7 Φεβ 2012

ΚΕΡΚΥΡΑ--ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΑΞΑΜΕ


Αντιπροσωπείες των Λαϊκών Επιτροπών Κέρκυρας πραγματοποίησαν το πρωί διαμαρτυρία στη ΔΕΗ όπου επέδωσαν υπόμνημα στον δ/ντη της Επιχείρησης. 


Σύμφωνα με το δελτίο τύπου των Λαϊκών Επιτροπών Κέρκυρας:
 «Πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί παράσταση διαμαρτυρίας στη ΔΕΗ Κέρκυρας από αντιπροσωπίες των Λαϊκών Επιτροπών Κέρκυρας.
 Έγινε συνάντηση με εργαζόμενους αλλά και με τον διευθυντή του υποκαταστήματος της ΔΕΗ Κέρκυρας και τους μοιράστηκε υπόμνημα των επιτροπών. 
 Τα μέλη των Λαϊκών Επιτροπών ξεκαθάρισαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο για μια μία ακόμη φορά ότι δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να κόψει το ρεύμα και να βυθίσει στο σκοτάδι καμία λαϊκή οικογένεια»





Αντιδρούμε, δεν αφήνουμε να κόψουν το ρεύμα
 Τα μέλη των Λαϊκών Επιτροπών προειδοποιούν: «Κάποιοι νόμιζαν ότι τα μέλη των Λαϊκών Επιτροπών των εργατικών σωματείων και του ΠΑΜΕ αστειεύονταν. Νόμιζαν ότι θα μείνουμε μόνο στις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις και θέλησαν να μας «δοκιμάσουν». Η απάντηση του κερκυραϊκού λαού αποστομωτική και εκκωφαντική. Σε Ποταμό, Γαρίτσα, Κανάλια και Λευκίμμη η αντίδραση στο κάλεσμα ήταν άμεση και με απαίτησή των παρευρισκόμενων επανασυνδέθηκαν όσες ηλεκτρικές παροχές κόπηκαν ενώ τα συνεργία εμποδίστηκαν να συνεχίσουν την υλοποίηση των ανάλγητων εντολών που παίρνουν.
 Αυτές οι πρώτες νίκες δίνουν δύναμη σε όσους αποφάσισαν να αντισταθούν αλλά απαντούν και σε όσους ήθελαν να μας πείσουν, για μία ακόμη φορά, ότι δε γίνεται τίποτα. Η κυβέρνηση έχει κάνει πολλά βήματα πίσω σε σχέση με τις διακοπές ρεύματος πρώτα είπαν να περάσουν 40 μέρες, μετά 80, μετά κοινωνικά κριτήρια, μετά το κρύο και να δούμε τι άλλο θα σκαρφιστούν. Η αλήθεια είναι μία, η δράση των Λαϊκών Επιτροπών τους φόβισε και τους ανάγκασε να αναδιπλωθούν. Σε αυτή τη φάση της γενικευμένης επίθεσης σε όλους τους τομείς δεν είναι λίγο να καταφέρνεις κάτι τέτοιο. Ούτε μας λυπήθηκαν, ούτε το ξανασκέφτηκαν, τους τρομάξαμε. Ας σκεφτεί ο καθένας αν κάτι τέτοιο θα συνέβαινε σε περίπτωση που δεν αντιδρούσαμε μέσα από την οργάνωση και την έμπρακτη εργατική αλληλεγγύη.


«Διαλέξετε στρατόπεδο»
 Και καταλήγει η ανακοίνωση: «Καταδικάζουμε τις λογικές του διευθυντή της ΔΕΗ που δηλώνει ότι «εκτελεί εντολές» και ότι «είναι υπάλληλος και δεν μπορεί να κάνει τίποτα». Ο καθένας ας αναλάβει την προσωπική του ευθύνη και ας διαλέξει στρατόπεδο. Ή θα βρεθεί αλληλέγγυος στους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους ανέργους που γονατίζουν από την αντιλαϊκή πολιτική ή θα πάρει το μέρος της τρικομματικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ. 
 Ο λαός έχει τη δύναμη και πρέπει να επιβάλει την κατάργηση του εξοντωτικού χαρατσιού με κάθε τρόπο. Είναι πια ζήτημα επιβίωσης. Ας καταλάβουν όλοι».


Το υπόμνημα των Λαϊκών Επιτροπών
 Καθώς η καπιταλιστική οικονομική κρίση βαθαίνει νιώθουμε όλοι, όλο και περισσότερο, τα αποτελέσματά της στις πλάτες μας. Νιώθουμε όλοι τα αδιέξοδα αυτού του σάπιου, ξεπερασμένου από την ίδια την εξέλιξη συστήματος, να ορθώνονται μπροστά μας σαν ένα αξεπέραστο τοίχος. Νιώθουμε την αδικία να θεριεύει και το μέλλον μας να απομακρύνεται όλο και περισσότερο αφήνοντας τη θέση του σε ένα παρόν γεμάτο ανασφάλεια και αγωνία. 
 Νιώθουμε όμως περισσότερο από ποτέ και την ανάγκη για συλλογική προσπάθεια, για αποφασιστική πάλη με σκοπό την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Το τοίχος που υψώσανε μπροστά μας γκρεμίζεται μόνο με κοινό αγώνα, με κοινή προσπάθεια, για ένα πιο φωτεινό μέλλον για μας και τα παιδιά μας χτισμένο πάνω στις βάσεις της ισότητας και της ευημερίας όλων των ανθρώπων. Αυτά δε χαρίζονται από κανέναν. Κατακτιόνται. Κερδίζονται με αγώνα και αποφασιστική συλλογική προσπάθεια.
 Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος τους, (ο κοινός μας αγώνας), γι’ αυτό και επέλεξαν τώρα να περάσουν το νομοσχέδιο για την αποποινικοποίηση της διακίνησης, καλλιέργειας και χρήσης ναρκωτικών. Προτιμούν ένα λαό και τη νεολαία του ναρκωμένο, αποβλακωμένο, παρά ένα λαό που αγωνίζεται για τα δικαιώματα και το μέλλον του.
 Σχεδιάζουν κρυφά τη κατάργηση όλων των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Αυτό θα σημάνει την είσοδο της εργατικής τάξης της χώρας μας σε ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα με μισθούς πείνας και ανύπαρκτα δικαιώματα και παροχές, με το χρονικό όριο εξόδου απ’ αυτή τη κατάσταση άγνωστο. Σχεδιάζουν τον αφανισμό των μικρών επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων για να τους παραδώσουν ανυπεράσπιστους στα χέρια των μεγάλων επιχειρήσεων σαν φτηνή εργατική δύναμη με μισθούς που θα φτάνουν ίσα – ίσα για τη συντήρησή τους στη ζωή. Και όλες αυτές οι θυσίες για να συντηρηθεί το κέρδος των αφεντικών.


ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΑΣ.
 ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ.
 ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ
 ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ - ΣΤΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ.


Η δράση των λαϊκών επιτροπών μπορεί έχει φέρει και θα φέρει ακόμη περισσότερα αποτέλεσμα. Η Λαϊκή Επιτροπή Ποταμού απέτρεψε με επιτυχία και αποφασιστικότητα διακοπές ρεύματος σε συμπολίτες μας. Η Λαϊκή Επιτροπή Γαρίτσας έκανε το ίδιο σε δύο περιπτώσεις στη Γαρίτσα και στα Κανάλια. Το ίδιο συνέβη στη Λευκίμη και όπου αλλού υπάρχουν Λαϊκές Επιτροπές. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις γειτονιές της Ελλάδας. 
 Ο όγκος των απλήρωτων λογαριασμών που περιλαμβάνουν το χαράτσι (περίπου 4.000.000 από τους 9.500.000 λογαριασμούς που εκδόθηκαν) δείχνει την πρόθεση των εργαζόμενων και των συνταξιούχων να αρνηθούν την υπακοή στο άδικο αυτό μέτρο και να συνταχθούν στο κοινό αγώνα των λαϊκών επιτροπών. Η δυναμική της κινητοποίησής μας οδήγησε στην οπισθοχώρηση της κυβέρνησης και την απόφαση να εισπραχθεί το τέλος με τον τρόπο που εισπράττονται όλα τα τέλη. Μέσω της εφορίας δηλαδή και να αποσυνδεθεί από την παροχή ηλ. Ρεύματος που είναι κοινωνικό αγαθό και όχι μέσο εκβιασμού για την είσπραξη φόρων.
 Καλούμε όλους όσους εμπλέκονται στη διαδικασία αυτή να αναλάβουν τις ευθύνες τους και συνειδητοποιώντας τις δύσκολες ώρες που περνάει ο λαός μας να αποφασίσουν με ποιους θα ταχθούν. Η ανάλγητη πολιτική της κυβέρνησης φάνηκε όταν ακόμα και διανύοντας τις πιο κρύες μέρες ενός από τους δριμύτερους χειμώνες των τελευταίων ετών συνέχισαν να εκδίδουν διαταγές διακοπής ηλεκτροδότησης σε λαϊκές οικογένειες αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Κανείς να μην αναλάβει αυτή την ευθύνη, να βυθίσει στο σκοτάδι και να παραδώσει στο κρύο κανένα σπίτι. Καμιά οικογένεια.


Κάνουμε ακόμη μια φορά γνωστό πως οι Λαϊκές Επιτροπές Κέρκυρας δεν θα επιτρέψουν καμιά διακοπή ηλεκτροδότησης

Πίσω από το «παιχνίδι» των σπρεντ


Πίσω από το «παιχνίδι» των σπρεντ
«Πίσω από την άνοδο των spread κρύβεται ο σκληρός ανταγωνισμός κεφαλαίων και κυβερνήσεων μέσα και έξω από την ΕΕ, στον οποίο συμμετέχει ενεργά η ελληνική κυβέρνηση και οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, αναζητώντας την πιο επωφελή γι' αυτούς συμμαχία. Ταυτόχρονα όλοι αυτοί λυσσομανούν και απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη σφαγή των λαϊκών δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση έχει ήδη έτοιμα νέα αντιλαϊκά πακέτα μέτρων τα οποία θα φέρει ανεξάρτητα από την εξέλιξη των spread». Αυτά ανέφερε προχτές σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ.
Πράγματι η όξυνση των ανταγωνισμών εν μέσω μεγάλης συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στις ΗΠΑ, που επηρεάζει διεθνώς την καπιταλιστική οικονομία, οξύνει στο έπακρο όχι μόνο τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά και αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα. Τα ελλείμματα, τα χρέη και οι δυσκολίες δανεισμού της Ελλάδας χρησιμοποιούνται για υπονόμευση του ευρώ στις παγκόσμιες καπιταλιστικές αγορές, εδώ παίζεται και το κερδοσκοπικό παιχνίδι με την άνοδο των σπρεντ (spread). Εχει γίνει ήδη φανερός ο πόλεμος ανάμεσα στο αμερικανικό και το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, που εκφράζεται ως πόλεμος «ευρώ - δολαρίου». Να θυμίσουμε, ενδεικτικά, ότι πριν την κατάληξη στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ του «μηχανισμού στήριξης», η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ, μιλώντας σε κλειστή συνεδρίαση του γαλλικού κοινοβουλίου είχε πει ότι εντοπίστηκαν «6 χρηματοοικονομικά ιδρύματα που προχώρησαν σε κερδοσκοπικές κινήσεις σε βάρος της Ελλάδας», υπονοώντας ότι και τα έξι είναι αγγλοσαξονικής προέλευσης. Αλλά και η Α. Μέρκελ χαρακτήρισε «σκάνδαλο» ότι «οι τράπεζες, που μας έφεραν ήδη στο χείλος του γκρεμού, μετείχαν επίσης και στην παραποίηση των δημοσιονομικών στατιστικών της Ελλάδας», αφήνοντας σαφείς αιχμές για αμερικανικές χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και το ρόλο τους στον πόλεμο σε βάρος του ευρώ, με όχημα την Ελλάδα. Την ίδια περίοδο στη Γερμανία υπήρχαν δύο αντικρουόμενες απόψεις σε οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους για την δανειοδότηση ή όχι της Ελλάδας από την ΕΕ. Η άποψη που επέμενε στη στήριξη της Ελλάδας, με ρίσκο για τη σχετική υποβάθμιση του ευρώ έναντι του δολαρίου, εξέφραζε τα συμφέροντα των γερμανικών κεφαλαίων που κερδίζουν τα μέγιστα από τις εξαγωγές οι οποίες διευκολύνονται και αυξάνονται από ένα «φθηνότερο» ευρώ. Και μάλιστα τη στιγμή που η Κίνα, στο εξαγωγικό εμπόριο διεθνώς, ανέβηκε πάνω από τη Γερμανία.

Προχτές ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν-Κλοντ Τρισέ, τόνιζε ότι «δεν τίθεται θέμα πτώχευσης της Ελλάδας», υπογραμμίζοντας όμως το σημείο εκείνο στο οποίο η πλουτοκρατία δίνει ιδιαίτερη σημασία: «Αυτό το οποίο είναι πολύ πολύ σημαντικό είναι να υλοποιηθεί το πρόγραμμα των νέων μέτρων το οποίο αποφάσισε η Ελλάδα». Συμπλήρωσε ότι δεν έχει κανένα λόγο να πιστεύει πως τα μέτρα λιτότητας δε θα εφαρμοστούν «με αυστηρότητα».
Επισήμανε ακόμα ότι «δεν τίθεται θέμα άρνησης του ΔΝΤ, αλλά η θέση της ΕΚΤ ήταν, ανέκαθεν, να λέει ότι επιθυμούμε να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης».
Στις ΗΠΑ, εκπρόσωποι του ΔΝΤ διέρρεαν στον Τύπο ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι «η μόνη λύση για την Ελλάδα», σημειώνοντας με νόημα ότι έχουν εγκρίνει τα βάρβαρα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση στη χώρα μας και πλέον τίθεται θέμα χρονοδιαγραμμάτων στην υλοποίησή τους. Σύμφωνα με τους ίδιους τεχνοκράτες, οι όροι για την Ελλάδα θα είναι χειρότεροι αν αποφασίσει αργότερα να προσφύγει στο ΔΝΤ.
Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών θα συμμετέχει στην κοινή σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στις 24 και 25 Απρίλη στις ΗΠΑ, όπου θα επιχειρήσει επίσης να προωθήσει και τα νέα κρατικά ομόλογα σε δολάρια.
Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ρόιτερς», αναλυτής της «Fitch Ratings» εκτιμά ότι «έχει έρθει η στιγμή που η Ελλάδα πρέπει να απευθυνθεί στην ΕΕ και το ΔΝΤ και να ζητήσει ρευστό (...) Είναι ώρα να αναγνωρίσουν πλήρως, τόσο η Ευρωζώνη όσο και η Ελλάδα, την έκταση των προβλημάτων τους».
Στο ίδιο πνεύμα, οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» επισημαίνουν ότι «οι επενδυτές ομολόγων ήρθαν για να θυμίσουν στην Ελλάδα ότι στενεύουν τα χρονικά περιθώρια» και τονίζουν ότι η τελευταία εκτίναξη των σπρεντ διαψεύδει την προσδοκία της ελληνικής κυβέρνησης ότι με τη συμφωνία στήριξης κέρδισε αρκετό χρόνο για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της.
Εδώ γίνεται επίσης φανερός ο ανταγωνισμός δολαρίου - ευρώ, με όχημα την Ελλάδα, ενώ φαίνεται και η ενιαία στάση και στήριξη στα αντιδραστικά μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης και την εφαρμογή τους.
Βεβαίως, οι ανταγωνισμοί δεν εξαντλούνται μόνο ή κυρίως στο δανεισμό της Ελλάδας. Το ίδιο και η τακτική της κυβέρνησης για την επιλογή δανεισμού. Πίσω κρύβονται και οι οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, αλλά και η σχέση τους με τους οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μερίδες της πλουτοκρατίας της Ελλάδας και μάλιστα σε επίπεδο στρατηγικών επιλογών. Το καταστάλαγμα είναι ακόμη νωρίς για να εμφανιστεί. Αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς «τη νύφη πληρώνει ο λαός».
Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα πλευρές αυτών των εξελίξεων, αναδημοσιεύοντας αποσπάσματα από επεξεργασία του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύονται στην ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2/2010.
Οξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων
Εμφανής είναι η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, μετά τις εκλογές σε Βουλγαρία και Ελλάδα που ανέδειξαν κυβερνήσεις φιλικότερες σε σχέδια των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή. Ο ανταγωνισμός και η συνεργασία ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα μεταβάλλεται ανάλογα και με το συγκεκριμένο πεδίο αναφοράς στο επίπεδο της οικονομίας. Οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - Γερμανίας/Ρωσίας, καθώς και ΗΠΑ - Κίνας. Συγκεκριμένα:
α) Στον τομέα Ενέργειας
Η κυβέρνηση της Βουλγαρίας επαναδιαπραγματεύεται και καθυστερεί την υλοποίηση τουαγωγού πετρελαίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Ζητάει να μετάσχουν στο επενδυτικό σχήμα και άλλοι επενδυτές (πέραν των ομίλων Ρωσίας, Βουλγαρίας, Ελλάδας). Στην πρόσφατη συνάντηση Παπανδρέου με τον Βούλγαρο ομόλογό του στην Ξάνθη, στις 15 Γενάρη 2010, ο Ελληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην άριστη συνεργασία των δύο χωρών, χωρίς καμιά σχετική δημόσια κριτική παρατήρηση. Αντίστοιχα η υπουργός Τ. Μπιρμπίλη έχει αναφέρει στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης την πρόθεση επαναδιαπραγμάτευσης των περιβαλλοντικών όρων και της σύστασης κοινής επιτροπής με Βουλγαρία για περιβαλλοντικά - διασυνοριακά προβλήματα του αγωγού. Ωστόσο, πριν μεταβεί στη Μόσχα ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε να ζητάει από τη βουλγαρική την επίλυση θεμάτων που εκκρεμούν, σχετικά με την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη (καθυστέρηση περιβαλλοντικής μελέτης, καταβολή οφειλών 4,8 εκατ. ευρώ στη διεθνή εταιρεία διαχείρισης του έργου). Στη Μόσχα ο πρωθυπουργός επανέλαβε την πρόθεση της Ελλάδας να προχωρήσει και ο αγωγός φυσικού αερίου «South Stream», που είναι ανταγωνιστικός του αμερικανικού σχεδίου αγωγού «Ναμπούκο». Ομως το κύριο ενδιαφέρον της Ρωσίας εστιάζεται πλέον στα νέα σχέδια αγωγών με κόμβο την Τουρκία (π.χ. ο αγωγός πετρελαίου Σαμψούντα - Τσεϊχάν).
Στον αντίποδα, η Τουρκία διαμορφώνει πρόταση ευρύτερης συνεργασίας με τη Ρωσία με εναλλακτικές λύσεις μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου που δεν απαιτούν συμβολή της Βουλγαρίας και της Ελλάδας (π.χ. αγωγός Σαμψούντα - Τσεϊχάν για το πετρέλαιο και «Μπλου Στριμ 2» για το φυσικό αέριο).
Στον τομέα της εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου, η Τουρκία έχει ήδη ανακοινώσει επίσημα και δρομολογήσει δραστηριότητες εκτός των χωρικών της υδάτων (π.χ. ανοιχτά της Ιμβρου για φυσικό αέριο, νότια του Καστελόριζου για πετρέλαιο το 2008).
Οι επιστολές Παπανδρέου - Ερντογάν αποδεικνύουν ότι τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας - θαλάσσιων συνόρων στο Αιγαίο και της μειονότητας της Θράκης βρίσκονται στο επίκεντρο.
Για τα πιθανά μεγάλα κοιτάσματα του Β. Αιγαίου έχει ήδη εκδηλωθεί το ενδιαφέρον ισχυρών διεθνικών ομίλων (π.χ. αίτημα της «Shell» στην ελληνική κυβέρνηση το 2005) και ενεργό εμπλοκή των ιμπεριαλιστικών κέντρων, κυρίως των ΗΠΑ.
β) Σχετικά με τις άμεσες ξένες επενδύσεις
Μετά τη σημαντική κίνηση αποχώρησης του γερμανικού ομίλου «Thyssen Krupp» από τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, εμφανίστηκαν δύο επενδυτικές προτάσεις με εκπροσώπους τους Σ. Εμμανουήλ και Ν. Ταβουλάρη. Ο πρώτος είχε διατελέσει παλιότερα διευθύνων σύμβουλος των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ενώ ο δεύτερος είναι επικεφαλής των Ναυπηγείων Ελευσίνας. Η πρόταση του Εμμανουήλ απορρίφθηκε ήδη από την κυβέρνηση ως απαράδεκτη. Στη συνέχεια το ΤΕΕ και η ΓΣΕΕ κατέθεσαν πρόταση για δημιουργία Ενιαίου Φορέα, στον οποίο θα εντάσσονταν και τα τρία ναυπηγεία της χώρας, με τη συμμετοχή τόσο του Δημοσίου όσο και ιδιωτικών ομίλων. Ενδιαφέρον έχει εκδηλωθεί και από αραβικά κεφάλαια.
Σχετικά με το μέλλον των λιμανιών, η κινεζική «Cosco», αφού ήδη διασφάλισε την παραχώρηση των προβλητών 2 και 3 του ΟΛΠ, κινείται τώρα για να διασφαλίσει και άλλες σημαντικές λιμενικές υποδομές και γενικότερα να προωθήσει νέες επενδύσεις, π.χ. την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής που θα φτάνει μέχρι το Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) στον ΟΛΠ. Σε εκκρεμότητα παραμένει και η κατασκευή από τη Ρωσία των δύο μεγάλων υδροηλεκτρικών έργων στο Πευκόφυτο και τη Συκιά, που σχετίζονται με την εκτροπή του Αχελώου για την οποία η θέση της νέας κυβέρνησης παραμένει ασαφής.
Από την αμερικανική πλευρά έχουν πυκνώσει οι επισκέψεις και συζητήσεις ισχυρών ομίλων και φορέων, όπως η επίσκεψη του Σόρος με πρόσκληση του επιχειρηματία Στ. Ζαβού (στενού φίλου του Γ. Παπανδρέου), η επίσκεψη Στ. Τάλμποτ, προέδρου του Ινστιτούτου BrooKings, η επίσκεψη Τζιμ Γιαννόπουλου διευθύνοντος συμβούλου της «Fox Filmed Entertainment» με πρόσκληση της αμερικανικής πρεσβείας και του Ιδρύματος Fulbright κλπ., χωρίς να έχουν δημοσιοποιηθεί αναλυτικά επενδυτικά σχέδια. Σχετική κινητικότητα υπάρχει στο πεδίο της «πράσινης ανάπτυξης» (ΑΠΕ, ποιοτικός τουρισμός κλπ.).
γ) Σχετικά με την αγορά οπλικών συστημάτων
Εντείνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας και Ρωσίας για την πώληση μαχητικών αεροσκαφών («Eurofighter», «Rafale», «F18» - «F35»), καθώς και υποβρυχίων, φρεγατών κλπ. Σημαντική η συνάντηση του υπουργού Μπεγκλίτη με το βοηθό υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Αντριου Σαπίρο. Διαφαίνεται προτίμηση της κυβέρνησης σε γαλλικά οπλικά συστήματα έναντι των γερμανικών και των ρωσικών συστημάτων (π.χ. η πρόταση του ΓΕΝ για μετατροπή δύο εκ των τεσσάρων ρωσικών αερόστρωμνων «Zubr» σε ανταλλακτικά, η προτεινόμενη κατασκευή των γαλλικών φρεγατών τύπου «FREMM» από τα ελληνικά ναυπηγεία).
δ) Στη σφαίρα της κυκλοφορίας του (χρηματικού) κεφαλαίου
Σε αυτό το πεδίο εκδηλώθηκαν οι πιο ισχυρές αντιθέσεις με αιχμή τα λεγόμενα «κερδοσκοπικά παιχνίδια» κατά τη διαδικασία πώλησης ελληνικών κρατικών ομολόγων. Ο τελευταίος δανεισμός του κράτους, ύψους 8 δισ. ευρώ, με πολύ υψηλό επιτόκιο 6,2% και η μεγάλη προσφορά που υπήρξε από ισχυρούς ομίλους του χρηματοπιστωτικού συστήματος, έγινε σε συνθήκες έντονων καταστροφολογικών εκτιμήσεων εκ μέρους τραπεζών που είχαν το ρόλο αναδόχου στην πώληση των ελληνικών κρατικών ομολόγων.
Παρά τις πληροφορίες που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας, οι αντιθέσεις και αντιφάσεις που έχουν αποκαλυφθεί δεν είναι παρά η «κορυφή του παγόβουνου».
Μεταξύ των δημοσιευμάτων αξιοπρόσεκτα είναι των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», σχετικά με πρόταση της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs για πώληση μεριδίου της Εθνικής Τράπεζας σε κινεζική τράπεζα και για πώληση ελληνικών ομολόγων ύψους 25 δισ. ευρώ στην Κίνα, τα οποία διέψευσε η κυβέρνηση. Παρά τις διαψεύσεις, τα δημοσιεύματα παρουσιάζουν τρία συγκεκριμένα στοιχεία:
1) Τις επισκέψεις του διοικητή της Goldman Sachs δύο φορές στην Αθήνα το Νοέμβρη του 2009 και την επαφή με το Γ. Παπανδρέου. Η Goldman Sachs σχεδίασε την προαναφερόμενη πώληση ελληνικών ομολόγων ύψους 8 δισ. και οργάνωσε μαζί με την Deutsche Bank την παρουσίαση της ελληνικής κυβέρνησης στο Λονδίνο για ξένους επενδυτές.
2) Το ρόλο διαμεσολάβησης του εφοπλιστή Κωνσταντακόπουλου, ο οποίος αφ' ενός έχει τοποθετηθεί στο νέο ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας και αφ' ετέρου ναυλώνει κοντέινερ στην «Cosco» και προώθησε την επένδυση στον ΟΛΠ.
3) Στα δημοσιεύματα η Κίνα φέρεται να κατέχει ήδη ένα σημαντικό μέρος των κρατικών ομολόγων της Ελλάδας.
Σημειώνουμε επίσης την αύξηση της γερμανικής πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση, με κορυφαίο παράδειγμα τις δηλώσεις Μέρκελ τον Ιανουάριο, ότι τα δημοσιονομικά προβλήματα δημιουργούν κινδύνους για το ευρώ. Ταυτόχρονα και αμερικανο-βρετανικά δημοσιεύματα καταστροφολογούν σχετικά με την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Αξιοσημείωτες είναι οι αναφορές του Διοικητική της ΤτΕ για την ανάγκη παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη, η προβολή από τον πρωθυπουργό ως προτύπου της Δανίας (που δε συμμετέχει στην Ευρωζώνη), η παρέμβαση Στίγκλιτς κατά του γαλλογερμανικού άξονα.
Προβλέψεις - Εκτιμήσεις
Ι. Πέρα από τις προφανείς κερδοσκοπικές πιέσεις διαφόρων ομίλων, διαφαίνεται όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και πιέσεις σχετικά με βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης (σ.σ. της Ελλάδας), ως προς τη στήριξη - συμμαχία με κεφάλαια και κέντρα μεταξύ των οποίων ενισχύεται ο ανταγωνισμός, όπως ήδη αναφέραμε.
Τα συμφέροντα ορισμένων τμημάτων του βιομηχανικού και εμπορικού κεφαλαίου υπηρετούνται καλύτερα από το γαλλογερμανικό άξονα. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο έχει αντικειμενικά προνομιακές σχέσεις με ΗΠΑ, αλλά και με άλλα κέντρα, π.χ. Κίνα.
Ωστόσο η διαπάλη δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και γενικότερα την Ευρωζώνη. Δεν πρέπει να μας διαφύγει το αντίστοιχο κλίμα για Ισπανία, Πορτογαλία.
Η πίεση σχετίζεται και με την επιδείνωση της θέσης του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος. Αυτή την περίοδο αποτελεί αντικείμενο σκληρής διαπάλης το νόμισμα στο οποίο θα αποταμιευθούν υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια της Κίνας και ορισμένων αραβικών κρατών - πετρελαιοπαραγωγών.
Το καταστροφολογικό κλίμα σε σχέση με τη δημοσιονομική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας (π.χ. εκτιμήσεις της Moody's για «αργό θάνατο», προοπτική νέας υποβάθμισης, συζήτηση για «εκτοπισμό της Ελλάδας από την Ευρωζώνη»), ενώ έχει το στοιχείο της υπερβολής και του εκβιασμού του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ταυτόχρονα αντανακλά την επίδραση των εξής παραγόντων: Μετακινήσεις κεφαλαίων που προκαλούν τη συγκυριακή κερδοφορία μέσω των λεγόμενων «επενδυτικών προϊόντων υψηλού ρίσκου» (ασφάλιστρα κρατικών ομολόγων κλπ.). Αντίδραση της ΕΚΤ στη «διαχρονική απόκρυψη στοιχείων από την Ελλάδα», ιδιαίτερα από πλευράς Γερμανίας. Πιέσεις κεφαλαίων για άμεσες επενδύσεις που ενδιαφέρονται να προχωρήσουν στην Ελλάδα οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις (ασφαλιστικό, άνοιγμα επαγγελμάτων κλπ.), ώστε να επενδύσουν με καλύτερους όρους. Οξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στην οποία ήδη αναφερθήκαμε, π.χ. όξυνση ανταγωνισμού μεταξύ αμερικανικών και αραβικών, κινεζικών, ρώσικων κεφαλαίων που έχουν αναπτύξει θέσεις στην ελληνική οικονομία με προοπτική τη διεθνή αγορά, ανταγωνισμός μεταξύ δολαρίου και ευρώ ως διεθνών νομισμάτων, παράγοντας με ειδικό βάρος.
Εκ των πραγμάτων η θέση της ελληνικής οικονομίας διασυνδέεται όλο και περισσότερο με το ανατολικό τμήμα της ΕΕ, την Ευρασία, ακόμη και την Απω Ασία, γίνεται κόμβος σύνδεσής τους με τη χερσαία Δυτική Ευρώπη κι από αυτή την άποψη μπαίνει στην αντίθεση ΗΠΑ - Ρωσίας / Κίνας, που εξελίσσεται σε όλα τα πεδία, οικονομικό - στρατιωτικό - πολιτικό / διπλωματικό.
II. Οι προβλέψεις για αύξηση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, ακόμα και αν κλιμακωθεί περαιτέρω η τριετής μείωση του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης σύμφωνα με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς στο Σύμφωνο Σταθερότητας, αυξάνουν τις διαχειριστικές δυσκολίες της αστικής πολιτικής (πρόβλεψη δημόσιου χρέους 2010: 120,8% του ΑΕΠ και 2011: 123,6% του ΑΕΠ). Σημειώνουμε επίσης ότι οι κρατικοί τίτλοι που αντιπροσωπεύουν το δημόσιο χρέος βρίσκονται σε ελληνικές τράπεζες κατά 29%. Σύμφωνα με δημοσιεύματα που αναφέρονται σε εκτιμήσεις του υπουργείου Οικονομικών, ένα μεγάλο μέρος των τίτλων κατέχουν Fund managers και Hedge Funds, δηλαδή επενδυτικά χρηματικά κεφάλαια μεγάλου ρίσκου.
Φυσικά, η ελλειμματική δημοσιονομική θέση της ελληνικής οικονομίας είναι μακροχρόνια, αλλά δεν αποτελεί ελληνική ιδιομορφία. Η διόγκωση του δημόσιου χρέους δεν οφείλεται στην έλλειψη διαχειριστικής ικανότητας της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως βολεύει να την παρουσιάζει η σημερινή κυβέρνηση. Βεβαίως αντανακλά όχι μόνο τις συνέπειες της σημερινής κρίσης, αλλά και τη σταδιακή και μακροχρόνια επιδείνωση της θέσης της εγχώριας μεταποίησης και αγροτικής παραγωγής, με την όξυνση του ανταγωνισμού στο πλαίσιο της «απελευθερωμένης» αγοράς της ΕΕ.
Εκείνοι οι βιομηχανικοί κλάδοι που αναπτύχθηκαν, π.χ. ενέργειας, τηλεπικοινωνιών ή καικλάδων της μεταποίησης, είχαν μικρό μερίδιο στο ΑΕΠ, με αποτέλεσμα να μην αντισταθμίσουν τη μακρόχρονη συρρίκνωση άλλων κλάδων και συνολικά της Μεταποίησης.
Αυτή την πραγματικότητα εν μέρει αναγκάζονται να παραδεχθούν αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις μιλώντας για «διαρθρωτικά» προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, για ανάγκη τόνωσης της βιομηχανικής παραγωγής. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα αντανακλούν αυτή την επιδείνωση, ενώ σε συνθήκες κρίσης γίνεται πιο δύσκαμπτη η αστική διαχείριση, αφού στερείται αφ' ενός την αυτοτέλεια στη διαμόρφωση εγχώριας νομισματικής πολιτικής, αφ' ετέρου τη δυνατότητα ανοχής στα ελλείμματα. Ετσι η φάση της ανάκαμψης γίνεται πιο δύσκολη για την ελληνική οικονομία, ακόμη και αν σταθεροποιηθεί για την Ευρωζώνη.
Οπωσδήποτε η πορεία της ελληνικής οικονομίας σχετίζεται και με την πορεία της οικονομίας στα άλλα κράτη της ΝΑ Ευρώπης, στα ηγετικά ευρωπαϊκά κράτη, καθώς και με την πορεία του διεθνούς εμπορίου (σε γενική κατεύθυνση σχετίζεται ανάλογα).
Η αναιμική και ασταθής πορεία εξόδου της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση εξηγεί επίσης την ανησυχία της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα για τις μελλοντικές εξελίξεις (συνέπειες σε ναυτιλία, τουρισμό, εξαγωγές κλπ.). Ολα αυτά επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις ότι η εκδήλωση της κρίσης στην ελληνική οικονομία θα συνεχιστεί και θα βαθύνει τουλάχιστον κατά το 2010.

Σ.


ΗΠΑ - Γερμανία και ελληνικό κρατικό χρέος


ΗΠΑ - Γερμανία και ελληνικό κρατικό χρέος
Συνεχίζει ο αστικός Τύπος τις αναλύσεις με αφορμή τη συνάντηση του Προέδρου των ΗΠΑ, Ομπάμα, και της Γερμανίδας καγκελαρίου, Μέρκελ, και τη συζήτησή τους για την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Αναπαράγει το γεγονός της ύπαρξης αντιθέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία με αφορμή τον τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού κρατικού χρέους, με την υπόμνηση ότι οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για την Ελλάδα και υποδεικνύουν στη Γερμανία να συμβάλει ώστε να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα γιατί αυτό θα έχει γενικότερες αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία της Ευρωζώνης, με επίδραση και στην οικονομία των ΗΠΑ λόγω «παγκοσμιοποίησης». Είναι γεγονός ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία δεν εκφράζονται για πρώτη φορά ούτε έχουν σχέση με τις διαφορετικές μορφές διαχείρισης της κρίσης και του χρέους. Ούτε βεβαίως μόνο με το γεγονός της αλληλοδιαπλοκής των οικονομιών.
***
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν τη βάση τους στα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων κάθε κράτους στη διεθνή αγορά, σε πολλούς τομείς. Από την αντίθεση ευρώ - δολαρίου, δηλαδή ποιο νόμισμα θα επικρατήσει στις διεθνείς συναλλαγές, και το γεγονός ότι το ισχυρότερο ευρώ συγκριτικά με το δολάριο επιδρά στην οικονομία και των ΗΠΑ (διευκολύνει τις εξαγωγές της στην Ευρωζώνη, αλλά αδυνατίζει το δολάριο ως διεθνές νόμισμα), αλλά και της Γερμανίας (ισχυροποιεί το ευρώ ως διεθνές νόμισμα, εμποδίζει τις εισαγωγές από τις ΗΠΑ ως ανταγωνιστή της), μέχρι τα μερίδια στις εξαγωγές κεφαλαίων στη διεθνή αγορά. Αυτά επιδρούν στις διεθνείς τους συμμαχίες, άρα στην ισχυροποίηση ή αποδυνάμωσή τους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Ισχυρό ευρώ, π.χ., ευνοεί την ανάπτυξη συμμαχιών της Γερμανίας. Βεβαίως δεν ευνοεί τις εξαγωγές εμπορευμάτων. Εδώ εκφράζονται αντιθέσεις μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου και εντός της Γερμανίας. Ισχυρό ευρώ ευνοεί επίσης και το χρηματοπιστωτικό τομέα της Γερμανίας από την άποψη της συσσώρευσης χρήματος ως κεφαλαίου αλλά και διεθνώς.
***
Ο τρόπος αντιμετώπισης του χρέους της Ελλάδας επηρεάζει την καπιταλιστική οικονομία της Ευρωζώνης και της Γερμανίας. Αρα δεν είναι και τόσο φιλικές οι ΗΠΑ ή τόσο εχθρική η Γερμανία προς την Ελλάδα. Οι ΗΠΑ συνεχίζουν και θέλουν να ενισχύεται ο ρόλος τους εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης αλλά να επιδρούν στο αδυνάτισμα της οικονομίας της Γερμανίας. Αρα να επηρεάζουν τις εξελίξεις σε όφελός τους και σε βάρος της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ επιδρούν και επηρεάζουν οικονομικά και πολιτικά χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ κόντρα στη Γερμανία. Δεν είναι μόνο η Αγγλία, παραδοσιακή σύμμαχος των ΗΠΑ. Το λεγόμενο ιρλανδικό θαύμα επιτεύχθηκε με επενδύσεις αμερικανικών κεφαλαίων. Επηρεάζει το γεγονός ότι χώρες της ΕΕ είναι και χώρες του ΝΑΤΟ, κάποιες απ' αυτές τις προσεταιρίζονται οι ΗΠΑ, π.χ., Πορτογαλία, Ισπανία, που κινδυνεύουν επίσης λόγω κρίσης και μεγάλου χρέους, αλλά και πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως, π.χ., Τσεχία, Ουγγαρία, Βουλγαρία. Αυτό έχει σχέση και με τις εξαγωγές των ΗΠΑ στην ΕΕ. Αλλά η Γερμανία θεωρεί ζωτικό οικονομικό της χώρο την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Εχει σχέση και με στρατηγικές συνεργασίες διεθνώς κάθε χώρας απ' αυτές τις δύο, που αφορούν βασικά στις πηγές ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς της. Αυτό εκφράζεται με ανταγωνισμούς γύρω από τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τα Βαλκάνια και την Ευρασία, ιδιαίτερα απέναντι σε Κίνα, Ρωσία, Ινδία. Η Γερμανία αναπτύσσει στρατηγικές συνεργασίες με ισχυρές καπιταλιστικές χώρες εκτός ΕΕ, π.χ., στην ενέργεια με τη Ρωσία, σε άλλους τομείς με την Κίνα, που διαχειρίζονται το τεράστιο χρέος των ΗΠΑ και τις δυσκολεύουν. Στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική (π.χ., γερμανικά μονοπώλια ετοιμάζουν το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο του κόσμου στη Σαχάρα) η Γερμανία δε συμμετέχει. Αυτό έχει σχέση και με τη συνεργασία της με τη Ρωσία. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και οξύνονται οι αντιθέσεις τους στα Βαλκάνια. Ανταγωνίζονται επίσης στο ποιος θα βάλει εμπόδια στην ανάπτυξη των μονοπωλίων του άλλου και των συμμάχων του σε όλη την περιοχή της Ευρασίας και της Αφρικής. Ολ' αυτά οξύνονται με την οικονομική κρίση.
***
Γιατί οι ΗΠΑ εμφανίζονται φιλικές στην Ελλάδα; Γιατί σε συνδυασμό με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή και την αστάθεια που υπάρχει, το ενδεχόμενο απότομης χρεοκοπίας της Ελλάδας δημιουργεί αστάθεια σε ένα ακόμη κράτος με γεωστρατηγική σημασία για τις ΗΠΑ στην περιοχή, επομένως μεγαλύτερα εμπόδια στα σχέδια των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να επηρεάσουν τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη σε όφελός τους. Η εργατική τάξη, ο λαός μας να μη δίνουν καμιά εμπιστοσύνη, να μην έχουν αυταπάτες για τους έξωθεν φίλους. Είναι στα πλαίσια στήριξης του κεφαλαίου. Γι' αυτό και με αφορμή αυτές τις εξελίξεις, και έχοντας καθαρό πως φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση δεν υπάρχει, να βάλουν πλώρη για την εγκατάλειψη των αστικών κομμάτων, τη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Οργάνωση, λαϊκή συμμαχία, ρήξη και αντεπίθεση για τη λαϊκή εξουσία.

Ι.


Πάλη για «αστική διακυβέρνηση λαϊκής ανακούφισης» ή για τη λαϊκή εξουσία;



Πάλη για «αστική διακυβέρνηση λαϊκής ανακούφισης» ή για τη λαϊκή εξουσία;
Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις και η δράση τους στην υπονόμευση της ανατροπής του καπιταλισμού
ΚΟΥΚΟΣ
Το τελευταίο χρονικό διάστημα δυναμώνουν οι διάφορες «φωνές» στο λεγόμενο «χώρο της αριστεράς» που προβάλλουν την ανάγκη «μιας μεταπολίτευσης του λαού». «Τι πρέπει, λένε, να επιλύσει και πώς μια μεταπολίτευση του λαού, δηλαδή, μια μεταπολίτευση κατά την οποία ο λαός θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις;». Και απαντούν: «Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, στοιχειώδης λειτουργία της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, πάταξη της διαπλοκής, περιορισμό της τηλε-δημοκρατίας, να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία και τη σπατάλη, πλήρης διαφάνεια, απαλλαγή από το Μνημόνιο και από όλους τους νόμους και τις ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν στο πλαίσιό του, νέα συντακτική συνέλευση, διαπραγματεύσεις και επανακαθορισμός της θέσης της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς με πιθανή διενέργεια δημοψηφισμάτων. Ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, ανατροπή όλου του πολιτικού συστήματος, αλλαγές σε όλα τα τμήματα του πολιτικού κρατικού μηχανισμού που να διασφαλίζουν μια πραγματική και βαθιά δημοκρατία, να ακούγεται η φωνή του λαού, να ζητιέται η γνώμη του σε κρίσιμα ζητήματα, να είναι ενεργός παράγοντας σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις και προσανατολισμούς».
Πώς θα γίνουν ολ' αυτά; Η απάντηση που δίνουν είναι: «Το "ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος της υποτέλειας στην τρόικα, της περιορισμένης κυριαρχίας, της επιβολής δυσβάσταχτων μέτρων, για να πληρωθούν τοκογλυφικές συμμορίες" κ.λπ. πρέπει να συνοδευτεί από μια πλατιά αποκάλυψη των όρων και των μέτρων που θα αντικαταστήσουν την κατάσταση αυτή. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαντάζει. Γιατί απαιτεί μια νέα συνείδηση, που δεν οικοδομείται αυθόρμητα και αυτόματα».

Παπαγεωργίου Βασίλης
Και πώς θα οικοδομηθεί η «νέα συνείδηση»; Με το κίνημα, απαντούν, και προσδιορίζουν και με ποιο κίνημα. «Οι πλατείες ζήτησαν και απαίτησαν μια μεταπολίτευση του λαού. Πρόβαλαν στην πρώτη γραμμή το αίτημα "να φύγουν όλοι", πολιτικοί και Μνημόνιο, "να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι", ζήτησαν δημοκρατία και εθνική αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία, πλήρη και άμεση δημοκρατία, κατάργηση του χρέους, ανακούφιση των εργαζόμενων, παραγωγική ανασυγκρότηση και δουλειά για όλους. Μπήκαν σε κίνηση δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, που διαδήλωσαν, εκδήλωσαν την οργή τους, συγκρούστηκαν με τις κατασταλτικές δυνάμεις, ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους κάνοντας πράγματα που πριν από 1-2 χρόνια ούτε θα τα σκέφτονταν καν ("Δεν πληρώνω", Κερατέα κ.λπ.)» (τα αποσπάσματα από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» 24/7/2011). Αυτά από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά υποστηρίζει ως διέξοδο μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική, που περιλαμβάνει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους (μέσω του λογιστικού ελέγχου του κ.λπ.), την εθνικοποίηση τραπεζών και την επαναφορά στο Δημόσιο πρώην ΔΕΚΟ, την αναδιανομή του εισοδήματος, την απλή αναλογική, απαλλαγή από το Μνημόνιο και από όλους τους νόμους και τις ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν στο πλαίσιό του, πάλη για απαλλαγή της ΕΕ από το νεοφιλελευθερισμό, να μην περάσει το «Σύμφωνο για το ευρώ», κ.λπ.
Η άλλη πλευρά του νομίσματος
Την ίδια ώρα άλλο τμήμα του λεγόμενου χώρου της αριστεράς (ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ) καλεί σε κίνημα και μέτωπο για «έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ». Να τι λένε γι' αυτό:
«"Κίνδυνος" και "καταστροφή" για το λαό δεν είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αλλά η παραμονή σε αυτή την "κρεατομηχανή" των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Αυτά που θα κερδίσουν οι εργαζόμενοι με την έξοδο από το ευρώ και τη συνολική ρήξη με την ΕΕ, με τη μη αποπληρωμή του χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, με την ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των εργαζομένων είναι πολύ περισσότερα από αυτά που ίσως χάσουν στιγμιαία και απ' αυτά που σίγουρα θα χάσουν προοπτικά εντός ευρώ και ΕΕ.
Να φύγουμε τώρα από τη φυλακή του ευρώ και της ΟΝΕ. Για λαϊκή απειθαρχία και συνολική ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου. Συμπορευόμαστε σε αυτή την κατεύθυνση αγωνιστές με διαφορετική πολιτική καταγωγή και οπτική. Αγωνιστές που παλεύουν για την αποδέσμευση πριν απ' όλα της χώρας μας, αλλά και των άλλων χωρών στην πορεία μιας τέτοιας ρήξης. Αγωνιστές που παλεύουν για τη συνολική διάλυση της ΕΕ ως ολοκληρωτικού μορφώματος του κεφαλαίου και αγωνιστές που παλεύουν ενάντια στις συνέπειες της πολιτικής της ΕΕ. Κοινός μας στόχος είναι μια άλλη διεθνιστική συνεργασία των λαών και των χωρών, με αλληλεγγύη, ισοτιμία και δικαιοσύνη, στη βάση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, στην προοπτική της καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης!
Να μην περάσει το αντιδραστικό "Σύμφωνο για το Ευρώ". Να αποτραπεί η ψήφισή του από το συντονισμένο πανευρωπαϊκό αγώνα των λαών, που μπορεί να γίνει τώρα εφικτός! Να ανατραπεί η αντεργατική επίθεση κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα. Να ανατραπεί από τα κάτω, ως αποτέλεσμα της λαϊκής πάλης και δυναμικής, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλη κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση που θα υλοποιεί την ίδια πολιτική!» (εφημερίδα «Πριν» 24/7/2011).
Ο ίδιος χώρος προβάλλει την πολιτική διέξοδο ως εξής:
«Η δικαιολογημένη και διευρυμένη οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαϊκού κόσμου, δεν αξίζει να καθηλώνεται σε αδιέξοδες και αντιπολιτικές πρακτικές.
Δεν μπορεί να εγκλωβίζεται σε εκλογίστικες διαχειριστικές λογικές. Αντίθετα, σήμερα είναι αναγκαίο, δυνατό και ρεαλιστικό να ανυψωθεί, σε μαζικό πολιτικό αγώνα για ανατροπή. Να μετασχηματιστεί σε μαζική πολιτική πάλη για την ανατροπή του "μνημονίου διαρκείας", του "μεσοπρόθεσμου", της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κάθε επίδοξου διαχειριστή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής (ΝΔ, συγκυβερνήσεις κ.ά.). Ανατροπή από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και στην προοπτική της εργατικής εξουσίας - εργατικής δημοκρατίας.
Μαζί με τους γνωστούς, πλατιά κατανοητούς, πολιτικούς στόχους (άμεση παύση πληρωμών, διαγραφή του ληστρικού χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, έξοδος από ΕΕ κ.ά.) τον ανατρεπτικό πολιτικό αγώνα τον διευκολύνουν και προωθούν και ορισμένοι πολιτικοί στόχοι όπως είναι:
  • Παραδειγματική τιμωρία, κατάσχεση κλεμμένων και δήμευση των περιουσιών όλων όσοι συνέβαλαν στην αρπαγή και διασπάθιση του δημόσιου πλούτου (πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, κρατικοί υπάλληλοι, κομματικά στελέχη, επιχειρηματίες κ.ά.).
  • Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
  • Κατάργηση ασυλίας βουλευτών.
  • Αμεση κατάργηση σε όλα τα προνόμια των βουλευτών.
  • Κατάργηση του βουλευτικού μισθού και της βουλευτικής σύνταξης.
  • Κατάργηση της τακτικής και της πρόσθετης εκλογικής επιδότησης των κομμάτων.
  • Να καταργηθούν όλα τα εκλογικά παράβολα.
  • Ισότητα - ισοτιμία της ψήφου με πάγιο εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική. Αύξηση του αριθμού βουλευτών για να υπάρχουν περισσότερα κόμματα μέσα στη Βουλή για γνησιότερη καταγραφή όλων των πολιτικών ρευμάτων και διάδοση πολιτικών προγραμμάτων.
  • Αμεση εκλογή βουλευτών από τους χώρους δουλειάς και σπουδών, από τους δήμους με δυνατότητα ανάκλησής τους.
Η διεκδίκηση αυτών των άμεσων πολιτικών στόχων από το μαζικό λαϊκό κίνημα και την αντικαπιταλιστική, επαναστατική Αριστερά είναι πολλαπλά χρήσιμη. Επικοινωνεί καλύτερα με και μετασχηματίζει βαθύτερα και ποιοτικά τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Προωθεί το συνολικό ανατρεπτικό πολιτικό αγώνα» («Πριν» 17/7/2011).
Η σύμπλευση
Αν κάνουμε εκτενείς αναφορές στο πολιτικό πλαίσιο το οποίο προβάλλουν αυτές οι δυνάμεις ως φιλολαϊκή διέξοδο από την οικονομική κρίση του καπιταλισμού στην Ελλάδα, είναι για να κατανοηθεί το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι πολιτικές τους προτάσεις συμπίπτουν, άρα υπάρχει πολιτικό πλαίσιο σύγκλισης.
Αυτό που συνοπτικά μπορεί να καταγραφεί σε άξονες είναι ως εξής: Εκσυγχρονισμοί της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, του αστικού πολιτικού συστήματος, του αστικού κράτους, για να γίνει «δημοκρατικό», θεσμοθέτηση δυνατοτήτων συμμετοχής του λαού με τις λεγόμενες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες για να προωθούνται φιλολαϊκές λύσεις στα προβλήματα και στο επίπεδο της οικονομίας προώθηση ενός κρατικού τομέα τραπεζών και πρώην ΔΕΚΟ, που πάνω του θα ασκείται κοινωνικός έλεγχος, επομένως το κράτος, αν και καπιταλιστικό, θα μπορεί να ασκεί πολιτική ανακούφισης του λαού, με την κατάργηση των μνημονίων και των αντιλαϊκών νόμων, με αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ του λαού. Να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να μην έρθει η ΝΔ. Ως εδώ φτάνει η ανατροπή του αστικού πολιτικού συστήματος που επαγγέλλονται, προβάλλοντάς την μάλιστα ως ριζοσπαστική λύση. Και καλούν το λαϊκό κίνημα σε πάλη γι' αυτή τη διέξοδο ως δική του προοπτική, που μάλιστα μπορεί να ανοίξει το δρόμο μέχρι το σοσιαλισμό, αφού αυτό, σύμφωνα με ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτελεί γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων για το σοσιαλισμό!
Τα προβαλλόμενα πολιτικά πλαίσια των δυνάμεων του οπορτουνισμού συνιστούν σοσιαλδημοκρατική πολιτική γραμμή και φαίνεται ξεκάθαρα σύγκλιση του ΣΥΡΙΖΑ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Οι διαφορές τους είναι ελάχιστες. Για πληρωμή του λεγόμενου νόμιμου χρέους κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ, για μη πληρωμή του η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για αναδιαπραγμάτευση των όρων συμμετοχής στους διεθνείς οργανισμούς και πάλη για απαλλαγή της ΕΕ από το νεοφιλελευθερισμό κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ (στις γραμμές του υπάρχουν δυνάμεις που κάνουν λόγο για έξοδο από την Ευρωζώνη και όχι από την ΕΕ και επιστροφή στη δραχμή), για έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ και επιστροφή στη δραχμή κάνουν λόγο ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δηλαδή και σ' αυτό υπάρχουν σημεία σύγκλισης (δραχμή), αφού στο κάλεσμα για το μέτωπο ενάντια στο ευρώ μιλούν αρχικά για έξοδο από την Ευρωζώνη. Βεβαίως, σ' αυτό το ζήτημα διαφοροποιείται ο ΣΥΝ.
Στόχος τους μια αστική κυβέρνηση
Ποιος θα εφαρμόσει αυτό το πολιτικό πλαίσιο - πρόγραμμα; Προφανώς μια κυβέρνηση που θα επιβάλει ο λαός, έτσι θα φέρει τη «νέα μεταπολίτευση».
Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως πολιτικό στόχο «...τη δημιουργία του νέου συνασπισμού εξουσίας που θα... αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας». Δηλαδή, προβάλλει ως διέξοδο μια κυβέρνηση των «αριστερών» και ευρύτερων αντιμνημονιακών δυνάμεων, στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Κάνουν λόγο για «νέα κοινωνική πλειοψηφία» που περιλαμβάνει δυνάμεις από το ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους Οικολόγους Πράσινους, τη Δημοκρατική Αριστερά (Κουβέλης), το Αρμα Πολιτών (Δημαράς), τμήμα του ΠΑΣΟΚ, μέχρι και τη λαϊκή Δεξιά.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ίδιο ζήτημα απαντά ως εξής: «...Μέσα στην όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την κρίση του πολιτικού συστήματος, που κάνουν εμφανές το ενδεχόμενο για κατάρρευση κυβερνήσεων υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, είναι πιθανό να δούμε ένα φάσμα ενδεχομένων από αστικές κυβερνήσεις που να λειτουργούν υπό τον εκβιασμό του λαϊκού κινήματος, αντιφατικές κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, πιθανώς και με συμμετοχή κομματιών της Αριστεράς. Φυσικά, η στάση των ταξικών δυνάμεων, του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαρά αστικές κυβερνήσεις...».
Φαίνεται λοιπόν ότι κυοφορούνται διεργασίες για «αριστερές» συμμαχίες με το παραπάνω, κοινό πλέον, πολιτικό πλαίσιο, ως το πρόγραμμα μιας αστικής κυβέρνησης που θα είναι τάχα φιλολαϊκή, θα την επιβάλει ο λαός και θα μπορεί να την πιέζει με το κίνημά του για να δίνει φιλολαϊκές λύσεις. Που θα εφαρμόζουν εναλλακτική πολιτική στα πλαίσια του καπιταλισμού, δηλαδή στην πραγματικότητα θα δρουν σε όφελος του κεφαλαίου. Ουσιαστικά προβάλλουν ως πολιτική διέξοδο ωφέλιμη για το λαό και εδώ καλούν σε συμμαχία αστικών και «αριστερών» δυνάμεων, μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της μορφής των δεκαετιών του '60 και του '70, της σοσιαλδημοκρατίας, του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους» με εφαρμογή κεϋνσιανής οικονομικής πολιτικής (αναδιανομή πλούτου που θα τονώσει τη ζήτηση και θα βγάλει την οικονομία από την κρίση, αντινεοφιλελευθερισμό τον έλεγαν πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης), αλλά ακόμη και αν γίνει πάλι το κεφάλαιο ενισχύει την εξουσία του. Αυταπάτες καλλιεργούν ότι δήθεν μπορεί να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις χωρίς σύγκρουση με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, παίζοντας το παιχνίδι των κεφαλαιοκρατών.
Αυτή η πολιτική των οπορτουνιστικών δυνάμεων και η διέξοδος που προτείνουν αντιστρατεύονται στην πράξη την πολιτική του ΚΚΕ για την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε πολιτική κατεύθυνση ρήξης και σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων, γραμμή που αναδεικνύει την ουσιαστική διαχωριστική γραμμή που υπάρχει στην ελληνική καπιταλιστική κοινωνία, ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τη μια και τους κεφαλαιοκράτες από την άλλη.
Υπονόμευση της ταξικής πολιτικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού
Πράγματι, την ώρα που απαιτείται η μέγιστη δυνατή ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που πασχίζουν να σωθεί ο καπιταλισμός από την κρίση, με πλαίσιο πάλης την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών, πάλη για όξυνση της κρίσης σε βάρος του κεφαλαίου ως την ανατροπή του, αυτοί προτείνουν αλλαγή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με άλλη κυβέρνηση, σε καθεστώς που θα συνεχίζουν να υπάρχουν καπιταλιστές. Μιλούν για αλλαγή διακυβέρνησης χωρίς αλλαγή ιδιοκτησίας. Καλλιεργούν μια επικίνδυνη πολιτική ενσωμάτωσης και χειραγώγησης, αφού θέλουν μια κυβέρνηση που θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό αλλά θα την αναδείξει το κίνημα, το οποίο μάλιστα θα της επιβάλλει κάθε φορά και τη θέλησή του, ως κυβέρνηση και των αστών και των εργαζομένων. Επομένως, θέλουν και ένα κίνημα που η προοπτική του θα εξαντλείται μέχρι τον ταξικό συμβιβασμό με τους καπιταλιστές, οι οποίοι θα έχουν και την ιδιοκτησία και την εξουσία.
Δεν είναι τυχαίο ότι υπερπροβάλλουν ως κίνημα που φέρνει αποτελέσματα όχι το εργατικό κίνημα αλλά τις «πλατείες», το «δεν πληρώνω», την «Κερατέα» κ.λπ. Ενδόμυχα τα αντιπαραθέτουν στο οργανωμένο εργατικό κίνημα, που τάχα είναι αναποτελεσματικό. Ουσιαστικά ωθούν στην υπονόμευση της οργάνωσης της εργατικής τάξης, του λαού, στην υπονόμευση της ανάγκης ενίσχυσης του ταξικού χαρακτήρα του εργατικού κινήματος, επομένως και του περιεχομένου και του προσανατολισμού της ταξικής σύγκρουσης στην πραγματική της αντίθεση, κεφαλαίου - εργασίας.
Να γιατί είναι όρος για την ανάπτυξη της ταξικής πολιτικής πάλης, της αντεπίθεσης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, της πάλης για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, για τη νίκη της εργατικής τάξης, η σταθερή, αταλάντευτη, μόνιμη ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τον οπορτουνισμό και τις δυνάμεις του.
Η ήττα αυτών των πολιτικών θέσεων στη συνείδηση των εργαζομένων είναι όρος ακόμα και για να κάνει βήματα το ταξικό κίνημα στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια.
Ας μην αποπροσανατολίζουν η αντικαπιταλιστική ρητορεία ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η πάλη για έξοδο από την ΕΕ. Με καπιταλισμό τη θέλουν και πάνω σ' αυτό το ζήτημα υπάρχει οξύτατη ενδοαστική διαπάλη. Ούτε βεβαίως τα καλέσματα για «αντιμνημονιακή πάλη», για αναδιαπραγμάτευση, του ΣΥΡΙΖΑ, που τάχα θα ανακουφίσουν το λαό.
Μονόδρομος για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, η ταξική του ανασύνταξη, καθώς και η συμμαχία του εργατικού κινήματος με το ριζοσπαστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, το ριζοσπαστικό κίνημα της νεολαίας και των γυναικών με γραμμή πάλης που η τελική της έκβαση στοχεύει στη λαϊκή εξουσία - οικονομία.

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ


Αλλη αστική διαχείριση ή λαϊκή εξουσία;


Αλλη αστική διαχείριση ή λαϊκή εξουσία;
ΚΟΥΚΟΣ
Είναι γεγονός ότι η όξυνση της οικονομικής κρίσης και τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται στο όνομα αντιμετώπισης του κρατικού χρέους και των ελλειμμάτων αυξάνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, δυσκολεύουν το αστικό πολιτικό σύστημα να χειραγωγεί λαϊκές συνειδήσεις στην αναγκαιότητα να υποταχθούν σ' αυτή την πολιτική ως μονόδρομο για τη δήθεν σωτηρία της χώρας, δηλαδή για τη σωτηρία του κεφαλαίου που τσακίζει την εργατική δύναμη, προκειμένου και να γλιτώσει όσο γίνεται μέρος της καταστροφής του από την κρίση, αλλά και να δημιουργεί τις μόνιμες συνθήκες αύξησης της εκμετάλλευσης για τη συνέχεια, όταν υπάρχουν συνθήκες ανάκαμψης, για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα.
Σ' αυτές τις συνθήκες, διάφορες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΟΕ, «μέτωπο Αλαβάνου», δυνάμεις του «Αριστερού Ρεύματος» του ΣΥΝ), αλλά και το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μιλούν για «κρίση χρέους», για την αναγκαιότητα αντιμετώπισης «αυτής της κρίσης», όπως λένε και αστοί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές, και προτείνουν ως φιλολαϊκή διέξοδο «αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης, όπως η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η κρατικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ - ΕΕ, το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου κλπ.», τους οποίους βαφτίζουν αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης που συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και προοπτικά οδηγούν στο σοσιαλισμό. Μιλούν για «διαλεκτική σχέση της επαναστατικής τακτικής με τη στρατηγική», αφού η πάλη μ' αυτούς τους στόχους αφενός, λένε, δυσκολεύει το αστικό πολιτικό σύστημα, αφετέρου συσπειρώνει δυνάμεις σε μιαν άλλη διαχείριση, που ανακουφίζει την εργατική τάξη, το λαό, βοηθά να συνειδητοποιούν την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού, άρα και την πάλη μ' αυτό το στόχο. Επιμένουν, μάλιστα, ότι το αίτημα της αλλαγής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι αντικαπιταλιστικό! Και συμφωνούν επίσης ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό την κατοχή της τρόικας, όταν το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην Ελλάδα επέλεξε αυτό το δρόμο και δεν του επιβλήθηκε. Οταν το χρέος είναι το πρόσχημα για τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν την εργατική δύναμη, αυξάνοντας την εκμετάλλευση. Ολ' αυτά παρουσιάζονται ως εναλλακτική πολιτική διέξοδος στη σημερινή βάρβαρη πολιτική.
Αυτή, όμως, η εναλλακτική πολιτική διέξοδος, που συνοδεύεται με αντικαπιταλιστική ρητορεία, δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μια πολιτική που διεκδικείται από μια αστική κυβέρνηση. Και απαιτεί απ' αυτήν να εθνικοποιήσει τις τράπεζες, για να θέσει φραγμό στην ασυδοσία τους, και σε συνδυασμό με την παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευση, με στόχο τη μείωση ή τη διαγραφή του, να τις υποτάξει στην «ανάπτυξη». Ετσι, ουδέτερα, αταξικά. Ανάπτυξη για ποιον; Σοσιαλισμός δε θα είναι. Αρα, για τους καπιταλιστές.
Ποια κυβέρνηση ποιων πολιτικών δυνάμεων στα πλαίσια του καπιταλισμού θα επιβάλει όλα τα παραπάνω; Μιλούν για μια κυβέρνηση που δε θα είναι αυτή του ΠΑΣΟΚ. Αρα, μια άλλη αστική κυβέρνηση για μια άλλη διαχείριση, που θα απαλλάξει τη χώρα από την «κατοχή της τρόικας»! Λένε, λοιπόν, ότι αρκεί και μόνο αυτό για να ανασάνει ο λαός. Μόνο που πράγματι αυτή η όποια αστική κυβέρνηση το κεφάλαιο θα υπηρετεί.
Κάνουν λόγο για κρατικοποίηση τραπεζών (αυτό το έχουν κάνει άπειρες φορές καπιταλιστικές κυβερνήσεις, όπως της ΝΔ όταν κρατικοποίησε τον όμιλο Ανδρεάδη που είχε την Εμπορική, ή του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα την Εθνική, την Αγροτική). Ο καπιταλισμός όμως έμεινε καπιταλισμός. Επομένως, οι προτάσεις τους ούτε λαϊκές συνειδήσεις ριζοσπαστικοποιούν, ούτε στο σοσιαλισμό οδηγούν, ούτε αντικαπιταλιστικοί στόχοι πάλης για το κίνημα είναι.
Η συγκεκριμένη πρόταση για «στάση πληρωμών», ώστε να αντιμετωπιστεί η «κρίση χρέους», απομονώνει το χρέος από το ποιος το δημιούργησε (το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του), επομένως, το απομονώνει από τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, άρα και την αιτία εκδήλωσης της κρίσης.
Συγκαλύπτουν, επίσης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας καπιταλιστικής οικονομίας μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, μιλώντας για «κατοχή από την τρόικα». Προβάλλουν την άποψη ότι η αστική κυβέρνηση έθεσε τη χώρα υπό κατοχή. Δηλαδή, είναι υπό κατοχή και η αστική τάξη; Γιατί η επιλογή της τρόικας είναι και δική της στα πλαίσια της συμμετοχής στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Είναι σαν να λένε ότι η αστική τάξη τέθηκε σε καθεστώς οικονομικού ελέγχου και μάλιστα με τη θέλησή της! Και ότι αυτό, βεβαίως, είναι σε βάρος του λαού, που δε θα ήταν αν δεν υπήρχε η τρόικα. Αλλά αυτή τη διαχείριση της κρίσης ακολουθούν και άλλες καπιταλιστικές κυβερνήσεις, χωρίς μνημόνιο και τρόικα. Η πολιτική εξόδου από την κρίση στα πλαίσια του καπιταλισμού απαιτεί για το κεφάλαιο τα ίδια ακριβώς μέτρα, δηλαδή τσάκισμα, καταστροφή με την υποτίμηση της εργατικής δύναμης.
Η αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων είναι μια απ' τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στη χώρα μας, το χρέος αυξήθηκε μέσα από την υπέρογκη κρατική χρηματοδότηση και τις φοροελαφρύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, τις μεγάλες δαπάνες για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, την έκθεση της ντόπιας παραγωγής στον ανταγωνισμό της απελευθερωμένης αγοράς της ΕΕ. Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης οξύνει τις συνέπειες της υπερχρέωσης και αυξάνει το κόστος δανεισμού του κράτους.
Η συγκεκριμένη πολιτική πρόταση συσκοτίζει την πραγματική αιτία που οδηγεί στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης με την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για το φτήνεμα των εργατών. Είναι στρατηγική επιλογή για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία μονοπωλίων στα πλαίσια της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς. Και το πληρώνει πάντα η εργατική τάξη, πολύ περισσότερο σε συνθήκες κρίσης.
Οσο για τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων με αυτή την πολιτική πρόταση, δηλαδή την πάλη της εργατικής τάξης για μια αστική κυβέρνηση που θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες, θα κάνει παύση πληρωμών, θα φύγει από το ευρώ και θα συσπειρώσει σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, είναι παγίδα. Παγίδα υποταγής της πάλης του εργατικού κινήματος για μια άλλη αστική διαχείριση, για μια άλλη αστική διακυβέρνηση. Επομένως, ούτε λαϊκές συνειδήσεις ριζοσπαστικοποιεί, ούτε στο σοσιαλισμό οδηγεί, ούτε αντικαπιταλιστικοί στόχοι πάλης για το κίνημα είναι.
Το ζήτημα της σχέσης της τακτικής με τη στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού απαιτεί χειραφέτηση της εργατικής τάξης, του λαού, από κάθε παραλλαγή αστικής πολιτικής, από κάθε αστική διακυβέρνηση. Απαιτεί σε κάθε φάση του αγώνα την εξασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας των εργατών, την οργάνωση της κοινωνικής συμμαχίας με τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η πολιτική που προτείνουν ως «κοινωνική, οικονομική, πολιτική διέξοδο για τη χώρα, η οποία σαν τέτοια έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και εντάσσεται στη μακρά πορεία προς το σοσιαλισμό», είναι ύπουλη και επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα και την πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ουσιαστικά, προτείνουν στο λαϊκό κίνημα να αγωνιστεί για έναν καπιταλισμό λιγότερο βάρβαρο, ως μεταβατικό στάδιο για το σοσιαλισμό! Προτείνουν φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού με αστική διακυβέρνηση. Μιλούν για έναν καπιταλισμό χωρίς εξάρτηση! Μόνο που συγκαλύπτουν την αλληλεξάρτηση του κεφαλαίου σε ανισόμετρη βεβαίως βάση και είναι αντικειμενικό. Θα συνεχίζεται ακόμη και αν εφαρμοστεί η «επαναστατική τους πρόταση». Αντικειμενικά προτείνουν σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα και υποταγή της πάλης του εργατικού κινήματος σ' αυτό.
Τέτοια ζητήματα θέτει και μερίδα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, επειδή θίγεται από τη σημερινή πραγματικότητα, λόγω της δυσκολίας διαχείρισης της κρίσης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και του ευρώ. Για παράδειγμα, αν υπήρχε εθνικό νόμισμα, μια υποτίμησή του θα απαξίωνε κεφάλαια και θα ξανάρχιζε ο κύκλος της διευρυμένης αναπαραγωγής. Επίσης, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ζητάνε το κεφάλαιο και η κυβέρνηση, γιατί έτσι θα υπάρξει περισσότερο χρήμα στα κρατικά ταμεία για έργα και επιδοτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων και όχι για άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την εθνικοποίηση των τραπεζών, πάλι για τους καπιταλιστές θα δρουν.
Ανάλογη κατάσταση έζησε και ο λαός της Αργεντινής, το 2001. Συνέχισε να πληρώνει πολλαπλά τα βάρη της αστικής επιλογής για «παύση πληρωμών και υποτίμηση του νομίσματος». Το λαϊκό εισόδημα και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώθηκαν δραματικά, οι καταθέσεις δεσμεύτηκαν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, η ανεργία, η φτώχεια και ο πληθωρισμός εκτινάχθηκαν στα ύψη, ενώ η Αργεντινή συνέχισε να βαδίζει στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το αποτέλεσμα της «παύσης πληρωμών» στην Αργεντινή ήταν να πληρώσει και πάλι ο λαός με διαφορετικό τρόπο και να συνεχίσει η εργατική τάξη να ζει κάτω απ' το ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Το ΚΚΕ διεξάγει σκληρό μακροχρόνιο αγώνα, για να εδραιωθεί και να βαθύνει ο αντιιμπεριαλιστικός - αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος, στον αντίποδα προτάσεων ενσωμάτωσης, διαχείρισης και ταξικής συνεργασίας.
Κάλεσε και καλεί το λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί με ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, που να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, συνδέοντας αυτή την πάλη με τον αγώνα ενάντια στις αντεργατικές - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να ανοίξει διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, που θα μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, με λαϊκή εξουσία και οικονομία, σοσιαλισμό δηλαδή. Αυτή είναι η σχέση τακτικής - στρατηγικής για το εργατικό κίνημα.
Η άρνηση πληρωμής του χρέους μπορεί, σε τελευταία ανάλυση, να αξιοποιηθεί σε όφελος του λαού μόνο αν υπάρξει ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας. Σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας και αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ και τ' άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Σ. Κ.


Καραμπινάτος ρεφορμισμός


Καραμπινάτος ρεφορμισμός
«Η αυταρχικοποίηση της δημοκρατίας στη χώρα μας έχει εγγενείς αιτίες που συνυφαίνονται όμως και επηρεάζονται δυναμικά από την κρίση στην ΕΕ... Η αυστηρή λιτότητα στη χώρα μας επιβάλλεται με αυταρχικό τρόπο, χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση από την ελληνική πλευρά... χωρίς να ζητηθεί η ετυμηγορία του λαού, χωρίς καν ψήφιση στη Βουλή της δανειακής σύμβασης και χωρίς - πρωτάκουστο - δικαίωμα σύναψης δανείου με άλλη χώρα! Η ΕΕ ασκεί συστηματικούς ελέγχους στη χώρα μας, υπαγορεύει ουσιαστικά την ακολουθούμενη πολιτική... και επέβαλε τελεσιγραφικά τον εκλεκτό της Μέρκελ, Παπαδήμο. Αν και με την ένταξή της στην ΕΕ, μια χώρα εκχωρεί μέρος της εθνικής της κυριαρχίας... η χώρα μας δεν είναι αποικία ούτε προτεκτοράτο της ΕΕ. Είναι σύμμαχος και εταίρος σε αυτήν, με υποβαθμισμένη όμως θέση, που η κρίση και η αύξηση της ανισομετρίας υποβαθμίζει δραματικά. Ωστόσο, η ανώτερη και πολυεθνική μερίδα της εγχώριας αστικής τάξης είναι διαπλεγμένη με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, ωφελείται από την κρίση, υπερθεματίζει (ΣΕΒ, τράπεζες, καναλάρχες κ.ά.) για την πιστή εφαρμογή των πιο αντιλαϊκών, αυταρχικών και αντικοινωνικών μέτρων που επιβάλλουν τρόικα και ελληνική κυβέρνηση... Γι' αυτό, η πρόταξη της εθνικής ανεξαρτησίας αντικειμενικά δημιουργεί μέτωπο με τα τμήματα της αστικής τάξης, αλλά και με τμήματα του εθνικολαϊκού ΠΑΣΟΚ και της λαϊκής Δεξιάς, που δεν τάσσονται εναντίον του Μνημονίου αλλά υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσής του. Η εθνική ανεξαρτησία (αποδέσμευση από ΕΕ - ΝΑΤΟ) πρέπει να εντάσσεται σ' έναν αντιιμπεριαλιστικό στόχο, με μέτωπο το πλέγμα του ιμπεριαλισμού και των εδώ συμμάχων του» (εφημερίδα «Πριν» 20/11/2011).
***
Η παραπάνω ανάλυση μιας αυτοαποκαλούμενης «αντικαπιταλιστικής δύναμης» θολώνει το βασικό ζήτημα, ιδιαίτερα σε συνθήκες οξυμένης και συγχρονισμένης στην ΕΕ αλλά και στις ΗΠΑ και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, τη διέξοδο σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Θίγει δύο ζητήματα - νομοτέλειες στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού. Την εξάρτηση και την αστική δημοκρατία. Η εξάρτηση και αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών υπάρχει από την εποχή της διαμόρφωσης της παγκόσμιας αγοράς και αυτό το γράφει το «Μανιφέστο» του Κομμουνιστικού Κόμματος που εκδόθηκε στα 1848. Αυτή η αλληλοδιαπλοκή κεφαλαίων σε συνθήκες ανισομετρίας εντείνει τέτοια φαινόμενα, αλλά η συγκεκριμένη τάση διαμορφώνει τη στρατηγική επιλογή συμμετοχής της αστικής τάξης της Ελλάδας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Ολης της αστικής τάξης. Οσον αφορά την αστική δημοκρατία, αντιδραστικοποιείται στο έπακρο την εποχή της κυριαρχίας των μονοπωλίων, η δικτατορία τους είναι κυρίαρχη. Δεν προσφέρει, λοιπόν, τίποτα το νέο αυτή η διαπίστωση των «αντικαπιταλιστών». Δηλαδή, πριν από πέντε χρόνια η δημοκρατία ήταν περισσότερη και η εξάρτηση των αστών λιγότερη; Είναι βολική, όμως, ανάλυση για το πέρασμα στις εργατικές συνειδήσεις της αντίληψης ότι η ταξική πολιτική πάλη για την εργατική εξουσία μπορεί να κομματιάζεται σε επιμέρους πολιτικούς στόχους που το εργατικό κίνημα πρέπει να παλεύει και μπορεί να καταχτά. Είναι μια πολιτική ενσωμάτωσης. Αλλωστε, η παραπάνω ανάλυση θεωρεί ότι η αστική τάξη δεν έχει ενιαία συμφέροντα. Αλλα έχει η «πολυεθνική», όπως τη λέει, άλλα αυτή που, όπως λέει, ενδιαφέρεται για την εθνική ανεξαρτησία. Δηλαδή, αν υπάρχει όπως λέει - που δεν υπάρχει - αυτή που ενδιαφέρεται για την εθνική ανεξαρτησία, πιστεύουν οι κύριοι «αντικαπιταλιστές» ότι αυτό το τμήμα της μπορεί να αναπτύσσεται σε ισότιμη βάση με το κεφάλαιο διεθνώς; Αυτή η αντίφασή τους και η στρατηγική τους, όπως την προβάλλουν, όχι μόνο δεν οδηγεί στην ανατροπή, όπως λένε, αλλά ενσωματώνει. Αλλωστε, μιλούν για αστούς με μια αντίληψη που αντικειμενικά στο ζήτημα «εθνική ανεξαρτησία» οδηγεί σε «μέτωπο», δηλαδή συμμαχία αστών - λαού! Και δεν τους σώζει το γεγονός ότι σε διάκριση από τα «εθνικολαϊκά κομμάτια» των αστικών κομμάτων οι «αντικαπιταλιστές» εντάσσουν την «εθνική ανεξαρτησία» σε ένα αντιιμπεριαλιστικό στόχο. Θυμίζουν τη δεκαετία του 1950 που οι Ζολώτας - Αγγελόπουλος, αστοί οικονομολόγοι, εκτιμούσαν ότι για την καθυστέρηση της βιομηχανικής ανάπτυξης στην Ελλάδα φταίει η εξάρτηση.
***
Στην τελευταία της συνδιάσκεψη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει ως εξής το περιεχόμενο της φιλολαϊκής διεξόδου: «-Αγώνας για να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η τρόικα, η Εποπτεία και κάθε διαχειριστής της επίθεσης. -Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. -Εξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ. -Εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργασίας και σε βάρος των καπιταλιστών». Αυτό το τελευταίο μιλά για διέξοδο εντός του συστήματος, αφού μιλά για ύπαρξη καπιταλιστών. Αλλά προκύπτει το ερώτημα ποιος θα εφαρμόσει το πολιτικό πλαίσιο που προτείνουν; Μια εργατική εξουσία; Μα αναδιανομή σε βάρος των καπιταλιστών σημαίνει καθεστώς που θα υπάρχουν καπιταλιστές. Λένε για «εργατική δημοκρατία». Που «έχει ως βασική αρχή την αυτοοργάνωση των εργαζομένων, την ενότητα μέσα από την πολυμορφία, τη συνελευσιακή λειτουργία, την κοινή δράση». Αυτά μέσα στον καπιταλισμό. Αλλά όλη αυτή η δήθεν «αντικαπιταλιστική λογική», τα όργανα της εργατικής δημοκρατίας που λένε ότι είναι όργανα αντικαπιταλιστικής πάλης, αλλά θα παλεύουν με πολιτικό πλαίσιο «αναδιανομής», δηλαδή μέσα στον καπιταλισμό, είναι καραμπινάτος ρεφορμισμός.

Ι.


TOP READ