Ενα χρόνο μετά την εμφάνιση της πανδημίας μπορούν να βγουν πολύ βασικά συμπεράσματα για την αντιμετώπισή της σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη. Παρά τις επιμέρους διαφορές μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, η αντιμετώπιση της πανδημίας είχε παντού αντιλαϊκό, ταξικό χαρακτήρα.
Η φανερή αδυναμία, η θλιβερή - συνειδητή - κατάσταση των δημόσιων συστημάτων Υγείας στον καπιταλισμό, σε υποδομές, σε αριθμό Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό, τα προβλήματα σε τομείς όπως η προστασία και ασφάλεια των εργαζομένων, είναι αποτέλεσμα της αστικής πολιτικής στήριξης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου και των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων στον κλάδο της Υγείας. Τα παραπάνω δείχνουν τον πραγματικό χαρακτήρα και τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, όπου το κέρδος είναι πάνω από τις ζωές. Ενός συστήματος που σαπίζει και που στην ημερήσια διάταξη μπαίνει η ανατροπή του, σήμερα πολύ περισσότερο όσο ποτέ.
Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στη Γερμανία, τη χώρα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων στην αυτοκινητοβιομηχανία, στην τεχνολογία, στην Ενέργεια και φυσικά στην Υγεία. Ενα χρόνο μετά την εμφάνιση της πανδημίας, το σύστημα Υγείας κοντεύει να γονατίσει, ενώ οι νέες μεταλλάξεις του ιού έχουν μπει για τα καλά στο προσκήνιο. Ο φόβος κατάρρευσης του συστήματος Υγείας οδηγεί στην επιβολή όλο και μεγαλύτερων περιορισμών, χωρίς παράλληλα να παίρνονται τα αναγκαία προστατευτικά μέτρα σε χώρους εργασίας, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, σχολεία κ.α.
Χειρουργικές παρεμβάσεις που πρέπει αναγκαία να γίνουν αναβάλλονται για να διατηρηθούν κρεβάτια ελεύθερα για ασθενείς με COVID-19. Πολλές Μονάδες Εντατικής Θεραπείας βρίσκονται στα όριά τους, π.χ. του Βερολίνου. Η έλλειψη ειδικευμένου προσωπικού επιβαρύνει το υπάρχον προσωπικό, που εξαντλείται μέρα με τη μέρα.
Η οργή των εργαζομένων στα νοσοκομεία αυξάνεται καθημερινά, αφού εκτός από ένα ζεστό χειροκρότημα των κυβερνήσεων στην αρχή της πανδημίας και τα μπόνους που πήραν, καθυστερημένα, βλέπουν να παραμένουν τα χρόνια προβλήματα και να χειροτερεύουν οι συνθήκες εργασίας τους. Ταυτόχρονα η εργοδοτική τρομοκρατία κυριαρχεί με απειλές και απολύσεις για όποιον πάει να σηκώσει κεφάλι. Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα συνδικαλίστριας νοσηλεύτριας στο Αμβούργο που απολύθηκε επειδή κατήγγειλε δημοσίως την κατάσταση που βιώνουν οι συνάδελφοί της και οι εργαζόμενοι συνολικά στα νοσοκομεία.
Το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Πολλοί είναι αυτοί που πίστευαν ότι μπροστά στην πανδημία θα αναβαθμιζόταν το σύστημα Υγείας, θα καλύπτονταν όλα τα χρόνια κενά που βγήκαν στην επιφάνεια, η πραγματικότητα όμως τους διέψευσε! Η πολιτική στήριξης της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της Υγείας ήταν, είναι και θα είναι ταξική! Η πολιτική μετατροπής των νοσοκομείων σε επιχειρήσεις που λειτουργούν με βάση το κόστος και τα κέρδη συνεχίζεται και μάλιστα με το παραπάνω, ενώ με τις μεγάλες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα θα μπορούσαν κατά πολύ να περιοριστούν οι θάνατοι, τα νέα κρούσματα κ.τ.λ.
Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: Το 2020, το έτος εμφάνισης της πανδημίας της COVID-19, 21 νοσοκομεία στη Γερμανία έκλεισαν. Τρία νοσοκομεία στο κρατίδιο της Βάδης - Βιρτεμβέργης, 4 στη Βαυαρία, 2 στο Βραδεμβούργο, 5 στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία, 2 στη Ρηνανία - Παλατινάτο, 2 στο Σάαρλαντ και από 1 σε Σαξονία, Σαξονία - Ανχαλτ και Σλέσβιχ - Χολστάιν. Ενώ είναι γνωστό ότι άλλα 30 νοσοκομεία μέσα στο 2021 απειλούνται με κλείσιμο ή ήδη έχει συμφωνηθεί το κλείσιμό τους. Ο λόγος απλός: Το νοσοκομείο - επιχείρηση δεν έχει ικανοποιητικά κέρδη... Ούτως ή άλλως τρεις μονοπωλιακοί όμιλοι κατέχουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας στο χάρτη των νοσοκομείων στην ομοσπονδιακή Γερμανία: «Helios», «Sana» και «Asklepios» («Rhon»).
Η συρρίκνωση του αριθμού των νοσοκομείων επιταχύνεται τα τελευταία χρόνια. Το 1991 υπήρχαν 2.411 κλινικές στη νέα ενοποιημένη χώρα, το 2018 υπήρχαν 1.925, δώδεκα μήνες αργότερα μόνο 1.914 νοσοκομεία (TZ, 22/1/2021).
Στις 31 Γενάρη 2021 έληξε το πακέτο διάσωσης που έδωσε το υπουργείο Υγείας από το Σεπτέμβρη του 2020 στα νοσοκομεία για την «καταπολέμηση» της πανδημίας. Αυτό όμως το πακέτο έφτασε μόνο στο 25% των νοσοκομείων. Το τι θα γίνει με τα νοσοκομεία αυτά, που πολλά πριν από την πανδημία ήταν υπερχρεωμένα και δεν πήραν ένα «κομμάτι» από το πακέτο διάσωσης, κανείς δεν ξέρει. Το επικρατέστερο είναι να οδηγηθούν και αυτά σε λουκέτο.
Από την αρχή της πανδημίας οι ταξικές δυνάμεις πρόβαλαν όχι μόνο μια σειρά αιτημάτων προστασίας των εργαζομένων στους χώρους Υγείας αλλά και έβγαλαν για άλλη μια φορά στην επιφάνεια τα χρόνια προβλήματα στα νοσοκομεία που γεννιούνται καθημερινά με την εμπορευματοποίηση της Υγείας. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας τα αιτήματα των υγειονομικών υιοθετήθηκαν από εργαζόμενους άλλων κλάδων, έγιναν αιτήματα περισσότερων εργαζομένων. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, σε ακόμα περισσότερους εργαζόμενους φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο καπιταλισμός είναι ο πραγματικός και ορατός «ιός»!
Τα λόγια του Αλμπερτ Αϊνστάιν, «Είμαι πεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, δηλαδή τη δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα Παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς. Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό», να γίνουν συνείδηση σε περισσότερους εργαζόμενους.
Στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί και θα κερδηθεί.
Νοσηλευτής, πρόεδρος του Συμβουλίου Προσωπικού των RMK νοσοκομείων, Γερμανία
