Πίσω από το Ντόνετσκ δεν υπάρχει γη

 Πίσω από το Ντόνετσκ δεν υπάρχει γη

Μια μέρα θα ξανάρθουμε και η γη θα τρέμει. Όχι ο άδωνις και οι σιχαμεροί ομοϊδεάτες του –αυτοί άλλωστε δεν έφυγαν και ποτέ από το προσκήνιο· μονάχα δέρμα άλλαζαν. Θα ξαναγυρίσουμε, όπως ξανανέβηκε στο ντόνετσκ της ουκρανίας η σοβιετική σημαία, φλογίζοντας ξανά μετά από χρόνια τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Θυμάμαι στο ποδόσφαιρο πριν από καμιά δεκαριά χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε η ομάδα της πόλης στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σπάζοντας το «μονοπώλιο» της ντιναμό κιέβου, ενώ εμείς προβληματιζόμασταν πώς προφέρεται το όνομά της. Και ο πανούτσος τρόλαρε στο μέγκα έναν αθλητικό συντάκτη της σούπερ μπάλας, που την είχε προφέρει «σαχτιόρ» και του ‘λεγε: «περάσαμε όμορφα κι ευτυχισμένα χρόνια λέγοντας αυτή την ομάδα σαχτάρ ντόνετσκ και τώρα έρχεσαι εσύ να μας τα ανατρέψεις όλα;» Εντάξει, δεν ξέρω σε πόσους φαίνεται αστείο έτσι, ίσως να χάνει αν δεν το βλέπεις ζωντανά, αλλά διατηρεί ακέραια τη σημειολογία του.

Οι σοβιετικοί πολίτες του ντόνετσκ πέρασαν πραγματικά όμορφα κι ευτυχισμένα χρόνια, μέχρι που ‘ρθε ένας ουκρανός γόνος κουλάκων, επικεφαλής της αντεπανάστασης και της διαφημιστικής καμπάνιας της πίτσας χατ, να τα ανατρέψει όλα –ή ό,τι είχε μείνει όρθιο τέλος πάντων. Και τώρα που τον ξέβρασε η ιστορία –ή μάλλον το τέλος της- σα στυμμένη λεμονόκουπα, έχει μείνει στα αζήτητα κι ούτε για συντάκτης σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές του κρατικού μέγκα δε θα περνούσε η μπογιά του. Όπως ξεφτίζει γενικώς δηλ σε διεθνή κλίμακα η μπογιά της σοσιαλδημοκρατίας πλέον.

Περνούσαμε ωραία στη μικρή μας δημοκρατία, όπως λέει στις ζωές των άλλων, προς το τέλος της ταινίας, ο διεφθαρμένος υπουργός της λδγ. Όπου η φράση «μικρή δημοκρατία», πονηρά βαλμένη, δεν υπονοεί μόνο τη μικρή σε έκταση ddr, αλλά και την ποιότητα της λαϊκής δημοκρατίας της. Μόνο που, όπως σημείωνε έναν αιώνα πριν ο βλαδίμηρος, η χειρότερη σοσιαλιστική δημοκρατία είναι εκατομμύρια φορές πιο δημοκρατική από την καλύτερη αστική δημοκρατία. Και δεν είναι μόνο ποσοτικό το ζήτημα, αλλά πρωτίστως ποιοτικό, καθώς το προλεταριάτο και οι σύμμαχοί του επιβάλλουν τη δικτατορία τους σε μια χούφτα εκμεταλλευτών που χάνουν τα προνόμιά τους.

Κι ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Η σοβιετική δημοκρατία ήταν 1,5 με 2 εκατομμύρια φορές ανώτερη από τη δική μας αστική δημοκρατία, που απολαμβάνουμε σήμερα. Μία φορά για κάθε άνεργο στα μητρώα του οαεδ, τη στιγμή που στη σοβιετία το γραφείο εύρεσης εργασίας είχε μείνει χωρίς δουλειά και αντικείμενο, ήδη από το 1930. Κι έλα μετά να συζητήσουμε τι σημαίνει πρόοδος και τι οπισθοδρόμηση ή ποιος έχει μείνει κολλημένος στη δεκαετία του 30’.

Σκέφτεσαι τη σημερινή απεργία και το μυαλό σου αρχίζει να παίζει διασκευασμένα τα τραγούδια της συγκέντρωσης στο πικάπ του.

«Δεν είναι αργία, είναι ανεργία», εφιαλτική και μακροχρόνια για την (αν)εργατική τάξη και τη νεολαία της.

«Λιώνουν τα νιάτα μας στην ανεργία» και «με τα κομμάτια μας» χτίζεται το σαξές στόρι της πλουτοκρατίας και των αμύθητων κερδών της.

Γιατί να είμαστε όμως μίζεροι και αρνητικά προκατειλημμένοι; Οσονούπω θα βάλουμε τα καλά μας, τα μεταξωτά και να φυσάει, και θα βγούμε στις αγορές να παζαρέψουμε τα φιλέτα μας αντί πινακίου φακής. Και ο λαός θα μείνει στην απέξω, να κοιτάζει τις βιτρίνες σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα και ούτε καν να αγγίζει. Αν όμως δε βρούμε τελικά δάνεια στις αγορές, θα φταίει μάλλον η σαββατοκυριακάτικη αργία, που ήταν κλειστή η εκτ (ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα) και δε βρήκαμε λεφτά να ψωνίσουμε. Να την καταργήσουμε λοιπόν κι αυτή να τελειώνουμε (την αργία, όχι την τράπεζα).

Και δεν είναι μόνο τα δύο εκατομμύρια (επισήμως) ανέργων αλλά και η εργαζόμενη μειοψηφία που σκύβει το κεφάλι, γιατί φοβάται κι αυτή τον μπαμπούλα της ανεργίας, ή έχει στο σπίτι της άλλους ανέργους να θρέψει –ένας τουλάχιστον εργαζόμενος σε κάθε σπίτι, όπως υποσχόταν κι ο γαπ. Και το ζυγίζουν δύο και τρεις φορές, προτού κάνουν το βήμα να απεργήσουν: εκείθε με τα χρήματα, εδώθε με τον χάρο της απόλυσης και την αξιοπρέπεια, που ωστόσο δεν τρώγεται, και με τον εφιάλτη της ανεργίας. Για να ξεκινήσεις από την αρχή να κυλάς το βράχο του σίσσυφου, ώσπου να προσαρμοστείς, να γίνεις ελαστικός, φτηνός, ανταγωνιστικός, σύγχρονος με τις εξελίξεις των καιρών.

Μας κάνουν να ντρεπόμαστε, να εσωτερικεύουμε την ενοχή, το φταίξιμο για αυτή την κατάσταση, να γινόμαστε ανθρωπάκια με περισσευούμενα προσόντα, αλλά λιγοστή πείρα –επαγγελματική και κινηματική-αγωνιστική. Όμως καμία ανεργία δεν είναι ντροπή –για να παραφράσουμε μια γνωστή φράση. Ντροπή είναι να  μην πνίγουμε στο αίμα αλλά στα δάκρυα το θυμό μας για αυτό που γίνεται, που είναι ντροπή και στίγμα για όλη την κοινωνική πρόοδο, την ανθρωπότητα στο κατώφλι του 21^ου (καπιταλιστικού μεσ)αιωνα.

Ντροπή στον εργάτη στο σκλάβο ντροπή στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή.

Ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει

Χριστούλη μου όμορφη που ‘ναι η προφητεία αυτή

Ναι αλλά ο χριστούλης, ακόμα κι αν ήταν ο πρώτος κομμουνιστής, όπως λένε μερικοί –που δεν ήταν, αλλά δε θα μαλώσουμε γι’ αυτό τώρα- δεν πρόκειται να κάνει κάτι γι’ αυτό αν εμείς γινόμαστε προδότες της τάξης μας και του αγώνα της. Ή αν δεν κουνήσουμε το χεράκι μας (συν αθηνά) και εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στη δευτέρα παρουσία και τη σωτηρία που θα έρθει σα μάννα εξ ουρανού –κι όχι με έφοδο στον ουρανό, για να βρούμε το κρυμμένο μάννα.

Να σου δώσω λοιπόν εγώ μια άλλη προφητεία. Θα ξαναγυρίσουμε κι η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Σαν την κόκκινη σοβιετική σημαία που υψώθηκε προχτές στο ντόνετσκ της ουκρανίας.

Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό...

Μύθοι και αλήθειες για την ΕΕ και τη θέση του ΚΚΕ

 Μύθοι και αλήθειες για την ΕΕ και τη θέση του ΚΚΕ

"Τίθεται το ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αλλάξει, να παίρνει φιλολαϊκές αποφάσεις";
«Με την ανάκαμψη όμως που έρχεται θα καλυτερέψουν λίγο τα πράγματα, ήδη η κυβέρνηση έδωσε κάτι από το πλεόνασμα….»
«Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην κάνει ριζικές ανατροπές στην οικονομία αλλά μπορεί να εξασφαλίσει κάποια δικαιώματα…»
«Το ΚΚΕ δικαιώθηκε στις προβλέψεις του ειδικά για την ΕΕ, αλλά γιατί ο κόσμος δεν το ακολουθάει;»
«Τη στιγμή που ο κόσμος πεινάει, το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα για λύση στο μακρινό μέλλον…»
«Αν φύγουμε από την ΕΕ θα είμαστε μόνοι μας, η Ελλάδα θα είναι απομονωμένη»
«Αφού είστε ενάντια στην ΕΕ γιατί συμμετέχετε στις ευρωεκλογές...»
«Γιατί να ψηφίσω ΚΚΕ αφού δε θέλει να κυβερνήσει»;
«Δε φταίει η ΕΕ, αλλά εδώ στην Ελλάδα τα κάνανε μαντάρα…»
«Εγώ θα απέχω για να πάρουν το μήνυμα...»
«Η ΕΕ μας έσωσε από τη χρεοκοπία»
«Η ΕΕ μας προστατεύει από πολέμους, ειδικά από την Τουρκία. Από τότε που μπήκαμε δεν έχει κινδυνεύσει η χώρα»
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση όλα αυτά τα χρόνια μας έδωσε και μας δίνει λεφτά…»
«Θα ψηφίσω νέα και άφθαρτα πρόσωπα για τον δήμο ή γνωστούς μου που ξέρω ότι νοιάζονται για τον τόπο...»
«Ναι αλλά το ΚΚΕ δεν κάνει κάτι δυναμικό...»

Η διαβόητη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην ατόλη Ντιέγκο Γκαρσία και η βρόμικη ιστορία που σέρνεται ξοπίσω της...

Η διαβόητη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην ατόλη Ντιέγκο Γκαρσία και η βρόμικη ιστορία που σέρνεται ξοπίσω της...

Ο μικρός εξωτικός παράδεισος του Ινδικού Ωκεανού που λειτουργεί πλέον ως η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των Αμερικανών εκτός ΗΠΑ μπήκε μόλις στον δημόσιο λόγο, από τη θεωρία συνωμοσίας που θέλει την τραγική Πτήση MH370 των Μαλαισιανών Αερογραμμών να κατευθύνθηκε εκεί.

Κι αυτό γιατί τα χρονικά του Ντιέγκο Γκαρσία μοιάζουν πράγματι με συνωμοσιολογικό σενάριο, καθώς η ζοφερή πραγματικότητα ξεπερνά πολλές φορές τον σκοτεινό νου όσων βλέπουν απόκρυφες ιστορίες παντού!

Η ατόλη της Μικρονησίας λοιπόν, στην καρδιά του Ινδικού Ωκεανού, είναι επισήμως βρετανικό έδαφος -ντροπιαστικό κληροδότημα από την αποικιοκρατική εποχή της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας- και στεγάζει ναυτική και αεροπορική βάση των ΗΠΑ. Όχι όμως μια από τις πολλές των Αμερικανών στον κόσμο, αλλά το μεγαλύτερο -και πάνοπλο- στρατιωτικά και επιχειρησιακά κέντρο των ΗΠΑ εκτός αμερικανικού εδάφους.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, καθώς η ιστορία του Ντιέγκο Γκαρσία περιλαμβάνει εκτοπίσεις του ντόπιου πληθυσμού, δικαστικές διαμάχες των κατοίκων του με τη βρετανική κυβέρνηση, αλλά και τη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ, καθώς από δω έχουν ξεκινήσει οι αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές στα θέρετρα πολέμου του Περσικού Κόλπου και στα πρόσφατα χαρακώματα Ιράκ και Αφγανιστάν.

Η ιστορία και ο εκτοπισμός του γηγενούς πληθυσμού

Ο κοραλλιογενής παράδεισος με τα κρυστάλλινα νερά και τους φοίνικες που φτάνουν ως τις κατάλευκες παραλίες μπήκε για πρώτη φορά στο στόχαστρο των Δυτικών όταν ο ισπανός εξερευνητής Diego Garcia de Moguer το ανακάλυψε τον 16ο αιώνα και το διεκδίκησε για λογαριασμό των Ισπανών, δανείζοντάς του φυσικά το όνομά του.





Ο κόσμος άκουσε για πρώτη φορά την ύπαρξή του πριν από 10 χρόνια περίπου, όταν οι αναφορές για χρήση του ως εναλλακτικού Γκουαντανάμο από την Αμερική έκαναν τον γύρο του κόσμου: στο Ντιέγκο Γκαρσία κρατήθηκαν πράγματι και βασανίστηκαν φερόμενοι τρομοκράτες από την πανταχού παρούσα CIA.

Μεταξύ 1814 και αρχές δεκαετίας του 1960 το νησάκι ήταν επισήμως έδαφος του Μαυρικίου και τότε ήταν που το διεκδίκησαν οι Βρετανοί, ενσωματώνοντάς το στο νεοσύστατο Βρετανικό Έδαφος του Ινδικού Ωκεανού (British Indian Ocean Territory). Ο λόγος κάτι παραπάνω από προφανής: όντας στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου και σε στρατηγικό σημείο, φάνταζε ιδανικό για τις κοινές πολεμικές επιχειρήσεις Βρετανών και Αμερικανών.

Το Ντιέγκο Γκαρσία ήταν μάλιστα το μόνο κατοικημένο νησάκι του αρχιπελάγους Τσαγκός, αυτό δεν εμπόδισε όμως τους Βρετανούς να λειτουργήσουν για άλλη μια φορά ως αποικιοκράτες και να εκδιώξουν τον γηγενή πληθυσμό από τη σύγχρονη «αποικία» τους.



Στη δεκαετία του '60 λοιπόν, στον κολοφώνα του Ψυχρού Πολέμου, η κυβέρνηση του Χάρολντ Γουίλσον, θέλοντας να διαπραγματευτεί στρατηγικά με τις ΗΠΑ ως ισότιμος εταίρος, αποφάσισε να κάνει την κίνηση-ματ: να τους παρέχει δηλαδή την ιδανική τοποθεσία για την ανάπτυξη στρατιωτικής βάσης στην περιοχή, καθώς ο πόθος των Αμερικανών για έλεγχο του Ινδικού Ωκεανού και στενότερο μαρκάρισμα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν διακαής. Τίποτα δεν ήταν πιο κατάλληλο από το παρθένο νησί των 17 τετραγωνικών μιλίων γης από κοράλλια και άμμο, καταμεσής του Ινδικού Ωκεανού.



Η βρετανική κυβέρνηση το μισθώνει λοιπόν στους Αμερικανούς και παίρνει αντίτιμο ένα σωρό καλούδια: οικονομικά προνόμια και αθρόα χρηματοδότηση για το βρετανικό πρόγραμμα υποβρυχίων Polaris. Όσο για τον εκτοπισμένο πληθυσμό της ατόλης, τους Τσαγκοσιανούς, μια ενοχλητική λεπτομέρεια στα σχέδια Βρετανών-Αμερικανών δηλαδή, εκτοπίστηκαν με αδειανά τα χέρια. Ούτε μια αποζημίωση για τα μάτια του κόσμου...

Από τα τέλη του '60 λοιπόν μπήκε μπροστά ένα ζοφερό σχέδιο εκκένωσης του νησιού που ξεπερνά ακόμα και τη νοσηρότερη φαντασία. Όσοι κάτοικοι εγκατέλειπαν το σπίτι τους για προμήθειες στα γειτονικά νησιά ή αναζήτηση ιατρικών υπηρεσιών, έβλεπαν στην επιστροφή τους την «πόρτα» κλειστή: οι Βρετανοί τους απαγόρευαν να γυρίσουν στα σπίτια τους!



Μέχρι το 1973, όλοι οι κάτοικοι της ξεχασμένης αυτής ατόλης, απόγονοι των σκλάβων που είχαν μεταφερθεί εδώ για να δουλέψουν στις φυτείες καρύδας είχαν μεταφερθεί με τη βία αλλού, στις παραγκουπόλεις του Μαυρίκιου, τις φτωχογειτονιές των Σεϊχελών και τις εργατικές κατοικίες της Βρετανίας, αφήνοντάς τους να παλεύουν πια με τη φτώχεια και την ανέχεια του ξεριζωμού, κάτι που συνεχίζει να υφίσταται ακόμα και σήμερα.



Στο διεθνές δίκαιο υπάρχει όρος γι' αυτό: «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» το λέμε και οι ένοχοι τιμωρούνται συνήθως. Εδώ και 4 δεκαετίες, οι κάτοικοι του Ντιέγκο Γκαρσία, που έχουν σήμερα βρετανική υπηκοότητα και 1.000 περίπου από αυτούς έχουν φτιάξει μια μικρή κοινότητα στο Σάσεξ, παλεύουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, με τη δικαστική τους διαμάχη με τη βρετανική κυβέρνηση -που εξελίσσεται σε βρετανικά δικαστήρια- να μοιάζει συχνά με παρωδία. Τραγική παρωδία βέβαια, καθώς η Βρετανία έχει κηρύξει πλέον τον τόπο θαλάσσιο καταφύγιο, στην προσπάθειά της να εμποδίσει την επιστροφή των αυτοχθόνων...

Η αμερικανική βάση και ο γεωστρατηγικός της ρόλος



Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που έχει κηρύξει η Αμερική μοιάζει βέβαια σημαντικότερη υπόθεση για τους ίδιους από τον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων από την παραδοσιακή τους εστία. Η στρατιωτική βάση που καταλαμβάνει σήμερα τα σπίτια των γηγενών θεωρείται από τον αμερικανικό στρατό ως η πλέον στρατηγική στην οικουμένη για τα συμφέροντά τους, γι' αυτό και όσα εκτυλίσσονται εκεί καλύπτονται από ακόμα μεγαλύτερη μυστικότητα από τη συνήθη υπερβολική που συναντάμε σε άλλα αμερικανικά «project».



Η τεράστια βάση λειτουργεί σήμερα ως «σπίτι» για διάφορες στρατιωτικές επιχειρήσεις, που περιλαμβάνουν από πάνοπλες ναυτικές και αεροπορικές εγκαταστάσεις μέχρι και απόρρητη φυλακή της CIA για την ανάκριση υπόπτων τρομοκρατίας.





Η δημοσιοποίηση της τραγικής συνεργασίας Βρετανών και Αμερικανών να διώξουν τους κατοίκους για την προάσπιση των συμφερόντων τους αποδεικνύει εξάλλου στην πράξη το πώς οι ΗΠΑ έχουν σφυρηλατήσει μια νέου είδους αυτοκρατορία που κυριεύει διακριτικά τον πλανήτη μέσω εκατοντάδων στρατιωτικών βάσεων στις γωνιές της οικουμένης. Τις οποίες βέβαια κανείς δεν παίρνει μυρωδιά. Ποιος να λογαριάσει εξάλλου τον ανθρώπινο πόνο και πώς να τον βάλει πάνω από τα κελεύσματα των «γερακιών» της εξωτερικής πολιτικής;

Η ναυτική/αεροπορική βάση των ΗΠΑ (και σταθμός ανεφοδιασμού των βρετανικών επιχειρήσεων) φιλοξενεί περισσότερους από 4.000 στρατιώτες, την ίδια ώρα που το νησάκι είναι προσβάσιμο μόνο με στρατιωτικά μέσα. Η μεγαλύτερη βάση των Αμερικανών εκτός ΗΠΑ φιλοξενεί δύο διαδρόμους για βομβαρδιστικά αεροπλάνα, περισσότερα από 30 ετοιμοπόλεμα πολεμικά πλοία και έναν δορυφορικό κατασκοπευτικό σταθμό, μοναδικό στο είδος του.





Το Πεντάγωνο έχει χαρακτηρίσει το Ντιέγκο Γκαρσία ως την «απαραίτητη πλατφόρμα» για την αστυνόμευση της περιοχής. Από δω εξάλλου εκπορεύτηκαν οι αεροπορικές επιδρομές στον Πόλεμο του Κόλπου (1990-91), η εισβολή στο Αφγανιστάν (2001) και η πρώτη φάση του Πολέμου του Ιράκ, από τον παράδεισο αυτό με τα ένοχα μυστικά και την ανθρώπινη τραγωδία, που στα μυαλά των αμερικανών επιτελαρχών φαντάζει απλώς ως «το πολυτιμότερο κομμάτι ακίνητης περιουσίας στη Γη».Το ένοχο μυστικό του κλεμμένου -από τον πληθυσμό του- νησιού κρατήθηκε μυστικό για τόσες δεκαετίες, μέχρι τώρα τουλάχιστον που ήρθε στο φως «ξώφαλτσα», ως συνωμοσιολογικό σενάριο για την τύχη της μοιραίας πτήσης των Μαλαισιανών Αερογραμμών...

.

"Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967"

 "Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967"

…αυτή η μελέτη δεν εκπονήθηκε για να ικανοποιήσει κυρίως τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του ιστορικού πολιτικού μελετητή. Ο βασικός σκοπός της είναι να υπηρετήσει την εργατική πολιτική συνειδητοποίηση, την αποτελεσματικότητα της σημερινής ιδεολογικής - πολιτικής ταξικής πάλης. Με θεωρητικό και μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων τη διαλεκτική υλιστική αντίληψή τους, αυτή η μελέτη οδηγεί σε συσχετισμούς των γεγονότων της περιόδου 1950 - 1967 με τα σημερινά γεγονότα. Με άλλα λόγια: Η κατανόηση της σχέσης οικονομίας - πολιτικής στο παρελθόν, η κατανόηση του οικονομικού υπόβαθρου στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα μετά τη νίκη της αστικής τάξης στη σύγκρουσή της με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), βοηθά να κατανοηθούν και οι σημερινές εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας στη σχέση τους με τις οικονομικές - κοινωνικές εξελίξεις.

Διεθνείς και εσωτερικές αστικές αντιθέσεις της περιόδου

Ποια είναι τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στο παρελθόν και στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση; Είναι η κινητικότητα για τη διαμόρφωση νέων αστικών κομμάτων, οι μετακινήσεις αστών πολιτικών μεταξύ παλιών και νέων κομματικών σχηματισμών, η ρευστότητα στις μετακινήσεις τους, αλλά και στη συγκρότηση των νέων πολιτικών σχημάτων που εμφανίζονται ως αντίπαλα μεταξύ τους. Είναι οι σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης, των εκάστοτε πιο ισχυρών τμημάτων της, με τους ξένους συμμάχους της, σχέσεις συμμαχίας καπιταλιστικών συμφερόντων ενάντια στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, που όμως διατρέχονται από την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ισχύος. Διατρέχονται από αντιθέσεις μεταξύ των ιδιαίτερων συμφερόντων των εθνοκρατικά συγκροτημένων αστικών τάξεων. Είναι αντιθέσεις που εκφράζουν και μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη κινητικότητα στη συγκρότηση των εξωτερικών συμμαχιών, που αποτυπώνουν επίσης τις αλλαγές στο συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών διεθνώς, αλλά και ανάλογα με την πορεία έκβασης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε χώρας.

Είναι ιδιαίτερης σημασίας αυτό το στοιχείο. Η συγκρότηση του "μετεμφυλιακού" αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, θα λέγαμε συνολικότερα η ανασυγκρότηση των αστικών θεσμών, οικονομικών και στρατιωτικών, στηρίχτηκε στη νέα μεγάλη μεταπολεμική σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που είχε αναδειχτεί σε ηγετική δύναμη του ιμπεριαλισμού, καθώς και σε ό,τι απέμενε ως υπόλειμμα από την παλιά μεγάλη σύμμαχο, το Ηνωμένο Βασίλειο (Μ. Βρετανία).

Ωστόσο, η επίδραση των ΗΠΑ αποτυπώνεται ακόμη και στο παλάτι, παρ' όλο που δεν υπήρχε άμεσο παρελθόν σε αυτή τη σχέση. Ηταν όμως επόμενο αυτό το αποτύπωμα των ΗΠΑ και στο θεσμό της βασιλείας στην Ελλάδα, σε αυτήν την περίοδο. Η βασιλεία συνιστούσε όργανο της αστικής εξουσίας, με αρμοδιότητες ως επικεφαλής του στρατεύματος και ως ο εντολέας σε υποψήφιο πρωθυπουργό για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Η διαπλοκή του θεσμού της βασιλείας στην Ελλάδα με τους κρατικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ, είχε ως αφετηρία της το γεγονός ότι η βασιλεία άμεσα παρενέβαινε στο στρατό και στη διεύθυνση του υπουργείου Αμυνας. Από την άλλη, η μεταπολεμική ανασυγκρότηση των "Εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων" στην Ελλάδα έγινε με την άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ - οικονομική (Σχέδιο Μάρσαλ, Δόγμα Τρούμαν) - πολιτική - στρατιωτική - και στη συνέχεια με την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ.

Παράλληλα, όσο στην πορεία της δεκαετίας του 1950 το ελληνικό αστικό κράτος ξαναστεκόταν στα δικά του πόδια πιο στέρεα, δυνάμωνε ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του, που εκφράστηκε με την πολιτική επιλογή σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ (1961).

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να θυμίσουμε ότι και οι σχέσεις ΝΑΤΟ - ΕΟΚ αποτύπωναν μια σύνθετη αντιφατική σχέση μεταξύ των κρατών - μελών τους, που είχε αντανάκλαση και στη σχέση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, στις θέσεις των κυβερνητικών κομμάτων ή σε αστικές αντιθέσεις σχετικές με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές.

Αν και τα σημαντικότερα κράτη - μέλη της ΕΟΚ συμμετείχαν στο ΝΑΤΟ, αν και η ΕΟΚ ήταν οικονομικός - πολιτικός συνασπισμός, ενώ το ΝΑΤΟ στρατιωτικός - πολιτικός, αν και οι δύο συνασπισμοί είχαν ως καθαρό ταξικό αντίπαλό τους την ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, ωστόσο οι μεταξύ τους αντιθέσεις ήταν βαθύτερες και εκδηλώθηκαν πιο καθαρά στον 21ο αιώνα. Πολύ συνοπτικά μπορούμε να κωδικοποιήσουμε αυτές τις αντιθέσεις ως εξής:

• Το Ηνωμένο Βασίλειο, σταθερή σύμμαχη δύναμη των ΗΠΑ και μέλος του ΝΑΤΟ, δε συμμετείχε στην ΕΟΚ.
• Η Γαλλία, τότε η ισχυρότερη καπιταλιστική δύναμη στην ηπειρωτική Ευρώπη, είχε περιόδους μη συμμετοχής στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, λόγω αντιθέσεών της με τις ΗΠΑ για τον έλεγχο των βάσεων στην Ευρώπη.
• Η Γερμανία, ταχύτατα οικονομικά ανασυγκροτημένη μετά τον πόλεμο με τη στήριξη των ΗΠΑ, βασική δύναμη της ΕΟΚ, αρχικά στερούνταν στρατιωτικής δύναμης, με βάση τη Συμφωνία του Πότσνταμ.
• Η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, με σύμμαχο το Ην. Βασίλειο στις διεκδικήσεις της στην Κύπρο, είχε και την προτίμηση των ΗΠΑ, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης στο υπογάστριο της ΕΣΣΔ, αλλά και της γειτνίασής της με τη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα, οι αντιθέσεις Ελλάδας - Τουρκίας δεν περιορίζονταν μόνο στο Κυπριακό.

Σε αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων, εκδηλώθηκε αστικό πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης της ένταξης στο ΝΑΤΟ ή τουλάχιστον τέθηκε ζήτημα ισχυρότερης διαπραγμάτευσης, αμφισβήτησης της Συμφωνίας εγκατάστασης βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα, καθώς και αντιρρήσεις για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ.

Το κουβάρι των εσωτερικών και εξωτερικών αντιθέσεων

Με αυτό το σύνολο των αντιθέσεων μπορούμε να εξηγήσουμε και εκείνες που εμφανίστηκαν μεταξύ κορυφαίων αστών πολιτικών (επικεφαλής κομμάτων, πρωθυπουργών ή υπουργών) και των βασιλέων, να ερμηνεύσουμε μεταβολές στην υποστήριξη του ενός ή άλλου αστού πολιτικού από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τον βασιλιά, να εξηγήσουμε εκείνες τις μεταβολές που αφορούν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αστό πολιτικό που είχε εξέχοντα ρόλο τόσο στην περίοδο 1950 - 1967 όσο και στα πρώτα επτά χρόνια της μεταπολίτευσης (1974 - 1981), αλλά και στη συνέχεια ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Μπορούμε να κατανοήσουμε πώς η αστική εξουσία διαμορφώνει και αναδιαμορφώνει τις εφεδρείες της, αλλά και πώς διαμορφώνεται - εξελίσσεται ο προσανατολισμός των κομμάτων και των ηγετών τους προς το ένα ή το άλλο βασικό σύμμαχο κράτος, ανάλογα και με την κοινότητα των εξωτερικών συμφερόντων τους, από τα οποία απορρέει και η αντίστοιχη πολιτική τους.

Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τα συμφέροντα Βρετανίας - Τουρκίας στην Κύπρο είναι ενιαία και αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας, των δε ΗΠΑ έχουν μεγαλύτερη κοινότητα με εκείνα των Βρετανίας - Τουρκίας.

Αυτή είναι σημαντική βάση για ν' αναπτυχθεί πιο ισχυρό αστικό ρεύμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, παρόλο που το εφοπλιστικό κεφάλαιο της Ελλάδας έχει στενούς δεσμούς με το βρετανικό - αμερικανικό.

Διόλου τυχαία, ο Κ. Καραμανλής μετά τη διένεξη με το παλάτι και την παραίτησή του από πρωθυπουργός (1963), εγκαταλείποντας την Ελλάδα εγκαταστάθηκε στη Γαλλία.

Με το σύνολο αυτών των αντιθέσεων μπορούμε να εξηγήσουμε πιο ουσιαστικά τις αντιθέσεις μεταξύ των αστών πολιτικών, να δούμε πίσω από επιφανειακά προσχήματα, όπως τα περί "διαπραγματευτικής ικανότητάς" τους, "οσφυοκαμψίας" και "εθνοδουλείας", όσο κι αν μπορεί να εκδηλώνονται και τέτοιες τάσεις, όμως ως δευτερεύουσες ή και τριτεύουσες σε αυτές που διαμορφώνονται από καθοριστικούς παράγοντες: τα κοινά συμφέροντα.

Η ταξική προσέγγιση των γεγονότων μάς βοηθά να μην παρασυρόμαστε από απλουστευτικές αντιλήψεις ότι οι αστοί πολιτικοί, τα αστικά κόμματα, "εκτελούν εντολές" ξένων κέντρων ή μεμονωμένων καπιταλιστών, ότι είναι όργανα εκτελεστικά χωρίς βούληση.

Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν διαφορές τακτικής εντός των κομμάτων που, πέρα από προσωπικές διαφορές -όταν πρόκειται για στελέχη - αστούς με προσωπικότητα, εμπειρία και ηγετικές ικανότητες- εκφράζουν και διαφορές τμημάτων της αστικής τάξης, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Η διαπάλη για τους προσανατολισμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης

Είναι φανερό ότι στη συγκεκριμένη περίοδο οι διαμάχες αντανακλούν τις δυσκολίες στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού - μετεμφυλιακού αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμα και διαφορές προσανατολισμών, με σημαντικότερη αυτή για τη λεγόμενη "ατμομηχανή" της παραγωγικής ανάπτυξης: με αγροτική ανάπτυξη, τουρισμό και βιομηχανία μέσων κατανάλωσης ή με πιο εκτεταμένη εκβιομηχάνιση μέσω της βιομηχανίας εξόρυξης - επεξεργασίας υλών και μηχανημάτων παραγωγής. Σ' αυτή την αντιπαράθεση περιπλέχτηκε και το αστικό δίλημμα «πρώτα νομισματική σταθεροποίηση και μετά κρατική στήριξη της εκβιομηχάνισης» ή αντίθετα.

Η Ιστορία επιβεβαιώνει ότι αυτά τα αστικά διλήμματα δεν είναι σημερινά, ότι γίνονται οξύτερα μετά τις μεγάλες καταστροφές που επιφέρουν μια αλληλουχία παραγόντων -βαθιά οικονομική κρίση, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ένοπλη ταξική πάλη- ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι που φέρνει την κρίση, αφού στοιχείο της είναι η αναρχία, η ανισομετρία. Επίσης, επιβεβαιώνει ότι καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει την επέκταση του κεφαλαίου έξω από τα στενά εθνικά - κρατικά όρια, που εμπεριέχει τον ενδοκαπιταλιστικό μονοπωλιακό ανταγωνισμό, επομένως και τις ανισότιμες διακρατικές σχέσεις, τις ανισότιμες διπλωματικές σχέσεις, την αναρχία και ανισομετρία σε μια ευρύτερη περιφερειακή και στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Η σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ και πιο καθαρά πολύ αργότερα η ένταξή της (1981, αλλά η Συνθήκη υπογράφηκε το 1979), επέδρασε πολύ πιο έντονα στην ανισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων της μεταποίησης, των διάφορων βιομηχανικών τομέων, στη διάρθρωση της αγροτικής παραγωγής».

Το ΚΚΕ και η ΕΔΑ

Οι αναλύσεις του Κόμματος, όπως αναδεικνύει ιδιαίτερα το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949 - 1968, Β΄ τόμος, συχνά υπέφεραν από την έλλειψη αντικειμενικής αντίληψης και εξήγησης τέτοιων φαινομένων, με αποτέλεσμα οι σχέσεις εξάρτησης, στη βάση της ανισομετρίας, να ερμηνεύονται «με το κεφάλι κάτω», να θεωρούνται ως «στρέβλωση», «ιδιομορφία» στην ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, λόγω «μη πατριωτικής» στάσης των αστών πολιτικών, των αστικών κομμάτων που διακυβέρνησαν.

Στη βάση αυτού του ερμηνευτικού σχήματος, το Κόμμα μας, στις πολιτικές στοχεύσεις και στις συμμαχίες του, υπέταξε το ταξικό κριτήριο στο «πατριωτικό - αντιβασιλικό - αστικοδημοκρατικό», γραμμή που διατρέχει τη στάση του σε όλη την αναφερόμενη περίοδο. Σε αυτήν τη λαθεμένη πολιτική γραμμή έπαιξε ρόλο και η γενικότερη αντίστοιχη γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που θεωρούσε ότι είχε καταλυθεί η εθνική ανεξαρτησία όλων των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης, ακόμα και της Βρετανίας, από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Η προβληματικότητα αυτής της γραμμής φαίνεται και από την ιστορία των «δημοκρατικών» αστικών πολιτικών δυνάμεων, που ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να μελετήσει στην παρούσα εργασία. Εχει την ευκαιρία ν' αντιληφθεί ότι αυτές οι δυνάμεις δεν υπήρξαν συνεπείς ούτε καν στο ζήτημα της αντίθεσής τους με τη βασιλεία.

Η παρούσα εργασία είναι πολύ χρήσιμη για να γίνει αντιληπτό ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των αστικών κομμάτων, των κομμάτων τελικά της αστικής διακυβέρνησης, είναι τόσο αβαθές ποτάμι που εύκολα διασχίζεται από τη μία όχθη του στην άλλη: Οι φιλελεύθεροι γίνονται υπερασπιστές της διευρυμένης κρατικής οικονομικής παρέμβασης και αντιστρόφως, οι αντιβασιλικοί γίνονται συνεργαζόμενοι με τη βασιλεία και αντιστρόφως, οι «δημοκρατικοί» αφήνουν ανοικτό το δρόμο στους «δικτάτορες», οι οποίοι εκ νέου παραδίδουν τη σκυτάλη στους δημοκρατικούς, ενώ καλά κρατούν και αναπαράγονται οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις.

Επίσης, αποδεικνύεται ότι η πολιτική ουράς που με ευθύνη και του ΚΚΕ ακολούθησε η ΕΔΑ απέναντι σ' ένα αστικό κόμμα, την Ενωση Κέντρου, στο όνομα της υπεράσπισης της «δημοκρατικής ομαλότητας», τελικά δεν ανέκοψε ούτε την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας (1967).

Διδάγματα από τον κυβερνητισμό

Η Ιστορία στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο αποδεικνύει ότι κι ένα κόμμα ιστορικά διαμορφωμένο ως εργατικό, από τη στιγμή που γίνεται κόμμα αστικής διακυβέρνησης, είτε γρήγορα υφίσταται απροετοίμαστο την πιο βίαιη επίθεση του κεφαλαίου είτε εξελίσσεται σε κόμμα προδοσίας του εργατικού κινήματος, όπως έγινε ιδιαίτερα στην Ευρώπη, ακόμα και των επαναστατημένων εργατικών και εξεγερμένων λαϊκών μαζών.

Το δίδαγμα της Ιστορίας της ταξικής πάλης είναι ότι το ΚΚ, το εργατικό κίνημα, δεν πρέπει να εγκλωβίζονται στις ενδοαστικές αντιθέσεις, στον αστικό κυβερνητισμό, στην επιδίωξη να γίνουν ρυθμιστής του «δημοκρατικού αστικού πολιτεύματος», να το «διασώσουν» από τη φασιστική ή άλλη εκτροπή του, θεωρώντας ότι έτσι θα οδηγήσουν στην υπηρέτηση των γενικότερων εργατικών - λαϊκών στόχων, ενώ πρόκειται για επιλογές της ίδιας της καπιταλιστικής εξουσίας.

Αυτή η πολιτική αντίληψη είναι βαθιά λαθεμένη, δοκιμάστηκε είτε καλοπροαίρετα λόγω πολιτικής ανωριμότητας είτε λόγω βαθιάς οπορτουνιστικής διάβρωσης (π.χ., από το Ιταλικό ΚΚ) και τελικά ζημίωσε το εργατικό κίνημα.

Το παραπάνω συμπέρασμα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στις σημερινές συνθήκες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, με την άνοδο του φασιστικού - ναζιστικού αστικού ρεύματος, αλλά και του ρεφορμιστικού οπορτουνιστικού, αναμορφωμένου μέσα από νέα κομματικά σχήματα.

Διδάγματα για την ταξική πάλη

Είναι και σήμερα επώδυνη η πείρα από την αδυναμία Κομμουνιστικών Κομμάτων να διαχωριστούν από τη μία ή άλλη μορφή της αστικής διακυβέρνησης, που τελικά οδήγησε να υποστούν όλες τις αρνητικές συνέπειές της, π.χ., η αντικομμουνιστική επίθεση και επιδίωξη να τεθεί σε παρανομία το ΚΚ Ουκρανίας με αφορμή τη σύγκρουση εγχώριων αστικών δυνάμεων, που υποστηρίζονται από διαφορετικά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ακόμα κι όταν υπάρχει άλυτο ζήτημα κατοχής, όπως σ' ένα τμήμα της Κύπρου, και τότε δεν μπορεί η συμμετοχή του ΚΚ στη διακυβέρνηση να εξασφαλίσει την επίλυσή του, αφού ουσιαστικά η εξουσία του κεφαλαίου και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις καθορίζουν τις συμμαχίες, τις αντιπαλότητες με άλλα καπιταλιστικά κράτη με όλες τους τις αντιφάσεις.

Οπως έδειξε η ζωή, η συμμετοχή της Κύπρου στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει την ακεραιότητά της ως ενιαίου κράτους, αλλά κι η συμμετοχή του ΚΚ στη διακυβέρνηση δεν μπορούσε να γίνει και δεν έγινε παράγοντας άμβλυνσης της οικονομικής κρίσης, προστασίας όχι μόνο των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, αλλά και σχετικά πιο υψηλά τοποθετημένων μεσαίων στρωμάτων.

Η παρούσα εργασία προσφέρει κι άλλο ένα διαχρονικής σημασίας συμπέρασμα: Την ανάγκη οι εργατικές και λαϊκές μάζες να μην παρασύρονται από τη δημαγωγία των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, από τις υποσχέσεις τους, ή να στοιχίζονται με τον έναν ανταγωνιστή εναντίον του άλλου, με βάση τεχνητές διαχωριστικές γραμμές. Είναι αποκαλυπτική, π.χ., η προσαρμογή της Ενωσης Κέντρου, όταν έγινε κυβερνητικό κόμμα, σε σχέση με προηγούμενες θέσεις της, τις οποίες δεν υλοποίησε, αν και δεν ήταν τίποτα περισσότερο από θέσεις αστικού εκσυγχρονισμού. Είναι, επίσης, αποκαλυπτικός ο ισχυρισμός της για ισχυρότερη διαπραγμάτευση της θέσης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ.

Ανάλογα και σήμερα ακούγονται φωνές για ισχυρότερη διαπραγμάτευση της όποιας Δανειακής Συμφωνίας της Ελλάδας με την ΕΕ. Πρόκειται για υποσχέσεις που θ' αποδειχτούν κούφια λόγια, αλλά θα έχουν -και ήδη έχουν- επιδράσει αρνητικά στην πορεία του εργατικού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας.

Η ιστορία των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων είναι πολύ χρήσιμη σήμερα που οξύνονται οι αντιθέσεις στον επίγονο της ΕΟΚ, την ΕΕ και κυρίως την Ευρωζώνη, που ταυτόχρονα δυναμώνουν οι αστικές φωνές για πολιτική ευρωπαϊκή ομοσπονδιοποίηση, στο σημερινό ή πιο περιορισμένο εύρος της Ενωσης, αλλά επίσης δυναμώνουν και οι αστικές φωνές για πιο χαλαρή νομισματική σύνδεση ανεξάρτητων κρατών. Σήμερα, μάλιστα, γίνεται πιο έντονη προσπάθεια σε παγκόσμια κλίμακα να οργανωθούν και οι λαϊκές μάζες στο πλευρό των αντιμαχόμενων αστικών μερίδων, να διευθετούνται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και με το ρόλο των μαζών από τα κάτω και όχι μόνο με την κάλπη.

Από τη στάση αστών πολιτικών, εφημερίδων κ.λπ. απέναντι σε επιλογές των ΗΠΑ, κυρίως όταν αποφάσισαν (1950) να περιορίσουν τα κονδύλια της «αμερικανικής βοήθειας», φαίνεται πώς εκδηλώσεις αντι-γερμανισμού, αντι-Μερκελισμού, όπως οι σημερινές, απλώς επαναλαμβάνουν, προσαρμοσμένες στις νέες συνθήκες, φαινόμενα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που παρασύρουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα σε ξένες προς τα δικά του συμφέροντα αντιθέσεις.

Από τη μελέτη του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα πριν από μισόν αιώνα προκύπτει και το εξής χρήσιμο συμπέρασμα: Το αστικό κράτος στην εξέλιξή του χρειάζεται προσαρμογές, εκσυγχρονισμούς στους θεσμούς και στη λειτουργία του. Είναι εκσυγχρονισμοί, γιατί αποτελούν αναγκαίες τεχνικές προσαρμογές, αλλά είναι αντιδραστικοί, γιατί γίνονται με κατεύθυνση την εξυπηρέτηση της οικονομικής κυριαρχίας και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου, των συγκεκριμένων κάθε φορά αναγκών του κεφαλαίου. Τέτοιοι εκσυγχρονισμοί αφορούσαν, π.χ., το εκπαιδευτικό σύστημα, τη «δημοκρατικότερη» λειτουργία του κοινοβουλευτικού συστήματος, την κατάργηση του θεσμού της βασιλείας, αν και επιτεύχθηκε αργότερα, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, δηλαδή ουσιαστικά αδρανοποιήθηκε υπό το καθεστώς της στρατιωτικής χουντικής διακυβέρνησης (1967 - 1974).

Το συμπέρασμα είναι ότι απέναντι στους αστικούς εκσυγχρονισμούς πρέπει να προβάλλονται οι ριζοσπαστικοί στόχοι και η αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής οργάνωσης της κοινωνίας.

Κι άλλα συμπεράσματα, χρήσιμα για την ερμηνεία σημερινών φαινομένων, προκύπτουν από την παρούσα ιστορική μελέτη του αστικού πολιτικού συστήματος της περιόδου 1950 - 1967.

Δίνει τη δυνατότητα να κατανοηθεί ταξικά ο χαρακτήρας φαινομένων, όπως τα οικονομικά σκάνδαλα κυβερνώντων προσώπων, ως αποτέλεσμα της στενής διαπλοκής των φυσικών προσώπων του κεφαλαίου με τους πολιτικούς εκπροσώπους του, ως βαθύτερης σχέσης οικονομίας - πολιτικής από την οποία προκύπτει τόσο ο «νόμιμος», φανερός, όσο και ο «παράνομος», υπόγειος πλουτισμός προσώπων. Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι η ηθική των προσώπων ή των «καθαρών» κομμάτων ή των «διαυγών» θεσμών που αποκαλύπτει και τιμωρεί τους εμπλεκόμενους στα οικονομικά σκάνδαλα. Είναι η ηθική του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, της ανισόμετρης ανάπτυξης που φέρνει τις ανακατατάξεις μεταξύ νέων και παλιών τζακιών, που οδηγεί στις αποκαλύψεις, γιατί αυτές είναι στοιχείο του ανταγωνισμού.

Εχει, επίσης, αξία να επισημάνουμε τη διαχρονικότητα των αντικομμουνιστικών θεωριών. Πρόκειται για ιδεολογήματα και συκοφαντίες που αναπαράγονται σήμερα από τα Αντικομμουνιστικά Μανιφέστα της ΕΕ και αστών πολιτικών, δείχνοντας το βάθος της ταξικής αντίθεσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας.

Εν κατακλείδι, η διαλεκτική υλιστική αντίληψη του παρελθόντος, δηλαδή η ιστορική αντίληψη της ταξικής πάλης, συμβάλλει στη διαλεκτική υλιστική αντίληψη των τρεχουσών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, στην ικανότητα της πρόβλεψης, ώστε ο σχεδιασμός της εργατικής - λαϊκής παρέμβασης να υπολογίζει τους νόμους της ταξικής πάλης, ν' αξιοποιεί κάθε χαραμάδα στην ενότητα της αντίπαλης τάξης με στόχο την αποδυνάμωση και την ανατροπή της.

Σημείωση

Πρόλογος από την έκδοση της "Σύγχρονης Εποχής" "Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967", γραμμένο από τον υπεύθυνο του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Μάκη Μαΐλη.

«Συγκοινωνούντα δοχεία»

«Συγκοινωνούντα δοχεία»

Η υπόθεση Μπαλτάκου, η συζήτηση για τις επαφές χρυσαυγιτών με στελέχη όλων των αστικών πολιτικών κομμάτων θυμίζει ότι, παρά τις διαφορές, μεγάλες ή μικρές, σε όλο το αστικό πολιτικό σύστημα υπάρχουν «συγκοινωνούντα δοχεία».
Κοινό στοιχείο όλων είναι η στήριξη στο καπιταλιστικό σύστημα στην εξουσία του κεφαλαίου εκφράζοντας διαφορετικές ανάγκες αστικής διαχείρισης, ανάλογα με την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, τους διεθνείς προσανατολισμούς, την όξυνση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, την πορεία της ταξικής πάλης.
Οσον αφορά τα λεγόμενα δεξιά, συντηρητικά φιλελεύθερα κόμματα, οι επαφές με «ακροδεξιά στοιχεία» είναι πιο εμφανείς, η ΝΔ ενσωμάτωσε φιλοβασιλικά και μισο-φασιστικά στοιχεία τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Θυμίζουμε, επίσης, ότι ένα σημαντικό τμήμα στελεχών της Χρυσής Αυγής προέρχεται από μέλη και στελέχη που είχαν περάσει από τη ΝΔ και την ΟΝΝΕΔ τις δεκαετίες του 1970 και 1980.

***

Το ζήτημα αυτό είναι κάπως πιο δυσδιάκριτο όσον αφορά τη σοσιαλδημοκρατία. Κατ' αρχήν, θυμίζουμε ότι στον ΛΑ.Ο.Σ. του Γ. Καρατζαφέρη είχε ενσωματωθεί ένα τμήμα που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ με χαρακτηριστικές περιπτώσεις τους Χρυσανθακόπουλο και Βελόπουλο. Ο βουλευτής, επίσης, της Χρυσής Αυγής Μπούκουρας είχε δηλώσει ότι προέρχεται απ' το ΠΑΣΟΚ, ενώ ένα από τα συνθήματα της ΧΑ ήταν το δημοφιλές σύνθημα του Α. Παπανδρέου «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Υπάρχει, επίσης, το διεθνές παράδειγμα της άμεσης και έμμεσης στήριξης ακροδεξιών κομμάτων από τα σοσιαλδημοκρατικά στον ανταγωνισμό τους με τα κεντροδεξιά π.χ. η στήριξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας στον Λεπέν.
Επειδή, όμως, όλα αυτά μπορεί να θεωρηθούν πρόσκαιρα και εξαιρέσεις, ας δούμε ορισμένα ιστορικά παραδείγματα από την περίοδο ανόδου του φασισμού των δεκαετιών 1920 - 1930, όπως καταγράφονται στο βιβλίο του Ρ. Π. Ντατ: «Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση» (βιβλίο γραμμένο το 1934), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» 2013, όπου αναδεικνύεται η ανοιχτή συνεργασία σοσιαλδημοκρατών με φασιστικές δυνάμεις.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

• Στην Ουγγαρία, υπό το καθεστώς της Λευκής Τρομοκρατίας, η σοσιαλδημοκρατία υπέγραψε Συνθήκη Συμμαχίας με τη Λευκή Κυβέρνηση που κατέπνιξε την επανάσταση. Η Συνθήκη αυτή υπεγράφη στις 22 Δεκέμβρη 1921 ανάμεσα στον Πρωθυπουργό Μπεθλέν και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που προσχώρησε στη Δεύτερη Διεθνή. Οταν οι όροι της Συνθήκης γνωστοποιήθηκαν τρία χρόνια αργότερα, ξέσπασε σκάνδαλο, οδηγώντας έως και σε σύσταση διερευνητικής επιτροπής στη Δεύτερη Διεθνή. Η διερευνητική επιτροπή υπό τον Κάουτσκι το 1925 κατέληξε σε ετυμηγορία που παρείχε απόλυτη συγκάλυψη, αναγνώριζε «καλή πίστη» στους Ούγγρους σοσιαλδημοκράτες και αποδεχόταν τη διαβεβαίωσή τους ότι η Συνθήκη δε θα ίσχυε πια.
• Στη βουλγάρικη κυβέρνηση «λευκής τρομοκρατίας» του Τσάνκοφ, που προήλθε από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1923, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που είχε προσχωρήσει στη Δεύτερη Διεθνή, είχε επίσημη εκπροσώπηση. Ο υπουργός του, Κασάσοφ, κάθισε πλάι στους αντιπροσώπους της φασιστικής «Λίγκας των Αξιωματικών» και των αστικών κομμάτων.
• Στην Πολωνία το 1926, το πραξικόπημα του Πιλσούντσκι, που ανέτρεψε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και εγκαθίδρυσε ένα είδος φασιστικής δικτατορίας, πραγματοποιήθηκε με τη στήριξη του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τμήματος της Δεύτερης Διεθνούς. Ο αντιπρόσωπός του, ο Μοραζέβσκι, πήρε μέρος στην κυβέρνηση Πιλσούντσκι.
• Στην Ισπανία, η δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα πρόσφερε προστασία στο Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και στη ρεφορμιστική Γενική Ενωση Εργασίας, ενώ ταυτόχρονα κατέστειλε το επαναστατικό εργατικό κίνημα, έριξε στη φυλακή τους επαναστάτες ηγέτες και όρισε το ρεφορμιστή ηγέτη Καμπαγιέρο ως ανακτοσύμβουλο.
• Στην Ιταλία, ο Ντ' Αραγόνα και η ρεφορμιστική ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας τέθηκαν στην υπηρεσία του Μουσολίνι και ανακοίνωσαν τη διάλυση της Συνομοσπονδίας το 1926.
• Ενώ, τέλος, στη Γερμανία, η σοσιαλδημοκρατία επέδειξε συμβιβαστική και ανεχτική στάση απέναντι στους ναζί, θεωρώντας ότι η συμμετοχή του Χίτλερ στην κυβέρνηση θα σήμαινε και την ένταξή του στο μπλοκ της Βαϊμάρης, την απώλεια των «ριζοσπαστικών» διακηρύξεών του. Εγραφε χαρακτηριστικά το όργανο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας «Vorwarts» το 1932: «Πέραν των συνταγματικών ζητημάτων, αποτελεί παράδειγμα πολιτικής οξύνοιας να επιτραπεί στους ναζί να έρθουν στην εξουσία πριν αποκτήσουν την πλειοψηφία»!!!

Αυτές είναι οι «παραδόσεις της σοσιαλδημοκρατίας» για τις οποίες κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να την ανασυγκροτήσει σε νέα βάση...

***

Ουδεμία, λοιπόν, εντύπωση θα πρέπει να μας προκαλούν οι ειδήσεις για επαφές της Χρυσής Αυγής με στελέχη από όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμα και με όσους δηλώνουν «μαχητικοί αντιφασίστες». Οι διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος είναι μπροστά μας. Πρέπει, λοιπόν, να αναμένουμε τα πάντα. Γίνεται κατανοητό ότι η μόνη επιλογή στις εκλογές του Μάη απέναντι σε αυτές τις διεργασίες είναι η ενίσχυση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ.

Παιδιά του συστήματος...

Παιδιά του συστήματος...

Η νέα επίθεση της Χρυσής Αυγής προς το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, οι απειλές που εκτοξεύτηκαν είναι λογικό να προκαλέσουν ποικίλες αντιδράσεις στους εργαζόμενους. Θα πρέπει, για άλλη μια φορά, να αξιοποιηθούν για να κατανοηθεί ο ταξικός χαρακτήρας του ναζιστικού μορφώματος: Δηλαδή ότι η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι των εφοπλιστών, το μαντρόσκυλο βιομηχάνων και εργολάβων, μια συστημική δύναμη που, στο πλαίσιο καταμερισμού, έχει αναλάβει συγκεκριμένο στόχο: Να αντιμετωπίσει τη δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή η πλευρά αγνοήθηκε από όλα τα ρεπορτάζ που φιλοξενούνται στον αστικό Τύπο.
Θυμίζουμε ότι ξεπερνούν τις 150 οι Ερωτήσεις που έχει καταθέσει η Χρυσή Αυγή για τα συμφέροντα των εφοπλιστών, με κορυφαία την Ερώτηση που κατέθεσε το Μάρτη του 2013, με θέμα «Λύση στη χρηματοδότηση των ναυτιλιακών εταιρειών». Σε κείνο το κείμενο κλαιγόταν για τα ...βάσανα των εφοπλιστών και ζητούσε «λελογισμένη ενίσχυση των ναυτιλιακών εταιρειών», όπως και «να δοθούν εγγυητικές επιστολές από το κράτος, για να μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα οι ναυτιλιακές εταιρείες». Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, η εμφάνισή της ήταν η φυσική συνέχεια και συνέπεια της δράσης των εργοδοτών, που προσπαθούν χρόνια τώρα να βγάλουν από τη μέση το Συνδικάτο. Εχει προηγηθεί το στήσιμο δουλεμπορικών κυκλωμάτων, που αναλαμβάνουν να βρουν φτηνούς εργάτες για τ' αφεντικά (Χαλκίδα κ.ά.).
Αυτά που επανέλαβε ο Μουλιανάκης της Χρυσής Αυγής, το βράδυ της Παρασκευής, έχουν ειπωθεί με πιο πρωτότυπο τρόπο: Το 2007, ήταν η «Αυγή» που πέταξε λάσπη στο ΠΑΜΕ ότι λειτουργεί σαν μαφία στον Πειραιά. Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλεβιζόπουλος, ήταν αυτός που δήλωνε πέρσι ότι τη Χρυσή Αυγή την έφερε στο Πέραμα το ΠΑΜΕ, γιατί με τη στάση του δεν επιτρέπει στους εργοδότες να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους. Του ίδιου φυράματος, άλλος συνδικαλιστής τους, ο Τ. Καραγιαννάκης, που, από το 2012, ζητούσε από τη διοίκηση του Συνδικάτου «να σταματήσει τις υπερβολές», προτείνοντας δραστική μείωση του μεροκάματου, ό,τι δηλαδή αξίωνε και η διοίκηση της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά. Οι ίδιοι, πριν από το σωματείο «μόνο για Ελληνες» της Χρυσής Αυγής, είχαν επιχειρήσει να στήσουν αντισύνδεσμο στο Συνδικάτο, για να κλείνουν δουλειές χωρίς το εμπόδιο της Σύμβασης και επιχείρημα ότι «τα υψηλά μεροκάματα στη Ζώνη πλήττουν την ανταγωνιστικότητα και δεν φέρνουν τα καράβια οι εφοπλιστές»!
Εν κατακλείδι: Η δράση της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, η σταθερότητά της στη στήριξη των συμφερόντων εφοπλιστών και εργολάβων αποδεικνύουν καθαρά το ρόλο της ως δύναμης του κεφαλαίου.
Αξιοποιείται όπως όλα τα άλλα εργαλεία που αξιοποιεί το κεφάλαιο ενάντια στους εργαζόμενους: Εργοδοτικός, κυβερνητικός συνδικαλισμός, εργοδοτική τρομοκρατία, δικαστικές διώξεις, καταστολή κ.λπ.
Τίποτα, λοιπόν, το παράξενο που η Χρυσή Αυγή συνομιλεί με υψηλούς αξιωματούχους του αστικού κράτους όπως ο γγ του Υπουργικού Συμβουλίου, που συζητά με στελέχη από όλα τα κόμματα αστικής διαχείρισης, που επιλέγει σε μια σειρά δήμους, όπως και στο ίδιο το Πέραμα, στις τοπικές εκλογές να μην κατεβάζει δικούς της συνδυασμούς αλλά να στηρίζει υποψηφίους μέσα σε συνδυασμούς άλλων αστικών κομμάτων!
Επιβεβαιώνεται ότι το ναζισμό μπορεί να τον αντιπαλέψει και να τον νικήσει, όπως και στο παρελθόν, ο λαός, το λαϊκό κίνημα. Με την οργάνωση και την πάλη του, με ισχυρό ΚΚΕ και ισχυρή λαϊκή συμμαχία μπορεί να αντιμετωπιστούν η ναζιστική Χρυσή Αυγή και το σύστημα που τη θρέφει.