο Αλ. Τσίπρας διατείνεται πως πρόκειται για σύγκρουση στρατηγικών, ενώ στην ουσία πρόκειται για αποχρώσεις της ίδιας στρατηγικής, που με διαφορετικούς τρόπους επιδιώκουν την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, πάντα σε βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Δεν κρύβει, εξάλλου, ότι η κυβέρνησή του επιδιώκει όχι την απόδοση στο λαό όσων έχασε τα προηγούμενα χρόνια, ούτε καν την ανακούφισή του, αλλά ότι, αντιθέτως, είναι έτοιμη να συνομολογήσει νέα αντιλαϊκά μέτρα αν αυτό απαιτείται για το κλείσιμο μιας συμφωνίας που να «επιτρέπει στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη εντός του ευρώ με ένα οικονομικό πρόγραμμα βιώσιμο», που να συμβάλλει στην «ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας» και να τερματίζει τον «φαύλο κύκλο» της ύφεσης. Γράφει για «μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία που θέτει ρεαλιστικούς στόχους πλεονασμάτων, ενώ ταυτόχρονα επαναφέρει την ατζέντα της ανάπτυξης και των επενδύσεων», στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων των εργαζομένων και με «σεβασμό στους κανόνες και τις αποφάσεις που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωζώνης».
Ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί να τοποθετήσει το «ελληνικό ζήτημα» σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, που άπτεται της προσπάθειας ανάκαμψης κι άλλων καπιταλιστικών οικονομιών. Υποστηρίζει ότι «η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις που θα πυροδοτήσουν μια ραγδαία ανάκαμψη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας τέλος στα σενάρια περί Grexit, που εμποδίζουν μια μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και μπορούν ανά πάσα στιγμή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη, τόσο των πολιτών όσο και των επενδυτών στο κοινό μας νόμισμα».

***

Διαμαρτύρεται για το ενδεχόμενο διαμόρφωσης «ευρωζώνης» δύο ταχυτήτων, θεωρώντας ότι ένα τέτοιο σενάριο οδηγεί στη διάσπαση της Ευρωζώνης και της ΕΕ! Οταν η ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη και ο ανταγωνισμός που βρίσκονται στο ίδιο το DNA του καπιταλιστικού συστήματος αναπαράγουν αντικειμενικά την ανισότητα και τις αντιθέσεις ανάμεσα στα κράτη που συμμετέχουν σε μια ιμπεριαλιστική ένωση, με αποτέλεσμα το καθένα να συμμετέχει σε αυτή με βάση την οικονομική και πολιτική του δύναμη. Προειδοποιεί για μια εξέλιξη που θα σηματοδοτήσει αστάθεια σε όλη τη «Δύση», υπονοώντας προφανώς και τους υπερατλαντικούς συμμάχους των ΗΠΑ. Με το άρθρο του ο Αλ. Τσίπρας επιβεβαίωσε το για ποιανού το λογαριασμό διαπραγματεύεται η ελληνική κυβέρνηση, ποιες είναι οι προτεραιότητές της. Δηλαδή, για λογαριασμό του κεφαλαίου και της ανάκαμψής του στην Ελλάδα. Ετσι, λοιπόν, με μεγάλη ευκολία δηλώνει τη διάθεσή του για σοβαρές παραχωρήσεις όσον αφορά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τις όποιες ελπίδες είχαν διαμορφωθεί για αποκατάσταση απωλειών, την ίδια βεβαίως στιγμή που διεκδικεί μια αξιοπρεπή για το ελληνικό κεφάλαιο θέση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ζητώντας τη στήριξη των επενδυτικών του σχεδίων. Ζητήματα, δηλαδή, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα.

Δεν διαπραγματεύονται για το λαό

Δεν διαπραγματεύονται για το λαό

Πολύ πριν από τις τελευταίες εκλογές, το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι ακόμα κι αν υπάρξει κυβερνητική εναλλαγή και ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αυτή θα συνεχίσει να εξελίσσεται σε βάρος του λαού.
Εξηγούσε ότι οι αντιλαϊκές εξελίξεις δεν μπορούν να αποτραπούν από κυβερνήσεις που «πίνουν νερό» στο όνομα της ανάκαμψης του κεφαλαίου, που πατάει πάνω στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων και απαιτεί την κατεδάφιση και όσων έχουν ακόμη απομείνει όρθια, σε όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων. Από κυβερνήσεις που αναγνωρίζουν το χρέος, αποδέχονται τα δεσμά διαρκείας της ΕΕ.
Αυτές τις δεσμεύσεις έχει και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Γι' αυτό το ΚΚΕ καλούσε το λαό να οργανώσει άμεσα τη δική του παρέμβαση και κινητοποίηση. Να μην εγκλωβιστεί σε στάση αναμονής απέναντι σε μια διαπραγμάτευση που γίνεται για το πόσα θα χάσει, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση συμμετέχει στα παζάρια με τους δανειστές.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ. Η «σκληρή» διαπραγμάτευση που λέει ότι κάνει η κυβέρνηση, οδηγεί σε μια ακόμα συμφωνία που θα πληρώσει ο λαός.
Η διαπραγμάτευση που κάνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δεν είναι για να ανακτήσει ο λαός τις απώλειες που είχε από τα προηγούμενα μνημόνια, ούτε βέβαια για να «ξηλωθούν» βήμα βήμα οι «μνημονιακοί» νόμοι, όπως έλεγε προεκλογικά.
Αντίθετα, βάση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές είναι η κατοχύρωση των απωλειών των προηγούμενων χρόνων καθώς και η παραδοχή του ότι ο λαός θα χάσει ακόμα περισσότερα σε κομβικούς τομείς, όπως το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά κ.ά.
Ας πάρουμε το παράδειγμα του Ασφαλιστικού. Ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός ξεκίνησε από το «δε θα μειώσουμε συντάξεις, δεν θα αυξήσουμε όρια ηλικίας». Στην πορεία της διαπραγμάτευσης, η δέσμευση αυτή μετατράπηκε στο «δεν θα θίξουμε ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα».
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν τελικά αποφασιστεί σε αυτή τη φάση το «κόψιμο» κάθε «πρόωρης» συνταξιοδότησης, ακόμα κι αν δεν θιγούν αυτοί που έχουν κατοχυρώσει δικαίωμα εξόδου, το μέτρο θα πλήξει πάνω από 150.000 ασφαλισμένους, που με τα σημερινά δεδομένα μπορούν να φύγουν νωρίτερα από τη δουλειά.
Για όλους αυτούς, το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης κυβέρνησης - δανειστών σημαίνει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Συνολικά για τους εργαζόμενους, σημαίνει επιδείνωση των όρων ασφάλισης και συνταξιοδότησης.
Εκτός από αυτά, στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης βρίσκονται και άλλα «χοντρά» ζητήματα, όπως το μοίρασμα της λείας από τις ιδιωτικοποιήσεις, οι ξένες επενδύσεις, τα «αναπτυξιακά» πακέτα που διεκδικεί το κεφάλαιο στην Ελλάδα. Αυτά είναι που θα καθορίσουν τελικά το περιεχόμενο της συμφωνίας.
Αρα, εκεί που πρέπει να στρέψει το βλέμμα του ο λαός, δεν είναι το πώς διαπραγματεύεται μια κυβέρνηση, αλλά για λογαριασμό ποιανού διαπραγματεύεται και ποιος θα βγει κερδισμένος.
Στο τέλος της διαπραγμάτευσης ο λαός θα μετράει νέες απώλειες. Η κυβέρνηση το ξέρει και από τώρα προσπαθεί να «σπείρει» τη λογική του μικρότερου κακού, απαιτώντας από τους εργαζόμενους όχι μόνο να πειθαρχήσουν στην αντιλαϊκή συμφωνία, αλλά και να συμμετάσχουν ενεργά στην υλοποίησή της.
Κανείς να μη δώσει συναίνεση. Τώρα χρειάζεται αποφασιστική λαϊκή απάντηση, με σύνθημα «κάτω η νέα αντιλαϊκή συμφωνία» και πάλη για την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Τα συλλαλητήρια στις 11 του Ιούνη να γίνουν εφαλτήριο για κλιμάκωση το αμέσως επόμενο διάστημα.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Διορισμός Σαακασβίλι στην Οδησσό και νέες μάχες

 ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Διορισμός Σαακασβίλι στην Οδησσό και νέες μάχες

Ο καταζητούμενος στη Γεωργία πρώην Πρόεδρος Μ. Σαακασβίλι έγινε ...Ουκρανός πολίτης και κυβερνήτης της Οδησσού

Associated Press

ΚΙΕΒΟ.--
Καθώς όλα δείχνουν ότι η σύγκρουση στην Ανατολική Ουκρανία κλιμακώνεται καθημερινά με νέες μάχες και ανταλλαγή πυρών, η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, του Πέτρο Ποροσένκο, προχώρησε σε μια νέα προκλητική κίνηση. Διόρισε τον Μιχαήλ Σαακασβίλι, πρώην Πρόεδρο της Γεωργίας, αμερικανοσπουδαγμένο, που έφυγε κακήν κακώς από τη χώρα του, με κατηγορίες για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, αλλά και για αυτουργία σε εγκλήματα με διεθνή εντάλματα σύλληψης, ως κυβερνήτη της επαρχίας Οδησσού.
Ο Ποροσένκο παρουσίασε τον 47χρονο Σαακασβίλι, που φρόντισε να του δώσει πρώτα την ουκρανική υπηκοότητα την περασμένη Παρασκευή, ως ένα «μεγάλο φίλο της Ουκρανίας», που του ανέθεσε να «προασπίσει την εθνική κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και την ηρεμία» στην περιοχή (!), τονίζοντας, επίσης, ότι ο πιο σημαντικός «πόλεμος» είναι «αυτός εναντίον της διαφθοράς».
Στην Οδησσό, πέρα από τους στημένους κλακαδόρους που παρουσίασαν τα κυβερνητικά ΜΜ, υπήρξαν και οι πρώτες αντιδράσεις γι' αυτή την προκλητική κίνηση. Θυμίζουμε, εξάλλου, ότι στην πόλη αυτή, στις 2 Μάη 2014, είχε γίνει ο πυρπολισμός του κτιρίου των Συνδικάτων από φασίστες και εθνικιστές, όπου κάηκαν επιβεβαιωμένα τουλάχιστον 48 άνθρωποι, αν και εικάζεται ότι ο απολογισμός είναι πολύ μεγαλύτερος.

Σφοδρή αντίδραση της Ρωσίας

Η Ρωσία κατήγγειλε με δριμύτητα το διορισμό του Σαακασβίλι, επί των ημερών του οποίου είχε γίνει ο ρωσο-γεωργιανός πόλεμος των πέντε ημερών, τον Αύγουστο του 2008.
«Ο Σαακασβίλι, ο οποίος κατηγορείται για εγκλήματα εναντίον του γεωργιανού λαού, ονομάζεται κυβερνήτης της Οδησσού, όπου οι νεοναζί έκαψαν τον κόσμο με πλήρη ατιμωρησία: αυτός είναι ένας βαθύς συμβολισμός της δημοκρατίας στο Κίεβο, την οποία παρατηρούν με τόσο καλή διάθεση στη Δύση», δήλωσε ο Κονσταντίν Ντολγκόφ, αρμόδιος για Θέματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο ρωσικό ΥΠΕΞ.
Κατά τ' άλλα, η κυβέρνηση και το κόμμα «Ποροσένκο Μπλοκ» προωθούν την ιδέα του μεγαλύτερου αποκλεισμού των περιοχών που ελέγχουν οι πολιτοφύλακες στις επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Μάλιστα, ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας Γιούρι Λουτσένκο μίλησε για τον «καθαρισμό του κακοήθους όγκου», όπως χαρακτήρισε τις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ).
Χτες, πάντως, παρά τις καταγγελίες από τους πολιτοφύλακες για 39 παραβιάσεις της συμφωνίας εκεχειρίας από τον ουκρανικό στρατό το τελευταίο 24ωρο, έγινε νέα συνάντηση στο Μινσκ της Λευκορωσίας της λεγόμενης Ομάδας Επαφής, (εκπροσώπων της κυβέρνησης του Κιέβου, των πολιτοφυλάκων, της Ρωσίας και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη - ΟΑΣΕ), χωρίς όμως να βγουν πολλές πληροφορίες προς τα έξω. Μόνο η εκπρόσωπος του ΟΑΣΕ, Χάιντι Ταλιαβίνι, μίλησε για επίτευξη συμβιβασμού σε ορισμένα θέματα, λέγοντας ότι το ζήτημα της ασφάλειας και της απομάκρυνσης των βαρέων όπλων ήταν ψηλά στην ατζέντα των διαβουλεύσεων.